PL172088B1

PL172088B1 - Uklad izolacji budynku PL PL PL PL

Info

Publication number: PL172088B1
Application number: PL93299804A
Authority: PL
Inventors: John R S Edgar; Kenneth P Wesley
Original assignee: Sto Ag
Priority date: 1992-07-28
Filing date: 1993-07-26
Publication date: 1997-07-31
Also published as: CZ150693A3; FI933387A; RU2079612C1; CZ282484B6; CA2101505A1; ES2052472T3; GB2269194A; CA2101505C; HU9302177D0; NO932658L; ATE159069T1; DK0581269T3; GB9216029D0; EP0581269A2; FI101407B; GR940300035T1; GB9315626D0; HU211749B; EP0581269A3; SK80593A3

Abstract

1. Uklad izolacji budynku wyposazo- ny w warstwe uszczelniajaca przylegajaca od strony zewnetrznej do sciany nosnej budynku oraz w przylegajaca do niej prze- puszczajaca powietrze warstwe izolacyj- na, jak równiez w pokrycie zewnetrzne, przykrywajace te warstwe izolacyjna oraz jej obrzeze, znamienny tym, ze przestrzen wyrównujaca cisnienie stanowi szczelnie zamkniete wnetrze gazoprzepuszczalnej warstwy izolacyjnej (28), pokrytej przy- najmniej z jednej strony obustronna war- stwa podkladow a (29), otaczajaca siatke (30), z wlókna szklanego oraz zewnetrz- nym pokryciem (31), przy czym przynaj- mniej czesc obrzeza warstwy izolacyjnej (28) tworzacego jej dolna scianke (32) po- zostaje nie pokryta tworzac kanal powie- trzny, umozliwiajacy dostep powietrza do wnetrza warstwy izolacyjnej (28). Fig.1 PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest układ izolacji budynku wyposażony w warstwę uszczelniającą, przylegającą od strony zewnętrznej do ściany nośnej budynku oraz w przylegającą do niej przepuszczającą powietrze warstwę izolacyjną, jak również w pokrycie zewnętrzne, przykrywające tę warstwę izolacyjną oraz jej obrzeże.

172 088

Jednym z istotnych problemów technicznych, związanych z eksploatacją budynków jest przenikanie wilgoci do ich wnętrza powodujące niszczenie materiałów i pokryć we wnętrzu budynku, a niekiedy nawet samej konstrukcji ścian.

Przenikanie wilgoci ma miejsce, gdy istnieje równoczesnosc następujących zjawisk: obecność wody na powierzchni ściany, występowanie szczelin w ścianie, przez które woda może przenikać i występowanie siły przeciskającej wodę przez te szczeliny. Brak lub wyeliminowanie któregokolwiek z tych trzech czynników zatrzymuje przenikanie wilgoci. Na przykład szerokie okapy pomagają w zabezpieczeniu przed zmoczeniem ścian niskich budynków, ale nie stanowią zabezpieczenia budynków wysokich. Dlatego w tym przypadku zabezpieczenie przed przenikaniem wilgoci wymaga wyeliminowania jednego z pozostałych dwóch czynników.

Powierzchniowe uszczelnienie ścian budynku stanowi dążenie do wyeliminowania wszystkich szczelin w ścianie, przez które może przeniknąć woda. W praktyce, mimo wyeliminowania niedbalstwa i niedokładności wykonawczych, zastosowane materiały uszczelniające podlegają zmianom warunków pogodowych i ruchom budynku powodując naruszenie nawet dobrze wykonanego uszczelnienia i utworzenie w ścianie niewielkich szczelin, przez które przenika woda. Szczeliny te są bardzo trudne do odkrycia tak, że nawet środki uszczelniające używane w czasie eksploatacji budynku nie umożliwiają ich usunięcia.

Inny sposób zabezpieczenia przed przenikaniem wilgoci polega na wyeliminowaniu działania sił wciskających wodę w ścianę, które są efektem jednego z następujących zjawisk: energia kinetyczna kropel wody, zjawisko włoskowatości w wąskich szczelinach, siły grawitacyjne wody i różnice ciśnień spowodowane wiatrem.

Podczas wichury z deszczem krople obdarzone określoną energią kinetyczną są wciskane w szczeliny w ścianie, jednakże nie wnikają w nią zbyt głęboko. W celu zabezpieczenia przed wnikaniem kropli deszczu, duże otwory w ścianach, stanowiące na przykład przejście rur lub przewodów są zabezpieczone za pomocą zasłon lub nakładek.

Zjawisko napięcia powierzchniowego wody powoduje zatrzymanie pewnej ilości wilgoci w wąskich szczelinach, aż do stanu ich nasycenia. Jeżeli wąska (kapilarna) szczelina sięga głębiej, woda wciągana jest w wyniku działania zjawiska włoskowatości. Porowaty materiał wykładzin lub osłon zewnętrznych powoduje tylko częściową penetrację wody przez ścianę wskutek oddziaływania tego zjawiska, bowiem nieciągłość szczelin ścianę zabezpiecza przed przepływem przez nią wody.

Siła grawitacji wody powoduje jej ruch w kierunku pionowym w dół ściany. Zabezpieczeniem przed możliwością przepływu wody pod działaniem sił grawitacji przez otwory stanowiące przejście rur lub przewodów jest nadanie im kierunku wznoszącego się do góry, do wewnątrz. Znacznie trudniejsze do zabezpieczenia są niezamierzone uszkodzenia ściany. Jeśli pojawią się one bezpośrednio za powierzchnią zewnętrzną ściany, to woda przepływa przez ścianę i spływa do dołu oraz ewentualnie ponownie odpływa na zewnątrz przez inne szczeliny.

Różnice ciśnienia na zewnątrz i wewnątrz budynku są wynikiem efektu kominowego oraz ewentualnego wiatru. Jeżeli ciśnienie zewnętrzne jest większe od wewnętrznego, znaczne ilości wody mogą przenikać nawet przez małe szczeliny w ścianie.

Początkowo uważano, że siła parcia działająca na wodę może być wyeliminowana lub znacząco zmniejszona przez zastosowanie kanałów lub pustych przestrzeni wyrównujących różnicę ciśnień po obu stronach ściany, powodującą przenikanie wody. Bowiem mimo, że nie można uniknąć działania wiatru na budynek, to jednak można przeciwdziałać ciśnieniu wiatru tak, by różnica ciśnień po obu stronach zewnętrznego pokrycia ściany była bliska zeru.

W znanych próbach rozwiązania tego problemu zaproponowano budowę ściany wodoszczelnej złożonej z dwóch warstw, oddzielonych przestrzenią powietrzną powodującą, że zewnętrzna warstwa jest wentylowana. Jeżeli na przykład wiatr wieje na czołową ścianę budynku, po obu stronach ściany tworzy się różnica ciśnień. Jeżeli jednak przestrzeń poza warstwą zewnętrzną jest wentylowana, to część powietrza napierającego na ścianę

172 088 wpływa do tej przestrzeni powodując w niej wzrost ciśnienia, aż do zrównania się z ciśnieniem zewnętrznym. Warunkiem wyrównania ciśnień jest istnienie wewnętrznej warstwy ściany, szczelnej względem powietrza, tworzącej rodzaj zapory powietrznej. Jeżeli jednak w tej wewnętrznej, nieprzepuszczalnej dla powietrza warstwie znajdują się otwory o stosunkowo znacznym przekroju, to ciśnienie w przestrzeni nie wyrówna się i nastąpi penetracja wilgoci.

Stwierdzono również, że najlepszą izolację budynku uzyskuje się wówczas, gdy materiał izolacyjny umieszczony jest po zewnętrznej stronie budynku, bowiem nie występuje wtedy mostkowanie cieplne elementów konstrukcji budynku, zapewniając stałą wysoką wartość R.

Stosowanie zewnętrznej izolacji szczelnej ściany powoduje jednak trudności wykonawcze spowodowane koniecznością utworzenia pustej przestrzeni wewnątrz izolacji dla wyrównania ciśnienia, bowiem oddzielenie izolacji albo od konstrukcji nośnej albo od pokrycia zewnętrznego w celu utworzenia tej pustej przestrzeni stwarza sytuację, w której jedna strona izolacji pozostaje nie osłonięta, co jest niezgodne z prawem budowlanym (patrz na przykład National Building Code of Canada [NBCC]). Prawo budowlane większości państw wymaga, aby izolacja z materiału palnego była obustronnie pokryta. Rozwiązanie to może być więc stosowane tylko w tych przypadkach, gdy dopuszcza się budowlane konstrukcje z materiału palnego, a więc na przykład dla budynków mających mniej niż trzy kondygnacje.

Celem wynalazku jest opracowanie takiego układu izolacji budynku, w którym zewnętrzna szczeka warstwa izolacyjna umożliwi szybkie wyrównanie ciśnień na zewnątrz i wewnątrz ściany i eliminując parcie na cząsteczki wody, znajdujące się na zewnętrznej powierzchni ściany, umożliwi przenikanie ich do wnętrza ściany.

Cel ten został zrealizowany w układzie izolacji budynku według wynalazku wyposażonym w warstwę uszczelniającą, przylegającą do ściany nośnej oraz w przylegającą do niej warstwę izolacyjną z pokryciem zewnętrznym, w którym przestrzeń wyrównująca ciśnienie stanowi szczelnie zamknięte wnętrze gazoprzepuszczalnej warstwy izolacyjnej, pokrytej przynajmniej z jednej strony obustronną warstwą podkładową, otaczającą siatkę z włókna szklanego oraz zewnętrznym pokryciem, na przykład tynkiem. Przynajmniej część obrzeża warstwy izolacyjnej, tworzącego jej dolną ściankę pozostaje jednak nie pokryta, tworząc kanał powietrzny, umożliwiający dostęp powietrza do wnętrza warstwy izolacyjnej. Warstwa izolacyjna jest wykonana z materiału włóknistego, którego włókna są ułożone prostopadle do powierzchni czołowej tej warstwy. Korzystnie materiał warstwy izolacyjnej stanowi wełna mineralna o gęstości około 90 kg/m³.

Warstwa izolacyjna jest korzystnie utworzona z płyt, przy czym złącza stykających-się ze sobą krawędzi tych płyt tworzą kanały do przepływu powietrza do obwodowych ścianek.

Nie pokryta część dolnej ścianki tworzy wraz z przyległymi ściankami szczelinę w zewnętrznym pokryciu, stanowiącą kanał przepływu powietrza.

Zewnętrzną powierzchnię warstwy izolacyjnej otacza siatka wzmacniająca.

Górna ścianka sąsiedniej płyty jest nachylona względem dolnej ścianki.

W innym rozwiązaniu układu izolacyjnego budynku według wynalazku zarówno dolna ścianka, jak i górna ścianka sąsiedniej płyty są nachylone pod kątem ostrym do poziomu, tworząc miedzy tymi ściankami ukośny kanał powietrzny. Utworzona szczelina w zewnętrznym pokryciu ma powierzchnię większą od 1%, a mniejszą od 2% powierzchni czołowej okładziny zewnętrznej. Górną ścianką tej szczeliny jest perforowany pas, przymocowany do warstwy uszczelniającej i do dolnej ścianki. Perforowany pas ma korzystnie postać kątownika, którego jedna półka, zaopatrzona w otwory, przyloywa od góry szczelinę, druga półka zaś jest przymocowana między warstwą izolacyjną, a warstwą uszczelniającą.

Wynalazek jest przykładowo wyjaśniony na rysunku, na którym:

fig. 1 - przedstawia ścianę budynku w widoku perspektywicznym, z częściowym przekrojem;

fig. 2 - przekrój według linii 2-2 na fig. 1;

172 088 fig. 2a i 2b - inne rozwiązanie ściany budynku; fig. 3 - elewację ściany przedstawionej na fig. 1;

fig. 4a i 4b - wykresy przedstawiające zmiany ciśnienia na zewnętrznej i wewnętrznej powierzchni ściany według fig. 1 w funkcji czasu;

fig. 5 - wykres przedstawiający wyniki zmian ciśnienia w funkcji czasu ściany według fig. 1 ,

Wielowarstwowa ściana 10 budynku, przedstawiona na fig. 1, składa się z konstrukcji nośnej 12, z pokrywającej tę konstrukcję nośną 12 warstwy uszczelniającej 20 oraz z zewnętrznej, wielowarstwowej okładziny 14, korzystnie typu EIF. Konstrukcja nośna 12 składa się z rozmieszczonych w jednakowych odstępach, pionowych słupów 16 przejmujących obciążenia oraz z połączonej z nimi ściany nośnej 18. Oczywiście konstrukcja nośna 12 może stanowić również inny układ, na przykład złożony z płyt betonowych uzbrojonych kształtownikami stalowymi.

Powietrznie szczelna warstwa uszczelniająca 20 przykrywa ścianę nośną 18 i jest korzystnie wykonana z materiału zwanego Sto Flexyl wzmocnionego za pomocą dodatku Sto Airbarrier Mesh (produkcji firmy: Sto Industries Canada Inc., Mississauga, Ontario).

Zewnętrzna wielowarstwowa okładzina 14 (EIF) może być nanoszona na konstrukcję nośną 12 w trakcie budowy albo też może być fabrycznie naniesiona na tę konstrukcję i w postaci prefabrykowanej, gotowej płyty montowana na budynku. W każdym przypadku jednak, warstwowa struktura zewnętrznej okładziny 14 jest jednakowa tworząc jednolitą strukturę, pokrywającą określone powierzchnie budynku, na przykład ścianę, część ściany albo też stanowi odrębną płytę z określonymi zamkniętymi obrzeżami. T o właśnie określenie będzie używane w dalszej części opisu dla określenia jednolitej wielowarstwowej struktury okładziny, nie ograniczając go do odrębnego, prefabrykowanego elementu. Wielowarstwowa zewnętrzna okładzina 14 składa się z warstwy izolacji cieplnej 28, z obustronnej warstwy podkładowej 29, otaczającej siatkę 30 z włókna szklanego oraz z zewnętrznej wykładziny lub zewnętrznego pokrycia. Zewnętrzne pokrycie 31 wraz z warstwami pokładowymi zabezpieczają powierzchnię zewnętrzną płyty przed przedostaniem się wilgoci do jej wnętrza, a zwłaszcza do warstwy izolacynej 28. Natomiast siatka 30 z włókna szklanego stanowi wzmocnienie zabezpieczające warstwy podkładowe 29 i zewnętrzne pokrycie 31 przed pękaniem.

Do poziomej ścianki 32, ograniczającej od spodu warstwę izolacji cieplnej 28 oraz do ściany nośnej 18 jest przymocowany kątownik 22, zaopatrzony w otwory wentylacyjne 24 w swej poziomej półce 26. Otwory 24 tworzą powierzchnię wentylacy'ną, która powinna być równa od 1% do 2% całkowitej powierzchni czołowej płyty. Na przykład płyta o wysokości 1,25 m winna być zaopatrzona w otwory o średnicy 2,5 cm, rozmieszczone wzdłuż kątownika 22 co 30 cm. Warstwa izolacji cieplnej 28 jest korzystnie wykonana z przepuszczającego powietrze materiału izolacynego, wykazującego wystarczającą wytrzymałość na ściskanie i rozciąganie, umożliwiającą utrzymanie pokryć 29 i 31, na przykład materiału o nazwie Roxul External Wall Lamellas z wełny mineralnej o gęstości około 90 kg/m3, a więc zawierający około 10% wełny mineralnej i około 90% powietrza i grubości 50 mm, 75 mm lub 100 mm, zależnie od wymaganej wartości współczynnika przenikania K. Materiał ten jest zwykle dostarczony w postaci pojedynczych płyt 36 o wymiarach 15 x 129 cm.

Włókna wełny mineralnej są w płycie 36 rozmieszczone prostopadle do jej powierzchni czołowych, co zapewnia niezbędną wytrzymałość płyty na ściskanie i rozciąganie. Równocześnie utworzona zostaje warstwa izolacji cieplnej o stosunkowo dobrej przepuszczalności powietrza.

Wykonanie wielowarstwowej okładziny 14 odbywa się w ten sposób, że najpierw dokoła płytę 36, stanowiącą warstwę izolacyjną 28 owija się pasem wzmacniającej siatki 30 z włókna szklanego, a następnie poszczególne płyty 36 mocuje się do warstwy uszczelniającej 20, pokrywającej ścianę nośną 18 za pomocą niepalnego przylepca 27 w ten sposób, aby utworzona warstwa izolacyjna 28 pokryła całą powierzchnię ściany nośnej 18. Korzystnie jest stosować do tego celu przylepiec pod nazwą Sto BIS-NC.

172 088

Płyty 36 które mają pionowe podłużne krawędzie 38 (fig. 3) o długości około 1,2 m, są układane na powierzchni warstwy uszczelniającej 20 w ten sposób,· że pionowe złącza 40 między sąsiednimi płytami 36 sięgają do obrzeża kątownika 22. Korzystne jest przy tym wzajemne przesuniecie krawędzi płyt 36 w poziomie, co z^sniejszai możliwość wykruszania się ich.

Wszystkie zewnętrzne powierzchnie czołowe i obrzeża utworzonej z płyt 36 warstwy izolacyjnej 28, z wyjątkiem części jej dolnej ścianki 32 pod kątownikiem 22, pokrywa się następnie niepalną warstwą podkładową 29 o grubości około 3 mm. Warstwa ta jest korzystnie wykonana z materiału pod nazwą Sto BTS-NC na bazie cementu portlandzkiego, który zapewnia dobrą przyczepność do warstwy izolacyjnej 28, a równocześnie umożliwia uzyskanie pokrycia o charakterze dekoracyjnym. Warstwa podkładowa 29 jest wzmocniona odporną na działanie ługów siatką 30 z włókna szklanego, korzystnie zanurzoną w wilgotnym materiale podkładowym przed zamocowaniem jej na płytach 36. Siatka 30 jest również mocowana do dolnej ścianki 32, poza częścią tej ścianki znajdującą się pod półką 26 kątownika 22 nie jest pokryta, tworząc szczelinę 35 (fig. 3). Dzięki tej szczelinie 35 powietrze swobodnie przepływa przez otwory wentylacyjne 24 do warstwy izolacyjnej 28. Zewnętrzna warstwa podkładowa 29 jest przykryta zewnętrznym pokryciem 31 z dowolnego materiału, tworzącym zewnętrzną powierzchnię budynku.

Figury 4a i 4b przedstawiają wyniki badań rozkładu ciśnień na powierzchniach płyty według fig. 1 na stanowisku próbnym. Zewnętrzna powierzchnia płyty poddawana jest stopniowemu wzrostowi ciśnienia, oznaczonego na wykresie ciśnienia względem czasu czarną linią ciągłą. Z wykresu na fig. 4a widoczne jest, że w miarę wzrostu ciśnienia zewnętrznego postępuje wzrost ciśnienia wewnętrznego oznaczonego linią przerywaną. Szczególnie j‘est tak w zakresie niewielkich wartości ciśnienia, odpowiadających rzeczywistym warunkom. Podobnie, wzrost ciśnienia wewnętrznego następuje niemal równocześnie ze wzrostem ciśnienia zewnętrznego jak to uwidacznia wykres na fig. 4b. Spadek ciśnienia zewnętrznego powoduje natychmiastowy spadek ciśnienia wewnętrznego. Szybkie wyrównanie ciśnień po obydwu stronach płyty stanowi ogólny powód zabezpieczenia płyty przed przenikaniem wilgoci, bowiem wysokie, choć zwykle szybko przemijające ciśnienie zewnętrzne powietrza, spowodowane porywistym wiatrem zostaje prawie natychmiast wyrównane po wewnętrznej stronie płyty, eliminując przenikanie wilgoci przez zewnętrzne pokrycie 31.

Wykres przedstawiony na fig. 5 ilustruje, wyniki uzyskane przez poddawanie płyty według fig. 1 okresowym, dynamicznym zmianom ciśnienia. Z wykresu wynika, że wartość ciśnienia wewnątrz warstwy izolacyjnej 28 na przeważającej części płyty uzyskuje niemal natychmiast wartość ciśnienia przyłożonego na zewnątrz płyty.

Brak znaczącej różnicy ciśnień powoduje zatrzymanie zjawiska wciskania wody przez pokrycie zewnętrzne 31 do warstwy izolacyjnej, a tym samym eliminuje możliwość zawilgocenia warstwy uszczelniającej. 20.

Orientacja włókien wełny mineralnej w materiale warstwy izolacyjnej 28 zapewnia szybkie rozchodzenie się cząstek powietrza, a więc i wyrównanie ciśnień na powierzchni warstwy uszczelniającej 20. Również pionowe usytuowanie złącz 40 sprzyja ruchowi powietrza wzdłuż krawędzi 38 każdej płyty 36 i jego przepływ do wnętrza warstwy izolacyjnej 28, a także równomierne rozchodzenie się powietrza w tej warstwie i szybkie wyrównanie ciśnień. Korzystne jest również, gdy krawędź 38 płyty jest zaopatrzona w zagłębienie, dzięki czemu stykające się ze sobą krawędzie 38 sąsiednich płyt 36 tworzą pionowy kanał dla przepływu powietrza.

Rozwiązanie złącza prefabrykowanych płyt z układem izolacyjnym według wynalazku tym różni się od konstrukcji przedstawionej na fig. 1, że ma przedłużoną poziomą półkę 26, zaopatrzoną na końcu w okap zabezpieczający dolną ściankę 32 warstwy izolacyjnej 28 przed bezpośrednim przenikaniem wilgoci. Ponadto w przypadku, gdy zewnętrzna okładzina 14 stanowi wraz z konstrukcją nośną 12 prefabrykowaną płytę, korzystne· jest zastosowanie uszczelki 42, umieszczonej na górnej ściance 34 i uszczelniającej poziome złącze prefabiykowanych płyt. Górna ścianka 34 każdej z płyt jest korzystnie nachylona

172 088 w dół umożliwiając spływanie wody, która mimo zabezpieczeń może przedostać się do wnętrza złącza.

Nieco odmienne rozwiązanie złącza płyt pozbawionych kątownika przedstawia fig. 2b. w rozwiązaniu tym dolna ścianka 32b warstwy izolacyjnej 28b jednej’ płyty i górna ścianka 34b sąsiadującej z nią płyty są nachylone pod kątem około 30° i rozdzielone względem siebie. Dolna ścianka 32b jest przy tym pokryta wzmacniającą siatką 30b, przy czym tylko zewnętrzna część tej dolnej ścianki 32b jest pokryta warstwą podkładową 29b, tworząc szczelinę 35b i ograniczoną od wewnątrz uszczelką 42b. Dolna ścianka warstwy izolacyjnej 28b pozostaje więc otwarta, umożliwiając swobodny przepływ powietrza wzdłuż dolnej ścianki 32b do wnętrza warstwy izolacyjnej 28b. Szczelina 35b powinna mieć powierzchnię przekroju równą od 1% do 2 % czołowej powierzchni płyty 36b, a więc dla opisanej poprzednio płyty powinna mieć szerokość równą od 25 mm do 50 mm.

172 088 ίΜ

I

LO

1-0

CT

[^Ί] ua/uyp n0iuzęu

343

-4, ii¹ •sT-ś s §

O. £ £•3 £ § ss.§ cgjnego

I

172 088

-100

200« 20060

Fig. 4a

20080

20100 20120 CZdsfsJ

201« 20160

^{F i g}. ^{4 b} czas [s]

172 088

Fig. 2b

172 088

Fig.2

Fig. 2a

172 088

Fig. 3

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Układ izolacji budynku wyposażony w warstwę uszczelniającą przylegającą od strony zewnętrznej do ściany nośnej budynku oraz w przylegającą do niej przepuszczającą powietrze warstwę izolacyjną, jak również w pokrycie zewnętrzne, przykrywające tę warstwę izolacyjną oraz jej obrzeże, znamienny tym, że przestrzeń wyrównująca ciśnienie stanowi szczelnie zamknięte wnętrze gazoprzepuszczalnej warstwy izolacyjnej (28), pokrytej przynajmniej z jednej strony obustronną warstwą podkładową (29), otaczającą siatkę (30), z włókna szklanego oraz zewnętrznym pokryciem (31), przy czym przynajmniej część obrzeża warstwy izolacyjnej (28) tworzącego jej dolną ściankę (32) pozostaje nie pokryta tworząc kanał powietrzny, umożliwiający dostęp powietrza do wnętrza warstwy izolacyjnej (28).
2. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwa izolacyjna (28) jest wykonana z materiału włóknistego, którego włókna są ułożone prostopadle do powierzchni czołowej tej warstwy (28).
3. Układ według zastrz. 2, znamienny tym, że materiał warstwy izolacyjnej (28) stanowi wełna mineralna o gęstości około 90 kg/m³.
4. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwa .izolacyjna (28) jest utworzona z płyt (36), przy czym złącza (40) stykających się ze sobą krawędzi (38) tych płyt tworzą kanały do przepływu powietrza do obwodowych ścianek (32).
5. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że nie pokryta część dolnej ścianki (32) tworzy wraz z przyległymi ściankami szczelinę (35) w zewnętrznym pokryciu (31), stanowią kanał przepływu powietrza.
6. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że zewnętrzną powierzchnię warstwy izolacyjnej otacza siatka wzmacniająca (30).
7. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że górna ścianka (34) sąsiedniej płyty jest nachylona względem dolnej ścianki '(32).
8. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że zarówno dolna ścianka (32b), jak i górna ścianka (34b) sąsiedniej płyty są nachylone pod kątem ostrym do poziomu, tworząc między tymi ściankami ukośny kanał powietrzny.
9. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że szczelina (35) ma powierzchnię większą niż 1% powierzchni czołowej okładziny zewnętrznej (14).
10. Układ według zastrz. 7, znamienny tym, że powierzchnia szczeliny (35) jest mniejsza od 2% powierzchni czołowej okładziny zewnętrznej (14).
11. Układ według zastrz. 5, znamienny tym, że górną ścianką szczeliny (35) jest perforowany pas, przymocowany do warstwy uszczelniającej (20) i dolnej ścianki (32).
12. Układ według zastrz. 11, znamienny tym, że perforowany pas ma postać kątownika (22), którego jedna półka (26), zaopatrzona w otwory (24), przykrywa od góry szczelinę (35), druga półka zaś jest przymocowana miedzy warstwą izolacyjną (28), a warstwą uszczelniającą (20).