PL171311B1 - Element mocujacy PL PL PL - Google Patents

Abstract

1. Elem ent m ocujacy do osadzenia w betonie lub podobnym materiale, skladajacy sie z m etalowe- go kolka, który na jednym wolnym koncu tworza- cym obszar rozprezny 1 sektorow e odcinki ma w iele w zdluznych szczelin, a na w krecanym koncu ma obszar pozbaw iony szczelin oraz m a pozbawiony gw intu w sp ólosiow y p rzelo to w y otw ór, a takze skladajacy sie ze sruby w krecanej w m etalow y ko- lek, znamienny tym, ze m etalow y kolek (1) jest w ykonany z twardego m etalu korzystnie ze stali, m osiadzu, alum inium 1 m a p o zb a w io n y gwintu przelotow y, osiow y otwór (4), przy czym rozpiera- jaca sruba (2 ) ma na w krecanym koncu trzpienia (5) formujacy gwint i jest cylindryczna na calej dlugosci sw ego trzpienia PL PL PL

Description

Wynalazek dotyczy elementu mocującego składającego się przynajmniej z metalowego kołka, którego jeden koniec posiada wzdłużne szczeliny dla utworzenia obszaru rozporowego, oraz z wkrętu wkręcanego w metalowy kołek.

Elementy mocujące składające się z metalowych kołków i wkrętów są ogólnie znane. Znane są tak zwane kołki z gwintem wewnętrznym wykonane z mosiądzu, przy czym środkowy otwór przelotowy z gwintem wewnętrznym zwęża się stożkowo w kierunku do swobodnego końca wkrętu. Wskutek tego, gdy wolny koniec wkrętu znajdzie się w obszarze stożkowo zwęzonego odcinka metalowego kołka, jego obszar ze szczelinami wzdłużnymi zostaje rozparty względnie silniej dociśnięty do ściany otworu. Przy takiej konstrukcji kołek i wkręt muszą być pod względem długości ściśle do siebie dopasowane, gdy podłoże w którym ma być osadzony kołek wykonane jest ze szczególnie twardego materiału. Natomiast gdy materiał w którym osadzony jest kołek jest stosunkowo miękki, to rozparcie kołka następuje dopiero przy kilku ostatnich obrotach wkrętu, przez co siła mocująca zostaje zmniejszona.

To samo odnosi się do kołków z gwintem wewnętrznym wykonanych z metalu, w których osadzony jest stożek rozpierający. Również tutaj konieczne jest ścisłe dopasowanie długości kołka i wkrętu, przy czym właściwa siła rozpierająca zapewniona jest tylko wtedy, gdy obszar otaczający otwór w którym osadzony jest kołek składa się z odpowiednio

171 311 twardego materiału. Jeżeli jednak kołek ma być osadzony w odpowiednio mniej mocnym materiale, lub gdy na przykład długość kołka jest większa niż długość przyporządkowanego mu otworu, powstają wtedy trudności mocnego osadzenia kołka. Ma to miejsce na przykład wtedy, gdy zamocowanie ma być wykonane w stosunkowo cienkich płytach betonowych. Powstaje wtedy często sytuacja, że przy wykonywaniu przelotowego otworu, po przeciwnej stronie względem nawiercanego miejsca wyłamany zostaje większy obszar płyty tak, że otwór ma właściwą średnicę tylko na niewielkim odcinku, a następnie nagle poszerza się.

Problemów tych nie można również wyeliminować przy stosowaniu elementów mocujących opisanych w patentach US 1 248 005 i 2 543 683 w których siła rozprężna wywierana jest przez śrubę do drewna. Śruba ta wkręcana w zwężający się stożkowo odcinek kołka nacina w nim gwint. W rozwiązaniu tym zastosowano śrubę do drewna oraz kołek ze zwężającym się osiowym otworem, który musi być wykonany z miękkiego materiału na przykład ołowiu wskutek czego ma on mniejsze rozprężenie w stosunku do kołka z twardego materiału, co jest wadą tego rozwiązania, gdyż otrzymuje się słabsze zamocowanie. Ponadto w przypadkach, gdy odpowiedni otwór kończy się w obszarze stożkowego zwężenia, element mocujący nie może wykorzystać w pełni swej siły rozprężnej.

Inny element mocujący zawierający kołek z miękkiego materiału został opisany w patentach francuskich FR 2 420 050, 440 890 i 17 225. Element mocujący ma kołek wykonany z miękkiego materiału z krótkim odcinkiem gwintu w który wkręca się śrubę do drewna. Śruba ta wchodzi w obszar o mniejszej średnicy opierając się na gwincie utworzonym w kołku i rozpręza kołek. Podczas wkręcania śruby do drewna materiał kołka musi ustępować i dlatego jest on wykonany z miękkiego materiału, takiego jak na przykład ołów. W rezultacie otrzymuje się słabsze zamocowanie kołka w otworze w porównaniu na przykład z kołkami wykonanymi z twardych materiałów.

Z DE-OS 24 52 478 jest znany element mocujący w postaci tulei mosiężnej ze wzdłużną szczeliną na całej jej długości. Zamocowanie następuje poprzez wkręcenie śruby maszynowej, która ściska tuleję z siłą powodującą plastyczne odkształcenie tulei. Aby uzyskać plastyczne odkształcenie mosiężnej tulei musi ona mieć ścianki o niewielkiej grubości. Zamocowanie to jest skuteczne jeżeli otwór w który wkłada się tuleję jest wykonany w twardej ścianie, ma prawidłową średnicę i jest odpowiednio długi. Elementu tego nie można stosować do mocowania w krótkich otworach i w otworach wykonanych w miękkim materiale.

Celem wynalazku jest stworzenie elementu mocującego, który można osadzać optymalnie, niezależnie od długości przyporządkowanego mu otworu i materiału w którym jest on wykonany. Cel ten osiągnięto w elemencie mocującym według wynalazku do osadzania w betonie lub w podobnym materiale składającym się z metalowego kołka, który dla utworzenia obszaru rozprężnego i sektorowych odcinków ma wiele wzdłużnych szczelin, a na wkręcanym końcu ma obszar pozbawiony szczelin oraz pozbawiony gwintu współosiowy przelotowy otwór, a także składający się ze śruby wkręcanej w metalowy kołek, który charakteryzuje się tym, że metalowy kołek jest wykonany z twardego metalu takiego jak stal, mosiądz, aluminium lub podobne i ma na całej swej długości pozbawiony gwintu przelotowy otwór, przy czym wkręcana śruba ma na swym początkowym wkręcanym odcinku formujący gwint, a na całej długości swego trzpienia jest ona cylindryczna lub w przekroju poprzecznym ma kształt trójkierunkowo odkształconego koła. Śrubajest zamocowana wstępnie w metalowym kołku, którego przelotowy otwór na swym końcu zwrócony do śruby ma rozszerzony odcinek o średnicy odpowiadającej co najmniej zewnętrznemu rozmiarowi gwintu. Metalowy kołek ma korzystnie dwie krzyżujące się promieniowo przelotowe szczeliny, a jego odcinek pozbawiony szczelin ma z zewnątrz zabezpieczenie przed obrotem w postaci stożkowego rozszerzenia lub żłobków, żeber lub moletowania. Metalowy kołek ma korzystnie na swym końcu zwróconym do wkręcanej śruby kołnierz oporowy o większej średnicy, przy czym długość L rozszerzonego odcinka przelotowego otworu jest równa lub mniejsza od długości E zewnętrznego zabezpieczenia przed obrotem metalowego kołka.

Według wynalazku stosuje się metalowy kołek bez przygotowanego gwintu wewnętrznego oraz śrubę formującą gwint tak, że odpowiednie promieniowe rozszerzenie kołka uzyskuje się podczas wkręcania śruby. Rozprężenie metalowego kołka następuje w miejscach w których

171 311 otwór jego osadzenia jest większy, a więc nie zawsze w tym samym określonym miejscu. Jeżeli więc otwór przy końcu rozszerza się, co ma miejsce przy wykruszeniu się otworu po przeciwległej stronie, to obszar rozszerzenia metalowego kołka może przesuwać się na zewnątrz, gdyż nie występują tu siły przeciwdziałające. Jeżeli więc śruba obraca się dalej w tym obszarze to pozbawiona gwintu część kołka jest wyciskana na zewnątrz. Dla zapewnienia równomiernego docisku na całym obwodzie metalowy kołek ma dwie krzyżujące się promieniowe szczeliny tworzące cztery sektory koła, które przy wkręcaniu śruby są rozprężane promieniowo na zewnątrz i zapewniają dużą siłę mocowania kołka. W celu zabezpieczenia umieszczonego w otworze kołka przed obrotem podczas wkręcania śruby ma on na swym końcu zwróconym do śruby stożkowe rozszerzenie, żłobki, zebra lub moletowanie tak, że przy wbijaniu kołka w otwór utworzone zostaje odpowiednio trwałe osadzenie zabezpieczające przed obrotem.

W ten sposób uzyskuje się konieczną siłę rozporową oraz działanie siły zaciskowej bezpośrednio na przejściu z prawidłowego otworu do obszaru rozszerzonego otworu. W rozwiązaniu tym występuje stałe napinające działanie sektorowych odcinków na wkręt, które przeciwdziała odkręcaniu się wkrętu.

Korzystnym jest, gdy metalowy kołek ma na początku otworu krótki gwintowany odcinek, korzystnie wykonany przez wkręcanie wkrętu.

Ponadto korzystne jest, aby przelotowy otwór w metalowym kołku miał na swym początku odcinek o większej średnicy, odpowiadającej co najmniej zewnętrznemu wymiarowi gwintu wkrętu. W ten prosty sposób stworzone zostało prowadzenie wkrętu tak, że przy wstępnym montażu może on za pomocą kilku obrotów uformować względnie naciąć w kołku początkowy gwint.

Szczególną zaletąjest to, że kołek i wkręt mogąbyć wstępnie zmontowane przez wkręcenie wkrętu powodujące wygniecenie lub nacięcie gwintu. Tak więc dla utworzenia zamocowania kołek w którym osadzony jest już wkręt musi być tylko osadzony w otworze, mocne i trwałe osadzenie uzyskuje się przez dokręcanie wkrętu.

W celu uzyskania na stosunkowo dużej części długości kołka odpowiedniej siły docisku do otworu niezależnie od jego prawidłowej długości przewiduje się według wynalazku, że szczelinowy obszar kołka jest znacznie dłuższy niż obszar pozbawiony szczelin. Tak więc bez problemów można wykonać prawidłowe zamocowanie również wtedy, gdy ma się do dyspozycji prawidłowy przelotowy otwór o długości na przykład jednej trzeciej długości kołka. Kołek według wynalazku ma na końcu, w który wchodzi wkręt, metalową podkładkę o większej średnicy zapewniającą jego prawidłowe osadzenie w podłożu. W ten sposób możliwe jest zawsze jednakowo głębokie osadzenie kołka, również wtedy, gdy podłoże w którym kołek jest osadzany nie jest widoczne, gdyż są na nim nałożone na przykład maty izolacyjne lub leżą istniejące stare warstwy.

Za pomocą elementu mocującego według wynalazku uzyskuje się szczególnie dobre zamocowanie, gdy wkręt ma na całej swej długości samowygniatający i/lub samonacinający gwint. Przez odpowiednie dopasowanie kołka i wkrętu uzyskuje się optymalne zamocowanie. W szczególnie korzystnym wykonaniu wynalazku wkręt ma przekrój poprzeczny w kształcie trójkierunkowo odkształconego koła, na powierzchni którego jest samowygniatający i/lub samonacinający gwint.

W korzystnym wykonaniu wynalazku długość odcinka przelotowego otworu o większej średnicy jest równa lub mniejsza od długości zewnętrznego stożkowego poszerzenia lub rowkowania, żebrowania albo moletowania. W ten sposób stworzona została możliwość, że stożkowo rozszerzony obszar zewnętrzny względnie obszar pokryty rowkami, żebrami lub moletowaniem, przy wbijaniu metalowego kołka w prawidłowo przebiegający otwór z odpowiednio twardymi ścianami może odkształcać się do środka tak, że otwór pomiędzy poszczególnymi zwojami gwintu zostaje dociśnięty do gwintu.

Wynalazek zostanie wyjaśniony na podstawie przykładów wykonania pokazanych na rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia element mocujący utworzony przez metalowy kołek i wkręt; fig. 2 - wkręt w widoku z boku; fig. 3 - przekrój poprzeczny wkrętu w nagwintowanym obszarze; fig. 4 - przekrój podłużny metalowego kołka; fig. 5 - widok metalowego kołka od dołu;

fig. 6 - widok dwóch różnych otworów do osadzania elementu mocującego według wynalazku; fig. 7 - przykłady wykonania elementów mocujących osadzonych w tych otworach.

Element mocujący składa się z metalowego kołka 1 i wkrętu 2. Jest oczywiste, że element mocujący może mieć również inne części, gdyż na przykład może w nim być zastosowana odpowiednia podkładka, lub podkładka wielkopowierzchniowa albo innego rodzaju części, co nie ma wpływu na istotne cechy niniejszego wynalazku. Metalowy kołek 1 tworzący obszar rozporowy 5 ma na jednym swym końcu wzdłużne szczeliny 3 i pozbawiony gwintu przelotowy otwór 4 wykonany korzystnie w tej postaci podczas produkcji kołków. Możliwym byłoby wprawdzie wykonanie jednego lub dwóch zwojów gwintu w otworze 4, aby ułatwić wkręcanie wkrętu 2, jednakże wymagałoby to dodatkowej operacji roboczej, która zgodnie z niniejszym wynalazkiem jest niepotrzebna. Wkręt 2 ma trzpień 5 wygniatający i/lub nacinający gwint w kołku. Wkręt może więc tworzyć gwint początkowy, a przy jego dalszym wkręcaniu w metalowy kołek 1 może również wytworzyć gwint w otworze kołka. Przelotowy otwór 4 w metalowym kołku 1 na końcu zwróconym do wkręcanego wkrętu 2 ma odcinek 6 o większej średnicy. Średnica ta odpowiada co najmniej wymiarom zewnętrznym gwintu wkrętu 2. W ten sposób możliwe jest stworzenie prowadzenia dla końca wkrętu 2 przy łączeniu wkrętu 2 z metalowym kołkiem 1, które służy do ułatwienia wkręcania trzpienia 5 wkrętu w niegwintowany przelotowy otwór 4. Dzięki temu możliwy jest wstępny montaż metalowego kołka i wkrętu tak, że mogą być one dostarczane razem na miejsce budowy. Dzięki wstępnemu nagwintowaniu kołka w procesie jego wytwarzania przez samowygniatanie względnie samonacinanie, możliwe jest wzajemne zamocowanie wkrętu i metalowego kołka. W specjalnym wykonaniu możliwe jest również dopasowanie średnicy odcinka 6 do średnicy boku zarysu gwintu na wkręcie zwłaszcza, gdy montaż wstępny dokonywany jest atumatycznie.

W przedstawionym przykładzie metalowy kołek 1 ma dwie krzyżujące się promieniowo przelotowe szczeliny 3 tak, że powstają cztery sektory 7, które przy rozpieraniu kołka mogą rozprężać się na zewnątrz. Obszar objęty przez szczeliny, a więc obszar rozporowy S ma w kołku metalowym znacznie większą długość niż obszar U nie posiadający szczelin. Wskutek tego już przy niewielkiej głębokości wkręcenia wkrętu 2 w metalowy kołek 1 stworzona jest możliwość promieniowego rozchylenia się odpowiednich odcinków.

Metalowy kołek 1 ma na swym końcu zwróconym do wkręcanego wkrętu 2 stożkowe rozszerzenie 8, które przy osadzaniu kołka 1 w przygotowanym otworze zapobiega obracaniu się kołka 1 wraz z wkręcanym wkrętem 2. Utworzone jest dzięki temu odpowiednie połączenie dociskowe pomiędzy tym odcinkiem kołka 1 i otaczającą ścianą. Dla uzyskania takiego zabezpieczenia przed obrotem można byłoby zamiast stożkowego rozszerzenia zaopatrzyć odpowiedni obszar kołka w żłobki, żebra lub moletowanie. W rozwiązaniu według wynalazku możliwym jest również umieszczenie na końcu kołka zwróconego do wkręcanego wkrętu 2 podkładki oporowej o większej średnicy w stosunku do średnicy kołka, aby przy wbijaniu kołka uzyskiwać zawsze tą samą głębokość jego wejścia w podłoże. Przynajmniej ta część trzpienia 5, która zwrócona jest do swobodnego końca wkrętu 2, ma samowygniatający i/lub samonacinający gwint. W tym przypadku następujący po nim odcinek gwintu, aż do główki 9 wkrętu, jest wykonany jako gwint cylindryczny. Wkręt 2 może również na całej długości swego trzpienia posiadać gwint samowygniatający i/lub samonacinający. Korzystną odmianą wykonania odcinka 5 trzpienia jest nadanie jego przekrojowi poprzecznemu kształtu trójkierunkowo odkształconego koła, co pokazano na fig. 3.

Długość L odcinka 6 przelotowego otworu 4 o większej średnicy, jest równa lub mniejsza od długości E stożkowego rozszerzenia 8 znajdującego się na zewnętrznym obszarze kołka 1, względnie od długości odpowiednich obszarów rowków, żeber łub moletowania. Możliwym jest również, aby długość E była krótsza niż długość L, jednak wtedy powstaje niebezpieczeństwo, że przy obrocie wkrętu 2 będzie się wraz z nim obracał również kołek 1. Ponieważ w osadzeniu kołka, w obszarze stożkowego rozszerzenia 8 zachodzi odkształcenie metalowego kołka 1 jeżeli materiał ściany otworu jest odpowiednio twardy, istnieje więc możliwość, że odcinek 6 otworu przelotowego 4 również ulegnie odkształceniu, a więc jego średnica ulegnie zmniejszeniu i

171 311 ściany otworu dociśnięte zostaną do gwintowanego wkrętu. Istnieje więc możliwość, że materiał kołka w razie potrzeby może poddawać się.

Metalowy kołek 1 korzystnie jest wykonany z aluminium tak, aby było możliwe stosunkowo łatwe odkształcenie materiału przy wkręcaniu wkrętu samowytłaczającego względnie samonacinającego gwint. Zastosowanie aluminium zapewnia również ścisłe przyleganie rozpieranych elementów do ścian otworu względnie do bezpośrednio do niego przyległej rozszerzonej części otworu. Możliwe jest również zastosowanie innych metali do wytwarzania kołków 1 według wynalazku, zależnie do tego w jakich warunkach ma być kołek osadzony. Jest więc możliwe wykonanie metalowego kołka 1 z mosiądzu albo ze stali, przy czym zależenie od szczególnych warunków może to być stal nierdzewna lub inny nierdzewny metal.

W przedstawionym przykładzie wykonania główka 9 wkrętu 2 ma kształt półokrągły Mogą być jednak stosowane różne inne postacie wykonania wkrętu 2. Możliwe jest zwłaszcza, aby pomiędzy główką 9 i odcinkiem trzpienia 5 wyposażonym w gwint, znajdował się odcinek pozbawiony gwintu, którego długość może być dobrana do grubości mocowanych części. Jeżeli na przykład przymocowywane mają być do podłoża stosunkowo grube materiały izolacyjne i dodatkowe zewnętrzne warstwy lub płyty dachowe, to w stosunkowo grubym obszarze izolacji gwint jest niepotrzebny. W wykonaniu główki wkrętu możliwe są różne odmiany. Jeżeli element mocujący ma być osadzony od dołu w stropie, to główka może mieć rozmaite ukształtowania przystosowane do podwieszania elementów konstrukcyjnych lub podobnych celów.

Na figurze 6 przedstawiona jest betonowa płyta, w której wykonane zostały dwa przelotowe otwory 10 i 11. Otwór 10 na całej swej długości ma tę samą średnicę, to znaczy że otwór został wywiercony od góry aż do końca bez powodowania wykruszenia części betonowej płyty 12. Przy wykonywaniu otworu 11, po bokach otworu na jego końcu 14 przeciwległym do strony 13 rozpoczynania wiercenia, na odcinkach 15 powstały częściowe odłamania tak, że otwór ma większą średnicę. W tym przypadku wyłamany obszar zaczyna się na dwóch trzecich całkowitej długości otworu 10. Przy próbach wiercenia stosunkowo cienkich płyt betonowych o grubości 3-4 cm, okazało się, że w prawie każdym wykonanym otworze, na spodniej stronie 14 powstawały mniejsze lub większe odłamania 15. W takim przypadku element mocujący według wynalazku nadaje się szczególnie do stosowania. Najpierw wbija się lub osadza w otworze metalowy kołek 1, przy czym można to wykonać przez uderzenie w główkę wkręta. W ostatniej fazie osadzania kołka 1 wbija się w otwór stożkowe rozszerzenie 8 i dociska do wewnętrznej ścianki otworu 10 względnie 11. Zapobiega to obracaniu się kołka 1 przy dalszym osadzaniu elementu mocującego. Następnie dociąga się wkręt 2 tak, że osadzona wielkopowierzchniowa podkładka 16 zostaje dociśnięta do zewnętrznej warstwy dachu 17. W ten sposób wykonane jest zamocowanie do betonu 12 zewnętrznej warstwy dachowej 17 i znajdującej się pod nią izolacji 18. Gdy taki element mocujący zostanie osadzony w otworze 10, to przy wkręcaniu wkrętu 2 następuje dociskanie sektorowych odcinków 7 do ściany 19 otworu, przy czym odcinek 5 trzpienia formuje względnie nacina gwint w obszarze otworu 4. Obszar kołka 1 wyposażony w nacięcia szczelinowe, zostaje wyparty na zewnątrz tak, że powstaje ścisłe i mocne jego przyleganie do ściany 19 otworu.

Jeżeli jednak powstają obszary wykruszone 15, to przy dalszym wkręcaniu wkrętu 2, Szczelinowy obszar, a tym samym i sektorowe odcinki 7 rozchylają się natychmiast na zewnątrz co uniemożliwia dalsze formowanie względnie nacinanie gwintu. Odcinki 7 przylegają więc bezpośrednio po rozszerzeniu się otworu 11 do nowego ukształtowania jego ściany, zwiększając odporność na wyrwanie elementu mocującego mimo, że nie cała długość kołka mogła być wykorzystana. Przy próbach okazało się, że zadowalające siły wyrywania kołków można uzyskać już wtedy, gdy tylko niewielki odcinek długości kołka osadzony jest prawidłowo w otworze. Właśnie przez specjalnie dobraną długość rozpieranego obszaru można spełnić różne wymagania zamocowań. Dzięki stałemu naprężeniu sektorowych odcinków, które skierowane jest przeciwnie do gwintu wkrętu, uzyskuje się szczególnie dobre zabezpieczenie przed odkręcaniem się wkrętu.

Przy zastosowaniu stosunkowo prostych środków konstrukcyjnych obejmujących metalowy kołek z rozpieranym obszarem i pozbawionym gwintu przelotowym otworem oraz wkręt

171 311 z odcinkiem trzpienia samonacinającym względnie samowygniatającym gwint, stworzona została optymalna możliwość zastosowania elementu mocującego, w tym przypadku do mocowania w otworach o nie dającej się z góry określić długości, zwłaszcza do mocowania na elementach dachowych wykonanych z betonu. W niniejszym opisie mówi się stale o zastosowaniu elementu mocującego w betonie. Możliwe jest również jego zastosowanie w płytach betonowych z pustymi przestrzeniami lub w prefabrykowanych blokach betonowych z pustymi przestrzeniami lub we wkładach izolacyjnych.

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Element mocujący do osadzenia w betonie lub podobnym materiale, składający się z metalowego kołka, który na jednym wolnym końcu tworzącym obszar rozprężny i sektorowe odcinki ma wiele wzdłużnych szczelin, a na wkręcanym końcu ma obszar pozbawiony szczelin oraz ma pozbawiony gwintu współosiowy przelotowy otwór, a także składający się ze śruby wkręcanej w metalowy kołek, znamienny tym, że metalowy kołek (1) jest wykonany z twardego metalu korzystnie ze stali, mosiądzu, aluminium i ma pozbawiony gwintu przelotowy, osiowy otwór (4), przy czym rozpierająca śruba (2) ma na wkręcanym końcu trzpienia (5) formujący gwint i jest cylindryczna na całej długości swego trzpienia.
2. 2. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że śruba (2) ma w przekroju poprzecznym kształt trój kierunkowo odkształconego koła.
3. 3. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że metalowy kołek (1) i śruba (2) są wstępnie połączone przez wkręcenie formującej gwint śruby (2) w przelotowy otwór (4).
4. 4. Element według zastrz. 1 albo 3, znamienny tym, że przelotowy otwór (4) w metalowym kołku (1) ma na swym końcu zwróconym do wkręcanej śruby (2) rozszerzony odcinek (6) o średnicy odpowiadającej co najmniej zewnętrznemu rozmiarowi gwintu.
5. 5. Element według zastrz. 1 albo 3, znamienny tym, że metalowy kołek (1) ma dwie krzyżujące się promieniowo przelotowe szczeliny (3).
6. 6. Element według zastrz. 1 albo 3, znamienny tym, że pozbawiony szczelin obszar metalowego kołka (1) ma z zewnątrz zabezpieczenie przed obrotem.
7. 7. Element według zastrz. 6, znamienny tym, że zabezpieczenie przed obrotem metalowego kołka (1) ma postać stożkowego rozszerzenia (8), korzystnie żłobków, żeber, moletowania.
8. 8. Element według zastrz. 1 albo 3, znamienny tym, że metalowy kołek (1) na swym końcu zwróconym do śruby (2), ma kołnierz oporowy o większej średnicy.
9. 9. Element według zastrz. 4 albo 8, znamienny tym, że długość (L) rozszerzonego odcinka (6) przelotowego otworu (4) jest równa, korzystnie mniejsza od długości (E) zabezpieczenia przed obrotem znajdującego się na zewnątrz metalowego kołka (1).