PL223538B1 - Implant stomatologiczny wewnątrzkostny - Google Patents

Description

Znane są rozwiązania konstrukcyjne implantów stomatologicznych cylindryczne z otworami w ścianach implantu w jego części wewnątrzkostnej oraz konstrukcje pełne, płaskie, śrubowe cylindryczne, śrubowe o kształcie stołkowym. Znane są sposoby polepszania przyczepności implantów do podłoża kostnego z wykorzystaniem resorbowalnych materiałów biokompatybilnych lub autoprzeszczepów w przypadku zaniku kości w okolicach wyrostka zębodołowego oraz aby umożliwić obrośnięcie implantu kością, pokrywa się jego zewnętrzną powierzchnię plazmą tytanową bądź hydroksyapatytem.

Jednym z głównych problemów implantologii stomatologicznej nadal dotyczy obluzowania implantów zębowych w jamie kostnej.

Istotą rozwiązania jest implant stomatologiczny wewnątrzkostny zbudowany z co najmniej dwóch płaszczy wszczepu, wszczepu, filaru protetycznego śrubowego z zintegrowanym elementem nadkostnym, na którym mocowana jest korona protetyczna. Implant stomatologiczny według wynalazku posiada innowacyjną budowę rozporową, kiedy to płaszcze wszczepu rozchylają się podczas wkręcania filaru protetycznego w otwór technologiczny wszczepu i „wbijają” w kość. Implant posiada koncentryczne rowki na powierzchni w strefie odcinka wewnątrzkostnego oraz rozbudowaną linię krawędziową, zaokrąglone zakończenie wszczepu (rejon wierzchołka) oraz łagodną linię krawędziową powierzchni bez ostrych wykończeń.

Duże znaczenie ma rozbudowana linia krawędziowa implantu. Pierścienie biegnące wokół powierzchni trzonu implantu (na płaszczach), stykając się z komórkami kostnymi, pobudzają je: następuje namnażanie się komórek w kierunku przygotowanych do tego celu, biegnących naprzemiennie z pierścieniami, rowków. Głównym założeniem wynalazku jest polepszenie stymulacji komórek kos tnych - długookresowe pobudzenie osteoblastów na poziomie molekularnym, polepszenie przyczepności, stabilne zakotwiczenie w kości, zapobieżenie przesuwania się w głąb tkanek, stabilizacja osiowa. Budowa rozporowa implantu stomatologicznego ma zapewnić lepszą stymulację komórek kostnych.

Utrzymujący się przez cały okres eksploatacji implantu nacisk co najmniej dwóch płaszczy wszczepu na powierzchnię promieniową łoża kostnego, ma na celu pobudzanie komórek na poziomie molekularnym, a więc zapewnienie ciągłego kontaktu z otoczeniem tkankowym. Zapewni to lepszą przyczepność implantu względem otoczenia tkankowego, a więc stabilne utwierdzenie w jamie kostnej. Wprowadzenie nowej konstrukcji implantu zębowego ma na celu wyeliminowanie pewnych dotychczas spotykanych problemów implantologicznych i zoptymalizowanie jej pod względem minimalizacji ryzyka występowania powikłań o charakterze mechanicznym. Innowacyjność proponowanej konstrukcji implantu stomatologicznego polep na wprowadzeniu rozbudowanej linii krawędziowej implantu (pierścienie i rowki biegnące koliście na przemian na płaszczach wszczepu) oraz zamianie standardowego rozwiązania śrubowego na implant o budowie rozporowej.

Proponowane rozwiązanie konstrukcyjne implantu stomatologicznego wewnątrzkostnego posiada budowę rozporową: zakotwiczony w kości wszczep pod wpływem nacisku ze strony wkręcanego filaru protetycznego śrubowego rozpiera się w przygotowanej uprzednio jamie kostnej, umożliwiając stabilne osadzenie w kości oraz pionizację. Budowa rozporowa zatrzymuje Implant, aby nie przemieszczał się w dół. Nacisk na powierzchnię promieniową łoża kostnego ze strony płaszczy powoduje przejęcie części obciążeń, dzięki czemu zmniejsza się siła działająca na dno przygotowanego otworu w kości, co zapobiega jego przebiciu się w głąb tkanek. Powierzchnia nośna wszczepu zaopatrzona jest w koliste pierścienie oraz rowki celem zwiększenia powierzchni kontaktu, aby siły przenoszone przez implant na kość podczas pracy w układzie stomatognatycznym rozkładały się na znaczną powierzchnię kości i nie spowodowały resorpcji otaczających tkanek. Panewkowate wykończenie wszczepu w części przezśluzówkowej umożliwia dokładne dopasowanie do linii krawędziowej konturu dziąsła, zapewniając wysoką estetykę oraz czyniąc go nierozpoznawalnym wśród pozostałych zębów. Zapobiega to powstawaniu szczeliny, przyczyniającej się do zbierania w niej skupisk resztek pokarmu, a więc i bakterii, które mogą powodować obrzęki czy stany zapalne. Zaprojektowano łagodne zakończenie wszczepu (rejon wierzchołka) oraz kontury krawędziowe przenoszące mniejsze siły na tkankę kostną niż w przypadku ostrych krawędzi podczas pracy implantu w układzie stomatognatycznym. Łagodne zakończenie wszczepu umożliwia stabilne osadzenie na dnie przygotowanego łoża i zapobiega przebiciu się przez istotę korową. Rowek biegnący przez całą powierzchnię walcową wszczepu (mniej więcej w połowie jego wysokości) ma zadanie zwiększyć powierzchnię przyczepu oraz zape wnie lepszą pionizację implantu. Symetryczny, cylindryczny kształt implantu umożliwia preparację łoża

PL 223 538 B1 w kości znormalizowanymi chłodzonymi wewnętrznie wiertłami i frezami. Konstrukcja implantu stomatologicznego może być stosowana do implantacji ubytków zębowych zarówno w kości szczęki dolnej jak i górnej oraz jako filar pod most protetyczny. Powierzchnia wszczepu pokryta jest hydroksyapatytem - porowatą substancją ceramiczną stymulującą wrastanie żywej tkanki kostnej w implant.

Przedmiot wynalazku przedstawiono na rysunkach, na których fig. 1 przedstawia elementy składowe implantu, fig. 2 przedstawia budowę implantu z podziałem na tle struktur kostnych, fig. 3 przedstawia wszczep, fig. 4 przedstawia filar protetyczny śrubowy, fig. 5 przedstawia koronę protetyczną, zaś fig. 6 przedstawia schemat stymulacji komórek kostnych.

Implant stomatologiczny wewnątrzkostny zbudowany jest z dwóch lub więcej płaszczy 1 wszczepu 2, filaru protetycznego śrubowego 3 wkręconego w otwór technologiczny wszczepu. Na zintegrowanym z filarem elemencie nadkostnym 4, stanowiącym stożek samohamowny (stożek Morse'a), mocowana jest korona protetyczna 5. W konstrukcji implantu w odniesieniu do struktur kostnych wyróżnia się dwa odcinki: odcinek wewnątrzkostny 6 oraz przezśluzówkowy 7. Co najmniej dwa płaszcze wszczepu sięgają połowy wysokości wszczepu, liczba pierścieni oraz rowków na płaszczach sięga od 2 do 10 sztuk, rowek biegnący wzdłuż powierzchni walcowej wszczepu usytuowany jest na 2/3 wysokości wszczepu, między koroną a implantem smagany jest luz 0,1-0,2 mm.

Stymulacja komórek kostnych 8 zostaje zapewniona poprzez następujące cechy rozwiązania konstrukcyjnego Implantu:

• budowa rozporowa: zakotwiczony w kości wszczep pod wpływem nacisku ze strony wkręcanego filaru protetycznego śrubowego rozpiera się w przygotowanej uprzednio jamie kostnej, umożliwiając stabilną pionizację oraz osadzenie w kości; taka budowa rozporowa zatrzymuje implant przed przemieszczaniem się w dół; nacisk dwóch płaszczy wszczepu na kość powoduje przejęcie części obciążeń a tym samym zmniejszenie sił działających na dno łoża, co zapobiega jego przebiciu się w głąb tkanek;

• geometria implantu: 1-10 kolistych pierścieni w strefie odcinka wewnątrzkostnego (na powierzchni płaszczy wszczepu) naciska na powierzchnię promieniową przygotowanego w tkance kostnej łoża, pobudzając do aktywności komórki kostne i powodując ich namnażanie w kierunku pięciu kolistych rowków, biegnących na przemian z owymi pierścieniami; nacisk kolistych pierścieni na ścianę kostną następuje podczas wkręcania filaru protetycznego w otwór technologiczny wszczepu (płaszcze wszczepu rozchylają się) oraz utrzymuje się przez cały okres użytkowania implantu; powierzchnia implantu zagnieżdżona w kości przeznaczona jest na połączenie się z kością pozostawioną albo nową; duża powierzchnia kontaktu (złożona geometra powierzchni) zapewnia przenoszenie przez implant takich wartości sił na kość podczas pracy w układzie stomatognatycznym, że otaczająca tkanka kostna nie zostaje nadmiernie obciążona, bowiem siły te rozkładają się na znaczną powierzc hnię kości i nie powodują resorpcji otaczających tkanek;

• dopasowanie implantu w łoże kostne następuje przez tłoczenie; podczas wbijania implantu następuje jego zakleszczenie się w kości w wyniku jej elastyczności, a więc powstaje kontakt metal tkanka; panewkowate wykończenie w części przezśluzówkowej wyprofilowany kształt okolicy szyjki daje podparcie tkankom miękkim, a więc zapewnia ciągły kontakt implantu z tkanką kostną i zapobiega luzowaniu się implantu;

• pokrycie powierzchni wszczepu hydroksyapatytem - porowatą substancją ceramiczną stymuluje wrastanie żywej tkanki kostnej w implant oraz zwiększa powierzchnię kontaktu.

Claims (3)

1. Implant stomatologiczny wewnątrzkostny, znamienny tym, że zbudowany jest z następujących elementów: co najmniej dwóch płaszczy wszczepu (1) wszczepu (2), filaru protetycznego śrubowego (3) z zintegrowanym elementem nadkostnym (4), na którym mocowana jest korona protetyczna (5).

2. Implant stomatologiczny wewnątrzkostny według zastrz. 1, znamienny tym, że posiada budowę rozporową, dzięki płaszczom wszczepu (1).

3. Implant stomatologiczny wewnątrzkostny według zastrz. 2, znamienny tym, że posiada koncentryczne rowki na powierzchni w strefie odcinka wewnątrzkostnego.