PL213567B1 - Krosno do tkania dywanów - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest krosno do tkania dywanów.

Przy wytwarzaniu dywanu, szczególnie zdobionych dywanów Axminster, do dostarczania przędzy o danej barwie do każdego punktu tkania dywanu, wykorzystywana jest jednostka formowania pęków przędzy. W konwencjonalnym procesie tkania typu Axminster istnieją dwa główne sposoby formowania pęków przędzy. Pierwszy sposób polega na wykorzystaniu krosna Żakarda typu Axminster, zaś drugi wykorzystuje szpulowe krosno Axminster.

Na chwytakowym krośnie Żakarda typu Axminster, każdy punkt tkania zawiera przenośnik przędzy, która doprowadzana jest zwykle w postaci ośmiu nitek, zwykle o innym kolorze, zaś mechanizm Żakarda przesuwa przenośnik w celu doprowadzenia wybranej przędzy do położenia wyboru przędzy. Chwytak przesuwa się w kierunku przenośnika, chwyta przędzę w pozycji wyboru przędzy, po czym względne rozsunięcie się chwytaka i przenośnika powoduje wyciągnięcie określonej długości przędzy z przenośnika. Przędza jest następnie cięta w celu uformowania pęku i przesuwana przez chwytak do punktu tkania. Przędza unoszona przez chwytak ma odpowiedni kolor taki, jaki winna mieć przędza doprowadzana do kolejnego rzędu tkanego dywanu. Dla konwencjonalnego krosna o długości 4 m występuje ponad 1000 punktów tkania na szerokości krosna, a zatem rama natykowa snowarska, dostarczająca przędzę do krosna musi mieć potencjalną zdolność do przeniesienia ponad 8000 nawojów przędzy. Zazwyczaj, gdy rama natykowa snowarska zawiera odmierzone ilości przędzy w każdym nawoju, w każdym nawoju przędzy występuje naddatek dodatkowych osiemnastu metrów przędzy. Zgodnie z tym, im większa jest liczba nawojów przędzy tym większe są straty. Pomimo tak dużej wielkości ramy natykowej, projektant tego rodzaju dywanów jest stosunkowo ograniczony, gdyż liczba kolorów, dostępnych dla każdej kolumny pęków, biegnącej w kierunku osnowy gotowego dywanu i odpowiadającej pojedynczemu punktowi tkania, ograniczona jest tylko do ośmiu dla każdego powtórzenia wzoru. Znane są także maszyny Żakarda, w których przenośnik przędzy może utrzymywać szesnaście różnych nitek przędzy. Wymaga to jeszcze większej ramy natykowej snowarskiej.

Szpulowe krosna Axminster dają projektantowi większe pole manewru. W szpulowych krosnach Axminster dla każdego rzędu powtarzanego wzoru obecna jest oddzielna szpula, a każda szpula posiada niezależne uzwojenie przędzy dla każdego punktu tkania wzdłuż każdego rzędu. Dlatego też, przynajmniej teoretycznie, projektant ma możliwość wyboru nieskończonej liczby kolorów dla każdej kolumny i rzędu dla każdego powtórzenia wzoru. W praktyce jednakże, w miarę wzrostu liczby wykorzystywanych dla każdej kolumny i rzędu kolorów, liczba nawojów przędzy, wymaganych do operacji przewijania szpuli także wzrasta. Ponadto, przewijarka szpuli musi być ustawiana w różny sposób dla przewijania każdej szpuli, co jest czasochłonne. Gdy wykorzystywana jest duża liczba różnych kolorów zarówno w kolumnie jak i w rzędzie czy też kierunku osnowy i wątku każdego powtórzenia wzoru, liczba różnie barwionych nawojów przędzy, zasilających przewijarkę szpuli, może być nawet większa niż w przypadku ramy natykowej snowarskiej typowego żakardowego krosna Axminster. Powtórzenie wzoru na krosnach szpulowych jest ograniczone przez liczbę szpul, dostępnych w szeregu szpul. Ponadto, występują znacznie większe straty przędzy z krosna szpulowego Axminster niż chwytakowego krosna Axminster, ponieważ na zakończenie przebiegu odpady powstają na każdym punkcie tkania dla każdego rzędu powtórzenia wzoru.

Zarówno w przypadku krosna żakardowego Axminster, jak i krosna szpulowego Axminster, rząd pęków dla całego rzędu dywanu wytwarzany jest jednocześnie i przenoszony do punktu tkania, w którym są one wplatane w podłoże w celu wytworzenia dywanu. Całkowicie odmienne podejście do zagadnienia wyboru przędzy przy produkcji dywanów zaproponowane zostało w dokumencie nr WO 95/31594. W dokumencie tym proponuje się, aby pęki przędzy, mające tworzyć rząd dywanu, wytwarzane były poprzez wstępne załadowanie pęków przędzy na przenośnik pęków, a następnie przeniesienie tych pęków z przenośnika do punktów tkania. W celu osiągnięcia tego, obecna jest duża liczba różnych jednostek formowania pęków, zwykle jedna dla jednego punktu tkania, przy czym zazwyczaj każda jednostka formowania pęków zaopatrywana jest w przędzę wyłącznie jednego koloru. W miarę przesuwania się przenośnika pęków, odbiera on pęki właściwego koloru w każdym ze swych punktów przetrzymywania pęków. Przenośnik pęków jest następnie przesuwany tak, iż wszystkie pęki dla każdego rzędu mogą być chwytane przez chwytaki i przenoszone do punktu tkania jednocześnie. Pęki nie są więc wszystkie formowane jednocześnie, a stąd formowanie pęków jest, przynajmniej w pewnym stopniu, niezależne od operacji tkania. Dlatego też formowanie pęków może następować w tym samym czasie, co operacja tkania i może być prowadzone zasadniczo nieprzerwanie podczas pracy

PL 213 567 B1 krosna. Leży to w sprzeczności z konwencjonalnymi krosnami szpulowymi czy chwytakowymi, gdzie formowanie pęków następuje tylko w ciągu połowy każdego cyklu tkania.

W przykładach podanych w dokumencie nr WO 95/31594 sugeruje się, że częściowo w wyniku formowania pęków w ciągu całego cyklu tkania, możliwe jest również na przykład czterokrotne zwiększenie szybkości operacji formowania pęków. Wyjaśnia się także, że jeśli możliwe jest i zamierzone uruchomienie krosna z tą samą szybkością, co krosna konwencjonalnego, możliwe jest wtedy czterokrotne zmniejszenie wielkości ramy natykowej do jednej czwartej, gdyż w efekcie, każda jednostka formowania pęków dostarczać będzie pęki dla czterech punktów tkania. Jednakże nigdzie w tym dokumencie nie podaje się przykładu zespołu, w którym występuje mniej nawojów przędzy niż liczba punktów tkania.

Podczas gdy powyższy dokument podaje szczególny przykład dostarczania przędzy jednego koloru do każdej jednostki formowania pęków, ujawnia on teoretyczną możliwość dostarczana przędzy o pewnej liczbie kolorów do każdej jednostki formowania pęków, a także, w nieco nieokreślony sposób, wyboru przędzy o właściwym kolorze dla każdego punktu tkania. Postępując zgodnie z tymi wskazówkami, wielkość ramy natykowej snowarskiej nie uległaby znaczącej redukcji. Powyższy dokument omawia również teoretyczną możliwość utrzymywania przenośnika pęków w miejscu, a przesuwania jednostki formowania pęków. Jednakże, nie podano przykładu żadnej z tych teoretycznych możliwości, ani nie wyjaśniono, jak mogą one zostać osiągnięte, czy też jakie korzyści mogą przynieść.

Krosno do tkania dywanów, zawierające przynajmniej jedną jednostkę formowania pęków do sekwencyjnego formowania pęków przędzy o różnych kolorach, za którą znajduje się podzespół odbiorczy do odbierania i przechowywania w miejscach gromadzenia pęków przędzy, dostarczanych sekwencyjnie przez jednostkę formowania pęków, a także podzespół przenoszący do jednoczesnego przenoszenia wszystkich pęków przędzy, przetrzymywanych przez miejsca gromadzenia pęków przędzy do punktów tkania, według wynalazku charakteryzuje się tym, że każda z jednostek formowania pęków ma elementy dostarczające pęki przędzy do przynajmniej dwudziestu miejsc gromadzenia pęków przędzy pomiędzy kolejnymi zadziałaniami podzespołu przenoszącego, przy czym każda z jednostek formowania pęków jest stacjonarna, zaś podzespół odbiorczy do odbierania i przechowywania pęków przędzy w miejscach gromadzenia jest w postaci przenośnika pęków, umieszczonego przesuwnie wzdłużnie poza każdą z jednostek formowania pęków.

Krosno zawiera pojedynczą jednostkę formowania pęków, mającą elementy dostarczające pęki do przynajmniej stu sześćdziesięciu miejsc gromadzenia.

Krosno zawiera liczne jednostki formowania pęków.

Jednostki formowania pęków rozmieszczone są w kierunku poprzecznym krosna w równych odstępach.

Każda z jednostek formowania pęków ma elementy dostarczające pęki do miejsc gromadzenia w liczbie od dwudziestu do stu dwudziestu.

Każda z jednostek formowania pęków ma elementy do formowania pęków z przynajmniej ośmiu, a korzystnie z przynajmniej dziesięciu nitek przędzy o różnych kolorach.

Każda z jednostek formowania pęków ma elementy do formowania pęków z przynajmniej dwudziestu czterech nitek przędzy o różnych kolorach.

Każda z jednostek formowania pęków zawiera koło wybieraka, mające elementy do utrzymywania licznych nitek przędzy o różnych kolorach, rozmieszczonych wokół wybieraka, podzespół do doprowadzania koła wybieraka do wybranej jednej spośród licznych kątowo rozstawionych pozycji dla doprowadzenia wybranej nitki do pozycji załadunku, a także ściągacz do zaczepiania wybranej nitki w pozycji załadunku i do wyciągnięcia wstępnie określonej długości wybranej nitki z koła wybieraka, oraz mechanizm tnący do cięcia wybranej nitki przędzy w celu utworzenia pęku o wstępnie określonej długości.

Według drugiej postaci wykonania wynalazku, krosno do tkania dywanów zawiera przynajmniej jedną jednostkę formowania pęków do sekwencyjnego formowania pęków przędzy o różnych kolorach, za którą znajduje się podzespół odbiorczy do odbierania i przechowywania w miejscach gromadzenia pęków przędzy, dostarczanych sekwencyjnie przez jednostkę formowania pęków, a także podzespół przenoszący do jednoczesnego przenoszenia wszystkich pęków przędzy, przetrzymywanych przez miejsca gromadzenia pęków przędzy do punktów tkania, charakteryzujące się tym, że każda z jednostek formowania pęków ma elementy dostarczające pęki przędzy do przynajmniej dwudziestu miejsc gromadzenia pęków przędzy pomiędzy kolejnymi zadziałaniami podzespołu przenoszącego,

PL 213 567 B1 przy czym każda z jednostek formowania pęków przecina całą lub część szerokości krosna i ma elementy dostarczające pęki do miejsc gromadzenia, mijanych w miarę przesuwania się każdej z jednostek formowania pęków w poprzek krosna.

Krosno zawiera pojedynczą jednostkę formowania pęków, mającą elementy dostarczające pęki do przynajmniej stu sześćdziesięciu miejsc gromadzenia.

Krosno zawiera liczne jednostki formowania pęków.

Jednostki formowania pęków rozmieszczone są w kierunku poprzecznym krosna w równych odstępach.

Każda z jednostek formowania pęków ma elementy dostarczające pęki do miejsc gromadzenia w liczbie od dwudziestu do stu dwudziestu.

Każda z jednostek formowania pęków ma elementy do formowania pęków z przynajmniej ośmiu, a korzystnie z przynajmniej dziesięciu nitek przędzy o różnych kolorach.

Każda z jednostek formowania pęków ma elementy do formowania pęków z przynajmniej dwudziestu czterech nitek przędzy o różnych kolorach.

Każda z jednostek formowania pęków zawiera koło wybieraka, mające elementy do utrzymywania licznych nitek przędzy o różnych kolorach, rozmieszczonych wokół wybieraka, podzespół do doprowadzania koła wybieraka do wybranej jednej spośród licznych kątowo rozstawionych pozycji dla doprowadzenia wybranej nitki do pozycji załadunku, a także ściągacz do zaczepiania wybranej nitki w pozycji załadunku i do wyciągnięcia wstępnie określonej długości wybranej nitki z koła wybieraka, oraz mechanizm tnący do cięcia wybranej nitki przędzy w celu utworzenia pęku o wstępnie określonej długości.

Podzespół odbiorczy do przyjmowania pęków przędzy jest w postaci szeregu przenośników pęków, rozmieszczonych wokół osi, która biegnie w poprzek krosna, przy czym przenośniki przędzy są umieszczone obrotowo wokół osi po napełnieniu wszystkich miejsc gromadzenia w jednym z przenośników pęków.

Przenośniki pęków zawierają zespół chwytaka, rozmieszczony z możliwością chwytania wszystkich pęków, utrzymywanych przez przenośniki pęków i przenoszenia ich jednocześnie do punktu tkania.

Według wynalazku, krosno do tkania dywanów zawiera przynajmniej jedną jednostkę formowania pęków, służącą do sekwencyjnego formowania pęków przędzy o pewnej liczbie różnych kolorów, środki, służące do przyjmowania i przechowywania pęków przędzy w punktach gromadzenia pęków przędzy, podawanych sekwencyjnie przez jednostkę formowania pęków, a także środki przenoszenia, służące do przenoszenia wszystkich pęków, przetrzymywanych przez punkty gromadzenia pęków przędzy, jednocześnie do ich odpowiednich punktów tkania, przy czym każda z jednostek formowania pęków dostarcza pęki przędzy do przynajmniej dwudziestu punktów gromadzenia pęków przędzy między kolejnymi operacjami, wykonywanymi przez środki przenoszenia.

Liczba jednostek formowania pęków, obecnych na krośnie, zmienia się z szerokością krosna oraz jego wymaganej szybkości pracy. Przykładowo, na krośnie stosowanym do wytwarzania próbek dywanów, występować będzie zwykle tylko jedna jednostka formowania pęków i jednostka ta może dostarczać pęki do, przykładowo, trzystu lub większej liczby punktów gromadzenia pęków. Na typowym krośnie o długości 4 m (12 stóp), obecnych może być dwanaście jednostek formowania pęków, z których każda dostarczać będzie pęki do mniej niż stu dwudziestu punktów gromadzenia pęków, a zwykle około osiemdziesięciu punktów gromadzenia pęków. Aby była jednak możliwość pracy takiego krosna z największą możliwą szybkością, liczba jednostek formowania pęków może zostać zwiększona do dwudziestu czterech lub nawet trzydziestu, z których każda dostarczać będzie pęki do ponad czterdziestu lub około trzydziestu pięciu punktów gromadzenia pęków. W przypadku występowania więcej niż jednej jednostki formowania pęków, są one zwykle rozmieszczane w równych odstępach na szerokości krosna.

Biorąc typowy, podany wyżej przykład krosna o szerokości 4 m (12 stóp), zawierającego dwanaście jednostek formowania pęków i zakładając równy wybór różnych nitek przędzy, osiem, jak stosuje się w typowym, konwencjonalnym chwytakowym krośnie Axminster, rama natykowa takiego krosna wymaga tylko dziewięćdziesięciu sześciu różnych nawojów przędzy. Jest to blisko stukrotny spadek liczby nawojów przędzy w porównaniu do konwencjonalnego krosna. Rozważając przypadek trzydziestu jednostek formowania pęków, w dalszym ciągu prowadzi to do przynajmniej trzydziestokrotnego spadku liczby nawojów przędzy. Taka redukcja wielkości ramy natykowej snowarskiej prowadzi do odpowiedniej redukcji czasu przygotowywania, wymaganego do przewleczenia krosna, jak również do

PL 213 567 B1 potencjalnego znacznego zmniejszenia odpadów w wyniku znacznie mniejszej liczby nawojów przędzy na ramie natykowej.

Korzystnie, każda z jednostek formowania pęków zdolna jest do formowania pęków z przynajmniej ośmiu różnych nitek przędzy, a korzystnie przynajmniej z dziesięciu. Liczba różnych nitek przędzy, doprowadzanych do każdej z jednostek formowania pęków, może wynosić dwadzieścia cztery a nawet trzydzieści dwa. Zwiększanie liczby różnych nitek przędzy, doprowadzanych do każdej z jednostek formowania pęków, zwiększa liczbę nawojów przędzy w ramie natykowej, ale daje projektantowi dywanu większą liczbę możliwych do wybrania kolorów w każdej kolumnie pęków, biegnącej w kierunku osnowy niż w przypadku konwencjonalnego krosna. Niezależnie od wzrostu w wyniku większego wyboru kolorów, zawsze następuje znaczna redukcja całkowitej liczby nawojów przędzy w ramie natykowej snowarskiej.

Korzystnie, każda z jednostek formowania pęków zawiera koło wybieraka przędzy z możliwością utrzymywania pewnej liczby różnych nitek przędzy, rozmieszczonych wokół niego, środki, służące do doprowadzania koła wybieraka przędzy do jednej z pewnej liczby kątowo dyskretnych pozycji w celu doprowadzenia wybranej nitki do położenia załadunku, ściągacz, służący do zaczepienia wybranej nitki przędzy w położeniu załadunku i wyciągnięcia określonej długości wybranej przędzy z koła wybieraka, a także mechanizm tnący, służący do cięcia wybranej przędzy w celu uformowania pęku o określonej długości.

Nitki przędzy mogą być rozłożone wokół obwodu koła wybieraka i rozciągać się w kierunku generalnie równoległym do jego osi obrotu, ale korzystnie, nitki te biegną generalnie radialnie względem obwodu koła. Zazwyczaj tego rodzaju koło wybieraka przędzy ma możliwość zgromadzenia więcej niż 10 różnych nitek przędzy, a zwykle 12, 16, 24 czy 32 różnych nitek.

Korzystnie, koło wybieraka obracane jest do określonych dla siebie pozycji oraz między nimi przez sterowany komputerowo siłownik.

Korzystnie, ruch wymagany do sterowania nożem, ruch otwierania i zamykania szczęk ściągacza, a także przesuwania ściągacza do przodu i w tył w celu wyciągnięcia przędzy z koła wybieraka, a z kolei z ramy natykowej snowarskiej, zasilany jest z tak zwanej „skrzynki przekładniowej”, stanowiącej część jednostki formowania pęków. Skrzynka przekładniowa może być napędzana przez siłownik sterowany komputerem, zapewniając w ten sposób, że taktowanie ruchów ściągacza i noża będzie zsynchronizowane z obrotem koła wybieraka.

Ewentualnie, obecny może być niezależny siłownik sterowany komputerowo, służący do napędu każdego ruchu noża i ściągacza, przy czym również w tym przypadku komputer zapewnia prawidłowe taktowanie ruchów, synchronicznie z obrotem koła wybieraka.

Korzystnie, każda z jednostek formowania pęków zawiera także detektor przędzy, służący zagwarantowaniu tego, aby przędza znajdowała się między ściągaczem a kołem wybieraka po wysunięciu się ściągacza z koła wybieraka. Zazwyczaj detektor przędzy tworzony jest przez prosty zespół emitera i detektora promieniowania świetlnego, umieszczonych po przeciwnych stronach ścieżki przędzy. W ten sposób, gdy detektor optyczny wykrywa obecność światła emitowanego przez jego źródło, oznacza to nieobecność przędzy. Wskazanie takie wykorzystywane jest zwykle do zatrzymania krosna, aż do wyjaśnienia jakiegokolwiek problemu, co ma zapewnić, iż każdy wymagany pęk uformowany zostanie prawidłowo.

Krosno do tkania dywanów może być zbudowane podobnie, jak opisano w dokumencie WO 95/31594, w którym każda z jednostek formowania pęków jest generalnie stacjonarna, zaś środki, służące przyjmowania i gromadzenia pęków przędzy w punktach gromadzenia pęków przędzy, tworzone są przez przenośnik przędzy, który przesuwa się poza każdą z jednostek formowania pęków. Po całkowitym wypełnieniu, przenośnik pęków jest następnie przesuwany do pozycji, umożliwiającej jednoczesne zebranie z niego pęków, przeznaczonych na cały rząd, w celu wplecenia ich w dywan. Ewentualnie, każda z jednostek formowania pęków jest rozmieszczona tak, aby przecinała całą lub część szerokości krosna i dostarczała pęki do punktów tkania, mijanych w miarę przesuwania się jednostki lub jednostek formowania pęków w poprzek krosna.

Przykładowo, środki, służące do odbierania i utrzymywania pęków przędzy, tworzone mogą być przez przenośnik pęków przędzy, który rozciąga się w poprzek krosna. Każda z jednostek formowania pęków przesuwa się wzdłuż jednego z przenośników pęków, napełniając każdy z jego punktów gromadzenia pęków kolejno docinanymi pękami, zaś po zapełnieniu wszystkich punktów, ów przenośnik pęków przesuwany jest w kierunku środków przenoszenia, a opróżniony przenośnik pęków przędzy przesuwa się do pozycji w sąsiedztwie każdej z jednostek formowania pęków. Przenośniki pęków

PL 213 567 B1 mogą być zamontowane w równokątnych odstępach wokół pewnej osi i mogą być obracane po napełnieniu każdego przenośnika pęków. Ewentualnie, mogą być one zamontowane równolegle do siebie na pasie bez końca, który przesuwa przenośniki pęków przędzy od każdej z jednostek formowania pęków do środków przenoszenia. Środki przenoszenia odpowiadają korzystnie zespołowi chwytakowemu konwencjonalnego krosna chwytakowego Axminster, który chwyta docięte pęki, trzymane w przenośniku pęków i przesuwa je do punktu tkania, w którym są one wplatane w dywan i uwalniane.

W innym przykładzie, środki do odbioru i przytrzymywania pęków przędzy mogą zawierać kieszeń, która związana jest z każdym punktem tkania i która odbiera pęk przędzy po jego utworzeniu przez każdą z jednostek formowania pęków. Każdy pęk może być skierowany w kierunku stowarzyszonej z nim kieszeni za pośrednictwem strumienia powietrza, wytworzonego poprzez wprowadzenie podciśnienia do poszczególnej kieszeni, kolejnej mającej przyjąć docięty pęk.

Korzystnie, podciśnienie przykładane jest do kieszeni kolejno, w miarę przesuwania się jednostki formowania pęków wzdłuż rzędu kieszeni. Jednym ze sposobów uzyskania tego połączenia między źródłem podciśnienia a kieszeniami jest utworzenie wydłużonej komory próżniowej z zawierającą otwór, przesuwną płytą przednią, przy czym płyta ta jest tak rozmieszczona, że przesuwa się razem z jednostką lub jednostkami formowania pęków w poprzek krosna tak, iż otwór lub otwory w płycie są wyrównane z otworami wydechu powietrza poszczególnych kieszeni w miarę docinania pęków, przeznaczonych dla tej czy też tych kieszeni. Strumień powietrza porywa każdy docięty pęk i wprowadza go do właściwej mu kieszeni.

Korzystnie, kieszenie związane są przy swoich podstawach przez możliwe do wycofania sworznie, a w czasie gdy pęki są formowane, sworznie te znajdują się w swoich położeniach przednich, tworząc podłoże dla każdej z kieszeni. Kieszenie, które przechowują pęki, utworzone są korzystnie przy górnym końcu kanału, a gdy wszystkie kieszenie zostaną zapełnione dociętymi pękami, podłoże ze sworzni jest wycofywane, po czym, w celu zetknięcia z każdym z pęków i popchnięcia ich wzdłuż odpowiedniego kanału, aby połączyć je z płytą dziobową krosna, obracane są stemple, po jednym dla każdej z kieszeni. W miarę wyciągania stempli, pęki są wplatane w podłoże, a po wyciągnięciu stempli, pęki, które mają utworzyć następny rząd, wprowadzane są do kieszeni. W przykładzie tym, kanały i stemple tworzą więc środki przenoszenia pęków.

W obydwu powyższych przykładach występują napęd rapiera do wkładania wątku, proces tworzenia przesmyku wątków osnowy, a także belka z płochami do operacji dobijania przeplecionych pęków, przy czym są one w ogólności całkowicie konwencjonalne pod względem budowy i działania.

Dzięki wprowadzeniu wystarczającej liczby jednostek formowania pęków, krosno może pracować tak szybko jak konwencjonalne chwytakowe krosno Axminster, a więc tkać z szybkością około czterdziestu rzędów pęków na minutę. Przy zaoszczędzeniu czasu tkania, istnieje wielka oszczędność czasu „przestoju”, co prowadzi do znaczącego wzrostu wydajności produkcji dywanów z każdego krosna i co daje zwykle większą możliwość wyboru kolorów w dywanie przy mniejszych stratach przędzy. Możliwe jest także stosowanie mniejszej liczby jednostek formowania pęków oraz mniejszej szybkości tkania niż konwencjonalne krosno, a jeszcze osiągnięcie przy tym podobnej wydajności produkcji dywanów, dzięki krótszemu „przestojowi”, kompensującemu mniejszą szybkość tkania.

Jednym z najbardziej istotnych czynników, zwiększających szybkość operacji formowania pęków, a stąd praktyczności niniejszego wynalazku jest zespół tak zwanej skrzynki przekładniowej, która wprawia w ruch ściągacz i nóż w jednostce formowania pęków.

Korzystnie, skrzynka przekładniowa posiada obudowę, dźwigającą trzy równoległe wały, na których zamontowane są trzy wałki zębate o równych wymiarach i zazębione z sobą. Jeden z tych wałów jest napędzany, zwykle przez siłownik, a wszystkie trzy wały lub wałki zębate unoszą mimośrodowe sworznie. Jeden koniec ściągacza przymocowany jest obrotowo do obudowy, zaś jego drugi koniec jest rozgałęziony w celu utworzenia pary szczęk. Jeden z mimośrodowych sworzni połączony jest z prętem, zamontowanym w celu przesuwnego przemieszczania się wzdłuż korpusu ściągacza i dźwigającego sworzeń roboczy prostopadłych szczęk. Mimośrodowy sworzeń powoduje obrót ściągacza w tył i w przód oraz ruch w górę i w dół roboczego sworznia prostopadłych szczęk. Ruch w górę i w dół roboczego sworznia szczęk między przeciwległymi powierzchniami krzywkowymi rozwidlonych szczęk powoduje otwieranie i zamykanie się szczęk. Ściągacz przesuwa się więc do przodu, szczęki otwierają się i cykl jest powtarzany dla każdego obrotu wału. Inny z mimośrodowych sworzni wprawia w ruch ostrze noża za pośrednictwem pewnego połączenia, w celu pocięcia przędzy do postaci pęku.

Inną ważną i korzystną cechą jednostki formowania pęków jest wymuszone manipulowanie przędzą tak, iż cały czas znajduje się ona pod kontrolą. Jednym sposobem osiągnięcia tego jest

PL 213 567 B1 wprowadzenie pary szczęk chwytających, znajdujących się w pewnej odległości od siebie i zamontowanych prostopadle do ostrza noża. W miarę opuszczania ostrza noża, przędza, mająca uformować pęk, więziona jest pomiędzy tymi szczękami tak, iż nawet po uwolnieniu ze ściągacza i docięciu, w dalszym ciągu jest między nimi utrzymywana. W tym przypadku, jednostka formowania pęków zawiera korzystnie popychacz, który przechodzi między szczękami w celu wypchnięcia pęku spomiędzy nich. Popychacz wprawiany jest w ruch jest za pośrednictwem pewnego wiązania, a także obracanej centralnie dźwigni pierwszego rzędu z pozostałego mimośrodowego sworznia. Szczęki mogą być tak rozmieszczone, aby poruszały się w górę i w dół, a także mogą być napędzane z pozostałego mimośrodowego sworznia lub poprzez zamontowanie na ostrzu noża. Mimośrodowe sworznie taktowane są względem siebie tak, iż przędza utrzymywana jest między szczękami. Pęk uwalniany jest ze szczęk ściągacza, ale ciągle utrzymuje się między nimi. Popychacz zaczepia wstępnie przędzę, gdy utrzymywana jest ona między szczękami. Następnie, przędza jest cięta do utworzenia pęku, po czym popychacz wypycha ostatecznie docięty pęk spomiędzy szczęk.

Przedmiot wynalazku jest przedstawiony w przykładach wykonania na załączonym rysunku, na którym:

figura 1 przedstawia widok z boku w przekroju poprzecznym pierwszego przykładu wykonania krosna podczas procesu formowania pęku i ukazuje ściągacz w pierwszym położeniu, figura 2 - widok z boku w przekroju poprzecznym pierwszego przykładu wykonania krosna podczas operacji przenoszenia pęku i ukazuje ściągacz w drugim położeniu, figura 3 - cząstkowy widok z przodu pierwszego przykładu wykonania krosna, figura 4 - widok z dołu koła wybieraka w powiększeniu, figura 5 - widok z boku w przekroju poprzecznym pierwszego przykładu wykonania jednostki formowania pęków, narysowany w powiększeniu i z przeciwnego kierunku, figura 6 - widok z przodu pierwszego przykładu wykonania jednostki formowania pęków, narysowany w większej skali, ukazujący nóż, figura 7 - widok z przodu podobny do fig. 6, ale z częścią noża wyciętą w celu bardziej szczegółowego ukazania ściągacza, figura 8 - widok z boku w przekroju poprzecznym drugiego przykładu wykonania krosna podczas procesu formowania pęku, figura 9 - uproszczony widok z boku w przekroju poprzecznym drugiego przykładu wykonania jednostki formowania pęków, narysowany w powiększeniu i z przeciwległego kierunku, na początku operacji formowania pęku, figura 10 - uproszczony widok z boku w przekroju poprzecznym drugiego przykładu wykonania jednostki formowania pęków, narysowany w większej skali i z przeciwległego kierunku, pod koniec operacji formowania pęku, a figura 11 - uproszczony widok z przodu, ukazujący dwa spośród drugich przykładów wykonania jednostek formowania pęków.

Obydwa przykłady krosna Axminster mają zdolność tkania dywanu Axminster o szerokości 4 metrów (12 stóp) przy rozdzielczości siedmiu pęków na 25,4 mm (1 cal). Przędza dostarczana jest z ramy natykowej snowarskiej (nie pokazanej) do dwunastu jednostek formowania pęków 1, rozmieszczonych w równych odstępach na szerokości krosna. Jednostki formowania pęków 1 zamontowane są na wspomnianej ramie. Rama ta oraz jednostki formowania pęków mogą poruszać się poprzecznie w tył i w przód wskroś krosna za pośrednictwem zespołu nakrętki tocznej kulkowej 5, wprawianej w ruch przez siłownik 6 (pokazany na fig. 3 i 11).

W pierwszym przykładzie, rama zawiera płytę 2, wał 3 i wieszaki 4, przy czym może być także obracana wokół wału 3 przez pneumatyczny suwak (nie pokazany) tak, iż jednostki formowania pęków przędzy 1 przechodzą między pozycjami, pokazanymi na fig. 1 i 2. Jednostki formowania pęków 1, które opisane zostaną kolejno bardziej szczegółowo, wytwarzają pęki 7, które wpadają do kieszeni 8, utworzonych w górnej części zespołu żeberkowego 9. Zespół żeberkowy 9 składa się z pewnej liczby równoległych płytek, rozdzielonych przez profilowane dystansowniki, służące utworzeniu prześwitu między sąsiednimi płytkami w celu przejścia stempli 10 i płoch 11. Dystansowniki te tworzą także kanał powietrzny 12 między każdą z kieszeni 8 a komorą próżniową 13. Kanały powietrzne zakończone są szeregiem zaokrąglonych otworów 14, leżących z boku każdej z kieszeni 8. Zespół żeberkowy 9 zawiera także otwór 15, przeznaczony na igłę lub rapier 16 oraz nici wątków.

Po załadowaniu pęków 7 do każdej z kieszeni 8 przez każdą z jednostek formowania pęków 1, jednostki te obracane są do pozycji, przedstawionej na fig. 2, po czym zgodnie z kierunkiem wskazó8

PL 213 567 B1 wek zegara obracają się stemple 10, jak przedstawiono na fig. 1, w celu przeniesienia dociętych pęków 7 z kieszeni 8 do położenia naprzeciw płyty dziobowej 17, gdzie są one wplatane w podłoże dywanu przez nitki wątków, umieszczone w rapierze 16. Stemple 10 powracają do swego położenia początkowego w celu umożliwienia jednostkom formowania pęków 1 odwrócenia się z powrotem i rozpoczęcia załadowywania kieszeni 8 kolejnymi pękami 7, przeznaczonymi do utworzenia nowego rzędu, podczas gdy płochy 11 wykonują operację dobijania rzędu pęków, które właśnie zostały wplecione, w celu wytworzenia dywanu 18. Nici osnowy 19 przechodzą przez konwencjonalny zespół tworzenia przesmyku 20 w celu utworzenia przesmyku nici osnowy 19 pomiędzy każdym uderzeniem rapiera 16.

Każda jednostka formowania pęków 1 zawiera obrotowe koło wybieraka 20, pokazane najwyraźniej na fig. 4, które zamontowane jest na wale, napędzanym przez siłownik 21. Koło wybieraka 20 zawiera dwadzieścia cztery, biegnące w ogólności radialnie kanały 22, z których każdy prowadzi formującą pęk przędzę 23 o innym kolorze. Formujące pęk nici przędzy 23 doprowadzane są z ramy natykowej do jednostek formowania pęków przy użyciu całkowicie konwencjonalnych rur i prowadnic przędzy, a następnie przechodzą przez wielootworowe prowadnice 24, 25 i 26 przed przejściem przez szereg otworów 27, utworzonych w części koła wybieraka 20. Nici przędzy przytrzymywane są w miejscu w kanałach 22 przez palce sprężynowe (nie pokazane).

Każda z jednostek formowania pęków 1 zawiera także nóż 28 oraz ściągacz 29, które najwyraźniej przedstawione są na fig. 5, 6 i 7. Nóż 28 zawiera nieruchome ostrze 30 z otworem 31 oraz ruchome ostrze 32. Otwór 31 przylega do krawędzi koła wybieraka 20, a swobodny koniec nici przędzy 23, biegnącej radialnie na zewnątrz od koła wybieraka 20 przechodzi przez otwór 31. Ruchome ostrze 32 obracane jest wokół czopu 33 i wprawiane w ruch przez obrotowe wiązanie 34, połączone obrotowo z wahaczem 35, tworzącym część ruchomego ostrza 32 oraz wahaczem 36, zamontowanym na wale 37. Ściągacz 29 posiada w ogólności część 38 o kształcie litery U z wydłużonymi, równoległymi ramionami 39 i 40, a także szczęki chwytające 41 i 42, przymocowane do ich swobodnych końców. Przedstawiono to najwyraźniej na fig. 5 i 7. Szczęki 41 i 42 zamykają się zwykle pod wpływem sprężystości części 38 o kształcie litery U. Jednakże poprzez przesunięcie sworznia 43 w dół między parę uniesionych powierzchni krzywkowych 44 i 45, jak pokazano na fig. 7, ramiona 39 i 40 rozsuwają się i otwierają w ten sposób szczęki 41 i 42. Ściągacz 29 również zamontowany jest w celu obrotu wokół wału 46, jak pokazano na fig. 5, pomiędzy pozycją, ukazaną na fig. 5 a pozycją, skierowaną w przód, pokazaną na fig. 1, ze szczękami chwytającymi 41 i 42, rozciągającymi się do wnętrza otworu 31 w ostrzu nieruchomego noża 30 i w sąsiedztwie koła wybieraka 20.

Obrót wału 37, ruch sworznia 43 w górę i w dół, a także oscylacje wału 46 wprawiane są w ruch za pośrednictwem skrzynki przekładniowej 47, która opisana zostanie bardziej szczegółowo w następnej kolejności. Skrzynki przekładniowe 47 napędzane są z zamontowanego na wale zębatego koła pasowego 48, nie pokazanego. Koła pasowe 48 wszystkich jednostek formowania pęków 1 wprawiane są w ruch za pośrednictwem pasów zębatych 50 kół pasowych 51, zamontowanych na wale 52, napędzanym przez siłownik 53, przedstawiony na fig. 3. Wał 52 oraz siłownik 53 zamontowane są na korpusie 2, 3 i 4 i przesuwają się poprzecznie razem z jednostkami formowania pęków 1.

Na końcach włókien optycznych, które położone są w otworach 54, znajdujących się między szczękami 41 i 42 oraz nożem 28, przyłączone są dioda świecąca oraz fotodetektor (nie pokazane). Gdy ściągacz 29 schwyta swobodny koniec jednej z nici 23 i wyciągnie go na zewnątrz, a jeszcze przed zadziałaniem noża 28, przędza 23 umieszczana jest między włóknem optycznym, sprzężonym z fotodetektorem a włóknem, sprzężonym z diodą świecącą i blokuje dopływ światła z emitera do detektora. Jeżeli światło pochodzące z fotoemitera nie może dotrzeć do fotodetektora, przyjmuje się, że przędza została prawidłowo wyciągnięta z koła wybieraka 20 przez ściągacz 29. Jeżeli jednakże w tym momencie cyklu pracy jednostki formowania pęków, światło, pochodzące z fotoemitera zostanie wykryte przez fotodetektor, przyjmuje się iż pęk nie został prawidłowo utworzony, po czym wysyła się sygnał zatrzymania krosna w celu wstrzymania dalszej pracy, aż do wyjaśnienia tej sytuacji.

Podczas każdego cyklu formowania pęku, siłownik 21 wprowadza koło wybieraka 20 do określonej pozycji kątowej tak, iż w sąsiedztwie ściągacza 29 znajduje się albo pusta przestrzeń 55 w centralnej części albo też jedna z nici przędzy 23. W każdym cyklu formowania pęków, ściągacz obraca się przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, jak pokazano na fig. 5, wokół osi wału 46 tak, iż szczęki 41 i 42 przesuwają się w przód i zamykają razem, po czym ściągacz obraca się zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara wokół osi wału 46 tak, iż szczęki przesuwają się w tył, po czym szczęki 41 i 42 ulegają otwarciu. Podczas każdego cyklu formowania pęku, na przeciw ściągacza 29 znajPL 213 567 B1 duje się albo centralna pusta przestrzeń 55, gdy dywan nie ma być tkany, albo też nić przędzy o wybranym kolorze, po zindeksowaniu koła wybieraka 20 do wymaganej pozycji kątowej. Po chwyceniu końca nitki, ściągacz 29 wyciąga określoną długość przędzy, zwykle 12,5 mm (pół cala), ze źródła przędzy na ramie natykowej snowarskiej, po czym przędza jest odcinana przez nóż 28 w celu utworzenia pęku 7. Koło wybieraka 20 zostaje wtedy zwolnione w celu obrotu w inne położenie kątowe, w celu utworzenia innego pęku. Ściągacz 28 zwalnia wtedy przędzę przed ponownym przesunięciem w przód w celu utworzenia następnego pęku przędzy 7.

Działanie siłownika 21, siłownika 6 oraz siłownika 53 kontrolowane jest przez kontroler komputerowy w celu zapewnienia tego, ażeby do każdego punktu tkania doprowadzone zostały nitki o prawidłowej barwie, w celu uzyskania wymaganego wzoru w końcowym dywanie 18. Komputerowy kontroler posiada wejścia, odpowiadające poprzecznemu położeniu jednostek formowania pęków 1 na szerokości krosna, a także dla każdego poszczególnego rzędu wzoru, który ma być tkany w dowolnym momencie, w celu umożliwienia mu skutecznej kontroli jednostek formowania pęków 1.

Po utworzeniu pęku 7, docięciu przez nóż 28 i zwolnieniu przez szczęki 41, 42 ściągacza 29, pęk 7 ściągany jest w dół do pożądanego położenia w kieszeni 8 przez strumień powietrza, wytworzony przez komorę próżniową 13. Front komory próżniowej 13 jest zamknięty przez przesuwną płytę 57, zawierającą dwanaście szczelin, która to liczba odpowiada liczbie jednostek formowania pęków 1. Przesuwna płyta 57 połączona jest z korpusem 2, 3 i 4, porusza się więc razem z jednostkami formowania pęków 1. Każdy z otworów w przesuwnej płycie 57 wyrównany jest generalnie ze swoją odpowiednią jednostką formowania pęków 1 tak, że gdy jednostka formowania pęków 1 znajduje się nad daną kieszenią, otwór przesuwnej płyty wyrównany jest z tylną krawędzią łukowatego kanału 12 w celu doprowadzenia próżni do tylnej części kanału 12, a stąd do otworów 14 tak, aby powietrze wciągnięte zostało do kieszeni 8 przez otwory 14 i łukowaty kanał 12 do wnętrza komory próżniowej 13. Pęk 7, po docięciu go przez nóż 28 i zwolnieniu przez ściągacz 29, wciągany jest do kieszeni 8 przez strumień powietrza. Dno każdej z kieszeni 8 tworzone jest przez chowany sworzeń (nie pokazany). W miarę przesuwania się jednostek formowania pęków 1, przekierowuje próżnię z komory 13 do następującej kieszeni 8 i dzieje się tak na całej szerokości krosna.

Po załadowaniu wszystkich kieszeni 8 pękami 7, jednostki formowania pęków 1 obracane są do położenia, przedstawionego na fig. 2, zaś sworznie, tworzące podłoże każdej z kieszeni, są wycofywane. Następnie obracają się stemple 10 w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara i poruszają się tak w górę i w dół. Pochylona powierzchnia 58 na każdym ze stempli 10 łączy się ze swoim odpowiednim pękiem 7 w celu wepchnięcia go w dół między sąsiednie płytki zespołu żeberkowego 10. Poprzez ustawienie określonego kąta powierzchni kontaktowej 58 stempla 10, a także, w szczególności wycięcia 59 na końcu powierzchni kontaktowej 58, podczas gdy stempel 10 wpycha pęk 7 między sąsiednie żeberka zespołu żeberkowego, pęk przesuwa się wzdłuż nachylonej powierzchni 58 stempla 10, aż jego koniec zostanie zatrzymany przez wycięcie 59. Daje to precyzyjne ulokowanie pęku 7 w określonym miejscu tak, iż gdy osiąga on punkt tkania, określony przez płytę dziobową 17, znajduje się on we właściwym miejscu. W punkcie tkania, stemple 10 dopychają pęk 7 o płytę dziobową 17, po czym pęk wplatany jest na swoje miejsce poprzez zastosowanie nitek wątku przy użyciu rapiera 16, gdy stempel 10 wraca przeciwnie do ruchu wskazówek zegara do swego położenia początkowego. W celu zakończenia formowania dywanu 18, belka z przymocowanymi płochami 11 dobija pęk i nici wątku w celu zakończenia formowania tego rzędu dywanu, podczas gdy pęki 7, przeznaczone na następny rząd umieszczane są w kieszeniach 8.

Drugi przykład krosna, przedstawiony na fig. 8, jest podobny w ogólności do pierwszego przykładu, zwłaszcza pod względem działania, ale zamiast zespołu żeberkowego i stempli, służących do przenoszenia ciętych pęków do punktu tkania, zawiera on parę przenośników pęków 70, zamontowanych w celu obracania się wokół osi 71, a także zespół konwencjonalnych chwytaków 72, które są całkowicie konwencjonalne pod względem budowy i działania. W miarę jak jednostka formowania pęków 1 przecina krosno, pęki umieszczane są w punktach gromadzenia pęków 73, utworzonych wzdłuż górnej krawędzi przenośnika pęków 70. Gdy wszystkie punkty gromadzenia pęków zostają załadowane, przenośnik pęków 70 obraca się zgodnie z ruchem wskazówek zegara (jak widać na fig. 8) wokół osi 71 w celu przesunięcia załadowanego przenośnika pęków 70 do najniższej pozycji oraz przemieszczenia pustego przenośnika pęków 70 do pozycji najwyższej. Jednostki formowania pęków 1 ładują wtedy pęki 7 do najwyższego przenośnika pęków 70 w miarę jak przesuwają się one w poprzek krosna. Chwytaki 72 przesuwają się w górę, zgodnie z ruchem wskazówek zegara, jak widać na fig. 8, z ich dziobkami otwartymi, a następnie zamykają się w celu chwycenia wszystkich pęków 7, przytrzy10

PL 213 567 B1 mywanych przez najniższy przenośnik pęków 70. Chwytaki 72 obracają się wtedy przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, w celu przeniesienia pęków 7 do punktu tkania, gdzie pęki 7 wplatane są w dywan, a chwytaki 72 otwierają się w celu uwolnienia pęków 7. Dla większej przejrzystości pominięto na fig. 8 płochy 11 i rapierowy mechanizm umieszczania wątku, ale są one całkowicie konwencjonalne i podobne do tych, stosowanych w konwencjonalnych krosnach chwytakowych dywanów Axminster.

Inną różnicą między pierwszym a drugim przykładem jest mocowanie jednostek formowania pęków 1. W tym drugim przykładzie wykonania, jednostki formowania pęków 1 montowane są na ramie 80, zawierającej rowkowane rolki 81, które biegną po skośnych szynach 82. Pozwala to na poprzeczne przesunięcie jednostek formowania pęków 1 i ramy 80 wskroś krosna, przy czym ponownie jest ono napędzane przez recyrkulujący mechanizm nakrętki tocznej kulkowej/śruby 83, wprawiany w ruch przez siłownik 5.

Drugi przykład wykonania jednostki formowania pęków 1, pokazany w uproszczonej formie na fig. 8 do 11, daje wymuszoną manipulację każdego pęku przędzy 7 podczas jego formowania i po umieszczeniu w punkcie gromadzenia pęków na przenośniku przędzy 70 lub w każdej z kieszeni 8, unikając tym samym potrzeby stosowania komory próżniowej 13 i strumienia powietrza, opisanych uprzednio. Każda z jednostek formowania pęków 1 zawiera skrzynkę przekładniową, pokazaną w uproszczonej postaci na fig. od 9 do 11. Składa się ona z trzech równoległych wałów 90, 91, 92, na których zamontowane są trzy wałki zębate o równych wymiarach 93, 94, 95, które są z sobą zazębione. Jeden z wałów 90, 91, 92 napędzany jest bezpośrednio przez siłownik 53 lub za pośrednictwem zespołu pasa zębatego i koła pasowego, już opisanego lub też dodatkowy wałek zębaty 96, jak pokazano na fig. 11. Wszystkie trzy wały 90, 91, 92 są nawiercone, by mogły unosić mimośrodowe sworznie. W wale 90 zamocowany jest sworzeń 97 i połączony z prętem 98 oraz sworzniem 99. Pręt 98 jest zaczopowany w korpusie 100 ściągacza 29 tak, iż może on ślizgać się w górę i w dół, jak widać to na fig. 9 i 10. Korpus 100 obraca się swym górnym końcem na czopie 101. W konsekwencji, w miarę obrotu wału 90, przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, jak widać na fig. 9, sworzeń 97 i pręt 98 przesuwają się w górę i w dół względem korpusu 100, zaś korpus 100 zmuszany jest do obrotu w tył i w przód wokół swego czopu 101. W tym przykładzie, ściągacz zawiera parę obrotowych ramion 102, 103, ze szczękami 104, 105, zamontowanymi przy swoich najniższych końcach. Górne końce ramion dociskane są do siebie przez sprężynę 106 w celu spowodowania obrotu ramion i otwarcia szczęk 104, 105. Sworzeń 99 przesuwa się w górę i w dół względem powierzchni krzywkowych 107, 108 na ramionach 102, 103, w celu dopchnięcia do siebie szczęk 104, 105, gdy znajduje się on w swym najwyższym położeniu, a także, w swym najniższym położeniu, pozwolenia na odpowiedź ramion 102, 103 na nacisk, wywierany przez sprężynę 106, w celu otwarcia szczęk 104, 105.

Ruchome ostrze 32 zespołu noża poruszane jest w górę i w dół przez wiązanie 109, włączone między ruchomym ostrzem 32 a mimośrodowym sworzniem 110, zamontowanym na wale 91. Tylna powierzchnia ruchomego ostrza unosi parę szczęk prowadzących 112, które lokują się między ramionami 102, 103, gdy znajdują się one w swych położeniach przednich. Mimośrodowy sworzeń 113 w trzecim wale 92 napędza jeden koniec dźwigni pierwszego rzędu 114 za pośrednictwem wiązania 115. Popychacz 116, położony przy drugim końcu dźwigni pierwszego rzędu 114, przesuwa się w górę i w dół między szczękami prowadzącymi 112.

W celu wytworzenia każdego pęku, silnik wybieraka przędzy 21 obraca kołem wybieraka 20 w celu doprowadzenia wybranej nitki przędzy w pobliże ściągacza 29. Korpus 110 ściągacza obraca się w przód razem ze sworzniem 99 w kierunku jego najniższego położenia tak, iż szczęki 104, 105 są otwarte. W miarę jak wał 90 kontynuuje obrót, sworzeń 99 unosi się i przesuwany jest między powierzchniami krzywkowymi 107, 108, zamykając szczęki 104, 105 i zaciskając swobodny koniec przędzy między nimi. Ponadto, obrót wału 90 powoduje, iż korpus 100 ściągacza 29 obraca się w tył, wyciągając przędzę z koła wybieraka 20. Obrót wału 91 powoduje przesunięcie w dół ruchomego ostrza 32 zespołu noża 29. W miarę jak ostrze to przesuwa się w dół, odcinek przędzy, wyciąganej przez ściągacz 29 jest więziony między szczękami prowadzącymi 112. Po cofnięciu się ściągacza 29 w maksymalnym stopniu, nieprzerwany ruch w dół ostrza noża 32 przecina przędzę w celu uformowania pęku 7, który jest przytrzymywany między szczękami prowadzącymi 112 w miarę jak ostrze noża 32 kontynuuje swój ruch w dół po roboczej drodze tego narzędzia. W międzyczasie, obrót wału 92 powoduje przesunięcie popychacza 116 między szczęki prowadzące 112. Dalszy obrót wału 90 powoduje opuszczenie sworznia 99 z dala od powierzchni krzywkowych 106, 107 tak, iż szczęki 104, 105 otwierają się pod wpływem działania sprężyny 106. Dalszy obrót wału 92 doprowadza do kontaktu popychacza z wierzchem pęku 7, przytrzymywanego między szczękami prowadzącymi 112, zaś konPL 213 567 B1 tynuacja obrotu wału 92 powoduje wepchnięcie pęku 7 do punktu gromadzenia pęków 73 na przenośniku pęków 71 lub do kieszeni 8 w pierwszym przykładzie. Kontynuacja obrotu wału 91 przesuwa ruchome ostrze noża 32 w górę. W międzyczasie, silnik 21 wybieraka przędzy przesuwa koło wybieraka 20 w celu doprowadzenia następnego pęku na miejsce. Kontynuacja obrotu wałów 90 i 92 powoduje przesunięcie ściągacza 29 w przód, w celu chwycenia następnej nici przędzy i przesunięcia popychacza 116 w górę, przygotowanego do następnego cyklu.

W przypadku tego drugiego zespołu jednostki formowania pęków, ze względu na to, że pęk trzymany jest w sposób wymuszony przez cały czas czy to przez szczęki 104, 105, szczęki prowadzące 112 lub też popychacz 116, pęk znajduje się w każdej chwili w znanym i ustalonym położeniu. Prowadzi to do udoskonaleń w umiejscawianiu pęków w dywanie, a stąd do mniejszej ilości usuwanego materiału podczas następującego kolejno etapu ścinania. Wymuszona manipulacja dociętym pękiem, szczególnie przez popychacz 116, pozwala również na to, aby szczęki 104, 105 miały pasujące, nacięte ząbki, tak aby bardziej pewnie chwytały przędzę podczas wyciągania jej przez koło wybieraka 20 i z ramy natykowej snowarskiej. Korzystnie, nacięte ząbki są podobne do tych, stosowanych na chwytakach konwencjonalnego krosna Axminster.

Claims (18)

1. Krosno do tkania dywanów, zawierające przynajmniej jedną jednostkę formowania pęków do sekwencyjnego formowania pęków przędzy o różnych kolorach, za którą znajduje się podzespół odbiorczy do odbierania i przechowywania w miejscach gromadzenia pęków przędzy, dostarczanych sekwencyjnie przez jednostkę formowania pęków, a także podzespół przenoszący do jednoczesnego przenoszenia wszystkich pęków przędzy, przetrzymywanych przez miejsca gromadzenia pęków przędzy do punktów tkania, znamienne tym, że każda z jednostek formowania pęków (1) ma elementy dostarczające pęki przędzy (7) do przynajmniej dwudziestu miejsc gromadzenia (8, 73) pęków przędzy (7) pomiędzy kolejnymi zadziałaniami podzespołu przenoszącego (10, 72), przy czym każda z jednostek formowania pęków (1) jest stacjonarna, zaś podzespół odbiorczy do odbierania i przechowywania pęków przędzy (7) w miejscach gromadzenia (8, 73) jest w postaci przenośnika pęków, umieszczonego przesuwnie wzdłużnie poza każdą z jednostek formowania pęków (1).

2. Krosno według zastrz. 1, znamienne tym, że zawiera pojedynczą jednostkę formowania pęków (1), mającą elementy dostarczające pęki do przynajmniej stu sześćdziesięciu miejsc gromadzenia (8, 73).

3. Krosno według zastrz. 1, znamienne tym, że zawiera liczne jednostki formowania pęków (1).

4. Krosno według zastrz. 3, znamienne tym, że jednostki formowania pęków (1) rozmieszczone są w kierunku poprzecznym krosna w równych odstępach.

5. Krosno według zastrz. 3 albo 4, znamienne tym, że każda z jednostek formowania pęków (1) ma elementy dostarczające pęki (7) do miejsc gromadzenia w liczbie od dwudziestu do stu dwudziestu.

6. Krosno według zastrz. 1, znamienne tym, że każda z jednostek formowania pęków (1) ma elementy do formowania pęków z przynajmniej ośmiu, a korzystnie z przynajmniej dziesięciu nitek przędzy o różnych kolorach.

7. Krosno według zastrz. 1, znamienne tym, że każda z jednostek formowania pęków (1) ma elementy do formowania pęków z przynajmniej dwudziestu czterech nitek przędzy o różnych kolorach.

8. Krosno według zastrz. 1, znamienne tym, że każda z jednostek formowania pęków (1) zawiera koło wybieraka (20), mające elementy do utrzymywania licznych nitek przędzy o różnych kolorach, rozmieszczonych wokół wybieraka, podzespół (21) do doprowadzania koła wybieraka (20) do wybranej jednej spośród licznych kątowo rozstawionych pozycji dla doprowadzenia wybranej nitki do pozycji załadunku, a także ściągacz (29) do zaczepiania wybranej nitki w pozycji załadunku i do wyciągnięcia wstępnie określonej długości wybranej nitki z koła wybieraka (20) oraz mechanizm tnący (28) do cięcia wybranej nitki przędzy w celu utworzenia pęku (7) o wstępnie określonej długości.

9. Krosno do tkania dywanów, zawierające przynajmniej jedną jednostkę formowania pęków do sekwencyjnego formowania pęków przędzy o różnych kolorach, za którą znajduje się podzespół odbiorczy do odbierania i przechowywania w miejscach gromadzenia pęków przędzy, dostarczanych sekwencyjnie przez jednostkę formowania pęków, a także podzespół przenoszący do jednoczesnego przenoszenia wszystkich pęków przędzy, przetrzymywanych przez miejsca gromadzenia pęków przędzy do punktów tkania, znamienne tym, że każda z jednostek formowania pęków (1) ma elementy

PL 213 567 B1 dostarczające pęki przędzy (7) do przynajmniej dwudziestu miejsc gromadzenia (8, 73) pęków przędzy (7) pomiędzy kolejnymi zadziałaniami podzespołu przenoszącego (10, 72), przy czym każda z jednostek formowania pęków (1) przecina całą lub część szerokości krosna i ma elementy dostarczające pęki (7) do miejsc gromadzenia (8, 73), mijanych w miarę przesuwania się każdej z jednostek formowania pęków (1) w poprzek krosna.

10. Krosno według zastrz. 9, znamienne tym, że zawiera pojedynczą jednostkę formowania pęków (1), mającą elementy dostarczające pęki do przynajmniej stu sześćdziesięciu miejsc gromadzenia (8, 73).

11. Krosno według zastrz. 9, znamienne tym, że zawiera liczne jednostki formowania pęków (1).

12. Krosno według zastrz. 11, znamienne tym, że jednostki formowania pęków (1) rozmieszczone są w kierunku poprzecznym krosna w równych odstępach.

13. Krosno według zastrz. 11 albo 12, znamienne tym, że każda z jednostek formowania pęków (1) ma elementy dostarczające pęki (7) do miejsc gromadzenia w liczbie od dwudziestu do stu dwudziestu.

14. Krosno według zastrz. 9, znamienne tym, że każda z jednostek formowania pęków (1) ma elementy do formowania pęków z przynajmniej ośmiu, a korzystnie z przynajmniej dziesięciu nitek przędzy o różnych kolorach.

15. Krosno według zastrz. 9, znamienne tym, że każda z jednostek formowania pęków (1) ma elementy do formowania pęków z przynajmniej dwudziestu czterech nitek przędzy o różnych kolorach.

16. Krosno według zastrz. 9, znamienne tym, że każda z jednostek formowania pęków (1) zawiera koło wybieraka (20), mające elementy do utrzymywania licznych nitek przędzy o różnych kolorach, rozmieszczonych wokół wybieraka, podzespół (21) do doprowadzania koła wybieraka (20) do wybranej jednej spośród licznych kątowo rozstawionych pozycji dla doprowadzenia wybranej nitki do pozycji załadunku, a także ściągacz (29) do zaczepiania wybranej nitki w pozycji załadunku i do wyciągnięcia wstępnie określonej długości wybranej nitki z koła wybieraka (20) oraz mechanizm tnący (28) do cięcia wybranej nitki przędzy w celu utworzenia pęku (7) o wstępnie określonej długości.

17. Krosno według zastrz. 9, znamienne tym, że podzespół odbiorczy do przyjmowania pęków przędzy (7) jest w postaci szeregu przenośników pęków (70), rozmieszczonych wokół osi (71), która biegnie w poprzek krosna, przy czym przenośniki przędzy (70) są umieszczone obrotowo wokół osi (71) po napełnieniu wszystkich miejsc gromadzenia (73) w jednym z przenośników pęków (70) .

18. Krosno według zastrz. 17, znamienne tym, że przenośniki pęków (70) zawierają zespół chwytaka (72), rozmieszczony z możliwością chwytania wszystkich pęków (7), utrzymywanych przez przenośniki pęków (70) i przenoszenia ich jednocześnie do punktu tkania.