PL207836B1

PL207836B1 - Sposób kształtowania stopki opony w formie, zespół pierścienia do kształtowania stopki opony i forma do kształtowania opony

Info

Publication number: PL207836B1
Application number: PL358450A
Authority: PL
Inventors: Jean-Claude Girard; Brett Alan Kasper
Original assignee: Goodyear Tire & Rubber
Priority date: 2002-01-28
Filing date: 2003-01-24
Publication date: 2011-02-28
Also published as: KR100907975B1; DE60309222T2; JP2003211453A; CN1491793A; EP1332854A2; EP1332854A3; EP1332854B1; DE60309222D1; US20030141629A1; KR20030064649A; CA2414051A1; BR0300129A; JP4279566B2; PL358450A1; US6702977B2

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób kształtowania stopki opony w formie, zespół pierścienia do kształtowania stopki opony i forma do kształtowania opony.

Niniejsze dotyczy „podciętej” stopki, to jest kształtu podstawy stopki, czyli promieniowo wewnętrznej powierzchni stopki opony, którą umieszcza się w części gniazdowej obręczy koła. Najczęściej podstawy stopki opony są zasadniczo płaskie i są ukośnie ścięte pod kątem od zera do kilku stopni względem kierunku osiowego z kątem podstawy otwierającym się osiowo na zewnątrz. Podcięta podstawa stopki może być ukształtowana podobnie z wyjątkiem tego, że kąt podstawy stopki otwiera się osiowo do wewnątrz. Przykłady opon z podciętymi postawami stopki, i na przykład obręczy kół do stosowania takich opon, są znane z opisów patentowych US nr 6.092,575. W szczególności, należy zauważyć, że w powszechnym wariancie opony z podciętą podstawą stopki występują stopki o dwóch różnych średnicach w tej samej oponie.

W celu ukształtowania opony o szczególnej konstrukcji, takiej jak mającej podcięte stopki, jest konieczne wprowadzenie części formy opony, znanej jako pierścień kształtujący stopkę lub uzupełniający pierścień kształtujący do wnętrza opony w celu sprzężenia powierzchni kształtującej z podstawą stopki. W stanie techniki, znane są środki do realizacji kształtowania części podciętej stopki opony. Na przykład w opisie patentowym US nr 5,129,802 proponuje się użycie dwóch uzupełniających pierścieni kształtujących (pierścieni kształtujących stopkę) do osiowo i promieniowo wewnętrznej części stopki, przy czym te pierścienie są ciągłe. W celu wprowadzenia uzupełniających pierścieni do wnętrza opony, jest konieczne odkształcenie surowego półfabrykatu opony poprzez nadanie co najmniej jednej ze stopek kształtu owalnego tak, żeby stopka mogła być przemieszczona poza co najmniej jeden uzupełniający pierścień kształtujący.

Pierścienie do kształtowania promieniowo i osiowo wewnętrznej części stopki są także opisane w odniesieniu do tak zwanych bezmembranowych pras wulkanizujących. Na przykład w opisie patentowym US nr 4,236883 ujawniono takie pierścienie, w tym przypadku wykonane w kilku segmentach stykających się ze sobą na obwodzie w położeniu kształtowania. Te pierścienie mogą być promieniowo wyjmowane tak, że mogą one być wprowadzane do wnętrza opony bez deformacji stopki opony. Ten opis patentowy przedstawia mechanizm zajmujący całą wewnętrzną objętość prasy tak, że konieczne ruchy mogą być nadane kilku segmentom pierścienia w celu wykonywania przez nie kolejnych ruchów zamykających lub otwierających. Poprzez „kolejne ruchy” rozumie się, że od ułożenia, w którym forma jest otwarta, nie wszystkie segmenty w jednym czasie dochodzą do ich położenia kształtowania. Pierwsza grupa jest doprowadzana do ich końcowego położenia kształtowania, następnie segmenty drugiej grupy są umieszczane pomiędzy segmentami pierwszej grupy dla zamknięcia ciągłego pierścienia. W opisie patentowym US nr 4,236883, jak widać na fig. 1 - 2 tej publikacji, segmenty pierwszy i drugi łączą się wzdł uż ustawionych osiowo pł askich powierzchni, a wszystkie segmenty obracają się do położenia za pomocą dźwigni kulistych (66) obracających się na przegubach (70) w połączonych uchach (74). Dźwignie kuliste mają popychacze krzywkowe, które współpracują z zespołem wielościennej liniowej krzywki (102) do sterowania uruchamianiem segmentów zamontowanych na dźwigniach kulowych.

Opis patentowy US nr 6,238,193 ujawnia formę do opony i prasę wulkanizacyjną zamocowaną do umieszczania w niej tej formy, przy czym forma jest do kształtowania opony mającej stopki o różnych średnicach. Minimalną średnicą obszaru opony w stopce o najmniejszej średnicy jest Φ0, a Φ2 jest minimalną średnicą obszaru opony w stopce o większej średnicy. Forma ma dwie płyty boczne do kształtowania odpowiednio zewnętrznej powierzchni boków i zewnętrznej części każdej stopki do promieniowo wewnętrznej granicy, gdzie średnica obszaru opony jest odpowiednio Φ0 i Φ2, ciągły uzupełniający pierścień kształtujący do kształtowania stopki o mniejszej średnicy od tej promieniowo wewnętrznej granicy, gdzie średnica obszaru opony jest odpowiednio Φ0 i Φ2, do osiowo wewnętrznej granicy o średnicy Φ1, gdzie Φ1 jest mniejsza niż Φ2, i wieloczłonowy uzupełniający pierścień kształtujący do kształtowania stopki o większej średnicy od tej promieniowo wewnętrznej granicy, gdzie średnica obszaru opony jest Φ2 do osiowo wewnętrznej granicy o średnicy Φ3. Jak ukazano na fig. 1 tej publikacji, podstawy stopki opony są podcięte, to jest średnica Φ1 jest większa niż średnica Φ0 i średnica Φ3 jest większa niż Φ2. Wieloczłonowy pierścień zawiera wiele dostosowanych do usuwania segmentów usytuowanych w styku ze sobą w położeniu kształtowania. Giętka membrana kształtuje wewnętrzną powierzchnię opony w części wewnętrznej wnęki opony pomiędzy granicą o średnicy Φ1 i granicą o średnicy Φ3.

PL 207 836 B1

Jak pokazano na fig. 2-11 opisu patentowego US nr 6,238,193 zastosowano złożony mechanizm do sprzęgania ze sobą wieloczłonowego uzupełniającego pierścienia kształtującego do kształtowania dolnej części stopki (o większej średnicy). Uzupełniający pierścień kształtujący zawiera duże segmenty (141) z ukośnymi krawędziami i mniejsze segmenty zamykające (142) mające odpowiadające ukośne krawędzie. Krawędzie mają ukos pod kątem do osiowego kierunku (patrz fig. 4) tak, że segmenty zamykające mogą być zamocowane do pierścienia poprzez przemieszczenie osiowe do dołu pomiędzy duże segmenty. Po zamocowaniu segmentów ze sobą (fig. 8-10) pierścień jest wciśnięty do dołu w kierunku osiowym do dolnej płyty 12 boków w celu ukształtowania obszaru stopki (fig. 11). Problemem związanym z wieloczłonowym uzupełniającym pierścieniem kształtującym jest jego skomplikowany zestaw mocowań i mechanizmów dołączonych do prasy formy, który jest trudny do wytworzenia i drogi, a który także powoduje, że utrzymanie i wymiana formy wulkanizacyjnej w prasie jest trudne i czasochłonne. Znany z powyższej publikacji wieloczłonowy uzupełniający pierścień kształtujący (14) zawiera pierwsze segmenty (141), z których każdy zamontowany jest na wahliwym ramieniu (52), które jest zamontowane obrotowo na saniach (17) osadzonych na dolnej ramie (22) prasy. Rolka (521) zamontowana na każdym z wahliwych ramion działa na pierwszą krzywkę (42), która jest integralna z płytą (32) dolnej membrany. Drugie segmenty (142) (zamykające) są zamontowane na płycie prowadzącej (321) w rowkach (53) ukształtowanych pomiędzy tą płytą prowadzącą (321) i pierwszą krzywką (42). Rolka (531) jest obrotowo zamontowana na każdym z drugich segmentów i przemieszcza się do styku z drugą krzywką (43) zamocowaną na dolnej ramie (22) prasy. Zarys promieniowo zewnętrznej powierzchni drugiej krzywki (43) służy do nadawania sterowanego ruchu do przesuwania każdego z drugich segmentów (142).

Celem wynalazku jest wyeliminowanie problemów i ograniczeń form znanych w stanie techniki, zwłaszcza form wykorzystujących rozszerzalne pierścienie do kształtowania stopki, takie jak do kształtowania podciętych stopek. Problemami do rozwiązania jest zmniejszenie mechanicznej złożoności w celu uproszczenia wytwarzania formy i ł atwiejszej obsł ugi oraz wymiany formy i prasy.

Według wynalazku, sposób kształtowania stopki opony, w którym umieszcza się surową oponę w formie z rozszerzalnym pierścieniem kształtującym stopkę i łączy się rozszerzalny pierścień kształtujący stopkę z płytą kształtującą boki tworząc kieszeń kształtującą stopkę w formie umieszczonej w prasie, a następnie kształtuje się stopkę, charakteryzuje się tym, że łączy się kształtujący stopkę rozszerzalny segmentowy pierścień z płytą boczną w dwuetapowym ruchu tworząc kieszeń kształtującą, przy czym w pierwszym etapie ruchu rozszerza się segmentowy pierścień kształtujący w kierunku promieniowym tworząc ciągłą na obwodzie, zwróconą do zewnątrz powierzchnię kształtującą stopkę, która jest usytuowana osiowo od wewnątrz płyty bocznej, a w następnym drugim etapie ruchu dociska się segmentowy pierścień kształtujący w kierunku osiowym na zewnątrz do styku powierzchni kształtującej stopkę z płytą boczną tworząc kieszeń kształtującą stopkę surowej opony, i pierwszy etap ruchu i drugi etap ruchu realizuje się poprzez ruch w kierunku osiowym prasy formy, przy czym pierwszy etap ruchu prowadzi się przeciwko oporowi pierwszego zestawu sprężyn do zatrzymania, za pomocą pierwszych powierzchni ograniczających, po utworzeniu ciągłej od zewnątrz na obwodzie powierzchni kształtującej stopkę, zaś drugi etap ruchu prowadzi się przeciwko oporowi drugiego zestawu sprężyn, które dobiera się z oporem sprężyn odpowiednim do zapobiegania osiowemu ruchowi segmentowego pierścienia kształtującego aż do zatrzymania pierwszego etapu za pomocą pierwszych powierzchni ograniczających, i zatrzymuje się drugi etap ruchu za pomocą drugich powierzchni ograniczających po utworzeniu kieszeni kształtującej stopkę.

Korzystnie, ruch w kierunku promieniowym i ruch w kierunku osiowym realizuje się za pomocą siły osiowej wywieranej przez prasę formy, którą rozdziela się za pomocą powierzchni krzywkowej odpowiednio na składową promieniową i składową osiową.

Odłącza się osiowo powierzchnię kształtującą stopkę od dolnej płyty bocznej za pomocą drugiego zestawu sprężyn, a następnie, po usunięciu siły z pierwszego zestawu sprężyn w osiowym ruchu, cofa się promieniowo segmentowy pierścień kształtujący za pomocą pierwszego zestawu sprężyn.

Według wynalazku zespół pierścienia do kształtowania stopki opony, który jest dostosowany do formowania surowej opony posiadającej bieżnik, dwie stopki, dwa boki rozciągające się pomiędzy stopkami i bieżnikiem, charakteryzuje się tym, że zawiera segmentowy pierścień kształtujący stopkę składający się z segmentów, które są promieniowo rozszerzane do ciągłej na obwodzie zwróconej promieniowo na zewnątrz powierzchni kształtującej do kształtowania jednej ze stopek i promieniowo wewnętrznej stożkowej powierzchni krzywkowej do dzielenia osiowo skierowanych sił na składową promieniową i składową osiową, górną płytę sprężynową współśrodkową i osiowo przyległą do pierście4

PL 207 836 B1 nia kształtującego, zawierającą promieniowo ułożone sprężyny promieniowe przymocowane do wielu segmentów do regulowania promieniowego ruchu segmentów, i dolną płytę sprężynową współśrodkową i osiowo przyległą do górnej płyty sprężynowej, zawierającą osiowo ułożone sprężyny osiowe działające pomiędzy górną płytą sprężynową i dolną płytą sprężynową do regulacji ruchu osiowego wielu segmentów, a także zawiera dolny pierścień blokujący mający stożkową promieniowo zewnętrzną powierzchnię krzywkową, która jest uzupełniająca do promieniowo wewnętrznej stożkowej powierzchni krzywkowej segmentowego pierścienia kształtującego, przy czym dolny pierścień blokujący jest połączony z prasą formy wywierającej osiowy ruch i osiowo skierowane siły na dolny pierścień blokujący, a promieniowo zewnętrzna powierzchnia dolnego pierścienia blokującego jest oparta na promieniowo wewnętrznej powierzchni krzywkowej segmentowego pierścienia kształtującego do wywierania osiowo skierowanych sił od prasy formy na wewnętrzną powierzchnie krzywkową segmentowego pierścienia kształtującego.

Korzystnie, w segmentowym pierścieniu kształtującym są ukształtowane teowe szczeliny prowadzące otwarte do górnej płyty sprężynowej, przy czym szersza poprzeczna część tych szczelin prowadzących ma promieniowo skierowane powierzchnie prowadzące, a z górnej płyty sprężynowej wystają w kierunku segmentowego pierścienia kształtującego teowniki prowadzące mające wymiary dopasowane do umieszczenia ich w szczelinach prowadzących, przy czym teowniki prowadzące mają poprzeczkę z powierzchniami prowadzącymi uzupełniającymi do powierzchni prowadzących szczelin prowadzących do utrzymywania segmentów segmentowego pierścienia kształtującego w ustalonej odległości osiowej od górnej płyty sprężynowej przy ich suwliwych ruchach promieniowych do wewnątrz i na zewną trz.

W dolnej płycie sprężynowej są umieszczone śruby prowadzące, które przechodzą suwliwie przez osiowo usytuowane otwory prowadzące i są zamocowane w górnej płycie sprężynowej utrzymując płyty sprężynowe górną i dolną współśrodkowo i osiowo w styku ze sobą przy prowadzeniu ruchu górnej płyty sprężynowej w kierunku osiowym.

Każda śruba prowadząca ma łeb, a każdy otwór prowadzący w dolnej płycie sprężynowej ma rozszerzającą wnękę, w której z luzem osiowym jest umieszczony łeb śruby, ograniczającą osiowy ruch do wewnątrz górnej płyty sprężynowej połączonej ze śrubą prowadzącą, gdy łeb śruby prowadzącej styka się z końcem wnęki.

Do segmentów segmentowego pierścienia kształtującego są przymocowane haki sprężynowe, z których każdy rozciąga się do jednej ze sprężyn promieniowych górnej płyty sprężynowej współdziałając w wywieraniu przez promieniowe sprężyny promieniowej siły na segmenty.

Sprężyny promieniowe górnej płyty sprężynowej są utrzymywane w otworach, które mają szczeliny hakowe stanowiące okna wzdłuż boku każdego otworu, przy czym przez szczeliny hakowe przechodzą do otworów haki sprężynowe współdziałające ze sprężynami promieniowymi, które wywierają promieniowo skierowaną siłę na segmenty segmentowego pierścienia kształtującego.

Co najmniej jeden hak sprężynowy może stanowić ogranicznik zakresu ruchu promieniowego segmentów segmentowego pierścienia kształtującego w położeniu haka sprężynowego stykającego się z końcem szczeliny hakowej.

Każda sprężyna osiowa korzystnie ma jeden koniec osadzony w pierwszej kieszeni sprężyny osiowej w górnej płycie sprężynowej i ma drugi koniec osadzony w drugiej kieszeni sprężyny osiowej w dolnej płycie sprężynowej, przy czym sprężyny osiowe wywierają siłę rozdzielającą pomiędzy górną płytą sprężynową i dolną płytą sprężynową.

Połowa segmentów segmentowego pierścienia kształtującego stanowią pierwsze segmenty, które są przemienne na obwodzie i uzupełniające względem drugich segmentów, przy czym pierwsze segmenty mają kształt klinowy z obwodowo bocznymi powierzchniami zbieżnymi w kierunku promieniowo zewnętrznej powierzchni kształtującej stopkę i płaskimi bocznymi powierzchniami usytuowanymi w kierunku osiowym, a drugie segmenty mają boczne powierzchnie, które są uzupełniające do bocznych powierzchni pierwszych segmentów.

Segmentowy pierścień kształtujący, górna płyta sprężynowa i dolna płyta sprężynowa są współśrodkowe do pierścieniowej płyty bocznej i są umieszczone promieniowo wewnątrz niej, zaś współśrodkowo, przylegle i osiowo na zewnątrz do bocznej płyty kształtującej jest umieszczony piąty pierścień, przy czym współśrodkowo, w sąsiedztwie i na zewnątrz płyty kształtującej ścianę boczną jest umieszczona płyta łącząca, natomiast dolna płyta sprężynowa jest połączona z płytą łączącą za pomocą kryzy wystającej z promieniowo wewnętrznego obrzeża płyty łączącej i osadzonej w rowku pomiędzy kołnierzami i promieniowo zewnętrznym obrzeżem dolnej płyty sprężynowej.

PL 207 836 B1

Według wynalazku, forma do kształtowania opony, posiadającej bieżnik, dwie stopki, z których każda ma promieniowo do wewnątrz skierowaną podstawę rozciągającą się od osiowo zewnętrznej piętki do osiowo wewnętrznego czubka i dwa boki rozciągające się pomiędzy stopkami i bieżnikiem, zawierająca płyty boczne pierwszą i drugą do kształtowania zewnętrznej powierzchni boków i zewnętrznej części każdej ze stopek w pobliżu ich piętek, pierścienie kształtujące stopkę pierwszy i drugi do kształtowania co najmniej podstaw stopek i nadmuchiwaną membranę wulkanizującą do kształtowania wewnętrznej powierzchni opony, charakteryzuje się tym, że co najmniej jeden segmentowy pierścień kształtujący stopkę zawiera segmenty i jest zamocowany przesuwnie i do tworzenia ciągłej na obwodzie promieniowo zewnętrznej powierzchni do kształtowania jednej ze stopek we współpracy z jedną z płyt bocznych i membraną wulkanizującą oraz zawiera promieniowo wewnętrzną stożkową powierzchnię krzywkową do rozdzielania sił osiowych na składową promieniową i składową osiową, a przylegle w kierunku osiowym do segmentowego pierś cienia kształ tują cego stopkę jest współśrodkowo z nim umieszczona pierścieniowa górna płyta sprężynowa zawierająca ułożone w kierunku promieniowym sprężyny promieniowe przymocowane do wszystkich segmentów regulujące promieniowy ruch segmentów, a przy górnej płycie sprężynowej i współśrodkowo do niej jest umieszczona pierścieniowa dolna płyta sprężynowa zawierająca osiowo ułożone sprężyny osiowe działające pomiędzy drugim pierścieniem i trzecim pierścieniem do regulacji ruchu osiowego segmentów, natomiast w styku z segmentowym pierścieniem kształtującym stopkę jest umieszczony pierścień blokujący mający stożkową, promieniowo zewnętrzną powierzchnię krzywkową, która jest uzupełniająca do promieniowo wewnętrznej powierzchni krzywkowej segmentowego pierścienia kształtującego stopkę i pierścień blokujący jest przymocowany do prasy formy, która wymusza osiowo skierowany ruch i wywiera siły osiowe na pierścień blokujący, przy czym promieniowo zewnętrzna powierzchnia krzywkowa pierścienia blokującego jest usytuowana współśrodkowo i promieniowo wewnątrz segmentowego pierścienia kształtującego, a promieniowo zewnętrzna powierzchnia pierścienia blokującego jest usytuowana współśrodkowo do segmentowego pierścienia kształtującego i jest oparta na promieniowo wewnętrznej powierzchni krzywkowej segmentowego pierścienia kształtującego do wywierania osiowo skierowanych sił od prasy formy na powierzchnię krzywkową segmentowego pierścienia kształtującego.

Korzystnie, w segmentowym pierścieniu kształtującym są ukształtowane teowe szczeliny prowadzące otwarte do górnej płyty sprężynowej, przy czym szersza, poprzeczna część tych szczelin prowadzących ma promieniowo skierowane powierzchnie prowadzące, a z górnej płyty sprężynowej wystają w kierunku segmentowego pierścienia kształtującego teowniki prowadzące mające wymiary dopasowane do umieszczenia ich w szczelinach prowadzących, przy czym teowniki prowadzące mają poprzeczkę z powierzchniami prowadzącymi uzupełniającymi do powierzchni prowadzących szczelin prowadzących do (trzymywania segmentów segmentowego pierścienia kształtującego w ustalonej odległości osiowej od drugiego pierścienia przy ich suwliwych ruchach promieniowych do wewnątrz i na zewną trz.

W dolnej płycie sprężynowej są umieszczone śruby prowadzące, które przechodzą suwliwie przez osiowo usytuowane otwory prowadzące i są zamocowane w górnej płycie sprężynowej utrzymując płyty pierścieniowe górną i dolną współśrodkowo i osiowo w styku ze sobą przy prowadzeniu ruchu drugiego pierścienia w kierunku osiowym.

Stykający się ze stopką segmentowy pierścień kształtujący jest dostosowany do umieszczania w położeniu promieniowego rozszerzenia, w którym tworzy obwodowo ciągłą na obwodzie, zewnętrzną powierzchnię kształtującą usytuowaną osiowo wewnątrz stopki opony, i w położeniu osiowo zewnętrznym, w którym powierzchnia kształtująca stopkę styka się ze stopką surowej opony tworząc kieszeń kształtującą stopkę, przy czym forma zawiera pierwsze powierzchnie ograniczające do zatrzymywania segmentowego pierścienia kształtującego w położeniu promieniowego rozszerzenia po utworzeniu ciągłej na obwodzie zewnętrznej powierzchni kształtującej stopkę, a osiowe sprężyny mają opór sprężysty zapobiegający przyjmowaniu przez segmentowy pierścień kształtujący osiowo zewnętrznego położenia przed zatrzymaniem segmentowego pierścienia kształtującego za pomocą pierwszych powierzchni ograniczających, a także zawiera drugie powierzchnie ograniczające do zatrzymywania segmentowego pierścienia kształtującego po utworzeniu kieszeni kształtującej stopkę.

Forma może zawierać zespół formy do włączania i wyłączania prasy formy, który to zespół formy stanowią segmentowy pierścień kształtujący, górna płyta sprężynowa, która jest współśrodkowa i osiowo przyległ a do segmentowego pierś cienia kształtują cego i dołączona do niego na zewną trz w kierunku osiowym, dolna płyta sprężynowa, która jest współśrodkowa i osiowo przyległa do górnej płyty sprężynowej i dołączona do niej na zewnątrz w kierunku osiowym, pierścieniowa płyta łącząca,

PL 207 836 B1 która jest współśrodkowa i promieniowo przyległa do dolnej płyty sprężynowej i dołączona do niej na zewnątrz w kierunku osiowym oraz jedna z płyt bocznych, która jest współśrodkowa i osiowo przyległa do płyty łączącej i dołączona do niej od wewnątrz w kierunku osiowym.

Korzystnie płyta łącząca jest połączona rozłącznie z dolną płytą sprężynową za pomocą kryzy wystającej z promieniowo wewnętrznego obrzeża płyty łączącej i osadzonej w rowku pomiędzy kołnierzami i promieniowo zewnętrznym obrzeżem dolnej płyty sprężynowej i płyta łącząca ma pierścieniowy ustalający występ odchodzący osiowo w kierunku przyległej jednej z płyt bocznych do utrzymywania jednej z płyt bocznych współśrodkowo do płyty łączącej.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia południkowy przekrój opony wytworzonej sposobem według wynalazku, mającej podcięte podstawy stopki i asymetryczne średnice stopki, przy czym dla przejrzystości pominięto kreskowania, fig. 2 - przekrój części formy według wynalazku z zamocowaną nieukształtowaną oponą, przy czym dla przejrzystości pominięto kreskowania, fig. 3A - przekrój części formy według wynalazku z zamocowaną nieukształtowaną oponą, ukazujący promieniowo rozszerzony pierścień kształtujący stopkę w pierwszym etapie dwuetapowego procesu sprzęgania pierścienia kształtującego stopkę z nieukształtowanym spodem stopki, przy czym dla przejrzystości pominięto kreskowania, fig. 3B - przekrój części formy według wynalazku z zamocowaną nieukształtowaną oponą, ukazujący promieniowo rozszerzony pierścień kształtujący stopkę w drugim etapie dwuetapowego procesu sprzęgania pierścienia kształtującego stopkę z nie ukształtowanym spodem stopki, przy czym dla przejrzystości pominięto kreskowania. Fig. 4 - przekrój części formy według wynalazku z membraną wulkanizującą nadmuchaną do wyciągania bocznych boków i stopek do położenia kształtowania, przy czym dla przejrzystości pominięto kreskowania, fig. 5 - przekrój części formy według wynalazku z zamkniętą formą wokół opony do kształtowania, przy czym dla przejrzystości pominięto kreskowania, fig. 6A - widok z góry wieloczłonowego pierścienia kształtującego stopkę w stanie rozszerzonym i opartego na górnej płycie sprężynowej, według wynalazku, fig. 6B - widok z góry wieloczłonowego pierścienia kształtującego stopkę w stanie cofniętym i opartego na górnej płycie sprężynowej, według wynalazku, fig. 7 - szczegółowy przekrój części formy z fig. 2, z pominięciem opony i membrany wulkanizującej, ukazujący elementy zamykające zespołu rozszerzalnego pierścienia kształtującego stopkę w położeniu rozłączonym i wycofanym w formie, przy czym przekrój jest dokonany wzdłuż innej linii promieniowej niż na fig. 2 w celu ukazania promieniowych elementów sprężynowych zespołu, fig. 8A - szczegółowy przekrój części formy z fig. 3A, z pominięciem opony i membrany wulkanizującej, ukazujący elementy zamykające zespołu rozszerzalnego pierścienia kształtującego stopkę w położeniu rozszerzonym w formie, przy czym przekrój jest dokonany wzdłuż innej linii promieniowej niż na fig. 3A i 7 w celu ukazania promieniowych elementów sprężynowych zespołu, fig. 8B - szczegółowy przekrój części formy z fig. 38, z pominięciem opony i membrany wulkanizującej, ukazują cy elementy zamykające zespołu rozszerzalnego pierścienia kształtującego stopkę w jego położeniu przesuniętym osiowo na zewnątrz w formie, przy czym przekrój jest dokonany wzdłuż innej linii promieniowej niż na fig. 3B w celu ukazania promieniowych elementów sprężynowych zespołu, fig. 9 - widok od dołu rozszerzonego wieloczłonowego pierścienia kształtującego stopkę, którego widok z góry pokazano na fig. 6A, ale bez górnej płyty sprężynowej, według wynalazku, fig. 9A - przekrój poprzeczny wzdłuż linii 9A-9A na fig. 9, ukazujący zarys przekroju poprzecznego wspólnego dla wszystkich segmentów wieloczłonowego pierścienia kształtującego stopkę, według wynalazku, fig. 9B - widok z boku wzdłuż promienia i wzdłuż linii 9B-9B na fig. 9, ukazujący teową szczelinę i hak sprężysty wspólne dla wszystkich segmentów wieloczłonowego pierścienia kształtującego stopkę, według wynalazku, fig. 10 - widok z góry górnej płyty sprężynowej, także pokazanej w widoku z góry na fig. 6A ale bez wieloczłonowego pierścienia kształtującego opierającego się na niej, fig. 10A - widok z boku wzdłuż promienia wzdłuż linii 10A-10A na fig. 10, według wynalazku, fig. 10B - przekrój poprzeczny wzdłuż linii 10B-10B na fig. 10, ukazujący zarys przekroju poprzecznego typowej jednej prowadnicy teowej zamontowanej na górze płyty sprężynowej, według wynalazku, fig. 11 - widok z góry dolnej płyty sprężynowej do montowania pod górną płytą sprężynową, według wynalazku, fig. 11A - przekrój poprzeczny wzdłuż linii 11A-11A na fig. 11, ukazujący zarys przekroju poprzecznego typowego otworu prowadzącego i kieszeni sprężyny, według wynalazku, fig. 11B - przekrój poprzeczny wzdłuż linii 11B-11B na fig. 11, według wynalazku, fig. 11C widok z boku wzdłuż promienia wzdłuż linii 11C-11C na fig. 11, ukazujący kołnierz z otworem blokującym według wynalazku, fig. 12 jest widokiem z góry płyty łącznika do montowania poniżej płyty do kształtowania boków i pierścieniowo wokół zewnętrznego obrzeża dolnej płyty sprężynowej z fig. 11,

PL 207 836 B1 według wynalazku i fig. 12A - przekrój poprzeczny wzdłuż linii 12A-12A z fig. 12, ukazujący zarys przekroju poprzecznego z typowym elementem wystającym, według wynalazku.

Na fig. 1 jest ukazana opona 10 wytwarzana sposobem według wynalazku w przekroju południkowym, podobna do ujawnionej w opisie patentowym US nr 6,092,575. Opona 10 posiada bieżnik 16, stopki pierwszą 12a i drugą 12b, dwa boki 14a i 14b rozciągające się od bieżnika 16 do stopek 12a i 12b. Stopki 12a, 12b są podcięte i opona jest asymetryczna mając stopki o różnych średnicach. Każda stopka 12a, 12b ma odpowiednio piętę 20a, 20b, nosek 22a, 22b, i podstawę 24a, 24b rozciągającą się pomiędzy piętą 20a, 20b i noskiem 22a, 22b. Zwykle, podstawa stopki opony jest płaska od piętki do noska, ale może ona mieć wiele powierzchni, jak przedstawiono na fig. 1. Podcięty charakter stopek 12a, 12b charakteryzuje się jednym lub więcej kątami ostrymi α, β, które są otwarte osiowo do wewnątrz. Wskutek tego, średnica stopki w pięcie (osiowo najbardziej zewnętrzny zasięg podstawy stopki) jest mniejsza niż średnica stopki w nosku (osiowo najbardziej wewnętrzny zasięg podstawy stopki), to jest średnica D1 piętki stopki jest mniejsza niż średnica D2 noska stopki dla pierwszej stopki 12a i średnica D4 piętki stopki jest mniejsza niż średnica D3 noska stopki dla pierwszej stopki 12b. Asymetryczna opona 10 charakteryzuje się tym, że nominalne wymiary dwóch stopek 12a, 12b są różne. W szczególności, dla opony 10, jak przedstawiono, średnica D2 noska pierwszej stopki 12a jest mniejsza niż średnica D4 piętki drugiej stopki 12b. Promieniowo wewnętrzne granice stopek 12a i 12b są oznaczone jako odpowiednio L1 i L2. Te granice odpowiadają punktom, w których średnica opony jest najmniejsza. Tak więc dla pierwszej stopki 12a, średnica w granicy L1 jest D1. Dla drugiej stopki 12b średnicą w granicy L2 jest D4. Ta konstrukcja opony umożliwia montowanie jej na specjalnej obręczy koła i także zapewnia korzyści w kształtowaniu opony, jak zostanie to opisane poniżej.

Sposób według wynalazku polega na kształtowaniu surowej opony (niewulkanizowanej), która ma podcięte stopki i asymetryczne średnice stopek takie, jak w oponie 10 z fig. 1. Niniejszy wynalazek stosuje się do form, w których jest wymagane zastosowanie promieniowo rozszerzającego się pierścienia kształtującego stopkę, Na przykład, według wynalazku mogą być stosowane dwa rozszerzające się promieniowo pierścienie kształtujące stopkę w formie dla opon z typowymi, symetrycznymi średnicami i dowolnym zarysem podstawy stopki, ale zwłaszcza dla podstaw podciętych stopek, które nie mogą być ukształtowane bez usytuowania co najmniej części promieniowo rozszerzających się pierścieni kształtujących osiowo do wewnątrz stopek. Mogą także na przykład dwa promieniowo rozszerzające się pierścienie kształtujące według wynalazku być zastosowane do uchwycenia wewnętrznych części stopek w celu umożliwienia kształtowania opony w bezmembranowej prasie wulkanizacyjnej takiej jak opisana w opisie patentowym US nr 4,236,883.

Szczegółowy opis zawiera pewne określenia terminów, włączając w to: „promieniowo”, „osiowo”, „południkowo”, „wewnętrznie” i „zewnętrznie”. Te określenia są dobrze znane w dziedzinie opon i przy używaniu ich w odniesieniu do form i pras formujących powinno one być rozumiane w analogiczny sposób, przy czym środkowy słup prasy formy jest usytuowany na osi obrotu formy, jak również środkowy słup opony umieszczonej w formie. Tak więc kierunki „osiowe” są kierunkami równoległymi do środkowego słupa i równoległymi do osi obrotu opony umieszczonej w formie. Podobnie, kierunek promieniowy jest w kierunku linii promienia począwszy od osi obrotu formy, która jest także osią opony umieszczonej w formie. Podobnie „wewnętrznie”, „zewnętrznie” i odpowiednio inne terminy dotyczą wewnętrznej wnęki formy i/lub opony.

Figury 2, 3A, 3B i 4 przedstawiają główne etapy korzystnego przykładu realizacji sposobu kształtowania opony prowadzonego dla opony 110'. którą pokazano w południkowym przekroju poprzecznym poprzez połówkę tej opony 110' i formy 200 w prasie kształtującej 220. Na fig. 5 ukazano ukształtowaną oponę 110, która jest podobna do opony 10 i ma podcięte stopki 112a, 112b (razem oznaczone jako 112) i asymetryczne średnice stopek tak, że średnica D4 piętki 120b dolnej stopki 112b jest większa lub równa średnicy D2 noska 122a górnej stopki 112a. Ta szczególna asymetria średnic umożliwia zastosowanie pełnego (ciągłego, nie segmentowanego) górnego pierścienia kształtującego 230 górną stopkę takiego, jak ciągły uzupełniający pierścień kształtujący znany z opisu patentowego US nr 6,238,193. Rozszerzający się zespół 250 pierścienia kształtującego stopkę według wynalazku jest wykorzystywany do kształtowania dolnej stopki 112b. Rozszerzający się zespół 250 pierścienia kształtującego stopkę jest opisany poniżej.

Dla uproszczenia i przejrzystości na fig. 2-5 kreskowanie przekrojów zostało pominięte, podobnie jak wewnętrznych elementów opony 110', 110. Opona 110', 110 ma stopki 112, bieżnik 116, boki 114a, 114b (razem oznaczane jako 114) rozciągające się pomiędzy bieżnikiem 116 i każdą stopką 112.

PL 207 836 B1

Osiowo zewnętrzna powierzchnia boków opony, włącznie ze stopkami, jest kształtowana przez część nazywaną płytą boczną, przedstawioną jako górna płyta boczna 202a i dolna płyta boczna 202b, a razem oznaczane jako płyty boczne 202. Płyta boczna 202 zaczyna się od położenia najmniejszej średnicy, zwykle promieniowo najbardziej wewnętrznej końcówki stopki 112 i rozciąga się wokół barku opony. W rzeczywistości, czasami stosuje się elementy niezależne od płyt bocznych 202 do kształtowania osiowo zewnętrznej powierzchni czołowej stopki 112. ale dla obecnego wynalazku nie jest to istotne, czy część kształtująca zewnętrzną powierzchnię stopki jest integralna z płytą boczną 202 lub od niej oddzielona.

Zakładanie, kształtowanie i zdejmowanie opony 110', 110 wymaga względnych ruchów w kierunku osiowym pomiędzy oponą 110', 110 i każdą z płyt bocznych 202 ją kształtujących. Na fig. 2-5 pokazano, że kształt nadawany zewnętrznej powierzchni stopek 112 i boków 114 jest kompatybilny ze względnym ruchem w kierunku osiowym każdej z płyt bocznych 202 i opony 110', 110. Kształt podciętej stopki tworzy osiowo wewnętrzne części czołowe stopek, które muszą być ukształtowane do tego kształtu a nie mogą być nadane z wymaganą dokładnością za pomocą membrany wulkanizującej 210. Dlatego jest wymagane zastosowanie dodatkowych sztywnych części kształtujących, pierścieni kształtujących stopkę. W korzystnym przykładzie wykonania pokazanym na rysunku górny pierścień kształtujący 230 górną stopkę jest pierścieniem ciągłym, a dolny pierścień kształtujący 252 dolną stopkę jest pierścieniem segmentowym. Dzięki temu, że pierścień kształtujący stopkę o większej średnicy jest pierścieniem segmentowym możliwe jest kształtowanie podciętych stopek takich, jak przedstawione stopki 112. Pierścienie kształtujące 230, 252 są więc przeznaczone do kształtowania części każdej stopki 112 od punktu, gdzie płyty boczne 202 kończą swoje działanie kształtujące, do wewnątrz do punktu, w którym membrana wulkanizująca 210 może zacząć efektywne kształtowanie.

W formie 200 korzystnego przykładu wykonania niniejszego wynalazku, wartość średnicy D2 górnej stopki 112a o mniejszej średnicy jest nie większa niż średnica D4 dolnej stopki 112b o większej średnicy. Jest, więc, możliwe przesunięcie ciągłego górnego pierścienia kształtującego 230 do wewnątrz przeciwległej dolnej stopki 112b. Ciągły pierścień kształtujący 230 jest wykonany jako jedna część. Natomiast segmentowy pierścień kształtujący 252 jest utworzony z zestawu segmentów: grupy pierwszych segmentów 254 i grupy drugich segmentów 256. To umożliwia cofnięcie segmentowego pierścienia kształtującego 252 tak, że opona może być umieszczona w formie 200 i być wyciągnięta po wulkanizacji.

Bardziej szczegółowo, fig. 6A i 6B ukazuje pierścień kształtujący 252 stopkę posiadający liczbę N pierwszych segmentów 254 (tutaj N=3) i taką samą liczbę N drugich segmentów 256 uzupełniających i usytuowanych przemiennie na obwodzie z pierwszymi segmentami 254. Pierwsze segmenty 254 (także znane jako segmenty klinowe) mają kształt klinów, mających boczne powierzchnię 255, które są zbieżne w kierunku, widocznej w przekroju na fig. 9A, zwróconej promieniowo na zewnątrz powierzchni 259 kształtującej stopkę, pierścienia kształtującego 252, przy czym boczne powierzchnie 255 pierwszego segmentu są płaskie i są zorientowane w kierunku osiowym. Drugie segmenty 256 mają boczne powierzchnię 257, które są uzupełniające do bocznych powierzchni 255 pierwszych segmentów 254. W celu uproszczenia rysunku, boczne powierzchnie 255 i 257 są oznaczone tylko numerami przy jednym z pierwszych segmentów 254 na górze fig. 6A i 6B, ale należy rozumieć, że podobne oznaczenia dotyczą wszystkich segmentów 254 i 256. Fig. 6A ukazuje segmentowy pierścień kształtujący 252 w stanie rozszerzonym promieniowo, a fig. 6B ukazuje segmentowy pierścień kształtujący 252 w stanie ściśniętym. Widać, że popchnięcie promieniowo na zewnątrz (kierunek 310) pierwszych segmentów 254 powoduje zaklinowanie pierwszych segmentów 254 pomiędzy drugimi segmentami 256 i wypchnięcie ich także promieniowo na zewnątrz. Segmentowy pierścień kształtujący 252 rozszerza się na zewnątrz od zewnętrznej średnicy Dr w stanie ściśniętym (przedstawionej na fig. 6B linią przerywaną) do zewnętrznej średnicy De w stanie rozszerzonym. Zewnętrzna średnica Dr w stanie ściśniętym jest nie większa od wewnętrznej średnicy D4' (patrz fig. 2) nieukształtowanej stopki 112b', która ma być ukształtowana za pomocą segmentowego pierścienia kształtującego 252. Po rozszerzeniu do zewnętrznej średnicy De w stanie rozszerzonej, segmentowy pierścień kształtujący ma ciągłą na obwodzie promieniowo zewnętrzną powierzchnię 259 do kształtowania stopki 112', zwykle do kształtowania podstawy 124b stopki.

Do kształtowania pozostałej części wewnętrznej wnęki opony 110 jest stosowana membrana wulkanizująca 210, taka jak znane i stosowane w tej dziedzinie. Także, w formie wykorzystuje się zestaw ruchomych względem płyt bocznych 202 segmentów 201 (na przykład szesnaście segmentów) do kształtowania zewnętrznej powierzchni opony 116.

PL 207 836 B1

Forma 200 jest stosowana w połączeniu z prasą 220 zawierającą podstawę, na której jest zamocowana dolna płyta boczna 202b i środkowy słup 204. Według wynalazku, pomiędzy dolną płytą boczną 202b i podstawą 206 prasy jest zamocowana płyta łącząca 264. Prasa 220 zawiera także ruchomą ramę (nie pokazana), także nazywana ramą ruchomą, do której jest przymocowana górna płyta boczna 202a. W opisie poszczególne części prasy 220, forma 200 i opona 110 są określane przymiotnikiem „górny” i „dolny”, co odpowiada przyjętej terminologii, ponieważ prasy są zwykle zbudowane do umieszczania formy usytuowanej przy pionowej jej osi. Oczywiście określenia części prasy 220, formy 200 i opony 110 „dolny” i „górny” nie są ograniczające i te terminy stosuje się tylko w celu dostosowania do powszechnie przyjętej terminologii.

Forma 200 zawiera symetryczną membranę wulkanizującą 210, ale symetria membrany nie jest konieczna. Górny koniec membrany wulkanizującej 210 jest zaciśnięty pomiędzy górnym pierścieniem kształtującym 230 i górnym pierścieniem zaciskającym 208a, który jest przymocowany ruchomo do środkowego słupa 204. Na jej dolnym końcu, membrana wulkanizująca 210 jest zaciśnięta pomiędzy dolnym pierścieniem blokującym 266 i dolnym pierścieniem zaciskającym 208b, który jest ruchomo przymocowany do środkowego słupa 204 za pomocą piasty 209 zamocowanej suwliwie do góry i w dół (osiowo). Według wynalazku, dolny pierścień blokujący 266 ma specjalny kształt stożka ściętego i działa, jak zostanie to opisane.

Prasa 220 ogólnie zawiera inne typowe elementy, nie pokazane, ale dobrze znane, które dostarczają ciepło i ciśnienie do wulkanizacji, jak również zapewniają wymagane ruchy części formy 200 i prasy 220. W szczególności, piasta 209 jest doprowadzana do przesuwania się w górę i w dół na środkowym słupie 204 w różnych okresach podczas procesu kształtowania. Obecny wynalazek wykorzystuje możliwość tego standardowego ruchu do sprzęgania i rozprzęgania rozszerzalnego zespołu 250 pierścienia kształtującego z dolną stopką 112b.

Proces kształtowania według wynalazku zostanie opisany z odniesieniem do fig. 2-5, które ukazują główne etapy procesu.

Jak przedstawiono na fig. 2, najpierw umieszcza się nie wulkanizowaną oponę 110' w formie 200, która jest w stanie otwartym załadowczym. Membrana wulkanizująca 210 jest nadmuchiwana wyginana do wewnątrz, a segmenty bieżnikowe 201 (niepokazane) i górna płyta boczna 202a (niepokazana) są także przemieszczane do położenia neutralnego, zgodnie ze znaną praktyką. Nieukształtowana dolna stopka 112b' ma wewnętrzną średnicę D4', która jest wystarczająco duża, aby dolna stopka 112b' mogła przejść nad ciągłym górnym pierścieniem kształtującym 230, który ma maksymalną średnice zewnętrzną D2, która jest nie większa niż średnica D4'. To umożliwia umieszczenie ciągłego, nierozszerzającego się górnego pierścienia kształtującego 230 osiowo wewnątrz nie ukształtowanej górnej stopki 112a'. Nie ukształtowana dolna stopka 112b' opiera się na części kształtującej 244 stopkę dolnej płyty bocznej 202b po przejściu nad dnem segmentowego pierścienia kształtującego 252 tak, że segmentowy pierścień kształtujący 252 jest usytuowany osiowo wewnątrz nie ukształtowanej dolnej stopki 112b'. Segmentowy pierścień kształtujący 252 jest ściskany i rozłączany, co jest możliwe dzięki pionowemu ruchowi do góry dolnego pierścienia blokującego 266, który jest wyciągany do góry przez dolny pierścień zaciskający 208b i piastę 209, do której jest przymocowany dolny pierścień blokujący 266. Rozłączenie segmentowego pierścienia kształtującego 252 stopkę jest uruchamiane przez sprężyny, jak zostanie to opisane i obejmuje dwa etapy ruchu: pionowy (osiowo do wewnątrz) ruch podnoszący i promieniowy ruch cofania (jak pokazano na fig. 6b). Można zauważyć, że w tym stanie rozłączonym, segmentowy pierścień kształtujący 252 jest usytuowany promieniowo wewnątrz, a także powyżej (osiowo wewnątrz) nie ukształtowanej dolnej stopki 112b', która spoczywa w części kształtującej 244 dolnej bocznej płyty 202b.

Następnie, jak przedstawiono na fig. 3A, segmentowy pierścień kształtujący 252 jest promieniowo rozszerzany (jak pokazano na fig. 6A) w pierwszym etapie ruchu, poprzez wsuwanie klinów promieniowo na zewnątrz w reakcji na pionowy ruch do dołu dolnego pierścienia blokującego 266, który jest wciskany do dołu przez dolny pierścień zaciskający 208b i piastę 209, do której jest dołączony dolny pierścień blokujący. Segmenty 254, 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252 są ograniczone do ruchu tylko w kierunku promieniowym poprzez teowniki prowadzące (nie pokazane na fig. 3A), jak szczegółowo wskazano poniżej, i są ograniczone w zakresie ich promieniowego ruchu przez styk zewnętrznej powierzchni oporowej 278 segmentowego pierścienia kształtującego 252 z promieniowo wewnętrzną powierzchnią 242 dolnej bocznej płyty 202b.

Następnie, jak przedstawiono na fig. 3B, segmentowy pierścień kształtujący 252 sprzęga się z dolną stopką 112b' w drugim etapie ruchu, jest dociskany osiowo na zewnątrz (do dołu) w reakcji na dalszy

PL 207 836 B1 pionowy ruch do dołu dolnego pierścienia blokującego 266, który jest wciskany do dołu za pomocą dolnego pierścienia zaciskającego 208b i piasty 209, do której dolny pierścień blokujący 266 jest dołączony. W stanie sprzężonym, ciągła na obrzeżu powierzchnia kształtująca 244 segmentowego pierścienia kształtującego 252 jest w położeniu roboczym z sąsiadującą częścią kształtującą 244 dolnej bocznej płyty 202b tworząc dolną kieszeń kształtującą 240b, która formuje wszystkie powierzchnie dolnej stopki 112b' z wyjątkiem wewnętrznych powierzchni, które są formowane przez membranę wulkanizującą 210. W drugim etapie ruchu, segmenty 254, 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252 są ograniczone do przemieszczania tylko w kierunku osiowym za pomocą trzpieni prowadzących (nie pokazane na fig. 3B), jak zostanie to opisane szczegółowo dalej.

Nawet, gdy nie ukształtowana dolna stopka 112b' ma słabo określony kształt, dwuetapowy ruch sprzęgający segmentowego pierścienia kształtującego 252 według wynalazku powoduje, że segmentowy pierścień kształtujący 252, po pierwsze, tworzy ciągłą powierzchnię kształtującą 259 we wnęce nie ukształtowanej opony 110', a po drugie, jest przemieszczany osiowo na zewnątrz efektywnie „zabierając” (włącznie z centrowaniem) nie ukształtowaną dolną stopkę 12b' do dolnej kieszeni kształtującej 240b.

Następnie, jak przedstawiono na fig. 4, membrana wulkanizująca 210 jest nadmuchiwana do wnętrza nieukształtowanej opony 110'. Dolna stopka 112b jest utrzymywana w dolnej kieszeni kształtującej 240b przez segmentowy pierścień kształtujący 252 tak, że gdy promieniowo na zewnątrz skierowany nacisk rozszerzającej się membrany wulkanizującej 210 powoduje wyciąganie osiowo na zewnątrz boków 114 i konsekwentnie stopek 112, nieukształtowana górna stopka 112a' jest wyciągana od dołu do góry ciągłego pierścienia kształtującego 230.

W końcu, jak przedstawiono na fig. 5, kształtowanie opony 110 jest zakończone w typowy sposób zamykając formę 200 wokół opony 110 poprzez przemieszczenie segmentów 201 kształtujących bieżnik i górnej płyty bocznej 202a na miejsce. Ciśnienie i ciepło są dostarczane w typowy sposób przy wykorzystaniu prasy kształtującej 220 i membrany wulkanizującej 210. Gdy górna płyta boczna 202a jest na miejscu, współpracuje ona z sąsiednim ciągłym pierścieniem kształtującym 230 stopkę tworząc kieszeń kształtującą 240a górną stopkę, która formuje wszystkie powierzchnie górnej stopki 112a z wyjątkiem wewnętrznych powierzchni, które są kształtowane przez membranę wulkanizującą 210.

Z odniesieniem do fig. 6A-12A zostaną przedstawione szczegóły rozszerzalnego zespołu 250 pierścienia kształtującego stopkę. Ogólnie, podstawowymi elementami zespołu 250 pierścienia kształtującego stopkę są segmentowy pierścień kształtujący 252 posiadający pierwsze segmenty 254 i drugie segmenty 256 (patrz fig. 6A, 6B, 9, 9A, 9B), górna płyta sprężynowa 260 z promieniowymi ściskanymi sprężynami 272 i teownikami prowadzącymi 290 (fig. BA, 6B, 10, 10a, 10b), dolna płyta sprężynowa 262 z osiowymi ściskanymi sprężynami 276 i trzpieniami prowadzącymi 282 (fig. 8A, 8B, 11, 11A, 11B, 11C), płyta łącznikowa 264 (fig. 12, 12A), dolny pierścień blokujący (266) (fig. 7, 8A, 8B). Te elementy zespołu 250 pierścienia kształtującego stopkę są łatwo wyjmowane tak, że niektóre lub wszystkie elementy mogą być łatwo wymienione odpowiednio do wymaganych wymiarów i zarysu, które mają być ukształtowane na odpowiedniej stopce opony. Segmentowy pierścień kształtujący 252, górna płyta sprężynowa 260 i dolna płyta sprężynowa 262 tworzą łatwo wyjmowany podzespół, który jest z kolei łatwo mocowany do płyty łączącej 264, to jest zestawiany z dolną płytą boczną 202b. Dlatego, wymiana formy jest bardzo uproszczona. Segmentowy pierścień kształtujący 252, górna płyta sprężynowa 260 i dolna płyta sprężynowa 262 mogą być wymieniane jako podzespół lub segmentowy pierścień kształtujący 252, górna płyta sprężynowa 260, dolna płyta sprężynowa 262, płyta łącząca 264 i dolna płyta boczna mogą być wymieniane jako zespół. Dolny pierścień blokujący 266 jest używany z różnymi segmentowymi pierścieniami kształtującymi 252, które mają różne powierzchnie kształtujące 259 i różne zewnętrzne średnice De w stanie rozszerzonym ale, jeżeli jest konieczne, dolny pierścień blokujący 266 może także być łatwo usuwany poprzez odkręcenie go od dolnego pierścienia zaciskającego 208b.

Podstawowe elementy zespołu według wynalazku są widoczne w przekroju poprzecznym na fig. 7, 8A i 8B, a szczegóły tych elementów są pokazane w różnych rzutach i w przekrojach poprzecznych na fig. 6A, 6B, 9, 9A, 9B, 10, 10A, 10B, 11, 11A, 11B, 11C, 12 i 12A.

Fig. 6A i 6B, także omówione powyżej, ukazują widok z góry segmentowego pierścienia kształtującego 252 opartego na górnej płycie sprężynowej 260. Fig. 6A przedstawia segmenty 254 i 256 usytuowane w położeniu rozszerzonym segmentowego pierścienia kształtującego 252, a fig. 6B przedstawia segmenty 254 i 256 usytuowane w położeniu ściśniętym segmentowego pierścienia kształtującego 252. W korzystnym przykładzie wykonania, pierwsze segmenty 254 i drugie segmenty 256 różPL 207 836 B1 nią się tylko ich obwodowym zasięgiem i ustawieniem ich obwodowych powierzchni bocznych, odpowiednio 255 i 257, jak omówiono wyżej. Linie ciągłe na fig. 6A i 6B przedstawiają krawędzie lub naroża zarysu, który jest widoczny w widoku z góry. Promieniowo wewnętrzna powierzchnia segmentowego pierścienia kształtującego 252 jest powierzchnią krzywkową 258, która jest nachylona od góry promieniowo do wewnątrz i osiowo na zewnątrz (do dołu na rysunku) tworząc pierścieniową powierzchnię uzupełniającą dla przekroju stożka ściętego. Pewne inne elementy 268, 271 i 290), które pracują pomiędzy segmentami 254, 256 i górną płytą sprężynową 260 są także widoczne na fig. 6A i 6B. Chociaż odnośniki liczbowe 268, 271 i 290 są tylko pokazane dla jednego segmentu 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252 na fig. 6A, należy rozumieć, ze stosują się one do odpowiednich elementów wszystkich segmentów 254, 256 zaznaczonych na fig. 6A i 6B. Teownik prowadzący 290 utrzymuje każdy segment na górnej płycie sprężynowej i ogranicza ruch segmentu w kierunku promieniowym (na przykład w kierunku 310). Haki sprężynujące 268 (dwa na każdy segment) są zaczepione do dołu przez szczelinę 271 haka do współdziałania z promieniowymi sprężynami (niepokazane w tym widoku), które są umieszczone w górnej płycie sprężynowej 260.

Figura 9 ukazuje dolny widok segmentowego pierścienia kształtującego 252 w stanie rozszerzonym (porównywalnie do widoku z góry z fig. 6A). Trzy klinowe pierwsze segmenty 254 są usytuowane przemiennie z trzema drugimi segmentami 256. Teowe prowadnice 294 są ukierunkowane promieniowo w środku każdego segmentu 254, 256, a haki sprężynujące 268 są przymocowane w punktach równoodległych po obu stronach teowej prowadnicy 294 w każdym segmencie 254, 256.

Przekrój poprzeczny wzdłuż linii 9A-9A z fig. 9 jest przedstawiony na fig. 9A, który przedstawia zarys przekroju poprzecznego wspólnego dla pierwszych segmentów 254 i drugich segmentów 256. Przekrój poprzeczny jest pokazany w tym samym ustawieniu, jak na fig. 9, to jest górą do dołu z osiowo zewnętrzną (dolną) powierzchnią pokazaną na górze. Promieniowo najbardziej zewnętrzna powierzchnia segmentowego pierścienia kształtującego 252 jest powierzchnią kształtującą 259 stopkę, zwykle mającą kształt do formowania podstawy 124b stopki. Powierzchnia kształtująca 259 stopkę może mieć dowolny wymagany kształt, korzystnie posiadający końcówkę 270 zapewniającą wielokątną podstawę 124b stopki, na przykład mającą kąty α, β podstawy przedstawione na fig. 1 opony 10. Osiowo na zewnątrz od powierzchni kształtującej 259 jest usytuowana pozioma powierzchnia, która działa jak dolna powierzchnia oporowa 279, i pionowa powierzchnia, która działa jak zewnętrzna powierzchnia oporowa 278, do zatrzymywania osiowo zewnętrznego i promieniowo zewnętrznego ruchu, odpowiednio, segmentów 254, 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252. Promieniowo wewnętrzna powierzchnia segmentowego pierścienia kształtującego 252 jest powierzchnią krzywkową 258, która jest nachylona skośnie promieniowo do wewnątrz i osiowo na zewnątrz (do góry rysunku) pod kątem θ tworząc pierścieniową powierzchnię uzupełniającą do części stożkowej. Hak sprężynujący 268 jest przymocowany do segmentu 254 za pomocą haka śruby 269.

Widok wzdłuż promienia, wzdłuż linii 9B-9B na fig. 9 jest pokazany na fig. 9B. Haki sprężynujące 268 są pokazane po obu stronach teowników prowadzących 294 w segmencie 254, zwykle segmentów 254, 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252. Powierzchnie 295a i 295b wewnątrz teownika prowadzącego 294 zostaną omówione poniżej z odniesieniem do fig. 10A.

Figura 10 pokazuje widok z góry płyty sprężynowej 260. Odnośniki liczbowe, które są zastosowane do elementów w górnej lewej części stosują się także do wszystkich takich elementów wokół górnej płyty sprężynowej 260. Sześć teowników prowadzących 290 jest przymocowanych w położeniach kątowych, które odpowiadają położeniom kątowym szczelinowych prowadnic teowych 294 w segmentowym pierścieniu kształtującym 252, który jest umieszczony nad wierzchem górnej płyty sprężynowej 260, gdy są one zmontowane, jak pokazano na fig. 6A i 6B. Równoodległe po obu stronach każdego teownika prowadzącego 290 są umieszczone sprężyny promieniowe 272 utrzymywane w promieniowo usytuowanych otworach 274 utrzymujących sprężyny, które mają szczelinę hakową 271 stanowiącą okno wzdłuż górnej powierzchni każdego otworu 274 utrzymującego sprężynę. Otwór 274 utrzymujący sprężynę i szczelina hakowa 271 są usytuowane odpowiednio z sprężystymi hakami 268, które są dołączone poniżej segmentowego pierścienia kształtującego 252, który jest oparty na wierzchu płyty sprężynowej 260, gdy są one zmontowane, jak pokazano na fig. 6A i 6B. Gwintowane otwory montażowe 284 są usytuowane w regularnych odstępach (na przykład w sześciu miejscach) do wkręcania trzpieni prowadzących 282 (najlepiej widocznych na fig. 8A i 8B i dalej omówionych). Co najmniej jedna (na przykład trzy) górne kieszenie 275 osiowych sprężyn są także usytuowane w regularnych odstępach (na przykład w sześciu miejscach) i są otwarte do dołu do umieszczenia górnego końca osiowych sprężyn 276 (najlepiej widocznych na fig. 8A i 8B i dalej omówionych).

PL 207 836 B1

Promieniowy widok boczny w kierunku 10A-10A na fig. 10 jest pokazany na fig. 10A. Otwory 274 utrzymujące śrubę są pokazane z umieszczonymi w nich zatyczkami 273 utrzymującymi sprężyny. Utrzymująca sprężynę zatyczka 273 jest korzystnie samoblokującą się zatyczką z łbem gniazdowym, która jest wkręcana w koniec utrzymującego sprężynę otworu 274 w celu podtrzymywania promieniowej sprężyny 272 w utrzymującym sprężynę otworze 274 (jak pokazano na fig. 10). Teownik prowadzący 290 jest pokazany jako przykręcony do powierzchni górnej płyty sprężynowej 260 za pomocą śruby 292. Teownik prowadzący 290 może być jedną częścią z obrobionego metalu lub składać się z dwóch części: poprzeczki 291a i wspornika 291b. Wspornik 291b jest węższy niż poprzeczka 291a, co zapewnia kształt teowy z istotnymi powierzchniami prowadzącymi 293a i 293b. Teownik prowadzący 290 jest ukształtowany i ma takie wymiary, że jest dopasowany do wnętrza szczeliny prowadzącej 294 (patrz fig. 9B) utrzymując segmenty 254, 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252 w ustalonej osiowej odległości powyżej górnej płyty sprężynowej 260 przy jednoczesnym umożliwieniu przesuwania się segmentów 254, 256 promieniowo. Osiowo zewnętrzne (dolne) powierzchnie poprzeczki 291a zapewniają teowe osiowe powierzchnie prowadzące 293a, które ślizgają się wzdłuż odpowiednich osiowych powierzchni prowadzących 295a szczelin w celu zapobiegania osiowemu ruchowi względnemu segmentów 254, 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252 i górnej płyty sprężynowej 260. Obwodowo boczne powierzchnie poprzeczki 291 a zapewniają teowe promieniowe powierzchnie prowadzące 293b, które ślizgają się wzdłuż odpowiednich promieniowych powierzchniach prowadzących 295b szczeliny ograniczając względny ruch segmentów 254, 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252 i górnej płyty sprężynowej 260 do ruchu w kierunkach promieniowych (na przykład w kierunkach 310 wskazanych na fig. 6B).

Przekrój poprzeczny wzdłuż linii 10B-10B z fig. 10 jest przedstawiony na fig. 10B. Przekrój poprzeczny rozciąga się przez środek odpowiedniego teownika prowadzącego 290, który jest przymocowany do górnej płyty sprężynowej 260 za pomocą śrub 292 i ma wspornik 291b utrzymujący poprzeczkę 291a powyżej górnej płyty sprężynowej 260 na odpowiedniej wysokości tak, że teownik prowadzący 290 jest dopasowany do wnętrza szczeliny prowadzącej 294, jak opisano wcześniej.

Figura 11 ukazuje widok z góry dolnej płyty sprężynowej 262, która jest zaprojektowana do zamontowania współśrodkowo pod górną płytą sprężynową 260, jak pokazano na fig. 2-5, 7, 8A i 8B. Odnośniki liczbowe, które są zastosowane do elementów w górnej lewej części stosują się także do wszystkich takich elementów wokół dolnej płyty sprężynowej 262. Otwory prowadzące 286 są usytuowane odpowiednio do nagwintowanych otworów montażowych 284 w górnej płycie sprężynowej 260, a dolne kieszenie 277 osiowych sprężyn są usytuowane odpowiednio z górnymi kieszeniami 275 osiowych sprężyn w górnej płycie sprężynowej 260. Odnosząc się także do widoku przekroju poprzecznego z fig. 11A, dokonanego wzdłuż linii 11a-11a z fig. 11, dolna kieszeń 277 osiowej sprężyny jest otwarta do góry i zawiera dolny koniec osiowej sprężyny 276 [najlepiej widocznych na fig. 8A i 8B i dalej omówionych). Otwór prowadzący 286 i wnęka 288 są zaprojektowane do mieszczenia części trzpienia prowadzącego 282, 276 (najlepiej widocznych na fig. 8A i 8B i dalej omówionych).

Promieniowo zewnętrzne obrzeże 299 dolnej płyty sprężynowej 262 jest wyposażone w elementy do blokowania z odpowiednimi elementami promieniowo wewnętrznego obrzeża 305 płyty łączącej 264, która współśrodkowo otacza dolną płytę sprężynową 262 i jest opisana bardziej szczegółowo poniżej z odniesieniem do fig. 12 i 12A. Nadal odnosząc się do fig. 11, widok przekroju poprzecznego dokonanego wzdłuż linii 11B-11B został pokazany na fig. 11B, a promieniowy widok boczny wzdłuż linii 11C-11C jest pokazany na fig. 11C. Kilka (na przykład trzy) korzystnie regularnie rozmieszczonych kołnierzy 297 jest ukształtowanych na zewnętrznym obrzeżu 299 dolnej płyty sprężynowej 262. Jak ukazano za pomocą ukrytej, przerywanej linii na fig. 11 i na fig. 11B i 11C, w dolnej części promieniowo zewnętrznego obrzeża 299 jest wycięty rowek 296, który rozciąga się obwodowo wokół całego obrzeża 299. Jak najlepiej widać w przekroju poprzecznym na fig. 11B, kołnierze 297 wystają z części rowka 296, ale zawsze pozostawiają część rowka 296 otwarta tak, że rowek 296 jest ciągły na obwodzie na całym obrzeżu 299. Kołnierz 297, pokazany w widoku z boku na fig. 11C, jest przerywany szczeliną blokującą 298a, która rozciąga się pionowo (osiowo) od góry do dołu promieniowego zewnętrznego obrzeża 299 dolnej płyty sprężynowej 262.

Figura 12 ukazuje widok z góry płyty łączącej 264, która jest dostosowana do współśrodkowego zamontowania wokół dolnej płyty sprężynowej 262 i która pełni funkcję dystansownika pomiędzy dolną płytą boczną 202b i podstawą 206 prasy 220 formy, jak pokazano w przekroju poprzecznym na fig. 2-5, 7, BA i 8B. Jak pokazano na fig. 12 i fig. 12a, gdzie przedstawiono przekrój poprzeczny wzdłuż linii 12A-12A z fig. 12, na promieniowo wewnętrznym obrzeżu 305 płyty łączącej 264 jest ukształtowana kryza 304.

PL 207 836 B1

Kryza 304 rozciąga się wokół wewnętrznego obrzeża 305, ale jest przerywana przez szczeliny 300, które odpowiadają ilością i wielkością odstępom pomiędzy kołnierzami 297 dolnej płyty sprężynowej 262. Szczelina blokująca 298b kryzy jest ukształtowana w odpowiednim położeniu takim, że gdy płyta łącznikowa 264 i dolna płyta sprężynowa 262 są poprawnie zestawione, dolna płyta sprężynowa 262 może obracać się dopóki szczelina blokująca 298a kołnierza i szczelina blokująca 298b kryzy nie zostaną ustawione w jednej linii umożliwiając umieszczenie w nich klucza (nie pokazany) do zablokowania płyt 262 i 264 ze sobą. Występ nastawczy 302 jest ukształtowany dla zapewnienia współśrodkowości płyty łącznikowej 264 i dolnej płyty bocznej 202, gdy są one zestawiane w prasie 220 formy. Wiele gwintowanych otworów 306a i/lub pogłębionych otworów 306b jest korzystnie ukształtowanych tak, że nogą być zastosowane śruby i/lub trzpienie do mocowania płyty łączącej 264 względem dolnej płyty bocznej 202b i podstawy 206 prasy 220 formy 200.

Figury 7, 8A i 8B są szczegółowymi widokami przekrojów poprzecznych zespołu 250 rozszerzającego się pierścienia kształtującego stopkę formy 200. Fig. 7 przedstawia zespół 250 z segmentowym pierścieniem kształtującym 252 w stanie rozłączonym i cofniętym, jak na fig. 2 i 6B, ale w przekroju poprzecznym wzdłuż innego promienia niż na fig. 2, w celu ukazania elementów związanych ze sprężynami promieniowymi 272. Fig. 8A ukazuje zespół 250 z segmentowym pierścieniem kształtującym 252 promieniowo rozszerzonym, jak na fig. 3A i 6A ale w przekroju poprzecznym wzdłuż innego promienia niż na fig. 3A i 7, w celu ukazania elementów związanych ze sprężynami osiowymi 276. Fig. 8B przedstawia zespół 250 z całkowicie rozszerzonym segmentowym pierścieniem kształtującym 252 przemieszczonym osiowo na zewnątrz do położenia, w którym styka się z nieukształtowaną stopką 112b' (nie pokazana), jak na fig. 3B, ale w przekroju poprzecznym wzdłuż tego samego promienia jak na fig. 8A. Fig. 7 jest przekrojem wzdłuż linii 9A-9A z fig. 9, to jest wzdłuż promienia przez środek jednego z haków sprężynowych 268 typowego segmentu (na przykład pierwszego segmentu 254) segmentowego pierścienia kształtującego 252. Chociaż pierwszy segment 254 jest przedstawiony i omówiony w odniesieniu do fig. 7, należy rozumieć, że te same elementy występują w podobnym układzie w drugich segmentach 256. Fig. 8A i 8B są przekrojami wzdłuż linii 11A-11A z fig. 11, to jest promieniowo przez środek typowej kieszeni 277 sprężyny osiowej i typowej wnęki prowadzącej 286 lub otworu prowadzącego 288 poniżej typowego segmentu, na przykład drugiego segmentu 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252.

Na fig. 5, 6A, 7, 8A i 8B widoczny jest zespół 250 rozszerzalnego pierścienia kształtującego stopkę. Dolny pierścień blokujący 266 jest przykręcony do dołu pierścienia zaciskającego 208b i jest usytuowany powyżej segmentowego pierścienia kształtującego 252 nie stykając się z nim, ale współpracując jak powierzchnia krzywkowa 267 pierścienia blokującego ślizga się po powierzchni krzywkowej 258 segmentowego pierścienia kształtującego 252.

Za pomocą teowników prowadzących 290 w teowych szczelinach prowadzących 294, segmenty 254 i 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252 są osiowo utrzymywane na wierzchu górnej płyty sprężynowej 260, ale segmenty 254 i 256 mogą ślizgać się promieniowo względem górnej płyty sprężynowej 260. Każdy hak sprężynowy 268 jest przymocowany do dołu segmentu 254, 256 i wystaje do dołu przez szczelinę 271 do utrzymującego sprężynę otworu 274 w górnej płycie sprężynowej 260, gdzie współdziała ze sprężyną promieniową 272, wywierając promieniowo do wewnątrz siłę na segment 254, 256.

Górna płyta sprężynowa 260 jest utrzymywana współśrodkowo i powyżej dolnej płyty sprężynowej 262 za pomocą śrub prowadzących 282, które prowadzą ruch górnej płyty sprężynowej 260 w kierunku tylko osiowym (pionowym), gdy część trzonowa 283b śruby prowadzącej 282 ślizga się w otworze prowadzącym 286 dolnej płyty sprężynowej 262. Śruba prowadząca 282 jest korzystnie śrubą z odsadzeniem mająca część gwintowaną 283a do wkręcania w otwór montażowy 284 górnej płyty sprężynowej 286, gładkie odsądzenie lub trzon 283b, który jest pasowany lekko w otworze prowadzącym 286 i łeb 283c. Łeb 283c śruby prowadzącej ma luz do przemieszczania do góry i do dołu we wnęce 288 w dolnej płycie sprężynowej 262, ale ogranicza ruch do góry śruby prowadzącej 282 i dlatego górnej płyty sprężynowej 260, gdy łeb 283c śruby zatrzymuje się przy górnym końcu 289 wnęki 288. Śruby osiowe 276 są osadzone w kieszeniach sprężyn: górna kieszeń 275 śruby osiowej w górnej płycie sprężynowej 260, a dolna kieszeń 277 sprężyny osiowej w dolnej płycie sprężynowej 262. Sprężyny osiowe 276 wywierają siłę oddzielającą, dociskającą górną płytę sprężynową 260 do góry (osiowo do wewnątrz).

Dolna płyta sprężynowa 262 jest rozłącznie połączona współśrodkowo i promieniowo wewnątrz z płytą łączącą 264 za pomocą kryzy 304 płyty łączącej 264 współdziałając z rowkiem 296 i kołnie14

PL 207 836 B1 rzami 297 dolnej płyty sprężynowej 262. Gdy kołnierze 297 są ustawione w jednej linii ze szczelinami 300 w kryzie 304, dolna płyta pierścieniowa 262 może być opuszczona do środka płyty łączącej 264 tak, że kołnierze 297 przechodzą do dołu przez szczeliny 300 na drugą stronę kryzy 304, która zostaje osadzona w rowku 296. Wtedy dolna płyta sprężynowa 262 może być obrócona wokół jej osi obrotu tak, że kołnierze 297 ślizgają się wokół pod kryzą 304, w ten sposób ograniczając kryzę 304 płyty łączącej 264 w rowku 296 pomiędzy kołnierzami 297 i promieniowo zewnętrznym obrzeżem 299 dolnej płyty sprężynowej. Dolna płyta sprężynowa 262 i płyta łącząca 264 mogą być zblokowane ze sobą poprzez ustawienie w linii opcjonalnych szczelin blokujących 298a, 298b i następnie wsunięcie klucza (na przykład trzpienia rolkowego, niepokazany).

Płyta łącząca 264 ma występ ustalający 302 do utrzymywania dolnej płyty bocznej 202b współśrodkowo ustawionej do niej. W otworach (na przykład otworach 306 w płycie łączącej 264) korzystnie są zastosowane kołki lub śruby (niepokazane) do utrzymywania płyty łączącej 264 i poprzez to do utrzymywania całego zespołu 250 rozszerzalnego pierścienia kształtującego stopkę we właściwych położeniach na podstawie 206 prasy.

Jak wskazano na fig. 7, zespół 280 formy, zawierający segmentowy pierścień kształtujący 252, górną płytę sprężynową 260, dolną płytę sprężynową 262, płytę łączącą 264 i dolną płytę boczną 202b, jest jednym zespołem, który może być łatwo włączany i odłączany od prasy 220 formy w celu obsługi lub wprowadzenia zmian dostosowujących do różnych zarysów, które mają być ukształtowane na stopkach różnych opon.

Współdziałanie elementów zespołu 250 segmentowego pierścienia kształtującego według wynalazku zostanie opisane w odniesieniu do fig. 7, 8A i 8B. Cechą wynalazku jest, że dwuetapowy ruch segmentowego pierścienia kształtującego 252 jest realizowany przy użyciu prostego zespołu łatwo wytwarzanych części, które dlatego są mniej kosztowne niż złożone mechanizmy znane ze stanu techniki. Dwuetapowy ruch od stanu rozszerzonego i rozłączonego (fig. 7) do promieniowo rozszerzonego stanu (fig. 8A) i do stanu rozszerzonego i połączonego (fig. 8B) odbywa się poprzez prosty ciągły ruch do dołu (osiowo na zewnątrz) piasty 209 prasy 220 formy. Kombinacja elementów pierścieniowych ze sprężynami przekształca ruch piasty 209 na wymagany dwuetapowy ruch segmentów 254, 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252. Pierścieniowe elementy mogą być wytworzone za pomocą prostej obróbki mechanicznej np. wiercenia.

Figura 7 ukazuje segment 254 segmentowego pierścienia kształtującego 252 w stanie promieniowo cofniętym i rozłączonym koniecznym do zamocowania i zdjęcia opon 110', 110. Segmentowy pierścień kształtujący 252 jest usytuowany promieniowo do wewnątrz i także powyżej (osiowo wewnątrz) miejsca usytuowania dolnej stopki 112b', 112, gdy jest ona oparta na dolnej płycie bocznej 202b (także widocznej na fig. 2). Promieniowa sprężyna 272 jest jedną z dwóch takich sprężyn 272 segmentu 254, po jednej po każdej stronie teownika prowadzącego 290, przy czym te dwie sprężyny 272 są ściśniętymi sprężynami dostosowanymi do wywierania siły w kierunku promieniowym wystarczającej do popychania segmentowego pierścienia kształtującego 252 promieniowo do wewnątrz do położenia cofniętego, jak pokazano na fig, 2, 6B i 7. Na fig. 7 jest pokazane, że dolny pierścień kształtujący 266 o kształcie stożka ściętego jest w położeniu podniesionym, które umożliwia cofnięcie segmentowego pierścienia kształtującego 252, to jest przesuniecie promieniowo do wewnątrz w kierunku środkowego słupa 204. Jak wspomniano wyżej, teowniki prowadzące 290 ograniczają segmenty 254, 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252 do tylko promieniowego ruchu względem górnej płyty sprężynowej 260. Można zauważyć, że haki sprężynowe 268 są korzystnie zastosowane do ograniczenia zakresu promieniowego ruchu, ponieważ hak sprężynowy 268 zatrzymuje się przy końcu szczeliny 271 haka. Promieniowy do wewnątrz ruch segmentów 254, 256 jest także ograniczony przez usytuowanie dolnego pierścienia blokującego 266.

Figura 8A ukazuje segmentowy pierścień kształtujący 252 po pierwszym etapie ruchu do promieniowo rozszerzonego stanu, to jest jak pokazano na fig. 3A i 6A. Ruch do dołu (osiowo na zewnątrz w kierunku wskazanym przez strzałkę 320), który prasa 220 formy 200 (nadaje piaście 209 i dolnemu pierścieniowi zaciskającemu 208b, przemieszcza dolny pierścień blokujący 266 w kierunku do dołu (kierunek 320) wywierając do dołu pierwszą siłę 420a. Ponieważ dolny pierścień blokujący 266 wywiera pierwszą siłę 420a na segmentowy pierścień kształtujący 252 za pomocą powierzchni krzywkowej 267, która jest nachylona pod kątem θ, pierwsza siła 420a jest rozłożona na dwie składowe siły wywierane na segmentowy pierścień kształtujący 252: poziomą (promieniową) składową 410a pierwszej siły i pionową (osiową) składową 415a pierwszej siły. Pierwsza siła 420a musi być wystarczająca do wytwarzania promieniowej składowej 410a pierwszej siły odpowiedniej do pokonania oporu ściskaPL 207 836 B1 nia promieniowych) sprężyn 272 tak, aby dolny pierścień blokujący 266 zaklinował pierwszy segment 254 promieniowo na zewnątrz w kierunku wskazanym przez strzałkę 310, w jedynym kierunku ruchu dopuszczonym przez promieniowo ustawione teowniki prowadzące 290. Jak wskazano wcześniej w odniesieniu do fig. 6A i 6B, drugie segmenty 256 są z kolei zaklinowane promieniowo na zewnątrz przez pierwsze segmenty 254. Na fig. 6A i 6B jest pokazane, że dolny pierścień blokujący 266 nie styka się z powierzchnią krzywkową 258 drugich segmentów 256 dopóki segmentowy pierścień kształtujący 252 nie zostanie całkowicie rozszerzony jak na fig. 6A. Dolny pierścień blokujący 266 jest korzystnie pierścieniem mającym stożkową promieniowo zewnętrzną powierzchnię krzywkową 267 (najlepiej widoczna na fig. 7), która ma kąt nachylenia θ dopasowany do kąta nachylenia θ uzupełniającej powierzchni krzywkowej 258 (patrz fig. 9A) segmentów 254, 256 segmentowego pierścienia kształtującego 252. W zakresie wynalazku są inne przykłady wykonania, w których stożkowe powierzchnie krzywkowe 267 dolnego pierścienia blokującego 266 są zastąpione innymi elementami, które współpracują z powierzchniami krzywkowymi 258 co najmniej pierwszego segmentu 254 w celu zaklinowania pierwszego segmentu na zewnątrz (kierunek 310), gdy piasta 209 jest przesuwana do dołu (kierunek 320). Na przykład, rolki krzywkowe (nie pokazane) mogą być przymocowane do piasty (209) tak, że toczą się one po powierzchni krzywkowej 258 co najmniej pierwszych segmentów 254. Pierwsza siła 420a musi być wystarczająca do wytworzenia osiowej składowej 415a pierwszej siły odpowiedniej do odpowiedniej do pokonania oporu ściskania promieniowych sprężyn 272 tak, aby dolny pierścień blokujący 266 ślizgał się do dołu (320), gdy klinuje on segmentowy pierścień kształtujący 252 promieniowo na zewnątrz (310). Kąt nachylenia θ krzywki jest dobrany do odpowiedniego zrównoważenia składowych pierwszej siły i jest korzystnie mniejszy niż 45° (na przykład 30°) w celu zmniejszenia oporu tarcia i zwiększenia sił promieniowych. W celu zapewnienia tego, że pierwszy etap ruchu segmentowego pierścienia kształtującego 252 jest promieniowy a nie osiowy, sprężyny osiowe 276 są zaprojektowane tak, że ich opór ściskania jest większy niż osiowa składowa 415a pierwszej siły, gdy dolny pierścień blokujący 266 powoduje pierwszy etap promieniowego ruchu segmentowego pierścienia kształtującego 252.

Promieniowe rozszerzenie (promieniowo na zewnątrz w kierunku 310) segmentowego pierścienia kształtującego 252 jest zatrzymane, gdy zewnętrzna powierzchnia oporowa 278 segmentowego pierścienia kształtującego 252 zatrzymuje się przy promieniowo wewnętrznej powierzchni 242 dolnej płyty bocznej 202b. Dalszy ruch do dołu (osiowo na zewnątrz w kierunku 320) piasty 209, i w związku z tym dolnego pierścienia blokującego 266, powoduje ściśnięcie sprężyn osiowych 276 zapewniając, że jest wystarczająca skierowana do dołu druga siła 420b wywierana przez prasę 220 formy 200 na dolny pierścień blokujący 266. Także, z powodu kąta nachylenia θ krzywki, druga siła 420b jest rozłożona na siły składowe wywierane na segmentowy pierścień kształtujący 252: poziomą (promieniową) składową 410b drugiej siły i pionową (osiową) składową 415b drugiej siły. Promieniowa składowa 410b drugiej siły dociska zewnętrzną powierzchnię oporową 278 do promieniowo wewnętrznej powierzchni 242 wytwarzając tarcie, które przeciwdziała do dołu ślizganiu się segmentowego pierścienia kształtującego 252. W celu spowodowania wymaganego drugiego etapu ruchu osiowego, osiowa składowa 415b drugiej siły musi być odpowiednia do pokonania sumy oporów ściskania sprężyn osiowych 276 i oporu tarcia pomiędzy powierzchniami 278 i 242.

Figura 8B ukazuje segmentowy pierścień kształtujący 252 po drugim etapie ruchu do końcowego stanu połączenia w celu kształtowania stopki, także pokazanego na fig. 3B, 4 i 5. Ponieważ ruch promieniowy 310 segmentów 254, 256 jest zatrzymany, gdy zostaną one zatrzymane na dolnej płycie bocznej 202b, kontynuowany ruch do dołu w kierunku 320 dolnego pierścienia blokującego 266 wymaga przyłożenia drugiej siły 420b, która jest wystarczająca do spowodowania ściśnięcia sprężyn osiowych 276, dzięki czemu segmenty 254, 256 są wciśnięte do dołu (osiowo na zewnątrz w kierunku 315) wzdłuż górnej płyty sprężynowej 260. Segmentowy pierścień kształtujący 252, ciągle dociskany na zewnątrz do dolnej płyty bocznej 202b, przesuwa się do dołu przy zewnętrznej powierzchni ograniczającej 278 ślizgającej się po promieniowo wewnętrznej powierzchni 242 dopóki ruch do dołu zostanie zatrzymany, gdy dolna powierzchnia ograniczająca segmentów 254, 256 oprze się o górną powierzchnię ograniczającą 203 dolnej płyty bocznej 202b.

Została opisana forma opony według wynalazku z rozszerzalnym segmentowym pierścieniem kształtującym i sposób kształtowania opony przy użyciu tej formy. Przy realizowaniu dwuetapowego ruchu łączącego, segmentowy pierścień kształtujący jest uproszczony względem rozszerzalnych pierścieni ze stanu techniki tak, że dwuetapowy ruch jest realizowany przez proste działanie klinowe jednej krzywki 266 w kształcie pierścienia. Elementy zespołu 250 pierścienia kształtującego stopkę są

PL 207 836 B1 połączone z dolną płytą boczną 202b tworząc zespół 280 formy 200, który jest łatwy do obsługi i łatwy do umieszczania w prasie 220 formy 200 w celu zmiany formy 200 dostosowując ją do różnych zarysów, w które mają być kształtowane stopki różnych opon.

Claims

1. Sposób kształtowania stopki opony, w którym umieszcza się surową oponę w formie z rozszerzalnym pierścieniem kształtującym stopkę i łączy się rozszerzalny pierścień kształtujący stopkę z płytą kształtującą boki tworząc kieszeń kształtującą stopkę w formie umieszczonej w prasie, a następnie kształtuje się stopkę, znamienny tym, że łączy się kształtujący stopkę rozszerzalny segmentowy pierścień (252) z płytą boczną (202b) w dwuetapowym ruchu tworząc kieszeń kształtującą (240b), przy czym w pierwszym etapie ruchu rozszerza się segmentowy pierścień kształtujący (252) w kierunku promieniowym (310) tworząc ciągłą na obwodzie, zwróconą do zewnątrz powierzchnię (259) kształtującą stopkę, która jest usytuowana osiowo od wewnątrz płyty bocznej (202b), a w następnym drugim etapie ruchu dociska się segmentowy pierścień kształtujący (252) w kierunku osiowym (315) na zewnątrz, do styku powierzchni kształtującej (259) stopkę z płytą boczną (202b), tworząc kieszeń (240b) kształtującą stopkę (112b') surowej opony, i pierwszy etap ruchu i drugi etap ruchu realizuje się poprzez ruch w kierunku osiowym (320) prasy (200) formy, przy czym pierwszy etap ruchu prowadzi się przeciwko oporowi pierwszego zestawu sprężyn (272), do zatrzymania za pomocą pierwszych powierzchni ograniczających (242, 278), po utworzeniu ciągłej od zewnątrz na obwodzie powierzchni kształtującej (259) stopkę, zaś drugi etap ruchu prowadzi się przeciwko oporowi drugiego zestawu sprężyn (276), które dobiera się z oporem sprężyn odpowiednim do zapobiegania osiowemu ruchowi segmentowego pierścienia kształtującego (252) aż do zatrzymania pierwszego etapu za pomocą pierwszych powierzchni ograniczających (242, 278), i zatrzymuje się drugi etap ruchu za pomocą drugich powierzchni ograniczających (203, 279) po utworzeniu kieszeni (240b) kształtującej stopkę (112b').

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że ruch w kierunku promieniowym (310) i ruch w kierunku osiowym (315) realizuje się za pomocą siły osiowej (420a, 420b) wywieranej przez prasę (200) formy, którą rozdziela się za pomocą powierzchni krzywkowej (258) odpowiednio na składową promieniową (410a, 410b) i składową osiową (415a, 415b).

3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że odłącza się osiowo powierzchnię kształtującą (259) stopkę od dolnej płyty bocznej (202b) za pomocą drugiego zestawu sprężyn (276), a następnie, po usunięciu siły z pierwszego zestawu sprężyn (272) w osiowym ruchu, cofa się promieniowo segmentowy pierścień kształtujący (252) za pomocą pierwszego zestawu sprężyn (272).

4. Zespół pierścienia do kształtowania stopki opony, który jest dostosowany do formowania surowej opony posiadającej bieżnik, dwie stopki, dwa boki rozciągające się pomiędzy stopkami i bieżnikiem, znamienny tym, że zawiera segmentowy pierścień kształtujący (252) stopkę składający się z segmentów (254, 256), które są promieniowo rozszerzane do ciągłej na obwodzie zwróconej promieniowo na zewnątrz powierzchni kształtującej (259) do kształtowania jednej ze stopek i promieniowo wewnętrznej stożkowej powierzchni krzywkowej (258) do dzielenia osiowo skierowanych sił (420a, 420b) na składową promieniową (410a, 410b) i składową osiową (415a, 415b), górną płytę sprężynową (260) współśrodkową i osiowo przyległą do pierścienia kształtującego (252), zawierającą promieniowo ułożone sprężyny promieniowe (272) przymocowane do wielu segmentów (254, 256) do regulowania promieniowego ruchu segmentów, i dolną płytę sprężynową (262) współśrodkową i osiowo przyległą do górnej płyty sprężynowej (260), zawierającą osiowo ułożone sprężyny osiowe (276) działające pomiędzy górną płytą sprężynową (260) i dolną płytą sprężynową (262) do regulacji ruchu osiowego wielu segmentów, a także zawiera dolny pierścień blokujący (266) mający stożkową promieniowo zewnętrzną powierzchnię krzywkową (267), która jest uzupełniająca do promieniowo wewnętrznej stożkowej powierzchni krzywkowej (258) segmentowego pierścienia kształtującego (252), przy czym dolny pierścień blokujący (266) jest połączony z prasą (220) formy wywierającej osiowy ruch (320) i osiowo skierowane siły (420a, 420b) na dolny pierścień blokujący (266), a promieniowo zewnętrzna powierzchnia (267) dolnego pierścienia blokującego (266) jest oparta na promieniowo wewnętrznej powierzchni krzywkowej (258) segmentowego pierścienia kształtującego (252) do wywierania osiowo skierowanych sił od prasy formy na wewnętrzną powierzchnię krzywkową (258) segmentowego pierścienia kształtującego (252).

PL 207 836 B1

5. Zespół według zastrz. 4, znamienny tym, że w segmentowym pierścieniu kształtującym (252) są ukształtowane teowe szczeliny prowadzące (294) otwarte do górnej płyty sprężynowej (260), przy czym szersza poprzeczna część tych szczelin prowadzących (294) ma promieniowo skierowane powierzchnię prowadzące (295a, 295b), a z górnej płyty sprężynowej (260) wystają V kierunku segmentowego pierścienia kształtującego (252) teowniki prowadzące (290) mające wymiary dopasowane do umieszczenia ich w szczelinach prowadzących (294), przy czym teowniki prowadzące (290) mają poprzeczkę z powierzchniami prowadzącymi (293a, 293b) uzupełniającymi do powierzchni prowadzących (295a, 295b) szczelin prowadzących (294) do utrzymywania segmentów (254, 256) segmentowego pierścienia kształtującego (252) w ustalonej odległości osiowej od górnej płyty sprężynowej (260) przy ich suwliwych ruchach promieniowych do wewnątrz i na zewnątrz.

6. Zespół według zastrz. 4, znamienny tym, że w dolnej płycie sprężynowej (262) są umieszczone śruby prowadzące (282), które przechodzą suwliwie przez osiowo usytuowane otwory prowadzące (286) i są zamocowane w górnej płycie sprężynowej (260) utrzymując płyty sprężynowe górną (260) i dolną (262) współśrodkowo i osiowo w styku ze sobą przy prowadzeniu ruchu górnej płyty sprężynowej (260) w kierunku osiowym.

7. Zespół według zastrz. 6, znamienny tym, że każda śruba prowadząca (282) ma łeb (283c), a każdy otwór prowadzący (286) w dolnej płycie sprężynowej (262) ma rozszerzającą wnękę (288), w której z luzem osiowym jest umieszczony łeb (283c) śruby, ograniczającą osiowy ruch do wewnątrz górnej płyty sprężynowej (260) połączonej ze śrubą prowadzącą (282), gdy łeb (283c) śruby prowadzącej (286) styka się z końcem (289) wnęki.

8. Zespół według zastrz. 4, znamienny tym, że do segmentów (254, 256) segmentowego pierścienia kształtującego (252) są przymocowane haki sprężynowe (268), z których każdy rozciąga się do jednej ze sprężyn promieniowych (272) górnej płyty sprężynowej (260) współdziałając w wywieraniu przez promieniowe sprężyny promieniowej siły na segmenty.

9. Zespół według zastrz. 8, znamienny tym, że sprężyny promieniowe (272) górnej płyty sprężynowej (260) są utrzymywane w otworach (274), które mają szczeliny hakowe (271) stanowiące okna wzdłuż boku każdego otworu (274), przy czym przez szczeliny hakowe (271) przechodzą do otworów (274) haki sprężynowe (268) współdziałające ze sprężynami promieniowymi, które wywierają promieniowo skierowaną siłę na segmenty (254, 256) segmentowego pierścienia kształtującego (252).

10. Zespół według zastrz. 9, znamienny tym, że co najmniej jeden hak sprężynowy (268) stanowi ogranicznik zakresu ruchu promieniowego segmentów (254, 256) segmentowego pierścienia kształtującego (252) w położeniu haka sprężynowego (268) stykającego się z końcem szczeliny hakowej (271).

11. Zespół według zastrz. 4, znamienny tym, że każda sprężyna osiowa (276) ma jeden koniec osadzony w pierwszej kieszeni (275) sprężyny osiowej w górnej płycie sprężynowej (260) i ma drugi koniec osadzony w drugiej kieszeni (277) sprężyny osiowej w dolnej płycie sprężynowej (262), przy czym sprężyny osiowe wywierają siłę rozdzielającą pomiędzy górną płytą sprężynową (260) i dolną płytą sprężynową (262).

12. Zespół według zastrz. 4, znamienny tym, że połowa segmentów (254, 256) segmentowego pierścienia kształtującego (252) stanowią pierwsze segmenty (254), które są przemienne na obwodzie i uzupełniające względem drugich segmentów (256), przy czym pierwsze segmenty (254) mają kształt klinowy z obwodowo bocznymi powierzchniami zbieżnymi w kierunku promieniowo zewnętrznej powierzchni kształtującej (259) stopkę i płaskimi bocznymi powierzchniami (255) usytuowanymi w kierunku osiowym, a drugie segmenty mają boczne powierzchnie (257), które są uzupełniające do bocznych powierzchni (255) pierwszych segmentów (254).

13. Zespół według zastrz. 4, znamienny tym, że segmentowy pierścień kształtujący (252), górna płyta sprężynowa (260) i dolna płyta sprężynowa (262) są współśrodkowe do pierścieniowej płyty bocznej (202b) i są umieszczone promieniowo wewnątrz niej, zaś współśrodkowo, przylegle i osiowo na zewnątrz do bocznej płyty kształtującej jest umieszczony piąty pierścień, przy czym współśrodkowo, w sąsiedztwie i na zewnątrz płyty kształtującej ścianę boczną jest umieszczona płyta łącząca (264), natomiast dolna płyta sprężynowa (260) jest połączona z płytą łączącą (264) za pomocą kryzy (304) wystającej z promieniowo wewnętrznego obrzeża (305) płyty łączącej (264) i osadzonej w rowku (296) pomiędzy kołnierzami (296) i promieniowo zewnętrznym obrzeżem (299) dolnej płyty sprężynowej (262).

14. Forma do kształtowania opony, posiadającej bieżnik, dwie stopki, z których każda ma promieniowo do wewnątrz skierowaną podstawę rozciągającą się od osiowo zewnętrznej piętki do osiowo wewnętrznego czubka i dwa boki rozciągające się pomiędzy stopkami i bieżnikiem, zawierająca płyty

PL 207 836 B1 boczne pierwszą i drugą do kształtowania zewnętrznej powierzchni boków i zewnętrznej części każdej ze stopek w pobliżu ich piętek, pierścienie kształtujące stopkę pierwszy i drugi do kształtowania co najmniej podstaw stopek i nadmuchiwaną membranę wulkanizującą do kształtowania wewnętrznej powierzchni opony, znamienna tym, że co najmniej jeden segmentowy pierścień kształtujący (252) stopkę zawiera segmenty (254, 256) i jest zamocowany przesuwnie do tworzenia ciągłej na obwodzie promieniowo zewnętrznej powierzchni (259) do kształtowania jednej ze stopek we współpracy z jedną z płyt bocznych (202a, 202b) i membraną wulkanizującą (210) oraz zawiera promieniowo wewnętrzną stożkową powierzchnię krzywkową (258) do rozdzielania sił osiowych (420a, 420b) na składową promieniową (410a, 410b) i składową osiową (415a, 415b), a przylegle w kierunku osiowym do segmentowego pierścienia kształtującego (252) stopkę jest współśrodkowo z nim umieszczona pierścieniowa górna płyta sprężynowa (260) zawierająca ułożone w kierunku promieniowym sprężyny promieniowe (272) przymocowane do wszystkich segmentów, regulujące promieniowy ruch segmentów, a przy górnej płycie sprężynowej (260) i współśrodkowo do niej jest umieszczona pierścieniowa dolna płyta sprężynowa (262) zawierająca osiowo ułożone sprężyny osiowe (276) działające pomiędzy drugim pierścieniem i trzecim pierścieniem do regulacji ruchu osiowego segmentów, natomiast w styku z segmentowym pierścieniem kształtującym (252) stopkę jest umieszczony pierścień blokujący (266) mający stożkową, promieniowo zewnętrzną powierzchnię krzywkową (267), która jest uzupełniająca do promieniowo wewnętrznej powierzchni krzywkowej (258) segmentowego pierścienia kształtującego (252) stopkę i pierścień blokujący (266) jest przymocowany do prasy (220) formy, która wymuszą osiowo skierowany ruch (320) i wywiera siły osiowe (420a, 420b) na pierścień blokujący (266), przy czym promieniowo zewnętrzna powierzchnia krzywkowa (267) pierścienia blokującego (266) jest usytuowana współśrodkowo i promieniowo wewnątrz segmentowego pierścienia kształtującego (252), a promieniowo zewnętrzna powierzchnia (267) pierścienia blokującego (266) jest usytuowana współśrodkowo do segmentowego pierścienia kształtującego (252) i jest oparta na promieniowo wewnętrznej powierzchni krzywkowej (258) segmentowego pierścienia kształtującego (252) do wywierania osiowo skierowanych sił od prasy (220) formy na powierzchnie krzywkową segmentowego pierścienia kształtującego (252).

15. Forma według zastrz. 14, znamienna tym, że w segmentowym pierścieniu kształtującym (252) są ukształtowane teowe szczeliny prowadzące (294) otwarte do górnej płyty sprężynowej (260), przy czym szersza poprzeczna część tych szczelin prowadzących (294) ma promieniowo skierowane powierzchnie prowadzące (295a, 295b), a z górnej płyty sprężynowej (260) wystają w kierunku segmentowego pierścienia kształtującego (252) teowniki prowadzące (290) mające wymiary dopasowane do umieszczenia ich w szczelinach prowadzących (294), przy czym teowniki prowadzące (290) mają poprzeczkę z powierzchniami prowadzącymi (293a, 293b) uzupełniającymi do powierzchni prowadzących (295a, 295b) szczelin prowadzących (294) do utrzymywania segmentów (254, 256) segmentowego pierścienia kształtującego (252) w ustalonej odległości osiowej od drugiego pierścienia przy ich suwliwych ruchach promieniowych do wewnątrz i na zewnątrz.

16. Forma według zastrz. 14, znamienna tym, że w dolnej płycie sprężynowej (262) są umieszczone śruby prowadzące (282), które przechodzą suwliwie przez osiowo usytuowane otwory prowadzące (286) i są zamocowane w górnej płycie sprężynowej (260) utrzymując płyty pierścieniowe górną (260) i dolną (262) współśrodkowo i osiowo w styku ze sobą przy prowadzeniu ruchu drugiego pierścienia w kierunku osiowym.

17. Forma według zastrz. 14, znamienna tym, że stykający się ze stopką (112b') segmentowy pierścień kształtujący (252) jest dostosowany do umieszczania w położeniu promieniowego rozszerzenia, w którym tworzy obwodowo ciągłą na obwodzie, zewnętrzną powierzchnię kształtującą (259) usytuowaną osiowo wewnątrz stopki (112b') opony, i w położeniu osiowo zewnętrznym, w którym powierzchnia kształtująca (259) stopkę styka się ze stopką surowej opony tworząc kieszeń (240b) kształtującą stopkę (112b'), przy czym forma zawiera pierwsze powierzchnie ograniczające (242, 278) do zatrzymywania segmentowego pierścienia kształtującego (252) w położeniu promieniowego rozszerzenia po utworzeniu ciągłej na obwodzie zewnętrznej powierzchni kształtującej (259) stopkę, a osiowe sprężyny (276) mają opór sprężysty zapobiegający przyjmowaniu przez segmentowy pierścień kształtujący (252) osiowo zewnętrznego położenia przed zatrzymaniem segmentowego pierścienia kształtującego (252) za pomocą pierwszych powierzchni ograniczających (242, 278), a także zawiera drugie powierzchnie ograniczające (203, 279) do zatrzymywania segmentowego pierścienia kształtującego (252) po utworzeniu kieszeni (240b) kształtującej stopkę (112b').

PL 207 836 B1

18. Forma według zastrz. 14, znamienna tym, że zawiera zespół (280) formy do włączania i wyłączania prasy (220) formy, który to zespół (280) formy stanowią segmentowy pierścień kształtujący (252), górna płyta sprężynowa (260), która jest współśrodkową i osiowo przyległa do segmentowego pierścienia kształtującego (252) i dołączona do niego na zewnątrz w kierunku osiowym, dolna płyta sprężynowa (262), która jest współśrodkową i osiowo przyległa do górnej płyty sprężynowej (260) i dołączona do niej na zewnątrz w kierunku osiowym, pierścieniowa płyta łącząca (264), która jest współśrodkowa i promieniowo przyległa do dolnej płyty sprężynowej (262) i dołączona do niej na zewnątrz w kierunku osiowym oraz jedna z płyt bocznych (202b), która jest współśrodkowa i osiowo przyległa do płyty łączącej (264) i dołączona do niej od wewnątrz w kierunku osiowym.

19. Forma według zastrz. 18, znamienna tym, że płyta łącząca (264) jest połączona rozłącznie z dolną płytą sprężynową (264) za pomocą kryzy (304) wystającej z promieniowo wewnętrznego obrzeża (305) płyty łączącej (264) i osadzonej w rowku (296) pomiędzy kołnierzami (296) i promieniowo zewnętrznym obrzeżem (299) dolnej płyty sprężynowej (262) i płyta łącząca (264) ma pierścieniowy ustalający występ (302) odchodzący osiowo w kierunku przyległej jednej z płyt bocznych (202b) do utrzymywania jednej z płyt bocznych (202b) współśrodkowo do płyty łączącej.