PL207368B1 - System ablacji prądem o częstotliwości radiowej - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest system ablacji prądem o częstotliwości radiowej, guzów nowotworowych i tym podobnych, a zwłaszcza system umożliwiający równoczesne stosowanie wielokrotnych elektrod ablacyjnych.

Przy ablacji guzów nowotworowych, na przykład guzów wątroby, do ich niszczenia wykorzystuje się nagrzewanie lub chłodzenie. Przy ablacji kriochirurgicznej sondę wprowadza się podczas otwartej laparotomii i odbywa się zamrażanie guza. Przy ablacji prądami częstotliwości radiowej, elektrodę RFA (radio-frequency ablation) wprowadza się do wewnątrz guza, a prąd przepływający od elektrody do ciała pacjenta (dla zapewnienia obwodu powrotnego stosuje się płytę o dużej powierzchni znajdującą się na skórze pacjenta) niszczy komórki guza w wyniku nagrzewania rezystancyjnego.

Prosta elektroda RFA jest przewodzącą igłą z nieizolowaną końcówką, umieszczaną wewnątrz guza. Igła jest zasilana względem płyty stykowej o dużej powierzchni pozostającej w styku ze skórą pacjenta, oscylacyjnym sygnałem elektrycznym o częstotliwości około 460 kHz. Prąd płynący promieniowo od końcówki igły wytwarza sferyczną lub elipsoidalną strefę nagrzewania (zależnego od długości odsłoniętej końcówki igły) i ostatecznie uszkodzeń wewnątrz części strefy o temperaturze dostatecznej do zabicia komórek nowotworu. Rozmiar uszkodzeń jest ograniczony odchyleniami gęstości prądu z dala od elektrody (powodującym zmniejszenie nagrzewania oporowego), stratami ciepła do otaczającej tkanki, oraz ograniczeniem ilości energii przenoszonej do tkanki z elektrody. Energię elektrody ogranicza się dla uniknięcia zwęglania, wrzenia i parowania tkanki przylegającej do elektrody, jest to warunek, który powoduje znaczne zwiększenie rezystancji między elektrodą a resztą nowotworu. Tkanka przy elektrodzie zwęgla się głównie z powodu dużej gęstości prądu w pobliżu elektrody, która zatem stanowi wąski przekrój w przekazywaniu energii.

Opracowano kilka sposobów postępowania dla zwiększenia energii dostarczanej do tkanki bez powodowania zwęglania. Pierwszy sposób polega na umieszczaniu czujników temperatury w pobliżu elektrody, i tym samym umożliwieniu dokładniejszego monitorowania wartości temperatury w pobliżu elektrody, a tym samym umożliwieniu bliższego podejścia do tych wartości energii tuż przed wystąpieniem zwęglania. Drugi sposób polega na aktywnym chłodzeniu końcówki elektrody obiegiem płynów chłodzących wewnątrz samej elektrody. Według trzeciego sposobu zwiększa się obszar elektrody przez stosowanie elektrody w kształcie parasolki, w której po umieszczeniu końcówki elektrody w nowotworze wysuwają się z niej promieniowo co najmniej trzy druty elektrodowe. Zwiększenie pola powierzchni elektrody zmniejsza maksymalne wartości gęstości prądu. Czwarty sposób obejmuje wstrzykiwanie pewnej cieczy (zwykle roztworu soli) w tkankę dla zwiększenia przewodności. Wynikiem wszystkich tych sposobów jest zwiększenie ilości energii odkładanej w nowotworze, a zatem zwiększenie rozmiaru zniszczenia, co umożliwia bardziej skuteczną ablację bardziej rozległych nowotworów.

Zaletą ablacji termicznej RFA w porównaniu z ablacją kriochirurgiczną jest to, że może być dokonywana przezskórnie, bez nacinania, a zatem z mniejszą ilością bólu, który musi wytrzymać pacjent. Poza tym, ablacja RFA może być wykonywana przy jednoczesnym poddawaniu pacjenta badaniu ze skanowaniem tomograficznym CAT.

Tym niemniej, niezależnie od opisanych powyżej udoskonaleń, ablacja RFA często nie zabija wszystkich komórek nowotworowych, a w wyniku występuje wysoki procent nawrotów nowotworu, dochodzący do 50%.

Dotychczasowe rozwiązanie obejmuje system zwiększania efektywnego rozmiaru uszkodzenia przez stosowanie bipolarnego trybu działania, w którym prąd przepływa między dwiema rozmieszczonymi lokalnie elektrodami parasolowymi, a nie między pojedynczą elektrodą i dużym obszarem płyty kontaktowej. Bipolarny przepływ prądu ogniskuje energię na objętości nowotworu między dwiema elektrodami parasolowymi, dając niszczenie objętościowo większe, o większej gęstości ciepła i prądu między elektrodami, niż możliwe byłoby to do osiągnięcia indywidualnie przy porównywanej liczbie jednobiegunowych elektrod parasolowych. W związku z tym, działanie bipolarne umożliwia poddawanie leczeniu większych zlokalizowanych guzów nowotworowych dzięki silniejszemu nagrzewaniu tkanki przy jednym umieszczeniu elektrod, poprawiając szybkość i efektywność procedury, zapewniając w niej łatwiejsze wyznaczanie poddawanej zabiegowi objętości, niż w przypadku procedur, w których pojedyncza elektroda jest przemieszczana wielokrotnie.

Metoda bipolarna ma pewne wady. Po pierwsze, jest wrażliwa na względne ukierunkowanie tych dwóch sond. Fragmenty sond znajdujące się w mniejszej odległości wzajemnej dają wyniki lepsze. Inna wada polega na tym, że w przypadku systemów bipolarnych z dwiema elektrodami cały prąd

PL 207 368 B1 wypływający z pierwszej sondy musi wpływać do drugiej sondy, wydzielając jednakową energię w pobliż u obu sond. Może to stanowi problem, kiedy jedna sonda znajduje się w pewnym miejscu, na przykład w pobliżu chłodzącego naczynia krwionośnego, które wymaga dodatkowego dostarczania energii, lub niezależnego sterowania tej sondy. Zwykle również, pojedynczy zestaw elektrod bipolarnych nie nadaje się do leczenia kilku oddzielnych guzów nowotworowych.

Pewną alternatywą jest równoczesne stosowanie kilku sond w konfiguracji jednobiegunowej. W tym przypadku, jak w przypadku metody bipolarnej, sondy mogą być wprowadzane jednorazowo, co poprawia szybkość realizacji procedury i eliminuje niejednoznaczność objętościowej wielkości zabiegu, która może wyniknąć z powodu przemieszczania sond. Prąd płynie od każdej z takich elektrod do płytki stykowej na powierzchni skóry pacjenta.

Wadą tego rodzaju trybu jednobiegunowego jest to, że sondy jednobiegunowe mogą się wzajemnie ekranować powodując niedostateczne nagrzewanie między sondami. W zakresie, w którym sondy są eksploatowane przy różnych wartościach napięcia, dla uwzględnienia lokalnego chłodzenia jednej sondy, można wytworzyć kompleksowy przepływ prądu między elektrodami i między sondami a pł ytą kontaktową , co powoduje, ż e trudne jest prognozowanie ostatecznego efektu dział ania sond.

System ablacji prądem o częstotliwości radiowej, zawierający przynajmniej trzy elektrody umieszczane w styku z ciałem pacjenta, źródło zasilające o częstotliwości radiowej i układ przełącznikowy połączony z elektrodami i źródłem zasilającym o częstotliwości radiowej, według wynalazku charakteryzuje się tym, że elektrody systemu są cyklicznie parami dołączone do źródła zasilającego o częstotliwości radiowej poprzez układ przełącznikowy sterowany przez regulator proporcjonalno/całkujący, do którego jest dołączony niezależnie od odczytanych przez czujniki parametrów stanu tkanki. Regulator proporcjonalno/całkujący ma wyjście sygnału sterującego dołączone do układu przełącznikowego dla cyklicznego dołączania przynajmniej jednej pary elektrod do źródła zasilającego, z przepływem prądu ablacji między dołączonymi elektrodami i uniemożliwieniem przepływu prądu między elektrodami przynajmniej jednej pary niedołączonej oraz powtarzalnej zamiany elektrod stanowiących pary dołączone i niedołączone z częstotliwością zapobiegającą znacznemu ochłodzeniu tkanki w obszarach elektrod ze zredukowaniem efektów elektrycznego ekranowania pomiędzy dołączonymi elektrodami i elektrodami niedołączonymi.

Korzystnym jest, że przynajmniej jedna z elektrod jest dostosowana do nałożenia na zewnętrzną powierzchnię skóry.

Korzystnym jest, że sekwencyjnie dołączona jedna para elektrod zawsze zawiera elektrodę dostosowaną do nałożenia na zewnętrzną powierzchnię skóry.

Korzystnym jest, że elektrody systemu stanowią zespół elektrod parasolowych mający wystające ze wspólnego trzonu metalowego przynajmniej dwa druty elektrodowe.

Korzystnym jest, że źródło zasilające o częstotliwości radiowej jest połączone z regulatorem proporcjonalno/całkującym, przy czym źródło zasilające ma wyjście regulowanego poziomu wyjściowego w zależności od parametru wybranego z grupy do której należy impedancja między elektrodami dołączonych par elektrod, temperatura przynajmniej jednej dołączonej pary elektrod, wyznaczony okres czasu i moc rozproszenia między elektrodami dołączonych par elektrod.

Korzystnym jest, że elektroniczny przełącznik jest połączony z regulatorem proporcjonalno/całkującym, który ma wyjście sygnału sterującego uzależnionego od parametru wybranego z grupy do której należy impedancja między elektrodami dołączonych par elektrod, temperatura przynajmniej jednej dołączonej pary elektrod, wyznaczony okres czasu i moc rozproszenia między elektrodami dołączonych par elektrod.

Korzystnym jest, że obszar zasięgu elektrod jest przyporządkowany obszarowi styku z ciałem pacjenta o określonej szerokości, przy czym przynajmniej dwie z tych elektrod są rozmieszczone tak, że znajdują się w odległości wzajemnej od siebie nie większej od trzykrotnej szerokości każdej z nich.

Korzystnym jest, że częstotliwość zamiany par dołączonych i niedołączonych elektrod mieści się w granicach od dwóch herców do dwudziestu kiloherców.

Korzystnym jest, że częstotliwość zamiany par dołączonych i niedołączonych elektrod mieści się w granicach od dziesięciu kiloherców do dwudziestu kiloherców.

Rozwiązanie według wynalazku łączy korzyści z pracy z sondą dającą duże i jednolite rozmiary niszczenia, z korzyściami ze stosowania wielokrotnej sondy jednobiegunowej przy realizacji indywidualnego sterowania nagrzewaniem w sąsiedztwie każdej sondy. W tym rozwiązaniu wykorzystuje się wielokrotne sondy jednobiegunowe eksploatowane w trybie pracy przerywanej, z szybkim przełączeniem obwodu między poszczególnymi sondami, tak że w każdej chwili każda sonda działa jako izolowana.

PL 207 368 B1

Jednak przy rozpatrywaniu nagrzewania, można uważać że wszystkie sondy pracują równocześnie. Ekranowanie elektryczne między sondami się zmniejsza, podczas gdy zwiększa się szybkość zabiegu, objętość poddawana zabiegowi jest wyznaczana pewniej, osiąga się indywidualną kontrolę temperatury, impedancji i/lub czasu dla sond.

Zapewnia to uzyskanie systemu ablacyjnego z przynajmniej trzema elektrodami rozmieszczanymi w styku z ciałem pacjenta. Źródło zasilające o częstotliwości radiowej jest łączone przez układ komutacyjny z elektrodami, łączący sekwencyjnie przynajmniej jedną parą elektrod ze źródłem mocy, dla zapewnienia ablacyjnego przepływu prądu między elektrodami dołączonymi, z eliminacją przepływu prądu między elektrodami przynajmniej jednej pary nie dołączonej. W przypadku trzech elektrod, jedna elektroda może stanowić kontakt powierzchniowy, elektrodę o dużej powierzchni, a pozostałe dwie elektrody mogą być rozmieszczone wewnątrz guza lub w jego bliskości. Układ komutacji może działać dołączając jedną z elektrod przezskórnych razem z elektrodą skórną stykową do zasilania, a nastę pnie pozostałą z elektrod przezskórnych wraz z elektrodą do styku skórnego razem do zasilania. System z komutacją może być realizowany metodą elektroniczną, elektro-mechaniczną itp.

Zatem możliwy jest zabieg z wieloma sondami w obszarze nowotworu przy bardziej równomiernym niszczenia przez wyeliminowanie efektów ekranowania powodowanych przez równoczesne działanie dwóch sąsiednich sond.

Dwie sondy mogą być elektrodami parasolowymi z wystającymi ze wspólnego trzonu przynajmniej dwoma drutami elektrodowymi. Zapewnia to większy stopień niszczenia z dodatkowym oddziaływaniem sond parasolowych. Te dwie elektrody mogą również być elektrodami z wewnętrznym chłodzeniem lub bez.

Względny czas trwania połączenia pary elektrod ze źródłem zasilania może być sterowany kluczem elektronicznym odpowiednio do kontrolowanego parametru impedancji, temperatury, mocy, czasu bezwzględnego lub różnicy między wartościami impedancji, temperatury lub mocy jednej lub wielu elektrod.

Rozwiązanie według wynalazku zapewnia proste środki niezależnego kontrolowania mocy dostarczanej do każdej z elektrod, przy zastosowaniu środków komutacji, co również pozwala na niezależne szeregowanie sekwencyjne elektrod.

Komutator elektroniczny może zawierać regulator proporcjonalno/całkujący lub inny sterujący klucz, stosownie do parametru impedancji, czasu, mocy elektrody lub temperatury elektrody.

System komutacyjny pozwala na sterowanie napięciem, prądem lub mocą podawanymi niezależnie do każdej elektrody.

Zaletą rozwiązania według wynalazku jest niezależne sterowanie dostarczaną mocą, prądem lub napięciem, stosownie do parametru impedancji, mocy elektrycznej, bądź temperatury elektrody lub tym podobnych.

Przedmiot wynalazku zostanie bliżej objaśniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w widoku perspektywicznym dwa parasolowe zespoły elektrodowe stanowiące druty elektrodowe, rozmieszczone na przeciwległych brzegach guza nowotworowego dla utworzenia podczas przepuszczaniu prądu między elektrodami, strefy niszczenia otaczającej guz, fig. 2 - w uproszczeniu elektrody z fig. 1, dołączone do generatora sterowanego napięciowo, z ukazaniem czujników temperatury na drutach elektrodowych, do zwrotnego sterowania napięciem generatora, fig. 3 w częściowym przekroju końcówkę zespołu elektrody złożonej, zaopatrzonej w druty elektrodowe, pierwszy i drugi, z fig. 1, wychodzące z jednolitego trzonu mieszczącego druty elektrod w rurkach współosiowych, z izolacją całej zewnętrznej powierzchni rurek i końcówek drutów elektrodowych, fig. 4 - uproszczony widok od góry guza nowotworowego, z ukazaniem położenia dwóch elektrod oraz porównanie objętości niszczenia otrzymanej za pomocą dwóch elektrod działających zgodnie z wynalazkiem, z objętością niszczenia otrzymaną za pomocą dwóch elektrod działających jednobiegunowo, fig. 5 - w widoku podobnym do fig. 2 połączenia elektryczne elektrod z fig. 1 lub fig. 3 dla bardziej złożonych zasad postępowania z wykorzystaniem pomiaru temperatury każdej z dwóch elektrod oraz wykorzystanie płyty trzeciego styku do kontaktu ze skórą pacjenta, przy utrzymywaniu napięcia między tymi dwiema elektrodami, z zachowaniem możliwości niezależnego sterowania prądem w przypadku każdej z dwóch elektrod, fig. 6 - wykres obrazujący rezystywność w omocentymetrach w funkcji czę stotliwo ś ci w hercach, w przypadku tkanki wą trobowej nowotworowej i normalnej, z ukazaniem ich rozdziału, w odniesieniu do rezystywności na częstotliwościach poniżej ok. 100 kHz, fig. 7 w widoku podobnym jak fig. 2 i 5, inny przykł ad wykonania, w którym druty każ dej z dwóch elektrod są elektrycznie izolowane i możliwe jest podawanie na druty niezależnych napięć lub prądów, bądź prąPL 207 368 B1 dów i faz, dla dokładnego dopasowania przepływu prądu między drutem a pozostałymi elektrodami, fig. 8 - sieć działań systemu, dla wykonywania przez sterownik z fig. 7 przy stosowaniu sterowania wielu elektrod, fig. 9 - schemat blokowy drugiego przykładu wykonania wynalazku stosowanego do multipleksowej jednobiegunowej pracy z wieloma elektrodami, z ukazaniem sterownika dołączającego źródło o częstotliwości radiowej do wielu jednobiegunowych elektrod przez cykliczne przełączanie elektrod, fig. 10 - wykres czasowy działania komutatora z fig. 9, z ukazaniem komplementarnej pracy dwóch elektrod i sterowania współczynnikiem wypełnienia w przypadku innego sterowania elektrodami, fig. 11 - widok częściowy innego przykładu wykonania komutatora z fig. 9, z ukazaniem jego rozszerzenia na pracę z trzema elektrodami, a fig. 12 przedstawia wykres czasowy mocy otrzymywanej przez elektrody przy wykorzystaniu przełącznika według przykładu wykonania z fig. 11.

Przykłady objaśnione na fig. 1 do 8 dotyczą rozwiązań z elektrodą bipolarną.

Jak to przedstawiono na fig. 1, wątroba 10 może zawierać guz nowotworowy 12, wokół którego ma być dokonane zniszczenie 14 z zastosowaniem dwóch zmodyfikowanych parasolowych zespołów elektrodowych 16a i 16b. Każdy zespół elektrodowy 16a i 16b ma cienki rurowy trzon metalowy 18a i 18b dobrane rozmiarami do wprowadzenia przez skórę do wątroby 10. Trzony metalowe 18a i 18b kończą się, odpowiednio, końcówkami trzonu 20a i 20b, z których wystają rozgałęziające się w trzech kierunkach elektrody 22a i 22b ukształtowane z drutów elektrodowych 32. Druty elektrodowe 32 są rozsuwane za pomocą trzpienia 24 pozostającego na zewnątrz ciała po prawidłowym ulokowaniu trzonów 18a i 18b wewnątrz wątroby 10, a po rozsunięciu wystają na odległość promienia rozsunięcia, w równych w zasadzie odstępach kątowych wokół końcówek trzonów 20a i 20b. Odsłonięte końce drutów elektrodowych 32 są ukształtowane łukowato, tak że kiedy są odsunięte od trzonów metalowych 18a i 18b, to w sposób naturalny rozginają się na zewnątrz promieniowo. Jakkolwiek przedstawione trzony 18a i 18b mają osie równoległe, to nie jest to koniecznie wymagane, a możliwe jest stosowanie innego ukierunkowania.

Parasolowy zespół elektrodowy 16a i 16b tego typu jest znany, lecz w przykładzie według wynalazku jest zmodyfikowany przez zastosowanie izolacji elektrycznej wszystkich zewnętrznych powierzchni trzonów metalowych 18a, 18b i przez zaizolowanie końcówek odsłoniętych części drutów elektrodowych 32. Stanowi to kontrast w stosunku do znanych rozwiązań parasolowych zespołów elektrodowych, w których pozostawia się niezaizolowane końcówki 20a i 20b, i nieizolowane druty 32. Skutek tych modyfikacji opisano dokładniej poniżej.

Zgodnie z wynalazkiem, pierwsza rozgałęziająca się elektroda 22a jest umieszczona przy jednym brzegu guza nowotworowego 12, a druga rozgałęziająca się elektroda 22b jest umieszczona naprzeciwko pierwszej elektrody 22a względem środka guza 12. Zastosowane określenie brzeg odnosi się ogólnie do miejsc wewnątrz lub na zewnątrz guza 12, których granice w praktyce mogą być nieregularne i nie znane dobrze. Dla wynalazku ma znaczenie fakt, że część guza 12 jest zawarta między elektrodami 22a i 22b.

Jak to pokazano na fig. 1 i 2, elektroda 22a zostaje dołączona do znanego generatora zasilającego 28 sterowanego napięciowo, zapewniającego ustawianie częstotliwości mocy prądu przemiennego, którego amplituda (wyjściowa wartość prądu lub mocy) jest sterowana sygnałem zewnętrznym. Przewód powrotny generatora zasilającego 28 jest dołączony do elektrod 22b określanych również jako poziom ziemi. Generator zasilający 28 indukuje napięcie między elektrodami 22a i 22b powodując przepływ prądu między nimi.

Jak przedstawiono na fig. 4, działanie każdej elektrody 22a i 22b, realizujące się względem płyty (nie pokazanej) kontaktującej się ze skórą, zgodnie ze znanymi rozwiązaniami powodowałoby spodziewane strefy niszczenia 14a i 14b. Natomiast przy połączeniu elektrod, jak to pokazano na fig. 2, przy przepływie prądu między nimi, powstaje znacznie większa strefa niszczenia 14c. Strefa niszczenia 14c ma również lepszą symetrię względem osi rozdziału elektrod 22a i 22b. Ogólnie, stwierdzono, że korzystne jest, jeśli elektrody 22a i 22b są rozstawione na odległość około 2,5 cm do 3 cm w przypadku typowych elektrod parasolowych, czyli mniej, niż czterokrotna wartość ich promienia rozsunięcia.

Jak to również przedstawiono na fig. 2, czujniki 30 temperatury, na przykład termopary, detektory rezystancyjne lub monolityczne półprzewodnikowe, mogą być rozmieszczone na zewnętrznych końcach wszystkich odsłoniętych drutów 32 trzyczęściowych elektrod 22a i 22b. W tym celu druty elektrodowe 32 mogą być niewielkimi rurkami przytrzymującymi niewielkie przewodniki i opisane powyżej czujniki temperatury. Dostępne w handlu parasolowe zespoły elektrodowe 16a i 16b aktualnie zawierają takie czujniki i druty łączące każdy czujnik ze złączem (nie pokazane) w trzpieniu 24.

PL 207 368 B1

W pierwszym przykł adzie wykonania czujniki temperatury 30 w elektrodzie 22a są dołączone do układu 34 wyznaczania wartości maksymalnej, dokonującego wyboru sygnału do wyprowadzenia na zewnątrz, spośród sygnałów trzech czujników temperatury 30 elektrody 22, który ma wartość największą. Układ 34 wyznaczania wartości maksymalnej może być zrealizowany na elementach dyskretnych, na przykład może wykorzystywać precyzyjne prostowniki połączone tak, że przepuszczają tylko największy sygnał, lub też mogą być zaimplementowane w oprogramowaniu przez najpierw konwersję sygnałów z czujników temperatury 30 na wartości cyfrowe, i następnie wyznaczenie wartości maksymalnej za pomocą określonego programu wykonywanego na sterowniku mikroprocesorowym lub podobnym.

Sygnał maksymalnej wartości temperatury, z czujników temperatury 30 jest przepuszczany przez komparator 36, porównujący temperaturę maksymalną z zadanym sygnałem 38 temperatury pożądanej, podawanym na przykład z potencjometru lub podobnego urządzenia. Sygnał temperatury pożądanej jest zwykle ustawiany tuż poniżej punktu w którym powinno wystąpić wrzenie, odparowywanie lub zwęglanie tkanki.

Sygnał wyjściowy z komparatora 36 może być wzmacniany i filtrowany zgodnie ze znaną metodą sterowania amplitudy w celu otrzymania sygnału wejściowego 39 w generatorze zasilającym 28. Tak więc prąd miedzy elektrodami 22a a 22b będzie ograniczany do punktu, w którym temperatura w dowolnym z czujników temperatury 30 osiągnie zadany sygnał 38 pożądanej wartości temperatury.

Jakkolwiek opisany generator zasilający 28 zapewnia sterowanie amplitudy napięcia, to jest zrozumiałe, że zamiast tego można zastosować regulację amplitudy prądu. Odpowiednio do tego, zastosowano w niniejszym opisie określenia sterowanie napięciowe i sterowanie prądowe, jako zamienne, związane z impedancja tkanki między elektrodami 22b i 22a.

W rozwią zaniu alternatywnym, prą d pł yną cy mię dzy elektrodami 22a i 22b, mierzony w miejscu, w którym wypł ywa z generatora zasilają cego 28 przez czujnik prą du 29, moż e być wykorzystywany jako część pętli sprzężenia zwrotnego do ograniczania prądu z generatora zasilającego 28 przy opisanym powyżej sterowaniu temperatury, czy też bez niego.

W innym przykładzie wykonania, nie przedstawionym na rysunku, czujniki temperatury 30 elektrody 22b mogą być również wprowadzone do układu 34 wyznaczania wartości maksymalnej dla pełniejszego monitorowania temperatury. Można przyjąć inne metody sterowania, włącznie z metodami stosowanymi w przypadku średnich ważonych wyników pomiaru temperatury, lub w przypadku antycypowanych wyników pomiaru temperatury, na podstawie ich trendów, metodami znanymi specjalistom.

Wracając do fig. 3, można stwierdzić, że trudność rozmieszczenia dwóch oddzielnych parasolowych zespołów elektrodowych 16a i 16b według fig. 1, można zmniejszyć przez zastosowanie jednolitej elektrody 40 mającej środkowy rurkowy trzon 18c przytrzymywany w jego świetle, druty elektrodowe 32 pierwszej elektrody 22a, i drugi współosiowy trzon rurowy 42, rozmieszczone wokół trzony metalowe 18c i przytrzymujące między swymi ścianami a trzonem 18c druty 44 drugiej elektrody 22b. Druty 44 mogą być odpuszczane i formowane w kształt podobny do kształtu drutów elektrodowych 32 już opisanych. Trzony metalowe 18c i 42 są zwykle pokryte powłokami izolacyjnym 45 i 46, dla zapewnienia, że nie wystąpi żaden przepływ prądu między odsłoniętymi drutami elektrodowymi 32 zamiast trzonami metalowymi 18c i 42.

Jak już wspomniano, ta powłoka izolacyjna 46 nakładana jest również na końcówki trzonów 18a i 18b zespoł ów elektrodowych 16a i 16b z fig. 1, dla podobnego zapewnienia, ż e prą d nie bę dzie koncentrował się w zwarciu między trzonami 18a i 18b, lecz, naprawdę płynie z drutów elektrodowych 32 elektrod 22a i 22b.

Inne podobne konfiguracje dla elektrody jednolitej można otrzymać z włączeniem konfiguracji zawierający rozmieszczone jeden obok drugiego trzony 18a i 18b zespolone przez zespawanie itp.

Zestawy jednolitej elektrody 40, każdy mający inne odstępy między dwoma elektrodami, można proponować jako odpowiednie do różnych rozmiarów guza i równych typów tkanek.

Jak już wspomniano, w każdej z odmian wykonania z fig. 1 i 3 druty elektrodowe 32 mogą mieć powłokę izolującą 46 na końcach zewnętrznych, odsuniętych od trzonów 18c i 42, dla zmniejszenia dużych gęstości prądu na końcach drutów elektrodowych 32.

W korzystnej odmianie wykonania, druty pierwszej i drugiej elektrody 22a, 22b są schodkowane kątowo (inaczej, niż to pokazano na fig. 2), tak że w osiowym widoku zespołu elektrodowego widać rozmieszczone w równych odstępach, nie zachodzące na siebie, druty elektrodowe 32. Taka konfiguracja jest również pożądana w odmianie wykonania z fig. 2, jakkolwiek jest trudniejsza do utrzymania przy dwóch zespołach elektrodowych 16a i 16b.

PL 207 368 B1

Częstotliwość generatora zasilającego 28 może być, korzystnie, ustawiona na wartość dużo niższą od 450 kHz stosowaną w rozwiązaniach znanych. Jak to przedstawiono na fig. 6, poniżej 100 kHz a jeszcze wyraźniej poniżej 10 kHz, impedancja normalnej tkanki rośnie znacznie szybciej, niż impedancja tkanki nowotworowej. Różnica w impedancji, jak się uważa, jest wynikiem różnic w materiale śródmiąższowym między tkanką nowotworową a tkanką z normalnych komórek. W każdym razie, aktualnie się uważa, że mniejszą impedancję tkanki nowotworowej można wykorzystywać do korzystnego odkładania energii w tej tkance przy ustawieniu częstotliwości generatora zasilającego 28 na wartości bliskie 10 kHz. Tym niemniej to ustawianie częstotliwości nie jest wymagane we wszystkich odmianach wykonania wynalazku.

Ważne jest, że jakkolwiek takie częstotliwości mogą pobudzać tkankę nerwową, na przykład serca, to takie pobudzenie w przypadku opisywanej niniejszym konstrukcji bipolarnej, jest niewielkie.

Jak to przedstawiono na fig. 5, lokalne środowisko elektrod 22a i 22b może różnić się obecnością naczynia krwionośnego lub podobnego, w sąsiedztwie jednej elektrody, która znacznie zmniejsza nagrzewanie strefy niszczenia 14 w tym obszarze. Odpowiednio do tego, może być pożądane zwiększenie gęstości prądu wokół jednej elektrody 22a i 22b bez zmiany gęstości prądu wokół drugiej elektrody 22a i 22b. Może się to odbywać przy zastosowaniu płytki 50 do styku ze skórą. Stosowane w opisie okreś lenie płytka stykowa 50 odnosi się ogólnie do pewnego duż ego obszaru przewodnika przeznaczonego, choć niekoniecznie do styku na dużym obszarze ze skóra pacjenta.

W przykładzie wykonania z fig. 5, płyta stykowa 50 może być dołączona przez zmienną rezystancję 52 albo do wyjścia generatora zasilającego 28 albo do ziemi przez przełącznik 53, zależnie od temperatury elektrod 22a i 22b. Zwykle przełącznik 53 łączy swobodny koniec rezystancji 52 z wyjściem generatora zasilającego 28, kiedy czujniki temperatury 30 wskazują wyższą temperaturę na elektrodzie 22b, niż na elektrodzie 22a. Odwrotnie, przełącznik powinien łączyć swobodny koniec rezystancji 52 do ziemi, kiedy czujniki temperatury 30 wskazują niższą temperaturę na elektrodzie 22b, niż na elektrodzie 22a. Porównanie temperatur elektrod 22a i 22b może się odbywać za pośrednictwem układów 34a i 34b wyznaczania maksimum, podobnie, jak to opisano w odniesieniu do fig. 2. Przełącznik 53 może być uruchamianym przez komparator znanym przełącznikiem monolitycznym półprzewodnikowym.

Sygnał wyjściowy układów 34a i 34b wyznaczania maksimum, z których każdy dołączony jest do czujnika temperatury 30 elektrody, odpowiednio 22a i 22b, może również służyć do sterowania nastawą zmiennej rezystancji 52. Kiedy przełącznik 53 łączy rezystancję 52 z wyjściem generatora zasilającego 28, układy 34a i 34b wyznaczania maksimum służą do zmniejszenia rezystancji 52, kiedy elektroda 22b staje się względnie cieplejsza. Odwrotnie, kiedy przełącznik 53 łączy rezystancję 52 z ziemią, układy 34a i 34b wyznaczania maksimum służą do zmniejszenia rezystancji 52, kiedy względnie cieplejsza staje się elektroda 22a. Działanie przełącznika 53 i zmiennej rezystancji 53 zatem polega zwykle na dążeniu do wyrównania temperatury elektrod 22a i 22b.

Jeżeli elektroda 22a znajduje się blisko miejsca odprowadzania ciepła, na przykład naczynia krwionośnego, a elektroda 22b nie, to czujniki temperatury 30 elektrody 22a zarejestrują niewielką wartość, a zatem poziom wyjścia układu 34a wyznaczania maksimum będzie niższy, niż poziom układu 34b wyznaczania maksimum.

Rezystancja 52 może być zaimplementowana jako półprzewodnikowy element monolityczny zgodnie ze znaną metodą, w której względne wartości poziomów wyjściowych układów 34a i 34b wyznaczania maksimum sterują napięciem wstępnym, a zatem i rezystancją monolitycznego elementu półprzewodnikowego lub modulacją współczynnika wypełnienia elementu przełączającego, lub też sterowanym prądowo źródłem napięcia zapewniającym opisane powyżej zrównoważenie.

Zasady te, jak to pokazano na fig. 7 mogą być stosowane do systemu, w którym wewnątrz zespołów elektrodowych 16a i 16b wszystkie druty elektrodowe 32 elektrod 22a i 22b są izolowane elektrycznie i zasilane oddzielnymi doprowadzeniami przełącznika 53 przez rezystancje 54, z których każda dołączona jest do generatora zasilającego 28 lub jego przewodu powrotnego. W tym kontekście izolowanie elektryczne oznacza, że przed dołączeniem do zasilacza lub elektronicznych układów sterujących nie ma ścieżki przewodzenia między elektrodami 22a i 22b z wyjątkiem przewodzenia przez tkankę. Jak to zaznaczono poprzednio, możliwe jest również wykorzystywanie różnicy fazowej między poszczególnymi doprowadzeniami przełącznika 53 dla dodatkowego sterowania ścieżką przepływu prądu między drutami elektrodowymi 32. Ta różnica faz może być wytwarzana na przykład przez oporności zespolone które wytwarzają przesunięcie fazowe lub przez generatory przebiegów specjalnych działających zgodnie z programem komputerowym, generujące dowolny wzór komutacji. Wartości

PL 207 368 B1 rezystancji 54 zmieniane są w sposób opisany poniżej, przez program działający w regulatorze 56. W tym celu, zmienne rezystancje 54 moż na implementować z zastosowaniem elementów monolitycznych półprzewodnikowych, na przykład tranzystorów MOSFET, zgonie ze znanymi metodami.

Podobne zmienne rezystancje 54, również sterowane przez sterownik 56 mogą zasilać płytę stykową 50.

Dla celów kontroli, regulator 56 może otrzymywać sygnały wejściowe z czujników temperatury 30 każdego drutu elektrodowego 32, liniami 58. Ta oddzielna kontrola napięć na drutach elektrodowych 32 pozwala na dodatkowe sterowanie przepływami prądowymi przez nowotwór 12 w odpowiedzi na oddziaływanie odprowadzających ciepło naczyń krwionośnych lub podobnych, w pobliżu jednego z drutów.

Na fig. 8 przedstawiono skanowanie czujników temperatury 30, przedstawionych w postaci bloku procesu 60, przez jeden z możliwych algorytmów sterowania. W przypadku każdego czujnika temperatury 30, jeżeli temperatura przy tym drucie elektrodowym 32 jest wyższa od pewnego pułapu poniżej punktu zwęglania tkanki, to wtedy następuje zmniejszenie napięcia na tym drucie. Ta procedura zbijania powtarza się aż do momentu, w którym wszystkie wartości temperatury wszystkich drutów są poniżej wartości pułapu.

Następnie, w bloku procesu 62, wyznaczana jest średnia temperatura drutów każdej elektrody 22a i 22b, regulowane jest napięcie płyty stykowej 50 aż do przyrostowego zrównoważenia tych wartości średnich. Napięcie płyty stykowej 50 przesuwa się w stronę napięcia elektrody 22 mającej wyższą średnią.

Następnie, w bloku procesu 64, następuje powtórzenie procedury zbijania w bloku procesu 60 aż do upewnienia się, że żaden drut nie przekroczył swojej wartości pułapu.

Następnie w bloku procesu 66 odbywa się badanie kolejnego drutu w sekwencji, przy każdym wystąpieniu bloku procesu 66, i jeżeli jego temperatura jest niższa od wartości minimum, niższej od wartości pułapu lecz dostatecznie wysokiej dla dostarczenia pożądanej mocy do nowotworu, to napięcie na tym drucie elektrodowym 32 jest podnoszone przyrostowo w stosunku do napięcia drutów drugiej elektrody 22. Natomiast jeżeli wartość dla drutu elektrodowego 32 znajduje się powyżej tej wartości minimum, to nie jest podejmowane żadne działanie.

Przyrostowo, temperatura każdego drutu zostanie, przy regulacji indywidualnej, wyregulowana tak, aby mieściła się w zakresie między pułapem a minimum. Oczywiście, ten proces może mieć zastosowanie nie tylko do parametru sterowania temperatury lecz również do innych pożądanych parametrów sterowania, włącznie, na przykład z impedancją.

Jak to pokazano na fig. 7, proces ten można rozszerzyć na dowolną liczbę elektrod 22 włączając trzeci zespół elektrodowy 22, którego połączenia dla przejrzystości nie zostały przedstawione.

Jakkolwiek niniejszy wynalazek opisano w odniesieniu do sond parasolowych, to jest zrozumiałe, że większość jego zasad może być wykorzystywanych z użyciem standardowych sond igłowych. Ponadto, jest zrozumiałe, że rozwiązanie według wynalazku nie jest ograniczone do dwóch zespołów elektrodowych, lecz może być wykorzystywane z wieloma zespołami elektrodowymi, w których przepływ prądu odbywa się przeważnie między zespołami elektrod. Liczba drutów elektrod parasolowych również nie jest ograniczona do trzech, a dostępne w handlu sondy nadające się do wykorzystania w rozwiązaniu według wynalazku obejmują wersję 10-drutową. Ponadto, jakkolwiek w opisanych powyżej przykładach do sterowania wykorzystywano maksymalne wartości temperatury elektrod, to jest zrozumiałe, że wynalazek nadaje się do dostosowania do strategii sterowania, które wykorzystują minimalnej lub średniej wartości temperatury, lub też zmierzonych wartości impedancji, lub wykorzystują wyznaczone czasy przełączania.

Obecnie objaśniona zostanie praca multipleksowa z elektrodą jednobiegunową. Na fig. 9 przedstawiono multipleksowany system jednobiegunowy 70 zaopatrzony w generator zasilający 28 z wyjściem mocy 72, z którego sygnał o częstotliwości radiowej jest dołączony do zacisku jednobiegunowego przełącznika dwupołożeniowego 74. Korzystne jest, jeśli przełącznik 74 jest zaimplementowany jako przełącznik monolityczny półprzewodnikowy pracujący z prędkością powyżej 20 kiloherców.

Pierwszy zacisk 76, odpowiadający pierwszemu położeniu przełącznika 74 jest dołączony do pierwszej elektrody 22a będącej elektrodą typu parasolowego, opisanego powyżej, z elektrycznie połączonymi odnogami parasola. Przynajmniej jedna odnoga zawiera czujnik temperatury 30a.

Drugi zacisk 78, odpowiadający drugiemu położeniu przełącznika 74 jest dołączony do drugiej elektrody 22b również zawierającej czujnik temperatury 30b.

Elektrody 22a i 22b są rozmieszczone w sposób już opisany, z objęciem po bokach objętości nowotworu, lub w razie potrzeby w oddzielnych guzach nowotworowych. Jeżeli poddawany oddziałyPL 207 368 B1 waniu jest pojedynczy guz nowotworowy, to elektrody 22a i 22b będą się znajdowały od siebie nawzajem zwykle w odległości mniejszej od trzykrotnej średnicy obszaru promieniowego wysięgu odnóg elektrod 22a i 22b. W odróżnieniu od bipolarnej odmiany wykonania przy multipleksowej pracy z elektrodą jednobiegunową, nie ma ograniczenia na kierunek wprowadzania sond. Jest również zrozumiałe, że opisaną metodę można rozszerzyć na dowolną liczbę elektrod.

W jednym z przykł adów wykonania sygnał y z czujników temperatury 30a i 30b są odbierane przez regulator 56, który odejmuje wartości temperatury dając w wyniku sygnał różnicowy, który jest odbierany przez regulator 56 typu proporcjonalno-całkującego (PI). Regulatory PI są znane i wytwarzają sygnał wyjściowy, który jest funkcją sumy iloczynu pierwszej stałej K1 regulacji i wejściowego sygnału różnicowego, i iloczynu drugiej stałej K2 regulacji i całki z wejściowego sygnału różnicowego. Regulator PI 56 w tym przypadku wytwarza sygnał 80 regulacji zaimplementowany w postaci elektrycznego przebiegu prostokątnego.

W rozwiązaniu alternatywnym względem wykorzystywania ró żnicowego sygnału temperatury, regulator PI może akceptować różne inne wejściowe wielkości sterujące, łącznie z impedancja, temperaturą, mocą, czasem bezwzględnym (w przypadku zwykłego przełączania między elektrodami), lub różnicę między impedancjami, wartościami temperatury jednej lub wielu elektrod i innych podobnych regulacyjnych wielkości wejściowych.

W rozwiązaniu alternatywnym w stosunku do regulatora PI, można implementować dowolny inny możliwy do pomyślenia mechanizm sterowania dla rozprowadzania mocy po dwóch lub więcej sondach.

Jak to przedstawiono na fig. 10, zwykle przebieg prostokątny sygnału regulacji 80 steruje pracą zwieracza jednobiegunowego przełącznika dwupołożeniowego 74 tworząc przebieg 82a włączenia dla elektrody 22a i przebieg 82b włączenia dla elektrody 22b. Przebiegi włączenia 82a i 82b opisują położenie zwieracza jednobiegunowego przełącznika dwupołożeniowego 74, a zatem i obwiednię modulacji przebiegu o częstotliwości radiowej z wyjścia 72 występującego na każdej z elektrod 22a i 22b. W czasie, w którym zwieracz jednobiegunowego przełącznika dwupołożeniowego 74 jest dołączony do styku 76, przebieg 82a ma stan wysoki wskazując, że moc o częstotliwości radiowej jest podawana do elektrody 22a. Natomiast, kiedy zwieracz jednobiegunowego przełącznika dwupołożeniowego 74 jest dołączony do styku 78, przebieg 82b ma stan wysoki wskazując, że moc o częstotliwości radiowej jest podawana do elektrody 22b.

Jak to przedstawiono w korzystnym przykładzie wykonania, sygnały 82a i 82b są dokładnymi uzupełnieniami, wskazując, że tylko jedna z elektrod 22a i 22b powinna otrzymywać moc elektryczną w danej chwili, i ż e moc z generatora zasilają cego 28 jest wykorzystywana w peł ni. Znaczy to, ż e kiedy zasilana jest elektroda 22a, prąd przepływa tylko między elektrodą 22a a płytą stykową 50 (co wskazano strzałką 84a na fig. 9). Natomiast, kiedy zasilana jest elektroda 22b, prąd przepływa tylko między elektrodą 22b a płytą stykową 50 (co wskazano strzałką 84b na fig. 9). Kiedy w danym czasie aktywowana jest tylko jedna z elektrod 22a i 22b, to nie ma ekranowania, które wykazywałoby tendencję do zniekształcania objętości 90a niszczenia wokół elektrody 22b lub 90b wokół elektrody 22b, i które wystę pował oby, gdyby elektrody 22a i 22b był y zasilane równocześ nie. Nale ż y jednak zauważyć, że pewne zachodzenie stanów włączenia elektrod 22a i 22b można dopuścić, jeżeli jest małe w stosunku do okresu nie zachodzenia.

Okres czasu 94a, podczas którego pobudzana jest elektroda 22a, wyrażony w proporcji do okresu czasu, w którym aktywna jest elektroda 22b, stanowi tak zwany współczynnik wypełnienia. Sygnał sterujący 80 kształtujący sygnał wyjściowy regulatora PI 56 steruje tym współczynnikiem wypełnienia tak, że moc jest kierowana przede wszystkim do tej z elektrod 22a i 22b, która ma niższą temperaturę. Dzięki temu regulator 56 może powodować doprowadzenie do równowagi wartości temperatury dwóch elektrod 22a i 22b. W rozwiązaniu alternatywnym współczynnikiem wypełnienia można sterować na podstawie impedancji między dołączonymi parami elektrod lub mocy rozpraszanej miedzy dołączonymi parami elektrod. Szybkość, z jaką współczynnik wypełnienia zostaje doregulowały w odpowiedzi na różnice temperatury i jest sterowany przy opisanych już ustawieniach K1 i K2, jest dobierana tak, aby odzwierciedlała średnie wartości temperatury przy elektrodach 22a i 22b, których rzeczywiste wartości temperatury mogą chwilowo wahać się przy komutacji mocy.

Częstotliwość komutacji przełącznika 74 dobrana jest tak, aby była duża w porównaniu z czasem chłodzenia tkanki (na przykład co najmniej 2 Hz). Mogą być korzystne większe szybkości przełączania, powyżej 10 kHz i blisko 20 kHz, dla uniknięcia składowych niskoczęstotliwościowych, które mogłyby pobudzać nerwy i tkankę, zwłaszcza tkankę sercową. Korzystne jest, jeśli komutacja odbywa

PL 207 368 B1 się podczas przechodzenia przez zero sygnału dostarczanego przez źródło zasilające o częstotliwości radiowej, dla uniknięcia prądów stanów przejściowych.

Regulator PI może również stanowić ogranicznik zmniejszający średnią moc dostarczaną do elektrod 22a i 22b, kiedy następuje osiągnięcie temperatury progowej (około 95 stopni C), przez zmniejszanie równocześnie okresu 94a i 94b przy utrzymywaniu ich stosunku. W tym przypadku, przebiegi 82a i 82b nie są już komplementarne, lecz nadal zachowują stany wysokie nie zachodzące na siebie wzajemnie.

Moc wyjściowa źródła zasilającego o częstotliwości radiowej może poza tym być sterowana temperaturą lub impedancją elektrod 22a i 22b. W tym przykładzie wykonania, przebiegi 82a i 82b są komplementarne. Przełącznik jest sterowany tak, aby doprowadzić wartości temperatury elektrod 22a i 22b do równowagi. Moc wyjś ciowa źródła zasilającego o częstotliwości radiowej jest regulowana tak, aby doprowadzić średnią wartość temperatury elektrod 22a i 22b do ustawionej wartości temperatury, zwykle poniżej wartości temperatury, w której mogłoby wystąpić zwęglanie i wrzenie.

W alternatywnym przykładzie wykonania przedstawionym na fig. 9, czujniki temperatury 30a i 30b mogą być kierowane, jak to pokazano liniami przerywanymi 96 do jednobiegunowego wtórnego przełącznika dwupołożeniowego 98, którego zwieracz jest dołączony do wejścia temperaturowego w standardowym generatorze zasilają cym 28. W tym przypadku, generator zasilają cy 28 moż e być sterowany bezpośrednio tak, aby zmniejszała się różnica jego napięcia lub prądu wyjściowego w funkcji sygnał u temperatury otrzymanego z danej sondy temperaturowej 30a lub 30b, na przykł ad włączanej naprzemiennie zgodnie z działaniem przełącznika 74. Zatem w czasie, kiedy generator zasilający 28 dostarcza moc do elektrody 22a, powinien również otrzymywać sygnał temperatury z czujnika 30a temperatury dla odpowiedniej jej regulacji. Wtedy przy zmianie stanu przez przełącznik 74 i dołączeniu generatora zasilają cego do elektrody 22b, generator zasilaj ą cy 28 moż e odbierać sygnał temperaturowy z czujnika temperatury 30b.

Na fig. 11, przełącznik 74 może obsłużyć w zasadzie dowolną liczbę elektrod 22a, 22b i 22c, w niniejszym przypadku elektrod przedstawionych w postaci elektrod igłowych w kilku guzach nowotworowych 12 i 12'. Zatem niniejszy wynalazek może zapewnić korzystne równoczesne rozmieszczenie dowolnej liczby elektrod na miejscu wokół guza nowotworowego, a następnie realizowanie w zasadzie równoczesnego zabiegu na tej objętości za pomocą łączonych efektów termicznych, bez potrzeby przemieszczania elektrod.

Jak to pokazano, przełącznik 74 jest przełącznikiem jednobiegunowym, trójpozycyjnym z jedną pozycją dołączoną do każdej z elektrod 22a, 22b i 22c, dla dostarczania modulowanej energii o częstotliwości radiowej zgodnie z przebiegami 82c, 82d i 82e, pokazanymi na fig. 12. Przebiegi przełączania, 82c, 82d i 82e są analogiczne do przebiegów przełączania 82a i 82b już opisanych, z wyjątkiem faktu, że współczynnik wypełnienia trzech przebiegów jest niezależnie sterowanym 82a, 82b i 82c z proporcjonalnym przesuwaniem mocy do elektrody 22 o najniż szej temperaturze, i nie są one już komplementarne, lecz po prostu mają one nie zachodzące na siebie wzajemnie czasy włączenia. W sytuacji idealnej, kiedy jedna lub więcej elektrod 22 ma temperaturę poniżej progu, cały czas jest włączony jeden z przebiegów komutacji 82c, 82d i 82e. W niektórych przebiegach sterowania mogą występować cykle, w których moc nie jest kierowana do żadnej z sond. W takim przypadku jedna pozycja zacisku przełącznika wielopozycyjnego nie jest dołączona do żadnej sondy, lub jest dołączona do pewnego elementu rozpraszającego moc.

Wynalazku nie jest ograniczony do odmian i przykładów zawartych w opisie, lecz obejmuje zmodyfikowane postaci tych odmian wykonania. Na przykład przełącznik może być zaimplementowany z użyciem kilu źródeł o częstotliwości radiowej, odpowiednio blokowanych i odblokowywanych. Możliwe do pomyślenia są również systemy hybrydowe, w których wiele elektrod jest zasilanych równocześnie i naprzemiennie.

Jakkolwiek opisano elektrody wprowadzane przez skórę, to możliwe jest również zastosowanie wynalazku również do elektrod do przyżegania oraz elektrod operacyjnych lub umieszczanych laparoskopowo.

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. System ablacji prądem o częstotliwości radiowej, zawierający przynajmniej trzy elektrody umieszczane w styku z ciałem pacjenta, źródło zasilające o częstotliwości radiowej i układ przełącznikowy połączony z elektrodami i źródłem zasilającym o częstotliwości radiowej, znamienny tym, że elektrody (22a, 22b, 22c, 50) są cyklicznie parami dołączone do źródła zasilającego (28) o częstotliwości radiowej poprzez układ przełącznikowy (74) sterowany przez regulator (56) proporcjonalno/całkujący do którego jest dołączony, niezależnie od odczytanych przez czujniki parametrów stanu tkanki, przy czym regulator (56) proporcjonalno/całkujący ma wyjście sygnału sterującego (80) dołączone do układu przełącznikowego (74) dla cyklicznego dołączania przynajmniej jednej pary elektrod (22a, 22b, 22c, 50) do źródła zasilającego (28), z przepływem prądu ablacji między dołączonymi elektrodami i uniemożliwieniem przepływu prądu między elektrodami przynajmniej jednej pary niedołączonej oraz powtarzalnej zamiany elektrod stanowiących pary dołączone i niedołączone z częstotliwością zapobiegającą znacznemu ochłodzeniu tkanki w obszarach elektrod ze zredukowaniem efektów elektrycznego ekranowania pomiędzy dołączonymi elektrodami i elektrodami niedołączonymi.
2. 2. System według zastrz. 1, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (50) jest elektrodą nakładaną na zewnętrzną powierzchnię skóry.
3. 3. System według zastrz. 2, znamienny tym, że jedna para elektrod dołączanych sekwencyjnie zawsze zawiera elektrodę (50) nakładaną na zewnętrzną powierzchnię skóry.
4. 4. System według zastrz. 1, znamienny tym, że elektrody stanowi zespół elektrod parasolowych (16a, 16b) mający wystające ze wspólnego trzonu metalowego (18a, 18b) przynajmniej dwa druty elektrodowe (32).
5. 5. System według zastrz. 1, znamienny tym, że źródło zasilające (28) o częstotliwości radiowej jest połączone z regulatorem (56) proporcjonalno/całkującym, przy czym źródło zasilające (28) ma wyjście regulowanego poziomu wyjściowego w zależności od parametru wybranego z grupy, do której należy impedancja między elektrodami dołączonych par elektrod, temperatura przynajmniej jednej dołączonej pary elektrod, wyznaczony okres czasu i moc rozproszenia między elektrodami dołączonych par elektrod.
6. 6. System według zastrz. 5, znamienny tym, że elektroniczny przełącznik (53, 74) jest połączony z regulatorem (56) proporcjonalno/całkującym, który ma wyjście sygnału sterującego uzależnionego od parametru wybranego z grupy do której należy impedancja między elektrodami dołączonych par elektrod, temperatura przynajmniej jednej dołączonej pary elektrod, wyznaczony okres czasu i moc rozproszenia między elektrodami dołączonych par elektrod.
7. 7. System według zastrz. 1, znamienny tym, że obszar zasięgu elektrod (22a, 22b, 22c) jest przyporządkowany obszarowi styku z ciałem pacjenta (14a, 14b) o określonej szerokości, przy czym przynajmniej dwie z tych elektrod są rozmieszczone tak, że znajdują się w odległości wzajemnej od siebie nie większej od trzykrotnej szerokości każdej z nich.
8. 8. System według zastrz. 1, znamienny tym, że częstotliwość zamiany par dołączonych i niedołączonych elektrod mieści się w granicach od dwóch herców do dwudziestu kiloherców.
9. 9. System według zastrz. 1, znamienny tym, że częstotliwość zamiany par dołączonych i niedołączonych elektrod mieści się w granicach od dziesięciu kiloherców do dwudziestu kiloherców.