PL198111B1 - Konstrukcja łącząca do ramy rusztowania oraz rama szkieletu układu rusztowań - Google Patents

Abstract

1. Konstrukcja laczaca do ramy rusztowania z lo- zonej z podpór rusztowania oraz wsporników po- przecznych przymocowanych do podpór rusztowa- nia, przy czym konstrukcja laczaca zawiera naro zn a w ezlówk e zamocowan a w obszarze przy laczenia wspornika poprzecznego do podpory rusztowania, która we fragmencie naro znym obszaru przy laczenia wspornika poprzecznego do podpory rusztowania posiada otwór naro zny, przez który na podporze rusztowania przymocowany jest zespó l laczacy, znamienna tym, ze mniej wi ecej na wysoko sci otwo- ru naro znego (22) znajduje si e przesuni ety do srod- ka dalszy otwór (24) w w ez lówce (20), a ponadto konstrukcja zawiera dalszy zespó l lacz acy (30), obejmuj acy pierwszy element laczacy (32) i drugi element laczacy (34) lub zamocowany w dalszym otworze (24), przy czym w pierwszym elemencie laczacym (32) zamocowana jest rura kotwiczna (40), natomiast drugi element lacz acy (34) jest zamoco- wany w dalszym otworze (24) w ez lówki (20) z utwo- rzeniem z lacza kszta ltowego i/lub z lacza si lowego, za s poni zej otworu naro znego (22) w w ezlówce (20) znajduje si e dodatkowy otwór (26) w w ez lówce (20), przez który na podporze rusztowania (12) zamoco- wany jest dodatkowy zespó l laczacy (54). PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Dziedzina wynalazku

Wynalazek dotyczy konstrukcji łączącej elementy składowe układu rusztowania, obejmującego konstrukcję szkieletową (ramę) z podporami rusztowania i łączącymi je wspornikami poprzecznymi. W konstrukcji łączącej, w połączenia wspornika poprzecznego z podporą znajduje się płytkowa narożna węzłówka z blachy stalowej z otworem narożnym, przez który możliwe jest przymocowanie do podpory zespołu łączącego i/lub wspornika skośnego(zastrzału). Ponadto, wynalazek dotyczy ramy szkieletu układu rusztowań zawierającą płytkową narożną węzłówkę z blachy stalowej, zaopatrzoną w odpowiednie otwory.

Stan techniki

Od dziesiątków już lat znany jest system szybkomontowalnych rusztowań Layhera. Stosuje się w nim wspomnianą wyżej ramę szkieletową, zapewniającej na przykład możll^<^^(ć przymocowania do narożnego otworu zastrzału skośnego lub przepuszczenia jednostki łączącej w celu przymocowania do podpory (pionowego elementu rusztowania) dalszego elementu rusztowania.

Zgodnie z obowiązującymi wymogami, dla zapewnienia stabilności konstrukcji ramie szkieletowej niezbędne jest jej zakotwiczenie, w określonych odstępach, do ściany budynku. Do tego celu służy rura kotwiczna, mocowana do rusztowania, która na skierowanym ku budynkowi swobodnym końcu posiada element łączący ją z kotwą na ścianie budynku. W praktyce zdarza się często, że w miejscu, w którym zapewnione ma być zakotwiczenie do ściany, po obu stronach ramy rusztowania przymocowane już są inne urządzenia (np. konsole) z wykorzystaniem odpowiednich, przeprowadzonych przez narożne otwory zespołów łączących. W rezultacie, w obszarze narożnej węzłówki nie ma żadnej możliwości przymocowania rury kotwicznej. Takie rury kotwiczne są zatem często mocowane do słupów pionowego szkieletu poniżej konsol, co znacząco obniża wysokość skrajni. Zmniejszenie skrajni w pewnych punktach rusztowania jest przyczyną niewygody pracujących na nim ludzi i wymaga zwiększonej ostrożności. Jeśli nie zostaną wprowadzone określone zabezpieczenia powstaje ryzyko poważnych urazów głowy.

Dla zapewnienia możliwości zakotwiczenia rury kotwicznej możliwie blisko poprzecznego żebra szkieletu rusztowania opracowano specjalne złącza, które jednak są dalekie od rozwiązania optymalnego ze względu na sposób wprowadzania sił w strukturę rusztowania i nakład pracy przy montażu. Tymczasem, właśnie w obszarze kotwiczenia szczególne znaczenie ma prawidłowe wprowadzenie występujących sił w elementy wytrzymałościowej struktury rusztowania.

Istota wynalazku

Celem niniejszego wynalazku jest rozwiązanie problemu technicznego, dotyczącego wspomnianego na wstępie sposobu realizacji połączeń elementów rusztowań z zachowaniem wszystkich cech i geometrii ich struktury, na drodze rozszerzenia możliwości połączeń w rejonie narożnych węzłówek z blachy stalowej, z zachowaniem jednak prostoty montażu i demontażu oraz zdolności przenoszenia wysokich obciążeń.

Przedmiotem wynalazku jest konstrukcja łącząca do ramy rusztowania złożonej z podpór rusztowania oraz wsporników poprzecznych przymocowanych do podpór rusztowania, przy czym konstrukcja łącząca zawiera narożną węzłówkę zamocowaną w obszarze przyłączenia wspornika poprzecznego do podpory rusztowania, która we fragmencie narożnym obszaru przyłączenia wspornika poprzecznego do podpory rusztowania posiada otwór narożny, przez który na podporze rusztowania przymocowany jest zespół łączący. Istotą konstrukcji według wynalazku jest to, że mniej więcej na wysokości otworu narożnego znajduje się przesunięty do środka dalszy otwór w węzłówce, a ponadto konstrukcja zawiera dalszy zespół łączący, obejmujący pierwszy element łączący i drugi element łączący, lub zamocowany w dalszym otworze, przy czym w pierwszym elemencie łączącym zamocowana jest rura rusztowania, natomiast drugi element łączący jest zamocowany w dalszym otworze węzłówki z utworzeniem złącza kształtowego i/lub złącza siłowego, zaś poniżej otworu narożnego w węzłówce znajduje się dodatkowy otwór w węzłówce, przez który na podporze rusztowania zamocowany jest dodatkowy zespół łączący.

W jednym z korzystnych wariantów realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku drugi element łączący zawiera profil dystansowy i znajdujący się na jego wolnej stronie czołowej profil wystający, przy czym ten ostatni jest zamocowany w dalszym otworze węzłówki z utworzeniem złącza kształtowego i/lub złącza siłowego.

PL 198 111 B1

W innym korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku profil wystający ma kształt głowicy młotka, a dalszy otwór ma postać szczeliny o takim kształcie, że do przyłączenia dalszego zespołu łączącego do blaszanej węzłówki wystający profil wprowadzany jest w dalszy otwór aż do zetknięcia się z wystającym profilem, zaś przez obrót dalszego zespołu łączącego utworzone jest złącze kształtowe i/lub złącze siłowe, w którym głowica młotka wystającego profilu zaczepia, co najmniej w pewnym obszarze, o węzłówkę. W szczególnie korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku szczelina dalszego otworu jest zorientowana pionowo. W innym szczególnie korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku szczelina dalszego otworu jest zorientowana poziomo.

W jeszcze innym korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku dalszy otwór znajduje się w pewnej odległości od dolnej krawędzi wspornika poprzecznego.

W następnym korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku pierwszy element łączący dalszego zespołu łączącego ma postać półzłącza rurowego.

W kolejnym korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku dalszy zespół łączący ma postać odlewu jednoczęściowego, w szczególności odlewu metalowego.

W dalszym korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku długość wystającego profilu jest tak dobrana, że odstęp pomiędzy rurą szkieletu zamocowaną w pierwszym elemencie łączącym dalszego zespołu łączącego równolegle do wspornika poprzecznego a węzłówką jest większy od długości maksymalnego występu, w stosunku do węzłówki, zespołu łączącego osadzonego w otworze narożnym.

W innym korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku dalszy otwór węzłówki posiada odkształcenie przekrojowe wystające ponad płaszczyznę węzłówki. W szczególnie korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku odkształcenie przekrojowe otacza dalszy otwór.

W jeszcze innym korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku dodatkowy otwór w węzłówce ma kształt litery „U otwartej w stronę podłużnej krawędzi łączącej węzłówki.

W kolejnym korzystnym wariancie realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku dalszy zespół łączący jest zamocowany w dalszym otworze do obu węzłówek ramy rusztowania, natomiast zespoły łączące są przymocowane do ciągłej rury rusztowania.

Przedmiotem wynalazku jest również rama szkieletu układu rusztowań zawierającego podpory rusztowania i połączone z nimi wsporniki poprzeczne, zawierająca narożną węzłówkę zamocowaną w obszarze przyłączenia wspornika poprzecznego do podpory rusztowania, która we fragmencie narożnym obszaru przyłączenia wspornika poprzecznego do podpory rusztowania posiada otwór narożny, przez który na podporze rusztowania przymocowany jest zespół łączący, znamienna tym, że mniej więcej na wysokości otworu narożnego węzłówki znajduje się przesunięty do środka dalszy otwór w węzłówce, stanowiący miejsce przyłączenia dalszego zespołu łączącego, zaś poniżej otworu narożnego w węzłówce znajduje się dodatkowy otwór w węzłówce, przez który na podporze rusztowania zamocowany jest dodatkowy zespół łączący.

Wynalazek umożliwia realizację prostych połączeń z kotwami ściennymi bez wywierania niekorzystnego wpływu na wysokość skrajni między dwoma poziomami rusztowania. W wynalazku rozwiązano ponadto techniczny problem łatwego przemieszczenia struktury łączeniowej w rejony narożnych węzłówek z blachy stalowej,

Umieszczenie dalszego otworu w pewnej odległości od dolnej krawędzi wspornika poprzecznego rusztowania zapewnia dostateczną przestrzeń dla montażu dalszych jednostek łączących. Pierwszy element łączący w postaci półzłącza rurowego zapewnia możliwość łączenia standardowych rur wykorzystywanych do budowy rusztowań. Wykonanie dalszego zespołu łączącego w postaci jednoczęściowego odlewu, w szczególności odlewu z metalu zapewnia niski koszt wytwarzania zespołu, przy jednoczesnym zachowaniu jednoczesnej trwałości i niezawodności działania nawet w trudnych warunkach.

W celu zapewnienia możliwości łączenia długich rur szkieletu rusztowania lub podobnych zespołów, w sytuacji, gdy otwór narożny jest już wykorzystany przez zespół łączący, w jednym ze wskazanych powyżej wariantów realizacji konstrukcji łączącej według wynalazku długość wystającego profilu jest dobierana w taki sposób, że odległość luzu rury szkieletu przymocowanej równolegle do wspornika poprzecznego w pierwszym elemencie łączącym dalszego zespołu łączącego, mierzona od stalowej narożnej węzłówki, jest większa niż długość maksymalnej długości rzutu mierzonej względem narożnej stalowej węzłówki należącej do zespołu łączącego osadzonego w otworze narożnym.

PL 198 111 B1

Szczególnie cenną cechą konstrukcji według niniejszego wynalazku jest to, że zawiera element zapobiegający obrotowi, który zabezpiecza od przekręcenia dalszy zespół łączący, gdy znajduje się on w pozycji, w której jest przymocowany do stalowej narożnej węzłówki.

Dla zwiększenia stabilności narożnej węzłówki, wykonanej ze stalowej blachy, przy obciążeniu prostopadłym do jej powierzchni, w otoczeniu dalszego otworu istnieje zgrubienie wystające ponad powierzchnię blachy węzłówki.

Kolejną zaletą rozwiązania według wynalazku jest fakt, że pozwala ono na zrezygnowanie ze stosowania dodatkowych zabezpieczeń przeciw obrotom, gdyż do dwóch narożnych stalowych węzłówek szkieletu rusztowania w każdym przypadku jest przymocowana dodatkowa jednostka łącząca a zespoły łączące są przymocowane do ciągłej rury szkieletu.

Krótki opis rysunku

Przedmiot wynalazku w przykładach realizacji uwidoczniono na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematyczny wygląd ramy rusztowania z narożnymi węzłówkami z blachy stalowej, w których znajdują się dalszy otwór i otwór dodatkowy, fig. 2 przedstawia schematyczny wygląd szczegółu A z fig. 1, fig. 3 przedstawia fragment schematycznego widoku z boku ramy rusztowania wraz z połączeniem ze ścianą budynku przy pomocy rury kotwicznej z przymocowanym równocześnie urządzeniem wspornikowym (konsolą), fig. 4 przedstawia schematyczny widok z góry szczegółu B z fig. 3, obejmujący obszar połączenia rury kotwicznej i urządzenia wspornikowego (konsoli) w pobliżu narożnej węzłówki z blachy; [znajdujące się w tym miejscu pokrycie konsoli zostało usunięte z rysunku dla uzyskania lepszej przejrzystości], fig. 5 przedstawia schematyczny przekrój, wzdłuż linii I-I, przez konstrukcję złącza pokazanego na fig. 4, fig. 6 przedstawia schematyczny perspektywiczny wygląd szczegółu połączenia normalnego zespołu łączącego w obszarze otworu narożnego i dodatkowego normalnego zespołu łączącego w obszarze otworu dodatkowego, fig. 7 przedstawia fragment schematycznego widoku z góry połączenia rusztowania z budynkiem przy pomocy rur kotwicznych tworzących układ V, zaś fig. 8 przedstawia schematyczny, perspektywiczny wygląd szczegółu pokazanego na fig. 7 połączenia rusztowania ze ścianą budynku przy pomocy rur kotwicznych w układzie V w okolicy zastosowanej w szkielecie rusztowania narożnej węzłówki z blachy stalowej.

Przykłady realizacji wynalazku

Figura 1 przedstawia ramę rusztowania 10, która ogólną konstrukcją odpowiada zespołowi ramy znanego systemu szybkomontowalnych rusztowań Layhera. Rama 10 ma dwa pionowe podpory rusztowania 12, rozstawione z zachowaniem równoległości, które w rejonie górnych końców mogą być wyposażone w półki (pokrycie) osadzone na poprzecznych wspornikach 14 a w rejonie końców dolnych połączone są poprzecznym wspornikiem 16, z utworzeniem ramy. W rejonie górnych końców znajduje się obszar 18, wystający ponad poprzeczny wspornik 14, w którym to obszarze każda podpora rusztowania 12 ma w stosunku do pozostałej długości zmniejszony przekrój. Obszar ten nosi nazwę łącznika rur. Rozwiązanie to stwarza możliwość przymocowywania do rusztowania dalszych elementów ramy 10.

Narożna węzłówka z blachy stalowej 20, zilustrowana dokładniej na fig. 2, jest zawsze przyspawana w rejonie naroża złącza wspornika poprzecznego 14 i pionowej podpory rusztowania 12. Narożna węzłówka z blachy stalowej 20 posiada otwór narożny 22 oraz dalszy otwór 24, umieszczony w przybliżeniu na tym samym poziomie, co otwór narożny 22 oraz położony w kierunku ku środkowi rusztowania i mający kształt pionowej szczeliny, oraz położony pod otworem narożnym 22 dodatkowy otwór 26, w postaci wycięcia o kształcie litery U w narożnej węzłówce z blachy stalowej 20 i dotykający pionowej podpory rusztowania 12.

Odkształcenie przekrojowe 68 w postaci zgrubienia przekroju narożnej węzłówki z blachy stalowej 20, wystające ponad jej powierzchnię, jest utworzone wokół krawędzi otworu 24 i służy zwiększeniu sztywności w kierunku prostopadłym do płaszczyzny węzłówki 20. Temu samemu celowi służy zgrubienie 70 o kształcie litery L w rejonie narożnego otworu 22. Dodatkowy otwór 26 jest również otoczony na swym obrzeżu zgrubieniem 72 o kształcie litery U. Aby jeszcze bardziej zwiększyć stabilność węzłówki wobec wybaczania, również wolna krawędź narożnej węzłówki z blachy stalowej 20 posiada zgrubienie 74.

Otwór narożny 22 jest tak zaprojektowany, że element łączący może być przez niego łatwo przeprowadzony dla umocowania na pionowej podporze rusztowania 12. Możliwe jest też alternatywne zakotwiczenie w otworze narożnym 22 skośnego zastrzału, które to rozwiązanie może być stosowane w znanym systemie szybkomontowalnych rusztowań Layhera.

PL 198 111 B1

Dalszy otwór 24 i dodatkowy otwór 26 zapewniają możliwość przyłączania zespołów łączących, gdy dokładnie w obszarze narożnej węzłówki z blachy stalowej 20 zachodzi konieczność przyłączenia dalszych fragmentów rusztowania.

Ze względu na stabilność rusztowania konieczne jest kotwiczenie jego szkieletu lub pionowych ram 10 do ścian budynku, przy którym rusztowanie jest wznoszone. Sytuację taką w sposób fragmentaryczny przedstawiona w schemacie na fig. 3. W tym przypadku dwa zespoły wspornikowe 50, które wystają na zewnątrz lub do środka, są już przymocowane do narożnej węzłówki z blachy stalowej 20, a mocowanie następuje przy użyciu półzłącza (zacisku) 52, przeprowadzonego przez narożny otwór 22 (fig. 4 i 5). W następstwie tego, w przypadku dotychczasowego typu narożnych węzłówek, zrealizowanie dalszego przyłączenia nie było już możliwe. Z tej przyczyny, w praktyce, zakotwiczenie było przyłączane do pionowych słupów poniżej wspornika, co na fig. 3 jest uwidocznione przerywaną linią. Takie obniżone położenie kotwicznej rury 40 zmniejsza wysokość skrajni, co działa na niekorzyść ludzi pracujących na rusztowaniu i jeśli nie zostają wprowadzone określone zabezpieczenia powstaje ryzyko poważnych urazów głowy.

Struktura wynalazku umożliwia to, że kotwiczna rura 40, która w obszarze występu poza kontur rusztowania jest zakotwiczona o kotwę 62 w ścianie budynku 60, może zostać wprowadzona bezpośrednio w obszar wspornika poprzecznego 14, równolegle do niego, jak również zostać przymocowana w prosty sposób do obu narożnych węzłówek z blachy stalowej 20 z wykorzystaniem dodatkowego zespołu łączącego 30, co opisano w dalszym tekście. W rezultacie wymagana przepisami wysokość skrajni, wynosząca przykładowo 1,95 m, może być uzyskana bez trudu.

Zespół łączący 30 jest przedstawiony szczegółowo na fig. 4 i 5. Pokazano na nich konstrukcję połączenia, które na fig. 3 jest oznaczone jako szczegół B.

Jak już wspomniano, półzłącze 52 jest przepuszczone przez narożny otwór 22 i jest przymocowane do podpory rusztowania 12. Łączy ono także wystający zespół wspornikowy 50.

Dalszy zespół łączący 30 zawiera dwa elementy łączące. Pierwszy z nich, oznaczony jako 32, ma postać półzłącza 52 i może być przyłączany do kotwicznej rury 40 prostą, znaną metodą podpierania obrotowego elementu 32 przy użyciu śruby kotwicznej 56, która jest następnie wkładana i dociągana. Drugi element łączący 34 jest integralnie uformowany na pierwszym elemencie łączącym 32 i posiada profil dystansowy 36 o kołowym przekroju, na którego swobodnym końcu znajduje się profil wystający 38, ukształtowany w postaci głowicy młotka. Zespół łączący 30 ma postać jednoczęściowego odlewu, Głowica młotka profilu wystającego 38 ma taki kształt, że może być wprowadzana w obrotowej pozycji montażowej do mającego kształt podłużnej szczeliny otworu 24. Dalszy zespół łączący 30 jest wprowadzany w otwór aż do zetknięcia się końcówki profilu dystansowego 26 z zewnętrzną stroną narożnej węzłówki z blachy stalowej 20. Zespół łączący 30 jest następnie obracany o 90°, dzięki czemu głowica młotka wystającego profilu zachodzi za ściankę narożnej węzłówki z blachy stalowej. Zapewnia to, że zespół łączący 30 jest mocowany do narożnej węzłówki z blachy stalowej 20 bez luzu. W następnej kolejności może nastąpić przymocowanie rury kotwicznej przy użyciu prostej metody i elementu łączącego 32. Długość profilu dystansowego 36 jest dobierana w taki sposób, że odległość prześwitu L2 osadzonej rury kotwicznej 40, mierzona od zewnętrznej strony narożnej węzłówki z blachy stalowej 20, jest większa niż długość L1 tej części półzłącza 52, która wystaje poza narożną węzłówkę z blachy stalowej 20. W rezultacie rura kotwiczna 40 może być łatwo przeprowadzana przez półzłącze 52 i przymocowana do rusztowania na takiej wysokości, aby była zapewniona wymagana wysokość skrajni 1,95 m. Taka konstrukcja złącza ma również zaletę z punktu widzenia statyki, gdyż zapewnia, że siły są wprowadzane w strukturę rusztowania bardzo blisko osi podpierającego je podpory rusztowania.

W związku z tym, że rura kotwiczna 40 jest mocowana, za pośrednictwem zespołu łączącego 30, do dwóch należących do ramy rusztowania 10 narożnych węzłówek z blachy stalowej 20, dalsze zespoły łączące 30 są po przymocowaniu rury kotwicznej 40 automatycznie zabezpieczane przed obrotem.

Jak widać na fig. 4 i 5 zespół łączący 30 ma taką postać, że śruba kotwiczna 56 pierwszego elementu łączącego 32 znajduje się na górnej stronie, tj. tuż pod pokryciem 64 przymocowanym do wspornika poprzecznego 14 (mającego w przekroju kształt odwróconej litery U) za pomocą zaczepów hakowych 66. Możliwe jest również osadzenie zespołu łączącego 30 z obrotem o 180°, w tym przypadku śruba kotwiczna 56 znajduje się na dolnej stronie. Instalacja tego typu ma miejsce, na przykład, gdy w obszarze złącz ma się znajdować stopień przejścia i gdy umieszczenie śruby kotwicznej 56 na dolnej stronie zapewnia łatwiejszy dostęp przy montażu.

PL 198 111 B1

Na fig. 6 jest schematycznie pokazana możliwość realizacji bardzo zwartego przyłączenia dodatkowego zespołu łączącego 54 w rejonie narożnej węzłówki z blachy stalowej 20. Zgodnie z fig. 6 w narożnym otworze 22 zamontowany jest już normalny zespół łączący 54, zawierający pierwszy element łączący 54.1 i drugi element łączący 54.2. Drugi element łączący 54.2 jest przeprowadzany przez narożny otwór 22 i mocowany do pionowej podpory 12. Dalsza rura ramy rusztowania może być wówczas przymocowana do pierwszego elementu łączącego 54.1.

Dodatkowy zespół łączący 54, wraz z należącymi do niego elementami łączącymi 54.1 i 54.2, jest umieszczany bezpośrednio poniżej. Drugi element łączący 54.2 jest przeprowadzany przez dodatkowy otwór i mocowany do pionowej podpory rusztowania 12. Pierwszy element łączący 54.1 zapewnia dalszą możliwość realizacji złącz dla innej jeszcze rury ramy rusztowania.

Praktyczne zastosowanie wynalazku jest zilustrowane na fig. 7 i 8. Pokazano tam też kotwiczenie rusztowania do ściany budynku 60. W pokazanym przykładzie zastosowane jest kotwiczenie z użyciem zastrzałów V. W tym przypadku i zastosowanie znalazły dwie rury kotwiczne, pierwsza 42 i druga 44, tworzące - co widać na fig. 7 - kształt V. Wierzchołek tej litery w tym przypadku musi być przymocowany do obszaru narożnej węzłówki z blachy stalowej, natomiast końce ramion V, czyli końce rur kotwicznych 42 i 44, muszą być przymocowane do ściany budynku 60 za pośrednictwem kotew ściennych 62. Jak widać z fig. 8 zrealizowanie połączenia rur kotwicznych 42 i 44 z pionową podporą rusztowania 12 w rejonie narożnej węzłówki z blachy stalowej 20 jest prostą czynnością montażową. Łatwe jest również zmienianie kąta tworzonego przez obie rury kotwiczne 42 i 44.

Claims (14)

1. Konstrukcja łącząca do ramy rusztowania złożonej z podpór rusztowania oraz wsporników poprzecznych przymocowanych do podpór rusztowania, przy czym konstrukcja łącząca zawiera narożną węzłówkę zamocowaną w obszarze przyłączenia wspornika poprzecznego do podpory rusztowania, która we fragmencie narożnym obszaru przyłączenia wspornika poprzecznego do podpory rusztowania posiada otwór narożny, przez który na podporze rusztowania przymocowany jest zespół łączący, znamienna tym, że mniej więcej na wysokości otworu narożnego (22) znajduje się przesunięty do środka dalszy otwór (24) w węzłówce (20), a ponadto konstrukcja zawiera dalszy zespół łączący (30), obejmujący pierwszy element łączący (32) i drugi element łączący (34) lub zamocowany w dalszym otworze (24), przy czym w pierwszym elemencie łączącym (32) zamocowana jest rura kotwiczna (40), natomiast drugi element łączący (34) jest zamocowany w dalszym otworze (24) węzłówki (20) z utworzeniem złącza kształtowego i/lub złącza siłowego, zaś poniżej otworu narożnego (22) w węzłówce (20) znajduje się dodatkowy otwór (26) w węzłówce (20), przez który na podporze rusztowania (12) zamocowany jest dodatkowy zespół łączący (54).

2. Konstrukcja łącząca według zastrz. 1, znamienna tym, że drugi element łączący (34) zawiera profil dystansowy (36) i znajdujący się na jego wolnej stronie czołowej profil wystający (38), przy czym ten ostatni jest zamocowany w dalszym otworze (24) węzłówki (20) z utworzeniem złącza kształtowego i/lub złącza siłowego.

3. Konstrukcja łącząca według zastrz. 2, znamienna tym, że profil wystający (38) ma kształt głowicy młotka, a dalszy otwór (24) ma postać szczeliny o takim kształcie, że do przyłączenia dalszego zespołu łączącego (30) do blaszanej węzłówki (20) wystający profil (38) wprowadzany jest w dalszy otwór (24) aż do zetknięcia się z wystającym profilem (36), zaś przez obrót dalszego zespołu łączącego (30) utworzone jest złącze kształtowe i/lub złącze siłowe, w którym głowica młotka wystającego profilu (38) zaczepia, co najmniej w pewnym obszarze, o węzłówkę (20).

4. Konstrukcja łącząca według zastrz. 3, znamienna tym, że szczeiina dalszego otworu (24) jest zorientowana pionowo.

5. Konstrukcja łącząca według zastrz. 3, znamienna tym, że szczeiina dalszego otworu (24) jest zorientowana poziomo.

6. Konstrukcja łącząca według zastrzi 1, znamienna tym, że dalszy otwór (24) znajduje się w pewnej odległości od dolnej krawędzi wspornika poprzecznego (14).

7. Konstrukcja łącząca według zastrz. 1, znamienna tym, że pierwszy element łączący (32) dalszego zespołu łączącego (30) ma postać półzłącza rurowego.

8. Konstrukcja łącząca według zastrz. 1, znamienna tym, że dalszy zespół łączący (30) ma postać odlewu jednoczęściowego, w szczególności odlewu metalowego.

PL 198 111 B1

9. ΚοηεΤυ^θ według zastrz. 1, znamienna że (^ł^ągoi^cć (L) wystającego profilu (38) jest tak dobrana, że odstęp (L2) pomiędzy rurą kotwiczną (40) zamocowaną w pierwszym elemencie łączącym (32) dalszego zespołu łączącego (30) równolegle do wspornika poprzecznego (14) a węzłówką (20) jest większy od długości (L1) maksymalnego występu, w stosunku-do węzłówki (20), zespołu łączącego (52) osadzonego w otworze narożnym (22).

10. Konstrukcja łącząca według 1, znamienna tym, że dalszy oowór (24) węztówki (20) posiada odkształcenie przekrojowe (68) wystające ponad płaszczyznę węzłówki.

11. Konstrukcja łącząca według zas^z. 10, znamienna tym, że odkształcenie przekrooowe (68) otacza dalszy otwór (24).

12. Kous^u^a łącząca według zas^z. 1, znamienna tym, że dodatkowyoowór(26) w węztówce (20) ma kształt litery „U otwartej w stronę podłużnej krawędzi łączącej węzłówki (20).

13. Konstrukcca łącząca według zastrz. 1, znamienna tym. że dalszy zespół łączący (30) jest zamocowany w dalszym otworze (24) do obu węzłówek (20) ramy rusztowania (10), natomiast zespoły łączące (30) są przymocowane do ciągłej rury kotwicznej (40).

14. Rama szkieletu układu rusztowań zawierającego podpory rusztowania i połączone z nimi wsporniki poprzeczne, zawierająca narożną węzłówkę zamocowaną w obszarze przyłączenia wspornika poprzecznego do podpory rusztowania, która we fragmencie narożnym obszaru przyłączenia wspornika poprzecznego do podpory rusztowania posiada otwór narożny, przez który na podporze rusztowania przymocowany jest zespół łączący, znamienna tym, że mniej więcej na wysokości otworu narożnego (22) węzłówki (20) znajduje się przesunięty do środka dalszy otwór (24) w węzłówce (20), stanowiący miejsce przyłączenia dalszego zespołu łączącego (30), zaś poniżej otworu narożnego (22) w węzłówce (20) znajduje się dodatkowy otwór (26) w węzłówce (20), przez który na podporze rusztowania (12) zamocowany jest dodatkowy zespół łączący (54).