PL197832B1 - Mechanizm regulacji odrzutu dla broni do odpalania pocisku do przodu, broń do odpalania pocisku do przodu i sposób regulacji odrzutu broni do odpalania pocisku do przodu - Google Patents

Abstract

1. Mechanizm regulacji odrzutu dla broni s luzacej do odpala- nia pocisku do przodu, przy czym mechanizm zawiera mas e pierw- sz a i mas e drug a, które, po odpaleniu broni, s a zasadniczo równo- cze snie nap edzane w przeciwnych kierunkach, przy czym masa pierwsza jest nap edzana do przodu w przeciwdzia laj ac skierowa- nemu do ty lu odrzutowi broni, a masa druga jest nap edzana do ty lu pochlaniaj ac czesci si ly odrzutu, znamienny tym, ze masa pierw- sza (12) i masa druga (14) zawieraj a przeciwleg le powierzchnie oddzia lywania (30, 32), a gaz wydostaj acy si e z komory (22) strza- lowej broni po odpaleniu, jest wprowadzany pomi edzy powierzchnie oddzia lywania (30, 32) dla nap edzania masy pierwszej (12) i masy drugiej (14) w kierunku od siebie nawzajem. 4. Bro n do odpalania pocisku do przodu, znamienna tym, ze zawiera mechanizm regulacji odrzutu, w którym masa pierwsza (12) i masa druga (14) zawieraj a przeciwleg le powierzchnie oddzia lywa- nia (30, 32), a gaz wydostaj acy si e z komory (22) strza lowej broni po odpaleniu, jest wprowadzany pomi edzy powierzchnie oddzia ly- wania (30, 32) dla nap edzania masy pierwszej (12) i masy dru- giej (14) w kierunku od siebie nawzajem. 22. Sposób regulacji odrzutu broni do odpalania pocisku do przodu spowodowanego przez odpalenie pocisku, w którym nap e- dza si e mas e pierwsz a do przodu, w tym samym kierunku co pocisk i przeciwdzia la si e skierowanej do ty lu sile odrzutu i dostarcza si e drug a mas e, któr a zasadniczo równocze snie nap edza si e do ty lu, wbrew dzia laniu srodków poch laniaj acych si le i zasadniczo równo- cze snie poch lania si e cz esc skierowanej do ty lu si ly odrzutu i gazem, który wydostaje si e z komory strza lowej broni podczas strza lu dzia la si e na masy pierwsz a i drug a dla nap edzania ich w przeciwnych kierunkach od siebie, znamienny tym, ze gazem dzia la si e na przeciwleg le powierzchnie oddzia lywania (30, 32) na masie pierwszej i drugiej. PL PL PL PL

Description

⁽21) Num^{er z}gł°^szeni^a: 364999 ⁽¹³⁾ ~

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (22) Data zgłoszenia: 02.03.2001 (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego:

02.03.2001, PCT/AU01/00220 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego:

07.09.2001, WO01/65195 PCT Gazette nr 36/01 (51) Int.Cl.

F41A 5/16 (2006.01) F41A 5/10 (2006.01) F41A 5/22 (2006.01) F41A 25/16 (2006.01) F41C 3/00 (2006.01)

Mechanizm regulacji odrzutu dla broni do odpalania pocisku do przodu, (54) broń do odpalania pocisku do przodi i sposób regulacji odrzutu broni do odpalania pocisku do przodu (30) Pierwszeństwo:

02.03.2000,AU,PQ5987 (43) Zgłoszenie ogłoszono:

27.12.2004 BUP 26/04 (73) Uprawniony z patentu:

VADER PTY LTD,Keysborough,AU (72) Twórca(y) wynalazku:

Richard Giza,Keysborough,AU (45) O udzieleniu patentu ogłoszono:

30.04.2008 WUP 04/08 (74)

Pełnomocnik:

Słomczyńska Elżbieta, POLSERVICE, Kancelaria Rzeczników Patentowych Sp. z o.o.

(57) 1. Mechanizm regulacji odrzutu dla broni służącej do odpalania pocisku do przodu, przy czym mechanizm zawiera masę pierwszą i masę drugą, które, po odpaleniu broni, są zasadniczo równocześnie napędzane w przeciwnych kierunkach, przy czym masa pierwsza jest napędzana do przodu w przeciwdziałając skierowanemu do tyłu odrzutowi broni, a masa druga jest napędzana do tyłu pochłaniając części siły odrzutu, znamienny tym, że masa pierwsza (12) i masa druga (14) zawierają przeciwległe powierzchnie oddziaływania (30, 32), a gaz wydostający się z komory (22) strzałowej broni po odpaleniu, jest wprowadzany pomiędzy powierzchnie oddziaływania (30, 32) dla napędzania masy pierwszej (12) i masy drugiej (14) w kierunku od siebie nawzajem.

4. Broń do odpalania pocisku do przodu, znamienna tym, że zawiera mechanizm regulacji odrzutu, w którym masa pierwsza (12) i masa druga (14) zawierają przeciwległe powierzchnie oddziaływania (30, 32), a gaz wydostający się z komory (22) strzałowej broni po odpaleniu, jest wprowadzany pomiędzy powierzchnie oddziaływania (30, 32) dla napędzania masy pierwszej (12) i masy drugiej (14) w kierunku od siebie nawzajem.

22. Sposób regulacji odrzutu broni do odpalania pocisku do przodu spowodowanego przez odpalenie pocisku, w którym napędza się masę pierwszą do przodu, w tym samym kierunku co pocisk i przeciwdziała się skierowanej do tyłu sile odrzutu i dostarcza się drugą masę, którą zasadniczo równocześnie napędza się do tyłu, wbrew działaniu środków pochłaniających siłę i zasadniczo równocześnie pochłania się część skierowanej do tyłu siły odrzutu i gazem, który wydostaje się z komory strzałowej broni podczas strzału działa się na masy pierwszą i drugą dla napędzania ich w przeciwnych kierunkach od siebie, znamienny tym, że gazem działa się na przeciwległe powierzchnie oddziaływania (30, 32) na masie pierwszej i drugiej.

PL 197 832 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest mechanizm regulacji odrzutu dla broni do odpalania pocisku do przodu, broń do odpalania pocisku do przodu i sposób regulacji odrzutu broni do odpalania pocisku do przodu, broni służącej do odpalania pocisku, takiej jak wielkokalibrowa, która jest oparta na podstawie takiej jak stojak albo platforma oraz przenośna ręczna.

W niniejszym opisie termin pocisk ma być rozumiany jako obejmujący jednoczęściowe zasadniczo stałe pociski, takie jak kule, śrut, strzałki, igły, głowice artyleryjskie, pociski takie jak na przykład z WO 97/04281, pociski moździerzowe (na przykład 120 mm) albo rakietowe pociski artyleryjskie, oraz ładunki wieloczęściowe, które są odpalane jako jeden, tak jak w przypadku strzału z broni myśliwskiej albo wielu kuł wystrzeliwanych równocześnie.

Problemem związanym ze wszystkimi rodzajami broni, które odpalają pociski, a zwłaszcza z tymi, które bazują na detonacji wybuchowego materiału miotającego, jest odrzut. Znaczy to, że odpalenie broni (na przykład poprzez detonację ładunku wybuchowego materiału miotającego w broni) wytwarza skierowane do przodu parcie napędzające działające na pocisk, oraz równą mu i przeciwnie skierowaną siłę skierowaną do tyłu albo odrzut. Odrzut ogranicza celność i poręczność broni. Po pierwsze wytwarza on siłę, która powoduje obrót broni dookoła środka ciężkości broni i jej podparcia (którym dla broni ręcznej będzie strzelający), powodując podniesienie do góry i zniesienie na bok wylotu lufy przed następnymi strzałami. Siły odrzutu powodują także powstanie momentu obrotowego, który powoduje wykrzywienie broni. Wylot jest odrzucany od celu w nieregularnym półkolistym ruchu dookoła osi podłużnej lufy. Podobnie do efektu powodowanego przez podniesienie wylotu lufy, czas ponownego namierzenia celu dla następnych kuł jest więc zwiększony, a celność jest znacznie pogorszona

Podczas strzelania automatycznego odrzut może znacznie wpłynąć na celność kolejnych pocisków. Po drugie, siła odrzutu musi być pochłonięta przez broń, albo też strzelającego, jeśli bronią jest broń ręczna, albo też musi być przekazana na podporę mocującą, a z niej do gruntu, dla cięższej broni, takiej jak artyleryjska. Może to więc spowodować niewygodę i zmęczenie, a nawet zranienie strzelca, albo też zapotrzebowanie na cięższe podpory podtrzymujące, albo złożone miękkie wózki podtrzymujące dla ruchomej broni artyleryjskiej. W broni ręcznej są czasami stosowane do pochłaniania prędkości odrzutu duże masy, jednak to wpływa niekorzystnie na poręczność.

Oczywiście gdyby można było zasadniczo zmniejszyć albo wyeliminować odrzut broni, wtedy zmniejszyłoby to powyższe problemy.

Istnieje wiele znanych mechanizmów zmniejszających odrzut, obejmujących układy, które są inicjowane przez gwałtownie się rozszerzające gazy wytwarzane przez wybuch i spalanie materiału miotającego. Jednak generalnie znane układy jedynie skutecznie zmniejszają odrzut, bez jego zlikwidowania albo przynajmniej zasadniczego zmniejszenia.

Z opisu patentowego DE 1 952 418 znane jest urządzenie, które umożliwia kompensację sił działających na broń podczas przyspieszania w czasie wystrzału, tak aby nie powodowały żadnego ruchu broni podczas strzału. W tym celu broń została wyposażona w masę przeciwstawiająca się odrzutowi broni. Masa ta jest umieszczona ruchomo symetrycznie względem osi lufy i jest przyspieszana z tą samą siłą co pocisk, ale w przeciwnym kierunku. Zostało to osiągnięte dzięki temu, że gaz wyrzucający pocisk do przodu, działa równocześnie na masę w kierunku przeciwnym. Wyrównanie sił uzyskano dzięki temu, że powierzchnia masy, na która działa gaz jest równa powierzchnia dna pocisku. Lufa jest umieszczona na stałe, a droga, jaką musi wykonać gaz, aby dotrzeć do masy jest stosunkowo długa.

Celem niniejszego wynalazku jest opracowanie mechanizmu regulacji odrzutu dla broni do odpalania pocisku do przodu, broń do odpalania pocisku do przodu i sposób regulacji odrzutu broni do odpalania pocisku do przodu ulepszonego mechanizmu regulacji odrzutu.

Mechanizm regulacji odrzutu dla broni służącej do odpalania pocisku do przodu zawierający masę pierwszą i masę drugą, które, po odpaleniu broni, są zasadniczo równocześnie napędzane w przeciwnych kierunkach, przy czym masa pierwsza jest napędzana do przodu w przeciwdziałając skierowanemu do tyłu odrzutowi broni, a masa druga jest napędzana do tyłu pochłaniając części siły odrzutu według wynalazku charakteryzuje się tym, że masa pierwsza i masa druga zawierają przeciwległe powierzchnie oddziaływania, a gaz wydostający się z komory strzałowej broni po odpaleniu, jest wprowadzany pomiędzy powierzchnie oddziaływania dla napędzania masy pierwszej i masy drugiej w kierunku od siebie nawzajem.

PL 197 832 B1

Korzystnie, mechanizm zawiera ramę, masę pierwszą i masę drugą związane z ramą, stanowiącą prowadnicę dla ich ruchu do przodu i do tyłu, oraz zawierający środki pochłaniające siłę, działające pomiędzy masą drugą i ramą, oraz środki przenoszące siłę, działające pomiędzy masą pierwszą i ramą.

Korzystnie, rama jest mocowana do broni łącząc broń z mechanizmem, dla napędzania pierwszej i drugiej masy w przeciwnych kierunkach po odpaleniu broni.

Broń do odpalania pocisku do przodu, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera mechanizm regulacji odrzutu, w którym masa pierwsza i masa druga zawierają przeciwległe powierzchnie oddziaływania, a gaz wydostający się z komory strzałowej broni po odpaleniu, jest wprowadzany pomiędzy powierzchnie oddziaływania dla napędzania masy pierwszej i masy drugiej w kierunku od siebie nawzajem.

Broń do odpalania pocisku do przodu, zawierająca masę pierwszą i masę drugą, które są po odpaleniu broni zasadniczo równocześnie napędzane w przeciwnych kierunkach, w której masa pierwsza jest napędzana do przodu, dla przeciwdziałania skierowanemu do tyłu odrzutowi broni, a masa druga jest napędzana do tyłu dla pochłaniania części siły odrzutu, przy czym drugą masę stanowi trzon zamkowy broni według wynalazku charakteryzuje się tym, że pierwszą masę stanowi lufa broni, która jest połączona z komorą na końcu ładowania trzonu zamkowego dla przyjmowania naboju z kulą i z wybuchowym materiałem miotającym przy czym trzon zamkowy i lufa zawierają rejon kontaktu gazowego do przyjmowania rozszerzających się gazów z komory po odpaleniu materiału miotającego i wyrzucających lufę do przodu, a trzon zamkowy do tyłu.

Korzystnie, broń zawiera środki dociskające związane z lufą i ramą broni przenoszące na ramę skierowaną do przodu siłę, pochodzącą z ruchu lufy do przodu.

Korzystnie, środkami dociskającymi są środki przenoszące i pochłaniające siłę takie jak sprężyna naciskowa, mechanizm tłoka i cylindra pneumatycznego albo hydraulicznego, oraz mechanizm elektromagnetyczny.

Korzystnie, środki dociskające stanowią element przywracający lufę do jej położenia odpalenia.

Korzystnie, lufa i trzon zamkowy są dociskane nawzajem w swoim kierunku względem ramy broni.

Korzystnie, lufa i trzon zamkowy są dociskane nawzajem w swoim kierunku sprężyną rozciąganą, która jest zamocowana pomiędzy lufą i trzonem zamkowym.

Korzystnie, sprężyna rozciągana stanowi element utrzymujący trzon zamkowy w położeniu odpalenia tuż po detonacji materiału miotającego przy czym trzon zamkowy ma powierzchnię oddziaływania do inicjowania ruchu pocisku do przodu.

Korzystnie, sprężyna rozciągana stanowi element przywracania trzonu zamkowego do jego położenia odpalenia, po jego przemieszczeniu do tyłu.

Korzystnie, broń zawiera środki dociskające niezależnie działające pomiędzy, odpowiednio, lufą i ramą broni, oraz trzonem zamkowym i ramą broni dociskające trzon zamkowy i lufę w kierunku do siebie nawzajem.

Korzystnie, każde ze środków dociskających zawierają śrubową sprężynę naciskową.

Korzystnie, komora jest tworzona przez lufę.

Korzystnie, komora jest tworzona przez trzon zamkowy.

Korzystnie, komora jest tworzona przez kombinację lufy i trzonu zamkowego.

Korzystnie, komora jest oddzielnym elementem, a umieszczony pomiędzy rejon kontaktu gazowego jest tworzony częściowo przez dwie zwrócone w swoim kierunku powierzchnie oddziaływania, z których każda jest bezpośrednio albo niebezpośrednio powiązana z lufą albo trzonem zamkowym.

Korzystnie, masa pierwsza jest związana z lufą broni, a masa pierwsza i lufa są napędzane do przodu, przy czym masę drugą stanowi trzon zamkowy broni.

Korzystnie, po detonacji wybuchowego materiału, lufa, masa pierwsza i trzon zamkowy są początkowo napędzane do przodu, a następnie lufa i trzon zamkowy są napędzane do tyłu, podczas gdy masa pierwsza dalej przemieszcza się do przodu.

Korzystnie, lufa jest dociskana do tyłu względem ramy broni, do położenia odpalenia, masa pierwsza jest dociskana względem ramy do występu oporowego na lufie, a trzon zamkowy jest dociskany do przodu względem ramy, w kierunku położenia odpalenia, przy czym, umieszczony pomiędzy nimi rejon kontaktu gazowego jest tworzony przez zwrócone w swoim kierunku powierzchnie pomiędzy występem oporowym na lufie a masą pierwszą, przy czym jest on połączony gazowo z komorą tworzoną przez lufę, a rozszerzające się gazy pochodzące z detonacji wybuchowego materiału miotającego wewnątrz komory wyrzucają pocisk z komory przez lufę, a stąd napędzają lufę do przodu,

PL 197 832 B1 razem z masą pierwszą, przy czym trzon zamkowy jest dociskany do przodu i równocześnie przemieszcza się on do przodu wraz z lufą, do czasu aż rozszerzające się gazy wejdą do umieszczonego pomiędzy rejonu kontaktu gazowego, po czym trzon zamkowy jest napędzany do tyłu równocześnie z napędzaniem masy pierwszej (88) do przodu, oraz w której ruch lufy jest odwracany przez nacisk pomiędzy nią i ramą kiedy masa pierwsza dalej podąża do przodu.

Sposób regulacji odrzutu broni do odpalania pocisku do przodu spowodowanego przez odpalenie pocisku, w którym napędza się masę pierwszą do przodu, w tym samym kierunku co pocisk i przeciwdziała się skierowanej do tyłu sile odrzutu i dostarcza się drugą masę, którą zasadniczo równocześnie napędza się do tyłu, wbrew działaniu środków pochłaniających siłę i zasadniczo równocześnie pochłania się część skierowanej do tyłu siły odrzutu i gazem, który wydostaje się z komory strzałowej broni podczas strzału działa się na masy pierwszą i drugą dla napędzania ich w przeciwnych kierunkach od siebie według wynalazku charakteryzuje się tym, że gazem działa się na przeciwległe powierzchnie oddziaływania na masie pierwszej i drugiej.

Wynalazek charakteryzuje się wytwarzaniem skierowanej do przodu siły przeciwnej dla skierowanego do tyłu odrzutu, równocześnie z pochłanianiem skierowanej do tyłu siły odrzutu, natychmiast po zainicjowaniu napędu pocisku.

Masę pierwszą i masę drugą stanowią stałe obciążniki bezwładnościowe.

Korzystnie mechanizm zawiera ramę, masę pierwszą i masę drugą związane z ramą, w celu prowadzenia przez ramę ich odpowiednich ruchów do przodu i do tyłu, oraz zawiera środki pochłaniające siłę, które działają pomiędzy masą drugą i ramą, oraz środki przenoszące siłę, które działają pomiędzy masą pierwszą i ramą.

W drugim aspekcie wynalazek zapewnia sposób przeciwdziałania odrzutowi broni spowodowanemu przez odpalenie pocisku, przy czym sposób obejmuje dostarczanie masy pierwszej napędzanej do przodu w tym samym kierunku co pocisk, w celu przeciwdziałania skierowanej do tyłu sile odrzutu, oraz dostarczanie masy drugiej zasadniczo równocześnie napędzanej do tyłu, wbrew działaniu środków pochłaniających siłę, w celu zasadniczo równoczesnego pochłaniania części skierowanej do tyłu siły odrzutu.

Wytwarzanie skierowanej do przodu siły przeciwdziałającej równocześnie z pochłanianiem resztkowej siły odrzutu przez czas trwania odrzutu umożliwia osiągnięcie wynikowych charakterystyk siły-czasu, które mogą być określone w sposób racjonalny. Na przykład dla pocisku, który jest odpalany poprzez detonację wybuchowego materiału miotającego, siła odrzutu broni może być w sposób racjonalny obliczona na podstawie ilości i typu materiału miotającego oraz mas itp., które są zastosowane, albo też może być ona określona doświadczalnie w sposób eksperymentalny, a stąd można obliczyć (ewentualnie wyregulować eksperymentalnie) odpowiednie parametry siły przeciwdziałającej i mechanizmów pochłaniania odrzutu, w celu uzyskania określonej wynikowej charakterystyki siły-czasu. Tak więc wynalazek zapewnia ulepszony mechanizm regulacji odrzutu. Uważa się, że w pewnych postaciach wykonania wynalazku odrzut broni może być przynajmniej zasadniczo wyeliminowany, jeśli nie całkowicie zlikwidowany (to znaczy siła wynikowa jest równa zasadniczo zeru przez czas trwania odrzutu). Uważa się także, że można wytworzyć wynikową siłę skierowaną do przodu.

Korzystnie masą pierwszą jest lufa, a masą drugą trzon zamkowy broni, oraz zastosowane są środki związane z lufą i ramą broni służące do przenoszenia skierowanej do przodu siły, pochodzącej z ruchu lufy do przodu, na ramę. Środki te mogą obejmować sprężynę naciskową albo układ tłoka i cylindra pneumatycznego lub hydraulicznego, albo też środki elektromagnetyczne, które działają w celu przywracania lufy do jej położenia strzału.

Lufa i trzon zamkowy są także korzystnie dociskane w kierunku siebie nawzajem względem ramy broni. To dociskanie może być zapewnione przez sprężynę rozciąganą, która jest zamocowana pomiędzy lufą i trzonem zamkowym. Tak więc, kiedy siła pochodząca ze skierowanego do przodu pędu lufy jest przekazywana na ramę, skierowana do tyłu siła odrzutu przekazywana trzonowi zamkowemu jest pochłaniana przez sprężynę rozciąganą. Sprężyna rozciągana zapewnia więc środki pochłaniające siłę, wbrew działaniu których napędzany jest trzon zamkowy. Sprężyna rozciągana może także funkcjonować w celu utrzymywania trzonu zamkowego w jego położeniu strzału zaraz po detonacji materiału miotającego, w celu zapewnienia odpowiedniej powierzchni oddziaływania do inicjowania ruchu pocisku do przodu, a następnie przywracania go do jego położenia strzału po jego przemieszczeniu do tyłu.

Alternatywnie dociskanie trzonu zamkowego i lufy w kierunku siebie nawzajem może być zapewnione przez środki działające niezależnie pomiędzy lufą i ramą oraz trzonem zamkowym i ramą.

PL 197 832 B1

Takie środki działające pomiędzy lufą i ramą mogą stanowić opisane powyżej środki do przekazywania skierowanej do przodu siły pochodzącej ze skierowanego do przodu ruchu lufy na ramę. Każde z niezależnych środków mogą zawierać sprężynę śrubową.

Chociaż korzystna postać wykonania łączy równoczesne wyrzucanie do przodu lufy i wyrzucanie do tyłu trzonu zamkowego w celu regulacji odrzutu, tak jak opisano powyżej, to należy rozumieć, że wynalazek może być zrealizowany w alternatywnych postaciach wykonania. Na przykład uważa się, że masa pierwsza i masa druga mogą być składnikami dodatkowymi, oraz że gaz do napędzania ich w kierunku od siebie nawzajem może być pobierany z lufy albo komory strzałowej. Mechanizm regulacji odrzutu może być także zastosowany jako dodatek do broni. Różne powyższe albo poniższe cechy służące do dociskania trzonu zamkowego i lufy oraz zapewniania powierzchni oddziaływania dla gazu mogą być dostosowane do mas takich alternatywnych postaci wykonania.

W preferowanym układzie, w którym pierwszą masą jest lufa, a drugą masą trzon zamkowy broni, komora do przyjmowania naboju zawierającego pocisk (taki jak kula) i wybuchowy materiał miotający jest korzystnie umieszczona na końcu załadowczym lufy. Komora jest powiązana z lufą i trzonem zamkowym w celu zapewniania umieszczonego pomiędzy nimi rejonu kontaktu gazowego, służącego do przyjmowania rozszerzających się gazów z komory po odpaleniu pocisku z naboju. Tak więc, po odpaleniu naboju, rozszerzające się gazy z materiału miotającego wyrzucają pocisk z naboju i napędzają go w lufie, oraz, natychmiast po rozpoczęciu ruchu pocisku, rozszerzające się gazy podążające za pociskiem, które wychodzą z naboju do komory, rozszerzają się w kierunku umieszczonego pomiędzy rejonu kontaktu gazowego w celu wyrzucania lufy do przodu i równoczesnego odrzucania trzonu zamkowego do tyłu, aby w ten sposób zmniejszyć, jeśli nie wyeliminować, odrzut broni. Komora może być tworzona przez lufę, przez trzon zamkowy, przez kombinację lufy i trzonu zamkowego, albo też przez oddzielny element komorowy. Korzystnie składnik albo składniki tworzące komorę są powiązane konstrukcyjnie, tak że umieszczony pomiędzy nimi rejon kontaktu gazowego jest tworzony częściowo przez przynajmniej dwie zwrócone w swoim kierunku powierzchnie oddziaływania, przy czym każda powierzchnia oddziaływania jest bezpośrednio albo niebezpośrednio związana z lufą albo trzonem zamkowym. Korzystnie powierzchnie oddziaływania są zasadniczo zorientowane normalnie względem kierunków ruchu do przodu i do tyłu, w celu maksymalizacji sił przykładanych do nich w kierunku do przodu i do tyłu przez ciśnienie gazu. Wspomniane powyżej powiązanie konstrukcyjne może być zrealizowane przez układ teleskopowy jednego składnika względem drugiego, co zostanie opisane bardziej szczegółowo poniżej.

Należy rozumieć, że broń będzie zawierała mechanizm odpalający do inicjacji detonacji wybuchowego materiału miotającego, a w korzystnej postaci wykonania może on zawierać iglicę związaną z trzonem zamkowym, która jest uruchamiana przez mechanizm spustowy podtrzymywany na ramie, co jest znane. Broń może zapewniać także działanie półautomatyczne albo całkowicie automatyczne, wykorzystując energię przechowywaną podczas ruchu trzonu zamkowego do tyłu, co także jest znane, w którym to przypadku należy zastosować magazynek. Odpowiedni mechanizm odpalający i mechanizm do zapewniania pół- albo całkowicie automatycznego działania zawierający magazynek dla nabojów nie będzie tutaj opisywany bardziej szczegółowo, gdyż istnieje wiele takich znanych mechanizmów, spośród których może wybrać osoba znająca temat w celu zapewnienia takiego mechanizmu odpowiedniego dla broni.

Broń zawierająca wynalazek, w jego preferowanej postaci obejmującej wyrzucanie lufy do przodu, może zawierać dodatkowe cechy związane z lufą, w celu zwiększania jej pędu do przodu. Takie dodatkowe cechy obejmują na przykład zastosowanie stożkowego otworu lufy i/lub hamulce wylotowe do kierowania gazu w kierunku od lufy, które są znane. Broń w jej preferowanej postaci może być bronią ręczną, taką jak karabin, strzelba, pistolet albo rewolwer.

Przedmiot wynalazku w przykładzie wykonania jest przedstawiony na rysunku, na którym fig. 1 do 4 przedstawiają w sposób schematyczny zasadę działania wynalazku, fig. 5 przedstawia w sposób schematyczny zastosowanie lufy, jednostki komorowej i trzonu zamkowego w wynalazku, fig. 6A-D i 7A-F przedstawiają zasadę działania dalszych przykładów wykonania, fig. 8 przedstawia widok z boku, częściowo w przekroju, przykładu wykonania wynalazku w postaci pistoletu automatycznego, fig. 9 przedstawia częściowy przekrój fragmentu pistoletu z fig. 8 przedstawiający suwak (to znaczy trzon zamkowy) w jego najbardziej wysuniętym do tylu położeniu.

Mechanizm regulacji odrzutu 10 broni pokazany schematycznie na fig. 1 do 4 zawiera masę pierwszą, którą jest lufa 12 broni, oraz masę drugą, którą jest trzon zamkowy 14 broni. Lufa 12 przemieszcza się względem ramy 18 broni w kierunku do przodu, wbrew działaniu środków dociskających 16,

PL 197 832 B1 a trzon zamkowy 14 przemieszcza się względem ramy 18 do tyłu, wbrew działaniu środków dociskających 20. Środki dociskające 16 i 20 mogą być śrubowymi sprężynami naciskowymi. Lufa tworzy na jej końcu załadowczym komorę 22 służącą do przyjmowania naboju 24 z kulą 25, oraz jest teleskopowo przyjmowana w zagłębieniu 26 w trzonie zamkowym 14.

Zagłębienie 26 trzonu zamkowego i lufa 12 są tak ukształtowane, że w położeniu gotowym do odpalenia (fig. 1) tworzą one umieszczony pomiędzy nimi rejon kontaktu gazowego, a konkretnie pierścieniową objętość 28. Otwory 29 zapewniają przepływ gazu z komory 22 do objętości 28. Umieszczony po środku rejon kontaktu gazowego 28 jest tworzony w części przez powierzchnię oddziaływania 33 na lufie 12 i zwróconą w jej kierunku powierzchnię oddziaływania 32 na trzonie zamkowym 14. Powierzchnie oddziaływania 30 i 32 są ustawione zasadniczo normalnie względem kierunku ruchu do przodu i do tyłu. Iglica 34 jest powiązana z trzonem zamkowym 14.

Podczas odpalania gwałtownie rozszerzające się gazy 36 pochodzące z wybuchowego materiału miotającego z naboju 24 wyrzucają kulę 25 do otworu lufy 12, a także przepływają przez otwory 29 do umieszczonego pomiędzy rejonu kontaktu gazowego 28 (fig. 2). Gazy o bardzo wysokim ciśnieniu wchodzące do rejonu 28 działają na powierzchnie oddziaływania 30 oraz 32 i w ten sposób równocześnie przemieszczają albo wyrzucają lufę 12 do przodu (strzałka A, fig. 3), a trzon zamkowy 14 do tyłu (strzałka B, fig. 3). Rozpoczęcie wyrzucania do przodu lufy 12 i wyrzucania do tyłu trzonu zamkowego 14 występuje natychmiast po odpaleniu, dzięki bliskości otworów 29 i komory 22. Siła ruchu do tyłu albo odrzutu trzonu zamkowego 14 jest pochłaniana przez środki dociskające 20, które posiadają odpowiednią charakterystykę względem charakterystyki środków dociskających 16, w celu zapewnienia, że przechowają one znaczną część siły zamiast jej natychmiastowego przekazania na ramę 18. Równocześnie siła pochodząca z ruchu lufy 12 do przodu jest przekazywana na ramę 18 poprzez środki dociskające 16, które posiadają względnie sztywniejszą charakterystykę w porównaniu z charakterystyką środków dociskających 20, w celu zapewnienia, że siła przeciwdziałająca odrzutowi zostanie szybko przeniesiona na ramę 18. Tak więc skierowany do tyłu odrzut, który występuje po detonacji środka wybuchowego w naboju 24 i rozszerzeniu się gazów 36 z niego pochodzących w celu napędzania kuli 25 w lufie 12, jest równocześnie zarówno pochłaniany w środkach dociskających 20 jak i przeciwdziała mu skierowana przeciwnie siła przykładana do ramy 18 przez lufę 12. Wynikiem tego może być całkowite albo przynajmniej znaczne wyeliminowanie odrzutu broni. Na końcu ruchu lufy 12 do przodu i ruchu trzonu zamkowego 14 do tyłu (fig. 4) nabój 24 jest wyrzucany przez wyrzutnik 35, a środki dociskające 16 i 20 działają w celu przywrócenia części do ich położenia gotowego do odpalenia.

Figura 5 przedstawia w sposób schematyczny modyfikację, w której oddzielny element (jednostka komorowa) 40 jest umieszczony pomiędzy trzonem zamkowym 14 i lufą 12 (składniki z fig. 5, które odpowiadają tym z fig. 1 do 4 mają te same numery odnośników, ale należy zauważyć, że dla jasności na fig. 5 pominięto pewne elementy). Przednia cylindryczna część 42 jednostki komorowej 40 łączy się teleskopowo z szerszym cylindrycznym zagłębieniem 44 w lufie 12, w celu utworzenia umieszczonego pomiędzy nimi rejonu kontaktu gazowego 28 tworzonego w części przez zwrócone w swoim kierunku powierzchnie oddziaływania 30 i 32, odpowiednio, lufy 12 i jednostki komorowej 40. Przy takiej konstrukcji wyeliminowane są otwory 29, jednak funkcjonuje ona tak samo jak konstrukcja z fig. 1 do 4.

Powierzchnie oddziaływania umieszczonego pomiędzy rejonu kontaktu gazowego 28 mogą mieć dowolny pożądany kształt. Tak więc zamiast być płaskie, jak pokazano na fig. 1 do 5, mogą one posiadać fragmenty zakrzywione, być wyżłobione, zawierać zagłębienia albo być w inny sposób zmodyfikowane w celu zwiększenia obszaru powierzchni, na który oddziałują gwałtownie rozszerzające się gazy 36 pod ciśnieniem.

Po zmniejszeniu ciśnienia rozszerzających się gazów 36, trzon zamkowy 14 i lufa 12 powracają do położeń przedstawionych na fig. 1 dzięki energii przechowywanej odpowiednio w środkach dociskających 20 i 16. Mechanizm do automatycznego wyrzucania łuski naboju 24 czyli wyrzutnik jest oznaczony jako 35 (fig. 4). Mechanizm do automatycznego ładowania następnego gotowego do odpalenia naboju do komory 22 nie jest pokazany na fig. 1 do 5, ale jak wiadomo może on być napędzany przez ruch trzonu zamkowego 14 do tyłu, a następnie do przodu, albo alternatywnie ruch lufy 12 do przodu, a następnie do tyłu, albo też ich kombinację.

Figury 6A do D przedstawiają zasadę działania broni, w której odrzut jest regulowany poprzez równoczesne wyrzucenie do przodu lufy i wyrzucenie do tyłu trzonu zamkowego bez stosowania umieszczonego pomiędzy nimi rejonu kontaktu gazowego. Tak więc figury przedstawiają broń 50,

PL 197 832 B1 która zawiera ramę 52, na której jest zamontowana w sposób umożliwiających ruch postępowo-zwrotny lufa 54, dociskana do tyłu przez sprężynę naciskową 56. Rama 52 podtrzymuje także trzon zamkowy 58, który jest dociskany do przodu przez sprężynę naciskową 60.

Po detonacji naboju 62 kula 64 jest napędzana do przodu, a jej ruch przez lufę 54 napędza lufę do przodu, przy czym ruch ten przebiega dalej po opuszczeniu przez kulę 64 lufy 54 (fig. 5B, C i D). Także po odpaleniu, skierowana do tyłu siła pochodząca z naboju 62 uderza w trzon zamkowy 58, co napędza blok zamkowy do tyłu, wbrew naciskowi sprężyny 60. Sprężyna 56 jest względnie słaba, tak że poprzez przemieszczanie masy lufy 54 w celu przeciwdziałania skierowanemu do tyłu odrzutowi wytwarzana jest skierowana do przodu siła. Część tej siły jest przenoszona na ramę 52 poprzez sprężynę 56, tak że w połączeniu wytwarzana jest znaczna skierowana do przodu siła, przeciwdziałająca skierowanemu do tyłu odrzutowi. Równocześnie siła odrzutu wywierana na trzon zamkowy 58 jest pochłaniana przez sprężynę 60. Uważa się, że masy lufy 54 i trzonu zamkowego 58 oraz charakterystyki sprężystości sprężyn 56 i 60 mogą być tak dobrane, że odrzut jest skutecznie eliminowany.

Figury 7A do F przedstawiają broń 80 posiadającą ramę 82, na której zamontowana jest lufa 84 i trzon zamkowy 86. Lufę 84 otacza ruchoma masa pierwsza 88. Lufa 84 jest dociskana do jej położenia spoczynkowego względem ramy 82 przez sprężynę 90, a masa 88 jest dociskana względem ramy 82 do występu oporowego 92 na lufie 84 przez podwójny układ sprężynowy 94. Trzon zamkowy 86 jest dociskany do przodu względem ramy 82 przez sprężynę 96. Umieszczony pomiędzy nimi rejon kontaktu gazowego jest tworzony przez zwrócone w swoim kierunku powierzchnie występu oporowego 92 na lufie 84 i powierzchni końcowej masy 88, oraz jest połączony gazowo z częścią komorową lufy 84 poprzez kanały 98.

Sekwencja zdarzeń regulacji odrzutu w broni 80 po odpaleniu naboju 100 stanie się jasna dzięki fig. 7A do F. Tak więc po detonacji lufa 84 jest początkowo napędzana przez kulę 101 do przodu, wbrew naciskowi sprężyny 90, a zasadniczo równocześnie gaz dostaje się do rejonu kontaktu gazowego w celu napędzania masy 88 do przodu, wbrew działaniu układu sprężynowego 94 sprężyny podwójnej, której początkowa część łatwo ulega ściśnięciu (fig. 7A i B). Sprężyna 96 napędza trzon zamkowy 86 do przodu, wraz z lufą 84. Podczas gdy masa 88 przemieszcza się do przodu, lufa 84 jest napędzana do tyłu przez sprężynę 90 i ciśnienie gazu działające na występ oporowy 92, w celu napędzania trzonu zamkowego 86 do tyłu, wbrew działaniu sprężyny 96 (fig. 7C, D i E). To powoduje wyciągnięcie łuski naboju 100 z końca komorowego lufy 84. Masa pierwsza 88 dalej przemieszcza się do przodu, ale teraz przemieszcza się wbrew działaniu silniejszego nacisku zapewnianego przez drugą część podwójnego układu sprężynowego 94, do czasu aż osiągnie ona jej najdalej wysunięte do przodu położenie (fig. 7F), w którym to punkcie trzon zamkowy 86 także osiąga jego zasadniczo najbardziej wysunięte do tyłu położenie. Masa pierwsza 88 i trzon zamkowy 86 są następnie przemieszczane do ich położeń początkowych przez energię, która jest przechowywana odpowiednio w sprężynach 94 i 96.

Początkowy ruch lufy 84 do przodu, trzonu zamkowego 86 i masy 88 połączony z następującym kolejno ruchem do tyłu lufy 84 i trzonu zamkowego 86 wbrew działaniu sprężyny 96, równocześnie z ciągłym ruchem do przodu masy 88 wbrew działaniu sprężyny podwójnej 94, umożliwia regulację odrzutu broni 80.

Przykładowa broń, a konkretnie pistolet zawierający przykład wykonania wynalazku, zawiera ramę 102 (fig. 8 i 9) posiadającą rękojeść 104, wewnątrz której umieszczony jest magazynek 106. Na ramie 102 zamontowana jest lufa 108 i trzon zamkowy w postaci suwaka 110. Powierzchnia 112 zamkowa suwaka (najlepiej widoczna na fig. 9) zamyka komorę 114 tworzoną przez jednostkę komorową 116, a przednia część 118 suwaka otacza lufę 108. Przednia część 118 suwaka 110 zawiera tuleję 120 do podtrzymywania przedniego końca lufy 108 w celu umożliwiania wzajemnego ruchu pomiędzy nimi.

Suwak 110 jest przemieszczany do tylu względem ramy 102, wbrew naciskowi zapewnianemu przez śrubową sprężynę naciskową 122, która działa pomiędzy piastą 124, która jest przymocowana do ramy 102 za pomocą kołka 126 i ukształtowaniem wspornikowym 128 utrzymującym sprężynę umieszczonym na przedniej części 118 suwaka pod lufą 108. Element sworzniowy 130 (który może być cylindryczny) przechodzi przez piastę 124 w celu prowadzenia i podtrzymywania sprężyny 122 kiedy jest ona ściskana podczas ruchu suwaka 110 do tyłu. Rama 102 zawiera przedłużenie 132 zakrywające sprężynę 122.

Lufa 108 przemieszcza się do przodu względem ramy 102 wbrew naciskowi wywieranemu przez śrubową sprężynę naciskową 134, która działa pomiędzy piastą 124 przymocowaną do ramy 102

PL 197 832 B1 i wystającym do dołu występem 136 lufy 108. Element sworzniowy 130 jest połączony z występem 136 w celu podtrzymywania sprężyny 134. Element sworzniowy 130 może się przesuwać w piaście 124. Żebro znajdujące się na najniższej powierzchni występu 136 lufy 108 przesuwa się wewnątrz rowka w ramie 102 w celu prowadzenia lufy 108.

Rama 102 podtrzymuje mechanizm odpalający, który zawiera spust 138 i kurek 140 przystosowany do napinania przez suwak 110 kiedy przemieszcza się on do tyłu z położenia pokazanego na fig. 8 liniami ciągłymi. Szczegóły mechanizmu odpalającego nie są pokazane, ale mogą być takie same albo podobne do tych dla pistoletu Golt'a Ace, na podstawie którego wymodelowano niniejszy przykład wykonania. Kiedy spust 138 jest pociągnięty, wtedy kurek 140 jest zwalniany w celu uderzenia w tylny koniec iglicy 142 podtrzymywanej przez suwak 110.

Jednostka komorowa 116 zawiera cylindryczną część przednią służącą do teleskopowego łączenia się z cylindrycznym zagłębieniem w tylnym końcu lufy 108, w celu utworzenia umieszczonego pomiędzy nimi rejonu kontaktu gazowego 144. Rejon kontaktu gazowego jest częściowo tworzony przez zwrócone w swoim kierunku powierzchnie oddziałujące lufy i jednostki komorowej. Tylna część jednostki komorowej 116 zawiera schodzący do dołu występ 146 (patrz fig. 9), który zawiera szczelinę 148. Kołek 150, który jest przymocowany do ramy 102, przechodzi przez szczelinę 148, dzięki czemu szczelina i kołek 150 tworzą razem przednią i tylną granicę ruchu jednostki komorowej 116. Sprężyna o kształcie V 152 jest utrzymywana pomiędzy wystającym do dołu występem 146 jednostki komorowej 116 i powierzchnią ramy 102, w celu dociskania jednostki komorowej 116 w kierunku jej najbardziej wysuniętego do przodu położenia. Występ 146 zawiera wystającą do tyłu część, która posiada nachyloną powierzchnię górną 154 (najlepiej pokazaną na fig. 9) zapewniającą pochylnię do wprowadzania nabojów do komory 114.

Suwak 110 zawiera wyciągacz przystosowany do łączenia się i wyciągania nabojów z komory 114 kiedy suwak 110 przemieszcza się do tyłu. Kiedy łuska naboju jest wyciągana przez wyciągacz do tylu, łączy się z nią wyrzutnik, który wyrzuca ją na zewnątrz przez otwór wyrzutowy 156 w suwaku 110 (patrz fig. 9).

Magazynek 106 przechowuje naboje 158, z których najwyższy spoczywa na wystającym do dołu centralnym żebrze 160 na suwaku 110. Magazynek jest wyposażony w znany popychacz sprężynowy w celu dociskania nabojów kolejno do góry, wraz z usunięciem każdego najwyższego naboju i jego odpaleniem przez pistolet 100.

Figura 8 przedstawia pistolet naładowany i naciągnięty. Po odpaleniu łuska i jednostka komorowa 116 są odrzucane do tyłu (wbrew naciskowi sprężyny V 152), a w tym samym czasie część rozszerzających się gazów pod wysokim ciśnieniem wchodzi do rejonu kontaktu gazowego 144 i oddziałuje na powierzchnie oddziałujące w celu odrzucenia jednostki komorowej 116 i lufy 108 od siebie. To powoduje przemieszczenie jednostki komorowej 116 i suwaka 108 do tylu, wbrew naciskowi sprężyny 122. Jednostka komorowa 116 zatrzymuje się kiedy przedni koniec szczeliny 148 styka się z kołkiem 150, ale suwak 110 dalej podąża do tyłu, w celu dalszego pochłaniania siły odrzutu przez sprężynę 122. Równocześnie siła pochodząca od ruchu lufy 108 do przodu jest przenoszona na ramę 102 poprzez sprężynę 134 działającą pomiędzy występem 136 i piastą 124. Siła ta przeciwdziała odrzutowi, obejmującemu ten powodowany przez uderzenie występu 146 jednostki komorowej 116 w kołek 150 ramy 102. Połączone wyrzucenie do tyłu suwaka 110 i wyrzucenie do przodu lufy 108 wraz z działaniem sprężyn 122 i 134 względem ramy 102 umożliwia zasadnicze wyeliminowanie odrzutu pistoletu.

Suwak 110 przemieszcza się do tyłu do położenia przedstawionego na fig. 9 i w ten sposób ponownie naciąga mechanizm odpalający. Natychmiast powraca on do przodu dzięki działaniu energii przechowywanej w sprężynie 122, podczas którego to ruchu jego centralne żebro 160 łączy się z najwyższym nabojem 158 w magazynku 106 i popycha go do przodu, do komory 144 jednostki komorowej 116, do którego to momentu jednostka komorowa 116 jest już ponownie ustawiona na miejscu przez sprężynę V 152. Nabój 158 jest wprowadzany do komory 114 przez nachyloną powierzchnię 154 pochylni jednostki komorowej 116. Suwak 110 utrzymuje jednostkę komorową 116 z przodu, w położeniu pokazanym na fig. 8. W tym samym czasie lufa 108 powraca do tyłu do jej normalnego położenia przedstawionego na fig. 8, dzięki energii przechowywanej w sprężynie 134. Wykonane jest więc ponowne naciągnięcie i przeładowanie, a pistolet jest gotowy do oddania następnego strzału.

Chociaż szczegółowo opisano tylko jeden przykład wykonania (fig. 8 i 9), to zasada działania wynalazku nie jest skomplikowana i może być przystosowana do innych typów broni bez konieczności nadmiernego eksperymentowania. Tak więc wynalazek ma być rozumiany jako mający zastosowanie

PL 197 832 B1 dla broni o wiele większym kalibrze, obejmujących ruchomą albo stacjonarną broń artyleryjską. Uważa się także, że wynalazek może być stosowanych dla typów broni ujawnionych w WO 94/20809 i WO 98/17962.

Należy także rozumieć, że wynalazek nie jest ograniczony do zastosowań, w których pocisk jest odpalany poprzez detonację wybuchowego materiału miotającego, niezależnie od tego czy materiał miotający jest zamknięty, tak jak na przykład w łusce, czy też w inny sposób wykorzystany do odpalania pocisku, tak jak na przykład w przypadku amunicji bez osłony, oraz czy jest to materiał miotający stały, gazowy czy ciekły. Tak więc wynalazek jest uważany za znajdujący zastosowanie dla wszystkich typów broni, które odpalają pocisk, oraz w których występuje odrzut, bez względu na środki albo sposób, za pomocą którego wytwarzane jest wysokie ciśnienie, które jest konieczne do wyrzucenia pocisku do przodu. Uważa się, że takie środki albo sposób mogą obejmować na przykład układy elektromagnetyczne (tak jak w broni szynowej) albo elektrotermiczne, pneumatyczne układy miotające różnych typów i inne.

Claims (22)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Mechanizm regulacjj od rzutu dla broni służącej do odpalania pocisku do przodu, przy czym mechanizm zawiera masę pierwszą i masę drugą, które, po odpaleniu broni, są zasadniczo równocześnie napędzane w przeciwnych kierunkach, przy czym masa pierwsza jest napędzana do przodu w przeciwdziałając skierowanemu do tyłu odrzutowi broni, a masa druga jest napędzana do tyłu pochłaniając części siły odrzutu, znamienny tym, że masa pierwsza (12) i masa druga (14) zawierają przeciwległe powierzchnie oddziaływania (30, 32), a gaz wydostający się z komory (22) strzałowej broni po odpaleniu, jest wprowadzany pomiędzy powierzchnie oddziaływania (30, 32) dla napędzania masy pierwszej (12) i masy drugiej (14) w kierunku od siebie nawzajem.
2. 2. Mechanizm według zassrz. 1, znamienny tym, że zawiera ramę (18), masę pierwszą (12) i masę drugą (14) związane z ramą (18), stanowiącą prowadnicę dla ich ruchu do przodu i do tyłu, oraz zawierający środki pochłaniające siłę (20), działające pomiędzy masą drugą (14) i ramą (18), oraz środki przenoszące siłę (16), działające pomiędzy masą pierwszą (12) i ramą (18).
3. 3. Mechanizm według zassrz. 2, tym, że rama (18) jess mocowana do br^c^rn łącząc broń z mechanizmem, dla napędzania pierwszej (12) i drugiej (14) masy w przeciwnych kierunkach po odpaleniu broni.
4. 4. Broń do odpalania polsku do ρ^οό^ znamienna tym, że zawieea mechanizm reg^accj odrzutu, w którym masa pierwsza (12) i masa druga (14) zawierają przeciwległe powierzchnie oddziaływania (30, 32), a gaz wydostający się z komory (22) strzałowej broni po odpaleniu, jest wprowadzany pomiędzy powierzchnie oddziaływania (30, 32) dla napędzania masy pierwszej (12) i masy drugiej (14) w kierunku od siebie nawzajem.
5. 5. Broń do odpalania pocćsku do pr^^c^c^Lu zawiejająca masę pierwszą i masę drugą, ktc^r^^ są po odpaleniu broni zasadniczo równocześnie napędzane w przeciwnych kierunkach, w której masa pierwsza jest napędzana do przodu, dla przeciwdziałania skierowanemu do tyłu odrzutowi broni, a masa druga jest napędzana do tyłu dla pochłaniania części siły odrzutu, przy czym drugą masę stanowi trzon zamkowy broni, znamienna tym, że pierwszą masę (12) stanowi lufa broni, która jest połączona z komorą (22) na końcu ładowania trzonu zamkowego dla przyjmowania naboju (24) z kulą (25) i z wybuchowym materiałem miotającym przy czym trzon zamkowy i lufa zawierają rejon kontaktu gazowego (28) do przyjmowania rozszerzających się gazów z komory po odpaleniu materiału miotającego i wyrzucających lufę do przodu, a trzon zamkowy do tyłu.
6. 6. Broń według 5, znamienna t^r^, że zawiera środki docćskające (16) związane z iufą i ramą broni przenoszące na ramę skierowaną do przodu siłę, pochodzącą z ruchu lufy do przodu.
7. 7. Broń według zas-trz. 6, znamienna tym, że środkami d<^^ć^l^<^jią(^;^r^i (16) są środki przenoszące i pochłaniające siłę takie jak sprężyna naciskowa, mechanizm tłoka i cylindra pneumatycznego albo hydraulicznego, oraz mechanizm elektromagnetyczny.
8. 8. Broń według zassrz. 7, znamienna tym, że środki dociskające (16) ssanowią element przywracający lufę do jej położenia odpalenia.
9. 9. Broń według zassrz. 5, zi^^r^i^i^i^^ tym. że iufa (12) i łi^^<^n (14) są docćskane nawzajem w swoim kierunku względem ramy (18) broni.

   PL 197 832 B1
10. 10. Broń według zastrz. 9, znamienna tym, że lufa (12) i trzon zamkowy (14) są dociskane nawzajem w swoim kierunku sprężyną rozciąganą, która jest zamocowana pomiędzy lufą i trzonem zamkowym.
11. 11. Broń wedługzastrz. 10, znamienna tym, że sp^zyna rozciąganastanowi element uti^r^z^rmu jący trzon zamkowy (14) w położeniu odpalenia tuż po detonacji materiału miotającego przy czym trzon zamkowy ma powierzchnię oddziaływania do inicjowania ruchu pocisku do przodu.
12. 12. Broń wedługzastrz. 11, znamiennatym, że sprężynarozcćągana ssanowi elemenn przywracania trzonu zamkowego (14) do jego położenia odpalenia, po jego przemieszczeniu do tyłu.
13. 13. Broń według zas-trz. 9, ζι^^ι^ϊ^ι^ι^^ tym, że zawiera środki dociskające (16, 20) niezależnie działające pomiędzy, odpowiednio, lufą i ramą broni, oraz trzonem zamkowym i ramą broni dociskające trzon zamkowy (14) i lufę (12) w kierunku do siebie nawzajem.
14. 14. Broń według zasfrz. 13, znamienna tym, że każde ze środków (16, 20) zawierają śrubową sprężynę naciskową.
15. 15. Broń według zastrz. 5, znamienna tym, że komora (22) jest tworzona przez lufę (12).
16. 16. Broń wet^tuu] zastrz. 5, znamienna tym, że komora (22) jest tworzona przez trzon zamkowy (14).
17. 17. Broń ινθό1υ9Ζ35Τζ. 5, znamiennatym, że komora122) 1 ess Iworczona przez kt^rm^irK^c^jf^lLuf/ i trzonu zamkowego.
18. 18. Broń wet^łuu] zastrz. 5, znamienna tym, że komora (22) jest oddzielnym elementem (40), a umieszczony pomiędzy rejon kontaktu gazowego (28) jest tworzony częściowo przez dwie zwrócone w swoim kierunku powierzchnie oddziaływania (30, 32), z których każda jest bezpośrednio albo niebezpośrednio powiązana z lufą (12) albo trzonem zamkowym (14).
19. 19. Broń według zastrz. 4, znamienna tym, że masa pierwsza (88) jest związana z lufą (84) broni, a masa pierwsza i lufa są napędzane do przodu, przy czym masę drugą stanowi trzon zamkowy (86) broni.
20. 20. Broń wedługzastrz. 19, znamienna tym, że po detonacji wybuchowego m^t^r^i^łłu l uua(84), masa pierwsza (88) i trzon zamkowy (100) są początkowo napędzane do przodu, a następnie lufa i trzon zamkowy są napędzane do tyłu, podczas gdy masa pierwsza (88) dalej przemieszcza się do przodu.
21. 21. Broń według zastrz. 19, znamienna tym, że lufa (84) jest doccskana do tyłu względem ramy (82) broni, do położenia odpalenia, masa pierwsza (88) jest dociskana względem ramy do występu oporowego (92) na lufie, a trzon zamkowy (86) jest dociskany do przodu względem ramy, w kierunku położenia odpalenia, przy czym, umieszczony pomiędzy nimi rejon kontaktu gazowego jest tworzony przez zwrócone w swoim kierunku powierzchnie pomiędzy występem oporowym na lufie a masą pierwszą, przy czym jest on połączony gazowo z komorą tworzoną przez lufę, a rozszerzające się gazy pochodzące z detonacji wybuchowego materiału miotającego wewnątrz komory wyrzucają pocisk z komory przez lufę, a stąd napędzają lufę do przodu, razem z masą pierwszą (88), przy czym trzon zamkowy jest dociskany do przodu i równocześnie przemieszcza się on do przodu wraz z lufą, do czasu aż rozszerzające się gazy wejdą do umieszczonego pomiędzy rejonu kontaktu gazowego, po czym trzon zamkowy jest napędzany do tyłu równocześnie z napędzaniem masy pierwszej (88) do przodu, oraz w której ruch lufy jest odwracany przez nacisk pomiędzy nią i ramą kiedy masa pierwsza (88) dalej podąża do przodu.
22. 22. Sposób regula^j odrzuto broni do odpalania pocisku do przodu spowodowanego przez odpalenie pocisku, w którym napędza się masę pierwszą do przodu, w tym samym kierunku co pocisk i przeciwdziała się skierowanej do tyłu sile odrzutu i dostarcza się drugą masę, którą zasadniczo równocześnie napędza się do tyłu, wbrew działaniu środków pochłaniających siłę i zasadniczo równocześnie pochłania się część skierowanej do tyłu siły odrzutu i gazem, który wydostaje się z komory strzałowej broni podczas strzału działa się na masy pierwszą i drugą dla napędzania ich w przeciwnych kierunkach od siebie, znamienny tym, że gazem działa się na przeciwległe powierzchnie oddziaływania (30, 32) na masie pierwszej i drugiej.