PL197420B1 - Obrotowy stok narciarski - Google Patents

Abstract

1. Obrotowy stok narciarski, zawierajacy tarcz e, której górna powierzchnia stanowi po- wierzchni e jezdn a, i która jest zamontowana z pochyleniem g lównej osi wzgl edem pionu, a przynajmniej cz es c tarczy jest zamontowana obrotowo wokó l g lównej osi, znamienny tym, ze zewn etrzna srednica obrotowej cz esci tarczy wynosi przynajmniej 100 m, a na spodniej stro- nie tarczy jest usytuowany uk lad ch lodzenia (36) rozprowadzaj acy ch lodz acy gaz. PL PL PL

Description

(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 197420 B1 (21) Numer zgłoszenia: 359554 (13) (22) Data zgłoszenia: 19.06.2001 ^{(51) IntCL}

A63C 19/10 (2006.01) (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego:

19.06.2001, PCT/GB01/02709 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego:

27.12.2001, WO01/97932 PCT Gazette nr 52/01 (54)

Obrotowy stok narciarski

(30) Pierwszeństwo: 19.06.2000,GB,0014977.3	(73) Uprawniony z patentu: SNOWVOLUTION LIMITED,Edinburgh,GB
(43) Zgłoszenie ogłoszono: 23.08.2004 BUP 17/04	(72) Twórca(y) wynalazku: David Mclaren,Haddington,GB Rolf Fyne,Streatley,GB
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono: 31.03.2008 WUP 03/08	(74) Pełnomocnik: Słomińska-Dziubek Anna, POLSERVICE, Kancelaria Rzeczników Patentowych Sp. z o.o.

(57) 1. Obrotowy stok narciarski, zawierający tarczę, której górna powierzchnia stanowi powierzchnię jezdną, i która jest zamontowana z pochyleniem głównej osi względem pionu, a przynajmniej część tarczy jest zamontowana obrotowo wokół głównej osi, znamienny tym, że zewnętrzna średnica obrotowej części tarczy wynosi przynajmniej 100 m, a na spodniej stronie tarczy jest usytuowany układ chłodzenia (36) rozprowadzający chłodzący gaz.

PL 197 420 B1

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy obrotowego stoku narciarskiego.

Obrotowy stok narciarski stanowi alternatywę dla nieruchomego sztucznego stoku narciarskiego, szeroko znanego w tej dziedzinie. Zaletą obrotowego stoku narciarskiego jest to, że powierzchnia zjazdowa porusza się względem narciarza zjeżdżającego po stoku tworząc bezkońcową powierzchnię zjazdową, a narciarz wydłuża swój zjazd w dowolnie pożądany sposób.

Przykład obrotowego stoku narciarskiego dostarczającego takie właściwości przedstawiono w WO 89/02771. Ujawniono tam pochyloną obrotową tarczę, której górną powierzchnię tworzy stok narciarski. Tarcza zaprojektowano w taki sposób, że strona poruszająca się w górę zbocza podczas obracania tarczy jest strefą narciarską, natomiast strona poruszająca się w dół zbocza jest zamknięta, tworząc strefę uzdatniania śniegu. Śnieg w strefie zjazdowej chłodzi się nadmuchem zimnego powietrza na górną powierzchnię śniegu z obwodowo zamontowanych upustów. Ogranicza to maksymalną wielkość chłodzonej tarczy.

Według wynalazku, obrotowy stok narciarski, zawierający tarczę, której górna powierzchnia stanowi powierzchnię jezdną, i która jest zamontowana z pochyleniem głównej osi względem pionu, a przynajmniej część tarczy jest zamontowana obrotowo wokół głównej osi, charakteryzuje się tym, że zewnętrzna średnica obrotowej części tarczy wynosi przynajmniej 100 m, a na spodniej stronie tarczy jest usytuowany układ chłodzenia rozprowadzający chłodzący gaz.

Zewnętrzna średnica obrotowej części tarczy korzystnie wynosi przynajmniej 150 m, a zwłaszcza przynajmniej 200 m.

Tarcza jest podparta na skrzyniach dmuchowych zasilanych chłodzonym powietrzem stanowiącym czynnik chłodniczy.

Cała powierzchnia tarczy stanowi tor do jazdy na nartach.

Poza torem jazdy na nartach, lub z możliwością wycofania bądź usunięcia z powierzchni tarczy, są umieszczone urządzenia do uzdatniania śniegu. Urządzenia do przygotowania śniegu stanowią armatki śnieżne dostosowane do kierowania sztucznego śniegu na powierzchnię tarczy. Każda z armatek śnieżnych jest skierowana promieniowo do wewnątrz lub na zewnątrz względem obrotowej części tarczy i/lub jest podwieszona na przęśle ponad obrotową częścią tarczy.

Urządzenie do przygotowania śniegu stanowi ratrak do ubijania śniegu. Ratrak do ubijania śniegu jest zamontowany na ruchomym mechanizmie umożliwiającym selektywne przemieszczanie ratraka pomiędzy położeniem ubijania śniegu na tarczy i położeniem oddalonym od toru do jazdy na nartach.

Ratrak do ubijania śniegu jest pojazdem przynajmniej jednośladowym.

Kąt pochylenia głównej osi tarczy względem pionu wynosi od 5° do 40°, a korzystnie od 10° do 20°, korzystnie wynosi zasadniczo 15°.

Ustawienie głównej osi tarczy jest regulowane pod względem kąta pochylenia względem pionu. Tarcza korzystnie jest zamontowana nastawnie wokół poziomej osi przechodzącej poprzez jej środek.

Ustawienie tarczy jest regulowane względem poziomej osi przechodzącej przy najniższej krawędzi tarczy.

Obrotowa część tarczy składa się z licznych koncentrycznych pierścieni o niezależnie regulowanej szybkości, korzystnie z przynajmniej pięciu ruchomych pierścieni.

Przynajmniej jeden z pierścieni ma powierzchnię zjazdową w kształcie stożka ściętego.

Przynajmniej jeden z pierścieni jest zamontowany obrotowo w kierunku przeciwnym do przynajmniej jednego innego pierścienia.

Tarcza ma przynajmniej jeden nieruchomy obszar. Korzystnie, każda para przeciwnie obrotowych pierścieni jest rozdzielona pierścieniem nieruchomym.

Górna powierzchnia przynajmniej jednego pierścienia korzystnie wznosi się w kierunku wewnętrznej i zewnętrznej krawędzi pierścienia. Podwyższone części górnej powierzchni są pokryte sztucznym materiałem zjazdowym.

Powierzchnia tarczy jest elastyczna i podparta na niepłaskiej podporze, przy czym w niektórych położeniach wokół obwodu powierzchnia tarczy wznosi się lub opada względem płaskiej powierzchni.

W dowolnym punkcie wokół tarczy linia promieniowa przechodząca poprzez powierzchnię zjazdową tarczy jest prostą.

Tarcza lub każdy pierścień jest napędzany silnikiem liniowym wzdłuż kołowej szyny podparcia.

Tarcza lub każdy pierścień jest podzielona na liczne łukowe segmenty.

PL 197 420 B1

Każdy segment jest indywidualnie napędzany przez liniowy silnik utrzymując pożądane rozsunięcie pomiędzy segmentami.

Rozwiązanie według wynalazku zapewnia bezkońcowy stok narciarski, który może pomieścić dużą liczbę narciarzy, a dzięki swej wielkości zwiększa jakość świadczonych narciarzom usług.

Powierzchnię zjazdową można pokrywać dowolnym materiałem odpowiednim do jazdy na nartach, np. rodzajem maty stosowanej na sztucznie pokrytych stokach, sztucznie wytwarzanym śniegiem lub śniegiem naturalnym. W przypadku zastosowania sztucznego lub naturalnego śniegu tarcza korzystnie posiada układ chłodzenia, rozprowadzający chłodzący gaz na spodniej stronie tarczy. Zapobiega to topnieniu śniegu i umożliwia dostarczenie czynnika chłodzącego dowolną średnicę tarczy. Umożliwia to również regulację temperatury powietrza ponad powierzchnią zjazdową, zapewniając komfort dla narciarzy. Korzystnie, tarcza jest podparta na skrzyniach dmuchowych, które zasila się chłodzonym powietrzem dostarczającym również czynnik chłodniczy, lecz tarcza może być podparta także na innych środkach, np. na pewnej liczbie koncentrycznych szyn zamocowanych do spodniej strony tarczy i współpracujących z odwróconymi nieruchomymi wózkami kołowymi.

Udostępnienie zasadniczo całej powierzchni tarczy stwarza interesujące możliwości zjazdowe, ponieważ narciarze mogą zjeżdżać po poruszającej się w dół powierzchni. W przypadku zastosowania sztucznego lub naturalnego śniegu wymagane są urządzenia do przygotowywania i uzdatniania śniegu, które umieszcza się z dala od powierzchni tarczy lub ustawia w taki sposób, aby można je wycofać bądź usunąć z powierzchni tarczy. Oprócz zwiększenia przepustowości tarczy, można równocześnie uniknąć problemów związanych z bezpieczeństwem i utrzymywaniem narciarzy z dala od urządzeń przygotowujących. Urządzenia przygotowujące, takie jak armatki śnieżne mogą pracować okresowo, uzupełniając śnieg na powierzchni tarczy, a także dają możliwość pruszenia śniegiem na narciarzy, zwiększając urozmaicenie podczas zjazdów.

Urządzenia do przygotowywania śniegu, takie jak ratraki, można montować na ruchomym mechanizmie, umożliwiającym selektywne przestawianie pomiędzy położeniem do ubijania śniegu na tarczy i położeniem z dala od powierzchni zjazdowej, gdy na tarczy znajdują się zjeżdżający na nartach ludzie. Przygotowanie powierzchni śniegu można wykonywać codziennie, pomiędzy zamknięciem stoku pod koniec dnia i otwarciem stoku następnego dnia. Ponadto może zachodzić potrzeba uzdatnienia śniegu przynajmniej z jednej okazji podczas dnia, kiedy to niezbędne będzie usunięcie narciarzy ze zbocza przed uzdatnieniem.

Szybkość obracania tarczy jest ograniczona szybkością translacyjną zewnętrznego obwodu obrotowej części, w związku z czym najbardziej wewnętrzna promieniowo część tarczy ma małą prędkość translacyjną. Korzystne jest zatem podzielenie obrotowej części tarczy na pewną ilość koncentrycznych pierścieni o niezależnie kontrolowanej szybkości każdego z nich. Tak więc poprzez obracanie skrajnych zewnętrznych pierścieni z mniejszą szybkością obrotową niż pierścieni wewnętrznych można utrzymać bardziej jednorodną szybkość translacyjną na szerokości tarczy. Korzystnie, tarcza zawiera przynajmniej pięć ruchomych pierścieni.

W celu zwiększenia różnorodności warunków dostępnych dla narciarza przynajmniej jeden z pierścieni może obracać się w kierunku przeciwnym niż przynajmniej jeden z pozostałych pierścieni.

Obszar nieruchomy tarczy może znajdować się w środku tarczy, na zewnętrznym obwodzie tarczy lub może być przynajmniej jednym pierścieniem umieszczonym pomiędzy pierścieniami obrotowymi. Obszary regiony oferują „schronienie” dla narciarzy, a ponadto tworzą punkt kontaktowy dla wejścia na stok i zejścia ze stoku.

Zastosowanie pary przeciwnie obracających się pierścieni rozdzielonych pierścieniem nieruchomym lub poruszającym się prostopadle umożliwia uniknięcie dużej szybkości względnej na połączeniu pomiędzy sąsiednim pierścieniem, jaka może nadmiernie uszkadzać powierzchnię śniegu. W obwodowym połączeniu pomiędzy pierścieniami można zamontować urządzenie przygotowujące powierzchnię śniegu w miejscu połączenia. Alternatywnie, dla uniknięcia nadmiernych zaburzeń powierzchni śniegu w miejscu połączenia ruchomych względem siebie pierścieni górną powierzchnię pierścienia korzystnie podwyższa się na wewnętrznej i zewnętrznej krawędzi pierścienia, przez co głębokość pokrywy śnieżnej w miejscu połączenia będzie minimalna, co zmniejsza zaburzenia powierzchni śniegu. Uwzględniając problemy spowodowane brakiem śniegu na krawędziach pierścieni, górne powierzchnie pierścieni w kierunku krawędzi korzystnie pokryto sztucznym materiałem zjazdowym.

Alternatywnie, powierzchnia zjazdowa tarczy jest podatna i podparta do ruchu po niepłaskim podparciu, powierzchnię tę można tak rozmieścić w wokół obwodu, jak wynika to z podparcia; powierzchnia zjazdowa wznosi się lub opada względem płaskiej części powierzchni zjazdowej. Tworzy to

PL 197 420 B1 „falę stojącą”, którą można przykładowo zastosować do wytworzenia uskoku lub płaskiej powierzchni. Korzystnie, powierzchnię podparcia rozkłada się w taki sposób, aby w dowolnym punkcie wokół tarczy promieniowa linia przechodząca poprzez powierzchnię zjazdową była prostą. W ten sposób unika się konieczności stosowania ugięć na średnicy tarczy oraz związanych z tym problemów, jakie mogą powodować, zwłaszcza gdy tarczę wykonano z koncentrycznych pierścieni.

Segmenty tarczy korzystnie łączy się na placu budowy, tworząc ciągły nieprzerwany pierścień o płaskiej powierzchni górnej, dla zachowania integralności śnieżnej powierzchni. Alternatywnie, segmenty można łączyć elastycznym mankietem, dla kompensacji rozszerzalności cieplnej segmentów lub wprowadzenia „fali stojącej”. Występuje tu jednakże potencjalny problem polegający na tym, że w spodzie stoku ciężar całej tarczy powoduje ściśnięcie elastycznego mankietu, uszkadzając tarczę. Korzystnie, w tym przykładzie zastosowano liniowe silniki do indywidualnego napędu każdego segmentu, dla utrzymania pożądanego rozsunięcia pomiędzy segmentami oraz zmniejszenia uszkodzeń powierzchni śniegu.

Przykład stoku narciarskiego zbudowanego zgodnie z obecnym wynalazkiem będzie obecnie opisany w odniesieniu do załączonego rysunku, na którym fig. 1 przedstawia cały przeznaczony do wykorzystania stok narciarski, schematycznie w widoku perspektywicznym; fig. 2A - stok narciarski w rzucie z góry; fig. 2B - stok narciarski w pochylonym położeniu, w widoku perspektywicznym; fig. 3 widok podobny do fig. 2 z bardziej szczegółowym ukazaniem stoku narciarskiego; fig. 4A - stok narciarski z ukazaniem konstrukcji podparcia, schematyczny widok z dołu; fig. 4B - przekrój poprowadzony poprzez średnicę stoku narciarskiego z fig. 4A; fig. 5 - przekrój podobny do pokazanego na fig. 4B, z bardziej szczegółowym przedstawieniem tarczy; fig. 6 - przekrój podobny do pokazanego na fig. 5, z bardziej szczegółowym ukazaniem stoku narciarskiego; fig. 7A - schematyczny widok z przodu pierwszego przykładu wykonania pochylonej osi; fig. 7B - schematyczny przekrój wzdłuż średnicy pierwszego przykładu wykonania pochylonej osi; fig. 8A - schematyczny widok z przodu drugiego przykładu wykonania pochylonej osi; fig. 8B - schematyczny przekrój wzdłuż średnicy drugiego przykładu wykonania pochylonej osi; fig. 9 - przekrój poprzez stok narciarski podobny do fig. 4B, z pokazaniem przykrycia stoku; fig. 10 - pojedynczy pierścień, widok z góry; fig. 11 - część pierścieniową XI według fig. 10; fig. 12 - przekrój XII-XII według fig. 11; fig. 13A i 13B - widok podobny do fig. 6, z ukazaniem dalszych szczegółów, przy czym fig. 13A ukazuje obwodowe szyny zamontowane na spodniej stronie tarczy podpartej na odwróconych nieruchomych wózkach, komorę chłodzoną powietrzem oraz silnik liniowy wraz z górnymi ukośnymi krawędziami wewnętrzną i zewnętrzną, a fig. 13B ukazuje alternatywne podparcie, łożysko powietrzne, silnik liniowy wraz z górnymi ukośnymi krawędziami wewnętrzną i zewnętrzną; fig. 14 - schematyczny profil w widoku z boku zewnętrznej krawędzi tarczy z pokazaniem „fali stojącej”; fig. 15 - widok podobny do fig. 5 z pokazaniem alternatywnego profilu stoku; fig. 16 - widok podobny do fig. 15 z pokazaniem alternatywnego profilu stoku; fig. 17 - widok podobny do fig. 5 z pokazaniem dachu i urządzeń do uzdatniania śniegu.

Obrotowy stok narciarski według fig. 1 do 3 jest zbudowany z kilku płaskich koncentrycznych pierścieni 1. Całkowita średnica obrotowego stoku narciarskiego w tym przykładzie wykonania wynosi od 250 do 300 metrów, a całość jest pochylona pod kątem około 15° do 20°. Jak pokazano na fig. 1, na stoku narciarskim można pomieścić dużą liczbę narciarzy. W przedstawionym przykładzie stok narciarski posiada sześć pierścieni, każdy o szerokości około 15 do 20 metrów i każdy pokryty śniegiem. Każdy pierścień może obracać się w dowolnym kierunku z szybkością do 15 m/s i jest oddzielnie kontrolowany. Każdy z pierścieni może się obracać lub może pozostawać nieruchomy. Zewnętrzny nieruchomy pierścień 2 o szerokości od 5 do 10 metrów umożliwia dostęp narciarzy do skrajnego zewnętrznego pierścienia obrotowego. Zewnętrzny nieruchomy pierścień wykonano w taki sposób, że każdy promieniowy segment jest poziomy, jak pokazano na fig. 3. Stosownie do tego, na górze i na dole pochylonego stoku narciarskiego powierzchnia zewnętrznego pierścienia 3 jest pozioma, a dolna część 4, która może być szersza, tworzy nieruchomy stok odpowiedni dla szkolenia nowicjuszy. Środkowe pole 5 o średnicy korzystnie od 30 do 50 metrów pełni funkcję serwisową i daje dostęp narciarzom do stoku, tworząc przy tym teren zabudowań B, jak pokazano na fig. 1. Otacza go nieruchomy pierścień 6 do dostępu o szerokości około 5 metrów, podobnie pochylony do nieruchomego pierścienia zewnętrznego, dla bezpośredniego dostępu oraz zejścia narciarzy z sąsiedniego wewnętrznego pierścienia obrotowego.

Pokazana na fig. 4 do 8 zbudowana z sekcji konstrukcja stalowa 7 tworzy podparcie dla środkowych prowadnic lub szyn 8 dla pierścienia środkowego i obwodowych prowadnic lub szyn 9 podtrzymujących obracający się pierścień 1. W tym przykładzie konstrukcję nośną stoku narciarskiego

PL 197 420 B1 utworzono z koncentrycznych kołowych belek skrzynkowych 10 poniżej środka każdego pierścienia podtrzymujących główną szynę prowadzącą z mniejszymi kołowymi belkami skrzynkowymi 11 na obwodzie każdego pierścienia. W obwodowych prowadnicach można zastosować dodatkowe mniejsze kołowe belki skrzynkowe 33, tworząc liczne prowadnice lub szyny. Kołowe belki skrzynkowe połączono promieniowymi elementami usztywniającymi 12, dla zachowania tolerancji współosiowości i płaskości.

Na fig. 7 i 8 jest ukazane, że cały stok narciarski i samą konstrukcję nośną 7 można pochylać w zakresie około 10° i korzystnie można pochylać wokół wyważonej centralnej poziomej osi 13 lub pochylać wokół poziomej osi przechodzącej poprzez dolną krawędź konstrukcji nośnej 14. Pochylenie można uzyskać za pomocą systemu podnośników hydraulicznych (nie pokazano).

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 9 konstrukcja nośna stoku narciarskiego jest podparta na podporach 15, pod ustalonym kątem pochylenia.

Na fig. 10 i 11 obrotowe pierścienie 1 składają się z licznych segmentów 16. W jednym przykładzie segmenty montuje się na placu budowy, dla utworzenia ciągłego sztywnego toru. W innym przykładzie segmenty są rozdzielone elastycznym ściśniętym mankietem 17 usytuowanym wzdłuż promieniowej krawędzi, umożliwiającym rozszerzanie i kurczenie cieplne. Promieniowy odstęp pomiędzy segmentami wypełniony elastycznym mankietem ma szerokość od 25 mm do 100 mm. Od góry mankiet pokrywa sztywna klapa 18 pokazana na fig. 12, zapobiegająca gromadzeniu się śniegu ponad mankietem, zamocowana do promieniowej krawędzi jednego segmentu i przesuwna względem sąsiedniego segmentu dla kompensacji wzajemnego ruchu w kierunku obracania. Obwodowa długość segmentów 16 wynosi od 2 do 20 metrów. W obu przykładach konstrukcja segmentu zawiera profilowany górny pokład 19 z lekkiego stopu, do którego zamocowano matę 20 sztucznego materiału zjazdowego itp., tworzącą połączenie sztucznie wytwarzanej powierzchni śniegu 21. Górny pokład 19 jest podparty ażurowym elementem konstrukcyjnym lub kratownicą, dla zapewnienia niezbędnej sztywności podłużnej i promieniowej. W tych przykładach dla uniknięcia nadmiernych zaburzeń powierzchni śniegu w miejscu połączenia wzajemnie ruchomych pierścieni 1 powierzchnia pierścienia posiada ukośne części 37 podwyższające górną powierzchnię pierścienia na wewnętrznej i zewnętrznej krawędzi, co zmniejsza do minimum głębokość pokrywy śnieżnej nałożonej na powierzchnie pierścienia w sąsiedztwie połączenia. Zmniejsza to zaburzenia i uszkodzenia śnieżnej powierzchni w tych regionach krawędziowych. Ukośne części 37 korzystnie pokrywa się matą sztucznego materiału zjazdowego, dzięki czemu zużycie śniegu w określonym miejscu umożliwia jazdę na nartach po tej powierzchni.

W przykładzie z zastosowaniem ciągłego sztywnego pierścienia każdy pierścień wymaga zamocowania pod spodem dwóch do czterech koncentrycznych szyn 31, jak pokazano na fig. 13A, podpartych na odwróconych nieruchomych wózkach 32 zamocowanych do odpowiadających koncentrycznych skrzynkowych belek nośnych 11 i 33. Wózki 32 posiadają kółko 34 ustawione pod kątem 90° do kółek nośnych 35, co umożliwia przenoszenie sił poprzecznych wynikających z pochylenia tarczy.

W tym przykładzie pod każdym pierścieniem jest umieszczona pierścieniowa skrzynia dmuchowa 24 ograniczona termicznie izolowaną dolną płytą otaczającą przestrzeń pomiędzy promieniowymi elementami usztywniającymi 12 i środkiem oraz obwodową belką skrzynkową 10, 11 i obwodowymi bezstykowymi uszczelkami (nie pokazano) zamontowanymi pomiędzy wózkami wzdłuż obwodowych belek skrzynkowych 11. Liczne parowniki lub układy chłodzenia 36 przynajmniej jednej pompy cieplnej (nie pokazano) umieszczone są poniżej konstrukcji nośnej 7 pierścienia, rozmieszczonymi w odstępach wewnątrz pierścieniowej skrzyni dmuchowej 24, w celu chłodzenia powietrza wewnątrz skrzyni dmuchowej 24 poniżej każdego pierścienia do temperatury -5° do 10°C. Obracanie pierścienia powoduje cyrkulację powietrza w skrzyni dmuchowej 24 przechodzącego ponad wężownicami parownika, chłodząc w ten sposób powietrze i wytwarzając równomierny rozkład temperatury w skrzyni dmuchowej 24. Służy to utrzymaniu równomiernej temperatury śnieżnej podstawy na powierzchni pierścienia 1 poniżej temperatury krzepnięcia.

W przykładzie wykonania pierścienia składającego się z segmentów 16 rozdzielonych elastycznymi mankietami 17, zależnie od obwodowej długości, każdy segment montuje się na dwóch lub trzech wózkach zawieszenia 23, pokazanych w przekroju na fig. 13B, umieszczonych w osi każdego pierścienia i łączących się z centralną prowadnicą lub szyną 8 zamontowaną na skrzynkowych belkach nośnych 10. Przedni i tylny wózek mogą dodatkowo służyć do podparcia przedniej i tylnej krawędzi przedniego i tylnego segmentu, jak pokazano na fig. 11. Segmenty pierścienia są podparte na powietrzu, doprowadzanym pod niskim ciśnieniem do poszczególnych pierścieniowych skrzynek dmuchowych 24 pod każdym pierścieniem, otoczonych termicznie izolowaną dolną płytą 25 zamykającą przestrzeń pomiędzy promieniowymi elementami usztywniającymi 12 i belkami skrzynkowymi 10, 11

PL 197 420 B1 oraz obwodowymi uszczelkami labiryntowymi 26 zamykającymi szczelinę na zewnętrznym i wewnętrznym obwodzie tych segmentów. W innych przykładach dla dodatkowego podparcia i ustalenia można zastosować wysięgnikowe wózki kołowe umieszczone na obwodach segmentów. Powietrze o niskim ciśnieniu doprowadzane do skrzyń dmuchowych 24 pod każdym pierścieniem jest chłodzone do temperatury około -5°C. Sprzyja to utrzymaniu równomiernej temperatury śniegu na powierzchni pierścienia poniżej temperatury krzepnięcia. Chłodzone powietrze o niskim ciśnieniu doprowadza się do każdej pierścieniowej skrzynki dmuchowej 24 poprzez promieniowe przewody o przekroju okrągłym 27 zamontowane pomiędzy promieniowymi elementami usztywniającymi 12 konstrukcję nośną pierścienia, kolejno przechodzącymi pod każdym pierścieniem 1 poprzez kołowe skrzynkowe belki nośne 10, połączone krótkimi przewodami łączącymi 28 do każdej pierścieniowej skrzynki dmuchowej, dla uzyskania stałego rozkładu ciśnienia i efektu równomiernego chłodzenia pod każdym odnośnym pierścieniem. Pierścieniowy kolektor powietrza, nie pokazano, otaczający środkowy obszar 5 zasila promieniowe kanały powietrza 27 i jest zasilany chłodzonym powietrzem pod ciśnieniem z odpowiedniego urządzenia chłodzącego i sprężarek, nie pokazano, umieszczonych pod konstrukcją nośną pierścienia 7.

Każdy pierścień jest napędzany synchronicznymi lub asynchronicznymi silnikami liniowymi 29 umieszczonymi w regularnych odstępach wokół środkowej pierścieniowej prowadnicy lub szyny 8 i zamontowanymi wewnątrz prowadzenia parami po każdej stronie ciągłego żebra reakcyjnego lub stojana 30, zamocowanego pod każdym segmentem pierścienia. W przykładzie pierścienia składającego się z segmentów 16 rozdzielonych elastycznymi mankietami 17 oddzielnie kontroluje się szybkość i położenie każdego segmentu pierścienia, co daje stałe odstępy pomiędzy sąsiednimi segmentami niezależnie od tego, czy segmenty wznoszą się czy opadają na stoku.

W wariancie płaskiego obrotowego stoku narciarskiego schematycznie pokazanym na fig. 14 zmodyfikowano płaską konfigurację tarczy, przez co powierzchnia zjazdowa 38 stopniowo unosi się i obniża względem powierzchni płaskiej. W dowolnym punkcie podwyższonej części powierzchni zjazdowej promieniowa linia 39 od obwodu do środka stoku narciarskiego tworzy prostą. Konfiguracja w tym przykładzie jest taka, że najpierw zmniejsza się pochylenie stoku w zewnętrznym pierścieniu do około 10° poniżej płaskiego pochylenia podstawowego w regionie 40 i następnie stopniowo zwiększa pochylenie do maksimum 10° powyżej płaskiego pochylenia w regionie 41, przed powróceniem do podstawowego pochylenia. Aby skompensować zmianę pochylenia segmenty pierścienia są krótsze na obwodowej długości, co daje niezbędną elastyczność w dokładnym podążaniu za profilem „stojącej fali” a konstrukcję nośną utworzoną przez skrzynkowe belki 10, 11 i wózki 23 podwyższa się z płaskiej konfiguracji, dla wytworzenia takiego profilu. Odmiana ta wprowadza zmienne kąty pochylenia z dostosowaniem do umiejętności nowicjuszy oraz wytrawnych narciarzy, i lepiej naśladuje rzeczywiste warunki zjazdowe.

W innych przykładach pokazanych na fig. 15 i 16, mających na celu rozszerzenie zmienności oraz realizmu obrotowego stoku narciarskiego przynajmniej jeden pierścień ma kształt stożka ściętego. W przykładzie pokazanym na fig. 15 trzy zewnętrzne pierścienie 42 pochylono promieniowo w kierunku środka tarczy o kąt 5° do 10°. W takim układzie narciarze szusujący w dół pierścienia po zakrzywionej trajektorii i nachyleni w kierunku środka dla zrównoważenia siły odśrodkowej pozostają pod wpływem kompensacyjnego oddziaływania występu pierścienia symulującego zjazd po linii prostej. W przykładzie pokazanym na fig. 16 trzy zewnętrzne pierścienie ustawiono w taki sposób, aby pierścień 44 w sąsiedztwie pierścienia zewnętrznego tworzył odwrotne pochylenie w porównaniu z pierścieniami sąsiednimi 45 pochylonymi promieniowo w kierunku środka. W tym przykładzie oprócz innych manewrów narciarze mogą gwałtownie przemieszczać się z pierścienia pochylonego wewnętrznie do pierścienia o odwrotnym pochyleniu, co symuluje zjazd w poprzek muldowego stoku śnieżnego przed skrętem na pierścień zewnętrzny.

Jak pokazano na fig. 9 w przekroju, obrotowy stok narciarski może być przykryty okrągłym dachem w kształcie czaszy 46, odpowiednio izolowanym dla zmniejszenia dostępu ciepła, połączonym z zewnętrznymi obwodowymi ścianami 47 i z centralną konstrukcją 48 tworzącą dostęp do udogodnień dla narciarzy. W wyniku zamknięcia utrzymuje się dogodną dla narciarzy temperaturę, typowo około -2°C, poprzez rozprowadzanie klimatyzowanego powietrza dostarczanego przez nie pokazane urządzenie, wewnątrz zamkniętej przestrzeni.

Aby udostępnić całą powierzchnię obrotowego stoku narciarskiego dla narciarzy, jak pokazano na fig. 17, pod przęsłem 50 łączącym centralną konstrukcję 48 ze ścianą zewnętrznego obrzeża 47 stoku są podwieszone stosownie wykonane armatki śnieżne 49. Pokrywę śnieżną można wytworzyć na każdym pierścieniu poprzez powolne obracanie pierścieni pod armatkami, aż do pełnego pokrycia.

PL 197 420 B1

Uzupełnianie śniegu może odbywać się na poszczególnych pierścieniach, z symulacją naturalnych opadów śnieżnych, bez przerywania jazdy na nartach. Z tych samych powodów na przęśle podwieszono wycofywane urządzenia do przystosowania śniegu 51 w postaci ratraków, itp. Alternatywnie, na fig. 9 pokazano samojezdny ratrak 52 o szybkości zsynchronizowanej z wolno poruszającym się pierścieniem, który opuszcza się z wierzchołka stoku w celu kolejnego uzdatnienia każdego pierścienia. Uzdatnianie odbywa się po codziennym zamknięciu stoku.

Claims (29)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Obrotowy stok. narciarssL zzwierającc tarccz, której ggrna ppwierzzhnia stanowi ppwierzzhnię jezdną, i która jest zamontowana z pochyleniem głównej osi względem pionu, a przynajmniej część tarczy jest zamontowana obrotowo wokół głównej osi, znamienny tym, że zewnętrzna średnica obrotowej części tarczy wynosi przynajmniej 100 m, a na spodniej stronie tarczy jest usytuowany układ chłodzenia (36) rozprowadzający chłodzący gaz.
2. 2. StaVsarsiarsSi weeługzzntoo. t, zznmieenn tym, Zż zzwnatoona ΖγζΤπκ» zOrotawej zcz^cć tarczy wynosi przynajmniej 150 m.
3. 3. StaVsarsiarsSi weeługzzntoo. 1, zznmieenn tty, Zż zzwnatoona SreSriicc zOrotawej zczs^ tarczy wynosi przynajmniej 200 m.
4. 4. Stok ηζτοϊθaski według zassoz. 1, znamienny tym, że tarcza tess podparta na skkzzniach dmuchowych (24) zasilanych chłodzonym powietrzem stanowiącym czynnik chłodniczy.
5. 5. Stok ΠΗΓοίθ^ί według za^rz. 1, znamienny tym, że cara powieazchnia tarcz. ssanowi Zoo do jazdy na nartach.
6. 6. Sttk naroiersSi weełuu zarta. 5, zznmieenn tym, Zż zpoz tatom j aazd, I ub rn zoosz j aazd, z możliwością ich wycofania bądź usunięcia z powierzchni tarczy na nartach, są ustawione urządzenia do uzdatniania śniegu (52).
7. 7. StaksarsiarsSiweeług zzntrs. Z, zznmieenn ttyn, Zż sgsąCdzsia Zo sgZdjaiania Znieeu Z55) stanowią armatki śnieżne dostosowane do kierowania sztucznego śniegu na powierzchnię tarczy.
8. 8. Stoo week-iu ζθγ^ο. 7, znamienny tym, że kaaża z srma-aS Zr^ii^z^r^^c^ti j jss s^ki^rowana promieniowo do wewnątrz lub na zewnątrz względem obrotowej części tarczy i/lub jest podwieszona na przęśle ponad obrotową częścią tarczy.
9. 9. Stc^^ sarsiarsSiweeług zzntrs. Z, z znmieenn ttym, Zż sgsąCdzsie Zo sgZdjaiania Ιπιθ-ο Z552 stanowi ratrak ubijania śniegu.
10. 10. Stoo narciarski weeług ζ3γ^ζ. 9, znnmiennntym, że tartak Z552 do ubijanie ścieeu j jss zamontowany na ruchomym mechanizmie umożliwiającym selektywne przemieszczanie ratraka pomiędzy położeniem ubijania śniegu na tarczy i położeniem oddalonym od toru do jazdy na nartach.
11. 11. Stt^^ narsiarsSi weeług zansro. 9, zr^ć^r^i^r^r^^^tt^r^, Zż ζο-οο- Z552 Zo sbiranie Scieeu j jss ppjazdem przynajmniej jednośladowym.
12. 12. Stok narcćarski według z^^ł^r^n^. 1, znarnienny tyii, że kąt pochylenia głównej osi tarczy względem pionu wynosi od 5° do 40°, a korzystnie od 10° do 20°.
13. 13. Stok namcarski według zassasz. 12, znamienny tym, że kąt pochylenia głównej osi tarczy względem pionu wynosi zasadniczo 15°.
14. 14. StaVsarsiarsSi weeługzznSrs. Z2, zznmieenn ttri Zż- sgSawiesie złuwnaj ο^ϊ tarccz j jss regulowane pod względem kąta pochylenia względem pionu.
15. 15. Stok η^Γη^ϊί^-η^^ϊ weSłuu zansro. Z1, znamiennn tym, że tarccz j ess zarmc^ntr^v^w^n^ na-sawmi wokół poziomej osi (13) przechodzącej poprzez jej środek.
16. 16. Stok naη^η^ϊί-rski według zassrz. 14, znamienny t^i^, że ussawienie tarczy tess regulowane względem poziomej osi przechodzącej przy najniższej krawędzi tarczy.
17. 17. Stok narcćarski według z^^ł^r^n^. 1, znamienny tyii, że obrotowa część tarczy skkada się z licznych koncentrycznych pierścieni (1) o niezależnie regulowanej szybkości.
18. 18. Stok narecarski według zassrz. 17, znamienny tym, że obrooowa część tarczy sWada się z przynajmniej pięciu ruchomych pierścieni (1).
19. 19. Stok narclarski według zassrz. 17 albo 18, znamienny tym, że pr^z^r^^j^r^i^j teden z pierz ścieni (1) ma powierzchnię zjazdową w kształcie stożka ściętego.
20. 20. Stok narcćarski według zansrz. 17, znamienny tym, że ρ^πη-γο^θ- t^eden z ρίβ^ερί (() jest zamontowany obrotowo w kierunku przeciwnym do przynajmniej jednego innego pierścienia.

    PL 197 420 B1
21. 21. Stok narciarski według zastrz. 1,znymiennytym, że tarcza ma przynajmniejjeden nieruchomy obszar.
22. 22. Stok narciarski wedługzzstrz. 12, znamiennytym, że PaSże para przzniweie nkrokowenC pierścieni (1) jest rozezidloaa ainrścinainm nieruchomym (2).
23. 23. Stok n arciarski weeług z arSz.. 7,z namiennytym, ż e g grnapowierzaChiaprzanajmaiajjedaego pierścieaia (1) korzystnie wznosi się w kierunku wewnętrznej i zewnętrznej krawędzi pierścieaia (i).
24. 24. Steo n^r^^^r^^i według zzstrr. 22, znamienny tym, że podwenskaka cczęść gZo^ powierzchni są pokryte sztucznym materiałem zjazeowym.
25. 25. Stoo narciarsSiwedług zzstrz.22, z namiennytym, że powierzzCrιiatarcczj ee elastyycaa i ooeoauta nr nieołasaiej podporze (15), przy czym w niektórych oołoeeniach wokół obwodu powierzchnia trrczy wznosi się lub opaea względem p^skiej powierzchni.
26. 26. StoknarciarsSiwedług z zstrz.22, znymiennytym, żew ddo/elnam ppunaiewekałłarccali Ns promieniowa przechodząca poprzez powierzchnię zjazdową trrczy jest prostą.
27. 27. StoknarciarsSiwedług z zr^Zzl albr 1 1,z nymiennytym, że tercczl uu kaSedpierśśien( 11 jest ^pędzmy silnikiem liniowym wzdłuż kołowej szyny podpsrcis.
28. 28. Stoo narciarsSiwedług paatrz. P2, z nymiennytym, Pe tarcca i uu naSee pierśśienj podzielons m liczne łukowe segmenty (16).
29. 29. StoknarciarsSiwedługzzatrz.22, z nymiennytym, że kaSde skdmant ( 11) j je i nadwiddglnie ^pędzmy przez liniowy silnik utrzymując pożądsne rozsunięcie pomiędzy segmentsmi.