PL194032B1

PL194032B1 - Sposób wytwarzania półproduktów użytecznych w syntezie paklitakselu

Info

Publication number: PL194032B1
Application number: PL357881A
Authority: PL
Inventors: Beata Kolesińska; Zbigniew J. Kamiński; Janina E. Kamińska
Original assignee: Agropharm Sa
Priority date: 2002-12-19
Filing date: 2002-12-19
Publication date: 2007-04-30
Also published as: AU2003294189A1; EP1575929B1; DE60312734D1; ATE357436T1; WO2004056790A1; EP1575929A1; PL357881A1

Abstract

1. Sposób wytwarzania pólproduktów uzytecznych w syntezie paklitakselu, o wzorze ogólnym 2, w którym R 1 oznacza grupe o wzorze 7, lub grupe o wzorze 8, lub grupe o wzorze 9, lub grupe o wzorze 10, R 2 oznacza wodór, grupe alkilosililowa lub podstawiona grupe alkilosililowa, grupe arylosililowa lub podstawiona grupe arylosililowa, grupe alkiloarylosililowa lub podstawiona grupe alkiloary- losililowa, grupe alkoksykarbonylowa lub podstawiona grupe alkoksykarbonylowa, grupe alkoksymetylowa lub podstawiona grupe alkoksymetylowa, R 3 i R 4 oznacza wodór, grupe alkilowa, podstawiona grupe alkilowa, grupe arylowa, podstawiona grupe arylowa, a X oznacza grupe C=O, C=S, S=O, SO 2, (C=O) 2, P(aryl) 3, P-N(alkil) 2, (P=O)- -N(alkil) 2, (P=S)-N(alkil) 2, na drodze reakcji pochodnej bakatyny III i pochodnej fenyloizoseryny, znamienny tym, ze pochodne fenyloizoseryny o wzorach ogólnych 4a-d, w których R 2; R 3, R 4 i X maja wyzej podane znaczenie lub mieszaniny ich epimerów o zróznicowanych konfiguracjach na weglu 2' lub ich sole poddaje sie reakcji z triazynowym odczynnikiem kondensujacym o wzorze ogólnym 5, w którym R 5 i R 6 oznacza chlor, grupe alkiloksylowa, podstawiona grupe alkiloksylowa, grupe aryloksylowa lub podstawiona grupe aryloksylowa, natomiast R 7 oznacza fluor, chlor lub czwartorzedowa grupe amoniowa, ewen- tualnie w obecnosci aminy trzeciorzedowej, w srodowisku bezwodnego rozpuszczalnika organicznego, a nastepnie tak otrzymane estry triazynowe fenyloizoseryny o wzorach ogólnych 6a-d, w których R 2, R 3, R 4 i X maja………… znaczenie, poddaje sie reakcji z bakatyna III o PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania półproduktów użytecznych w syntezie paklitakselu.

Paklitaksel (wzór 1) jest związkiem pochodzenia naturalnego wykazującym szerokie spektrum aktywności przeciwnowotworowej, wyizolowanym po raz pierwszy z kory cisa Taxus brevifolia [Wani, M.C.; Taylor, H.L.; Wall, M.E.; Coggen, P.; McPhail, A.T., J. Am. Chem. Soc., 93, 2325, (1971)] i występującym również składzie innych produktów naturalnych. Z uwagi na niskie stężenia i trudną odnawialność źródeł jego występowania, proces pozyskiwania paklitakselu poprzez izolowanie z produktów naturalnych posiada tylko marginalne znaczenie. Najbardziej użyteczną procedurą pozyskiwania paklitakselu jest semi-synteza oparta o wykorzystanie odpowiednio chronionej pochodnej bakatyny III i chronionych pochodnych fenyloizoseryny. Bakatyna III o wzorze 3, gdzie R2=H jest związkiem heterocyklicznym o skondensowanym układzie pierścieni o szkielecie [9.3.1.0]³'⁸ pentadekanu o konfiguracji identycznej z fragmentem paklitakselu. Bakatynę III otrzymuje się z deacetylobakatyny III, która występuje w ilości około 1 g w 1 kg suszu igieł cisa gatunku Taxus baccata. Jej izolacja z wymienionego materiału jest opłacalna ekonomicznie, a źródło (igły i pędy) w pełni odnawialne w okresie jednego sezonu wegetacyjnego.

Wszystkie opisane dotychczas metody semi-syntezy paklitakselu, oparte są na rozwiązaniu polegającym na tworzeniu wiązania estrowego pomiędzy odpowiednio chronioną pochodną bakatyny III i chronionymi pochodnymi fenyloizoseryny. Należy tu podkreślić, że we wszystkich przypadkach zarówno procedura tworzenia wiązania estrowego, jak i sposób przekształcania pierwotnego produktu estryfikacji uzależniony jest od przyjętej strategii syntezy i doboru grup ochronnych.

Kingston, D.G.I.; Chaudhary, A.G. Gunatilaka, A.A.L.; Middleton, M.L. w publikacji zamieszczonej w Tetrahedron Lett., 35, 4483-4484 (1994) oraz w opisie patentowym WO 97/00870 przedstawili zastosowanie dicykloheksylokarbodiimidu (DCC) w obecności 4-(1-pirolidyno)pirydyny do utworzenia wiązania pomiędzy 7-(trietylosililo)bakatyną [wzór 3; R1=Si(C2H5)3] i kwasem 2,4-difenylo-4,5dihydrooksazolo-5-karboksylowym, uzyskując po usunięciu grup ochronnych, paklitaksel z sumaryczną wydajnością ponad 70%. Podobne rozwiązanie, wykorzystujące dicykloheksylokarbodiimid (DCC) w obecności 4-(N,N-dimetyloamino)pirydyny (DMAP) opisane przez Balogu, E. i Kingstona, D.G.I w publikacji zamieszczonej w J. Nat. Prod. 62, 1068-1071, (1999) okazało się znacznie mniej wydajne, bowiem pozwoliło uzyskać produkt kondensacji jedynie z 30% wydajnością. N,N'-dicykloheksylokarbodiimid był ponadto stosowany do acylowania 7-chronionych pochodnych bakatyny za pomocą oksazolidyn i innych pochodnych fenyloizoseryny.

Wadą wszystkich procedur opartych o zastosowanie N,N'-dicykloheksylokarbodiimidu są trudności z usunięciem ze środowiska reakcji N,N'-dicykloheksylomocznika, który powstaje jako niepożądany produkt uboczny. N,N'-dicykloheksylomocznik stanowi uciążliwe zanieczyszczenie produktu kondensacji, ponieważ jest związkiem trudno rozpuszczalnym w większości rozpuszczalników organicznych, co utrudnia jego skuteczne oddzielenie od znanych ze swojej niskiej rozpuszczalności pochodnych paklitakselu. Utrudnia to proces izolowania produktów pośrednich i produktu końcowego syntezy oraz obniża stopień wykorzystania komponentów fenyloizoserynowego i bakatynowego. Inna dokuczliwa wada DCC wynika z jego zdolności do wywoływania alergii objawiających się chorobowymi zmianami naskórka. Na skutek dość wysokiej prężności par DCC nawet w temperaturze pokojowej, alergie obserwuje się również u osób nieposiadających bezpośredniego kontaktu z wymienionym powyżej związkiem.

Znane są również rozwiązania, w których w miejsce N,N'-dicykloheksylokarbodiimidu zastosowano inne odczynniki kondensujące. Gennori, C.; Garcano, M.; Dughi, M.; Mongelli, N.; Vanatti, E.; Wulpetti, A. w publikacji zamieszczonej w J. Org. Chem. 62, 4746-4755, (1997) opisali kondensacje 7-(trietylosililo)bakatyny z estrem tiofenylowym kwasu 2,4-difenylo-4,5-dihydrooksazolo-5karboksylowego w obecności bis-trimetylosililoamidolitu (LHMDS). Otrzymali oni półprodukt z wydajnością 89% o strukturze identycznej jak otrzymany w syntezie z użyciem N,N'dicykloheksylokarbodiimidu opisanej przez Kingston, D. G. i współpracowników w publikacji zamieszczonej w Tetrahedron Lett., 35, 4483-4484 (1994).

Mukaiyama, T. i współpracownicy w publikacji zamieszczonej w Chem. Europ. J. kondensowali 7-trietylosililobakatynę z pochodną fenyloizoseryny o wzorze 4c, w którym R3=H, R4=p-C6H4OCH3 w obecności di-(2-pirydylo)-tionowęglanu z wydajnością 93%. Natomiast Shiina, I. i współpracownicy w czasopiśmie Chem. Lett., 1, 204 (1998) opisali, że kondensacja chronionej

PL 194 032 B1 bakatyny z pochodną fenyliozoseryny o wzorze ogólnym 4b, gdzie R2=CH2C6H5 w obecności di-(2-pirydylo)-tionowęglanu zachodzi z wydajnością jedynie 66%. Swindell, C. S. i współpracownicy w czasopiśmie J. Med. Chem., 34, 1176-1184 (1991) oraz Greene, A. E. i współpracownicy w czasopiśmie J. Am. Chem. Soc. 110, 5917 (1998) opisali również kondensację pochodnej fenyloizoseryny z chronioną bakatyną w obecności węglanu dipirydylowego i 4-(N,N-dimetyloamino)pirydyny, ale uzyskane wydajności nie były wysokie.

W opisie patentowym US 6,150,537 opisane są wyniki zastosowania chlorków acylowych oraz ketenów otrzymywanych z pochodnych fenyloizoseryny jako odczynników acylujących grupę hydroksylową bakatyny. Wadą opisanego rozwiązania są trudności otrzymywania wymienionych pochodnych fenyloizoseryny oraz niebezpieczeństwo epimeryzacji towarzyszące syntezie z udziałem tak reaktywnych związków.

W licznych przykładach Holton i współpracownicy (J.Am.Chem.Soc, 116, 1599-1600, (1994), WO93/06079) udokumentowali przydatność pochodnych 4-fenylo-3-hydroksyazetydynonu-2 (pochodnych b -laktamowych) w reakcji acylowania bakatyny (zwykle chronionej w pozycji 7 grupą trietylosililową). Zastosowanie pochodnych b-laktamowych pozwala przeprowadzić proces acylowania bakatyny z wysoką wydajnością, jednakże do ich otrzymywania konieczne jest zastosowanie złożonego, wieloetapowego procesu preparatywnego.

Znane jest również stosowanie w syntezie paklitakselu pochodnych fenyloizoseryny przekształconych w sześcioczłonowy pierścień oksazinonowy [US Pat. No 5,015,744, oraz Beckwermist, i współpracownicy J. Org. Chem., 61, 9038-9040 (1996)], jednakże sumaryczna efektywność procesu nie jest dostatecznie wysoka.

Według wynalazku sposób sprzęgania komponentów fenyloizoserynowych z komponentem bakatynowym polega na wykorzystaniu innego odczynnika kondensującego, co pozwala skutecznie wyeliminować uciążliwości, jakie niesie ze sobą stosowanie dicykloheksylokarbodiimidu jako odczynnika kondensującego, a także chlorków acylowych, ketenów, estrów tioli, di-(2-pirydylo)węglanu, di(2-pirydylo)tiowęglanu i innych.

Sposób wytwarzania półproduktów użytecznych w syntezie paklitakselu o wzorze ogólnym 2, w którym R1 oznacza grupę o wzorze 7, lub grupę o wzorze 8, lub grupę o wzorze 9, lub grupę o wzorze 10, R2 oznacza wodór, grupę alkilosililową lub podstawioną grupę alkilosililową, grupę arylosililową lub podstawioną grupę arylosililową, grupę alkiloarylosililową lub podstawioną grupę alkiloarylosililową, grupę alkoksykarbonylową lub podstawioną grupę alkoksykarbonylową, grupę alkoksymetylową lub podstawioną grupę alkoksymetylową, R3 i R4 oznacza wodór, grupę alkilową, podstawioną grupę alkilową, grupę arylową, podstawioną grupę arylową, a X oznacza grupę C=O, C=S, S=O, SO2, (C=O)2, P(aryl)3, P-N(alkil)2, (P=O)-N(alkil)2, (P=S)-N(alkil)2, na drodze reakcji pochodnej bakatyny III i pochodnej fenyloizoseryny polega na tym, że pochodne fenyloizoseryny o wzorach ogólnych 4a-d, w których R2, R3,R4i X mają wyżej podane znaczenie lub mieszaniny ich epimerów o zróżnicowanych konfiguracjach na węglu 2' lub ich sole poddaje się reakcji z triazynowym odczynnikiem kondensującym o wzorze ogólnym 5, w którym R5i R6 oznacza chlor, grupę alkoksylową, podstawioną grupę alkoksylową, grupę aryloksylową lub podstawioną grupę aryloksylową, natomiast R7 oznacza fluor, chlor lub czwartorzędową grupę amoniową, ewentualnie w obecności aminy trzeciorzędowej, w środowisku bezwodnego rozpuszczalnika organicznego, a następnie tak otrzymane estry triazynowe fenyloizoseryny o wzorach ogólnych 6a-d, w których R2, R3,R4 i X mają wyżej podane znaczenie, poddaje się reakcji z bakatyną o wzorze ogólnym 3, wktórym R2 oznacza wodór lub grupę zabezpieczającą funkcyjną grupę hydroksylową w pozycji 7, w bezwodnym rozpuszczalniku organicznym, ewentualnie w obecności katalizatora.

Korzystnie stosuje się pochodne fenyloizoseryny, w których R3i R4 oznacza wodór, grupę metylową, grupę fenylową, grupę metoksyfenylową, grupę dimetoksyfenylową.

Korzystnie jako grupy zabezpieczające funkcję hydroksylową w pozycji 7 bakatyny III stosuje się grupę alkilosililową lub podstawioną grupę alkilosililową, grupę arylosililową lub podstawioną grupę arylosililową, grupę alkiloarylosililową lub podstawioną grupę alkiloarylosililową, grupę alkoksykarbonylową lub podstawioną grupę alkoksykarbonylową, grupę alkoksymetylową lub podstawioną grupę alkoksymetylową.

Korzystnie jako sole pochodnych fenyloizoseryny stosuje się sole metali, zwłaszcza metali alkalicznych lub sole amin trzeciorzędowych, korzystnie N-metylomorfoliny, N,N-dimetyloaminopirydyny lub 1,8-diazabicyklo[5.4.0.]undec-7-enu (DBU).

PL 194 032 B1

Korzystnie jako triazynowy odczynnik kondensujący stosuje się 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazynę lub czwartorzędowe sole triazynyloamoniowe otrzymywane działaniem 2-chloro-dimetoksy1,3,5-triazyny na aminy trzeciorzędowe.

Korzystnie jako trzeciorzędową aminę stosuje się N-metylomorfolinę, tetrametyloguanidynę, 1,4-dimetylopiperazynę, N-metylopirolidynę, N,N'-tetrametyloetylodiaminę, N-metylopiperydynę, pirydynę, pochodne pirydyny podstawione na atomie węgla w pozycji 4 pierścienia pirydynowego, 1,8-diazabicyklo[5.4.0.]undec-7-en.

Korzystnie jako rozpuszczalnik stosuje się rozpuszczalnik aprotonowy, zwłaszcza węglowodory aromatyczne, chlorowcowane węglowodory, etery, estry, amidy kwasowe, nitryle kwasów. Szczególnie korzystnie stosuje się toluen, dichlorometan, dichloroetan, tetrahydrofuran, octan etylu, N,N-dimetyloformamid, N,N-dimetyloacetamid i N,N',N'-heksametyloamid kwasu fosforowego, acetonitryl.

Korzystnie reakcję acylowania bakatyny III prowadzi się w obecności kwasu Lewisa, szczególnie korzystnie w obecności bezwodnego bromku magnezowego.

Korzystnie reakcję acylowania bakatyny III prowadzi się w obecności zasady, szczególnie korzystnieaminy trzeciorzędowej, najkorzystniej 4-(N,N-dialkiloamino)pirydyny lub DBU.

Estry triazynowe fenyloizoseryny można ewentualnie wyodrębnić ze środowiska reakcji przed poddaniem ich reakcji z bakatyną III.

Półprodukty otrzymane sposobem według wynalazku przekształca się następnie w paklitaksel znanymi sposobami, dobranymi odpowiednio w zależności od grupy zabezpieczającej użytej do reakcji bakatyny orazfenyloizoseryny. Znane sposoby przekształcania półproduktów otrzymanych sposobem według wynalazku w paklitaksel są np. opisane w publikacji „Protective Group in Organic Synthesis”, wyd. 2, J.Wiley and Son, 1991.

Triazynowe odczynniki kondensujące są łatwo dostępne, mało toksyczne i nie wywołują alergii. Proces aktywowania funkcji karboksylowej z ich użyciem zachodzi w łagodnych warunkach, a proces acylowania funkcji hydroksylowej może być przyspieszany w razie potrzeby poprzez wprowadzenie do środowiska reakcji odpowiednich katalizatorów. Zarówno triazynowe odczynniki kondensujące, estry triazynowe, jak i wszystkie utworzone z ich udziałem uboczne produkty reakcji posiadają charakter słabych zasad i w powodzeniem mogą być usuwane po zakończeniu procesu za pomocą odmywania rozcieńczonymi roztworami kwasów. Fakt ten ułatwia oczyszczanie paklitakselu oraz jego pochodnych isprzyja uzyskiwaniu wysokich wydajności procesu.

Silnie reaktywne estry triazynowe mogą być wyizolowane, ale wygodniej jest otrzymywać je bezpośrednio przed, bądź w trakcie procesu łączenia komponentu fenyloizoserynowego z bakatynowym. Takie postępowanie jest korzystne, ponieważ większość pochodnych fenyloizoseryny, które można zastosować w semi-syntezie paklitakselu oraz triazynowe odczynniki kondensujące są stabilne imogą być z powodzeniem przechowywane bez śladów rozpadu aż do momentu sprzęgania z odpowiednio chronioną bakatyną lll.

Sposób według wynalazku został bliżej przedstawiony w przykładach stosowania.

Przykład 1

Do roztworu 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny (CDMT) (7.71 g, 44 mmole) w 100 ml THF dodano N-metylomorfoliny (4.84 ml, 44 mmole) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C. Następnie dodano mieszaninę diastereomerów kwasu 4b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl (19.05 g, 44 mmole) i mieszanie kontynuowano przez 4 godziny w temperaturze 0-5°C i 8 godzin w temperaturze pokojowej. Osad odsączono i do przesączu (bez wyodrębniania estru triazynowego) dodano chronionej bakatyny III o wzorze 3,w którym R2=Si(C2H5)3 (28.1g,40 mmoli), DMAP (0.24 g, 2 mmole) MgBr2 (0.36 g, 2 mmole) oraz trietyloaminę (3.84 g, 38 mmoli). Po zakończeniu reakcji rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozpuszczono w octanie etylu i przemyto kolejno: H2O, 1M KHSO4, H2O, 1M NaHCO3, H2O w porcjach po 20 ml. TLC: (aceton : benzen 1:4) Rf=0.75 i 0.8. Otrzymano 44.6 g (wydajność ilościowa) produktu o wzorze 2, w którym R1 jest określona wzorem 8, R2 jest grupą trietylosililową, R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl. Surowy produkt kondensacji rozpuszczono w mieszaninie metanol/THF o składzie (80 ml/450 ml) i poddano przez 40 minut działaniu stężonego kwasu solnego (30 ml). Mieszaninę wylano do lodowatej wody zmieszanej z octanem etylu, warstwy rozdzielono i fazę wodną ekstrahowano octanem etylu. Połączone fazy organiczne przemyto nasyconym roztworem wodnym wodorowęglanu sodowego, wysuszono siarczanem magnezu i zatężono do suchości pod zmniejszonym ciśnieniem. Suchą pozostałość chromatografowano na kolumnie wypełnionej silikażelem. Produkt eluowano mieszaniną octan etyPL 194 032 B1 lu/heksan 1:1 (v/v). Otrzymano 28.5 g paklitakselu co stanowi 82% wydajności o tt = 221-223°C. [a]D²⁰ = -49 (c=0.45, MeOH).

¹H-NMR: (250 MHz, CDCl3): d=1.14 (s, 3H); 1.24 (s, 3H); 1.69 (s, 3H); 1.79 (s, 3H), 1.82 (s, 1H); 1.88 (m, 1H); 2.24 (s, 3H), 2.25-2.40 (m, 2H); 2.39 (s, 3H); 2.49 (d, J=4.0 Hz, 1H), 2.50-2.55 (m, 1H); 3.59 (d, J=5.0 Hz, 1H); 4.17 (d, J=9.0 Hz, 1H); 4.29 (d, J=9.0 Hz, 1H); 4.37-4.40 (m, 1H); 4.75-4.79 (m, 1H); 4.95 (m, 1H); 5.67 (d, J=7.0 Hz, 1H); 5.77-5.80 (m, 1H); 6.22 (t, J=8.0 Hz, 1H); 6.25 (s, 1H); 7.05 (d, J=9.5 Hz, 1H); 7.31-7.55 (m, 7H); 7.61-7.65 (m, 1H); 7.71-7.75 (m, 2H); 8.09-8.15 (m, 2H) [ppm] ¹³C-NMR: (250 MHz, CDCl3): d=9.4; 15.0; 20.8; 21.7; 22.6; 26.7; 35.5; 35.5; 43.2; 45.5; 55.1; 58.7; 72.2; 72.4; 73.3; 75.0; 75.5; 76.6; 79.1; 81.2; 84.5; 127.2; 127.4;128.5; 138.8; 128.8; 129.1; 129.2; 130.3; 132.1; 133.1; 133.7; 133.8; 133.9, 142.0; 167.1; 167.1; 170.7; 171.5; 172.9; 203.7 [ppm].

IR: 1240, 1550, 1660; 2970; 3480 [cm^-1].

FAB-MS. 854 [MH]⁺; 794 [MH-AcOH]⁺, 776 [M-AcOH-H2O]⁺.

Cl(izobutan) MS: 854 [MH]⁺; 836 [MH-H2O]; 818 [MH-2H2O]⁺.

Przykład 2

Do schłodzonego do temperatury 0-5°C chlorku N-(4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyn-2-ylo)-N-metylomorfolinowego (0.278 g, 1 mmol) w 5 ml chlorformu dodano mieszaninę epimerów kwasu 4b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl (0.433 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin. Lodowatą wodą odmyto chlorowodorek N-metylomorfoliny, fazę organiczną osuszono MgSO4, odsączono środek suszący i przesącz odparowano pod obniżonym ciśnieniem do suchości. Otrzymano odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl, a R5=R6=OCH3 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.55 ¹H-NMR (250 MHz, CDCl3): d=3.54 (s, 6H); 3.80 (s, 3H); 3.85 (s, 3H); 5.34 (d, J= 1H); 6.19 (d, J=, 1H), 6.74 (bs, 1H); 7.07 (bs, 1H); 7.14 (bs, 1H); 7.21 (bs, 1H); 7.28-7.80 (m, 10H) [ppm]

IR (CCl4): 1750 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy poddano reakcji z chronioną bakatyną o wzorze ogólnym 3, gdzie R2=Si(C2H5)3 (28.1 g, 40 mmoli), DMAP (6 mg, 0.05 mmola) MgBr2 (9 mg, 0.05 mmola) oraz trietyloaminy (96 mg, 0.95 mmola). Po zakończeniu reakcji rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozpuszczono w octanie etylu i przemyto kolejno: H2O, 1M KHSO4, H2O, 1M NaHCO3, H2O w porcjach po 20 ml.

TLC: (aceton : benzen 1:4) Rf=0.75, 0.8. Otrzymano 1.1 g(95% wydajności) produktu o wzorze 2, gdzie R1 jest określony wzorem 8,R2= Si(C2H5)3, R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl.

¹H-NMR: (250 MHz, CDCl3): d=0.51 (q, J=8.0 Hz, 6H); 1.23 (s, 3H); 1.22 (t, J=8.0 Hz, 9H); 1.35 (s, 3H); 1,85 (s, 1H); 1.95 (s, 3H); 2.08 (s, 3H); 2.14 (s, 3H); 2.16-2.28 (m, 1H); 2.41-2.45 (m, 1H), 2.55-2.58 (m, 1H); 2.59 (s, 3H); 2.65-2.85 (m, 1H); 3.28 (s, 3H); 3.38 (s, 3H); 4.25 (d, J=7.0 Hz, 1H); 4.41 (d, J=9.0 Hz, 1H); 4.48 (d, J=9.0 Hz, 1H); 4.85 (s, 1H); 4.92-4.96 (m, 1H); 5.07 (d, J=8.5Hz, 1H); 6.02 (s, 1H); 6.15 (d, J=7.5Hz, 1H); 6.62-6.68 (m, 1H); 6.85-6.95 (m, 3H), 6.98-7.08 (m, 2H); 7.127.38 (m, 7H); 7.39-7.45 (m, 2H); 7.51 (s, 1H); 7.61 (d, J=7.5Hz, 1H); 7.77-7.87 (m, 2H); 8.28-8.35 (m, 2H) [ppm]

Przykład 3

Do roztworu 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny (CDMT) (0.175 g, 1 mmol) w 5 ml THF dodano N-metylomorfoliny (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C. Następnie dodano łatwiej migrujący na płytce chromatograficznej epimer 4b, gdzie R3=H a R4=3,4dimetoksyfenyl (0.433 g, 1 mmol), mieszanie kontynuowano przez 12 godzin. Odsączono chlorowodorek N-metylomorfoliny i przesącz odparowano pod obniżonym ciśnieniem do suchości. Otrzymano odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=H, R4=3,4-dimetoksyfenyl, R5=R6=OCH3 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0,7.

¹H-NMR (250 MHz, CDCl3): d=3.52 (s, 6H); 3.80 (s, 3H); 3.85 (s, 3H); 5.34 (d, J=1H); 6.19 (d, J=1H), 6.74 (bs, 1H); 7.07 (bs, 1H); 7.11 (bs, 1H); 7.21 (bs, 1H); 7.28-7.80 (m, 10H) [ppm]

IR(CCl4): 1750 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3, w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności 4-(pirolidyno)pirydyny. Po zakończeniu reakcji wydzielono surowy produkt w sposób opisany w przykładzie 1i po usunięciu grup ochronnych i chromatografii otrzymano

PL 194 032 B1 paklitaksel o tt = 220-223°C i własnościach chromatograficznych i danych spektroskopowych identycznych jak opisano w przykładzie 1.

Przykład 4

Do roztworu 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny (CDMT) (0.175 g, 1 mmol) w 5 ml THF dodano N-metylomorfolinę (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C. Następnie dodano trudniej migrujący na płytce chromatograficznej epimer 4b, gdzie R3=H a R4=3,4--dimetoksyfenyl (0.433 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin. Odsączono chlorowodorek N-metylomorfoliny i przesącz odparowano pod obniżonym ciśnieniem do suchości. Otrzymano odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=H, R4=3,4-dimetoksyfenyl, R5=R6=OCH3 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.6 ¹H-NMR (250 MHz, CDCl3): d=3.56 (s, 6H); 3.80 (s, 3H); 3.85 (s, 3H); 5.34 (d, J=1H); 6.19 (d, J=1H), 6.74 (bs, 1H); 7.07 (bs, 1H); 7.14 (bs, 1H); 7.21 (bs, 1H); 7.28-7.80 (m, 10H) [ppm]

IR (CCl4): 1740 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3, w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności bromku magnezu i 4-(pirolidyno)pirydyny. Po zakończeniu reakcji wydzielono surowy produkt w sposób opisany w przykładzie 1 i po usunięciu grup ochronnych i chromatografii otrzymano paklitaksel o tt = 220-223°C i własnościach chromatograficznych i danych spektroskopowych identycznych jak opisano w przykładzie 1.

P r z y k ł a d 5

Do roztworu 2-chloro-4,6-difenoksy-1,3,5-triazyny (CDPhT) (0.3 g, 1 mmol) w 5 ml THF dodano N-metylomorfolinę (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano przez 30 min w temperaturze 0-5°C celem utworzenia chlorku N-(4,6-difenoksy-1,3,5-triazyn-2-ylo)-N-metylomorfolinowego. Następnie dodano mieszaninę epimerów kwasów 4b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl (0.433 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin. Po odsączeniu chlorowodorku N-metylomorfoliny i odparowaniu rozpuszczalnika otrzymano odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl, R5=R6=OC6H5 z wydajnością ilościową

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.45, ¹H-NMR (250 MHz, CDCl3): d=3.80 (s, 3H); 3,85 (s, 3H); 5.34 (d,J=, 1H); 6.19 (d, J=,1H), 6.74 (bs, 1H); 7.07 (bs, 1H); 7.09 (bs, 1H); 7.10 (bs, 1H); 7.11-7.76 (m, 20H) [ppm]

IR (KBr): 1770 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3,w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności bromku magnezu i 4-(porolidyno)pirydyny i otrzymano produkt chromatograficznie i spektroskopowo identyczny z opisanym w przykładzie 2.

P r z y k ł a d 6

Do roztworu 2,4-dichloro-1,3,5-triazyny (DCMT) (0.09 g, 0.5 mmola) w 5 ml THF dodano N-metylomorfolinę (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C celem utworzenia odpowiedniej czwartorzędowej soli triazynyloamoniowej. Następnie dodano mieszaninę epimerów kwasu 4b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl (0.433 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin, początkowo w temperaturze 0-5°C, a następnie w temperaturze pokojowej. Odsączono chlorowodorek N-metylomorfoliny i z przesączu odparowano rozpuszczalniki otrzymując odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl, R5=OCH3 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.45.

¹H-NMR (CDCl3): d=3.63 (s, 3H); 3.80 (s, 3H); 3.85 (s, 3H); 5.34 (d, J=, 1H); 6.19 (d, J=, 1H), 6.74 (bs, 1H), 7.07 (bs, 1H); 7.14 (bs, 1H); 7.21 (bs, 1H), 7.28-7.80 (m, 10H) [ppm]

IR (KBr): 1760 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3, w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności bromku magnezu i otrzymano produkt chromatograficznie i spektroskopowo identyczny z opisanym w przykładzie 2.

Przykład 7

Do roztworu 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny (CDMT) (0.175 g, 1 mmol) w 5 ml acetonitrylu dodano tetrametyloguanidynę (0.126 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C. Następnie dodano mieszaninę epimerów kwasów 4b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl (0.433 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin. Lodowatą wodą odmyto chlorowodorek tetraPL 194 032 B1 metyloguanidyny, przesącz wysuszono nad MgSO4, odsączono środek suszący i odparowano pod obniżonym ciśnieniem do suchości. Otrzymano odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R6=H, R4=3,4-dimetoksyfenyl, R5=R6=OCH3 z wydajnością ilościową.

Przykład 8

Do roztworu 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny (CDMT) (0.175 g, 1 mmol) w 5 ml toluenie dodano 1,4-dimetylopiperazynę (0.135 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C. Następnie dodano mieszaninę epimerów kwasów 4b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl (0.433 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin. Odsączono chlorowodorek 1,4-dimetylopiperazyny, pozostałość odparowano pod obniżonym ciśnieniem do suchości. Otrzymano odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=H, R4=3,4-dimetoksyfenyl, R5=R6=OCH3 z wydajnością ilościową.

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3,w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności 4-(N,N-dimetyloamino)pirydyny i otrzymano produkt chromatograficznie i spektroskopowo identyczny z opisanym w przykładzie 2.

Przykład 9

Do roztworu 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny (CDMT) (0.175 g, 1 mmol) w 5 ml DMF dodano N-metylopiperydynę (0.104 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C. Następnie dodano mieszaninę epimerów kwasów 4b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl (0.455 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin i odparowano pod obniżonym ciśnieniem do suchości. Po odmyciu otrzymano odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=H, R4=3,4-dimetoksyfenyl, R5=R6=OCH3 z wydajnością ilościową.

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3, w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności bromku magnezu i 4-(N,N-dimetyloamino)pirydyny i otrzymano produkt chromatograficznie i spektroskopowo identyczny z opisanym w przykładzie 2.

Przykład 10

Do roztworu 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny (CDMT) (0.175 g, 1 mmol) w 5 ml dichloroetanu dodano N-metylopirolidyny (0.104 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C. Następnie dodano mieszaninę soli epimerów kwasu 4b, gdzie R3=H a R4=3,4-dimetoksyfenyl (0.455 g, 1 mmol) utworzonych w reakcji z N-metylopirolidyną (0.104 ml, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin. Po odmyciu i odparowaniu rozpuszczalnika otrzymano odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=H, R4=3,4-dimetoksyfenyl, R5=R6=OCH3 z wydajnością ilościową.

Przykład 11

Do roztworu 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny (0.175 g, 1 mmol) w 5 ml THF dodano N-metylomorfolinę (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C celem utworzenia odpowiedniej czwartorzędowej soli triazynyloamoniowej. Następnie dodano pochodnej fenyloizoseryny o wzorze 4b, gdzie R3=R4=CH3 (0.325 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin, początkowo w temperaturze 0-5°C, a następnie w temperaturze pokojowej. Odsączono chlorowodorek N-metylomorfoliny i z przesączu odparowano rozpuszczalnik otrzymując odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=R4=CH3, R5=R6=OCH3 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.50 ¹H-NMR (CDCl3): d=1.76 (s, 3H); 1.79 (s, 3H); 3.76 (s, 6H); 5.20 (d, J=7.5 Hz, 1H); 5.59, (d, J=7.5 Hz, 1H); 7.43-7.56 (m, 8H); 7.70-7.43 (m, 2H) [ppm].

IR (KBr): 1790 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3, w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności bromku magnezu i diazabicykloundekanu i otrzymano 0.945 g finalnego produktu (93.8%) o t.t.=171-173°C.

TLC: eluent (aceton:benzen 1:4), Rf=0.85 ¹H-NMR (CDCl3): d=0.55 (q, J=8.5 Hz, 6H); 0.94 (t, J=8.5 Hz, 9H); 1.17 (s, 3H); 1.22 (s, 3H); 1.67 (s, 3H); 1.77 (s, 1H); 1.83-1.85 (m, 1H); 1.87 (s, 3H); 1.94 (s, 3H); 2.02 (s, 3H); 2.07 (s, 3H); 2.02-2.18

PL 194 032 B1 (m, 2H); 2.19 (s, 3H); 2.07-2.20 (m, 2H); 2.48-2.50 (m, 2H); 3.77 (d, J=7.5 Hz, 1H); 4.07 (d, J=8.5 Hz, 1H); 4.25 (d, J=8.5 Hz, 1H); 4.42-4.46 (m, 1H); 4.58 (d, J=7.5 Hz, 1H); 4.88-4.93 (m, 1H); 5.28 (d, J=6.5 Hz, 1H); 5.68 (d, J=7.5 Hz, 1H); 6.21-6.25 (m, 1H); 6.49 (s, 1H); 6.91-6.96 (m, 1H); 7.07-7.22 (m, 8H); 7.44-7.48 (m, 2H); 7.61-7.65 (m, 1H); 8.02 (d, J=7.5 Hz, 2H) [ppm]

Produkt kondensacji poddano działaniu kwasu mrówkowego w THF, finalny produkt oczyszczono chromatograficznie na silikażelu stosując układ heksan: octan etylu 2:1. Otrzymano 0.621 g (co odpowiada 76% wydajności) produktu spektroskopowo i chromatograficznie identycznego z paklitakselem.

Przykład 12

Do roztworu 2-chloro-4,6-difenoksy-1,3,5-triazyny (CDPhT) (0.3 g, 1 mmol) w 5 ml THF dodano N-metylomorfolinę (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano przez 30 min w temperaturze 0-5°C celem utworzenia chlorku N-(4,6-difenoksy-1,3,5-triazyn-2-ylo)-N-metylomorfolinowego. Następnie dodano pochodnej fenyloizoseryny o wzorze 4b, gdzie R3=R4=CH3 (0.325 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin. Po odsączeniu chlorowodorku N-metylomorfoliny i odparowaniu rozpuszczalnika otrzymano odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=R4=CH3, R5=R6=OC6H5 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.65 ¹H-NMR (CDCl3): d=1.76 (s, 3H); 1.79 (s, 3H); 5.19 (d, J=8.0 Hz, 1H); 5.27 (d, J=8.0 Hz, 1H); 7.197.22 (m, 2H); 7.40-7.74 (m, 18 H) [ppm]

IR (KBr): 1780 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3,w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności bromku magnezu i pirolidynopirydyny i otrzymano produkt chromatograficznie i spektroskopowo identyczny z opisanym w przykładzie 11.

Przykład 13

Do roztworu 2,4-dichloro-1,3,5-triazyny (DCMT) (0.09 g, 0.5 mmola) w 5 ml THF dodano N-metylomorfolinę (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C celem utworzenia odpowiedniej czwartorzędowej soli triazynyloamoniowej. Następnie dodano pochodnej fenyloizoseryny o wzorze 4b, gdzie R3=R4=CH3 (0.325 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin, początkowo w temperaturze 0-5°C, a następnie w temperaturze pokojowej. Odsączono chlorowodorek N-metylo-morfoliny i z przesączu odparowano rozpuszczalnik otrzymując odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6b, gdzie R3=R4=CH3, R5=OCH3 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.60 ¹H-NMR (CDCl3): d=1.76 (s, 6H); 1.79 (s, 6H); 3.76 (s, 3H); 5.27 (d, J=7.5 Hz, 2H); 5.49, (d, J=7.5 Hz, 2H); 7.20-7.22 (m, 2H); 7.43-7.56 (m, 14H); 7.43-7.70 (m, 4H) [ppm]

IR(KBr): 1800 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3, w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności pirolidynopirydyny i otrzymano produkt chromatograficznie i spektroskopowo identyczny z opisanym w przykładzie 11.

Przykład 14

Do roztworu 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny (0.175 g, 1 mmol) w 5 ml THF dodano N-metylomorfolinę (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C celem utworzenia odpowiedniej czwartorzędowej soli triazynyloamoniowej. Następnie dodano pochodnej fenyloizoseryny 4c (0.267 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin, początkowo w temperaturze 0-5°C, a następnie w temperaturze pokojowej. Odsączono chlorowodorek N-metylomorfoliny i z przesączu odparowano rozpuszczalnik otrzymując odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6c, gdzie R5=R6=OCH3 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.50 ¹H-NMR (CDCl3): d=3,76 (s, 6H); 5.31 (d, J=7.5 Hz, 1H); 5.56 (d, J=7.5 Hz, 1H); 7.35-7.48 (m, 6H); 7.75-7.77 (m, 2H); 8.04 (d, J=8.0 Hz; 2H) [ppm]

IR(KBr): 1785 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3, w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności DMAP i otrzymano 0.885 g finalnego produktu (91.5%) o wzorze 2, w którym R1 jest określony wzorem 9, R2 = Si(C2H5)3

TLC. eluent (aceton:benzen 1:4), Rf=0.75 ¹H-NMR (CDCl3): d= 0.57 (m, 6H); 0.95 (t, J=8.0 Hz, 9H); 1.21 (s, 3H); 1.23 (s, 3H); 1.67 (s, 3H); 1.75 (s, 1H); 1.86-1.89 (m, 1H); 1.99 (s, 3H); 2.08 (s, 3H); 2.17 (s, 3H); 2.23-2.26 (m, 1H); 2.352.37 (m, 1H); 2.54-2.57 (m, 1H); 3.84 (d, J=7.5 Hz, 1H); 4.16 (d, J=8.5 Hz, 1H); 4.31 (d, J=8.5 Hz,

PL 194 032 B1

1H); 4.47-4.50 (m, 1H); 4.93-4.96 (m, 2H); 5.60 (d, J=6.5 Hz, 1H); 5.67 (d, J=7.5 Hz, 1H); 6.156.19 (m, 1H); 6.43 (s, 1H); 7.35-7.39 (m, 5H); 7.47-7.51 (m, 4H); 7.59 (t, J=7.5 Hz, 1H); 7.64 (t, J= 7.5 Hz, 1H); 8.08 (d. J=7.5 Hz, 2H); 8.25 (d, J= 7.5 Hz, 2H) [ppm]

Produkt kondensacji poddano działaniu 0.1 N HClw metanolu, finalny produkt oczyszczono chromatograficznie na silikażelu stosując układ heksan: octan etylu 1.5:1. Otrzymano 0.594 g (co odpowiada 76% wydajności) produktu spektroskopowo i chromatograficznie identycznego z paklitakselem.

Przykład 15

Do roztworu 2-chloro-4,6-difenoksy-1,3,5-triazyny (0.3 g, 1 mmol) w 5 ml THF dodano N-metylomorfolinę (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano przez 30 min w temperaturze 0-5°C celem utworzenia chlorku N-(4,6-difenoksy-1,3,5-triazyn-2-ylo)-N-metylomorfolinowego.

Następnie dodano pochodną fenyloizoseryny o wzorze 4c (0.267 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin. Po odsączeniu chlorowodorku N-metylomorfoliny i odparowaniu rozpuszczalnika otrzymano odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6c, gdzie, R5=R6=OC6H5 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.65 ¹H-NMR (250 MHz, CDCl3): d=5.31 (d, J=7.5 Hz, 1H); 5.57 (d, J=7.5 Hz, 1H); 7.12-7.50 (m, 18H); 8.13 (d, J=8.0 Hz, 2H) [ppm]

IR (KBr): 1790 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3, w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności 4-pirolidynopirydyny i otrzymano produkt chromatograficznie i spektroskopowo identyczny z opisanym w przykładzie 14.

Przykład 16

Do roztworu 2,4-dichloro-6-metoksy-1,3,5-triazyny (0.09 g, 0.5 mmola) w 5 ml THF dodano N-metylomorfolinę (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C celem utworzenia odpowiedniej czwartorzędowej soli triazynyloamoniowej. Następnie dodano pochodnej fenyloizoseryny o wzorze 4c (0.267 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin, początkowo w temperaturze 0-5°C, a następnie w temperaturze pokojowej.

Odsączono chlorowodorek N-metylomorfoliny i z przesączu odparowano rozpuszczalnik otrzymując odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6c, gdzie R5=OCH3 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.55 ¹H-NMR (CDCl3): d=3,76 (s, 3H); 5.31 (d, J=7.5 Hz, 2H); 5.56 (d, J=7.5 Hz, 2H); 7.35-7.47 (m, 12H); 7.75-7.77 (m, 4H); 8.04 (d, J=8.0 Hz; 4H) [ppm]

IR(KBr): 1785 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3,w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności diazabicykloundekanu i bromku magnezu i otrzymano produkt chromatograficznie i spektroskopowo identyczny z opisanym w przykładzie 14.

Przykład 17

Do roztworu 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny (0.175 g, 1 mmol) w 5 ml THF dodano N-metylomorfolinę (0.11 ml, 1 mmol) i mieszano 30 min w temperaturze 0-5°C celem utworzenia odpowiedniej czwartorzędowej soli triazynyloamoniowej. Następnie dodano pochodnej fenyloizoseryny o wzorze 4a, gdzie R2=H (0.285 g, 1 mmol) i mieszanie kontynuowano przez 12 godzin, początkowo w temperaturze 0-5°C, a następnie w temperaturze pokojowej. Odsączono chlorowodorek N-metylomorfoliny i z przesączu odparowano rozpuszczalnik otrzymując odpowiedni ester triazynowy o wzorze 6a, gdzie R2=H, R5=R6=OCH3 z wydajnością ilościową.

TLC: eluent CHCl3, Rf=0.4 ¹H-NMR (CDCl3): d= d=3,86 (s, 6H); 5.41 (d, J=7.8 Hz, 1H); 5.72 (d, J=7.8 Hz, 1H); 7.00-7.38 (m, 8H); 7.44 (d, J=8.0 Hz; 2H)[ppm]

IR(KBr): 1795 [cm^-1]

Utworzony ester triazynowy sprzęgano z chronioną bakatyną III o wzorze ogólnym 3, w którym R2=Si(C2H5)3 w obecności 4-(N,N-dimetyłoamino)pirydyny i bromku magnezu przez 5 dni. Wyizolowano 0.800 g (co stanowi 81% wydajności) produktu o Rf=0.65 (eluent aceton: benzen 1:4), który bez oczyszczania poddano działaniu stężonego kwasu solnego w tetrahydrofuranie przez 10 min. Po oczyszczeniu za pomocą chromatografii kolumnowej na silikażelu stosując jako fazę ruchomą mieszaninę heksan: octan etylu 1:1 otrzymano 0.482 g (70%) produktu spektroskopowo i chromatograficznie identycznego z paklitakselem opisanym w przykładzie 1.

Claims

1. Sposób wytwarzania półproduktów użytecznych w syntezie paklitakselu, o wzorze ogólnym 2, w którym R1 oznacza grupę o wzorze 7, lub grupę o wzorze 8, lub grupę o wzorze 9, lub grupę o wzorze 10, R2 oznacza wodór, grupę alkilosililową lub podstawioną grupę alkilosililową, grupę arylosililową lub podstawioną grupę arylosililową, grupę alklloarylosililową lub podstawioną grupę alkiloarylosililową, grupę alkoksykarbonylową lub podstawioną grupę alkoksykarbonylową, grupę alkoksymetylową lub podstawioną grupę alkoksymetylową, R3 i R4 oznacza wodór, grupę alkilową, podstawioną grupę alkilową, grupę arylową, podstawioną grupę arylową, a X oznacza grupę C=O, C=S, S=O, SO2, (C=O)2, P(aryl)3, P-N(alkil)2, (P=O)-N(alkil)2, (P=S)-N(alkil)2, na drodze reakcji pochodnej bakatyny III i pochodnej fenyloizoseryny, znamienny tym, że pochodne fenyloizoseryny o wzorach ogólnych 4a-d, w których R2; R3,R4 i X mają wyżej podane znaczenie lub mieszaniny ich epimerów o zróżnicowanych konfiguracjach na węglu 2' lub ich sole poddaje się reakcji z triazynowym odczynnikiem kondensującym o wzorze ogólnym 5, w którym R5 i R6 oznacza chlor, grupę alkiloksylową, podstawioną grupę alkiloksylową, grupę aryloksylową lub podstawioną grupę aryloksylową, natomiast R7 oznacza fluor, chlor lub czwartorzędową grupę amoniową, ewentualnie w obecności aminy trzeciorzędowej, w środowisku bezwodnego rozpuszczalnika organicznego, a następnie tak otrzymane estry triazynowe fenyloizoseryny o wzorach ogólnych 6a-d, w których R2, R3,R4 i X mają wyżej podane znaczenie, poddaje się reakcji z bakatyną III o wzorze ogólnym 3, w którym R2 oznacza wodór lub grupę zabezpieczającą funkcję hydroksylową w pozycji 7, w bezwodnym rozpuszczalniku organicznym, ewentualnie w obecności katalizatora.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako grupy zabezpieczające funkcję hydroksylową w pozycji 7 bakatyny stosuje się grupę alkilosililową lub podstawioną grupę alkilosililową, grupę arylosililową lub podstawioną grupę arylosililową, grupę alkiloarylosililową lub podstawioną grupę alkiloarylosililową, grupę alkoksykarbonylową lub podstawioną grupę alkoksykarbonylową, grupę alkoksymetylową lub podstawioną grupę alkoksymetylową.

3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że jako grupę zabezpieczającą funkcję hydroksylową w pozycji 7 bakatyny stosuje się grupę trietylosililową.

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako sole pochodnych fenyloizoseryny stosuje się sole metali, zwłaszcza metali alkalicznych lub sole amin trzeciorzędowych, korzystnie N-metylomorfoliny.

5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako triazynowy odczynnik kondensujący stosuje się 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazynę.

6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako triazynowy odczynnik kondensujący stosuje się czwartorzędową sól triazynyloamoniową otrzymaną działaniem 2-chloro-4,6-dimetoksy-1,3,5-triazyny na aminę trzeciorzędową.

7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako trzeciorzędową aminę stosuje się N-metylomorfolinę, tetrametyloguanidynę, 1,4-dimetylopiperazynę, N-metylopirolidynę, N,N'-tetrametyloetylodiaminę, N-metylopiperydynę, pirydynę, pochodne pirydyny podstawione na atomie węgla w pierścieniu pirydynowym, diazabicykloundekan.

8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że estry triazynowe fenyloizoseryny o wzorach ogólnych 6a-d wyodrębnia się ze środowiska reakcji przed poddaniem ich reakcji z pochodnymi bakatyny.

9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że reakcję z bakatyną prowadzi się w obecności kwasu Lewisa.

10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że jako kwas Lewisa stosuje się bezwodny bromek magnezowy.

11. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że reakcję z bakatyną prowadzi się w obecności zasady.

12. Sposób według zastrz. 11, znamienny tym,że jako zasadę stosuje się aminę trzeciorzędową.

13. Sposób według zastrz. 12, znamienny tym, że jako aminę trzeciorzędową stosuje się 4-(N,N-dimetyloamino)pirydynę lub 4-(pirolidyno-1)pirydynę lub1,8-diazabicyklo[5.4.0.]undec-7-en.

14. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że reakcję z bakatyną prowadzi się z użyciem bezwodnego bromku magnezowego w obecności 4-(N,N-dimetyloamino)pirydyny lub 4-(pirolidyno-1)pirydyny lub 1,8-diazabicyklo[5.4.0.]undec-7-enu.

PL 194 032 B1

15. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako rozpuszczalnik stosuje się rozpuszczalnik aprotonowy.

16. Sposób według zastrz. 15, znamienny tym, że jako rozpuszczalnik stosuje się węglowodory aromatyczne, chlorowcowane węglowodory, etery, estry, amidy kwasowe, nitryle kwasów.

17. Sposób według zastrz. 16, znamienny tym, że jako rozpuszczalnik stosuje się toluen, dichlorometan, dichloroetan, tetrahydrofuran, octan etylu, N,N-dimetyloformamid, N,N-dimetyloacetamid i N,N',N'-heksametyloamid kwasu fosforowego, acetonitryl.