PL193944B1 - Osłona przewodów, zwłaszcza kabli - Google Patents

Abstract

1. Oslona przewodów, zwlaszcza kabli, zlo- zona ze wspólpracujacych ze soba czlonów oslonowych zaopatrzonych w porty kablowe, które po zlaczeniu ze soba tworza zamknieta przestrzen, oraz zzacisków kolankowych utrzymujacych czlony oslonowe w polozeniu zamknietym, znamienna tym, ze kazdy poza- srodkowy zacisk kolankowy (26), utrzymujacy czlony oslonowe (12, 13) w polozeniu zamknie- tym, sklada sie z lacznika naciagowego (28, 48, 61, 78) przechodzacego przez wspólosiowe otwory (21, 41) czlonów oslonowych (12, 13) i zaczepionego o jego powierzchnie czolowa, a takze z korpusu (27, 47, 68, 79), polaczonego przegubowo z lacznikiem naciagowym (28, 48, 61, 78) i przyjmujacego dwa polozenia: poloze- nie zacisniete, w którym na lacznik naciagowy (28, 48, 61, 78) dzialaja sily rozciagajace, oraz polozenie zwolnione. PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest osłona przewodów, zwłaszcza kabli, złożona ze współpracujących ze sobą członów osłonowych zaopatrzonych w porty kablowe, które po złączeniu ze sobą tworzą zamkniętą przestrzeń, oraz z zacisków kolankowych utrzymujących człony osłonowe w położeniu zamkniętym.

Coraz szersze zastosowanie w systemach telekomunikacyjnych zyskują włókna światłowodowe, które przyłączane są do punktów sieci komunikacyjnej z wykorzystaniem różnych technik. Również przewody i kable elektryczne przyłączone są do określonych miejsc sieci elektrycznej. Wszystkie te przyłączenia wymagają odpowiednich osłon, które pełnią funkcję zarówno podtrzymującą wykonane złącza, jak i zabezpieczającą je przed niekorzystnymi czynnikami środowiskowymi, takimi jak wilgoć i kurz.

Włókna światłowodowe łączone są ze sobą z wykorzystaniem różnych technik, na przykład za pomocą połączenia spawanego, lub elementów techniki światłowodowej, jak sprzęgaczy lub rozdzielników optycznych. Wspólną cechą, jaką muszą się charakteryzować osłony wszystkich połączeń, jest możliwość wprowadzenia przynajmniej jednego kabla, albo wiązki włókien światłowodowych do jednego końca osłony, oraz ich wyprowadzenie w drugim końcu osłony. Takie osłony mają również zastosowanie w przypadku instalacji odpowiedniego wyposażenia w punkcie pośrednim na linii transmisyjnej. Wyposażenie to obejmuje między innymi wzmacniaki, wzmacniacze, urządzenia wspomagające, tłumiki nastawne, oraz inne niezbędne urządzenia. Niezależnie od tego, jakie wyposażenie zamyka osłona, wspólne ich cechy pozostają takie same: winny one zapewnić uszczelnienie przed niekorzystnymi czynnikami środowiskowymi, oraz mieć odpowiednią sztywność, która będzie stawiała odpowiedni opór siłom zewnętrznym, a także chroniła zawarte w nich komponenty, często delikatne konstrukcyjnie. Takie osłony mogą być stosowane pod ziemią, w szafkach, lub innych miejscach sieci.

Chociaż osłony przewodów winny zapewnić odpowiednie uszczelnienie przed niekorzystnymi czynnikami środowiskowymi, to często konieczne jest, aby możliwy był ponowny dostęp do ich wnętrza (tak zwane wymaganie ponownego dostępu), w celu dokonania zmian w sieci, albo naprawy w przypadku wykrycia uszkodzenia. Wymaganie ponownego dostępu oznacza, że osłona musi być mocowana za pomocą zwalnianych łączników, a nie trwałych, jak klej, czy zgrzeiny. Oczywiście możliwe jest zastosowanie trwałych łączników, ale po uzyskaniu ponownego dostępu do osłony konieczna jest jej wymiana na nową. Pod względem konstrukcyjnym i ekonomicznym jest to jednak niekorzystne.

Jedną z konstrukcji opraw spełniających wymaganie ponownego dostępu, znaną ze stanu techniki jest ta, która wyposażona jest w otaczający ją pierścień, albo zacisk, oraz utrzymywana w położeniu domkniętym za pomocą zacisku pozaśrodkowego, albo zatrzasku kolankowego. Taka osłona znana jest na przykład z międzynarodowego opisu patentowego PCT (nr publikacji WO 96/33922).

Osłona, której współpracujące ze sobą części osłonowe utrzymywane są w położeniu domkniętym za pomocą zacisków kolankowych, znana jest z europejskiego opisu patentowego nr EP 0546267. Osłona ta, służy do zamknięcia połączenia kablowego, oraz wyposażona jest w kieł zatrzaskowy zaczepiany na kołnierzu, względnie obrzeżu osłony.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych A. P. nr US 4558174 znana jest oprawa złącza kablowego, wyposażona we współpracujące ze sobą pokrywy utrzymywane w położeniu domkniętym za pomocą drucianej, zatrzaskowej ramy podtrzymującej, mającej palczastą strukturę. Rama podtrzymująca zatrzaskuje się wzdłuż oprawy w położeniu blokującym, po przejściu przez wycentrowane położenie bistabilne.

Niedogodnością opisanych powyżej konstrukcji opraw i osłon kablowych jest stosunkowo złożony ich zewnętrzny kształt, wynikający z obecności zacisków pozaśrodkowych, które czynią je trudnymi w obsłudze, oraz zwiększają ich wymiary gabarytowe, które wymagają większej przestrzeni instalacyjnej.

Ze stanu techniki znane są również niezależne zaciski pozaśrodkowe, zwane również zaciskami kolankowymi. Przykład takiego zacisku kolankowego znany jest z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4367569. Zacisk ma w tym przypadku postać krzywkowej przetyczki blokującej, wyposażonej w jednym końcu w zapadkę obracaną do pierwszego położenia, w którym możliwe jest jej przejście przez współosiowe otwory łączonych części, oraz do drugiego położenia, w którym przetyczka zabezpieczona jest przed usunięciem z otworów. Przetyczka jest na przeciwległym końcu wyposażona w poprzeczne uszy, zaczepiane o parę haków odpowiedniego przyrządu, a także w kliny, za pomocą których do przetyczki łączącej różne części przyłożone są siły rozciągające. Niedogodnością tego rozwiązania jest jednak to, że wymagana jest zręczność manualna w manipulacji obracanej

PL 193 944 B1 zapadki, a zastosowana przetyczka zwiększa liczbę części składowych zacisku, a więc i koszty wytwarzania, oraz ryzyko wadliwego działania wskutek zbyt dużej tolerancji wykonania komponentów.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych A. P. nr US 4727629 znany jest łącznik do rozłącznego zaciśnięcia krawędzi dwóch paneli zaopatrzonych w otwory przelotowe. Łącznik ten wyposażony jest w kołek zawiasowy, wokół którego obraca się korpus łącznika.

We francuskim opisie patentowym nr FR 2199363 opisany jest zacisk kolankowy służący do dociśnięcia płytki do podpory, albo innej płytki. W opisie brak jest jakiejkolwiek wzmianki o zastosowaniu takiego zacisku do połączenia ze sobą części składowych osłony.

Opis patentowy Wielkiej Brytanii nr GB 599 354 przedstawia kołek do czasowego mocowania ze sobą płytek metalowych. Kołek ma dwie nóżki, które dociskane są do siebie za pomocą korpusu wcelu przełknięcia tego kołka przez otwory płytek. Następnie nóżki kołka oddalają się od siebie powodując dociśnięcie do siebie płytek.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych A. P. nr US 5524672 znany jest gwintowany ochraniacz na rurę, wyposażony w elastomerowy toroidalny korpus z kalibrowanym otworem na końcówkę rury, w taśmę metalową, oraz w zacisk kolankowy, biegnący wokół obrzeża ochraniacza.

Celem wynalazku jest opracowanie konstrukcji takiej osłony przewodów zwłaszcza kabli, której zwalniane łączniki domykające części osłonowe będą miały uproszczoną konstrukcję, oraz zapewnią łatwy i szybki dostęp do wnętrza osłony, a tym samym wyeliminują niedogodności znanych dotychczas podobnych osłon.

Istotę wynalazku stanowi osłona przewodów, zwłaszcza kabli, złożona ze współpracujących ze sobą członów osłonowych zaopatrzonych w porty kablowe, które po złączeniu ze sobą tworzą zamkniętą przestrzeń, oraz z zacisków kolankowych utrzymujących człony osłonowe w położeniu zamkniętym. Osłona charakteryzuje się tym, że każdy pozaśrodkowy zacisk kolankowy, utrzymujący człony osłonowe w położeniu zamkniętym, składa sięz łącznika naciągowego przechodzącego przez współosiowe otwory członów osłonowych i zaczepionego o jego powierzchnię czołową, a także z korpusu, połączonego przegubowo z łącznikiem naciągowym i przyjmującego dwa położenia: położenie zaciśnięte, w którym na łącznik naciągowy działają siły rozciągające, oraz położenie zwolnione.

Pod pojęciem „zacisk kolankowy” rozumie się mechanizm zaciskowy zawierający dwie, podparte przegubowo części, z których jedna stanowi człon naciągowy, czyli łącznik naciągowy, a druga człon roboczy z dźwignią, czyli korpus z dźwignią. Oś, wokół której obydwie te części zacisku obracają się względem siebie, oddalona jest od efektywnego punktu zestyku korpusu i członu osłonowego, z którą współpracuje korpus. Podczas obrotu korpusu zacisku wokół osi przegubowej z położenia zwolnionego do położenia zaciśniętego, linia działania wyznaczona przez zestyk korpusu z członem osłonowym, przemieszcza się poprzecznie do linii działania wyznaczonej przez przegubowe połączenie obydwu tych części zacisku i punkt zestyku łącznika naciągowego z drugim członem osłonowym, przechodząc przy tym przez położenie środkowe (centralne), w którym oś obrotu i obydwie te linie działania są współliniowe, a siły rozciągające działające na łącznik naciągowy mają wartość największą. W zamkniętym położeniu osłony, siły rozciągające działające na łącznik naciągowy utrzymują korpus zacisku w położeniu zaciśniętym.

Sprężystość powrotna zacisku kolankowego uzyskiwana jest zwykle przez odpowiednią konstrukcję łącznika naciągowego, czyli przez dobór jego kształtu i materiału, które powodują naprężenie łącznika naciągowego pod wpływem sił rozciągających działających na obydwa końce zacisku kolankowego.

Korzystnym jest, jeżeli przynajmniej jeden człon osłonowy wyposażony jest w taśmę sprężynującą, względnie zakrzywioną sprężynę, o którą zaczepiony jest łącznik naciągowy zacisku kolankowego. Taśma sprężynująca pokrywa przy tym przynajmniej część powierzchni człon osłonowego. Taśma sprężynująca jest płaska, albo łukowa. Celem taśmy sprężynującej jest wytworzenie sił oporu, które pozwalają utrzymywać zacisk kolankowy w położeniu zablokowanym. W najkorzystniejszym rozwiązaniu wynalazku, człony osłonowe mają strukturę skorupową, wyposażoną w kołnierze obwodowe, z których przynajmniej jeden pokryty jest taśmą sprężynującą.

Korzystnie przynajmniej jeden kołnierz obwodowy zaopatrzony jest we wnęki otaczające jego otwory i pokryte taśmą sprężynującą, o którą zaczepione są łączniki naciągowe przechodzące przez te wnęki.

Człony osłonowe w podłużnej konfiguracji skorupowej, przystosowanej na przykład do włókien światłowodowych, mają korzystnie kołnierze obwodowe z szeregiem oddalonych od siebie otworów, przez które przechodzą łączniki naciągowe zacisków kolankowych.

PL 193 944 B1

W korzystnym rozwiązaniu wynalazku, łącznik naciągowy zacisku kolankowego wyposażony jest na swym końcu, przeciwległym do końca połączonego z korpusem, w hak zaczepiony o powierzchnię czołową członu osłonowego. Zamiast jednego mogą być zastosowane dwa symetryczne i skierowane przeciwnie haki, albo występy, które zaczepiają się o przeciwległe ścianki otworu członu osłonowego.

Korpus zacisku kolankowego składa się korzystnie z dwóch równoległych ścianek bocznych zaopatrzonych w gniazda osadcze, w których osadzone są kołki przegubowe łącznika naciągowego znajdującego się między tymi ściankami bocznymi, oraz z dźwigni roboczej, która w zablokowanym położeniu zacisku kolankowego jest w przybliżeniu równoległa do powierzchni członu osłonowego współpracującego z korpusem.

Korpus zacisku kolankowego ma korzystnie powierzchnię czołową prostopadłą do dźwigni roboczej, stanowiącą, po przyłożeniu do niej nacisku, mechanizm zwalniający zacisk kolankowy z położenia zablokowanego. Umożliwia to ręczną manipulację zacisków bez użycia narzędzi, które były by wymagane w przypadku zastosowania jednego zacisku, na który działają wszystkie siły utrzymujące osłonę w położeniu zamkniętym.

Między członami osłonowymi, dociśniętymi do siebie za pomocą szeregu oddalonych od siebie zacisków kolankowych, znajduje się korzystnie uszczelka, która uszczelnia wnętrze zamkniętej osłony.

Osłona jest korzystnie wyposażona w elementy zabezpieczające każdy zacisk kolankowy przed zwolnieniem. Elementy te mają w ogólności postać elementów blokujących ruch korpusu zacisku kolankowego z położenia zablokowanego do zwolnionego, lub blokujących wyciągnięcie łącznika naciągowego przez otwory członów osłonowych. Elementem zabezpieczającym każdy zacisk kolankowy przed zwolnieniem, należącym do pierwszej grupy, jest korzystnie element zaporowy przetknięty przez górny otwór łącznika naciągowego i blokujący obrót korpusu. Natomiast elementem zabezpieczającym każdy zacisk kolankowy przed zwolnieniem, należącym do drugiej grupy, jest element zaporowy, korzystnie kłódka zaczepiona na dolnym otworze łącznika naciągowego. Elementy zaporowe należące do obydwu tych grup mogą mieć w ogólności różną postać, na przykład zacisków typu R, owijanych ściągów, prętów blokujących, lub kłódek, które zapewniają różne poziomy zabezpieczeń w zależności od wymagań bezpieczeństwa.

Elementem zabezpieczającym każdy zacisk kolankowy przed zwolnieniem może być również przynajmniej jedna taśma sprężynująca, która przesuwna jest względem członu osłonowego, oraz redukuje efektywne wymiary względne otworów członu osłonowego i otworów taśmy sprężynującej, przez które przechodzi łącznik naciągowy zacisku kolankowego. W tym praktycznym rozwiązaniu wynalazku, łącznik naciągowy zacisku kolankowego przechodzi najpierw swą powiększoną końcówką przez otwory członów osłonowych i taśmy sprężynującej, po czym ta ostatnia przesuwana jest wzdłużnie w celu zredukowania efektywnych wymiarów otworów do wielkości, przy których końcówka łącznika naciągowego nie może przejść z powrotem przez te otwory. Taka konstrukcja zapobiega wysunięciu się poszczególnych zacisków kolankowych z osłony przed jej końcowym zamknięciem. Taśma sprężynująca osadzona jest przesuwnie korzystnie w podłużnym kanale, najkorzystniej w częściowo zakrzywionym kanale, gdzie taśma sprężynująca jest naprężona.

W najkorzystniejszym rozwiązaniu wynalazku, kanał, w którym osadzona jest przesuwnie taśma sprężynująca, znajduje się w kołnierzu obwodowym dolnego członu osłonowego. Alternatywnie, albo dodatkowo, taśma sprężynująca przymocowana jest do kołnierza obwodowego dolnego członu osłonowego za pomocą łączników, na przykład śrub, które przechodzą przez otwory taśmy sprężynującej. Otwory te są korzystnie podłużne, zapewniając tym samym przesuw taśmy sprężynującej względem łączników, a więc i kołnierza członu osłonowego. Ruch taśmy sprężynującej względem kołnierza członu osłonowego może być ponadto zrealizowany z wykorzystaniem oddziaływania magnetycznego.

W razie potrzeby, korpus zacisku kolankowego zaopatrzony jest we wnękę na przyrząd wspomagający jego obrót.

Zaletą, osłony przewodów według wynalazku jest uproszczona konstrukcja zacisków domykających do siebie człony osłonowe, do manipulacji których nie są potrzebne żadne narzędzia. Konstrukcja ta zapewnia łatwy i szybki dostęp do wnętrza osłony. Orientacja zacisków może być różna, dostosowana do kształtu osłony, a ponadto nie wystają one poza obrys osłony, przez co są mniej narażone na uszkodzenia i rozszczelnienie osłony.

Przedmiot wynalazku w przykładzie realizacji odtworzony jest na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia osłonę z rozłączonymi częściami, w widoku perspektywicznym, fig.2 -tę samą osłonę z uwidocznionymi szczegółami, w widoku perspektywicznym, fig. 3, 4 i 5 - zaciski kolankowe osłony

PL 193 944 B1 według fig. 1i 2 w czasie działania, w widoku perspektywicznym, fig. 6 - odmianę zacisku kolankowego osłony, w widoku perspektywicznym, fig. 7a, 7b i 7c - inną odmianę zacisku kolankowego osłony, w widoku perspektywicznym, fig. 8 - jeszcze inną odmianę zacisku kolankowego osłony, w widoku perspektywicznym, fig. 9 i 10 - kolejną odmianę rozwiązania zacisku kolankowego osłony, w widoku z boku, fig. 11 - mechanizm dalszej odmiany zacisku kolankowego osłony, w widoku perspektywicznym, fig. 12 - fragment domykanej osłony według fig. 1 z zaciskiem kolankowym, w widoku perspektywicznym, fig. 13 - ślizgowy element sprężynujący innego rozwiązania osłony w pierwszym położeniu, w widoku z boku z częściowym przekrojem, a fig. 14 - ten sam element sprężynujący w drugim położeniu, w widoku z boku z częściowym przekrojem.

Przedstawiona na fig. 1 i 2 osłona 11 zamykana jest wokół złącz włókien światłowodowych, oraz wyposażona w górny i dolny człon osłonowy 12 i 13. Takie człony osłonowe są jako takie znane i nie będą szczegółowo omawiane. Człony osłonowe 12 i 11 mają strukturę skorupową, zaopatrzoną w obydwu swych końcach w cylindryczne wejściowe i wyjściowe porty kablowe 14, 15i 16, umożliwiające wprowadzenie do-i wyprowadzenie z wnętrza osłony 11 włókien światłowodowych podlegających połączeniu na spawy, lub za pomocą sprzęgaczy, rozdzielników optycznych, względnie innych elementów techniki światłowodowej.

Górny i dolny człon osłonowy 12 i 13 jest na swym obwodzie wyposażony odpowiednio w górny i dolny kołnierz obwodowy 17 i 18. Każdy kołnierz obwodowy 17 i 18 ma w przybliżeniu obrys prostokątna zawierającego dwa prostolinijne boki podłużne, oraz dwa krótsze, prostolinijne boki poprzeczne. Dla wyjaśnienia przykładu wykonania wynalazku, szczegółowo opisane zostaną tylko podłużne boki kołnierzy obwodowych, gdyż budowa i funkcja pozostałych boków jest taka sama. Płaska powierzchnia czołowa 19 dolnego kołnierza obwodowego 18 skierowana jest do nieuwidocznionej na rysunku, płaskiej powierzchni czołowej górnego kołnierza obwodowego 17. Wokół dolnego kołnierza obwodowego 18, od strony krawędzi wewnętrznej jego płaskiej powierzchni czołowej 19, znajduje się uszczelka obwodowa 20, która współpracuje z podobną uszczelką górnego kołnierza obwodowego 17. Uszczelki te, służą do uszczelnienia wnętrza osłony po złączeniu ze sobą obydwu członów osłonowych 12 i 13 i dociśnięciu do siebie ich kołnierzy obwodowych 17 i 18.

Dolny kołnierz obwodowy 18, na zewnątrz względem uszczelki 20, jest na swej długości zaopatrzony w oddalone od siebie podłużne otwory 21. W identyczne otwory, (ale nieuwidocznione na rysunku) jest również wyposażony górny kołnierz obwodowy 17.

Na górnej powierzchni czołowej górnego kołnierza obwodowego 17 znajduje się prostolinijna, odkształcana sprężyście górna taśma sprężynująca 22 (fig. 2), zaopatrzona w szereg podłużnych otworów 23, które są współosiowe z podłużnymi otworami 21 dolnego kołnierza obwodowego 18, oraz z identycznymi otworami (nieuwidocznionymi na rysunku) górnego kołnierza obwodowego 17. Analogicznie, na powierzchni czołowej dolnego kołnierza obwodowego 18, oddalonego od górnego kołnierza obwodowego 17, znajduje się prostolinijna dolna taśma sprężynująca 24, zaopatrzona w szereg podłużnych otworów 25, które po umiejscowieniu taśmy są współliniowe z podłużnymi otworami 21 dolnego kołnierza obwodowego 18. Po zestawieniu członów osłonowych osłony 11 w położeniu domkniętym, kołnierze obwodowe 17 i 18, oraz taśmy sprężynujące 22 i 24 przylegają do siebie, a ich otwory są względem siebie współosiowe.

Kołnierze obwodowe 17 i 18 wyposażone są w zaciski kolankowe 26, które służą do utrzymywania członów osłonowych 12 i 13 osłony 11 w położeniu domkniętym. Zaciski kolankowe 26 są identyczne, dlatego też, poniżej opisany zostanie tylko jeden taki zacisk. Zacisk kolankowy 26 składa się z dwóch części, to jest z korpusu 27 i połączonego z nim przegubowo łącznika naciągowego 28. Łącznik naciągowy 28 ma w ogólności postać płaskiego prostolinijnego elementu zakończonego poprzecznym hakiem 29. Łącznik naciągowy 28 jest stosunkowo sztywny, a wskutek swej prostolinijności nierozciągliwy, przynajmniej w odpowiedzi na siły wywierane na osłonę podczas jej stosowania.

Druga część zacisku kolankowego, czyli korpus 27, składa się z korpusu głównego 32 i dźwigni roboczej. Korpus główny 32 ma w przybliżeniu kształt sześcianu, oraz wystające z niego dwie równoległe ścianki boczne 33 i 34 o zakrzywionych krawędziach 35 i 36. Skierowane do siebie powierzchnie czołowe ścianek bocznych 33 i 34 zaopatrzone są w gniazda osadcze 37, lub wnęki, w które wchodzą kołki przegubowe 30, 31 łącznika naciągowego 28. Ze strony bocznej korpusu głównego 32, przeciwległej do strony, z której wychodzą równoległe ścianki boczne 33 i 34, wystaje klapka pełniąca funkcję dźwigni roboczej 38, prostopadle do której biegnie powierzchnia czołowa 40 korpusu głównego 32.

Podczas montażu osłony 11, kołki przegubowe 30 i 31 łącznika naciągowego 28 osadzane są w gniazdach osadczych 37, a łącznik naciągowy 28 - wkładany we współosiowe podłużne otwory 21,

PL 193 944 B1

23, 25 (fig. 3), przy czym korpus 27 jest tak zorientowany, że dźwignia robocza 38 znajduje sięwpobliżu łącznika naciągowego 28, oraz jest nim współlinowa. Następnie każdy korpus 27 obracany jest w kierunku ruchu wskazówek zegara (fig. 4) wokół wewnętrznej osi obrotu między kołkami przegubowymi 30, 31, a gniazdem osadczym 37, przy czym zakrzywione krawędzie 35 i 36 wchodzą w zestyk z górną taśmą sprężynującą 22, a poprzeczne haki 29 zaczepiają się o dolną taśmę sprężynującą 24. Obrys zakrzywionych krawędzi 35 i 36 jest taki, że podczas obrotu korpusu 27 między orientacjami pionową i poziomą według fig.4 i 5, to jest o kąt równy w przybliżeniu 90°, zacisk kolankowy przechodzi przez położenie, w którym połączenie kołków przegubowych 30, 31 w gniazdach osadczych oddalone jest bardziej od punktu zestyku między krawędziami 35, 36 i taśmą sprężystą 22 niż punkt środkowy na każdej stronie. Dzięki temu, siły rozciągania wywierane przez taśmy sprężyste 22, 24 na łącznik naciągowy 28 powodują, że korpus 27 obracany jest w kierunku ruchu wskazówek zegara (fig. 4 i 5) do położenia zaciśniętego na fig. 5. Obracając w ten sposób wszystkie zaciski kolankowe dociska się do siebie kołnierze obwodowe członów osłonowych 12 i 13, które w położeniu domkniętym uszczelniają osłonę 11. Należy zaznaczyć, że w szczególności oś, wokół której korpus 27 zacisku kolankowego 26 obracany jest względem łącznika naciągowego 28, jest prostopadła do linii zestyku między dwoma kołnierzami obwodowymi 17 i 18, dzięki czemu, korpus 27 między swym położeniem całkowicie otwartym, a położeniem całkowicie zamkniętym nigdy nie wystaje poza obrys kołnierzy obwodowych 17 i 18. W celu zwolnienia zacisku kolankowego 26, użytkownik naciska na jego powierzchnię czołową 40, co powoduje obrotowe podniesienie korpusu 32 w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, z położenia na fig.5 do położenia na fig. 4.

Istotną, korzystną cechą wynalazku jest możliwość takiej orientacji zacisku kolankowego 26, że oś, wokół której połączone są przegubowo części składowe zacisku kolankowego, nie musi być równoległa do linii zamknięcia między dwoma członami osłonowymi, co było niezbędne w znanych dotychczas rozwiązaniach.

Działanie taśm sprężynujących 23 i 24 uwidocznione jest na fig. 6, gdzie przedstawiona jest część osłony 11z dwoma odcinkami kołnierzy obwodowych 17 i 18 z podłużnymi otworami 41i 21.

Górna taśma sprężynująca 22 przymocowana jest do górnego kołnierza obwodowego 17 za pomocą śruby, lub nitu mocującego 42, który przechodzi przez odpowiedni otwór 43 górnej taśmy sprężynującej 22 do otworu nieprzelotowego 44 górnego kołnierza obwodowego 17. Podobne łączniki mocują dolną taśmę sprężynującą 24 do dolnego kołnierza obwodowego 18. Dolny kołnierz obwodowy 18 (fig. 6) zaopatrzony jest w znajdujące się pod podłużnymi otworami 21 płytkie wnęki 45, 46 tworzące między dolnym kołnierzem obwodowym 18, a dolną taśmą sprężynującą 24 małą otwartą przestrzeń.

Przedstawiony na fig.6 zacisk kolankowy ma inną konstrukcję niż zacisk według fig. 1do 5. Zacisk kolankowy według fig. 6 wykonany jest z tworzywa sztucznego i składa się z korpusu 47, oraz z dźwigni, połączonej obrotowo z łącznikiem naciągowym 48 w postaci podłużnego pręta o kołowym przekroju poprzecznym, zakończonego po przeciwległych stronach końcówkami 49, 50 w kształcie litery T, z których ta druga osadzona jest obrotowo w otworach przegubowych 51 korpusu 47.

Podczas montażu osłony, końcówka 49 w kształcie litery T łącznika naciągowego 48 jest najpierw wprowadzana przez podłużny otwór 23 taśmy sprężynującej 22, a następnie obracana o kąt 90° w celu jej wyrównania z podłużnym otworem 41 górnego kołnierza obwodowego 17, po czym z powrotem obracana o kąt 90°, w celu jej wyrównania z podłużnymi otworami 21 i 25 dolnego kołnierza obwodowego 18 i dolnej taśmy sprężynującej 24. W następnej kolejności, łącznik naciągowy 48 i korpus 47 obracane są o kąt 90° w celu zorientowania końcówki 49 w kształcie litery T poprzecznie względem podłużnych otworów 21 i 25 i zaczepienia końcówki 49 o dolną powierzchnię taśmy sprężystej 24. Obrót korpusu 47 wokół osi określonej przez otwory przegubowe 51 powoduje przyłożenie do łącznika naciągowego 48 siły rozciągającej w znany sposób, który z kolei powoduje wygięcie taśmy sprężynującej 24 do płytkiej wnęki 45. W ten sposób uzyskuje się siłę utrzymującą korpus 47 w położeniu zaciśniętym, a także przystosowuje ewentualne zmiany wymiarów powstałych wskutek fabrycznej tolerancji poszczególnych komponentów.

Figury 7a, 7b i 7c przedstawiają zacisk kolankowy podobny do tego według fig. 6, jednak z tą różnicą, że siła sprężystości wywierana jest nie przez taśmy sprężynujące 22, 24, lecz przez zakrzywione sprężyny 52, 53, zaopatrzone w centralne otwory 54, 55, przez które przechodzi łącznik naciągowy 48. Takie zaciski kolankowe są szczególnie przydatne w ścieśnionych miejscach, na przykład na końcach osłony 11, albo w ograniczonej przestrzeni 60 (fig. 2) między dwoma wejściowymi portami kablowymi 14 i 15. Ponieważ łącznik naciągowy 48 przechodzi przez współosiowe otwory współpracujących ze sobą członów osłonowych, to nie jest konieczne stosowanie tych komponentów zacisku,

PL 193 944 B1 które wychodziły by poza obrys kołnierzy obwodowych. Dzięki temu, taki zacisk kolankowy może być zastosowany w ograniczonej przestrzeni 60 (fig. 2), gdzie konwencjonalny zacisk kolankowy byłby nieprzydatny.

Figura 8 ilustruje alternatywną konstrukcję zacisku kolankowego, którego łącznik naciągowy 61 ma postać członu w kształcie litery C, wyposażonego w część pętlową 63, oraz w dwa przeciwległe ramiona 64, 65, z których pierwszy zaopatrzony jest w poprzeczne kołki przegubowe 66, 67, natomiast drugi tworzy koniec hakowy zaczepiany o jeden z dwóch członów osłonowych. Korpus 68 zacisku kolankowego ma postać pojedynczego bloku z podłużną szczeliną 69 oddzielającą od siebie dwie równoległe ścianki boczne 70, 71, w których są utworzone otwarte u góry poprzeczne szczeliny 72, 73 w kształcie litery U na kołki przegubowe 66, 67. Podobnie jak w poprzednich rozwiązaniach zacisków kolankowych, sprężystość powrotna konieczna do utrzymania zacisku kolankowego w położeniu domkniętym pochodzi od taśm sprężynujących 74, 75, znajdujących się na przeciwległych powierzchniach czołowych współpracujących ze sobą kołnierzy obwodowych 76, 77 (na fig.8 przedstawiony jest jedynie fragment tych kołnierzy). Alternatywnie, łącznik naciągowy 61 może mieć odpowiedni stopień sprężystości powrotnej potrzebnej do działania zacisku kolankowego, która umożliwia wygięcie jego części pętlowej 63.

Figury 9 i 10 przedstawiają następną odmianę wynalazku, zgodnie z którą, łącznik naciągowy 78 zacisku kolankowego ma postać płaskiego członu w kształcie litery C, a korpus 79 zaopatrzony jest w szczelinę, w której osadzony jest kołek przegubowy 80, o który zaczepia się jedno z ramion łącznika naciągowego 78. Na figurach 9 i 10 przedstawione są również wygięte taśmy sprężynujące, na przykład taśmy sprężynujące 74 i 75 według fig. 8, albo taśmy sprężynujące 22, 24 według fig. 1i 2.

Figury 11 i 12 ilustrują jest szczegółową konstrukcję zacisku kolankowego 26, który składa się z dwóch części głównych, to jest z korpusu 27 i łącznika naciągowego 28, połączonego z korpusem 27 za pomocą głównego kołka przegubowego 104 przechodzącego przez otwór 101 w górnym końcu łącznika naciągowego 28, oraz osadzonego w wyrównanych wnękach 105 dwóch ramion 109 korpusu 27. Łącznik naciągowy 28 jest w ogólności płaskim i prostolinijnym elementem zakończonym w dolnym końcu hakiem 29 i dolnym uchem 107 z dolnym otworem 100, zaś w górnym końcu - górnym uchem 108 z górnym otworem 103.

Po osadzeniu zacisku kolankowego 26 w osłonie, w wystającym za dolny kołnierz obwodowy 18 dolnym otworze 100 łącznika naciągowego 28 (fig. 12) może być osadzony usuwnie element zaporowy, na przykład kłódka 104'.

Po zamknięciu zacisku kolankowego, poza górną część korpusu 27 wystaje górny otwór 103 łącznika naciągowego 28, w którym może być osadzony inny element zaporowy 102, w tym przypadku owijany ściąg.

Korpus 27 jest w swej górnej powierzchni zaopatrzony we wnękę 106, która służy do wspomagania blokowania i odblokowania zacisku kolankowego 26, przez umieszczenie w niej nieuwidocznionego na rysunku podłużnego przedmiotu pełniącego funkcję dźwigni.

Na figurach 13 i 14 przedstawiony jest łącznik naciągowy 28 zacisku kolankowego, który został przetknięty przez podłużne otwory 21, 23 i 25 taśm sprężynujących 22 i 24, oraz dolnego kołnierza obwodowego 18.

Podłużne otwory 21, 23 i 25 są początkowo współosiowe, co umożliwia przetknięcie przez nie łącznika naciągowego 28 (fig.13). Następnie, dolna taśma sprężynująca 24 przesuwana jest w kierunku A na fig. 13 do położenia na fig. 14, co powoduje zmniejszenie efektywnej szerokości podłużnego otworu 25. Zapobiega to wysunięciu się do góry haka 29 przez podłużny otwór 25, a także ułatwia utrzymanie zacisku kolankowego we właściwym położeniu przed zaniknięciem osłony.

Claims (17)

1. Osłona przewodów, zwłaszcza kabli, złożona ze współpracujących ze sobą członów osłonowych zaopatrzonych w porty kablowe, które po złączeniu ze sobą tworzą zamkniętą przestrzeń, oraz z zacisków kolankowych utrzymujących człony osłonowe w położeniu zamkniętym, znamienna tym, że każdy pozaśrodkowy zacisk kolankowy (26), utrzymujący człony osłonowe (12, 13) w położeniu zamkniętym, składa się z łącznika naciągowego (28, 48, 61, 78) przechodzącego przez współosiowe otwory (21, 41) członów osłonowych (12, 13) i zaczepionego o jego powierzchnię czołową, a także z korpusu (27, 47, 68, 79), połączonego przegubowo z łącznikiem naciągowym (28, 48, 61, 78) i przyj8

PL 193 944 B1 mującego dwa położenia: położenie zaciśnięte, w którym na łącznik naciągowy (28, 48, 61, 78) działają siły rozciągające, oraz położenie zwolnione.

2. Osłona według zastrz. 1, znamienna tym, że przynajmniej jeden człon osłonowy (12, 13) wyposażony jest w taśmę sprężynującą (22, 24; 74, 75), względnie zakrzywioną sprężynę (52, 53), o którą zaczepiony jest łącznik naciągowy (28, 48, 61, 78) zacisku kolankowego (26).

3. Osłona według zastrz. 2, znamienna tym, że taśma sprężynująca (24, 75) pokrywa przynajmniej część powierzchni człon osłonowego (12, 13).

4. Osłona według zastrz. 3, znamienna tym, że taśma sprężynująca (24, 75) pokrywa przynajmniej przynajmniej jeden kołnierz obwodowy (17,18; 76, 77) skorupowego członu osłonowego (12, 13).

5. Osłona według zastrz. 4, znamienna tym, że przynajmniej jeden kołnierz obwodowy (17, 18) zaopatrzony jest we wnęki (45) otaczające jego otwory (21), oraz pokryte taśmą sprężynującą (24), o którą zaczepione są łączniki naciągowe (28) przechodzące przez te wnęki (45).

6. Osłona według zastrz. 1, znamienna tym, że człony osłonowe (12, 13) mają kołnierze obwodowe (17, 18; 76, 77) z szeregiem oddalonych od siebie otworów (21), przez które przechodzą łączniki naciągowe (28, 61) zacisków kolankowych (26).

7. Osłona według zastrz. 1, znamienna tym, że łącznik naciągowy (28) zacisku kolankowego (26) wyposażony jest na swym końcu, przeciwległym do końca połączonego z korpusem (27), w hak (29) zaczepiony o powierzchnię czołową członu osłonowego (12, 13).

8. Osłona według zastrz. 1, znamienna tym, że korpus (27) zacisku kolankowego (26) składa się z dwóch równoległych ścianek bocznych (33, 34) zaopatrzonych w gniazda osadcze (37), w których osadzone są kołki przegubowe (30, 31) łącznika naciągowego (28) znajdującego się między tymi ściankami bocznymi (33, 34), oraz z dźwigni roboczej (38), która w zablokowanym położeniu zacisku kolankowego (26) jest w przybliżeniu równoległa do powierzchni członu osłonowego (12, 13) współpracującej z korpusem (27).

9. Osłona według zastrz. 8, znamienna tym, że korpus (27) zacisku kolankowego (26) ma powierzchnię czołową (40) prostopadłą do dźwigni roboczej (38), stanowiącą, po przyłożeniu do niej nacisku, mechanizm zwalniający zacisk kolankowy (26) z położenia zablokowanego.

10. Osłona według zastrz. 1, znamienna tym, że między członami osłonowymi (12, 13), dociśniętymi do siebie za pomocą szeregu oddalonych od siebie zacisków kolankowych (26), znajduje się uszczelka (20).

11. Osłona według zastrz. 1, znamienna tym, że jest wyposażona w elementy zabezpieczające każdy zacisk kolankowy (26) przed zwolnieniem.

12. Osłona według zastrz. 11, znamienna tym, że elementem zabezpieczającym każdy zacisk kolankowy (26) przed zwolnieniem jest element zaporowy (102) przetknięty przez górny otwór (103) łącznika naciągowego (28) i blokujący obrót korpusu (27).

13. Osłona według zastrz. 11, znamienna tym, że elementem zabezpieczającym każdy zacisk kolankowy (26) przed zwolnieniem jest element zaporowy, korzystnie kłódka (104') zaczepiona na dolnym otworze (100) łącznika naciągowego (28).

14. Osłona według zastrz. 11, znamienna tym, że elementem zabezpieczającym każdy zacisk kolankowy (26) przed zwolnieniem jest przynajmniej jedna taśma sprężynująca (22, 24) przesuwna względem członu osłonowego (12, 13) i redukująca efektywne wymiary względne otworów (21, 41) członu osłonowego i otworów (23, 25) taśmy sprężynującej (22, 24), przez które przechodzi łącznik naciągowy (28) zacisku kolankowego (26).

15. Osłona według zastrz. 14, znamienna tym, że taśma sprężynująca (22, 24) osadzona jest przesuwnie w podłużnym kanale.

16. Osłona według zastrz. 15, znamienna tym, że podłużny kanał, w którym osadzona jest przesuwnie taśma sprężynująca (22, 24), jest częściowo zakrzywiony, a taśma sprężynująca (22, 24) naprężona.

17. Osłona według zastrz. 1, znamienna tym, że korpus (27) zacisku kolankowego (26) zaopatrzony jest we wnękę (106) na przyrząd wspomagający jego obrót.