PL193808B1 - Kopia eksploatacyjna taśmy filmowej i sposób wytwarzania kopii eksploatacyjnej taśmy filmowej - Google Patents

Abstract

1. Kopia eksploatacyjna tasmy filmowej, zawiera- jaca pas tasmy filmowej posiadajacy dwa rzedy perforacji rozciagajace sie wzdluz przeciwleglych krawedzi tasmy filmowej do zaczepienia o bebny transportowe projektora tasmy filmowej, która ma mozliwe do wyswietlenia obrazy, gdzie powierzchnia zajmowana przez kazdy obraz, okreslona jest klatka, oraz zawierajaca sterujaca sciezke lub cyfrowa dzwiekowa sciezke, znamienna tym, ze klatka (74, 96) z mozliwymi do wyswietlenia obrazami ma sze- rokosc (78, 100), w zakresie od 2,096 cm do 2,4 cm, która jest wieksza niz standartowa szerokosc forma- tu i zajmuje dostepny obszar pomiedzy rzedami perforacji (72, 98), oraz, ze co najmniej jedna steru- jaca sciezka (86, 88, 108) lub co najmniej jedna cyfrowa dzwiekowa sciezka (90, 110) zawierajaca zapisana informacje dzwiekowa do synchronizowa- nia dzwieku z obrazami w czasie wyswietlania tasmy filmowej (70, 92) przez projektor (10), jest usytuowa- na poza obszarem dostepnym dla klatek (74, 96) z mozliwymi do wyswietlenia obrazami. PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest kopia eksploatacyjna taśmy filmowej i sposób wytwarzania kopii eksploatacyjnej taśmy filmowej.

Na rysunku pos. I, przedstawiono tradycyjny projektor obrazu filmowego 10 ze szpulą 12, która dostarcza taśmę filmową 14 wchodzącą do systemu projektora, oraz szpulą 16, która zabiera taśmę filmową, która została już wyświetlona. Jeden z ostatnich projektorów używa „talerzy (dużych, poziomych szpul), które po przeciwnych końcach, dostarczają i zabierają taśmę filmową. Pomiędzy szpulą dostarczającą 12 i szpulą zabierającą 16 znajduje się urządzenie optyczne/mechaniczne, które faktycznie wyświetla obrazy, które składają się na to, co nazywa się „ruchomym obrazem - „obrazem filmowym. Urządzenie przedstawiane tu jest w postaci głowicy projektora 18. Za głowicą 18 znajduje się obudowa lampy 20 oraz kondensator światła 22, zaś z przodu głowicy umieszczono soczewki 24, które skupiają „poruszający się obraz na ekran projekcyjny. Poniżej głowicy 18 znajdują się czytniki dźwięku 26, które dekodują zsynchronizowaną informację dźwiękową, która następnie jest wzmacniana i doprowadzana do głośników.

Termin „ruchomy obraz - „obraz filmowy jest opisem złudzenia, w rzeczywistości obrazy w ogóle się nie poruszają. Wręcz przeciwnie, obrazy (w postaci klatek taśmy filmowej wyświetlanych z prędkością dwudziestu czterech klatek na sekundę) muszą być widziane w sposób tak statyczny jak tylko możliwe, tak, aby stworzyć złudzenie ruchu. Złudzenie tworzone jest poprzez stopniowe różnice położeń na kolejnych klatkach taśmy filmowej. Pomiędzy wyświetlaniem każdej ze statycznych klatek, całe światło projekcyjne blokowane jest przez obrotową migawkę 28, w tym czasie kolejne klatki „wskakują na swoją pozycję. Widownia jest nieświadoma tych momentów ciemności dzięki percepcyjnemu fenomenowi, zwanemu „trwaniem wrażenia wzrokowego.

Na pos. I przedstawiono podstawowy system 10 projekcji taśmy filmowej. W systemie tego typu, taśma filmowa jest wysuwana ze szpuli dostarczającej 12, lub z wałków dostarczających systemu talerzowego, przez działający ze stałą prędkością bęben transportowy 30. Następnie, formuje się pętla 32 powyżej długiej, metalowej kratki, zwanej bramką 34, która to wywiera nacisk na taśmę filmową 14. Wspomniana bramka 34 zaciska krawędzie taśmy filmowej 14, otaczającej obraz fotograficzny (zawarty w każdej klatce taśmy filmowej), i utrzymuje je w płaskim i prostym położeniu. Poprzez mechanizm ruchu przerywanego, przerywająca migawka 36 wsuwa taśmę filmową 14 w bramkę 34 i wtedy zatrzymuje ją w dokładnej rejestracji. W ten sposób, fotograficzny obraz (klatka) jest umieszczany w zakresie prostokątnego otworu w bramce zwanej „rozwartością optyczną, umiejscowioną na optycznej osi pomiędzy lampą/kondensatorem światła, odpowiednio 20 i 22, a soczewką projekcyjną 24.

Poniżej bramki 34, za przerywającą migawką 36, znajduje się następna pętla 38 taśmy filmowej i działająca ze stałą prędkością migawka 40. Wtedy, po obu stronach analogowego czytnika dźwięku 26, znajdują się dodatkowe działające ze stałą prędkością migawka 42 i wałki 44 tak, aby zapewnić równy dźwięk. Także projektor kinowy wymaga czytników dźwięku. Zazwyczaj, na taśmie filmowej zawierającej zarówno obraz, jak i dźwięk (kopia dźwiękowa filmu), dźwiękowa ścieżka umieszczana jest po lewej stronie obrazu, jako ciągły, liniowy pas.

Nie ma jakichkolwiek klatek na nowej, nie naświetlonej taśmie filmowej. Jej cała powierzchnia jest równo powleczona światłoczułą warstwą. Podczas procesu wytwarzania odbitek projekcyjnych, czysta taśma do odbitek znajduje się w bezpośrednim kontakcie z negatywem taśmy filmowej, następnie nakierowuje się światło na dwa połączone pasma taśmy filmowej. Nazwane to jest „kopiowaniem stykowym. Czynność ta odsłania utajony obraz, który pojawia się w czasie wywoływania taśmy filmowej, i w ten sposób tworzą się „klatki na czystej taśmie do odbitek.

Wykorzystanie powierzchni taśmy filmowej, dostępnej pomiędzy rzędami perforacji umiejscowionymi wzdłuż krawędzi taśmy filmowej, rozwijało się przez lata - najpierw tak, aby udostępnić powierzchnie na dźwięk, a następnie by dostosować ją do zmiany na prezentacje „szeroko ekranowe. Jednakże, rozmiar i wykorzystanie taśmy filmowej zostało ujednolicone od 1889 roku, kiedy to według relacji George Eastman zaakceptował zamówienie na pierwszą celuloidową taśmę filmową, która miała być szerokości 35mm i zawierać 64 otwory perforacji na stopę. Ten rozmiar taśmy filmowej pozostał standardem do dzisiejszego dnia. Długość taśmy filmowej wsuwanej do rozwartości optycznej bramki pozostała bezwzględnie stała dla każdej klatki - cztery otwory perforacji, dwadzieścia cztery razy na sekundę. To przekłada się dokładnie na 27,432 m taśmy filmowej przechodzącej w minutę przez projektor. Wskutek tego standardowy, kinowy projektor taśmy filmowej jest zaprojektowany dla tak zwanego „cztero-otworowego skoku o klatkę.

PL 193 808 B1

Termin „współczynnik kształtu obrazu jest używany do określenia proporcji szerokości do wysokości każdej klatki taśmy filmowej. W czasach filmów niemych, używana była oryginalna klatka, o pełnej rozwartości optycznej, posiadała ona współczynnik kształtu obrazu wynoszący 1,33:1. Z momentem rozpoczęcia ery dźwięku filmowego, rozplanowanie dostępnej powierzchni odbitki projekcyjnej zostało zmodyfikowane tak, aby stworzyć fizycznie miejsce dla dźwiękowej ścieżki.

Ponieważ dźwięk musi być nagrywany i odtwarzany w sposób ciągły, dźwiękowa ścieżka nie jest nakładana sposobem klatka po klatce, w przeciwieństwie do wyświetlania przerywanego, który używany jest przy projekcji obrazów fotograficznych. Tak więc, zdecydowano, że dźwięk w postaci ciągłego pasma będzie umiejscowiony po lewej stronie obrazów fotograficznych, co oznacza, że szerokość tych obrazów (klatek) musiała zostać zredukowana tak, aby udostępnić potrzebne miejsce. To zaś spowodowało, że aby utrzymać współczynnik kształtu obrazu na poziomie 1,33:1, musiała także zostać zredukowana wysokość klatki. Redukcja wysokości została osiągnięta poprzez maskowanie, które stworzyło przestrzeń pomiędzy klatkami. Ta mniejsza przestrzeń, rozdzielająca wyświetlany obraz, została nazwana współczynnikiem kształtu obrazu „Akademii.

Od połowy do końca lat pięćdziesiątych, pojawiły się różne, nowe formaty projekcji kinowych (współczynniki kształtu obrazu), w odpowiedzi działów marketingu na powstanie telewizji, która to zaadoptowała współczynnik kształtu obrazu 1,33:1, przez długi czas używany w filmach kinowych. Te nowe formaty projekcji rozpoczęły się trójwymiarową projekcją i zawierały trój-panelowy proces „Cineramy, który używał trzech kamer i trzech połączonych projektorów. Projekcja zwana „Cineramą tworzyła bardzo szeroki i czysty obraz na ekranie -trzy razy szerszy i trzy razy czystszy -i była ona całkiem popularna. Jednakże część widowni nie lubiła wrażenia, w którym trzy obrazy łączyły się na ekranie. Poza tym, był to relatywnie drogi proces, zarówno pod względem produkcji, jak i dystrybucji. Dlatego wciąż trwało poszukiwanie sposobu produkcji obrazu szerokoekranowego na pojedynczej odbitce projekcyjnej.

Jedno z rozwiązań dostarczyło wynalezienie cylindrycznych soczewek, używanych łącznie ze standardową, sferyczną optyką tak, aby ścieśnić szeroki obraz na pojedynczej części 35 milimetrowej taśmy filmowej. Soczewki te precyzyjnie kondensują poprzecznie obraz fotograficzny, podczas fotografowania i następnie precyzyjnie odwracają kompresję podczas projekcji. Te tak zwane „anamorficzne soczewki mogą optycznie ścieśnić współczynnik kształtu obrazu z poziomu 2,35:1 do 1,33:1, w klatce o czterech otworach perforacji, w ten sposób przybliżając go do współczynnika kształtu obrazu „Cineramy. Wraz z rozwojem technologii soczewki te były wysoce udoskonalane, najwyższy poziom osiągnęły soczewki produkowane przez Panavision Company.

Systemy anamorficzne są w użyciu do dziś. Jednakże, wciąż ma siędo czynienia z wieloma naturalnymi wadami anamorficznego procesu, a w tym z ograniczoną głębią fotograficznej ostrości i wielkimi, ciężkimi soczewkami w kamerach. Co więcej, niektórzy twórcy filmowi uważają, że współczynnik kształtu obrazu na poziomie 2,35:1 jest zwyczajnie za szeroki. Dodatkowo, skutkiem procesu anamorficznego jest obraz tak szeroki, że dużej jego części nie można pokazać w telewizji, bez znacznego obcięcia obrazu lub prezentacji obrazu w formie zwanej „letterbox „skrzynką pocztową.

Wkrótce znaleziono kolejną metodę projekcji obrazu szerokoekranowego - szerszą niż w metodzie „Akademii, którą utożsamiano z telewizją, lecz nie z taką szeroką obrazu, jaką uzyskiwano przy produkcji w systemie anamorficznym. W późnych latach pięćdziesiątych, wynaleziono współczynnik kształtu obrazu o wysokości 1,85:1 w celu udostępnienia widowni „półszerokoekranowego spojrzenia. Bez potrzeby stosowania anamorficznej kamery i soczewek projekcyjnych, używanych do prawdziwych pokazów szerokoekranowych. W przybliżeniu 85 procent wypuszczonych obecnie filmów używa nie-anamorficznego formatu 1,85:1. Aby uzyskać współczynnik kształtu obrazu 1,85:1, maskowanie jest po prostu wkładane do rozwartości optycznej bramki projekcyjnej. Maskowanie zakrywa górną i dolną część klatki projekcyjnej, w ten sposób powiększając szerokość w stosunku do wysokości obrazu. Wskutek tego, odsłonięte obrazy w tych maskowanych częściach nie są nigdy widoczne.

Niestety, znaczne są konsekwencje finansowe związane z formatem 1,85. Strata tworząca się przy tym formacie wynosi 37,5 procent całej dostępnej powierzchni na kopii eksploatacyjnej filmu i na zwiastunach. Na pos. IIA przedstawiono taśmę filmową 14 posiadającą klatki 46 w formacie projekcyjnym 1,85:1. Zakreskowana powierzchnia 48 przedstawia powierzchnię, która w innym przypadku mogłaby być użyta, a jest zmarnowana, przy formacie projekcji 1,85:1, o wysokości klatki rozciągającej się na cztery otwory perforacji 50 na taśmie filmowej 14. Format ten używa także optycznego zapisu dźwiękowej ścieżki 52 po lewej stronie taśmy filmowej 14.

PL 193 808 B1

Część strat powstających przy formacie projekcji 1,85:1 może być wyeliminowana poprzez zmianę na klatkę o alternatywnym standardzie wysokości, który udostępnia taką samą powierzchnię projekcji, jak ten przedstawiony na pos. IIA, ale jednocześnie nie charakteryzujący się tak wielkimi stratami powierzchni obrazu nad i pod klatką. Jednym z takich alternatywnych standardów jest klatka o trzech otworach perforacyjnych, przedstawiona na pos. IIB. Poprzez wyeliminowanie części powierzchni wcześniej marnowanej przez maskowanie, taka sama powierzchnia projekcyjna, taśmy filmowej 14, może być dopasowana do przestrzeni w klatce 54, która rozciąga się na trzy otwory perforacyjne 56 zamiast czterech. W konsekwencji, skutkiem wyeliminowania omawianej zmarnowanej powierzchni 58 jest zwolnienie metrażu kopii eksploatacyjnej, i dzięki temu kosztów o 25 procent, nawet przy optycznej dźwiękowej ścieżce 60. Biorąc pod uwagę ogromne ilości metrażu kopii eksploatacyjnej, które są wytwarzane rocznie, jasne jest, że osiągnięte mogą być bardzo istotne oszczędności poprzez przejście na kopie o trzech otworach perforacji. Projektor wyświetlający omawiane kopie o trzech otworach perforacji będzie używał taśmy filmowej z prędkością 20,574 m na minutę, zamiast standardowych 27,432 m na minutę, jednakże w dalszym ciągu będzie mógł wyświetlać klatki o dokładnie tym samym współczynniku 1,85:1, przy tej samej prędkości skoku klatki 24 klatki na sekundę. Stąd, nie zaobserwujemy jakiegokolwiek ograniczenia jakości.

Mimo że format o trzech otworach perforacji jest krokiem w pożądanym kierunku, nie jest to najwyższy stopień wykorzystania taśmy filmowej, ponieważ w dalszym ciągu istnieje powierzchnia na górze i na dole, która musi być maskowana podczas projekcji. Na pos. IIC przedstawiona została kolejna, alternatywna wysokość klatki dla formatu 1,85:1, w którym to mamy do czynienia z nawet jeszcze mniejszą straconą powierzchnią 62 na taśmie filmowej 14. Standard 1,85:1 posiada ustaloną szerokość obrazu, która ograniczona jest przestrzenią zarezerwowaną po lewej stronie taśmy filmowej, dla optycznej dźwiękowej ścieżki 64. Ograniczenie szerokości dla klatki 66 oraz współczynnik kształtu obrazu na poziomie 1,85:1, określają minimalną wysokość klatki na 11,33 mm. Gdy kilka dziesiętnych milimetra zostanie dodanych z racji przestrzeni pomiędzy klatkami 66, dana wysokość odpowiada dokładnie 2,5 otworów perforacji 68 długości taśmy filmowej. Format, o skoku o klatkę, posiadającą 2,5 otworu perforacji, stanowi oszczędność na poziomie około 37,5 procent w porównaniu do standardowego formatu o czterech otworach perforacji, i obecnie jest on proponowany jako alternatywny standard przemysłowy dla kopii eksploatacyjnych.

Mimo że formaty o 2,5 i trzech otworach perforacji pomagają zredukować straty taśmy filmowej, żaden z nich nie umożliwia udoskonalenia jakości lub rozdzielczości wyświetlanego obrazu. Dzieje się tak, gdyż oba formaty bazują po prostu na umieszczaniu standardowego formatu 1,85:1 w klatce o 2,5 lub 3 otworach perforacji zamiast w klatce o czterech otworach. Dodatkowo, oba formaty wykorzystują optycznie zapisywaną dźwiękową ścieżkę, która zajmuje przestrzeń po lewej stronie taśmy filmowej.

Właściwości obrazów używanych w kinowych filmach pełnometrażowych uległy wielkim zmianom od czasu, gdy w 1889 ujednolicono w projekcjach to, że następuje skok o klatkę posiadającą cztery otwory perforacji. Jednak w odpowiedzi na te zmiany, nie udało się rozwinięcie podstawowej specyfikacji skoku o klatkę w projekcji. Ilość taśmy filmowej, wsuwanej w przerywany ruch projektora, pozostała stała: cztery otwory perforacyjne na klatkę. Aby zrozumieć istotność opisanego tu wynalazku, należy uświadomić sobie, że utrzymywanie ruchu o czterech otworach perforacji w projekcjach, przy jednoczesnym użyciu popularnego formatu 1,85:1, powoduje znaczne straty taśmy filmowej (od 25 do 37,5 procent), bez żadnej poprawy pod względem jakości wyświetlanego obrazu. Format o trzech otworach perforacji nigdy nie został szeroko zaakceptowany, a format 2,5 otworu perforacji został zasugerowany dopiero niedawno.

Stosownie do powyższych informacji, istnieje stanowcza potrzeba stworzenia nowej metody użycia taśmy do filmów pełnometrażowych, dzięki której to metodzie unikano by strat w taśmie filmowej oraz zapewniono by wyświetlany obraz o polepszonej jakości i rozdzielczości, w porównaniu zdotychczasowym stanem techniki, w jego części dotyczącej formatów taśmy filmowej.

Kopia eksploatacyjna taśmy filmowej, zawierająca pas taśmy filmowej posiadający dwa rzędy perforacji rozciągające się wzdłuż przeciwległych krawędzi taśmy filmowej do zaczepienia o bębny transportowe projektora taśmy filmowej, która ma możliwe do wyświetlenia obrazy, gdzie powierzchnia zajmowana przez każdy obraz, określona jest klatką, oraz zawierająca sterującą ścieżkę lub cyfrową dźwiękową ścieżkę, według wynalazku charakteryzuje się tym, że klatka z możliwymi do wyświetlenia obrazami ma szerokość, w zakresie od 2,096 cm do 2,4 cm, która jest większa niż standartowa szerokość formatu. Zajmuje ona dostępny obszar pomiędzy rzędami perforacji, a co najmniej jedna sterująca ścieżka lub co najmniej jedna cyfrowa dźwiękowa ścieżka zawierająca zapisaną informację dźwięPL 193 808 B1 kową do synchronizowania dźwięku z obrazami w czasie wyświetlania taśmy filmowej przez projektor, jest usytuowana poza obszarem dostępnym dla klatek z możliwymi do wyświetlenia obrazami.

Klatka ma współczynnik kształtu obrazu 1,85:1, a wysokość klatki rozciąga się na trzy otwory perforacji.

Alternatywnie klatka ma współczynnik kształtu obrazu 2,01:1, a wysokość klatki rozciąga się na cztery otwory perforacji.

Korzystnie taśma filmowa zawiera sterującą ścieżkę i cyfrową dźwiękową ścieżkę.

Jedna sterująca ścieżka umieszczona jest wzdłuż jednej krawędzi taśmy filmowej, a druga rezerwowa cyfrowa dźwiękowa ścieżka umieszczona jest wzdłuż przeciwległej krawędzi taśmy filmowej.

Korzystnie jedna sterująca ścieżka jest umieszczona na taśmie filmowej, pomiędzy otworami perforacji, wzdłuż jednej krawędzi taśmy filmowej, a druga zapasowa sterująca ścieżka jest umieszczona na taśmie filmowej, pomiędzy otworami perforacji, wzdłuż przeciwległej krawędzi taśmy filmowej.

Szerokość każdej klatki wynosi co najmniej 2,24 cm i wysokość każdej klatki wynosi co najmniej 1,21 cm.

Szerokość każdej klatki wynosi co najmniej 2,29 cm i wysokość każdej klatki wynosi co najmniej 1,23 cm.

Korzystnie szerokość każdej klatki wynosi 2,4 cm i wysokość każdej klatki wynosi 1,295 cm.

Korzystnie odległości pomiędzy klatkami wynoszą 0,127 cm.

Korzystnie taśma filmowa ma zapasowe sterujące ścieżki i zapasowe cyfrowe dźwiękowe ścieżki.

Sposób wytwarzania kopii eksploatacyjnej taśmy filmowej, w której wykonuje się dwa rzędy perforacji rozciągające się wzdłuż przeciwległych krawędzi taśmy filmowej do zaczepienia o bębny transportowe projektora taśmy filmowej, powleka się pas taśmy filmowej światłoczułą warstwą emulsji, a obrazy naświetla się na powierzchni taśmy filmowej, gdzie powierzchnia zajmowana przez każdy obraz jest określony klatką, i umieszcza się na taśmie filmowej sterującą ścieżkę lub cyfrową dźwiękową ścieżkę i zapisuje się informację dźwiękową na sterującej ścieżce lub cyfrowej dźwiękowej ścieżce. Sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że naświetla się obrazy na powierzchni taśmy filmowej, gdzie klatka zajmuje dostępną przestrzeń pomiędzy rzędami perforacji i ma szerokość, która jest większa niż standartowa szerokość formatu i wynosi od 2,1 cm do 2,4 cm oraz zapisuje się informację dźwiękową na sterującej ścieżce lub cyfrowej dźwiękowej ścieżce na taśmie filmowej, do synchronizowania dźwięku z obrazami, w czasie wyświetlania taśmy filmowej przez projektor, przy czym sterująca ścieżka i cyfrowa dźwiękowa ścieżka są poza obszarem dostępnym dla klatek z możliwymi do wyświetlenia obrazami.

Naświetla się obrazy na powierzchni taśmy filmowej, gdzie szerokość każdej klatki wynosi co najmniej 2,24 cm i wysokość każdej klatki wynosi co najmniej 1,21 cm.

Korzystnie naświetla się obrazy na powierzchni taśmy filmowej, gdzie szerokość każdej klatki wynosi co najmniej 2,29 cm i wysokość każdej klatki wynosi co najmniej 1,23 cm.

Korzystnie naświetla się obrazy na powierzchni taśmy filmowej, gdzie szerokość każdej klatki wynosi 2,4 cm i wysokość każdej klatki wynosi 1,295 cm.

Korzystnie informację dźwiękową zapisuje się zarówno na sterującej ścieżce jak i na cyfrowej dźwiękowej ścieżce.

Korzystnie film zaopatruje się w zapasową sterującą ścieżkę i zapasową cyfrową dźwiękową ścieżkę.

Zgodnie z wynalazkiem, szerokość każdej klatki taśmy filmowej została rozszerzona tak, aby wypełnić przestrzeń zawartą pomiędzy otworami perforacji znajdującymi się wzdłuż obu krawędzi taśmy filmowej, w zasięgu określonych granic. Dźwiękowa ścieżka, tradycyjnie zajmująca część wspomnianej przestrzeni, została usunięta i zastąpiona innym rodzajem dźwiękowej ścieżki, która nie zajmuje, będącej do wykorzystania przez wyświetlany obraz, przestrzeni pomiędzy otworami perforacji. W tym samym czasie, wysokość klatki na taśmie filmowej została maksymalnie rozszerzona tak, aby zminimalizować przestrzeń pozostającą pomiędzy kolejnymi klatkami.

Wynalazek udostępnia metodę wytwarzania kopii eksploatacyjnej taśmy filmowej, która zapewnia udoskonalony wyświetlany obraz oraz niższe marnotrawstwo taśmy filmowej. Nie tylko znacznie poprawiono jakość wyświetlanego obrazu i jego rozdzielczość, w porównaniu do dotychczasowego stanu techniki w zakresie formatów taśmy filmowej, lecz w przypadku formatu „MaxiVision zmniejszono znacznie koszty produkcji i dystrybucji kopii eksploatacyjnych. W ten sposób, omawiany wynalazek godzi dwa będące w konflikcie parametry produkcji filmowej - udostępnianie udoskonalonego, wyświetlanego obrazu i minimalizowanie marnotrawstwa taśmy filmowej, w sposób, którego nie użyto nigdy wcześniej.

PL 193 808 B1

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia odcinek taśmy filmowej o nowym układzie, o cechach zgodnych z wynalazkiem, posiadającej powiększoną klatkę dla udoskonalenia wyświetlanego obrazu, o współczynniku kształtu obrazu 1,85:1 w formacie o trzech otworach perforacji, a fig. 2 przedstawia odcinek taśmy filmowej o innym nowym układzie, także posiadającej powiększoną klatkę dla udoskonalenia wyświetlanego obrazu, o współczynniku kształtu obrazu 2,0:1 w formacie o czterech otworach perforacji.

Pierwszy przykład wykonania omawianego wynalazku, który nazwany został „MaxiVision, przedstawiony został na fig. 1. Zawiera on pas 35 mm taśmy filmowej 70do filmów pełnometrażowych o powierzchni całkowicie pokrytej warstwą światłoczułą. Dwa szeregi perforacji 72 rozciągają się wzdłuż przeciwnych krawędzi taśmy filmowej i służą zaczepieniu z przesuwnicami systemu projekcji taśmy filmowej. Obrazy są naświetlane na taśmę filmową, obrazy zostały określone przez serię klatek 74 posiadających znacząco powiększony rozmiar.

Zgodnie z wynalazkiem, wysokość 76 każdej klatki 74 rozciąga się na trzy otwory perforacji 72. To eliminuje zmarnowaną przestrzeń pomiędzy klatkami, obecnie istniejącą w formacie 1,85:1 przy czterech otworach perforacji, jak to wcześniej opisano w związku z pos. IIA. Rezultatem jest zmniejszenie o 25% zużycia i kosztów obróbki kopii taśmy filmowej w systemie „MaxiVision, bez jakiegokolwiek poświęcenia rozmiaru obrazu. Co więcej, wzrost rozmiaru obrazu, który może być wyświetlany, osiągnięty jest dzięki temu, że umożliwione zostało rozszerzanie obszaru naświetlenia obrazu, pod względem szerokości 76 klatki, do całkowitego dystansu pomiędzy rzędami otworów perforacji 72 (w określonym, dopuszczalnym zakresie), a pod względem wysokości 76, od krawędzi jednej klatki do krawędzi następnej klatki, przy jednoczesnym zachowaniu współczynnika kształtu obrazu na poziomie 1,85:1.

Praktyczny, dopuszczalny zakres szerokości klatki, zasadniczo został ustalony przez wytwórców kamer. Limit ten wynosi 24 mm i określa on określony wymiar szerokości 78 dla powiększonego obrazu, przedstawionego w omawianym wynalazku. Przy założeniu, że ustalony współczynnik kształtu obrazu wynosi 1,85:1 i szerokość 78 klatki równa się 24 mm, odpowiadająca im wysokość 76 obrazu na klatce 74 wynosi 12,95 mm. Nowe rozłożenie przestrzeni na każdej klatce 74 przedstawiono na fig.1. Ponieważ odstępy wzdłużne pomiędzy kolejnymi otworami perforacji wynoszą 4,75 mm, w tym przykładzie wykonania odstęp pomiędzy klatkami wynosi jedynie 1,27 mm. Na fig. 1 zaznaczono oś optyczną 80 klatki 74 systemu „MaxiVision. Dla celów porównawczych, za pomocą przerywanej linii przedstawiono klatkę 82 oraz oś optyczną 80 z zakresu dotychczasowego stanu techniki, w formacie o współczynniku kształtu obrazu 1,85:1.

Format „MaxiVision wyklucza możliwość umieszczenia analogowej, zapisywanej optycznie dźwiękowej ścieżki, używanej w kopiach eksploatacyjnych taśmy filmowej z zakresu dotychczasowego stanu techniki. Na miejsce zajmowane dotychczas przez nią rozszerzono klatkę do pełnej, wynoszącej 24 mm, szerokości. Końcowym rezultatem nowego rozłożenia dostępnego obszaru naświetlenia na taśmie filmowej jest wzrost o 31,2% powierzchni obrazu, która może być wyświetlana. To zaś dokładnie odpowiada udoskonaleniu rozdzielczości obrazu o 31,2% i zmniejszeniu zużycia taśmy filmowej oraz kosztów przetwarzania o 25%.

Ponieważ przestrzeń na taśmie filmowej, poprzednio pozostawiana na analogową dźwiękową ścieżkę, obecnie zajmowana jest przez powiększoną klatkę 74, razem z taśmą filmową „MaxiVision używane są inne rodzaje ścieżek dźwiękowych. Zgodnie z poniższym opisem, taśma filmowa 70 formatu „MaxiVision całkowicie wyeliminuje analogową dźwiękową ścieżkę i zastąpi ją zapasową cyfrową ścieżką lub innymi, odpowiednimi rodzajami ścieżek dźwiękowych.

W jednej z form wynalazku, podstawowa dźwiękowa ścieżka zawierać będzie sterującą ścieżkę 86, umieszczoną pomiędzy otworami perforacji 72, wzdłuż jednej lub obu krawędzi taśmy filmowej 70. Omawiana sterująca ścieżka 86 nie będzie obejmować informacji dźwiękowej, lecz raczej tworzyć będzie sygnał, który dostarczany będzie na przykład do odtwarzacza płyt CD-ROM. Wspomniany sygnał umożliwi, zsynchronizowane z wyświetlanym obrazem, odgrywanie dźwiękowej ścieżki z odtwarzacza płyt CD-ROM. Istnieje już taki system (DTS), lecz nie jest to koniecznie system, który zostanie użyty przy taśmie filmowej „MaxiVision. Główną zaletą użycia systemu, działającego na podstawie sterującej ścieżki, jest uniwersalność kopii. Na przykład, jedna standardowa kopia może być rozpowszechniona na całym świecie, po prostu przez zmienianie towarzyszącej płyty CD-ROM z odpowiednią wersją językową.

Jako element rezerwowy, taśma filmowa „MaxiVision może zawierać zapasową, cyfrową sterującą ścieżkę 88, która może być sterowana oddzielnie, przez identyczny system CD-ROM, przy jednoczesnym umieszczeniu omawianej zapasowej sterującej ścieżki 88 pomiędzy otworami perforacji 72

PL 193 808 B1 po przeciwnej stronie taśmy filmowej 70. W innym przypadku, system zapasowy może być w postaci ciągłej cyfrowej dźwiękowej ścieżki 90 umieszczonej wzdłuż progu taśmy filmowej 70 (ścieżka ta także może być zapasowa). Jednakże, niedogodnością drugiego z wymienionych podejść jest, że zapasowy dialog jest już w tym wypadku integralną częścią kopii i w związku z tym uniwersalność takiej kopii zmniejsza się.

Kopie taśmy filmowej 70 w systemie „MaxiVision mogą być wytwarzane przy użyciu tradycyjnego procesu kopiowania stykowego, w którym obraz jest nanoszony na czystą taśmę filmową za pomocą procesu ciągłego kopiowania stykowego. Zarówno sterująca ścieżka, jak i dźwięk cyfrowy, nanoszone są podczas odrębnej operacji. Następnie film jest wywoływany, aby dostarczyć całkowitą zawierającą obraz i dźwięk kopię eksploatacyjną. W pierwszym przykładzie wykonania, kopiujący negatyw, który używany jest do nanoszenia kopii 70 w systemie „MaxiVision, może być uzyskany prosto z kopii pozytywowej, która zaś wytwarzana jest metodą kopiowania stykowego z negatywu kamery. Ten przykład wykonania wymaga użycia specjalnej kamery, która została zmodyfikowana w celu przejścia na system skoku o klatkę o trzech otworach perforacji oraz naświetleniu o pełnej rozwartości optycznej. Aby umożliwić naświetlenie dodatkowego obszaru negatywu umieszczono specjalny wyznacznik widoku w postaci podkładu szklanego, także trzeba było nieznacznie przesunąć obudowę obiektywu, aby dopasować ją do osi optycznej powiększonej rozwartości optycznej.

Inną metodą jest uzyskanie negatywu, za pomocą kopiowania stykowego, z kopii pozytywowej o trzech otworach perforacji, która jest kopią przekształconą z konwencjonalnego negatywu kamery o czterech otworach perforacji. W tym przypadku, używana kamera posiada tradycyjne mechanizmy, takie jak przejście z negatywu kamery o czterech otworach perforacji do kopii pozytywowej o trzech otworach perforacji, które może być osiągnięte przy użyciu asynchronicznej kopiarki stykowej do pełnometrażowej taśmy filmowej przedstawionej w zgłoszeniu o numerze seryjnym 08/625,702 z 26 marca 1996 roku na rzecz Asynchronous Contact Printer for Motion Picture Film, które poprzez odwołanie się włączono do opisu. Ta asynchroniczna kopiarka stykowa została zaprojektowana specjalnie do zastosowań tego typu. Kopiarka może tworzyć odbitki stykowe o dobrej jakości, poprzez przerabianie taśmy filmowej w formacie o czterech otworach perforacji na taśmę w formacie o trzech otworach perforacji i na odwrót.

Projekcja kinowa kopii eksploatacyjnej taśmy filmowej 70 w systemie „MaxiVision wymaga specjalnego systemu wyświetlającego ze skokiem o klatkę o trzech otworach perforacji. Taki system jest umożliwiony przez system projekcji taśmy filmowej o przełączalnym skoku o klatkę, przedstawiony w zgłoszeniu o numerze seryjnym 08/598,033 z 7 lutego 1996 na rzecz Switchable Pulldown Film Projection System. Dodatkowo, wspomniane systemy projekcji muszą być w stanie przesunąć nieznacznie w prawo wyświetlany obraz tak, aby wyrównać nieznaczne przesunięcie osi optycznej powiększonej rozwartości optycznej, tak jak to wcześniej opisano.

Inny przykład wykonania omawianego wynalazku, opisywany jako „Super MaxiVision, przedstawiono na fig. 2. Opisana poniżej taśma filmowa w systemie „Super MaxiVision tworzy format prezentacji, który może ustanowić nowy format projekcji kinowych, w tym samym czasie jest on zgodny z wielce pożądanym współczynnikiem kształtu obrazu dla wspomnianej telewizji wysokiej rozdzielczości (HDTV), rekomendowanym przez Amerykański Związek Kinematografii (American Society of Cinematographers) i liczne inne organizacje.

Współczynnik kształtu obrazu taśmy filmowej 92 formatu „Super MaxiVision wynosi 2,01:1 i osiągnięty jest przy użyciu poprzecznej kompresji anamorficznej oraz technik rozszerzania. Wysokość 94 każdej klatki 96 jest tak rozszerzona, że rozciąga się dokładnie na cztery otwory perforacji 98, bez faktycznie żadnej przestrzeni pomiędzy klatkami. Ten dystans wynosi 19 mm (ponieważ dystans pomiędzy każdym otworem perforacji wynosi 4,75 mm). Następnie, używając zamierzonego współczynnika kształtu obrazu w wysokości 2,0:1, osiągnięto nie poddaną kompresji szerokość 100 klatki 96, która to szerokość wynosi 38 mm. Ponieważ maksymalnie dopuszczalna „pełna rozwartość optyczna szerokości 100 klatki 96 na taśmie filmowej wynosi 24 mm, współczynnik kompresji soczewki kamery anamorficznej musi wynosić 0,945/1,496 lub 0,632. Odwrotnie, współczynnik rozszerzenia anamorficznej soczewki projekcyjnej jest odwrotnością tego, lub inaczej wynosi 1,582. Klatka 96 formatu „Super MaxiVision ma oś optyczną 102. Dla celów porównawczych, za pomocą linii kreskowej przedstawiono klatkę 104 oraz oś optyczną 106 z zakresu dotychczasowego stanu techniki, w formacie o współczynniku kształtu obrazu 1,85:1.

W celu wykorzystania opisanej powyżej „pełnej rozwartości optycznej szerokości 100 klatki 96 na taśmie filmowej 92, niezbędne jest wyeliminowanie konwencjonalnej, analogowej dźwiękowej

PL 193 808 B1 ścieżki i zastąpienie jej zapasowymi, cyfrowymi ścieżkami sterującymi 108, zapasowymi, ciągłymi cyfrowymi ścieżkami dźwiękowymi 110, lub innymi odpowiednimi środkami sterowania dźwiękową ścieżką. Opcje, dostępne w tej mierze, są identyczne z opcjami prezentowanymi powyżej i dotyczącymi przykładu wykonania w formacie „MaxiVision. Tworzenie kopii eksploatacyjnych polegać ma na wykorzystywaniu tradycyjnego procesu kopiowania stykowego, który także został opisany powyżej. Projekcja kopii eksploatacyjnych taśmy filmowej 92 w formacie „Super MaxiVision wymagać będzie projektora wyposażonego w odpowiednie, anamorficzne soczewki, a także posiadającego możliwość przesunięcia wyświetlonego obrazu i osi optycznej soczewek. Jednakże, jak wspomniano przy przykładzie wykonania „MaxiVision, taka technologia projekcji jest już dostępna.

Podczas gdy opisano i przedstawiono na dołączonych rysunkach szczególną formę wynalazku, możliwy jest szereg modyfikacji bez jednoczesnego odejścia od ducha i zakresu wynalazku. Zgodnie z powyższym, nie zamierzone jest ograniczanie wynalazku, poza zakresem ujętym w dołączonych zastrzeżeniach patentowych.

Claims (19)

1. Kopia eksploatacyjna taśmy filmowej, zawierająca pas taśmy filmowej posiadający dwa rzędy perforacji rozciągające się wzdłuż przeciwległych krawędzi taśmy filmowej do zaczepienia o bębny transportowe projektora taśmy filmowej, która ma możliwe do wyświetlenia obrazy, gdzie powierzchnia zajmowana przez każdy obraz, określona jest klatką, oraz zawierająca sterującą ścieżkę lub cyfrową dźwiękową ścieżkę, znamienna tym, że klatka (74, 96) z możliwymi do wyświetlenia obrazami ma szerokość (78, 100), w zakresie od 2,096 cm do 2,4 cm, która jest większa niż standartowa szerokość formatu i zajmuje dostępny obszar pomiędzy rzędami perforacji (72, 98), oraz, że co najmniej jedna sterująca ścieżka (86, 88, 108) lub co najmniej jedna cyfrowa dźwiękowa ścieżka (90, 110) zawierająca zapisaną informację dźwiękową do synchronizowania dźwięku z obrazami w czasie wyświetlania taśmy filmowej (70, 92) przez projektor (10), jest usytuowana poza obszarem dostępnym dla klatek (74, 96) z możliwymi do wyświetlenia obrazami.

2. Kopia według zastrz. 1, znamienna tym, że klatka (74) ma współczynnik kształtu obrazu 1,85:1.

3. Kopia według zastrz. 1, znamienna tym, że wysokość (76) klatki (74) rozciąga się na trzy otwory perforacji (72).

4. Kopia według zastrz. 1, znamienna tym, że klatka (96) ma współczynnik kształtu obrazu 2,01:1.

5. Kopia według zastrz. 1, znamienna tym, że wysokość (94) klatki (96) rozciąga się na cztery otwory perforacji (98).

6. Kopia według zastrz. 1, znamienna tym, że taśma filmowa zawiera sterującą ścieżkę (86, 88, 108) i cyfrową dźwiękową ścieżkę (90, 110).

7. Kopia według zastrz. 1, znamienna tym, że jedna cyfrowa dźwiękowa ścieżka (90, 110) umieszczona jest wzdłuż jednej krawędzi taśmy filmowej (70, 92), a druga rezerwowa cyfrowa dźwiękowa ścieżka (90, 110) jest umieszczona wzdłuż przeciwległej krawędzi taśmy filmowej (70, 92).

8. Kopia według zastrz. 1, znamienna tym, że jedna sterująca ścieżka (86, 108) jest umieszczona na taśmie filmowej (70, 92), pomiędzy otworami perforacji (72, 98), wzdłuż jednej krawędzi taśmy filmowej (70, 92), a druga zapasowa sterująca ścieżka (88, 108) jest umieszczona na taśmie filmowej (70, 92), pomiędzy otworami perforacji (72, 98), wzdłuż przeciwległej krawędzi taśmy filmowej (70, 92).

9. Kopia według zastrz. 1albo 2 albo 3, znamienna tym, że szerokość (78) każdej klatki (74) wynosi co najmniej 2,24 cm i wysokość (76) każdej klatki (74) wynosi co najmniej 1,21 cm.

10. Kopia według zastrz. 1albo 2 albo 3, znamienna tym, że szerokość (78) każdej klatki (74) wynosi co najmniej 2,29 cm i wysokość (76) każdej klatki ( 74 ) wynosi co najmniej 1,23 cm.

11. Kopia według zastrz. 1albo 2 albo 3, znamienna tym, że szerokość (78) każdej klatki (74) wynosi 2,4 cm i wysokość (76) każdej klatki (74) wynosi 1,295 cm.

12. Kopia według zastrz. 1albo 2 albo 3, znamienna tym, że odległości pomiędzy klatkami (74) wynoszą 0,127 cm.

13. Kopia według zastrz. 1, znamienna tym, że taśma filmowa ma zapasowe sterujące ścieżki (86, 88, 108) i zapasowe cyfrowe dźwiękowe ścieżki (90, 110).

14. Sposób wytwarzania kopii eksploatacyjnej taśmy filmowej, w której wykonuje się dwa rzędy perforacji rozciągające się wzdłuż przeciwległych krawędzi taśmy filmowej do zaczepienia o bębny transportowe projektora taśmy filmowej, powleka się pas taśmy filmowej światłoczułą warstwą emulsji,

PL 193 808 B1 a obrazy naświetla się na powierzchni taśmy filmowej, gdzie powierzchnia zajmowana przez każdy obraz jest określona klatką, i umieszcza się na taśmie filmowej sterującą ścieżkę lub cyfrową dźwiękową ścieżkę i zapisuje się informację dźwiękową na sterującej ścieżce lub cyfrowej dźwiękowej ścieżce, znamienny tym, że naświetla się obrazy na powierzchni taśmy filmowej (70), gdzie klatka (74) zajmuje dostępną przestrzeń pomiędzy rzędami perforacji (72) i ma szerokość (78), która jest większa niż standartowa szerokość formatu i wynosi od 2,1 cm do 2,4 cm oraz zapisuje się informację dźwiękową na sterującej ścieżce (86, 88, 108) lub cyfrowej dźwiękowej ścieżce (90, 110) na taśmie filmowej (70), do synchronizowania dźwięku z obrazami, w czasie wyświetlania taśmy filmowej (70, 92) przez projektor (10), przy czym sterująca ścieżka (86, 88, 108) i cyfrowa dźwiękowa ścieżka (90, 110) są poza obszarem dostępnym dla klatek (74, 96) z możliwymi do wyświetlenia obrazami.

15. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że naświetla się obrazy na powierzchni taśmy filmowej (70), gdzie szerokość (78) każdej klatki (74) wynosi co najmniej 2,24 cm i wysokość (76) każdej klatki (74) wynosi co najmniej 1,21 cm.

16. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że naświetla się obrazy na powierzchni taśmy filmowej (70), gdzie szerokość (78) każdej klatki (74) wynosi co najmniej 2,29 cm i wysokość (76) każdej klatki (74) wynosi co najmniej 1,23 cm.

17. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że naświetla się obrazy na powierzchni taśmy filmowej (70), gdzie szerokość (78) każdej klatki (74) wynosi 2,4 cm i wysokość (76) każdej klatki (74) wynosi 1,295 cm.

18. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że informację dźwiękową zapisuje się zarówno na sterującej ścieżce (86, 88, 108) jak i na cyfrowej dźwiękowej ścieżce (90, 110).

19. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że film (10) zaopatruje się w zapasową sterującą ścieżkę (86, 88, 108) i zapasową cyfrową dźwiękową ścieżkę (90, 110).