PL188478B1

PL188478B1 - Pocisk podkalibrowy do strzelb, w szczególności do strzelb z częściowo albo całkowicie gwintowaną lufą

Info

Publication number: PL188478B1
Application number: PL98340590A
Authority: PL
Inventors: Wolfgang Krüper
Original assignee: Wilhelm Brenneke Gmbh & Co Kg
Priority date: 1997-11-22
Filing date: 1998-10-29
Publication date: 2005-02-28
Also published as: EP1031007B1; CZ20001900A3; PL340590A1; DE59808926D1; ES2203998T3; JP2001524659A; AR009917A1; EP1031007B9; WO1999027319A1; ATE244391T1; DE19754330C1; US6367387B1; EP1031007A1; AU1748399A; ZA9810577B; CZ294464B6; EA200000564A1; JP4207177B2; EA001478B1; UA49981C2

Abstract

1. Pocisk podkalibrowy do strzelb, w szcze- gólnosci do strzelb z czesciowo albo calkow icie gw intow ana lufa, który jest osadzony w koszyczku miotajacym , znam ienny tym , ze ma plaszcz (2) z osiowym otworem przelotowym (7.1, 7.2, 7.3, 7.4), w którym jest prowadzony osiowo rdzen poci- sku (3), który sklada sie z glówki (3.1) z aerody- nam icznie uksztaltowanym grotem i z dolaczonego do niej z tylu trzonu (8) z zam ykajaca oporow a plytka denna (9), przy czym przed wystrzalem glówka pocisku (3.1) jest w zasadzie zaglebiona w plaszczu (2), a trzon (8) wystaje z tylnego konca plaszcza (2), podczas gdy tuz po wystrzale plaszcz pocisku (2) i rdzen pocisku (3) sa przesuniete wzgledem siebie tak, ze grot (4) glówki (3.1) wy- staje do przodu z plaszcza (2), przy czym to prze- suniecie jest ograniczone przez stykajaca sie z tyl- nym koncem plaszcza (2) oporow a plytka denna (9) trzonu pocisku (8) i osiagniety, balistycznie korzystny, ksztalt pocisku utrzym uje sie przynajm - niej w fazie lotu. F i g . 1 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest pocisk podkalibrowy do strzelb, w szczególności do strzelb z częściowo albo całkowicie gwintowaną lufą, który jest osadzony w koszyczku miotającym.

Podkalibrowe pociski do strzelb myśliwskich z koszyczkiem miotającym, zwanym też koszulką, preferuje się coraz bardziej, w szczególności w strzelbach z całkowicie lub częściowo gwintowaną lufą, ze względu na lepszą dokładność strzału i większą energię docelową. Przykłady takich znanych pocisków znajdują się w niemieckich opisach zgłoszeniowych OS 24 44 181 i 17 03 119. Po opuszczeniu lufy strzelby koszyczek miotający oddziela się od pocisku, który sam kontynuuje swój lot do celu, natomiast koszyczek spada po krótkim locie na ziemię.

Zadaniem niniejszego wynalazku jest udostępnienie następnego, podkalibrowego pocisku do strzelb.

188 478

Zadanie to rozwiązane zostało zgodnie z wynalazkiem za pomocą podkalibrowego pocisku, w szczególności do strzelb z częściowo albo całkowicie gwintowaną lufą, który jest osadzony w koszyczku miotającym, i charakteryzuje się tym, że ma płaszcz z osiowym otworem przelotowym, w którym jest prowadzony osiowo rdzeń pocisku, który składa się z główki z aerodynamicznie ukształtowanym grotem i z dołączonego do niej z tyłu trzonu z zamykającą oporową płytką denną, przy czym, przed wystrzałem, główka pocisku jest w zasadzie zagłębiona w płaszczu, a trzon wystaje z tylnego końca płaszcza, podczas gdy tuż po wystrzale płaszcz pocisku i rdzeń pocisku są przesunięte względem siebie tak, że grot główki wystaje do przodu z płaszcza, przy czym to przesunięcie jest ograniczone przez stykającą się z tylnym końcem płaszcza oporową płytką denną trzonu pocisku i osiągnięty, balistycznie korzystny, kształt pocisku utrzymuje się przynajmniej w fazie lotu.

Korzystnie, trzon pocisku przy końcu przesuwu rdzenia pocisku jest zaciśnięty na swoim obwodzie w płaszczu dla ustabilizowania utworzonego ostatecznie kształtu pocisku, przynajmniej do chwili trafienia w cel.

Rdzeń pocisku jest wykonany przynajmniej częściowo z materiału twardszego niż płaszcz pocisku, korzystnie, jest wykonany przynajmniej częściowo ze stali a płaszcz pocisku z miedzi.

Zgodnie z wynalazkiem, trzon pocisku jest wykonany ze stali a główka pocisku z metalu lekkiego albo tworzywa sztucznego.

Główka pocisku ma grot w postaci smukłego stożka i w położeniu załadowania jest zagłębiona w większej swojej części w płaszczu pocisku.

Zgodnie z wynalazkiem, odstęp między zwróconymi ku sobie powierzchniami czołowymi oporowej płytki dennej i płaszczem pocisku jest równy wielkości zagłębienia grota główki w płaszczu pocisku.

Korzystnie, główka pocisku przy końcu przesuwu rdzenia pocisku zamyka swoim zewnętrznym obwodem przednią powierzchnię czołową płaszcza pocisku.

Korzystnie wreszcie, przynajmniej przy końcu przesuwu rdzenia pocisku, istnieje między ścianką wewnętrzną płaszcza i ścianką zewnętrzną główki pocisku otwarta do przodu szczelina pierścieniowa.

Na początku wystrzału narastające ciśnienie gazu napiera na rdzeń pocisku przesuwając go w płaszczu do przodu do oporu, stwarzając ostateczny kształt pocisku. Tak więc przy odpowiednim doborze materiału rdzenia i płaszcza pocisku następuje przemieszczenie środka ciężkości do tyłu, co przy strzelaniu ze strzelb z całkowicie lub częściowo gwintowaną lufą zapewnia dobrą dokładność strzału.

W pociskach do strzelb, z uwagi na wykorzystywany stosunkowo progresywny materiał miotający, stosuje się zwykle odkształcalne przekładki, które są umieszczone między pociskiem i ładunkiem miotającym i są ściskane narastającym ciśnieniem gazu, dzięki czemu zwiększa się komora spalania i następuje zredukowanie szczytu ciśnienia gazu. Taki sam efekt uzyskuje się w pocisku przez przesunięcie rdzenia pocisku wraz z koszyczkiem miotającym względem stabilnego początkowo z powodu jego bezwładności płaszcza pocisku. Tak więc przy scalaniu zestawia się te pociski razem z buforującymi albo nie buforującymi przekładkami, zależnie od wielkości miejsca w łusce.

Po utworzeniu ostatecznej postaci pocisku trzeba zapewnić, aby działające na tor lotu pocisku ciśnienie prędkości nie naciskało wstecz na rdzeń pocisku. Można to uzyskać oczywiście przez odpowiednie dopasowanie płaszcza i rdzenia pocisku, tak że rdzeń przy końcu swojego przesuwu jest zaciskany w płaszczu pocisku. Efekt ten można osiągnąć na przykład poprzez radełkowanie rdzenia pocisku, który po wystrzale „wgryza się” w ściankę wewnętrzną płaszcza pocisku.

Pocisk wykonany według wynalazku stwarza rozmaite możliwości uzyskania pożądanego z punktu widzenia balistyki docelowej powiększenia przekroju pocisku na kształt grzybka przy wnikaniu w cel. Takie grzybkowe powiększenie płaszcza pocisku następuje już tylko pod wpływem spęczonego po uderzeniu w cel rdzenia pocisku. Dalszą poprawę można uzyskać przez to, że na płaszcz pocisku wybiera się materiał bardziej miękki, na przykład miedź, niż na rdzeń pocisku, który może być wykonany przykładowo ze stali. Celem wpływania na

188 478 grzybkowe spęczanie płaszcza pocisku można też zmieniać grubość jego ścianki albo można przewidzieć miejsca nominalnego załomu.

Poza tym, na powiększenie przekroju pocisku można także wpływać tak, że powierzchnia wewnętrzna płaszcza pocisku i kontur rdzenia pocisku mają odpowiednie uformowania, które po uderzeniu w cel i w czasie jego penetracji inicjują deformację pocisku, której kształt i rozmiary mogą być sterowane.

Ponadto jest możliwość takiego ukształtowania przedniego końca płaszcza pocisku, żeby był on otwarty albo zamknięty. Otwarty koniec przyspiesza powstawanie grzybkowego rozszerzenia, natomiast zamknięty otwór opóźnia deformację, ale dzięki lepszemu współczynnikowi kształtu ma zalety balistyczne i powoduje głębsze wnikanie w cel. Stosuje się jedno lub drugie wykonanie, zależnie od przeznaczenia.

Ale nawet w stanie niezdeformowanym pocisk według wynalazku w porównaniu ze znanymi pociskami koszulkowymi typu diabolo ma większą o 60% powierzchnię przekroju i pod względem energii uderzenia po 100 m może mierzyć się z ich najsilniejszymi elaboracjami. Dlatego pocisk według wynalazku wypada dobrze także w porównaniach przy użyciu opracowanego przez Taylora wzoru współczynnikowego (KO-Formel).

W ukształtowaniu według wynalazku główka pocisku ma grot w zasadzie w postaci smukłego stożka. Taki kształt jest możliwy, ponieważ główka w stanie załadowanym jest zagłębiona w większej części w płaszczu pocisku. Tak więc po załadowaniu naboju grot główki nie wystaje poza wywinięty wylot łuski, a więc nabojami takimi można bezpiecznie strzelać także z broni z magazynkami rurowymi.

Główka pocisku przy końcu przesuwu rdzenia pocisku przylega swoim obwodem zewnętrznym do wewnętrznego obwodu płaszcza pocisku, to znaczy, że powierzchnia czołowa pocisku jest zamknięta, przy czym stożkowy grot główki wystaje z tej powierzchni czołowej. Dzięki temu pocisk ma korzystny balistycznie kształt. Jego współczynnik balistyczny jest teraz o około 100% wyższy niż tradycyjnego pocisku strzelbowego z płaską główką albo ze znacznie mniejszym grotem. Wynika stąd, że wobec pocisków o takim samym kalibrze i w przybliżeniu o jednakowych parametrach na wylocie, przy odległości strzału około 100 m, notuje się znacznie większą energię uderzenia, bardziej rozciągnięty tor lotu i mniejszą wrażliwość na boczny wiatr. Korzystne jest też utworzone przez czoło płaszcza pocisku ostre obrzeże, które stanowi wlot odpowiadający wielkością kalibrowi pocisku.

Podkalibrowy pocisk do strzelby według wynalazku ma w porównaniu ze znanymi, tak zwanymi „koszulkowymi” pociskami zalety charakterystyczne dla większego kalibru (0 16 mm w kal. 12) przy jednakowych w przybliżeniu współczynnikach balistycznych. Jest on zaprojektowany jako pocisk wolny od substancji szkodliwych. Jeżeli wymaga się specjalnie pocisku z ołowiu, to można zrealizować to bez większych problemów. W pocisku można w zasadzie użyć innych specjalnych materiałów i/albo można zastosować specjalne metody obróbki, jak na przykład hartowanie rdzenia w różnej postaci. Pocisk nadaje się też do specjalnych celów, przykładowo, może być wykorzystywany przez organy porządku publicznego.

Pocisk według wynalazku jest przeznaczony w szczególności do strzelb mających lufy całkowicie lub częściowo gwintowane. Nie zaleca się strzelania z gładkolufowych strzelb. Przy strzale z luf gwintowanych uzyskuje się na odległość do 100 m dobrą dokładność strzału, wysoką energię uderzenia i dużą podatność na deformację. Są to wymagania stawiane obecnie coraz częściej, ponieważ w wielu krajach ze względu na duże zagrożenie jest zabronione używanie nabojów karabinowych podczas polowania.

Wynalazek w przykładach wykonania został uwidoczniony na rysunku, na którym fig. 1 ukazuje w przekroju łuskę nabojową scalonego, podkalibrowego pocisku do strzelb z nienaciętym rdzeniem, fig. 2 - pocisk do strzelb według fig. 1 po wystrzale, fig. 3 - następną, podobną jak na fig. 1 odmianę wykonania pocisku do strzelb, fig. 4 - pocisk według fig. 3 po wystrzale i fig. 5 - następną odmianę pocisku według fig. 2 lub 4.

Przedstawiony na fig. 1 i 2 pocisk 1 do strzelb składa się z cylindrycznego płaszcza 2 z miedzi i z przesuwającego się w nim rdzenia 3. Rdzeń 3 składa się z trzonu 8 i główki pocisku 3.1, przy czym główka 3.1 ma smukły stożkowy grot 4, cylindryczny odcinek 5 i tylny odcinek 6 w kształcie stożka ściętego. Celem ustalenia i prowadzenia rdzenia 3 płaszcz 2 posiada przelotowy, odsądzony otwór wzdłużny 7. W jego przedniej, cylindrycznej części 7.1 główka 3.1

188 478 jest prowadzona cylindrycznym odcinkiem 5, który przylega z odpowiednim luzem do ścianki części cylindrycznej 7.1. Z tyłu przewidziano w otworze wzdłużnym 7 stożkowe przejście 7.2, które obejmuje ciasno stożkowy odcinek 6 rdzenia pocisku 3.1. Otwór wzdłużny 7 przechodzi dalej na stożkowym przejściu 7.2 w część cylindryczną 7.3 o mniejszej średnicy, z którą łączy się cylindryczna część 7.4 o powiększonej średnicy. Główka pocisku 3.1 jest wykonana z metalu lekkiego albo tworzywa sztucznego. .

Rdzeń pocisku 3, oprócz prowadzenia w części cylindrycznej 7.1 płaszcza pocisku 2, jest prowadzony i ustalany przez trzon pocisku 8 z zamocowaną na nim albo ukształtowaną jednoczęściowo z nim oporową płytką denną 9. Trzon 8 i oporowa płytka denna 9 są wykonane ze stali lub innego materiału o odpowiedniej wytrzymałości. Posiada on tylną część 8.1 o większej średnicy oraz przednią część 8.2 o mniejszej średnicy.

W końcowej części 7.4 otworu wzdłużnego 7 jest wstawiony krążek zaciskowy 10 z tworzywa sztucznego z otworem środkowym, przez który przeprowadza się część 8.2 trzonu pocisku 8 przy montażu pocisku 1, żeby połączyć w odpowiedni sposób z główką 3.1. W tym stanie (patrz fig. 1) odsadzenie między częściami 8.1 i 8.2 trzonu pocisku 8 przylega do krążka zaciskowego 10. W opisanym wyżej stanie zmontowania, pocisk 1 jest wprowadzany do koszyczka miotającego 11 i razem z nim jest ładowany do łuski nabojowej 12. Koszyczek miotający 11 posiada dno 11.1, z którego wychodzą rozmieszczone na obwodzie cztery pazury 11.2 oddzielone od siebie wąską szczeliną wzdłużną 11.4. Pazury 11.2 obejmują obwód płaszcza pocisku 2 oraz oporową płytkę denną 9, która jest osadzona na dnie 11.1 koszyczka miotającego 11. Ponadto obejmują one swoimi haczykowatymi, przednimi końcami 11.3 powierzchnię czołową 2.1 płaszcza 2 i ustalają go osiowo. Natomiast koszyczek 11 jest ustalony osiowo przez mankiet 12.1 u wylotu łuski nabojowej 12. Fig. 1 ukazuje opisany wyżej scalony układ pocisku 1. Widać tu, że główka pocisku 3.1 w stanie załadowania jest zagłębiona w większej części w płaszczu 2 i nie wystaje z łuski 12. Nie pokazano na fig. 1 zakończenia naboju od strony iglicy z ładunkiem miotającym i spłonką.

Po odpaleniu naboju pokazanego na fig. 1 ciśnienie gazu zaraz po wystrzale nadaje przyspieszenie koszyczkowi miotającemu 11. Wskutek tego następuje rozerwanie wywiniętego mankietu 12.1 łuski nabojowej 12 i koszyczek 11 wychodzi z komory nabojowej 14 do lufy strzelby 13. Jednocześnie rdzeń pocisku 3 złożony z główki 3.1 i trzonu 8 porusza się w przód, natomiast płaszcz pocisku 2 ze względu na jego bezwładność pozostaje początkowo w pozycji spoczynkowej. Przy tym, trzon pocisku 8 przebija swoim stosunkowo ostrym odsadzeniem krążek zaciskowy 10 i następnie jest w nim zaciskany, gdy oporowa płytka denna 9 styka się z tylną powierzchnią czołową 2.2 płaszcza 2. W ten sposób powstaje ostateczny kształt pocisku 1. Widać to na fig. 2, gdzie pokazano pocisk 1 z już odrzuconym koszyczkiem miotającym 11.

Odstęp a między przednią powierzchnią czołową 9.1 oporowej płytki dennej 9 i tylną powierzchnią czołową 2.2 płaszcza pocisku 2 jest równy w stanie załadowania odstępowi b między przednią powierzchnią czołową 2.1 płaszcza 2 i podstawą 4.1 grota stożkowego 4 (patrz fig. 1). Dzięki temu jest zapewnione to, że po wystrzale główka 3.1 swoim grotem 4 wychodzi całkowicie z płaszcza 2. Jednocześnie powierzchnia czołowa 2.1 płaszcza 2 pokrywająca się z podstawą 4.1 grota 4 tworzy przy dobrym kształcie balistycznym pocisku 1 odpowiadające jego kalibrowi ostre obrzeże.

Na fig. 3 i 4 przedstawiono następny przykład realizacji pocisku 1 do strzelb. Identyczne lub spełniające tę samą funkcję elementy konstrukcyjne mają na rysunku takie same odnośniki jak w poprzednim przykładzie realizacji wynalazku.

Ukazany na rysunku pocisk 1 do strzelb składa się także z płaszcza 2 z miedzi, w którym jest umieszczony z możliwością przesuwu osiowego rdzeń pocisku 3. Jest on scalony w łusce nabojowej 12 z koszyczkiem miotającym 11. Rozmieszczenie pocisku 1 w koszyczku miotającym 11 i w łusce nabojowej 12 jest identyczne z układem według fig. 1, a więc odsyłamy do odnośnych, wyżej zamieszczonych wywodów, żeby uniknąć powtarzania opisu.

Rdzeń pocisku 3 składa się jako jedna część z główki pocisku 3.1 i trzonu pocisku 8, przy czym główka 3.1 ma kolejno, zaczynając od przodu, smukły grot 4 w postaci stożka ściętego, cylindryczny odcinek 5 i tylny odcinek 6 w kształcie stożka ściętego. Ze stożkowym odcinkiem 6 łączy się trzon pocisku 8. Składa się on z sąsiadującego z odcinkiem 6 główki 3.1

188 478 odcinka przejściowego 8.3 w kształcie stożka ściętego, który przechodzi w część cylindryczna 8.4. Na końcu tej części 8.4 jest ukształtowana z nią jednoczęściowo oporowa płytka denna 9. Cylindryczna część 8.4 jest zaopatrzona w radełkowanie 15.

Płaszcz pocisku 2 posiada otwór przelotowy 7, który składa się od strony tylnej z części cylindrycznej 7.3 i od strony przedniej z rozszerzającej się ku przodowi cylindrycznej części 7.4. W tej części 7.4 maleje w sposób ciągły grubość ścianki płaszcza pocisku 2. Ma on najsłabsze miejsce, czyli miejsce zadanego wyboczenia, na przejściu do zagiętego pod kątem prostym do wewnątrz kołnierza oporowego 16, w którym istnieje otwór 17 o średnicy cylindrycznej części 7.3 otworu 7.

Rdzeń pocisku 3 wspiera się w stanie załadowania (fig. 3) na cylindrycznym odcinku 5 główki pocisku 3.1, a górny koniec cylindrycznej części 8.4 trzonu pocisku 8 na ściance wewnętrznej cylindrycznej części 7.3 otworu przelotowego 7 i jest przez to ustalony promieniowo w płaszczu pocisku 2. Jego osiowe ustalenie w płaszczu 2 w stanie załadowania następuje w ten sposób, że krótki odcinek radełkowania 15 trzonu pocisku 8 jest wciśnięty w otwór przelotowy 7 płaszcza pocisku 2, jak to widać na fig. 3. Dzięki temu płaszcz 2 i rdzeń pocisku 3 są ustalone względem siebie, co stwarza warunki powtarzalnej elaboracji pocisku 1.

Po wystrzale następują procesy objaśnione na powyższym przykładzie realizacji. Jedyna różnica polega na tym, że nie przewidziano tu krążka ustalającego 10, lecz radełkowanie 15 trzonu pocisku 8 wsuwa się całkowicie w ściankę wewnętrzną cylindrycznej części 7.3 otworu przelotowego 7 płaszcza pocisku 2, w związku z czym powstaje bardzo silne zespolenie rdzenia pocisku 3 z płaszczem 2.

Przy końcu wystrzału pocisk 1 ma ostateczny kształt ukazany na fig. 4, przy czym koszyczek miotający 11 jest już odrzucony. Z rysunku tego wynika, że płaszcz pocisku 2 jest zamknięty z przodu, ponieważ cylindryczny odcinek 5 główki 3.1 wypełnia całkowicie otwór 17 kołnierza oporowego 16.

Takie ukształtowanie oraz wąski, mający kształt stożka ściętego grot 4 główki pocisku 3.1 nadają pociskowi 1 dobre właściwości w zakresie balistyki zewnętrznej.

Pocisk 1 ma również wspaniałe właściwości w zakresie balistyki docelowej. Ma on dużą skuteczność zagłębiania przy bardzo dobrym grzybkowym odkształcaniu się (powiększaniu przekroju). Po trafieniu w cel kołnierz oporowy 16 załamuje się do wewnątrz w miejscu zadanego wyboczenia, w wyniku czego pocisk 1 otwiera się na swojej powierzchni czołowej 2.1. Przy wnikaniu w cel jego materiał może wciskać się w wolną przestrzeń utworzoną między ściankami stożkowej części cylindrycznej 7.4 otworu przelotowego 7, stożkowym odcinkiem 6 główki pocisku 3.1 oraz stożkowym odcinkiem przejściowym 8.3 trzonu pocisku 8. W związku z tym górne obrzeże płaszcza pocisku 2 może być wypychane na zewnątrz, czemu sprzyja nachylona na zewnątrz ścianka stożkowej części 7.4, czyli zwiększa się w pożądany sposób przekrój pocisku. Ponadto z uwagi na opisane grzybkowe poszerzenie płaszcza 2 smukły grot 4 pocisku przesuwa się do przodu względem płaszcza 2 w zależności od stopnia jego odkształcenia. Dzięki temu, i przy udziale ruchu skrętnego pocisku 1, powstaje w celu prostoliniowy kanał postrzałowy, tak, że taki pocisk 1 ma mniejszą niż inne pociski skłonność do odchylania się i poprzecznego ustawiania w celu.

Na fig. 5 przedstawiono następny przykład realizacji pocisku 1 według wynalazku analogicznie do fig. 2 i 4. Zrezygnowano z przedstawienia scalenia w łusce naboju, gdyż wygląda ono identycznie jak na fig. 4.

W ukazanym na fig. 5 pocisku 1 jedyna różnica wobec pocisku z poprzedniego przykładu realizacji polega na tym, że nie ma kołnierza oporowego 16 na powierzchni czołowej 2.1. Tak więc płaszcz pocisku 2 jest tu otwarty z przodu. Wskutek takiego ukształtowania następuje niezwłocznie grzybkowe poszerzenie płaszcza pocisku 2 w celu, a więc jest ono większe niż w poprzednim przykładzie realizacji. Taka korzyść w zakresie balistyki celowej jest okupiona słabszym działaniem wgłębnym i wadami w zakresie balistyki zewnętrznej (opór powietrza, tor lotu).

188 478

Fig. 2

188 478

Fig.4

Fig. 5

188 478

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 50 egz. Cena 2,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Pocisk podkalibrowy do strzelb, w szczególności do strzelb z częściowo albo całkowicie gwintowaną lufą, który jest osadzony w koszyczku miotającym, znamienny tym, że ma płaszcz (2) z osiowym otworem przelotowym (7.1, 7.2, 7.3, 7.4), w którym jest prowadzony osiowo rdzeń pocisku (3), który składa się z główki (3.1) z aerodynamicznie ukształtowanym grotem i z dołączonego do niej z tyłu trzonu (8) z zamykającą oporową płytką denną (9), przy czym przed wystrzałem główka pocisku (3.1) jest w zasadzie zagłębiona w płaszczu (2), a trzon (8) wystaje z tylnego końca płaszcza (2), podczas gdy tuż po wystrzale płaszcz pocisku (2) i rdzeń pocisku (3) są przesunięte względem siebie tak, że grot (4) główki (3.1) wystaje do przodu z płaszcza (2), przy czym to przesunięcie jest ograniczone przez stykającą się z tylnym końcem płaszcza (2) oporową płytką denną (9) trzonu pocisku (8) i osiągnięty, balistycznie korzystny, kształt pocisku utrzymuje się przynajmniej w fazie lotu.
2. Pocisk według zastrz. 1, znamienny tym, że trzon pocisku (8) przy końcu przesuwu rdzenia pocisku (3) jest zaciśnięty na swoim obwodzie w płaszczu pocisku (2), dla ustabilizowania utworzonego ostatecznie kształtu pocisku, przynajmniej do chwili trafienia w cel.
3. Pocisk według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że rdzeń pocisku (3) jest wykonany przynajmniej częściowo z materiału twardszego niż płaszcz pocisku (2).
4. Pocisk według zastrz. 3, znamienny tym, że rdzeń pocisku (3) jest wykonany przynajmniej częściowo ze stali a płaszcz pocisku (2) z miedzi.
5. Pocisk według zastrz. 2, znamienny tym, że trzon pocisku (8) jest wykonany ze stali, a główka pocisku (3.1) z metalu lekkiego albo tworzywa sztucznego.
6. Pocisk według zastrz. 1, znamienny tym, że główka pocisku (3.1) ma grot (4) w postaci smukłego stożka i w położeniu załadowania jest zagłębiona w większej swojej części w płaszczu pocisku (2).
7. Pocisk według zastrz. 6, znamienny tym, że odstęp (a) między zwróconymi ku sobie powierzchniami czołowymi (9.1, 2.2) oporowej płytki dennej (9) i płaszczem pocisku (2) jest równy wielkości zagłębienia (b) grota (4) główki (3.1) w płaszczu pocisku (2).
8. Pocisk według zastrz. 1, znamienny tym, że główka pocisku (3.1) przy końcu przesuwu rdzenia pocisku (3) zamyka swoim zewnętrznym obwodem przednią powierzchnię czołową (2.1) płaszcza pocisku (2).
9. Pocisk według zastrz. 1, znamienny tym, że przynajmniej przy końcu przesuwu rdzenia pocisku (3) istnieje między ścianką wewnętrzną płaszcza pocisku (2) i ścianką zewnętrzną główki pocisku (3.1) otwarta do przodu szczelina pierścieniowa (18).