PL186968B1

PL186968B1 - Sposób izolowania przestrzeni między zespołami równoległych belek stropowych

Info

Publication number: PL186968B1
Application number: PL97328602A
Authority: PL
Inventors: Raymond W. Martin; Christopher Osmond
Original assignee: Rockwool Ltd
Priority date: 1996-02-21
Filing date: 1997-02-20
Publication date: 2004-04-30
Also published as: ATE188269T1; HUP9901654A2; NO319943B1; AU1805797A; US6119424A; WO1997031164A1; HUP9901654A3; DE69701032T2; CZ292381B6; HU222626B1; DE69701032D1; EP0882165A1; NO983827D0; GB2302346B; CA2247220A1; EP0882165B1; GB9603692D0; NO983827L; GB2302346A; PL328602A1

Abstract

1. Sposób izolowania przestrzeni miedzy zespola- m i równoleglych belek stropowych przez umieszczanie w tej przestrzeni welny z wlókien mineralnych, znamien-n y tym, ze w przypadku belek stropowych (31, 32, 51, 52), których linie srodkowe sa oddalone o odleglosc X, i które maja wysokosc Y, stosuje sie zwój (30) welny z wlókien mineralnych, który w stanie rozwinietym i rozluznionym tworzy wydluzony plat majacy zasadniczo prostokatny przekrój poprzeczny o szerokosci od X do X + 40 mm i grubosci co najmniej równej Y + 50 mm, który wzdluz kazdej krawedzi wzdluznej ma górna warstwe (35, 55) i dolna warstwe (33, 53) wyznaczone przez naciecie (40, 60) o dlugosci co najmniej 15 mm do wewnatrz od tej krawedzi, dolna warstwa zas ma grubosc równa Y ± 25 mm, a grubosc górnej warstwy wynosi co najmniej 25 mm, przy czym zwój (30) rozwija sie równolegle do belek stropowych i centruje sie uzyskany plat zasadniczo wzdluz linii srodkowej miedzy para belek stropowych, a dolna warstwe zwraca sie w strone belek stropowych, nastepnie sciska sie te dolna warstwe do wewnatrz w kierunku linii srodkowej i wpycha sie ten plat w przestrzen miedzy bel- kami, a warstwe górna uklada sie w stanie niescisnietym na wierzchu kazdej pary belek stropowych, z tym, ze gór- ne warstwy sasiednich platów stykaja sie ze soba zasadni- czo w plaszczyznie przechodzacej przez linie srodkowe belek stropowych. Fig. 1. PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób izolowania przestrzeni między zespołami równoległych belek stropowych wełną mineralną występującą w postaci zrolowanej celem zmniejszenia efektów mostkowania.

Powszechnie jest znane stosowanie izolacji wełną z włókien mineralnych, na przykład wełną szklaną i wełną żużlową, w postaci zrolowanej. Wiadomo również, że stosuje się taki zwój, w którym płat wełny mineralnej ma szerokość odpowiednią do włożenia między belki stropowe, na przykład belki sufitowe na strychach, umieszczane w standardowych odległościach np. odległość środków tych belek wynosi 400 mm lub 600 mm. Jeden z produktów,

186 968 który jest od pewnego czasu dostępny obejmuje materiał o grubości 100 mm i szerokości 570 mm, w postaci zrolowanej. To stanowiło w przeszłości odpowiednią izolację spełniającą minimalne wymagania. Przepisy budowlane zwiększają wymagania dotyczące najmniejszej izolacji i obliczenia dokonanej izolacji lub „wartości U” muszą uwzględniać efekty powstawania mostków termicznych przy spoinach w murze, połączeniach drewnianych i kołkach. Oznacza to, że powstawanie mostków termicznych przy belkach stropowych powinno być zminimalizowane.

Jednym ze sposobów poprawy wartości U jest stosowanie grubszej izolacji między belkami stropowymi, na przykład 150 lub 180 mm. Jakkolwiek dla zwoju o standardowej szerokości, nawet tam gdzie belki stropowe mają mniejszą głębokość niż grubość izolacji, nie zapobiega to rozchodzeniu się ciepła. Zwój uformowany z jednorodnego płata o grubości 150 mm może być odpowiednio wepchnięty między belki stropowe dla wypełnienia przerwy, ale górna część wystająca ponad belki nie może odpowiednio pokryć belek, żeby zapewnić izolację nad nimi.

Podczas gdy zwiększenie grubości standardowego prostokątnego przekroju pasma do około 180 mm zapewniłoby odpowiednie wartości U, pojedyncza grubość izolacji strychu większa niż wysokość belki stropowej powoduje zmniejszenie grubości izolacji, gdy jest ona instalowana pod belkami wspierającymi, które są zwykle przybite w poprzek najwyższych części belek sufitowych w celu zwiększenia stabilności dachu.

Jednym z rozwiązań tego problemu jest izolacja strychu typu Rockwool EnergySaver Super 150 mm. Ta izolacja składa się z podwójnej warstwy wełny mineralnej zwiniętej w pojedynczy zwój. Dolna warstwa ma grubość 100 mm, a górna 50 mm. Zwój jest rozwijany w zwykły sposób tak, że dolna warstwa o grubości 100 mm wypełnia przerwę między belkami stropowymi. Górna warstwa o grubości 50 mm jest następnie rozluźniana i umieszcza się ją ciągnąc na boki, tak żeby częściowo pokryła belkę. Górne warstwy sąsiednich płatów są tak umieszczane, że ich krawędzie podłużne stykają się ze sobą. Ponieważ zwój jest węższy niż odległość między środkami belek stropowych (aby dolna warstwa zmieściła się między nimi) co najmniej jedno dodatkowe pasmo górnej warstwy jest potrzebne do pokrycia całej przestrzeni nad belkami stropowymi. Dodać należy, że dwustopniowy sposób pokrywania jest czasochłonny.

Inny sposób uniknięcia problemu rozchodzenia się ciepła zawiera US-A-4303713. Materiał izolacyjny stanowią również dwa składniki. Pierwsza względnie szeroki płat materiału izolacyjnego ma wydłużone szczeliny i wycięcia, które pełnią rolę znaków pozwalających płatowi układać się w konfigurację w kształcie litery U, żeby wypełnić przerwę między belkami stropowymi. Górne ramiona litery U mogą być tak złożone, że tworzą ramiona po każdej stronie, które pokrywają belki stropowe i zachodzą na odpowiednie ramię płata umieszczonego w sąsiednim miejscu między belkami stropowymi. Drugą warstwę izolacyjną rozwija się we wgłębienie w kształcie litery U. To rozwiązanie jest jeszcze bardziej złożone niż poprzednie, ponieważ wymaga osobnego umieszczania dwóch różnych rodzajów materiału, a tworzenie szczelin i wcięć komplikuje proces produkcji.

Inne rozwiązanie ujawniono w CA-A-1091886. Zwój materiału ma przekrój poprzeczny zasadniczo w kształcie litery T, podstawa litery T spoczywa między belkami stropowymi, podczas gdy odcinki górnych ramion rozciągają się na wierzchu belek stropowych. Płat w kształcie litery T można utworzyć albo przez robienie nacięć wzdłuż podłużnych krawędzi prostokątnego przekroju płata lub ułożenie szerszego płata centralnie na górze węższego płata. Obydwa sposoby wytwarzania są względnie skomplikowane. Dodatkowo, kiedy płat jest rolowany z utworzeniem zwoju, końce nie są gładkie i mogą ulec zniszczeniu, odcinki ramion mogą także ulec uszkodzeniu, co może obniżyć właściwości izolacyjne.

Flex-A-Batt jest produktem izolacyjnym w postaci zwoju produkowanym przez Rockwool Limited and Rockwool International A/S, którego udoskonalona giętkość pozwala mu, gdy ściska się go w kierunku jego szerokości, zachować pewną elastyczność, a także naciskać na zewnątrz, na przykład na belki stropowe, między które wpycha się taki płat. Dzięki temu do izolacji między belkami stropowymi można stosować zwój materiału o szerokości równej

186 968 odległości między środkami belek stropowych (na przykład 400 mm lub 600 mm) i w ten sposób udoskonalić wypełnianie przerwy między belkami oraz polepszyć zdolności izolacyjne.

Celem wynalazku było opracowanie łatwego do realizacji sposobu izolowania przestrzeni między belkami stropowymi, w wyniku którego otrzymuje się efekt dużej zdolnością izolacji dzięki zminimalizowaniu powstawania mostków termicznych przy belkach stropowych.

Istota wynalazku polega na tym, że w przypadku belek stropowych, których linie środkowe są oddalone o odległość X, i które mają wysokość Y, stosuje się zwój wełny z włókien mineralnych, który w stanie rozwiniętym i rozluźnionym tworzy wydłużony płat mający zasadniczo prostokątny przekrój poprzeczny o szerokości od X do X + 40 mm i grubości co najmniej równej Y + 50 mm, który wzdłuż każdej krawędzi wzdłużnej ma górną warstwę i dolną warstwę wyznaczone przez nacięcie o długości co najmniej 15 mm do wewnątrz od tej krawędzi, dolna warstwa zaś ma grubość równą Y ± 25 mm, a grubość górnej warstwy wynosi co najmniej 25 mm, przy czym zwój rozwija się równolegle do belek stropowych i centruje się uzyskany płat zasadniczo wzdłuż linii środkowej między parą belek stropowych, a dolną warstwę zwraca się w stronę belek stropowych, następnie ściska się tę dolną warstwę do wewnątrz w kierunku linii środkowej i wpycha się ten płat w przestrzeń między belkami, a warstwę górną układa się w stanie nieściśniętym na wierzchu każdej pary belek stropowych, z tym, że górne warstwy sąsiednich płatów stykają się ze sobą zasadniczo w płaszczyźnie przechodzącej przez linie środkowe belek stropowych.

W korzystnym przykładzie realizacji sposobu według wynalazku wykonuje się nacięcie między górną i dolną warstwą rozciągające się na co najmniej 20 mm, korzystnie co najmniej 30 mm, korzystniej co najmniej 50 mm, do wewnątrz od krawędzi wzdłużnej.

Korzystnie wykonuje się nacięcie rozciągające się na całą szerokość płata.

Ponadto według wynalazku korzystnie stosuje się dolną warstwę o grubości Y ± 10 mm.

Korzystnie stosuje się płat o szerokości od X do X + 10 mm.

Ponadto korzystnie stosuje się płat, którego całkowita grubość wynosi 125 - 175 mm, korzystnie 140 - 160 mm.

W dalszym korzystnym przykładzie realizacji sposobu według wynalazku stosuje się odległość X wynoszącą około 400 mm lub około 600 mm oraz wysokość Y wynoszącą 75 100 mm.

Korzystnie stosuje się górną warstwę o grubości co najmniej 50 mm, korzystnie około 50 mm lub około 75 mm.

W dalszym korzystnym przykładzie realizacji sposobu według wynalazku stosuje się dolną warstwę o grubości około 75 mm lub około 100 mm.

Korzystnie jako wełnę mineralną stosuje się wełnę żużlową o gęstości wynoszącej 19 27 kg/m³.

Utworzenie szczeliny między górną i dolną warstwą w płacie materiału izolacyjnego umożliwia ściskanie dolnej warstwy jej na szerokości niezależnie od górnej warstwy. Pozwala to tak ścisnąć dolną warstwę, żeby wypełniła ona przerwę między belkami stropowymi, podczas gdy górna warstwa nie jest ściskana i na siłę wpychana między belki. Nacięcie między górną i dolną warstwą musi sięgać na co najmniej 15 mm do wewnątrz od podłużnej krawędzi. Minimalna szerokość nacięcia zależy, do pewnego stopnia, od różnicy między grubością dolnej warstwy i wysokością belek stropowych, jak również od różnicy między spoczynkową szerokością płata i odległością między liniami środkowymi belek stropowych oraz szerokości belek stropowych. Nacięcie jest najmniejsze gdy grubość dolnej warstwy wynosi około Y, szerokość płata jest równa około X i belki stropowe są względnie wąskie.

Nacięcie można utworzyć pojedynczym cięciem zazwyczaj równoległym do płaszczyzny płata, wzdłuż podłużnych krawędzi zwykle prostokątnego płata, przed uformowaniem zwoju. Można również, lecz mniej korzystnie zrobić wcięcie lub szczelinę na boku. Inny, korzystny sposób to taki, w którym górna i dolna warstwa występują całkowicie oddzielnie. Można to zrealizować podczas wytwarzania ustawiając osiowo dwa płaty o równej szerokości i rolując je razem. Jeszcze jeden sposób to przecięcie pojedynczej maty podczas wytwarzania i jej natychmiastowe zrolowanie.

186 968

Zwykle dolna warstwa ma grubość jak najbardziej jak tylko to możliwe zbliżoną do wysokości belek stropowych. Korzystnie grubość różni się nie więcej niż o 10 mm od wysokości belki stropowej. Obecnie w nowo budowanych domach w Wielkiej Brytanii stosuje się dwie standardowe wysokości 75 mm i 100 mm. W konsekwencji dolna warstwa ma korzystnie grubość 50- 125 mm, korzystniej 65 -110 mm, np. około 75 mm albo 100 mm.

Górna warstwa powinna mieć taką minimalną grubość, że kiedy górne warstwy sąsiednich płatów stykając się pokrywają belkę, grubość w poprzek belki jest odpowiednia, żeby zminimalizować powstawanie mostków termicznych. Odpowiednia minimalna grubość jest równa 25 mm, podczas gdy grubość warstwy górnej korzystnie wynosi co najmniej 50 mm. Całkowita grubość płata powinna zwykłe wynosić co najmniej 100 mm, korzystniej co najmniej 120 mm, najkorzystniej co najmniej 135 mm. Korzystnie całkowita grubość wynosi mniej niż 175 mm, najkorzystniej mniej niż 160 mm.

Szerokość płata musi wynosić co najmniej X, gdzie X jest odległością między liniami środkowymi belek stropowych. Pozwala to stykać się górnym warstwom płatów znajdujących się pomiędzy sąsiadującymi szczelinami bez potrzeby przenoszenia górnej warstwy (tzn. przesuwania na bok) z jej pozycji wyjściowej. Całkowita szerokość zwykle nie jest większa niż 30 mm + X, korzystnie nie więcej niż 20 mm + X, korzystnie mniej niż 10 mm + X.

Wełna mineralna może być watą szklaną lub korzystniej wełną żużlową. Gęstość korzystnie powinna wynosić 10-30 kg/m³, korzystniej 19-27 kg/m³. Korzystnie wełna jest giętka i sprężynująca, w związku z tym przy jej ściskaniu w kierunku jej szerokości zachowuje ona elastyczność, naciska na belki stropowe, pomiędzy które jest wepchnięta.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia parę belek stropowych w przekroju i uwidacznia problem przy zastosowaniu jednorodnego grubego płata wełny mineralnej, fig. 2 - parę belek stropowych w przekroju i uwidacznia umieszczanie izolacji strychu typu EnergySaver Super 150 mm, fig. 3 - dwie belki stropowe w przekroju, dla których zastosowano izolację zgodnie z jednym z przykładów niniejszego wynalazku, fig. 4 - parę belek stropowych w przekroju z uwidocznieniem zastosowania izolacji zgodnie z drugim przykładem wykonania wynalazku, a fig. 5 - rozwijanie płata zgodnie z pierwszym przykładem wynalazku w widoku perspektywicznym.

Figura 1 przedstawia problem dotyczący izolacji przestrzeni wykonanej sposobem znanym ze stanu techniki. Dla pary belek stropowych 1, 2, o wysokości Y mm i odległości X mm między liniami środkowymi stosuje się płat izolacyjny 3, który przed umieszczeniem między belkami stropowymi ma zasadniczo prostokątny przekrój o szerokości około X mm (np. 400 lub 600 mm) i grubości, w tym przypadku, 150 mm. Płat wypełnia przerwę 4 między belkami stropowymi 1 i 2, ale górna część 5 płata jest ściskana do wewnątrz w miejscu 6 i z pozostawieniem w ten sposób szczeliny powietrznej nad belką stropową 2. Szczeliny powietrzne nad lub w sąsiedztwie belek stropowych nie są korzystne, gdyż powodują boczną wentylację między okapem dachu zmniejszając skuteczność izolacji. Grubość izolacji wzdłuż linii przylegania 8 nad belkami stropowymi jest zbyt mała i prowadzi do powstawania mostków termicznych.

Figura 2 pokazuje rozwiązanie problemu znanego stanu techniki za pomocą izolacji strychu typu EnergySaver Super 150 mm. Odległość między belkami stropowymi 11 i 12, które mają wysokość równą Y mm jest wypełniona dolną warstwą 13 izolacji o grubości około Y mm. Szerokość spoczynkowa dolnej warstwy 13 jest trochę mniejsza niż X mm, ale większa niż odległość dzieląca leżące naprzeciwko siebie strony belek stropowych 11 i 12.

Dolna warstwa 13 odpowiednio wypełnia przerwę 14 międzybelkami stropowymi 11 i 12. Płat dolnej warstwy 13 stanowi jedną z warstw z dwuwarstwowego pojedynczego zwoju, górną warstwę stanowi płat 15 z tego samego materiału, mający taką samą szerokość spoczynkową jak płat dolnej warstwy 13. Podwójną warstwę tworzy się odcinając pojedynczą prostokątną część płata równoległą do płaszczyzny płata przed zwinięciem w zwój. Górną warstwę (płat 15) rozwija się z płata dolnej warstwy 13, następnie rozluźnia się ją i przesuwa tak, że pokrywa ona belkę stropową. 11. Całkowita grubość materiału izolacyjnego nad belką stropową 11 w miejscu 18 jest względnie duża co powoduje minimalne powstawanie mostków termicznych. Widoczne jest jednak, że w sąsiedniej przerwie 24 międzybelkami umieszcza się płat materiału izolacyjnego 23, podczas gdy odpowiadająca mu górna warstwa 25 jest

186 968 znowu przesunięta (na lewo na rysunku), dla przykrycia belki stropowej 12. Ten górny płat 25 jest umieszczony nawet dalej w lewo względem odpowiadającej mu dolnej warstwy 23, ponieważ spoczynkowa szerokość płatów 15 i 25 jest mniejsza niż odległość X między belkami stropowymi. W konsekwencji trzeba zapewnić co najmniej jedno dodatkowe pasmo warstwy górnej, żeby zakończyć izolację. Dodać należy, że dwustopniowa procedura dopasowywania, w której górne warstwy 15 i 25 muszą być dopasowywane po wepchnięciu dolnych płatów jest czasochłonna.

Figura 3 pokazuje jeden z przykładów wynalazku i jego zastosowanie do izolacji między belkami 31, 32. Odległość między liniami środkowymi belek stropowych wynosi X, w tym przypadku 600 mm. Belki stropowe mają głębokość Y mm, w tym przypadku 75 albo 100 mm. Płat izolacyjny składa się z dolnej warstwy 33 i górnej warstwy 35, które w stanie spoczynkowym mają taką samą szerokość wynoszącą 600 mm. Obydwie warstwy mają grubość około 75 mm. Można zastosować inną grubość lub kombinację rożnych grubości. Na przykład, jeżeli belki mają 100 mm wysokości, górna warstwa 35 może mieć grubość około 50 mm i dolna warstwa 33 może mieć grubość około 100 mm. Gęstość obu warstw jest taka sama i wynosi 19-27 kg/m³.

Dwie warstwy są zwinięte razem w zwój i umieszcza się je przez rozwijanie wzdłuż przerwy między belkami 31, 32. Dolną warstwę 33 ściska się do wewnątrz, żeby wypełnić przestrzeń 34 między belkami stropowymi. Wełna mineralna jest wystarczająco sprężynująca, wskutek czego krawędzie podłużne 39 dolnej warstwy wywierają nacisk na belki 31 i 32. Warstwy górnej 35 nie wpycha się między belki. Ponieważ spoczynkowa szerokość płata jest prawie taka sama jak odległość między liniami środkowymi belek, krawędź 36 górnej warstwy 35 pokrywa belkę stropową 32 w przybliżeniu aż do jej linii środkowej. Podłużna krawędź 36 styka się z krawędzią 46 górnej warstwy 45 odpowiadającej dolnej warstwie 43 sąsiedniego płata 45 umieszczonego między belką stropową 32 i sąsiednią belką stropową (nie pokazaną). Jak widać całkowita grubość izolacji nad belką stropową wzdłuż stykających się krawędzi 36 i 46 górnych warstw 35 i 45 jest równa grubości górnej warstwy, w tym przypadku 75 mm.

W tym pierwszym przykładzie, nacięcie 40 między dolną warstwą 33 i górną warstwą. 35 płata izolacyjnego rozciąga się na całą jego powierzchnię. W tym przykładzie, ponieważ grubość dolnej warstwy jest prawie równa wysokości belki stropowej 31, nie występuje szczelina powietrzna lub występuje minimalna szczelina powietrzna 47 na rogu belki, a więc boczna wentylacja jest zminimalizowana. Dodatkowo także minimalizuje się powstawanie mostków termicznych dzięki względnie dużej, całkowitej grubości izolacji nad belką stropową w miejscu 48.

W alternatywnym przykładzie wynalazku pokazanym na fig. 4 materiał izolacyjny 50 jest wprowadzony między belki 51 i 52, których środki są oddalone o X mm i których wysokość wynosi Y mm (X i Y są w tym przypadku równe odpowiednio 600 mm i 100 mm). Płat izolacyjny 50 wzdłuż swoich krawędzi podłużnych składa się z dolnej warstwy 53 i górnej warstwy 55 mających między sobą nacięcie 60 utworzone przez przecięcie materiału równolegle do głównej strony płata o długości 50 mm do wewnątrz od krawędzi. To nacięcie pozwala ściskać dolną warstwę 53 do wewnątrz dla wypełnienia odległości między belkami stropowymi 51 i 52 bez ściągania górnej warstwy 55 do wewnątrz. Górna warstwa 55 styka się z górną warstwą 65 sąsiedniego płata mającego dolną warstwę 63 tak, że całkowita grubość nad belką stropową 51, widoczna w miejscu 58, jest odpowiednio duża dla zapewnienia minimum powstawania mostków termicznych. W tym przykładzie grubość dolnej warstwy 53 jest prawie równa wysokości belek stropowych 51 i 52. W związku z tym nie występuje wcale szczelina powietrzna albo występuje minimalna szczelina powietrzna 57 nad belką 51. Dodatkowo grubość w miejscu 58 jest większa niż miejscu 8 na fig. 1 ilustrującym problem rozwiązany za pomocą wynalazku, pomimo, że całkowita grubość izolacji w tym przykładzie wynalazku jest mniejsza. W tym wynalazku powstawanie mostków termicznych jest mniejsze niż przy poprzednich rozwiązaniach technicznych .

Figura 5 pokazuje jak umieszcza się materiał izolacyjny w pierwszym przykładzie wynalazku. Zwój 30 stanowiący płat z wełny żużlowej składa się z dwóch razem zwiniętych warstw 33 i 35. Ten dwuwarstwowy produkt jest, na przykład, wyprodukowany przez przecięcie pojedynczej warstwy na dwie przed zwinięciem w zwój. Pojedyncza warstwa może być

186 968 wyprodukowana zgodnie z procesem opisanym w DE-A-3703622, w którym giętkość płata kontroluje się częściowo krusząc spoiwo. Zwój może być taki sam jak używany dla izolacji strychu EnergySaver Super 150 mm.

Podczas rozwijania zwoju umieszcza się dolną warstwę 33, znajdującą się na zewnątrz zwoju, między belkami stropowymi 31 i 32 wciskając ją dla wypełnienia przerwy 34 między tymi belkami stropowymi. Górna warstwa 35 zwinięta z dolną warstwą 33 leży na niej i mając taką samą szerokość jak odległość między liniami środkowymi belek stropowych, rozciąga się w każdą stronę do linii środkowej. Na fig. 5 izolacja 43, 45 jest umieszczona między belką stropową 32 i belką sąsiednią (nie pokazaną). Izolacja składa się z górnej warstwy 45 i dolnej warstwy 43, którą wciska się między belki stropowe. Górne warstwy 35 i 45 spotykają, się miejscu 48 leżącym na tej samej linii co linia środkowa (znajduje się w pionie nad linią środkową).

186 968

Fig.3.

40 35 36 48 46 45

Fig.4.

58 50λ 60 55 65

39 33 34 32 43

52 63

Departament Wydawnictw UP RJP. Nakład 50 egz. Cena 2,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób izolowania przestrzeni między zespołami równoległych belek stropowych przez umieszczanie w tej przestrzeni wełny z włókien mineralnych, znamienny tym, że w przypadku belek stropowych (31, 32, 51, 52), których linie środkowe są oddalone o odległość X, i które mają wysokość Y, stosuje się zwój (30) wełny z włókien mineralnych, który w stanie rozwiniętym i rozluźnionym tworzy wydłużony płat mający zasadniczo prostokątny przekrój poprzeczny o szerokości od X do X + 40 mm i grubości co najmniej równej Y + 50 mm, który wzdłuż każdej krawędzi wzdłużnej ma górną, warstwę (35, 55) i dolną warstwę (33, 53) wyznaczone przez nacięcie (40, 60) o długości co najmniej 15 mm do wewnątrz od tej krawędzi, dolna warstwa zaś ma grubość równą Y ± 25 mm, a grubość górnej warstwy wynosi co najmniej 25 mm, przy czym zwój (30) rozwija się równolegle do belek stropowych i centruje się uzyskany płat zasadniczo wzdłuż linii środkowej między parą belek stropowych, a dolną warstwę zwraca się w stronę belek stropowych, następnie ściska się tę dolną warstwę do wewnątrz w kierunku linii środkowej i wpycha się ten płat w przestrzeń między belkami, a warstwę górną układa się w stanie nieściśniętym na wierzchu każdej pary belek stropowych, z tym, że górne warstwy sąsiednich płatów stykają się ze sobą zasadniczo w płaszczyźnie przechodzącej przez linie środkowe belek stropowych.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że wykonuje się nacięcie między górną i dolną warstwą rozciągające się na conajmniej 20 mm, korzystnie co najmniej 30 mm, korzystniej co najmniej 50 mm, do wewnątrz od krawędzi wzdłużnej.
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że wykonuje się nacięcie (40) rozciągające się na całą szerokość płata.
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się dolną warstwę o grubości Y ± 10 mm.
5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się płat o szerokości od X do X + 10 mm.
6. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 5, znamienny tym, że stosuje się płat, którego całkowita grubość wynosi 125 - 175 mm, korzystnie 140 - 160 mm.
7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się odległość X wynoszącą około 400 mm lub około 600 mm oraz wysokość Y wynoszącą 75 - 100 mm.
8. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że stosuje się górną warstwę o grubości co najmniej 50 mm, korzystnie około 50 mm lub około 75 mmi.
9. Sposób według zastrz. 1, albo 2, albo 4, znamienny tym, że stosuje się dolną warstwę o grubości około 75 mm lub około 100 mm.
10. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako wełnę mineralną stosuje się wełnę żużlową o gęstości wynoszącej 19- 27 kg/m³.