PL183209B1 - Element przyłączowy do sieci transmisyjnej - Google Patents

Abstract

1· Element przylaczowy do sieci transmisyjnej, zawierajacy z jednej strony elementy stykowe, dla wspólpracy ze sprzezonym z nim elementem przyla- czowym, zas z drugiej strony zaciski laczeniowe w korpusie z materialu izolacyjnego, które sa polaczo- ne, kazdy oddzielnie, z elementami stykowymi za pomoca przewodów elektrycznych i które zawieraja co najmniej jeden element laczeniowy, majacy wydluzona szczeline koliscie dokola osi, z bebenkiem, skojarzo- nym wspólosiowo z dwoma elementami laczeniowymi, zestopniowanymi koliscie dokola takiej osi, przy czym bebenek, osadzony obrotowo dokola tej osi, jest przy- stosowany do wepchniecia przewodu elektrycznego do szczeliny kazdego z elementów laczeniowych, a po- nadto bebenek ten ma w tym celu przepust, odpowia- dajacy szczelinie kazdego z elementów laczeniowych i przystosowany do wprowadzenia przewodu elek- trycznego, znamienny tym, ze przynajmniej dla jedne- go z zastosowanych bebenków (22) usytuowanych w korpusie (11, 11') obydwa elementy laczeniowe (20), skojarzone z tym bebenkiem (22), sa odizolowane od siebie i kazdy z nich jest odpowiednio polaczony z dwoma róznymi elementami stykowymi ( 14, 14'), tak, iz ten bebenek (22) sam jeden odpowiada dwom róznym zaciskom laczeniowym (15). FIG 2 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest element przyłączowy do sieci transmisyjnej, w szczególności do sieci telefonicznej lub informatycznej.

Przedmiot wynalazku stanowią ogólnie elementy przyłączowe, przystosowane do przyłączania dowolnego odbiornika do dowolnej sieci transmisyjnej i dotyczy on w szczególności, lecz nie wyłącznie, przypadku sieci telefonicznych lub informatycznych, w których przenoszone prądy są prądami słabymi, występującymi przy bardzo niskim napięciu.

Wiadomo, że przyłącze zawiera dwa elementy przyłączowe, sprzężone ze sobą, a mianowicie z jednej strony gniazdo, które jest przeznaczone do przytwierdzenia do dowolnej podstawy, np. ściany, z drugiej zaś strony wtyczkę, która jest przystosowana do wetknięcia w to gniazdo i która jest przeznaczona do wyposażenia przewodu łączeniowego przyłączanego odbiornika.

Ogólnie, taki element przyłączowy - czy chodzi tu o gniazdo, czy też o wtyczkę - zawiera z jednej strony elementy stykowe dla współpracy ze sprzężonym z nim elementem przyłączowym, z drugiej zaś strony zaciski łączeniowe w korpusie z materiału izolacyjnego, które każdy oddzielnie - są połączone z tymi elementami stykowymi za pomocą przewodów elektrycznych i które każdy oddzielnie - są przeznaczone do odebrania jednego z przewodów elektrycznych, zapewniających obsługę całości.

Wynalazek dotyczy w szczególności przypadku, w którym zastosowane zaciski łączeniowe są samoobnażającymi zaciskami łączeniowymi, tj. zaciskami łączeniowymi, zapewniającymi miejscowe usunięcie powłoki z materiału izolacyjnego łączonych przewodów elektrycznych wówczas, gdy te przewody elektryczne są izolowanymi przewodami elektrycznymi.

Ma to miejsce np. w gnieździe przyłączowym, stanowiącym przedmiot patentu francuskiego, który został zgłoszony 22 lutego 1993 r. pod numerem 93 01984 i opublikowany pod numerem 2.702.096.

Ogólnie biorąc, zastosowane samoobnażające zaciski łączeniowe zawierają po co najmniej jednym elemencie łączeniowym, mającym wydłużoną szczelinę koliście dokoła osi, z bębenkiem, skojarzonym współosiowo z dwoma elementami łączeniowymi, zestopniowanymi koliście dokoła takiej osi, który to bębenek, osadzony obrotowo dokoła tej osi, jest przystosowany do wepchnięcia przewodu elektrycznego do szczeliny każdego z elementów łączeniowych, przy czym bębenek ten ma w tym celu przepust odpowiadający szczelinie każdego z elementów łączeniowych, przystosowany do wprowadzenia takiego przewodu elektrycznego.

W praktyce w omawianym opisie patentowym francuskim nr 2702096 obydwa elementy łączeniowe, skojarzone z tym samym bębenkiem, są połączone elektrycznie ze sobą, przy czym jeden z nich umożliwia - jak podano powyżej przyłączenie jednego z przewodów elektrycznych, zapewniając obsługę całości, natomiast drugi element umożliwia - jeśli to jest pożądane - przeprowadzenie na tym poziomie dowolnej naprawy.

Wynika stąd, że każdy z bębenków odpowiada sam tylko jednemu zaciskowi łączeniowemu lub - inaczej mówiąc jest tyle bębenków, iłe potrzeba zacisków łączeniowych.

Układ taki jest i może jeszcze być zadowalający.

Jednakże biorąc pod uwagę stosunkowo dużą liczbę stosowanych bębenków, przyczynia się on do mających stosunkowo duże wymiary i stosunkowo kosztownych rozwiązań.

183 209

Celem wynalazku jest opracowanie układu, umożliwiającego ograniczenie w sposób znaczący tej niedogodności i pozwalającego na uzyskanie innych dodatkowych korzyści.

Element przyłączowy do sieci transmisyjnej, zawierający z jednej strony elementy stykowe, dla współpracy ze sprzężonym z nim elementem przyłączowym, zaś z drugiej strony zaciski łączeniowe w korpusie z materiału izolacyjnego, które są połączone, każdy oddzielnie, z elementami stykowymi za pomocą przewodów elektrycznych i które zawierają co najmniej jeden element łączeniowy, mający wydłużoną szczelinę koliście dokoła osi, z bębenkiem, skojarzonym współosiowo z dwoma elementami łączeniowymi, zestopniowanymi koliście dokoła takiej osi, przy czym bębenek, osadzony obrotowo dokoła tej osi, jest przystosowany do wepchnięcia przewodu elektrycznego do szczeliny każdego z elementów łączeniowych, a ponadto bębenek ten ma w tym celu przepust, odpowiadający szczelinie każdego z elementów łączeniowych i przystosowany do wprowadzenia przewodu elektrycznego, według wynalazku charakteryzuje się tym, że przynajmniej dla jednego z zastosowanych bębenków usytuowanych w korpusie obydwa elementy łączeniowe, skojarzone z tym bębenkiem, są odizolowane od siebie i każdy z nich jest odpowiednio połączony z dwoma różnymi elementami stykowymi, tak, iż ten bębenek sam jeden odpowiada dwom różnym zaciskom łączeniowym.

Obydwa elementy łączeniowe, skojarzone z bębenkiem, są płaskie, biegną poprzecznie względem odpowiedniej osi i dla każdego z nich bębenek zawiera występ obwodowy, który jest umieszczony osiowo na poziomie niższym od poziomu elementów łączeniowych, tak, aby działał poniżej takiego elementu łączeniowego, oraz dzięki któremu jest przedłużony odpowiedni przepust.

Występy obwodowe bębenka wystają na zewnątrz, licząc od rdzenia środkowego, który wy staje osiowo z dolnej powierzchni główki tego bębenka.

Obydwa elementy łączeniowe, skojarzone z bębenkiem, są umieszczone w położeniach przeciwległych diametralnie względem siebie, przy czym podobnie diametralnie przeciwległe usytuowane są oba przepusty tego bębenka oraz jego dwa występy obwodowe.

Obydwa elementy łączeniowe, skojarzone z bębenkiem, należą odpowiednio do dwóch różnych płytek, które same tworzą odpowiednie przewody elektryczne.

Płytki, do których należą elementy łączeniowe, skojarzone z bębenkiem, tworzą same elementy stykowe.

Obydwa elementy łączeniowe są odizolowane od siebie i są połączone odpowiednio z dwoma różnymi elementami stykowymi.

Korpus zawiera dwie części, które są zespolone ze sobą i pomiędzy którymi są umieszczone na płask płytki, tworzące elementy łączeniowe, a mianowicie część, na której umieszczone są płytki, oraz część, na powierzchni której zaciski łączeniowe są dostępne dla użytkownika.

Przynajmniej jedna z części składowych korpusu ma, wystające z powierzchni przylegającej do drugiej części, żebra, zapewniające klinowanie płytek, wstawionych pomiędzy nie.

Przynajmniej jedna z części składowych korpusu zawiera gniazda w uskoku względem powierzchni, którą przylega ona do drugiej części.

Elementy stykowe są usytuowane we wnęce, o kształcie odpowiadającym kształtowi wtyczki przyłączowej.

Elementy stykowe są usytuowane w końcówce, która wystaje z korpusu wtyczki przyłączowej i za pośrednictwem której wtyczka przyłączowa jest przystosowana do wetknięcia jej w gniazdo przyłączowe.

Dzięki temu, że przynajmniej w przypadku jednego z zastosowanych bębenków obydwa elementy łączeniowe, skojarzone z tym bębenkiem, są odizolowane od siebie i każdy z nich jest odpowiednio połączony z dwoma różnymi elementami stykowymi, tak, iż bębenek ten odpowiada dwom różnym zaciskom łączeniowym, przy czym korzystnie dotyczy to każdego z bębenków, liczba stosowanych bębenków jest zmniejszona w sumie o połowę. Wynika stąd znaczne zmniejszenie wymiarów całości i/lub większa łatwość wstawienia zacisków łączeniowych, a także znaczne zmniejszenie kosztów. W przypadku gniazda wynika stąd również znaczące zmniejszenie niebezpieczeństwa paradiafonii.

183 209

Jeśli chodzi np. o wyposażenie sieci telefonicznej, to dwa przewody elektryczne tej samej pary mogą być przyłączone odpowiednio każdy do dwóch zacisków łączeniowych, położonych bardzo blisko siebie.

Wystarczy, aby były odpowiednio wprowadzone do dwóch przepustów tego samego bębenka. Dzięki temu nawet wówczas, gdy te przewody elektryczne są początkowo skręcone ze sobą, w celu zminimalizowania diafonii, odcinek, wzdłuż którego każdy powinien być oddzielony od drugiego, w celu przyłączenia do zacisku łączeniowego, ma w myśl wynalazku ze względu na bliskość dwóch danych zacisków łączeniowych zmniejszoną długość, a niebezpieczeństwo miejscowego ponownego powstania tej diafonii, zwanej wówczas zazwyczaj paradiafonią, związane z tym oddzieleniem, jest także zmniejszone w takim samym stopniu.

Przedmiot wynalazku uwidoczniono w przykładzie wykonania, na którym: fig. 1 przedstawia element przyłączowy według wynalazku, w widoku perspektywicznym; fig. 2 przedstawia to samo w rozłożonym widoku perspektywicznym; fig. 3 przedstawia to samo w większej skali i w przekroju podłużnym wzdłuż osi III-III na fig. 1; fig. 4 przedstawia w skali fig. 1 i 2 jedną z części składowych korpusu z materiału izolacyjnego, jaką zawiera ten element przyłączowy, uwidocznioną oddzielnie oraz w widoku z końca wzdłuż strzałki IV na fig. 2, przy czym wszystko w innym widoku perspektywicznym; fig. 5 przedstawia w większej skali tę samą część w częściowym przekroju poprzecznym wzdłuż osi V-V na fig. 4; fig. 6 przedstawia w skali fig. 1 i 3 i w innym widoku perspektywicznym inną z części składowych tego korpusu z materiału izolacyjnego, uwidocznioną oddzielnie i w widoku z dołu wzdłuż strzałki VI na fig. 2; fig. 7 przedstawia w większej skali tę samą część w częściowym przekroju poprzecznym wzdłuż osi VII-VII na fig. 6; fig. 8 przedstawia w widoku perspektywicznym jeden z bębenków, jakie również zawiera element przyłączowy według wynalazku, w widoku z góry wzdłuż tego samego kierunku jak ten na fig. 2; fig. 9 przedstawia w innym widoku perspektywicznym ten sam bębenek, widziany od dołu wzdłuż strzałki IX na fig. 8; fig. 10 przedstawia w większej skali przekrój osiowy wzdłuż osi Χ-Χ na fig. 8; fig. 11 przedstawia rzut poziomy wzdłuż strzałki XI na fig. 10, z dwoma elementami łączeniowymi, które są z nim skojarzone; fig. 12 przedstawia w odmiennej skali i w widoku perspektywicznym płytki, do których należą rozmaite elementy łączeniowe, stosowane w elemencie przyłączowym według wynalazku; fig. 13 przedstawia część tych płytek w widoku perspektywicznym; fig. 14 przedstawia inną część tych płytek w widoku perspektywicznym; fig. 15 przedstawia inny element przyłączowy według wynalazku w widoku perspektywicznym; fig. 16 przedstawia to samo w rozłożonym widoku perspektywicznym; fig. 17 przedstawia w większej skali i w widoku perspektywicznym płytki, do których należą dwa z elementów łączeniowych, stosowanych w tym elemencie przyłączowym, z odpowiednim bębenkiem.

Figury 1-14 dotyczą przede wszystkim przypadku, w którym elementem przyłączowym według wynalazku jest gniazdo przyłączowe 10.

Jak to jest uwidocznione na tych figurach, gniazdo przyłączowe 10 zawiera w korpusie 11 z materiału izolacyjnego z jednej strony wnękę 12, która jest przystosowana do umieszczenia w niej wtyczki przyłączowej 13, uwidocznionej częściowo schematycznie liniami przerywanymi na fig. 3, oraz w której występują elementy stykowe 14, w celu współpracy ze sprzężonym elementem przyłączowym, jaki stanowi ta wtyczka przyłączowa 13, z drugiej zaś strony zaciski łączeniowe 15, które według opisanych bardziej szczegółowo dalej rozwiązań są połączone - każdy oddzielnie - z elementami stykowymi 14 za pomocą przewodów elektrycznych 16.

To gniazdo przyłączowe 10 jest przeznaczone do wyposażania sieci transmisyjnej, wykorzystującej przewody elektryczne 18. W przypadku np. sieci telefonicznej te przewody elektryczne 18 są zazwyczaj skręcone po dwa, tak, aby utworzyć pary 19. Aby nie przeładowywać rysunku, na fig. 1 przedstawiona jest tylko jedna z tych par 19 przewodów elektrycznych 18. Przewidziane sąnp. cztery pary 19 przewodów elektrycznych 18, z podwójną liczbą - jak to uwidoczniono - zacisków łączeniowych 15 i elementów stykowych 14, w stosunku: jeden zacisk łączeniowy 15 i jeden element stykowy 14 na przewód elektryczny 18. W praktyce przewody elektryczne 18 są izolowanymi przewodami elektrycznymi. W przedstawionej postaci wykonania elementy stykowe 14 stanowią języczki metalowe, które biegną nieco

183 209 skośnie we wnęce 12. Powyższe układy są dobrze znane, a zatem nie będą tu opisywane bardziej szczegółowo. Zaciski łączeniowe 15 są samoobnażającymi zaciskami łączeniowymi. Każdy z zacisków łączeniowych 15 zawiera co najmniej jeden element łączeniowy 20, mający wydłużoną szczelinę 21 koliście dokoła osi A, z bębenkiem 22, skojarzonym współosiowo z dwoma elementami łączeniowymi 20, zestopniowanymi koliście dokoła tej osi A, który to bębenek 22, osadzony obrotowo dokoła osi A, jest przystosowany do wepchnięcia przewodu elektrycznego 18 do szczeliny 21 każdego z elementów łączeniowych 20, przy czym ten bębenek 22 ma w tym celu odpowiadający szczelinie 21 każdego z elementów łączeniowych 20 przepust 23, przystosowany do wprowadzenia takiego przewodu elektrycznego 18.

Osie A są uwidocznione schematycznie liniami przerywanymi na fig. 1, 2, 3, 8, 9, 10 i 12, a jedna z nich jest ukazana za pośrednictwem swego śladu na fig. 11.

W myśl wynalazku w przypadku co najmniej jednego z zastosowanych bębenków 22 obydwa elementy łączeniowe 20, skojarzone z tym bębenkiem 22, są odizolowane od siebie i są połączone odpowiednio każdy z dwoma różnymi elementami stykowymi, tak, iż ten bębenek 22 odpowiada sam dwom różnym zaciskom łączeniowym 15.

Jak to uwidoczniono w tym przykładzie wykonania, tak samo dzieje się z każdym z zastosowanych bębenków 22. Inaczej mówiąc, w przypadku ośmiu zacisków łączeniowych 15 są w myśl wynalazku tylko cztery bębenki 22.

W przedstawionej postaci wykonania obydwa elementy łączeniowe 20, skojarzone z tym samym bębenkiem 22, są płaskie i biegną poprzecznie względem odpowiedniej osi A.

W praktyce te dwa elementy łączeniowe 20 należą każdy odpowiednio do dwóch różnych płytek metalowych 25, które same tworzą jako jedną całość odpowiednie przewody elektryczne 16, a w ciągłości z nimi odpowiednie elementy stykowe 14.

Również w praktyce obydwa elementy łączeniowe 20, skojarzone z tym samym bębenkiem 22, są umieszczone w diametralnie przeciwległych względem siebie położeniach dokoła odpowiedniej osi A. Wszystkie elementy łączeniowe 20 są ogólnie tego samego typu.

Dla utworzenia szczeliny 21 elementy łączeniowe 20 zawierają dwie wargi 26, 27, z których jedna warga 26, promieniowo najbardziej wewnętrzna, ma kształt zaokrąglony, o krzywiźnie odpowiadającej krzywiźnie szczeliny 21, natomiast druga warga 27, promieniowo najbardziej zewnętrzna, ma zarys bardziej masywny. Ujście szczeliny 21 elementów łączeniowych 20 rozszerza się do zewnątrz, w celu ułatwienia wprowadzenia tam przewodu elektrycznego 18.

Wszystkie zastosowane bębenki 22 są identyczne. Każdy z nich zawiera główkę 28, która jest walcowa i ma na górnej powierzchni, usytuowany wzdłuż średnicy rowek 29, w celu ułatwienia obracania całości.

Główka 28 ma prócz tego w położeniu mimośrodowym dwa przepusty 23, z których każdy jest skojarzony odpowiednio z dwoma elementami łączeniowymi 20.

Podobnie jak elementy łączeniowe 20, również przepusty 23 są umieszczone w położeniach, diametralnie przeciwległych względem siebie, przy czym w przedstawionej postaci wykonania biegną one równolegle do odpowiedniej osi A.

Dla każdego z elementów łączeniowych 20, które są z nimi skojarzone, bębenki 22 zawierają występ obwodowy 30, który jest umieszczony osiowo na poziomie niższym od poziomu tych elementów łączeniowych 20, tak, aby występować poniżej takiego elementu łączeniowego 20, przy czym dzięki niemu przedłużony jest odpowiedni przepust 23. Każdy z bębenków 22 zawiera zatem dwa występy obwodowe 30, które - podobnie jak elementy łączeniowe 20 i przepusty 23 - są umieszczone w położeniach, diametralnie przeciwległych względem siebie. W praktyce te występy obwodowe 30 ciągną się promieniowo jako elementy wysięgające, grzbietami do siebie, licząc od rdzenia środkowego 31, który sam ciągnie się osiowo, wystając z dolnej powierzchni główki 28 bębenków 22.

Występy obwodowe 30 są oddzielone każdy odpowiednio od tej główki 28 szczeliną 32, która przecina poprzecznie odpowiedni przepust 23 i dzięki której wchodzi dany element łączeniowy 28.

183 209

Z powyższego wynika, że każdy z zacisków łączeniowych 15 zawiera w przedstawionej postaci wykonania tylko jeden element łączeniowy 20, oraz że te elementy łączeniowe są skojarzone parami z bębenkami 22.

W przedstawionej postaci wykonania płytki 25, tworzące poszczególne elementy łączeniowe 20, są ułożone w dwóch warstwach.

Jak to uwidoczniono na fig. 2 i 12, pomiędzy te dwie warstwy wstawiona jest lokalnie płytka 34 z materiału izolacyjnego, w miejscu, w którym przewody elektryczne 16 grupują się w wiązkę, aby tworzyć w sposób ciągły elementy stykowe 14.

Płytka 34 z materiału izolacyjnego, która jest stosunkowo cienka i płaska, ma w przedstawionej na fig. 2 i 12 postaci wykonania kontur ogólnie czworokątny, a w praktyce prostokątny i jest zrozumiałe, że jest ona w całości zawarta w konturze poza całym korpusem 11.

To właśnie w praktyce poza tą płytką 34 z materiału izolacyjnego elementy stykowe 14 - aby biec skośnie - są odgięte względem płytek 25, do których należą, tworząc ogólnie z nimi dwuścian.

Według nie przedstawionej wariantowej postaci wykonania każda płytka 25 jest przynajmniej lokalnie izolowana bądź przez pokrycie niektórych ze swych części lakierem izolacyjnym, bądź też przez naformowanie na niektórych ze swych części syntetycznego tworzywa izolacyjnego, po czym płytki 25 zostają nałożone na siebie i zespolone.

Jak to uwidoczniono schematycznie na fig. 13 i 14 liniami przerywanymi, obydwie warstwy, pomiędzy którymi rozłożone są płytki 25, tworzące oddzielne elementy łączeniowe 20, są wycięte np. z dwóch różnych taśm BI, B2.

Aby ułatwić łączne manipulowanie płytkami 25, pochodzącymi z tej samej taśmy BI, B2, podzielna część tej ostatniej, wspólna dla zespołu płytek 25, może przejściowo pozostać od strony np. odpowiednich elementów stykowych 14 - i być usunięta dopiero później, po rozdzieleniu płytek 25.

W przedstawionej postaci wykonania korpus 11 gniazda przyłączowego 10 według wynalazku zawiera dwie części 11 A, 1 IB, pomiędzy którymi umieszczone są na płask płytki 25, tworzące oddzielne elementy łączeniowe 20, a mianowicie z jednej strony część 11 A, na której umieszczone są płytki 25 i która zawiera z boku wnękę 12, z drugiej zaś strony część 11B, na powierzchni której zaciski łączeniowe 15 są dostępne dla użytkownika.

Część HAposiada z jednej strony płytę 35, na której umieszczona jest część 11B, oraz przylegający z boku do tej płyty 35 wzdłuż jednego z jej boków element grzbietowy 36, który ma wysokość znacznie większą od wysokości płyty 35 i dzięki któremu utworzona jest wnęka 12. W praktyce płyta 35 części 11A i część 11B mają ten sam zarys, przy czym zarys ten jest prostokątny.

Bębenki 22 przylegają swobodnie z możliwością obracania się pomiędzy płytą 35 a częścią 11B.

W przedstawionej postaci wykonania zaciski łączeniowe 15, a zatem bębenki 22, są dostępne dla użytkownika od strony części 1 IB.

Ściślej biorąc, w tej postaci wykonania część 11B korpusu 11 zawiera, w liczbie równej liczbie bębenków 22, gniazda 37, w których główka 28 tych bębenków 22 jest osadzona obrotowo, będąc tam ograniczona w obrocie osiowo przez odsądzenie poprzeczne 38, a zarazem płyta 35 części 11A korpusu 11 zawiera odpowiednie gniazda 39, w których wychylają się kątowo występy obwodowe 30 bębenków 22, będąc w nich ograniczane osiowo przez odsądzenie 40.

Jak to uwidoczniono na fig. 2, gniazda 37 i gniazda 39 są usytuowane u góry elementów o zarysie kwadratowym.

W przedstawionej postaci wykonania przewidziane są osiowo występy 41, w położeniach diametralnie przeciwległych względem siebie, w gniazdach 39, w celu ograniczania wychyleń kątowych bębenków 22 w jednym lub drugim kierunku. Prócz tego w tej samej postaci wykonania przynajmniej jedna z części składowych 11 A, 1 IB korpusu 11, a w praktyce każda z nich, ma wystające na powierzchni, która leży naprzeciw drugiej części, żebra 42A, 42B, zapewniające klinowanie i izolowanie płytek 25, wstawionych pomiędzy nie.

183 209

W przypadku części 11B dwa z żeber 42B zapewniają na ich końcach również klinowanie i przytrzymywanie płytki 34 z materiału izolacyjnego.

W przedstawionej postaci wykonania zaciski łączeniowe 15, a zatem bębenki 22, są dostępne dla użytkownika od przeciwległej względem wnęki 12 strony korpusu 11. Inaczej mówiąc, w tej postaci wykonania wnęka 12 uchodzi od strony dolnej powierzchni płyty 35 części 11A korpusu 11. Jednakże w rozwiązaniu wariantowym zaciski łączeniowe 15 mogą być równie dobrze dostępne dla użytkownika od strony wnęki 12. Mogą one być także rozłożone z jednej i drugiej strony. Wreszcie w przedstawionej postaci wykonania obydwie części składowe korpusu 11 są zespolone ze sobą przez zwykłe zatrzaśnięcie. W tym celu część 11B zawiera wystające wzdłuż tej z jej krawędzi, którą styka się ona z elementem grzbietowym 36 części HA, dwie odkształcalne sprężyście stopki 43, które są ukształtowane każda w kształcie haka i które podczas montażu wchodzą odpowiednio w dwa rowki 44, wykonane w tym celu w elemencie grzbietowym 36, aż do uzyskania współpracy z ząbkami 45, przewidzianymi w tym celu w tych rowkach 44.

Podczas tego montażu przeprowadza się proste ułożenie w stos, uwidocznione schematycznie za pomocą strzałki FI na fig. 2: części 11A korpusu 11, płytek 25, z płytką 34 z materiału izolacyjnego - w przedstawionej postaci wykonania - pomiędzy dwiema warstwami, jakie tworzą te płytki, bębenków 22 z ich ustawieniem kątowym skośnym pomiędzy elementami łączeniowymi 20, które są z nimi skojarzone, oraz części 11B korpusu 11.

W rozwiązaniu wariantowym obydwie części składowe HA, 11B korpusu 11 można również dobrze zespolić ze sobą przez zgrzewanie i/lub przez obciskanie.

Podczas pracy gniazdo przyłączowe 10 według wynalazku jest normalnie przytwierdzone - przed lub po okablowaniu - do nie uwidocznionej podstawy, np. ściany.

Bez względu na przyjęte rozwiązanie podczas okablowywania dwa przewody elektryczne 18 tej samej pary 19 wprowadza się normalnie do dwóch przepustów 23 tego samego bębenka 22, jak to uwidoczniono w przypadku takiej pary 19 na fig. 1.

Jak to uwidoczniono schematycznie za pomocą strzałki F2 na fig. 11, bębenek 22 jest następnie obracany dokoła odpowiedniej osi A, z czego wynika, że obydwa współpracujące z nim przewody elektryczne 18 są wprowadzone do szczeliny 21 dwóch danych elementów łączeniowych 20, co powoduje miejscowe usunięcie ich powłoki z materiału izolacyjnego.

Wskutek powstałego w ten sposób styku z wargami 26, 27 szczeliny 21, w którą są one wprowadzone, obydwa przewody elektryczne 18, współpracujące tak z tym samym bębenkiem 22, są wówczas połączone elektrycznie każdy odpowiednio z dwoma różnymi przewodami elektrycznymi 16, a zatem z dwoma elementami stykowymi 14, które same, każde z nich odrębnie - odpowiadają odpowiednio każdy dwom różnym zaciskom łączeniowym 15.

Figury 15-17 dotyczą teraz przypadku, w którym element przyłączowy według wynalazku stanowi wtyczkę przyłączową, np. wtyczkę przyłączową 13, tworzącą sprzężony element przyłączowy, skojarzony z poprzednim gniazdem przyłączowym 10.

Podobnie jak gniazdo przyłączowe 10, również ta wtyczka przyłączowa 13 zawiera z jednej strony - dla współpracy ze sprzężonym elementem przyłączowym, jaki stanowi gniazdo przyłączowe 10 - elementy stykowe 14' (fig. 16), z drugiej zaś strony w korpusie 11' z materiału izolacyjnego zaciski łączeniowe 15, z których każdy jest połączony indywidualnie z elementami stykowymi 14' za pomocą przewodów elektrycznych 16'.

Według rozwiązań, opisanych bardziej szczegółowo dalej, elementy stykowe 14' współpracują z końcówką 50, która wystaje z korpusu 1Γ i za pośrednictwem której wtyczka przyłączowa 13 nadaje się do wetknięcia jej w gniazdo przyłączowe 10, a ściślej we wnękę 12, przewidzianą w tym celu w tym gnieździć przyłączowym 10.

Zaciski łączeniowe 15, które - jak poprzednio występują w liczbie ośmiu, są identyczne z zaciskami łączeniowymi 15 gniazda przyłączowego 10.

Dlatego właśnie są one tu oznaczone tą samą liczbą jak te ostatnie i podobnie będzie dalej w przypadku wszystkich tych elementów, które są identyczne - od gniazda przyłączowego 10 do wtyczki przyłączowej 13.

Zaciski łączeniowe 15 wtyczki przyłączowej 13 zawierają zatem każdy - jak poprzednio - element łączeniowy 20, mający wydłużoną szczelinę 21 koliście dokoła osi A, z bębenkiem

183 209 o przepustach 23 i występach obwodowych 30, skojarzonym współosiowo z dwoma elementami łączeniowymi 20, zestopniowanymi koliście dokoła tej osi A i umieszczonymi w praktyce w położeniach, przeciwległych diametralnie względem siebie, który to bębenek, osadzony obrotowo dokoła osi A, jest przystosowany do wepchnięcia przewodu elektrycznego 18' do szczeliny 21 każdego z dwóch elementów łączeniowych 20, jakiego dotyczy.

W myśl wynalazku i jak poprzednio w przypadku co najmniej jednego z zastosowanych bębenków 22, a w praktyce w przypadku każdego z nich, obydwa elementy łączeniowe 20, skojarzone z tym bębenkiem 22, są odizolowane od siebie i są połączone odpowiednio każdy z dwoma różnymi elementami stykowymi 14', tak, iż ten bębenek 22 odpowiada sam dwom różnym zaciskom łączeniowym 15.

W przypadku ośmiu zacisków łączeniowych 15 wtyczki przyłączowej 13 istnieją zatem - jak poprzednio - tylko cztery bębenki 22.

Również jak poprzednio obydwa elementy łączeniowe 20, skojarzone z tym samym bębenkiem 22, są płaskie i biegną poprzecznie względem odpowiedniej osi A, przy czym każdy z nich należy’ odpowiednio do dwóch płytek metalowych 25, tworzących łącznie - same jako jedna całość - odpowiednie przewody elektryczne 16'.

Jeśli chodzi o wtyczkę przyłączową 13, to płytki 25, tworzące oddzielne elementy łączeniowe 20, biegną w przedstawionej postaci wykonania w sposób współpłaszczyznowy w postaci jednej tylko warstwy.

Jednakże - jak poprzednio - w rozwiązaniu wariantowym mogą one być umieszczone w dwóch warstwach i/lub być nałożone na siebie lub zespolone, przy czym wówczas co najmniej jeden z nich jest w konsekwencji przynajmniej lokalnie izolowany.

W przedstawionej postaci wykonania elementy stykowe 14' są uformowane przez lokalne odkształcenie ogólnie w kształcie litery U końca odpowiedniego przewodu elektrycznego 16' (fig. 16il7).

Także jak poprzednio korpus 11 wtyczki przyłączowej 13 zawiera dwie części 11'A, 1ΓΒ, między którymi umieszczone są na płask płytki 25, tworzące poszczególne elementy łączeniowe 20, a mianowicie z jednej strony część 11'A, która za pośrednictwem płyty 35' tworzy stopę i do której przylega z boku jako jedna całość końcówka 50, z drugiej zaś strony część 1 TB, która tworzy kołpak i na powierzchni której zaciski łączeniowe 15 są dostępne dla użytkownika.

Aby właściwie umieścić na niej płytki 25, płyta 35' części 1ΓΑ zawiera w uskoku względem powierzchni, za pośrednictwem której ta część 1ΓΑ przylega do części 1TB, gniazda 54. Bębenki 22 są umieszczone swobodnie, z możliwością obracania się, pomiędzy płytą 35' a częścią 1ΓΒ. Jak poprzednio, gniazda 37', przewidziane w płycie 35' części 1ΓΑ, w celu umieszczenia w nich bębenków 22, oraz gniazda 39', przewidziane odpowiednio w części 11 'B, są usytuowane u góry elementu o zarysie kwadratowym.

Końcówka 50 posiada gniazdo 55, w które wchodzą przewody elektryczne 16' Na wprost elementów stykowych 14', podtrzymywanych przez przewody elektryczne 16' usytuowane są przelotowe szczeliny 56. Dzięki szczelinom 56, przez które przechodzą elementy stykowe 14', te elementy stykowe 14' są dostępne dla elementów stykowych 14 sprzężonego elementu przyłączowego, jaki stanowi gniazdo przyłączowe 10.

W przedstawionej postaci wykonania szczeliny 56 są otwarte od tej strony korpusu 11, na której znajduje się jego część 1ΓΒ.

Inaczej mówiąc, w przedstawionej postaci wykonania zaciski łączeniowe 15 wtyczki przyłączowej 13 są dostępne dla użytkownika od tej strony korpusu 11, po której same elementy stykowe 14' są dostępne dla elementów stykowych 14 sprzężonego elementu przyłączowego, jaki stanowi gniazdo przyłączowe 10.

Jednakże - jak poprzednio - te zaciski łączeniowe 15 mogą być dostępne dla użytkownika od przeciwległej strony korpusu 11 lub być rozłożone z jednej i drugiej strony tego ostatniego.

Wreszcie jak poprzednio, obydwie części składowe 1ΓΑ, 1ΓΒ korpusu 1Γ można zespolić ze sobą przez proste zatrzaśnięcie i/lub przez zgrzewanie, zgrzewanie ultradźwiękowe i/lub przez obciskanie.

183 209

W przedstawionej na fig. 16 postaci wykonania gniazdo 55, jakie posiada końcówka 50, jest otwarte za pośrednictwem wybrania 58 od strony szczelin 56, a dla jego zamknięcia część 1ΓΒ posiada odpowiednio wystający daszek 59.

Jest zrozumiałe, że wynalazek nie ogranicza się do opisanych i przedstawionych postaci wykonania, lecz obejmuje wszelkie warianty wykonania.

W szczególności na elemencie przyłączowym według wynalazku można przewidzieć jeśli to jest pożądane dowolny dodatkowy zacisk łączeniowy, przystosowany do uziemienia tego elementu przyłączowego, przy czym może tu chodzić np. o samoobnażający zacisk łączeniowy typu zacisku opisanego i przedstawionego lub o prosty tradycyjny śrubowy zacisk łączeniowy.

W przypadku, gdy chodzi o samoobnażający zacisk łączeniowy, to z odpowiednim bębenkiem może być skojarzony tylko jeden element łączeniowy.

Ponadto przewody elektryczne, występujące pomiędzy elementami łączeniowymi a elementami stykowymi, można wykorzystać w razie potrzeby do lokalnego wytworzenia elementów kompensacyjnych, a zwłaszcza elementów pojemnościowych, tak, aby umożliwić zmniejszenie paradiafonii.

Ich przebieg nie jest zatem koniecznie taki, jak to uwidoczniono.

Prócz tego w razie potrzeby zastosowane bębenki można zaopatrzyć w repery, w celu ich identyfikacji. Przykładowo, każdy z nich może być zabarwiony dwoma różnymi kolorami w ogólnej liczbie ośmiu kolorów, odpowiadających obowiązującym w tej dziedzinie kodom.

Z drugiej strony w przypadku gniazda, zawierającego jedynie cztery styki, wtyczka może zawierać np. tylko dwa bębenki według wynalazku - po jednym bębenku dla dwóch styków, lecz gniazdo może zawierać w sposób tradycyjny jeśli to jest pożądane - po jednym bębenku na styk, w celu umożliwienia przeprowadzania napraw.

Wreszcie bez względu na to, czy chodzi o gniazdo, czy też o wtyczkę, element przyłączowy według wynalazku może być w razie potrzeby przynajmniej częściowo metalizowany, aby spełnić wymagania ekranowania.

183 209

183 209

FIG. 6

FIG. 10

FIG. 11

183 209

183 209

183 209

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims (12)

Zastrzeżenia patentowe

1. Element przyłączowy do sieci transmisyjnej, zawierający z jednej strony elementy stykowe, dla współpracy ze sprzężonym z nim elementem przyłączowym, zaś z drugiej strony zaciski łączeniowe w korpusie z materiału izolacyjnego, które są połączone, każdy oddzielnie, z elementami stykowymi za pomocą przewodów elektrycznych i które zawierają co najmniej jeden element łączeniowy, mający wydłużoną szczelinę koliście dokoła osi, z bębenkiem, skojarzonym współosiowo z dwoma elementami łączeniowymi, zestopniowanymi koliście dokoła takiej osi, przy czym bębenek, osadzony obrotowo dokoła tej osi, jest przystosowany do wepchnięcia przewodu elektrycznego do szczeliny każdego z elementów łączeniowych, a ponadto bębenek ten ma w tym celu przepust, odpowiadający szczelinie każdego z elementów łączeniowych i przystosowany do wprowadzenia przewodu elektrycznego, znamienny tym, że przynajmniej dla jednego z zastosowanych bębenków (22) usytuowanych w korpusie (11, 1Γ) obydwa elementy łączeniowe (20), skojarzone z tym bębenkiem (22), są odizolowane od siebie i każdy z nich jest odpowiednio połączony z dwoma różnymi elementami stykowymi (14, 14’), tak, iż ten bębenek (22) sam jeden odpowiada dwom różnym zaciskom łączeniowym (15).

2. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że obydwa elementy łączeniowe (20), skojarzone z bębenkiem (22), są płaskie, biegną poprzecznie względem odpowiedniej osi (A) i dla każdego z nich bębenek (22) zawiera występ obwodowy (30), który jest umieszczony osiowo na poziomie niższym od poziomu elementów łączeniowych (20), tak, aby działał poniżej takiego elementu łączeniowego (20), oraz dzięki któremu jest przedłużony odpowiedni przepust (23).

3. Element według zastrz. 2, znamienny tym, że występy obwodowe (30) bębenka (22) wystają na zewnątrz, licząc od rdzenia środkowego (31), który wystaje osiowo z dolnej powierzchni główki (28) tego bębenka (22).

4. Element według zastrz. 2, znamienny tym, że obydwa elementy łączeniowe (20), skojarzone z bębenkiem (22), są umieszczone w położeniach przeciwległych diametralnie względem siebie, przy czym podobnie diametralnie przeciwległe usytuowane są oba przepusty (23) tego bębenka (22) oraz jego dwa występy obwodowe (30).

5. Element według zastrz. 2 albo 4, znamienny tym, że obydwa elementy łączeniowe (20), skojarzone z bębenkiem (22), należą odpowiednio do dwóch różnych płytek (25), które same tworzą odpowiednie przewody elektryczne (16,16’).

6. Element według zastrz. 5, znamienny tym, że płytki (25), do których należą elementy łączeniowe (20), skojarzone z bębenkiem (22), tworzą same elementy stykowe (14,14’).

7. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że obydwa elementy łączeniowe (20) są odizolowane od siebie i są połączone odpowiednio z dwoma różnymi elementami stykowymi (14,14’).

8. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że korpus (11, 11’) zawiera dwie części (HA, 11Ά; 11B, ll’B), które są zespolone ze sobą i pomiędzy którymi są umieszczone na płask płytki (25), tworzące elementy łączeniowe (20), a mianowicie część (HA, ΗΆ), na której umieszczone są płytki (25), oraz część (HB, 1ΓΒ), na powierzchni której zaciski łączeniowe (15) są dostępne dla użytkownika.

9. Element według zastrz. 8, znamienny tym, że przynajmniej jedna z części składowych (HA, 1ΓΑ; 11B, 11’B) korpusu (11, 11’) ma, wystające z powierzchni przylegającej do drugiej części, żebra (42A, 42B), zapewniające klinowanie płytek (25), wstawionych pomiędzy nie.

10. Element według zastrz. 8, znamienny tym, że przynajmniej jedna z części składowych (HA, 1ΓΑ; 11B, 1ΓΒ) korpusu (Η, 1Γ) zawiera gniazda (54) w uskoku względem powierzchni, którą przylega ona do drugiej części.

183 209

11. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że elementy stykowe (14) są usytuowane we wnęce (12), o kształcie odpowiadającym kształtowi wtyczki przyłączowej (13).

12. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że elementy stykowe (14*) są usytuowane w końcówce (50), która wystaje z korpusu (11*) wtyczki przyłączowej (13) i za pośrednictwem której wtyczka przyłączowa (13) jest przystosowana do wetknięcia jej w gniazdo przyłączowe (10).

* * *