PL179919B1 - zwlaszcza aparatu telefonicznego, w systemie lokalnej petli radiowej WLLi system lokalnej petli radiowej WLL PL PL PL PL PL - Google Patents

Abstract

l. Sposób zestawiania polaczenia ze stacjonarnego abonenckiego urzadzenia koncowego, zwlaszcza aparatu telefonicznego, w systemie lokalnej petli radiowej WLL. podlaczonego do jednostki radiowej pracujacej w sieci ra- diow ej w którym wybiera sie za pomoca stacjonarnego abo- nenckiego urzadzenia koncowego numer wywolywanego abonenta, skladajacy sie z szeregu cyfr, rozpoznawanych przez jednostke radiowa jako wybierany numer wywolywa- nego abonenta, przekazuje sie cyfry w formie odpowiednich sygnalów ze stacjonarnego abonenckiego urzadzenia kon- cowego zapamietuje sie w pamieci buforowej wybierane cyfry az do zakonczenia wybierania oraz wysyla sie przez jednostke radiowa do sieci radiowej numer wywolywanego abonenta po zakonczeniu wybierania, znamienny tym, ze za posrednictwem jednostki radiowej inicjuje sie polaczenie i jego zestawianie w sieci radiowej natychmiast po rozpo- znaniu pierwszej z wybieranych cyfr lub grupy cyfr, jeszcze przed zakonczeniem wybierania i mierzy sie w jednostce ra- diowej czas jaki uplynal od rozpoznania ostatniej cyfry, przy czym przyjmuje sie. ze wybieranie zostalo zakonczone z chwila gdy mierzony czas osiagnie zadana z góry wartosc graniczna FIG. 1 PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób zestawiania połączenia ze stacjonarnego abonenckiego urządzenia końcowego, zwłaszcza aparatu telefonicznego, w systemie lokalnej pętli radiowej WLL i system lokalnej pętli radiowej WLL.

Najdroższym i sprawiającym najwięcej trudności elementem tradycyjnych sieci telefonicznych jest okablowanie łączące poszczególnych abonentów z miejscową centralą telefoniczną. Z tego względu w wielu przypadkach korzystnym jest zastępowanie stacjonarnych łączy przewodowych łączami radiowymi, które można łatwo i szybko ustanawiać dla zapewnienia dostępu indywidualnych abonentów do publicznej komutowanej sieci telefonicznej PSTN (Public Switched Telephone NetWork). W takich przypadkach sieć łączy abonenckich obejmuje, podobnie jak w przypadku standardowych sieci radiotelefonicznych, stację bazową połączoną z centralą telefoniczną oraz utrzymującą łączność drogą radiową ze stacjonarnym abonenckim urządzeniem końcowym wyposażonym w jednostkę radiową. Jednostka radiowa z kolei, we współpracy ze stacją bazową zapewnia ustanowienie łącza abonenckiego, do którego może być podłączone każde abonenckie urządzenie końcowe, takie jak np. aparat telefoniczny. Tak więc łącze radiowe, z punktu widzenia użytkownika, niczym się praktycznie me różni od tradycyjnej przewodowej linii abonenckiej i zapewnia połączenie telekomunikacyjne między dwoma punktami jakimi są centrala telefoniczna i abonencki aparat telefoniczny. Taki system jest często określany jako lokalna pętla radiowa WLL (Wireless Local Loop).

Ponieważ system łączności radiowej WLL stanowi zwykle przedłużenie normalnej sieci PSTN, to w odniesieniu do abonentów korzystających z tego systemu ma zastosowanie taki sam system numeracji jak w całej sieci telefonicznej, do której są oni podłączeni. Tym samym zestawianie połączeń dokonywane przez takich abonentów winno być, na tyle na ile to tylko możliwe, podobne do tego jakie występuje w stacjonarnej sieci przewodowej, a tym samym „przejrzyste” dla użytkownika. Aby ograniczyć prace projektowe i obniżyć koszty eksploatacyjne korzystnym jest realizowanie sieci systemu WLL przy wykorzystaniu architektury istniejących sieci radiotelefonicznych, takich jak pracujące w ogólnoeuropejskim systemie telefonii ruchomej GSM (Global System for Mobile Communication) lub sieci NMT (Nordic Mobile Telephony). Sieć WLL może nawet stanowić część normalnej sieci telefonii ruchomej, w której znajdują się zarówno abonenci sieci stacjonarnej, korzystający z systemu WLL jak i abonenci sieci ruchomej. Jednakże zestawianie połączeń dokonywane od strony abonentów telefonii ruchomej nie przebiega tak samo jak to ma miejsce w stacjonarnej sieci komutowanej. W centralach telefonii ruchomej istnieje możliwość ustalania, zależnie od konkretnego przypadku, jak należy zestawiać poszczególne połączenia.

W centralach telefonii ruchomej zwykle odbywa się to w ten sposób, że numery miejscowe (w przypadku Finlandii numery zaczynające się od cyfr 2 do 8) są rozpoznawane przez taką centralę jako numery wewnętrzne danej ruchomej sieci telefonicznej. Jeśli abonent takiej sieci ruchomej chce zostać przełączony z sieci ruchomej do sieci PSTN, to musi on najpierw wybrać krajowy numer strefowy (w przypadku Finlandii numer zaczynający się od cyfry 9) zanim wybierze numer wywoływanego abonenta. W przypadku zestawiania połączenia w relacji międzynarodowej najpierw musi być wybrany prefiks łączności międzynarodowej (na przykład w Finlandii 990 lub 999), zależny od kraju docelowego, następnie kod tego kraju, krajowy numer strefowy w tym kraju i wreszcie numer wywoływanego abonenta, zgodnie z systemem numeracji ISDN. Przy telefonowaniu z aparatu należącego do sieci stacjonarnej nie wybiera się żadnego numeru strefowego przed wybraniem numeru abonenta.

Tak więc wybieranie numerów strefowych odbywa się inaczej w sieci ruchomej, a inaczej w sieci stacjonarnej. Stwarza to problemy, zwłaszcza w takiej sieci ruchomej, w której w obszarze działania tej samej stacji bazowej znajdują się zarówno normalni abonenci tej sieci jak i abonenci sieci stacjonarnej, korzystający z systemu WLL. W takich przypadkach sieć ruchoma musi być w stanie odróżniać miejscowe numery abonentów, wymagające odmiennych sposobów ustalania drogi połączeniowej, to znaczy te, które należą do sieci ruchomej, od numerów należących do strefy numeracyjnej sieci PSTN. Chodzi o to żeby w sytuacjach, kiedy abonent funkcjonujący w systemie WLL wybierze od razu miejscowy numer telefonu, wywołanie takie było kierowane

179 919 do sieci PSTN. Jeśli z kolei ten sam abonent chce się połączyć z abonentem sieci ruchomej, tej samej z której korzysta jego system WLL, to powinien, przed wybraniem numeru tegoż abonenta, wybrać najpierw odpowiedni numer kierunkowy, takjak to zwykle ma miejsce przy telefonowaniu do takiego abonenta z sieci PSTN, ponieważ od urządzenia końcowego systemu WLL oczekuje się tego, aby zachowywało się tak samo jak urządzenie końcowe sieci PSTN.

Oprócz tego użytkownik radiotelefonu sieci ruchomej, po wybraniu numeru wywoływanego, musi nacisnąć specjalny klawisz „nadawać” aby uruchomić proces zestawiania połączenia oraz klawisz „koniec” gdy rozmowa jest skończona. Aparaty telefoniczne stacjonarnej sieci przewodowej nie posiadają tego rodzaju klawiszy. W przypadku tych ostatnich podniesienie słuchawki uaktywnia pętlę abonencką co jest rozpoznawane przez centralę. W wyniku tego generuje ona w pętli abonenckiej tonowy sygnał zewowy stanowiący wezwanie do rozpoczęcia wybierania. Z chwilą gdy abonent wywołujący rozpocznie wybieranie numeru wywoływanego abonenta centrala przestaje generować ten sygnał zewowy. Jeśli zestawianie połączenia jest nieudane lub wywoływany numer jest zajęty to centrala generuje do danej pętli abonenckiej tonowy sygnał zajętości.

W taki sam sposób centrala generuje wszystkie inne sygnały tonowe kierowane do pętli abonenckiej. Istnieje więc potrzeba stworzenia układu sprzęgającego aparat telefoniczny używany w przewodowej sieci stacjonarnej ze współpracującąznimjednostkąradiową który byumożliwiał zestawianie połączeń w sposób zgodny w możliwie największym stopniu z zasadami zestawiania połączeń w publicznej sieci komutowanej, to znaczy z wykorzystywaniem tego samego systemu numeracji, bez potrzeby używania klawiszy „nadawać” i „koniec” (rozmowy) oraz z przekazywaniem analogowych sygnałów tonowych używanych w sieci stacjonarnej do sygnalizowania abonentowi wywołującemu przebiegu zestawiania połączenia.

Z europejskiego zgłoszenia patentowego 0 569 314 znane jest urządzenie do sprzęgania jednego lub większej liczby tradycyjnych aparatów telefonicznych z radiowąsieciąkomórkową. Urządzenie to stanowi jednostka radiowa dla tradycyjnego aparatu telefonicznego. Aby zatelefonować użytkownik telefonu wyposażonego w takąjednostkę podnosi słuchawkę, a układ dostosowujący generuje sygnał tonowy zewowy po rozpoznaniu, że pętla abonencka jest zamknięta. Gdy abonent usłyszy ten sygnał zewowy, wtedy wybiera numer, z którym chce się połączyć. Tonowy sygnał zewowy zostaje wyłączony, gdy upłynie zadany czas od momentu wybrania ostatniej cyfry. Po tym zostają automatycznie zainicjowane zestawianie połączenia w sieci radiowej. Połączenie zostaje przerwane z chwilą odłożenia słuchawki. Dzięki temu rozwiązaniu możliwe jest korzystanie w tradycyjny sposób z normalnego aparatu telefonicznego, przeznaczonego do współpracy z przewodową siecią komutowaną chociaż jest on podłączony do komórkowej sieci radiowej.

Z patentów USA 4 658 096, 4 737 975 i 4 775 997 jest znany układ pośredniczący, który służy do połączenia tradycyjnego aparatu telefonicznego z abonencką jednostką nadawczo-odbiorczą telefonii komórkowej. Gdy słuchawka aparatu telefonicznego współpracującego z takim układem zostanie podniesiona, układ ten rozpoznaje zamknięcie pętli abonenckiej i generuje tonowy sygnał zewowy. Układ ten przetwarza numery lub cyfry wybierane w systemie tonowym lub impulsowym na odpowiednie dane cyfrowe zapamiętywane w pamięci wewnętrznej jednostki nadawczo-odbiorczej. Z chwilą wybrania wszystkich cyfr numeru układ ten automatycznie rozpoznaje kiedy ostatnia cyfra została wybrana i gdy to nastąpi generuje sygnał nadawania, przekazywany do jednostki nadawczo-odbiorczej, która przesyła drogą radiową zapamiętany numer jako sekwencję bitów do miejscowej centrali, a ta z kolei dekoduje numer i zestawia połączenie z wywoływanym abonentem. Przy zastosowaniu tego układu jest także możliwe korzystanie w sposób tradycyjny z aparatu telefonicznego, przeznaczonego dla stacjonarnych sieci przewodowych.

W patencie USA 5 117 450 opisano telefon komórkowy podłączony do aparatu telefonicznego sieci stacjonarnej. Ten telefon komórkowy zawiera układ detekcyjny, który rozpoznaje stan otwarcia i zamknięcia pętli abonenckiej i z chwilągdy następuje jej zamknięcie generuje tonowy sygnał zewowy. Układ detekcyjny DTMF (wybierania tonowego) rozpoznaje numery/cyfry wy

179 919 bierane na aparacie klawiszowym oraz koduje je i zachowuje w swej pamięci wewnętrznej. Gdy po wybraniujakiejś cyfry upłynie pięć sekund, a następna cyfra nie zostanie wybrana, wtedy telefon komórkowy sprawdza, czy wybrany numer jest do zaakceptowania to znaczy czy liczba wybranych cyfr jest wystarczająca lub, przy krótszym numerze, czy jest to jeden z telefonów alarmowych lub numer różnych specjalnych usług. Jeśli wybrany numer jest do zaakceptowania, wtedy zapamiętane cyfry składowe są przekazywane w należytej kolejności do sieci komórkowej i rozpoczyna się zestawianie połączenia.

We wszystkich tych znanych rozwiązaniach, które opisano powyżej, połączenie sygnalizacyjne na drodze radiowej nie może być ustanowione zanim nie zostanie wybrany cały numer wywoływanego abonenta i nie upłynie zadany czas od zakończenia wybierania. Po tym jeszcze trochę czasu zajmuje samo ustanawianie połączenia sygnalizacyjnego i dopiero wtedy numer wywoływanego abonenta może być przekazany drogą radiową do centrali. I to właśnie jest przyczyną zwłoki w zestawianiu połączeń typowej dla sieci radiotelefonii komórkowej, która dodatkowo wydłuża się (o około 5 sekund) potrzebnych na stwierdzenie, że wybieranie zostało zakończone. Ta zwłoka w zestawianiu połączenia nie występuje w stacjonarnych sieciach komutowanych. Istnieje więc potrzeba zredukowania do minimum tej zwłoki w zestawianiu połączeń występującej w systemach WLL, aby system WLL uczynić możliwie najbardziej zbliżonym również i pod tym względem funkcjonalnym do sieci stacjonarnej. W tych znanych rozwiązaniach nie uwzględniono także niekompatybilności systemów numeracji, na przykład pod względem numerów strefowych stosowanych w sieci stacjonarnej i w radiotelefonicznej sieci komórkowej.

W europejskim zgłoszeniu patentowym 0 530 010 jest opisany radiotelefon przeznaczony do stosowania w międzynarodowej ruchomej sieci telefonicznej zawierający pamięć do skróconego wybierania. Numery abonentów mogą być wprowadzane do tej pamięci w formacie bądź U+M+T bądź też K+T, gdzie U = prefiks dla połączeń międzynarodowych, M = kod danego kraju, K = identyfikator krajowy i T = numer kierunkowy dla łącza międzycentralowego + numer abonenta. Do każdego wybieranego numeru jest dodawany wskaźnik kraju nawet w przypadku, gdy chodzi o numery krajowe. Gdy połączenie jest ustanawiane przez wybranie skróconego numeru, radiotelefon sprawdza najpierw w jakim kraju jest ona aktualnie zarejestrowany w danej sieci ruchomej. Jeśli numer figurujący pod wybranym numerem miejsca w pamięci zawiera kod kraju, na terenie którego radiotelefon aktualnie się znajduje, wtedy dane połączenie jest rozpoznawane jako połączenie krajowe i numer odzyskiwany z pamięci przybiera format K+T. Jeśli natomiast kod kraju figurujący przy odzyskiwanym z pamięci numerze jest inny niż kraju, w którym radiotelefon aktualnie się znajduje, to odzyskiwany z pamięci numer przybiera format U+M+T, gdzie U oznacza prefiks międzynarodowy kraju, w którym aktualnie radiotelefon jest zarejestrowany. W tej pamięci skróconego wybierania mogąbyć zapamiętywane jedynie numery ze wszystkimi członami potrzebnymi dla połączeń międzynarodowych lub przynajmniej poprzedzone numerem strefowym. Rozwiązanie to nie uwzględnia możliwości wybierania w ten sposób numerów miejscowych przy zestawianiu połączeń dokonywanym za pośrednictwem systemu WLL, w którym zwykle jest wybieranie tylko numerów w relacjach międzynarodowych lub krajowych numerów zamiejscowych.

Z patentu USA 4 473 720 jest znany automatyczny wybierak, składający się z części stałej i części wymiennej. Stała część zawiera dane identyfikacyjne miejscowe tj. prefiks łączności międzynarodowej, identyfikator krajowy, od kraju oraz numery kierunkowe centrali używane w danym miejscu. Pamięć części wymiennej zawiera te same parametry oraz numery abonentów z którymi wybierak ten może automatycznie zestawiać połączenia. Jeśli chodzi o format tych numerów to mogą to być numery miejscowe, krajowe numery zamiejscowe oraz numery zamiejscowe w innych krajach. Gdy część wymienna jest połączona z częścią stałą, to wybierak porównuje ze sobą miejscowe parametry identyfikacyjne w obu częściach pamięci. Jeśli występująróżnice tych parametrów między dwiema częściami, to wybierak zmienia numery kierunkowe w numerach abonentów odpowiednio do parametrów w części stałej i vice versa. Wybierak ten jest przeznaczony dla stacjonarnych sieci komutowanych i me nadaje się do sy

179 919 stemu WLL, w którym połączenie jest ustanawiane za pośrednictwem sieci radiotelefonicznej. Nie uwzględniono w nim problemów związanych z przekazywaniem na bieżąco drogą radiową numerów kierunkowych, gdyż cykle w sieciach tych istnieje jedynie możliwość realizacji tą drogą połączeń zamiejscowych krajowych i międzynarodowych.

W rozwiązaniu według wynalazku uniknięto przedstawionych wyżej problemów przez skrócenie czasu zestawiania połączeń w systemie WLL oraz wyeliminowanie niekompatybilności między systemem numeracji w stacjonarnej sieci komutowanej i systemem stosowanym w sieci radiotelefonicznej.

Sposób zestawiania połączenia ze stacjonarnego abonenckiego urządzenia końcowego, zwłaszcza aparatu telefonicznego, w systemie lokalnej pętli radiowej WLL, podłączonego do jednostki radiowej pracującej w sieci radiowej, w którym wybiera się za pomocą stacjonarnego abonenckiego urządzenia końcowego numer wywoływanego abonenta składający się z szeregu cyfr rozpoznawanych przez jednostkę radiowąjako wybierany numer wywoływanego abonenta, przekazuje się cyfry w formie odpowiednich sygnałów ze stacjonarnego abonenckiego urządzenia końcowego, zapamiętuje się w pamięci buforowej wybierane cyfry aż do zakończenia wybierania oraz wysyła się przez jednostkę radiową do sieci radiowej numer wywoływanego abonenta po zakończeniu wybierania, według wynalazku wyróżnia się tym, że za pośrednictwem jednostki radiowej inicjuje się połączenie i jego zestawianie w sieci radiowej natychmiast po rozpoznaniu pierwszej z wybieranych cyfr lub grupy cyfr, jeszcze przed zakończeniem wybierania i mierzy się w jednostce radiowej czas jaki upłynął od rozpoznania ostatniej cyfry. Przyjmuje się, że wybieranie zostało zakończone z chwilą, gdy mierzony czas osiągnie zadanąz góry wartość graniczną.

O kreśloną cyfrę/znak korzystnie wybiera się z góry dla zasygnalizowania zakończenia wybierania, przy czym powoduje się wysłanie przez jednostkę radiową do sieci radiowej numeru wybieranego abonenta natychmiast po rozpoznaniu, że trzecia z wybieranych cyfr lub którakolwiek z następujących po niej wybieranych cyfr jest tąz góry określoną cyfrą/znakiem. Zestawianie połączenia w sieci radiowej inicjuje się przez jednostkę radiową korzystnie za pomocą komendy zestawiania nie zawierającej numeru wywoływanego abonenta, a w sieci radiowej korzystnie inicjuje się zestawianie połączenia dopiero po sprawdzeniu w danych abonenckich, że komendy zestawiania połączeń pochodzące od danego abonenta są uznawane jako ważne bez numeru abonenta wywoływanego, przy czym z jednostki radiowej wysyła się do sieci radiowej numer wywoływanego abonenta w komunikacie adresowym dopiero w późniejszej fazie zestawiania połączenia, gdy wybieranie tego numeru zostało zakończone. Wybieranie drogi połączenia w sieci radiowej inicjuje się zgodnie z numerem wywoływanego abonenta korzystnie po odebraniu wspomnianego komunikatu adresowego. Miejscowe numery z komunikacie adresowym korzystnie rozpoznaje jako numery miejscowe stacjonarnej sieci telefonicznej i kieruje się połączenie do stacjonarnej sieci.

System lokalnej pętli radiowej WLL, obejmujący sieć radiową zawierającą centralę i jednostkę radiową za pomocą której abonenckie urządzenie końcowe, zwłaszcza aparat telefoniczny, jest podłączone do sieci radiowej, przy czym jednostka radiowa zawiera elementy do rozpoznawania stanów odpowiadających podniesieniu i odłożeniu słuchawki abonenckim urządzeniu końcowym, elementy do generowania sygnałów tonowych kierowanych do abonenckiego urządzenia końcowego, detektor do rozpoznawania cyfr wybieranego numeru na podstawie odpowiadających im sygnałów przychodzących z abonenckiego urządzenia końcowego, przy czym jednostka radiowa zawiera pamięć buforową rozpoznanych cyfr numeru wywoływanego abonenta, według wynalazku wyróżnia się tym, że centrala jest połączona z bazą danych abonenckich, a jednostka radiowa zawiera sterownik inicjujący połączenie z siecią radiową w odpowiedzi na rozpoznanie pierwszej wybranej cyfry lub grupy cyfr, połączony z licznikiem czasu.

W rozwiązaniu według wynalazku jednostka radiowa, do której jest podłączone stacjonarne abonenckie urządzenie końcowe, inicjuje połączenie i jego zestawianie z chwilą gdy pierwsza cyfra lub litera numeru wywoływanego abonenta zostanie wybrana przez abonenckie urządzenie końcowe. Tak więc numer wywoływanego abonenta może być wybierany jednocześnie z ustana

179 919 wianiem przez sieć radiową, w ramach jej procedury zestawiania połączenia sygnalizacyjnego między jednostką radiową a centralą. Jednostka radiowa zachowuje w swej pamięci buforowej cyfry wybieranego numeru docelowego aż do zakończenia wybierania. Gdy wybieranie tego numeru zostanie zakończone jednostka radiowa przesyła numer abonenta wywoływanego do sieci radiowej. Można uczynić założenie, że wybieranie zostało zakończone jeśli od rozpoznania ostatniej cyfry przez jednostkę radiową upłynął z góry zadany czas bez odebrania przez nią sygnału następnej cyfry lub gdy jednostka radiowa rozpozna sygnał uprzednio ustalonej cyfry oznaczającej koniec wybierania. Gdy wniosek o zakończeniu wybierania jednostka radiowa wyciąga na podstawie upływu zadanego czasu od chwili rozpoznania ostatniej cyfry, który to czas może wynosić kilka sekund, to wtedy istnieje ryzyko utraty korzyści wynikającej z zaoszczędzenia czasu uzyskanego wskutek jednoczesnego wybierania i ustanawiania połączenia sygnalizacyjnego. Czas zestawiania połączenia można zredukować do absolutnego minimum jeśli abonent wywołujący sam zasygnalizuje zakończenie wybierania przez naciśnięcie określonego klawisza na klawiaturze aparatu telefonicznego, na przykład klawisza Jeśli oba te sposoby rozpoznawania zakończenia wybierania są stosowane równolegle to możliwe jest zyskanie na czasie w wyniku szybkiego zestawiania połączenia a jednocześnie uzyskuje się pewność, że zestawianie połączenia będzie kontynuowane w przypadku gdy użytkownik zapomni o naciśnięciu klawisza sygnalizującego zakończenie wybierania. W korzystnej postaci realizacyjnej wynalazku, oprócz ustanawiania połączenia sygnalizacyjnego z centralą, inicjowane jest także przed zakończeniem wybierania faktyczne zestawianie połączenia przez wysłanie z jednostki radiowej do sieci radiowej komunikatu o zestawianiu połączenia, który nie zawiera numeru wywoływanego abonenta. Dzięki temu rozwiązaniu można skrócić czas zestawiania połączenia jeszcze bardziej niż przez samo tylko ustanawianie połączenia sygnalizacyjnego już w trakcie wybierania. Jeśli jednocześnie z wybieraniem odbywa się tylko ustanawianie połączenia sygnalizacyjnego to komunikat o zestawianiu połączenia jest wysyłany dopiero po całkowitym zakończeniu wybierania numeru wywoływanego abonenta co powoduje inną, stosunkowo dużą zwłokę czasową zanim zostanie ustanowione połączenie między abonentami wywołującym i wywoływanym. Jeśli z kolei część procedury związanej z zestawianiem połączenia zostanie wykonana już w trakcie wybierania, a tylko numer wywoływanego abonenta zostanie przesłany później w oddzielnym komunikacie adresowym, to zwłoka normalnie związana z zestawianiem połączeń w sieci komórkowej może być jeszcze bardziej skrócona.

Według korzystnej postaci realizacyjnej wynalazku możliwe jest używanie miejscowych numerów sieci stacjonarnej, co uzyskuje się w sposób opisany poniżej. Centrala ruchomej sieci radiotelefonicznej automatycznie kieruje się do sieci PSTN wywołania numerów miejscowych zawartych w komunikatach adresowych. Innymi słowy centrala taka rozpoznaje od razu po komunikacie adresowym, że abonent wywołujący należy do systemu WLL i że miejscowe numery są numerami sieci PSTN. Dzięki temu rozwiązaniu abonent korzystający z systemu WLL może wybierać numery wywoływanych przezeń abonentów zgodnie z systemem numeracji przyjętym w sieci stacjonarnej ale procedura ustalania drogi połączeniowej może pozostać nie zmienioną np. być realizowanąw systemie GSM. Innymi słowy abonenci sieci ruchomej korzystają ze standardowej procedury zestawiania połączeń i standardowych komunikatów o zestawianiu połączeń.

Przedmiot wynalazku, w przykładzie wykonania, został bliżej objaśniony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat systemu radiowego WLL według wynalazku, fig. 2 - schemat blokowy ilustrujący rozwiązanie stacji abonenckiej systemu WLL według wynalazku, składającej się z aparatu telefonicznego typowego dla stacjonarnej sieci komutowanej, adaptera oraz urządzenia końcowego MS sieci radiowej, fig. 3 - schemat sygnalizacji ilustrujący typową dla systemu GSM sygnalizację przy zestawianiu połączeń dla połączeń wychodzących, fig. 4 schemat sygnalizacji ilustrujący sygnalizację połączeniową według wynalazku dla połączeń wychodzących, fig. 5 - sieć działań adaptera używanego w sposobie zestawiania połączeń według wynalazku, fig. 6 - sieć działań urządzenia końcowego MS używanego w sposobie zestawiania połączeń według wynalazku, fig. 7 - strukturę elementu informacyjnego komunikatu o zestawia

179 919 niu połączenia „numeru abonenta wywoływanego”, natomiast fig. 8 - strukturę komunikatu adresowego według wynalazku.

Niniejszy wynalazek może znaleźć zastosowanie w dowolnym systemie łączności radiowej, wykorzystywanym dla ustanawiania bezprzewodowych łączy abonenckich systemu WŁL, zastępujących tradycyjne abonenckie linie przewodowe w stacjonarnych sieciach telekomunikacyjnych, takich jak sieci telefoniczne stanowiące połączenie między centralą a abonentami należącymi do takiej sieci. Figura 1 ilustruje zasadę funkcjonowania systemu WLL według wynalazku, opartego na wykorzystaniu już istniejących sieci łączności radiowej, takich jak GSM. System WLL może być zrealizowany jako część tradycyjnej ruchomej sieci telekomunikacyjnej, przez co w tej samej sieci mogą się znajdować abonenci sieci stacjonarnej korzystający z systemu WLL oraz normalni abonenci sieci ruchomej. Poniżej wynalazek zostanie objaśniony na podstawie przykładu realizacyjnego w odniesieniu do systemu WLL opartego na ogólnoeuropejskiej cyfrowej sieci łączności ruchomej GSM, co bynajmniej nie ogranicza możliwości korzystania z innego rodzaju sieci radiowych dla potrzeb niniejszego wynalazku.

System łączności radiowej pokazany na figurze 1 składa się z obszarowej centrali MSC sieci ruchomej, zespołu sterującego BSC stacji bazowych, stacji bazowej BTS oraz stacji abonenckiej 3,4 systemu WLL. Aby niepotrzebnie nie gmatwać schematu na fig. 1 pokazano tylko jeden zespół sterujący stacji bazowych, dwie stacje bazowe i jedną stację abonencką, chociaż oczywiście w rzeczywistej sieci znajduje się wiele egzemplarzy każdego z tych elementów składowych. W skład centrali MSC wchodzi, podobnie jak w każdej konwencjonalnej centrali radiotelefonicznej, układ komutacyjny do komutacji połączeń oraz komputer sterujący połączeniami, służący do sterowania całą sygnalizacją pomiędzy stacjami abonenckimi, a sieciąradiowąpodczas zestawiania połączeń, prowadzenia rozmów, przy rozłączaniu oraz do przydzielania kanałów łączności radiowej dla połączeń między stacją bazową BTS a stacjami abonenckimi 3,4. Centrala MSC systemu łączności radiowej jest także połączona łączem międzycentralowym 5 z centralą 2 publicznej sieci stacjonarnej PSTN, a za jej pośrednictwem z abonentami 1 sieci PSTN a także z innymi sieciami 10 i ich abonentami. Centrala MSC może stanowić także centralę lokalną sieci PSTN. Stacja bazowa BTS może być zrealizowana w taki sam sposób jak konwencjonalna stacja bazowa sieci ruchomej. Podstawowy element tej ostatniej stanowi szereg zespołów nadawczo-odbiorczych, których faktyczna liczba jest ustalana odpowiednio do wymaganej zdolności do przenoszenia ruchu. Stacja abonencka systemu WLL normalnie składa się z jednostki radiowej 3 i tradycyjnego urządzenia końcowego, stosowanego w sieciach stacjonarnych, takiego jak aparat telefoniczny, telefaks, modem do transmisji danych itp. Jednostka radiowa 3 działa jako jednostka pośrednicząca dla radiowej drogi połączeniowej i posiada standardową, dwuprzewodową, analogową linię abonencką, do której użytkownik może podłączyć zwykły aparat telefoniczny 4. Budowa jednostki radiowej jest pokazana bardziej szczegółowo na fig. 2. Stacja abonencka funkcjonująca w systemie WLL jest usytuowana zwykle w stałym miejscu w obrębie systemu WLL. W związku z tym centrala MSC należąca do systemu WLL łączy wywołania adresowane do numeru danej stacji abonenckiej na obszar, w którym ta stacja abonencka się znajduje tj. do stacji bazowej BTS obsługującej lub szeregu stacji bazowych obsługujących tenże obszar. Gdy teraz pojawi się wywołanie przychodzące adresowane na numer tego abonenta, to MSC rozpoczyna wywoływanie drogą radiową stacji tego abonenta tylko w obszarze obsługiwanym przez daną stację bazową BTS lub w obszarze, w którym ten abonent się znajduje. Ponieważ zakłada się, że ta stacja abonencka znajduje się w miejscu nie zmieniającym swego położenia to w systemie WLL nie są potrzebne ani funkcja śledzenia mobilności ani funkcja uaktualniania miejsca usytuowania, chociaż obie stanowią nieodłączny element każdej z typowych ruchomych sieci łączności. Ten system łączności radiowej musi jednak zawierać przynajmniej jednąbazę danych abonenckich, takąjak rejestr abonentów wizytujących (VLR), podłączoną do centrali MSC aby mieć potrzebne dane o abonentach stacjonarnych znajdujących się w obsługiwanym przez nią obszarze.

Na figurze 2 pokazano schemat blokowy jednostki radiowej według wynalazku, składającej się z urządzenia końcowego radiowego systemu łączności MS oraz adaptera 10.

179 919

Adapter 10 zawiera interfejs 11 linii abonenckiej PSTN typu analogowego, dwuprzewodowego dla podłączenia konwencjonalnego abonenckiego urządzenia końcowego sieci PSTN, takiego jak aparat telefoniczny 4. Stałoprądowe źródło zasilania 12 generuje napięcie (np. 12V, 24V lub 48V) potrzebne do zasilania pętli abonenckiej interfejsu linii abonenckiej. Detektor 13 odłożenia/podniesienia mikrotelefonu rozpoznaje stan zamknięcia pętli abonenckiej gdy użytkownik urządzenia końcowego podniesie mikrotelefon oraz stan jej otwarcia gdy odłoży on mikrotelefon. Generator 14 sygnałów tonowych generuje sygnały potrzebne dla interfejsu 11 linii abonenckiej, charakterystyczne dla różnych stadiów ustanawiania połączenia. Do tych sygnałów należą na przykład sygnał zewowy wybierania, sygnał zajętości, sygnał dzwonienia itd. Generator 16 napięcia dzwonienia generuje napięcie dzwonienia dla interfejsu 11 linii abonenckiej aby zapewnić sygnał dzwonienia dla aparatu telefonicznego 4 w przypadku wywołań przychodzących. Detektor 15 rozpoznaje cyfry wybierania tonowego DTMF w formacie kodu binarnego dla ich dalszego przetwarzania w zespole sterującym 16. Detektor 15 może być także detektorem wybierania impulsowego, jeśli w aparacie telefonicznym 4 używa się tego rodzaju wybierania. Wszystkie bloki 11 do 16 mogą być zrealizowane w powszechnie znany sposób, a przykłady ich realizacji praktycznej można znaleźć np. w patentach USA 4 737 975 15 117 450. Adapter 10 zawiera ponadto sterownik mikroprocesorowy 17, do którego są wprowadzane sygnały wyjściowe detektorów 13 i 15 dla dalszego przetwarzania i który steruj e pracą generatora 14 sygnałów tonowych i generatora 16 napięcia dzwonienia. Sterownik mikroprocesorowy 17 posiada interfejs 22 sterowania, za pośrednictwem którego przesyła on cyfry wybierania oraz sygnały sterujące do jednostki radiowej MS i odbiera sygnały sterujące z tej jednostki. Jednostka radiowa MS zapewnia połączenie radiowe ze stacjąbazowąBTS ruchomej sieci radiowej oraz wszelką sygnalizację związaną z łączeniem się drogą radiową z systemem łączności radiowej. Jednostka radiowa MS stanowi korzystnie urządzenie końcowe systemu łączności radiowej, na którym oparta jest realizacja łączności w systemie WLL. W przypadku, z którym mamy do czynienia w omawianym przykładzie, jednostka radiowa MS jest urządzeniem końcowym systemu GSM odpowiednio zmodyfikowaną dla potrzeb niniejszego wynalazku, co będzie omówione poniżej.

Na schemacie blokowym przedstawionym na fig. 2 pokazano tylko podstawowe elementy jednostki radiowej istotne dla opisania wynalazku. Blok nadawczo-odbiorczy 18 zawiera nadajnik i odbiornik radiowy oraz elementy potrzebne dla takich funkcji jak modulacja i detekcja, przeplatanie i wyodrębnianie przeplatanych sygnałów, kodowanie i dekodowanie kanału, kodowanie i dekodowanie mowy itd. Należące do bloku nadawczo-odbiorczego 18 przyłącze 24 transmisyjne sygnałów akustycznych i danych jest połączone z interfejsem 11 linii abonenckiej, należącym do adaptera 10. Blok nadawczo-odbiorczy 18 dokonuje modulacji sygnału wielkiej częstotliwości sygnałami akustycznymi i danych odbieranymi na przyłączu 24 i wysyła, za pośrednictwem anteny 21, sygnały wielkiej częstotliwości do stacji bazowej BTS. Blok nadawczo-odbiorczy przeprowadza odpowiednio również demodulację sygnałów wielkiej częstotliwości odbieranych ze stacji bazowej BTS na sygnały akustyczne i danych w paśmie podstawowym, które są doprowadzane, za pośrednictwem przyłącza 24, do interfejsu 11 linii abonenckiej. Działanie jednostki radiowej MS jest sterowane za pomocą sterownika mikroprocesorowego 20. Sterownik 20 generuje komunikaty sygnalizacyjne, które są przekazywane za pośrednictwem bloku nadawczo-odbiorczego do systemu łączności radiowej oraz dekoduje komunikaty sygnalizacyjne odbierane z systemu łączności radiowej za pośrednictwem bloku nadawczo-odbiorczego 18. Sterownik 20 jest połączony ze sterownikiem 17 adaptera 10 za pomocą interfejsu 22 sterowania, przez który przekazywane są cyfry wybieranych numerów i sygnały sterujące. Ponadto do sterownika 20 podłączona jest pamięć buforowa 25 do tymczasowego zapamiętywania wybieranych cyfr oraz czasomierz 23 dla rozpoznawania zakończenia wybierania, co jest objaśnione poniżej.

Na figurze 3 pokazano schemat sygnalizacji, ilustrujący komendy sygnalizacyjne występujące przy zestawianiu połączenia dokonywanym po stronie abonenta wywołującego zgodnie z zaleceniami 04. 08 GSM, wersja 4. 7. 0. Jak to już wspomniano powyżej, ta sygnalizacja występuje w sieciach ruchomych dopiero wtedy, gdy numer wywoływanego abonenta zostanie

179 919 wybrany do końca i zostanie to potwierdzone przez naciśnięcie klawisza „nadawać”. To powoduje dopiero rozpoczęcie zestawiania połączenia, co jest typowe dla wszystkich sieci ruchomych. W dotychczas znanych rozwiązaniach podłączania stacjonarnych aparatów telefonicznych do abonenckiego urządzenia końcowego sieci ruchomych zestawianie połączenia sygnalizacyjnego oraz połączenia między abonentami rozpoczyna się dopiero po upływie zadanego z góry czasu od chwili zakończenia wybierania. Łączny efekt wynikający z tych czynników to występowanie poważnej zwłoki czasowej między rozpoczęciem wybierania a zestawianiem połączenia. Wynalazek niniejszy pozwala na znaczne skrócenie tej zwłoki dzięki inicjowaniu zestawiania połączenia natychmiast po rozpoznaniu pierwszej wybranej cyfry wywoływanego numeru. Ponadto komenda inicjująca zestawianie połączenia jest, zgodnie z wynalazkiem, podzielona na dwie części celem dalszego skrócenia zwłoki w zestawianiu połączeń. Przebieg zestawiania połączeń zgodnie ze sposobem według wynalazku zostanie objaśniony bardziej szczegółowo poniżej w odniesieniu do figur 4-8.

Figura 5 przedstawia sieć działań adaptera 10 pokazanego na fig. 2. Detektor 13 w adapterze 10 śledzi zamykanie (podniesienie mikrotelefonu) i otwieranie (odłożenie mikrotelefonu) pętli abonenckiej w interfejsie 11 linii abonenckiej (faza 501). Gdy mikrotelefon 4 aparatu telefonicznego jest podniesiony, wtedy pętla abonencka jest zamknięta, a sterownik 17 wydaje komendę dla generatora 15 sygnałów tonowych aby generował on sygnał zewowy wybierania do interfejsu 11 linii abonenckiej (faza 502). Następnie oczekuje on na wybranie pierwszej cyfry przez użytkownika aparatu telefonicznego 4 (faza 503). Gdy detektor 15 rozpozna pierwszą cyfrę DTMF i przekaże do sterownika 17 odpowiadającąjej wartość w kodzie binarnym, to sterownik 17 generuje sygnał „nadawać” (faza 504) przekazywany do sterownika 20. Teraz następuje oczekiwanie drugiej wybranej cyfry (faza 505). Z chwilą gdy sterownik 17 odbierze sygnał w kodzie binarnym drugiej wybranej cyfry to przekazuje on tę cyfrę do sterownika 20 i uruchamia licznik 23 czasu (faza 506), mierzący czas jaki upływa od odebrania przezeń sygnału drugiej cyfry. W fazie 507 sterownik 17 sprawdza, czy odebrany został sygnał następnej cyfry. Jeśli to nie nastąpiło, to sterownik 17 sprawdza następnie czy licznik 23 czasu odmierzył już zwłokę czasową Tl na jaką został nastawiony. Jeśli to jeszcze nie nastąpiło, to sterownik 17 wraca do fazy 507. Gdy zwłoka czasowa Tl została odmierzona przez licznik 23 czasu, to jest jeśli upłynął już czas Tl od wybrania ostatniej cyfry, sterownik 17 przyjmuje, że wybieranie zostało zakończone i generuje sygnał „koniec wybierania” dla sterownika 20 jednostki radiowej. Jeśli sterownik odbierze w fazie 507 sygnał nowej cyfry J, to sprawdza czy nie jest to sygnał wybrania symbolu oznaczającego koniec wybierania (faza 509). Używanie symbolu „koniec wybierania” zapewnia maksymalną korzyść, wynikającą z ustanawiania połączenia sygnałowego i rozpoczęcia zestawiania połączenia równolegle z wybieraniem (po fazie 504). W przypadku gdy jako wskaźnik zakończenia wybierania wykorzystuje się jedynie czas jaki upłynął od wybrania poprzedniej cyfry, to znaczna część korzyści uzyskanych w wyniku zestawiania połączenia równolegle z wybieraniem zostaje utracona. Jednakże w korzystnej postaci wykonania wynalazku przewiduje się stosowanie, obok symbolu „koniec wybierania”, także licznika 23 czasu aby być pewnym, że zestawianie połączenia rozpocznie się najpóźniej po upływie czasu Tl, jeśli użytkownik zapomni o wybraniu symbolu sygnalizującego „koniec wybierania”. W korzystnej postaci wykonania wynalazku jako sygnał wskazujący „koniec wybierania” stosuje się wybieranie symbolu „#”. Symbol „#” jest najbardziej odpowiednim do tego celu, ponieważ nie występuje on w żadnych numerach abonentów, a pojawia się tylko jako pierwsza lub druga cyfra lub jako cyfra ostatnia w komendach wywoławczych usług dodatkowych. Według wynalazku sprawdzanie pod kątem symbolu „koniec wybierania” jest przeprowadzane dopiero dla trzeciej i każdej następnej cyfry, w wyniku czego symbol na miejscu pierwszej lub drugiej cyfry nie będzie stwarzał żadnych problemów. Jeśli komenda wywoławcza usług dodatkowych kończy się symbolem „#” to nie ma potrzeby powtórnego wybierania tego symbolu. Jeśli cyfra sprawdzana w fazie 509 nie jest symbolem to sterownik 17 będzie przekazywał rozpoznaną cyfrę do sterownika 20 i wracał do fazy 506. Sterownik 17 będzie kontynuował cyklicznie powtarzanie faz (506, 507, 508 i 509)

179 919 przy każdej nowej cyfrze dopóki nie stwierdził on, że wybranej cyfrze upłynął czas nastawiony na liczniku 23 czasu lub nie odbierze on sygnału odpowiadającego wybraniu symbolu

Na figurze 6 pokazano schemat działania jednostki radiowej MS według wynalazku przy zestawianiu połączeń dla wywołań wychodzących. W fazie 601 pokazanej na fig. 6 sterownik 20 jednostki radiowej czeka na sygnał „nadawać” ze sterownika 17 należącego do adaptera 10. Po otrzymaniu sygnału „nadawać” za pośrednictwem linii sterowania 22 sterownik 20 natychmiast rozpoczyna procedurę ustanawiania połączenia sygnalizacyjnego oraz zestawiania połączenia (faza 602). Ta procedura obejmuje sygnalizację pomiędzy jednostką radiową i siecią radiową zgodnie z zaleceniami 04. 08 GSM, wersja 4. 7. 0 jak to zilustrowano na fig. 4. W przypadku realizowanego z powodzeniem zestawiania połączenia sygnalizacja ta obejmuje następujące komunikaty: „żądanie przydzielenia kanału”, natychmiastowe przydzielenie”, „żądanie usługi CM”, „żądanie autentyfikacji”, „odpowiedź na żądanie autentyfikacji”, „komenda szyfrowania”, „zakończenie szyfrowania”, przekazywane przed komunikatem dotyczącym samego zestawiania. Jeśli chodzi o komunikat dotyczący samego zestawiania to sygnalizacja według wynalazku odbiega od tej jaką ustalają zalecenia GSM 04. 08. Według zalecenia GSM numer kierunkowy wywoływanego abonenta jest przesyłany do MSC we wspomnianym zestawieniu połączenia, które jest także użyte do przesłania informacji o żądanej obsłudze w jej części dotyczącej zdolności transmisyjnych, która jest ustalona w zaleceniach GSM 04. 08, wersja 4. 7. 0, fig. 10. 71 do 10.79. Ponieważ sygnalizacja związana z zestawianiem połączenia rozpoczyna się w przypadku stacji abonenckiej WLL od komunikatu zawierającego żądanie przydzielenia kanału, przekazywanego natychmiast po wybraniu pierwszej cyfry, to zgodnie z wynalazkiem istnieje prawdopodobieństwo, że w chwili gdy sygnalizacja dojdzie już do etapu wysyłania komunikatu dotyczącego samego zestawiania połączenia, wywoływany numer nic będzie jeszcze do końca wybrany a tym samym nie będzie jeszcze znany. Jednakże informacja o żądanej obsłudze, w przypadku normalnego połączenia, jest dostępna, ponieważ informacja o parametrach dotyczących „zdolności transmisyjnych” jest przechowywana w pamięci stacji abonenckiej sieci GSM tj. jednostki radiowej. Jeśli stacja abonencka WLL posiada więcej niżjeden interfejs transmisyjny np. oddzielne interfejsy dla mowy i danych, to parametry dotyczące „zdolności transmisyjnych” mogą być skonfigurowane oddzielnie dla każdego z tych interfejsów. Tak więc jednostka radiowa wybiera parametry „zdolności transmisyjnych” dla komunikatu dotyczącego zestawiania odpowiednio do tego, który z tych interfejsów jest aktualnie wykorzystywany dla potrzeb danego połączenia przez terminal WLL. Już po pierwszej wybranej cyfrze (symbolu) można się zorientować czy chodzi o normalne połączenie między abonentami czy też o komendę wywołującą dodatkowe usługi. Jeśli pierwszy wybrany znakjest cyfrą, to na pewno chodzi o normalne połączenie. Tak więc w komunikacie dotyczącym zestawiania jest możliwe, według wynalazku, zawarcie wszystkich innych informacji określonych w zaleceniach GSM, z wyjątkiem numeru abonenta wywoływanego. Numer wywoływanego abonenta jest normalnie przekazywany w elemencie informacji „numer BCD abonenta wywoływanego”, zgodnie z zaleceniami 04. 08 GSM, wersja 4. 7. 0, fig. 10.73. Ten element informacji jest także pokazany na fig. 7. Długość tego elementu informacji wynosi co najmniej 3 oktety, a maksymalnie 13 oktetów. Numer wywoływanego abonenta jest normalnie przesyłany w postaci 4 do 13 oktetów. W tym elemencie informacji numer abonenta wywoływanego może być pominięty, jeśli oktety 4-13 w ogóle nie istnieją, a wartość pola określającego typ połączenia jest nastawiona na 000 (nieznany), zaś identyfikator systemu numeracji na 0000 (nieznany). Te definicje są zgodne z zaleceniami GSM i są zawarte w zaleceniach 04. 08 GSM, wersja 4.7.0, tabela 10. 81. Odwołując się do figury 4 widzimy, że po komunikacie dotyczącym zestawiania następują, zgodnie z zaleceniami GSM, następujące komunikaty. „Przebieg połączenia”, „komenda przydziału” i „przydział dokonany”, na którym to etapie kanał rozmowny został już zarezerwowany dla połączenia między jednostką radiową MS, a centralą MSC. Równolegle do procedury sygnalizacyjnej, którą opisano powyżej, sterownik 20 jednostki radiowej otrzymuje z adaptera 10 kolejne cyfry wybieranego numeru, po jednej na raz (fig. 6, faza 603), rejestruje te cyfry w pamięci buforowej 25 (faza 604) i sprawdza, czy został odebrany z adaptera 10 sygnał „koniec wybierania” (faza 605). Sterownik 20 kontynu

179 919 uje cykliczne powtarzanie kolejnych faz (603, 604, 605) dopóki nie otrzyma i nie wprowadzi do pamięci buforowej wszystkich cyfr, a adapter nie wyśle sygnału „koniec wybierania”. W fazie 606 numer abonenta wywoływanego jest przesyłany do centrali MSC w specjalnym komunikacie „komenda adresowa”. Ten komunikat „komenda adresowa” jest przesyłany zgodnie ze schematem sygnalizacji pokazanym na fig. 4 po zarezerwowaniu kanału rozmownego dla połączenia pomiędzy jednostką radiową MS, a centraląMSC. Tak więc jest możliwe jednoczesne przeprowadzanie wybierania numeru abonenta wywoływanego oraz ustanawianie połączenia sygnałowego i zestawianie połączenia, co poważnie skraca opóźnienie zestawiania połączenia w stosunku do wybierania typowego dla ruchomych systemów łączności. Należy nadmienić, że komunikat „komenda adresowa” nie jest wysyłany, gdy w grę wchodzi komenda wywołująca numer usług dodatkowych, a nie normalne połączenie między abonentami.

Na figurze 8 pokazano strukturę komunikatu „komenda adresowa”. Komunikat „komenda adresowa” pokazany na fig. 8 jest podobny do komunikatu zestawiania, który zdefiniowano w zaleceniach 04. 08 GSM, wersja 4. 7. 0, tabela 9. 70a, z tym jednak, że zawiera on tylko dwa elementy informacji: element „numer BCD abonenta wywoływanego” zgodnie z zaleceniami GSM 04. 08, wersja 4.7.0, fig. 10. 73 oraz element „Subadres abonenta wywoływanego” zgodnie z fig. 10. 74 tychże zaleceń. Ten ostatni element informacji jest opcjonalny i jest wymagany jedynie w szczególnych przypadkach. Ponadto komunikat „komenda adresowa” zawiera dyskryminator protokołu sterowania połączeniem = 0011, identyfikator transakcji = 0xxx (gdzie x-y są określane przez jednostkę radiową MS) oraz oznaczenie typu komunikatu, który ma mieć podobną strukturę do innych komunikatów dotyczących zestawiania połączeń tj. 0x001100 (zalecenia GSM 04. 08, wersja 4. 7. 0, tabela 10. 3). Na rysunku symbol IE1 oznacza wskaźnik elementu informacji. Centrala MSC jest przystosowana do inicjowania wyboru drogi połączenia z numerem wywoływanego abonenta po otrzymaniu komunikatu „komenda adresowa” opisanego powyżej. Ponadto w ramach sygnalizacji pomiędzy jednostką radiowąMS a siecią radiową po komunikacie „komenda adresowa” są wysyłane standardowe komunikaty związane z zakończeniem zestawiania połączenia zgodnie z zaleceniami GSM a mianowicie: „gotowość do podjęcia rozmowy”, „ostrzeganie”, „połączenie” i „potwierdzenie połączenia” jak pokazano na figurze 4. Przy normalnym zestawianiu połączeń ze stacjonarnej stacji abonenckiej korzystającej z systemu WLL zwykle jest możliwe wybieranie tylko zamiejscowych numerów krajowych oraz numerów w relacjach międzynarodowych. Rozwiązanie według wynalazku umożliwia używanie takich stacji do połączeń miejscowych, przy czym w wybranym przykładzie wykonania wynalazku jest to realizowane w następujący sposób: centrala MSC automatycznie kieruje wszystkie połączenia miejscowe z numerami zawartymi w komunikacie: „komenda adresowa” do sieci PSTN. Innymi słowy MSC z samego użycia komunikatu „komenda adresowa” wnioskuje, że chodzi tu o abonenta korzystającego z systemu WLL i że numer miejscowy jest numerem sieci PSTN. Normalni abonenci sieci ruchomej używają standardowej procedury zestawiania połączeń i standardowego komunikatu dotyczącego tego zestawiania. Tak więc centrala MSC na podstawie takiego komunikatu może się zorientować, że chodzi o abonenta sieci ruchomej, a numery miejscowe są numerami wewnętrznymi danej sieci. Dzięki temu rozwiązaniu abonent korzystający z systemu WLL może wybierać numery wywoływanych abonentów zgodnie z zasadami numeracji stosowanymi w sieci stacjonarnej PSTN, ale procedura wybierania drogi połączenia przez centralę MSC może pozostać nie zmieniona to jest zgodna z zasadami obowiązującymi w systemie GSM.

Na koniec zostanie omówiony specjalny przypadek, kiedy numer wybierany ze stacji abonenckiej 4 zaczyna się od innego znaku niż cyfra, to znaczy w przypadku gdy chodzi o usługi dodatkowe. W takich przypadkach zestawianie połączenia rozpoczyna się w taki sam sposób jak pokazano na fig. 4 natychmiast po wybraniu pierwszej cyfry (znaku) i rozpoznaniu jej w adapterze 10 oraz wygenerowaniu sygnału „nadawać” ale następujący po tym komunikat dotyczący zestawiania połączenia, to jest komunikat „udogodnienie” lub „rejestracja” związany z usługami dodatkowymi jest wysyłany z jednostki radiowej MS do centrali MSC dopiero po tym jak sterownik 20 otrzyma z adaptera 10 sygnał „koniec wybierania:. Ma to miejsce dlatego, żc nie wiadomo, o jaką z usług dodatkowych chodzi, dopóki nie zostanie wybrany cały ciąg znaków. Ostatnią

179 919 cyfrą (znakiem) w ciągu stanowiącym komendę dotyczącą usług dodatkowych jest zawsze przy czym znak ten musi być zachowany w pamięci buforowej wraz z pozostałymi znakami komendy dotyczącej usług dodatkowych, a jednocześnie powoduje on generowanie sygnału „koniec wybierania”. Ponadto, ponieważ komenda dotycząca usług dodatkowych zawsze kończy się znakiem „#”, to sygnał „koniec wybierania” nie może być wywoływany za pomocą kontrolowania czasu. Kontrola czasu może mieć zastosowania tylko w celu zapewnienia przerwania procedury zestawiania połączenia w przypadku gdy użytkownik przerwie wybieranie przed wybraniem ostatniego znaku Żaden komunikat „komenda adresowa” nie jest wysyłany wraz z komendami dotyczącymi usług dodatkowych. Natomiast komunikat dotyczący zestawiania zawiera element informacji zwany „udogodnienie”, o którym mowa w zaleceniach GSM 04. 08, wersja 4. 7. 0, podpunkt 10. 5. 4. 15. Ponadto możliwym jest ustalenie w centrali MSC, czy ma ona przekazać informację o konfiguracji usług dodatkowych dalej do centrali sieci PSTN, czy też zachować jąwe własnej bazie danych. Załączone rysunki oraz dotyczące ich objaśnienie mająna celu wyłącznie zilustrowanie praktycznej realizacji niniejszego wynalazku. Chociaż wynalazek został objaśniony w powołaniu się na konkretne przykłady realizacyjne to jest oczywistym, że to objaśnienie ma wyłącznie charakter przykładowy i możliwy jest cały szereg rozwiązań innych niż te przytoczone w ramach istoty wynalazku i zakresu ochrony określonych w zastrzeżeniach.

179 919

7 6 5 4 3 2 1

	IDENTYFIKATOR ELEMENTU INFORMACJI
DŁUGOŚĆ NUMERU BCD ABONENTA WYWOŁYWANEGO
	RODZAJ NUMERU	SYSTEM NUMERACJI
CYFRA 2	CYFRA I
CYFRA 4	CYFRA 3

FIG.7

ΙΕΙ

ELEMENT INFORMACJI

DYSKRYMFNATOR PROTOKOŁU STERÓW .ANIA POŁĄCZENIEM =0011

	IDENTYFIKATOR TRANSAKCJI = 0ΧΧΧ (OKREŚLANY PRZEZ MS)
	TYP KOMUNIKATU = 0X001100
5E	NUMER BCD ABONENTA WYWOŁYWANEGO
6D	SUBADRES ABONENTA WYWOŁYWANEGO (OPCJONALNY)

FIG. 8

179 919

FIG. 6

179 919

FIG. 5

179 919

179 919

MS

SIEĆ

ŻĄDANIE PRZYDZIELENIA KANAŁU		ZESTAWIENIE POŁĄCZENIA SYGNALIZACYJNEGO
NATYCHMIASTOWE PRZYDZIELENIE
	ŻĄDANIE OBSŁUGI PRZEZ CM		ŻĄDANIE OBSŁUGI
		G>
	ŻĄDANIE AUTENTYFIKACJI		AUTENTYFIKACJA
ODPOWIEDŹ NA ŻĄDANIE AUTENTYFIKACJI
		—
	KOMENDA SZYFROWANIA		NASTAWIANIE TRYBU SZYFROWANIA
	SZYFROWANIE DOKONANE
	ZESTAWIENIE		ZESTAWIENIE POŁĄCZENIA MIĘDZY ABONENTAMI
GOTOWOŚĆ DO PODJĘCIA ROZMOWY
	KOMENDA PRZYDZIELANIA		PRZYDZIELANIE KANAŁU ROZMÓWNEGO
	PRZYDZIELANIE DOKONANE
	OSTRZEGANIE		OSTRZEGANIE UŻYTKOWNIKA
A.	ŁĄCZENIE
POŁĄCZENIE WYWOŁANIA
	POTWIERDZENIE POŁĄCZENIA
1

FIG. 3

179 919

179 919

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł.

Claims (5)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób zestawiania połączenia ze stacjonarnego abonenckiego urządzenia końcowego, zwłaszcza aparatu telefonicznego, w systemie lokalnej pętli radiowej WLL, podłączonego do jednostki radiowej pracującej w sieci radiowej, w którym wybiera się za pomocą stacjonarnego abonenckiego urządzenia końcowego numer wywoływanego abonenta, składający się z szeregu cyfr, rozpoznawanych przez jednostkę radiowąjako wybierany numer wywoływanego abonenta, przekazuje się cyfry w formie odpowiednich sygnałów ze stacjonarnego abonenckiego urządzenia końcowego, zapamiętuje się w pamięci buforowej wybierane cyfry aż do zakończenia wybierania oraz wysyła się przez jednostkę radiową do sieci radiowej numer wywoływanego abonenta po zakończeniu wybierania, znamienny tym, że za pośrednictwem jednostki radiowej inicjuje się połączenie i jego zestawianie w sieci radiowej natychmiast po rozpoznaniu pierwszej z wybieranych cyfr lub grupy cyfr, jeszcze przed zakończeniem wybierania i mierzy się w jednostce radiowej czas jaki upłynął od rozpoznania ostatniej cyfry, przy czym przyjmuje się, że wybieranie zostało zakończone z chwilą gdy mierzony czas osiągnie zadaną z góry wartość graniczną.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że wybiera się z góry określonącyfrę/znak dla zasygnalizowania zakończenia wybierania, przy czym powoduje się wysłanie przez jednostkę radiową do sieci radiowej numeru wybieranego abonenta natychmiast po rozpoznaniu, że trzecia z wybieranych cyfr lub którakolwiek z następujących po niej wybieranych cyfr jest tą z góry określoną cyfrą/znakiem.
3. 3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że zestawianie połączenia w sieci radiowej inicjuje się przez jednostkę radiową za pomocą komendy zestawiania nie zawierającej numeru wywoływanego abonenta, a w sieci radiowej inicjuje się zestawianie połączenia dopiero po sprawdzeniu w danych abonenckich, że komendy zestawiania połączeń pochodzące od danego abonenta są uznawane jako ważne bez numeru abonenta wywoływanego, przy czym z jednostki radiowej wysyła się do sieci radiowej numer wywoływanego abonenta w komunikacie adresowym dopiero w późniejszej fazie zestawiania połączenia, gdy wybieranie tego numeru zostało zakończone, a w sieci radiowej inicjuje się wybieranie drogi połączenia zgodnie z numerem wywoływanego abonenta po odebraniu wspomnianego komunikatu adresowego.
4. 4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że miejscowe numery w komunikacie adresowym rozpoznaje się jako numery miejscowe stacjonarnej sieci telefonicznej i kieruje się połączenie do stacjonarnej sieci.
5. 5. System lokalnej pętli radiowej WLL, obejmujący sieć radiową zawierającą centralę i jednostkę radiową za pomocąktórej abonenckie urządzenie końcowe, zwłaszcza aparat telefoniczny, jest podłączone do sieci radiowej, przy czym jednostka radiowa zawiera elementy do rozpoznawania stanów odpowiadających podniesieniu i odłożeniu słuchawki abonenckim urządzeniu końcowym, elementy do generowania sygnałów tonowych kierowanych do abonenckiego urządzenia końcowego, detektor do rozpoznawania cyfr wybieranego numeru na podstawie odpowiadających im sygnałów przychodzących z abonenckiego urządzenia końcowego, przy czym jednostka radiowa zawiera pamięć buforową rozpoznanych cyfr numeru wywoływanego abonenta, znamienny tym, że centrala (MSC) jest połączona z bazą danych abonenckich (VLR), a jednostka radiowa zawiera sterownik (17) inicjujący połączenie z sieciąradiową w odpowiedzi na rozpoznanie pierwszej wybranej cyfry lub grupy cyfr, połączony z licznikiem czasu (23).

   179 919