PL179660B1 - Element mocujacy PL PL PL PL PL - Google Patents

Abstract

1 . Element mocujacy z umieszczonym na tyl- nym koncu elementem przytrzymujacym do za- mocowania przedmiotu na elemencie konstruk- cyjnym, oraz co najmniej jednym, wychodzacym z przedniego konca i biegnacym w kierunku wzdluznym przez czesc dlugosci trzpienia ele- mentu rozporowego, obszarem rozporowym, utworzonym z majacego wznoszaca sie w kierun- ku przedniego zakonczenia powierzchnie podsta- wy wzdluznego rowka i osadzonego w tym row- ku przesuwnego elementu rozporowego, zna- mienny tym, ze rowek wzdluzny (5) jest wyko- nany metoda wybijania i posiada trapezowy prze- krój o dwóch, ustawionych wzgledem siebie pod katem i wznoszacym sie w kierunku przedniego zakonczenia (14), powierzchniach slizgowych (22, 23), przy czym element rozporowy (6) ma dwie, spoczywajace na powierzchniach slizgo- wych (22, 23), powierzchnie przylegania (24, 25) oraz jest na zewnetrznej powierzchni zaopatrzony w zeby (8), które wystaja poza trzpien (2) co najmniej czescia swej wysokosci FIG . 1 PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest element mocujący z umieszczonym na tylnym końcu elementem przytrzymującym do zamocowania przedmiotu.

179 660

Z niemieckiego opisu patentowego nr DE-OS 29 14 739 znany jest element mocujący, który w obszarze przedniej powierzchni czołowej ma część rozporową, utworzoną przez wzdłużny rowek, którego podstawa unosi się w kierunku przedniego końca, i osadzonego w tym rowku elementu rozporowego. Zakotwienie takiego elementu mocującego odbywa się w taki sposób, że po wbiciu trzpienia w otwór, wywiercony uprzednio w elemencie konstrukcyjnym, trzpień przesuwa się w czasie mocowania przedmiotu na elemencie konstrukcyjnym wzdłuż osi względem elementu rozporowego, wczepiającego się w ściankę otworu. Wskutek podnoszącej się powierzchni podstawy rowka, w którym osadzony jest element rozporowy, jest on rozpychany promieniowo na zewnątrz, klinując w ten sposób element mocujący w otworze. Niekorzystne w znanym elemencie mocującym jest jednak to, że na zewnętrznej powierzchni elementu rozporowego znajdują się zęby, które tworzą proste krawędzie, wystające w kierunku poprzecznym poza trzpień. Te rozciągające się na całej szerokości elementu rozporowego krawędzie stawiają duży opór przy wbijaniu elementu mocującego w element konstrukcyjny. Opór ten, zwłaszcza w przypadku betonowych elementów konstrukcyjnych, może być przyczyną zarówno znacznych i utrudniających montaż oporów wbijania, jak też uszkodzeń elementu mocującego, pogarszających skuteczność kotwienia. Ponadto w trakcie wbijania elementu sprężystego zdejmuje się materiał ze ścianki otworu. Materiał ten gromadzi się we wzdłużnym rowku i powoduje w pewnych okolicznościach zakleszczanie elementu rozporowego w rowku.

Ogranicza to możliwość przesuwu elementu rozporowego w rowku na tyle, że po jego zakotwieniu nie może już nastąpić dodatkowe rozprężenie, konieczne w razie poszerzenia otworu wskutek pęknięć. Ze względu na to znany element mocujący nie nadaje się do zastosowania w strefie rozciągania, w której pojawiają się pęknięcia. Następna przyczyna, dla której znany element mocujący nie może być stosowany w strefie rozciągania i daje on niską skuteczność mocowania nawet w nie popękanym betonie, wynika z ograniczenia wzdłużnego rowka od strony przedniego zakończenia elementu mocującego powierzchnią oporową. Zmusza to z jednej strony do ograniczenia kąta wzniosu powierzchni podstawy wzdłużnego rowka do niewielkich wartości, z drugiej zaś strony do znacznego zmniejszenia długości elementu rozporowego w stosunku do długości wzdłużnego rowka, aby zachować wystarczającą drogę przesuwu do zakotwienia elementu mocującego. Jeżeli dojdzie do tego poszerzenie otworu w wyniku pęknięć, wówczas istnieje niebezpieczeństwo, że element rozporowy oprze się o powierzchnię oporową rowka, . co uniemożliwi dalsze rozprężanie. Taka sytuacja może wystąpić również wówczas, gdy otwór wywiercony uprzednio pod element mocujący okaże się nieco za duży.

Wreszcie płaska powierzchnia podstawy wzdłużnego rowka i płaska powierzchnia przylegania elementu rozporowego wywołuje w trakcie procesu rozprężania duże naciski powierzchniowe, które mogą prowadzić do zgrzewania na zimno. Ma to niekorzystny wpływ zarówno na końcowe rozprężanie, jak też, w ostatecznym efekcie, na przydatność do strefy rozciągania.

Z niemieckiego opisu patentowego nr DE 33 34 754 C2 znany jest kołek rozporowy, którego korpus ma kształt tulei z wewnętrznym gwintem pod śrubę lub pręt gwintowany. Mający kształt klina element rozporowy tego kołka stanowi część korpusu kołka i jest z nim połączony za pomocą pozostającego między nacięciami żebra, pełniącego rolę zadanego miejsca pęknięcia. Nacięcia mają taki kształt, że z jednej strony powstaje ukośna powierzchnia, wznosząca się w kierunku przedniego końca korpusu kołka, z drugiej zaś strony uzyskuje się klinowy kształt elementu rozporowego. Aby element rozporowy posiadał powierzchnię uchwytu dla narzędzia, uformowany jest na nim element oporowy, wchodzący w otwór tulei korpusu kołka.

W celu zakotwienia kołka rozporowego element rozporowy jest najpierw za pomocą narzędzia przełamywany w miejscu zadanego pęknięcia, a następnie przesuwany w kierunku przedniego końca korpusu kołka. Już samo przełamanie w miejscu zadanego pęknięcia wymaga użycia siły, która czyni koniecznym podparcie znanego kołka rozporowego o podstawę otworu. Do ominięcia nacięć, rozdzielających obie powierzchnie ślizgowe korpusu kołka i elementu rozporowego, i uzyskania działania rozporowego potrzebny jest ponadto znaczny przesuw elementu rozporowego w kierunku osiowym.

179 660

Ponieważ zarówno element rozporowy, jak też korpus kołka są wykonane z tego samego materiału, istnieje niebezpieczeństwo, że podczas rozpierania obie powierzchnie ślizgowe zostaną wskutek zgrzania na zimno i zatarcia na tyle uszkodzone, że uniemożliwi to dalsze rozpieranie. W związku z tym znany kolek rozporowy nie nadaje się do zastosowania w strefie rozciągania, w której otwory mogą wskutek pękania ulegać poszerzeniu, które wymaga kompensacji w drodze dodatkowego rozpierania.

Celem wynalazku jest takie udoskonalenie elementu mocującego, aby nie stawiał on dużych oporów podczas wbijania i dawał się łatwo kotwić w elemencie konstrukcyjnym, ponadto zaś dzięki możliwości dodatkowego rozpierania zachowywał zdolność skutecznego mocowania nawet wówczas, gdy otwór ulegnie poszerzeniu wskutek pękania.

Element mocujący z umieszczonym na tylnym końcu elementem przytrzymującym do zamocowania przedmiotu na elemencie konstrukcyjnym, oraz co najmniej jednym, wychodzącym z przedniego końca i biegnącym w kierunku wzdłużnym przez część długości trzpienia elementu rozporowego, obszarem rozporowym, utworzonym z mającego wznoszącą się w kierunku przedniego zakończenia powierzchnię podstawy wzdłużnego rowka ' i okadzonego w tym rowku, przesuwnego elementu rozporowego, według wynalazku charakteryzuje się tym, że rowek wzdłużny jest wykonany metodą wybijania i posiada trapezowy przekrój o dwóch, ustawionych względem siebie pod kątem i wznoszącym się w kierunku przedniego zakończenia, powierzchniach ślizgowych, przy czym element rozporowy ma dwie, spoczywające na powierzchniach ślizgowych powierzchnie przylegania oraz jest na zewnętrznej powierzchni zaopatrzony w zęby, które wystają poza trzpień co najmniej częścią swej wysokości.

Korzystnie, obie powierzchnie ślizgowe wzdłużnego rowka są ustawione względem siebie pod kątem 100-120°.

Korzystnie, szerokość podstawy między obiema powierzchniami ślizgowymi jest nieco mniejsza niż szerokość podstawy między obiema powierzchniami przylegania elementu rozporowego.

Korzystnie, głębokość rowka wzdłużnego od strony tylnego zakończenia elementu mocującego odpowiada co najmniej połowie średnicy trzpienia, a kąt wzniosu powierzchni podstawy wynosi 11 do 13°.

Korzystnie, element rozporowy przylega na końcu rowka wzdłużnego od strony tylnego końca elementu mocującego do półokrągłego ramienia oporowego.

Korzystnie, na elemencie rozporowym jest zaczepiony pierścień gumowy, pełniący rolę elementu ustalającego, który utrzymuje rozłącznie element oporowy we wzdłużnym rowku.

Korzystnie, zęby mają zróżnicowane powierzchnie boczne, przy czym krótsze boki znajdują się po stronie przedniego zakończenia.

Korzystnie, na przednim końcu elementu rozporowego umieszczony jest skos naprowadzający, sięgający wierzchołka pierwszego zęba.

Korzystnie, na tylnym końcu elementu mocującego znajduje się gwint wewnętrzny pod śrubę, pręt gwintowany.

Korzystnie, z gwintem wewnętrznym połączony jest otwór, który przez odsądzenie oporowe rozciąga się do wzdłużnego rowka i przecina go częścią swego przekroju, przy czym element rozporowy jest przesuwny w kierunku przedniego końca za pomocą takiego elementu, jak śruba, pręt gwintowany, narzędzie wbijające.

Korzystnie, element oporowy jest wykonany z żeliwa ciągliwego.

Korzystnie, element oporowy jest wykrojony z blachy, przy czym krawędzie wykroju z blachy są wygięte daszkowato do wewnątrz.

We wzdłużnym rowku o trapezowym przekroju, wykonanym np. metodą obróbki plastycznej, powstają nachylone do siebie pod kątem powierzchnie ślizgowe, których powierzchnia jest uszczelniona. Uszczelnienie poprawia własności ślizgowe, zmniejszając jednocześnie tendencję do zgrzewania na zimno i zacierania podczas przesuwu elementu we wzdłużnym rowku w trakcie procesu rozpierania. Dalsze zmniejszenie tendencji do zacierania uzyskuje się wskutek zmniejszenia nacisków powierzchniowych dzięki ustawionym pod kątem powierzchniom ślizgowym, które przejmująjednocześnie funkcję bocznej prowadnicy elementu rozprężnego w trakcie jego przesuwu.

179 660

Dzięki zębom umieszczonym na zewnętrznej powierzchni elementu rozporowego, mającym kształt daszkowaty i wystającym częścią swej wysokości poza trzpień, podczas wbijania elementu mocującego w przygotowany uprzednio otwór wyrabiany jest tylko rowek. Ponieważ w ściankę otworu wchodzi jedynie punkt wierzchołkowy uzębionego elementu rozporowego, opory występujące przy wbijaniu elementu mocującego są niewielkie.

Umieszczone na elemencie rozporowym zęby utrzymują go pewnie w wywierconym otworze, podczas gdy trzpień w czasie procesu kotwienia przesuwa się osiowo względem elementu rozporowego. Wznoszący się rowek wzdłużny powoduje promieniowe wciskanie elementu rozporowego na zewnątrz w ścianki otworu, przy czym daszkowaty kształt zębów zmniejsza opór wchodzenia zewnętrznej powierzchni elementu rozporowego. W następstwie tego zakotwienie wymaga jedynie niewielkiego momentu wkręcającego. Ponieważ wznosząca się powierzchnia podstawy wzdłużnego rowka kończy się na obwodzie zewnętrznym w pewnej odległości od przedniego zakończenia trzpienia, można po pierwsze stosować dłuższe elementy rozporowe o większej powierzchni docisku, a po drugie, większy kąt wzniosu powierzchni podstawy przy mniejszych przesuwach osiowych pozwala osiągnąć silniejsze rozpieranie promieniowe.

Z punktu widzenia zarówno własności ślizgowych, jak też wykonywania wzdłużnego rowka, szczególnie korzystne okazało się to, że obie powierzchnie ślizgowe są ustawione względem siebie pod kątem 100-120°, a szerokość podstawy między obiema powierzchniami ślizgowymi jest mniejsza niż szerokość podstawy między obiema powierzchniami przylegania elementu rozporowego. Ten ostatni warunek gwarantuje, że element rozporowy spoczywa swoimi powierzchniami przylegania wyłącznie na powierzchniach ślizgowych.

Aby element rozporowy był podparty przy wbijaniu elementu mocującego, na końcu rowka wzdłużnego od strony tylnego końca elementu mocującego znajduje się półokrągłe odsądzenie oporowe, do którego element rozporowy przylega w swym najniższym położeniu.

Ponadto przed wbiciem elementu mocującego w wywiercony otwór element rozporowy można osadzić przesuwnie w rowku wzdłużnym za pomocą elementu ustalającego, na przykład pierścienia gumowego, przetłoczenia lub temu podobnych, zapobiegając w ten sposób nieprzewidzianemu wypadaniu elementu rozporowego z rowka. Dobre działanie blokujące zębów w połączeniu z niewielkim oporem wbijania jest osiągane dzięki temu, że zęby mają zróżnicowane powierzchnie boczne, przy czym krótsze boki znajdują się po stronie przedniego zakończenia.

Dzięki temu, że na przednim końcu elementu rozporowego umieszczony jest, sięgający wierzchołka pierwszego zęba, skos naprowadzający, ułatwione jest wbijanie.

Dzięki temu z kolei, że element mocujący ma na swym tylnym końcu gwint wewnętrzny, można za pomocą śruby, pręta gwintowanego lub temu podobnego elementu zamocować przedmiot na elemencie mocującym zakotwionym w murze. Współpracujący z korpusem kołka ciężarek powoduje nieznaczny przesuw między korpusem kołka i osadzonym na stałe elementem rozporowym, który to przesuw wskutek wznoszącej się powierzchni podstawy wzdłużnego rowka prowadzi do wzmocnienia efektu rozporowego. Dzięki dobrym własnościom ślizgowym powierzchni ślizgowych osiowy przesuw między elementem rozporowym i korpusem kołka ma miejsce nawet wówczas, gdy otwór ulegnie poszerzeniu wskutek pęknięć.

W wielu wypadkach przesuw korpusu kołka względem elementu rozporowego jest niepożądany, ponieważ powoduje on również przesuw śruby ewentualnie pręta gwintowanego. Zapobiega się takiemu przesuwowi w ten sposób, że z gwintem wewnętrznym połączony jest otwór, który przez odsądzenie oporowe rozciąga do wzdłużnego rowka i przecina go częścią swego przekroju, przy czym element rozporowy jest przesuwany w celu zakotwienia elementu mocującego w kierunku przedniego końca za pomocą śruby, pręta gwintowanego lub narzędzia wbijającego.

Dzięki umieszczeniu między elementem rozporowym i wkręcaną śrubą lub prętem gwintowanym elementu sprężystego, korzystnie sprężyny dociskowej, uzyskuje się sprężysty docisk elementu rozporowego, w wyniku którego, w przypadku poszerzenia otworu na skutek pęknięć, następuje dosunięcie elementu rozporowego, w związku z czym dodatkowe

179 660 rozparcie nie wymaga osiowego przesuwu korpusu kołka. Jako element sprężysty można zastosować również trzpień gumowy.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia osadzony w otworze, wywierconym w elemencie konstrukcyjnym, element mocujący z elementem rozporowym, usytuowanym we wzdłużnym rowku obszaru rozporowego, fig. 2 - element mocujący według fig. 1 w pozycji zakotwionej w częściowym przekroju wzdłużnym, fig. 3 - element mocujący według fig. 2 w przekroju wzdłuż linii A-A, fig. 4 - element mocujący z gwintem wewnętrznym podczas procesu kotwienia za pomocą narzędzia do wbijania, ukazany w przekroju wzdłużnym, a fig. 5 - element mocujący według fig. 4 z wkręconym prętem gwintowanym i elementem sprężystym, umieszczonym między elementem rozporowym i prętem gwintowanym.

Przedstawiony na fig. 1 element mocujący 1 ma trzpień 2 z gwintem zewnętrznym 3 na tylnym końcu 4 oraz obszar rozporowy, utworzony przez rowek wzdłużny 5 o trapezowym przekroju i spoczywający w tym rowku 5 element rozporowy 6. Przesuwany bez trudu we wzdłużnym rowku 5 element rozporowy 6 jest przytrzymywany przez element ustalający 7, którym w przykładzie wykonania jest pierścień gumowy.

Na zewnętrznej powierzchni elementu rozporowego 6 znajdują się zęby 8 o daszkowatym przekroju (patrz fig. 3). Podczas wbijania elementu mocującego 1 w otwór 9 elementu konstrukcyjnego 10 element rozporowy 6 znajduje się w swej najniższej pozycji, w której tylne, półokrągłe zakończenie 11 elementu rozporowego 6 przylega do również półokrągłego i służącego jako odsądzenie oporowe 12 zakończenia wzdłużnego rowka 5. W położeniu tym zęby 8 wystają częścią swej wysokości poza trzpień 2 elementu mocującego.

Element mocujący 1 jest wbijany w otwór przez mocowany przedmiot 16. W wyniku nakręcania nakrętki 17 na wystający odcinek gwintu 3 trzpień 2 jest przesuwany względem elementu rozporowego 6 wzdłuż osi w kierunku ujścia otworu, tak że element rozporowy 6 jest przez wznoszącą się powierzchnię podstawy 18 wzdłużnego rowka 5 rozpychany promieniowo na zewnątrz (patrz fig. 2). Zęby 8 elementu rozporowego 6 zagłębiają się przy tym w ściance otworu i powodują zakotwienie elementu mocującego. Zęby 8 mają profil w kształcie piły, przy czym boczna powierzchnia 19 zębów jest zukosowana w kierunku przedniego zakończenia 14 celem zmniejszenia oporów wbijania. Element rozporowy 6 ma ponadto zukosowanie naprowadzające 28, które rozciąga się od przedniego końca elementu rozporowego aż po wierzchołek pierwszego zęba.

Figura 3 ukazuje przekrój wzdłuż zaznaczonej na fig. 2 linii A-A. Daszkowate ukształtowanie zęba 8 sprzyja głębokiemu wchodzeniu elementu rozporowego 6 w ściankę otworu elementu konstrukcyjnego 10. Na fig. 3 widoczny jest także trapezowy przekrój wzdłużnego rowka 5. W efekcie trapezowego kształtu powstają dwie, ustawione względem siebie pod kątem, powierzchnie ślizgowe 22, 23, na których element rozporowy 6 spoczywa swymi obiema powierzchniami przylegania 24, 25. Kąt p między obiema powierzchniami ślizgowymi ewentualnie obiema powierzchniami przylegania wynosi zazwyczaj 100-120°. Aby zapewnić ślizganie się powierzchni przylegania 24, 25 na powierzchniach ślizgowych 22, 23, szerokość podstawy 26 między obiema powierzchniami ślizgowymi jest nieco mniejsza niż szerokość podstawy 27 między obiema powierzchniami przylegania 24, 25 elementu rozporowego 6.

Przedstawiony na fig. 4 element mocujący la ma na swym tylnym końcu gwint wewnętrzny 30 do wkręcenia śruby lub pręta gwintowanego. Z gwintem wewnętrznym 30 łączy się, mający średnicę mniejszą niż rdzeń gwintu wewnętrznego, otwór 31, który wchodzi przez odsądzenie oporowe 12 we wzdłużny rowek 5 i przecina go częścią swego przekroju.

Wskutek tego element rozporowy 6 wchodzi swym tylnym końcem w otwór 31, tak że część robocza 32 narzędzia wbijającego 33 uderza o tylny koniec elementu rozporowego 6. Za pomocą narzędzia wbijającego 33 można teraz przesunąć element rozporowy 6 po wznoszącej się powierzchni podstawy 18 wzdłużnego rowka 5 w kierunku podstawy otworu. Element rozporowy 6 ulega przy tym zakleszczeniu w otworze 9 elementu konstrukcyjnego 10 i powoduje zakotwienie elementu mocującego. Osiowy przesuw elementu rozporowego 6 można również realizować bezpośrednio, wkręcając śrubę lub pręt gwintowany w gwint wewnętrzny 30. W tym przypadku można albo przedłużyć gwint wewnętrzny 30

179 660 poza odsądzenie oporowe 12, albo też umieścić na czołowej powierzchni śruby lub pręta gwintowanego fragment, odpowiednio zmniejszający otwór 31.

W ujęciu według fig. 5 w wewnętrzny gwint 30 elementu mocującego 1b wkręcony jest pręt gwintowany 34, na przykład celem podwieszenia rur, stropów i temu podobnych. Między elementem rozporowym 6 i prętem gwintowanym 34 umieszczona jest sprężyna dociskowa 35, pełniąca rolę elementu sprężystego. Sprężynę dociskową 35 można albo wsunąć po zakotwieniu elementu mocującego 1b za pomocą narzędzia wbijającego i unieruchomić prętem gwintowanym 34, albo też wykorzystać bezpośrednio do osiowego przesuwu elementu rozporowego 6 za pomocą pręta gwintowanego 34. Po wkręceniu śruby lub pręta gwintowanego sprężyna dociskowa 35 wywiera na element rozporowy 6 stały docisk, tak że z jednej strony osiąga się dodatkowe rozpieranie elementu rozporowego 6 w przypadku rozszerzenia otworu wskutek pękania, z drugiej zaś strony zabezpiecza się pręt gwintowany 34 przed wibracjami.

Element rozporowy 6 można wykonać albo z żeliwa ciągliwego metodą odlewania ciśnieniowego, albo też metodą obróbki plastycznej na zimno z wykorzystaniem narzędzia do tłoczenia i zginania. Element rozporowy wykonany z żeliwa ciągliwego posiada, na skutek zawartości grafitu, bardzo dobre własności ślizgowe.

179 660

FIG.3

179 660

179 660

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 2,00 zł.

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Element mocujący z umieszczonym na tylnym końcu elementem przytrzymującym do zamocowania przedmiotu na elemencie konstrukcyjnym, oraz co najmniej jednym, wychodzącym z przedniego końca i biegnącym w kierunku wzdłużnym przez część długości trzpienia elementu rozporowego, obszarem rozporowym, utworzonym z mającego wznoszącą się w kierunku przedniego zakończenia powierzchnię podstawy wzdłużnego rowka i osadzonego w tym rowku przesuwnego elementu rozporowego, znamienny tym, że rowek wzdłużny (5) jest wykonany metodą wybijania i posiada trapezowy przekrój o dwóch, ustawionych względem siebie pod kątem i wznoszącym się w kierunku przedniego zakończenia (14), powierzchniach ślizgowych (22, 23), przy czym element rozporowy (6) ma dwie, spoczywające na powierzchniach ślizgowych (22, 23), powierzchnie przylegania (24, 25) oraz jest na zewnętrznej powierzchni zaopatrzony w zęby (8), które wystają poza trzpień (2) co najmniej częścią swej wysokości.
2. 2. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że obie powierzchnie ślizgowe (22, 23) wzdłużnego rowka (5) są ustawione względem siebie pod kątem 100-120°.
3. 3. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że szerokość podstawy (26) między obiema powierzchniami ślizgowymi (22, 23) jest nieco mniejsza niż szerokość podstawy (27) między obiema powierzchniami przylegania (24, 25) elementu rozporowego (6).
4. 4. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że głębokość rowka wzdłużnego (5) od strony tylnego zakończenia (4) elementu mocującego (1) odpowiada co najmniej połowie średnicy trzpienia (2), a kąt wzniosu (a) powierzchni podstawy wynosi 11 do 13°.
5. 5. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że element rozporowy (6) przylega na końcu rowka wzdłużnego (5) od strony tylnego końca (4) elementu mocującego do półokrągłego ramienia oporowego (12).
6. 6. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że na elemencie rozporowym (6) jest zaczepiony pierścień gumowy, pełniący rolę elementu ustalającego (7), który utrzymuje rozłącznie element oporowy (6) we wzdłużnym rowku (5).
7. 7. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że zęby (8) mają zróżnicowane powierzchnie boczne, przy czym krótsze boki (19) znajdują się po stronie przedniego zakończenia (14).
8. 8. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że na przednim końcu elementu rozporowego (6) umieszczony jest skos naprowadzający (28), sięgający wierzchołka pierwszego zęba (8).
9. 9. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że na tylnym końcu elementu mocującego (1a, 1b) znajduje się gwint wewnętrzny (30) pod śrubę, pręt gwintowany (34).
10. 10. Element według zastrz. 9, znamienny tym, że z gwintem wewnętrznym (30) połączony jest otwór (31), który przez odsądzenie oporowe (12) rozciąga się do wzdłużnego rowka (5) i przecina go częścią swego przekroju, przy czym element rozporowy (6) jest przesuwny w kierunku przedniego końca za pomocą takiego elementu jak śruba, pręt gwintowany (34), narzędzie wbijające (33).
11. 11. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że element oporowy (6) jest wykonany z żeliwa ciągliwego.
12. 12. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że element oporowy (6) jest wykrojony z blachy, przy czym krawędzie wykroju z blachy są wygięte daszkowato do wewnątrz.