PL178292B1 - Parasol, zwłaszcza parasol stojakowy - Google Patents

Abstract

1. Parasol, zwlaszcza parasol stojakowy, parasol przeciwsloneczny, parasol ogrodowy, ze stelazem, konstrukcja czaszy i pokryciem paraso- la, w którym prety czaszy umocowane sa przegu- bowo do drazka parasola przesuwnego teleskopowo wzgledem rury stojakowej i zwien- czonego koronka, z suwakiem przesuwnym wzdluz rury stojakowej, przy czym do suwaka zamocowane sa przegubowo wsporniki ukosne zamocowane przegubowo do pretów czaszy, zas suwak i koronka wykonuja ruch przeciwbiezny przy otwieraniu i zamykaniu parasola, oraz z co najmniej jednym wspornikiem pomocniczym usytuowanym przegubowo powyzej suwaka, po- miedzy trzonem parasola i pretem czaszy, przy czym suwak posiada urzadzenie ryglujace, dla blokowania suwaka w jego górnym polozeniu, w którym pokrycie parasola jest napiete, znamien- ny tym, ze urzadzenie ryglujace (12) polaczone jest poprzez urzadzenie mocujace z przesuwnym krazkiem (2), korzystnie z koronka (3). f i g .1 PL

Description

Przedmiotem wynalazkujest parasol, zwłaszcza parasola stojakowy, parasol przeciwsłonecznego, parasol ogrodowy i tym podobne, że stelażem, konstrukcją czaszy i pokryciem parasola, w którym pręty czaszy umocowane są przegubowo do drążka parasola przesuwnego teleskopowo względem rury stojakowej i zwieńczonego koronką, przy czym wzdłuż rury stojakowej przesuwa się suwak do którego zamocowane sąprzegubowo wsporniki ukośne umocowane przegubowo do prętów czaszy, a koronki i suwak, przy otwieraniu i zamykaniu parasola poruszają się przeciwbieżnie, oraz z co najmniej jednym wspornikiem pomocniczym usytuowanym przegubowo powyżej suwaka, pomiędzy trzonem parasola i prętem czaszy, przy czym suwak posiada urządzenie ryglujące za pomocą którego blokowany jest w swym górnym położeniu, a pokrycie parasola jest napięte.

178 292

Parasol tego rodzaju jest znany z niemieckiego opisu patentowego nr DE-A-41 06 147. Opisany w tej publikacji parasol jest wykonany tak, że pokrycie parasola otwiera łatwo i bez napędu, nawet słaba osoba uruchamiając ręcznie suwak i urządzenie ryglujące, oraz napinające pokrycie z wystarczająco dużym zabezpieczeniem przed wiatrem.

Szczególne znaczenie przywiązuje się przy tym do zabezpieczenia przed wiatrem, gdyż służy jako ochrona przy każdej pogodzie i jego zamknięcie przy nadchodzącym nagle silniejszym wietrze często jest niepożądane lub nawet natychmiast niemożliwe. Jeżeli pokrycie parasola, tzn. powłoka czaszy, jest napięta niedostatecznie, to prowadzi to, przy ataku wiatru, do turbulencji przy górnej i dolnej stronie powłoki. Wskutek tego powstaje łopotanie, wywierające nieprzewidywalne i nie kontrolowane siły na stelaż parasola. Na skutek tych sił mogą ulec zmianie położenia względem siebie punktów przegubu stelaża parasola tak, że pokrycie parasola staje się nietrwałe lub nieustalone.

Aby uniknąć uszkodzenia lub nawet zniszczenia pokrycia parasola przy silnym wietrze lub wichrze, konieczne jest dokładnie określonej trwałe w czasie napięcia powłoki parasola.

Do tego celu w w/w opisie DE-A-41 06 147 zaproponowano zastosowanie urządzenia ryglującego, które współpracuje z ramieniem mocującym zamocowanym do trzonu parasola. Otwarcie parasola przez jedną osobę przeprowadza się tak, że najpierw pociąga ona ku sobie zewnętrzny brzeg pokrycia i otwiera przez to parasol częściowo. Ponieważ koronka i suwak poruszają się przeciwbieżnie przez co środek ciężkości konstrukcji czaszy pozostaje w przybliżeniu na tej samej wysokości, po przerwaniu lub zakończeniu ręcznego oddziaływania siły, konstrukcja czaszy zatrzymuje się. Dlatego przy wystarczająco rozciągniętym pokryciujego brzeg można puścić i uchwycić suwak przesuwny wzdłuż rury stojakowej. Przesunięcie suwaka do góry, które można wykonać w prosty sposób, powoduje wtedy znaczne otwarcie parasola, przy którym zauważalna staje się siła konieczna do napięcia pokrycia parasola, której nie można już uzyskać przez dalsze ręczne przesuwanie suwaka. W tej pozycji znacznego otwierać, konstrukcja czaszy po uwolnieniu suwaka pozostaje nieruchoma tak, że również ręcznie, można uruchomić urządzenie ryglujące za pomocą którego suwak blokowany jest w swym górnym położeniu a pokrycie czaszy zostaje napięte. Urządzenie ryglujące posiada w tym celu dźwigniowe zamknięte mocujące, które współpracuje z oporą usytuowaną przy dolnym końcu ramienia mocującego. Przy niewielkim nakładzie siły suwak można przesunąć wzdłuż rury stojakowej tak daleko do góry, że pałąkowa sprężyna napinająca dźwigniowego zamknięcia mocującego zahacza o oporę i zostaje zamocowana przez obrót dźwigni ręcznej.

Za pomocąkonstrukcji urządzenia ryglującego znanej z DE-A-4106147, można zapewnić łatwe ręczne napinanie pokrycia parasola dające wystarczające zabezpieczenie przed wichurąw parasolach stojakowych, dla takich parasoli o średnicy nie przekraczającej 4 m. Wada stwierdzona w takich parasolach, która będzie poniżej omówiona, nie występuje tujeszcze w takim stopniu aby wpływała ujemnie na żądaną w znanych konstrukcjach odporność na boczne podmuchy wiatru.

Jak stwierdzono, w znanym z opisu DE-A-41 06 147 parasolu, luzy w przegubach i łożyskach konstrukcji czaszy prowadzą do małej odporności na boczne podmuchy wiatru. Poza tym rozciągliwość resztkowa pokrycia pozostała po napięciu czaszy prowadzi do zmniejszania się napięcia wraz z upływem czasu. Ta rozciągliwość resztkowa jest tym większa im większa jest średnica parasola. Jeżeli uwzględnić, że powierzchnia parasola o średnicy 5 m jest o ponad 50% większa od powierzchni parasola o średnicy 4 m, to widać, że przy większych parasolach stojakowych przeciwdziałające pożądanej odporności na oboczne podmuchy wiatru poddawanie się czaszy ze względu na jej rozciągliwość resztkową, rośnie w znacznym stopniu.

Ponadto w parasolach o większych średnicach środek ciężkości całej konstrukcji znajduje się stosunkowo wysoko w stosunku do poziomu powierzchni ustawienia parasola, co również wpływa na stabilność i pewność ustawienia parasola. Gdy parasol poddany jest obciążeniu śniegiem to jego środek ciężkości przesuwa sięjeszcze bardziej do góry tak, żejeszcze bardziej wzrasta problem wystarczającego zabezpieczenia przed przewróceniem i odporności na wyboczenie zwłaszcza przy silnym wietrze.

178 292

Zadaniem wynalazku jest więc opracowanie parasola wspomnianego rodzaju, w którym zwiększona jest odporność na boczne podmuchy wiatru a także pewność ustawienia.

Zadanie to według wynalazku zostało rozwiązanie przez to, że urządzenie ryglujące połączone jest poprzez urządzenie mocujące z przesuwnym drążkiem, korzystnie z koronką.

Korzystnie w parasolu według wynalazku urządzenie mocujące stanowi ramię mocujące zamocowane do przesuwalnego drążka, korzystnie do komórki.

Urządzenie ryglujące stanowi dźwigniowe zaniknięcie mocujące, przy czym przy dolnym końcu ramienia mocującego dźwigniowe zamknięcie mocujące ma oporę oraz współpracujący z oporą element napinający.

W parasolu według wynalazku element napinający dźwigniowego zamknięcia mocującego umieszczony jest przy przedłużaczu, przy czym przedłużacz w postaci rury usytuowany przeciwległe do pokrycia parasola zaopatrzony jest w suwak.

Suwak posiada przelotowy otwór, korzystnie otwartą szczelinę, przez którą przechodzi ramie mocujące, które ma dokładną regulację swej długości.

Korzystnie, parasol według wynalazku ma drugie urządzenie ryglujące, które połączone jest z drugim urządzeniem mocującym usytuowanym przy rurze stojakowej.

Dolny koniec ruchomego drążka, ma przedłużenie dla rozłożenia ciężaru ruchomych części parasola oraz istniejącego tarcia.

W dolnym obszarze ruchomego drążka, umieszczony jest ciężar stabilizujący rozkład ciężaru ruchomych części parasola oraz istniejącego tarcia.

Ciężar stabilizujący wsunięty jest w dolny, otwarty koniec ruchomego drążka i unieruchomiony jest w położeniu wsuniętym.

Za pomocąwykonania, według wynalazku, urządzenia ryglującego nie tylko suwak zostaje zablokowany w swym górnym położeniu powodując napięcie pokrycia parasola, lecz również koronka zostaje zablokowana w swym pionowym położeniu. Niespodziewanie okazało się, że za pomocą tych środków, zwłaszcza w większych parasolach stojakowych, unika się ujemnych skutków powodujących zmniejszenie pożądanej dużej stabilności parasola.

Stwierdzono, że wspomniany ujemny efekt spowodowany jest w istotny sposób przez to, że koronka, na podstawie siły reakcji przeciwbieżnego ruchu koronki i suwaka przy napinaniu parasola, usiłuje przesunąć się do góry. W znanych parasolach dzieje się to rzeczywiście aż do pewnego stopnia, do czego przyczyniają się luzy w przegubach i łożyskach konstrukcji czaszy oraz podatność różnorodnych cięgieł powierzchniowego mechanizmu nośnego, tzn. pokrycia. W parasolu skonstruowanym według opisu DE-A-41-06-147, mającym średnicę 5 m, zmierzone wysunięcie się koronki wynosiło ok. 3 cm. Nawet taka wielkość nie jest dopuszczalna w tego rodzaju parasolach ze względu na żądanie dużej jego stabilności.

W konstrukcji według wynalazku przesuwanie się koronki po napięciu parasolajest całkowicie zablokowane, prze co wyeliminowane sąwady znanych parasoli, zwłaszcza o większych średnicach.

Suwak posiada przedłużacze w postaci rury usytuowanej przeciwległe do pokrycia parasola (przy którym to przedłużaczu umieszczonyjest element napinaj ący dźwigniowego zamknięcia mocującego) dla ułatwienia manipulacji przy otwieraniu i zamykaniu parasola. Wskutek tego, przy otwieraniu parasola suwak może być uchwycony możliwie najniższej, a zaryglowanie suwaka znaj dującego się w górnym położeniu, następuje na wysokości piersi osoby obsługuj ącej.

Do precyzyjnego ustawiania końcowej pozycji suwaka i do napinania pokrycia parasola, ramię mocujące ma dokładną regulację swego położenia.

W większych parasolach stojakowych, powyżej średnicy 4 m, nakład siły koniecznej do napięcia pokrycia przy pomocy urządzenia ryglującego, jest tak duży, że np. bez pomocy nadmiernego przedłużenia dźwigni napinającej urządzenia ryglującego, jest niemożliwy do ręcznego wykonania. Niespodziewanie okazało się, że również w parasolach o średnicy przekraczającej 5 m możliwe jest ich łatwe otwarcie ręczne bez napędów pomocniczych,jeżeli zastosować dodatkowo oprócz znanego urządzenia ryglującego drugie urządzenie ryglujące, które współpracuje z drugim urządzeniem mocującym usytuowanym przy rurze stojakowej. Napinanie pokrycia parasola obejmuje wtedy dwie fazy napinania. Na przykład najpierw za pomocądrugiego urządzenia ryglującego suwak przesu178 292 wa się w położenie, w którym uzyskuje się ręcznie bez trudu wstępne napięcie pokrycia a suwak blokuje się za pomocą drugiego urządzenia ryglującego.

Następnie uruchamia się urządzenie ryglujące według wynalazku, za pomocą którego na koronkę wywiera się siłę skierowanąw stronę suwaka, przy czym koronka ta, po osiągnięcia napięcia pokrycia dokładnie określonego i stałego w czasie, zostaje zablokowana. Okazało się, że również tę siłę może wprowadzić bez trudu nawet słaba osoba. W ten sposób, nawet przy większych parasolach stojakowych można urzeczywistnić zalety prostego ręcznego otwierania i napinania pokrycia, uzyskując dużą stabilność nawet przy działaniu silnych wiatrów/.

Przy zamykaniu, w odwrotnej kolejności, odpręża się i odryglowuje najpierw urządzenie ryglujące według wynalazku, a następnie odprężną i odryglowuje się drugie urządzenie ryglujące. Uzyskane zalety są szczególne, gdy uwzględni się, że w parasolu o średnicy 5 m statyczny potencjał napinania otwartego parasola wynosi ok. 300 kp.

Drugie urządzenie ryglujące może również stanowić dźwigniowe zamknięcie mocujące posiadające trwale zamocowaną oporę i współpracujący z nią element napinający⁷. Element napinający umieszczony jest przy suwaku w kształcie rury, w miejscu które położone jest przeciwległe do elementu napinającego urządzenia ryglującego według wynalazku.

Odporność na boczne podmuchy wiatru i pewność nastawienia otwartego parasola można zwiększyć jeszcze bardziej przez to, że dolny koniec ruchomego drążka jest przedłużony w porównaniu do zwykłych parasoli tego rodzaju tak, że środek ciężkości całego parasola położony jest znacznie niżej względem powierzchni ustawienia parasola. Wskutek tego znacznej poprawie ulega zabezpieczenie przed przewróceniem oraz wytrzymałość na wyboczenie parasola, zwłaszcza przy silnym wietrze i większym obciążeniu śniegiem.

Okazało się, że wzrost ciężaru związany z przedłużeniem drążka służy do wyważenia rozkładu ciężaru ruchomych części parasola oraz tarć tak, że przy puszczeniu suwaka z ręki podczas otwierania parasola, suwak zatrzymuje się lub tylko wolno się porusza tak, że parasol początkowo przez końcowe rozciągnięcie zewnętrznego brzegu pokrycia łatwo otwiera się częściowo, a następnie suwak chwyta się lekko i przesuwa się do góry wzdłuż rury stojakowej. Siła potrzebna do przesunięcia suwaka nie przekracza 15 kp, dla dużych parasoli o średnicy powyżej 6 m, a zwłaszcza nie przekracza 8 kp, natomiast dla mniejszych parasoli jest ona odpowiednio mniejsza. Dotychczas wyważenie to uzyskiwano przez taki dobór wsporników ukośnych i położenia punktów przegubowych wsporników ukośnych przy prętach czaszy, że podczas przesuwania suwaka środek ciężkości konstrukcji czaszy pozostał w przybliżeniu na tej samej wysokości. Dla parasoli wytwarzanych w szeregu różnych wielkości, dla każdej wielkości parasola konieczne było zastosowanie części o różnych rozmiarach. Wspomniane rozwinięcie wynalazku umożliwia poprawę pewności ustawienia i odporności na boczne podmuchy wiatru przy jednoczesnym wyważeniu ciężarów i zachowaniu w znacznym stopniu jednakowych części dla parasoli różnej wielkości.

W najczęstszych przypadkach optymalnego wyważenia ciężarów ruchomych części i tarć, wspomniane środki łączy się z tym, że dodatkowo w dolnym obszarze ruchomego drążka sytuuje się odpowiednio dobrany ciężar stabilizujący. Przez taką kombinację przedłużenia ruchomego drążka o dokładnie wyliczoną długość i umieszczenie dokładnie obliczonego ciężaru stabilizującego, możliwe jest dla serii parasoli i standardowych wielkościach takie wyważenie części konstrukcyjnych przy minimalnej liczbie różnego ich zwymiarowania, że przy wypuszczeniu z ręki suwaka podczas otwierania parasola, suwak przynajmniej w przybliżeniu zatrzymuje się. Ciężar stabilizujący powoduje dalsze obniżenie położenia środka ciężkości całego parasola, przyczyniając się do odporności na podmuchy wiatru i pewności ustawienia.

W korzystnym wykonaniu ciężar stabilizujący wsunięty jest w dolny koniec ruchomego drążka i zablokowany jest w tym położeniu.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 - przedstawia parasol w położeniu otwartym, fig. 2 - parasol z fig. 1, w położeniu zamkniętym, fig. 3 - szczegóły drążka parasola z urządzeniem ryglującym, pokazane schematycznie, w powiększeniu, fig. 4 - drugi parasol w położeniu otwartym, fig. 5 - parasol z fig. 4, w położeniu zamkniętym, fig. 6 - szczegóły parasola z fig. 4, pokazane schematycznie, w powiększeniu,

178 292 fig. 7 - trzy różne długości ruchomego drążka parasola, z umieszczonymi w nich ciężarami stabilizującymi, fig. 8 - przekrój wzdłużny przez dolny koniec ruchomego drążka parasola, a fig. 9 - przekrój poprzeczny wzdłuż linii IX - IX z osadzonym trzpieniem mocującym.

Parasol przedstawiony na fig. 1 i 4 posiada rurę stojakową 1, w której osadzony jest przesuwny teleskopowo drążek 2 parasola. Drążek 2 posiada koronkę 3, do której umocowane są przegubowo pręty czaszy 5. Wzdłuż nieruchomej rury stojakowej 1 ułożyskowany jest przesuwnie suwak 4. Pmiędzy suwakiem 4 i prętami czaszy 5, usytuowane sąwsporniki ukośne, zamocowane przegubowo po obu stronach. Punkty zamocowania przegubowego oznaczone są cyfrową 7. Parasol posiada ponadto wsporniki pomocnicze 8 rozmieszczone wokół równomiernie, w liczbie co najmniej dwóch, w układzie naprzeciwległym. Wsporniki pomocnicze z jednej strony połączone sąprzegubowo w punkcie 9 z rurą stojakową 1, a z drugiej strony połączone sąprzegubowo w punkcie 10, z prętami czaszy 5.

Suwak 4 ma skierowany do dolnego końca drążka rurowy przedłużacz 4a, który służy do ułatwienia manipulacji przy przesuwaniu suwaka 4. Przy rurowym przedłużaczu 4a znajduje się urządzenie ryglujące 12 w postaci dźwigniowego zamknięcia mocującego. Współpracuje ono z oporą 11 usytuowanąprzy dolnym końcu nieruchomego ramienia mocuj ącego 13, które zamocowane jest trwale przy koronce 3 w punkcie 15. Pokrycie parasola oznaczone jest liczbą 14.

Przy zamykaniu względnie otwieraniu parasola, koronka 3 i suwak 4 przesuwają się ku sobie względnie oddalają się od siebie, w sposób wymuszony. Ta wymuszona przeciwbieżność koronki 3 i suwaka 4 powstaje na skutek konstrukcji stelaża i diametralnie usytuowanych wsporników pomocniczych 8, które w punkcie 9 umocowane sąprzegubowo do rury stojakowej 1, a w punkcie 10 zahaczają o pręty czaszy. Przy zamykaniu, suwak 4 wraz z rurowym przedłużaczem 4a przesuwane są do dołu, przy czym wsporniki pomocnicze 8 poruszająwsporniki ukośne 6 w kierunku do drążka parasola. Wskutek tego drążek 2 z koronką 3 przesuwają się do góry, co powoduje przyleganie prętów czaszy do rury stojakowej 1. Suwak 4, z przedłużaczem rurowym 4a służącymjako uchwyt, przy zamkniętym parasolu, najpierw, prawie do całkowitego otwarcia parasola przesuwany jest do góry przy bardzo małym nakładzie siły. Gdy podczas podnoszenia do góry suwaka 4,4a osiągnięta została pierwsza faza oporu dla ręki (początek właściwej fazy napinania czaszy), przechylna pałąkowo sprężyna napinająca 16 dźwigniowego zamknięcia mocującego zahacza o oporę 11 za pomocą dźwigni napinającej 17. Wskutek tego zablokowana jest początkowa tendencja suwaka 4, 4a przesuwania się do dołu po uwolnieniu przedłużonego do dołu i służącego jako uchwyt przedłużacza 4a. Następnie dźwignia ręczna 17 urządzenia ryglującego 12, przy pokonaniu punktu nacisku, zostaje przedłożona do dołu ręcznie, np. za pomocą ręcznego uchwytu. Za pomocą tego procesu przekładania dźwigni mocującej 17 wytworzona zostaje siła, którajest konieczna do pokonania pozostałej drogi podnoszenia suwaka 4 i związanego z tym mechanicznego oporu, jaki powstaje przy napinaniu pokrycia parasola.

Długość ramienia mocującego 13 jest tak dobrana, że przy ręcznym podnoszeniu suwaka 4,4a pałąk napinający 16 urządzenia ryglującego 12 przechodzi co najmniej w przybliżeniu, w takie położenie przestrzenne, w którym pałąk 16 bez trudu zahacza o oporę 11 przy dolnym końcu ramienia 13, zanim jeszcze, przy dalszym podnoszeniu suwaka, ustali się większy mechaniczny opór od tego jaki istnieje podczas wyłącznego przebiegu podnoszenia suwaka 4,4a.

Suwak 4 posiada przelotowy otwór 18 względnie otwartą szczelinę podłużną, przez którą przechodzi ramię mocujące 13 tak, że podczas przesuwania suwaka może się przesuwać praktycznie bez tarcia.

Zamiast opisanego wykonania można również ramię mocujące dla opory umocować na przesuwalnym drążku 2, powyżej rury stojakowej 1, lub wewnątrz rury stojakowej 1. W tym ostatnim przypadku, przesuwalność drążka 2 względnie suwaka 4 zapewniona jest przez to, że drążek 2 względnie suwak 4,4a ma pionowe wycięcia w postaci podłużnych otworów o odpowiedniej długości, usytuowanej w wewnętrznej ścianie drążka, poprzez które ramię mocujące zahacza o oporę 11. Opora 11 może być przy tym połączona z ramieniem w jedną część tworzącą oporę.

W przykładzie wykonania przedstawionym na rysunku, do prowadzenia ramienia mocującego 13, powyżej suwaka4,4a znajduje się dodatkowy element prowadzący 19umieszczo178 292 ny na mrze stojakowej 1 i posiadający przelotowy otwór 20 lub otwartą podłużną szczelinę, w której ramię mocujące 13 ślizga się bez oporów.

Przykład wykonania przedstawiony na fig. 4-6, dotyczy większego parasola, na przykład o średnicy 5 m, który ma drugie urządzenie blokujące 21. Usytuowane jest ono przy suwaku 4,4a w miejscu, diametralnie przeciwległym pierwszemu urządzeniu ryglującemu 12. Tak jak pierwsze, wykonane jest ono w postaci dźwigniowego zamknięcia mocującego, współpracującego z oponą 11. Opora 11 znajduje się przy dolnym końcu drugiego sztywnego ramienia mocującego 22, które powyżej drogi przesuwu suwaka 4, połączone jest trwale z rurą stojakową 1, na przykład przy elemencie prowadzącym 19.

W celu otwarcia parasola, najpierw suwak 4, za pomocą uchwytu w postaci rurowego przedłużacza 4a, przesuwa się go do góry przy niewielkim nakładzie siły, aż do znacznego otwarcia parasola. Gdy odczuwa się już pierwszy opór stawiany ręce (początek fazy napinania czaszy), to przechylną pałąkową sprężynę napinającą 16 drugiego urządzenia ryglującego 21 zahacza się w oporze 11, używając do tego ręcznej dźwigni 17. Następnie ręczną dźwignię 17 drugiego urządzenia ryglującego 21, przemieszcza się do dołu po pokonaniu punktowego nacisku, wskutek czego już w tej pierwszej fazie napinania uzyskuje się znaczne napięcie wstępne pokrycia parasola, a w urządzeniu ryglującym 12 usytuowanym po przeciwnej stronie suwaka 4, 4a pałąkowa sprężyna napinająca 16 może być osadzona w oporze 11, przy użyciu ręcznej dźwigni 17.

Ręczna dźwignia urządzenia ryglującego 12, po pokonaniu punktowego nacisku, może zostać przemieszczona do dołu, wskutek czego koronka 3, poprzez sztywne ramię mocujące 13, pociągnięta zostaje do dołu. Mimo, że droga przesuwu koronki 3 wynosi tylko kilka centymetrów, to przy położeniu wsporników ukośnych 6 i wsporników pomocniczych 8 ustalonym przy pierwszej fazie napinania, droga ta powoduje dalsze uwypuklenie się pokrycia parasola, powodując zwiększenie się napięcia całego pokrycia. Za pomocą tej drugiej fazy napinania uzyskuje się statyczny potencjał napięcia pokrycia, który dotychczas był nieosiągalny bezpośrednio lub pośrednio, za pomocą żadnych innych, zwłaszcza beznapędowych konstrukcji parasola.

Do prowadzenia drugiego ramienia mocującego 22, suwak 4 ma przelotowy otwór względnie otwartą wzdłużną szczelinę, umożliwiającą swobodne ślizganie się ramienia 22 w stosunku do przesuwania suwaka 4.

Aby uzyskać możliwie niskie położenie środka ciężkości całego parasola względem powierzchni jego ustawienia, a tym samym bardzo dobre zabezpieczenie przed przewróceniem i wyboczeniem, rozkład ciężaru ruchomych części parasola oraz istniejące tarcia, przez odpowiednie dobranie długości ruchomego drążka 2 i przez wprowadzenie ciężaru stabilizującego 24 w dolny otwarty koniec drążka 2, jak to przedstawiono w trzech przykładach na fig. 7, został tak dobrany, że przy wypuszczeniu z ręki suwaka 4 podczas otwierania parasola, suwak 4 najwyżej zatrzymuje się. Przy większych średnicach parasola przedłużenie drążka 2 idzie w parze ze zwiększeniem wysokości parasola. Ograniczona jest ona tylko przez oparcie się dolnego końca drążka 2 przy otwartym parasolu, o wewnętrzne wzmocnienie znajdujące się w dolnym obszarze rury stojakowej 1 (na rysunku nie przedstawionej).

Jak wynika z fig. 8, ciężar stabilizujący 24 wsuwany jest w dolny otwarty koniec ruchomego drążka 2, przy czym dolny koniec zamknięty jest wtedy za pomocą wpustu 25 ze sztucznego tworzywa. Pierścieniowy wpust 25 wystaje promieniowo przy dolnym końcu drążka 2 i swązewnętrzną ścianą przylega do wewnętrznego profilu rury stojakowej 1. Swym przedłużeniem 26 wpust 25 wchodzi w dolny koniec drążka 2 i zamocowany jest tam do drążka 2 za pomocą dwóch promieniowo usytuowanych śrub 27.

Ciężar stabilizujący 24 umieszczony jest nad przedłużeniem 26 i posiada promieniowy, przelotowy otwór 29 usytuowany wjednej linii z dwoma naprzeciwległe położonymi otworami 28, wykonanymi w drążku 2.

Jak widać z przekroju poprzecznego przedstawionego na fig. 9, ciężar stabilizujący 24 jest unieruchomiony za pomocą trzpienia mocującego 30, przechodzącego przez otwory 28 i przelotowy otwór 29.

178 292

FIG. 2

178 292

178 292

FIG. 5

178 292

Fig.8

178 292

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł.

Claims (10)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Parasol, zwłaszcza parasol stojakowy, parasol przeciwsłoneczny, parasol ogrodowy, ze stelażem, konstrukcją czaszy i pokryciem parasola, w którym pręty czaszy umocowane są przegubowo do drążka parasola przesuwnego teleskopowo względem rury stojakowej i zwieńczonego koronką, z suwakiem przesuwnym wzdłuż rury stojakowej, przy czym do suwaka zamocowane są przegubowo wsporniki ukośne zamocowane przegubowo do prętów czaszy, zaś suwak i koronka wykonują ruch przeciwbieżny przy otwieraniu i zamykaniu parasola, oraz z co najmniej jednym wspornikiem pomocniczym usytuowanym przegubowo powyżej suwaka, pomiędzy trzonem parasola i prętem czaszy, przy czym suwak posiada urządzenie ryglujące, dla blokowania suwaka w jego górnym położeniu, w którym pokrycie parasolajest napięte, znamienny tym, że urządzenie ryglujące (12) połączone jest poprzez urządzenie mocujące z przesuwnym krążkiem (2), korzystnie z koronką (3).
2. 2. Parasol według zastrz. 1, znamienny tym, że urządzenie mocujące stanowi ramię mocujące (13) zamocowane do przesuwnego drążka (2), korzystnie do koronki (3).
3. 3. Parasol według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że urządzenie ryglujące (12) stanowi dźwigniowe zamknięcie mocujące, przy czym przy dolnym końcu ramienia mocującego (13) dźwigniowe zamknięcie mocujące ma oporę (11) oraz współpracujący z oporą(11) element napinający (16,17).
4. 4. Parasol według zastrz. 3, znamienny tym, że element napinający (16,17) dźwigniowego zamknięcia mocującego umieszczony jest przy przedłużeniu (4a), przy czym przedłużacz (4a) w postaci rury usytuowany przeciwległe do pokrycia parasola, zaopatrzony jest w suwak (4).
5. 5. Parasol według zastrz. 4, znamienny tym, że suwak (4) posiada przelotowy otwór (18), korzystnie otwartą szczelinę, przez którą przechodzi ramię mocujące (13).
6. 6. Parasol według zastrz. 2 albo 5, znamienny tym, że ramię mocujące (13) ma dokładną regulację swej długości.
7. 7. Parasol według zastrz. 1, znamienny tym, że ma drugie urządzenie ryglujące (21), które połączonejest z drugim urządzeniem mocującym (22) usytuowanym przy rurze stojakowej (1).
8. 8. Parasol według zastrz. 1, znamienny tym, że dolny koniec ruchomego drążka (2), ma przedłużenie dla rozłożenia ciężaru ruchomych części parasola oraz istniejącego tarcia.
9. 9. Parasol według zastrz. 1, znamienny tym, że w dolnym obszarze ruchomego drążka (2), umieszczony jest ciężar stabilizujący (24) rozkład ciężaru ruchomych części parasola oraz istniejącego tarcia.
10. 10. Parasol według zastrz. 9, znamienny tym, że ciężar stabilizujący (24) wsunięty jest w dolny, otwarty koniec ruchomego drążka (2) i unieruchomiony jest w położeniu wsuniętym.