PL176903B1 - Płyta nawierzchniowa - Google Patents

Abstract

1 . P ly ta n a w i e r z c h n io w a z p la s k a p o w i e r z c h - n ia g ó r n a i p la s k a p o w ie r z c h n ia d o l n a , z a o p a - tr z o n a n a k a z d e j p o w i e r z c h n i b o c z n e j w d w a t r a p e z o w e w y s t a ja c e , p r o s to p a d le d o n ie j w y s t e - p y , u m i e s z c z o n e s y m e t r y c z n i e w z g l e d e m p r z e - b i e g a j a c e j m i e d z y ty m i w y s t e p a m i o s i s y m e t r ii p l y t y , p r z y c z y m n a s a s ia d u ja c y c h z e s o b a p o w i e - r z c h n ia c h b o c z n y c h p ly ta n a w i e r z c h n i o w a m a p o je d n y m w y s t e p ie b e z p o s r e d n io p r z y le g a j a c y m d o n a r o z a , u tw o r z o n e g o p r z e z te p o w ie r z c h n i e b o c z - n e o r a z p o je d n y m w y s te p ie b e z p o s r e d n io p r z y le g a j a c y m d o n a r o z y , u t w o r z o n y c h p r z e z n a - p r z e c i w l e g l e p o w i e r z c h n i e b o c z n e , z n a m ie n n a ty m , z e n a p o z o s ta ly c h s a s ia d u ja c y c h z e s o b a p o w i e r z c h n ia c h b o c z n y c h ( 2 7 i 2 7 ) p ly ta ( 3 0 ) m a p o d w a w y s t e p y ( 2 2 " ) , u m i e s z c z o n e o d s i e b i e w o d l e g l o s c i n i e c o w i e k s z e j o d d l u g o s c i w y s t e p u ( 2 2 ,2 2 ', 2 2 " ) , p r z y c z y m z b i e z n e b o c z n e p o w i e r z - c h n i e ( 2 8 ) w y s t e p ó w ( 2 2 ,2 2 ', 2 2 " ) s a z a k o n c z o n e u n a s a d y w y s t e p u - p r z e j s c i o w a p o w i e r z c h n i a lu - k o w a ( 3 3 ) , la c z a c a w y s t e p z p o w i e r z c h n i a b o c z n a ( 2 6 lu b 2 7 ) p ly ty ( 3 0 ) , n a to m ia s t n a w i e r z c h o l k u s a z a k o n c z o n e p r z e j s c io w a p o w i e r z c h n i a l u k o w a ( 3 4 ) , la c z a c a n a c h y lo n a p o w i e r z c h n ie ( 2 8 ) w y s t e - p u z je g o p o w ie r z c h n i a c z o l o w a . PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest płyta nawierzchniowa mająca zastosowanie do układania chodników ulicznych, alejek w parkach i ogrodach oraz innych słabo obciążanych nawierzchni.

Z europejskiego opisu patentowego nr EP 0274344 znana jest kostka nawierzchniowa z płaską powierzchnią górną i płaską powierzchnią dolną, mająca w rzucie z góry postać złożonych swymi podstawami dwóch trapezów, zaopatrzona na swej dłuższej krawędzi w dwa, symetrycznie rozmieszczone, trapezowe występy o niewielkiej grubości, natomiast na swej krótszej krawędzi w dwa, takie same występy niesymetrycznie rozmieszczone. W dalszych przykładach rozwiązań przewidziano również kostkę o innych stosunkach wymiarowych i innych kształtach. Kostka tego rodzaju, stanowiąca rodzaj kostki brukowej, znalazła zastosowanie wyłącznie do pokrywania w sposób ciągły powierzchni ulic o dużym obciążeniu, nie jest natomiast przystosowana do pokrywania powierzchni z zachowaniem szerokich szczelin wypełnionych trawą, ani też do pokrywania chodników, których obciążenie ma znacznie mniejsze wartości. Ponadto ma ona ostro zakończone występy, łatwe do uszkodzenia w czasie transportu i magazynowania kostek.

Z europejskiego opisu patentowego nr EP 0377460 znana jest ozdobna kostka nawierzchniowa w postaci kwadratu lub prostokąta z zaokrąglonymi narożami, zaopatrzona na swych powierzchniach bocznych po jednym lub dwa prostokątne występy. Tego rodzaju kostka umożliwia pokrycie powierzchni chodników z zachowaniem węższych lub szerszych szczelin, zależnie od sposobu jej ułożenia, jednak jej podstawową wadą jest brak pewnego zestyku występów sąsiadujących płyt po ułożeniu nawierzchni i możliwość przemieszczeń poszczególnych płyt. Ostro zakończone prostokątne występy stwarzają łatwość ich ukruszenia, zwłaszcza w czasie transportu i magazynowania. Nawierzchnia utworzona z tych płyt ogranicza się wyłącznie do układu krzyżowego.

Z europejskiego opisu patentowego nr EP 0428762, będącego własnością zgłaszającego, znana jest kwadratowa płyta nawierzchniowa, zaopatrzona na bocznych powierzchniach w

17(5903 prostopadłe do nich, a w widoku z góry trapezowe występy. Występy te są rozmieszczone symetrycznie względem przebiegającej między nimi osi symetrii płyty, w ten sposób, że na sąsiadujących ze sobą powierzchniach bocznych płyta nawierzchniowa ma po jednym występie bezpośrednio przylegającym do naroża utworzonego przez te powierzchnie boczne oraz po jednym występie bezpośrednio przylegającym do naroży utworzonych przez naprzeciwległe powierzchnie boczne.

Rozwiązanie to, mimo wyraźnych zalet związanych z kształtem i rozmieszczeniem występów, zapewniającym dobre posadowienie ułożonych płyt i eliminującym możliwość ich bocznych przesunięć, wykazuje pewne niedogodności dotyczące rozformowania płyty w procesie jej produkcji. Ponadto ostre krawędzie występów ulegają często uszkodzeniu w czasie transportu i magazynowania, a także rysują powierzchnię płyt.

Celem wynalazku jest opracowanie konstrukcji kwadratowej płyty nawierzchniowej z takimi występami bocznymi i ich rozmieszczeniem, które zapewni zarówno możliwość pewnego posadowienia sąsiadujących płyt, bez możliwości ich wzajemnego przesunięcia, jak również możliwość łatwego rozformowania płyt w procesie produkcji i wyeliminowanie wykruszeń występów w czasie transportu lub magazynowania płyt. Ponadto rozmieszczenie występów na powierzchni bocznej płyty winno zapewnić możliwość tworzenia dużej liczby kombinacji ułożenia płyt przy zachowaniu symetrycznych, prostoliniowych szczelin przynajmniej o dwóch różnych szerokościach.

Cel ten zrealizowano w konstrukcji kwadratowej płyty nawierzchniowej według wynalazku, mającej na sąsiadujących ze sobą powierzchniach bocznych po jednym występie, bezpośrednio przylegającym do naroża utworzonego przez te powierzchnie boczne oraz po jednym występie, bezpośrednio przylegającym do naroży utworzonych przez naprzeciwległe powierzchnie boczne, która charakteryzuje się tym, że na pozostałych, sąsiadujących ze sobą powierzchniach bocznych ma po dwa występy umieszczone od siebie w odległości większej od długości występu, przy czym zbieżne boczne powierzchnie tych występów są zakończone u nasady występu - przejściową powierzchnią łukową, łączącą występ z powierzchnią boczną płyty, natomiast na wierzchołku - przejściową powierzchnią łukową, łączącą nachyloną powierzchnię występu z jego powierzchnią czołową.

Występy płyty mają wysokość równą lub mniejszą od grubości płyty.

Ponadto występy te są od góry korzystnie ograniczone płaską, ewentualnie łukową powierzchnią, nachyloną w kierunku końca występu.

Dzięki takiej konstrukcji płyty nawierzchniowe według wynalazku mogą być ułożone albo w ten sposób, że czołowymi powierzchniami występów opierają się o czołowe powierzchnie występów sąsiadującej płyty, albo też w ten sposób, że czołowymi powierzchniami występów opierają się bezpośrednio o powierzchnię boczną sąsiadującej płyty, tworząc odpowiednio albo szeroką, albo wąską szczelinę. Ułożenie to jest możliwe zarówno w układzie krzyżowym, jak i w układzie wozówkowym, stwarzając odpowiednio wiele różnych kombinacji ułożenia. Symetryczne rozmieszczenie występów płyty na każdej powierzchni bocznej płyty albo w bezpośredniej bliskości naroży, albo w odległościach od naroży większych od długości występu umożliwia tworzenie przejrzystych układów i ułatwia układanie płyt przez słabo wyszkolonych wykonawców.

Kształt występów, ograniczony powierzchniami bocznymi, zbieżnymi w kierunku końca występu oraz powierzchnią łukową u ich nasady, upraszcza wykonawstwo płyt w urządzeniach betoniarskich, ułatwiając wyjmowanie ich z formy, jak również ułatwia ich układanie i zapewnia dobre przyleganie sąsiadujących płyt. Ponadto płaskie ewentualnie łukowe górne powierzchnie występów, znajdujące się poniżej górnej powierzchni płyty łącząc się ze szczelinami między płytami stwarzają korzystny wygląd po wypełnieniu szczelin humusem lub grysem.

Wynalazek jest w przykładowych rozwiązaniach uwidoczniony na rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia płytę nawierzchniową według wynalazku, w widoku z góry; fig. 2 - płytę nawierzchniową według fig. 1 w częściowym przekroju pionowym; fig. 3 - płytę nawierzchniową według fig. 1 z liniami podziału, w widoku z góry; fig. 4 - wzór ułożenia płyt nawierzchniowych według fig. 1 w układzie krzyżowym, w widoku z góry; fig. 5 - wzór ułożenia płyt nawierzchniowych według fig. 1 w układzie krzyżowym z wąskimi szczelinami, w widoku z góry; fig. 6 - wzór ułożenia płyt nawierzchniowych według fig. 1 w układzie wozówkowym z

17(5903 szerokimi szczelinami, w widoku z góry; fig. 7 - wzór ułożenia płyt nawierzchniowych według fig. 1 w układzie wozówkowym z wąskimi szczelinami, w widoku z góry; fig.8 - wzór ułożenia płyt nawierzchniowych według fig. 1 w układzie krzyżowym, na przemian z wąskimi i szerokimi szczelinami, w widoku z góry; fig. 9 - inny wzór ułożenia płyt nawierzchniowych według fig. 1 w układzie wozówkowym, na przemian z wąskimi i szerokimi szczelinami, w widoku z góry.

Płyta nawierzchniowa 30 według fig. 1ma górną powierzchnię w kształcie kwadratu i jest zaopatrzona w umieszczone na każdej bocznej powierzchni 26 i 27 po dwa trapezowe występy 22 i 22' lub 22 i 22. Każdy z dwóch występów 22 jest umieszczony na powierzchniach bocznych 26 i 26 płyty 30 w taki sposób, że bezpośrednio przylega do naroży 24, utworzonych przez sąsiadujące ze sobą powierzchnie boczne 26 i 27. Natomiast na przeciwległych, sąsiadujących ze sobą powierzchniach bocznych 27 i 27 płyta 30 ma po dwa występy 22, umieszczone od siebie w odległości większej od długości występu 22,22', 22. Występy 22,22', 22 mają swe zbieżne boczne powierzchnie 28 zakończone u nasady występu przejściową powierzchnią łukową 33, łączącą występ z powierzchnią boczną 26 lub 27 płyty 30, natomiast na wierzchołku - przejściową powierzchnią łukową 34, łączącą nachyloną powierzchnię 28 występu z jego powierzchnią czołową.

Występy 22, 22', 22 mogą mieć wysokość równą grubości płyty nawierzchniowej lub mniejszą od niej, przy czym w rzucie z góry są korzystnie ograniczone zbieżnymi w kierunku końca występu bocznymi powierzchniami 28, zaś u nasady łukową powierzchnią przejściową 33 łączącą je z bocznymi powierzchniami 26,27 płyty 30, a na wierzchołku - łukową powierzchnią przejściową 34 łączącą je z czołową powierzchnią tego występu. W celu łatwego wyjmowania płyt nawierzchniowych z formy oraz uzyskania estetycznych i podobnych do siebie szczelin występy 22, 22', 22 są od góry ograniczone płaską ewentualnie łukową powierzchnią 29, nachyloną w kierunku końca występu. Linie 31 określają możliwy podział płyty nawierzchniowej 30 na dwie połówki 32.

We wzorze ułożenia płyt według wynalazku przedstawionym na fig. 4, płyty nawierzchniowe 30 stykają się ze sobą powierzchniami czołowymi występów 22 i 22' oraz 22 i 22 tworząc szerokie (równe podwojonej wysokości występu) szczeliny, które mogą być wypełnione na przykład ziemią humusową. Uzyskany w ten sposób układ krzyżowy nadaje się szczególnie do pokrycia powierzchni parkingów lub tarasów o niewielkim obciążeniu.

Płyty nawierzchniowe 30, tworzące wzór przedstawiony na fig. 5, są ułożone w układzie krzyżowym w taki sposób, że występy 22,22' i 22 sąsiednich płyt nawierzchniowych opierają się na sobie nawzajem, wskutek czego szczeliny o szerokości równej pojedynczej wysokości występu mogą być wypełnione grysem. Tak ułożone płyty nawierzchniowe są specjalnie przystosowane do nawierzchni o dużym obciążeniu, na przykład nawierzchni jezdni.

Figura 6 przedstawia przykład ułożenia płyt nawierzchniowych w układzie wozówkowym, przy czym sąsiednie płyty nawierzchniowe 30 opierają się o siebie powierzchniami czołowymi występów 22 i 22' oraz 22 i 22 sąsiednich płyt, tworząc między płytami szczeliny o podwójnej szerokości.

Figura 7 przedstawia płyty nawierzchniowe 30 tworzące wzór w układzie wozówkowym, gdzie występy 22 i 22' oraz 22 i 22 przesuniętych płyt nawierzchniowych 30 opierają się bezpośrednio o powierzchnie boczne sąsiednich płyt, wskutek czego szczeliny mają małą szerokość i mogą być wypełnione grysem.

Również płyty nawierzchniowe 30 ułożone w układzie krzyżowym, przedstawionym na fig. 8, tworzą wzór o niewielkiej szerokości szczelin, bowiem występy 22,22' i 22 opierają się swymi powierzchniami czołowymi bezpośrednio o powierzchnie boczne sąsiednich płyt.

W przykładzie ułożenia w układzie wozówkowym, przedstawionym na fig. 9, sąsiednie płyty nawierzchniowe 30 opierają się powierzchniami czołowymi swych występów 22 i 22' lub 22 i 22 o powierzchnie czołowe występów 22, 22' i 22 sąsiedniej płyty, tworząc szerokie szczeliny wypełnione humusem.

176 903

176 903

176 903

22' r\ t~\ ry_O, JG_Ol r-i

c c	I I		I I		I I	-ZZ -ZZ	30.
c	I		X		I	zz	22'
	I		X		I
c	I		X		X
c U Y-J—	X	LJ V J	X		I	—cr	~n-

Fig. 8

176 903

X

W

27 2?

fg

22^e ₂if. 22*FZJ y ^ΣΣ3·^

22' 20 22 22 30 //

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 2,00 zł.

Claims (4)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Płyta nawierzchniowa z płaską powierzchnią górną i płaską powierzchnią dolną, zaopatrzona na każdej powierzchni bocznej w dwa trapezowe wystające, prostopadłe do niej występy, umieszczone symetrycznie względem przebiegającej między tymi występami osi symetrii płyty, przy czym na sąsiadujących ze sobą powierzchniach bocznych płyta nawierzchniowa ma po jednym występie bezpośrednio przylegającym do naroża, utworzonego przez te powierzchnie boczne oraz po jednym występie bezpośrednio przylegającym do naroży, utworzonych przez naprzeciwległe powierzchnie boczne, znamienna tym, że na pozostałych sąsiadujących ze sobą powierzchniach bocznych (27 i 27) płyta (30) ma po dwa występy (22), umieszczone od siebie w odległości nieco większej od długości występu (22, 22', 22), przy czym zbieżne boczne powierzchnie (28) występów (22, 22', 22) są zakończone u nasady występu - przejściową powierzchnią łukową (33), łączącą występ z powierzchnią boczną (26 lub 27) płyty (30), natomiast na wierzchołku są zakończone przejściową powierzchnią łukową (34), łączącą nachyloną powierzchnię (28) występu z jego powierzchnią czołową.
2. 2. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że jej występy (2:2, 22' i 22) mają wysokość równą grubości płyty nawierzchniowej (30).
3. 3. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że jej występy (22, 22' i 22') mają wysokość mniejszą od grubości płyty nawierzchniowej (30).
4. 4. Płyta według zastrz. 3, znamienna tym, że jej występy (22, 22' i 22) są od góry ograniczone płaską, ewentualnie łukową powierzchnią (29) nachyloną w kierunku końca występu.