PL176520B1 - Opinka - Google Patents

Abstract

1. Opinka do obudowy chodników w górnictwie podziemnym i przy budowie tuneli, zwłaszcza opinka kotwowa, która składa się z połączonych ze sobą, biegnących wzdłuż chodnika i prostopadle do niego stabilnych prętów wzdłużnych lub poprzecznych, tworzących kwadraty i prostokąty, służące do przeprowadzania kotew i do mocowania okładzin kotwowych do górotworu lub też po pokryciu cienką siatką drucianą i położeniu na obudowie łukowej do utrzymywania materiału, wypełniającego przestrzeń za obudową, przy czym jedna okładzina jest połączona przegubami z sąsiednimi wykładzinami, znamienna tym, że przeguby (10,12) posiadają elementy łączące w kształcie co najmniej jednego zagiętego elementu (35, 45, 49, 50), obejmującego skrajne pręty sąsiednich boków łączonych okładzin (1, 8, 9).

Description

Przedmiotem wynalazku jest opinka do obudowy chodników w górnictwie podziemnym i przy budowie tuneli, zwłaszcza opinka kotwowa.

Znanajest okładzina, która składa się z połączonych ze sobą, biegnących wzdłuż chodnika i prostopadle do niego drutów, przy czym utworzone z drutów kwadraty i prostokąty służą do przeprowadzania kotew i do mocowania okładzin kotwowych do górotworu lub też po pokryciu cienką siatką drucianą i położeniu na obudowie łukowej do utrzymywania materiału, wypełniającego przestrzeń za obudową.

Przy obudowywaniu chodników w górnictwie podziemnym stawia się najczęściej w odstępach stalowe łuki obudowy, aby w przypadku wystąpienia obciążenia utrzymać chodnik jak najdłużej otwarty. Przestrzenie między łukami obudowy są pokrywane określanymi jako okładziny opinkami, aby również w tym miejscu zapobiec zapadaniu się górotworu. W uzupełnieniu do opinek wprowadza się często w przestrzeń za obudową, nadający się do pompowania materiał, co zapewnia szczelne połączenie z górotworem. Aby opinka mogła spełniać postawione przed nią zadanie, poszczególne okładziny sąłączone albo ze stalową obudową, albo ze sobą nawzajem. Łączenie następuje przy tym wzdłuż chodnika. Poza tymi chodnikami, obudowywanymi przez łukowe elementy obudowy, w górnictwie podziemnym lub budowie tuneli, występują również chodniki kotwowe, przy czym zgodnie z wymaganiami, w górotworze osadzone są odpowiednio długie kotwy. W górotworze wywierca się najpierw otwory zgodnie z założonym i uwzględniającym konkretne warunki układem kotew, po czym dopiero obsadza się kotwy. Następnie na górotworze mocuje się opinki wraz z tak zwanymi kalotami, aby również w tym miejscu utrudnić lub zapobiec zapadaniu się górotworu. Jako opinki stosuje się przy tym siatkę metalową lub nawet tak zwane maty zwijane, w których ustawione wzdłuż chodnika elementy są wykonane w postaci bardziej stabilnych płaskowników lub nawet prętów, podczas gdy ustawione poprzecznie do nich pręty poprzeczne stanowiąnajczęściej cienkie druty, które nie mogąprzenosić odpowiednich sił. W ten sposób osiąga się wprawdzie odpowiednie zabezpieczenie w kierunku wzdłuż chodnika, natomiast nie w kierunku do niego poprzecznym. Prowadzi to najczęściej do wystąpienia problemów, tak że w celu optymalnego zabezpieczenia stropów chodnikowych tego rodzaju, opinki umieszcza się w dwóch kierunkach. Niezbędna wówczas ilość materiału, a także koszty obudowy sąjednak znaczne, tak że często rezygnuje się z elementów stabilizujących, ustawionych poprzecznie do chodnika.

Z niemieckiego opisu patentowego 25 50 362 znana jest opinka, zawierająca połączone ze sobą sztywno pręty wzdłużne i poprzeczne (lub druty stalowe), przy czym zakończenia prętów lub drutów wzdłużnych są zaopatrzone, w części łącznikowe w postaci otworów przelotowych, przez które przełożony jest pręt, łączący z sobą dwie sąsiednie okładziny. Konstrukcja tej opinki

176 520 pozwala osiągnąć mocne i łatwe w produkcji połączenie ze sobą dwóch okładzin, jest to jednak struktura w zasadzie sztywna, nie przeznaczona do harmonijkowego składania.

Zadaniem wynalazku jest opracowanie nadającej się, korzystnie do stosowania w obudowie podziemnych chodników, przede wszystkim zaś w obudowie kotwowej, szybko mocowanej i wygodnej do transportowania opinki.

Opinka do obudowy chodników w górnictwie podziemnym i przy budowie tuneli, zwłaszcza opinka kotwowa, która składa się z połączonych ze sobą, biegnących wzdłuż chodnika i prostopadle do niego stabilnych prętów wzdłużnych lub poprzecznych, tworzących kwadraty i prostokąty, służące do przeprowadzania kotew i do mocowania okładzin kotwowych do górotworu lub też po pokryciu cienką siatką drucianą i położeniu na obudowie łukowej do utrzymywania materiału, wypełniającego przestrzeń za obudową, przy czym jedna okładzina jest połączona przegubami z sąsiednimi wykładzinami, charakteryzuje się według wynalazku tym, że przeguby posiadają elementy łączące w kształcie co najmniej jednego zagiętego elementu, obejmującego skrajne pręty sąsiednich boków łączonych okładzin.

Korzystnie, okładzina posiada biegnące wzdłuż chodnika, utworzone przez krawędzie prętów poprzecznych, rowki.

Korzystnie, pręty poprzeczne z uchami na obu dłuższych bokach okładziny są wywinięte na zmianę w przeciwne strony, przy czym ich końce są ustawione poziomo.

Korzystnie, ucha, a wraz z nimi przeguby na dłuższych bokach okładziny sąumieszczone na przemian powyżej i poniżej końca odpowiedniego pręta poprzecznego.

Korzystnie, środkowa z trzech połączonych ze sobą przegubowo okładzin jest obrócona o 180° i połączona z innymi okładzinami.

Korzystnie, przylegające do górotworu płaskie rowki mająkształt prostokątny, a bocznym powierzchniom rowków jest przyporządkowany środkowy pręt.

Korzystnie, pręty wzdłużne sąumieszczone po tej stronie okładziny, która nie przylega do górotworu.

Korzystnie, na końcach prętów poprzecznych umieszczony jest pręt wzdłużny, w którym, podobnie jak w odpowiadającym mu pręcie wzdłużnym sąsiedniej okładziny podwieszony jest element łączący w postaci otwartego z jednej strony ogniwa łańcucha.

Korzystnie, zawiera dwie okładziny, obrócone względem siebie o 180°, i ułożone jedna na drugiej, tworzące okładzinę podwójną, i połączone ze sobą i z sąsiednimi okładzinami podwójnymi.

Korzystnie, tworzące okładzinę podwójną okładziny sąjedynie na wyposażonych w ucha końcach wygięte z obu stron w tym samym kierunku.

Korzystnie, na prostych lub wygiętych prętach poprzecznych, i również na prostych prętach wzdłużnych, lub między obydwoma rodzajami prętów umieszczona jest siatka druciana o drobnych oczkach.

Korzystnie, okładzina zawiera ucho, stanowiące wygięty wolny koniec pręta poprzecznego, przy czym koniec ucha przylega do prostego pręta poprzecznego.

Korzystnie, koniec ucha jest połączony z prostym prętem poprzecznym.

Korzystnie, pręty wzdłużne i poprzeczne okładziny są rozmieszczone zgodnie z zadanym układem kotew i połączone ze sobą.

Korzystnie, skrajne pręty wzdłużne lub poprzeczne są połączone za pomocą elementu łączącego w kształcie wkręconej spirali drucianej.

Korzystnie, spirala druciana posiada wyginane lub odginane końce lub jest wyposażona w stopery.

Korzystnie, spirala druciana ma przekrój kołowy.

Korzystnie, spirala druciana ma przekrój owalny.

Korzystnie, skrajne pręty wzdłużne lub poprzeczne stanowią zarazem zakończenia powierzchni okładzin.

Korzystnie, skrajne pręty wzdłużne lub poprzeczne są połączone za pomocą elementów łączących w postaci pierścieni drucianych o przekroju okrągłym lub owalnym.

176 520

Korzystnie, element łączący ma kształt pierścienia drucianego ze stali sprężynowej, umieszczonego na brzegu powierzchni okładziny.

Korzystnie, skrajne pręty wzdłużne lub poprzeczne sąpołączone ze sobąpunktowo za pomocą elementów łączących w postaci wygiętych w kształt litery S pętli drucianych.

Tego rodzaju opinkę, która z reguły składa się z trzech połączonych ze sobą przegubowo okładzin, można po pierwsze złożyć na czas transportu na zasadzie harmonijki, tak, że wymaga on niewielkiej ilości miejsca nawet wówczas, gdy okładzinę stanowi otwór przestrzenny. Połączenie okładzin, za pomocąprzegubów z elementami łączącymi w kształcie co najmniej jednego zagiętego elementu, obejmującego skrajne pręty sąsiednich boków i przegubowe połączenie ich dłuższych boków, daje możliwość wykonania zarówno wzdłużnych, jak też poprzecznych prętów z materiału o odpowiedniej nośności. W związku z tym nie są wymagane specjalne środki ostrożności, jak układanie poprzeczne lub pod kątem prostym, lecz okładziny są mocowane po prostu kolejno na górotworze lub na stropie chodnika za pośrednictwem kotew. Do górotworu należy przy tym zamocować przy pomocy kotwy lub kilku kotew tylkojednąze złożonych mat, aby następnie szybko i bez dużego wysiłku odchylić kolejnąokładzinę, przyłożyćją do górotworu i przytwierdzić odpowiednią kotwą do stropu chodnika. Na zakończenie mocowana j est po rozłożeniu również trzecia okładzina, tak że po uzupełnieniu pozostałych kotew zgodnie z założonym układem osiąga się pełne zabezpieczenie i podparcie chodnika. Już na podstawie opisu można wnioskować, że ten sposób wykonania opinki przynosi w efekcie znaczną poprawę bezpieczeństwa w kopalni i że dzięki stabilnemu wykonaniu prętów wzdłużnych i poprzecznych uzyskana została okładzina, którajest w stanie w pełni realizować postawione przed nią zadanie, a mianowicie zabezpieczenie obszarów górotworu między poszczególnymi kotwami.

Zgodnie z opisanym wykonaniem poszczególne okładziny są łączone ze sobą wzdłuż obwodu chodnika. Jest to korzystne, ponieważ w trakcie obudowywania chodnika pozostaje z reguły tyle miejsca, że można umieścić nowy szereg okładzin. Tam, gdzie można wykonać kilka fragmentów jako całość, korzystne może być również wykonanie okładzin ze stabilnych prętów wzdłużnych i poprzecznych i połączenie ich następnie przegubowo krótszymi bokami, tak że odpowiednio złożone okładziny można układać wzdłuż chodnika.

Celowym i korzystnym wykonaniem opinki jest takie, w którym okładzina posiada biegnące wzdłuż chodnika, utworzone przez krawędzie prętów poprzecznych, rowki. Rowki te zapewniają jeżeli biegną wzdłuż chodnika, pewną rezerwę wydłużenia wzdłuż obwodu chodnika, dają ponadto większą stabilność, dzięki czemu tego typu okładziny dysponują lepszą nośnością. Stwarza to z kolei możliwość zastosowania cieńszych prętów, co daje korzyści nie tylko w postaci mniejszego ciężaru, lecz również niższych kosztów.

W celu udogodnienia i ułatwienia składania okładzin w harmonijkę, według wynalazku przewidziano, że pręty poprzeczne z uchami na obu dłuższych bokach są wywinięte na zmianę w przeciwne strony, przy czym ich końce sąustawione poziomo. Dzięki temu końce jednej okładziny korespondujązawsze z końcami okładziny sąsiedniej, co z kolei stwarza możliwość obrócenia środkowej okładziny o 180° i połączenia jej z pozostałymi okładzinami. Jak już wspomniano, harmonijkowy sposób składaniajest bez problemów możliwy również wówczas, gdy stosuje się rowkowany element opinający lub rowkowaną okładzinę.

Dalsząpoprawę składania okładzin w wykonaniu rowkowym uzyskuje się w ten sposób, że ucha, a wraz z nimi przeguby na dłuższych bokach okładziny sąumieszczone na przemian powyżej i poniżej końca odpowiedniego pręta poprzecznego. Układ ten zapewnia ponadto ułożenie kompleksu okładzin w jednej płaszczyźnie, ponieważ naprzemienne ułożenie sprawia, że nie występuje przemieszczenie w płaszczyźnie, które znacznie utrudniałoby proces układania.

W przypadku wykonania rowkowego przy układaniu kompleksu okładzin do górotworu przylega oczywiście określony rodzaj rowków. Aby ułatwić tutaj umieszczanie lub przesuwanie kotew, zgodnie z wynalazkiem, przylegające do górotworu płaskie rowki mają kształt prostokątny, a bocznym powierzchniom rowkówjest przyporządkowany środkowy pręt. Środkowy pręt podwyższa stabilność całego rowkowanego materiału okładziny, a ponadto stwarza możli6

176 520 wość rezygnacji z umieszczania w. prostokątnych powierzchniach płaskich rowków prętów wzdłużnych, które mogłyby w znacznym stopniu utrudnić obsadzanie kotew.

Zwrócono już wcześniej uwagę na to, że wraz z umieszczaniem kotew i nakładaniem kalot każda z okładzinjest przytwierdzana do górotworu. Aby zapobiec oderwaniu się prętów wzdłużnych od prętów poprzecznych w razie nieszczęśliwego wypadku, pręty wzdłużne zostały umieszczone po tej stronie okładziny, która nie przylega do górotworu. W ten sposób pręty poprzeczne sąjednocześnie dociskane do górotworu przez kaloty, co zapewnia utrzymywanie okładziny w całości.

Zgodnie z wynalazkiem uzyskuje się połączenie przegubowe w ten sposób, że na zewnętrznych końcach prętów poprzecznych umieszcza się pręt wzdłużny, w którym, podobnie jak w odpowiadającym mu pręcie wzdłużnym sąsiedniej okładziny, podwieszony zostaje element łączący, zwykle w postaci otwartego z jednej strony ogniwa łańcucha. Każda z opinek jest tu przytwierdzana do górotworu za pośrednictwem kotwy, przy czym umieszczone na końcach pręty wzdłużne posiadają rozmieszczone w odstępach względem siebie, otwarte ogniwa łańcucha. W tych ogniwach łańcucha podwieszana jest następnie sąsiednia okładzina, aby w dalszej kolejności przyłożyć ją i przytwierdzić do górotworu. Stosując przy tym specjalne wykonanie ogniw łańcucha, ewentualnie elementów łączących lub przegubowych można umożliwić transport na przykład trzech złożonych okładzin i ich montaż pod ziemią bez obawy, że jeden z elementów przegubowych ulegnie poluzowaniu lub zostanie zgubiony.

Tam, gdzie na przykład należy zastosować wypełnienie przestrzeni za obudową lub gdzie należy umieścić powłokę betonową, korzystne może okazać się nie tylko wykonanie okładziny w postaci rowkowanej, lecz również nadanie jej charakteru tworu przestrzennego. W tym celu można na przykład dwie okładziny, obrócone względem siebie o 180°, położyć jedna na drugiej, tworząc okładzinę podwójną, a następnie połączyć je ze sobą i z okładziną sąsiednią. W ten sposób, jak można powiedzieć w uproszczeniu, przykłada się do siebie dwie, wyposażone w duże rowki, okładziny, a następnie łączy się je ze sobą przegubów z elementami łączącymi, tak że w efekcie powstaje przestrzenny twór o dużej powierzchni, który po uzupełnieniu w drucianą siatkę o drobnych oczkach może być korzystnie użyty do obudowy betonowej, przy czym obudowę betonową można albo wcześniej przygotować, albo też wykonać ją dopiero pod ziemią. Te podwójne maty przestrzenne stanowiąjednocześnie pewien rodzaj szalunku, dzięki czemu możliwe jest wykonanie całej obudowy betonowej pod ziemią, nawet w postaci zbrojonej, przy czym uzupełniające tę obudowę kotwy w znacznym stopniu przyczyniają się do zwiększenia stabilności tego typu chodników.

Aby uzyskać takie optymalne wykonanie przestrzenne, korzystnie jest, jeżeli składające się na matę podwójną okładziny będąjedynie na wyposażonych w ucha końcach wygięte z obu stron w tym samym kierunku.

Zwrócono już wcześniej uwagę na to, że tego rodzaju twory przestrzenne, również w postaci stabilizowanej wyłącznie obecnościąrowków mogąznaleźć zastosowanie w obudowach betonowych lub przy wypełnianiu przestrzeni za obudową. Zwłaszcza w przypadku zaprawy wypełniającej korzystnie jest, jeżeli na prostych lub wygiętych prętach poprzecznych, a w związku z tym również na prostych prętach wzdłużnych, lub między obydwoma rodzajami prętów umieszczona zostanie siatka druciana o drobnych oczkach. Ta drobno tkana druciana siatka stanowi wspomniane już wcześniej szalowanie lub podporę o charakterze szalunku bez obawy przedostania się znaczących ilości zaprawy wypełniającej przez oczka siatki. Stwarza to ponadto możliwość użycia poszczególnych okładzin również do typowej obudowy chodnika przy pomocy łuków, przy czym za obudowę chodnika można wsuwać zarówno gładkie, j ak też wygięte elementy, aby w ten sposób skutecznie zabezpieczyć obszary między poszczególnymi lukami. Zgodną z wynalazkiem opinkę można przy tym układać korzystnie w formie kolczugi, tak że dzięki jednoczesnemu i szybkiemu pokrywaniu dużych obszarów przekroju chodnika można uzyskać znakomity efekt zabezpieczający.

Wystarczająco stabilne ucho, w które wsuwanyjest element łączący przegubu dla otrzymania połączenia przegubowego na dłuższych bokach poszczególnych okładzin, jest uzyskiwane

176 520 poprzez wygięcie wolnego końca pręta poprzecznego, przy czym koniec ucha przylega szczelnie do prostej części pręta poprzecznego. Rozgięcia ucha nie należy się z reguły obawiać, ponieważ na dłuższych bokach każdej z okładzin wykonana jest większa ilość takich uch, tak że pręt przegubu przechodzi nie przez jedno, lecz przez wiele uch jednocześnie. Tam, gdzie mogłoby się to okazać z jakichś względów niewystarczające, lub gdzie tylko jeden lub co trzeci pręt poprzeczny jest wyposażony w takie ucho, należałoby połączyć koniec ucha z prostą częścią pręta poprzecznego, w drodze na przykład zgrzewania punktowego lub naniesienia dodatkowego materiału i zespawania.

W pierwszej części niniejszego opisu wspomniano już, że utworzone przez poszczególne okładziny wybrania, przy czym mówiono przede wszystkim o płaskich rowkach, ułatwiająobsadzanie kotew. Można tu dodatkowo pomóc, rozmieszczając pręty wzdłużne i poprzeczne zgodnie z zadanym rozmieszczeniem kotew i łącząc je ze sobą. Poszczególne okładziny spe^i^i^iai^tu rolę szablonów lub też mogą być użyte jako takie szablony w ten sposób, że pierwszą okładzinę przyczepia się do górotworu lub mocuje kotwami, aby następnie wywiercić otwory pod kolejne kotwy zgodnie z założonym ich , rozmieszczeniem.

Wykonanie okładzin z umieszczonymi na kocach uchami jest stosunkowo kosztowne. Znacznie prostsze jest natomiast zakończenie okładzin ostatnim prętem poprzecznym lub nawet prętem wzdłużnym. Zgodnie z innym przykładem wykonania wynalazku połączenie przegubowe można zrealizować wyjątkowo łatwo w ten sposób, że każdy z ostatnich prętów wzdłużnych lub poprzecznych na odpowiednio dłuższym lub krótszym boku tworzy przegub wraz z wkręconą spiralą drucianą. Korzystnie jest przy tym, jeżeli takie połączenie przegubowe zostanie wykonane na całej długości boku przy użyciu odpowiedniej ilości punktów. Liczba tych punktów przegubowych zależna jest przy tym od grubości spirali drucianej. Oznacza to, że w zależności od spodziewanego obciążenia spirala może być nawinięta szerzej lub węziej. Szczególnie korzystne jest to, że można pracować przy użyciu całkowicie płaskich okładzin, które dopiero na miejscu są łączone ze sobą przez wkręcenie spirali drucianych. Można oczywiście również odpowiednio uzbroić okładziny już w miejscu ich wytwarzania, to znaczy połączyć je wcześniej, wkręcając spirale z drutu.

Nieprzewidzianemu wykręceniu się spirali drucianych z raz wykonanego połączenia dwóch odpowiednich okładzin zapobiega się skutecznie w ten sposób, że spirala druciana posiada zaginane lub odginane końce, lub też wyposażona jest w stopery. Po wkręceniu spirali można zatem skutecznie ją zablokować, odginając jej końce lub nasadzając stopery.

Wkręcanie spirali drucianej jest szczególnie łatwe wówczas, gdy przekrój spirali jest kołowy. Obracając spiralę drucianą, możnająłatwo wkręcić wtaki sposób, że połączy ona skutecznie obie zestawione ze sobą okładziny.

Aby zmniejszyć wysokość okładzin, zwłaszcza przygotowywanych wcześniej przez producenta, korzystne jest użycie spirali o przekroju owalnym. Wystające końce okładzin nie będą wówczas praktycznie w ogóle przeszkadzać, ponieważ owalny przekrój będzie w mniej szym lub większym stopniu kompensował różnice wysokości.

Wyjątkowo proste i korzystne połączenia przegubowe między poszczególnymi częściami okładzin są uzyskiwane w ten sposób, że ostatnie pręty wzdłużne lub poprzeczne stanowią zarazem zakończenia okładzin. Obie okładziny sąwówczas dosuwane do siebie i łączone spiralą drucianą, dając w efekcie skuteczne połączenie. Nic nie przeszkadza wtedy przy składaniu okładzin, ponieważ stykające się ze sobą części okładzin stanowią pręty wzdłużne lub poprzeczne, stanowiąc idealny element przegubowy.

Tam, gdzie wystarcza stosunkowo niewielka ilość punktów łączących między okładzinami, korzystne może okazać się łączenie ostatnich prętów poprzecznych lub wzdłużnych przy pomocy stanowiących przegub pierścieni drucianych o przekroju okrągłym lub owalnym. Te pierścienie druciane można w prosty sposób umieścić w przewidzianych miejscach połączeń przegubowych, otaczając nimi ostatnie pręty poprzeczne lub wzdłużne' i otrzymując w efekcie opisane powyżej połączenie przegubowe. Można oczywiście umieścić pierścienie druciane praktycznie na wszystkich prętach poprzecznych lub wzdłużnych, tak że ich liczba będzie odpowia8

176 520 dała liczbie prętów. Pierścienie druciane mogą przy tym mieć kształt kołowy; spłaszczony, owalny lub nawet prostokątny.

Tam, gdzie w odniesieniu do połączenia przegubowego nie należy praktycznie obawiać się wystąpienia obciążeń rozciągających, wystarczające może okazać się umieszczenie pierścieni drucianych jedynie na brzegu okładziny oraz wykonanie ich ze stali sprężynowej. Wykonane ze stali sprężynowej pierścienie druciane można bardzo- łatwo zaczepiać na okładzinie, aby potem, co zostało opisane wcześniej w związku ze spiralą drucianą móc łączyć poszczególne okładziny ze sobą również pod ziemią. Tam jednak, gdzie występują siły rozciągające lub można ich wystąpienia oczekiwać, należy stosować albo spirale druciane, albo też większą ilość pierścieni drucianych.

Do późniejszego montażu nadaje się zwłaszcza połączenie przegubowe, zawierające elementy łączące w postaci wygiętych w kształt litery S pętli drucianych, ponieważ połączenie to można wykonać bardzo łatwo; w tym celu zgodnie z wynalazkiem, aby ostatnie pręty wzdłużne lub poprzeczne są połączone ze sobą punktowo przy pomocy wygiętych -w kształt litery S pętli drucianych, tworząc w ten sposób przegub. Zależnie od wielkości tych- wygiętych w kształt litery S pętli drucianych można ewentualnie zmieniać odstęp między poszczególnymi okładzinami; możliwe jest nawet zastosowanie tego rodzaju połączenia w przypadku zachodzących na siebie okładzin, jeżeli z jakichś przyczyn takie połączenie powinno być zastosowane.

Przedmiot wynalazku wyróżnia się zwłaszcza tym, że stworzono opinkę, którą można stosować do obudowy podziemnej chodników i to zarówno kotwowej, jak też łukowej, która daje możliwość szybkiego rozkładania i którą ponadto można łatwo transportować. Z reguły składa się na zasadzie harmonijki trzy okładziny, połączone ze sobą przegubowo dłuższymi bokami. Można oczywiście łączyć i składać w ten sposób cztery lub więcej okładzin, następnie zaś dostarczać je pod ziemię i tam, po rozłożeniu harmonijki mocować kolejno przy pomocy kotew lub innych środków pomocniczych do górotworu lub wsuwać za obudowę: Korzystne jest jednak zwłaszcza to, że okładziny te składają się ze stabilnych i mogących przenosić duże obciążenia prętów, że poszczególne okładziny można mimo to składać w sposób, zajmujący niewiele miejsca, a następnie mocować kolejno do górotworu na zasadzie rozpinania kolczugi. Mimo użycia sztywnych okładzin można osiągnąć efekt “zwijania”. Przy zastosowaniu mniejszych grubości prętów, a zatem mniej szych ciężarów, uzyskuj e się okładziny o wysokiej nośności. Korzyści, wynikające z tego specjalnego wykonania opinki, należy upatrywać w tym, że okładziny składane przegubowo mogą uzupełniać lub nawet zastępować znane dotychczas okładziny zwijane, zwłaszcza wówczas, gdy zmniejszy się szerokość okładzin, co zwiększy ich przegubowość. Opisane okładziny mogą zachodzić na siebie zarówno w kierunku poprzecznym, jak też podłużnym, przy przy daje to zwłaszcza w przypadku wykonania rowkowanego tę korzyść, że można je łączyć również wzdłuż chodnika, w efekcie, czego powstaje bezpieczny ' łańcuchowy pancerz. Rowki zwiększająstabilność i dająpewien zapas wydłużenia, przy czym opisane okładziny można, jak już wspomniano, łączyć ze sobą zależnie, od potrzeb. Okładzina lub opinka może być ponadto wykonana w postaci przestrzennej okładziny podwójnej, można również w poszczególnych okładzinach wmontować siatkę drucianą, co daj e możliwość stosowania także do wypełniania przestrzeni za obudową. Elementy łączące przegubowe mają korzystnie postać wkręcanej spirali drucianej, odpowiednich pierścieni drucianych lub pętli drucianych. Połączenie to jest szczególnie korzystne również dlatego, że tego rodzaju przeguby są wykonywane praktycznie dopiero pod ziemią. W przypadku spirali drucianej szczególnie korzystne jest to, że na całej długości spirali powstaje duża ilość połączeń przegubowych ewentualnie duża ilość punktów podparcia sąsiadujących okładzin, co daje w efekcie stabilne połączenie, mogące przenosić również duże siły rozciągające.

Przedmiot wynalazku został uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia obudowany kotwami i częściowo zabezpieczony okładzinami chodnik w przekroju, fig. 2 - składającą się z kilku okładzin opinkę w wykonaniu płaskim, fig. 3 - opinkę w postaci okładziny podwójnej, fig. 4 - opinkę w wersji rowkowej w widoku perspektywicznym, fig. 5 - opinkę w postaci wykonania według fig. 4 w widoku bocznym, fig. 6 - stanowiące jedną

176 520 całość trzy rowkowane okładziny, połączone ze sobąprzegubowo, fig. 7 - okładziny w wykonaniu płaskim w ukształtowanym według fig. 6, fig. 8 - okładziny rowkowane ułożone w obudowę łukową, fig. 9 - połączenie przegubowe w specjalnym wykonaniu i fig. 10 - zakończenie okładziny w powiększeniu, fig. 11 - dwie okładziny lub części okładzin, połączone przy pomocy wkręconej spirali drucianej, w widoku z góry, fig. 12 - spiralę drucianą w widoku od strony przedniej główki, fig. 13 - spiralę drucianą w wykonaniu owalnym, fig. 14 - pierścień druciany widoku z góry i fig. 15 - wygięty w kształcie prostokąta pierścień druciany w widoku z góry oraz fig. 16 pętlę drucianą w widoku z góry.

Figura 1 pokazuje okładzinę 1, która została zastosowana w obudowanym kotwami chodniku 2, tworząc całość wraz z innymi okładzinami. Obudowany kotwami chodnik 2 został tu przedstawiony jako chodnik pokładowy, to znaczy spodek 4 chodnika kotwowego 2 stanowi jednocześnie spodek pokładu węglowego 3. Aby osiągnąć wymaganą wysokość, niezbędne jest wcięcie w górotwór, przy czym strop 5 jest następnie podpierany i zabezpieczany okładzinami 1, 8, 9, a przede wszystkim kotwami 6, 7.

Każda z okładzin 18,9 jest na dłuższym boku 11 wyposażona w przegub 10,12, co umożliwia połączenie kilku okładzin 1, 8, 9 w całość, a także ich wcześniejszy transport.

Połączenie okładzin 1, 8, 9 następuje również wzdłuż chodnika, a zatem patrząc w głąb chodnika kotwowego 2 w ten sposób, że poszczególne okładziny 1, 8, 9 rozmieszczane są zachodząc jedna na drugą, tak że można je potem połączyć w tym miejscu, wsuwając poprzeczny pręt w krótszy bok 13.

Figura 1 uwidacznia celowe i korzystne zastosowanie składającego się z okładzin 1,8,9 zespołu mat. Okładzina 8 jest tutaj przykładowo przytwierdzana kotwą do stropu, przy czym przegub 12 jest układany dokładnie w obszarze przejścia 14. Następnie lub tez po umieszczeniu kolejnych kotew można przytwierdzić kotwami również okładzinę 1, aby później przy pomocy kotew 6, 7 zamocować trzecią okładzinę 9 na stropie 5.

Z poszczególnych okładzin 1, 8, 9 pokazano jedynie poprzeczne pręty 15, przy czym na obu końcach 16, 18 wykonane zostały ucha 17, 19, które tworzą wraz z elementami łączącymi przegub 10 lub 12. Po odwrotnej względem górotworu stronie 32 umieszczone sąwzdłużne pręty 20, 21.

Figura 1, a także fig. 4, pokazują rowkowane wykonanie okładzin 18,9, przy czym pojedyncze okładziny 18,9 sąrozmieszczone ewentualnie wykonane w taki sposób, że większe rowki 24 przylegają do stropu 5, podczas gdy mniejsze rowki 25 znajdują się automatycznie w odstępie względem górotworu 26. Rowki 24 i 28 nazywane są również rowkami płaskimi, przy czym mająone jak największy wylot, co osiąga się w ten sposób, że boczna powierzchnia rowka 29 jest wyposażona w środkowy pręt 30, co zwiększa dodatkowo wymaganą stabilność wszystkich okładzin 1, 8, 9.

Figura 2 pokazuje odmienne względem przedstawionego na fig. 1 wykonanie okładzin 1, 8, 9, ponieważ zarówno pręty poprzeczne 15, jak też pręty wzdłużne 20, 21 są tu ustawione płasko. Również tu jednak każdy z prętów poprzecznych ma na końcach 16, 18 ucha 17, 19'. Umożliwia to zarówno przegubowe połączenie, jak też, co zostało pokazane, optymalne rozmieszczenie i przytwierdzenie do górotworu lub stropu 5 za pośrednictwem kotew 6, 7.

Figura 3 pokazuje wykonanie specjalne o tyle, że zagięte jedynie na końcach okładziny 8,9 sąułożonejedna na drugiej obrócone o 180° i połączone ze sobąza pośrednictwem tulei 17,19. W ten sposób w kierunku 27, biegnącym wzdłuż chodnika, powstaje korzystnie twór przestrzenny, który przynosi szczególnie korzystne efekty, stosowany razem z obudowąbetonową. Wykonanie to jest oznaczone jako okładzina podwójna 37, 38.

Figura 4 pokazuje okładzinę 1 w ujęciu perspektywicznym, gdzie pokazane zostało specjalne wykonanie poszczególnych rowków 24,28,25. Posiadające stosunkowo dużą powierzchnię rowki 24,28, a także 25 uzyskuje się w ten sposób, że boczne powierzchnie rowków 29 sąwyposażone w środkowy pręt 30. Na końcach 16,18 każdego z prętów poprzecznych 15,15' znajdują się podgięte do innej płaszczyzny ucha 17, 19.

176 520

Figura 5 pokazuje okładzinę 1 w widoku bocznym, a mianowicie widzianą od strony dłuższego boku, tak że widoczne są poszczególne ucha 19.

Na figurze 6 przedstawiono harmonijkowy sposób składania w przypadku wykonania rowkowanego. Przy zakończeniach 16 18 umieszczono strzałki, aby zaznaczyć, w którym kierunku zagięte są końce 16,18 prętów poprzecznych 15 dla utworzenia ucha 17,19. Pokazane tu i oznakowane strzałkami wykonanie umożliwia bez przeszkód harmonijkowe składanie okładzin. Tak złożony pakiet można następnie wygodnie transportować.

Podczas, gdy fig. 6 pokazuje przetłaczane lub rowkowane wykonanie okładzin 1, 8, 9, to fig. 7 pokazuje okładziny 1.8,9 w wykonaniu płaskim, przy czym składanie jest oczywiście znacznie prostsze. To płaskie wykonanie stwarza ponadto możliwość łączenia ze sobą więcej niż trzech okładzin 18,9 już u producenta, i to w sposób przegubowy, aby następnie transportować je pod ziemię i tam zgodnie z konkretnymi wymaganiami przytwierdzać do górotworu przy pomocy kołków lub kotew.

Figura 8 pokazuje rowkowe wykonanie okładzin 1, 8, 9, które tutaj zostały użyte wraz z obudowąłukową 31. Widać wyraźnie, że okładziny te 18,9 sąwsuwane w pustąprzestrzeń między górotworem 26 i obudową łukową 31, aby następnie pełnić wymaganą rolę podpory, przy czym można tutaj zastosować albo stosunkowo krótkie kotwy do przytwierdzania, albo odpowiednio kombinowaną obudowę. Można również najpierw rozmieścić przytwierdzone kotwami okładziny 18,9, po czym dopiero postawić obudowę łukową 31. W jednej z okładzin, a mianowicie okładzinie 1, przewidziana została od strony górotworu siatka druciana 40 o drobnych oczkach, tak że okładzinę tę można również korzystnie stosować do wypełniania przestrzeni za obudową.

Figura 9 wreszcie przedstawia inny sposób przegubowego łączenia okładzin 8, 9, przy czym na końcach 16,18 lub na końcach prętów poprzecznych 33 przewidziany został odpowiedni pręt wzdłużny 34, który wraz z elementem przegubowym 35 tworzy przegub. Ten element przegubowy 35 stanowi z reguły nacięte ogniwo łańcucha, które jest stosowane do przegubowego łączenia albo już u producenta, albo dopiero pod ziemią

Figura 10 pokazuj e w powiększeniu koniec 16 tej okładziny 1, przy czym tutaj wolny koniec 41 poprzecznego pręta 15 jest wygięty, tworząc ucho 17. Koniec ucha 42 jest przy tym dociągnięty blisko do prostego pręta poprzecznego 43. Ucho 17 może z reguły pozostać otwarte, istnieje jednak również możliwość, aby koniec ucha 42 był bezpośrednio połączony z prostym prętem poprzecznym 43.

Figura 11 pokazuje okładzinę w której, na przeznaczonych do łączenia bokach zastosowano element łączący w postaci spirali 45. Okładziny 1 i 9 sąpo prostu przystawione do siebie prętami poprzecznymi 15, 15' i połączone ze sobą poprzez wkręcenie spirali 45 z drutu. Ta druciana spirala 45 może posiadać zaginane końce 46, co pozwala zapobiec wykręcaniu się spirali 45. Można jednak również nasadzić na ten koniec 46 stoper, dający ten sam efekt.

W widocznym na fig. 11 w przykładzie wykonania końcowe pręty poprzeczne 15, 15' są umieszczone w taki sposób, że ograniczająpowierzchnię maty 47. Ułatwia to w znacznym stopniu wkręcanie drucianej spirali 45, także oba pręty poprzeczne 15,15'i druciana spirala 45 tworząprzegub, który jest podparty w wielu punktach, biorąc pod uwagę całą szerokość okładzin 1, 9.

F igury 12 i 13 pokazuj ą drucianą spiralę 45 w widoku z góry, aby uwidocznić że może ona posiadać przekrój kołowy lub owalny (fig. 13).

Figury 14 i 15 pokazują inną możliwość przegubowego łączenia ze sobą widocznych na fig. 11 okładzin 19. W tym celu pręty poprzeczne 15,15' są łączone ze sobą w różnych punktach przy pomocy drucianych pierścieni 49. Te druciane pierścienie 49 maj^przekrój owalny (fig. 15) lub nawet prostokątny (fig. 16).

Figura 16 pokazuje wykonanie połączenia dwóch okładzin 1, 9 w postaci pętli drucianej 50, przy czym końce 5152 sąna tyle odgięte, że pręty poprzeczne 15,15' można wsunąćjedynie płasko. W ten sposób tworzy się korzystny przegub 10 lub 12.

176 520

176 520

Fig.5

--11

Ib	b	b	L)	b l	3	b	b	b	5

i

176 520

17,19

176 520

Fig.1 0

176 520

176 520

λ

6 29 7 Fig.1 /^./ιι/^θ · _{16 5}

&

¹² θ 19 10 25 20 15 21 17

/// \\\ /// \\\ //Ζ \\\ /// \\\ /// \\\ ^ζ/ζ \\

21 1 \		'15 i	j Fig. 2
V/// \\	///	///	,w\ /// \w
fei, 0’	ui u	-σ—ώ
32 20	1 8	17

21' 8 20’ 15

Fig.3

21 9 15 20 17 \

38

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł

Claims (22)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Opinka do obudowy chodników w górnictwie podziemnym i przy budowie tuneli, zwłaszcza opinka kotwowa, która składa się z połączonych ze sobą, biegnących wzdłuż chodniką i prostopadle do niego stabilnych prętów wzdłużnych lub poprzecznych, tworzących kwadraty i prostokąty, służące do przeprowadzania kotew i do mocowania okładzin kotwowych do górotworu lub też po pokryciu cienką siatką drucianą i położeniu ba obudowie łukowej do utrzymywania materiału, wypełniającego przestrzeń za obudową, przy czym jedna okładzina jest połączona przegubami z sąsiednimi wykładzinami, znamienna tym, że przeguby (10,12) posiadająelementy łączące w kształcie co najmniej jednego zagiętego elementu (35, 45,49,50), obejmującego skrajne pręty sąsiednich boków łączonych okładzin (1, 8, 9).
2. 2. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że, okładzina (1, 8, 9) posiada biegnące wzdłuż chodnika (27), utworzone przez krawędzie prętów poprzecznych (15), rowki (2-4, 25).
3. 3. Opinka według zastrz. 2, znamienna tym, że pręty poprzeczne (15) z uchami (17,19) na obu dłuższych bokach (11) okładziny (1, 8, 9) są wywinięte na zmianę w przeciwne strony, przy czym ich końce (16, 18) są ustawione poziomo.
4. 4. Opinka według zastrz. 3, znamienna tym, że ucha (17,19), a wraz z nimi przeguby (10,12) na dłuższych bokach (11) okładziny (1,8,9) sąumieszczone na przemian powyżej i poniżej końca (16,18) odpowiedniego pręta poprzecznego (15).
5. 5. Opinka według zastrz. 2 albo 3, znamienna tym, że środkowa (8) z trzech połączonych ze sobą przegubowo okładzin (1, 8, 9) jest obrócona o 180° i połączona z innymi okładzinami.
6. 6. Opinka według zastrz. 2, znamienna tym, że przylegające do górotworu (26) płaskie rowki (24, 28) mają kształt prostokątny, a bocznym powierzchniom rowków (29) jest przyporządkowany środkowy pręt (30).
7. 7. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że pręty wzdłużne (20,21) sąumieszczone po tej stronie (32) okładziny (1,8 9), która nie przylega do górotworu (26).
8. 8. Opinka według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że na końcach (33) prętów poprzecznych umieszczony jest pręt wzdłużny (34), w którym, podobnie jak w odpowiadającym mu pręcie wzdłużnym sąsiedniej okładziny (8,9) podwieszony j est element łączący w postaci otwartego z jednej strony ogniwa (35) łańcucha.
9. 9. Opinka według zastrz. 2, znamienna tym, że zawiera dwie okładziny (8,9), obrócone względem siebie o 180°, i ułożone jedna na drugiej, tworzące okładzinę podwójną(37), i połączone ze sobą i z sąsiednimi okładzinami podwójnymi (38).
10. 10. Opinka według zastrz. 9, znamienna tym, że tworzące okładzinę podwójną (37,38) okładziny (8, 9) są jedynie na wyposażonych w ucha (17,19) końcach (16, 18) wygięte z obu stron w tym samym kierunku.
11. 11. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że na prostych lub wygiętych prętach poprzecznych (15), i również na prostych prętach wzdłużnych (20, 21), lub między obydwoma rodzajami prętów umieszczona jest siatka druciana (40) o drobnych oczkach.
12. 12. Opinka według zastrz. 2, znamienna tym, że okładzina (1,8,9) zawiera ucho (17,19), stanowiące wygięty wolny koniec (41) pręta poprzecznego (15), przy czym koniec ucha (42) przylega do prostego pręta poprzecznego (43).
13. 13. Opinka według zastrz. 12, znamienna tym, że koniec ucha (42) jest połączony z prostym prętem poprzecznym (43).
14. 14. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że pręty wzdłużne (20,21) i poprzeczne (15) okładziny (1, 8, 9) są rozmieszczone zgodnie z zadanym układem kotew i połączone ze sobą.
15. 15. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że skrajne pręty wzdłużne lub poprzeczne (20, 21; 15) sąpołączone zapomocąelementułączącego wkształcie wkręconej spirali drucianej (45).

    176 520
16. 16. Opinka według zastrz. 15, znamienna tym, że spirala druciana (45) posiada wyginane lub odginane końce (46) lub jest wyposażona w stopery.
17. 17. Opinka według zastrz. 15, znamienna tym, że spirala druciana (45) ma przekrój kołowy.
18. 18. Opinka według zastrz. 15, znamienna tym, że spirala druciana (45) ma przekrój owalny.
19. 19. Opinka według zastrz. 15, znamienna tym, że skrajne pręty wzdłużne lub poprzeczne (20,21; 15) stanowią zarazem zakończenia powierzchni (47) okładzin.
20. 20. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że skrajne pręty wzdłużne lub poprzeczne (20,21; 15) sąpołączone za pomocąelementów łączących w postaci pierścieni drucianych (49) o przekroju okrągłym lub owalnym.
21. 21. Opinka według zastrz. 20, znamienna tym, że element łączący ma kształt pierścienia drucianego (49) ze stali sprężynowej, umieszczonego na brzegu powierzchni (47) okładziny.
22. 22. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że skrajne pręty wzdłużne lub poprzeczne (20, 21; 15) sąpołączone ze sobą punktowo za pomocąelementów łączących w postaci wygiętych w kształt litery S pętli drucianych (50).