PL175948B1

PL175948B1 - Sposób i urządzenie do sterowania szybkością kodowania w systemie telekomunikacyjnym

Info

Publication number: PL175948B1
Application number: PL95311158A
Authority: PL
Inventors: Michael D. Kotzin; Kenneth A. Stewart
Original assignee: Motorola Inc
Priority date: 1994-02-17
Filing date: 1995-01-09
Publication date: 1999-03-31
Also published as: PL311158A1; IL112334A; JP3889038B2; KR0181320B1; DE69533663D1; DE69533663T2; CA2158270C; JPH08509349A; WO1995022857A1; BR9505648A; EP0702863B1; FI954623A0; CA2158270A1; FI954623A; EP0702863A4; EP0702863A1; US5734967A; IL112334A0; FI116262B

Abstract

1. Sposób sterowania szybkoscia kodowa- nia w systemie lacznosci, w którym okresla sie parametry lacz do wielu stacji ruchomych, znamienny tym, ze na podstawie wyznaczo- nych parametrów lacz reguluje sie szybkosc kodowania wybranych stacji ruchomych. 8. Urzadzenie do sterowania szybkoscia kodowania w systemie lacznosci zawieraja- cym co najmniej jedna stacje bazowa tele- komunikacyjnie sprzezona z co najmniej jedna stacja ruchoma, znamienne tym, ze stacja bazowa (301) zawiera sterownik szyb- kosci (400) sprzezony z wieloma koderami mowy (105). F I G . 4 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do sterowania szybkością kodowania w systemie telekomunikacyjnym.

Znane są różne techniki umożliwiające wielodostępną łączność bezprzewodową wewnątrz ograniczonego pasma częstotliwości radiowych. Sposoby te polegają na zwielokrotnieniu dostępu przez podział częstotliwości FDMA, przez podział czasu TDMA, przez podział kodowy CDMA lub częściej kombinacje tych sposobów. Wszystkie te sposoby były dotychczas wykorzystywane przy projektowaniu komercyjnych komórkowych systemów telekomunikacyjnych. I tak: wielodostęp w dziedzinie częstotliwości FDMA zastosowano w Północno Amerykańskim systemie telefonii komórkowej AMPS, połączenie techniki wielodostępu w dziedzinie częstotliwości i w dziedzinie czasu Fd/TDMA wykorzystano w Europejskim standardzie cyfrowego systemu telefonii komórkowej GSM, zaś kluczowanie bezpośrednie FD/CDMA zostało zastosowane przez Towarzystwo Przemysłu Telekomunikacyjnego USA w standardzie IS-95. W standardzie tym abonenci zajmują wspólnie jeden z kilku szerokopasmowych kanałów

175 948 radiowych w paśmie komórkowym. Niektóre rozwiązania tak zwanych osobistych systemów łączności PCS zaprojektowano również w oparciu o wielodostęp FD/CDMA.

W prawie wszystkich znanych systemach komórkowych i systemach PCS stosuje się cyfrowe kodowanie mowy i korekcję błędów kanału docelowego jako warstwa fizyczna transmisji fonii. Stosowana jest także procedura wykrywania aktywności abonenta VAD do rozpoznawania obecności lub braku mowy po stronie obu abonentów uczestniczących w rozmowie. Przy braku mowy koder mowy może nakazać modulatorowi lub nadajnikowi, z którym jest połączony, zmniejszenie jego mocy wyjściowej do zera lub nadawanie powtarzających się od czasu do czasu pakietów informacji zawierających tylko szum tłowy z miejsca położenia obu użytkowników. Zmniejszanie w ten sposób cyklu roboczego nadajnika radiowego powoduje podwójną korzyść: zmniejszenie poboru mocy (co przedłuża żywotność baterii w przypadku urządzenia ruchomego) oraz redukcję zakłóceń pomiędzy użytkownikami wspólnie wykorzystującymi to samo pasmo częstotliwości radiowych. Zależnie od warunków rozmowy można osiągnąć zmniejszenie mocy nadawania do 40 - 65%. Zmniejszenie mocy jest ostatecznie ograniczone przez możliwy do zaakceptowania stopień pogorszenia jakości mowy, które nieuchronnie towarzyszy technice VAD.

Możliwość zmniejszenia mocy jest szczególnie ważna dla systemów CDMA. W systemach takich zdolność przepustowa użytkownika jest odwrotnie proporcjonalna do wielkości zakłóceń własnych systemu. W amerykańskim standardzie IS-95 z wielodostępem FD/CDMA jest zastosowany koder mowy o zmiennej szybkości zamiast zwykłego włączania-wyłączania lub transmisji nieciągłej. W amerykańskim standardzie IS-96, którego koder i dekoder mowy są takie jak w systemie IS-95, wyjściowe próbki mowy PCM 64 kb/s dzieli się na fragmenty (ramki) o szerokości 20 ms. Koder mowy następnie koduje każdą ramkę ze średnią przepływnością 8000 b/s, 4000 b/s, 2000 b/s lub 800 b/s. Zarówno łącze od stacji bazowej do stacji ruchomej (docelowe) jak i łącze od stacji ruchomej do stacji bazowej (powrotne) standardu IS-95 wykorzystują ten sam sposób kodowania ze zmienną szybkością. W przypadku łącza docelowego średnia moc nadawaniajest zmniejszana przez obniżenie mocy wyjściowej, ponieważ maleje szybkość kodowania. Powtarzanie symbolu kanału umożliwia powiązanie symbolu z ruchomym odbiornikiem, a następnie utrzymanie stosunku energii na symbol do gęstości widmowej mocy szumu, który to stosunek określa jakość łącza. Chociaż transmisja ze zmienną szybkością ma niewielkie zalety, jeśli chodzi o pobór mocy na stacji bazowej, to należy zauważyć, że średnia moc nadawania - a co zatem idzie własne zakłócenia systemu - zmniejszają się czterokrotnie podczas transmisji z szybkością 800 b/s. Przy uśrednieniu łącznej aktywności mowy w typowych rozmowach dwukierunkowych oszacowano, że przy stosowaniu standardowego kodowania mowy i algorytmu wykrywania aktywności głosowej, zdefiniowanego w amerykańskim standardzie IS-96, średnia moc nadawania maleje do około 41% swej wartości nominalnej. Ma to znaczny wpływ na pojemność obu łączy systemu: docelowego i powrotnego.

Z amerykańskiego opisu patentowego US 5070536 znane jest rozwiązanie systemu łączności z możliwością zmiennej szybkości transmisji danych. W czasie transmisji komunikatu ze stacji bazowej do urządzenia ruchomego stacja bazowa wysyła sygnał pomiarowy do urządzenia ruchomego. Szybkość transmisji danych, z jaką komunikatjest wysyłany przez stację bazową jest wyznaczana po przeanalizowaniu sygnału pomiarowego.

Gdy komórkowy ruchomy system łączności oparty na wielodostępie CDMA (np. amerykański standard IS-95) znajdzie się w warunkach szczytowego ruchu telekomunikacyjnego, możliwe jest tymczasowe zwiększenie ogólnej przepustowości systemu kosztem pogorszeniajakości mowy. Jednym ze sposobów do osiągnięcia tego jest zmniejszenie średniej szybkości transmisji zarówno w łączu docelowym jak i w łączu powrotnym do poziomów niższych niż wartości normalnie wybrane przez algorytm wyznaczania szybkości transmisji w standardzie IS-96. Można to uczynić po prostu przez narzucenie górnej granicy szybkości, która może być wybrana przez algorytm wyznaczania szybkości transmisji na obu końcach łącza. Nieco bardziej skomplikowanym rozwiązaniem jest zmienianie tej górnej granicy w zależności od cyklu roboczego. Przykładowo użytkownik mógłby mieć możliwość nadawania najpierw dwóch ramek z pełną, maksymalną dopuszczalną szybkością transmisji, następnie nadawanie jednej ramki z dopuszczalną szybkością transmisji wynoszącą połowę pełnej szybkości, po czym cykl

175 948 ten powtarzałby się. Stosunek cyklu roboczego i dopuszczalne szybkości transmisji określają średnie zmniejszenie mocy nadawanej w porównaniu z zapewnianą przez koder mowy pozbawiony ograniczeń. Oczywiście technika ta zawiera mniej skomplikowaną procedurę VAD, w której przykładowo istnieje tylko pełna szybkość transmisji i szybkość transmisji odpowiadająca poziomowi szumów tłowych. Technikę tę można również rozszerzyć na systemy, w których istnieje tylko jedna szybkość transmisji. W takim przypadku ramki zakodowanej mowy są po prostu wytłumiane (to znaczy nie są nadawane), przy czym odbierający dekoder mowy przeprowadza interpolację lub podstawienie ramki, aby zrekonstruować brakujące segmenty przebiegu mowy.

System łączności z wielodostępem CDMa zmniejsza zakłócenia przez zmniejszenie szybkości kodowania w wybranych stacjach ruchomych. System ten, w celu określenia które stacje ruchome wymagają zmniejszenia szybkości kodowania, najpierw wyznacza parametry związane z łączem, między innymi takie jak, pomiary odległości, fizyczna moc sprzętu i szum ustalony dla stacji ruchomej. Po tym ustaleniu, szybkość kodowania wyznaczonej stacji ruchomej zostaje zmniejszona, co z kolei zmniejsza zakłócenia własne i zwiększa pojemność systemu.

Biorąc pod uwagę fakt, że straty energii pomiędzy stacją ruchomą a stacją bazową są zasadniczo funkcj ą geometryczną odległości pomiędzy nimi, dla osiągnięcia wzrostu pojemności systemu można znacznie udoskonalić sposób wymuszonego zmniejszania szybkości kodowania mowy. Mianowicie, stacje ruchome, które funkcjonują w obrębie komórki w pewnej odległości od obsługującej je stacji bazowej, mają nieproporcjonalny wpływ na zakłócenia odbierane przez stacje bazowe obsługuj ące sąsiednie komórki. Bezpośrednią konsekwencj ą tegojest konieczność nadawania z większą mocą przez bardziej odległe stacje ruchome wewnątrz komórki, aby utrzymać niezbędny stosunek sygnału do szumu w odbierającej stacji bazowej, zapewniający prawidłową demodulację. Sytuacja jest bardziej złożona, ponieważ takie stacje ruchome są zwykle usytuowane bliżej sąsiednich, zakłócających je stacji bazowych niż obsługującej je stacji bazowej. Powoduje to odpowiednie zmniejszenie tłumienności toru i w konsekwencji zwiększenie zakłóceń. Takie stacje ruchome są również głównym źródłem zakłóceń łącza docelowego, ponieważ mają one największe zapotrzebowanie na moc nadawczą obsługującej je stacji bazowej. Powoduje to zwiększenie zakłóceń własnych systemu odczuwanych zarówno przez stacje ruchome w sąsiednich komórkach jak i (w zależności od zastosowanych kodów rozłożenia oraz od wartości dyspersji czasowej kanału) przez stacje ruchome w tej samej komórce. Spostrzeżenie to jest już wykorzystywane przez tak zwane procedury miękkiego włączania, w których stacja ruchoma tworzy równoczesne łącza z jedną lub kilkoma stacjami bazowymi, aby zmniejszyć całkowite systemowe zakłócenia własne.

Gdyby stacje ruchome, które są oddalone od obsługującej je stacji bazowej lub stacji bazowych, zostały zidentyfikowane i wyznaczone do zmniejszenia szybkości transmisji, przepustowość systemu wzrosłaby prawie w takim stopniu, jak gdyby zmniejszenie szybkości było zastosowane wobec wszystkich stacji ruchomych, niezależnie od ich położenia w komórce. To z kolei ogranicza pogorszenie jakości mowy, które towarzyszy zmniejszeniu szybkości, jedynie do wyznaczonych grup stacji ruchomych, a nie pogarsza jej we wszystkich stacjach. Zatem w całym systemie jakość mowy poprawia się.

Potrzebne jest więc takie rozwiązanie, które zwiększyłoby przepustowość systemu bez pogarszania jakości mowy we wspomnianym wyżej środowisku.

Sposób sterowania szybkością kodowania w systemie łączności, w którym określa się parametry łącz do wielu stacji ruchomych, według wynalazku charakteryzuje się tym, że na podstawie wyznaczonych parametrów łącz reguluje się szybkość kodowania wybranych stacji ruchomych. Przy tym parametry łącza wyznacza się albo przez określenie stanu wyłączenia stacji ruchomej, miejsca jej usytuowania, parametrów transmisyjnych stacji ruchomej, parametrów transmisyjnych obsługującej stacji bazowej, albo przez określenie poziomu akustycznych szumów tłowych odbieranych przez stację ruchomą.

Korzystnie miejsce usytuowania stacji ruchomej określa się w odniesieniu albo do obsługującej stacji bazowej, albo do sąsiednich stacji bazowych, parametry transmisyjne stacji ruchomej określa się przez wyznaczenie aktualnego poziomu nadawania stacji ruchomej, parametry transmisyjne obsługującej stacji bazowej określa się przez wyznaczenie aktualnego

175 948 poziomu nadawania obsługującej stacji bazowej, zaś poziom akustycznych szumów tłowych odbieranych przez stację ruchomą określa się podczas łączności z obsługującą stacją bazową.

Określenie stanu wyłączenia polega na stwierdzeniu, czy stan wyłączenia stacji ruchomej jest stanem miękkiego wyłączenia, czy stanem twardego wyłączenia.

Urządzenie do sterowania szybkością kodowania w systemie łączności zawierającym co najmniej jedną stację bazową telekomunikacyjnie sprzężoną z co najmniej jedną stacją ruchomą, według wynalazku jest charakterystyczny tym, że stacja bazowa zawiera sterownik szybkości sprzężony z wieloma koderami mowy.

Korzystnie sterownik szybkości jest sprzężony z co najmniej jednym odbiornikiem z wielodostępem kodowym CDMA, z centralą komutacji stacji ruchomych i z obwodem sterowania mocą nadawczą RF.

Przedmiot wynalazku w przykładzie realizacji jest odtworzony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat blokowy znanego nadajnika CDMA stacji bazowej, fig. 2 - schemat blokowy części odbiorczej stacji bazowej CDMA, fig. 3 - schemat blokowy sprzęgania zdemodulowanych sygnałów łącza powrotnego odbieranych równocześnie przez wiele stacji bazowych z jednej stacji ruchomej, według wynalazku, zaś fig. 4 - schemat blokowy nadajnika, który realizuje sterowanie szybkością transmisji mowy, według wynalazku.

Korzystny przykład realizacji wynalazku jest opisany w odniesieniu do cyfrowego systemu telekomunikacji komórkowej CdMa opartego na amerykańskich standardach IS-95 i IS-96. Łatwo zauważyć, że wynalazek może odnosić się do dowolnego systemu łączności CDMA, w którym jest możliwe zastosowanie zmniejszenie zakłóceń własnych przez kodowanie mowy ze zmienną szybkością. Technika ta może być równie dobrze stosowana w każdym systemie łączności TDMA, jak np. w systemie GSM z wielodostępem TDMA.

Figura 1 przedstawia architekturę wyższego poziomu łącza docelowego stacji bazowej CDMA 10 przeznaczoną dla cyfrowego standardu radiowej telefonii komórkowej IS-95. Stacja bazowa 102 z fig. 1 wykonuje, między innymi, kodowanie głosu ze zmienną szybkością korekcję błędów w kanale docelowym, sterowanie mocą łącza docelowego, rozszerzenie wielodostępu oraz modulację i nadawanie. Na fig. 1 standardowe łącza wielokrotne Tl 101 publicznej komutowanej sieci telefonicznej PSTN 100, kodowane według reguły μ z modulacją kodowoimpulsową PCM o przepływności 64 kb/s, są doprowadzone do demultipleksera 103. Każde łącze akustyczne 104 o przepływności 64 kb/s jest doprowadzone do cyfrowego kodera mowy 105. Zwykle funkcja kodowania głosu realizowana jest przez pewną liczbę procesorów sygnału cyfrowego DSP powszechnego przeznaczenia, kodowanych procesorów sygnału cyfrowego DSP z pamięcią ROM lub obwodów scalonych specjalnego przeznaczenia ASIC. Kilka takich procesorów zwykle jest zgrupowanych na jednej płytce drukowanej (chociaż nie jest to konieczne z punktu widzenia wynalazku), która może wtedy obsługiwać całą magistralę łączy wielokrotnych Tl złożoną z kanałów akustycznych. Po zakodowaniu w cyfrowym koderze mowy 105 sygnał dostaje się do korektora błędów 106, gdzie odbywa się kodowanie przeplotowe i cykliczne. Następnie sygnał przechodzi do modulatora pasma podstawowego z kluczowaniem BPSK 107, do zespołu poszerzania widma 108 bitami Walsha i krótkookresowymi ciągami pseudoszumowymi PN, wreszcie do filtru dolnoprzepustowego 109, regulatora poziomu mocy nadawczej 110 i wzmacniacza mocy 111, a stamtąd zostaje wysłany do stacji ruchomej 113 (dla uproszczenia nie pokazano przesuwania częstotliwości do pasma częstotliwości radiowych RF).

Figura 2 przedstawia architekturę wyższego poziomu łącza powrotnego (części odbiorczej) stacji bazowej CDMA 102. Został tu przedstawiony jeden z wielu indywidualnych odbiorników CDMA 200 znajdujących się w stacji bazowej, które realizują skupianie sygnału z wielodostępem, łączenie antenowe, demodulację, dekodowanie korekcji błędów w kanale docelowym i dekodowanie mowy. W szczególności, fig. 2 przedstawiajeden z kilku odbiorników CDMA 200 stacji bazowej CdMa 102, które obsługują wiele połączeń zwrotnych w publicznej komutowanej sieci telefonicznej PSTN 100. Zespół częstotliwości radiowej RF każdego odbiornika CDMA 200 złożony jest z przestrzennie oddzielonych anten 209 i przedwzmacniacza 208 (dla uproszczenia nie pokazano układu automatycznej regulacji wzmocnienia i filtrowania). Skupianie specyficznej dla użytkownika pseudoszumowej sekwencji PN rozszerzającej, użytej w celu zapewnienia wielodostępu, odbywa się w zespole skupiającym PN 207, który składa się, w

175 948 korzystnym przykładzie realizacji, z układu mnożącego i integratora. Należy zauważyć, że aby osiągnąć synchronizację sekwencji pseudoszumowej PN z sygnałem nadawanym przez stację ruchomą 113, konieczne jest, aby każdy odbiornik CDMA 200 opóźniał (względem odniesienia czasowego systemu globalnego) swą wewnętrznie wytwarzaną sekwencję pseudoszumową PN w przybliżeniu o dwukrotne opóźnienie sygnału propagacji na drodze między stacją bazową a stacją ruchomą. Parametr ten występuje na fig. 2 jako żądana faza sygnału pseudoszumowego PN 206. Sposoby wstępnego oceniania (np. przez kolejne poszukiwanie) i następnie śledzenia (np. przez pętlę opóźniającą zabezpieczenie) tego przesunięcia fazowego są znane i nie będą tu opisywane. Dla kompletności fig. 2 pokazuje dwa zespoły skupiające PN 207. Każdy jest dołączony do jednej anteny 209 systemu przestrzennie oddzielonych anten drugiego stopnia. Jeśli w kanale występuje rozproszenie czasowe, można użyć więcej zespołów skupiających PN 207. Opóźnienie czasowe (lub faza sygnału pseudoszumowego PN 206) pierwszej pojawiającej się składowej kanału z rozproszeniem jest wykorzystywane, zgodnie z wynalazkiem, w sposób opisany poniżej. Z zespołów skupiających PN 207 sygnały dostają się do niekoherentnych demodulatorów 205 z sygnalizacją ortogonalną 64 kb/s, potem do układu _ sprzęgacza symboli 204 i do dekodera korekcji błędów 203 w kanale docelowym. Stamtąd sygnał dochodzi do zespołu określania szybkości ramki 202 oraz do dekodera mowy 21. Po zdekodowaniu według reguły μ z modulacją kodowo-impulsową PCM o przepływności 64 kb/s, następuje zwielokrotnienie sygnału w multiplekserze 104 do formatu standardowego łącza wielokrotnego T1 101 i wprowadzenie go do komutowanej sieci telefonicznej PSTN 1 00.

Figura 3 przedstawia rozwiązanie z fig. 2, w którym, zgodnie z wynalazkiem, pojedynczy dekoder mowy 201 nie jest już związany z pojedynczym odbiornikiem TDMA 200 łącza zwrotnego, ale może odbierać zdemodulowane zakodowane ramki mowy z kilku odbiorników, z których każdy może znajdować się na innej stacji bazowej 301. Dekoder mowy 201, sterowany z centrali komutacji stacji ruchomych MTSO 304, dekoduje ramki wybrane przez selektor 300, przy czym do dekodowania przyjmuje jedną 20 ms zakodowaną ramkę mowy z trzech ramek oferowanych przez stacje bazowe 301. Konfiguracja taka jest czasami określana miękkim wyłączeniem lub makrooddzieleniem. Każdy odbiornik demoduluje ten sam sygnał łącza zwrotnego ze stacji ruchomej 113. Na fig. 3 pokazano trzy stacje bazowe 301, chociaż nie ma żadnego ograniczenia liczby stacji bazowych, które mogą być sprzęgane w ten sposób. Należy zauważyć, że selektor 300 został wprowadzony aby rozpoznawać, na podstawie sprawdzania parzystości kodu cyklicznego lub jakiejś innej miary jakości demodulacji, która z trzech zakodowanych ramek mowy powinna być przyjęta do dekodowania przez dekoder mowy 201. Pełne sterowanie jest realizowane przez centralę komutacji stacji ruchomych MTSO 304, która - przez wydanie polecenia aby stacje bazowe 301 dokonały pomiarów mocy sygnału RF lub aby stacja ruchoma 113 dokonała pomiaru mocy sygnału odebranego z każdej stacji bazowej 301 stwierdziła, że stacja ruchoma znajduje się w takim położeniu, w którym występuje z grubsza porównywalna tłumienność łącza pomiędzy każdą ze stacji bazowych 301 a stacją ruchomą 113.

Na tym tle zostanie teraz opisane sterowanie szybkością transmisji mowy dla łącza docelowego CDMA według wynalazku. Fig. 4 przedstawia sterownik szybkości 400 sterujący szybkością wybraną przez kodery mowy 105 pracujące w łączu docelowym. Sterownik szybkości 400 odbiera na wejściu pewną liczbę różnych parametrów. Są to: sygnały przychodzące z centrali komutacji stacji ruchomych MTSO 304 a dotyczące stanu miękkiego wyłączenia tej stacji ruchomej 113, z którą jest związany koder mowy 105, sygnały przychodzące z obwodu sterowania mocą nadawczą RF 110 a dotyczące poziomu mocy nadawczej stacji ruchomej 113 pracującej na przyporządkowanym doń łączu docelowym, oraz sygnały fazy sygnału pseudoszumowego PN 206 przychodzące z jednego albo wszystkich odbiorników CDMA 220, które aktualnie demodulują łącze powrotne stacji ruchomej 113, i dla których oszacowany stosunek średniej energii na bit do widmowej gęstości mocy szumów jest wystarczająco wysoki, aby zapewnić dokładną ocenę fazy sygnału pseudoszumowego PN (to znaczy dla których oszacowany stosunek średniej energii na bit do widmowej gęstości mocy szumów jest większy od określonego wcześniej progu, co oznacza, że odbiornik jest w stanie zablokowania). Sposoby ustalania takiego warunku są znane i nie będą tu opisywane. Następnie sterownik szybkości 400 identyfikuje te zespoły ruchome 113, które są w większej odległości od obsługujących stacji

175 948 bazowych 301, i które w pierwszej kolejności będą miały zmniejszoną szybkość. Sterownik szybkości 400 podejmuje decyzję wyboru szybkości dla kodera mowy 105 ze zmienną szybkością lub określa granice szybkości, które mogą być niezależnie wybierane w procedurze wyznaczania szybkości.

Oczywiście sterowanie szybkością może odbywać się różnymi sposobami po dostarczeniu określonych informacji sterownikowi szybkości 400. Odległość do każdej stacji bazowej 301 może być szacowana na podstawie, koniecznego do zamknięcia łącza docelowego, poziomu mocy nadawczej. Znajomość tłumienności łącza docelowego umożliwia obliczenie odległości pomiędzy stacją bazową 301 a stacją ruchomą 113, przez wykorzystanie jednego z kilku dostępnych modeli matematycznych określających zależność tłumienności łącza od odległości, albo przez wykorzystanie pomiarów propagacji w danej komórce. Określenia odległości stacji bazowej 301 od stacji ruchomej 113 można także dokonać na podstawie zmierzonej fazy sygnału pseudoszumowego PN 206 przez zwykłe obliczenie opóźnienia propagacji w jednym kierunku z szybkości transmisji (1,2288 M elementów/s w korzystnym przykładzie wykonania), a następnie pomnożenie przez prędkość światła. Dokładniejszą metodą oceny odległości jest wykorzystanie fazy sygnału pseudoszumowego PN 206 wszystkich stacji bazowych 301 demodulujacych sygnał ze stacji ruchomej 113, a znajdujących się w miarę możliwości w wiadomych dokładnie położeniach geograficznych, co umożliwi ustalenie położenia stacji ruchomej 113 przez triangulację. Alternatywnie, ponieważ centrala komutacji stacji ruchomych MTSO 304 domyślnie określiła już, że stacja ruchoma 113 jest z grubsza równie odległa od dwóch lub więcej komórek przez wprowadzenie tej stacji ruchomej 113 w stan miękkiego wyłączenia, sam ten stan wystarczy już do zidentyfikowania jej jako pierwszego kandydata do zmniejszenia szybkości. Można wreszcie zastosować pewne kombinacje tych parametrów.

Kanały lub systemy mowy nie są jedynymi, które mogą korzystać z wynalazku. W transmisji danych wynalazek można wykorzystywać do regulowania dopuszczalnej szybkości transmisji danych do i ze stacji ruchomej. Możliwe jest również uprzywilejowanie transmisji danych, aby była ona redukowana lub zawieszana przed rozmowa, tak aby zminimalizować odczuwane przez użytkownika pogorszenie jakości głosu.

Pewne aplikacje mogą umożliwić wykorzystywanie tego wynalazku samodzielnie przez zespół bazowy lub zespół abonencki. Przykładowo zespół abonencki może wyczuwać, że osiągnięte zostały granice przepustowości. Jeżeli jest w stanie miękkiego wyłączenia lub w stanie wymagającym dużej mocy nadawania, zespół abonencki może preferencyjnie spróbować kodowania mowy przy użyciu niniejszej skutecznej średniej szybkości transmisji lub też zmniejszyć szybkość przesyłania w przypadku transmisji danych. Oczywiście podobnie może postąpić zespół bazowy.

Proponowaną technikę można oczywiście rozciągnąć na zastosowanie w każdym cyfrowym systemie komórkowym, który steruje transmisją informacji do i od abonenta w sposób, który powoduje wytwarzanie zakłóceń. Przykładowo jednym z takich zastosowań, poza DS-DMa, jest przeskakiwanie częstotliwości, gdzie można sterować aktywnością mowy lub zmianą szybkości.

175 948

©0/

ODBIORNIK

ODMA

200-χ

*->

o 5 <2

175 948

STACJA

RUCHOMA

J---------------------------₁

o

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 2,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób sterowania szybkością kodowania w systemie łączności, w którym określa się parametry łącz do wielu stacji ruchomych, znamienny tym, że na podstawie wyznaczonych parametrów łącz reguluje się szybkość kodowania wybranych stacji ruchomych.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że parametry łącza wyznacza się albo przez określenie stanu wyłączenia stacji ruchomej, miejsca jej usytuowania, parametrów transmisyjnych stacji ruchomej, parametrów transmisyjnych obsługującej stacji bazowej, albo przez określenie sumy akustycznych szumów tłowych odbieranych przez stację ruchomą.
3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że miejsce usytuowania stacji ruchomej określa się w odniesieniu albo do obsługującej stacji bazowej, albo do sąsiednich stacji bazowych.
4. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że parametry transmisyjne stacji ruchomej określa się przez wyznaczenie aktualnego poziomu nadawczego stacji ruchomej.
5. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że parametry transmisyjne obsługującej stacji bazowej określa się przez wyznaczenie aktualnego poziomu nadawczego obsługującej stacji bazowej.
6. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że poziom akustycznych szumów tłowych odbieranych przez stację ruchomą określa się podczas łączności z obsługującą stacją bazową.
7. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że określa się, czy stan wyłączenia stacji ruchomej jest stanem miękkiego wyłączenia, czy stanem twardego wyłączenia.
8. Urządzenie do sterowania szybkością kodowania w systemie łączności zawierającym co najmniej jedną stację bazową telekomunikacyjnie sprzężoną z co najmniej jedną stacją ruchomą, znamienne tym, że stacja bazowa (301) zawiera sterownik szybkości (400) sprzężony z wieloma koderami mowy (105).
9. Urządzenie według zastrz. 8, znamienne tym, że sterownik szybkości (400) jest sprzężony z co najmniej jednym odbiornikiem z wielodostępem kodowym CDMA (200).
10. Urządzenie według zastrz. 8, znamienne tym, że sterownik szybkości (400) jest sprzężony z centralą komutacji stacji ruchomych (304).
11. Urządzenie według zastrz. 8, znamienne tym, że sterownik szybkości (400) jest sprzężony z obwodem sterowania mocą nadawczą RF (110).