PL175183B1

PL175183B1 - Sposób mocowania elementu kotwiącego implantacyjnego i element kotwiący implantacyjny

Info

Publication number: PL175183B1
Application number: PL94303185A
Authority: PL
Inventors: Per-Ingvar Brćnemark
Original assignee: Medevelop Ab
Priority date: 1993-04-27
Filing date: 1994-04-26
Publication date: 1998-11-30
Also published as: RU2114578C1; CZ98494A3; KR100318659B1; ES2119137T3; HU9401186D0; DE59406252D1; NO302507B1; EP0622056A2; CA2122229A1; DK0622056T3; EP0622056A3; ATE167381T1; JPH0739557A; SE9301405D0; NO941525L; BR9401612A; FI941935A; AU6073194A; CZ291029B6; FI941935A0

Abstract

1. Sposób mocowania elementu ko- twiacego implantacyjnego w tkankach kost- nych, zwlaszcza protez, sztucznych czesci stawów i tym podobnych, za pomoca elemen- tu kotwiacego z gwintem zewnetrznym, wy- chodzacym z górnego konca tego elementu kotwiacego i biegnacym w kierunku jego konca wpustowego, znamienny tym, ze w tkance kostnej umieszcza sie tuz obok prze- gubu, równolegle do osi tego przegubu, lub jego plaszczyzny, co najmniej jeden element kotwiacy implantacyjny, wyposazony w co najmniej jedno zewnetrzne wybranie szczeli- nowe, przesloniete elementem oslaniajacym, który to element oslaniajacy usuwa sie po wrosnieciu elementu kotwiacego w tkanke, po czym wprowadza sie w to zewnetrzne wybranie szczelinowe uchwyt protezy. PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób mocowania elementu kotwiącego implantacyjnego w tkankach kostnych, zwłaszcza protez, sztucznych części stawów i tym podobnych i element kotwiący implantacyjny do mocowania, zwłaszcza protez, sztucznych części stawów i tym podobnych w tkankach kostnych.

Element kotwiący, w rodzaju będącego przedmiotem wynalazku, ma gwint zewnętrzny, wychodzący z górnego końca tego elementu kotwiącego i biegnący w kierunku jego końca wpustowego. Jest on naogół wykonany z tolerowanego przez tkankę materiału, ukształtowany zwłaszcza osiowo-symetrycznie i posiada gwint zewnętrzny, wychodzący z jego górnego końca i biegnący w kierunku końca wpustowego.

Takie śrubowe elementy kotwiące są znane i opisane na przykład w amerykańskim opisie patentowym nr A-5 064 425. Stosuje się je też od dawna z dużym powodzeniem, głównie w dentystyce.

Elementy kotwiące są wykonane przy tym z reguły z tytanu lub zawierają przynajmniej powłokę tytanową oraz są zaopatrzone w powierzchnię, mającą mikrowgłębienia, w celu uzyskania optymalnej integracji z tkanką kostną. Taka struktura powierzchniowa jest opisana na przykład w amerykańskim opisie patentowym nr A 4 330 891.

W większości przypadków, a w szczególności w związku z zastosowaniami w protetyce dentystycznej, te śrubowe elementy implantacyjne podlegają obciążeniom osiowym, utrzymując na swym górnym końcu, tak zwanym końcu aplikacyjnym, sztuczne zęby lub mostki dentystyczne, ze wstawieniem odpowiednich elementów odstępnikowych.

Ostatnio zastosowano tego rodzaju śrubowe elementy kotwiące również do zakotwiania na przykład sztucznych konstrukcji przegubów bioder, stóp i rąk (na przykład rozwiązania znane z opisów patentowych amerykańskich nr nr A 5 041 139 i A 108 444), przy czym śruby były zakotwione także poprzecznie do kierunku podłużnego kości.

Celem wynalazku jest opracowanie elementu kotwiącego, który częściowo jest przystosowany do przejmowania obciążeń zarówno osiowych, jak i występujących w kierunku poprze4

1715 183 cznym, a pochodzących od protez, sztucznych przegubów i tym podobnych, przyłączanych do elementu kotwiącego bezpośrednio lub za pośrednictwem odpowiednich elementów wstawianych. Ma on też być częściowo ustalany w swym położeniu w optymalny sposób w jamie, wypreparowanej uprzednio w tkance, częściowo zaś ma dawać możliwość bezpośredniego przyłączania istniejących części protez.

Sposób mocowania elementu kotwiącego implantacyjnego w tkankach kostnych, polega według wynalazku na tym, że w tkance kostnej umieszcza się tuż obok przegubu, równolegle do osi tego przegubu, lub jego płaszczyzny, co najmniej jeden element kotwiący implantacyjny, wyposażony w co najmniej jedno zewnętrzne wybranie szczelinowe, przesłonięte elementem osłaniającym, który to element osłaniający usuwa się po wrośnięciu elementu kotwiącego w tkankę, po czym wprowadza się w to zewnętrzne wybranie szczelinowe uchwyt protezy.

Korzystnie, stosuje się element kotwiący z otworem wewnętrznym i ten otwór wewnętrzny zamyka się po umieszczeniu elementu kotwiącego w tkance kostnej za pomocą śruby ustalającej, a po usunięciu elementu osłaniającego i śruby ustalającej, wprowadza się do tego otworu wewnętrznego cześć uchwytu protezy i unieruchamia ją za pomocą śruby ustalającej i/lub wkładek ustalających.

Element kotwiący implantacyjny do mocowania, zwłaszcza protez, sztucznych części stawów i tym podobnych w tkankach kostnych, wykonany z tolerowanego przez tkankę materiału, ukształtowany zwłaszcza osiowo-symetrycznie i posiadający gwint zewnętrzny, wychodzący z jego górnego końca i biegnący w kierunku końca wpustowego, charakteryzuje się według wynalazku tym, że zawiera co najmniej jedno zewnętrzne wybranie szczelinowe, korzystnie w postaci szczeliny rowkowej, umieszczone w zaopatrzonej w gwint zewnętrzny powierzchni bocznej z odstępem względem końca wpustowego elementu kotwiącego.

Korzystnie, szczelina rowkowa jest zaopatrzona w odłączalny element osłonowy, zwłaszcza w postaci listewki.

Korzystnie, szczelina rowkowa ma postać co najmniej jednej, wychodzącej z górnego końca i dostosowanej do przyjęcia elementu osłonowego, bruzdki osiowej, lub wyfrezowanego żłobka, o krawędziach ograniczających dostosowanych do rozłącznego zamocowania listewki osłonowej.

Korzystnie, element kotwiący posiada, wychodzący z jego górnego końca, otwór wewnętrzny, łączący się ze szczeliną rowkową, przy czym długość otworu wewnętrznego jest nieco większa od długości szczeliny rowkowej.

Korzystnie, element kotwiący ma w otworze wewnętrznym element osłonowy w postaci prowadnika, zagłębiającego się przynajmniej częściowo w otwór wewnętrzny elementu kotwiącego i wyposażonego w co najmniej jeden występ osiowy.

Korzystnie, szczelina rowkowa ma szczeliny boczne, korzystnie prostopadłe do jej powierzchni bocznych, do unieruchamiania prowadnika.

Korzystnie, w otworze wewnętrznym element kotwiący ma element osłonowy w postaci uchwytu zagłębionego przynajmniej częściowo we wspomnianym otworze wewnętrznym i wyposażonego w co najmniej jeden występ osiowy do mocowania części protezy. Uchwyt ten stanowi część zamienną dla prowadnika i jego trzon ma kształt zbliżony do kształtu prowadnika, przy czym element do mocowania części protezy, stanowi zwłaszcza płytka podstawowa.

Korzystnie, górny koniec elementu kotwiącego jest zamknięty za pomocą śruby ustalającej, unieruchamiającej uchwyt.

Korzystnie, uchwyt posiada otwór przelotowy, przy czym w otworze tym osadzony jest sworzeń, którego przedni odcinek połączony jest z gwintem w dnie otworu wewnętrznego, przy czym zwłaszcza sworzeń ma gwint zewnętrzny, współpracujący z gwintem wewnętrznym znajdującym się w otworze przelotowym uchwytu.

Korzystnie, uchwyt ma trzon podzielony na część uchwytową i uzupełniającą ją część w postaci elementu klinowego, przy czym część uchwytowa wypełnia przynajmniej częściowo otwór wewnętrzny i na swojej powierzchni po stronie otworu wewnętrznego ma rozmieszczone co najmniej strefowo występy, a otwór wewnętrzny ma, odpowiadające tym występom, karby.

Korzystnie, część uchwytowa uchwytu, ma występy współpracujące z wybraniami, usytuowanymi wzdłuż ścian bocznych szczeliny rowkowej.

175 183

Korzystnie listewka osłonowa ma postać cienkiego giętkiego paska, wciskanego w przestrzeń pomiędzy uchwytem a otworem wewnętrznym.

Korzystnie, koniec wpustowy elementu kotwiącego zwęża się stożkowo w kierunku na zewnątrz i posiada co najmniej jedną, zaopatrzoną w krawędzie tnące szczelinę wychodzącą z otwartego odcinka dennego elementu kotwiącego.

Dzięki wynalazkowi osiąga się znaczne korzyści operacyjno-techniczne, a także możliwe jest wykorzystanie minimum niezbędnych dawniej elementów przyłączeniowych do poszczególnych urządzeń łączących, wskutek czego potrzeba znacznie mniej miejsca na sytuowanie protez.

Dzięki rozwiązaniu według wynalazku powstały po raz pierwszy przesłanki do osadzania części protez, obciążających element kotwiący głównie prostopadle do ich kierunku podłużnego, tak, iż można po raz pierwszy wykorzystać optymalnie wytrzymałość elementu kotwiącego w kierunku poprzecznym. Wraz z tym osiąga się znaczne uproszczenie operacyjno-techniczne, ponieważ wykonany w ten sposób śrubowy element kotwiący można w zasadzie stosować do obciążania zarówno w kierunku osiowym, jak i w kierunku, poprzecznym do kierunku podłużnego śruby. Dzięki temu, element kotwiący można umieszczać bardzo blisko danego złącza przegubowego oraz - co dotyczy dentystyki- śrubę można wstawiać w podniebienie od przodu, w przeciwieństwie do dotychczasowej techniki, gdzie to wstawianie następuje od góry.

Przy aplikacji elementu kotwiącego w tkance oraz, podczas jego integracji z tkanką kostną wypreparowanego zagłębienia, zaproponowana szczelinajest osłonięta elementem osłaniającym tę szczelinę. Dzięki temu, można na przykład, po zakotwieniu elementu w otaczającej tkance, łatwo wymienić uchwyt do protezy na wymienioną listewkę osłonową przez wprowadzenie elementu kotwiącego w szczelinę po uprzednim usunięciu elementu osłonowego.

Wygodne jest gdy listewka osłonowa ma postać prowadnika, przeznaczonego do rozłącznego wsuwania do bruzdki szczelinowej za pomocą co najmniej jednego występu osiowego oraz do zakrywania bruzdki szczelinowej przy przynajmniej częściowym wypełnieniu otworu wewnętrznego.

Prowadnik jest wtedy wykonany na swym występie, wystającym z górnego końca elementu kotwiącego i/lub ze szczeliny, tak, aby móc go przyłączyć do elementu pośredniego do przytrzymywania wymienionych części protezy, sztucznych części składowych przegubu i tym podobnych.

Dzięki temu uzyskuje się znacznie uproszczone unieruchomienie w swym położeniu śrubowego elementu kotwiącego wskutek tego, że prowadnik można stosować w całości do wtłoczenia i wkręcenia elementu kotwiącego podczas jego unieruchamiania w zadanym położeniu.

W tej zalecanej postaci wykonania można, wyjmować prowadnik z otworu wewnętrznego, gdy już element kotwiący jest zintegrowany z otaczającą tkanką kostną, oraz można go zastąpić uchwytem części protezy, który jest wykonany w podobny sposób jak prowadnik i wskutek tego podczas wsuwania do szczeliny wypełnia zarówno tę ostatnią, jak i część otworu wewnętrznego.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony i bliżej objaśniony w oparciu o przykłady wykonania uwidocznione na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia pierwszą postać wykonania wynalazku w widoku perspektywicznym, fig. 2 - drugą postać wykonania elementu kotwiącego, w widoku perspektywicznym, fig. 3-6 - rozmaite postacie wykonania proponowanych w myśl wynalazku listewek osłonowych w widoku perspektywicznym, z przynależnymi do nich przekrojami poprzecznymi przez element kotwiący, fig. 7 - trzecią postać elementu kotwiącego, w widoku perspektywicznym, fig. 8 - prowadnik w widoku perspektywicznym, fig.9 - uchwyt protezy w widoku perspektywicznym, fig. 10 - element kotwiący według fig. 6, z przynależnym do niego prowadnikiem według fig. 7, wraz z krańcowym kołpakiem zamykającym - tym ostatnim częściowo w przekroju, w widoku perspektywicznym, z rozłożonymi częściami składowymi, fig. 11 - rozmaite przekroje przez uwidoczniony na fig. 6 górny koniec z dwoma różnymi blokadami wymienionego kołpaka, fig. 12 - element kotwiący według wynalazku z uchwytem i elementem do unieruchamiania w zadanym położeniu, w widoku perspektywicznym, z rozłożonymi częściami składowymi, fig. 13 -14 - dalsze rozwinięcie przedmiotu według fig. 10 w ujęciu z rozłożonymi częściami składowymi lub w przekroju, fig. 15 - element kotwiący

1715183 ze wstawionym uchwytem, w przekroju podłużnym, fig. 16 - 17 - przedmiot według fig. 14 w przekrojach wzdłuż osi B - B, przy czym fig. 16 uwidacznia, jak można unieruchomić uchwyt w jego położeniu za pomocą zamocowania klinowego, fig. 18 - trzy różne alternatywne rozwiązania unieruchamiania w zadanym położeniu uchwytu w szczelinie elementu kotwiącego, fig. 19 - takie uwidocznione na fig. 17 schematycznie unieruchomienie uchwytu, w widoku perspektywicznym, fig. 20 - dalszą postać wykonania elementu kotwiącego z przynależnym do niego uchwytem, w przekroju podłużnym, fig. 21 - przekrój wzdłuż osi A - A według fig. 19, fig. 22 - sztuczny przegub nogi z dwoma urządzeniami kotwiącymi według wynalazku do zakotwienia w kości skokowej lub piszczelowej, w widoku perspektywicznym, przy czym uwidoczniony jest tylko jeden z czterech elementów kotwiących, fig. 23 - przekrój pionowy przez środek przedmiotu z fig. 1 i prostopadle do umieszczonego elementu kotwiącego, przy czym uwidocznione są wszystkie cztery śruby kotwiące, w uproszczeniu, uzyskanym m.in. dzięki temu, że opuszczone zostało wpasowanie gałki kości skokowej lub panwi kości piszczelowej w odpowiedni element implantacyjny, fig. 24 - panew kości piszczelowej uwidocznionego na fig. 22 przedmiotu, w tym samym widoku, fig. 25 - element implantacyjny kości piszczelowej uwidocznionego na fig. 22 przedmiotu, w tym samym widoku, fig. 26 - panew kości piszczelowej według fig. 24 w przekroju (por. A - A, fig. 30), prostopadle względem jednej ze ścianek bocznych i ścianek tylnych elementu implantacyjnego kości piszczelowej oraz płaszczyzny, wyznaczonej przez zbiegające się osie przegubu, fig. 27 - gałkę kości skokowej uwidocznionego na fig. 22 przedmiotu, w tym samym widoku, fig. 28 - element implantacyjny kości skokowej uwidocznionego na fig. 22 przedmiotu, w widoku perspektywicznym jego boku, przylegającego do gałki kości skokowej, fig. 29 - element kotwiący przedmiotu na fig. 22, w widoku perspektywicznym, przy czym uwidoczniona jest szczelina, przewidziana w kierunku podłużnym, fig. 30 - element implantacyjny kości piszczelowej według fig. 25, zaopatrzony w kołpak zamykający, fig. 31 - kołpak zamykający do elementu implantacyjnego kości piszczelowej według fig. 30, w przekroju A - A, fig. 32 - element implantacyjny kości skokowej według fig. 28, zaopatrzony w kołpak zamykający, a fig. 33 - zastąpienie przegubu naturalnego protezą przegubową, zakotwioną w myśl wynalazku.

Na fig. 1 rysunku przedstawiona jest pierwsza postać wykonania elementu kotwiącego.

Element kotwiący jest oznaczony ogólnie cyfrą 1 i ma w ogólnym zarysie budowę elementu osiowo-symetrycznego w postaci śruby z gwintem zewnętrznym 2, ciągnącym się w uwidocznionym wykonaniu pomiędzy obydwoma krótkimi końcami. Jeden koniec śruby zwęża się nieco stożkowo i jest dalej określany mianem końca wpustowego 3, tj. końca, za pomocą którego śruba powinna być najpierw wkręcona w wykonany uprzednio otwór w tkance, przy czym otwór ten ma średnicę, nieco mniejszą od średnicy zewnętrznej śruby. Przeciwległy koniec śruby jest oznaczony cyfrą 4 i określany dalej mianem końca górnego.

Element kotwiący 1, uwidoczniony na fig. 1, jest zaopatrzony w otwór wewnętrzny 8, wychodzący z górnego końca 4, oraz w wybranie szczelinowe 5a, przewidziane w jego powierzchni bocznej, które normalniejest zakrywane przez listewkę osłonową 6a, przy czym ta ostatnia jest zamocowana rozłącznie w odpowiedni sposób w obrzeżach, ograniczających wybranie 5a. Po wkręceniu elementu 1 w otwór, wykonany uprzednio w tkance, listewka osłonowa 6a zamyka zatem wybranie 5a i może być - jak to jest dalej bardziej szczegółowo opisane - łatwo usunięta po przyłączeniu odpowiednich elementów pośrednich do osadzenia części protezy itp. Uwidoczniona tu szczelina rowkowa 5a w postaci wybrania szczelinowego może być wykonana także pod pewnym kątem, korzystnie pod kątem prostym, względem osi podłużnej elementu kotwiącego 1. Dzięki takiej szczelinie rowkowej 5a, która znajduje się korzystnie w połowie długości elementu kotwiącego 1 można uzyskać po raz pierwszy również obciążenie poprzeczne tego elementu.

Zamiast wybrania szczelinowego postać wykonania, uwidoczniona na fig. 2, ma szczelinę rowkową 5 w postaci bruzdki szczelinowej, wychodzącą z górnego końca śruby i biegnącą do końca wpustowego 3, przy czym jest przewidziane, że podczas umieszczania śruby w tkance i integracji z tkanką kostną szczelinę wypełnia się odłączalną listewką osłonową 6.

Na fig. 3-6 uwidoczniona jest pewna liczba odpowiednich postaci wykonania takich listewek osłonowych 6, które mogą być z łatwością wsuwane za pomocą boków o różnych

1775183 profilach w dopasowane do tych profili ukształtowania bocznych ścianek szczeliny rowkowej 5 i unieruchamiane w swym położeniu. Górna powierzchnia 7 listewki osłonowej 6 jest korzystnie nieco zaokrąglona, tworząc dzięki temu naturalne przejście pomiędzy sąsiednimi zwojami gwintu zewnętrznego 2. Ukształtowanie listewek osłonowych 6, uwidocznionych na fig. 3-6, z dopasowanymi do nich przekrojami poprzecznymi szczeliny dają dobre unieruchomienie tych listewek w szczelinie. Ze zrozumiałych względów listewka osłonowa 6 może być również ukształtowana w inny sposób, np. z prostoliniowymi obrzeżami bocznymi i płaskim odcinkiem dennym, w celu wsuwania do np. wyfrezowanej przestrzeni szczeliny rowkowej 5, uwidocznionej na fig.2.

Listewka osłonowa 6 powinna wypełniać korzystnie całą szczelinę, czyli mieć taką samą długość jak szczelina rowkowa 5, tak, iż skutecznie zapobiega to wrastaniu tkanki do przestrzeni wewnętrznej szczeliny podczas zabliźniania po wszczepieniu elementu kotwiącego.

Śrubowy element kotwiący 1 jest wykonany korzystnie z tytanu lub zawiera co najmniej jedną powłokę tytanową. Ponadto celowe jest, jeśli w celu uzyskania optymalnej integracji z tkanką kostną, powierzchnia elementu kotwiącego 1 jest zaopatrzona w mikrowgłębienia, tj. w stosunkowo blisko siebie leżące wgłębienia o średnicy w granicach 10 - 10000 nm /mikrowgłębienia/ oraz w danym przypadku również w makrowgłębienia o średnicy od 1 pm do 20 pm i więcej. Na makrowgłębienia mogą przy tym korzystnie nakładać się mikrowgłębienia. Znane są rozmaite rozwiązania techniczne wykonania takich powierzchni tytanowych.

Listewka osłonowa 6 powinna być wykonana korzystnie z takiego materiału, który nie może zakotwiać się w tkance; można ją wykonać np. z nadającego się do tego celu tworzywa sztucznego lub też z gładko wypolerowanego paska metalowego, np. tytanowego.

Myślą przewodnią wynalazku jest to, że szczelina rowkowa 5, 5a, przewidziana w elemencie kotwiącym 1, powinna być zakrywana podczas umieszczania tego elementu w spreparowanym uprzednio w tkance otworze za pomocą odłączalnej listewki osłonowej 6, 6a, tak, iż zapobiega się wrastaniu tkanki w szczelinę i w późniejszej fazie listewkę tę można usunąć i zastąpić wprowadzanym w ten sposób w szczelinę uchwytem dla części protezy, elementów do przyłączania protezy itp.

Na fig. 7-11 przedstawione jest dalsze rozwinięcie podstawowej zasady, uwidocznionej na fig. 1-6.

Jak to wynika z fig. 7, element kotwiący 1 zawiera, wychodzący z jego górnego końca 4, otwór wewnętrzny 8, który łączy się podłużną szczeliną rowkową 5 i jest korzystnie .nieco dłuższy od właściwej szczeliny rowkowej 5. Zwężający się stożkowo koniec wpustowy 3 jest zaopatrzony korzystnie również w wychodzący z wymienionego końca otwór wewnętrzny 10 oraz w wychodzącą z końca wpustowego 3 szczelinę 9, przy czym ta ostatnia jest zaopatrzona w krawędzie tnące 11, w celu ułatwienia wkręcenia śruby w otwór, spreparowany uprzednio w tkance. Otwory wewnętrzne 8 i 9 nie łączą się jednak ze sobą. Prócz tego otwór wewnętrzny 8 zawiera pewną liczbę otworków 12, które uchodzą na zewnętrznej powierzchni śruby. Te otworki 12 służą do doprowadzania np. środków, wspomagających wzrost lub łagodzących stan zapalny, do pustej przestrzeni, znajdującej się pomiędzy tkanką a gwintem zewnętrznym.

Na fig. 8 uwidoczniony jest prowadnik 13, który w tym wykonaniu alternatywnym elementu kotwiącego ma być wprowadzany do otworu wewnętrznego 8, a jednocześnie ma służyć do zakrywania szczeliny za pomocą kułakowego występu osiowego 14, wystającego z jego powierzchni bocznej i dopasowanego do wymiarów szczeliny rowkowej 5. Na swym przednim końcu prowadnik 13 zawiera rowek krzyżowy do współpracy z odpowiednim, nie uwidocznionym narzędziem, dzięki czemu śrubowy element kotwiący 1 można z łatwością unieruchomić w jego położeniu w sposób kontrolowany i wkręcić w otwór, wykonany uprzednio w tkance. Występ osiowy 14 powoduje tym sposobem wymuszone przenoszenie na śrubę 1 ruchów obrotowych, nadawanych prowadnikowi 13.

Na fig. 9 uwidocznione jest ukształtowanie uchwytu 16, które ma współpracować z otworem wewnętrznym 8 i ze szczeliną rowkową 5 po usunięciu prowadnika 13 z otworu wewnętrznego 8 po uzyskaniu integracji śruby 1 z tkanką kostną. Uchwyt 16 ma przy tym w zasadzie takie samo ukształtowanie jak prowadnik 13, jest jednak ponadto zaopatrzony w płytkę

1715 183 podstawową 17 do mocowania części protezy itp., przewidzianą na występie bazowym podobnym do występu osiowego 14.

Na fig. 10 przedstawiona jest jedna część uwidocznionego na fig. 7 elementu kotwiącego 1 ze szczeliną rowkową 5, otworem wewnętrznym 8 i z pasującym do niego, uwidocznionym na fig. 8 uchwytem 16 do umieszczenia w szczelinie rowkowej 5. Ponadto uwidoczniona jest zaopatrzona w rowek krzyżowy śruba ustalająca 18 do zamykania górnego końca 4 przy jednoczesnym unieruchomieniu uchwytu 16.

Na fig. 11 uwidocznione są rozmaite blokady zderzakowej śruby ustalającej 18 za pomocą gwintu, umieszczonego na zewnątrz lub wewnątrz.

Taką blokadę prowadnika lub uchwytu można uzyskać także za pomocą zwykłej śruby ustalającej, unieruchamianej w swym położeniu przez uderzenie punktaka.

Z przedstawionego na fig. 12 widoku perspektywicznego z rozłożonymi częściami składowymi wynika że uchwyt 16 zawiera otwór przelotowy 21 do osadzenia sworznia 22, którego przedni odcinek 23, zaopatrzony w gwint, współpracuje z odpowiednim gwintem 24 na dnie otworu wewnętrznego 8.

W postaci wykonania, przedstawionej na fig. 13, trzon sworznia 22 jest zaopatrzony w gwint ciągły 25, który ciągnie się na przeważającej części sworznia 22, przy czym gwint 25 współpracuje z odpowiednim gwintem wewnętrznym 26 w otworze przelotowym 21, przewidzianym w uchwycie 16. W ten sposób można uzyskać w prosty sposób dokładne unieruchomienie uchwytu 16 wzdłuż szczeliny rowkowej 5.

Na fig. 14 przedstawione jest urządzenie, uwidocznione na fig. 13, w stanie złożonym.

Na fig. 15, 16 i 17 uwidoczniony jest następny wariant unieruchamiania uchwytu 16, nadający się do precyzyjnego nastawiania uchwytu w kierunku podłużnym szczeliny. W tym celu, znajdująca się w otworze wewnętrznym 8, część uchwytowa 28, wypełniająca ten otwór tylko częściowo, zawiera na swej górnej stronie przewidziane przynajmniej strefowo występy 29,30, które współpracują z odpowiednimi żłobkami wewnętrznymi 31, 32 w otworze wewnętrznym 8. Celowe jest przy tym pochyłe ustawienie przedniego odcinka krańcowego 33 części uchwytowej 28, skierowanego ku końcowi wpustowemu 3, oraz jego przyleganie do odpowiedniego zukosowania 34 w dnie otworu wewnętrznego 8. W ten sposób uchwyt 16 może być z łatwością unieruchamiany w położeniach, uwidocznionych liniami kreskowo-punktowymi 35, za pomocą elementu klinowego 36, współpracującego z częścią uchwytową 28, przy czym występy 39 są wciskane w odpowiednie żłobki 31, 32.

Unieruchomienie uchwytu 16 w danym położeniu można zatem uzyskać wówczas, gdy część uchwytowa 28, znajdująca się w otworze wewnętrznym 8, jest rozwiązana np. jak na fig. 16, tj. wypełnia otwór wewnętrzny 8 tylko częściowo, przy czym optymalne precyzyjne nastawienie można osiągnąć w ten sposób, że klin 36, uwidoczniony na fig. 17, jest wciskany w dolną pustą przestrzeń 37 otworu wewnętrznego 8, nie wypełnioną przez część uchwytową 28.

Dalszy, nie przedstawiony na rysunku sposób unieruchamiania uchwytu 16 w szczelinie 5 można uzyskać za pomocą odpowiednich elementów pasowanych, które wsuwa się w krótszej niż normalnie postaci wykonania w otwór wewnętrzny 8 przed i za uchwytem 16, np. w postaci wykonania uchwytu 16, uwidocznionej w związku z fig. 17.

Na fig. 18 przedstawione są schematycznie niektóre dalsze postacie wykonania układu unieruchamiania uchwytu 16. Jak to jest uwidocznione, część uchwytowa 28 może np. współpracować z ukształtowanymi w najrozmaitszy sposób, wystającymi z jej powierzchni bocznej występami 38, które są przystosowane do współpracy z odpowiednimi, mającymi postać wybrań karbami 39 wzdłuż długich boków szczeliny rowkowej 5.

W postaci wykonania, przedstawionej na fig. 19, odsadzenie kułakowe, wystające z części uchwytowej 28 i wypełniające przynajmniej częściowo szczelinę rowkową 5, zostało zaopatrzone w takie występy 38, które współpracują z karbami 39, przewidzianymi wzdłuż szczeliny rowkowej 5 i wykonanymi z boku.

W postaci wykonania, uwidocznionej na fig. 20 i 21, szczelina rowkowa 5 została pierwotnie osłonięta giętką, stosunkowo cienką, paskową listewką osłonową 6, której nie musi się usuwać przed wprowadzeniem uchwytu 16. Przednia część uchwytowa 28 uchwytu 16 jest przy tym zaopatrzona w ustawioną pochyło powierzchnię 39, za pomocą której listewka osłonowa 6 jest automatycznie odginana w kierunku otworu wewnętrznego 8 podczas wprowadzania uchwytu 16 do tego otworu. Część uchwytowa 28 wypełnia wówczas korzystnie tylko górną, położoną w pobliżu szczeliny rowkowej 5 część otworu wewnętrznego 8. Dzięki temu, odgięta część 40 listewki osłonowej 6 może wejść do wolnej pustej przestrzeni 40a. Za pomocą tej postaci wykonania osiąga się pośrednie unieruchomienie uchwytu 16 w zadanym położeniu, podczas gdy nie wykorzystana część szczeliny rowkowej 5 jest nadal osłonięta przez listewkę osłonową 6.

Na fig. 22 i 23 przedstawiony jest w widoku perspektywicznym od dołu sztuczny przegub nogi, który składa się z dokładnie wypolerowanego członu 41 gałki kości skokowej z tytanu stopowego, z elementu panwiowego 42 kości piszczelowej z polietylenu HD, z elementu implantacyjnego 43 kości skokowej, obejmującego częściowo człon 41 gałki kości skokowej, oraz z elementu implantacyjnego 44 kości piszczelowej, obejmującego częściowo element panwiowy 42 kości piszczelowej. Człony 41 - 44 są uwidocznione na fig. 22 i 23 w prostym lub wyprostowanym układzie członu, tj. przy maksymalnym wzajemnym odstępie elementu implantacyjnego 43 kości skokowej i elementu implantacyjnego 44 kości piszczelowej, oraz są one wycentrowane dokoła osi s - s przegubu, położonych na jednej linii. Element panwiowy 42 kości piszczelowej ma po swej stronie, zwróconej ku czołowi 41 gałki kości skokowej, kształt czaszy kulistej o kącie rozwarcia czaszy, równym ok. 130°, tj. tzw, gałki 51 kości skokowej (fig. 27). Gałka kości skokowej współpracuje pod względem kształtu z ujemnie kulistym zagłębieniem czaszowym w elemencie panwiowym 42 kości piszczelowej - tzw. panwią 61 kości piszczelowej. W zamontowanym stanie sztucznego przegubu nożnego gałka 51 kości skokowej opiera się w panwi 61 kości piszczelowej i jest w niej swobodnie ruchoma równocześnie przylegając do niej.

Element panwiowy 42 kości piszczelowej ma kształt równoległościanu o kwadratowym zarysie podstawowym, zaokrąglonym w narożach. Forma podstawowa, tj. odwrócona od panwi 61 kości piszczelowej części elementu panwiowego 42 tej kości, jest w zasadzie konkretna pod względem kształtu ze zwróconą ku przegubowi stroną elementu implantacyjnego 44 kości piszczelowej (fig.25).

Element implantacyjny 44 kości piszczelowej ma kształt niskiego równoległościanu z takim samym kwadratowym podstawowym przekrojem poprzecznym jak element panwiowy 42 kości piszczelowej oraz z podobnie zaokrąglonymi narożami, tak, iż boki 64, 85 elementu panwiowego 42 kości piszczelowej i elementu implantacyjnego 44 tej kości leżą w tej samej płaszczyźnie i przechodzą w siebie nawzajem. Zwrócony ku elementowi panwiowemu 42 kości piszczelowej, bok elementu implantacyjnego 44 tej kości ma w przybliżeniu kwadratowe wybranie z zaokrąglonymi narożami i płaskim dnem 81 oraz z nieco nachylonymi do wewnątrz ściankami wewnętrznymi, jak to pokazano na fig. 25.

Dno 81 i przeciwległe boki biegnącej dookoła ścianki wybrania są zaopatrzone w prostokątne - patrząc w kierunku, prostopadłym do dna 81 - wcięcia, które rozciąga się pomiędzy przeciwległymi bokami zewnętrznymi przy biegnącej dookoła płaskiej koronie 83 ścianki wybrania i które w widoku z boku ma kształt odcinka koła (por. ściankę boczną 84 wcięcia).

W zmontowanym stanie elementu panwiowego 42 kości piszczelowej na jej elemencie implantacyjnym 44 jego biegnąca dokoła, tworząca odsadzenie (fig.26) krawędź podstawowa 65 przylega do płaskiego górnego boku 83 ścianki, powierzchnia podstawowa 67 - do dna 81, a ścianka 66 odsadzenia, nachylona lekko w kierunku powierzchni podstawowej 67 - do podobnie nachylonej ścianki wewnętrznej 82 wybrania. Półksiężycowa w widoku z boku powierzchnia tylna 68, która dzieli powierzchnię podstawową 67 na dwa równe, w zasadzie prostokątne odcinki, wznosi się nad powierzchnię podstawową 67 i ma kształt, dopasowany do wcięcia, mającego kształt odcinka koła, w elemencie implantacyjnym 44 kości piszczelowej. Odstęp pomiędzy płaszczyzną, wyznaczoną przez biegnącą dookoła koronę 83 ścianki, a punktem środkowym mającego kształt odcinka koła wcięcia jest wprawdzie większy od wysokości elementu implantacyjnego 44 kości piszczelowej, jest on jednak możliwy dzięki półkolistemu w swym przekroju poprzecznym, połączony jednolicie z elementem implantacyjnym 44 grzbietowi środkowemu 88, który zwiększa w obszarze wymienionego wcięcia grubość materiału elementu implantacyjnego 44 kości piszczelowej. Grzbiet środkowy 88 biegnie równolegle z

1715183 dwoma przeciwległymi bokami zewnętrznymi 85 elementu implantacyjnego 44 i rozciąga się pomiędzy obydwoma pozostałymi przeciwległymi bokami zewnętrznymi elementu implantacyjnego. Grzbiet środkowy 88 jest zaopatrzony na obu swych końcach w krótkie, nieprzelotowe otwory 881, do współpracy z narzędziami itp.

Równolegle do grzbietu środkowego 88 i do jego obu boków w elemencie implantacyjnym 44 znajdują się dwa jednolite z nim grzbiety boczne 86. Grzbiety boczne 86, których wysokość jest większa od grzbietu środkowego 88, mają na całej swej długości węższą stopę grzbietową 862 i szerszą główkę grzbietową 861, która w przekroju, prostopadłym do wymiaru długościowego grzbietów bocznych 86, ma kształt odcinka koła o kącie rozwarcia większym od 270°. Na obu końcach główek grzbietowych 861 są umieszczone otwory środkowe 863, zaopatrzone w gwinty wewnętrzne.

Element implantacyjny 43 kości skokowej, przedstawiony na fig. 28, ma kształt bryły walcowej o małej wysokości, która składa się z dna 71 i płaszcza o powierzchni zewnętrznej, powierzchni wewnętrznej 72 i z płaskiego pierścieniem obrzeża 73. Powierzchnia wewnętrzna 72 płaszcza jest nachylona lekko względem dna (tj. ma kształt stożka ściętego), natomiast powierzchnia zewnętrzna zawiera cztery spłaszczone obszary 78, przesunięte względem siebie o 90° i rozmieszczone symetrycznie. Dno 71 jest zaopatrzone w dwa otwory 74, 75, które dochodzą do połączonego jednolicie z dnem 71 grzbietu środkowego, który rozciąga się pomiędzy punktem środkowym dwóch przeciwległych obszarów spłaszczonych na powierzchni zewnętrznej płaszcza. Grzbiet środkowy jest zaopatrzony na obu swych końcach w nieprzelotowe otwory 771.

Równolegle do grzbietu środkowego 77 elementu implantacyjnego kości skokowej oraz do jego obu boków, element implantacyjny 43 kości skokowej ma dwa połączone jednolicie grzbiety boczne. Grzbiety boczne 75 o większej wysokości niż grzbiet środkowy 77 mają na całej swej długości węższą stopkę grzbietową 762 i szerszą główkę grzbietową 761, która ma w przekroju, prostopadłym do wymiaru długościowego grzbietów bocznych 76 kształt odcinka koła o kącie rozwarcia, równym ok. 270°. W obu obszarach krańcowych główek grzbietowych 761 znajdują się otwory środkowe 763, zaopatrzone w gwinty wewnętrzne do współpracy z narzędziami itp.

Element 41 gałki kości skokowej, przedstawiony na fig. 27, ma kształt bryły walcowej o małej wysokości, którajest połączonajednolicie z gałką 51 kości skokowej i której powierzchnia boczna 52 jest przecięta przez tę ostatnią. Walcowa powierzchnia boczna 52 zawiera dwa diametralnie przeciwległe obszary spłaszczone 58 i przechodzi w płaskie odsadzenie pierścieniowe 53, z którego wystaje, mający kształt stożka ściętego, odcinek ze ścianką boczną 54, nachyloną lekko do wewnątrz od odsadzenia 53. Odcinek, mający kształt stożka ściętego, ma okrągłą powierzchnię płaską 55, zawierającą dwa czopy 57,58, umieszczone na jednej średnicy, przy czym te ostatnie zwężają się stożkowo w kierunku swych swobodnych końców i jeden czop 57 jest umieszczony w środku powierzchni 55. Płaskie obszary 58 na walcowej powierzchni zewnętrznej 52 biegną równolegle do średnicy, wyznaczonej przez czopy 57, 58.

W stanie zmontowania członu gałkowego 41 kości skokowej na elemencie implantacyjnym 43 kości skokowej jego biegnąca dookoła, tworząca odsadzenie (fig. 27) krawędź podstawowa 53 przylega do obrzeża 73 walcowej powierzchni zewnętrznej (fig. 28), powierzchnia 55

- do dna 71, a ścianka 54 odsadzenia, nachylona lekko do wewnątrz w kierunku powierzchni 55

- do odpowiednio nachylonej walcowej ścianki wewnętrznej 72. W dnie 71 elementu implantacyjnego 43 kości skokowej umieszczone są dwa nieprzelotowe otwory walcowe 74,75, których położenie i wymiary odpowiadają lekko stożkowym czopom 57, 58 członu gałkowego 41 kości skokowej. Otwory 74, 75 nie przechodzą na wylot przez stosunkowo cienkie dno 75, ponieważ grzbiet środkowy, mający w swym przekroju poprzecznym kształt półkolisty i połączony jednolicie z dnem 71 elementu implantacyjnego 43 kości skokowej na jego powierzchni zewnętrznej, zwiększa grubość materiału dna 71 w obszarze wymienionych otworów 791. Grzbiet środkowy 77 jest zaopatrzony na obu swych końcach w krótkie otwory 771, zawierające gwint wewnętrzny, oraz rozciąga się równolegle do dwóch przeciwległych wzajemnie obszarów płaskich 78 na zewnętrznej ściance walcowej elementu implantacyjnego 43 kości skokowej.

175 183

Równolegle do grzbietu środkowego 77 elementu implantacyjnego 43 kości skokowej oraz do obu jego boków, dwa grzbiety zewnętrzne 76 są połączone jednolicie z tym elementem implantacyjnym 43. Grzbiety zewnętrzne 76, które wystają nad powierzchnię zewnętrzną den 71 więcej niż grzbiet środkowy 77, mają na całej swej długości węższą stopkę grzbietową 762 i szerszą główkę grzbietową 761, która w przekroju, prostopadłym do wymiaru długościowego grzbietów zewnętrznych 76, ma kształt odcinka koła o kącie rozwarcia, równym ok. 270°. Na obu końcach główek grzbietowych 761 umieszczone są otwory środkowe 763, zaopatrzone w gwint wewnętrzny. Płaskie obszary 58 wyznaczają dwie płaszczyzny, które stykają się stycznie z powierzchniami zewnętrznymi walcowych główek grzbietowych 761 w ich teoretycznych długich liniach ograniczających, wykazujących największy odstęp wzajemny.

Płaskie wgłębienia elementu implantacyjnego 43 kości skokowej i elementu implantacyjnego 44 kości piszczelowej w kierunku członu gałkowego 41 kości skokowej lub członu panwiowego 42 kości piszczelowej mogą być zamykane każdorazowo za pomocą kołpaka 87, 79. Nasadzony kołpak 79 kości skokowej przykrywa całkowicie przedni bok, przystosowany do przyjęcia gałki 41 kości skokowej, oraz pokrywa się krawędziowo z zewnętrznym konturem płaskiego pierścienia 73, który tworzy swobodny koniec płaszcza walcowego (fig.28, 32) i jest zaopatrzony w dwa nieprzelotowe otwory 791 do współpracy z narzędziami podczas montażu i demontażu. Nie uwidoczniona powierzchnia kołpaka 79 kości skokowej pokrywa się pod względem kształtu z uwidocznioną na fig. 27 powierzchnią wewnętrzną członu gałkowego 41 kości skokowej, który po zmontowaniu na elemencie implantacyjnym 43 kości skokowej przylega do niego. Kołpak 79 kości skokowej zawiera zatem części odpowiadające ściankowym i innym członom 53, 54, 55, 57 i 58 elementu implantacyjnego 43 kości skokowej.

W ten sam sposób chroni nasadzony kołpak 87 kości piszczelowej wgłębienie elementu implantacyjnego 44 tej kości (fig. 30). Dwa otwory nieprzelotowe 871, umieszczone w powierzchni zewnętrznej, są przeznaczone do współpracy z narzędziami. Na fig. 32 uwidoczniony jest kołpak 87 kości piszczelowej w przekroju. Jego, biegnąca dookoła, krawędź pierścieniowa 875 o małej grubości materiału przylega do komory 83 ścianki w elemencie implantacyjnym kości piszczelowej. Grubość materiału w środkowym obszarze 876 kołpaka 87 jest dopasowana do głębokości kwadratowego w zasadzie wgłębienia w elemencie implantacyjnym 44 kości piszczelowej. Trzy równoległe, mające w widoku z boku kształt półksiężyca żebra 872, 873, 874 są przewidziane na powierzchni wewnętrznej kołpaka 87 kości piszczelowej w taki sposób, że są odbierane przez mające kształt odcinka koła wcięcie w dnie 81 elementu implantacyjnego 44 kości piszczelowej. Żebra zewnętrzne 872,873 są cieńsze i wykonane jako nieco sprężynujące, aby unieruchomić kołpak.

Główki grzbietowe 761 i 861, mające kształt odcinka walca i biegnące w kierunku podłużnym elementu implantacyjnego 43 lub 44 można wprowadzić do śrub kotwiących 45, zaopatrzonych w otwór wewnętrzny i gwint zewnętrzny, przy czym te ostatnie zawierają, biegnącą w ich kierunku podłużnym, szczelinę otwartą 91, której szerokość jest nieco większa od szerokości grzbietów bocznych, biegnących w kierunku podłużnym odcinków stopkowych 762 lub 862 oraz której otwarty koniec jest określony mianem końca wpustowego. Na fig. 22 uwidoczniona jest śruba kotwiąca 1, w którą wprowadzony jest jeden z grzbietów bocznych 76 elementu implantacyjnego 43 kości skokowej. Otwór wewnętrzny /fig. 29/ śruby kotwiącej jest nieprzelotowy, lecz jest podzielony przez ściankę poprzeczną 96, grubą w przybliżeniu na dwa zwoje gwintu zewnętrznego, na dłuższy i krótszy odcinek; w obszarze ścianki poprzecznej 96 gwint zewnętrzny śruby kotwiącej 1 nie jest zatem przerwany. Szczelina 91 ciągnie się na taką samą długość jak dłuższy odcinek otworu wewnętrznego, natomiast krótszy odcinek otworu wewnętrznego ma na swym tzw. końcu wpustowym jedną zwężającą się strefę 95 oraz trzy rozmieszczone symetrycznie szczeliny 94, ciągnące się w kierunku podłużnym śruby i otwarte ku końcowi wkręcanemu. Gwint zewnętrzny śruby kotwiącej 1 jest samotnący. Na końcu wpustowym śruba kotwiąca jest zaopatrzona w krótki gwint wewnętrzny 97.

Poniżej opisana zostanie bliżej odpowiednia postać wykonania do rekonstrukcji uszkodzonego przegubu nogi za pomocą urządzenia kotwiącego według wynalazku, przy czym opis ten powołuje się na fig. 33a - 33f.

Na fig. 33 przedstawiony jest w widoku schematycznym przekrój przez szkielet tylnej części stopy, przy czym liczbą 101 oznaczona jest kość skokowa, liczbą 102 - kość piszczelowa, liczbą 103 - kość piętowa, a liczbą 104 - kość łódkowata. Kość skokowa 101, dolny koniec kości piszczelowej oraz najwyżej położona część kości piętowej 103 są odsłonięte środkowo i za pomocą wzornika oznaczone plusem (+) (fig.33a), jako punkty które tworzą wierzchołki prostokąta. W punktach tych umieszcza się prostopadle (środkowo-bocznie) cztery otwory 107 (fig. 33b) o długości, odpowiadającej śrubie kotwiącej 1. Z kolei, wychodząc z obu otworów 107 w kości skokowej, wypreparowuje się, oznaczoną liczbą 105, pustą przestrzeń, a także odpowiednią pustą przestrzeń 106, wychodząc z obu otworów 107 w kości piszczelowej 102. Patrząc w kierunku biegnących wzdłuż grzbietów 76,77 oraz 86,88, kontury pustych przestrzeni 105 i 107 odpowiadają konturom elementu implantacyjnego 44 kości piszczelowej, przy czym otworom 107 nadaje się taką średnicę, która umożliwia samonacinające wkręcanie śrub kotwiących 1. To wkręcanie prowadzi do, podanego na fig. 33c wyniku, mianowicie tego, że wkręcanie zostaje zakończone wówczas, gdy śruby 1 osiągają (w granicach skoku gwintu) prawidłową długość wkręcania, przy czym położenie szczelin jest tak ustawione, że znajdują się one parami (para śrub kości skokowej/kości piszczelowej) w zwróconej ku sobie pozycji.

Następnie element implantacyjny 43 kości skokowej, zaopatrzony w kołpak zakrywający 79, oraz element implantacyjny 44 kości piszczelowej, zaopatrzony w kołpak zakrywający 87, doprowadza się ich grzbietami do położenia w jednej linii z każdą parą śrub kotwiących 1 (para śrub dla kości skokowej lub kości piszczelowej) i ich szczelinami 91 oraz wprowadza się w śruby kotwiące 1 i puste przestrzenie 105, 106 (fig. 33d), wypreparowane w kości skokowej 101 lub kości piszczelowej 102. Głębokość wprowadzenia można nastawić za pomocą nie uwidocznionych tu przestawnych śrub dystansowych, przy czym te ostatnie umieszcza się w otworach 763, 863 w skierowanych w bok końcach grzbietów bocznych 76, 86, przy czym w stanie zmontowanym przylegają one do ścianki pośredniej 96 śrub kotwiących 1. Element implantacyjny 43 kości skokowej i element implantacyjny 44 kości piszczelowej ustala się w ich położeniu wprowadzenia za pomocą, nie uwidocznionych, krótkich śrub oporowych, przy czym te ostatnie wkręca się w gwint wewnętrzny 97 śrub kotwiących 1 aż do oparcia się o, skierowane ku środkowi, końce grzbietów bocznych 76, 86.

Ranę operacyjną zamyka się i po krótkim okresie rekonwalescencji pacjent może nadal używać uszkodzonego przegubu śruby. Po kilku miesiącach, woperowane śruby kotwiące 1 są zintegrowane z elementem implantacyjnym 43 kości skokowej i elementem implantacyjnym 44 kości piszczelowej oraz zakotwione w tkance kostnej (tzw. integracja kostna). Następnie pacjent zostaje zoperowany po raz drugi. Usuwa się przy tym oznaczone na fig. 33e linią kreskową części 101', 102' kości piszczelowej za pomocą kołpaka 79 kości skokowej i kołpaka 87 kości piszczelowej, po czym usuwa się wymienione łopatki. Z kolei wstawia się element gałkowy 41 kości skokowej i element panwiowy 42 kości piszczelowej w odpowiednie wybranie w elemencie implantacyjnym 43 kości skokowej i w elemencie implantacyjnym 44 kości piszczelowej oraz zamyka się ranę ponownie.

Sztuczny przegub 41, 42 można teraz - po zakończonej interwencji chirurgicznej bezpośrednio obciążyć. Dzięki tej dwustopniowej metodzie pacjent może w pewnym stopniu radzić sobie podczas wrastania elementów kotwiących w uszkodzony przegub stopy aż do ostatecznego przejęcia funkcji ruchowych przez sztuczny przegub stopy.

Sztuczny przegub stopy można w myśl wynalazku zakotwić również w ten sposób, że w kości skokowej i/lub w kości piszczelowej wykonuje się otwory w kierunku, obróconym o 90° w stosunku do kierunku na fig. 33a, mianowicie dorsalno-anterioralnym. W tym przypadku niezbędne może być usunięcie mniejszej części położonej najwyżej części środkowej kości skokowej.

W podobny sposób można także zastępować całkowicie lub częściowo inne przeguby. Urządzenie kotwiące według wynalazku nadaje się np. do zakotwiania protez przegubu kolanowego, protez przegubu biodrowego, protez przegubu ramieniowego, protez przegubu łokciowego, protez przegubu ręki itp.

175 183

FFiO- ΰ

./²¾ 7

175 183

jr-un-ru

175 183

FFc. 22 22ύ^_22 z 4Ó ί^S 45

22^..2^ Fig. 25

175 183

⁸\ 876 \ /

872

873

175 183

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób mocowania elementu kotwiącego implantacyjnego w tkankach kostnych, zwłaszcza protez, sztucznych części stawów i tym podobnych, za pomocą elementu kotwiącego z gwintem zewnętrznym, wychodzącym z górnego końca tego elementu kotwiącego i biegnącym w kierunku jego końca wpustowego, znamienny tym, że w tkance kostnej umieszcza się tuż obok przegubu, równolegle do osi tego przegubu, lub jego płaszczyzny, co najmniej jeden element kotwiący implantacyjny, wyposażony w co najmniej jedno zewnętrzne wybranie szczelinowe, przesłonięte elementem osłaniającym, który to element osłaniający usuwa się po wrośnięciu elementu kotwiącego w tkankę, po czym wprowadza się w to zewnętrzne wybranie szczelinowe uchwyt protezy.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się element kotwiący z otworem wewnętrznym i ten otwór wewnętrzny zamyka się po umieszczeniu elementu kotwiącego w tkance kostnej za pomocą śruby ustalającej, a po usunięciu elementu osłaniającego i śruby ustalającej, wprowadza się do otworu wewnętrznego cześć uchwytu protezy i unieruchamiają za pomocą śruby, ustalającej i/lub wkładek ustalających.
3. Element kotwiący implantacyjny do mocowania, zwłaszcza protez, sztucznych części stawów i tym podobnych w tkankach kostnych, wykonany z tolerowanego przez tkankę materiału, ukształtowany zwłaszcza osiowo-symetrycznie i posiadający gwint zewnętrzny, wychodzący z jego górnego końca i biegnący w kierunku końca wpustowego, znamienny tym, że zawiera co najmniej jedno zewnętrzne wybranie szczelinowe, korzystnie w postaci szczeliny rowkowej (5, 5a), umieszczone w zaopatrzonej w gwint zewnętrzny (2) powierzchni bocznej z odstępem względem końca wpustowego (3).
4. Element kotwiący według zastrz. 3, znamienny tym, że szczelina rowkowa (5,5a) jest zaopatrzona w odłączalny element osłonowy, zwłaszcza w postaci listewki (6, 6a).
5. Element kotwiący według zastrz. 4, znamienny tym, że szczelina rowkowa (5, 5a) ma postać co najmniej jednej, wychodzącej z górnego końca i dostosowanej do przyjęcia elementu osłonowego, bruzdki osiowej.
6. Element kotwiący według zastrz. 4, znamienny tym, że szczelina rowkowa (5,5a) ma postać wyfrezowanego żłobka, o krawędziach ograniczających dostosowanych do rozłącznego zamocowania listewki osłonowej (6, 6a).
7. Element kotwiący według zastrz. 3, znamienny tym, że posiada, wychodzący z górnego końca (4) elementu kotwiącego (1), otwór wewnętrzny (8), łączący się ze szczeliną rowkową (5,5a). .
8. Element kotwiący według zastrz. 7, znamienny tym, że długość otworu wewnętrznego (8) jest nieco większa na długości szczeliny rowkowej (5, 5a).
9. Element kotwiący według zastrz. 7, znamienny tym, że w otworze wewnętrznym (8) ma element osłonowy w postaci prowadnika (13), zagłębionego przynajmniej częściowo w ten otwór wewnętrzny (8).
10. Element kotwiący według zastrz. 9, znamienny tym, że do unieruchamiania prowadnika (13) szczelina rowkowa (5) ma szczeliny boczne (39), korzystnie prostopadłe do jej powierzchni bocznych.
11. Element kotwiący według zastrz. 7, znamienny tym, że w otworze wewnętrznym (8) ma element osłonowy w postaci uchwytu (16), zagłębionego przynajmniej częściowo w ten otwór wewnętrzny (8) i wyposażonego w co najmniej jeden występ osiowy, posiadający element do mocowania części protezy.
12. Element kotwiący według zastrz. 11, znamienny tym, że element do mocowania stanowi płytka podstawowa (17).

175 183
13. Element kotwiący według zastrz. 11, znamienny tym, że górny koniec elementu kotwiącego (1) jest zamknięty za pomocą śruby ustalającej (18), unieruchamiającej uchwyt (16).
14. Element kotwiący według zastrz. 11, znamienny tym, że uchwyt (16) posiada otwór przelotowy (21), przy czym w otworze tym osadzony jest sworzeń (22), którego przedni odcinek połączony jest z gwintem (24) w dnie otworu wewnętrznego (8).
15. Element kotwiący według zastrz. 14, znamienny tym, że sworzeń (22) ma gwint zewnętrzny (25), współpracujący z gwintem wewnętrznym (26) znajdującym się w otworze przelotowym (21) uchwytu (16).
16. Element kotwiący według zastrz. 11, znamienny tym, że uchwyt (16) ma trzon podzielony na część uchwytową (28) i uzupełniającą ją część w postaci elementu klinowego (36), przy czym część uchwytowa (28) wypełnia przynajmniej częściowo otwór wewnętrzny (8) i na swojej powierzchni po stronie otworu wewnętrznego (8) ma rozmieszczone, co najmniej strefowo, występy (29,30), a otwór wewnętrzny (8) ma, odpowiadające tym występom (29,30), karby (31,32).
17. Element kotwiący według zastrz. 16, znamienny tym, że część uchwytowa (28) uchwytu (16), ma występy (38) współpracujące z wybraniami (39), usytuowanymi wzdłuż ścian bocznych szczeliny rowkowej (5).
18. Element kotwiący według zastrz. 6, znamienny tym, że listewka osłonowa (6) ma postać cienkiego giętkiego paska, wciskanego w przestrzeń pomiędzy uchwytem (16) a otworem wewnętrznym (8).
19. Element kotwiący według zastrz. 3, znamienny tym, że koniec wpustowy (3) elementu kotwiącego (1) zwęża się stożkowo w kierunku na zewnątrz i posiada co najmniej jedną, zaopatrzoną w krawędzie tnące, szczelinę (9), wychodzącą z otwartego odcinka dennego elementu kotwiącego (1).