PL174371B1

PL174371B1 - Iniekcyjna kotew linkowa

Info

Publication number: PL174371B1
Application number: PL94314290A
Authority: PL
Inventors: Johannes Radtke
Original assignee: Johannes Radtke
Priority date: 1993-11-12
Filing date: 1994-11-11
Publication date: 1998-07-31
Also published as: AU8141894A; AU681462B2; DE59403990D1; CN1134180A; WO1995013453A1; CZ138396A3; ATE157738T1; EP0728256A1; CA2176351A1; DE9317336U1; EP0728256B1; US5791824A; PL314290A1

Abstract

1. Iniekcyjna kotew linkowa, zwlaszcza do stoso- wania w górnictwie, budownictwie tuneli i przy umac nianiu skarp oraz do zabezpieczania skal, która w zasadzie sklada sie z linki majacej rdzen w postaci weza cisnieniowego i wykonanej korzystnie z mocnej przedzy wlókienniczej, takiej jak wlókna chemiczne i/lub naturalne, a takze jest obwiedziona siatkowym oplotem ustalajacym, i która jest wyposazona w ele ment przytrzymujacy i element uszczelniajacy sklada jacy sie z dwóch nasuwnych segmentów nasuwanych na siebie po stozkowych powierzchniach pierscienio wych, a poza otworem wierconym ma element przy laczeniowy, który umieszczony jest w mufce obejmujacej koniec linki, znamienna tym, ze element przytrzymujacy (6) polaczony jest wezem skurczo wym (8) z koncem linki (7), a kazdy z segmentów (16, 17) elementu uszczelniajacego (15) jest utworzony z dwóch pólskorup (18), przy czym segment (16) usy tuowany przy wylocie otworu wierconego na calej dlugosci po stronie wewnetrznej, a nasuwny segment (17) po stronie zewnetrznej uksztaltowane sa cylin dryczne, i nasuwny segment (17) po stronie wewne trznej ma dwa oddalone od linki (2) i przebiegajace przeciwnie stozkowe rozszerzenia (23, 24), przy czym mufka (26) polaczona trwale na skurcz lub przez skle jenie z koncem linki (25) obejmuje przynajmniej cze sciowo element przylaczeniowy (17), a w elemencie (27) umieszczony jest wprowadzony do rdzenia (3) króciec rurkowy (28). PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest iniekcyjna kotew linkowa, zwłaszcza do stosowania w górnictwie, budownictwie tuneli i do umacniania skarp oraz do zabezpieczania skał, która składa się w zasadzie z linki mającej rdzeń w postaci węża ciśnieniowego i wykonanej korzystnie z mocnej przędzy włókienniczej, takiej jak włókna chemiczne i/lub naturalne, a także jest owinięta siatkowym oplotem ustalającym, i która może być wyposażona w element przytrzymujący i

1747:371 element uszczelniający składający się z dwóch nasuwnych segmentów nasuwanych na siebie po stożkowych powierzchniach pierścieniowych, a poza otworem wierconym w element przyłączeniowy, który umieszczony jest w mufce obejmującej koniec linki.

Tego rodzaju kotew linkowa znana jest z niemieckiego opisu patentowego nr ,40 18 703. Zaletą takiej kotwi ukształtowanej jako kotew iniekcyjna jest odpowiednia giętkość, co pozwalają korzystnie stosować w ciasnych wnękach do przejmowania odpowiedniego naciągu. Ponadto kotew taka może mieć dużą długość, jest łatwa w manipulacji, a także praktyczna w transporcie.

Wady tego rodzaju kotwi wynikają z jej przedstawionej powyżej formy wykonania, w której kotew ma rdzeń otoczony linką, a linka jest opleciona siatką ustalającą, a z kolei linka i siatka oplotowa opasane są płaszczem ochronnym z tworzywa sztucznego.

Zadaniem płaszcza ochronnego jest zapewnienie dobrego sklejenia materiałem wstrzykiwanym do wnętrza linki, ale nie pozwala on w dostatecznej mierze na wychodzenie wstrzykiwanego materiału na całej długości kotwi linkowej. Płaszcz ten stanowi więc czynnik utrudniający optymalne wstrzykiwanie. Siatka ochronna przylegając ściśle do linki jest osadzona w materiale klejącym wewnątrz płaszcza, ale nie mając możliwości rozszerzania się nie stanowi dodatkowego oporowego elementu ustalającego.

Następna wada iniekcyjnej kotwi linkowej opisanej w wyżej wymienionym patencie polega na tym, że połączenia elementu przytrzymującego i elementu przyłączeniowego na przeciwległych końcach linki mają bardzo skomplikowany kształt i nie są dostosowane do naciągów przenoszonych przez linkę. Jak wykazuje praktyka należałoby też ulepszyć element uszczelniający wiercony otwór, który to element składa się z dwóch nasuwanych na siebie klinów. Samo nasunięcie pod ciśnieniem nie zapewnia bowiem aktywnego uszczelnienia obu elementów.

Celem wynalazku jest opracowanie konstrukcji iniekcyjnej kotwi linkowej, zwłaszcza dla górnictwa, budownictwa podziemnego i umacniania skarp oraz do zabezpieczania skał, która będzie pozbawiona wad rozwiązań znanych ze stanu techniki i która będzie się nadawać do stosowania jako prosta kotew iniekcyjna lub też jako kotew naprężana, która umożliwia optymalne wstrzykiwanie oraz może być wytwarzana łatwo i efektywnie.

Iniekcyjna kotew linkowa, zwłaszcza do stosowania w górnictwie, budownictwie tuneli i przy umacnianiu skarp oraz do zabezpieczania skał, która w zasadzie składa się z linki mającej rdzeń w postaci węża ciśnieniowego i wykonanej korzystnie z mocnej przędzy włókienniczej, takiej jak włókna chemiczne i/lub naturalne, a także jest obwiedziona siatkowym oplotem ustalającym, i która jest wyposażona w element przytrzymujący i element uszczelniający składający się z dwóch nasuwnych segmentów nasuwanych na siebie po stożkowych powierzchniach pierścieniowych, a poza otworem wierconym ma element przyłączeniowy, który umieszczony jest w mufce obejmującej koniec linki, według wynaalzku charakteryzuje się tym, że element przytrzymujący połączony jest wężem skurczowym z końcem linki, a każdy z segmentów elementu uszczelniającego jest utworzony z dwóch półskorup, przy czym segment usytuowany przy wylocie otworu wierconego na całej długości po stronie wewnętrznej, a nasuwny segment po stronie zewnętrznej ukształtowane są cylindryczne, i nasuwny segment po stronie wewnętrznej ma dwa oddalone od linki i przebiegające przeciwnie stożkowe rozszerzenia, przy czym mufka połączona trwale na skurcz lub przez sklejenie z końcem linki obejmuje przynajmniej częściowo element przyłączeniowy, a w elemencie umieszczony jest wprowadzony do rdzenia króciec rurkowy.

Korzystnie połączony za pomocą węża skurczowego z końcem linki element przytrzymujący ma daszkowy kapturek ze środkowym wierzchołkiem i przynajmniej z boku otwory przelotowe, przy czym daszkowy kapturek ma przewyższające średnicę otworu wierconego, rozmieszczone na przykład gwiaździście pazury oporowe.

Korzystnie w daszkowym kapturku znajduje się przynajmniej jeden otwór iniekcyjny zamykany zaworopodobnie klapą.

Korzystnie złożone z półskorup segmenty elementu uszczelniającego są wzajemnie połączone zatrzaskowo za pomocą złączy noskowych.

Korzystnie półskorupy są ponadto wzajemnie sklejone.

174 371

Korzystnie, usytuowany przy wylocie otworu wierconego segment elementu uszczelniającego na dolnym końcu i współpracujący z segmentem nasuwny segment na górnym końcu mają lamelowe lub piłowe uzębienia po stronie zewnętrznej znajdującej się przy ściance otworu wierconego.

Korzystnie, usytuowany przy wylocie otworu wierconego segment elementu uszczelniającego po stronie wewnętrznej zwróconej ku lince ma garby ułatwiające połączenie z linką.

Korzystnie segmenty elementu uszczelniającego po stronie zewnętrznej są wyposażone w szczeliny odpowietrzające przebiegające w kierunku linki.

Korzystnie wytworzony z metalu lub tworzywa sztucznego element przyłączeniowy ma gwint.

Korzystnie wytworzony z metalu lub tworzywa sztucznego element przyłączeniowy ma kształt złącza szybkodziałającego.

Korzystnie element przyłączeniowy ma usytuowane wokół króćca rurkowego odsądzenie, w którym umieszczony jest koniec linki.

Korzystnie, mający postać węża ciśnieniowego rdzeń ma zespolony z nim oplot ustalający.

Korzystnie element przyłączeniowy zawiera cylindryczny i zwężający się stożkowo ku lince odcinek, przy czym między tymi odcinkami znajduje się zawór zwrotny w postaci uszczelnienia wargowego, który zabezpieczony jest pierścieniową zatyczką.

Korzystnie element przyłączeniowy jest połączony z zaopatrzonym w gwint klinem otaczającym króciec rurkowy oraz wkręconym w linkę i częściowo w rdzeń.

Korzystnie, usytuowany u wylotu otworu wierconego segment elementu uszczelniającego jest wykonany z materiału twardszego niż materiał współpracującego z nim segmentu nasuwnego.

Korzystnie, połączony z elementem przyłączeniowym i wprowadzony w rdzeń króciec rurkowy znajduje się w opasującej koniec linki i mającej po stronie zewnętrznej gwint, ukształtowanej w postaci mufki tulei, która korzystnie jest sklejona z linką poprzez otwór iniekcyjny.

Korzystnie element przyłączeniowy jest wyposażony w otaczający króciec rurkowy klin, który ma gwint zewnętrzny, za pomocą którego jest wkręcony w otwór tulei.

Korzystnie tuleja ma gwint zewnętrzny, za pomocą którego wkręcona jest na nią nakrętka mocująca płytkę kotwową.

Korzystnie płytka kotwowa ma otwór przelotowy, w którym umieszczona jest tuleja, i ma czaszowe wycięcie, w którym mieści się odpowiednio dopasowane zaokrąglenie nakrętki naprężającej.

Korzystnie mufka na końcu linki ma postać węża skurczowego opasującego częściowo element przyłączeniowy, przy czym w odstępie znajduje się następny odcinek węża skurczowego otaczający linkę, a między odcinkami usytuowana jest zachodząc na nie częściowo, nałożona korzystnie metodą wtryskową, tuleja z gwintem.

Korzystnie, mający postać węża ciśnieniowego rdzeń ma perforację, zwłaszcza tylko na swojej części.

Korzystnie linka ma oplot jednowarstwowy.

Korzystnie linka ma oplot wielowarstwowy.

Korzystnie oplot linki jest różnego rodzaju i ma oczka o zróżnicowanej wielkości.

Korzystnie, w zależności od zastosowania linki jest ona wykonana z materiału wybranego z grupy materiałów zawierającej: poliester, kevlar, aramid, nylon, włókna szklane, włókna węglowe, filamenty i mieszanki wymienionych materiałów.

Korzystnie linka jest wzmocniona za pomocą wrobionych drucików metalowych.

Korzystnie linka ma, ograniczającą rozprzestrzenianie się materiału wstrzykiwanego, zewnętrzną drobnooczkową warstwę tkaniny.

Korzystnie linkajest wyposażona w cienkie poszycie rozrywające się przy wstrzykiwaniu.

Korzystnie otwory przelotowe w rdzeniu mają kształt szczelin usytuowanych w kierunku wzdłużnym rdzenia.

Alternatywnie w kotwie według wynalazku można umieścić na końcu linki dwu- lub kilkuwarstwowy element przytrzymujący.

174 371

Wąż skurczowy łączący koniec linki z elementem przytrzymującym stanowi połączenie wytrzymałe na rozciąganie, które po wprowadzeniu kotwi iniekcyjnej w otwór wiercony umożliwia natychmiastowe jej nastawienie na naciąg potrzebny do naprężenia. Rozmieszczone na kształt gwiazdy pazury oporowe, przedstawione tutaj tylko przykładowo, wciskają się w ściankę otworu wierconego i poprzez otwory iniekcyjne umieszczone z boku na elemencie przytrzymującym umożliwiają takie rozdzielanie wstrzykiwanego materiału, że może on wnikać w wiercony otwór ponad daszkowym kapturkiem. W kapturku może znajdować się przynajmniej jeden środkowy otwór iniekcyjny zamykany na przykład klapą typu zaworowego.

Ponadto istotna zaleta polega na wykonaniu i rozmieszczeniu segmentów tworzących element uszczelniający. Każdy z tych segmentów można złożyć z półskorup, których ukształtowanie umożliwia zatrzaskowe połączenie za pomocą złączy noskowych, i które ponadto można sklejać. Półskorupy, mające dodatkowo po stronie wewnętrznej garby umożliwiające lokalne zakotwienie w lince, dzięki ich łączeniu można łatwo umieścić w wymaganym miejscu kotwi linkowej Nasuwny segment, który jest nasuwany na segment ustalany, ma szczególnie korzystne ukształtowanie. Jego strona zewnętrzna zwrócona ku otworowi wierconemu ma kształt cylindryczny, natomiast po stronie wewnętrznej tego segmentu, jak już wspomniano, są dwa przebiegające przeciwnie stożkowe rozszerzenia. Stożkowym rozszerzeniem zwróconym ku drugiemu segmentowi nasuwa się klin pod działaniem czynnika wstrzykiwanego na dolny klin powodując w ten sposób uszczelnienie. Nasuwny segment elementu uszczelniającego wykonano z materiału bardziej miękkiego niż materiał segmentu osadzonego na lince, a środek wstrzykiwany pod wysokim ciśnieniem wnika w stożkowe rozszerzenie, na skutek czego klin jest dociskany do ścianki wierconego otworu celem całkowitego uszczelnienia, przy czym w odpowiednich miejscach w ściankę otworu wierconego wciska się dodatkowe uzębienie. Dzięki wyposażeniu segmentów elementu uszczelniającego po stronie zewnętrznej w szczeliny odpowietrzające, przebiegające w kierunku linki umożliwiony jest odpływ powietrza sprężanego w otworze przy wstrzykiwaniu.

Okazało się także, że uzyskuje się dobre ustalenie linki, gdy zwrócony ku wylotowi otworu wierconego lub znajdujący się poza tym otworem koniec linki jest wyposażony w mufkę w postaci węża skurczowego albo w innej postaci wynalazku w tuleję, która może być połączona mocno z końcem linki.

Kotwę linkową wykonaną jako czysta kotew iniekcyjna dobrze jest wyposażyć w element przyłączeniowy z gwintem lub złączem szybkodziałającym, przy czym można to wykonać za pomocą węża skurczowego, który opasuje przynajmniej częściowo koniec linki i element przełączeniowy, dzięki czemu uzyskuje się dobre zespolenie końca linki z elementem przyłączeniowym.

W przypadku wykorzystania takiej kotwy iniekcyjnej jako ściągu dobrze jest koniec linki przykleić w szorstkiej we wnętrzu tulei, która umożliwia nasunięcie płytki kotwowej i wkręcenie nakrętki naprężającej. We wszystkich postaciach wynalazku element przyłączeniowy połączony jest z króćcem rurkowym z metalu lub tworzywa sztucznego, który przynajmniej częściowo wprowadza się w rdzeń linki.

Rdzeń wewnątrz linki stanowi dopasowany do danego ciśnienia wstrzykiwania wąż wysokociśnieniowy, który można wyposażyć w zespolony z nim oplot ustalający, żeby przy wytwarzaniu linki plecionej wokół rdzenia nie nastąpiło zwężenie jej przekroju. Zależnie od wykonywanego wstrzykiwania, rdzeń w lince można ukształtować na całej długości bez odpowiedniej perforacji lub szczelin. Możliwe jest także wyposażenie rdzenia na całej długości lub częściowo w perforacje albo otwory przelotowe.

Wymaganą nośność lub na przykład potrzebną wydłużalność można uzyskać, gdy zależnie od wykorzystania linki, wytwarzana zostanie przykładowo z takiego materiału jak polietylen, poliester, kewlar, aramid, nylon, włókno szklane, włókno węglowe, filamenty w postaci nitek albo włókna lub mieszanki wymienionych materiałów.

Rodzaje oplotu linki można dobierać w zależności od przewidywanego zastosowania. Wytwarzanie linki z oczkami oplotu o odpowiedniej wielkości zapewnia przechodzenie wstrzykiwanego materiału przez całą długość kotwy. Ponadto wrobienie na przykład drucików

174 371 metalowych zapewnia wzmocnienie linki i pozwala jednocześnie uzyskać właściwości antystatyczne.

Uzbrojenie linki w zewnętrzną warstwę drobnooczkowej tkaniny, ogranicza przy wstrzykiwaniu materiału jego zużycie, powodowane np. pęknięciami luźnej skały. Wyposażenie linki w cienkie, rozrywane przy wstrzykiwaniu poszycie, umożliwia wypełnienie później na przykład szczelin roboczych powstających przy betonowaniu różnych warstw.

Obok antystatycznego ukształtowania linki i oplotu ustalającego można nadać kotwi linkowej cechy trudnopalności za pomocą różnych trudnopalnych włókien albo dodatkowych powłok.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia przykład wykonania iniekcyjnej kotwi linkowej według wynalazku wykorzystywanej jako czysta kotew iniekcyjna, w przekroju, fig. 2 - kotew według wynalazku w wykonaniu pokazanym na fig. 1, w przekroju, fig. 3 - przykład wykonania iniekcyjnej kotwi linkowej według wynalazku w postaci ściągu, fig. 4 - następny przykład wykonania iniekcyjnej kotwi linkowej według wynalazku w postaci ściągu, w przekroju, fig. 5 - koniec kotwi iniekcyjnej, w przekroju częściowym, fig. 6 - przykład ukształtowania elementu przyłączeniowego w połączeniu z króćcem rurkowym, fig. 7 - przykład wykonania umieszczonej na końcu linki mufki dla ściągu, w przekroju, a fig. 8 i fig. 9 przedstawiają dwa przykłady wykonania kilkuwarstwowej linki z perforowanym i nieperforowanym rdzeniem.

Linkę 2 wykorzystywaną do kotwi iniekcyjnej w różnych wykonaniach przedstawiono na fig. 8 i 9 w dwóch przykładach wykonań kilkuwarstwowych. Kilkuwarstwowa linka 2 jest opasana syntetycznym lub stalowym oplotem ustalającym 4 i ma rdzeń 3, który może być stosowany z lub bez zintegrowanego oplotu ustalającego z lub bez perforacji albo otworów przelotowych 5. Oplot ustalający 4 może być wykonany jako tkanina z różnej przędzy, do której dodane są metalowe nitki dla wzmocnienia i ukształtowania antystatycznego. Na fig. 1 przedstawiono schematycznie w przekroju przykład wykonania kotwi linkowej 1, która jest umieszczona w otworze 12 wywierconym w górotworze albo minerale 13. Kotew 1 składająca się z linki 2 z wewnętrznym rdzeniem 3 ma na swoim końcu 7 w głębi wierconego otworu element przytrzymujący 6, który w pokazanym przykładzie wykonania wyposażony jest w boczne przelotowe otwory iniekcyjne 10 i daszkowy wierzchołek 9. Element przytrzymujący 6 połączony jest trwale z końcem linki 7 za pośrednictwem węża skurczowego 8. Element przytrzymujący 6 ma pazury oporowe mające przekrój większy niż wiercony otwór 12 i zagłębiające się w ściankę otworu przy wyciąganiu kotwi linkowej 1.

Ponadto, kotew linkowa 1 ma element uszczelniający 15, który składa się z dwóch nasuwanych na siebie segmentów 16 i 17, a każdy z tych segmentów składa się z dwóch półskorup 18, które są ze sobą złączone zatrzaskowo za pomocą złączy noskowych 19 i ponadto są sklejone ze sobą.

Segment 16 zamocowany jest w odpowiednim, przewidzianym na lince 2 miejscu u wylotu lub wewnątrz otworu wierconego 12, przy czym garby 21 znajdujące się po wewnętrznej stronie półskorup 18 są wciśnięte w linkę 2 tak, że segment 16 jest zablokowany nieprzesuwnie.

Nasuwany na segment 16 nasuwny segment 17 elementu uszczelniającego 15 ma kształt cylindryczny po stronie zewnętrznej, a po stronie wewnętrznej ma dwa stożkowe rozszerzenia 23, 24 w górę i w dół oraz przeciwległe względem siebie w kierunku wzdłużnym linki. Segment 17 korzystnie jest wykonać z materiału bardziej miękkiego niż materiał segmentu 16. Pod wpływem nacisku środka wstrzykiwanego segment 17 nasuwa się na segment 16, a środek wstrzykiwany wnika w rozszerzenie 24 i dociska segment 16 z przewidzianym na obrzeżach uzębieniem do ścianki otworu wierconego, tak że uzyskuje się całkowite uszczelnienie.

Na wystającym z wierconego otworu 12 końcu linki 25 znajduje się element przyłączeniowy 27 przewodu do wstrzykiwania, który to element korzystnie jest połączony trwale z końcem linki 25 za pośrednictwem mufki 26 w postaci węża skurczowego opasującego częściowo odsadzenia 30 elementu 27. Szczegóły elementu przyłączeniowego 27 przedstawiono na fig. 5. Przykład wykonania pokazany na fig. 1 i 2 określa się jako czystą iniekcyjną kotew linkową.

174 371

Zamiast mufki 26 w postaci węża skurczowego koniec linki 25 może być dla ustalenia króćca rurkowego 28 wprowadzonego w rdzeń 3 otoczony dwu- lub kilkułubkowym elementem.

Na fig. 3 i fig. 4 przedstawiono przykłady wykonania iniekcyjnej kotwi linkowej określanej jako ściąg. Przedstawiony na fig. 3 przykład wykonania kotwi różni się od przykładu pokazanego na fig. 1 tym, że znajdujący się poza wywierconym otworem 12 koniec linki 25 umieszczono w tulei 36, która łącznie ze swym zakończeniem tworzy mufkę 26. Wykonywana m.in. z metalu lub tworzywa sztucznego tuleja 36 ma po stronie zewnętrznej gwint 39 i umożliwia z jednej strony nasunięcie płytki kotwowej 40 i z drugiej strony zamocowanie tej płytki 40 za pomocą nakrętki naprężającej 41. Płytka 40 ma wycięcie czaszowe 42, a nakrętka naprężająca 41 ma zaokrąglenie 43 odpowiadające wycięciu 42. Dalsze szczegóły tego przykładu wykonania przedstawiono na fig. 6 i fig. 7.

Na fig. 6 zaznaczono, że element przyłączeniowy 27 jest połączony z wprowadzonym przynajmniej częściowo w rdzeń 3 króćcem rurkowym 28, który poza tym jest otoczony klinem 35 z gwintem 38. Klin ten nadaje się wkręcić w otwór tulei 36 i mocuje linkę 2 w tej tulei 36. Po wstawieniu elementu przyłączeniowego 27 lub króćca rurkowego 28 w tuleję 36 lub w linkę 2 następuje sklejenie końca linki 25 wewnątrz tulei 36 w wyniku wstrzyknięcia przez otwór iniekcyjny 37. Wewnątrz elementu przyłączeniowego 27, który, jak już wspomniano, może mieć gwint 29 lub złącze szybkodziałające, znajduje się, jak w przykładzie na fig. 5, odcinek cylindryczny 31 i zwężający się stożkowo odcinek 32, przy czym między końcem króćca rurkowego 28 i przewidzianą do zabezpieczenia pierścieniową zatyczką 34 umieszczono zawór zwrotny 33 w postaci uszczelnienia wargowego. Z przykładu przedstawionego na fig. 5 wynika też, że króciec rurkowy 28 wprowadza się w rdzeń 3 a wąż skurczowy 26 opasuje częściowo element przyłączeniowy w strefie odsadzeń 30 i tworzy tym samym trwałe połączenie.

Na fig. 4 przedstawiono następny przykład wykonania kotwi ukształtowanej jako ściąg, gdzie, celem złączenia elementu przyłączeniowego 27 z końcem linki 25, zastosowano mufkę 26 w postaci węża skurczowego 26, a w odstępie wokół linki 2 następny odcinek węża skurczowego 44, i między mufką 26 w postaci węża skurczowego i odcinkiem węża skurczowego 44 nałożona jest, przykładowo metodą wtryskową, mającą gwint 39 tuleja 45, która zapewnia zamocowanie płytki kotwowej 40 nakrętką naprężającą 41.

Przedstawione na fig. 8 otwory przelotowe 5 w rdzeniu 3 mogą być też ukształtowane jako szczeliny przebiegające wzdłuż rdzenia 3. W ten sposób przy wstrzykiwaniu wypełnia się najpierw wnętrze otworu wywierconego, a pod narastającym ciśnieniem otwierają się szczeliny i następuje rozłożenie wstrzykiwanego środka na całej długości linki.

174 371

.s«O

174 371

r-j

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Iniekcyjna kotew linkowa, zwłaszcza do stosowania w górnictwie, budownictwie tuneli i przy umacnianiu skarp oraz do zabezpieczania skał, która w zasadzie składa się z linki mającej rdzeń w postaci węża ciśnieniowego i wykonanej korzystnie z mocnej przędzy włókienniczej, takiej jak włókna chemiczne i/lub naturalne, a także jest obwiedziona siatkowym oplotem ustalającym, i która jest wyposażona w element przytrzymujący i element uszczelniający składający się z dwóch nasuwnych segmentów nasuwanych na siebie po stożkowych powierzchniach pierścieniowych, a poza otworem wierconym ma element przyłączeniowy, który umieszczony jest w mufce obejmującej koniec linki, znamienna tym, że element przytrzymujący (6) połączony jest wężem skurczowym (8) z końcem linki (7), a każdy z segmentów (16, 17) elementu uszczelniającego (15) jest utworzony z dwóch półskorup (18), przy czym segment (16) usytuowany przy wylocie otworu wierconego na całej długości po stronie wewnętrznej, a nasuwny segment (17) po stronie zewnętrznej ukształtowane są cylindryczne, i nasuwny segment (17) po stronie wewnętrznej ma dwa oddalone od linki (2) i przebiegające przeciwnie stożkowe rozszerzenia (23, 24), przy czym mufka (26) połączona trwale na skurcz lub przez sklejenie z końcem linki (25) obejmuje przynajmniej częściowo element przyłączeniowy (17), a w elemencie (27) umieszczony jest wprowadzony do rdzenia (3) króciec rurkowy (28).
2. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że połączony za pomocą węża skurczowego (8) z końcem linki (7) element przytrzymujący (6) ma daszkowy kapturek ze środkowym wierzchołkiem (9) i przynajmniej z boku otwory przelotowe (10), przy czym daszkowy kapturek ma przewyższające średnicę otworu wierconego (12), rozmieszczone korzystnie gwiaździście pazury oporowe (11).
3. Kotew według zastrz. 2, znamienna tym, że w daszkowym kapturku znajduje się przynajmniej jeden otwór iniekcyjny zamykany zaworopodobnie klapą.
4. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że składające się z półskorup (18) segmenty (16,17) elementu uszczelniającego (15) są wzajemnie połączone zatrzaskowo za pomocą złączy noskowych (19).
5. Kotew według zastrz. 4, znamienna tym, że półskorupy (18) są ponadto wzajemnie sklejone.
6. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że usytuowany przy wylocie otworu wierconego segment (16) elementu uszczelniającego (15) na dolnym końcu i współpracujący z segmentem (16) nasuwny segment (17) na górnym końcu mają lamelowe lub piłowe uzębienia (20) po stronie zewnętrznej znajdującej się przy ściance otworu wierconego.
7. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że usytuowany przy wylocie otworu wierconego segment (16) elementu uszczelniającego (15) po stronie wewnętrznej zwróconej ku lince (2) ma garby (21) ułatwiające połączenie z linką (2).
8. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że segmenty (16,17) elementu uszczelniającego (15) po stronie zewnętrznej są wyposażone w szczeliny odpowietrzające (22) przebiegające w kierunku linki.
9. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że wytworzony z metalu lub tworzywa sztucznego element przyłączeniowy (27) ma gwint (29).
10. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że wytworzony z metalu lub tworzywa sztucznego element przyłączeniowy ma kształt złącza szybkodziałającego.
11. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że element przyłączeniowy (27) ma usytuowane wokół króćca rurkowego (28) odsądzenie (30), w którym umieszczony jest koniec linki (25).
12. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że ukształtowany jako wąż ciśnieniowy rdzeń (3) ma zespolony z nim oplot ustalający.

174 371
13. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że element przyłączeniowy (27) zawiera cylindryczny lub zwężający się stożkowo ku lince (2) odcinek (31, 32), przy czym między tymi odcinkami (31, 32) znajduje się zawór zwrotny (33) w postaci uszczelnienia wargowego, który zabezpieczony jest pierścieniową zatyczką (34).
14. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że element przyłączeniowy (27) jest połączony z zaopatrzonym w gwint (38) klinem (35) otaczającym króciec rurkowy (28) oraz wkręconym w linkę (2) i częściowo w rdzeń (3).
15. Kotew według zastrz. 4, znamienna tym, że usytuowany u wylotu otworu wierconego segment (16) elementu uszczelniającego (15) jest wykonany z materiału twardszego niż materiał współpracującego z nim nasuwanego segmentu (17).
16. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że połączony z elementem przyłączeniowym (27) i wprowadzony w rdzeń (3) króciec rurkowy (28) znajduje się w opasującej koniec linki (25) i mającej po stronie zewnętrznej gwint (38), ukształtowanej w postaci mufki (26) tulei (36), która korzystnie jest sklejona z linką (2) poprzez otwór iniekcyjny (37).
17. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że element przyłączeniowy (27) jest wyposażony w otaczający króciec rurkowy (28) klin (35), który ma gwint zewnętrzny (38) za pomocą którego jest wkręcony w otwór tulei (36).
18. Kotew według zastrz. 15, znamienna tym, że tuleja (36) ma gwint zewnętrzny (39), za pomocą którego wkręcona jest na nią nakrętka (41) mocująca płytkę kotwową (40).
19. Kotew według zastrz. 15, znamienna tym, że płytka kotwowa (40) ma otwór przelotowy, w którym umieszczona jest tuleja (36), i ma czaszowe wycięcie (42), w którym mieści się odpowiednio dopasowane zaokrąglenie (43) nakrętki naprężającej (41).
20. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że mufka (26) na końcu linki (25) ma postać węża skurczowego (26) opasującego częściowo element przyłączeniowy (27), przy czym w odstępie znajduje się następny odcinek węża skurczowego (44) otaczający linkę (2), a między odcinkami (26, 44) usytuowana jest zachodząc na nie częściowo, nałożona korzystnie metodą wtryskową, tuleja (45) z gwintem (39).
21. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że mający postać węża ciśnieniowego rdzeń ma perforację (5), zwłaszcza na swojej części.
22. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że linka (2) ma oplot jednowarstwowy.
23. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że linka (2) ma oplot wielowarstwowy.
24. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że oplot linki (2) jest różnego rodzaju i ma oczka o zróżnicowanej wielkości.
25. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że w zależności od zastosowania linki (2) jest ona wykonana korzystnie z materiału wybranego z grupy materiałów zawierającej: poliester, kevlar, aramid, nylon, włókna szklane, włókna węglowe, filamenty i mieszanki wymienionych materiałów.
26. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że linka (2) jest wzmocniona za pomocą wrobionych drucików metalowych.
27. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że linka (2) ma zewnętrzną drobnooczkową warstwę tkaniny.
28. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że linka (2) jest wyposażona w cienkie poszycie rozrywające się przy wstrzykiwaniu.
29. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że otwory przelotowe (5) w rdzeniu (3) mają kształt szczelin usytuowanych w kierunku wzdłużnym rdzenia (3).