PL171252B1 - Zespól polaczeniowy skladajacy sie ze zlaczki gwintowanej i pretów zbrojeniowych PL PL PL - Google Patents

Abstract

1 Zespól polaczeniowy skladajacy sie ze zlaczki gwintowanej i pretów zbrojenio- wych, które na swych koncach laczonych ze zlaczka posiadaja gwint, który w swym ob- szarze koncowym oddalonym od srodka zlaczki ma przebieg stozkowy, przy czym gwint ten wkrecony jest w gwint wewnetrz- ny zlaczki wraz ze stozkowym odcinkiem gwintu, znamienny tym, ze oba gwintowa- ne obszary koncowe (3) zlaczki (1) posiada- ja z zewnatrz zarys o stopniowo rosnacym nachyleniu w kierunku do srodka zlaczki. Fig 2Zespól polaczeniowy skladajacy sie ze zlaczki gwintowanej i pretów zbrojeniowych PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest zespół połączeniowy składający się ze złączki gwintowanej i prętów zbrojeniowych.

Złączki znanych połączeń przy zastosowaniu złączki gwintowanej, wykonane są jako cylindryczne lub o sześciokątnym przekroju poprzecznym, o jednakowym zarysie na całej swej długości.

Znane są, złączki do prętów sprężających, które na swych końcach posiadają stożkowe ścięcia. Mają one na celu powodowanie jak najbardziej równomiernego strumienia zaprawy wciskanej w rury otaczające rozszerzające się również stożkowo i dopasowane do kształtu złączki.

Z DE P 17 84 382 znane jest połączenie złączki gwintowanej i prętów zbrojeniowych, w którym końce prętów zbrojeniowych w gwintowanym obszarze posiadają gwint przebiegający stożkowo. Końce prętów wkręcane są siłą w złączkę nie posiadającą odpowiadającego zwężenia w obszarze końcowym. Stożkowy obszar gwintowanego końca wkręcany jest przy tym z różną głębokością, zależnie od zastosowanego momentu obrotowego. Z reguły część gwintu pozostaje poza złączką. Przy nakręcaniu nieosłabionej złączki na gwint pręta, gwint złączki, zwłaszcza swym krótkim obszarem końcowym wcina się w stosunkowo mały odcinek gwintu na stożkowo przebiegającym rdzeniu pręta i odkształca ten obszar. Przenoszenie siły z pręta na złączkę zachodzi przy tym głównie na tym krótkim odkształcanym obszarze, aż do chwili gdy obszar ten się odkształci i dalsze gwintowane obszary będą przenosiły siłę. Taki przebieg odkształcania powoduje niepożądany poślizg, który nie może przekroczyć określonej, dopuszczalnej wielkości.

Zespół połączeniowy według wynalazku ma zmniejszyć ten poślizg, a jednocześnie zwiększyć statyczną i dynamiczną siłę połączenia prętów

Z niemieckiego opisu patentowego nr DE 3131078 znana jest złączka gwintowana łącząca pręty zbrojeniowe, w której oba gwintowane obszary końcowe posiadają z zewnątrz zarys wzrastający progresywnie. Rozwiązanie to dotyczy prętów z gwintem cylindrycznym i złączek z otworem cylindrycznym gwintowanym na całej długości.

Natomiast z polskiego opisu patentowego nr 90 090 znana jest złączka do rur stalowych, w której ograniczenie wkręcania jest określone przez oparcie się końca elementu obejmowanego o występy elementu obejmującego w celu uzyskania szczelności połączenia.

171 252

Zespół połączeniowy składający się ze złączki gwintowanej i prętów zbrojeniowych, które na swych końcach łączonych ze złączką posiadają gwint, który w swym obszarze końcowym oddalonym od środka złączki ma przebieg stożkowy, przy czym gwint ten wkręcony jest w gwint wewnętrzny złączki wraz ze stożkowym odcinkiem gwintu, według wynalazku charakteryzuje się tym, że oba gwintowane obszary końcowe złączki posiadają z zewnątrz zarys o stopniowo rosnącym nachyleniu w kierunku do środka złączki.

Korzystnie w zespole połączeniowym według wynalazku długość złączki odpowiada sumie głębokości wkręcania gwintów na końcach prętów, które mają być połączone w złączkę przy zastosowaniu określonego, podanego momentu obrotowego oraz przestrzeni, pomiędzy powierzchniami czołowymi prętów ograniczającej miarę przekroczenia planowanej głębokości wkręcania gwintów na końcach prętów w złączkę przez wzajemne przeciwdziałanie powierzchni czołowych prętów. Przy czym miara ta jest mniejsza niż głębokość wkręcania, przy której materiał złączki byłby rozrywany.

Przez stopniowo rosnący zarys zewnętrzny złączki, wykonany odpowiednio do przenoszenia siły z pręta na złączkę, odpowiadający wzrastającemu zwrotowi przekroju poprzecznego złączki, złączka w kierunku do swego końca jest coraz bardziej odkształcana i rozszerza się podczas nakręcania jej z określonym momentem na gwintowany koniec pręta. W ten sposób cały stożkowy, gwintowany obszar zamocowany jest w złączce, tworząc z nią trwałe połączenie, a poślizg zostaje znacznie zmniejszony (praktycznie wykluczony). Jednocześnie uzyskuje się większe statyczne i dynamiczne obciążenie dopuszczalne dla całego zespołu połączeniowego.

Natomiast przez odpowiedni dobór długości złączki i długości prętów wyposażonych w gwint uzyskuje się zabezpieczenie przed rozerwaniem materiału złączki na skutek niechcianego przekroczenia dopuszczalnego momentu obrotowego przy wkręcaniu końców prętów w złączkę. Przy przepisowym wkręcaniu końców prętów w złączkę, pomiędzy płaszczyznami czołowymi prętów pozostaje niewielka, tak dobrana przestrzeń, że przy przekroczeniu dopuszczalnego momentu obrotowego przy nakręcaniu złączki występuje przeciwdziałanie końców prętów. Uniemożliwia to zbyt głębokie wkręcenie końców prętów w złączkę.

Zewnętrzny zarys złączki o stopniowo rosnącym nachyleniu począwszy od jej końca, może być przykładowo paraboliczny, hiperboliczny, wykładniczy, sinusoidalny lub wielokątny.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia przekrój wzdłużny przez złączkę z zespołu według wynalazku, a fig. 2 przekrój wzdłużny przez zespół połączeniowy według wynalazku, ze złączką odkształconą na skutek wkręcenia końców prętów.

Złączka 1 według wynalazku posiadająca gwint wewnętrzny 2 w obu obszarach końcowych 3, ma zarys o stopniowo rosnącym nachyleniu w kierunku do środka złączki. Końce złączki posiadają ścięcia 4. Ścięcia te zapobiegają tworzeniu się szczytów naprężenia w łączonych prętach, które powstają przy ostrych krawędziach wewnętrznych na końcach złączki i zmniejszają wytrzymałość zmęczeniową. Ścięcia te mają celowo zarys liniowy lub zaokrąglony, opadający do wnętrza.

Figura 2 przedstawia zespół połączeniowy według wynalazku. Końce prętów 5/1 i 5/2 z gwintem 6 na końcach prętów i stożkowym, gwintowanym obszarem końcowym 7 wkręcone są w złączkę 1 aż do końca gwintu 8. Obszary końcowe 3 osłabione przez zarys o stopniowo rosnącym nachyleniu w stosunku do środkowego przekroju poprzecznego złączki, zostały odkształcone i rozszerzone odpowiednio do profilu gwintu na końcach prętów.

Pomiędzy powierzchniami czołowymi 9 końców prętów, przy zastosowaniu określonego, ustalonego momentu obrotowego przy wkręcaniu końców prętów w złączkę, pozostaje przestrzeń 10, której szerokość może być sprowadzona do zera, gdy określony moment obrotowy zostanie przekroczony. Przy niedopuszczalnie dużym momencie wkręcania podczas montowania pręta, szerokość przestrzeni 10 ogranicza pierścieniowy obrót otwartego końca złączki do takich rozmiarów, że zapobiega rozerwaniu złączki.

171 252

Fig. 1

Fig. 2

1 7

5.2 9 8 5.1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 2,00 zł

Claims (2)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1 Zespół połączeniowy składający się ze złączki gwintowanej i prętów zbrojeniowych, które na swych końcach łączonych ze złączką posiadają gwint, który w swym obszarze końcowym oddalonym od środka złączki ma przebieg stożkowy, przy czym gwint ten wkręcony jest w gwint wewnętrzny złączki wraz ze stożkowym odcinkiem gwintu, znamienny tym, ze oba gwintowane obszary końcowe (3) złączki (1) posiadają z zewnątrz zarys o stopniowo rosnącym nachyleniu w kierunku do środka złączki.
2. 2. Zespół połączeniowy według zastrz. 1, znamienny tym, że długość złączki (1) odpowiada sumie głębokości wkręcania gwintów (6) na końcach prętów (5.1, 5.2), które mają być połączone w złączkę (1) przy zastosowaniu określonego, podanego momentu obrotowego oraz przestrzeni (10), pomiędzy powierzchniami czołowymi (9) prętów ograniczającej miarę przekroczenia planowanej głębokości wkręcania gwintów (6) na końcach prętów w złączkę (1) przez wzajemne przeciwdziałanie powierzchni czołowych (9) prętów (5.1, 5.2), przy czym miara ta jest mniejsza niż głębokość wkręcania, przy której materiał złączki byłby rozrywany.