PL171192B1 - Wtykowe zlacze rurowe PL PL PL - Google Patents

Abstract

1. Wtykowe zlacze rurowe, zwlaszcza do rur betonowych, w którym zaostrzony koniec pierwszej rury jest wsuwany w koniec zlaczowy drugiej rury, a pomiedzy zestawione rury wstawiona jest uszczelka z materialu elastomerowego, przy czym uszczelka jest zakotwiona w powierzchni wewnetrznej zlacza za po- moca elementów kotwiacych i uszczelka zawiera biegnace dokola puste przestrzenie, znamienne tym, ze uszczelka (3) zawiera tylko jedna pusta przestrzen (8) o dlugosci, ciagnacej sie w zasadzie wzdluz calej uszczelki w kierunku osiowym rur, oraz ze uszczelka (3) zawiera w pustej przestrzeni (8) w kierunku obwo- dowym rury z obu stron skierowane ku osi pustej przestrzeni zebra (9,10), które maja w kierunku osio- wym rur taki odstep wzajemny, iz przy wstawianiu pierwszej rury (1) do zlacza drugiej rury (2) powierz- chnia (11) uszczelki (3), odwrócona od powierzchni wewnetrznej uszczelki zlacza, jest przesuwana w kie- runku osiowym rur dotad, az zebra jednej powierzchni uszczelki wejda w przestrzenie pomiedzy zebrami drugiej powierzchni uszczelki. PL PL PL

Description

Wynalazek dotyczy wtykowego złącza rurowego, zwłaszcza do rur betonowych.

Również dziś jeszcze w budowie kanałów na większe średnice znajdują zastosowanie przeważnie rury betonowe. Rury te wytwarza się o długościach, łatwych w manipulacji i na miejscu montuje się za pośrednictwem wtykowych złączy rurowych. Do uszczelnienia wetkniętych w siebie rur stosuje się bądź zaprawę, bądź też sprężyste pierścienie uszczelniające.

Sprężyste pierścienie uszczelniające wstawia się często już podczas wytwarzania rur betonowych w części kształtowe złącza rur. Aby uczynić je niezagubialnymi, uszczelki zawierają stopki kotwiące, które wchodzą w pierścieniowe wybrania złączy. Zaostrzony koniec jednej rury można zatem wsunąć na miejscu w dopasowany koniec złączowy drugiej rury bez konieczności ręcznego wstawiania pierścienia uszczelniającego.

Z opisu EP 449.082 A2 znane jest wtykowe złącze rurowe, w którym zastosowany jest pierścień uszczelniający, wbetonowany już podczas wytwarzania rury. Zawiera on w kierunku obwodowym widziany szereg okrągłych pustych przestrzeni, które ciągną się aż do obszaru powierzchni czoła złącza. W przednim obszarze uszczelki nie występują puste przestrzenie. Wykonywanie pustych przestrzeni w tego rodzaju pierścieniu uszczelniającym okazało się kłopotliwe.

W związku z tym u podstaw wynalazku leży zadanie opracowania takiego wtykowego złącza rurowego, którego konstrukcjajest rozwiązana prościej w porównaniu ze stanem techniki, ale które wykazuje przynajmniej porównywalnie dobre właściwości.

Zadanie to rozwiązuje się za pomocą wynalazku.

Tego rodzaju wtykowe złącze rurowe zawiera w zasadzie uszczelkę, która ma jedną tylko pustą przestrzeń, sięgającą w zasadzie na całą długość uszczelki w kierunku osiowym rur. Uszczelka zawiera w kierunku obwodowym rury z obu stron żebra, skierowane ku osi pustej przestrzeni, które w kierunku osiowym rur mają taki odstęp wzajemny, że przy łączeniu wtykowym rur, powierzchnia uszczelki, odwrócona od jej powierzchni wewnętrznej w złączu, jest przesuwana w kierunku osiowym rur dotąd, aż żebra jednej powierzchni uszczelki wejdą w przestrzenie pomiędzy żebrami drugiej powierzchni uszczelki.

Żebra mają korzystnie trapezowy przekrój poprzeczny. W uzupełnieniu przednia powierzchnia złącza może mieć podcięcie pierścieniowe, pod które wsuwany jest koniec uszczelki. Czoło złącza zawiera korzystnie występ pierścieniowy, współpracujący z wybraniem uszczelki.

W stanie wyjściowym uszczelki występujące w jej pustej przestrzeni żebra są skierowane w zasadzie ku sobie. Gdy tylko zaostrzony koniec rury zostaje wprowadzony w złącze, wsunięte z uszczelką według wynalazku, wówczas wewnętrzna powierzchnia uszczelki przesuwa się nieco ku czołowemu końcowi złącza, tak, iż żebra tej powierzchni mogą wejść w przestrzenie pomiędzy przeciwległymi żebrami na podobieństwo wzajemnego zazębienia. Wysokość żeber może być przy tym rozwiązana jako zmienna, tak, iż można dobrać, w jakim stopniu ma być osiągnięte uszczelnienie pustej przestrzeni przez zsunięcie rur.

Poniżej wynalazek jest objaśniony bliżej na podstawie przykładu wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok perspektywiczny końca złączowego rury ze wstawioną uszczelką, fig. 2 - przekrój przez uszczelkę, a fig. 3 - przekrój przez połączone ze sobą rury z położoną pomiędzy nimi uszczelką.

Figura 1 przedstawia w wykroju i widoku perspektywicznym koniec złączowy rury 2 z betonu lub innego podobnego materiału. W to złącze wstawiona jest uszczelka 3, która zaczyna się w przybliżeniu na przednim końcu złącza i sięga aż do obszaru czołowego 14 złącza. Uszczelka zawiera krawędź nabiegową 17, za pośrednictwem której zaostrzony koniec rury jest wsuwany w złącze. Uszczelka 3 jest w zasadzie dwuwarstwowa, z położoną pomiędzy obiema warstwami pustą przestrzenią 8, w której widoczne są występy żebrowe obu stron uszczelki. W stanie spoczynkowym uszczelki, te ostatnie są skierowane ku sobie.

Figura 2 przedstawia uszczelkę w przekroju. Uszczelka 3 jest wykonana w zasadzie jako biegnąca dokoła w postaci taśmy i pokrywa niemal całą powierzchnię wewnętrzną złącza, przy czym powierzchnia zewnętrzna 12 spoczywa na dnie złącza, natomiast powierzchnia wewnętrzna 11 przylega w stanie połączenia dwóch rur do zaostrzonego końca wsuniętej rury.

Pomiędzy obiema warstwami uszczelki 3 znajduje się pusta przestrzeń 8, która ciągnie się w zasadzie na całej długości uszczelki w kierunku osiowym rur. Z powierzchni bocznych uszczelki wysięgają do pustej przestrzeni żebra trapezowe, przy czym w stanie braku obciążenia uszczelki żebra obu powierzchni bocznych są skierowane w zasadzie ku sobie. Jedynie w przednim obszarze poniżej krawędzi nabiegowej 17 tylko powierzchnia wewnętrzna 11 uszczelki 3 zawiera jedno żebro, podczas gdy przeciwległa powierzchnia 12 nie ma w tym miejscu wyraźnie ukształtowanego żebra. Z tego względu liczba biegnących dokoła żeber na powierzchni wewnętrznej 11 uszczelki jest o jedno żebro większa od liczby żeber napowierzchni zewnętrznej uszczelki. W przedstawionym przykładzie na powierzchni wewnętrznej uszczelki przewidzianych jest pięć żeber, natomiast na powierzchni zewnętrznej - cztery żebra.

W obszarze powierzchni czołowej, uszczelka 3 kończy się wargą z ostrym zakończeniem 18, które w stanie braku obciążenia biegnie łukowato w kierunku przedniej powierzchni uszczelki. Na powierzchni uszczelki 3, przeciwległej względem końca czołowego złącza, znajduje się wybranie 15, w które wchodzi odpowiednio uformowany występ powierzchni czołowej złącza.

Figura 3 przedstawia przekrój przez dwie połączone rury ze znajdującą się pomiędzy nimi uszczelką 3. Uwidocznione jest, że uszczelka jest osadzona mocno w złączu za pośrednictwem stopek kotwiących 4, 5, 6, 7, przy czym dodatkowo podcięcie 13 sprawia, że przy wsuwaniu zaostrzonego końca rury nie może zachodzić na przednim końcu żadne wybrzuszanie uszczelki.

Przez wsunięcie zaostrzonego końca rury 1 do złącza rury 2 przesuwa się zaostrzony koniec za pośrednictwem krawędzi nabiegowej 17, tak, iż obszar 19 uszczelki ulega przeciśnięciu, a jednocześnie powierzchnia wewnętrzna 11 uszczelki przemieszcza się w kierunku czoła złącza. Żebra 9, 10 (fig. 2), ustawione naprzeciw siebie w stanie wyjściowym uszczelki, przesuwają się przez wsunięcie zaostrzonego końca rury w takim stopniu, że teraz żebra znajdują się każdorazowo naprzeciw przestrzeni pomiędzy przeciwległymi żebrami. Przez dalsze wsuwanie zaostrzonego końca wsuwanej rury żebra powierzchni wewnętrznej 11 mogą zatem wejść w przeciwległe przestrzenie międzyżebrowe powierzchni zewnętrznej 12. Gdy tylko zaostrzony koniec jest w całości wsunięty w złącze, wówczas tylny koniec tego zaostrzonego końca dotyka ostrego zakończenia 18, tak, iż w tym miejscu powstaje swego rodzaju uszczelka wargowa.

Wysokość i szerokość żeber, które ciągną się korzystnie wzdłuż całego obwodu uszczelki, mogą być wykonane jako zmienne. Przy małej wysokości żeber po zsunięciu rur pozostaje większa pusta przestrzeń w uszczelce, a ciśnienie, wzrastające wraz ze zmniejszaniem pustej przestrzeni, pozostaje stosunkowo niskie. O ile żebra - jak to uwidoczniono na fig. 3 - wypełniają w zasadzie przeciwległe wybrania, w pustej przestrzeni 8 powstaje przez zsunięcie rur wysokie ciśnienie powietrza, które powoduje silne dociśnięcie powierzchni 11,12 uszczelki do rur, a tym samym pozwala osiągnąć wzmożone działanie uszczelniające.

Liczbę żeber można wykonać jako zmienną. Można ponadto przewidzieć, że szerokość żeber przeciwległych powierzchni jest różna, tak, iż przy zsuwaniu rur staje się możliwe, że boki żeber stopniowo się wzajemnie dotykają i dzięki temu przy dalszym ściskaniu powierzchni bocznych uszczelki występuje jedynie stopniowe zwiększanie siły sprężania uszczelki. W przypadku dopuszczenia istnienia stosunkowo dużej pustej przestrzeni 8 w połączonych rurach siła sprężenia uszczelki pozostaje stosunkowo niewielka, bez istotnego pogorszenia właściwości uszczelniających. Te ostatnie uzyskuje się w szczególności również dzięki uszczelce wargowej 18 i pierścieniowym wzniesieniom na powierzchni uszczelki, przylegającej do zaostrzonego końca rury.

Claims (4)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Wtykowe złącze rurowe, zwłaszcza do rur betonowych, w którym zaostrzony koniec pierwszej rury jest wsuwany w koniec złączowy drugiej rury, a pomiędzy zestawione rury wstawiona jest uszczelka z materiału elastomerowego, przy czym uszczelka jest zakotwiona w powierzchni wewnętrznej złącza za pomocą elementów kotwiących i uszczelka zawiera biegnące dokoła puste przestrzenie, znamienne tym, że uszczelka (3) zawiera tylko jedną pustą przestrzeń (8) o długości, ciągnącej się w zasadzie wzdłuż całej uszczelki w kierunku osiowym rur, oraz że uszczelka (3) zawiera w pustej przestrzeni (8) w kierunku obwodowym rury z obu stron skierowane ku osi pustej przestrzeni żebra (9,10), które mają w kierunku osiowym rur taki odstęp wzajemny, iż przy wstawianiu pierwszej rury (1) do złącza drugiej rury (2) powierzchnia (11) uszczelki (3), odwrócona od powierzchni wewnętrznej uszczelki złącza, jest przesuwana w kierunku osiowym rur dotąd, aż żebra jednej powierzchni uszczelki wejdą w przestrzenie pomiędzy żebrami drugiej powierzchni uszczelki.
2. 2. Wtykowe złącze rurowe według zastrz. 1, znamienne tym, że żebra (9, 10) mają kształt trapezowy.
3. 3. Wtykowe złącze rurowe według zastrz. 1, znamienne tym, że przedni koniec złącza zawiera podcięcie pierścieniowe (31), pod które wsuwany jest koniec uszczelki (3).
4. 4. Wtykowe złącze rurowe według zastrz. 1, znamienne tym, że czoło (14) złącza zawiera występ pierścieniowy (16), wchodzący w wybranie (15) uszczelki (3).