PL170601B1 - Ship's anchor engageable by dragging it - Google Patents

Abstract

1. Kotwica okretowa osadzana przez wleczenie, zawierajaca ramie z pazurami i trzon zamocowany na jednym koncu do ramienia za posrednictwem nierozla czalnego zlacza i majacy co najmniej dwa punkty zamo- cowania liny kotwicznej, przy czym pierwszy punkt zamocowania jest usytuowany na pierwszym kierunku trzonu odchodzacym od srodka ciezkosci wzdluznego przekroju ramienia, a drugi punkt zamocowania jest usytuowany na drugim kierunku trzonu odchodzacym od srodka ciezkosci wzdluznego przekroju ramienia, a z przednim kierunkiem ramienia, odchodzacym od srod- ka ciezkosci wzdluznego przekroju ramienia i lezacym we wzdluznej plaszczyznie symetrii kotwicy, pierwszy kierunek tworzy pierwszy przedni kat rozwarcia, a drugi kierunek tworzy drugi przedni kat rozwarcia wiekszy od pierwszego przedniego kata rozwarcia, natomiast nie rozlaczalne zlacze jest usytuowane w srodku ciezkosci przekroju ramienia lub pomiedzy srodkiem ciezkosci przekroju ramienia i tylna krawedzia ramienia, zna- m ienna tym , ze trzon (3) wystaje do przodu ramienia (2) na odleglosc, przy której rzut jego konca (A) na przedni kierunek (F) ramienia (2) jest ulozony blizej srodka ciezkosci (7) wzdluznego przekroju ramienia (2) niz najdalej wysuniety do przodu punkt pazura (9) ramie- nia (2). Fig. 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest kotwica okrętowa osadzana przez wleczenie.

Kotwica okrętowa osadzana przez wleczenie zwykle posiada ramię zamocowane do trzonu, które może wkopywać się głęboko w dno. Zdolność utrzymywania okrętu jest bezpośrednio związana z głębokością osadzenia kotwicy pod powierzchnią dna. Zdolność zakopywania w grunt dna zależy od kąta ramienia kotwicy dostosowanego do gruntu w dnie. Kąt ramienia kotwicy jest zwykle określany jako kąt pomiędzy kierunkiem przedniej powierzchni ramienia oraz linią łączącą punkt zamocowania liny kotwicznej na trzonie z punktem na tylnej krawędzi ramienia mierzony w płaszczyźnie wzdłużnej symetrii kotwicy. W praktyce kąt ten wynosi około 50° dla mułów i około 30° dla piasków. Kąt, który linia prosta łącząca punkt zamocowania liny

170 601 kotwicznej i środek masy ramienia tworzy z przednim kierunkiem ramienia, leży odpowiednio w zakresie 60° do 70° dla mułów i 35° do 45° dla piasków, gdy ramię ma kształt trójkątny lub prostokątny przy stosunku długości do szerokości wynoszącym zwykle 1 do 2. Kąt ten może być uważany za kąt środka masy ramienia.

Kąt tarcia Φ pomiędzy dnem morskim i gładkim stalowym ramieniem kotwicy zawiera się zwykle w zakresie od 22° do 30° dla piasku i 6° do 14° dla mułu. Tak więc kąt środka ramienia masy musi być zawsze mniejszy od (90 - Φ), aby siła ciągnięcia występująca w punkcie zamocowania liny kotwicznej powodowała ślizgowe wchodzenie kotwicy w grunt w przednim kierunku ramienia, prowadząc do jej zagrzebania poniżej powierzchni dna przy poziomym wleczeniu.

Opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3 407 775 ukazuje kotwicę osadzaną przez wleczenie, z przegubowym ramieniem. Kotwica zawiera parę rozstawionych płyt ramienia i ma trzon zamocowany przegubowo do tylnej belki na ramieniu. Trzon jest obrotowy względem płyt ramienia. Trzon jest ustawiany pod określonym kątem do ramienia przy osadzaniu kotwicy poprzez ciągnienie liny kotwicznej. Kotwicę wyciąga się poprzez wczep lub linę wyciągającą zamocowaną jednym końcem z tyłu kotwicy. W opisie pokazano sposób wykorzystania momentu statku, takiego jak holownik, do którego jest przymocowany drugi koniec liny wyciągającej, do wywierania siły na linę wyciągającą i ciągnięcia kotwicy do tyłu w celu jej wydobycia. Podczas wyciągania kotwicy przegubowe płyty ramienia zbliżają się do trzonu wskutek działania podłoża na ich spodnią stronę.

Głęboko zagrzebaną kotwicę okrętową osadzoną przez wleczenie wyciąga się zwykle poprzez pionowe podnoszenie na linie kotwicznej zamocowanej do przedniego końca trzonu lub poprzez pionowe podnoszenie na linie wysięgnikowej zamocowanej do kotwicy na tylnej krawędzi ramienia.

Opis patentowy GB-A-1296139 przedstawia kotwicę mającą w przybliżeniu trójkątne ramię z prostym trzonem dołączonym do ramienia w punkcie stanowiącym środek ciężkości. Trzon wystaje poza pazur ramienia i ma pierwszy punkt zamocowania na przednim jego końcu do osadzania kotwicy przez wleczenie i ma drugi punkt zamocowania liny kotwicznej na tylnym jego końcu do wyciągania kotwicy. Dwa punkty zamocowania są ułożone odpowiednio wzdłuż pierwszego kierunku i drugiego kierunku wyznaczonego od środka ciężkości wzdłużnego przekroju ramienia, przy czym kąt zawarty pomiędzy drugim kierunkiem i ramieniem jest większy niż kąt zawarty pomiędzy pierwszym kierunkiem i ramieniem kotwicy.

Pionowe wyciąganie takiej kotwicy najpierw ją obraca w gruncie do położenia, w którym środek masy ramienia leży w pionie poniżej punktu zamocowania liny na trzonie, (nazywanym pozycją wyrywania), lub punktu zamocowania liny wysięgnikowej na tylnej krawędzi ramienia. Przy wyciąganiu liny kotwicznej w następstwie obrotu kotwica kontynuuje zakopywanie się w przednim kierunku ramienia, lecz skośnie do pionu zamiast skośnie do poziomu, aż wyłoni się ona z powierzchni dna morskiego. Przy podnoszeniu na linie wysięgnikowej w następstwie obrotu kotwica przemieszcza się pionowo do góry w gruncie, ponieważ pionowa linajest ułożona na kierunku obróconego ramienia.

Siła wyrwania jest najmniejsza przy podnoszeniu na linie wysięgnikowej, i największa przy podnoszeniu na linie kotwicznej. Maksymalna siła wyrwania występuje w linie kotwicznej bezpośrednio po obróceniu kotwicy, tuż przed wystąpieniem skośnego ruchu względem pionu. Taka maksymalna siła wyrwania w linie kotwicznej wynosi zwykle około 20% do 30% poprzedniej największej siły osadzenia poziomego w piasku, i rzędu do 100% w mułach.

Niemiecki opis patentowy ujawnia kotwicę, w której człon osadzający, taki jak czasza lub płyta jest wpychana pionowo do dołu w podłoże za pomocą pręta wpychającego, z liną kotwiczną przymocowaną do członu osadzającego. Kiedy człon osiąga żądaną głębokość osadzenia, pręt wpychający jest odłączany od członu osadzającego i powoduje się obrót członu osadzającego o 90° zwiększając w ten sposób powierzchnię członu osadzającego skierowaną do góry. W tym położeniu człon osadzający zapewnia maksymalny opór przed wyciągnięciem za pomocą liny kotwicznej, której drugi koniec jest dołączony do statku kotwiczonego. To rozwiązanie zapewnia bardzo efektywne kotwiczenie przy podlegającym łatwej penetracji dnie. Wadą jego jest to, że może być stosowane tylko praktycznie na płytkich wodach.

170 601

Utrzymanie statku przez znaną kotwicę, zwłaszcza w piasku, nie jest wystarczające. Znana konstrukcja kotwicy osadzanej przez wleczenie nie zapewnia dostatecznie dużego oporu przed wyrwaniem.

Kotwica okrętowa osadzana przez wleczenie, według wynalazku zawiera ramię z pazurami i ti^^on zamocowany na jednym końcu do ramienia za pośrednictwem nierozłączalnego złącza i mający co najmniej dwa punkty zamocowania liny kotwicznej. Pierwszy punkt zamocowania jest usytuowany na pierwszym kierunku trzonu odchodzącym od środka ciężkości wzdłużnego przekroju ramienia, a drugi punkt zamocowania jest usytuowany na drugim kierunku trzonu odchodzącym od środka ciężkości wzdłużnego przekroju ramienia. Z przednim kierunkiem ramienia, odchodzącym od środka ciężkości wzdłużnego przekroju ramienia i leżącym we wzdłużnej płaszczyźnie symetrii kotwicy, pierwszy kierunek tworzy pierwszy przedni kąt rozwarcia, a drugi kierunek tworzy drugi przedni kąt rozwarcia większy od pierwszego przedniego kąta rozwarcia. Natomiast nierozłączalne złącze jest usytuowane w środku ciężkości przekroju ramienia lub pomiędzy środkiem ciężkości przekroju ramienia i tylną krawędzią ramienia.

Kotwica według wynalazku charakteryzuje się tym, że trzon wystaje do przodu ramienia na odległość, przy której rzut jego końca na przedni kierunek ramienia jest ułożony bliżej środka ciężkości wzdłużnego przekroju ramienia niż najdalej wysunięty do przodu punkt pazura ramienia.

Korzystnie co najmniej część trzonu, na której znajduje się pierwszy punkt zamocowania do mocowania liny kotwicznej jest odłączalny od kotwicy i jest połączony za pomocą zdalnie sterowalnych elementów odłączających.

Korzystnie co najmniej część trzonu jest obrotowa wokół osi przegubu usytuowanej poprzecznie do płaszczyzny symetrii kotwicy, zaś pierwszy punkt zamocowania liny kotwicznej jest ruchomy pomiędzy kierunkami pierwszym i drugim odchodzącymi od środka ciężkości, przy czym trzon posiada zdalnie sterowany mechanizm zwalniający do selektywnego obrotu pierwszego punktu zamocowania od pierwszego kierunku do drugiego kierunku, a oś przegubu jest usytuowana w pobliżu pierwszego kierunku przechodzącego przez środek ciężkości ramienia.

Korzystnie pierwszy punkt zamocowania liny kotwicznej jest usytuowany na dalszym od ramienia końcu obrotowej części trzonu a zdalnie sterowany mechanizm zwalniający zawiera ogranicznik klinowy utrzymujący trzon wzdłuż pierwszego kierunku oraz dźwignię zwalniającą ogranicznik klinowy.

Korzystnie trzon posiada pierwszy zespół ograniczający umieszczony po tej samej stronie pierwszego kierunku, co oś przegubu.

Korzystnie oś przegubu jest odsunięta do tyłu od pierwszego kierunku przechodzącego przez punkt mocujący i środek ciężkości ramienia.

Korzystnie z trzonem jest połączony zespół ograniczający do określania wychylenia trzonu przy położeniu pierwszego punktu mocującego na drugim kierunku.

Korzystnie drugi zespół ograniczający zawiera ogranicznik zamocowany do trzonu lub ramienia.

Korzystnie ogranicznik stanowi sprężynowy rygiel umieszczony na ramieniu.

Korzystnie pierwszy zespół ograniczający obejmuje ulegający zniszczeniu przy założonym obciążeniu człon łączący trzon z ramieniem.

Korzystnie ulegający zniszczeniu człon stanowi sworzeń łączący trzon z ramieniem w sąsiedztwie osi przegubu.

Korzystnie ulegający zniszczeniu sworzeń jest umieszczony w sąsiedztwie osi 16 i przegubu 15.

Korzystnie mechanizm zwalniający jest zdalnie uruchamiany znad powierzchni kotwicowiska.

Korzystnie mechanizm zwalniający jest połączony z liną wysięgnikową zamocowaną w otworze dźwigni.

Korzystnie z liną wysięgnikową jest połączony ogranicznik klinowy umieszczony pomiędzy trzonem i ramieniem z tyłu trzonu.

170 601

Korzystnie kontrolna lina wysięgnikowa jest zamocowana do jednego końca dźwigni, której drugi koniec jest przegubowo zamocowany do ogranicznika klinowego i ma występ oparty na ramieniu korzystnie poprzez ogranicznik, stanowiącym punkt podparcia występu przy obrocie.

Korzystnie dźwignia, na swoim końcu połączonym z linią wysięgnikowąjest zamocowana do trzonu za pomocą rozłącznego członu uruchamianego przez kontrolną linę wysięgnikową.

Korzystnie rozłączny człon stanowi ulegający zniszczeniu przy założonej sile ciągnącej w linie wysięgnikowej sworzeń.

Korzystnie trzon ma zespół do przemieszczania połączonego z nim końca liny kotwicznej od pierwszego punktu zamocowania do drugiego punktu zamocowania.

Korzystnie pomiędzy punktami zamocowania pierwszym i drugim trzon ma rowek.

Korzystnie trzon w rzucie bocznym ma kształt zbliżony do trójkąta i jest zamocowany jednym wierzchołkiem do ramienia, a punkty zamocowania pierwszy i drugi ma w pozostałych wierzchołkach, przy czym rowek, łączący punkty zamocowania jest ułożony współosiowo z pierwszym punktem zamocowania leżącym w pierwszym kierunku i jest ułożony z osadzeniem w kierunku ramienia względem drugiego punktu zamocowania leżącego w drugim kierunku.

Korzystnie drugi przedni kąt rozwarcia zawiera się w zakresie 90° ±Φ, gdzie Φ jest kątem tarcia o grunt kotwicowiska.

Korzystnie drugi przedni kąt rozwarcia zawiera się w zakresie 68° - 112°.

Korzystnie drugi przed kąt rozwarcia zawiera się w zakresie 84° - 96°.

Korzystnie suma średnich szerokości wystających do góry członów trzonu jest nie większa niż 5% szerokości ramienia.

Korzystnie pole powierzchni trzonu wystające w przednim kierunku jest nie większe niż 7% pola powierzchni ramienia wystającego pod kątem prostym do przedniego kierunku.

Kotwica według wynalazku może być osadzana na danej głębokości w dnie przy stosunkowo małej sile wywieranej w linach kotwicznych, jednocześnie jest ona osadzana w dnie optymalnym położeniu, przy którymjest zapewniona znacznie większa siła utrzymywania statku niż w przypadku kotwic o znanych konstrukcjach.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia kotwicę okrętową zgodnie z pierwszym przykładem wykonania wynalazku w rzucie bocznym, fig. 2 - kotwicę według fig. 1 w rzucie z góry, fig. 3 - kotwicę z fig. 1 w widoku z przodu, fig. 4 - przekrój P-P złącza kotwicy z fig. 1, fig. 5 - rozłączone złącze kotwicy według fig. 4, fig. 1A do 3A przedstawiają zmodyfikowaną kotwicę w rzutach podobnych do fig.1 do 3, fig. 6 do8 przedstawiają dirigi przykład wykonania kotwicy w rzutach podobnych do fig. L3, fig. 9 do 11 przedstawiają trzeci przykład wykonania kotwicy w rzutach podobnych do fig. 1-3, wraz z ukazaniem przegubowego trzonu kotwicy, fig. 12 przedstawia położenie części kotwicy z fig. 9 do 11 po zadziałaniu mechanizmu, zwalniania przegubu trzonu, fig. 13 - alternatywny mechanizm stopujący przegub dla kotwicy według fig. 9 do 11 i fig. 14 - rysunek podlądowy ilustrujący zarzucanie kotwicy.

Pokazana na fig. 1 do 5 kotwica okrętowa 1 jest symetryczna względem wzdłużnej płaszczyzny M-M i posiada ramię 2 oraz oraz trzon 3 zamocowany do ramienia 2 w sąsiedztwie środka ciężkości 7 wzdłużnego przekroju ramienia 2. Trzon posiada pierwszy punkt zamocowania 4A liny kotwicznej, który stanowi otwór na końcu A trzonu 3 dalszym względem ramienia 2, oraz drugi punkt zamocowania 4B liny kotwicznej usytuowany na zewnętrznym końcu szczelinowego otworu w tylnym położeniu B na trzonie 3, pomiędzy końcem A trzonu 3 i ramieniem 2. Otwory 4A, 4B służą do umieszczenia przetyczki szekli przy mocowaniu liny kotwicznej. Ramię 2 składa się z dwóch połówek 8, z których każda ma kształt pięciokąta w rzucie z góry, z wysuniętym pazurem 9 oddalonym od wzdłużnej płaszczyzny symetrii M-M. W rzucie z przodu płaska górna powierzchnia 10 każdej połówki 8 ramienia 2 tworzy z płaszczyzną symetrii M-M kąt 0 w zakresie od 60 do 90°. Stosunek długości ramienia 2 do jego szerokości w rzucie z góry korzystnie wynosi 1 do 2.

Przedni kierunek F ramienia 2 jest wyznaczony przez linię przecięcia płaskich powierzchni 10 płaszczyzną symetrii M-M i jest zwrócony od środka ciężkości 7 do wysuniętych pazurów 9 (fig. 1). Pierwszy przedni kąt rozwarcia α jest kątem zawartym pomiędzy przednim kierunkiem

170 601

F ramienia 2 i pierwszym kierunkiem 5 łączącym środek ciężkości 7 i pierwszy punkt zamocowania 4A liny kotwicznej i jest mniejszy niż (90-Φ)°, gdzie Φ jest kątem tarcia pomiędzy kotwicą i gruntem, w którym ma być osadzona. Wielkość kąta Φ jest przyjmowana jako 30° dla piasków

15° dla mułów, w celu wyznaczenia pierwszego przedniego rozwarcia kąta α. Na fig. 1 pierwszy przedni kąt rozwarcia α przedstawiono jako wynoszący około 70° (dla mułów), to znaczy jako mniejszy od 75°. Kąt δ pazura 9 ramienia 2 jest kątem zawartym pomiędzy przednim kierunkiem F ramienia 2 i linią prostą stanowiącą przecięcie płaszczyzny zawierającej pierwszy punkt zamocowania 4A liny kotwicznej oraz najdalej wysunięte do przodu punkty pazurów 9 ramienia z płaszczyzną symetrii M-M, i zawiera się w zakresie od 90° do 110° dla miękkich mułów i 50° do 70° dla piasku. Na fig. 1 kąt δ pazura 9 jest przedstawiony dla mułów jako 100°. Drugi kierunek 6, łączący środek ciężkości 7 ramienia 2 z drugim punktem zamocowania 4B liny kotwicznej, tworzy drugi przedni kąt rozwarcia β z przednim kierunkiem F ramienia 2 i mieści się w zakresie (90+Φ)°. Na fig. 1 drugi przedni kąt rozwarcia β przedstawiono jako 90° zarówno dla mułów jak i piasków. Drugi punkt zamocowania 4B jest umieszczony w odległości stanowiącej 25% do 100% długości ramienia 2 ponad ramieniem 2, co zapobiega obrotowej niestabilności ramienia 2 wokół punktu zamocowania 4B wskutek wszelkich zmian rozkładu nacisków gruntu na ramię 2.

Trzon 3 jest wykonany w postaci płaskownika o grubości stanowiącej mniej niż 5% szerokości ramienia 2. Jest on zukosowany na przedniej krawędzi dla zmniejszenia oporów penetracji trzonu 3 w gruncie dna morskiego. W rzucie bocznym trzon 3 ma kształt litery Y. Jego dłuższe górne ramię 3A jest pochylone pod kątem α do kierunku F, zaś krótsze górne ramię 3B jest nachylone pod kątem β do kierunku F, a krótkie dolne ramię 3C trzonu 3 jest zamocowane do ramienia 2 w pobliżu jego środka ciężkości 7. W rzucie z przodu ramię 2 ma największą głębokość przekroju w płaszczyźnie symetrii M-M oraz najmniejszą głębokość w przekroju najbardziej oddalonym od M-M, tworząc generalnie kształt klinowy po obu stronach płaszczyzny symetrii M-M, co daje pustą wewnątrz dwuspadową konstrukcję płytową o minimalnej powierzchni przedniego przekroju poprzecznego w celu zmniejszenia oporów penetracji gruntu w kierunku F. W ogólności stosunek powierzchni kotwicy 1 w rzucie z góry do powierzchni kotwicy 1 w kierunku F jest stosunkowo duży, w celu zachowania potrzebnej wytrzymałości konstrukcji, przez co opory ruchu w kierunku F są możliwie najmniejsze, przy jednoczesnym uzyskaniu możliwie największych oporów ruchu pod kątem prostym do kierunku F.

Dłuższe górne ramię 3A trzonu 3 jest rozłącznie zamocowane do krótszego górnego ramienia 3B za pomocą pary uszu 43 znajdujących się na końcu dłuższego górnego ramienia 3A, dalszym względem końca A trzonu 3. Uszy 43 są rozstawione na odległość dostosowaną do krótszego górnego ramienia 3B oraz posiadają współosiowe otwory 44, które leżą w jednej osi z otworem 45 krótszego górnego ramienia 3B tworząc strzemię. Jest ono zamocowane do krótszego górnego ramienia 3B za pomocą dwóch walcowych sworzni 46 (fig. 4 i 5). Sworznie 46 są oparte na dwóch tłoczkach 47 zaopatrzonych w uszczelki olejowe 48 leżące przeciwsobnie w płaszczyźnie M-M wewnątrz otworu 45. Tłoczki 47 posiadają stożki czołowe 49, które tworzą pierścieniową komorę olejową napełnioną olejem poprzez wywiercony kanałek olejowy 50 połączony z przewodem doprowadzenia oleju 51. Do uszu 43 przykręcone są ograniczniki ruchu sworzni 52, zapobiegające wypchnięciu sworzni 46 przez ciśnienie oleju w otworze 45, gdy czołowe powierzchnie 53 sworzni 46 tłoczków 47 są wyrównane względem zewnętrznych powierzchni krótszego górnego ramienia 3B. Czołowe powierzchnie 53 są utrzymywane razem za pomocą kleju o małej wytrzymałości na ścinanie, jak np. żywica epoksydowa, która ulega ścinaniu przy małym obciążeniu wywołanym przez ciągnięcie w pierwszym punkcie zamocowania 4A liny kotwicznej, gdy czołowe powierzchnie 53 są wyrównane z powierzchniami krótszego górnego ramienia 3B.

Na krótszym górnym ramieniu 3B zamontowana jest przesuwna tuleja 54 posiadająca otwór 55, w który wchodzi sworzeń 56 szekli 57 do mocowania liny kotwicznej. Otwór 55 stanowi część szczelinowego otworu, którego zewnętrzny koniec stanowi drugi punkt zamocowania 4B liny kotwicznej, przez co sworzeń 56 przechodzący przez otwór 55 i szczelinowy otwór posiada pewien zakres ruchu przesuwnego, unoszącego ze sobą tuleję 54, który to ruch jest wyznaczony przez rowkowy otwór. W tulei 54 i krótszym górnym ramieniu 3B znajdują się

170 601 współosiowe otwory 58, w których jest umieszczony sworzeń 59 ryglujący tuleję 54 w położeniu, w którym sworzeń 55 jest umieszczony w końcu szczelinowego otworu bliższym względem ramienia 2.

Siła ciągnąca przekraczająca obciążenie ścinające dla sworznia 59 działająca pod kątem prostym do kierunku F powoduje ścięcie sworznia 59 i odsunięcie sworznia 56 szekli 57 (a więc i tulei 54) od ramienia 2 na odcinku określonym przez długość szczelinowego otworu. Do tylnej powierzchni tulei 54 zamocowane jest ucho 60, a do tylnej powierzchni krótkiego górnego ramienia 3B zamocowane jest podobne ucho 61. Do ucha 60 dołączony jest wypełniony olejem siłownik hydrauliczny 62, którego tłoczysko jest połączone z uchem 61. Siłownik 62 jest połączony przewodem doprowadzenia oleju 51 z kanałkiem olejowym 50 w krótkim górnym ramieniu 3B, w wyniku czego ruch sworznia 56 szekli 57 wzdłuż otworu szczelinowego w następstwie ścięcia sworznia 59 uruchamia siłownik 62 i pompuje olej do otworu 45 pomiędzy tłoczki 47. Powoduje to wypchnięcie tłoczków 46 z otworu 45 i umożliwia odłączenie dłuższego górnego ramienia 3A od krótszego górnego ramienia 3B po ścięciu połączenia klejowego pomiędzy zetkniętymi czołowymi powierzchniami 53, umożliwiając ponowne wykorzystanie dłuższego górnego ramienia 3A i zamocowanej doń liny kotwicznej. Przewidziano układ alternatywny, w którym mechanizm wytłaczania sworzni 46 jest umieszczony w pierwszym punkcie zamocowania 4A i w szekli w nim umieszczonej.

W tym przypadku dłuższe górne ramię 3A nie może być użyte ponownie i jest wykonane jako jedna część z trzonem 3.

W innym przykładzie wykonania (fig. 1A do 3A) cały mechanizm zwalniający służący do zwolnienia liny kotwicznej zamocowanej w pierwszym punkcie 4A jest wyeliminowany, a w punktach zamocowania pierwszym 4A i drugim 4B występują okrągłe otwory służące do umieszczenia sworzni szekli. W tym układzie górne ramiona dłuższe 3A i krótsze 3B stanowią integralną część trzonu 3, a ścinany w pierwszym punkcie zamocowania 4A sworzeń szekli umożliwia ponowne zastosowanie pierwszej liny kotwicznej.

W przykładzie wykonania według fig. 6 do 8 drugi punkt zamocowania 4B liny kotwicznej jest odsunięty od ramienia 2 na długość równą w przybliżeniu długości ramienia 2, i jest połączony z pierwszym punktem zamocowania 4A liny kotwicznej za pomocą rowka 11 w trzonie 3. W wyniku tego ruch ślizgowy sworznia szekli powoduje przeniesienie zamocowanej liny kotwicznej z punktu zamocowania pierwszego 4A do drugiego 4B. Oś geometryczna rowka 11 przecina środek otworu nia sworzeń szekli w pierwszym punkcie zamocowania 4A. Drugi punkt zamocowania 4B jest ułożony z odsądzeniem względem osi geometrycznej rowka w kierunku do góry od ramienia 2, w wyniku czego sworzeń szekli pod obciążeniem układa się w otworze w drugim punkcie zamocowania 4B. Generalnie kotwica ta odpowiada kotwicy przedstawionej na fig. 1 do 3, i podobne części są oznaczone tymi samymi odnośnikami. Trzon 3 ma kształt trójkątny w rzucie bocznym, z wyciętym wewnątrz trójkątnym otworem 12 w celu zmniejszenia ciężaru. Na trzonie 3, w pobliżu drugiego punktu zamocowania 4B liny kotwicznej znajduje się ucho 13 z otworem 14 przeznaczonym do umieszczenia sworznia szekli dla zamocowania wysięgnikowej liny kotwicznej. Kotwica 1 według fig. 6 do 8 jest lepiej przystosowana dla mniejszych obciążeń i jest stosowana do np. jachtów i małych łodzi.

W przykładzie wykonania według fig. 9 do 13 pierwszy punkt zamocowania 4A liny kotwicznej posiada zdolność przemieszczania wskutek zastosowania ruchomego trzonu 3 wychylnego wokół przegubu 15 umieszczonego na ramieniu 2, w związku z czym pierwszy punkt zamocowania 4A przesuwa się od liny 5 do położenia na linii 6, gdzie staje się drugim punktem zamocowania 4B odpowiadającym drugiemu punktowi zamocowania 4B na fig. 4. Kotwica 1 odpowiada kotwicy przedstawionej na fig. 1 do 3, i podobne części są oznaczone tymi samymi odnośnikami. Przegub 15 posiada oś 16 prostopadłą do płaszczyzny symetrii M-M i umieszczoną na ramieniu 2 przed środkiem ciężkości 7 ramienia 2 poniżej płaskich powierzchni 10. Sworzeń 17 przegubu 15 jest umieszczony w uchu 18 wykonanym w końcu 3 i odległym od końca A pomiędzy dwoma uszami 19 zamocowanymi pod spodem ramienia 2. Trzon 3 przechodzi przez wycięcie 20 w ramieniu 2, przy czym przednia krawędź 22 trzonu 3 opiera się o przednią krawędź 21 wycięcia 20. Przednia krawędź 21 służy jako ogranicznik powstrzymujący obrót trzonu 3,

170 001 utrzymując kąt a środka ciężkości 7 ramienia2 nie mniejszy niż podano dla przykładu wykonania według fig. 1do 3.

Tylna krawędź 23 wycięcia 20 i ogranicznik 24 zamocowany do ramienia 2 opierają się o tylną krawędź 25 trzonu 3, powstrzymując obrót trzonu 3 do kąta β większego niż podano dla przykładu wykonania według fig. 1 do 3. Ogranicznik klinowy 26, który zawiera strzemię 27 i sworzeń 28, jest rozłącznie umieszczony pomiędzy tylną krawędzią 25 trzonu 3 i ogranicznikiem 24, ryglując chwilowo trzon 3 z pierwszym punktem zamocowania 4A leżącym na linii 5. Dźwignia 29 zwalniająca ogranicznik 26 jest na jednym końcu zamocowana wychylnie poprzez sworzeń 28 do strzemienia 27 na klinowym ograniczniku 26 i leży podłużnie na tylnej krawędzi 25 trzonu 3. Na dźwigni 29 jest w pobliżu sworznia 28 występ 30, który może się opierać na ograniczniku 24 po obróceniu dźwigni 29 od tylnej krawędzi 25 trzonu 3.

Spełnia on rolę punktu podparcia dla dalszego obrotu dźwigni 29 w celu wymuszonego usunięcia klinowego ogranicznika 26 z zajmowanego położenia pomiędzy ogranicznikiem 24 i tylną krawędzią 25. Umożliwia to obrót trzonu 3 do oparcia o ogranicznik 24 i tym samym przemieszczenia pierwszego punktu zamocowania 4A od linii 5 do linii 6. Sprężynowy ogranicznik klinowy (nie pokazano) pod ramieniem 2 jest obecnie zwolniony i może się przemieszczać do góry pomiędzy przednią krawędzią 21 wycięcia i przednią krawędzią 22 trzonu 3, ryglując trzon 3 z pierwszym punktem zamocowania 4A w położeniu drugiego punktu zamocowania 4B na linii 6.

Alternatywny układ ograniczenia i ryglowania trzonu 3 jest przedstawiony na fig. 13. Zastosowano w nim ramię korbowe 31 oparte na płycie 32 umieszczonej pod ogranicznikiem 24 do ograniczania obrotu trzonu 3 w przód zamiast opierania przedniej krawędzi 22 trzonu 3 na krawędzi 21 wycięcia 20. W skrajnym punkcie ramienia 31 jest pierwszy otwór 33, który zajmuje współosiowe położenie względem odpowiadającego otworu 34 w uszach 19, gdy trzon 3 znajduje się w położeniu, w którym jego tylna krawędź 25 styka się z ogranicznikiem 24. W otworze 34 w uszach 19 zamontowany jest sprężynowy rygiel 35, który przechodzi przez pierwszy otwór 33, gdy przyjmuje on współosiowe położenie względem otworu 34, ryglując trzon 3 względem uszu 19. W tym położeniu pierwszy punkt zamocowania 4A liny kotwicznej znajduje się w drugim punkcie zamocowania 4B (fig. 12 i 13), i leży w linii 6. W ramieniu 31 jest drugi otwór 36, znajdujący się na wspólnej osi z odpowiadającymi otworami współosiowymi w uszach 19. W drugim otworze 36 jest umieszczony sworzeń 37, który rygluje trzon 3 względem uszu 19 gdy pierwszy punkt zamocowania 4A jest ułożony w linii 5. Wskutek przekroczenia założonego momentu siły względem osi obrotu 16 sworzeń 37 jest ściany, umożliwiając obrót trzonu 3 w przód.

Trzon 3 posiada uszy 38 ze współosiowymi otworami 39. Uszy 38 są umieszczone na tylnej krawędzi 25 trzonu 3 i są odsunięte o około 25% długości trzonu 3 od pierwszego punktu zamocowania 4A. Dźwignia 29 (fig. 12 i 13) ma długość wynoszącą 0,8 długości trzonu 3 i posiada otwór 41 w końcu przeciwnym występowi 30, przeznaczony do umieszczenia sworznia szekli w celu połączenia z wysięgnikową liną 65. W dźwigni 29 jest również otwór 40 ustawiony współosiowo pomiędzy otworami 39 uszu 38. W otworach 39 i 40 umieszczany jest sworzeń 42, który pęka przy założonej wartości siły działającej w otworze 41 w wyniku podciągania wysięgnikowej liny 65. Dalsze podciąganie tej liny 65 powoduje usunięcie dźwigni 29 i klinowego ogranicznika 26 z osadzonej kotwicy 1. Umożliwia to zwiększenie pierwszego przedniego kąta rozwarcia α do drugiego przedniego kąta rozwarcia β w wyniku ruchu obrotowego wokół osi obrotu 16, przy siłach oddziaływania gruntu rozłożonych na powierzchni ramienia 2.

Na fig. 14 przedstawiono zastosowanie kotwicy według obecnego wynalazku z fig. 1-12, zarzucanej na dno kotwicowiska 63 na dwóch linach kotwicznej 64 i wysięgnikowej 65 zamocowanych do kotwicy. Kotwiczna lina 64 jest zamocowana w pierwszym punkcie zamocowania 4A, a wysięgnikowa lina 65 jest zamocowana w drugim otworze zamocowania 4B za pomocą szekli 57, jak w przykładzie wykonania według fig. 1 do 3, lub jest zamocowana w otworze 14 jak w przykładzie wykonania według fig. 6 do 8, lub zamocowana w otworze 41 jak w przykładzie wykonania według fig. 9 do 11.

170 601

Kotwica 1 jest zarzucana z pokładu pierwszego statku niosącego kotwicę 66, który odwija kotwiczną linę 64 z wciągarki bębnowej. Wysięgnikowa lina 65 jest przekazywana na drugi statek 67, który ściąga kotwicę 1 z pokładu pierwszego statku 66 wody ponad dnem kotwicowiska. Kotwica 1 jest opuszczana do zetknięcia z powierzchnią dna 63 przy kontrolowanym odwijaniu lin kotwicznej 64 i wysięgnikowej 65 w taki sposób, że kotwica 1 dotyka dna 63 najpierw ramieniem 2, którego kierunek Fjest ustawiony zgodnie z żądanym torem zakopywania w dnie kotwicowiska. Punkt zetknięcia jest wybierany dostatecznie daleko od żądanego położenia osadzenia X, co pozwala na uzyskanie co najmniej żądanego naprężenia kotwicznej liny 64 przy zakopywaniu kotwicy 1 w położeniu X za pomocą kotwicznej liny 64. Dalsze odwijanie kotwicznej liny 64, połączone z poziomym ruchem pierwszego statku 66 obraca kotwicę 1 sprowadzając koniec A trzonu 3 do zetknięcia z powierzchnią dna i układa poziomo kotwiczną linę 64 na dnie 63 w żądanym kierunku wleczenia. Wtedy drugi statek 67 luzuje wysięgnikową linę 65, a pierwszy statek 66 wlecze kotwicę 1 poziomo powodując jej osadzenie w dnie kotwicowiska i przemieszczanie wzdłuż toru zagrzebywania 68, co wywołuje wzrost naprężenia kotwicznej liny 64 w miarę zbliżania się kotwicy 1 do żądanego położenia osadzenia X.

Jeśli wzrost naprężenia w kotwicznej linie 64 mierzonego przez pierwszy statek 66 wskazuje, że żądane naprężenie będzie przekroczone zanim kotwica 1 osiągnie położenie X, pierwszy statek 66 wydaje polecenie dla drugiego statku 67 podciągnięcia wysięgnikowej liny 65 dla obrócenia kotwicy 1 w gruncie dna 63 kotwicowiska celem zmniejszenia pochylenia ramienia 2 względem poziomu i w ten sposób zmniejszenia zdolności zakopywania, a tym samym utrzymania zdolności powstrzymywania kotwicy 1 zakopywanej w kierunku położenia X. Dzięki współpracy pomiędzy statkiem 66 i 67 kotwica 1 może być wleczona przy kontrolowanym stałym naprężeniu kotwicznej liny 64, a więc jest przemieszczana wzdłuż poziomego toru 69 w dnie kotwicowiska do uzyskania położenia X.

W przypadku przykładu wykonania według fig. 1 do 3 po osadzeniu w położeniu X pierwszy statek 66 luzuje kotwiczną linę 64, a statek 67 podciąga wysięgnikową linę 65 w celu ścięcia sworznia 59 i uruchomienia hydraulicznego mechanizmu zwalniającego opisanego powyżej, który zwalnia górne dłuższe ramię 3A trzonu 3 wraz z zamocowaną kotwiczną liną 64 z kotwicy 1. Statek 66 wciąga następnie kotwiczną linę 64 wraz z górnym dłuższym ramieniem 3A trzonu 3 do późniejszego wykorzystania, i odpływa ze stanowiska. Następnie drugi statek 67 wywiera większą siłę pionowego naciągu w drugim punkcie zamocowania 4B na kotwicy 1, powodując obracanie ramienia 2 i ustawiając je z przednim kierunkiem F zgodnym z poziomem, w celu uzyskania znacznie większych oporów pionowego wyciągania niż siła pozioma wywołana przez pierwszy statek 66, jeżeli opory pionowego wyciągania są pożądane.

Alternatywnie drugi statek 67 odwija wysięgnikową linę 65 i przemieszcza się do położenia opuszczonego przez pierwszy statek 66, oraz działa dużą siłą poziomego ciągnięcia w wysięgnikowej linie 65 powodując obrót kotwicy 1 tak, że kierunek przedni F ramienia 2 jest prostopadły do osi wysięgnikowej liny 65 w drugim punkcie zamocowania 4B. Uzyskuje się poziomy opór w wysięgnikowej linie 65, znacznie większy niż poziomy opór wywołany przez pierwszy statek 66, jeżeli wymagana jest duża siła pozioma.

W przypadku przykładu wykonania według fig. 6 do 8 ze ścinanym sworzniem zamocowanym w otworze 14, po osadzaniu kotwicy 1 w położeniu X drugi statek 67 mocno podciąga wysięgnikową linę 65 powodując ścięcie sworznia i zwolnienie wysięgnikowej liny 65 do kolejnego wykorzystania napokładzie. Drugi statek 67 następnie opuszcza stanowisko. Pierwszy statek 66 wciąga kotwiczną linię 64, wraca do kotwicy 1 i mocno ciągnie linę do góry oraz wstecz, powodując przesunięcie szekli mocującej kotwiczną linę 64 w pierwszym punkcie zamocowania 4A wzdłuż rowka 11 do umieszczenia w osadzonym otworze stanowiącym drugi punkt zamocowania 4B. Dla uzyskania siły pionowego napięcia w kotwicznej linie 64 pierwszy statek 66 następnie przemieszcza się ponad kotwicą i mocno podciąga kotwiczną linę 64 obracając kotwicę 1 w wyniku obciążenia wywieranego w drugim punkcie zamocowania 4B, co sprowadza przedni kierunek F ramienia 2 do poziomu. Alternatywnie, dla uzyskania dużego napięcia poziomego w kotwicznej linie 64 pierwszy statek 66 odwija kotwiczną linę 64 i ponownie wraca ponad kotwicę 1 do położenia zajmowanego gdy kotwica 1 uzyskała położenie X po raz pierwszy. Następnie pierwszy statek 66 mocno podciąga kotwiczną linę 64 powodując

170 601 obrócenie kotwicy 1 poprzez wywarcie obciążenia w pierwszym punkcie zamocowania 4B, aż kierunek przedni F ramienia 2 będzie prostopadły do kotwicznej liny 64 w drugim punkcie zamocowania 4B.

W przypadku przykładu wykonania według fig. 9 do 13 po osadzeniu kotwicy 1 w położeniu X drugi statek 67 mocno podciąga wysięgnikową linę 65 powodując ścięcie sworznia 42, obrócenie dźwigni 29, zwolnienie klinowego ogranicznika 26 uwalniającego ogranicznik 24 trzon 3, oraz usunięcie dźwigni 29 z kotwicy 1, do wykorzystania na pokładzie wysięgnikowej liny 65 i dźwigni 29.

W celu uzyskania dużego napięcia pionowego w kotwicznej linie 64 pierwszy statek 66 przemieszcza się następnie pionowo ponad kotwicą 1 i mocno ciągnie pierwszą linę 64 obracając trzon 3 do oparcia na ograniczniku 24, po czym obraca kotwicę 1 sprowadzając przedni kierunek 7 ramienia 2 do poziomu.

Alternatywnie, dla uzyskania dużego napięcia poziomego w kotwicznej linie 64, pierwszy statek 66 mocno pociąga kotwiczną linę 64 w następstwie usunięcia klinowego ogranicznika 26, powodując obrót ramienia 2 wokół osi 16 wywołany momentem sił reakcji gruntu 63 na ramię oddziaływującym w środku ciężkości 7 ramienia 2 do położenia, w którym ogranicznik 24 opiera się o trzon 3, gdzie przedni kierunek F ramienia 2 jest prostopadły do kierunku sąsiadującego z kotwiczną liną 64 końca A trzonu 3.

Na podstawie badań przeprowadzonych w zbiorniku napełnionym miękkim mułem z zastosowaniem modeli kotwic zbudowanych zgodnie z obecnym wynalazkiem i użytych w sposób opisany powyżej ustalono, że największe obciążenie uzyskiwane w wysięgnikowej linie 65 może być nawet pięciokrotnie większe od największej siły poziomej w linie potrzebnej dla osadzenia kotwicy, gdy pazury 9 ramienia 2 znajdą się na głębokości równej pięciokrotnej długości ramienia 2 poniżej powierzchni mułu. Podobne badania przeprowadzone dla piasku wykazały, że największe obciążenie w wysięgnikowej linie 65 może być około 2,5 krotnie większe od największej siły poziomej w linie potrzebnej do osadzenia kotwicy w położeniu, w którym pazury 9 ramienia 2 znajdą się na głębokości równej około 2,5 krotnie długości ramienia 2 poniżej powierzchni piasku.

Dotychczas nie uzyskano tak pomyślnych wyników dla kotwic osadzanych przez wleczenie.

170 601

170 601

170 601

Fig.6

λ

Fig.7

170 001

16

Fig.13

170 601 •29

Fig.12 '28

\ Fig.9

S8

9

Fig.10

170 601

C71

LL·

170001

Fig.1

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 90 egz.

Cena 4,00 zł

Claims (26)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Kotwica okrętowa osadzana przez wleczenie, zawierająca ramię z pazurami i trzon zamocowany na jednym końcu do ramienia za pośrednictwem nierozłączalnego złącza i mający co najmniej dwa punkty zamocowania liny kotwicznej, przy czym pierwszy punkt zamocowania jest usytuowany na pierwszym kierunku trzonu odchodzącym od środka ciężkości wzdłużnego przekroju ramienia, a drugi punkt zamocowania jest usytuowany na drugim kierunku trzonu odchodzącym od środka ciężkości wzdłużnego przekroju ramienia, a z przednim kierunkiem ramienia, odchodzącym od środka ciężkości wzdłużnego przekroju ramienia i leżącym we wzdłużnej płaszczyźnie symetrii kotwicy, pierwszy kierunek tworzy pierwszy przedni kąt rozwarcia, a drugi kierunek tworzy drugi przedni kąt rozwarcia większy od pierwszego przedniego kąta rozwarcia, natomiast nierozłączalne złącze jest usytuowane w środku ciężkości przekroju ramienia lub pomiędzy środkiem ciężkości przekroju ramienia i tylną krawędzią ramienia, znamienna tym, że trzon (3) wystaje do przodu ramienia (2) na odległość, przy której rzut jego końca (A) na przedni kierunek (F) ramienia (2) jest ułożony bliżej środka ciężkości (7) wzdłużnego przekroju ramienia (2) niż najdalej wysunięty do przodu punkt pazura (9) ramienia (2).
2. 2. Kotwica według zastrz. 1, znamienna tym, że co najmniej część trzonu (3), na której znajduje się pierwszy punkt zamocowania (4A) do mocowania liny kotwicznej jest odłączalny od kotwicy i jest połączony za pomocą zdalnie sterowanych elementów odłączających (46,48).
3. 3. Kotwica według zastrz. 1, znamienna tym, że co najmniej część trzonu (3) jest obrotowa wokół osi przegubu (15) usytuowanej poprzecznie do płaszczyzny symetrii (M-M) kotwicy (1), zaś pierwszy punkt zamocowania (4A) liny kotwicznej jest ruchomy pomiędzy kierunkami pierwszym i drugim (5, 6) odchodzącymi od środka ciężkości (7), przy czym trzon (3) posiada zdalnie sterowany mechanizm zwalniający do selektywnego obrotu pierwszego punktu zamocowania (4A) od pierwszego kierunku (5) do drugiego kierunku (6), a oś (16) przegubu (15) jest usytuowana w pobliżu pierwszego kierunku (5) przechodzącego przez środek ciężkości (7) ramienia (2).
4. 4. Kotwica według zastrz. 3, znamienna tym, że pierwszy punkt zamocowania (4A) liny kotwicznej jest usytuowany na dalszym od ramienia (2) końcu (A) obrotowej części trzonu (3) a zdalnie sterowany mechanizm zwalniający zawiera ogranicznik klinowy (26) utrzymujący trzon (3) wzdłuż pierwszego kierunku (5) oraz dźwignię (29) zwalniającą ogranicznik klinowy (26). .
5. 5. Kotwica według zastrz. 1, znamienna tym, że trzon (3) posiada pierwszy zespół ograniczający umieszczony po tej samej stronie pierwszego kierunku (5), co oś (16) przegubu (15). .
6. 6. Kotwica według zastrz. 5, znamienna tym, że oś (16) przegubu (15) jest odsunięta do tyłu od pierwszego kierunku (5) przechodzącego przez punkt mocujący (4A) i środek ciężkości (7) ramienia (2).
7. 7. Kotwica według zastrz. 5, znamienna tym, że z trzonem (3) jest połączony zespół ograniczający do określania wychylenia trzonu (3) przy położeniu pierwszego punktu mocującego (4A) na drugim kierunku (6).
8. 8. Kotwica według zastrz. 7, znamienna tym, że drugi zespół ograniczający zawiera ogranicznik zamocowany do trzonu (3) lub ramienia (2).
9. 9. Kotwica według zastrz. 8, znamienna tym, że ogranicznik stanowi sprężynowy rygiel (35) umieszczony na ramieniu (2).
10. 10. Kotwica według zastrz. 5, znamienna tym, że pierwszy zespół ograniczający obejmuje ulegający zniszczeniu przy założonym obciążeniu człon łączący trzon (3) z ramieniem (2).
11. 11. Kotwica według zastrz. 10, znamienna tym, że ulegający zniszczeniu człon stanowi sworzeń (37) łączący trzon (3) z ramieniem (2) w sąsiedztwie osi (16) przegubu (15).

    170 601
12. 12. Kotwica według zastrz. 11, znamienna tym, że ulegający zniszczeniu sworzeń (37) jest umieszczony w sąsiedztwie osi (16) przegubu (15).
13. 13. Kotwica według zastrz. 4, znamienna tym, że mechanizm zwalniający jest zdalnie uruchamiany znad powierzchni kotwicowiska.
14. 14. Kotwica według zastrz. 13, znamienna tym, że mechanizm zwalniający jest połączony z liną wysięgnikową (65) zamocowaną w otworze (41) dźwigni (29).
15. 15. Kotwica według zastrz. 14, znamienna tym, że z liną wysięgnikową (65) jest połączony ogranicznik klinowy (26) umieszczony pomiędzy trzonem (3) i ramieniem (2) z tyłu trzonu (3).
16. 16. Kotwica okrętowa według zastrz. 15, znamienna tym, że kontrolna lina wysięgnikowa (65) jest zamocowana do jednego końca dźwigni (29), której drugi koniec jest przegubowo zamocowany do ogranicznika klinowego (26) i ma występ (30) oparty na ramieniu (2) korzystnie poprzez ogranicznik (24), stanowiący punkt podparcia występu (30) przy obrocie.
17. 17. Kotwica według zastrz. 16, znamienna tym, że dźwignia (29), na swoim końcu połączonym z linią wysięgnikową (65) jest zamocowana do trzonu (3) za pomocą rozłącznego członu uruchamianego przez kontrolną linę wysięgnikową (65).
18. 18. Kotwica według zastrz. 7, znamienna tym, że rozłączny człon stanowi ulegający zniszczeniu przy założonej sile ciągnącej w linie wysięgnikowej (65), sworzeń (42).
19. 19. Kotwica według zastrz. 1, znamienna tym, że trzon (3) ma zespół do przemieszczania połączonego z nim końca liny kotwicznej (65) od pierwszego punktu zamocowania (4A) do drugiego punktu zamocowania (4B).
20. 20. Kotwica według zastrz. 19, znamienna tym, że pomiędzy punktami zamocowania pierwszym (4A) i drugim (4B) trzon (3) ma rowek (11).
21. 21. Kotwica okrętowa według zastrz. 20, znamienna tym, że trzon (3) w rzucie bocznym ma kształt zbliżony do trójkąta i jest zamocowany jednym wierzchołkiem do ramienia (2), a punkty zamocowania pierwszy i drugi (4A, 4B) ma w pozostałych wierzchołkach, przy czym rowek (11), łączący punkty zamocowania (4A, 4B) jest ułożony współosiowo z pierwszym punktem zamocowania (4A) leżącym w pierwszym kierunku (5) i jest ułożony z osadzeniem w kierunku ramienia (2) względem drugiego punktu zamocowania (4B) leżącego w drugim kierunku (6).
22. 22. Kotwica według zastrz. 1, znamienna tym, że drugi przedni kąt rozwarcia (β) zawiera się w zakresie 90° ±Φ, gdzie Φ jest kątem tarcia o grunt kotwicowiska.
23. 23. Kotwica według zastrz. 22, znamienna tym, że drugi przedni kąt rozwarcia (β) zawiera się w zakresie 68° - 112°.
24. 24. Kotwica według zastrz. 23, znamienna tym, że drugi przedni kąt rozwarcia (β) zawiera się w zakresie 84° - 96°.
25. 25. Kotwica według zastrz. 1, znamienna tym, że suma średnich szerokości wystających do góry członów trzonu (3) jest nie większa niż 5% szerokości ramienia (2).
26. 26. Kotwica według zastrz. 1, znamienna tym, że pole powierzchni trzonu (3) wystające w przednim kierunku (F) jest nie większe niż 7% pola powierzchni ramienia (8) wystającego pod kątem prostym do przedniego kierunku (F).