PL167425B1 - Oprawka narzedziowa PL - Google Patents

Abstract

1. Oprawka narzedziowa polaczona z uchwy- tem wiertarki lub gwinciarki oraz narzedziem typu wiertla lub narzynki gwintu, zawierajaca zespól polaczeniowy do laczenia oprawki z uchwytem, majacym zasadniczo cylindryczna powierzchnie z przynajmniej jednym otworem, przy czym ten zespól polaczeniowy zawiera nosnik podtrzymu- jacy dopasowany ponad uchwytem, przynajmniej jeden kulisty czlon umieszczony przesuwnie w kie- runku promieniowym w tym nosniku podtrzymu- jacym, przy czym ten kulisty czlon jest ruchomy za pomoca ruchomego czlonu blokujacego do polo- zenia zachodzacego w otwory znajdujace sie w uchwycie oraz ogranicznik do ograniczania ruchu zespolu polaczeniowego ponad uchwytem do polo- zenia, w którym wspomniany kulisty czlon laczy sie z otworem w uchwycie, znamienna tym, ze czlon blokujacy (12) jest umieszczony ruchomo w kie- runku osiowym. FIG 2 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest oprawka narzędziowa, połączona z uchwytem wiertarki lub gwinciarki oraz narzędziem typu wiertła lub narzynki gwintu.

Z niemieckiego opisu wyłożeniowego nr 2613438 jest znana tego rodzaju oprawka narzędziowa, zawierająca zespół połączeniowy do łączenia oprawki z uchwytem, mającym zasadniczo cylindryczną powierzchnię z przynajmniej jednym otworem, przy czym ten zespół połączeniowy zawiera nośnik podtrzymujący dopasowany ponad uchwytem, przynajmniej jeden kulisty człon umieszczony przesuwnie w kierunku promieniowym w tym nośniku podtrzymującym, przy czym ten kulisty człon jest ruchomy za pomocą ruchomego członu blokującego do położenia zachodzącego w otwory znajdujące się w uchwycie oraz ogranicznik do ograniczania ruchu zespołu połączeniowego ponad uchwytem do położenia, w którym wspomniany kulisty człon łączy się z otworem w uchwycie.

167 425

Z polskiego opisu patentowego nr 121 287 są znane oprawki wiertarskie lub gwinciarskie, posiadające suwliwie osadzone zespoły wymienne, zabezpieczone przed przypadkowym wysunięciem spręzynowo-kulowymi zatrzaskami.

Oprawka tego rodzaju ma zastosowanie w wiertarce lub gwinciarce, gdy wymaga się operacji, w których naprzemiennie stosuje się dwa narzędzia. Przykładem tego są połączenia gwintowane, przy wykonywaniu których wierci się otwory, a następnie w wierconych otworach nacina się gwint za pomocą narzynki.

Oczywiście nie jest zręczne wyjmowanie wiertła z uchwytu po wywierceniu otworu, a następnie wkładanie do uchwytu narzynki gwintowej, potem gwintowanie i wyjmowanie narzynki, a następnie ponowne zakładanie do uchwytu wiertła i wiercenie otworu. W powyŻszej oprawce narzędziowej wiertło może pozostawać zaciśnięte w uchwycie, gdy do oprawki wkłada się narzynkę gwintową i nakłada się oprawkę narzędziową na uchwyt. Po nagwintowaniu otworu zdejmuje się oprawkę narzędziową z uchwytu, i można wiercić następny otwór.

Oczywiste jest, że w takim przypadku duże znaczenie ma wygoda i prędkość zakładania oprawki narzędziowej do uchwytu i ponowne jej zdejmowanie.

Jakkolwiek znana oprawka narzędziowa zapewnia dużą oszczędność czasu przy wyżej wspomnianych operacjach, to jednak czynności przy blokowaniu oprawki narzędziowej w uchwycie nie są łatwe ergonomicznie. Po założeniu oprawki narzędziowej na uchwyt, trzeba dokonać blokady poprzez obrót pierścienia zabezpieczającego. Oznacza to, że dla umocowania oprawki narzędziowej na uchwycie trzeba wykonywać czynności w dwóch różnych kierunkach, a mianowicie najpierw trzeba przesunąć oprawkę narzędziową na uchwyt ruchem w kierunku osiowym wiertła, a następnie należy ją zablokować poprzez obrót pierścienia względem uchwytu.

Podobnie należy postępować przy zdejmowaniu oprawki narzędziowej z uchwytu. Najpierw zdejmuje się blokadę poprzez obrót pierścienia zabezpieczającego, a następnie zdejmuje się z uchwytu oprawkę narzędziową w kierunku osiowym.

Celem wynalazku jest opracowanie oprawki narzędziowej wyżej wspomnianego rodzaju, która będzie mogła być mocowana na uchwycie po dokonaniu możliwie najprostszych operacji, dokonywanych w tym samym kierunku.

Oprawka narzędziowa połączona z uchwytem wiertarki lub gwinciarki oraz narzędziem typu wiertła lub narzynki gwintu, zawierająca zespół połączeniowy do łączenia oprawki z uchwytem, mającym zasadniczo cylindryczną powierzchnię z przynajmniej jednym otworem, przy czym ten zespół połączeniowy zawiera nośnik podtrzymujący dopasowany ponad uchwytem, przynajmniej jeden kulisty człon umieszczony przesuwnie w kierunku promieniowym w tym nośniku podtrzymującym, przy czym ten kulisty człon jest ruchomy za pomocą ruchomego członu blokującego do położenia zachodzącego w otwory znajdujące się w uchwycie oraz ogranicznik do ograniczania ruchu zespołu połączeniowego ponad uchwytem do położenia, w którym wspomniany kulisty człon łączy się z otworem w uchwycie, według wynalazku charakteryzuje się tym, że człon blokujący jest umieszczony ruchomo w kierunku osiowym.

Nośnik podtrzymujący ma trzy kuliste człony.

Człon blokujący jest sprężyście przytrzymywany w położeniu blokowania, zaś kuliste człony zachodzą na otwory w uchwycie.

Człon blokujący jest przyłączony do obudowy, otaczającej zespół połączeniowy.

Człon blokujący ma elementy uwalniające kuliste człony poprzez ruch w kierunku do uchwytu, względnie ma elementy uwalniające kuliste człony poprzez ruch w kierunku od uchwytu.

Nośnik podtrzymujący ma postać wewnętrznie zaokrąglonej tulei, do której jest sztywno przymocowany trzonek.

Oprawka narzędziowa korzystnie ma wyposażenie do pełnienia funkcji narzędzia, i tworzy razem z narzędziem scalony zespół. W tym celu oprawka narzędziowa na swoim swobodnym końcu ma zespół mocujący do założenia narzędzia.

Zespół mocujący ma wnękę o sześciokątnej wewnętrznej konfiguracji.

Wnęka ma zespół mocujący zawierający kulkę, która jest umieszczona ruchomo w kierunku promieniowym w ścianie wnęki, i która jest ograniczona w kierunku wnętrza poprzez element elastyczny, umieszczony w zewnętrznej części trzonka.

167 425

Oprawka narzędziowa według wynalazku posiada na swobodnym końcu uchwyt.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia perspektywiczny widok uchwytu a fig. la - oprawkę narzędziową według wynalazku, fig. 2 - częściowy przekrój przez oprawkę narzędziową po nałożeniu uchwytu, fig. 3 częściowy przekrój przez drugie rozwiązanie oprawki narzędziowej według wynalazku, fig. 4 -przekrój poprzeczny wzdłuż linii IV-IV z fig. 3, fig. 5 - widok z boku, częściowo w przekroju, trzeciego rozwiązania oprawki narzędziowej według wynalazku, fig. 6 - rzut perspektywiczny czwartego przykładu rozwiązania oprawki narzędziowej według wynalazku, fig. 7 - rzut perspektywiczny piątego przykładu rozwiązania oprawki narzędziowej według wynalazku, fig. 8 - rzut perspektywiczny wiertarki z zespołem połączeniowym, na który można nałożyć oprawkę narzędziową według wynalazku, i który funkcjonuje jako dodatkowy boczny uchwyt dla dłoni operatora, fig. 9 - widok magazynku dla narzynek gwintu, przyłączanych do oprawki narzędziowej według wynalazku, fig. 10 - rzut perspektywiczny innego magazynku dla oprawki narzędziowej według wynalazku, fig. 11 - częściowy przekrój oprawki według wynalazku z ogranicznikiem głębokości wiercenia, a fig. 12 - widok perspektywiczny, częściowo w przekroju przez szósty przykład rozwiązania oprawki według wynalazku.

Pokazana na fig. 1 część robocza 1 wiertarki ma uchwyt 2, który ma założone wiertło 3 oraz trzy otwory 4 do umocowania klucza podczas mocowania narzędzia w uchwycie. Ponadto na fig. 1 jest pokazana oprawka narzędziowa 5 według wynalazku, która jest nakładana na ten uchwyt 2. Oprawka 5 ma tuleję 6, której wewnętrzny wymiar odpowiada średnicy tej części uchwytu 2, w której są rozmieszczone otwory 4. Tuleja 6 ma trwałe połączenie do pustego wewnątrz trzonka 7, przez który przechodzi wiertło 3, gdy oprawka narzędziowa 5 jest nałożona na uchwyt 2.

W tulei 6 znajdują się trzy otwory 8, umieszczone w odstępie kątowym co 120°, przy czym w każdym z otworów 8 znajduje się kulka 9. Aby zapobiec wpadaniu kulek 9 do wnętrza tulei 6, otwory 8 mają mocującą krawędź 10. Zewnątrz kulek 9 znajduje się obwodowo umieszczony pierwszy pierścień 11 w położeniu pokazanym na fig. 1, zabezpieczający kulki 9 przed wypadaniem na zewnątrz.

Stosuje się inne elementy zamiast kulek 9, takie jak stożki lub walce, mające zaokrąglony wierzchołek.

Dodatkowo do pierwszego pierścienia 11, stosuje się człon blokujący 12 w postaci drugiego pierścienia, mającego nieco mniejszą średnicę niż pierwszy pierścień 11. Obydwa pierścienie 11,12 są umocowane do obudowy 14, ustawionej przesuwnie w kierunku osiowym na trzonku 7. Dociskowa sprężyna 16 znajduje się między występem 13 na tulei 6 a wewnętrznym występem 15 na obudowie 14. Do trzonka 7 jest przymocowany ogranicznikowy pierścień 17 dla blokowania obudowy 14 na trzonku 7. Pierścienie 11, 12 nie muszą być całkowicie zamknięte, z tym że muszą znajdować się w miejscu kulek 9. Element osłaniający kulki jest konieczny do stosowania, na przykład w postaci obudowy.

Umożliwione jest przejście między obydwoma pierścieniami 11, 12 z ukosowaniem, nie pokazanym na rysunku. Powoduje to nie tylko gładszy ruch blokowania członu blokującego 12, lecz także kompensuje małe odchyłki wymiarowe uchwytu. Występuje też działanie typu sprzęgła przesuwnego, a mianowicie gdy przekazuje się zbyt duży moment między uchwytem a oprawką narzędziową. Wówczas kulki są popychane w górę. Gdy przejście między pierścieniem 11 i członem 12 jest stopniowe, wówczas kulki 9 przesuwają pierścienie uchwytu wbrew sile sprężystości sprężyn 14, tak że kulki zostają uruchomione i występuje przesuwanie. Obudowę można wykonać z metalu, tworzywa sztucznego lub innego materiału. Można konstrukcyjnie włączyć pierścień 11 i człon 12 do obudowy 14 przez wbudowanie. Jest istotne, aby blokujący pierścień 11 był wykonany z materiału odpornego na zużywanie i odkształcanie, np. z metalu lub tworzywa sztucznego o wysokiej jakości.

Swobodny koniec trzonka 7 ma wnękę 19, której wewnętrzny kształt odpowiada kształtowi sześciokąta, aby umocować wiertło śrubowe 18 o zewnętrznym kształcie sześciokątnym. Aby zablokować wiertło śrubowe 18, wykorzystuje się otwór 20 w ścianie wnęki 19, w którym umieszcza się kulkę 21. Otwór 20 ma także wewnętrzną krawędź, nie pokazaną na rysunku, aby przytrzymywać w tym położeniu kulkę 21. Ponadto przy otworze 20 znajduje się obwodowy rowek 22, w którym jest umieszczony sprężysty element, np. pierścień 23 typu o-ring. Można też umocować

167 425 narzędzie za pomocą magnesu. Oprawka narzędziowa 5 nadaje się do podłączania do innych narzędzi. Możliwe jest na przykład nałożenie wewnętrznego uchwytu kwadratowego, aby umocować odpowiedni gwintownik.

Przed założeniem oprawki narzędziowej 5 na uchwyt 2, sprężyna 16 naciska na obudowę 14 w kierunku narzędzia 18, aby dociskać kulki 9 ku wnętrzu za pomocą członu blokującego 12.

Gdy przesuwa się oprawkę narzędziową 5 na uchwyt 2, wówczas kulki 9 dotykają zewnętrznej krawędzi otworów 4 uchwytu 2, przez co zatrzymuje się ruch tulei 6 ku wiertarce. Użytkownik, który nakłada oprawkę narzędziową 5 na uchwyt 2 i naciska ją dłonią, powoduje przesuwanie obudowy 14 ku wiertarce, przez co ściska sprężynę 16, a pierścień 11 przesuwa się do położenia otworów 8, tak że kulki 9 mogą przesunąć się na zewnątrz i tuleja 6 ustawia się na odpowiedniej części uchwytu.

Następnie jest możliwe połączenie kulek 9 z otworami 4, np. za pomocą lekkiego ręcznego obrócenia obudowy 14 względem wiertarki. Gdy tylko to nastąpi, człon blokujący 12 ograniczy kulki 9 do ich wewnętrznego położenia zblokowania z otworami 4. Można też poprzez obrót wiertarki po raz pierwszy po założeniu oprawki narzędziowej, gdy narzędzie 18 podlega lekkiemu oporowi, wsunąć zatrzaskowo kulki w miejsce robocze, tak jak były ustawione. Gromadzenie pyłu w obudowie po pewnym czasie może mieć ujemny wpływ na właściwe działanie oprawki narzędziowej. Aby temu zapobiec, można wykonać kanały 56 do usuwania pyłu, np. poprzez obudowę

14. Można także wykonać przerwy w pierścieniach 11, 12 w celu usuwania pyłu.

W przykładzie według wynalazku pokazanym na fig. 3, obudowa 25 jest umocowana na trzonku 26. Obudowa 25 ma pierścień wewnętrzny 27, pasowany ciasno wokół uchwytu 2, na którym zakłada się oprawkę narzędziową. W tulei 27 są trzy otwory 28, a w każdym z nich jest kulka 29. Aby blokować kulki 29 w położeniu roboczym, na otworach 4 uchwytu 2 zakłada się blokujący człon 30, mający po swojej wewnętrznej stronie wysuniętą wypukłość 31, która ma po obydwu stronach nachylone boczne powierzchnie 32. Aby przytrzymać ograniczająco-blokujący pierścień 30 w położeniu środkowym, w którym blokuje on kulkę 29, ustawia się kilka sprężyn spiralnych 32, np. trzy pary sprężyn. Blokujący pierścień 30 można zdejmować za pomocą uruchamiającego pierścienia 31, umieszczonego zewnątrz obudowy 25, współosiowo z obudową 25 i blokującym członem 30. Uruchamiający pierścień 33 jest trwale połączony do członu blokującego 30 trzema połączeniowymi elementami 34, wystającymi poprzez szczeliny 35 w obudowie 25.

Gdy przesuwa się uruchamiający pierścień 33 w kierunku osiowym od położenia początkowego, a oprawka narzędziowa jest ustawiona w wiertarce, przy czym nie jest istotny kierunek ruchu, wówczas oprawka narzędziowa może być umocowana na uchwycie. Dla wygody, użytkownik zwykle przesuwa pierścień 33 w kierunku ruchu, tj. gdy oprawka narzędziowa zostaje przesunięta na uchwyt, wówczas uruchamiający pierścień 33 zostaje przesunięty do uchwytu 2, zaś gdy oprawka narzędziowa jest znów przesuwana w kierunku ruchu, wówczas pierścień 33 początkowo przesuwa się w keirunku od uchwyru, po czym można łatwo zdjąć oprawkę narzędziową z uchwytu.

Na figurze 4 przedstawiono przekrój wzdłuż linii IV-IV z fig. 3, przy czym blokujący człon 30 zastąpiono trzema osobnymi członami blokującymi 36.

W takim rozwiązaniu następuje zmiana, a mianowicie obudowa przesuwana jest tak jak w rozwiązaniu na fig. 1 do 3, oraz jak w rozwiązaniu z fig. 6 zwolnienie jest możliwe poprzez przesuwanie obudowy w obydwu kierunkach.

W rozwiązaniu pokazanym na fig. 5, stanowiącym odmianę rozwiązania z fig. 1, cała obudowa 14 jest przesuwna na trzonku. W tym wypadku, można obudowę przesuwać w obydwu kierunkach względem położenia blokującego, tak aby w tym przykładzie był potrzebny tylko jeden ciągły ruch zarówno podczas umieszczania na uchwycie, jak i podczas zdejmowania.

W tym celu obudowa 14 ma wewnętrzną krawędź 46, za pomocą której można przesuwać obudowę na trzonku 7. Pierścień 16 zakłada się, tak jak w rozwiązaniu z fig. 1, między pierścieniem 46 a występem 13, przy czym w tym rozwiązaniu pomiędzy pierścieniem 46 a ogranicznikowym pierścieniem 17 umieszczonym trwale na trzonku 7 znajduje się pierścień 47. Obudowa 14 jest tym samym ograniczona do swojego położenia neutralnego. W położeniu neutralnym, blokujący pierścień 48, trwale połączony do obudowy 14, blokuje kulki 9 w położeniu blokującym. Blokowanie jest uwalniane za pomocą przesuwania obudowy 14 do i od wiertarki.

W przykładzie rozwiązania z fig. 6, wokół trzonka 7 umieszczono łożysko 37. Wewnętrzny pierścień 38 jest dopasowany wokół trzonka 7, zaś zewnętrzny pierścień 39 łączy się z rękojeścią 40.

167 425

Rękojeść służy do prowadzenia wiertarki, a zatem również narzędzia 18. Jest to istotne ze względu na zwiększenie odstępu między wierzchołkiem narzędzia 18 a rękojeścią wiertarki, tak aby ułatwić stosowanie dodatkowego pomocniczego zespołu do prowadzenia narzędzia.

To samo rozważanie można przeprowadzić dla rozwiązania z fig. 7, w którym rękojeść 48 jest umieszczona współosiowo na trzonku 7. Rozwiązanie to dodatkowo umożliwia ustawienie elementu zbierającego pył o kształcie kubka współosiowo względem trzonka na nieruchomej rękojeści. Jest to użyteczne w przypadku, gdy oprawka narzędziowa zawiera wiertło.

Rozwiązanie z fig. 8 przedstawia wiertarkę 41, która ma na jednej stronie występ 42 z konfiguracją uchwytu. Występ ten umożliwia umieszczenie na nim oprawki narzędziowej według wynalazku, która w tym przypadku służy jako dodatkowa rękojeść.

Występ taki wykonuje się także po drugiej stronie lub po obydwu stronach wiertarki, tak aby można ją było stosować, gdy operator jest albo praworęczny, albo leworęczny. Występ ten daje dwojaką funkcję oprawki narzędziowej według wynalazku. Według rozwiązania, nie pokazanego na rysunku, wokół kołnierza 50 wiertarki jest umieszczony pierścień obrotowy, przy czym na tym pierścieniu znajduje się występ 42, tak że rękojeść utworzona przez oprawkę narzędziową jest obrotowa. Można wyposażyć wiertarkę w boczny uchwyt, w którym przechowuje się oprawkę narzędziową według wynalazku.

Na figurze 9 przedstawiono krążkową obsadę 43, w której są otwory do przechowywania narzynek gwintujących i innych narzędzi do stosowania z oprawką narzędziową według wynalazku, takich jak wiertła. W środku krążka 43 jest występ 43, na który nasadza się oprawkę narzędziową według wynalazku. Otrzymuje się w ten sposób zespół łatwy do obsługiwania.

Dla mniejszej liczby narzędzi, wykonuje się otwory 44 dla gwintowników na górnej powierzchni występu. Zastąpienie krążka elementem 49 o kształcie gałki i ustawienie na tak utworzonym elemencie podtrzymującym oprawki narzędziowej pozwala na otrzymanie wkrętaka ręcznego. Tego rodzaju rozwiązanie pokazano na fig. 10.

Oprawka narzędziowa według wynalazku, jak opisano powyżej, jest odpowiednia do gwintowników, jednakże jest również możliwe nałożenie na taką oprawkę uchwytu. Układ taki jest użyteczny w przypadku, gdy trzeba wykonać naprzemienne wiercenie wiertłami o różnych średnicach.

Na figurze 11 pokazano ogranicznik głębokości wiercienia w oprawce według wynalazku, pokazanej na fig. 2. Na swobodnym końcu skróconego trzonka znajduje się zewnętrzny gwint 51. Na nim umieszcza się tuleję 52, mającą wewnętrzny gwint 53, nakręcony na gwint 51. Swobodna krawędź 54 tulei 53 ogranicza głębokość wiercenia. Głębokość wiercenia można regulować obracaniem tulei 52. Blokowanie położenia tulei na trzonku 7 wykonuje się za pomocą członu blokującego, nie pokazanego na rysunku, na przykład o postaci narzędzia zatrzaskowego. Ogranicznik głębokości wiercenia stosuje się także w postaci odpowiednio modyfikowanej, gdy w uchwycie znajduje się narzynka gwintu. Można wtedy określić głębokość gwintu do wkręcenia.

Gdy na skróconym trzonku, pokazanym na fig. 11, stosuje się łożysko 48, jak na fig. 7, i gdy ustawia się kubkowy element 55 na najmniejszej części łożyska, sprężyście w kierunku osiowym, wytworzony, np. z gumy, to oprawka narzędziowa służy jako kolektor pyłu. Rozwiązanie tego rodzaju jest pokazane na fig. 12.

Oprawka pełni także funkcje pomocnicze. Przykładowo, w oprawce narzędziowej można stosować sprzęgło przesuwne lub czujnik momentu, dla ograniczenia maksymalnego wytworzonego momentu. Gdy stosuje się ją jako śrubokręt, lub wkrętak, wówczas można też zastosować ogranicznik głębokości wkręcania.

Można też ustawić trwale gwintownik w oprawce narzędziowej według wynalazku. W tym przypadku sama oprawka narzędziowa staje się narzędziem.

Jest też zrozumiałe, że można stosować oprawkę narzędziową według wynalazku do kolejnego wykonywania trzech lub więcej odmiennych operacji, na przykład wiercenia, pogłębiania otworów stożkowych i gwintowania. W takim przypadku są potrzebne dwie oprawki narzędziowe.

FIG 9

\ y FIG.10 ¹² /11 A

2,

FIG 11

FIG 12

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 90 egz

Cena 1,50 zł

Claims (13)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Oprawka narzędziowa połączona z uchwytem wiertarki lub gwinciarki oraz narzędziem typu wiertła lub narzynki gwintu, zawierająca zespół połączeniowy do łączenia oprawki z uchwytem, mającym zasadniczo cylindryczną powierzchnię z przynajmniej jednym otworem, przy czym ten zespół połączeniowy zawiera nośnik podtrzymujący dopasowany ponad uchwytem, przynajmniej jeden kulisty człon umieszczony przesuwnie w kierunku promieniowym w tym nośniku podtrzymującym, przy czym ten kulisty człon jest ruchomy za pomocą ruchomego członu blokującego do położenia zachodzącego w otwory znajdujące się w uchwycie oraz ogranicznik do ograniczania ruchu zespołu połączeniowego ponad uchwytem do położenia, w którym wspomniany kulisty człon łączy się z otworem w uchwycie, znamienna tym, że człon blokujący (12) jest umieszczony ruchomo w kierunku osiowym.
2. 2. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że nośnik podtrzymujący (6) ma trzy kuliste człony (9).
3. 3. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że człon blokujący (12) jest sprężyście przytrzymywany w położeniu blokowania, zaś kuliste człony (9) zachodzą na otwory (4) w uchwycie (2).
4. 4. Oprawka według zastrz. 3, znamienna tym, że człon blokujący (12) jest przyłączony do obudowy (14), otaczającej zespół połączeniowy (6, 8, 9,10, 11,12,13,14,15,16,17).
5. 5. Oprawka według zastrz. 3 albo 4, znamienna tym, że człon blokujący (12) ma elementy uwalniające kuliste człony (9) poprzez ruch w kierunku do uchwytu (2).
6. 6. Oprawka według zastrz. 3 albo 4, znamienna tym, że człon blokujący (12) ma elementy uwalniające kuliste człony (9) poprzez ruch w kierunku od uchwytu (2).
7. 7. Oprawka według zastrz. 2, znamienna tym, że nośnik podtrzymujący (6) ma postać wewnętrznie zaokrąglonej tulei, do której jest sztywno przymocowany trzonek (7).
8. 8. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że ma wyposażenie do pełnienia funkcji narzędzia (18).
9. 9. Oprawka według zastrz. 8, znamienna tym, że oprawka narzędziowa (5) i narzędzie (18) tworzą scalony zespół.
10. 10. Oprawka według zastrz. 9, znamienna tym, że na swoim swobodnym końcu ma zespół mocujący (19, 20, 21, 22, 23) do założenia narzędzia (18).
11. 11. Oprawka według zastrz. 10, znamienna tym, że zespół mocujący (19, 20, 21, 22, 23) ma wnękę (19) o sześciokątnej wewnętrznej konfiguracji.
12. 12. Oprawka według zastrz. 11, znamienna tym, że wnęka (19) ma zespół mocujący (19,20,21, 22, 23) zawierający kulkę (21), która jest umieszczona ruchomo w kierunku promieniowym w ścianie wnęki (19) i która jest ograniczona w kierunku wnętrza poprzez element elastyczny (23), umieszczony w zewnętrznej części trzonka (7).
13. 13. Oprawka według zastrz. 1 albo 10, znamienna tym, że ma na swobodnym końcu uchwyt (2).