Przedmiotem wynalazku jest uklad odtwarzania obrazu kolorowego, zawierajacy kineskop kolorowy wielowiazkowy, posiadajacy banke prózniowa majaca ekran, cylindryczna szyjke stoz¬ kowa, czesc laczaca ekran z szyjka, zespól wyrzutni elektronowych usytuowany wewnatrz szyjki, zespól odchylajacy otaczajacy polaczenia szyjki z czescia stozkowa, przy czym zespól odchylajacy zawiera cewki odchylania poziomego typu siodlowego i cewki odchylania pionowego typu pier¬ scieniowego, przy czym zespól wyrzutni elektronowych zawiera dwie glówne elektrody ogniskujace na koncu wyjsciowym zespolu wyrzutni elektronowych, z których kazda zawiera w swojej czesci umieszczonej poprzecznie wzgledem osi wzdluznej szyjki trzy wspólliniowe otwory dla wiazek elektronów, przy czym otaczajace czesc zawierajaca te otwory scianki usytuowane równolegle do scianki szyjki tworza wspólna oslone dla wiazek elektronów, a sasiednie czesci elektrod ogniskuja¬ cych umieszczonych obok siebie tworza wspólna glówna soczewke ogniskujaca dla wiazki elektro¬ nów. Odstep miedzy srodkami sasiednich otworów kazdej trójki otworów, stanowiacy odstep miedzy srodkami sasiednich wiazek elektronów, wynosi mniej niz 5,08 mm w plaszczyznach poprzecznych, w których sa umieszczone elementy odchylajace.W znanych kolorowych kineskopach wielowiazkowych maskowych koniecznejest stosowanie ukladów korekcji zbieznosci dynamicznej dla zapewnienia zbieznosci wiazek we wszystkich punk¬ tach osnowy obrazu telewizyjnego. Nastepnie opracowano samoogniskujacy uklad odtwarzania obrazu przedstawiony w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3 800 176, który eliminuje koniecznosc zastosowania ukladu korekcjizbieznosci dynamicznej. W ukladzie tym trzy rzedowe wiazki elektronów sa poddawane dzialaniu niejednorodnych pól odchylajacych wprowa¬ dzajacych ujemny astygmatyzm izotropowy i dodatni pionowy asygmatyzm izotropowy w taki sposób, ze osiaga sie zbieznosc dynamiczna zasadniczo we wszystkich punktach osnowy obrazu telewizyjnego.We wstepnych zastosowaniach przemyslowych opisanego ukladu utrzymywano odleglosc pomiedzy srodkami sasiednich wiazek, w plaszczyznie odchylania, jako mniejsza od 5,08 mm dla zlagodzenia wymogów zbieznosci. Tak mala odleglosc pomiedzy wiazkami narzuca ograniczenia2 146 011 co do srednic otworów okreslajacych polozenie wiazek, które to otwory sa usytuowane w poprze¬ cznych elementach elektrod ogniskujacych wyrzutni elektronowych. W przypadku skutecznej srednicy soczewek ogniskujacych dla kazdej wiazki okreslonej przez male srednice takich otworów, wystepowal problem znieksztalcenia plamki padajacej na ekran wiazki w zwiazku z aberracja sferyczna zwiazana z mala srednica soczewek.W pózniejszych zastosowaniach przemyslowych zastosowano wiekszy odstep pomiedzy wiaz¬ kami, co umozliwilo zuzycie ukladu elektrod ogniskujacych z otworami o wiekszych srednicach.Spowodowalo to zmniejszenie problemu znieksztalcenia plamkijednakze kosztem zwiekszenia sie trudnosci z uzyskaniem zbieznosci wiazek.Znany jest takze samoogniskujacy uklad odtwarzania obrazu, opisany przykladowo w arty¬ kule E. Hamane pt. "Kineskop kolorowyz szyjka o minimalnej srednicy", ToshibaReview, marzec - kwiecien 1980, gdzie zastosowano uklad kineskop — zespól odchylajacy, w którym stosunkowo zwarty zespól odchalajacy jest zwiazany z kineskopem majacym srednice zewnetrzna szyjki zna¬ cznie mniejsza (22,5 mm) od zewnetrznych srednic szyjek (29,11 mm i 36,5 mm) dotychczas stoso¬ wanych. Dzieki zmniejszeniu srednicy szyjki zaoszczedzono moc czynna odchylania linii i polep¬ szono czulosc odchylania o 20 do 30% (w stosunku do ukladów z szyjkami o srednicy 29,1 mm).Zmniejszenie srednicy szyjki narzuca jednakze wymiary poszczególnych obszarów szyjki tak, ze czyni trudniejszym uzyskanie zadawalajacego ogniskowania i stabilnosci wysokiego napiecia (tj. niezawodnosci ze wzgledu na wyladowanie lukowe).Celem wynalazku jest skonstruowanie ukladu odtwarzania obrazu kolorowego umozliwiaja¬ cego uzyskanie oszczednosci w mocy wykorzystywanej do odchylania polepszenia skutecznosci odchylania oraz zawartosci zespolu odchylania porównywalnej z zawartoscia osiagana w przy¬ padku miniszyjek bez uciekania sie do zmniejszania srednicy szyjki.Cel wynalazku osiagnieto przez skonstruowanie ukladu odtwarzania obrazu kolorowego, w którym wielkosc umieszczonych obok siebie obszarów elektrod ogniskujacych okresla glówny wymiar poprzeczny glównej soczewki ogniskujacej, któryjest ponad trzy razy wiekszy od wielkosci odstepu pomiedzy srodkami sasiednich otworów, przy czym srednica zewnetrzna szyjki jest dobrana odpowiednio, ze wewnetrzna powierzchnia szyjki jest oddalona od zewnetrznych powierzchni oslon dla wiazek elektronów, zas srednica wewnetrzna okienek zwartego zespolu odchylajacego na koncu wyjsciowym jest mniejsza od 0,762 mm na stopien kata odchylania.Korzystnie maksymalny wymiar poprzeczny glównej soczewki ogniskujacej prostopadly dojej glównego wymiaru poprzecznego jest od niego mniejszy lecz wiekszy od odstepu pomiedzy srod¬ kami sasiednich otworów.Korzystnie maksymalny wymiar wiazki elektronów w kierunku glównego wymiaru glównej soczewki ogniskujacej jest wiekszy od maksymalnego jej wymiaru poprzecznego prostopadlego do glównego wymiaru poprzecznego.Korzystnie elektrody formujace wiazke elektronów zawieraja trzy wspólosiowe katody, pier¬ wsza siatke usytuowana w sasiedztwie katod i majaca trzy okragle otwory, z których kazdy jest wspólliniowy z odpowiednia katoda, druga siatke usytuowana pomiedzy pierwsza siatka i glówna soczewke ogniskujaca, przy czym druga siatka zawiera trzy okragle otwory, z których kazdy jest usytuowany wspólliniowo z odpowiednim otworem pierwszej siatki, przy czym na tych siatkach sa utrzymywane rózne potencjaly (OV i 11000 V) dzieki czemu tworza ze soba soczewki formujace wiazki elektronów emitowanych przez katody, a przy tym pierwsza siatka wyposazona jest w szczeliny, które sa zasadniczo prostokatne, znajduja sie odpowiednio pomiedzy kazdym okraglym otworem drugiej siatki i odpowiadajacym mu wspólosiowym otworem pierwszej siatki.Korzystnie w pierwszej siatce trzy zasadniczo prostokatne szczeliny sa wspólliniowe i sa polaczone z odpowiednim okraglym otworem pierwszej siatki, przy czym wymiar szczeliny prosto¬ padly do glównego wymiaru poprzecznego glównej soczewki ogniskujacej jest znacznie wiekszy od jej wymiaru w kierunku glównego wymiaru poprzecznego.Korzystnie wspólna oslona wykonana w jednej z dwóch glównych elektrod ogniskujacych, która jest bardziej odlegla od wyjsciowego konca zespolu wyrzutni elektronowych niz druga, ma wewnetrzny wymiar poprzeczny, mierzony w kierunku prostopadlym do glównego wymiaru poprzecznego glównej soczewki ogniskujacej taki sam dla srodkowegotoru wiazek elektronów jak i dla zewnetrznych torów wiazek elektronów.146011 3 Korzystnie wspólna oslona wykonana w drugiej elektrodzie ogniskujacej na wewnetrzny wymiar poprzeczny, mierzony w kierunku prostopadlym do glównego wymiaru poprzecznego glównej soczewki ogniskujacej, mniejszy dla srodkowego toru wiazek elektronów niz dla zewnetrz¬ nych torów wiazek elektronów.Korzystnie umieszczone obok siebie oslony dwóch glównych elektrod ogniskujacych maja rózniace sie wzajemnie maksymalne wewnetrzne wymiary poprzeczne.Korzystnie maksymalny wewnetrzny wymiar poprzeczny oslony jednej z obu glównych elek¬ trod ogniskujacych jest wiekszy niz maksymalny wewnetrzny wymiar poprzeczny oslony drugiej sposród dwóch glównych elektrod ogniskujacych.Korzystnie na pierwszej elektrodzie ogniskujacej jest utrzymywany potencjal ( + 6500V) równy w przyblizeniu 20% potencjalu ( + 25 V) elektrody ogniskujacej.Korzystniepierwsza elektroda ogniskujaca zawiera wydrazona cylindryczna czesc z materialu przewodzacego, otaczajaca wszystkie wiazki elektronów i rozciagajaca sie od umieszczonej poprzecznie czesci z otworami az do drugiej siatki, przy czym elektroda ogniskujaca zawiera oslone z materialu magnezowalnego o stosunkowo duzej przenikalnosci magnetycznej, przy czym oslona ta jest umocowana wewnatrz fragmentu cylindrycznej czesci elektrody ogniskujacej od strony drugiej siatki, a przy tym oslona stanowi ekran dla wiazek elektronów przed polem magnetycznym wytwarzanym przez zespól odchylajacy.Korzystnie oslona swoimi sciankami siega do wewnatrz elektrody ogniskujacej maksymalnie do jednej czwartej dlugosci jej obszarów.Zaleta wynalazku jest opracowanie ukladu odtwarzania obrazu kolorowego wykorzystuja¬ cego takie polaczenie kineskopu z zespolem odchylajacym, ze oszczednosc mocy odchylania, polepszenie czulosci odchylania oraz zwartosc zespolu odchylajacego porównywalna z ukladem z minimalna szyjka sa uzyskiwane bez koniecznosci zmniejszania srednicy szyjki.Przedmiot wynalazkujest przedstawiony w przykladzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia kineskop kolorowy z zespolem odchylajacym wedlug wynalazku w widoku z góry, fig. 2 — zespól odchylajacy z fig. 1 w widoku od przodu, fig. 3 — zespól wyrzutni elektronowych kineskopu z fig. 1 w widoku z boku, czesciowo w przekroju, fig. 4 — pierwsza elektrode przyspie¬ szajaca i,ogniskujaca w widoku od czola, fig. 5 — druga elektrode przyspieszajaca i ogniskujaca w widoku od czola, fig. 6 — pierwsza elektrode przyspieszajaca oraz ogniskujaca w widoku od tylu, fig. 7 — elektrode sterujaca w widoku od tylu, fig. 7a — elektrode sterujaca w przekroju wzdluz linii A-A' z fig. 7, fig. 7b — elektrode sterujaca w przekroju wzdluz linii B-B' z fig. 7, fig. 8 — pierwsza elektrode przyspieszajaca i ogniskujaca w przekroju wzdluz linii C-C z fig. 4, fig. 9 — druga elektrode przyspieszajaca i ogniskujaca w przekroju wzdluz linii D-D' z fig. 5, fig. 10 — pierwsza elektrode przyspieszajaca i ogniskujaca w przekroju wzdluz linii E-E' z fig. 6, fig. 11 — zarys kineskopu dla ukladu wedlug wynalazku, przy kacie odchylania 90°, fig. 12 — zarys kineskopu dla ukladu wedlug wynalazku przy kacie odchylania 110°, fig. 13 — modyfikacje zespolu wyrzutni elektronowych z fig. 3, w schemacie i fig. 14a, b — funkcje rozkladu natezenia pola zespolu odchylajacego z fig. 2, przy róznym polozeniu cewek i rdzenia.Na figurze 1 jest przedstawiony kineskop kolorowy w polaczeniu z zespolem odchylajacym dla ukladu odtwarzania obrazu kolorowegowedlug wynalazku. Kineskop kolorowy 11 zawiera banke prózniowa majaca czesc stozkowa 11F (widoczna czesciowo), laczaca cylindryczna szyjke 11N, w której jest umieszczony zespól wyrzutni elektronowych typu rzedowego, a zasadniczo prostokat¬ nym ekranem nie pokazanym na rysunku. Sasiednie odcinki szyjki 11N i czesc stozkowa HF kineskopu otacza karkas 17 zespolu odchylajacego 13.Zespól odchylajacy 13 zawiera cewki 13V odchylania pionowego nawiniete toroidalnie na rdzeniu 15 z materialu magnesowalnego, który otacza karkas 17 wykonany z materialu izolacyj¬ nego. Ponadto zespól odchylajacy 13 zawiera cewki 13H odchylania poziomego, które sa zasloniete na fig. 1. Jak pokazano na fig. 2, gdzie zdjety zespól odchylajacy 13jest przedstawiony w widoku od przodu, cewki 13H odchylania poziomego sa nawiniete w konfiguracji siodlowej, z przewodami lezacymi wzdluznie, wyscielajacymi wnetrze wlotu karkasu 17 cewek. Przednie zwoje koncowe cewek 13H sa podniesione i ulozone w przednim kolnierzu 17F karkasu 17, zas tylne zwoje koncowe (nie pokazane na fig. 1 i 2) sa podobnie umieszczone w tylnym kolnierzu 17H karkasu 17.4 146 011 Oznaczenia zaleznosci wymiarów wlasciwe dla ukladu wedlug wynalazku sa pokazane na fig. 1. Zwartosc zespolu odchylajacego 13 utworzonego przez cewki 13H, 13V jest okreslona przez przednia srednic; wewnetrzna 1, która jest mniejsza od 0,762 mm na 1° kata odchylania zapewnio¬ nego przez zespól. Jak pokazano na fig. 2 srednica ta jest mierzona na przednim koncu czynnych przewodów siodlowych cewek 13H, to jest na koncu wyjsciowym okienek utworzonych przez te cewki. Srednica zewnetrzna o szyjki 11N kineskopu kolorowego 11 wynosi zwykle 29,11 mm.Elektrostatyczna soczewka ogniskujaca 18, utworzona pomiedzy elektrodami zespolu wyrzutni elektronowych, umieszczonego w szyjce 11N, jak to oznaczono linia przerywana, ma wymiar poprzeczny f w kierunku poziomym, to jest w plaszczyznie osi trzech wiazek R, G i B, wiekszy 3,5 raza od odstepu g pomiedzy osiami sasiednich wiazek na wejsciu soczewki, wynoszacego 5,08 mm.Na figurze 3 jest przedstawiony w widoku z boku, czesciowo w przekroju zespól wyrzutni elektronowych wlasciwych do zastosowania w szyjce 11N kineskopu kolorowego 11 z fig. 1.Elektrody zespolu wyrzutni elektronowych stanowia trzy katody 21, z którychjednajest pokazana, pierwsza siatka sterujaca 23 (Gl), druga 25 (G2) ekranujaca, pierwsza elektroda przyspieszajaca i ogniskujaca 27 (G3) oraz druga elektroda przyspieszajaca i ogniskujaca 29 (G4). Oprawe elemen¬ tów wyrzutni stanowi para szklanych pretów wsporczych 33a, 34b, które sa umieszczone równo¬ legle wzgledem siebie i pomiedzy którymi sa zawieszone elektrody.Kazda z katod 21 jest usytuowana wspólliniowo z otworami elektrod 23, 25, 27 i 29 w celu utworzenia przejscia dla elektronów emitowanych przez katode do ekranu kineskopu. Elektrony emitowane przez katody sa formowane w trzy wiazki elektronów przez odpowiednie elektrostaty¬ czne soczewki ogniskujace powstale pomiedzy przeciwleglymi powierzchniami z otworami siatek 23 i 25, na których sa utrzymywane rózne potencjaly, przykladowo odpowiednio OV i+ 1100 V.Ogniskowanie wiazek elektronów na powierzchni ekranujest osiagane glównie za pomoca glównej elektrostatycznej soczewki ogniskujacej 18 (fig. 1) utworzonej pomiedzy sasiednimi obszarami 27a, 29b elektrod 27 i 29. Przykladowo na elektrodzie 27 jest utrzymywany potencjal +6500 V, który stanowi 26% potencjalu (np. +25 kV) doprowadzonego do elektrody 29.Elektrode 27 stanowi zespól dwóch elementów 27a i 27b w ksztalcie kubków polaczonych ze soba otwartymi koncami zaopatrzonymi w kolnierz (fig. 3).Elektrode 29 stanowi element 29a w ksztalcie kubka, którego otwarty koniec z kolnierzem jest polaczony z zamknietym koncem z otworami elementu 29b w ksztalcie kubka stanowiacego ekran elektrostatyczny (fig. 5, 9).Trzywspólliniowe otwory 44 sa wykonane w poprzecznej czesci 40 elementu 27a elektrody 27, która to czesc jest usytuowana w dnie wglebienia w zamknietym przednim koncu elementu 27a.Sciany 42 wglebienia, stanowiace wspólna oslone dla trzech wiazek elektronów wychodzacych z odpowiednich otworów 44 tworza pólkolisty zarys z dwóch bloków, podczas gdy lezace pomiedzy nimi boki sa proste i równolegle tak, ze wglebienie ma ksztalt „toru wyscigowego" (fig. 4).Maksymalny wewnetrzny wymiar poziomy fi wglebienia w elemencie 27a lezy w plaszczyznie przechodzacej przez osie wiazek elektronów. Maksymalny wewnetrzny wymiar pionowy (2 jest okreslony przez odstep — pomiedzy prostymi równoleglymi bokami wglebienia, przy czym jest on równy dla kazdej osi wiazki.Równiez w poprzecznej czesci 50 (fig. 5) elementu 29a elektrody 29 sa wykonane trzy wspólli¬ niowe otwory 54, przy czym poprzeczna czesc 50 jest usytuowana w dnie wglebienia w tylnym zamknietym koncu elementu 29a. Sciany 52 wglebienia, które wyznaczaja wspólna oslone dla trzech wiazek wychodzacych z elektrody 29 sa proste i równolegle w srodkowej czesci. Natomiast kontur kazdego boku stanowi odcinek okregu wiekszy od pólokregu o srednicy wiekszej niz odstep pomiedzy równoleglymi scianami w srodkowej czesci tak, ze wglebienie ma ksztalt „psiej kosci".Wynikiem takie ksztaltu jest to, ze wewnetrzny wymiar pionowy fs w srodkowej czesci wglebienia jest mniejszy niz wewnetrzny wymiar pionowy fs w miejscu przechodzenia obu zewnetrznych wiazek. Maksymalny wewnetrzny wymiar poziomy f3 wglebienia lezy w plaszczyznie osi wiazek.Maksymalny wewnetrzny wymiar pionowy f4 wglebienia odpowiada srednicy luku koncowego wglebienia w elemencie 29a.Maksymalne wymiary zewnetrzne f6 w obu rodzajach wglebien to jest dla „toru wyscigowego" i „kosci psa" sa takie same (fig. 8 i 9). Srednice d otworów 44, 54 sa równiez jednakowe. Równiez takie same sa glebokosci r wglebien. Natomiast glebokosc ai otworów 44 (fig. 8) jest rózna od146011 5 glebokosci a3 otworów 54 (fig. 9). Przykladowe wymiary d, fi, f2, f3, U, fs, f6, r, ai, a2 sa nastepujace d = 4,064 mm, fi = 18,16 mm, f2 = 8,000 mm, f3= 17,65 mm, f4 = 7,2400 mm, f5 = 6,86 mm, f6 = 22,22 mm, r = 2,92 mm, ai = 0,86 mm i a2 = 1,14 mm. Przykladowy wymiar odstepu g pomie¬ dzy sasiednimi otworami w kazdej z elektrod ogniskujacych jest równy 5,08 mm. Przykladowo osiowe dlugosci elementów 27a, 29a wynosza 12,45 mm i 3,05 mm, podczas gdy przykladowy odstep pomiedzy elektrodami 27 i 29 wynosi 1,27 mm (fig. 3).Najczesciej glówna soczewka ogniskujaca, utworzona miedzy elementami 27a i 29a stanowi pojedyncza duza soczewke, przecinana przez wszystkie tory trzech wiazek elektronów, z liniami ekwipotencjalnymi o wzglednie malej krzywiznie w obszarach przecinania sie z torami wiazek elektronów, rozciagajacymi sie w sposób ciagly pomiedzy przeciwleglymi scianami wglebienia. W przeciwienstwie do tego, w znanych wyrzutniach, nie majacych wglebien, glówny efekt ogniskowa¬ nia osiaga sie za pomoca silnych linii ekwipotencjalnych o wzglednie ostrej krzywiznie, skupionych w kazdym z niewglebionych obszarów z otworami elektrod ogniskujacych.W przypadku wystepowania wglebien w przedstawionym ukladzie elementów 27a, 29a linie ekwipotencjalne o wzglednie ostrej krzywiznie w obszarach otworów maja jedynie male znaczenie dla okreslania jakosci ogniskowania, którejest okreslone glównie przez wymiary duzych soczewek zwiazanych ze scianami wglebienia. W wyniku tego mozna zastosowac maly odstep pomiedzy wiazkami, jak poprzednio podany równy 5,08 mm, pomimo ograniczen wynikajacych ze srednicy otworów, przy zapewnieniu, ze poziom niepozadanych efektów aberracji sferycznej bedzie wzgled¬ nie niezalezny od wartosci srednicy otworów i glównie regulowany przez wymiary duzych soczewek okreslonych przez sciany wglebienia. W tych warunkach srednica szyjki staje sie czynnikiem ograniczajacym jakosc ogniskowania.Stosujac powyzej podane przykladowe wymiary dla ukladu ogniskujacego wedlug wynalazku, osiaga sie doskonala jakosc ogniskowania przy zastosowaniu takich zewnetrznych wymiarów elektrody ogniskujacej, przykladowo wymiaru f6, które sa z latwoscia dostosowane do szyjki majacej oznaczona konwencjonalna wartosc srednicy zewnetrznej, równa 29,11 mm, z dopuszcze¬ niem odstepów od wewnetrzynch scian banki, dla uzyskania dobrej stabilnosci wysokiego napiecia, nawet w przypadku najgorszych warunków tolerancji szkla.W przeciwienstwie do tego w znanym kineskopie z minimalna szyjka nie jest szkodliwe dostosowanie ukladu elektrody ogniskujacej o takich przykladowych wymiarach.Bok powodujacy zbieznosc wiazek elektronów z glównej soczewki ogniskujacej 18 wspólpra¬ cuje z wglebieniem elementu, które jak to opisano powyzej, ma obwód o zarysie „toru wyscigo¬ wego". Asymetria poziomu w stosunku do pionu wywoluje efekt astygmatyczny, czyli wiekszy efekt zbieznosci oddalonych od siebie pionowo promieni wiazek przechodzacych przez wglebienie w elektrodzie 27 niz promieni oddalonych od siebie poziomo. Jezeli obok wystepuje wglebienie w elektrodzie 29 o podobnym konturze „toru wyscigowego", strona rozpraszajaca glównej soczewki ogniskujacej 18 równiez wywoluje efekt astygmatyczny w sensie kompensacyjnym. Taki efekt kompensacyjny moze byc niedostateczny co do wielkosci dla zapobiegania wystepowania astygma- tyzmu siatki, a moze przeszkodzic w osiagnieciu pozadanego ksztaltu plamki na ekranie.Osiagniecie pozadanej dodatkowej kompensacji astygmatyzmu jest realizowane na przyklad przez wspólprace szczeliny tworzacej pare poziomych pasków z otworami w poprzecznej plycie miedzy elementami 29a, 29b.Osiagniecie pozadanej dodatkowej kompensacji astygmatyzmu umozliwia równiez modyfika¬ cja konturu scian wglebienia elektrody 29 do ksztaltu „psiej kosci". W tym celu stopien zmniejsze¬ nia wymiaru pionowego zwiazany ze srodkowymobszarem „psiej kosci" jest albo dobrany tak, aby osiagnac zasadniczo pelna kompensacje astygmatyzmu w czesci rozpraszajacej glównej soczewki ogniskujacej, albo uzupelnic efekt kompensacji szczeliny elektrody 29 opisanego typu.Wedlug wynalazku problem kompensacji astygmatyzmu rozwiazano odmiennie, gdyz efekt kompensacji dzieki konturowi o ksztalcie „psiej kosci" w przypadku wglebienia elektrody 29 jest polaczony z efektem kompensacji otrzymanym w wyniku wprowadzenia odpowiedniej asymetrii soczewek formujacych wiazki elektronów, utworzonych przez siatki 23, 25. Dla wlasciwej oceny tego drugiego efektu kompensacji konieczne jest wziecie teraz pod uwage uksztaltowania siatki 23 (fig. 7, 7a, 7b).6 146 011 W srodkowym obszarze siatki znajduja sie trzy okragle otwory 64 o srednicy di, przy czym kazdy z tych otworów 64 jest polaczony z wglebieniem 66 w-tylnej powierzchni siatki 23 z wglebieniem 68 w przedniej powierzchni siatki 23. Kazde wglebienie 66 w tylnej powierzchni ma sciany o konturze kolowym, przy czym srednica k wglebieniajest dostatecznie duza do pomieszcze¬ nia przedniego konca katody 21 oznaczonej przerywana linia na fig. 7b, z zastosowaniem odpo¬ wiedniego odstepu od scian wglebienia. Sciany kazdego wglebienia 68 w powierzchni czolowej maja kontur okreslajacy prostokatna szczeline, przy czym wymiar pionowyv szczelinyjest znacznie wiekszy od wymiaru poziomego h szczeliny. Odleglosc g miedzy srodkami sasiednich otworów 64 jest taka sama, jak srednica otworów w elektrodach ogniskujacych 27, 29. Przykladowe wartosci innych wymiarów siatki 23 sa nastepujece: di =0,615 mm, k = 3,075 mm, h = 0,711 mm, V = 2,134 mm, glebokosc otworu 64 - a3 = 0,102 mm, glebokosc szczeliny 68 - *a = 0,203 mm, glebokosc wglebienia 66 - as = 0,475 mm.W przypadku utworzenia zespolu z katoda 21 i z elektroda 25, przykladowo wartosc odstepu miedzy katoda 21 i dnem wglebienia 66 jest równa 0,152 mm, podczas gdy przykladowo wartosc miedzy elektrodami 23 i 25 jest równa 0,178 mm.W warunkach zespolu przedstawionego na fig. 3 kazdy z trzech kolowych otworów 26 siatki 25 jest wspólliniowy w jednym z otworów 63 siatki 23. Obecnosc kazdej wprowadzonej szczeliny 68 daje asymetrie ze strony rozpraszajacej kazdej z siatek 23, 25 tworzacych wiazki elektronów.Skutkiem jest umiejscowienie punktu skrzyzowania oddalonych od siebie pionowo promieni kazdej wiazki dalej do przodu wzdluz toru niz punktu skrzyzowania oddalonych od siebie poziomo promieni wiazki elektronów. W wyniku tego przekrój poprzeczny kazdej wiazki elektro¬ nów wchodzacej do glównej soczewki ogniskujacej ma wymiar poziomy wiekszy niz wymiar pionowy. To wstepne znieksztalcenie przekroju poprzecznego wiazki prowadzi do kompensacji efektów znieksztalcenia plamki, wynikajacych z astygmatyzmu glównej soczewki ogniskujacej.Jedna z korzysci stosowania powyzszego wstepnego znieksztalcenia wiazek wchodzacych do glównej soczewki ogniskujacej jest zwiekszenie wyrównania jakosci ogniskowania w pionie i w poziomie. Asymetria glównej soczewki ogniskujacej jest taka, zejej pionowe wymiary w obszarach przecinanych przez tory wiazek elektronów, gdy sa one znacznie wieksze niz srednica otworów elektrody ogniskujacej, które ograniczaly wymiary soczewek ogniskujacych w znanych wyrzut¬ niach, sa pomimo tego mniejsze niz jej wymiary poziome w tych obszarach. W ten sposób oddalone od siebie pionowo promienie kazdej wiazki „widza" mniejsza soczewke niz soczewka widziana przez oddalone poziomo promienie. Opisane powyzej wstepne znieksztalcenie ogranicza rozsze¬ rzanie pionowe kazdej wiazki podczas przecinania glównej soczewki tak, ze separacja pionowych granic wlasciwie scentrowanej wiazki przecinajacej mniejsza pionowa soczewke o nizszej jakosci jest gorsza niz separacja poziomych granic wiazki przecinajacej wieksza pozioma soczewke o wyzszej jakosci.Inna z korzysci stosowania wstepnego znieksztalcenia wiazki wchodzacej do glównej soczewki ogniskujacej jest unikniecie lub zmniejszenie migowania pionowego na górze i u dolu osnowy obrazu telewizyjnego, co jest zwiazane z niepozadanym odchyleniem pola punktów wejscia wiazki do glównej soczewki ogniskujacej,w zwiazku z obwodowym polem toroidalnej cewki 13V odchyla¬ nia pionowego, pojawiajacym sie z tylu zespolu odchylajacego 13. Wówczas, gdy jak to bedzie opisane dalej, usilowano wprowadzic pewne ekranowanie magnetyczne wiazek przed tym polem obwodowy, zwlaszcza w obszarach o malej predkosci elektronów, nastepne obszary ich torów zasadniczo nie sa ekranowane przed tym polem obwodowym. Opisane powyzej ograniczenie rozszerzania pionowego kazdej wiazki podczas przecinania glównej soczewki ogniskujacej zmniej¬ sza prawdopodobienstwo, ze odchylenie punktu wejsciowego przez pole obwodowe przesuwnie granice promieni poza obszary soczewki zasadniczo bez aberracji.Kolejna korzyscia wynikajaca z zastosowania wstepnego znieksztalcenia wiazki elektronów wchodzacej do glównej soczewki ogniskujacej jest zmniejszenie szkodliwych wplywów glównego pola odchylania poziomego wytwarzanego przez cewki 13H typu siodlowego, ma ksztalty plamki na bokach osnowy obrazu telewizyjnego. Wytwarzanie pozadanego efektu samozbieznosci wymaga zastosowania zespolu odchylajacego 13, przy czym pole odchylania poziomego ma silne znieksztalcenia poduszkowe na zasadniczej czesci dlugosci osiowej obszaru odchylania wiazki.146 011 7 Niepozadana konsekwencja takich niejednorodnosci pola odchylania poziomegojest tendencja do powodowania zbytniego ogniskowania oddalonych od siebie pionowo promieni kazdej wiazki na bokach osnowy obrazu telewizyjnego. Dzieki zastosowaniu wstepnego znieksztalcenia wymiar pionowy kazdej wiazki elektronów podczas jej przechodzenia przez obszar odchylaniajest wystar¬ czajaco zmniejszany tak, ze efekt zbytniego ogniskowania jest zmniejszony do dopuszczalnego poziomu.Jednym ze znanych sposobów uzyskania wstepnego znieksztalceniajest zastosowanie siatki 25 majacej prostokatne wglebienie szczelinowe wydluzone w kierunku poziomym, usytuowane w tylnej jej powierzchni, wspólosiowe i laczace sie z kazdym okraglym otworem w tej siatce. Stad tez zmniejszenie wymiaru pionowego kazdej wiazki elektronów przechodzacej przez glówna soczewke ogniskujaca w odniesieniu do wymiaru poziomego zostaje osiagniete przez wprowadzenie asyme¬ trii w czesci rozpraszajacej kazdej soczewki formujacej wiazke elektronów. Korzyscia opisanego wczesniej zwiazku asymetrii z elektroda 25 w opisywanej wyrzutni elektronów jest powiekszenie ogniskowej w kierunku pionowym. Osiagnieta ogniskowa jest taka, ze potencjometr regulujacy napiecie ogniskowania, doprowadzany zwykle do ukladu odtwarzania obrazu moze byc stoso¬ wany do zmiany dokladnej wartosci napiecia ogniskowania optymalizacji ogniskowania w kie¬ runku poziomym bez znacznego zaklócenia ogniskowania w kierunku pionowym.Jak to opisano wczesniej pozadanejest ekranowanie obszarów o malej predkosci dla poszcze¬ gólnych torów wiazek przed skierowanymi do tylu obwodowymi polami zespolu odchylajacego. W tym celu magnetyczny element ekranujacy 31 w ksztalcie kubka jest zamocowany w tylnym elemencie 27b elektrody 27, przykladowo przez przyspawanie, tak, ze jej zamkniety koniec opiera sie o zamkniety koniec elementu 27b (fig. 3). W elemencie 27b w ksztalcie kubka w jego dnie znajduja sie trzy wspólliniowe, okragle otwory 28 (fig. 6, 10), zas w elemencie ekranujacym w jego dnie takze wykonane sa trzy wspólliniowe, okragle otwory 32, które sa wspólliniowe i lacza sie z otworami 28, gdy element ekranujacy 31 jest zamocowany na miejscu.W zespole z fig. 3 otwory 28 sa wspólliniowe, lecz osiowo oddalone od otworów 26 siatki 25.Przykladowo wymiary dla tej czesci zespolu sa nastepujace: srednica otworu 26 = 0,015 mm, glebokosc otworu 26 = 0,508 mm, srednica otworu 28= 1,524 mm, glebokosc otworu 28 = 0,254 mm, srednica otworu 32 = 2,54 mm, glebokosc otworu 32 = 0,254 mm oraz osiowy odstep miedzy otworami 26, 28 równy 0,838 mm, a odstep miedzy srodkami sasiednich otworów kazdej trójki otworów równy uprzednio wzmiankowanej wartosci g = 5,08 mm. Przykladowa dlugosc osiowa magetycznego elementu ekranujacego 31 jest równa 5,38 mm, a przykladowa osiowa dlugosc elementów 27b, 27a elektrody 27 wynosi odpowiednio 13,335 mm i 12,45 mm. Taka ekranowa dlugosc mniejsza niz jedna czwarta calkowitej dlugosci elektrody 27 stanowi dopuszczalny komp¬ romis pomiedzy sprzecznymi wymaganiami ekranowania torów wiazki w obszarze przed ognisko¬ waniem i uniknieciem znieksztalcenia pola zaklócajacego zbieznosc w narozach. Przykladowo element ekranujacy 31 wykonany jest z materialu magnesowalnego, na przyklad, stopu nikiel- zelazo zawierajacego 52% Ni oraz 48% Fe oraz ma wysoka przynikalnosc magnetyczna w porów¬ naniu z przenikalnoscia magnetyczna materialu, z którego jest wykonana elektroda ogniskujaca, na przyklad, stali nierdzewnej.Element 20b w ksztalcie kubka elektrody 29 zawiera duza liczbe sprezyn stykowych 30, usytuowanych najego przednim obwodzie w celu utworzenia styku z konwencjonalnym pokryciem wewnetrznym banki kineskopu i przekazania wysokiego napiecia, na przyklad, +25kV, do elektrody 29. Zamkniety koniec elementu 20b zawiera trzy wspólliniowe otwory (nie pokazane) z odlegloscia miedzy ich srodkami równa przykladowo 5,08 mm, dla przepuszczania poszczególnych wiazek elektronów wychodzacych z glównej soczewki ogniskujacej. Elementy o duzej przenikal- nosci magnetycznej dolaczone do wewnetrznej powierzchni zamknietego konca elementu 29b, w najblizszym sasiedztwie otworów, sa korzystnie zastosowane dla korekcji komy.Doprowadzanie potencjalów roboczych na pozostale elektrody (siatki 23,25 i elektroda 27) jest realizowane poprzez cokól kineskopu za pomoca konwencjonalnego ukladu doprowadzen (nie pokazanego).Glówna soczewka ogniskujaca utworzona pomiedzy elektrodami 27, 29 (fig. 3) daje czysty efekt ogniskowania trzech wiazek elektronów przechodzacych przez soczewke, skutkiem czego wiazki elektronów wychodzace z soczewki sa zbiezne. Wzgledne wartosci wymiarów poziomych8 146 011 sasiednich elementów 27a, 29a wplywaja na wielkosc dzialania ogniskujacego, którego zwiekszenie jest zwiazane ze stosunkiem wymiarów, zwlaszcza z szerokoscia elektrody 29 i jego zmniejszenie jest zwiazane ze stosunkiem wymiarów, zwlaszcza z szerokoscia elektrody 27. W przykladzie wykonania, którego wymiary podano powyzej, wymagane zmniejszenie ogniskowania zostalo osiagniete przy stosunku szerokosci elektrod 27 do 29 jak 715/695.Przy wykorzystaniu ukladu odtwarzania obrazu z fig. 1 moze byc zastosowany w sposób konwencjonalny dodatkowy zespól otaczajacy szyjke 11N (nie pokazany) do regulacji zbieznosci wiazek elektronów w srodku osnowy obrazu telewizyjnego, to jest zbieznosci statycznej, do stanu optymalnego. Zespól taki moze byc typu regulowanego pierscienia magnetycznego lub typu oslony.Na figurze 13 jest przedstawiona schematycznie modyfikacja zespolu wyrzutni elektronów z fig. 3, który moze byc zastosowany w ukladzie z fig. 1. Zgodnie z ta modyfikacja pare dodatkowych elektrod ogniskujacych 27", 29" umieszczono pomiedzy siatka ekranujaca 25' i glównymi elektro¬ dami przyspieszajacymi i ogniskujacymi 27', 29'. Glówna soczewka ogniskujaca jest utworzona pomiedzy elektrodami 27', 29', które stanowia w tym przypadku elektrody 27', 29'. Pierwsza dodatkowa elektroda ogniskujaca 27" jest zasilana takim samym potencjalem, przykladowo 8000 V,jak elektroda 27, natomiast druga dodatkowa elektroda ogniskujaca 29"jest zasilana takim samym potencjalem, przykladowo +25kV jak elektroda 29. Tak jak na fig. 3, poszczególne zwiazki elektronów emitowanych przez katody 21' sa formowane za pomoca poszczególnych soczewek powstalych pomiedzy siatka sterujaca 23' i siatka ekranujaca 25'.W tym przykladzie wykonania elektrody 27', 29" sa takie same jak elektrody 27,29 zespolu z fig. 3 i maja wglebienia w ksztalcie „toru wyscigowego" i „kosci psa" oraz wymiary odpowiednio jak podano powyzej, przy czym odstepy miedzy srodkami otworów, jak uprzednio sa równe 5,08 mm.Wstepne znieksztalcenie wiazek typu opisanego poprzednio zostaje osiagniete przez asymetrie poszczególnych soczewek formujacych wiazki. Przykladowo uzyskuje sie to za pomoca siatek 23', 25' o znanej budowie, w których wykonane sa poziomo prostokatne szczeliny laczace sie z tylna powierzchnia siatki 23' dla oddzialywania pomiedzy trzema okraglymi otworami siatek 25 i 23, przy czym odstep pomiedzy srodkami sasiednich otworów wynosi 0,8mm. Dodatkowe elektrody ogniskujace 27", 29", które sa przykladowo wykonane z elementów w ksztalcie kubków majacych w dnach trzy dodatkowe wspólliniowe okragle otwory, z odstepem pomiedzy ich srodkami o wymiarze równym 0,8 mm, wprowadzaja symetryczne soczewki utworzone z par elektrod z czystym efektem symetrycznego zmniejszenia wymiarów przekroju poprzecznego wiazki elektro¬ nów przechodzacej przez glówna soczewke ogniskujaca i kolejny obszar odchylania. Tozmniejsze¬ nie wymiarów moze byc pozadane dla zmniejszenia efektu zbytniego ogniskowania przez pole odchylania poziomego na ksztalt plamki na bokach osnowy obrazu telewizyjnego, przy czym takie zmniejszenie efektu osiaga sie kosztem zwiekszenia wymiarów plamki w srodku osnowy obrazu telewizyjnego w porównaniu z przypadkiem prostszego, dwupotencjalnego zespolu ogniskujacego z fig. 3. Przy zastosowaniu ukladu z fig. 13 efekt ekranowania obszaru toru wiazki o malej predkosci zostaje osiagniety przez wykonanie elektrody 27" z materialu o duzej przenikalnosci magnetycznej.Dla zwiekszenia czulosci zespolu odchylajaego z fig. 1 wskazane jest, aby kontur czesci stozkowej 11F banki kineskopu 11 w obszarze odchylania byl dobrany tak, ze przewody cewek 13H zespolu odchylajacego leza tak blisko najdalszego od srodka toru wiazek elektronów, skierowa¬ nego do naroza osnowy, jak to jest mozliwe dla unikniecia cienia szyjki (uderzenia o powierzchnie wewnetrzna stozka przez odchylona wiazke).Figura 11 przedstawia kontur stozka przeznaczonego dla ukladu z fig. 1 przy kacie odchylania 90°. Matematyczny wzór okreslajacy kontur jesz nastepujacy: X = CO + Ci (Z) + C2 (Z2) + C3 (Z3) + C4 (Z4) + C5 (Z5) + C6 (Z6) + C7 (Z7), gdzie X jest promieniem w mm stozka mierzonym od osi wzdluznej A kineskopu do zewnetrznej powierzchni banki, Z jest odlegloscia w mm wzdluz osi A w kierunku ekranu, od Z =0, plaszczyzny przecinajacej os A w punkcie 1,27 mm z przodu od linii polaczenia czesci stozkowej z szyjka, przy czym CO = 15,10490590, Ci = -0,1582240210, C2 = 0,01162553080, C3 = 8,880522990 • 10"4, C4 = - 3,877228960 • 10"5, C5 = 7249226520 • 10"7, C6 = - 6723851420 • 10"9 i C7 = 2,482770160 • 10"11, przy czym wzór jest wazny dla wartosci Z od 9,35 mm do 52,0 mm.146 011 9 Figura 12 przedstawia kontur stozka dla ukladu z fig. 1 przy kacie odchylenia 110°. Matematy¬ czny wzór okreslajacy ten kontur jest nastepujacy: X = CO + Ci (Z) + C2 (Z2) + C3 (Z3) — C4 (Z4)+ +C5 (Z5), gdzieX jest promieniem w mm stozka mierzonym od osi wzdluznej A' do zewnetrznej powierzchni banki, Z jest odlegloscia w mm wzdluz osi A', w kierunku ekranu, od Z = 0, plaszczyzny przecinajacej od A' w punkcie 1,27 mm z przodu od linii polaczenia czesci stozkowej z szyjka, przy czym CO= 14,5840702 gdzie Ci = 0,312534174, C2 = 0,0242187585, C3 = -6,99740808• 10~4, C4= 1,64032142-10"5 i C5= 1,17802606-10"7, przy czym wzór jest wazny dla wartosci Z od 1,53 do 50,0 mm.Przykladowo w wykonaniu ukladu z fig. 1 z katem odchylania 110° i przekatna 19 V wnetrze karkasu 17 zespolu odchylajacego jest wyprofilowane tak, zeby przewody cewek 13N odchylania poziomego mogly scisle przylegac do zewnetrznych powierzchni szyjki 11N i czesci stozkowej 11F pomiedzy pionowymi plaszczyznami y, y' z fig. 12, gdzie zespól odchylajacy 13 jest w polozeniu najdalej wysunietym do przodu. Kontur stozka z fig. 12 przykladowo umozliwia odciagniecie 5-6 mm w celu dokladnego ustawienia zespolu odchylajacego 13 wzdluz dlugosci pomiedzy pla¬ szczyznami y — y' od polozenia najbardziej wysunietego do przodu bez powodowania uderzenia wiazki w naroze banki.Na figurze 14a pokazany zostal ogólny ksztalt funkcji niejednorodnosci, wymaganej dla pola odchylania poziomego w celu osiagniecia samozbieznosci, wystepuje w przykladowym ukladzie z fig. 1 z katem odchylania 110° i jest oznaczony przez ciagla linie funkcji HH2, przy czym os odcietych przedstawia usytuowanie wzdluz osi wzdluznej kineskopu, wzgledem polozenia pla¬ szczyzny Z = 0z fig. 12 pokazanego w celach odniesienia polozenia, a os rzednych przedstawia stopien odchylenia od jednorodnosci pola.Na figurze 14a przemieszczenie krzywej HH2 do góry od osi O, w kierunku strzalki P, przedstawia niejednorodnosc pola typu znieksztalcenia poduszkowego, podczas gdy przemie¬ szczanie krzywej HH2 do dolu od osi O w kierunku strzalki B, przedstawia niejednorodnosc pola typu znieksztalcenia barylkowatego. Krzywa HH2 oznaczona przerywana linia naniesiona na tej samej odcietej, pokazuje funkcje Ho pola odchylania poziomego dla uwidocznienia rozkladu natezenia pola wzdluz osi kineskopu. Dodatnia petla krzywej HH2 wskazuje obszar pola, w którym wystepuje silne zniekszalcenie poduszkowe, co zostalo przedyskutowane poprzednio w zwiazku z problemem ksztaltu plamki na bokach osnowy obrazu telewizyjnego.Na figurze 14b ogólny ksztalt funkcji niejednorodnosci pola, wymaganej dla odchylania pola towarzyszacego polu odchylania poziomego z fig. 14a, dla osiagniecia efektu samozbieznosci, jets przedstawiony przez krzywa VH2, przy tych samych rzednych i odcietych jak na fig. 14a. Krzywa Vli2 oznaczona linia przerywana, przedstawiajaca funkcje Ho odchylania pionowego, wskazuje rozklad natezenia pola wzdluz osi kineskopu. Czesc krzywej VH2 najbardziej z lewej strony swiadczy o rozplywaniu sie pola odchylania w tyle toroidalnych cewek 13V, co bylo omówione powyzej w odniesieniu dla korzysci ze wstepnego znieksztalcenia wiazki.Jak sugerowano dla przykladu, przez krzywe z fig. 14b w odniesieniu do konturu na fig. 12, glówne dzialanie odchylajace ukladu z fig. 1 nastepuje w obszarze, gdzie wlasciwy ksztalt konturu stozka umozliwia, zeby przewody zespolu odchylajacego byly usytuowane blisko najbardziej oddalonych na zewnatrz torów wiazek. Brak zmniejszenia szyjki wymiarów szyjki, jak w ukladach z minimalnymi szyjkami, jest wiec dronym ukladem przy polepszaniu skutecznosc odchylania. Z drugiej strony przy braku takiego zmniejszenia wymiarów mozliwe jest latwe osiagniecie takich wymiarów soczewek ogniskujacych, niepraktycznych dla kineskopów z minimalnymi szyjkami, które zapewniaja wysoka jakosc ogniskowania bez kompromisu w odniesieniu do stabilnosci wysokiego napiecia.Na figurze 12 poprzeczne plaszczyzny c i c' wskazuja polozenie przedniego i tylnego konca rdzenia 15 w przypadku powyzej omówionego przykladu wykonania ukladu z fig. 1 z odchylaniem 110°, 19 V. Osiowa odleglosc (y — y') miedzy przednim i tylnym koncem czynnych przewodów cewki 13H odchylania linii jest znacznie wieksze przykladowo 1,4 razy, niz osiowa odleglosc (c — C) miedzy przednim i tylnym koncem rdzenia 15, przy czym wiecej niz polowa przykladowo 62,5% dlugosci przewodów jest umieszczona z tylu rdzenia 15. Przykladowo odleglosci pomiedzy plaszczyznami c — y, y — y' i y' — c wynosza odpowiednio okolo 7,62 mm, 50,8 mm i 12,7 mm.10 146 011 Zastrzezenia patentowe 1. Uklad odtwarzania obrazu kolorowego zawierajacy kineskop kolorowy posiadajacy banke prózniowa majaca ekran, cylindryczna szyjke, czesc stozkowa laczaca ekran z szyjka, zespól wyrzutni elektronowych usytuowany wewnatrz szyjki, zespól odchylajacy otaczajacy polaczenia szyjki z czescia stozkowa, przy czym zespól odchylajacy zawiera cewki odchylania poziomego typu siodlowego i cewki odchylania pionowego typu pierscieniowego, przy czym zespól wyrzutni elektronowych zawiera dwie glówne elektrody ogniskujace na koncu wyjsciowym zespolu wyrzutni elektronowych, z których kazda zawiera w swojej czesci umieszczonej poprzecznie wzgledem osi wzdluznej szyjki trzy pólliniowe otwory dla wiazek elektronów, przy czym otaczajaca czesc zawierajaca te otwory scianki usytuowane równolegle do scian szyjki tworza wspólna oslone dla wiazek elektronów, a sasiednie czesci elektrod ogniskujacych, umieszczonych obok siebie, tworza wspólna glówna soczewke ogniskujaca dla wiazki elektronów, odstep miedzy srodkami sasiednich otworów kazdej trójki otworów, stanowiacy odstep miedzy srodkami sasiednich wiazek elektro¬ nów wynosi mniej niz 5,08 mm w plaszczyznach poprzecznych,w których sa umieszczone elementy odchylajace, znamienny tym, ze wielkosc umieszczonych obok siebie obszarów (27a, 29a) elektrod ogniskujacych (27,29) okresla glówny wymiar poprzeczny (f) glównej soczewki ogniskujacej (18), który jest ponad trzy razy wiekszy od wielkosci odstepu pomiedzy srodkami sasiednich otworów, przy czym srednica zewnetrzna (o) szyjki (11N) jest dobrana odpowiednio, ze wewnetrzna powierzchnia szyjki jest oddalona od zewnetrznych powierzchni oslon dla wiazek elektronów, zas srednica wewnetrzna (i) okienek zwartego zespolu odchylajacego (13) na koncu wyjsciowym jest mniejsza od 0,762 mm na stopien kata odchylania. 2. Uklad wedlug zastrz. 1, znamienny tym, ze maksymalny wymiar poprzeczny (f2) glównej soczewki ogniskujacej (18) prostopadly do jej glównego wymiaru (fi) jest od niego mniejszy lecz wiekszy od odstepu pomiedzy srodkami sasiednich otworów. 3. Uklad wedlug zastrz. 2, znamienny tym, ze maksymalny wymiar wiazki elektronów w kierunku glównego wymiaru (fi) glównej soczewki ogniskujacej (18)jest wiekszy od maksymalnego jej wymiaru poprzecznego prostopadlego do glównego wymiaru poprzecznego (fi). 4. Uklad wedlug zastrz. 3, znamienny tym, ze elektrody formujace wiazke elektronów zawie¬ raja trzy wspólliniowe katody (21), pierwsza siatke (23) usytuowana w sasiedztwie katod (21) i majaca trzy okragle otwory (64), z których kazdy jest wspólliniowy z odpowiednia katoda (21), druga siatke (25) usytuowana pomiedzy pierwsza siatka (23) i glówna soczewka ogniskujaca (18), przy czym druga siatka (25) zawiera trzy okregle otwory (26), z których kazdy jest usytuowany wspólliniowo z odpowiednim otworem (64) pierwszej siatki (23), przy czym na siatkach (23,25) sa utrzymywane rózne potencjaly (0 V i 11000 V), dzieki czemu tworza ze soba soczewki formujace wiazki elektronów emitowanych przez katody (21), a przy tym siatka (23) wyposazona jest w szczeliny (68), które sa zasadniczo prostokatne, znajdujace sie odpowiednio pomiedzy kazdym okraglym otworem (26) drugiej siatki (25) i odpowiadajacy mu wspólosiowym otworem (64) pierwszej siatki (23). 5. Uklad wedlug zastrz. 4, znamienny tym, ze w pierwszej siatce (23) trzy zasadniczo prosto¬ katne szczeliny (8) sa wspólliniowe i polaczone z odpowiednim okraglym otworem (64) pierwszej siatki (23), przy czym wymiar szczeliny (68) prostopadly do glównego wymiaru poprzecznego (Fi) glównej soczewki ogniskujacej (18) jest znacznie wiekszy od jej wymiaru w kierunku glównego wymiaru poprzecznego (fi). 6. Uklad wedlug zastrz. 1, znamienny tym, ze wspólna oslona wykonana w jednej z dwóch glównych elektrod ogniskujacych (27), która jest bardziej odlegla od wyjsciowego konca zespolu wyrzutni elektronowych niz druga, ma wewnetrzny wymiar poprzeczny (f2), mierzony w kierunku prostopadlym do glównego wymiaru poprzecznego (fi) glównej soczewki ogniskujacej (18) taki sam dla srodkowego toru wiazki elektronów jak i dla zewnetrznych torów wiazek. 7. Uklad wedlug zastrz. 1, znamienny tym, ze wspólna oslona wykonana w drugiej elektro¬ dzie ogniskujacej (29) ma wewnetrzny wymiar poprzeczny (f4), mierzony w kierunku prostopadlym do glównego wymiaru poprzecznego (f3) glównej soczewki ogniskujacej (18), mniejszy dla srodko¬ wego toru wiazek elektronów niz dla zewnetrznych torów wiazek elektronów.146 011 11 8. Uklad wedlug zastrz. 7, znamienny tym, ze umieszczone obok siebie oslony dwóch glów¬ nych elektrod ogniskujacych (27, 29) maja rózniace sie wzajemnie maksymalne wewnetrzne wymiary poprzeczne (fi, f3). 9. Uklad wedlug zastrz. 8, znamienny tym, ze maksymalny wewnetrzny wymiar poprzeczny oslony jednej z dwu glównych elektrod ogniskujacych (27, 29) jest wiekszy niz maksymalny wewnetrzny wymiar poprzeczny oslony drugiej sposród dwóch glównych elektrod ogniskujacych (27,29). 10. Uklad wedlug zastrz. 9, znamienny tym, ze na pierwszej elektrodzie ogniskujacej (27) jest utrzymywany potencjal ( + 6500V) równy w przyblizeniu 26% potencjalu ( + 25kV) elektrody ogniskujacej (29). 11. Uklad wedlug zastrz. 9, znamienny tym, ze pierwsza elektroda ogniskujaca (27) zawiera wydrazona cylindryczna czesc z materialu przewodzacego, otaczajaca wszystkie wiazki elektronów i rozciagajaca sie od umieszczonej poprzecznie czesci z otworami (44) az do drugiej siatki (25), przy czym elektroda ogniskujaca (27) zawiera oslone (31) materialu magnesowalnego o stosunkowo duzej przenikalnosci magnetycznej, przy czym oslona (31) umocowana jest wewnatrz fragmentu cylindrycznej czesci elektrody ogniskujacej (27) od strony drugiej siatki (25), a przy tym oslona (31) stanowi ekran dla wiazek elektronów przed polem magnetycznym wytwarzanym przez zespól odchylajacy (13). 12. Uklad wedlug zastrz. 11, znamienny tym, ze oslona (31) swoimi sciankami siega do wewnatrz elektrody ogniskujacej (27) maksymalnie dojednej czwartej dlugoscijej obszarów (27b).146011 I7F 0-29,1 1 nnrrt \ Fig. 2146011 +1100 V. 0 V. +6500 V. +25KV. 25(62) 27b Fig. 3 Fig. 4146 011 I 1 ¦h -i Fig. 5 Fig. 6146011 TTOOU Fig. 7 y///y,m.Fig. 7a r°4 £ °3 68 64 ) 66y "2\ L05 Fig, 7b146011 L tJrt i 42 L T FE _^_l \ 27o 44 A /70.<9 V" r i_. i /29o s— 52 5* ,M 54 ^ lAii\ m ^ r^ r^^ 02 54 /7?. 9 A 28 ,27b 1 U I /^/o./C146011 nr tz z=o l-\jv/j r l"\J^J l.27mm Fig. II Fig. 12 -29166) * 25 (6iU™ - ~-23161)1 +25KV +8000 V. | w\ I 1 +noov. F/^./J ov. *146011 Fig. I4a i i / / /~VH0 \ V.Si (Z-0) M2 Fig. 14b Pracownia Poligraficzna UP PRL. Naklad 100 cgz.Cena 400 zl PL PL PL PL