NL8902151A - Werkwijze voor de vervaardiging van een scheidingskolom en scheidingskolom. - Google Patents

Description

De uitvinding heeft betrekking op een werkwijze voor de vervaardiging van een scheidingskolom, welke kolom een glazen capillair omvat dat aan een binnenzijde is bekleed met een polymeerfilm.

De uitvinding heeft tevens betrekking op een scheidingskolom omvattende een glazen capillair met een inwendige diameter van ten hoogste 10 pm welke aan de binnenzijde is bekleed met een polymeerfilm.

Dergelijke scheidingskolommen vinden toepassing in de vloeistofchromatografie en in scheidingstechnieken welke zijn gebaseerd op beweging van deeltjes in een elektrisch veld, zoals capillaire zone elektroforese en elektro endo-osmotische chromatografie.

Vloeistofchromatografie is een bekende methode voor het scheiden, detekteren en analyseren van mengsels van chemische verbindingen en is speciaal geschikt voor de analyse van niet-vluchtige of thermisch instabiele vaste of vloeibare verbindingen, zoals vele organisch-cheraische verbindingen. Het te analyseren monster wordt in een geschikt oplosmiddel, de zogeheten mobiele fase, opgelost en met een zelfde of ander geschikt oplosmiddel bij verhoogde druk door een kolom geperst. Veel gebruikte kolommen zijn zogenaamde gepakte kolommen, waarbij een geschikt adsorbens in de vorm van poreuze korrels wordt toegepast als stationaire fase. Gebruikelijke korrels hebben een oppervlaktebehandeling ondergaan, waarbij de gevormde dunne oppervlaktelaag fungeert als stationaire fase. Door in plaats van een gepakte kolom een capillair te gebruiken, dat aan de binnenzijde met een geschikte stationaire fase is bekleed kunnen in principe het scheidend vermogen van de kolom en de scheidingssnelheid worden verbeterd. Dergelijke capillaire kolommen worden in de literatuur OTLC-(Open tubular liquid chromatography) kolommen genoemd. Theoretisch kan worden afgeleid dat een capillaire kolom superieur is ten opzichte van een gepakte kolom indien de inwendige diameter van het capillair 5-10 pm bedraagt en de dikte van de stationaire fase aan de binnenzijde van het capillair 0,3 - 1 pm bedraagt. De chemische verbindingen in het te analyseren monster vertonen door hun verschil in affiniteit voor de stationaire fase verschillende doorlooptijden door de chromatografische kolom. Op deze wijze wordt het monster gescheiden in de afzonderlijke aanwezige verbindingen. Aan het einde van de kolom vindt de detektie en de kwantitatieve en/of kwalitatieve bepaling van de verbindingen plaats.

Een werkwijze van de in de aanhef vermelde soort is beschreven in een artikel van 0. van Berkel et al. in Chromatographia 24, 739-744 (1987). In de daarin beschreven werkwijze wordt een oplossing van een dimethylsiloxaan polymeer en een thermische initiator in pentaan in de kolom geperst. Bij verlaagde druk wordt het pentaan verdampt, waarna bij verhoogde temperatuur verknoping (cross-linking) van de gevormde polymeerfilm plaatsvindt.

Een nadeel van de bekende werkwijze is de geringe laagdikte van de verkregen polymeerfilm in capillairen met kleine inwendige diameter. Er wordt een laagdikte vermeld van 0,045 pm bij een inwendige capillair diameter van 5 pm. Een maatgevende grootheid is hierbij de fase-verhouding fl, welke gelijk is aan Vs (d + r)2 - r2 2 vm ïc

In deze formule is Vs het volume van de stationaire fase; Vm het volume van de mobiele fase; d de dikte van de polymeerfilm (= stationaire fase) en r is de straal van de kolom na het aanbrengen van de polymeerfilm. In het gegeven voorbeeld is β = 0,037. De dikste polymeerfilm die vermeld is bedraagt 0,70 pm bij een capillair diameter van 25,1 pm, hetgeen overeenkomt met een β-waarde van 0,122. Dikkere polymeerlagen kunnen in het algemeen verkregen worden door de concentratie van het polymeer in de pentaan-oplossing te verhogen.

Echter dit leidt tot hoog-visceuze oplossingen, waardoor het capillair nauwelijks meer met de polymeeroplossing gevuld kan worden. De bekende methode is ongeschikt om dunne capillairen inwendig met een relatief dikke polymeerfilm te bekleden. De mogelijkheid om dikke polymeerfilms te kunnen vervaardigen is essentieel voor de bruikbaarheid van de kolom. Met toenemende dikte neemt de maximale belading (capaciteit) van de kolom toe waardoor de componenten beter kunnen worden gedetecteerd.

De uitvinding beoogt onder meer een werkwijze voor de vervaardiging van een OTLC-kolom met een hoge fase-verhouding B en dientengevolge een hoge monstercapaciteit te verschaffen.

Aan deze opgave wordt volgens de uitvinding voldaan door een werkwijze zoals in de aanhef is beschreven, met het kenmerk, dat de binnenzijde van het capillair wordt gesilyleerd, waarna het capillair wordt gevuld met een oplossing van een foto- en/of thermische initiator en acrylaatmonomeren en/of oligomeren in een oplosmiddel, vervolgens de monomeren en/of oligomeren in situ worden gepolymeriseerd met behulp van UV- of zichtbaar licht dan wel door verwarmen, waarna het oplosmiddel wordt verdampt onder vorming van de polymeerfilm en vervolgens de polymeerfilm thermisch wordt nagehard. Monomeer- en/of oligomeeroplossingen hebben een lagere viscositeit dan polymeeroplossingen, zodat het vullen van dunne capillairen wordt vergemakkelijkt. Door de grote keuze aan acrylaatmonomeren en/of oligomeren, kunnen de eigenschappen van de capillaire kolom, zoals de polariteit van de polymeerlaag, worden beïnvloed.

Geschikte acrylaatmonomeren zijn bijvoorbeeld tetra-ethyleenglycoldiacrylaat (TEGDA) en 1,6-hexaandioldiacrylaat (HDDA). Diacrylaten zijn in staat om door polymerisatie netwerken te vormen, in tegenstelling met monoacrylaten welke slechts overwegend lineaire polymeerketens opleveren. Als photoinitiator kunnen gebruikelijke initiatoren worden toegepast zoals α,α-dimethoxy-a-fenylacetofenon. Een veel gebruikte thermische initiator is azo bis isobutyronitril (AIBN).

De silylering van de binnenzijde van het capillair is een oppervlaktemodificatie van het glasoppervlak, waarbij een monolaag van een siliciumbevattend hechtmiddel chemisch wordt gebonden met het glasoppervlak. Het hechtmiddel verbindt zich tevens met het te vormen polyacrylaat, waardoor dit polymeer immobiel wordt. Geschikte silyleringsmiddelen zijn bijvoorbeeld 3-(methacryloxy)propyltrimethoxysil aan (v-MPS) en 3-(acryloxy)propyltrimethoxysilaan (y-APS). Deze silanen worden opgelost in bijvoorbeeld tolueen, waarna de oplossing bij verhoogde temperatuur door het capillair wordt gepompt. Na wassen met tolueen en drogen, wordt het capillair gevuld met de oplossing van de acrylaatmonomeren en/of oligomeren en de fotoinitiator. Als oplosmiddel wordt bijvoorbeeld chloroform gebruikt. Na belichting met ÜV-licht met een golflengte van ca. 350 nm vindt polymerisatie plaats. De golflengte en het absorptiemaximum van de fotoinitiator worden hierbij op elkaar afgestemd. Afhankelijk van de lengte van de capillairen worden twee methoden van belichting toegepast. Bij capillairen met een lengte tot 60 cm wordt een daarvoor geschikte gasontladingslamp met een lengte van 60 cm gebruikt. Bij capillairen langer dan 60 cm wordt het capillair met een constante snelheid langs een gasontladingslamp met bijvoorbeeld een lengte van 120 cm voortbewogen. Er ontstaat een gezwollen netwerk van polyacrylaat, waarbij de ruimten tussen de moleculen gevuld zijn met oplosmiddel. Door het capillair aan een zijde te verbinden met een vacuumpomp wordt het oplosmiddel verdampt. Het polymeernetwerk bezwijkt en er ontstaat een polymeerfilm aan de binnenzijde van het capillair. Bij niet-gesilyleerde capillairen zou onder dezelfde omstandigeheden een polymeerdraad ontstaan. Door de chemische binding tussen glaswand en polymeer via een hechtsilaan vindt uniforme filmvorming plaats. Vervolgens vindt bij verhoogde temperatuur, bijvoorbeeld 120°C, verdere uitharding van de polymeerfilm plaats. Deze laatste behandeling veroorzaakt extra verknoping van het polymeer, hetgeen te sterke zwelling voorkomt tijdens gebruik van de kolom bij vloeistofchromatografische analyse.

Het materiaal van het capillair is glas en vanwege de betere chemische eigenschappen bij voorkeur kwartsglas. Het capillair is aan de buitenzijde beschermd door een organische deklaag zoals polyacrylaat of polyimide. Kwartscapillairen worden getrokken bij een temperatuur van ca. 2000°C hetgeen resulteert in een lage bezettingsgraad van silanol groepen {-Si—OH) aan het kwartsoppervlak. Aangezien bij de silyleringsreactie het silaan met een silanolgroep reageert, maar niet met een siloxaangroep (-Si-O-Si-), moet tenminste een deel van de siloxaangroepen worden omgezet in silanolgroepen.

Daartoe wordt bijvoorbeeld een oplossing van KOH door het kwartscapillair gepompt en vervolgens een HCl-oplossing. Daarbij worden de siloxaangroepen omgezet in silanolgroepen en wordt de overmaat loog verwijderd. Vervolgens wordt de silyleringsreactie uitgevoerd.

Met de werkwijze volgens de uitvinding kunnen capillairen met een inwendige diameter van 9 pm aan de binnenzijde worden voorzien van een polymeerfilm met een dikte van 0,3 pm (B-waarde = 0,148). Ook wijdere capillairen kunnen inwendig van een dikke polymeerfilm worden voorzien. Met de werkwijze volgens de uitvinding wordt bijvoorbeeld een capillair met een inwendige diameter van 65 pm voorzien van een polymeerfilm met een dikte van 5 pm (B-waarde = 0,397). Kolommen vervaardigd met de werkwijze volgens de uitvinding vertonen ondanks de hoge β-waarde een lage waarde van de theoretische schotelhoogte H(HETP= Height Equivalent to a Theoretical Plate) en dankzij de hoge β-waarde een goede signaalruisverhouding in het verkregen chromatogram. De H-waarde is een maat voor het scheidend vermogen van de kolom en is onder andere afhankelijk van de lineaire doorstroomsnelheid van de mobiele fase.

Een uitvoeringsvorm van de werkwijze volgens de uitvinding is daardoor gekenmerkt dat als acrylaat een siloxaan acrylaat oligomeer wordt toegepast. Een dergelijk acrylaat wordt in de handel gebracht door Th. Goldschmidt A.G. met als typenummer RC 710. Deze vloeistof heeft bij kamertemperatuur een lage viscositeit van 200 mPa.s. Het voordeel van siloxaan acrylaat ten opzichte van andere acrylaten zoals TEGDA en HDDA is de lagere oppervlaktespanning. Dit geeft een betere bevochtiging van het gesilyleerde glasoppervlak, waardoor een uniforme laagdikte wordt bevorderd. Bovendien is gepolymeriseerd siloxaan acrylaat beter bestand tegen zwelling bij gebruik van polaire oplosmiddelen, zoals water en methanol, welke toegepast worden bij "reversed-phase" vloeistofchromatografie. Bij gebruik van gepolymeriseerd TEGDA of HDDA zou door te sterke zwelling het capillair verstopt kunnen raken.

Een andere uitvoeringsvorm van de werkwijze volgens de uitvinding is daardoor gekenmerkt dat de acylaatmonomeren en/of oligomeren worden gemengd met monoacrylaten. Monoacrylaten zijn acrylaten met een acrylaatgroep per molecuul en leveren bij polymerisatie geen netwerken doch lineaire polymeermoleculen op. Wanneer acrylaatmonomeren met 2 of meer acrylaatgroepen per molecuul, zoals TEGDA, HDDA en siloxaan acrylaat, worden gemengd met monoacrylaten, wordt de verknopingsdichtheid (cross-link density) na polymerisatie geringer. Een geringere netwerkdichtheid begunstigt de verdamping van het oplosmiddel na de polymerisatiereactie alsmede de diffusie van de mobiele fase met de daarin opgeloste componenten. Een andere methode om de netwerkdichtheid te beheersen is de variatie van de dosis van de belichting. Deze laatste methode blijkt in de praktijk minder goed toe voldoen, daar de polymerisatie in het donker nog enige tijd aanhoudt. Geschikte monoacrylaten zijn bijvoorbeeld laurylacrylaat (LA) en ethoxy-ethylacrylaat (EEA). LA en TEGDA worden bijvoorbeeld gemengd in de verhouding 2 : 1 (W/W) ter bereiding van een 20 gew. % oplossing in chloroform. LA en siloxaan acrylaat worden bijvoorbeeld gemengd in de verhouding 1 : 1 (W/W) ter bereiding van een 20 gew. % oplossing in chloroform. Vooral een monomeermengsel van LA en siloxaan acrylaat geeft na polymerisatie een zeer goede filmuniformiteit, waarbij de gevormde film bestand is tegen methanol en andere polaire oplosmiddelen. Dit laatste voorkomt verstopping van het capillair tijdens gebruik door zwelling.

Een verdere uitvoeringsvorm van de werkwijze volgens de uitvinding is daardoor gekenmerkt dat als oplosmiddel tetrahydrofuraan (THF) wordt toegepast. Toepassing van THF als oplosmiddel voor acrylaatmonomeren en/of oligomeren heeft als voordeel dat hogere monomeer- en/of oligomeerconcentraties kunnen worden toegepast (bijvoorbeeld 30 gew. %) dan bij oplosmiddelen zoals chloroform. Hogere monomeer- en/of oligomeerconcentraties leiden tot een dikkere polymeerfilm.

De uitvinding beoogt bovendien onder meer een scheidingskolom te verschaffen welke een glazen capillair omvat met een inwendige diameter van ten hoogste 10 pm welke aan de binnenzijde is bekleed met een polymeerfilm, welke kolom een betere combinatie van scheidend vermogen en capaciteit heeft dan die volgens de stand van de techniek. De signaal-ruisverhouding is beter dan die van bekende OTLC-kolommen.

Aan deze opgave wordt volgens de uitvinding voldaan door een vloeistofchromatografische kolom welke verder is gekenmerkt doordat de verhouding van het volume van de polymeerfilm en het inwendige volume van het capillair na het aanbrengen van de polymeerfilm groter is dan 0,14. Zoals reeds vermeld, wordt deze verhouding in de literatuur de faseverhouding β genoemd. In het genoemde artikel van 0. van Berkel et al. wordt een maximale filmdikte vermeld van 0,70 pm bij een inwendige capillair diameter van 25,1 pra, hetgeen overeenkomt met een β-waarde van 0,122. De vermelde kolommen met een inwendige diameter van 25 pm en filmdikten van 0,25 pm, respectievelijk 0,38 pm hebben een schotelhoogte H van respectievelijk 150 en 350 pm voor bepaalde polycyclische aromaten bij een lineaire snelheid v van de mobiele fase van 5.7 mm/s. Een kolom volgens de uitvinding heeft bijvoorbeeld een inwendige capillair diameter van 9 pm en een polymeerfilmdikte van 0,3 pm, hetgeen overeenkomt met een β-waarde van 0,148. Met een dergelijke kolom worden onder dezelfde omstandigheden H-waarden bereikt tussen 20 en 40 pm, hetgeen een verbetering van het scheidend vermogen is. Het grote voordeel is dat met behoud of zelfs verbetering van het scheidend vermogen de signaal-ruis verhouding in het chromatogram sterk verbetert door de aanwezigheid van de relatief dikke polymeerfilm, welke een relatief hoge belading van de kolom mogelijk maakt. Dit is zeer gunstig voor de detectie van geringe hoeveelheden van een chemische component in een monster.

De uitvinding wordt toegelicht aan de hand van de navolgende uitvoeringsvoorbeelden en aan de hand van de bijgaande figuren, waarin:

Figuur 1 een schematische dwarsdoorsnede weergeeft van een reservoir welke geschikt is voor het vullen van een capillair met een vloeistof,

Figuur 2 schematisch de reactie weergeeft van een kwartsglasoppervlak na behandeling met KOH en HC1.

Figuur 3 schematisch een silyleringsreactie weergeeft,

Figuur 4 een chromatogram weergeeft van anthraceenderivaten met behulp van een kolom volgens de uitvinding en

Figuur 5 de HETP (height equivalent to a theoretical plate) weergeeft van een dergelijke kolom.

Uitvoerinasvoorbeeld 1

Een kwartscapillair met een lengte van 1 m en een inwendige diameter van 65 pm wordt aan de binnenzijde geëtst met een KOH-oplossing. Hiertoe wordt een reservoir gebruikt dat beschreven is in het reeds genoemde artikel van 0. van Berkel et al. In Fig. 1 is met verwijzingscijfer 1 het reservoir aangegeven. Het reservoir bestaat uit een stalen vat 3 voorzien van een deksel 5, waartussen zich een afdichting 7 bevindt. In het vat bevindt zich een glazen beker 9, waarin zich een 1 M KOH-oplossing 11 bevindt. Het te vullen capillair 13 wordt via een stop 15 door het deksel 5 geleid, waarbij het uiteinde van het capillair zich in de oplossing 11 bevindt. Door een opening 17 in het vat 3 wordt helium geperst met een druk van 5 bar, waardoor de oplossing 11 door het capillair 13 wordt geperst. De KOH-oplossing verblijft gedurende 2 uur in het capillair, waarna het capillair achtereenvolgens wordt gewassen met water en 0,03 M HC1 en tenslotte nogmaals met water totdat het uit het capillair stromende water neutraal is. Voor de wasbehandelingen wordt hetzelfde reservoir van Fig. 1 gebruikt, waartoe de oplossing 11 wordt vervangen door respectievelijk water, HC1 en water. Door deze behandeling worden de siloxaangroepen van het kwartsoppervlak omgezet in silanolgroepen, zoals schematisch is weergegeven in Fig. 2. Het capillair wordt vervolgens gedroogd bij 125°C met een heliumstroom gedurende ten minste 4 uur.

Het silyleren wordt uitgevoerd met behulp van een 1 vol.% oplossing van 3-(methacryloxy)propyltrimethoxysilaan (^-MPS, Ventron) in tolueen. Deze oplossing wordt in het capillair geperst met behulp van het reservoir van Fig. 1, waarbij oplossing 11 de silaanoplossing voorstelt. De silylering vindt plaats bij 125°C gedurende 1 uur, voor welk doel het capillair in een oven is geplaatst. Hierna wordt het capillair gewassen met tolueen en gedroogd bij kamertemperatuur met een heliumstroom gedurende ten minste 3 uur. Door deze reactie wordt het capillairoppervlak voorzien van een chemische gebonden monolaag methacrylaatgroepen, zoals schematische is weergegeven in Fig. 3.

Als monomeer/oligomeeroplossing wordt een oplossing bereid bestaande uit siloxaanacrylaat (RC710, Th. Goldschmidt A.G.) en laurylacrylaat (Polysciences Ine.) in een massaverhouding 1 : 1 met als oplosmiddel tetrahydrofuraan (THF). De concentratie aan acrylaatmonomeren bedraagt 30 gew. %. Aan deze oplossing wordt tegens 2 gew. % α,α-dimethoxy-a-fenyl-acetofenon (Irgacure 651, Ciba Geigy) als fotoinitiator toegevoegd. Het op bovengenoemde wijze voorbehandelde capillair wordt met deze monomeeroplossing gevuld door een uiteinde van het capillair in de monomeeroplossing te dompelen en het andere uiteinde te verbinden met een vacuumpomp (150 mbar). Het gevulde capillair wordt vervolgens onderworpen aan UV-straling met een golflengte van ca. 350 nm o en een stralingsintensiteit van 0,35 mW/cm . Hiertoe wordt het capillair met een snelheid van 2 mm/s langs een UV-lamp geleid (Philips, TIiD 36W/08, lengte 120 cm). Door polymerisatie ontstaat in het capillair een netwerk van poly-acrylaat welke via het silaan chemisch gebonden is met het kwartsglasoppervlak van het capillair. Binnen het netwerk bevindt zich het oplosmiddel THF. Vervolgens wordt een uiteinde van het capillair verbonden met een vacuumpomp (druk 150-250 mbar) gedurende ten minste 15 uur, waardoor het oplosmiddel verdampt en het polymeernetwerk bezwijkt onder vorming van een polymeerfilm aan de binnenzijde van het capillair. Tenslotte wordt de polymeerfilm thermisch nagehard bij 120°C gedurende 12 uur. Deze laatste behandeling verhindert te sterke zwelling van de film tijdens gebruik van de kolom bij een chromatografische analyse. De dikte van de polymeerfilm wordt gemeten met behulp van een SEM-(scanning electron microscope)opname van een loodrechte dwarsdoorsnede van het capillair en bedraagt 5 pm, hetgeen overeenkomt met een β-waarde van 0,397.

Uitvoerinasvoorbeeld 2

Uitvoeringsvoorbeeld 1 wordt herhaald met een kwartscapillair met een inwendige diameter van 9 pm en een lengte van 1 m. De verkregen polymeerfilmdikte bedraagt 0,3 pm, hetgeen overeenkomt met een β-waarde van 0,148.

Uitvoerinasvoorbeeld 3

De chromatografische eigenschappen van een 9 pm capillair met een lengte van 75 cm verkregen volgens uitvoeringsvoorbeeld 2 worden gemeten met een OTLC-opstelling zoals beschreven in het reeds genoemde artikel van 0. van Berkel et al. Deze opstelling bestaat uit een stalen vat met een inhoud van 400 ml welke met behulp van helium onder druk wordt gezet. In dit vat bevindt zich het eluent of mobiele fase. Het vat is via een filter, een 0,5 pl injectiekraan en een splitser verbonden met het capillair. De beschermende polyacrylaatlaag van het capillair wordt aan het uiteinde over een afstand van ca. 2 cm afgebrand. Een He-Cd laser (golflengte 325 nm) gecombineerd met een fluorimeter als fotodetector wordt gebruikt voor fluorescentie-detectie direct aan de kolom.

De chromatografische eigenschappen van de kolom worden getest met een mengsel van anthraceenderivaten in methanol, nl. anthraceen, 9-cyanoanthraceen, 9-(hydroxymethyl)anthraceen, fluorantheen, 9-fenylanthraceen, 1,2-benzanthraceen en 9,10-difenylanthraceen. Als mobiele fase wordt methanol gebruikt, waarbij de lineaire snelheid door de kolom 5,6 mm/s bedraagt. Met behulp van de injectiekraan en de splitser wordt 15 picoliter van het monster in de kolom geperst. In Figuur 4 is het verkregen chromatogram weergegeven, met langs de horizontale as de retentietijd t in minuten en langs de verticale as het gedetecteerde signaal in willekeurige eenheden. De cijfers bij de pieken geven naast de referentiestof fluoresceine in het chromatogram de volgende anthraceenderivaten weer: 1 = fluoresceine 2 = 9-(hydroxymethyl)anthraceen 3 = 9-cyanoanthraceen 4 = anthraceen 5 = fluorantheen 6 = 9-fenylanthraceen 7 = 1,2-benzanthraceen 8 = 9,10-difenylanthraceen.

Het verkregen signaal bevat nauwelijks ruis ( hoge signaal-ruis verhouding) zodat ook kleine concentraties nog gedetecteerd kunnen worden. Het signaal verkregen met een kolom zoals beschreven in het genoemde artikel van 0. van Berkel et al. welke kolom een polymeerdikte heeft van 0,028 pm bevat veel ruis (zie figuur 10 in genoemd artikel). Hogere concentraties zouden daar de signaal-ruis verhouding kunnen verbeteren, maar dit leidt tot overbelasting van de kolom waardoor ongewenste piekverbreding optreedt. De prestatie van de kolom volgens de uitvinding staat weergegeven in Fig. 5. De schotelhoogte H in pm staat voor de verschillende anthraceenderivaten uitgezet tegen de lineaire snelheid v in mm/s van de mobiele fase. De schotelhoogten zijn ongeveer een factor 10 lager dan die weergegeven in het artikel van 0. van Berkel et al., hetgeen wijst op een beter scheidend vermogen. De cijfers in Fig. 5 komen overeen met dezelfde anthraceenderivaten als in Fig. 4.

Claims (5)

1. Werkwijze voor de vervaardiging van een scheidingskolom, welke kolom een glazen capillair omvat dat aan een binnenzijde is bekleed met een polymeerfilm, met het kenmerk, dat de binnenzijde van het capillair wordt gesilyleerd, waarna het capillair wordt gevuld met een oplossing van een foto- en/of thermische initiator en acrylaatmonomeren en/of oligomeren in een oplosmiddel, vervolgens de monomeren in situ worden gepolymeriseerd met behulp van UV- of zichtbaar licht dan wel door verwarmen, waarna het oplosmiddel wordt verdampt onder vorming van de polymeerfilm en vervolgens de polymeerfilm thermisch wordt nagehard.

2. Werkwijze volgens Conclusie 1, met het kenmerk, dat als acrylaat een siloxaan acrylaat oligomeer wordt toegepast.

3. Werkwijze volgens Conclusie 1 of 2, met het kenmerk, dat de acrylaatmonomeren worden gemengd met monoacrylaten.

4. Werkwijze volgens Conclusie 1, 2 of 3, met het kenmerk, dat als oplosmiddel tetrahydrofuraan wordt toegepast.

5. Scheidingskolom omvattende een glazen capillair met een inwendige diameter van ten hoogste 10 pm welke aan de binnenzijde is bekleed met een polymeerfilm, met het kenmerk, dat de verhouding van het volume van de polymeerfilm en het inwendige volume van het capillair na het aanbrengen van de polymeerfilm groter is dan 0,14.