NL8900284A - Werkwijze en inrichting voor het omzetten van de resolutie van een door een patroon van tweewaardige pixels weergegeven beeld. - Google Patents

Description

Werkwijze en inrichting voor het omzetten van de resolutie van een door een patroon van tweewaardige pixels weergegeven beeld

De uitvinding heeft betrekking op een werkwijze voor het omzetten van de resolutie van een door een patroon van tweewaardige pixels weergegeven beeld, waarbij op grond van de waarden van pixels van het patroon vervangingsoppervlakken met een andere resolutie worden gegenereerd, welke in de plaats worden gesteld van het patroon, alsmede op een inrichting daarvoor.

Een dergelijk werkwijze en een dergelijke inrichting zijn bekend uit het Amerikaanse octrooi schrift No. 4,242,678.

Door de opstelling van de pixels in een rechthoekig raster worden beeldgrenzen die schuin, dat wil zeggen niet in een hoofdrichting van het raster verlopen, als een serie traptreden weergegeven. Dit effekt, bekend als "staircasing", heeft een negatieve invloed op de beeldkwaliteit en kan bij een klakkeloze vergroting van het pixel beeld, bijvoorbeeld door verdubbeling van het aantal pixels in beide hoofdrichtingen, snel tot onaanvaardbare resultaten leiden.

Het is daarom aan te bevelen om, voorafgaande aan een vergroting, of in het algemeen, aan een resolutieverandering van een pixel beeld, het oorspronkelijke, niet gerasterde beeld zo goed mogelijk te rekonstrueren door het pixelbeeld om te zetten in een niet gerasterde vorm of althans in een rasterpatroon met een zeer hoge resolutie ten opzichte van de resolutie van het oorspronkelijke pixel patroon, zodat de staircasing verdwijnt, en dan pas het aldus gevormde tussen-beeld af te beelden op een raster met de gewenste resolutie.

Volgens de bekende werkwijze wordt hiertoe voor elk pixel de waarde bepaald van de pixels in een 3x3 pixels groot venster met het bewuste pixel als middelpunt. Deze kombinatie van pixelwaarden wordt opgezocht in een voorafbepaalde tabel, waarin voor elke mogelijke kombinatie een vervangjngsoppervlak is opgenomen. Dit vervangingsop-pervlak, dat een met zeer hoge resolutie gerasterde vorm heeft, wordt in de plaats gesteld van het bewuste pixel en omgezet in een patroon van nieuwe pixels met de gewenste andere resolutie.

Door deze vervanging bij alle oorspronkelijke pixels uit te voeren, wordt een nieuw pixel patroon opgebouwd met de gewenste resolutie.

Nadeel van de bekende werkwijze is, dat deze zich tot kleine ana-lysegebieden (3 x 3 pixels) en nog kleinere bewerkingsgebieden (1 pixel) beperkt en daardoor grotere strukturen niet adekwaat kan behandelen. Hierdoor zullen bijvoorbeeld schuine beeldgrenzen, die onder een andere hoek dan 45° verlopen, toch roet een zekere mate van stair-casing worden weergegeven in vervangingsoppervlakken.

Vergroting van het analysevenster geeft weliswaar verbetering, maar leidt tot een gigantische vergroting van de verge!ijkingstabel en daarmee van de verwerkingstijd.

De uitvinding heeft tot doel, een werkwijze en een inrichting te verschaffen, die korrekte vervangingsoppervlakken leveren voor beeldgrenzen, die onder een willekeurige hoek verlopen.

Dit doel wordt in een werkwijze volgens de aanhef bereikt, doordat in het pixel patroon subpatronen worden opgespoord, gevormd door twee naast elkaar gelegen rechte reeksen van pixels met een per reeks gelijke waarde, daaronder begrepen reeksen met een lengte van een pixel, dat de lengte in pixels van zulke subpatronen bepaald wordt, dat voor elk uiteinde van zulke subpatronen op grond van de waarden van de in het subpatroon gelegen en de direkt daaraan grenzende pixels ten minste een basisvorm wordt gekozen, dat uit de genoemde basisvorm een vervangingsoppervlak wordt gegenereerd door de lengte ervan gelijk te maken aan de helft van de lengte van het subpatroon, en dat het vervangingsoppervlak in de plaats wordt gesteld van de pixels tussen het betreffende uiteinde en het midden van het subpatroon.

De vervangingsoppervlakken zijn dus niet in grootte beperkt tot het formaat van één oorspronkelijk pixel, maar worden aangepast aan de afmetingen van de pixelstrukturen, waarvoor zij in de plaats worden gesteld. Hierdoor kunnen uit basisvormen met een schuine zijde vervangingsoppervlakken met een zijde onder een willekeurige hoek gevormd worden door de lengte-breedte-verhouding aan te passen. Tevens levert de werkwijze volgens de uitvinding het voordeel, dat beelden, die veel lijnen of beeldgrenzen bevatten, die evenwijdig of vrijwel evenwijdig zijn aan de hoofdrichtingen van het pixel raster, kunnen worden beschreven door een gering aantal vervangingsoppervlakken, wat leidt tot datareduktie.

Belangrijke subpatronen zijn die, welke gevormd worden door onderling in pixelwaarde verschillende reeksen van meer dan een pixel lengte. Deze vormen de begrenzingen van beeldpartijen en lijnen. Bij dergelijke subpatronen wordt de basisvorm gekozen op grond van de waarden van de in het betreffende uiteinde van het subpatroon gelegen en de direkt daaraan grenzende pixels. Het is dus niet nodig om alle in en om het gehele subpatroon gelegen pixels te analyseren.

Bij kruising van twee beeldgrenzen of lijnen, waarvan er een in een hoofdrichting van het pixel raster verloopt en de andere een scherpe hoek daarmee maakt, levert de werkwijze volgens de uitvinding een vervangingsoppervlak met een schuine zijde op voor de eerstgenoemde beeldgrens, omdat deze geïnterpreteerd wordt als een schuin verlopende beeldgrens. De hierdoor ontstane fout is slechts een halve pixel groot en is daarom alleen zichtbaar bij zeer dunne lijnen (1 pixel brede lijnen). Deze fout kan echter eenvoudig gekorrigeerd worden doordat bij aansluiting van twee, alleen in lengte verschillende, subpatronen, die in eenzelfde, eerste richting zijn georiënteerd en in een tweede, loodrecht op de eerste richting staande richting een pixel verschoven zijn, het vervangingsoppervlak van het aansluitende uiteinde van het langste subpatroon wordt vervangen door een nieuw vervangingsoppervlak, dat is samengesteld uit twee deel oppervlakken, namelijk een eerste deel oppervlak volgens de basisvorm van het langste subpatroon en met een lengte, gelijk aan de helft van de lengte van het kortere subpatroon, en een tweede deel oppervlak met een lengte, gelijk aan de helft van het lengteverschil van de beide subpatronen.

Een inrichting volgens de uitvinding is beschreven in de volg-conclusies.

Verdere kenmerken en voordelen van de werkwijze en de inrichting volgens de uitvinding zullen duidelijk worden uit de volgende beschrijving, waarbij verwezen wordt naar de bijgevoegde figuren.

Hierin verwijzen gelijke cijfers naar overeenkomstige onderdelen.

Fig. 1 is een gedeelte van een pixel patroon.

Fig. 2 toont een vierkantsraster met daarin een aantal subpatronen.

Fig. 3 toont een vierkantsraster met daarin een aantal subpatronen, voorzien van een plaatsrechthoek.

Fig. 4 is het pixel patroon van Fig. 1, voorzien van een aantal plaatsrechthoeken.

Fig. 5 toont een uiteinde van een subpatroon met omgevende pixels.

Fig. 6 is een verzameling pixelkombinaties met daarbij behorende basisvormen en vervangingsoppervlakken.

Fig. 7 is een subpatroon met omgevende pixels.

Fig. 8 is een verzameling pixelkombinaties met daarbij behorende basisvormen.

Fig. 9 is een stroomdiagram van een werkwijze volgens de uitvinding.

Fig. 10 toont een pixelpatroon met op verschillende wijzen gegenereerde tussenbeelden.

Fig. 11 toont een pixelkombinatie,

Fig. 12 is een stroomdiagram van een korrektieprocedure in de werkwijze volgens de uitvinding.

Fig. 13 is een schematische voorstelling van een inrichting volgens de uitvinding.

Fig. 1 toont een gedeelte van een door tweewaardige (bijvoorbeeld zwarte en witte), in een vierkantsraster opgestelde, pixels weergegeven beeld. Het aan het pixelbeeld ten grondslag liggende beeld is een schuin verlopende lijn met een breedte van een pixel. Door het orthogonal e karakter van de rasterrepresentatie heeft het pixel beeld echter de vorm van een aantal vertikale balkjes. Dit is een vorm van het reeds eerder genoemd "staircasing11. Wanneer een dergelijk beeld moet worden vergroot, dat wil zeggen afgebeeld op een groter aantal pixels, moet het eerst worden omgezet in een niet gerasterd tussenbeeld, omdat anders de staircasing wordt meevergroot. Het tussenbeeld wordt vervolgens afgebeeld op een rasterpatroon met de gewenste nieuwe resolutie.

Het niet gerasterde tussenbeeld wordt opgebouwd uit elementen, hier genoemd "vervangingsoppervlakken", die steeds in de plaats gesteld worden van een aantal pixels van het pixelbeeld. In principe wordt hiertoe voor iedere pixelkombinatie, bestaande uit twee naast elkaar gelegen rechte reeksen van pixels, waarin de pixels een per reeks gelijke waarde hebben, een aantal rechthoekige gebiedjes gereserveerd, waarin het vervangingsoppervlak kan worden geplaatst. Een dergelijke pixelkombinatie zal hier verder "subpatroon" worden genoemd en een gebiedje voor het vervangingsoppervlak "plaatsrechthoek". Opgemerkt wordt, dat ook een reeks van één element binnen de definitie voor een subpatroon valt.

Fig. 2 toont een aantal mogelijke subpatronen, weergegeven in een vierkantsraster. De subpatronen 1,2 en 3 zijn gericht in de y-richting en de subpatronen 4,5 en 6 in de x-richting. Subpatronen kunnen bestaan uit twee witte reeksen, een witte en een zwarte reeks en twee zwarte reeksen. In principe worden alle subpatronen in beschouwing genomen, ook subpatronen, die een deel zijn van een groter subpatroon.

Zo bevat een subpatroon met een lengte van twee pixels twee in dezelfde richting gelegen subpatronen met een lengte van een pixel, en verder kan een reeks pixels met elk van zijn beide buurreeksen een subpatroon vormen.

Voor een subpatroon zijn, onder voorbehoud van de hierna volgende regels, twee plaatsrechthoeken gedefinieerd voor het daarbinnen plaatsen van een vervangingsoppervlak.

Een plaatsrechthoek heeft een lengte en een breedte, gelijk aan de helft van die van het subpatroon en is gelegen over een uiteinde daarvan, op de scheidingslijn tussen de twee pixelreeksen. Beide uiteinden van een subpatroon worden zo voorzien van een plaatsrechthoek.

Daarbij worden de volgende regels gehanteerd: 1. In geheel uit witte pixels bestaande subpatronen worden geen plaatsrechthoeken aangebracht.

2. Indien een witte en een zwarte pixelreeks naast elkaar gelegen zijn, worden alleen in het langste daardoor gevormde subpatroon plaatsrechthoeken aangebracht; dus niet in de in het langste subpatroon besloten kortere subpatronen met dezelfde richting.

3. Elke twee naast elkaar gelegen zwarte pixels worden voorzien van plaatsrechthoeken; in langere, geheel uit zwarte pixels bestaande subpatronen worden geen plaatsrechthoeken aangebracht.

Waar geen plaatsrechthoek wordt aangebracht, wordt ook geen vervangingsoppervlak geplaatst.

Fig. 3 toont een aantal voorbeelden van subpatronen waarin steeds een van beide plaatsrechthoeken is ingetekend. Hierin zijn zwarte pixels weergegeven in enkelvoudige arcering en de plaatsrechthoeken in dubbele arcering.

In Fig. 4 wordt, als voorbeeld, voor het pixel patroon in Fig. 1 een aantal plaatsrechthoeken aangegeven, steeds met het subpatroon, waarvoor ze gedefinieerd zijn. De getoonde plaatsrechthoeken vormen slechts een deel van het totaal van 26 in dit pixel patroon aan te brengen plaatsrechthoeken (de over de omtrek reikende subpatronen niet meegerekend).

In elke op de hiervoor beschreven wijze verkregen plaatsrechthoek wordt een vervangingsoppervlak geplaatst. Dit vervangingsoppervlak wordt op zijn beurt afgeleid uit een basisvorm en uit de lengte van het subpatroon. De basisvorm wordt op grond van de waarden van de pixels in het subpatroon en de direkt daaraan grenzende pixels gekozen uit een vooraf gemaakte verzameling. Deze verzameling is zo samengesteld, dat in geen enkel geval de vervangingsoppervlakken van een pixelpatroon elkaar kunnen overlappen. Dit in tegenstelling tot de plaatsrechthoeken, waarbij overlapping wel kan optreden.

Voor subpatronen met een lengte van meer dan een pixel wordt een basisvorm gekozen volgens een procedure, die enigszins verschilt van die welke gevolgd wordt voor subpatronen met een lengte van een pixel. Beide gevallen zullen hier apart besproken worden.

Subpatronen met een lengte van meer dan een pixel worden, volgens regel 2 hierboven, alleen voorzien van vervangingsoppervlakken, als ze uit een witte en een zwarte pixelreeks bestaan. Voor zulke subpatronen blijken de direkt aan het uiteinde van het subpatroon grenzende pixels, tesamen met de samenstelling van het subpatroon zelf, voldoende informatie op te leveren voor de keuze van een basisvorm. In Fig. 5 worden de voor de keuze van belang zijnde pixels aangegeven met de letter A en het subpatroon zelf met de letter B.

Een verzameling basisvormen met de bijbehorende pixelwaarden is in gecomprimeerde vorm weergegeven in Fig. 6. Hierin is in elk bovenste diagram het subpatroon, waarvan slechts een uiteinde is weergegeven, omgeven door een dikke lijn. Het subpatroon wordt geacht een lengte te hebben van L pixels (L ^2). Alleen de voor de keuze van een basisvorm relevante pixels zijn getekend, waarbij de zwarte pixels zijn weergegeven in enkelvoudige arcering.

In elk subpatroon is de plaatsrechthoek aangegeven met een streep-punt-lijn, waarbij wordt aangetekend, dat de plaatsrechthoek steeds een lengte £L heeft, dus de helft van de lengte van het subpatroon, hetgeen korter kan zijn dan de in Fig. 6 getekende vorm.

In elk geval grenst de plaatsrechthoek aan de bovengrens van het subpatroon.

In elk middelste diagram van Fig. 6 is de bij de gegeven pixelwaardenkombinatie te kiezen basisvorm weergegeven in relatie tot de plaatsrechthoek, die opnieuw met een punt-streep-lijn is aangegeven. De algemene vorm van de basisvorm wordt omgezet in een konkreet vervangingsoppervlak door de waarde van éL in te vullen. Als voorbeeld is in elk onderste diagram van Fig. 6 een vervangingsoppervlak ingetekend in een subpatroon met een lengte van vier pixels. Zowel de basisvormen als de vervangingsoppervlakken zijn weergegeven in dubbele arcering.

Met de in Fig. 6 gegeven verzameling worden alle tot het intekenen van een vervangingsvorm leidende pixelkombinaties beschreven, doordat de pixelkombinaties, ontstaan uit de getekende door spiegeling in de x-as, de y-as en in beide assen en de over 90° geroteerde vormen hiervan in de verzameling zijn opgenomen. Dit leidt tot 48 verschillende situaties voor het kiezen van een basisvorm. Daarbij kan overigens bij verschillende situaties eenzelfde pixelkombinatie horen. Zo hoort bijvoorbeeld bij de kombinatie in Fig. 6, kolom f zowel een vertikaal subpatroon (zoals getekend) als een horizontaal subpatroon (situatie na spiegeling om beide assen).

Subpatronen met een lengte van een pixel worden van plaatsrechthoeken voorzien, wanneer ze niet uit twee witte pixels bestaan, zoals volgt uit regel 1 hierboven. Bij zulke subpatronen worden in principe alle aan het subpatroon grenzende pixels in beschouwing genomen voor de keuze van een basisvorm. Dit is weergegeven in Fig. 7 op dezelfde wijze als in Fig. 5. Omdat de lengte van deze subpatronen altijd een pixel bedraagt, is de basisvorm meteen te gebruiken als vervangingsoppervlak,

In Fig. 8 is een verzameling basisvormen/vervangingsoppervlakken met de bijbehorende pixelkombinaties weergegeven in gecomprimeerde vorm. Hierin is steeds het subpatroon omgeven door een dikke lijn. Zwarte pixels zijn enkelvoudig gearceerd. Pixels, waarvan de waarde niet relevant is voor de keuze van een vervangingsoppervlak, zijn niet getekend. De vervangingsoppervlakken zijn meteen in de diagrammen ingetekend en zijn dubbel gearceerd. Uit de getekende 16 diagrammen kunnen alle 64 pixelkombinaties, die tot plaatsing van een vervangingsoppervlak leiden, worden afgeleid door spiegeling in de x-as, de y-as en in beide assen. Ook hier kan weer een pixelkombinatie verschillende malen voorkomen in de verzameling, steeds behorend bij een andere situatie.

Uit de bovenste diagrammen van Fig. 5 en de diagrammen van Fig. 8 blijkt, dat de voor de keuze van een basisvorm relevante pixels zich steeds binnen een matrix van 3 x 3 pixels bevinden. In de diagrammen van Fig. 5 wordt deze matrix gevormd door de bovenste drie rijen pixels. Voor de analyse van een pixel patroon kan daarom alle nodige informatie verkregen worden door het patroon te monsteren met een ana-lysevenster van 3x3 pixels en de pixel kombi natie hierin te vergelijken met de twee beschreven verzamelingen.

Fig. 9 toont een stroomdiagram van een werkwijze volgens de uitvinding, die gevolgd wordt bij het veranderen van de resolutie van een door een pixel patroon weergegeven beeld. Er wordt van uitgegaan, dat de beeldinformatie beschikbaar is in de vorm van pixelwaarden (0 of 1) in een geheugen (RAM).

Om te voorkomen, dat steeds moet worden gekontroleerd, of een pixel deel uitmaakt van de rand van het beeld, wordt eerst (stap 11 in Fig. 9) een rand van witte pixels om het patroon gelegd. Deze pixels voegen zelf geen beeldinformatie toe, maar maken slechts de bewerking gemakkelijker.

Vervolgens wordt (stap 12) op een logische plaats, bijvoorbeeld in de linker bovenhoek van het beeld een analysevenster van 3x3 pixels op het pixelpatroon aangebracht. De pixelkombinatie in het venster wordt in stap 13 vergeleken met de 48 kombinaties, die (in gekompri-meerde vorm) zijn aangegeven in Fig. 6. Indien de kombinatie in het venster hieronder wordt aangetroffen, hetgeen er op wijst, dat de kombinatie deel uitmaakt van een of meer subpatronen, bestaande uit twee pixel reeksen van ongelijke pixelwaarde, worden de bijbehorende basisvormen vastgesteld (stap 14) en een routine gestart voor het meten van de lengte van de betreffende subpatronen (stap 15). Deze routine telt in een bij de pixelkombinatie behorende richting de pixels van beide reeksen af tot een pixel gevonden wordt, dat in waarde afwijkt van de reeks waarin het zich bevindt en retourneert vervolgens de aldus gevonden lengte van het subpatroon. Via een korrektiestap 16, die verderop zal worden besproken, worden in stap 17 de in stappen 14 en 15 verzamelde gegevens omgezet in vervangingsoppervlakken, die gekarakteriseerd zijn door een vormcode, lengte, oriëntatie en positie ten opzichte van het oorspronkelijke raster. In stap 18 worden de aldus verkregen vervangingsoppervlakken "ingetekend", dat wil zeggen: omgezet in pixels van het nieuwe raster en opgeslagen in een geheugen. Stap 19 vormt een wissel, die bij pixelkombinaties, die bij meer dan een subpatroon behoren, terugverwijst naar stap 14 voor het behandelen van het volgende subpatroon of - als alle subpatronen behandeld zijn -doorverwijst naar de volgende programmastap.

Vervolgens wordt (in stap 20) nagegaan, of de pixelkombinatie in het analysevenster voorkomt in de verzameling van 64 kombinaties, die (in gekomprimeerde vorm) is weergegeven in Fig. 8, met andere woorden, of het raiddenpixel van het analysevenster deel uitmaakt van een of meer subpatronen van twee pixels. Stap 20 kan ook bereikt worden vanuit stap 13, wanneer de pixelkombinatie in het analysevenster niet voorkomt in de daar genoemde verzameling.

Wanneer de uitkomst van stap 20 bevestigend is, worden de bij deze pixelkombinatie behorende vervangingsoppervlakken (die in dit geval gelijk zijn aan de basisvorm) vastgesteld (stap 21) en "ingetekend" (stap 22), waarbij stap 23 weer een wissel vormt, analoog aan stap 19. Is de uitkomst van stap 20 ontkennend, dan worden de stappen 21 en 22 overgeslagen. Tenslotte wordt, na een controle in stap 24, of alle pixels reeds geanalyseerd zijn, het analysevenster een pixel verplaatst (stap 26) en de analyse herhaald ofwel de vervang! ngsoperatie beëindigd (25).

Aangezien de lengte van elk subpatroon volgens de bovenstaande procedure tweemaal wordt gemeten (namelijk vanuit elk uiteinde), kan de werkwijze versneld worden, door de lengte van een subpatroon na de eerste meting op te slaan in een geheugen en dit uit te lezen wanneer het andere uiteinde van het subpatroon wordt gevonden. Dit kost uiteraard enige geheugenruimte, maar levert snelheidswinst op.

De hierboven beschreven werkwijze geeft in de regel goede resultaten. In bepaalde gevallen echter worden schuine vervangingsoppervlakken gegenereerd, waar rechte een betere keus zouden zijn geweest. Dit heeft lijndiktevariaties tot gevolg, die opvallen, wanneer het oorspronkelijke beeld zeer dunne lijnen evenwijdig aan een hoofdrichting van het pixel raster bevat. In Fig. 10 zijn enkele voorbeelden hiervan weergegeven. Hierin is 30 de gerasterde weergave van een struktuur van een vertikale lijn (27) en twee schuine lijnen (28,29) met een dikte van een pixel en 31 (dubbel gearceerd) het tussenbeeld, opgebouwd uit vervangingsoppervlakken volgens de hierboven beschreven werkwijze.

De kleine afwijkingen, die door de werkwijze worden geïntroduceerd, zijn hier zichtbaar als lijndikte- en richtingsvariaties, omdat het hier zeer dunne lijnen betreft. Ze worden veroorzaakt door de vervangingsoppervlakken 32, 33, 34 en 35, die een geleidelijke overgang van de vertikale in de schuine lijnstukken vormen, terwijl dat hier niet de bedoeling is.

Voor deze afwijkingen is een eenvoudige korrektie mogelijk. Afwijkingen treden alleen op bij de basisvormen volgens Fig. 6 kolom a, d of e. Het blijkt nu in de gevallen a en d, dat een beter resultaat wordt bereikt door een tweedelig vervangingsoppervlak op te bouwen uit een gedeelte 33', 34', 35', dat op de normale wijze is gegenereerd uit de basisvorm, maar een lengte heeft, gelijk aan de helft van de veel kortere subpatronen van de schuine lijnstukken, en een rechthoekig opvul gedeelte 33", 34", 35".

In het geval van een basisvorm volgens Fig. 6, kolom e zijn de waarden van de pixels in de omgeving van het andere uiteinde van het betreffende subpatroon, met name de in Fig. II met x en y aangeduide pixels, bepalend voor de korrektie. Alleen wanneer uit onderzoek van deze pixels blijkt, dat het betreffende subpatroon deel uitmaakt van een schuin verlopende struktuur (dit is het geval als x=wit en tevens y=zwart), wordt de standaardwerkwijze toegepast; in alle andere gevallen wordt het vervangingsoppervlak opgebouwd uit een gedeelte 32' volgens de basisvorm en met een lengte van een half pixel en een rechthoekig opvulgedeelte 32".

Volgens de aldus beschreven korrektiemethode wordt een tussenbeeld verkregen, zoals weergegeven met 36 in Fig. 10, dat beter overeenkomt met het oorspronkelijke pixelbeeld.

De korrektieprocedure is in Fig. 9 aangegeven met het verwij-zingscijfer 16 en is uitgewerkt in Fig. 12. Nadat in de normale werkwijze de gegevens zijn verzameld voor het genereren van een vervangingsoppervlak, begint de korrektieprocedure (40). Hierin wordt in stap 41 eerst onderzocht, of korrektie nodig is, door na te gaan, welke basisvorm is geselekteerd.

In geval van een basisvorm volgens Fig. 6, kolom b,c, of f is geen korrektie nodig en eindigt de procedure (42) met terugkeer naar de hoofdprocedure in Fig. 9. Is een basisvorm volgens Fig. 6, kolom a of d geselekteerd (stap 43), dan wordt in stap 44 de lengte L' van het aangrenzende subpatroon gemeten en, indien L' kleiner dan L is, een waarschuwing afgegeven, dat het vervangingsoppervlak moet worden samengesteld uit een gedeelte met lengte iL' en een opvulgedeelte (stap 45), waarna de procedure wordt beëindigd (46). In het overblijvende geval, dat een basisvorm volgens Fig. 6, kolom e is geselekteerd, volgt in stap 47 een test op de waarden van de pixels x en y (in Fig. 11) aan het andere uiteinde van het subpatroon. Indien x en y beide wit zijn of indien x zwart is, wordt in stap 48 een waarschuwing afgegeven, dat het vervangingsoppervlak tweedelig moet worden met een deel volgens de basisvorm met een lengte van een half pixel en een opvulgedeelte, waarna de procedure eindigt (49). In het andere geval eindigt de procedure zonder iets te doen (50) en wordt het vervangingsoppervlak gegenereerd volgens de standaard werkwijze.

Een inrichting voor het toepassen van de beschreven werkwijze is afgebeeld in Fig. 13 in de vorm van een blokschema.

Een geheugen (RAM) 60 is verbonden met een analysemodule 61, dat op zijn beurt verbonden is met een geheugen 62. Het geheugen 60 is tevens verbonden met een meetmodule 63, dat eveneens op zijn beurt verbonden is met een geheugen 64. Analysemodule 61 en meetmodule 63 zijn onderling verbonden en zijn beide verbonden met een generatiemodule 65 en een korrektiemodule 66, die ook onderling verbonden zijn. De generatiemodule 65 is verbonden met een weergavemodule 67, die op zijn beurt verbonden is met een geheugen (RAM) 68. De met cirkels weergegeven modules zijn programma's die draaien in een computer, maar ze zouden ook in hardware kunnen worden uitgevoerd.

De oorspronkelijke beeldinformatie kan in de vorm van pixel waarden (bit map) worden opgeslagen in het geheugen 60. De analysemodule 61 heeft toegang tot dit geheugen en vergelijkt porties van 9 in een 3 x 3-matrix opgestelde pixels met de verzamelingen pixelkombinaties, die zijn weergegeven in Fig. 6 en Fig. 8. Deze verzamelingen zijn opgeslagen in het geheugen 62. Wordt de pixelkombinatie in de 3 x 3-matrix gevonden in de verzameling van Fig. 6, hetgeen er op wijst, dat een subpatroon is gelokaliseerd, dan geeft de analysemodule de bij die kombinatie behorende basisvorm, die ook is opgeslagen in geheugen 62, door naar generatiemodule 65 en korrektiemodule 66 en geeft aan meetmodule 63 opdracht om de lengte van het gesignaleerde subpatroon te meten. De meetmodule heeft vrije toegang tot het geheugen 60 voor het bepalen van de pixelwaarden daarin en telt het aantal pixels, dat het subpatroon lang is. De uitkomst van de telling wordt door de meetmodule doorgegeven aan de generatiemodule 65 en tevens opgeslagen in geheugen 64 voor gebruik als het andere uiteinde van het subpatroon is gesignaleerd.

Bij de ontvangst van de basisvorm gaat de korrektiemodule 66 na of hij in aktie moet komen en, zo ja, welke korrektie hij moet uitvoeren. De kriteria hiervoor zijn reeds beschreven aan de hand van Fig. 12. Zonodig geeft de korrektiemodule opdracht aan de meetmodule 63 om de lengte van een aangrenzend subpatroon te meten of om de waarde van de pixels aan het andere uiteinde van het betreffende subpatroon te bepalen. De meetmodule 63 retourneert de gevraagde gegevens aan de korrektiemodule 66.

Na ontvangst van basisvorm, subpatroonlengte en eventuele korrek- tiegegevens genereert de generatiemodule 65 een vervangingsoppervlak en geeft dit door aan de weergavemodule 67, die het vervangingsoppervlak afbeeldt op een rasterpatroon van de gewenste resolutie en opslaat in het geheugen 68, hetzij om direkt uit te printen op een hier niet weergegeven printer, hetzij om te bewaren voor later gebruik.

Op de hierboven beschreven wijze wordt het gehele oorspronkelijke pixelpatroon in geheugen 60 door de inrichting omgezet in een nieuw pixel patroon met een andere resolutie en opgeslagen in geheugen 68.

Hoewel de uitvinding is uitgelegd aan de hand van de hierboven liggende beschrijving en de daarbij behorende figuren, is de uitvinding hier niet toe beperkt. Voor de vakman is het duidelijk, dat andere implementaties mogelijk zijn binnen de reikwijdte van de conclusies.

Claims (5)

1. Werkwijze voor het omzetten van de resolutie van een door een patroon van tweewaardige pixels weergegeven beeld, waarbij op grond van de waarden van pixels van het patroon vervangingsoppervlakken met een andere resolutie worden gegenereerd, welke in de plaats worden gesteld van het patroon, met het kenmerk, dat in het pixel patroon sub-patronen worden opgespoord, gevormd door twee naast elkaar gelegen rechte reeksen van pixels met een per reeks gelijke waarde, daaronder begrepen reeksen met een lengte van een pixel, dat de lengte in pixels van zulke subpatronen bepaald wordt, dat voor elk uiteinde van zulke subpatronen op grond van de waarden van de in het subpatroon gelegen en de direkt daaraan grenzende pixels ten minste een basisvorm wordt gekozen, dat uit de genoemde basisvorm een vervangingsoppervlak wordt gegenereerd door de lengte ervan gelijk te maken aan de helft van de lengte van het subpatroon; en dat het vervangingsoppervlak in de plaats wordt gesteld van de pixels tussen het betreffende uiteinde en het midden van het subpatroon.

2. Werkwijze volgens conclusie 1, met het kenmerk, dat bij subpatronen, gevormd door onderling in pixelwaarde verschillende reeksen van meer dan een pixel lengte de basisvorm wordt gekozen op grond van de waarden van de in het betreffende uiteinde van het subpatroon gelegen en de direkt daaraan grenzende pixels.

3. Werkwijze volgens conclusie 1 of 2, met het kenmerk, dat bij aansluiting van twee, alleen in lengte verschillende, subpatronen, die in eenzelfde, eerste richting zijn georiënteerd en in een tweede, loodrecht op de eerste richting staande richting een pixel verschoven zijn, het vervangingsoppervlak van het aansluitende uiteinde van het langste subpatroon wordt vervangen door een nieuw vervangingsoppervlak, dat is samengesteld uit twee deel oppervlakken, namelijk een eerste deel oppervlak vol gens de basisvorm van het langste subpatroon en met een lengte, gelijk aan de helft van de lengte van het kortere subpatroon, en een tweede deel oppervlak met een lengte, gelijk aan de helft van het lengteverschil van de beide subpatronen.

4. Inrichting voor het omzetten van de resolutie van een door een patroon van tweewaardige pixels weergegeven beeld, omvattende vervangingsmiddelen voor het op grond van analyse van de waarden van de pixels bepalen van daarvoor in de plaats te stellen vervangingsop- pervlakken en weergaven»ddelen voor het weergeven van die ver-vangingsoppervlakken in de vorm van een nieuw patroon van pixels met een andere resolutie, met het kenmerk, dat de vervangingsmiddelen zijn voorzien van herkenningsmiddelen voor het in het pixel patroon herkennen van subpatronen, die gevormd worden door twee naast elkaar gelegen rechte reeksen van pixels met een per reeks gelijke waarde, daaronder begrepen reeksen met een lengte van een pixel, en voor het voor elk uiteinde van zulke subpatronen kiezen van een basisvorm op grond van de waarden van de pixels van het oorspronkelijke patroon, meetmiddelen voor het bepalen van de lengte in pixels van zulke subpatronen, en aanpassingsmiddelen voor het uit de genoemde basisvorm genereren van een vervangingsoppervlak met een lengte, die gelijk is aan de helft van de lengte van het subpatroon.

5. Inrichting volgens conclusie 4, met het kenmerk, dat de vervangingsmiddelen voorts voorzien zijn van korrektiemiddelen, die nagaan, of een gedetekteerd eerste subpatroon aansluit bij een, alleen in lengte van het eerste subpatroon verschillend tweede subpatroon, dat in eenzelfde eerste richting is georiënteerd als het eerste subpatroon en in een tweede, loodrecht op de eerste richting staande richting een pixel verschoven is ten opzichte van het eerste subpatroon, en in het bevestigende geval de vervangingsmiddelen opdragen om voor het aansluitende uiteinde van het langste subpatroon een vervangingsoppervlak te genereren, dat is samengesteld uit twee deel oppervlakken, namelijk een eerste deel oppervlak volgens de basisvorm van het langste subpatroon en met een lengte, gelijk aan de helft van de lengte van het kortere subpatroon, en een tweede deel oppervlak met een lengte, gelijk aan de helft van het lengteverschil van de beide subpatronen.