PL242956B1 - Sposób otrzymywania membrany z organicznego materiału o właściwościach porotwórczych - Google Patents

Abstract

Przedmiotem wynalazku jest membrana z organicznego materiału o właściwościach porotwórczych oraz sposób jej otrzymywania polegający na tym, że w pierwszym etapie wytwarza się organiczny materiał do budowy membrany, w taki sposób, że do reaktora wprowadza się w atmosferze gazu inertnego rozpuszczalnik polarny oraz kwas wybrany spośród: kwas siarkowy VI, kwas chlorowodorowy lub kwas octowy, w proporcjach od 2 ÷ 0,002 do 7 ÷ 0,002, a następnie na 50mL tak powstałej mieszaniny dodaje się 4-(difenyloamino)benzaldehyd w ilości od 0,2 g do 0,7 g oraz 1,3-indandion w ilości od 0,01 g do 0,08 g i miesza do uzyskania jednorodnej mieszaniny, po czym zawiesinę przemywa się gazem inertnym, podgrzewa doprowadzając do wrzenia pod chłodnicą zwrotną w atmosferze gazu inertnego i miesza intensywnie przy 100 - 1000 obr./min, w czasie co najmniej 18 godzin, po procesie mieszania powstałą mieszaninę chłodzi się do temperatury od 20 do 35°C i poddaje chromatografii kolumnowej w złożu SiO2 i w fazie ruchomej mieszaniny heksanu i chlorku metylenu, następnie suszy się próżniowo w czasie co najmniej 20 godzin do stałej masy, po czym rekrystalizuje się z chloroformu, a rekrystalizat umieszcza się w homogenizatorze i wprowadza bazę w postaci: polipropylenu (PP) lub poliuretanu (PU) lub politereftalanu etylenu (PET) lub poliwęglanu (PC) lub polioksymetylenu (POM) lub polisulfonu (PSU) lub silikonu lub polimeru fluorowego, korzystnie poli(tetrafluoroetylenu) (PTFE) lub polifluorku winylidenu (PVDF) lub kopolimeru tetrafluoroetylenu i heksafluoropropylenu (FEP), w proporcji bazarekrystalizat od 50 ÷ 2 do 5000 ÷ 2, a następnie miesza aż do uzyskania jednorodnej mieszaniny i suszy przez czas co najmniej 20 godzin w temperaturze 80 - 110°C, po czym w drugim etapie wytwarza się finalnie membranę w dwojaki sposób, to jest albo: - według wariantu a), w którym z materiału otrzymanego w pierwszym etapie wytwarza się rurkę (włókno hollow fiber) w procesie wytłaczania materiału na głowicy krzyżowej, następnie chłodzi się ją do temperatury ±30°C od temperatury przejścia plastycznego, po czym dokonuje się jej rozciągnięcia na kalandrach, tak aby średnica zewnętrzna rurki wynosiła od 30 do 600 μm, albo - według wariantu b), w którym z materiału otrzymanego w pierwszym etapie wytwarza się folię w procesie wytłaczania materiału na głowicy płaskiej, następnie chłodzi się ją do temperatury ±30°C od temperatury przejścia plastycznego, po czym dokonuje się jej rozciągnięcia na kalandrach, tak aby grubość folii osiągnęła od 0,2 do 200 μm.

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób otrzymywania membrany z organicznego materiału o właściwościach porotwórczych, przeznaczonej zwłaszcza do budowy aparatury medycznej.

Materiały o właściwościach porotwórczych wykorzystywane są do wytwarzania membran selektywnych, czyli takich, które przepuszczają jedynie cząstki o określonej wielkości. Z takich materiałów wytwarza się między innymi membrany do zastosowania przy produkcji przedmiotów codziennego użytku, takich jak: namioty, kurtki, filtry, ale także membrany osmotyczne mające zastosowanie w medycynie: w filtrach do terapii nerkozastępczej oraz w oksygenatorach do utlenowania krwi.

Najpopularniejszym, wysoko zaawansowanym technologicznie - w zastosowaniach niemedycznych - materiałem porotwórczym (stosowanym na przykład do produkcji kurtek), z którego wykonywane były membrany jest poli(tetrafluoroetylen).

Natomiast w zastosowaniach medycznych, to jest do budowy aparatury medycznej, z dotychczasowego stanu techniki znane są membrany, w tym porowate membrany stosowane w aparaturze mającej bezpośredni kontakt z płynami ustrojowymi, wykonywane z różnych materiałów.

Na przykład z opisu patentowego PL225257 znany jest układ membranowy do miejscowej immobilizacji komórek eukariotycznych, posiadający suport oraz co najmniej jedną biwarstwę, utworzoną z kolejno z jednej warstwy polielektrolitu obejmującej hydrożele polisacharydowe, zwłaszcza alginian sodu zawierający w swej strukturze inkorporowany fulerenol oraz proteinę A, charakteryzujący się tym, że pierwsza warstwa jest nałożona bezpośrednio na grupę izolowanych komórek posadowionych następnie na suporcie wykonanym z tego samego materiału pod względem składu oraz drugiej warstwy polimerowej z alifatycznych amin II lub III rzędowych - zawierających grupy etylowe lub metylowe z inkorporowanym fulerenolem. W układzie tym jedna warstwa nałożona jest bezpośrednio na grupę izolowanych komórek eukariotycznych, i pozwala on na izolację komórek eukariotycznych od środowiska zewnętrznego, w szczególności mikroorganizmów, jednocześnie nie ograniczając transportu substancji odżywczych przez membranę, pozwalając na ich ukierunkowany wzrost.

Z opisu patentowego PL212620 znana jest specjalnie modyfikowana membrana poliolefinowa (PP, PE) oraz sposób modyfikowania mikroporowatych membran poliolefinowych przeznaczonych do izolacji bakterii Gram (+), polegający na tym, że w strukturę membrany poliolefinowej o wysokiej porowatości wprowadza się w znany sposób roztwór polikationu, wybranego z grupy obejmującej aminokwasy alifatyczne, zwłaszcza białkowe, korzystnie polarne i rozpuszczone w roztworze NaCl, a następnie w strukturę membrany wprowadza się w znany sposób, korzystnie przez moczenie, roztwór polianionu, wybranego z grupy obejmującej polimer aminy II lub III rzędowej, zwłaszcza metyloaminy i etyloaminy, korzystnie zawierające 100% grup metylowych lub etylowych, rozpuszczony w roztworze NaCl.

Z opisu patentowego PL197199 znana jest również polimerowa membrana protonowo przewodząca na bazie uwodnionego poli(kwasu perfluorosulfonowego) charakteryzująca się tym, że stanowi ją produkt reakcji radiacyjnego szczepienia poli(kwasu perfluorosulfonowego) z kwasem winylofosfonowym użytym w ilości od 1 do 40% wagowych lub kwasem 2-akryloamido-2-metylopropanosulfonowym użytym w ilości od 1 do 40% wagowych.

Z opisu patentowego PL165872 znany jest sposób wytwarzania wielowarstwowej membrany porowatej z poli(tetrafluoroetylenu) zawierającej co najmniej dwie warstwy posiadające pory o różnych przeciętnych średnicach, który obejmuje etapy: napełnienia cylindra wytłaczarki co najmniej dwoma różniącymi się rodzajami drobnoziarnistych proszków poli(tetrafluoroetylenowych), przy czym z każdym zmieszany został ciekły środek poślizgowy.

Z opisu patentowego EP0409496 znany jest proces otrzymywania mikroporowatych membran zawierających co najmniej częściowo krystaliczny aromatyczny polimer zawierający w łańcuchu eter lub wiązania tioeterowe i ketonowe. Proces pozwala na wytwarzanie membran z niektórych aromatycznych polimerów o wysokiej temperaturze topnienia, na przykład PEDK.

Rodzaj materiałów z jakich wykonywane były membrany znane ze wskazanych wyżej rozwiązań pozwala - ze względów sterycznych - na ich zastosowanie do oksygenacji krwi, jednakże ich istotne ograniczenia biochemiczne w znaczącym stopniu limitują to zastosowanie. Membrany te nie zawierały bowiem dodatków zapewniających uwalnianie substancji przeciwkrzepliwych, co w takich zastosowaniach było ich istotną niedogodnością. Ponadto, ze względu na swoją strukturę charakteryzują się rozwiniętą topografią powierzchni w skali mikrometrycznej, co było przyczyną ich negatywnego działania na organizmy żywe. Na poziomie komórkowym membrany te powodują steryczne uszkodzenie błon komórkowych, co skutkuje destabilizacją komórek. Ponadto membrany nie mogą hamować tworzenia skrzeplin i nie zabezpieczają przed tworzeniem się biofilmu bakteryjnego.

Jak dotąd, w zastosowaniach medycznych, jako materiały o właściwościach porotwórczych stosowane były przede wszystkim polipropylen (PP) i poliuretan (PU). Na przykład w urządzeniach stosowanych w procesie utlenowania (oksygenacji) krwi, jako materiał porowaty do budowy membran wykorzystywany był poliuretan, a do budowy elementów do rozdzielania warstw membran (spacer) stosowany był polipropylen. Pomimo wysokiej skuteczności takich membran pod względem wymiany gazowej, mają one ograniczenia związane przede wszystkim z inicjowaniem reakcji zapalnej z niskiej bioinercji tych materiałów. Wpływało to na tworzenie się stopniowo narastających skrzeplin na powierzchni membrany. W takim przypadku, aby utrzymać skuteczność utlenowania krwi konieczne było zwiększenie stężenia tlenu, co indukuje stres oksydacyjny i nasila proces wykrzepiania, wywołując niekorzystną kaskadę szybko następujących po sobie niekorzystnych czynników, ponieważ należy ciągle zwiększać stężenie tlenu aby utrzymać poziom saturacji krwi, a to nasila stres oksydacyjny i potęguje wykrzepianie. Po przekroczeniu pewnego progu, ilość skrzeplin jest już tak duża, że urządzenie nie nadaje się do dalszej pracy (nie spełnia swojej funkcji) i należy wymienić cały układ oksygenatora.

W związku z tym zaistniała potrzeba opracowania membran wykonanych z nieznanych dotąd materiałów, przeznaczonych zwłaszcza do zastosowań medycznych, które pozwalałyby na osiągnięcie wysokiego poziomu właściwości porotwórczych, a jednocześnie zapewniałyby ich biokompatybilność i bioinercję (obojętność) w kontakcie z krwią pacjenta. Powodem zastosowania nowego materiału do wytworzenia membrany w oksygenatorze jest potrzeba zmniejszenia ryzyka indukowania stanu zapalnego, a co za tym idzie spowalniania procesów wykrzepiania na membranie i wydłużenia żywotności urządzenia.

Celem twórców niniejszego wynalazku było zatem opracowanie sposobu otrzymywania membran z materiału o właściwościach porotwórczych, półprzepuszczalnego dla gazów, przeznaczonych do budowy medycznych układów gazowymiennych, zwłaszcza do oksygenacji krwi (oksygenatory).

Istotę wynalazku stanowi sposób otrzymywania membrany z organicznego materiału o właściwościach porotwórczych charakteryzujący się tym, że w pierwszym etapie wytwarza się materiał do budowy membrany, w taki sposób, że do reaktora z materiału niereaktywnego, wprowadza się w atmosferze gazu inertnego (obojętnego) rozpuszczalnik polarny oraz kwas wybrany spośród: kwas siarkowy VI, kwas chlorowodorowy lub kwas octowy, w proporcjach od 2 ^ 0,002 do 7 ^ 0,002, korzystnie 5 ^ 0,002, a następnie na 50 mL tak powstałej mieszaniny dodaje się 4-(difenyloamino)benzaldehyd w ilości od 0,2 g do 0,7 g oraz 1,3-indandion w ilości od 0,01 g do 0,08 g i miesza do uzyskania jednorodnej mieszaniny nie krócej niż 1 minutę, po czym zawiesinę przemywa się gazem inertnym przez czas co najm niej 5 minut, korzystnie nie dłużej niż 60 minut, podgrzewa doprowadzając do wrzenia pod chłodnicą zwrotną w atmosferze gazu inertnego i miesza intensywnie przy 100-1000 obr./min, korzystnie 350-450 obr./min w czasie co najmniej 18 godzin, korzystnie nie dłużej niż 30 godzin. Po procesie mieszania powstałą mieszaninę chłodzi się do temperatury od 20 do 35°C i poddaje chromatografii kolumnowej w złożu SiO2 i w fazie ruchomej mieszaniny heksanu i chlorku metylenu, w ilości heksanu od 0,5 do 2-krotności objętości mieszaniny reakcyjnej, i chlorku metylenu od 0,5 do 2-krotności objętości mieszaniny reakcyjnej. Następnie suszy się próżniowo w czasie co najmniej 20 godzin, korzystnie 24 godzin do stałej masy, po czym rekrystalizuje się z chloroformu. Produkt po rekrystalizacji z chloroformu (rekrystalizat) umieszcza się w homogenizatorze i wprowadza bazę w postaci polimeru fluorowego, korzystnie poli(tetrafluoroetylenu) (PTFE), w proporcji baza-rekrystalizat od 50 ^ 2 do 200 ^ 2, korzystnie 100 ^ 2, a następnie miesza aż do uzyskania jednorodnej mieszaniny i suszy przez czas co najmniej 20 godzin w temperaturze 80-110°C, po czym w drugim etapie wytwarza się finalnie membranę w taki sposób, że z materiału otrzymanego w pierwszym etapie wytwarza się znaną metodą folię w procesie wytłaczania materiału na głowicy płaskiej, następnie chłodzi się ją do temperatury ± 30°C od temperatury przejścia plastycznego, korzystnie chłodzi się dokładnie do temperatury przejścia plastycznego, po czym - znanymi metodami - dokonuje się jej rozciągnięcia na kalandrach, tak aby grubość folii osiągnęła od 0,2 do 200 μm, korzystnie 30 μm.

W ten sposób powstaje membrana porowata, bowiem w trakcie procesu wytwarzają się pory o rozmiarach od 1 nm do 150 μm.

Płaskie membrany (folie) otrzymane w procesie stosuje się po wycięciu z nich odpowiedniego kształtu według zapotrzebowania do konkretnych zastosowań.

Korzystnie, pierwszy etap sposobu według wynalazku prowadzi się w reaktorze ze szkła lub ceramiki lub stali nierdzewnej.

Korzystnie, pierwszy etap sposobu według wynalazku prowadzi się w reaktorze w postaci okrągłodennej kolby trójszyjnej, z uwagi jej dobre właściwości funkcjonalne.

Korzystnie, jako gaz inertny stosuje się argon albo azot albo ksenon.

Korzystnie, jako rozpuszczalnik polarny stosuje się bezwodny etanol.

Korzystnie, materiał stanowiący bazę wprowadza się w postaci przemiału albo kruszywa albo najkorzystniej granulatu.

Sposobem według wynalazku otrzymano membranę o porach zorientowanych w kierunku lub kierunkach rozciągania. Ich cechą charakterystyczną jest brak ostrych krawędzi oraz pęknięć wokół porów. Takie materiały membranowe cechujące się porami o nieregularnej morfologii zapobiegają zaleganiu materiałów niskocząsteczkowych, w tym organicznych, w okolicy możliwych pęknięć przy porach. Membrana dzięki gładkim powierzchniom oraz zachowaniu orientacji porów wzdłuż drogi przepływu zmniejsza ryzyko wykrzepiania, ze względu na brak przeszkód sterycznych mogących stanowić ogniska wykrzepiania (nie dochodzi do powstania skrzeplin na powierzchni materiału). Tego typu membrany są stosunkowo delikatne, małoodporne na działanie sił zewnętrznych. Stąd w zastosowaniach medycznych, na przykład w układach do oksygenacji krwi membrany takie można stosować w wytworzonej formie z uwagi na brak oddziaływań sił zewnętrznych mogących naruszyć ciągłość materiału. Jednak w zastosowaniach, w których membrana w postaci folii jest eksponowana na działanie zewnętrznych sił, co dotyczy zwłaszcza membran outdoorowych (na przykład membran do budowy namiotów), aby poprawić jej wytrzymałość zaleca się stabilizację membrany przy użyciu naturalnej dzianiny o luźnym przeplocie, co spowoduje poprawę parametrów mechanicznych membrany nie zmieniając jednocześnie jej wysokiej selektywności.

Membrany otrzymane sposobem według wynalazku charakteryzują się pełną możliwością sterowania wielkością tworzonych porów jak również ich układem wzdłuż osi przepływu gazów oraz płynów ustrojowych, co skutkuje wyższą skutecznością gazowymienną. Przeprowadzone analizy dowodzą, że takie membrany mają lepsze parametry selektywności od membran o nierównych brzegach na granicach porów. Rozwiązanie według wynalazku pozwala na otrzymanie membran o bardzo szerokim zakresie wielkości porów od skali nano/mikro (zastosowanie zwłaszcza do oksygenacji, wymiany gazowej) do skali makroporów o wielkości nawet dziesiątych części milimetra (zastosowanie jako materiały wodoszczelne, oddychające).

Membrana charakteryzuje się niskimi oporami przepływu, to jest umożliwia utrzymanie prawidłowego, to jest niezakłóconego przepływu pomimo niskiego ciśnienia - co jest efektem ukierunkowanego układu porów powstałego w procesie rozciągania kierunkowego na kalandrach i orientacji makrocząsteczek, która jest wynikiem takiego rozciągania. W przypadku braku takiego ukierunkowania układu porów występowałaby turbulencja zakłócająca przepływ, co skutkowałoby wzrostem oporów przepływu, a w konsekwencji wzrostem ciśnienia.

W membranie otrzymanej sposobem według wynalazku spadek ciśnienia przepływu gazu po jednej stronie membrany powoduje zwiększenie wysycenia tlenem przy zachowaniu parametrów przepływu, co skutkuje lepszym utlenowaniem krwi przepływającej po drugiej stronie membrany ze względu na zachowanie laminarnej ciągłości przepływu.

Dodatkową zaletą jest, że zastosowany materiał nie uwalnia związków chemicznych toksycznych dla komórek oraz sam nie powoduje reakcji patogennych na komórkach.

Membrana zbudowana z opisanych materiałów zabezpiecza przed powstawaniem biofilmu (nie powstaje na niej płytka bakteryjna), ze względu na budowę wewnętrzną materiału, czyli układ makrocząsteczek i porów w materiale, który nie jest protagonistą rozwoju i przylegania płytki bakteryjnej.

Struktura chemiczna makrocząsteczek materiałów do tworzenia membran otrzymanych sposobem według wynalazku wpływa na ich dobre właściwości porotwórcze, przeciwzapalne i przeciwkrzepliwe, a jednocześnie zapewnia ich biokompatybilność i bioinercję (całkowitą obojętność). W przypadku zastosowania tych materiałów do wytworzenia membran do oksygenatorów ograniczone jest ryzyko indukowania stanów zapalnych w komórkach, a co za tym idzie spowalnia się proces wykrzepiania na membranie. Sposób według wynalazku umożliwia otrzymanie materiałów o wielkości porów w zakresie nano, tak aby pojedyncza molekuła tlenu i dwutlenku węgla była w stanie przenikać przez pory, a jednocześnie żeby pory były mniejsze niż wielkocząsteczkowe pakiety z jakich zbudowane są płyny ustrojowe, co w efekcie pozwala skutecznie utlenować krew, bez ryzyka przenikania przez pory cząsteczek krwi. Dodatkowo sposób powstawania porów w procesie kierunkowego rozciągania powoduje orientację porów wzdłuż osi wzdłużnej folii co zapewnia laminarność przepływu (przepływ nie jest turbulentny).

Wprowadzenie domieszek 4-(difenyloamino)benzaldehydu i 1,3-indandionu powoduje zmniejszenie naprężeń wewnętrznych materiału co skutkuje lepszą orientacją makrocząsteczek w trakcie procesu przetwórstwa oraz wytwarzania porów, co finalnie obserwuje się jako gładką strukturę zewnętrzną dzięki czemu nie ma mechanicznych sterycznych ognisk powstawania skrzeplin ze względu na jednolitość materiału jak i brak ostrych krawędzi dookoła porów i pęknięć.

Sposób otrzymywania membrany z organicznego materiału o właściwościach porotwórczych według wynalazku zostanie bliżej objaśniony na podstawie poniższego przykładu.

Przykład 1

W pierwszym etapie do osuszonej okrągłodennej szklanej kolby trójszyjnej w atmosferze azotu wprowadza się 50 mL mieszaniny bezwodnego etanolu i kwasu siarkowego (VI) w proporcjach 7 ^ 0,002 i dodaje się 0,7 g 4-(difenyloamino)benzaldehydu oraz 0,08 g 1,3-indandionu. Całość miesza się 1 min i przemywa azotem przez 35 minut. Następnie podgrzewa się doprowadzając do wrzenia pod chłodnicą zwrotną w atmosferze azotu i miesza intensywnie przy 600 obr./min w czasie 30 godzin. Po uzyskaniu homogennej mieszaniny, układ chłodzi się do temperatury 25°C i poddaje chromatografii kolumnowej w złożu SO2 i w fazie ruchomej mieszaniny heksanu i chlorku metylenu, w ilości heksanu wynoszącej 0,5-krotność objętości mieszaniny reakcyjnej a chlorku metylenu wynoszącej 0,5-krotność objętości mieszaniny reakcyjnej. Następnie produkt suszy się próżniowo w czasie 24 godzin do stałej masy, po czym rekrystalizuje się z chloroformu, umieszcza w homogenizatorze i dodaje się 71 g granulatu PTFE. Układ miesza się do uzyskania jednorodnej mieszaniny i suszy przez 24 godziny w temperaturze 100°C. Następnie w drugim etapie wytwarza się membranę w taki sposób, że z otrzymanego w pierwszym etapie materiału za pomocą dwuślimakowej dziesięciostrefowej wytłaczarki o przeciwbieżnym ustawieniu ślimaków i geometrii specyfikowanej dla poli(tetrafluoroetylenu) wytłacza się na głowicy płaskiej folię, następnie chłodzi się ją do temperatury 300°C to jest poniżej temperatury przejścia plastycznego, po czym folię rozciąga się na kalandrach, tak aby jej grubość osiągnęła 5 μm. W takim procesie otrzymuje się membranę porowatą o średnim rozkładzie wielkości porów 50 nm.

Materiały takie mogą być stosowane jako powierzchnie gazowymienne w oksygenatorach o membranach płaskich lub jako membrany osmotyczne.

Sposób według wynalazku pozwala otrzymać membrany z materiałów o właściwościach porotwórczych, przeznaczone zwłaszcza do budowy aparatury medycznej, w szczególności do budowy podzespołów mających bezpośredni styk z krwią. Membrany takie mogą między innymi znaleźć zastosowanie w oksygenatorach do utlenowania krwi oraz jako inne membrany gazoselektywne.

Claims (6)

1. Sposób otrzymywania membrany z organicznego materiału o właściwościach porotwórczych znamienny tym, że w pierwszym etapie wytwarza się organiczny materiał do budowy membrany, w taki sposób, że do reaktora z materiału niereaktywnego, wprowadza się w atmosferze gazu inertnego rozpuszczalnik polarny oraz kwas wybrany spośród: kwas siarkowy VI, kwas chlorowodorowy lub kwas octowy, w proporcjach od 2 ^ 0,002 do 7 ^ 0,002, korzystnie 5 ^ 0,002, a następnie na 50 mL tak powstałej mieszaniny dodaje się 4-(difenyloamino)benzaldehyd w ilości od 0,2 g do 0,7 g oraz 1,3-indandion w ilości od 0,01 g do 0,08 g i miesza do uzyskania jednorodnej mieszaniny nie krócej niż 1 minutę, po czym zawiesinę przemywa się gazem inertnym przez czas co najmniej 5 minut, korzystnie nie dłużej niż 60 minut, podgrzewa doprowadzając do wrzenia pod chłodnicą zwrotną w atmosferze gazu inertnego i miesza intensywnie przy 100-1000 obr./min, korzystnie 350-450 obr./min w czasie co najmniej 18 godzin, korzystnie nie dłużej niż 30 godzin, po procesie mieszania powstałą mieszaninę chłodzi się do temperatury od 20 do 35°C i poddaje chromatografii kolumnowej w złożu SO2 i w fazie ruchomej mieszaniny heksanu i chlorku metylenu, w ilości heksanu od 0,5 do 2-krotności objętości mieszaniny reakcyjnej, i chlorku metylenu od 0,5 do 2-krotności objętości mieszaniny reakcyjnej, następnie suszy się próżniowo w czasie co najmniej 20 godzin, korzystnie 24 godzin do stałej masy, po czym rekrystalizuje się z chloroformu, a produkt po rekrystalizacji z chloroformu (rekrystalizat) umieszcza się w homogenizatorze i wprowadza bazę w postaci polimeru fluorowego, korzystnie poli(tetrafluoroetylenu), w proporcji baza-rekrystalizat od 50 ^ 2 do 200 ^ 2, korzystnie 100 ^ 2, a następnie miesza aż do uzyskania jednorodnej mie szaniny i suszy przez czas co najmniej 20 godzin w temperaturze 80-110°C, po czym w drugim etapie wytwarza się finalnie membranę w taki sposób, że z materiału otrzymanego w pierwszym etapie wytwarza się znaną metodą folię w procesie wytłaczania materiału na głowicy płaskiej, następnie chłodzi się ją do temperatury ± 30°C od temperatury przejścia plastycznego, korzystnie chłodzi się dokładnie do temperatury przejścia plastycznego, po czym - znanymi metodami - dokonuje się jej rozciągnięcia na kalandrach, tak aby grubość folii osiągnęła od 0,2 do 200 μm, korzystnie 30 μm.

2. Sposób według zastrz. 1 znamienny tym, że pierwszy etap sposobu według wynalazku prowadzi się w reaktorze ze szkła lub ceramiki lub stali nierdzewnej.

3. Sposób według zastrz. 1 znamienny tym, że pierwszy etap sposobu według wynalazku prowadzi się w reaktorze w postaci okrągłodennej kolby trójszyjnej.

4. Sposób według zastrz. 1 znamienny tym, że jako gaz inertny stosuje się argon albo azot albo ksenon.

5. Sposób według zastrz. 1 znamienny tym, że jako rozpuszczalnik polarny stosuje się bezwodny etanol.

6. Sposób według zastrz. 1 znamienny tym, że materiał stanowiący bazę dodaje się w postaci przemiału albo kruszywa albo najkorzystniej granulatu.