PL228671B1 - Okno dachowe lub wyłaz dachowy ze skrzydłem rozwieranym na zewnątrz z zespołem mocującym górny element osłonowy - Google Patents

Description

(21) Numer zgłoszenia: 410990 (51) Int.CI.

E06B 3/30 (2006.01) E04D 13/03 (2006.01)

Urząd Patentowy (22) Data zgłoszenia: 19.01.2015 Rzeczypospolitej Polskiej
Okno dachowe lub wyłaz dachowy ze skrzydłem rozwieranym na zewnątrz ( ' z zespołem mocującym górny element osłonowy
(43) Zgłoszenie ogłoszono: 01.08.2016 BUP 16/16	(73) Uprawniony z patentu: FAKRO PP SPÓŁKA Z OGRANICZONĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ, Nowy Sącz, PL
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono: 30.04.2018 WUP 04/18	(72) Twórca(y) wynalazku: WACŁAW MAJOCH, Nowy Sącz, PL ŁUKASZ STOKŁOSA, Dobra, PL

rco oo

CM

CM

Q_

PL 228 671 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest okno lub wyłaz dachowy zawierające korzystnie dwa symetryczne względem siebie zespoły mocujące osłonę górną, które rozmieszczone są symetrycznie na górnych narożach skrzydła rozwieranego na zewnątrz, przy czym osłona górna osadzona jest na elementach skrzydła, jednocześnie stanowiąc uszczelnienie przed wszelkimi warunkami atmosferycznymi połączenia osłony górnej z osłonami bocznymi.

Osłony montowane są zasadniczo na całym obwodzie ramy skrzydła. W typowej prostokątnej konstrukcji, okno dachowe rozwierane ma zasadniczo cztery osłony, zakrywające elementy boczne elementy górne i elementy dolne okna. W takiej konfiguracji skrzydło jest elementem korzystnie zawierającym wiele elementów symetrycznych i symetrycznie rozmieszczonych względem obu płaszczyzn symetrii, tak więc naprzeciwległe zespoły mocujące elementy osłonowe zawierają cechy i kształty będące swoim lustrzanym odbiciem.

Osłony okien dachowych, zazwyczaj uformowane z blachy chronią ościeżnicę i skrzydło okienne przed niekorzystnym wpływem warunków atmosferycznych. Osłony ościeżnicy są zazwyczaj mocowane nieruchomo i współpracują z kołnierzem uszczelniającym połączenie ościeżnicy z pokryciem dachu, natomiast osłony skrzydła okiennego zazwyczaj połączone są nieruchomo z odpowiadającym im ramiakiem skrzydła.

W przypadku okien dachowych lub wyłazów ze skrzydłem rozwieranym na zewnątrz, kompletny zestaw osłonowy najczęściej składa się dwóch osłon bocznych, osłony górnej i osłony dolnej.

Osłony wykonane z blachy mocowane są najczęściej za pomocą wkrętów, zaczepów lub nitów i wyposażone są do tego celu w otwory montażowe. Punkty mocujące wykorzystują zazwyczaj gniazda montażowe umiejscowione w ramiakach skrzydła, najczęściej w narożach, przy czym gniazda montażowe mogą być nieruchome lub przesuwne jeżeli wymagana jest kompensacja różnic wynikłych z tolerancji wykonania oraz rozszerzalności cieplnej ramiaków i osłon. W takich wypadkach drugim punktem montażowym osłony są zazwyczaj przesuwne wzdłuż ramiaka gniazda montażowe. Wadą powyższych rozwiązań jest konieczność wykonania przelotowych otworów montażowych w osłonach, stanowiących potencjalne miejsca nieszczelności i przecieków wody opadowej. Problem ten można rozwiązać przez zastosowanie dodatkowych elementów montażowych po wewnętrznej stronie osłony lub na jej końcach.

Jednym ze znanych rozwiązań jest pokazany w opisie patentu PL 212 427 zestaw złożony z łącznika wczepowego na jednym końcu osłony i łącznika zatrzaskowego na jej drugim końcu. Zestaw ten przedstawiono w zastosowaniu do okna obrotowego, którego element osłonowy skrzydła jest stosunkowo krótki, zaś połączenie zatrzaskowe wymaga dosyć wąskich tolerancji wykonania. W przypadku dużych zmian temperatur i w efekcie różnych wydłużeń termicznych może to stanowić problem montażowy w trakcie łączenia elementów wzajemnie sczepianych. Ponadto system ten nie zapewnia możliwości sztywnego i ciasnego osadzenia osłony na elemencie skrzydła, eliminującego drgania i hałas osłony, wzbudzane np. turbulencją otaczającego powietrza.

Dodatkowym problemem w oknach dachowych jest konieczność uszczelnienia połączenia osłon między sobą. Znane są rozwiązania wykorzystujące zakładkowe nałożenie osłony górnej na osłony boczne. Ich zaletą jest prostota i niski koszt wykonania, jednak takie połączenie nie stanowi w pełni skutecznej bariery dla przenikania wody, zwłaszcza transportowanej z wykorzystaniem zjawiska zwilżania ścian wewnętrznych w wąskich szczelinach.

Znane są również rozwiązania, w których osłony łączone i uszczelniane są na łączonych krawędziach za pomocą łączników z tworzywa sztucznego. Łączniki posiadają gniazda szczelinowe, w które wsuwane są krawędzie łączonych profili blaszanych i w niektórych rozwiązaniach są mocowane do ramy skrzydła, stanowiąc punkty mocujące dla osłon.

Jednym z takich rozwiązań jest ujawniony w zgłoszeniu EP 2666926 A1 zespół elementów do mocowania osłon, oparty na elemencie narożnym z tworzywa, posiadającym elementy służące do szybkiego mocowania i do stałych elementów okna lub skrzydła okiennego. Element narożny jest nasuwany na profil osłony z blachy, następnie zestaw mocowany jest do ramy skrzydła. Rozwiązanie to umożliwia szybki montaż elementów osłonowych na skrzydle okna i jest estetyczne, nie przewiduje jednak konieczności kompensacji wydłużenia termicznego osłon z blachy. Podczas intensywnego oddziaływania słońca następuje wzrost temperatury i wydłużenie profili osłon, co przy braku przewidzianej kompensacji powoduje naprężenia we współpracujących elementach, mogące powodować ich pękanie. Szczególnie duże znaczenia ma to w przypadku stosowania coraz popularniejszych narożnych łączników z tworzywa sztucznego, które mają mniejszą wytrzymałość mechaniczną i naprężenia termiczne

PL 228 671 B1 mogą doprowadzić do ich deformacji lub zniszczenia. Niezbędny jest w takich rozwiązaniach element lub system kompensujący.

Celem proponowanego rozwiązania jest zespół mocujący osłonę górną okna dachowego bez konieczności stosowania elementów złącznych, wymagających przerwania ciągłości struktury osłony (np. otworów montażowych), zapewniający szybki montaż osłon na ramie skrzydła oraz osłon między sobą, a także szczelność konstrukcji niezależnie od zmieniających się warunków atmosferycznych, w szczególności zmian temperatury, powodujących wydłużenie termiczne elementów konstrukcyjnych i osłon.

Powyższe wymagania spełnia okno dachowe według proponowanego wynalazku, zawierające zespół elementów, które zapewniają rozłączne mocowanie osłony górnej na jej końcach oraz osłon bocznych na ich górnych końcach, bez konieczności przerywania ciągłości ich powłoki, dodatkowo stanowiąc uszczelnienie połączenia osłony górnej z osłonami bocznymi w górnych narożach okna.

Zespół mocujący Stanowią zasadniczo dwa lustrzane względem płaszczyzny symetrii osłony górnej zestawy osadzone na górnych narożach skrzydła okna dachowego lub wyłazu dachowego. Ze względu na symetrię większości istotnych elementów zespołu mocującego, dalszy opis, jeżeli nie będzie zaznaczone inaczej, będzie dotyczył pojedynczego zestawu.

Zespół mocujący składa się zasadniczo z elementu mocującego osadzonego na uniwersalnym wsporniku. Wspornik jest elementem wykonanym korzystnie z blachy konstrukcyjnej poprzez gięcie z płaskiego wykroju. Zasadniczo zawiera trzon, służący do mocowania wspornika na ramie skrzydła, oraz ramię osadcze, służące jako uchwyt do mocowania osłony bocznej i elementu mocującego. Wspornik zamocowany jest korzystnie na narożniku ramy skrzydła, na jej bocznych krawędziach, stanowiąc dodatkowe wzmocnienie konstrukcji skrzydła. Ta pozycja wspornika pozwala na zwiększenie jego uniwersalności, m.in. poprzez zamocowanie uchwytu dla sprężyny gazowej, wspomagającej otwieranie i zamykanie skrzydła. Ramię osadcze jest korzystnie płaskim elementem odchylonym na zewnątrz skrzydła, korzystnie równolegle do płaszczyzny okna. W takiej pozycji ramię osadcze daje możliwość wykorzystania wolnej przestrzeni pomiędzy nim a elementami ościeżnicy do zamontowania zamka, służącego do zablokowania elementu mocującego po zamontowaniu na ramieniu osadczym.

Element mocujący wykonany jest zasadniczo z tworzywa sztucznego ze względu na możliwość względnie łatwego uzyskania pożądanego kształtu i estetyki widocznych powierzchni zewnętrznych. Element mocujący według wynalazku służy zasadniczo do mocowania osłony górnej na jej końcu. Zastosowanie lustrzanego elementu mocującego na drugim końcu osłony górnej umożliwia stabilne i pewne mocowanie sztywnej osłony górnej. Cechą wyróżniającą elementu mocującego według wynalazku jest rozwiązanie szczeliny osadczej dla osłony górnej. Ma ona zasadniczo kształt profilu osłony górnej, która w czasie montażu jest wsuwana, wzdłużnie do szczeliny osadczej. Szerokość szczeliny osadczej jest dobrana tak, aby odległość pomiędzy ścianą górną i ścianą dolną szczeliny osadczej zapewniała brak występowania efektu zwilżania wodą opadową ścian wewnętrznych w wąskich szczelinach przy wykorzystaniu napięcia powierzchniowego. Pierwszą barierą dla wody jest zewnętrzny pas uszczelniający utworzony przez ścisłe przyleganie powierzchni zewnętrznej osłony górnej i ściany górnej szczeliny osadczej w obszarze ich kontaktu po zmontowaniu. Sprężyste ściskanie osłony górnej w szczelinie osadczej zapewnione jest przez zestaw żeber wzdłużnych, których wysokość jest dopasowana do grubości blachy osłony górnej tak, aby możliwe było łatwe jej wsuwanie i wysuwanie, przy jednoczesnym skutecznym wytworzeniu pasa uszczelniającego. Maksymalna wysokość żeber wzdłużnych jest różnicą grubości szczeliny osadczej i grubości blachy osłony górnej. Szcze lina osadcza ma szerokość nie mniejszą niż suma grubości blachy osłony górnej, wsuwanej do szczeliny osadczej i minimalnej odległości pomiędzy powierzchnią wewnętrzną osłony i ścianą dolną szczeliny osadczej, przy której nie występuje efekt kapilarny. Rozstaw żeber dobrany jest w zależności od sztywności blachy osłony górnej tak, aby nie występowało odkształcenie sprężyste osłony górnej, co ma istotne znaczenie dla utrzymania wysokiej szczelności pasa uszczelniającego. Możliwa nieznaczna ilość wody, która mimo pasa uszczelniającego może przedostać się pod powierzchnię osłony górnej, zatrzymuje się na żebrach wzdłużnych lub spływa do kanału odprowadzającego wodę wzdłuż krawędzi pakietu szybowego.

Element mocujący osadzony jest na ramieniu osadczym wspornika i zablokowany za pośrednictwem mechanizmu blokującego, którego głównymi elementami są: czop, utwierdzony w wewnętrznej powierzchni elementu mocującego, otwór ryglujący w ramieniu osadczym oraz rygiel, zamocowany obrotowo na wsporniku, korzystnie na ramieniu osadczym w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny

PL 228 671 B1 okna. Czop posiada wycięcie w postaci rowka poprzecznego, który razem z obrotowym ryglem stanowią mechanizm blokujący zamykany po zamontowaniu elementu mocującego na ramieniu osadczym.

Ramię osadcze może być dodatkowo wykorzystane do osadzenia górnej krawędzi osłony bocznej, co znacząco zwiększa uniwersalność proponowanego rozwiązania. Osłona boczna ma zaczep poprzeczny, który podczas montażu jest wsuwany do korzystnie prostokątnego otworu przelotowego w ramieniu osadczym. Takie osadzenie górnej części osłony, powoduje całkowite zablokowanie jej ruchu liniowego w płaszczyźnie okna. Zabezpieczenia wymaga jeszcze możliwość wysunięcia zaczepu poprzecznego z otworu osadczego. Jest to zrealizowane przez docisk za pomocą krawędzi bocznej elementu mocującego, nałożonej zakładkowo lub zasuwowo na osłonę boczną podczas montażu. Cały zestaw po zablokowaniu czopów przez obrotowe rygle po obu stronach osłony górnej, zapewnia szczelne, sztywne i rozłączne połączenie osłony górnej i osłon bocznych w ich górnych końcach. Dużą zaletą proponowanego rozwiązania jest jego elastyczność wynikająca z możliwości przesuwania się osłony górnej w szczelinach osadczych elementów mocujących, bez obaw o pogorszenie szczelności zestawu. Względny ruch osłony górnej i elementów mocujących jest szczególnie pożądany w przypadku montażu zestawu. Wówczas często tolerancja wykonania elementów montażowych wymaga dopasowania rozstawu wzajemnie łączonych elementów. Proponowane rozwiązanie zapewnia również bardzo dobrą współpracę elementów osłonowych z konstrukcją skrzydła podczas dużych zmian temperatury. Wydłużenia termiczne kompensowane są przez dylatacje, stanowiące część szczelin osadczych, będące efektem niecałkowitego wsunięcia osłony górnej. Po złożeniu kompletnego zestawu osłon i zamocowaniu ich na wspornikach, odległość pomiędzy dnami szczeliny osadczej, symetrycznie osadzonych elementów mocujących jest większa od długości osłony górnej i tworzy dylatację do kompensacji wydłużeń termicznych.

W proponowanym przykładzie wykonania kompletny wyłaz dachowy ze skrzydłem rozwieranym pokazano w złożeniu na rysunku Fig. 1.

Na rysunku Fig. 2 pokazano skrzydło z kompletem osłon i elementem mocującym w stanie zmontowanym.

Na rysunku Fig. 3 pokazano widok z góry fragmentu skrzydła w narożniku, z kompletem osłon i elementem mocującym w stanie zmontowanym.

Na rysunku Fig. 4 pokazano przekrój poprzeczny A-A, zdefiniowany na rysunku Fig. 3, przechodzący przez czop elementu mocującego i oś obrotu rygla.

Na rysunku Fig. 5 pokazano przekrój poprzeczny B-B, prostopadły do przekroju A-A, zdefiniowany na rysunku Fig. 3, przechodzący przez czop elementu mocującego.

Na rysunku Fig. 6 pokazano widok od spodu mechanizmu ryglującego w rzucie izometrycznym.

Na rysunku Fig. 7 pokazano element mocujący w widoku izometrycznym.

W proponowanym przykładzie wykonania według wynalazku zespół mocujący składa się z elementu mocującego 1, osadzonego na uniwersalnym wsporniku 2. Wspornik 2 jest elementem wykonanym z blachy konstrukcyjnej poprzez gięcie z płaskiego wykroju. Wspornik zawiera trzon 21 oraz ramię osadcze 22, służące jako uchwyt do mocowania osłony bocznej 3 i elementu mocującego 1. Wspornik 2 zamocowany jest poprzez trzon 21 na bocznych krawędziach narożnika ramy 4 skrzydła. Trzon 21 ma zasadniczo kształt kątownika z wykonanymi otworami montażowymi dla wkrętów lub innych środków złącznych. Ramię I 211 trzonu 21, przylegające do ramiaka górnego 41 ramy 4 stanowi bazę do zamocowania uchwytu 5 dla sprężyny gazowej. Ramię II 212 trzonu 21 przylega do ramiaka bocznego 42 skrzydła i jest do niego mocowane. Ramię osadcze 22 jest płaskim elementem odgiętym od ramienia II na zewnątrz, równolegle do płaszczyzny skrzydła.

Element mocujący 1 wykonany jest z tworzywa sztucznego korzystnie metodą wtrysku i zasadniczo służy do osadzenia i mocowania osłony górnej 6 na jej końcu za pomocą szczeliny osadczej 11 Osłona górna 6 jest podczas montażu wsuwana wzdłużnie do szczeliny osadczej 11 Szerokość szczeliny osadczej 11 zapewnia brak występowania efektu kapilarnego, tj. efektu zwilżania wodą opadową ścian wewnętrznych w wąskich szczelinach przy wykorzystaniu napięcia powierzchniowego. Brak efektu kapilarnego na styku szczeliny osadczej 11 i osłony górnej 6 jest zapewniony przez ścisłe przyleganie powierzchni zewnętrznej 61 osłony górnej 6 i ściany górnej 111 szczeliny osadczej 11 w obszarze ich wzajemnego kontaktu po zmontowaniu. Docisk osłony górnej 6 do ściany górnej 111 w szczelinie osadczej 11 zapewnione jest przez zestaw żeber wzdłużnych 12, których wysokość jest różnicą grubości szczeliny osadczej 11 i grubości blachy osłony górnej 6, przy zachowaniu niewielkiego luzu montażowego. Szczelina osadcza 11 ma szerokość nie mniejszą niż suma grubości blachy osłony górnej 6, wsuwanej do szczeliny osadczej 11 i minimalnej odległości pomiędzy powierzchnią wewnętrzną 62

PL 228 671 B1 osłony górnej 6 i ścianą dolną 112 szczeliny osadczej 11, przy której nie występuje efekt kapilarny. Rozstaw żeber wzdłużnych 12 dobrany jest tak, aby nie występowało odkształcenie sprężyste osłony górnej 6 podczas montażu i w trakcie eksploatacji. Przy nieuważnym montażu lub w transporcie osłona górna 6 lub element mocujący może ulec deformacji lub uszkodzeniu, co podnosi ryzyko przedostawania się wody przez pas uszczelniający pod powierzchnię elementów osłonowych. Możliwa nieznaczna ilość wody, która mimo pasa uszczelniającego może przedostać się pod powierzchnię osłony górnej 6, zatrzymuje się na żebrach wzdłużnych 12 lub spływa do kanału odprowadzającego wodę wzdłuż krawędzi pakietu szybowego skrzydła.

Element mocujący 1 osadzony jest na ramieniu osadczym 22 wspornika 2 i zablokowany za pośrednictwem mechanizmu blokującego, którego głównymi elementami są: czop 13, utwierdzony w wewnętrznej powierzchni elementu mocującego 1, otwór ryglujący 221 w ramieniu osadczym 22 oraz rygiel 23, zamocowany obrotowo na ramieniu osadczym 22, po stronie przeciwległej do powierzchni osadczej 221 ramienia osadczego 22, w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny okna. Podczas montażu czop 13 wsuwany jest w otwór ryglujący 222. Czop 13 posiada wycięcie w postaci rowka poprzecznego 131, który w pozycji zamontowanej elementu mocującego 1, znajduje się na wysokości rygla 23. Po wsunięciu ruchem obrotowym rygla 23 w rowek poprzeczny następuje zablokowanie możliwości wysunięcia czopa 13 z otworu ryglującego 222, i zabezpieczenie nieruchomego osadzenia elementu mocującego 1 na wsporniku 2. Dodatkowo dla ułatwienia montażu, czop 13 ma elementy sprężyste 132, zapewniające jego wstępny montaż w otworze ryglującym 222 ramienia osadczego 22.

Ramię osadcze 22 jest dodatkowo wykorzystane do osadzenia górnej krawędzi osłony bocznej 3 wykonanej z blachy. Osłona boczna 3 ma zaczep poprzeczny 31, wykonany przez zagięcie z tego samego wykroju blachy, który podczas montażu jest wsuwany do prostokątnego otworu przelotowego 223 w ramieniu osadczym 22. Zabezpieczeniem przed możliwością wysunięcia zaczepu poprzecznego 31 z otworu przelotowego 223 jest docisk za pomocą krawędzi bocznej 14 elementu mocującego 1, nałożonej zakładkowo na osłonę boczną 3 podczas montażu. Zestaw dwóch zespołów mocujących na obu końcach osłony górnej 6, po zablokowaniu czopów 13 przez obrotowe rygle 23 zapewnia szczelne, sztywne i rozłączne połączenie osłony górnej 6 i dodatkowo osłon bocznych 3 w ich górnych końcach.

Możliwości przesuwania się osłony górnej w szczelinach osadczych elementów mocujących jest szczególnie pożądana w czasie montażu zestawu oraz po zamontowaniu całego zestawu do kompensacji wydłużenia termicznego. Wydłużenie termiczne kompensowane jest przez dylatacje 113, stanowiące część szczelin osadczych 11, będące efektem niecałkowitego wsunięcia osłony górnej 6. Po złożeniu kompletnego zestawu osłon i zamocowaniu ich na wspornikach, odległość pomiędzy dnami szczeliny osadczej 11 symetrycznie osadzonych elementów mocujących jest większa od długości osłony górnej 6.

Claims (11)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Okno dachowe lub właz dachowy ze skrzydłem rozwieranym na zewnątrz, mające osłony osadzone na ramie skrzydła, z których osłony boczne zakrywają zasadniczo ramiaki boczne, osłona górna zakrywa zasadniczo ramiak górny a osłona dolna zakrywa zasadniczo ramiak dolny, zawierające dwa zespoły mocujące, zasadniczo będące lustrzanym odbiciem względem płaszczyzny symetrii osłony górnej, mocujące osłonę górną i osłony boczne skrzydła okna dachowego za pomocą elementów złącznych, niewymagających przerwania ciągłości struktury osłony, znamienne tym, że zespół mocujący ma element mocujący (1) osłonę górną (6), zawierający szczelinę osadczą (11) dla wzdłużnego wsunięcia krawędzi końcowej osłony górnej (6), osadzony nieprzesuwnie na wsporniku (2).
2. 2. Okno dachowe według zastrz. 1, znamienne tym, że szczelina osadcza (11) ma zestaw żeber wzdłużnych (12) o maksymalnej wysokości będącej różnicą grubości szczeliny osadczej (11) i grubości blachy osłony górnej (6).
3. 3. Okno dachowe według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że szczelina osadcza (11) ma grubość nie mniejszą niż suma grubości blachy osłony górnej (6) wsuwanej do szczeliny osadczej (11) i minimalnej odległości pomiędzy powierzchnią wewnętrzną (62) osłony górnej (6) i ścianą dolną (112) szczeliny osadczej (11), przy której nie występuje efekt kapilarny.

   PL 228 671 B1
4. 4. Okno dachowe według zastrz. poprzedzających, znamienne tym, że w złożeniu odległość pomiędzy dnami szczeliny osadczej (11) symetrycznie osadzonych elementów mocujących (1) jest większa od długości osłony górnej (6) i tworzy dylatację.
5. 5. Okno dachowe według zastrz. poprzedzających, znamienne tym, że wspornik (2) ma trzon (21), mocowany do ramy skrzydła, oraz ramię osadcze (22), z powierzchnią osadczą (221) i otworem ryglującym (222) do mocowania elementu mocującego (1).
6. 6. Okno dachowe według zastrz. 5, znamienne tym, że ramię osadcze (22) ma otwór przelotowy (223) do osadzenia zaczepu poprzecznego (31) osłony bocznej (3).
7. 7. Okno dachowe według zastrz. 5 albo 6, znamienne tym, że element mocujący (1) osadzony jest na ramieniu osadczym (22) wspornika (2) i zablokowany za pośrednictwem mechanizmu blokującego.
8. 8. Okno dachowe według zastrz. 7, znamienne tym, że mechanizm blokujący tworzą czop (13) z rowkiem poprzecznym (131), utwierdzony w wewnętrznej powierzchni elementu mocującego (1), otwór ryglujący (222) w ramieniu osadczym (22) oraz rygiel (23), wsuwany w rowek poprzeczny (131) czopa (13), zamocowany obrotowo na ramieniu osadczym (22) w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny okna.
9. 9. Okno dachowe według zastrz. 7 lub 8, znamienne tym, że czop (13) ma elementy sprężyste (132), zapewniające wstępny montaż w otworze ryglującym (222) ramienia osadczego (22).
10. 10. Okno dachowe według zastrz. 8 lub 9, znamienne tym, że rygiel (23) zamocowany jest po stronie przeciwległej do powierzchni osadczej (221) ramienia osadczego (22).
11. 11. Okno dachowe według, dowolnego z zastrz. poprzedzających, znamienne tym, że wspornik (2) ma uchwyt dla sprężyny gazowej.