PL211956B1 - Nakładka - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest nakładka, a zwłaszcza nakładka do zastosowania z zasadniczo nieodkształcalną osłoną kubka udojowego w celu utworzenia dwukomorowego kubka udojowego, za pomocą którego następuje odciąganie mleka z sutka w procesie dojenia ssącego, w którym w fazie dojenia stosuje się podciśnienie udojowe, a w fazie odpoczynku odbywa się masowanie sutka.

W dojarce mechanicznej nakładka (nakładka kubka udojowego lub gumowa nakładka sutkowa) stanowi strefę styku pomiędzy dojarką mechaniczną i dojonym zwierzęciem, a zatem stanowi część dojarki mechanicznej, która jest bardzo ważna lecz trudna do projektowania. Trudne jest zwłaszcza projektowanie części głowicowej z otworem głowicowym nakładki (nakładki sutkowej), która musi spełniać kilka funkcji: otwór głowicowy, lub innymi słowy otwór wprowadzający dla sutka musi samoczynnie dostosowywać się do różnych kształtów i rozmiarów sutka, jak również położeń i stanów sutka, dla zapewnienia szczelności dla podciśnienia panującego pod sutkami w stosunku do ciśnienia otoczenia. Przy tym niedopuszczalne jest jednak zaciskanie sutków ze względu na możliwość występowania bólu i obrzęków skóry sutków w przypadku ograniczenia krążenia krwi. Przy ich występowaniu, w wyniku naprężenia mięśni wymiona zmniejsza się stopień opróżnienia tego wymiona, zwiększa się czas dojenia oraz rośnie wielkość tak zwanego dodajania (mleka, które wymaga wydojenia z wymiona z nakładem dodatkowej pracy po wydojeniu normalnym).

W okolicy zwoju żylnego Fuerstenberga, w obszarze przejściowym od sutków do dołu wymiona znajduje się szczególnie wiele naczyń krwionośnych i limfatycznych. Ponieważ ten obszar, będący barierą infekcyjną już w warunkach naturalnych stanowi wąskie gardło, to występuje niebezpieczeństwo przeszkody w odprowadzaniu mleka w przypadku zwężeń naczyń krwionośnych i limfatycznych spowodowanych użyciem twardych nakładek o wąskich otworach wprowadzających, co w wyniku powoduje zamknięcie tego wąskiego gardła przez obrzęk. W celu zapewnienia przejścia przez to obrzmiałe zwężenie i wydojenia pozostałego mleka, konieczne jest ściągnięcie w dół zespołu udojowego lub pojedynczych kubków udojowych z wymiona. Operacja ta zwana dodajaniem wymaga dodatkowej pracy ręcznej lub złożonych urządzeń, i przedłuża znacznie operację dojenia. Naprężenie tkanki sutkowej w tym okresie czasu jest szczególnie duże, ponieważ strumień mleka jest niewielki i na sutki działa największe podciśnienie dojenia. Mogą z tego wynikać uszkodzenia sutka z następującymi kłopotami ze stanem zdrowotnym wymiona.

Poza tym, zasadniczym kryterium jakości nakładek jest sposób utrzymywania przez nakładki kubków udojowych w położeniu optymalnego dojenia, zawsze poniżej zwoju żylnego Fuerstenberga mimo ciągłego oddziaływania ssącego na sutki ze strony przykładanego podciśnienia dojenia.

W znanych nakładkach dla dwukomorowych zespołów kubków udojowych, część głowicowa przylega do końca części rurowej zwróconej do wymiona, z powodu który jest opisany poniżej. Część rurowa, zwana częścią trzonową lub częścią tulejową (poniżej częścią tulejową), jest wstawiona w sztywny lub nieodkształcalny kubek udojowy (kubek dojący), współosiowo względem niego, tak że między tuleją a kubkiem udojowym powstaje pierścieniowa zamknięta przestrzeń, która jest połączona z pulsatorem. Zależnie od wykorzystywanej zasady dojenia, ta przestrzeń jest naprzemiennie zasilana przez pulsator podciśnieniem w fazie dojenia (czyli ssącej bądź zasysania, zwanej poniżej fazą dojenia), i powietrzem pod ciśnieniem atmosferycznym lub nadciśnieniem w fazie zwolnienia lub spoczynkowej (poniżej fazie spoczynku). W każdym przypadku między wewnętrzną częścią tulei, w której znajduje się sutek przy dojeniu, a przestrzenią pierścieniową występuje różnica ciśnienia powodująca pofałdowanie części rurowej. Wynikający stąd nacisk na sutek powoduje przemasowanie zwrotne krwi i płynu tkankowego z końca sutka, zassanych przez podciśnienie dojenia wraz z mlekiem. W celu rozciągnięcia mięśnia zamykającego sutków w fazie dojenia, przestrzeń z podciśnieniem musi mieć przekrój nieco większy niż sutek. Zatem część rurowa, która jest jednolicie pofałdowana i częściowo również dodatkowo naprężona przez większe podciśnienie w przestrzeni pierścieniowej, osadzona jest niedostatecznie szczelnie na sutku i umożliwia niezbyt dobre przywieranie do sutka. Jest to powód, dla którego po zwróconej do wymiona stronie nakładki potrzebny jest dodatkowy element uszczelniający, zwykle nazywany głowicą nakładki.

Znane są przykłady głowic nakładki, w których otwory wprowadzające dla sutków są ukształtowane w postaci pierścieniowych warg. Z dokumentu DE 196 23 386 A1 znany jest przykład zastosowania pierścieniowej wargi z dodatkową częścią rurową, dla zwiększenia obszaru podparcia na sutkach, a zatem zmniejszenia nacisku podparcia. Ta część rurowa pozwala tylko na nieznaczną zmianę jej średnicy.

PL 211 956 B1

Z dokumentów DE 29 41 150 C2 i DE 196 35 719 A1 znane są inne przykłady nakładek. W przypadkach, w których te nakładki, mające stosunkowo niewielkie wargi uszczelniające są wykonywane z materiału twardego, zapewniają one dobre uszczelnienie, lecz naciskają zwłaszcza na grube sutki powodując ich odkształcenie, tym samym ściskając je i ograniczając obszar zwoju żylnego Fuerstenberga przy przejściu od sutka do spodu wymiona. W wielu przypadkach takie nakładki są niezadowalające w odniesieniu do ich właściwości fizjologicznych, i tylko w niewielkim stopniu są adaptowalne do różnych rozmiarów sutków. W przypadkach, w których te nakładki mają miękkie i elastyczne wargi pierścieniowe, mogą się one dobrze adaptować do sutków, lecz występuje jednocześnie skłonność do wnikania powietrza. Dlatego też przylegają one gorzej i niedługo zaczną przesuwać się w górę lub w dół po sutku. Poza tym, w szczególności, miękkie głowice nakładek o cienkich ściankach ulegają silnemu zużyciu.

Z opisów DE 38 10 160 A1 i DE 198 12 573 A1 znane są nakładki, w których część głowicowa każdej nakładki jest ukształtowana w postaci przedłużenia części rurowej, bez przejścia. W obu tych rozwiązaniach nie zastosowano uszczelniającej pierścieniowej wargi, ani też zamkniętej przestrzeni pierścieniowej, niezależnej od przestrzeni pulsowania, która byłaby w stanie dostosowywać się do różnych, a zwłaszcza niewielkich rozmiarów sutków.

W szczególności, ze wspomnianych dokumentów nie jest znana ani też nie można wywnioskować konstrukcji przedstawionej w niniejszym opisie części głowicowej, a tym bardziej jej działania lub ważności dla szczelności gumowej nakładki sutkowej. Rozwiązanie znane z DE 38 10 160 A1 jest ukierunkowane na kompensację cyklicznych fluktuacji podciśnienia w zespole kubków udojowych za pomocą zaworu sterującego uruchamianego w specjalny sposób. Część głowicowa jest przedstawiona tak, że górny koniec części tulejowej jest zwrócony w górę na zewnątrz i jest przymocowany do zewnętrznej strony znajdującej się niżej części tulejowej, lub tylko spoczywa ściśle na niej. Zwrócona w górę część spoczywa na obszarze przejściowym od sutka do wymiona i znajduje się promieniowo dalej na zewnątrz względem części tulejowej. Z drugiej strony, celem rozwiązania znanego z DE 198 12 573 A1 jest opracowanie zespołu kubków udojowych, który działałby bez pulsatora. Osiąga się to przez zastosowanie bezpośredniej rury połączeniowej między jedną z przestrzeni pulsacyjnych zespołu kubków udojowych a obszarem podciśnienia w zespole kubków udojowych, jak również zaworu przełączającego umieszczonego w rurze połączeniowej, przy czym zawór przełączający w położeniu ssania odblokowuje rurę połączeniową i w jej położeniu zwolnienia lub położeniu spoczynkowym dławi tę rurę połączeniową, zaś w położeniu spoczynkowym przestrzeń pulsacyjna jest połączona ze źródłem gazu pod ciśnieniem. Część głowicową również przedstawiono jako odgięcie górnego końca części tulejowej na zewnątrz, zamocowaną poniżej na zewnątrz części tulejowej. Jej szerokość wewnętrzna jest większa od największej wewnętrznej szerokości części tulejowej.

Z opisu US 4.249.481 znana jest nakładka mająca górny koniec ukształtowany w postaci pierścieniowej rury. Otaczająca sutek część rurowa w tej nakładce ma podwójną ściankę zaś utworzoną w ten sposób komora pierścieniowa, na końcu od strony wymiona, kończy się przestrzenią pierścieniową, która jest promieniowo nieco powiększona w kierunku na zewnątrz, i która jest zaopatrzona w część połączeniową, służącą do naprzemiennego zasilania jej ciśnieniem i podciśnieniem. Ta nakładka służy do wyciskania mleka z sutka. Jako że przestrzeń pierścieniowa musi być próżnioszczelna, to nie nadaje się ona do wytwarzania jako duża i miękka, co ujemnie wpływa na adaptowalność do sutka.

Z opisu EP 266 809 B1 znana jest nakładka stosowana w procesie dojenia ciśnieniowego, w którym za model służy dojenie ręczne. Warga uszczelniająca w tym przypadku ma przedłużenie, odchylone w górę do wewnątrz i w stronę spodu. Dolny koniec przedłużenia jest naciśnięty na górny koniec części rurowej za pomocą sztywnego pierścienia, w celu utworzenia szczelnego połączenia z tą częścią rurową, co może być kłopotliwe z punktu widzenia higieny. W ten sposób utworzona jest pierścieniowa przestrzeń otaczającą sutek, która jest połączona z przestrzenią między osłoną kubka udojowego (tuleją kubka udojowego lub po prostu osłoną) a częścią rurową. W różnych fazach dojenia te przestrzenie są naprzemiennie zasilane sprężonym powietrzem i podciśnieniem. Dzięki twemu przedłużenie w jednej fazie naciska na sutek i tym samym wyciska mleko z sutka, a w innej fazie rozciąga sutek umożliwiając ponowne napłynięcie mleka do sutka. Zatem ta pierścieniowa przestrzeń - zwrócona w stronę wymiona - realizuje funkcję udojową. Funkcja uszczelnienia względem sutka jest spełniona przez tą górną część pierścieniowej przestrzeni, która jest kształtowana jako bardziej solidna i spoczywa na sutku, to znaczy przez wargę uszczelniającą. Jednakże, za pomocą takiego ciśnieniowego

PL 211 956 B1 procesu dojenia nie można osiągnąć dostatecznej szybkości dojenia. Poza tym, w dłuższym okresie czasu zdarzają się uszkodzenia sutków.

Celem niniejszego wynalazku jest opracowanie nieuciążliwej nakładki dla dwukomorowego kubka udojowego dla procesu dojenia ssącego, zapewniającej bardzo dobre przyleganie nawet przy bardzo różnych rozmiarach sutków i przy niewielkim podciśnienia dojenia, nie powodującej wnikania powietrza, nie przesuwającej się w górę nawet przy niewielkim ciężarze zespołu kubków udojowych, a także nie powodującej zaciskania sutków, a zatem umożliwiającej wydojenie prawie całej osiągalnej ilości mleka, bez konieczności przeprowadzania dodatkowego dodajania.

Nakładka, zwłaszcza do stosowania z nieodkształcalną osłoną kubka udojowego w celu utworzenia dwukomorowego kubka udojowego, za pomocą którego następuje odciąganie mleka z sutka w procesie dojenia ssącego, w którym w fazie dojenia stosuje się podciśnienie udojowe a w fazie odpoczynku odbywa się masowanie sutka, która to nakładka zawiera część głowicową, która jest obrotowo symetryczna względem swo]ej osi wzdłużnej, oraz część tulejową, która jest połączona z częścią głowicową za pomocą części przejściowej, przy czym część głowicową stanowi rura pierścieniowa tworząca otwór wprowadzający dla sutka, według wynalazku charakteryzuje się tym, że wprowadzony do części tulejowej sutek, część przejściowa oraz rura pierścieniowa wyznaczają pierścieniową pustą przestrzeń, szerokość wewnętrzna otworu wprowadzającego rury pierścieniowej jest mniejsza niż maksymalna szerokość wewnętrzna części tulejowej, zaś rura pierścieniowa jest elementem elastycznym o promieniowo zwiększalnej na zewnątrz szerokości wewnętrznej jej otworu wprowadzającego oraz o zmiennej długości osiowej podczas wprowadzania sutka.

Korzystnie, rura pierścieniowa ma przewężenie po swojej promieniowo zewnętrznej stronie, i przewężenie po swojej promieniowo wewnętrznej stronie, które są rozmieszczone w kierunku obwodowym rury pierścieniowej w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi nakładki.

Korzystnie, część głowicowa po jej promieniowo zewnętrznej stronie w obszarze końca części przejściowej zwróconym do otworu wprowadzającego ma wgłębienie, które znajduje się, w kierunku obwodowym rury pierścieniowej, w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi nakładki.

Korzystnie, rura pierścieniowa po swojej promieniowo wewnętrznej stronie ma co najmniej jedno żebro, które znajduje się, w kierunku obwodowym rury pierścieniowej, w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi nakładki.

Korzystnie, rura pierścieniowa jest zamknięta i jest wypełniona gazem, cieczą, materiałem żelowym, materiałem piankowym albo innym materiałem lepkim.

Korzystnie, rura pierścieniowa jest zaopatrzona w otwór napełniający rurę pierścieniową lub połączony ze źródłem ciśnienia.

Korzystnie, ścianka rury pierścieniowej w obszarze końca części przejściowej zwróconego do otworu wprowadzającego, jest przerwana na całym obwodzie rury pierścieniowej, przy czym promieniowo zewnętrzny koniec ścianki jest rozmieszczony w kontakcie z promieniowo wewnętrznym końcem ścianki uszczelniając wnętrze rury pierścieniowej, oraz promieniowo zewnętrzny koniec jest przedłużony przez występ, który otacza koniec osłony kubka udojowego zwrócony do otworu wprowadzającego na co najmniej części długości osiowej osłony kubka udojowego.

Korzystnie, występ jest elementem przyłączanym do osłony kubka udojowego w różnych położeniach osiowych.

Korzystnie, rura pierścieniowa jest podzielona co najmniej jedną ścianką działową, która jest rozmieszczona w płaszczyźnie prostopadłej do osi wzdłużnej nakładki, na części rury, które są przesunięte osiowo względem siebie.

Korzystnie, w rurze pierścieniowej jest umieszczona rura.

Po nasunięciu nakładki według niniejszego wynalazku na sutek, którego grubość jest znacznie większa od szerokości rury pierścieniowej, następuje rozszerzenie elastycznej rury pierścieniowej przez sutek, i jej wydłużenie w kierunku osiowym. Dzięki takiemu rozszerzeniu i wydłużeniu osiowemu, zwiększa się pole powierzchni rury pierścieniowej spoczywającej na sutku, co z jednej strony zwiększa działanie uszczelniające, a z drugiej strony utrzymuje niewielką wartość nacisku na sutek. W przypadku, kiedy nakładka według niniejszego wynalazku jest nasuwana na sutek, który ma grubość tylko nieco większą od szerokości wewnętrznej rury pierścieniowej, podciśnienie dojenia, które podawane jest stale do części tulejowej daje w wyniku promieniowe wciągnięcie rury pierścieniowej do wewnątrz i w stronę spodu wymiona, a także oparcie się rury pierścieniowej na sutku z zachowaniem szczelności. W tym przypadku również osiąga się dużą, a zatem łagodnie działającą na sutek powierzchnię spoczynkową nakładki. Efekt zastosowania podciśnienia dojenia występuje oczywiście

PL 211 956 B1 również w przypadku sutków grubych. W przypadku sutków ustawionych skośnie, lub mających kształt nieregularny, rura pierścieniowa może odkształcać się do postaci nie wykazującej symetrii obrotowej, a zatem może miękko i szczelnie dostosowywać się do danego fizjologicznego kształtu geometrycznego. Tak więc, nakładka według wynalazku bez kłopotu dostosowuje się do różnych kształtów sutka. Ponadto, przez automatyczne zmniejszenie wewnętrznej szerokości gumowej nakładki sutkowej kompensuje się zwiotczenie sutków podczas dojenia, a zatem zapobiega się wnikaniu powietrza. Innymi słowy, pierścieniowa rura zawsze służy do uszczelniania, a nigdy do dojenia jako takiego. Ponadto, przy skonstruowaniu części uszczelniającej nakładki według wynalazku w postaci rury pierścieniowej, unika się częstego rozszerzania i napinania, i wynikającego stąd trwałego odkształcenia części głowicowej - jak to ma miejsce w przypadku wargi uszczelniającej - co daje większą trwałość, a zatem poprawia wydajność ekonomiczną.

Przedmiot wynalazku jest przedstawiony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w widoku w przekroju pierwszy przykład wykonania nakładki według niniejszego wynalazku, posiadającej kanał łączący z rurą pierścieniową, fig. 2 przedstawia w widoku w przekroju drugi przykład wykonania nakładki według niniejszego wynalazku w fazie dojenia, z wprowadzonym do niej cienkim sutkiem, fig. 3 przedstawia w widoku w przekroju drugi przykład wykonania nakładki według niniejszego wynalazku w fazie dojenia, z wprowadzonym do niej grubym sutkiem, fig. 4 przedstawia w widoku w przekroju trzeci przykład wykonania nakładki według niniejszego wynalazku, z rurą pierścieniową ukształtowaną w postaci podwójnej bańki, fig. 5 przedstawia w widoku w przekroju czwarty przykład wykonania nakładki według niniejszego wynalazku, z połączeniem w obszarze krawędzi przytrzymującej, fig. 6 przedstawia w widoku w przekroju piąty przykład wykonania nakładki według niniejszego wynalazku, zaopatrzonej w dodatkowe żebra przytrzymujące, fig. 7 przedstawia w widoku w przekroju szósty przykład wykonania nakładki według niniejszego wynalazku, z rurą pierścieniową, która może być otwierana przez rozwijanie, zaś fig. 8 przedstawia w widoku w przekroju siódmy przykład wykonania nakładki według niniejszego wynalazku, z rurą pierścieniową, która może być otwierana przez rozwijanie, i która może być regulowana w kierunku osiowym.

Dla ułatwienia dalszych objaśnień, ukierunkowanie i wskazywanie ustawień nakładek przedstawionych w niniejszym opisie odnosi się do położenia nakładki po jej nasunięciu na sutek. Część na figurach, która jest przedstawiona na górze jest zwrócona do spodu wymiona, natomiast część dojarki mechanicznej prowadząca do zbiornika gromadzącego mleko przylega do części nakładki przedstawionej na dole.

Na fig. 1 przedstawiono pierwszy korzystny przykład wykonania niniejszego wynalazku. W tym przykładzie wykonania, nakładka 10 zawiera część tulejową 14, krawędź przytrzymującą 20 do nasadzania na osłonę 40, część przejściową 22 łączącą górną krawędź 24 trzonu lub części tulejowej w obszarze górnego końca 42 osłony 40 z krawędzią przytrzymującą 20, oraz część głowicową 12, która jest również połączona w obszarze górnego końca 42 osłony 40 zarówno z częścią przejściową 22, jak i krawędzią przytrzymującą 20. Te elementy, które są częścią wnętrza kubka udojowego, są szczelnie połączone ze sobą, co jest obecnie wymagane z powodów higienicznych. Podciśnienie dojenia doprowadzane jest do wnętrza 25 części tulejowej 14. Nakładka 10 ma - z wyjątkiem szczegółów, które zostaną opisane później - symetrię obrotową względem jej osi wzdłużnej, i jest wstawiona w górną część osłony 40, przy czym krawędź przytrzymująca 20 jest nasunięta na jej górny koniec 42. Możliwe jest również wytwarzanie nakładki 10 bez krawędzi przytrzymującej 20, przy czym w tym przypadku byłby zastosowany inny sposób zamocowania na osłonie 40, na przykład za pomocą pasowania wtłaczanego.

Część głowicową 12 stanowi rura pierścieniowa 16, współosiowa z częścią tulejową 14, definiująca otwór wprowadzający 18 dla sutka Z, i mająca różne kształty zależnie od docelowego zastosowania lub pożądanego dopasowania. Wewnętrzna szerokość rury pierścieniowej 16 przedstawionej na fig. 1 jest znacznie mniejsza od maksymalnej wewnętrznej szerokości części tulejowej 14, lecz może być także w przybliżeniu o tej samej co ona wielkości. W przypadku, kiedy wewnętrzna szerokość rury pierścieniowej 16 w stanie nieodkształconym jest większa od maksymalnej wewnętrznej szerokości części tulejowej 14, rura pierścieniowa 16 musi być ukształtowana tak, że jej szerokość wewnętrzna - przynajmniej w fazie dojenia - jest mniejsza od maksymalnej wewnętrznej szerokości części tulejowej 14, która jest wtedy rozszerzona. Rura pierścieniowa 16 jest zamknięta, tak że objętość wnętrza 15 zamkniętego rurą pierścieniową 16 - poza ściśnięciem w wyniku zmiany kształtu pozostaje w zasadzie stała. W tym przykładzie wykonania, rura pierścieniowa 16 jest wypełniona powietrzem o określonym ciśnieniu.

PL 211 956 B1

Korzystne jest, jeżeli rura pierścieniowa 16 zawiera otwór 50, który, w niniejszym przykładzie wykonania rozciąga się również przez krawędź przytrzymującą 20 (przedstawioną po prawej stronie fig. 1). Taki otwór 50 może, w rozwiązaniu alternatywnym, być zaprojektowany tak, aby dochodził do rury pierścieniowej 16, na przykład w kierunku promieniowym. Przez ten otwór 50, wnętrze 15 może być zasilane ciśnieniem lub może być wypełniane odpowiednim materiałem. Dzięki temu można zmieniać sztywność lub podatność, czyli dostosowywalność, jak również, zależnie od danego ukształtowania rury pierścieniowej 16 jej kształt, a zwłaszcza jej szerokość wewnętrzną. Zatem, podczas operacji dojenia, kiedy sutek Z zaczyna wiotczeć, można na przykład przez zwiększenie ciśnienia we wnętrzu 15 zwiększyć wewnętrzną szerokość rury pierścieniowej 16, i w razie potrzeby zwiększyć nacisk podtrzymujący rury pierścieniowej 16 wywierany na sutek Z, a zatem uniknąć niebezpieczeństwa wnikania powietrza. Następna zaleta takiego rozwiązania polega na tym, że przez zmiany ciśnienia we wnętrzu 15 możliwe jest generowanie wibracji wywierających działanie stymulujące na sutek Z i wymię. Takie zmiany ciśnienia są zwykle generowane przez urządzenie sterujące zwane pulsatorem.

Zamiast powietrza, wnętrze 15 może być wypełniane innym gazem, cieczą (oczywiście ewentualnie również wodą), jak również materiałem tworzącym żel lub pianę. W przypadku niestosowania otworu 50, po wytworzeniu nakładki można w taki sposób dobrać ciśnienie materiału wypełniającego, aby rura pierścieniowa 16 przybrała pewien kształt. Jest to szczególnie korzystne w przypadku, kiedy ścianki rury pierścieniowej 16 są stosunkowo cienkie, a wnętrze 15 jest wypełnione żelem.

Jednakże, rura pierścieniowa 16 nie musi być zamknięta, to znaczy otwór 50 może pozostawać otwarty. W tym przypadku przy wytwarzaniu rury pierścieniowej 16 konieczne jest użycie materiału o odpowiedniej grubości ścianek, tak aby rura pierścieniowa 16 zachowywała swój kształt bez stosowania ciśnienia wewnętrznego.

Dolna część rury pierścieniowej 16 i część przejściowa 22 tworzą między sobą pustą przestrzeń 30, której przeznaczenie zostanie opisane poniżej.

Na fig. 2 do 8 przedstawiono następne przykłady wykonania niniejszego wynalazku. Części już przedstawione na fig. 1, i opisane w związku z nią, mają te same oznaczenia odsyłające, i nie są opisywane poniżej. Również inne stwierdzenia dokonane w związku z pierwszym przykładem wykonania co do kształtu i funkcji mają zastosowanie -jeżeli nie stwierdza się inaczej - do wszystkich innych przykładów wykonania.

Figura 2 i 3 umieszczone jedna obok drugiej, przedstawiają odkształcanie się rury pierścieniowej 16 nakładki 10 według drugiego przykładu wykonania wynalazku przy wprowadzaniu sutków Z, odpowiednio cienkiego i grubego, oraz sposób, w jaki się ona do nich przystosowuje. Natychmiast po wprowadzeniu cienkiego sutka Z do części głowicowej 12, mającej tylko nieco węższą rurę pierścieniową 16, rura pierścieniowa 16 spoczywa na sutku Z z tylko niewielkim naciskiem. Rura pierścieniowa 16 jest tutaj wypchnięta nieco w kierunku promieniowym na zewnątrz, i zmieniony jest jej kształt w kierunku osiowym. W ten sposób zwiększa się jej powierzchnia podtrzymująca na sutku Z, a zatem również jej działanie uszczelniające. W przykładzie wykonania, w którym nie stosuje się otworu 50 w rurze pierścieniowej 16, ten wzrost powierzchni podtrzymującej może być sterowany przez odpowiedni dobór ciśnienia wewnętrznego generowanego we wnętrzu 15 rury pierścieniowej 16 po jej wytworzeniu. W całej pustej przestrzeni 30, w wyniku ciśnienia otoczenia, podciśnienie dojenia w części tulejowej 14 wywiera pewną siłę (wskazaną strzałką A), skierowaną w stronę spodu, na rurę pierścieniową 16, a zatem ciągnie rurę pierścieniową 16 do dołu. Zostaje przy tym zwiększony również nacisk podparcia rury pierścieniowej 16, a powierzchnia podtrzymująca powiększa się. Taką sytuację przedstawiono na fig. 2.

Z fig. 3 widać wyraźnie, że po wprowadzeniu sutka grubszego, rura pierścieniowa 16 jest odkształcona bardziej w kierunku promieniowym na zewnątrz i w kierunku osiowym. Oczywiście, w tym przypadku występuje większa siła podpierająca niż po wprowadzeniu sutka cieńszego, która jednakże nie powoduje zaciśnięcia sutka Z, jak w przypadku nakładek konwencjonalnych, lecz zamiast tego siła podpierająca jest wywierana na większe pole powierzchni -skutkiem tego nacisk podtrzymujący się zmniejsza. Z porównania fig. 2 i 3 wynika w sposób oczywisty, że nakładka 10 według niniejszego wynalazku jest przydatna dla bardzo dużego zakresu wymiarów sutków Z. Zgodnie z widokiem z fig. 3, ukazującym stan ssania, gruby sutek Z przylega bardzo szczelnie do części tulejowej 14, a zatem, jak się wydaje, uszczelnia pustą przestrzeń 30 w stosunku do podciśnienia dojenia przykładanego poniżej sutka Z. Z drugiej strony jednakże nie jest tak, że w fazie dojenia część tulejową 14 całym obwodem przylega ciasno do i uszczelnia się o sutek Z, lecz mogą przy tym powstać zmarszczenia, powodujące powstanie połączenia z pustą przestrzenią 30. Z kolei takie zmarszczenia powstają zwykle przy przejściu

PL 211 956 B1 do fazy spoczynkowej, tak że siła skierowana w stronę spodu, i opisana w związku z fig. 2 działa na rurę pierścieniową 16 również w przypadku grubych sutków Z.

Figura 4 przedstawia trzeci przykład wykonania wynalazku, w którym rura pierścieniowa 16 ukształtowana jest w postaci podwójnej bańki, przez zastosowanie rozmieszczonego promieniowo na zewnątrz przewężenia 17 i przewężenia 19 rozmieszczonego promieniowo do wewnątrz. Przewężenia 17, 19 tworzą połączenia sprężynujące, za pomocą których można zmieniać osiową długość rury pierścieniowej 16, jak to pokazano podwójną strzałką B po lewej stronie fig. 4, przedstawiającej stan, w którym rura pierścieniowa 16 jest ściśnięta w stosunku do stanu przedstawionego po prawej stronie fig. 4. Na sprężynujących połączeniach rura pierścieniowa 16 może być również przegubowo odchylana względem osi. Taka możliwość odchylania jest szczególnie korzystna w przypadkach, kiedy nakładka 10 jest nasunięta na sutek Z odchodzący od wymiona nie pionowo do dołu, lecz ukośnie. Odchylanie zapobiega umieszczenia sutka Z w otworze wprowadzającym 18 w takim ukośnym położeniu, w którym występuje wnikanie powietrza wskutek tego skośnego ułożenia. Jest zrozumiałe, że można stosować również kilka takich przewężeń, które niekoniecznie muszą być rozmieszczone parami, jak w powyższym przykładzie. Ponadto, połączenia sprężyste mogą być zaprojektowane tak, że przez stosowanie zmian ciśnienia można powodować silniejsze pionowe przemieszczenia całego kubka udojowego, co zapewnia dodatkową stymulację i rozładowanie napięcia mięśniowego. Podobne dwustronne połączenie sprężyste znane jest ze wspomnianego wcześniej dokumentu DE 196 35 719 A1. Jednak w tym dokumencie to sprężyste połączenie ogranicza wydłużenie przestrzeni między częścią tulejową a sztywną osłoną, zatem to wydłużenie nieuchronnie zależy od zmian ciśnienia sterowanych przez pulsator określający fazy ssania i spoczynku. Połączenie sprężyste opisane w tym dokumencie nie ogranicza rury pierścieniowej spoczywającej w charakterze środka uszczelniającego na sutku, i wyznaczającej położenie kubka udojowego na sutku, lecz przemieszcza się w zasadzie w tym samym kierunku, co część rurowa.

Zgodnie z przykładem wykonania przedstawionym na fig. 5, część głowicowa 12 po jej zewnętrznej promieniowo stronie, odpowiednio w obszarze górnego końca 42 osłony 40 lub w obszarze górnego końca 21 krawędzi przytrzymującej 20, ma wgłębienie 13, które jest podobne do przewężenia 17, i jest rozmieszczone w płaszczyźnie w zasadzie prostopadłej do osi wzdłużnej nakładki 10 w kierunku obwodowym rury pierścieniowej 16, zaś rura pierścieniowa 16 może być przemieszczana lub pochylana łatwiej, zarówno promieniowo na zewnątrz albo do wewnątrz. Połączenie sprężyste dla sprężystego odchylania rury pierścieniowej 16 jest również ukształtowane przez to wgłębienie 13 wraz z wgłębieniem wyznaczonym przez powierzchnię czołową pustej przestrzeni 30. W szczególności, pochylanie do wewnątrz jest bardzo pożądane w przypadku dojenia cienkich sutków Z, lub kiedy sutek Z wiotczeje podczas operacji dojenia i część głowicowa 12 spoczywa na sutku Z z większym naciskiem. Linią przerywaną po prawej stronie fig. 5 wskazano położenie rury pierścieniowej 16 przed jej pochyleniem promieniowo do wewnątrz.

Figura 6 przedstawia następny przykład wykonania wynalazku. Rura pierścieniowa 16 zawiera trzy pierścieniowe wargi stanowiące żebra 32, 33, 34 wystające na jej promieniowo wewnętrznej stronie i rozmieszczone w płaszczyźnie w zasadzie prostopadłej do wzdłużnej osi nakładki 10 w jej kierunku obwodowym. Te pierścieniowe wargi, których można stosować mniej lub więcej niż przedstawione trzy, poprawiają przyleganie nakładki 10 do sutka Z i zapobiegają przesuwaniu lub przemieszczaniu się w górę nakładki 10, w kierunku spodu wymiona.

W przypadku, gdy rura pierścieniowa 16 jest podrzędnie podzielona dwiema lub więcej niż dwiema poprzecznymi ściankami (na tej figurze nie przedstawionymi) rozmieszczonymi na przykład w płaszczyźnie przechodzącej przez oś wzdłużną - na odpowiednie segmenty pierścieniowe, z których każdy za pośrednictwem odpowiedniego otworu 50 może być oddzielnie poddawany działaniu ciśnienia lub zmian ciśnienia przy zachowaniu minimalnego ciśnienia wymaganego do uszczelnienia, za pomocą stosowania na przemiennych zmian ciśnienia, można powodować wahliwe przemieszczenia kubków udojowych, a zatem może się odbywać dodatkowe masowanie i stymulowanie sutka Z. Zgodnie z widokiem z fig. 6 istnieje również możliwość stosowania ścianki działowej 54 rozmieszczonej w płaszczyźnie w zasadzie prostopadłej do osi wzdłużnej nakładki 10, i podzielenia rury pierścieniowej 16 na górną część 56 rury i dolną część 58 rury. W tym przypadku, za pomocą odpowiedniej zmiany fazy ciśnienia w tych częściach rurowych, jedna część rury może być zawsze wykorzystywana do uszczelnienia a odpowiednia druga część do masowania sutka Z. Oczywiście, możliwe jest również stosowanie kilku takich ścianek działowych.

PL 211 956 B1

Figura 7 przedstawia rurę pierścieniową 16 według kolejnego przykładu wykonania wynalazku, która zawiera, po stronie promieniowo zewnętrznej, rurowo ukształtowany występ 36 rozciągający się od obszaru górnego końca 42 osłony 40 lub od górnego końca 21 krawędzi przytrzymującej 20 do spodu, i szczelnie obejmujący krawędź przytrzymującą 20 przynajmniej na części jej długości osiowej. Ścianka rury pierścieniowej 16 jest przerwana na jej całym obwodzie, symetrycznie względem jej osi wzdłużnej. Promieniowo wewnętrzny koniec 44 i promieniowo zewnętrzny koniec 45 ścianki leżą nawzajem blisko siebie, i uszczelniają wnętrze 15 rury pierścieniowej 16. Występ 36 jest połączony z promieniowo zewnętrznym końcem 45 nieciągłej ścianki, a krawędź przytrzymująca 20, jak również rura pierścieniowa 16 są połączone z promieniowo wewnętrznym końcem 44 ścianki. Tym samym przez odciągnięcie w górę występu 36 możliwe jest, odpowiednio, otwarcie lub odwinięcie rury pierścieniowej 16, z zapewnieniem w ten sposób dostępu do wnętrza 15, co może mieć również duże znaczenie w odniesieniu do uproszczenia wytwarzania.

Ponadto, opisana powyżej możliwość otwierania rury pierścieniowej 16 umożliwia wprowadzenie do rury pierścieniowej 16 dodatkowej rury 60, jak to pokazano po lewej stronie fig. 7. W tym przypadku, rura 60 jest wypełniona, korzystnie, gazem, cieczą, albo żelowym, pianowym lub innym odpowiednim materiałem lepkim, w celu utrzymania stabilności wymiarowej. Ponieważ rura 60 nie może wchodzić sama w kontakt z udojonym mlekiem, ta dwururowa konstrukcja ma tę zaletę, że na rurę 60 można wykorzystywać dowolne materiały uszczelniające, które nie nadają się na części mające kontakt z mlekiem. Może to być korzystne w stosunku do kosztów wytwarzania lub do szczelności konstrukcji z wypełnioną rurą 60. Przeciwnie, w przypadku rury pierścieniowej 16 gumowej nakładki sutkowej, w wielu przypadkach wykonanej z silikonu, który w długim czasie nie zachowuje szczelności, przynajmniej względem powietrza, wolno stosować tylko te materiały, które są dopuszczalne na części mające kontakt z mlekiem, ponieważ nie można całkowicie uniknąć kontaktu z mlekiem.

W przykładzie przedstawionym po prawej stronie fig. 7, występ 36 po jego promieniowo wewnętrznej stronie ma profilowany pierścieniowy występ 38 sprzęgający się z odpowiednim wgłębieniem w krawędzi przytrzymującej 20, tym samym zapewniając mocne zamocowanie do niego. Poza tym, występ 36 ma na spodzie otaczający występ 37, który obejmuje osiowo krawędź przytrzymującą 20, a zatem dodatkowo poprawia połączenie między tymi dwiema częściami. W razie potrzeby, połączenie między krawędzią przytrzymującą 20 i otaczającym występem 37 może być rozerwane przez wyciąganie pierścieniowego występu 38 z odpowiedniego wgłębienia. Dla wzmocnienia połączenia między tymi dwiema częściami, wokół występu 36 może być rozmieszczony pasek 39. Inną możliwość konstrukcyjnego ukształtowania krawędzi przytrzymującej 20 i występu 36, ułożonych jedno na drugim, przedstawiono po lewej stronie fig. 7, gdzie każda powierzchnia składa się z pierścieniowych łebków 43 rozmieszczonych przylegle do siebie w kierunku osiowym, przy czym każdy z pierścieniowych łebków 43 krawędzi przytrzymującej 20 jest komplementarny względem odpowiedniego pierścieniowego zagłębienia w występie 36 i na odwrót.

Figura 8 przedstawia wykorzystanie struktury łebków 43 przedstawionej po lewej stronie fig. 7, w odpowiedniej konstrukcji. Kiedy łebki 43 są ukształtowane równomiernie, i otaczający występ 37 pasuje do podziałki wyznaczonej przez łebki 43, występ 36 może być przymocowany do krawędzi przytrzymującej 20 na różnych wysokościach lub położeniach osiowych, odpowiednio. Dzięki temu można osiągnąć możliwość regulowania osiowej długości rury pierścieniowej 16, co symbolicznie zaznaczono podwójną strzałką C. Przy odpowiedniej konstrukcji rury pierścieniowej 16, w szczególności w odniesieniu do zastosowanego materiału, grubości ścianek i formy odlewniczej, można zmieniać również szerokość wewnętrzną rury pierścieniowej 16, co zilustrowano podwójną strzałką D.

Opisane powyżej nakładki mogą być, choć niekoniecznie, wykonane z gumy, a także można je również wytwarzać z silikonu lub innych elastomerów, które są odpowiednie do wykorzystania z częściami mającymi kontakt z mlekiem.

Jest oczywiste, że wynalazek nie jest ograniczony do przedstawionych i opisanych powyżej przykładów wykonania. Na przykład, dokładny kształt rury pierścieniowej 16 może być dostosowany do wymagań praktycznych lub projektu konstrukcyjnego, bądź też poszczególne części mogą być wykonane zgodnie z wymaganiami wytwarzania. Poza tym, należy zauważyć, że charakterystyczne cechy rozwiązania według wynalazku, które opisano w odniesieniu do poszczególnych przykładów wykonania wynalazku mogą również występować w odniesieniu do innych przykładów wykonania wynalazku, jeżeli nie stwierdzono inaczej, i nie występują oczywiste względy techniczne. Jako przykłady takich cech można wymienić pierścieniowe wargi, podział podrzędny rury pierścieniowej 16 lub

PL 211 956 B1 stosowanie dodatkowej rury 60 w rurze pierścieniowej 16, możliwość otwarcia rury pierścieniowej 16 i możliwość osiowej regulacji rury pierścieniowej 16, jak również stosowanie przewężeń i wgłębień.

Claims (10)

1. Nakładka, zwłaszcza do stosowania z nieodkształcalną osłoną kubka udojowego w celu utworzenia dwukomorowego kubka udojowego, za pomocą którego następuje odciąganie mleka z sutka w procesie dojenia ssącego, w którym w fazie dojenia stosuje się podciśnienie udojowe a w fazie odpoczynku odbywa się masowanie sutka, która to nakładka zawiera część głowicową, która jest obrotowo symetryczna względem swojej osi wzdłużnej, oraz część tulejową, która jest połączona z częścią głowicową za pomocą części przejściowej, przy czym część głowicową stanowi rura pierścieniowa tworząca otwór wprowadzający dla sutka, znamienna tym, że wprowadzony do części tulejowej (14) sutek (Z), część przejściowa (22) oraz rura pierścieniowa (16) wyznaczają pierścieniową pustą przestrzeń (30), szerokość wewnętrzna otworu wprowadzającego (18) rury pierścieniowej (16) jest mniejsza niż maksymalna szerokość wewnętrzna części tulejowej (14), zaś rura pierścieniowa (16) jest elementem elastycznym o promieniowo zwiększalnej na zewnątrz szerokości wewnętrznej jej otworu wprowadzającego (18) oraz o zmiennej długości osiowej podczas wprowadzania sutka (Z).

2. Nakładka według zastrz. 1, znamienna tym, że rura pierścieniowa (16) ma przewężenie (17) po swojej promieniowo zewnętrznej stronie, i przewężenie (19) po swojej promieniowo wewnętrznej stronie, które są rozmieszczone w kierunku obwodowym rury pierścieniowej (16) w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi nakładki (10).

3. Nakładka według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że część głowicowa (12) po jej promieniowo zewnętrznej stronie w obszarze końca części przejściowej (22) zwróconym do otworu wprowadzającego (18) ma wgłębienie (13), które znajduje się, w kierunku obwodowym rury pierścieniowej (16), w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi nakładki (10).

4. Nakładka według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że rura pierścieniowa (16) po swojej promieniowo wewnętrznej stronie ma co najmniej jedno żebro (32, 33, 34), które znajduje się, w kierunku obwodowym rury pierścieniowej (16), w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi nakładki (10).

5. Nakładka według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że rura pierścieniowa (16) jest zamknięta i jest wypełniona gazem, cieczą, materiałem żelowym, materiałem piankowym albo innym materiałem lepkim.

6. Nakładka według zastrz. 5, znamienna tym, że rura pierścieniowa (16) jest zaopatrzona w otwór (50) napełniający rurę pierścieniową lub połączony ze źródłem ciśnienia.

7. Nakładka według zastrz. 1 albo 2, albo 6, znamienna tym, że ścianka rury pierścieniowej (16) w obszarze końca części przejściowej (22) zwróconego do otworu wprowadzającego (18), jest przerwana na całym obwodzie rury pierścieniowej (16), przy czym promieniowo zewnętrzny koniec (45) ścianki jest rozmieszczony w kontakcie z promieniowo wewnętrznym końcem (44) ścianki uszczelniając wnętrze (15) rury pierścieniowej (16), oraz promieniowo zewnętrzny koniec (45) jest przedłużony przez występ (36), który otacza koniec osłony (40) kubka udojowego zwrócony do otworu wprowadzającego (18) na co najmniej części długości osiowej osłony (40) kubka udojowego.

8. Nakładka według zastrz. 7, znamienna tym, że występ (36) jest elementem przyłączanym do osłony (40) kubka udojowego w różnych położeniach osiowych.

9. Nakładka według zastrz. 1 albo 2, albo 6, znamienna tym, że rura pierścieniowa (16) jest podzielona co najmniej jedną ścianką działową (54), która jest rozmieszczona w płaszczyźnie prostopadłej do osi wzdłużnej nakładki (10), na części (56, 58) rury, które są przesunięte osiowo względem siebie.

10. Nakładka według zastrz. 1 albo 2, albo 6, znamienna tym, że w rurze pierścieniowej (16) jest umieszczona rura (60).