PL208690B3 - Moduł budowlany i sposób wznoszenia ścian obiektów budowlanych z modułów - Google Patents

Abstract

Moduł co najmniej z jednym wyprofilowanym na zewnątrz płaszczem (2) ma segmentową konstrukcję nośnych żeber (1), utworzoną z kostek i przystawek (1b), sztywno zespolonych z kształtkami płaszcza. Kostki mają w części środkowej pionowo wykonane przelotowe otwory (14) na łączniki gwintowe ze śrubą. Przystawki (1b) są zespolone z kostkami korzystnie czołowym złączem wpustowo-wypustowym lub mają do zespalania wyprowadzone ramiona, obejmujące od góry i od dołu kostki. Sposób wznoszenia ścian obiektów budowlanych z modułów, która układa się warstwowo na podwalinie i po uszczelnieniu płaszczy obejmuje się u góry belką nośną, polega na tym, że w trakcie wznoszenia ścian każdy nakładany na siebie moduł łączy się z poprzednim modułem za pomocą łączników gwintowych, które przetyka się przez przelotowe otwory nośnych żeber.

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest udoskonalenie modułów budowlanych i sposobu wznoszenia ścian obiektów budowlanych z tych modułów, przedstawionych w opisie patentowym nr 206 724.

W wynalazku według patentu nr 206 724 moduł ma do konstrukcji wsporczej z nośnymi żebrami, usytuowanymi w ustalonych od siebie odległościach, przymocowany od strony bocznej wyprofilowany na zewnątrz płaszcz, utworzony z co najmniej jednej kształtki, usytuowanej podłużnie i zarazem poprzecznie względem nośnych żeber.

Moduł posiada jeden wyprofilowany na zewnątrz płaszcz lub dwa takie płaszcze przymocowane do konstrukcji wsporczej po obu jej stronach bocznych. Przy jednym wyprofilowanym na zewnątrz płaszczu do konstrukcji wsporczej z drugiej przeciwległej strony bocznej jest ewentualnie przymocowany płaski płaszcz. U góry i na dole do łączenia ze sobą sąsiednich modułów płaszcze mają odpowiednie współdziałające ze sobą złączne zakończenia, zaś w narożach wznoszonych z nich ścian mają od dołu i od góry wykonane zachodzące za siebie krzyżowo wycięcia. Na końcach modułu w otworach są mocowane zatyczki, dostosowane kształtem do wewnętrznego zarysu linii konturu jego poprzecznego przekroju.

Sposób wznoszenia ścian obiektów budowlanych z przedstawionych modułów według patentu nr 206 724 polega na tym, że na podwalinie umieszcza się pierwszy moduł ścienny i na złączne zakończenia płaszczy układa się pasmowe elastyczne uszczelki, a następnie nakłada się kolejne moduły ustalające równo na siebie nośne żebra i wprowadza się w miejsce styku klej dla utrwalenia stabilnej pionowej konstrukcji wsporczej, na którą u góry nakłada się belkę nośną, przy czym przy wznoszeniu narożnych ścian moduły w narożach układa się przemiennie krzyżowo i zaczepia się ze sobą od góry i od doł u uprzednio wykonanymi w nich wycięciami. Przed montaż em lub w trakcie montaż u moduł y wypełnia się materiałem termoizolacyjnym.

Celem wynalazku jest udoskonalenie modułu i sposobu wznoszenia ścian według opisu patentowego nr 206 724 poprzez zwiększenie sztywności wznoszonych konstrukcji ścian i stabilności powstałych obiektów budowlanych, przy jednoczesnym zapewnieniu od strony technologicznej wykonywanie powtarzalnych kształtowo modułów o odpowiedniej jakości, wymaganej dla tego rodzaju materiałów budowlanych.

Moduł według wynalazku, z co najmniej jednym wyprofilowanym na zewnątrz płaszczem, ma segmentową konstrukcję nośnych żeber, utworzoną z kostek i przystawek sztywno zespolonych z kształtkami płaszcza. Kostki mają w części środkowej pionowo wykonane przelotowe otwory na łączniki gwintowe. Przystawki są zespolone z kostkami korzystnie czołowym złączem wpustowo-wypustowym lub mają do zespolenia wyprowadzone ramiona, obejmujące od góry i od dołu kostki. Przeznaczony do skręcania modułów łącznik gwintowy stanowi korzystnie dwustronna śruba ze złączką i z nakrętką.

Sposób wznoszenia ścian obiektów budowlanych z przedstawionych modułów polega na tym, że w trakcie wznoszenia ścian każdy nakładany na siebie moduł łączy się dodatkowo z poprzednim za pomocą łączników gwintowych, które przetyka się przez pionowe otwory nośnych żeber.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunkach, na których fig. 1 przedstawia pierwszy przykład wykonania modułu budowlanego w widoku perspektywicznym z góry, fig. 2 - moduł z fig. 1 w przekroju poprzecznym przez skrajne nośne żebro konstrukcji wsporczej, fig. 3 moduł z fig. 1 w przekroju poprzecznym przez pozostałe nośne żebra konstrukcji wsporczej, fig. 4 - górną kształtkę płaszcza modułu w przekroju poprzecznym, fig. 5 - dolną kształtkę płaszcza modułu w przekroju poprzecznym, fig. 6 - przystawkę noś nego ż ebra w widoku z boku, fig. 7 - tą samą przystawkę z fig. 6 w widoku z góry, fig. 8 - kostkę nośnego żebra w przekroju pionowym, fig. 9 - tą samą kostkę z fig. 8 w widoku z góry, fig. 10 - drugi przykład wykonania modułu budowlanego w widoku perspektywicznym z góry, fig. 11 - moduł z fig. 10 w przekroju poprzecznym przez nośne żebro, fig. 12 trzeci przykład wykonania modułu w widoku perspektywicznym z góry od strony zewnętrznej ściany, fig. 13 - moduł z fig. 12 w przekroju poprzecznym przez nośne żebro, fig. 14 - rozłożony zestaw gwintowy do łączenia modułów w widoku z boku, fig. 15 - fragment ściany utworzonej z dwóch modułów z fig. 1 w przekroju pionowym poprzecznym, fig. 16 - fragment ś ciany z fig. 15 w przekroju wzdł u ż nym przez część środkową nośnego żebra, fig. 17 - zestaw warstwowy dwóch modułów z fig. 10 w przekroju pionowym poprzecznym, fig. 18 - fragmenty narożne ścian obiektu budowlanego w widoku z góry, fig. 19 - czwarty przykład wykonania modułu w przekroju pionowym poprzecznym przez nośne żebro, a fig. 20 - moduł w częściowym przekroju wzdł uż nym po linii A - A według fig. 19.

PL 208 690 B3

Moduł budowlany według wynalazku składa się konstrukcji wsporczej, stanowiącej nośne żebra 1 o budowie segmentowej, rozmieszczone w ustalonych sztywnością konstrukcji odległościach od siebie. Do konstrukcji wsporczej z jednej lub z obu stron bocznych, stanowiących zewnętrzną lub wewnętrzną stronę konstruowanej ściany, przymocowany jest wyprofilowany na zewnątrz płaszcz 2, utworzony z jednej lub kilku kształtek 3, usytuowanych podłużnie i zarazem poprzecznie względem nośnych żeber. Zespolone żebra mają korzystnie kształt graniastosłupa, ułożonego poziomo. Jego wysokość stanowi jednocześnie grubość żebra, która mierzona wzdłuż modułu wynosi rzędu kilku centymetrów. Płaszcz 2 jest wyprofilowany na zewnątrz na kształt obrobionego pnia drzewnego i może mieć gładką lub dowolnie rzeźbioną powierzchnię. Kształtki mają od spodu korzystnie płaską powierzchnię, zaś na zewnątrz są odpowiednio wyprofilowane do zarysu fragmentu płaszcza, który tworzą. Żebra usytuowane są względem płaszcza tak, że górne lub dolne czołowe ich ścianki są usytuowane w przybliżeniu na wysokości górnej i dolnej linii konturu płaszcza lub też nieco poniżej lub powyżej tej wysokości. Elementy modułu mogą być wykonane z drewna pochodzącego zarówno z drzew iglastych jak i liściastych i/lub tworzywa drewnopochodnego np. płyt wiórowych, częściowo z tworzywa sztucznego lub metalu, a także innych materiałów budowlanych o odpowiednich parametrach wytrzymałościowych. Łączone są ze sobą sztywno techniką klejenia i/lub za pomocą ogólnie znanych mechanicznych elementów łączących np. gwoździ, wkrętów, zszywek. Mechaniczne elementy łączące w tym wkręty i zszywki, używane do mocowania płaszcza do konstrukcji wsporczej są wprowadzane podczas montażu, dla uniknięcia ich widoczności z zewnątrz, od strony wewnętrznej modułu. Długość modułu może być dowolna, dobrana do długości ściany lub długości jej fragmentu, stosownie do wymogów projektu obiektu budowlanego. W przykładach wykonania zostały przedstawione dla pokazania budowy tylko krótkie moduły, które mogą być otrzymywane również z długich modułów przycinanych na wymaganą długość. Również grubość jak i kształt można dobrać stosownie do potrzeb projektowych, budując płaszcze z mniejszej lub większej ilości kształtek, mocowanych do odpowiedniej dobranej wymiarowo konstrukcji wsporczej.

Moduł przedstawiony w pierwszym przykładzie wykonania na fig. 1 - 9 ma nośne żebra 1 o konstrukcji segmentowej, do których z obu stron bocznych przymocowane są korzystnie techniką klejenia wypukłe płaszcze 2, które w przekroju poprzecznym mają od strony zewnętrznej zarys łuków. Płaszcz utworzony jest z dwóch wypukłych na zewnątrz kształtek 3, połączonych wzdłuż stykających się ze sobą brzegów czołowym złączem wpustowo-wypustowym z usztywniającym obcym lub własnym piórem 7. Płaskie od wewnątrz kształtki przylegają na całej powierzchni do prostokątnych ścianek żeber, zapewniając im na całej szerokości odpowiednią sztywność konstrukcji. Nośne żebra 1 są utworzone z kostek 1a, stanowiących podstawowy rdzeń nośny o zarysie prostopadłościanu i przystawek 1b o zarysie graniastosłupa ułożonego poziomo. Ściany boczne przystawki bezpośrednio przylegają do wewnętrznych ścianek kształtek 3 płaszcza 2, z którymi techniką klejenia są sztywno połączone. Niezależnie od połączenia klejowego, korzystnie od strony wewnętrznej, przystawki są dodatkowo połączone z kształtkami co najmniej dwoma poprowadzonymi na wprost płaszcza wkrętami wzmacniającymi konstrukcję. Przystawki mają szerokość liczoną wzdłuż modułu równą grubości kostki, ale mogą mieć również szerokość mniejszą lub większa od niej. W skrajnym wykonaniu połączone ze sobą od strony bocznej przystawki mogą stanowić jednorodną listwę w postaci łącznika, dodatkowo usztywniającego konstrukcję płaszcza na całej długości modułu. Kostki w części środkowej wzdłuż pionowej osi mają wykonane przelotowe otwory 14, przeznaczone do wprowadzenia zestawu łączników gwintowych, składających się z dwustronnej śruby 16, złączki 17 w postaci tulei z gwintem zewnętrznym i wewnętrznym, podkładki 18 oraz nakrętki 19. Przelotowy otwór 14 jest u dołu i u góry poszerzony tworząc u dołu gniazdo 20 na nakrętkę 19, a u góry gniazdo 21 na złączkę 17. Ponadto u góry wykonane jest na całej szerokości wybranie 22 na podkładkę 18. W zależności od rodzaju materiału, z którego są wykonane łączniki, śruba ze złączką albo złączka z nakrętką mogą stanowić zespolone elementy jednorodne. Stosownie do gabarytów tych elementów dobierana jest podkładka i odpowiednio są kształtowane gniazda. Przystawka zespolona jest z kostką techniką klejenia czołowym złączem 13, przy czym jeden z segmentów żebra ma wypust a drugi wpust, korzystnie w kształcie płetwy.

Segmentowa budowa nośnych żeber ułatwia od strony technologicznej wykonywanie płaszczy z kształtek, które mocowane techniką klejenia do samych przystawek 1 b nie wymaga stosowania dużych pras ze specjalistycznym oprzyrządowaniem dla nadania im odpowiedniego powtarzalnego profilu przestrzennego. Przystawki wykonuje się z materiałów o wysokich parametrach wytrzymałościowych, odpowiednich dla materiałów przeznaczonych na konstrukcje wsporcze.

PL 208 690 B3

Same płaszcze z przystawkami można wykorzystać jako elementy elewacyjne do tradycyjnych budynków z płaskimi ścianami.

Przy końcu modułu, od góry i od dołu, w płaszczach mogą być wykonane wycięcia 9 o szerokości dostosowanej do szerokości takiego samego wyprofilowanego zewnętrznie modułu, łączonego krzyżowo przy tworzeniu naroży ścian. W pobliżu wycięć moduły mogą być wzmocnione dodatkowymi żebrami. Łączna głębokość obu wycięć wynosi w przybliżeniu ½ wysokości płaszcza modułu. Taka konstrukcja wycięć umożliwia sztywne zespolenie ze sobą wszystkich tworzących naroża modułów, co zapewnia odpowiednią stabilność wznoszonych obiektów budowlanych. Przy narożach wznoszonych ścian, wystające części modułów mają otwarte od strony czołowej wyloty otworów, które zamyka się zatyczkami 11 w kształcie dostosowanym do wewnętrznego zarysu linii konturu poprzecznego przekroju modułu. Zatyczka w przekroju poprzecznym ma kształt wielokąta lub innej figury w przypadku wykonania w płaszczach od strony wewnętrznej np. łukowych wyżłobień. Od strony czołowej może mieć kołnierzowe odsadzenie 12, dostosowane kształtem do zewnętrznego zarysu linii poprzecznego przekroju modułu.

Część kostek żeber np. skrajne, na przeciwległych czołowych stronach w narożach, może mieć współdziałające ze sobą czopy 5 i gniazda 6 do warstwowego pionowego łączenia ze sobą sąsiednich modułów, niezależnie od występowania kostek 1a z przelotowymi otworami 14. Czopy są zamocowane na stałe bądź stanowią oddzielne elementy w rodzaju kołków o przekroju okrągłym, wtykanych w odpowiednie dopasowane gniazda w obu czołowych częściach tych żeber. Połączenia czopowe umożliwiają dokładne ustawienie względem siebie modułów przy wznoszeniu ścian obiektu budowlanego, co zapewnia zespolenie żeber na całych stykających się ze sobą powierzchniach czołowych.

Przy tworzeniu długiej zabudowy ściany moduły można łączyć ze sobą w tej samej warstwie od strony bocznej za pomocą śrub, które przetyka się przez otwory 15 przystawek 1b mocowanych na końcach modułu. W miejscach połączenia ścianki płaszcza uszczelnia się znaną masą typu silikon.

Przy wznoszeniu ścian, naprzeciwko przelotowych otworów kostek 1a żeber, podwalinę wyposaża się np. w gwintowany element typu złączki 17, który wprowadza się do jej gniazd i nakręca na uprzednio zamocowane śruby. Po nałożeniu na podwalinę, korzystnie zakotwioną do fundamentu, pierwszego modułu, poprzez przelotowe otwory 14 wkręca się ręcznie dwustronne śruby 16 w złączki podwaliny. Następnie na gwintowane górne końcówki śrub nakręca się następne złączki, które wprowadza się w gniazda 21. Po nałożeniu na kostki podkładek 18 wprowadza się na zewnętrzne gwinty złączek nakrętki, mocno dokręcając kluczem. Po uprzednim ułożeniu na górne zakończenia płaszczy uszczelek 23 nakłada się drugi moduł i łączy z dolnym takim samym zestawem łączników gwintowych. Na koniec na moduły nakłada się górną belkę nośną i również mocuje łącznikami gwintowymi.

Moduł przedstawiony w drugim przykładzie wykonania na fig. 10 i 11 ma wszystkie nośne żebra o konstrukcji segmentowej, takiej samej jak w przykładzie modułu pierwszego, z pionowo wykonanymi otworami przelotowymi. Płaszcz utworzony jest z trzech wypukle wyprofilowanych na zewnątrz kształtek 3 połączonych wzdłuż stykających się ze sobą brzegów, czołowymi złączami wpustowo-wypustowymi z usztywniającym piórem 7.

Jak przedstawiono na fig. 11 i 15 nawarstwione na siebie moduły tworzą między górnymi i dolnymi kształtkami 3 płaszczy dylatacyjne szczeliny, które są zakrywane przez elastyczne uszczelki 23, co zapewnia trwałość i szczelność konstrukcji budowlanej bez względu na warunki klimatyczne. W obrębie szczelin dylatacyjnych zewnętrzna powierzchnia górnej kształtki jest lekko wypukła, zaś powierzchnia dolnej kształtki jest płaska.

Zastosowanie zestawu łączników gwintowych pozwala na dokładne ustawianie się względem siebie nawarstwianych modułów, co eliminuje potrzebę formowania złącznych zakończeń płaszczy w obrębie tych szczelin, które częściowo mogły przejmować siły w kierunku poprzecznym. Takie łączenie ze sobą modułów pozwala na przejmowanie przez śruby 16 pionowych sił, a także sił w pozostałych kierunkach poziomych, zarówno w kierunku wzdłużnym jak i w kierunku poprzecznym.

Moduł przedstawiony w trzecim przykładzie wykonania na fig. 12 i 13 ma również nośne żebra 1 o takiej samej konstrukcji segmentowej jak poprzednie przykłady modułów z tym, że z jednej strony kostka 1a żebra ma płaską ścianę pionową bez wykonanego wpustu. Przy końcu płaszcze mogą mieć wycięcia do krzyżowego łączenia modułów w narożach. Z jednej strony bocznej do przystawki 1b żebra jest przymocowany wypukle wyprofilowany płaszcz 2, stanowiący zewnętrzną stronę ściany. Tak jak w poprzednim przykładzie wykonania, płaszcz ten jest utworzony z trzech zespolonych ze sobą

PL 208 690 B3 kształtek 3. Natomiast z drugiej strony bocznej do pionowo usytuowanych ścian kostek 1a przymocowany jest płaski płaszcz 2a, utworzony z jednego lub kilku elementów. U góry i na dole płaskie płaszcze mają korzystnie złączne zakończenia 8a.

Szczeliny 24 utworzone między przystawkami nośnych żeber i płaszczami 2 mogą być wykorzystane do przeprowadzania materiałów instalacyjnych. W odmianach wykonania np. z płaskimi płaszczami 2a, w żebrach mogą być wykonane dodatkowe przelotowe otwory 10, przeznaczone do tego celu.

Moduł przedstawiony w ostatnim przykładzie wykonania na fig. 19 i 20 różni się tym od poprzednich, że przystawka 1b nośnego żebra jest wykonana np. z metalowego płaskownika, odkształconego wzdłuż wewnętrznych krawędzi styku kształtek 3 płaszcza 2 tak, że utworzone boki zewnętrznymi powierzchniami przylegają do wewnętrznych płaskich powierzchni kształtek. U góry i na dole do zespolenia wyprowadzone są poziome ramiona 25, obejmujące częściowo od góry i od dołu kostkę 1b, w której wykonane są odpowiednie prostokątne wybrania dla uzyskania równych poziomych powierzchni czołowych. Przez wykonane otwory, z jednej strony przystawka jest mocowana wkrętami z kształtkami płaszcza, zaś z drugiej strony za pomocą wkrętów 26 jej ramiona 25 są mocowane do kostki. Po montażu ściany z zastosowaniem łączników gwintowych, ramiona przystawek są dodatkowo zespalane z kostkami poprzez docisk ich powierzchni czołowych. Przystawka ma szerokość mierzoną wzdłuż modułu równą grubości kostki lub mniejszą od niej. W przekroju pionowym poprzecznym tworzy zarys wielokąta z ilością boków dostosowaną do ilości kształtek w płaszczu. Tego rodzaju przystawki przeznaczone są zwłaszcza do budowy modułów o większych średnicach, mających płaszcze utworzone z trzech i większej ilości kształtek.

Moduły przedstawione na fig 1, 10 i 19 należy zaliczyć do modułów podstawowych o symetrycznej budowie, który następnie mogą być modyfikowane i tworzyć zestawy konstrukcyjne modułów o różnych wielkościach i kształcie zewnętrznych powierzchni ścian, dostosowanych do wymogów estetycznych i klimatycznych. Biorąc pod uwagę oszczędność materiału jak również wymogi jakościowe jakie stawiane są tego rodzaju materiałom budowlanym, z modułów mających płaszcze 2 wykonane z dwóch kształtek 3 można budować ściany o grubości powyżej 25 cm, które zapewniają dobrą izolację cieplną wznoszonych obiektów budowlanych. Dalsze zwiększenie izolacyjności uzyskuje się przez zwiększanie średnicy modułu. Przy średnicy przekraczającej 30 cm korzystnie płaszcze wykonuje się z trzech kształtek, a przy średnicach rzędu 40 cm z czterech kształtek.

Sposób wznoszenia ścian obiektów budowlanych z przedstawionych modułów polega na tym, że na podwalinie umieszcza się pierwszą warstwę modułów ściennych, którą poprzez pionowe otwory żeber zestawem łączników gwintowych skręca się z podwaliną i na górne zakończenia płaszczy układa się pasmowe elastyczne uszczelki, a następnie powtarzając czynności nakłada się kolejne warstwy modułów i skręca ze sobą ustalając równo na siebie nośne żebra, zaś na końcu u góry nakłada się belkę nośną, po czym poprzez przelotowe otwory w niej wykonane skręca się także łącznikami gwintowymi z ostatnią warstwą modułów. Przy wznoszeniu narożnych ścian moduły w narożach nakłada się przemiennie krzyżowo i zaczepia się za siebie od góry i od dołu wycięciami 9. Przed montażem lub w trakcie montażu ścian, wolne przestrzenie modułów wypełnia się materiałem termoizolacyjnym.

Podczas montażu, otwarte od strony czołowej końce modułów w narożach ścian, zamyka się szczelnie zatyczkami 11.

Podwalina ma górną część tak ukształtowaną, że nośne kostki żeber pierwszego modułu całymi dolnymi powierzchniami czołowymi przylegają do jej górnej powierzchni. To samo dotyczy górnej belki nośnej, której podstawa spoczywa bezpośrednio na kostkach żeber ostatniego modułu.

Niezależnie od możliwości krzyżowego łączenia modułów w narożach ścian występuje jak przedstawiono na fig. 18 również możliwość uciosowego formowania naroży. W przypadku budowy naroży prostokątnych końce modułów ścina się ukośnie pod kątem α wynoszącym 45° i następnie między łączące powierzchnie czołowe płaszcza modułów wprowadza się masę uszczelniającą typu silikon. Tym sposobem istnieje możliwość łatwego tworzenia naroży ścian, zarówno pod kątem ostrym jak i rozwartym. W tych przypadkach końce modułów narożnych ścina się ukośnie pod kątem wynoszącym korzystnie połowę wielkości tych kątów. Takie kształtowanie naroży jest możliwe ze względu na sztywne mocowanie ze sobą modułów z wykorzystaniem łączników gwintowych.

Moduły według wynalazku przeznaczone są do budowy ścian obiektów budowanych o różnym przeznaczeniu, w tym budynków mieszkalnych. Konstrukcja modułu umożliwia w dużej mierze tworzenie dowolnych a zarazem powtarzalnych na całej długości kształtów zewnętrznych. Lekkie i osz6

PL 208 690 B3 czędne materiałowo moduły spełniają wymogi jakościowe jakie stawiane są materiałom budowlanym i umożliwiają budowę tanich o dobrej izolacji cieplnej, stabilnych i odpornych na czynniki atmosferyczne obiektów budowlanych.

Claims (7)

1. Moduł budowlany do wznoszenia ścian obiektów budowlanych, zawierający konstrukcję wsporczą z nośnymi żebrami, usytuowanymi w ustalonych od siebie odległościach, do których przymocowany jest od strony bocznej wyprofilowany na zewnątrz płaszcz, utworzony z co najmniej jednej kształtki, usytuowanej podłużnie i zarazem poprzecznie względem żeber, według patentu nr 206 724, znamienny tym, że nośne żebra (1) mają segmentową konstrukcję, utworzoną z kostek (1a) i przystawek (1b), sztywno zespolonych z kształtkami (3) płaszcza (2).

2. Moduł według zastrz. 1, znamienny tym, że kostki (1a) i przystawki (1b) są zespolone ze sobą czołowym złączem (13) wpustowo-wypustowym.

3. Moduł według zastrz. 2, znamienny tym, że złącze (13) wpustowo-wypustowe jest wykonane w kształcie płetwy.

4. Moduł według zastrz. 1, znamienny tym, że przystawka (1b) ma do zespolenia wyprowadzone ramiona (25), obejmujące od góry i od dołu kostkę (1a).

5. Moduł według zastrz. 1 albo 2, albo 4, znamienny tym, że kostki (1a) nośnych żeber (1) mają w części środkowej pionowo wykonane przelotowe otwory (14) na łączniki gwintowe.

6. Moduł według zastrz. 5, znamienny tym, że łącznik gwintowy stanowi dwustronna śruba (16) ze złączką (17) i z nakrętką (19).

7. Sposób wznoszenia ścian obiektów budowlanych, zawierających konstrukcje wsporcze z nośnymi żebrami, do których z jednej strony lub z obu stron są przymocowane płaszcze, polegający na umieszczeniu na podwalinie pierwszego modułu, na zakończeniu płaszczy których układa się pasmowe elastyczne uszczelki, a następnie nakłada się kolejne moduły i górną belkę nośną, według patentu nr 206 724, znamienny tym, że w trakcie wznoszenia ścian każdy nakładany na siebie moduł łączy się z poprzednim za pomocą łączników gwintowych, które przetyka się przez pionowe otwory (14) uprzednio wykonane w kostkach (1a) nośnych żeber (1).