PL208348B1

PL208348B1 - Końcówka rury prowadzącej dodatki, zespół rury prowadzącej dodatki oraz sposób doprowadzania dodatku do metalu

Info

Publication number: PL208348B1
Application number: PL383714A
Authority: PL
Inventors: James T. Schwadron; Gregory P. Marzec; Leslie W. Niemi
Original assignee: Affival
Priority date: 2005-03-04
Filing date: 2006-03-04
Publication date: 2011-04-29
Also published as: AT504318B1; WO2006096559A2; PL383714A1; CA2599956A1; AT504318A2; CA2599956C; EP1853412A2; ATE526428T1; TR200706099T1; EP1853412A4; UA94219C2; US7829010B2; US20060216447A1; EP1853412B1; GB0717723D0; WO2006096559A3; JP2008531855A; ES2329860B2; EG24918A; BRPI0609345A2

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest końcówka rury prowadzącej dodatki, zespół rury prowadzącej dodatki oraz sposób doprowadzania dodatku do metalu, w szczególności do stopionego metalu.

Znane jest doprowadzanie dodatków do stopionego metalu, przy czym wtryskiwanie dodatków do kąpieli stopionego metalu jest często realizowane poprzez osłanianie dodatków metalowym płaszczem lub powłoką w celu utworzenia „drutu rdzeniowego”, a następnie dodawanie tego drutu rdzeniowego do kąpieli stopionego metalu, w której metalowy płaszcz lub powłoka na drucie topią się, uwalniając dodatki. Na przykład, dodatkiem, który można dodawać do stali, jest wapń. Wapniowi można nadać postać drutu izolowanego papierem i dodatkowym płaszczem/powłoką ze stali.

Do dodawania drutu rdzeniowego do kąpieli metalowej stosuje się podajnik (często nazywany „wtryskiwaczem”. Podajnik wyciąga drut rdzeniowy ze szpuli lub klatki, prostuje go i przepycha wyprostowany drut przez metalową rurę prowadzącą. Rura prowadząca jest na ogół stalową rurą o średnicy od 25 milimetrów do 150 milimetrów, w zależności od warunków sprzętowych. Często najlepsze prowadzenie jest wtedy, gdy średnica rury prowadzącej jest w dolnym końcu przedziału, na przykład pomiędzy 25 milimetrów, a 50 milimetrów. Metalowa rura prowadząca kieruje drut rdzeniowy na taką trajektorię, żeby drut rdzeniowy wchodził w kąpiel stopionego metalu w sposób ułatwiający rozpuszczanie się drutu rdzeniowego w stopionym metalu.

Na przykład, wapń jest silnie aktywny, ma małą gęstość w porównaniu ze stopioną stalą i tworzy parę w temperaturach stopionej stali, jeżeli rozpuszcza się w pobliżu powierzchni stopionej stali. W celu skierowania drutu głęboko w kąpiel metalową, a tym samym zabezpieczeniu go przed rozpuszczeniem się w pobliżu powierzchni kąpieli stopionej stali, można stosować rurę prowadzącą, którą można umieścić w pobliżu stopionej stali i której odporność pozwoli przetrwać rozbryzgi stopionej stali i żużla, podczas dodawania (wprowadzania) drutu z rdzeniem wapniowym do stopionej stali. Zazwyczaj drut rdzeniowy wprowadza się w stopioną stal w ciągu trzech czterech minut.

Jeśli rura prowadząca znajduje się blisko powierzchni stopionego metalu, to więcej dodatku znajduje się w stopionym metalu. „Odzysk” jest ilością dodatku zmierzoną w stopionym metalu, podzieloną przez ilość dodatku wtryśniętą do stopionego metalu. Odzysk dodatku wynika z kliku czynników. Prawie we wszystkich przypadkach pożądany jest większy odzysk. Do czynników wpływających na odzysk należą kąt wprowadzenia drutu rdzeniowego do kąpieli metalowej, prędkość wprowadzania drutu rdzeniowego do kąpieli metalowej oraz odległość pomiędzy końcówką rury prowadzącej a powierzchnią kąpieli metalowej.

Odzysk zazwyczaj jest lepszy, jeżeli koniec rury prowadzącej znajduje się blisko kąpieli metalowej. Jednakże z doświadczeń wynika, że odpadnięcie końca rury prowadzącej następuje albo wskutek stopienia albo utlenienia rury prowadzącej, albo też następuje zatkanie rury prowadzącej, jeśli rura prowadząca zostanie doprowadzona za blisko do kąpieli metalowej. Topienie, utlenianie i/lub zatykanie obserwowano, kiedy odległość pomiędzy rurą prowadzącą a kąpielą metalową była mniejsza niż jeden metr.

Dla uniknięcia takich warunków, na końcu, znajdującym się najbliżej stopionego metalu, można zastosować dużą, gęstą ceramiczną końcówkę. Jednakże taka końcówka jest wrażliwa na nawarstwianie się na ceramicznym końcu metalu i żużla. Ponadto waga końcówki utrudnia manipulowanie. Ponadto nawarstwiony materiał w końcu blokuje rurę prowadzącą, jeśli jest opuszczana w pobliże kąpieli metalowej.

Końcówka rury prowadzącej dodatki, zwłaszcza do zastosowania w metalurgii, zawierająca tuleję stałą mającą odbiorczy koniec i dozujący koniec oraz powierzchnię wewnętrzną wyznaczającą przelotowy otwór biegnący od odbiorczego końca do dozującego końca, według wynalazku charakteryzuje się tym, że posiada tuleję odrzucaną zawierającą papier względnie materiał ceramiczny i mającą koniec i kanał do doprowadzania dodatku, która to tuleja odrzucana usytuowana jest w przelotowym otworze tulei stałej i jest przymocowana do tulei stałej, przy czym w położeniu stosowania końcówki w kanale do doprowadzania dodatku tulei odrzucanej jest umieszczona rura prowadząca dodatki, przy czym obie tuleje, tuleja stała i tuleja odrzucana są umieszczone względem rury prowadzącej dodatki tak, że dozujący koniec tulei stałej oraz koniec tulei odrzucanej wystają poza koniec dozujący rury prowadzącej dodatki.

Korzystnie, końcówka zawiera ponadto, pomiędzy tuleją odrzucaną a tuleją stałą, ceramiczną zaprawę mocującą tuleję odrzucaną do tulei stałej.

PL 208 348 B1

Korzystnie, końcówka zawiera ponadto pierwszy łącznik biegnący od tulei stałej do tulei odrzucanej, mocujący tuleję odrzucaną do tulei stałej.

Korzystnie, pierwszy łącznik jest w postaci klamry.

Korzystnie, pierwszy łącznik przechodzi przez tuleję stałą.

Korzystnie, pierwszy łącznik wchodzi w tuleję odrzucaną.

Korzystnie, pierwszy łącznik wchodzi w kanał.

Korzystnie, końcówka zawiera ponadto drugi łącznik przechodzący przez tuleję odrzucaną. Korzystnie, drugi łącznik wchodzi w kanał.

Korzystnie, tuleja odrzucana zawiera karton.

Korzystnie, tuleja odrzucana zawiera ceramiczną matę.

Korzystnie, ceramiczna mata jest tkana.

Korzystnie, ceramiczna mata jest nietkana.

Korzystnie, tuleja stała zawiera materiał ceramiczny.

Zespół rury prowadzącej dodatki, zwłaszcza do stosowania w metalurgii, zawierający tuleję stałą mającą odbiorczy koniec i dozujący koniec oraz powierzchnię wewnętrzną wyznaczającą przelotowy otwór, biegnący od odbiorczego końca do dozującego końca, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera tuleję odrzucaną zawierającą papier względnie materiał ceramiczny i mającą koniec oraz kanał do doprowadzania dodatku, przy czym tuleja odrzucana jest umieszczona w przelotowym otworze tulei stałej i jest przymocowana do tulei stałej, który to zespół zawiera ponadto rurę prowadzącą dodatki umieszczoną w kanale do doprowadzania dodatku tulei odrzucanej i przymocowaną do tulei odrzucanej, przy czym obie tuleje, tuleja stała i tuleja odrzucana są usytuowane względem rury prowadzącej dodatki tak, że dozujący koniec tulei stałej i koniec tulei odrzucanej wystają poza koniec dozujący rury prowadzącej dodatki.

Korzystnie, rura prowadząca dodatki jest przymocowana do tulei odrzucanej przez pasowanie cierne.

Korzystnie, rura prowadząca dodatki jest przymocowana do tulei odrzucanej przez pasowanie na wcisk.

Korzystnie, tuleja stała wystaje poza koniec dozujący rury prowadzącej dodatki.

Korzystnie, zespół rury prowadzącej zawiera ponadto ceramiczną zaprawę pomiędzy tuleją odrzucaną a tuleją stałą, mocującą tuleję odrzucaną do tulei stałej.

Korzystnie, zespół rury prowadzącej zawiera ponadto pierwszy łącznik biegnący od tulei stałej do tulei odrzucanej mocujący tuleję odrzucaną do tulei stałej.

Korzystnie, pierwszy łącznik jest w postaci klamry.

Korzystnie, pierwszy łącznik przechodzi przez tuleję stałą.

Korzystnie, pierwszy łącznik wchodzi w tuleję odrzucaną.

Korzystnie, pierwszy łącznik wchodzi w kanał do doprowadzania dodatku.

Korzystnie, zespół rury prowadzącej zawiera ponadto drugi łącznik przechodzący przez tuleję odrzucaną.

Korzystnie, drugi łącznik wchodzi w kanał do doprowadzania dodatku.

Korzystnie, tuleja odrzucana zawiera karton.

Korzystnie, tuleja odrzucana zawiera ceramiczną matę.

Korzystnie, ceramiczna mata jest tkana.

Korzystnie, ceramiczna mata jest nietkana.

Korzystnie, tuleja stała zawiera materiał ceramiczny.

Sposób doprowadzania dodatku do metalu, w którym stosuje się zespół rury prowadzącej zawierający tuleję stałą mającą odbiorczy koniec i dozujący koniec oraz powierzchnię wewnętrzną wyznaczającą przelotowy otwór, biegnący od odbiorczego końca do dozującego końca, według wynalazku charakteryzuje się tym, że stosuje się zespół rury prowadzącej zawierający ponadto tuleję odrzucaną zawierającą papier względnie materiał ceramiczny, mającą koniec oraz kanał do doprowadzania dodatku, przez który doprowadza się dodatki, która to tuleja odrzucana jest usytuowana w otworze przelotowym tulei stałej i jest przymocowana do tulei stałej, przy czym w kanale do doprowadzania dodatku tulei odrzucanej umieszcza się rurę prowadzącą dodatki i mocuje się ją do tulei odrzucanej, zaś obie tuleje, tuleja stała i tuleja odrzucana są usytuowane w stosunku do rury prowadzącej dodatki tak, że dozujący koniec tulei stałej i koniec tulei odrzucanej wystają poza koniec dozujący rury prowadzącej dodatki, tuleję stałą pozycjonuje się blisko stopionego metalu tak, aby rura prowadząca dodatki pozostawała w pobliżu stopionego metalu oraz była zabezpieczona przed stopionym metalem za po4

PL 208 348 B1 mocą tulei stałej, podaje się dodatek do stopionego metalu poprzez doprowadzanie dodatku przez tuleję stałą i tuleję odrzucaną od odbiorczego końca tulei stałej w kierunku końca dozującego rury prowadzącej dodatki.

Korzystnie, stosuje się dodatek zawierający drut.

Korzystnym skutkiem rozwiązania według wynalazku jest opracowanie nowego urządzenia, zdolnego do wytrzymania temperatur i rozbryzgów żużla i metalu, z równoczesnym ograniczeniem nawarstwiania, a jednocześnie odpornego na mechaniczne ścieranie i siły udarowe pochodzące od drutu dodawanego do kąpieli stopionego metalu.

Korzystne skutki według wynalazku uzyskano w odniesieniu do końcówki do rury prowadzącej dodatki. Konstrukcja końcówki wykazuje szczególne zalety, gdy końcówka posiada tuleję stałą i tuleję odrzucaną. Tuleja stała zawiera pierwszy koniec lub koniec odbiorczy i drugi koniec lub koniec dozujący oraz powierzchnię wewnętrzną wyznaczającą przelotowy otwór, biegnący od pierwszego końca do drugiego końca. W tulei odrzucanej znajduje się, korzystnie kanał, którym można dostarczać dodatek, przy czym tuleja odrzucana znajduje się w przelotowym otworze w tulei stałej i jest przymocowana do tulei stałej.

W innym rozwiązaniu według wynalazku przedstawiono zespół rury prowadzącej. Taki zespół rury prowadzącej może składać się z rury prowadzącej i końcówki.

Zalety rozwiązania według wynalazku wynikają również z nowego sposobu doprowadzania dodatku, w którym zapewniono zespół rury prowadzącej. W skład zespołu rury prowadzącej wchodzi (a) tuleja stała mająca koniec odbiorczy i koniec dozujący oraz powierzchnię wewnętrzną wyznaczającą przelotowy otwór biegnący od końca odbiorczego do końca dozującego, (b) tuleja odrzucana mająca kanał, przez który można dostarczać dodatek, przy czym tuleja odrzucana znajduje się w przelotowym otworze w tulei stałej i jest przymocowana do tulei stałej, oraz (c) rura prowadząca dodatki znajdująca się w kanale tulei odrzucanej. Tuleję stałą można doprowadzić w pobliże stopionego metalu, a dodatek jest doprowadzany do stopionego metalu poprzez podawanie dodatku przez tuleję z końca odbiorczego do końca dozującego.

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania przedstawiono na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia rzut perspektywiczny, częściowo w przekroju, zespołu rury prowadzącej dodatki według wynalazku, używanego na rurze prowadzącej do podawania drutu rdzeniowego do stopionego metalu, fig. 2 - rzut z boku końcówki rury prowadzącej według wynalazku, fig. 3 - rzut boczny w przekroju końcówki rury prowadzącej według wynalazku, fig. 4 - rzut od końca końcówki pokazanej na fig. 3, fig. 5 - rzut boczny w przekroju końcówki rury prowadzącej według wynalazku, fig. 6 - rzut boczny w przekroju końcówki rury prowadzącej według wynalazku, fig. 7 - rzut boczny w przekroju końcówki rury prowadzącej według wynalazku oraz fig. 8 - schemat blokowy przedstawiający sposób doprowadzania dodatków według wynalazku.

Wynalazek przedstawiono. w przykładzie wykonania postaci końcówki 10 do rury 46 prowadzącej dodatki. Na fig. 1 do fig. 4 przedstawiono przykład takiej końcówki 10. W skład końcówki 10 wchodzi, korzystnie, tuleja stała 13 i tuleja odrzucana 16. W jednym z przykładów wykonania wynalazku, tuleja stała 13 ma ściankę o grubości od około 10 milimetrów do 15 milimetrów, średnicę D około 80 milimetrów do 90 milimetrów, a tuleja odrzucana 16 ma ściankę o grubości od około 7 milimetrów do około 11 milimetrów.

Tuleja stała 13 może być wykonana z materiału ceramicznego, takiego jak, na przykład, tlenek aluminium lub aluminium-grafit. Tuleja stała 13 może mieć odbiorczy koniec 19 i dozujący koniec 22. Tuleja stała 13 może mieć powierzchnię wewnętrzną 25 wyznaczającą przelotowy otwór 28 biegnący od odbiorczego końca 19 do dozującego końca 22.

Tuleja odrzucana 16 może być z kartonu, przykładowo z tektury.

Alternatywnie, tuleja odrzucana 16 może być z włókienniczego/włóknistego materiału ceramicznego, tkanego lub włókninowego. Przykładem włókienniczego materiału ceramicznego jest BTU-Block. W tulei odrzucanej 16 moż e znajdować się kanał 31 do doprowadzania dodatków, którym moż e być doprowadzany dodatek. Po zetknięciu się stopionego metalu lub żużla z taką tuleją odrzucaną 16, część odrzucanej tulei 16 może się spalić lub stopić, w zależności od materiału. Po spaleniu się lub stopieniu tulei odrzucanej 16, stopiony metal lub żużel spada z powrotem do kąpieli 37 stopionego metalu, zapobiegając w ten sposób przywarciu stopionego metalu i żużla do końcówki 10, co z kolei zapobiega nawarstwianiu się metalu i żużla.

W zalecanym przykł adzie wykonania tuleja odrzucana 16 znajduje się zwykle w przelotowym otworze 28 tulei stałej 13, przymocowana do tulei stałej 13. Pomiędzy tuleją odrzucaną 16 a tuleją

PL 208 348 B1 stałą 13 może znajdować się materiał spajający 40, taki jak zaprawa ceramiczna, w celu przymocowania tulei odrzucanej 16 do tulei stałej 13. Jedna z ceramicznych zapraw, jaka może się do tego nadawać, jest sprzedawana pod nazwą handlową „Super G 3000”.

Zamiast albo oprócz materiału spajającego 40, do mocowania tulei odrzucanej 16 do tulei stałej 13, można w przykładzie wykonania wynalazku zastosować pierwszy łącznik 43. Na przykład, pierwszym łącznikiem 43 może być klamra biegnąca od tulei stałej 13 do tulei odrzucanej 16 w taki sposób, że pierwszy łącznik 43 mocuje tuleję odrzucaną 16 do tulei stałej 13. Pierwszy łącznik 43 może biec przez tuleję stałą 13. Na fig. 5 pokazano pierwszy łącznik 43 biegnący przez tuleję stałą 13 do tulei odrzucanej 16. Na fig. 5 łącznik 43 nie biegnie na całym odcinku przez tuleję odrzucaną 16.

Na fig. 6 pokazano inny przykład wykonania, w którym pierwszy łącznik 43 wchodzi w kanał 31 do doprowadzania dodatku. Podczas wkładania rury prowadzącej 46 dodatki do tulei odrzucanej 16, końce 49 łączników 43, które wystają przez tuleję odrzucaną 16, będą wyginane przez rurę prowadzącą 46. W takiej konfiguracji końce 49 łączników 43 mogą pomagać mocować rurę prowadzącą do tulei odrzucanej 16.

Drugi łącznik 52 może przechodzić przez tuleję odrzucaną 16, ale nie przez tuleję stałą 16. Na fig. 7 pokazano przykład takiej konfiguracji. Na fig. 7 można zauważyć, że pierwszy łącznik 43 mocuje tuleję stałą 13 do tulei odrzucanej 16, i końce 49 drugich łączników 52 wchodzą w kanał 31 do doprowadzania dodatku w celu przymocowania rury prowadzącej 46 do tulei odrzucanej 16.

Końcówka 10 według wynalazku może być używana z rurą prowadzącą 46 dodatki do utworzenia zespołu 55 rury prowadzącej dodatki. Rura prowadząca 46 może być wykonana z metalu. Rura prowadząca 46 może być ulokowana tak, aby znajdowała się w kanale 31 tulei odrzucanej 16 i może być przymocowana do tulei odrzucanej za pomocą pierwszych łączników 43 i/lub drugich łączników 52, które wychodzą z tulei odrzucanej 16 i wchodzą w kanał 31. Alternatywnie, albo dodatkowo, rura prowadząca 46 może być przymocowana do tulei odrzucanej 16 poprzez nadanie kanałowi 31 takich wymiarów, które zapewnią pasowanie cierne albo pasowanie z wciskiem z rurą prowadzącą 46 dodatki. W przypadku istnienia pasowania z wciskiem, tuleja odrzucana 16 może być ściśnięta pomiędzy rurą prowadzącą 46 a tuleją stałą 13. W ten sposób rura prowadząca 46 może być ustalona względem końcówki 10, bez działania siłami na tuleję stałą 13, które mogłyby doprowadzić do pęknięcia tulei stałej 13. Ponadto tuleja odrzucana 16 może chronić tuleję stałą 13 przed uderzeniami, na przykład przez dodatek 34 w postaci drutu rdzeniowego, i dlatego może zapobiegać pękaniu tulei stałej 13.

W takiej konfiguracji pierwszy koniec lub odbiorczy koniec 19 tulei stał ej 13 moż e być uważ any za koniec wlotowy, a drugi koniec lub dozujący koniec 22 tulei stałej 13 może być uważany za koniec wylotowy. Rura prowadząca 46 może wchodzić w koniec odbiorczy 19, a dodatek 34 może być odprowadzany przez koniec dozujący 22. Koniec dozujący 22 tulei stałej 13, korzystnie wychodzi poza koniec wylotowy 58 rury prowadzącej 46 dodatki. W ten sposób tuleja stała 13 może służyć do ochrony rury prowadzącej 46 dodatki przed stopionym metalem i żużlem, który może rozbryzgiwać się w sąsiedztwie rury prowadzącej 46. W przypadku stosowania w pobliżu kąpieli 37 stopionego metalu, tuleja stała 13 i rura prowadząca 46 dodatki mogą być usytuowane względem siebie tak, aby koniec dozujący 22 (wylotowy} tulei stałej 13 znajdował się bliżej kąpieli 37 stopionego metalu niż koniec wylotowy 58 rury prowadzącej 46 dodatki. Względne położenia tulei stałej 13 i rury prowadzącej 46 dodatki według przykładu wykonania wynalazku najlepiej widać na fig. 3.

Na fig. 1 przedstawiono przykład wykonania wynalazku używanego w pobliżu kąpieli 37 stopionego metalu. Końcówka 10 umożliwia umieszczanie rury prowadzącej 46 dodatki w pobliżu kąpieli 37 stopionego metalu, co z kolei może wspomóc odzyskiwanie dodatków 34, w tym stopów wtryskiwanych w stopiony metal technikami wprowadzania drutu.

Ta część tulei odrzucanej 16, która wychodzi poza koniec 58 rury prowadzącej 46 dodatki może zetknąć się ze stopionym metalem. Kiedy stopiony metal styka się z tuleją odrzucaną 16, to odrzucana tuleja 16 pali się lub topi i odpada, zapobiegając w ten sposób przywarciu stopionego metalu do końcówki 10, co z kolei zapobiega nawarstwianiu się tam metalu i żużla.

Wynalazek może być przedstawiony w przykładzie wykonania sposobu doprowadzania dodatków. Na fig. 8 pokazano jeden z przykładów wykonania takiego sposobu, w którym zastosowano zespół rury prowadzącej 100. W skład zespołu rury prowadzącej może wchodzić tuleja stała 13, tuleja odrzucana 16 i rura prowadząca 46 dodatki, taka jak ta opisana powyżej. Tuleja stała i tuleja odrzucana są usytuowane względem rury prowadzącej 46 tak, że końce wylotowe tulei stałej i tulei odrzucanej wychodzą poza koniec wylotowy rury prowadzącej i w taki sposób, że końce wylotowe tulei stałej i tulei odrzucanej umieszcza się korzystnie bliż ej ką pieli stopionego metalu niż koniec wylotowy rury

PL 208 348 B1 prowadzącej. Tuleję stałą i tuleję odrzucaną można umieszczać 103 w pobliżu stopionego metalu i dodatek doprowadza się 106 do stopionego metalu poprzez doprowadzanie dodatku przez te tuleje stałą i odrzucaną od wlotowego lub odbiorczego końca ku końcowi wylotowemu bądź dozującemu i na koniec do stopionego metalu.

Inne przykłady wykonania wynalazku, jak również dalsze szczegóły rozwiązania ujawniono w tymczasowym zgłoszeniu patentowym nr US 60/658,660, które zostało tutaj powołane tytułem referencji.

Chociaż wynalazek opisano w powiązaniu z jednym lub kilkoma przykładami wykonania ilustrującymi rozwiązanie według wynalazku, rozumie się samo przez się, że istnieje możliwość realizacji innych przykładów wykonania wynalazku bez odchodzenia od istoty i zakresu wynalazku. Stąd niniejszy wynalazek należy uważać za ograniczony tylko przez załączone zastrzeżenia patentowe i ich logiczną interpretację.

Claims

1. Końcówka rury prowadzącej dodatki, zwłaszcza do zastosowania w metalurgii, zawierają ca tuleję stałą mającą odbiorczy koniec i dozujący koniec oraz powierzchnię wewnętrzną wyznaczającą przelotowy otwór biegnący od odbiorczego końca do dozującego końca, znamienna tym, że posiada tuleję odrzucaną (16) zawierającą papier względnie materiał ceramiczny i mającą koniec i kanał (31) do doprowadzania dodatku, która to tuleja odrzucana (16) usytuowana jest w przelotowym otworze tulei stałej (13) i jest przymocowana do tulei stałej (13), przy czym w położeniu stosowania końcówki (10) w kanale (31) do doprowadzania dodatku tulei odrzucanej (16) jest umieszczona rura prowadząca (46) dodatki, przy czym obie tuleje, tuleja stała (13) i tuleja odrzucana (16) są umieszczone względem rury prowadzącej (46) dodatki tak, że dozujący koniec (22) tulei stałej (13) oraz koniec tulei odrzucanej (16) wystają poza koniec dozujący (58) rury prowadzącej (46) dodatki.

2. Końcówka według zastrz. 1, znamienna tym, ż e zawiera ponadto, pomiędzy tuleją odrzucaną (16) a tuleją stałą (13), ceramiczną zaprawę (40) mocującą tuleję odrzucaną (16) do tulei stałej (13).

3. Końcówka według zastrz. 1, znamienna tym, ż e zawiera ponadto pierwszy łącznik (43) biegnący od tulei stałej (13) do tulei odrzucanej (16), mocujący tuleję odrzucaną (16) do tulei stałej (13).

4. Końcówka według zastrz. 3, znamienna tym, że pierwszy łącznik (43) jest w postaci klamry.

5. Końcówka według zastrz. 3, znamienna tym, że pierwszy łącznik (43) przechodzi przez tuleję stałą (13).

6. Koń cówka wedł ug zastrz. 3, znamienna tym, ż e pierwszy łącznik (43) wchodzi w tuleję odrzucaną (16).

7. Końcówka według zastrz. 6, znamienna tym, że pierwszy łącznik (43) wchodzi w kanał (31).

8. Końcówka według zastrz. 6, znamienna tym, że zawiera ponadto drugi łącznik (52) przechodzący przez tuleję odrzucaną (16).

9. Końcówka według zastrz. 8, znamienna tym, ż e drugi łącznik (52) wchodzi w kanał (31).

10. Końcówka według zastrz. 1, znamienna tym, że tuleja odrzucana (16) zawiera karton.

11. Końcówka według zastrz. 1, znamienna tym, że tuleja odrzucana (16) zawiera ceramiczną matę.

12. Końcówka według zastrz. 11, znamienna tym, że ceramiczna mata jest tkana.

13. Końcówka według zastrz. 11, znamienna tym, że ceramiczna mata jest nietkana.

14. Końcówka według zastrz. 1, znamienna tym, że tuleja stała (13) zawiera materiał ceramiczny.

15. Zespół rury prowadzącej dodatki, zwłaszcza do stosowania w metalurgii, zawierający tuleję stałą mającą odbiorczy koniec i dozujący koniec oraz powierzchnię wewnętrzną wyznaczającą przelotowy otwór, biegnący od odbiorczego końca do dozującego końca, znamienny tym, że zawiera tuleję odrzucaną (16) zawierającą papier względnie materiał ceramiczny i mającą koniec oraz kanał (31) do doprowadzania dodatku, przy czym tuleja odrzucana (16) jest umieszczona w przelotowym otworze tulei stałej (13) i jest przymocowana do tulei stałej (13), który to zespół zawiera ponadto rurę prowadzącą (46) dodatki umieszczoną w kanale (31) do doprowadzania dodatku tulei odrzucanej (16) i przymocowaną do tulei odrzucanej (16), przy czym obie tuleje, tuleja stała (13) i tuleja odrzucana (16) są usytuowane względem rury prowadzącej (46) dodatki tak, że dozujący koniec (22) tulei stałej (13) i koniec tulei odrzucanej (16) wystają poza koniec dozują cy (58) rury prowadzą cej (46) dodatki.

16. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 15, znamienny tym, że rura prowadząca (46) dodatki jest przymocowana do tulei odrzucanej (16) przez pasowanie cierne.

PL 208 348 B1

17. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 15, znamienny tym, że rura prowadząca (46) dodatki jest przymocowana do tulei odrzucanej przez pasowanie na wcisk.

18. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 15, znamienny tym, że tuleja stała (13) wystaje poza koniec dozujący rury prowadzącej (46) dodatki.

19. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 15, znamienny tym, że zawiera ponadto ceramiczną zaprawę (40) pomiędzy tuleją odrzucaną (16) a tuleją stałą (13), mocującą tuleję odrzucaną (16) do tulei stałej (13).

20. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 15, znamienny tym, że zawiera ponadto pierwszy łącznik (43) biegnący od tulei stałej (13) do tulei odrzucanej (16) mocujący tuleję odrzucaną (16) do tulei stałej (13).

21. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 20, znamienny tym, że pierwszy łącznik (43) jest w postaci klamry.

22. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 20, znamienny tym, że pierwszy łącznik (43) przechodzi przez tuleję stałą (13).

23. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 20, znamienny tym, że pierwszy łącznik (43) wchodzi w tuleję odrzucaną (16).

24. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 23, znamienny tym, że pierwszy łącznik (43) wchodzi w kanał (31) do doprowadzania dodatku.

25. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 20, znamienny tym, że zawiera ponadto drugi łącznik (52) przechodzący przez tuleję odrzucaną (16).

26. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 25, znamienny tym, że drugi łącznik (52) wchodzi w kanał (31) do doprowadzania dodatku.

27. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 15, znamienny tym, że tuleja odrzucana (16) zawiera karton.

28. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 15, znamienny tym, że tuleja odrzucana (16) zawiera ceramiczną matę.

29. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 28, znamienny tym, że ceramiczna mata jest tkana.

30. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 28, znamienny tym, że ceramiczna mata jest nietkana.

31. Zespół rury prowadzącej według zastrz. 15, znamienny tym, że tuleja stała (13) zawiera materiał ceramiczny.

32. Sposób doprowadzania dodatku do metalu, w którym stosuje się zespół rury prowadzącej zawierający tuleję stałą mającą odbiorczy koniec i dozujący koniec oraz powierzchnię wewnętrzną wyznaczającą przelotowy otwór, biegnący od odbiorczego końca do dozującego końca, znamienny tym, że stosuje się zespół rury prowadzącej zawierający ponadto tuleję odrzucaną (16) zawierającą papier względnie materiał ceramiczny, mającą koniec oraz kanał (31) do doprowadzania dodatku, przez który doprowadza się dodatki (34), która to tuleja odrzucana (16) jest usytuowana w otworze przelotowym tulei stałej (13) i jest przymocowana do tulei stałej (13), przy czym w kanale (31) do doprowadzania dodatku tulei odrzucanej (16) umieszcza się rurę prowadzącą (46) dodatki i mocuje się ją do tulei odrzucanej (16), zaś obie tuleje, tuleja stała (13) i tuleja odrzucana (16) są usytuowane w stosunku do rury prowadzącej (46) dodatki tak, że dozujący koniec (22) tulei stałej (13) i koniec tulei odrzucanej (16) wystają poza koniec dozujący (22) rury prowadzącej (46) dodatki, tuleję stałą (13) pozycjonuje się blisko stopionego metalu tak, aby rura prowadząca (46) dodatki pozostawała w pobliżu stopionego metalu oraz była zabezpieczona przed stopionym metalem za pomocą tulei stałej (13), podaje się dodatek (34) do stopionego metalu poprzez doprowadzanie dodatku (34) przez tuleję stałą (13) i tuleję odrzucaną (16) od odbiorczego końca (19) tulei stałej (13) w kierunku końca dozującego (58) rury prowadzącej (46) dodatki.

33. Sposób według zastrz. 32, znamienny tym, że stosuje się dodatek (34) zawierający drut.