PL206444B1 - Izolacyjna płyta piankowa do ustawiania w stos i zespół formy ściennej do wypełniania płynnym materiałem - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest izolacyjna płyta piankowa do ustawiania w stos i zespół formy ściennej do wypełniania płynnym materiałem.

Niniejszy wynalazek dotyczy ogólnie form ściennych, zawierających pary przeciwległych ścian formy, z których każda utworzona jest z wielu ułożonych w stos rzędów płyt ze spienionego tworzywa sztucznego, do przyjmowania płynnych materiałów, takich jak beton. Wynalazek dotyczy zwłaszcza zblokowanych płyt piankowych lub bloków używanych do budowania takich ścian form.

Istnieje obecnie wiele różnych systemów i sposobów wytwarzania izolujących form do wylewania ścian betonowych. Często systemy te zawierają pary przeciwległych płyt piankowych, wykonanych zasadniczo ze sztywnego styropianu, które tworzą pomiędzy sobą wnęki na przyjęcie betonu. Takie pary płyt piankowych umieszcza się jedna nad drugą, tak że tworzą one formę ścienną. Po związaniu betonu ściany formy pozostają na miejscu, by izolować ścianę. Takie ściany formy zwykle są utrzymywane w odstępie od siebie i równolegle przed wylaniem betonu za pomocą złączy zawierających parę równoległych bocznych kołnierzy mocujących, z których każdy jest osadzony w jednej z dwóch przeciwległych płyt piankowych, przy czym kołnierze te są ze sobą połączone środnikiem.

Z takich płyt na placu budowy układa się stos. Jednym celem jest tu uzyskanie piankowych płyt, które umożliwią z jednej strony łatwe i bardzo szybkie układanie stosu bez straty czasu, a z drugiej strony pozwalają konstruować stabilny i mocny stos, który nie rozpadnie się przed wylaniem betonu. Można łatwo zrozumieć, że po wylaniu betonu ryzyko rozpadnięcia się stosu jest znacznie zmniejszone.

Przykład stanu techniki przedstawiono w patencie USA nr 5.428.933, gdzie opisano izolującą płytę budowlaną posiadającą krawędź górną i krawędź dolną, z których każda ma człony łączące ze sobą dwa rzędy usytuowanych na przemian występów i wgłębień. Wgłębienia jednego rzędu sąsiadują z występem drugiego rzędu, tak jak w płycie żeberkowej, przy czym płyta izolująca może być połączona z podobnym członem w sposób dwukierunkowy lub odwracalny. Jedną wadą takich płyt jest to, że występy przy narożnikach i wzdłuż krawędzi łatwo łamią się. Ponadto, kiedy płyta taka nie jest bardzo gruba, wówczas łatwo przewraca się po ustawieniu na podobnej płycie. Inne przykłady izolującej płyty budowlanej przedstawiono w patentach USA nr 3.895.469; 4.229.920; 4.704.429; 4,884.382; 4.885.888 i 4.894.969.

Nadal potrzebna jest ulepszona izolująca płyta budowlana do wznoszenia ścian form.

Celem przedmiotowego wynalazku jest opracowanie izolacyjnej płyty piankowej ustawianej w stos, która spełni powyższe zapotrzebowanie, a zwłaszcza opracowanie ulepszonej ustawianej w stos płyty piankowej, która umoż liwi wznoszenie stabilnego i trwałego stosu.

Według przedmiotowego wynalazku cel ten osiągnięto dzięki izolacyjnej płycie piankowej ustawianej w stos, posiadającej stronę górną i stronę dolną, z których każda zawiera środkowy szereg usytuowanych na przemian występów i wgłębień o podobnym komplementarnym kształcie, przy czym ten środkowy szereg strony górnej jest usytuowany pomiędzy dwiema współpłaszczyznowymi powierzchniami brzegowymi, powyżej których wystają występy i poniżej których są wykonane wgłębienia. Środkowy szereg strony dolnej jest usytuowany pomiędzy dwiema współpłaszczyznowymi powierzchniami brzegowymi, poniżej których wystają występy i powyżej których są wykonane wgłębienia. Każdy występ i każde wgłębienie strony górnej jest usytuowane odpowiednio naprzeciw wgłębienia i występu strony dolnej płyty, przez co strona górna i strona dolna płyty jest łączona albo ze stroną dolną albo ze stroną górną podobnej płyty.

Korzystnie, podobny przekrój komplementarny występów i wgłębień jest prostokątny, a występy korzystnie mają zaokrąglone narożniki.

Korzystnie, każdy z występów i wgłębień ma dwa przeciwległe wypukłe boki.

Wynalazek dotyczy również zespołu formy ściennej do wypełniania płynnym materiałem, obejmującego pierwszą i drugą przeciwległą płytę piankową, które umieszczone są równolegle względem siebie, przy czym każda z pierwszych płyt i drugich płyt ma stronę górną i dolną, które mają jeden środkowy szereg z na przemian występujących występów i wgłębień o podobnym kształcie komplementarnym.

Taki zespół formy ściennej charakteryzuje się tym, że zawiera zwłaszcza:

- wiele złączy przegubowo łączą cych ze sobą pierwszą i drugą pł ytę piankową , przy czym połączone płyty piankowe są ruchome pomiędzy położeniem rozłożonym, w którym płyty piankowe są oddalone od siebie, by tworzyć formę, a położeniem złożonym, w którym płyty piankowe są zbliżone do siebie. Środkowy szereg strony górnej jest usytuowany pomiędzy dwiema współpłaszczyznowymi

PL 206 444 B1 powierzchniami brzegowymi, powyżej których wystają występy i poniżej których są wykonane wgłębienia. Środkowy szereg strony dolnej jest usytuowany pomiędzy dwiema współpłaszczyznowymi powierzchniami brzegowymi, poniżej których wystają występy i powyżej których są wykonane wgłębienia, każdy występ i każde wgłębienie strony górnej płyty jest usytuowane odpowiednio naprzeciw wgłębienia i występu strony dolnej tej samej płyty i naprzeciw wgłębienia drugiej płyty, kiedy płyty są w poł o ż eniu rozł o ż onym, przez co pł yty w stanie rozł oż onym mogą być łączone z podobn ą parą pł yt.

Korzystnie, podobny komplementarny przekrój występów i wgłębień każdej płyty jest prostokątny, a występy korzystnie mają zaokrąglone narożniki.

Korzystnie, każdy z występów i wgłębień ma dwa przeciwległe, wypukłe boki.

Korzystnie, złącze zawiera parę członów kotwiących, z których jeden jest przeznaczony do osadzenia w pierwszej płycie piankowej, a drugi jest przeznaczony do osadzenia w drugiej płycie piankowej, a każdy człon kotwiący ma podłużną płytę kołnierzową przebiegającą wzdłużnie i głęboko wewnątrz płyty piankowej oraz podłużny element łączący połączony wzdłużnie z płytą kołnierzową i posiadający wystający koniec, wychodzący z płyty piankowej, jak również środnik przebiegający pomiędzy pierwszą a drugą płytą piankową, przy czym środnik ma przeciwległe wzdłużne końce boczne, a każdy koniec jest przegubowo łączony z wystającym końcem jednego z członów kotwiących. Płyty piankowe są powiązane ze sobą przez łączenie wzdłużnego końca bocznego środnika z jednej strony z wystają cym koń cem jednego z czł onów kotwią cych i wzdł u ż nego koń ca bocznego środnika (32) z drugiej strony z wystają cym końcem innego czł onu kotwią cego, na skutek czego połączone pł yty piankowe są ruchome pomiędzy położeniem rozłożonym, w którym płyty piankowe są oddalone od siebie, by utworzyć formę, a położeniem złożonym w którym płyty piankowe są zbliżone do siebie.

Korzystnie, wystający koniec każdego członu kotwiącego zawiera stabilizującą płytę równoległą do kołnierzowej płyty, przebiegającą równo z wewnętrzną powierzchnią płyty piankowej.

Korzystnie, wystający koniec każdego członu kotwiącego zawiera wiele elementów łączących umieszczonych na stabilizującej płycie, a każdy element łączący ma dwa wyrównane ze sobą grzbiety wystające ze stabilizującej płyty i tworzące pomiędzy sobą wzdłużny rękaw oraz kołki łączące montowane wzdłuż rękawa i każdy wzdłużny koniec boczny środnika tworzy wiele ramion do współdziałania z każdym z elementów łączących, przy czym każde ramię ma koniec łączony z kołkiem łączącym odpowiedniego elementu łączącego, tak aby był obrotowy wokół osi określonej przez kołek łączący, na skutek czego środnik i człon kotwiący mogą się obracać względem siebie.

Korzystnie, grzbiety każdego elementu łączącego mają otwór do mocowania kołka wewnątrz rękawa do mocowania końca kołka łączącego.

Korzystnie, koniec każdego ramienia wzdłużnego końca bocznego środnika ma otwór do mocowania kołka.

Jak można zauważyć, dwie współpłaszczyznowe powierzchnie brzegowe płyty piankowej działają jako odsądzenia lub oparcia dla powierzchni brzegowych dołączonej podobnej płyty, pomagając przez to w utrwaleniu lub stabilizacji konstrukcji stosu z płyt piankowych według przedmiotowego wynalazku.

Inne właściwości i cele przedmiotowego wynalazku będą lepiej zrozumiałe na podstawie opisu korzystnego przykładu realizacji w odniesieniu do załączonych rysunków, gdzie pokazano tylko przykłady praktycznej realizacji wynalazku.

Przedmiot wynalazku jest przedstawiony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym

Fig. 1 jest częściowym widokiem perspektywicznym zespołu ściany formy według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku;

Fig. 2 jest widokiem z góry zespołu ściany formy z fig. 1 z pokazaniem reliefu górnej strony płyt piankowych;

Fig. 3 jest przekrojem w widoku z boku lewej płyty zespołu ściany formy z fig. 2 wzdłuż linii III-III z pokazaniem również górnej strony dolnej pł yty;

Fig. 4 jest przekrojem w widoku z boku zespołu ściany formy z fig. 2 wzdłuż linii IV-IV z pokazaniem górnego i dolnego rzędu płyt piankowych ułożonych w stos;

Fig 5 jest widokiem perspektywicznym złącza według korzystnego przykładu realizacji wynalazku, pokazanego bez prawego członu kotwiącego i części środnika; a

Fig. 6 jest widokiem z boku z częściową przezroczystością części złącza z fig. 5.

Opis korzystnego przykładu wykonania

Zespół 10 ściany według przedmiotowego wynalazku z fig. 1 nadaje się do wykorzystania jako forma do wypełniania płynnym materiałem, takim jak beton itp. Otrzymana forma zawiera wiele

PL 206 444 B1 ułożonych w stos izolujących poziomych rzędów współpłaszczyznowych, zasadniczo piankowych płyt 14 z tworzywa sztucznego, stykających się ze sobą wzdłuż swych boków poziomych i pionowych. Zespół 10 ściany zawiera zwłaszcza pierwszą płytę piankową 14a naprzeciw drugiej płyty piankowej 14b równolegle i w odstępie, przy czym płyty te są ze sobą połączone za pomocą wielu łączników 16, które najlepiej widać na fig. 4. Płyty piankowe 14 są ruchome pomiędzy położeniem rozłożonym, pokazanym na fig. 1, gdzie płyty piankowe 14 są usytuowane w odstępie od siebie, by utworzyć formę, a położeniem złożonym (nie pokazano), w którym te płyty piankowe 14 są usytuowane jedna przy drugiej zasadniczo do transportu.

Każda płyta piankowa 14 ma górną stronę 15 naprzeciw dolnej strony 17, jak pokazano na fig. 1 i 2, przy czym każda z tych stron 15, 17, górna i dolna, jest wyposażona w środkowy szereg 13 usytuowanych na przemian występów 18 i wgłębień 19 o podobnym komplementarnym kształcie. Ten środkowy szereg 13 jest usytuowany pomiędzy dwiema współpłaszczyznowymi powierzchniami brzegowymi 50 ograniczającymi krawędzie płyty 14. Należy zauważyć, że współpłaszczyznowe powierzchnie brzegowe 50 mają korzystnie szerokość wystarczająco dużą, aby zapewniać zwiększoną stabilność pomiędzy zblokowanymi płytami 14.

Jak to najlepiej pokazano na fig. 3, każdy występ 18 i wgłębienie 19 na górnej stronie 15 jednej płyty piankowej 14a są usytuowane odpowiednio naprzeciw wgłębienia 19 i występu 18 dolnej strony 17 tej samej płyty piankowej 14a oraz odpowiednio naprzeciw zagłębienia 19 i występu 18 górnej strony 15 drugiej płyty piankowej 14b, kiedy te dwie płyty piankowe 14a i 14b są w położeniu wzajemnego przedłużenia, jak na fig. 1 albo 2, przy czym takie pary płyt piankowych 14a, 14b mogą być połączone z podobną parą płyt.

Głównie ze względu na proces wytwarzania występy 18 i wgłębienia 19 są zasadniczo prostokątne. Można jednak również stosować występy i wgłębienia o innych przekrojach, takich jak kołowy, podłużny, kwadratowy itd.

Aby uniknąć uszkodzenia występu 18, według wynalazku korzystne jest stosowanie występów 18 o zaokrąglonych narożnikach. Jednakże występy 18 o prostokątnych narożnikach lub innych kształtach są również skuteczne.

Korzystnie każdy z występów 18 i wgłębień 19 ma dwie przeciwległe zasadniczo wypukłe boczne strony 52, 54, które pomagają we wprowadzaniu występów 18 we wgłębienia 19.

Jak pokazano na fig. 4 i 5, według korzystnego przykładu realizacji wynalazku każde złącze 16 zawiera dwa człony kotwiące 20a, 20b, z których pierwszy człon kotwiący 20a jest osadzony w pierwszej płycie piankowej 14a, a drugi człon kotwiący 20b jest osadzony w drugiej płycie piankowej 14b. Każdy człon kotwiący 20 ma podłużną płytę kołnierzową 22 przebiegającą wzdłużnie i wchodzącą głęboko w płytę piankową 14 oraz podłużny element łączący 24 dołączony wzdłużnie do płyty kołnierzowej 22 i posiadający wystający koniec 26, wychodzący z płyty piankowej 14. Korzystnie wystający koniec 26 każdego członu kotwiącego 20 zawiera stabilizującą płytę 28, najlepiej pokazaną na fig. 5, równoległą do płyty kołnierzowej 22 i przebiegającą równo z wewnętrzną powierzchnią 30 płyty piankowej 14.

Aby zespół płyt piankowych uczynić lżejszym, element łączący 24 korzystnie zawiera wiele otworów 25. Jednakże element łączący 24 może również mieć litą płaszczyznę.

Należy zauważyć, że mówiąc, że człon kotwiący 20 jest osadzony w płycie piankowej 14, rozumie się, że przy wytwarzaniu płyty piankowej 14 w zakładzie produkcyjnym spienione tworzywo sztuczne, tworzące płytę 14, wtryskuje się wokół członu kotwiącego 20, wzmacniając przez to połączenie pomiędzy płytą piankową 14 a członem kotwiącym 20, który stanowi wtedy część zapewniającą zakotwienie płyty piankowej 14. Mówiąc dokładniej, spienione tworzywo sztuczne, którym korzystnie jest polistyren lub dowolny inny materiał znany fachowcom, wtryskuje się wokół członu kotwiącego 20.

Jak pokazano na fig. 4, złącze 16 zawiera ponadto środnik 32 przebiegający pomiędzy płytami piankowymi 14. Ten środnik 32, który jest korzystnie wykonany ze stosunkowo giętkiego tworzywa sztucznego, zawiera środkową część 44 o kształcie dostosowanym do mocowania i utrzymywania prętów metalowych używanych do zbrojenia betonu. Środnik 32 ma ponadto pierwszy wzdłużny koniec boczny 34a dołączony przegubowo do wystającego końca 26 pierwszego członu kotwiącego 20a oraz drugi wzdłużny koniec boczny 34b przeciwległy do pierwszego wzdłużnego końca bocznego 34a. Drugi wzdłużny koniec boczny 34b jest dołączony przegubowo do wystającego końca 26 drugiego członu kotwiącego 20b. Płyty piankowe 14 są ruchome pomiędzy położeniem rozłożonym, pokazanym na fig. 1, w którym piankowe płyty 14 są w odstępie od siebie, by utworzyć formę, a położeniem złożonym (nie pokazano), przy którym płyty piankowe 14 są zbliżone do siebie, głównie na czas transportu.

PL 206 444 B1

Na fig. 5 i 6 pokazano wiele łączących elementów 64, korzystnie umieszczonych na płycie stabilizującej 28 wystającego końca 26 każdego członu kotwiącego 20, aby przegubowo połączyć środnik 32 z członami kotwiącymi 20. Każdy z tych elementów łączących 64 jest ukształtowany tak, aby powstały dwa wyrównane grzbiety 66, odstające od płyty stabilizującej 28 oraz przestrzeń pomiędzy nimi, tworząca podłużny rękaw 68. W rękawie 68 może być osadzony łączący kołek 70. Korzystnie przyjmujące kołek otwory 71 są wykonane w grzbietach 66 do tego celu, a każdy otwór 71 przebiega wewnątrz rękawa 68. Należy rozumieć, że chociaż elementy łączące są ukształtowane tak, aby utworzyć dwa wyrównane grzbiety, przedmiotowy wynalazek rozważa stosowanie innych rodzajów elementów łączących, które byłyby oczywiste dla fachowca, takich jak otwarto szczelinowe, rurowe widełki przegubu.

Do współdziałania z elementami łączącymi 64 każdy wzdłużny koniec boczny 34a, 34b środnika 32 tworzy odpowiednią liczbę ramion 72. Każde ramię 72 ma koniec 74 łączony z odpowiednim łączącym kołkiem 70, tak aby był obrotowy wokół osi utworzonej przez łączący kołek 70. Łatwo widać, że cel ten można osiągnąć albo przez zamontowanie końca 74 ramienia 72 obrotowo wokół łączącego kołka 70 albo przez zamontowanie łączącego kołka 70 obrotowo w otworach 71 przyjmujących ten kołek. Korzystnie koniec 74 każdego ramienia 72 jest wyposażony w otwór 16 do mocowania jednego z kołków 70.

Jak to jest łatwo zrozumiałe dla fachowca, łączące elementy 64 mogą być wykonane bezpośrednio przez formowanie podczas wytwarzania członu kotwiącego 20. W przykładzie realizacji przedstawionym na fig. 5 i 6 występ 78 jest tworzony w procesie formowania po każdej stronie grzbietów 66. W przypadku narożników ściany, gdzie sąsiednie płyty są montowane prostopadle do siebie i oczywiście nie ma żadnego środnika ze złączami, występy te, które są osadzone w betonie grzbietami, mają tę dodatkową zaletę, że służą jako elementy kotwiące kołnierze złącza, w które można wprowadzić śruby, np. w celu mocowania ściany z płyty gipsowej.

Zarówno dzięki odciążeniu górnej i dolnej strony płyt piankowych 14, jak i złączom 16 zespoły form ściennych według przedstawionego korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku można łatwo ustawiać w stos jeden na drugim i łączyć ze sobą.

Po zmontowaniu formy przeznaczonej do wypełnienia płynnym materiałem przy użyciu wielu ustawionych w stos poziomych rzędów zespołów form ściennych pustą wnękę pomiędzy ścianą formy, utworzoną przez izolujące i sztywne płyty piankowe 14, wypełnia się betonem lub rzadką zaprawą cementową. Po stwardnieniu materiału wypełniającego otrzymuje się kompozytową ścianę z płytami izolującymi trwale przymocowanymi przez złącza do wewnętrznej ściany betonowej.

Chociaż korzystny przykład realizacji wynalazku opisano tu szczegółowo i przedstawiono na załączonych rysunkach, należy rozumieć, że wynalazek nie ogranicza się do tego przykładu realizacji i że można wprowadzać w nim różne zmiany i modyfikacje bez odchodzenia od zakresu i ducha wynalazku.

Claims (13)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Izolacyjna płyta piankowa do ustawiania w stos, posiadająca stronę górną i stronę dolną, z których każda zawiera środkowy szereg usytuowanych na przemian występów i wgłębień o podobnym komplementarnym kształcie, znamienna tym, że środkowy szereg (13) strony górnej (15) jest usytuowany pomiędzy dwiema współpłaszczyznowymi powierzchniami brzegowymi (50), powyżej których wystają występy (18) i poniżej których są wykonane wgłębienia (19), środkowy szereg (13) strony dolnej (17) jest usytuowany pomiędzy dwiema współpłaszczyznowymi powierzchniami brzegowymi (50), poniżej których wystają występy (18) i powyżej których są wykonane wgłębienia (19), każdy występ (18) i każde wgłębienie (19) strony górnej (15) jest usytuowane odpowiednio naprzeciw wgłębienia (19) i występu (18) strony dolnej (17) płyty, przez co strona górna (15) i strona dolna (17) płyty jest łączona albo ze stroną dolną (17) albo ze stroną górną (15) podobnej płyty (14a, 14b).
2. 2. Płyta według zastrz. 1, znamienna tym, że podobny przekrój komplementarny występów i wgłębień jest prostokątny.
3. 3. Płyta według zastrz. 2, znamienna tym, że występy mają zaokrąglone narożniki.
4. 4. Płyta według zastrz. 3, znamienna tym, że każdy z występów (18) i wgłębień (19) ma dwa przeciwległe wypukłe boki (52, 54) .
5. 5. Zespół formy ściennej do wypełniania płynnym materiałem, obejmujący pierwszą i drugą przeciwległą płytę piankową, które umieszczone są równolegle względem siebie, przy czym każda

   PL 206 444 B1 z pierwszych płyt i drugich płyt ma stronę górną i dolną, które mają jeden środkowy szereg z na przemian występujących występów i wgłębień o podobnym kształcie komplementarnym, znamienny tym, że wiele złączy (16) przegubowo łączy ze sobą pierwszą (14a) i drugą (14b) płytę piankową, przy czym połączone płyty piankowe (14a, 14b) są ruchome pomiędzy położeniem rozłożonym, w którym płyty piankowe są oddalone od siebie, by tworzyć formę, a położeniem złożonym, w którym płyty piankowe (14a, 14b) są zbliżone do siebie, środkowy szereg (13) strony górnej (15) jest usytuowany pomiędzy dwiema współpłaszczyznowymi powierzchniami brzegowymi (50), powyżej których wystają występy (18) i poniżej których są wykonane wgłębienia (19), środkowy szereg (13) strony dolnej (17) jest usytuowany pomiędzy dwiema współpłaszczyznowymi powierzchniami brzegowymi (50), poniżej których wystają występy (18) i powyżej których są wykonane wgłębienia (19), każdy występ (18) i każde wgłębienie (19) strony górnej (15) płyty (14a) jest usytuowane odpowiednio naprzeciw wgłębienia (19) i występu (18) strony dolnej (17) tej samej płyty (14a) i naprzeciw wgłębienia (19) drugiej płyty (14b), kiedy płyty (14a, 14b) są w położeniu rozłożonym, przez co płyty w stanie rozłożonym mogą być łączone z podobną parą płyt (14a, 14b).
6. 6. Zespół według zastrz. 5, znamienny tym, że podobny komplementarny przekrój występów (18) i wgłębień (19) każdej płyty (14a, 14b) jest prostokątny.
7. 7. Zespół według zastrz. 6, znamienny tym, że występy (18) mają zaokrąglone narożniki.
8. 8. Zespół według zastrz. 7, znamienny tym, że każdy z występów (18) i wgłębień (19) ma dwa przeciwległe, wypukłe boki (52, 54).
9. 9. Zespół według zastrz. 5, znamienny tym, że złącze (16) zawiera:

   - parę czł onów kotwiących (20a, 20b), z których jeden (20a) jest przeznaczony do osadzenia w pierwszej pł ycie piankowej (14a), a drugi (20b) jest przeznaczony do osadzenia w drugiej pł ycie piankowej (14b), a każdy człon kotwiący (20) ma:

   - podł u ż n ą pł ytę koł nierzową (22) przebiegaj ą c ą wzdł u ż nie i głęboko wewną trz pł yty piankowej (14a, 14b); oraz

   - podłużny element łączący (24) połączony wzdłużnie z płytą kołnierzową (22) i posiadający wystający koniec (26), wychodzący z płyty piankowej (14), jak również

   - ś rodnik (32) przebiegają cy pomię dzy pierwszą (14a) a drugą pł ytą piankow ą (14b), przy czym środnik (32) ma przeciwległe wzdłużne końce boczne (34a, 34b), a każdy koniec jest przegubowo łączony z wystającym końcem (26) jednego z członów kotwiących (20a, 20b);

   przy czym płyty piankowe (14a, 14b) są powiązane ze sobą przez łączenie wzdłużnego końca bocznego (34a) środnika (32) z jednej strony z wystającym końcem (26) jednego z członów kotwiących (20a) i wzdłużnego końca bocznego (34b) środnika (32) z drugiej strony z wystającym końcem (26) innego członu kotwiącego (20b), na skutek czego połączone płyty piankowe są ruchome pomiędzy położeniem rozłożonym, w którym płyty piankowe (14a, 14b) są oddalone od siebie, by utworzyć formę, a położeniem złożonym w którym płyty piankowe (14a, 14b) są zbliżone do siebie.
10. 10. Zespół według zastrz. 9, znamienny tym, że wystający koniec (20) każdego członu kotwiącego (20a, 20b) zawiera stabilizującą płytę (28) równoległą do kołnierzowej płyty (22), przebiegającą równo z wewnętrzną powierzchnią (30) płyty piankowej (14).
11. 11. Zespół według zastrz. 10, znamienny tym, że wystający koniec (26) każdego członu kotwiącego (20a, 20b) zawiera wiele elementów łączących (64) umieszczonych na stabilizującej płycie (28), a każdy element łączący (64) ma dwa wyrównane ze sobą grzbiety (66) wystające ze stabilizującej płyty (28) i tworzące pomiędzy sobą wzdłużny rękaw (68) oraz kołki łączące (70) montowane wzdłuż rękawa (68) i każdy wzdłużny koniec boczny (34a, 34b) środnika (32) tworzy wiele ramion (72) do współdziałania z każdym z elementów łączących (64), przy czym każde ramię (72) ma koniec (74) łączony z kołkiem łączącym (70) odpowiedniego elementu łączącego (64), tak aby był obrotowy wokół osi określonej przez kołek łączący (70), na skutek czego środnik (32) i człon kotwiący (20a, 20b) mogą się obracać względem siebie.
12. 12. Zespół według zastrz. 11, znamienny tym, że grzbiety (66) każdego elementu łączącego (64) mają otwór do mocowania kołka (71) wewnątrz rękawa (68) do mocowania końca kołka łączącego (70).
13. 13. Zespół według zastrz. 12, znamienny tym, że koniec (74) każdego ramienia (72) wzdłużnego końca bocznego (34a, 34b) środnika (32) ma otwór (76) do mocowania kołka (70).