PL200796B1 - Elektryczne urządzenie rozdzielcze - Google Patents

Abstract

1. Elektryczne urz adzenie rozdzielcze, zw la- szcza przelacznik elektryczny zaopatrzony przynajmniej w jeden stacjonarny element sty- kowy w kszta lcie d lugiego smuk lego no za wy- znaczaj acego wzd lu zn a p laszczyzn e srodkow a i stref e stykow a, ruchomy element stykowy w kszta lcie zacisku, zawieraj acego przynajmniej dwa palce stykowe zwrócone do siebie nawzajem po obu stronach p laszczyzny srodkowej i poru- szaj ace si e, ka zdy, w p laszczy znie równoleg lej do p laszczyzny srodkowej, przy czym ka zdy z palców ma stref e stykow a, ruchome elementy stykowe ustawialne w po lo zeniu zwarcia, w któ- rym dwa palce chwytaj a nó z stacjonarnego ele- mentu stykowego, przy czym strefy stykowe pal- ców pozostaj a wtedy w kontakcie ze stref a styko- w a no za, i w po lo zeniu rozwarcia, w którym dwa palce s a oddzielone od styków stacjonarnych, znamienny tym, ze przynajmniej jeden z pal- ców (56, 58) ruchomych elementów stykowych ma poprzeczn a stref e (64, 66) przekazywania….. PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest elektryczne urządzenie rozdzielcze, zwłaszcza przełącznik elektryczny zawierający stacjonarne elementy stykowe w postaci noża i ruchome elementy stykowe w postaci zacisku.

Konwencjonalne urządzenie przełączające tego typu przedstawiono dla ilustracji na fig. 1 rysunku w położeniu zwarcia, a na fig. 2 w położeniu rozwarcia. Nabiegunnik 110 tego urządzenia zawiera stacjonarny element stykowy w postaci noża 112 wahliwy ruchomy element stykowy 114 i komorę 116 gaszenia łuku z separatorami 118. Ruchomy element stykowy 114 zaopatrzony jest w dwa równoległe palce tworzące razem zacisk, z których na figurach rysunku widoczny jest tylko jeden. Te dwa elementy stykowe 112, 114 są długie i smukłe, i są rozmieszczone w mniejszym lub większym stopniu w jednym ciągu, tak że w położeniu zwarcia te dwa palce ruchomego elementu stykowego chwytają dwie powierzchnie boczne noża. Miejsca A i B odpowiednich punktów styku na nożu i na palcach styku ruchomego zostały symbolicznie zaznaczone na fig. 1 i 2. Linie prądowe 120 biegnące między dwiema strefami połączeniowymi zwykle nie tworzą pętli. Podczas rozwierania, ruch strefy stykowej ruchomego elementu stykowego odbywa się w zasadzie w kierunku prostopadłym do kierunku linii prądowych przez rozwarciem, tak że łuk elektryczny, który powstaje między strefami stykowymi na poziomie ostatnich punktów A, B styku ma tendencję do przemieszczania się w stronę końców tych dwóch elementów stykowych, w punktach A i B W szczególności, podstawa łuku przemieszcza się do punktu A w kierunku przeciwległym do komory gaszącej 116 łuk. Ruch ten nie jest korzystny dla wprowadzenia łuku do komory gaszącej. W konwencjonalnych urządzeniach rozdzielczych, jonizacja powodowana przez łuk na początku rozwierania jest dostateczna do spowodowania wywołania nowego przebicia łukowego wzdłuż krótszej linii między tymi dwoma stykami, między A a B Kształt geometryczny nabiegunnika jest taki, że ta linia znajduje się blisko komory gaszącej, tak że nowy łuk rozciąga się w komorze, podczas gdy pierwszy łuk wygasa.

Ten tryb pracy jest zadowalający, kiedy oczekiwane sprawności nie są wysokie, na przykład przy przeciążeniach prądowych mniejszych, niż 6In, przy czym In jest prądem nominalnym. Przestaje to być odpowiednie, kiedy potrzebne sprawności są wyższe, na przykład przy prądach przeciążeniowych osiągających 8In, lub kiedy potrzebne są cykle zwierania i rozwierania przy przeciążeniu. Czas wyłączania przy takim urządzeniu jest dość długi i stagnacja łuku na końcu elementu stykowego powoduje nadmierną erozję stref styków, kiedy prądy przeciążeniowe są duże.

Dla zmniejszenia przemieszczania się podstawy łuku elektrycznego ku końcowi stacjonarnych elementów stykowych, bez zwiększania wymiarów ogólnych urządzenia, we francuskim zgłoszeniu patentowym o numerze rejestracyjnym 9.816.783 stwierdzono, że korzystne jest w przypadku stacjonarnych elementów stykowych wstawienie szczeliny przejściowej rozmieszczonej między jego strefą stykową i strefą połączeniową, w pobliżu strefy stykowej, a drugiego elementu stykowego w położeniu rozwarcia. Kiedy elementy stykowe są w położeniu zwarcia, linie prądowe biegną w materiale pierwszego elementu stykowego głównie w kierunku wzdłużnym. Przy rozwieraniu, czynne powierzchnie stykowe między dwoma elementami stykowymi mają tendencję do przemieszczania się w kierunku rozwarcia, i następuje wymuszenie przebiegu linii prądowych w kierunku w przybliżeniu równoległym do powierzchni bocznej szczeliny znajdującej się po stronie, po której znajduje się strefa stykowa. W momencie rozdzielania elementów stykowych, zakrzywione linie prądowe w pierwszym elemencie stykowym są stosunkowo stabilne, tak że dolna część łuku nie ma tendencji do przemieszczania się w stronę zewnętrznego końca elementu stykowego. Z powodu przemieszczania się górnej części łuku w stronę drugiego elementu stykowego, co zachodzi w taki sam sposób, jak w opisanym powyżej stanie techniki, łuk przemieszcza się ogólnie, oddalając się od zewnętrznego końca pierwszego elementu stykowego.

Taka konstrukcja okazuje się skuteczna, lecz w niektórych urządzeniach rozdzielczych niedostateczna, w dużym stopniu z powodu niskich wartości znamionowych. Emisja gazowa przez ścianki komór biegunowych jest tu rzeczywiście niewystarczająca dla umożliwienia wystąpienia nowego łuku na wlocie do komory gaszącej. Ponadto, rynek narzuca bardzo małe wymiary takich urządzeń, a zatem niewielki odstęp między stykami w położeniu rozwarcia. Z tych powodów łuk elektryczny na tendencję do nieprzechodzenia do komory gaszącej. Stagnacja łuku na styku ruchomym powoduje erozję styku i powstawanie kropel metalu, które następnie utrudniają ponowne łączenie.

Celem wynalazku jest wyeliminowanie wad rozwiązań znanych, a zwłaszcza wyeliminowanie niebezpieczeństwa tworzenia kropel metalicznych na ruchomych elementach stykowych, bez zwiększania

PL 200 796 B1 wymiarów przełącznika. Zgodnie z wynalazkiem problem ten jest rozwiązany za pomocą elektrycznego urządzenia rozdzielczego, w zwłaszcza przełącznika elektrycznego zawierającego przynamniej jeden stacjonarny element stykowy w kształcie długiego smukłego noża wyznaczającego wzdłużną płaszczyznę środkową i strefę stykową, jeden ruchomy element stykowy w kształcie zacisku zawierającego przynajmniej dwa palce stykowe zwrócone do siebie nawzajem po obu stronach płaszczyzny środkowej, i poruszające się, każdy w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny środkowej, przy czym każdy z palców ma strefę stykową, ruchome elementy stykowe mogące ustawiać się w położeniu zwarcia, w którym obydwa palce chwytają stacjonarny element stykowy, przy czym strefy stykowe palców pozostają wtedy w kontakcie ze strefą stykową noża, i w położeniu rozwarcia, w którym palce są oddzielone od styków stacjonarnych. Ponadto przynajmniej jeden z palców ruchomych elementów stykowych ma poprzeczną strefę przekazywania łuku, rozmieszczoną w większej odległości względem płaszczyzny środkowej, niż strefa stykowa tego palca. Urządzenie zawiera dodatkowo metalowy gasik trwale połączony ze stacjonarnym elementem stykowym i będący w kontakcie elektrycznym z nim, przy czym gasik na zakrzywioną krawędź górną, z częścią środkową znajdującą się w niewielkiej odległości od stacjonarnego elementu stykowego, i przynajmniej jedną częścią boczną umieszczoną w wię kszej odległ o ś ci od pł aszczyzny ś rodkowej i od styku stacjonarnego. Gasik jest ukształ towany tak, że kiedy styk ruchomy jest w położeniu rozwarcia, to najmniejsza odległość między gasikiem i ruchomym elementem stykowym występuje między strefą przekazywania łuku a odpowiednią strefą części bocznej górnej krawędzi płytki, i że ta odległość jest mniejsza od najkrótszej odległości między ruchomym elementem stykowym w położeniu rozwarcia, a stacjonarnym elementem stykowym. Zatem górna część łuku elektrycznego, nawet, jeżeli bierze początek w pobliżu stref stykowych ruchomych elementów stykowych, wędruje szybko do bocznej strefy przekazywania, tak że jeżeli tworzy krople metaliczne, to jest na poziomie tej strefy bocznej, w miejscu, gdzie nie mogą przeszkadzać w ponownym włączeniu urządzenia.

Korzystne jest, jeśli urządzenie jest symetryczne, a więc górna krawędź gasika ma w przybliżeniu kształt litery U lub V, z częścią środkową ustawioną w niewielkiej odległości od stacjonarnego elementu stykowego i dwiema częściami bocznymi w przybliżeniu symetrycznymi względem płaszczyzny środkowej, umieszczonymi w większej odległości od płaszczyzny środkowej i od styku nieruchomego. Zarówno palce ruchomego elementu stykowego mogą tworzyć boczną strefę przekazywania łuku usytuowaną w większej odległości względem płaszczyzny środkowej, niż strefa palca wchodzącego w kontakt ze stacjonarnym elementem stykowym w po ł o ż eniu zwarcia, przy czym dwie boczne strefy stagnacji łuku są w przybliżeniu symetryczne z obu stron płaszczyzny środkowej, tak że najmniejsza odległość między gasikiem i ruchomym elementem stykowym występuje między jedną lub drugą strefą przekazywania łuku i odpowiednią strefą odpowiedniej części bocznej górnej krawędzi płytki, a odległość ta jest mniejsza, niż najmniejsza odległość między ruchomym elementem stykowym w położeniu rozwarcia i stacjonarnym elementem stykowym.

Korzystnym jest, jeśli gasik jest wykonany z materiału ferromagnetycznego. Konwencjonalne oddziaływania elektromagnetyczne między prądem elektrycznym i materiałem ferromagnetycznym, występują również w przypadku łuku elektrycznego, który z natury stanowi pewien prąd.

Według jednej z korzystnych odmian wykonania gasik stanowi płytkę.

Korzystnym jest, jeśli stacjonarny element stykowy ma dwa końce wzdłużne, przy czym strefa stykowa umieszczona jest po stronie, gdzie znajduje się jeden z końców wzdłużnych, a strefa połączenia elektrycznego znajduje się po stronie, gdzie znajduje się drugi koniec wzdłużny. Gasik przymocowany jest do stacjonarnego elementu stykowego w strefie tego elementu stykowego znajdującej się pośrodku pomiędzy strefą stykową a strefą połączenia. Zatem, kiedy tylko prąd dostaje odchylony w stronę gasika, opuszcza on zdecydowanie strefę stykową . Przy takiej konfiguracji, szczególnie korzystne w przypadku styku stacjonarnego jest zastosowanie poprzecznej szczeliny umieszczonej między strefą stykową a strefą połączenia, a umieszczenie w tej szczelinie części dolnej gasika. Szczelina w położeniu zwarcia ma wpływ bardzo niewielki, lecz kiedy urządzenie rozwiera się i zakręcają linie prądu w stacjonarnym elemencie stykowym, to zapewnia to wydłużenie drogi elektrycznej od strefy połączenia do strefy stykowej i odgięcie linii prądu w materiale od stacjonarnego elementu stykowego w kierunku równoległ ym do szczeliny. Powoduje to nasilenie wnikania linii pr ą dowych do wewną trz gasika, pomimo wpływu nieuniknionej rezystancji styku elektrycznego między gasikiem a nożem.

W urzą dzeniach o niewielkich wartoś ciach znamionowych, umieszczenie gasika umo ż liwia wyeliminowanie zwykle stosowanych separatorów.

PL 200 796 B1

Zgodnie z wynalazkiem, urządzenie zawiera drugi stacjonarny element stykowy, z długim, smukłym nożem wyznaczającym wzdłużną płaszczyznę środkową, która jest tą sama płaszczyzną, co wyznaczona przez pierwszy stacjonarny element stykowy, przy czym ruchomy element stykowy stanowi mostek miedzy dwoma stacjonarnymi elementami stykowymi.

Przedmiot wynalazku zostanie bliżej objaśniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w widoku stan znanego mechanizmu w położeniu zwarcia, fig. 2 - w widoku, stan znanego mechanizmu w położeniu rozwarcia, fig. 3 - w widoku perspektywicznym przełącznik trzybiegunowy według wynalazku, fig. 4 - segment jednego bieguna przełącznika z fig. 3, w położeniu zwarcia, fig. 5 - segment jednego bieguna, w położeniu zwarcia, fig. 6 - przekrój wzdłuż linii VI-VI z fig. 4, fig. 7 - przekrój wzdłuż linii VII-VII z fig. 5, a fig. 8 przedstawia stacjonarny nóż stykowy i gasik według wynalazku.

Jak to przedstawiono na fig. 3 do 8, przełącznik 10 zamknięty jest w odlewanej osłonie izolacyjnej 12 i składa się z trzech przedziałów biegunowych 14, 16, 18. Każdy przedział biegunowy zawiera dwa identyczne stacjonarne styki nożowe 20, 22 połączone elektrycznie ruchomym mostkiem stykowym 24, obracające się wokół centralnej geometrycznie osi poprzecznej 26 nieruchome względem osłony 12. Styki nożowe 20, 22 wyznaczają wzdłużną geometryczną płaszczyznę środkową 28 widoczną na fig. 6 i 7, prostopadłą do tej osi 26 obrotu. W znany sposób mostki stykowe 24 różnych przedziałów połączone są ze wspólnym urządzeniem sterującym tak, że wszystkie mostki są jednocześnie w tym samym położeniu kątowym względem odpowiednich styków nożowych. Jednak, aby nie zwiększać niepotrzebnie liczby figur, mostki przedziałów 16 i 18 zostały przedstawione na fig. 3 w położeniu zwarcia, odpowiadającym fig. 4 i 6, natomiast mostek przedziału 14 przedstawiono w położeniu rozwarcia, odpowiadającym fig. 5 i 7.

Nóż 20, 22 każdego ze stacjonarnych elementów stykowych, widoczny na fig. 8, ma część ukośną 30 po stronie, gdzie jeden z jego końców jest umieszczony z utworzeniem pochylni dostępu do strefy stykowej 32 przeznaczonej do współdziałania z mostkiem stykowym, a ze strony przeciwległej, znajduje się nakładka stykowa 34 do połączenia z układem zasilania. Poprzeczna szczelina 36 częściowo oddziela strefę stykową 32 od strefy 34 połączenia. Na poziomie tej szczeliny osadzony jest gasik 40. Gasik 40 jest ukształtowany przez płytkę 42 z dolną krawędzią 44 stanowiącą strefę mocowania zaopatrzoną w karby 46 przeznaczone do zamocowania w szczelinie, oraz zakrzywioną w kształcie litery U lub V górną krawędź 48 z częścią środkową 50 i dwiema bocznymi częściami 52, 54. Płytka gasika jest symetryczna względem jej płaszczyzny i względem drugiej płaszczyzny, prostopadłej do poprzedniej.

Przy mocowaniu gasika 40 na nożu 20, 22, jest on przesunięty względem płaszczyzny środkowej noża. Symetrie płytki 42 umożliwiają jej mocowanie dowolnym sposobem na nożu 20, 22. Środkowa część 50 górnej krawędzi 48 stanowi przedłużenie górnej krawędzi 55 noża umieszczonego w pobliżu szczeliny, po przeciwnej stronie szczeliny względem strefy stykowej 32.

Każdy mostek stykowy 24 ma klatkę 70 działającą w charakterze podtrzymania dla dwóch palców stykowych 56, 58 utrzymywanych w położeniu środkowym przez elementy elastyczne, których nie przedstawiono. Dwa palce 56, 58 każdego mostka stykowego 24 są identyczne i symetryczne do siebie względem wzdłużnej płaszczyzny środkowej wyznaczonej przez nóż. Każdy palec 56, 58 mostka stykowego ma, na każdym z końców, zgrubienie 60, 62 zwrócone w stronę drugiego palca i, na powierzchni przeciwległej, strefę 64, 66 przenoszenia łuku.

W położeniu zwarcia, na fig. 4 i 6, zgrubienia 60, 62 palców 56, 58 mostka styku ruchomego pozostają w styku ze strefą stykową 32 odpowiedniego noża 20, 22. Prąd może wtedy przepływać między dwoma nożami 20, 22 każdego bieguna przez mostek 24, przy czym prąd dzieli się między dwa palce 56, 58 mostka.

Konstrukcja i układ elementu stykowego bieguna są zatem ogólnie symetryczne względem osi 26.

Kiedy mostek stykowy 24 obraca się na osi od położenia zwarcia do położenia otwarcia, zgrubienia 60, 62 ślizgają się wzdłuż skośnych krawędzi 30 noża aż do rozdzielenia. Styczna do toru ruchu punktu stykowego na zgrubieniach 60, 62 w momencie rozdzielenia jest praktycznie równoległa do poprzecznej płaszczyzny płytki 42 tworzącej gasik 40 lub tworzy z nią bardzo niewielki kąt. Kiedy mostek obraca się dalej, odległość między zgrubieniami 60, 62 palców mostka i odpowiednim nożem 20, 22 wzrasta szybciej, niż odległość między krawędzią boczną każdej ze stref 64, 66 przenoszenia a krawędzią górną gasika. Po kilku dalszych stopniach obrotu, najmniejsza odległość między mostkiem stykowym a zespołem utworzonym przez nóż i gasik występuje między zewnętrzną krawędzią boczną stref 64, 66, przekazywania a odpowiednim punktem bocznej części 52, 54 krawędzi górnej 48

PL 200 796 B1 gasika 40. W praktyce, najmniejsza odległość wynosi wtedy kilka milimetrów, typowo 2 milimetry. Kiedy mostek 24 kontynuuje obrót do swojego położenia rozwarcia, przedstawionego na fig. 5 i 7, ten punkt podażą po torze wzdłuż krawędzi gasika, torze, który stopniowo oddala się od wzdłużnej płaszczyzny środkowej noża.

Dzięki symetrii urządzenia względem osi 26, poprzedni opis ruchu rozwierania na zastosowanie zarówno do noża 20, jak i noża 22.

Przy tym działanie urządzenia jest następujące. Jeżeli w momencie rozdzielania styków wystąpi łuk elektryczny między jednym ze zgrubień 60, 62 mostka stykowego, a nożem 20, 22, to linie prądowe w materiale noża będą wykazywały tendencję do zakrzywiania, obchodząc szczelinę 36, w której osadzony jest gasik, tak że podstawa łuku przemieszcza się w stronę gasika. Efekt ten jest wspomagany masą magnetyczną, którą stanowi gasik. Odległość między palcami 56 i 58 mostka stykowego a gasikiem staje stopniowo coraz mniejsza od odległości między palcami 56, 58 a nożem 20 w wyniku obrotu mostka. Łuk szybko przenosi się, czy też zapala się na nowo między gasikiem 40 a jednym lub drugim z palców 56, 58 skutkiem obniżenia się wytrzymałości dielektrycznej w tym obszarze komory. W wyniku symetrii urządzenia, wybór jednego, czy drugiego palca zachodzi względnie przypadkowo, odpowiednio do warunków początkowych. Wpływ na to zjawisko mogą mieć również pewne niezamierzone niesymetrie produkcyjne. Linie prądowe następnie wnikają do gasika 40 przez powierzchnię graniczną styku między gasikiem 40 a nożem 20.

Kiedy mostek stykowy 24 kontynuuje obrót, łuk wykazuje zawsze tendencję do przemieszczania się w kierunku zmniejszania jego energii. Zawsze, kiedy łuk podąża wzdłuż linii najmniejszej odległości między gasikiem a mostkiem zostaje osiągnięte w przybliżeniu minimum energii, podstawa łuku przemieszcza się wzdłuż krawędzi 48 gasika odsuwając się od wzdłużnej płaszczyzny środkowej 28 noża i od części środkowej 50 krawędzi. Zależnie od warunków początkowych, łuk wybiera jedną z dwóch krawędzi bocznych. To przemieszczanie się podstawy łuku, w sposób naturalny sprzyja przemieszczaniu się górnej części łuku w bok, w stronę powierzchni 64, 66, dalszej od wzdłużnej płaszczyzny środkowej 28 przewodu 56, 58 umieszczonego po odpowiedniej stronie. Górna część łuku zatem nie pozostaje na żaden okres czasu na poziomie zgrubień 60, 62, co zapobiega stapianiu metalu w tym miejscu. Jeżeli stapianie zachodzi, to jest to w miejscu, gdzie łuk zatrzymuje się na końcu rozwierania, to znaczy na zewnętrznej bocznej stronie 64 lub 66 jednego z palców mostka. Ewentualnie ukształtowana kropla metalu nie przeszkadza następnemu zwarciu urządzenia w tym miejscu.

Oczywiście możliwe są różne zmiany, bez wychodzenia poza zakres wynalazku. Przedstawiona odmiana wykonania odnosi się do przełącznika obrotowego, lecz wynalazek może mieć również zastosowanie do przełącznika, którego ruchomy styk przemieszcza się liniowo, typu przedstawionego na przykład w dokumencie EP-A-0.100.699.

Ponadto, wynalazek ma również zastosowanie do przełączników zawierających ruchomy element stykowy bezpośrednio połączony z nakładką połączeniową, zamiast mostkowego łączenia wzajemnego dwóch styków stacjonarnych.

Jeżeli wymagania co do sprawności przełącznika nie są zbyt wysokie, to możliwa jest również rezygnacja ze szczeliny. Podobnie, opcjonalne jest formowanie płytki gasika z materiału ferromagnetycznego.

Kształt gasika nie musi być płaski. Symetrie opisanej odmiany wykonania niniejszego wynalazku stanowią praktyczną zaletę z uwagi na montaż urządzenia, ponieważ wiele części jest identycznych (dwa ruchome palce stykowe mostka, dwa stacjonarne noże stykowe, dwa gasiki, itp.), zmniejszają się ograniczenia dotyczące metody montażu.

Możliwe jest jednak rozważanie wyboru niesymetrycznego kształtu gasika lub ukształtowania palców 56, 58 jako różniących się od siebie, zwłaszcza w celu wytworzenia tendencji przemieszczania się w stronę jednej z powierzchni bocznych komory a nie drugiej.

Claims (8)

1. Elektryczne urządzenie rozdzielcze, zwłaszcza przełącznik elektryczny zaopatrzony przynajmniej w jeden stacjonarny element stykowy w kształcie długiego smukłego noża wyznaczającego wzdłużną płaszczyznę środkową i strefę stykową, ruchomy element stykowy w kształcie zacisku, zawierającego przynajmniej dwa palce stykowe zwrócone do siebie nawzajem po obu stronach płaszczyzny środkowej i poruszające się, każdy, w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny środkowej,

PL 200 796 B1 przy czym każdy z palców ma strefę stykową, ruchome elementy stykowe ustawialne w położeniu zwarcia, w którym dwa palce chwytają nóż stacjonarnego elementu stykowego, przy czym strefy stykowe palców pozostają wtedy w kontakcie ze strefą stykową noża, i w położeniu rozwarcia, w którym dwa palce są oddzielone od styków stacjonarnych, znamienny tym, że przynajmniej jeden z palców (56, 58) ruchomych elementów stykowych ma poprzeczną strefę (64, 66) przekazywania łuku, rozmieszczoną w większej odległości względem płaszczyzny środkowej (28), niż strefa stykowa (60, 62) tego palca, przy czym urządzenie zawiera dodatkowo metalowy gasik (40) trwale połączony ze stacjonarnym elementem stykowym (20, 22) i będący w kontakcie elektrycznym z nim, przy czym gasik (40) ma zakrzywioną krawędź górną (48), z częścią środkową (50) znajdującą się w niewielkiej odległości od stacjonarnego elementu stykowego (20, 22), i przynajmniej jedną częścią boczną (52, 54) umieszczoną w większej odległości od płaszczyzny środkowej i od styku stacjonarnego, który to gasik jest ukształtowany tak, że kiedy styk ruchomy (24) jest w położeniu rozwarcia, to najmniejsza odległość między gasikiem (40) a ruchomym elementem stykowym (24) występuje między strefą (64, 66) przekazywania łuku a odpowiednią strefą części bocznej (52, 54) górnej krawędzi płytki, i że ta odległość jest mniejsza od najkrótszej odległości między ruchomym elementem stykowym (24) w położeniu rozwarcia, a stacjonarnym elementem stykowym (20, 22).

2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że górna krawędź (48) gasika ma w przybliżeniu kształt litery U lub V, z częścią środkową (50) ustawioną w niewielkiej odległości od stacjonarnego elementu stykowego (20, 22) i dwiema częściami bocznymi (52, 54) w przybliżeniu symetrycznymi wzajemnie względem płaszczyzny środkowej (28), umieszczonymi w większej odległości od płaszczyzny środkowej (28) i od styku nieruchomego (20, 22), zarówno palce (56, 58) ruchomego elementu stykowego tworzą boczną strefę (64, 66) przekazywania łuku usytuowaną w większej odległości względem płaszczyzny środkowej, niż strefa palca wchodzącego w kontakt ze stacjonarnym elementem stykowym w położeniu zwarcia, przy czym dwie boczne strefy stagnacji łuku są w przybliżeniu symetryczne z obu stron płaszczyzny środkowej, tak że najmniejsza odległość między gasikiem (40) a ruchomym elementem stykowym występuje między jedną lub drugą strefą (64, 66) przekazywania łuku a odpowiednią strefą odpowiedniej części bocznej (52, 54) górnej krawędzi płytki, i że ta odległość jest mniejsza, niż najmniejsza odległość między ruchomym elementem stykowym w położeniu rozwarcia, a stacjonarnym elementem stykowym.

3. Urządzenie według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że gasik (40) jest wykonany z materiału ferromagnetycznego.

4. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że gasik (40) stanowi płytkę.

5. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że stacjonarny element stykowy ma dwa końce wzdłużne, przy czym strefa stykowa (32) umieszczona jest po stronie, gdzie znajduje się jeden z końców wzdłużnych, a strefa (34) połączenia elektrycznego znajduje się po stronie, gdzie znajduje się drugi koniec wzdłużny, oraz że gasik (40) przymocowany jest do stacjonarnego elementu stykowego w strefie tego elementu stykowego znajdującej się pośrodku pomiędzy strefą stykową a strefą połączenia.

6. Urządzenie według zastrz. 5, znamienne tym, że stacjonarny element stykowy ma poprzeczną szczelinę (36) umieszczoną między strefą stykową (32) a strefą (34) połączenia, i że w tę szczelinę jest wstawiona dolna część (46) gasika.

7. Urządzenie według zastrz. 6, znamienne tym, że zawiera komorę gaszącą, do której sięga gasik, i która nie zawiera separatorów.

8. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że zawiera drugi stacjonarny element stykowy (20, 22), z długim, smukłym nożem wyznaczającym wzdłużną płaszczyznę środkową, która jest tą samą płaszczyzną, co wyznaczona przez pierwszy stacjonarny element stykowy, przy czym ruchomy element stykowy (24) stanowi mostek między dwoma stacjonarnymi elementami stykowymi.