PL184644B1

PL184644B1 - Materiał włókninowy

Info

Publication number: PL184644B1
Application number: PL97328124A
Authority: PL
Inventors: Shawver@Susan@E; Collier@Leslie@W@@IV; Estey@Paul@W; Paul@Susan@C
Original assignee: Kimberly Clark Co
Priority date: 1996-02-20
Filing date: 1997-02-04
Publication date: 2002-11-29
Also published as: CN1144905C; AR005786A1; DE69728652T2; PL328124A1; US5695849A; KR100403252B1; RU2188039C2; AU708248B2; WO1997030202A1; BR9707434A; TR199801622T2; DE69728652D1; CA2242603A1; EP0882148B1; CO4600603A1; KR19990087070A; EP0882148A1; CA2242603C; TW350770B; ZA971268B

Abstract

1. Material wlókninowy na czesci wyrobu higieny osobistej, zwlaszcza na klapke ba- rierowa lub wysciólke, zawierajacy wlókninowa wstege z wlókien, znamienny tym, ze wlókna sa wykonane z elastycznego materialu poliolefinowego, a wlókninowa wstega po- siada gramature ponizej 6 8 gramów na metr kwadratowy oraz obszary o zwiekszonym stopniu przepuszczalnosci plynu i obszary stanowiace bariere dla przejscia plynu, w któ- rych wysokosc slupa wody wynosi co najmniej 400 Pa, przy czym wstega jest spojona z co najmniej jedna dodatkowa warstwa wlókninowa. PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest materiał włókninowy do zastosowania w różnych wyrobach higieny osobistej, takich jak pieluchy, spodenki sportowe, wyroby dla osób dorosłych nie panujących nad wydalaniem, damskich wyrobów higienicznych oraz wszelkich innych typów wyrobów stosowanych do wchłaniania płynów ustrojowych. W szczególności, wyroby higieny osobistej zawierają na ogół klapki barierowe, które służą do uniemożliwiania płynom ustrojowym ucieczki z wyrobu i zabrudzenia odzieży lub pościeli użytkownika. Wyroby higieny osobistej również zawierają zwykle wyściółki przylegające do skóry użytkownika i służące do przemieszczania płynów od skóry do warstw chłonnych wyrobu. Wspomniane klapki barierowe i wyściółki szczególnie odpowiednim zastosowaniem niniejszego wynalazku.

Warunkiem prawidłowego funkcjonowania takich wyrobów powstrzymujących wyciek płynów są odpowiednie właściwości barierowe materiału umożliwiające mu realizację jego głównego zadania, jakim jest magazynowanie płynów, ale również konieczność zachowania przewietrzalności ze względu na wygodę skóry. Materiał taki idealnie powinien być elastyczny ze względu na dopasowanie się do ciała użytkownika i odzyskiwanie swojego kształtu po rozciągnięciu wywołanym ruchami użytkownika, a jednocześnie powinien cały czas realizować swoje podstawowe zadanie jako element barierowy. W przeszłości klapy barierowe wytwarzano z oddzielnych materiałów zapewniających różnorodne potrzebne ftinkcje. Przykładowo, łączono elastyczne nitki z materiałami nieelastycznymi, uzyskując wymaganą elastyczność. Tego typu próby rozwiązania problemu przewietrzalności i barierowości za pomocą elementów elastycznych cieszyły się pewnym powodzeniem, ale nadał poszukuje się pojedynczego materiału cechującego się barierowością i przewietrzalnością, a jednocześnie ela184 644 stycznością. Ponadto zaleca się, żeby materiał miał właściwości tego typu bez żadnej dodatkowej obróbki.

W razie stosowania takiego materiału na wy ściółkę, musi on być odczuwany przez skórę jako wygodny, a także musi szybko przepuszczać przez siebie wszelkie ciecze do następnej warstwy chłonnej (lub warstw). Ponieważ taki materiał jest materiałem barierowym, korzystne byłoby poddanie go obróbce w celu zwiększenia jego zwilżalności albo też stosowanie na wyściółki materiałów o naturalnej hydrofilowości. Znane są takie techniki obróbki jak środki zwilżające.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „materiał lub wstęga włókninowa” oznacza wstęgę o budowie w postaci pojedynczych włókien lub nici, które są poprzeplatane, ale nie w sposób dający się rozróżnić, jak ma to miejsce w dzianinie. Materiały lub wstęgi włókninowe wytwarza się różnymi technikami, na przykład technika rozdmuchiwania materiału w stanie stopionym (meltblown), spajania podczas przędzenia (spunbond) i spajania materiału gręplowanego. Gramaturę materiałów włókninowych określa się zazwyczaj w uncjach materiału na jard kwadratowy (osy) lub gramach na metr kwadratowy (g/m²), a średnice włókien wyraża się zazwyczaj w mikrometrach (w celu przejścia z jednostek osy na g/m² trzeba jednostki osy pomnożyć przez 33,91).

W stosowanym tu znaczeniu, termin „mikrowłókna” oznacza włókna o małej średnicy, której przeciętna wartość jest nie większa niż około 75 mikrometrów, na przykład mające średnią średnicę od około 0,5 mikrometra do około 50 mikrometrów, a zwłaszcza mające średnią średnicę od około 2 mikrometrów do około 40 mikrometrów. Inną, często stosowaną miarą określania średnicy włókna, jest denier, który definiuje się jako liczbę gramów na 9000 metrów włókna, i który można obliczyć jako średnicę włókna w mikrometrach podniesioną do kwadratu i pomnożoną przez gęstość w gramach na centymetr sześcienny, pomnożone następnie przez 0,00707. Im mniejsza wartość denier tym cieńsze włókno, natomiast im większa wartość denier tym grubsze lub cięższe włókno. Przykładowo, średnicę włókna polipropylenowego o wartości 15 mikrometrów można przekształcić na liczbę denier podnosząc ją do kwadratu i mnożąc uzyskany wynik przez 0,89 g/cm³, a następnie mnożąc całość przez 0,00707. Zatem wartość denier dla włókna polipropylenowego o średnicy 15 mikrometrów wynosi około 1,42 (152 _χ 0,89 x 0,00707 = 1,415). Poza Stanami Zjednoczonymi Ameryki bardziej powszechną jednostką miary jest „teks”, który definiuje się jako liczbę gramów na kilometr długości włókna, i który można obliczyć z wzoru denier/9.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „elastyczny materiał kompozytowy” odnosi się do materiału elastycznego, który może być materiałem wieloskładnikowym lub wielowarstwowym, w którym jedna warstwa jest elastyczna. Materiałami takimi mogą być, na przykład, laminaty „spajane podczas rozciągania” (SBL) oraz laminaty „spajane podczas przewężania” (NBL).

Typowo, termin „spajane podczas rozciągania” odnosi się do elastycznego elementu spajanego z innym elementem podczas rozciągania elastycznego elementu. „Laminat spajany podczas rozciągania” lub SBL odnosi się do materiału kompozytowego z co najmniej dwiema warstwami, w którym jedna warstwa jest warstwą marszczącą się, a druga warstwą elastyczną. Warstwy te łączy się ze sobą w sytuacji kiedy warstwa elastyczna jest w stanie rozciągniętym tak, że po zwolnieniu warstw, warstwa marszcząca się ulega zmarszczeniu. Taki wielowarstwowy, kompozytowy materiał elastyczny można rozciągać w takim stopniu, że zmarszczony pomiędzy miejscami spojenia materiał nieelastyczny umożliwia wydłużanie się materiału elastycznego. Jeden z typów wielowarstwowego, kompozytowego materiału elastycznego ujawniono, na przykład, w amerykańskim opisie patentowym nr 4,720,415, który tu przywołujemy w całości i w którym stosuje się wiele warstw tego samego polimeru wytwarzanego w różnych zespołach wytłaczarek. Inne kompozytowe materiały elastyczne ujawniono w amerykańskich opisach patentowych nr 4,789,700, nr 4,781,966, nr 4,657,802 i 4,652,487 oraz 4,655,760 i 4,692.

Typowo, termin „spajany podczas przewężania” odnosi się do elastycznego elementu spajanego z elementem nieelastycznym podczas gdy element nieelastyczny jest wydłużony lub przewężony. „Laminat spajany podczas przewężania” lub NBL odnosi się do materiału

184 644 kompozytowego z co najmniej dwiema warstwami, w którym jedna warstwa jest przewężoną, nieelastyczną warstwą, a druga warstwa jest warstwą elastyczną. Warstwy te łączy się ze sobą kiedy warstwa nieelastyczna jest w stanie wydłużonym. Przykładami laminatów spajanych podczas przewężania są materiały opisane w amerykańskich opisach patentowych nr 5,226,992, nr 4,981,747, nr 4,695,122 i nr 5,336,545.

W stosowanym tu znaczeniu termin „spunbond - włókna spajane podczas przędzenia” odnosi się do włókien o małej średnicy formowanych poprzez wytłaczanie stopionego materiału termoplastycznego w postaci włókienek z wielu drobnych, zazwyczaj okrągłych otworów kapilarnych we włośnicy o średnicy wytłaczanych włókien, którą następnie gwałtownie zmniejsza się takim sposobem, jaki na przykład ujawniono w amerykańskich opisach patentowych nr 4,340,563, nr 3,692, nr 3,802,817, nr 3,338,992, nr 3,341,394, nr 3,505,763 oraz nr 3,542,615. W zasadzie włókna spunbond nie są kleiste podczas ich osadzania na powierzchni zbiorczej. Włókna spunbond są mikrowłóknami, które są na ogół ciągłe i mają średnie średnice (od wymiaru próbkowego co najmniej 10) większe niż 7 mikrometrów, a korzystniej od około 10 do 30 mikrometrów.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „włókna meltblown - formowane podmuchowe z materiału w stanie stopionym” oznacza włókna wytwarzane techniką wytłaczania stopionego materiału termoplastycznego przez wiele drobnych, zazwyczaj okrągłych otworów kapilarowych, w postaci stopionych nitek lub włókienek, do zbieżnego strumienia gazu o dużej prędkości (np. powietrza), który zacieśnia włókienka ze stopionego materiału termoplastycznego w celu zmniejszenia ich średnicy, która może osiągnąć taką wartość jak w mikrowłoknach. Następnie uformowane w ten sposób włókna przenosi się za pomocą strumienia gazu o dużej prędkości i osadza na powierzchni zbiorczej, tworząc wstęgę w formie chaotycznie rozłożonych włókien. Technikę tę ujawniono, na przykład, w amerykańskim opisie patentowym nr 3,849,241. Włókna meltblown są mikrowłóknami, które mogą być ciągłe lub nieciągłe, są na ogół przeciętnie cieńsze niż 10 mikrometrów, i są na ogół, chociaż nie jest to konieczne, kleiste podczas osadzania na powierzchni zbiorczej.

Z materiałów z włókien spunbond i meltblown można wytwarzać, łącząc je ze sobą „laminaty SMS”, w których pewne warstwy są z materiałów spunbond, a inne z materiałów meltblown, na przykład laminat spunbond/meltblown/spunbond (SMS), jak ujawniono w amerykańskich opisach patentowych nr 4,041,203, nr 5,169,706 i nr 4,374,888. Laminat tego typu można wytwarzać osadzając kolejno na biegnącej wstędze formującej najpierw warstwę materiału spunbond, następnie warstwę włókien meltblown, a na końcu jeszcze jedną warstwę materiału spunbond, a następnie spajając laminat w sposób opisany dalej. Alternatywnie, warstwy tych materiałów można wytwarzać pojedynczo, zbierać w postaci zwojów, a następnie łączyć w oddzielnym etapie spajania. Zazwyczaj gramatura takich materiałów wynosi od około 0,1 do 12 osy (6 do 400 g/m¹), a zwłaszcza od około 0,75 do około 3 osy (25 do około 102 g/m²).

W stosowanym tu znaczeniu, termin „polimer” obejmuje w zasadzie, ale nie wyłącznie, homopolimery, kopolimery, takie jak, na przykład, kopolimery blokowe, szczepione, bezładne i przemienne, terpolimery, itp. oraz ich mieszanki i modyfikacje. Ponadto, o ile specjalnie nie ograniczono, termin „polimer” powinien obejmować wszystkie możliwe geometryczne konfiguracje materiału. Do konfiguracji tych należą ale nie wyłącznie, symetrie izotaktyczne, syndiotaktyczne i chaotyczne.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „włókna sprzężone” odnosi się do włókien utworzonych z co najmniej dwóch polimerów wytłaczanych na osobnych wytłaczarkach, ale przędzonych razem, w wyniku czego powstaje jedno włókno. Włókna sprzężone określa się czasami włóknami wieloelementowymi lub dwuelementowymi. Zazwyczaj polimery te różnią się między sobą chociaż włókna sprzężone mogą być wykonane z włókien jednoelementowych. Polimery są rozmieszczone we w zasadzie stale rozmieszczonych wyraźnych strefach wzdłuż przekroju poprzecznego włókien sprzężonych i biegną w sposób ciągły wzdłuż ich długości. Układ tego typu włókien sprzężonych może mieć, na przykład, charakter typu osłona/rdzeń, gdzie jeden polimer jest otoczony przez drugi, albo też może to być układ typu jeden przy

184 644 drugim, układ przekładany lub układ typu „wyspa na morzu”. Włókna sprzężone ujawniono w amerykańskich opisach patentowych nr 5,108,820, nr 5,336,552, oraz nr 5,382,400. W przypadku włókien dwuelementowych, proporcje poszczególnych polimerów mogą wynosić 75/25, 50/50, 25/75 lub każda inna nadająca się do tego celu.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „włókna dwuskładnikowe” odnosi się do włókien, które uformowano z co najmniej dwóch polimerów wytłoczonych z tej samej wytłaczarki w postaci mieszanki. Włókna dwuskładnikowe nie posiadają różnych składników polimerowych rozmieszczonych w odpowiednio stale rozmieszczonych wyraźnych strefach wzdłuż pola powierzchni przekroju poprzecznego włókna oraz różne polimery nie biegną w sposób ciągły wzdłuż całej długości włókna, ale zazwyczaj tworzą fibryle lub protofibryle, które rozpoczynają się i kończą chaotycznie. Włókna dwuskładnikowe są czasami nazywane również włóknami wieloskładnikowymi. Włókna tego typu omówiono, na przykład, w amerykańskim opisie patentowym nr 5,108,827. Włókna dwuelementowe i dwuskładnikowe omówiono również w podręczniku „Polymer Blends and Composites” (Mieszanki polimerowe i kompozyty) autorstwa Johna A. Mansona i Leslie H. Sperlinga, wydanym w 1976 przez Plenum Press, oddział Plenum Publishing Corporation z Nowego Jorku, IBSN 0-306-30831-2, na stronach 273 do 277.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „kierunek maszynowy” lub MD, oznacza długość materiału w kierunku, w jakim jest wytwarzany. Termin „kierunek poprzeczny do maszynowego” lub CD oznacza szerokość materiału, tj. kierunek zasadniczo prostopadły do MD.

W stosowanym tu znaczeniu, termin włókno „jednoskładnikowe” oznacza włókno wykonane na jednej lub więcej wytłaczarek, ale z jednego polimeru. Nie oznacza to wykluczenia włókien uformowanych z jednego polimeru, do którego dodano małe ilości dodatków w celu zabarwienia go, nadania mu właściwości antystatycznych, smarności, hydrofilowości, itp. Dodatków tych, np. dwutlenku tytanu do barwienia materiału, jest na ogół poniżej 5 procent wagowych, a bardziej typowo około 2 procent wagowych.

W stosowanym tu znaczeniu, spajanie pneumatyczne lub „TAB” oznacza proces spajania wstęgi z dwuskładnikowych włókien włókninowych, w którym przez wstęgę przepuszcza się powietrze o temperaturze dostatecznie wysokiej do stopienia jednego z polimerów, z jakich jest wykonana wstęga. Prędkość powietrza wynosi od 100 do 500 stóp na minutę (30,5 do 152,5 metra na minutę), a czas jego oddziaływania wynosi nawet 6 sekund. Spajanie następuje dzięki stopieniu polimeru, a następnie jego ponownemu stwardnieniu. Spajanie pneumatyczne ma ograniczona liczbę parametrów sterujących i na ogół traktuje się je jako drugi etap spajania. TAB wymaga do realizacji spajania stopienia co najmniej jednego składnika, więc można go tylko stosować do wstęg z dwoma składnikami, takich jak dwuskładnikowe wstęgi włókniste.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „spajanie techniką igłowania” oznacza, na przykład, zszywanie materiału zgodnie z amerykańskim opisem patentowym nr 4,891,957 lub nr 4,631,933.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „spajanie ultradźwiękowe” oznacza realizację procesu poprzez, na przykład, przepuszczanie materiału pomiędzy dźwiękowym ramieniem zgrzewarki a walcem oporowym, jak przedstawiono w amerykańskim opisie patentowym nr 4,374,888.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „punktowe spajanie termiczne” obejmuje przepuszczanie materiału lub wstęgi z włókien, jakie mają być spojone, pomiędzy ogrzanym cylindrem kalandrującym a walcem oporowym. Cylinder kalandrujący jest zwykle, ale nie zawsze, w pewien sposób urzeźbiony tak, że nie cały materiał jest spajany na całej powierzchni. W wyniku tego opracowano różnorodne wzory urzeźbienia dla walców kalandrujących, zarówno ze względów funkcjonalnych, jak i estetycznych. Jeden z przykładów wzoru składa się z punktów i jest wzorem Hansen Pennings lub „H&P” z około 30% pola powierzchni spojonej z około 200 punktami spojenia na cal kwadratowy (około 31 punktów spojenia na centymetr kwadratowy) według danych z amerykańskiego opisu patentowego nr 3,855,046. Pola spojenia wzoru H&P mają kształt kwadratowych punktów lub kołków, przy czym każdy kołek ma wymiar boczny 0,038 cala (0,965 mm), odstęp pomiędzy kołkami wynosi 0,070 cala

184 644 (1,778 mm), oraz głębokość spajania 0,023 cala (0,584 mm). Wzór wynikowy ma pole spojonej powierzchni wynoszące około 29,5%. Innym typowym wzorem punktowego spajania jest rozszerzony wzór Hansena i Penningsa lub „EHP”, który daje 15% pole powierzchni spojonej za pomocą kwadratowego kołka z bokiem o długości 0,037 cala (0,94 mm), odstępami pomiędzy kołkami 0,097 cala (2,464 mm) i głębokością 0,039 cala (0,991mm). W innym typowym wzorze spajania punktowego oznaczonym „714” pola spojone za pomocą kołków mają kształt kwadratowy z bokiem o długości 0,023 cala, odstępami pomiędzy kołkami 0,062 cala (1,575 mm), i głębokością spajania 0,033 cala (0,838 mm). Pole spojenia wynikające z tego wzoru stanowi 15%. Jeszcze innym powszechnie stosowanym wzorem jest wzór C-Star, którego pole powierzchni spojenia wynosi 16,9%. Wzór C-Star ma układ poprzecznie biegnących bruzd lub „sztruksu” poprzecinanych rozgałęziającymi się gwiazdami. Do innych powszechnie stosowanych należy układ rombowy z powtarzającymi się i nieco przesuniętymi rombami oraz wzór falisty wyglądający w sposób sugerowany nazwą, np. podobnie jak siatka ochronna. Typowo, procentowe pole spojenia zmienia się od około 10% do około 30% pola powierzchni włóknistej wstęgi laminatowej. Jak powszechnie wiadomo w tej dziedzinie, punktowe spajanie trzyma razem warstwy laminatu, a także nadaje każdej pojedynczej warstwie spoistość dzięki spajaniu w każdej warstwie włókienek i/lub włókien.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „wyrób higieny osobistej” oznacza pieluchy, spodenki treningowe, wkłady chłonne do majtek, wyroby dla osób dorosłych nie panujących nad wydalaniem oraz damskie wyroby higieniczne.

W stosowanym tu znaczeniu, termin „wyrób ochronny przed infekcją” oznacza przedmioty do stosowania w medycynie, takie jak fartuchy chirurgiczne i serwety, maski na twarze, przykrycia głowy, takie jak czepki, kapturki i kaptury chirurgiczne, przykrycia stóp, na przykład nakładki na obuwie, pokrycia i nakładki na obuwie i pantofle domowe, opatrunki, bandaże, owinięcia sterylne, wycieraczki, odzież, jak na przykład fartuchy laboratoryjne, kombinezony, fartuchy i kurtki, pościel pacjentów, prześcieradła i wkłady prześcieradłowe do łóżeczek dziecinnych, i podobne.

Metody badań

Wysokość słupa wody (hydrohead): Pomiar barierowych właściwości materiału wykonuje się za pomocą testu wysokości słupa wody. Test ten umożliwia określenie ciśnienia wody (w milibarach), jakie wytrzymuje materiał przed przepłynięciem przez niego określonej ilości cieczy. Materiał o większej wysokości słupa wody ma większe właściwości barierowe dla przenikania cieczy niż materiał o mniejszej wysokości słupa wody. Test wysokości słupa wody jest wykonywany zgodnie z Federalną Normą Badań nr 191A, Metoda 5514.

Do wytwarzania folii, włókien i wstęg na różnorodne wyroby, takie jak wyroby higieny osobistej, wyroby ochronne przed infekcją, odzież i pokrycia ochronne, bardzo przydatne są polimery termoplastyczne. W wielu zastosowaniach wymaga się, żeby folia włókna lub wstęga były elastyczne w takim stopniu, żeby wykonane z takiej folii, włókien lub wstęgi wyroby mogły dopasowywać się kształtem do obiektu lub żeby można je było w pewnym stopniu rozciągać bez niszczenia.

Materiały elastyczne mają zastosowanie zwłaszcza w dziedzinie wyrobów higieny osobistej, takich jak damskie wyroby higieniczne, wyroby dla osób nie panujących nad wydalaniem, pieluchy i majtki treningowe oraz w dziedzinie wyrobów ochronnych przed infekcją. W szczególności, w sferze wyrobów higieny osobistej jest zapotrzebowanie na dokładnie dopasowujące się materiały barierowe dla cieczy, pełniące rolę bariery, a jednocześnie pasujące do ciała. Specyficznymi przykładami takiego zastosowania są klapki barierowe do pieluch a także materiały pokryciowe. Jest również pożądane, aby taki materiał nadawał się na wyściółki do wyrobów higieny osobistej, w których potrzebny jest szybki przepływ cieczy. W zastosowaniach tego typu potrzebna jest prawdopodobnie obróbka zwiększająca hydrofilowość materiału.

Klapki barierowe do pieluch wytwarza się obecnie z, na przykład, nie elastycznych materiałów włókninowych z przymocowanymi do nich paskami z materiału elastycznego LYCRA®. Materiał ten jest skuteczny, ale jego wadą jest pozostawianie czerwonych śladów na nóżkach dzieci, ponieważ wykonane z niego paski znajdują się tylko w kilku miejscach i są

184 644 bardzo silnie rozciągnięte. Paski z elastycznego materiału LYCRA® są wykonane z materiału typu spunbond.

Innym elastycznym materiałem nadającym się do wyrobów higieny osobistej są wyroby typu spunbond lub meltblown wykonane z elastomeru poliuretanowego. Materiał ten można zakupić w korporacji Kanebo.

Jeszcze innym materiałem elastycznym jest materiał typu meltblown z kopolimeru eteru z estrami, który można zakupić w firmie Kimberly-Clark Corporation z Dallas, Tx, pod nazwą handlową DEMIQUE®. Materiał elastomerowy DEMIQUE® wytwarza się z polimeru o nazwie ARNITEL®, poprzednio sprzedawany przez firmę Akzo Plastics z Arnhem, Holandia, a obecnie przez firmę DSM z Sittard, Holandia. Materiał elastomerowy DEMIQUE® jest stosunkowo gorszy, ponieważ w dotyku jest odczuwany jak guma.

Jeszcze innym materiałem używanym w wyrobach higieny osobistej jest materiał typu meltblown z elastomeru z kopolimeru blokowego, który można zakupić pod nazwa handlową KRATON® w firmie Shell Chemical Co. z Houston, TX. Wstęgi z włóknin elastomerowych można formować z, na przykład, elastomerowych kopolimerów blokowych typu (polistyren/poli(etylen-butylen)/polistyren). Kopolimery blokowe KRATON® można zakupić w kilku różnych odmianach, z których wiele wskazano w amerykańskich opisach patentowych nr 4,663,220 i 5,304,599, do których tu się odwołujemy. Materiał KRATON®, podobnie jak DEMIQUE® jest odczuwany jak guma, co nie jest pożądane w przypadku wyrobów, które muszą stykać się ze skórą i dlatego stosuje się go w formie otoczonej obustronnie materiałem pokryciowym.

Stwierdzono, że tradycyjne elastyczne materiały typu meltblown mają nieodpowiednie właściwości barierowe w zastosowaniu do klapek barierowych.

Odpowiedni materiał do zastosowania w wyrobie higieny osobistej, jako klapka barierowa, musi mieć dobre właściwości barierowe, musi być przewietrzalny i musi być całkowicie elastyczny, a jednocześnie nie może być nieprzyjemnie odczuwany (np. jak guma) w dotyku..

Celem wynalazku jest zapewnienie jednolitego, całkowicie elastycznego, przewietrzalnego, barierowego materiału włókninowego, który można używać w wyrobach higieny osobistej, zwłaszcza na klapki barierowe i wyściółkę, i który będzie wygodnym i skutecznym środkiem do magazynowania cieczy wewnątrz wyrobu.

Materiał włókninowy na części wyrobu higieny osobistej, zwłaszcza na klapkę barierową lub wyściółkę, zawierający włókninową wstęgę z włókien, według wynalazku charakteryzuje się tym, że włókna są wykonane z elastycznego materiału poliolefinowego, a włókninowa wstęga posiada gramaturę poniżej 68 gramów na metr kwadratowy oraz obszary o zwiększonym stopniu przepuszczalności płynu i obszary stanowiące barierę dla przejścia płynu, w których wysokość słupa wody wynosi co najmniej 400 Pa, przy czym wstęga jest spojona z co najmniej jedną dodatkową warstwą włókninową.

Korzystnie wymieniona co najmniej jedna dodatkowa warstwa włókninowa ma pomarszczenia.

Korzystnie wymieniona dodatkowa warstwa włókninowa składa się z materiału typu spunbond, który ma pomarszczenia, przy czym materiał typu spunbond jest spojony z włókninową wstęgą.

Korzystnie wymieniona dodatkowa warstwa włókninowa składa się z materiału typu spunbond, który jest spojony z włókninową wstęgą, przy czym włókninowa wstęga ma pomarszczenia.

Korzystnie średnia średnica włókien jest mniejsza niż 10 mikrometrów.

Korzystnie włókninowa wstęga zawiera otwory w pewnych obszarach.

Korzystnie włókninowa wstęga w pewnych obszarach jest pokryta środkiem zwilżającym miejscowo.

Właściwości barierowe materiałów można mierzyć za pomocą testu wysokości słupa wody. Test ten umożliwia określenie ciśnienia wody (w milibarach), jakie wytrzymuje materiał przed przepłynięciem przez niego określonej ilości cieczy. Materiał o większej wysokości słupa wody większą barierowość dla przenikania cieczy niż materiał o niższej wysokości slu8

184 644 pa wody. Na wartość wysokości słupa wody materiału wpływają takie czynniki, jak wymiary włókien, we włóknach drobniejszych są mniejsze pory, przez które może przepływać ciecz, oraz hydrofilowość włókien. Na przykład, w klapkach barierowych w wyrobach higieny osobistej, wartość wysokości słupa wody dla materiału musi być na tyle duża, żeby uniemożliwić cieczy przepływ poza materiał i wyciekanie na zewnątrz. Wynalazcy uważają że w klapkach barierowych jest konieczne zastosowanie materiału, dla którego wartość wysokości słupa wody wynosi co najmniej 4 milibary (400 Pa) i dla którego wartość ta, nie będąc nadmiernie wysoka, jest wystarczająca w większości sytuacji.

Materiał według wynalazku można stosować w klapkach barierowych i mocować do wyściółek w wyrobach higieny osobistej w sposób podobny jak to się robi w przypadku klapek stosowanych obecnie. Alternatywnie, materiał według wynalazku można stosować w jednolitej wyściółce zespolonej z klapkami barierowymi do wyrobów higieny osobistej, w których wyściółka może obejmować integralne klapki barierowe, dzięki czemu unika się etapu spajania oddzielnej klapki z wyściółką. Część wyściółkową takiego przykładu wykonania można również poddać obróbce zwiększającej jej hydrofilowość. Stanowi to zaletę ekonomiczną ponieważ unika się w ten sposób jednego z etapów produkcji, oraz poprawia się również wygodę eliminując szew w wyrobie.

Nie jest konieczne, aby materiał według wynalazku, gdy stosuje się go jako klapkę barierową musiał być poddany obróbce. Natomiast wyściółki do wyrobów higieny osobistej często poddaje się obróbce w pewien sposób, zazwyczaj od góry, w pewnych obszarach, w celu intensyfikacji konkretnych właściwości. Wyściółkę można poddać miejscowo obróbce zwiększającej jej zwilżalność w pewnych obszarach w celu zwiększenia prędkości, z jaką ciecz przepływa przez wyściółkę do znajdującego się pod nią materiału chłonnego. Znane są środki do takiej obróbki chemicznej, np. Triton® Χ-102. Materiał na wyściółkę może być również aperturowany lub perforowany w pewien sposób w celu zwiększenia również jego przepuszczalności. Zakres wynalazku obejmuje również takie przykłady wyściółek, klapek barierowych i klapek barierowych zespolonych z wyściółką poddawanych obróbce i/lub aperturowanych.

Korzystnie, materiał według wynalazku można również używać samodzielnie jako pojedynczą warstwę materiału. Natomiast w pewnych zastosowaniach może okazać się pożądane kombinowanie takiego materiału z innymi w struktury typu NBL, SBL lub SMS. Wynalazek również obejmuje swoim zakresem takie struktury.

Elastyczność jest również kluczową właściwością w takich zastosowaniach jak klapki barierowe, ponieważ materiał ma stykać się ze skórą i musi być w stanie wyginać się i rozciągać przy normalnych ruchach użytkownika (lub nawet w przypadku typowych ruchów dwulatka), a jednocześnie powinien zachować inne właściwości bez pozostawiania „czerwonych śladów”. W takich sytuacjach materiały nieelastyczne rozciągają się nie wracając potem do swoich poprzednich kształtów i zapadają się, i z tego względu w małym stopniu zapobiegają przeciekaniu na zewnątrz, albo nie zapobiegają wcale. Materiał, któremu nadano elastyczność za pomocą tylko kilku pojedynczych pasków, może pozostawiać czerwone ślady, i też jest daleki od ideału. Materiał całkowicie elastyczny może dopasowywać się do ciała użytkowników bez pozostawiania czerwonych śladów, szczelin lub zapadania się w sobie.

Trzy z najbardziej krytycznych, omówionych powyżej warunków (barierowość, przewietrzalność, elastyczność) spełnia materiał według wynalazku, dając ponadto stosunkowo przyjemne wrażenie w dotyku w porównaniu z, na przykład, materiałami Kraton® i Demique®. Materiał według wynalazku cechuje się wysokością słupa wody powyżej 4 mbarów (400 Pa), jest elastyczny i, co ważne, można go używać na klapki barierowe bez konieczności mocowania do niego żadnych innych warstw wzmacniających lub o innych funkcjach.

W przeszłości w zastosowaniach tego typu stosowano polimery elastomerowe, które mają nieco ograniczone możliwości ze względu na swoje wspomniane powyżej cechy naturalne (np. wrażenie gumy w dotyku, słabe właściwości barierowe). Materiały te łączy się ostatnio z polimerami nowej klasy, które, przetworzone na materiał włóknisty, mają znakomite właściwości barierowe, przewietrzalność, elastyczność i są przyjemne w dotyku. Nową

184 644 klasą polimerów są polimery określane jako „metalocenowe” lub wytwarzane technikami metalocenowymi.

W technikach metalocenowych stosuje się zazwyczaj katalizator metalocenowy aktywowany, np. jonizowany, za pomocą kokatalizatora. Do katalizatorów metalocenowych nalezą między innymi, dwuchlorek bis(n-butylocyklopentadienylo) tytanu, dwuchlorek bis(nbutylocyklopentadienylo) cyrkonu, chlorek bis(cyklopentadienylo) skandu, dwuchlorek bis(indenylo) cyrkonu, dwuchlorek bis(metylocyklopentadienylo) tytanu, dwuchlorek bis(metylocyklopentadienylo) cyrkonu, kobaltocen, trójchlorek cyklopentadienylo tytanu, ferrocen, dwuchlorek hafnocenu, dwuchlorek isopropylo(cyklopentadienylo-1-flourenylo) cyrkonu, dwuchlorek molibdocenu, niklocen, dwuchlorek niobocenu, rutenocen, dwuchlorek tytanocenu, uwodniony chlorek cyrkonocenu, dwuchlorek cyrkonocenu. Bardziej obszerną listę takich związków zamieszczono w amerykańskim opisie patentowym nr 5,374,696. Związki tego typu omówiono również w amerykańskim opisie patentowym nr 5,064,802.

Proces metalocenowy, a zwłaszcza systemy katalityczne i wspomagane katalitycznie są przedmiotem wielu patentów. W amerykańskim opisie patentowym nr 4,542,199 ujawniono procedurę, w której do toluenu dodaje się metyloglinooxan (MAO), następnie dodaje się katalizator metalocenowy o ogólnym wzorze (cyklopentadienylo)2MeRHal, gdzie Me jest metalem przejściowym, Hal jest chlorowcem, a R jest cyklopentadienylem lub rodnikiem alkalicznym Cl do C6 lub chlorowcem, po czym dodaje się etylen w celu utworzenia polietylenu. W amerykańskim opisie patentowym nr 5,189,192 ujawniono proces sporządzania dodatkowych katalizatorów polimeryzacyjnych za pośrednictwem metalicznych ośrodków utleniania. W amerykańskim opisie patentowym nr 5,352,749 ujawniono sposób polimeryzowania monomerów w złożu fluidalnym. W amerykańskim opisie patentowym nr 5,349,100 ujawniono chiralne związki metalocenowe oraz ich sporządzanie poprzez tworzenie ośrodka chiralnego za pomocą enancjoselektywnego transferu wodorku.

Kokatalizatorami są takie materiały jak metyloglinooksan (MAO), który jest najbardziej powszechny, inne związki zawierające alkilogliny i bor, takie jak tris(pentafluorofenylo) bor, litotetrakis(pentafluorofenylo) bor, oraz dwumetyloanilinotetrakis(pentafluorofenylo) bor. Trwają badania innych systemów katalitycznych lub możliwości minimalizowania albo nawet eliminowania alkiloglinów ze względu na możliwości manipulowania nimi i zanieczyszczania przez nie wyrobów. Ważnym punktem jest możliwość aktywowania katalizatorów metalocenowych lub jonizowania do postaci kationowej w celu reagowania z polimeryzowanym monomerem lub monomerami.

Polimery wytwarzane za pomocą katalizatorów metalocenowych mają unikalne zalety ze względu na swój wąski przedział mas molekularnych. W przypadku polimerów wytwarzanych za pomocą metalocenów możliwe są liczby polidyspersyjności (Mw/Mn) poniżej 4 a nawet poniżej 2. Polimery te mają również wąski przedział rozkładu krótkich łańcuchów odgałęziających w porównaniu z innymi podobnymi typami polimerów wytwarzanych techniką Ziegler-Natta.

Możliwe jest również stosowanie systemu katalizatorów metalocenowych do bardzo dokładnego regulowania izotaktyczności polimeru w przypadku używania stereo selektywnych katalizatorów metalocenowych. Istotnie, wytwarzano polimery o izotaktyczności ponad 99 procent. Możliwe jest również wytwarzanie za pomocą tego systemu wysoko syndiotaktycznego polipropylenu. Regulowania izotaktyczności polimeru może również umożliwić wytwarzanie polimerów zawierających bloki materiału izotaktycznego i bloki materiału ataktycznego zmieniające się wzdłuż łańcucha polimeru. W rezultacie możliwe jest uzyskanie elastycznego polimeru dzięki jego ataktycznej części. Tego typu syntezę polimerów omawia się w czasopiśmie Science, vol. 267, (13 stycznia 1995) na stronie 191 w artykule K.B. Wagnera. Wagner, omawiając pracę Coates'a i Waymoutha, wyjaśnia, że katalizator oscyluje pomiędzy formami stereochemicznymi, w wyniku czego otrzymuje się łańcuch polimerowy mający odcinki stereocentrów izotaktycznych połączone z odcinkami centrów ataktycznych. Zmniejsza to przewagę izotaktyczności, dając w rezultacie elastyczność. Goeffrey W. Coates i Robert M. Waymouth omawiają w artykule zatytułowanym „Oscillating Stereocontrol: A Strategy for the Synthesis of Thermoplastic Elastomeric Polypropylene” (Oscylująca ste10

184 644 reokontrola: strategia do syntezy termoplastycznego elastomerowego polipropylenu) na stronie 217 w tym samym wydaniu, swoją pracę, w której stosowali dwuchlorek cyrkonu bis(2fenylindenylo) metalocenu w obecności metyloglinooksanu (MAO) i, zmieniając ciśnienie i temperaturę w reaktorze, oscylowali postać polimeru pomiędzy izotaktyczną, a ataktyczną.

Przemysłowa produkcja polimerów metalocenowych jest dość ograniczona, ale rośnie. Polimery tego typu można dostać w firmie Exxon Chemical Company z Baytown, Texas, pod nazwą handlową ACHIEVE® do polimerów na bazie polipropylenu i EXACT® do polimerów na bazie polietylenu. Dow Chemical Company z Midland, Michigan, sprzedaje na rynku polimery tego typu pod nazwą ENGAGE®. Utrzymuje się, że materiały te wytwarza się za pomocą nie stereo selektywnych katalizatorów metalocenowych. Exxon nazywa w zasadzie swoją technologię opartą na katalizatorach metalocenowych jako kataliza „jedno miejscowa”, natomiast Dow nazywa swoje katalizatorami o „wymuszonej geometrii” pod nazwą INSITE® dla ich odróżnienia od tradycyjnych katalizatorów Ziegler-Natta, które mają wiele miejsc reakcji. Inni producenci, tacy jak Fina Oil, BASF, Amoco, Hoechst i Mobil prowadzą również działania na tym polu i należy oczekiwać, iż w następnym dziesięcioleciu stale będzie rosła dostępność polimerów wytwarzanych tą technologią. W praktyce wynalazku, zaleca się stosowanie elastycznych tworzyw poliolefinowych, takich jak polipropylen i polietylen, a zwłaszcza elastyczny polipropylen.

Jeżeli chodzi o elastomerowe polimery na bazie metalocenów, to w amerykańskim opisie patentowym nr 5,204,429 ujawniono proces umożliwiający wytwarzanie elastycznych kopolimerów z żywic cykloolefinowych za pomocą katalizatora będącego stereosztywnym chiralnym metalocenowym związkiem metalu przejściowego i glinooksanu. Polimeryzację przeprowadza się w obojętnym rozpuszczalniku, takim jak węglowodór alifatyczny lub cykloalifatyczny, na przykład w toluenie. Reakcja może również wystąpić w fazie gazowej przy użyciu jako rozpuszczalnika monomerów przeznaczonych do polimeryzacji. W amerykańskich opisach patentowych nr 5,278,272 i 5,272,236 zatytułowanych „Elastyczne, w zasadzie liniowe polimery olefinowe” opisano polimery o szczególnych właściwościach elastycznych.

Przebadano wiele próbek materiału w celu określenia ich właściwości barierowych. Poniżej opisano te materiały, a uzyskane wyniki podano w tabeli 1. Zwracamy uwagę, że jedynie „Przykłady” są uważane przez twórców jako mieszczące się w ich wynalazku.

Przykład porównawczy 1- Jest to materiał elastomerowy DEMIQUE® typu meltblown wykonany z polimeru ARNITEL®. Materiał ten ma gramaturę 35 g/m² i włókna o średniej średnicy poniżej 10 mikrometrów⁷.

Przykład porównawczy 2 - Jest elastyczny materiał poliuretanowy typu meltblown firmy Kanebo. Jego gramatura wynosi 54 g/m², a średnia średnica włókien poniżej 10 mikrometrów.

Przykład porównawczy 3 - Jest to materiał elastyczny typu meltblown wykonany z polimeru KRATON®. Ten materiał elastyczny jest kopolimerem blokowym styrenu/etylenu/propylenu/styrenu (SEPS) o natężeniu przepływu w stanie stopionym 16 gramów/10 minut w temperaturze 230°C i 2160 gramów według testu ASTM 1238-90b, przy czym konkretne oznakowanie numeru gatunkowego wynosiło KRATON® G-2755. Gramatura tego materiału wynosiła 34 g/m2.

Przykład porównawczy 4 - Jest to laminat materiałów typu spunbond/meltblown/spunbond (SMS) stosowany na skalę przemysłową w klapkach barierowych w pieluchach, sprzedawanych przez firmę Kimberly-Clark Corporation jako pieluchy jednorazowego użytku Huggies®. W skład tego materiału wchodzi warstwa spunbond z polimeru polipropylenowego spojona termicznie punktowo z warstwą polipropylenu typu meltblown. Stosunek gramatur warstw z materiału typu spunbond do warstw materiału typu meltblown wynosił od około 1:1 do 1:4.

Przykład 1- Materiał jest elastycznym materiałem typu meltblown wykonanym z polimeru dostępnego w firmie Dow Chemical Co. z Midland, MI, pod nazwą handlową polimer elastyczny ENGAGE®. Gramatura tego materiału wynosi 1 osy (34 g/m2). Materiał ten jest kopolimerem polietylenu o liczbie stopowej 30 gramów/l 0 minut w temperaturze 190°C i 2160 gramów według testu ASTM 1238-90b. Średnica otworów we włośnicy wynosiła

184 644

0,145 cala (3,683 mm) przy wydajności polimeru 0,52 funtów/cal/godzinę (PIH) tj. 0,093 kg/cm/godzinę przy wysokości 8 cali (20 cm) nad sitem formującym. Włókna przędzono w temperaturze 420°F (215°C), przy szczelinie powietrznej 0,090 cala (2,286 mm) i w układzie cofniętym 0,125-0,150 cala (3,175-3,81 mm). Ciśnienie pierwotne powietrza wynosiło 0,9 psig (6210 Pa), a temperatura pierwotna 567°F (297°C).

Przykład 2 - Materiał ten jest materiałem elastycznym typu meltblown wykonanym z polimeru polietylenowego oznaczonego EXACT® 4014 firmy Exxon Chemical Company z Houston, TX. Jego gramatura wynosi 1 osy (34 g/m²). Średnica otworów we włośnicy wynosiła 0,145 cala (3,683 mm) przy wydajności polimeru 0,56 funtów/cal/godzinę (PIH) tj. 0,1 kg/cm/godzinę przy wysokości 9 cali (23 cm) nad sitem formującym. Włókna przędzono w temperaturze 480°F (249°C), przy szczelinie powietrznej 0,090 cala (2,286 mm) i w układzie cofniętym 0,125-0,150 cala (3,175-3,81 mm). Ciśnienie pierwotne powietrza wynosiło 0,9 psig (6210 Pa), a temperatura pierwotna 510°F (266°C).

Tabela 1

Wysokość słupa wody
Przykład porównawczy 1 *	Nie dostrzegalne (N.D.)
Przykład porównawczy 2*	N. D.
Przykład porównawczy 3*	N. D.
Przykład porównawczy 4*	33,6 mbar (3360 Pa)
Przykład 1**	5,2 mbar (520 Pa)
Przykład 2*	7,2 mbar (720 Pa)

♦Średnia z 5 odczytów * * Średnia z 3 odczytów. Dwa dodatkowe odczyty dały N.D.

Zwracamy uwagę, że przebadano jeden kawałek materiału z przykładu 2 uzyskując pięć odczytów N.D., ale wynalazcy utrzymują, że kawałek ten był uszkodzony ze względu na problemy produkcyjne.

Przedstawione w tabeli 1 wyniki świadczą, że materiał według wynalazku ma właściwości barierowe. Materiał ten jest również elastyczny. Ponadto, materiał ten nie jest odczuwany w dotyku jako gumowy i w rzeczywistości daje wrażenie bardziej zbliżone w dotyku do tkanin odzieżowych niż większość innych nie pokrytych materiałów elastomerowych, tj. tych bez materiałów wierzchnich. Jest to unikalne, ponieważ powierzchnie większości materiałów elastomerowych o takim poziomie zdolności do spajania i rozciągania dają w dotyku wrażenie gumy lub kleistości. Materiał według wynalazku jest miękki, wygodny, nie gumowy, podobny do materiału tekstylnego w dotyku ręką i wyglądem.

Stwierdzono również, że materiał według wynalazku zapewnia wiele innych zalet, których nie widać wyraźnie przy pobieżnym badaniu. W szczególności, stwierdzono, że materiał według wynalazku dobrze spaja się z materiałami poliolefinowymi, i ze względu na dobre właściwości barierowe i przewietrzalność, materiał ten może być cieńszy niż materiały konkurencyjne, zachowując jednak prawie takie same właściwości, jak materiały konkurencyjne, co daje mniejszą masę wyrobów do usuwania po ich użyciu.

Zdolność do spajania jest bardzo ważna w przypadku takich materiałów jak te, których używa się w wyrobach higieny osobistej, ponieważ przekształcenie w gotowy wyrób wymaga spojenia materiału w jakiś sposób z innymi częściami wyrobu. Wiele materiałów, w przypadku ich stosowania w wyrobach higieny osobistej, trzeba przyklejać do wyrobu. Materiał według wynalazku, ze względu na to, że składa się z materiału poliolefinowego takiego jak nieelastyczny materiał olefinowy z włókniny polimerowej, z jakiego wytwarza się większość wyrobów higieny osobistej, można spajać termicznie z pozostałą częścią wyrobu. Termiczne techniki spajania, takie jak spajanie punktowe lub powietrzne spajanie przelotowe, są znacznie prostsze i bardziej bezobsługowe niż igłowanie lub sklejanie.

Krytycznymi parametrami dla wyrobów higieny osobistej są ich mała grubość i lekkość, ponieważ stykają się one bezpośrednio z ciałem. Materiał według wynalazku może być cień12

184 644 szy i lżejszy od materiałów konkurencyjnych, takich jak materiały typu SMS, ponieważ w jego skład może wchodzić tylko warstwa materiału typu meltblown. Ma to tę dodatkową zaletę, że w porównaniu z materiałami konkurencyjnymi, w każdym wyrobie higieny osobistej zużywa się mniej materiału według wynalazku, można obniżyć koszt dla użytkownika oraz koszt usuwania zużytych wyrobów, zarówno w kategorii ekonomicznej, jak i ekologicznej.

Zatem stwierdzono, że doskonale dopasowujący się, przewietrzalny, barierowy materiał elastyczny według wynalazku zapewnia zespół parametrów, który jest inny i lepszy niż parametry znanych materiałów konkurencyjnych. Materiał według wynalazku cechuje się również znakomitymi właściwościami z punktu widzenia spajania go z innymi polimerami stosowanymi w wyrobach higieny osobistej, oraz może być cieńszy i lżejszy w porównaniu ze swoimi konkurentami. Szczególne znaczenie ma to, że materiał ma większą miękkość i jest bardziej podatny do dopasowywania się niż konkurencyjne materiały, ponieważ może być materiałem tylko jednowarstwowym.

Powyżej szczegółowo opisano tylko kilka przykładów wykonania wynalazku, ale rozumie się samo przez się, że możliwe są różnorodne modyfikacje tych przykładów wykonania bez wychodzenia poza zakres i zalety wynalazku. W związku z tym, wszystkie takie modyfikacje należy traktować jako mieszczące się w zakresie wynalazku, zdefiniowanym w załączonych zastrzeżeniach.

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Materiał włókninowy na części wyrobu higieny osobistej, zwłaszcza na klapkę barierową lub wyściółkę, zawierający włókninową wstęgę z włókien, znamienny tym, że włókna są wykonane z elastycznego materiału poliolefinowego, a włókninowa wstęga posiada gramaturę poniżej 68 gramów na metr kwadratowy oraz obszary o zwiększonym stopniu przepuszczalności płynu i obszary stanowiące barierę dla przejścia płynu, w których wysokość słupa wody wynosi co najmniej 400 Pa, przy czym wstęga jest spojona z co najmniej jedną dodatkową warstwą włókninową.
2. Materiał według zastrz. 1, znamienny tym, że wymieniona co najmniej jedna dodatkowa warstwa włókninowa ma pomarszczenia.
3. Materiał według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że wymieniona dodatkowa warstwa włókninowa składa się z materiału typu spunbond, który ma pomarszczenia, przy czym materiał typu spunbond jest spojony z włókninową wstęgą.
4. Materiał według zastrz. 1, znamienny tym, że wymieniona dodatkowa warstwa włókninowa składa się z materiału typu spunbond, który jest spojony z włókninową wstęgą, przy czym włókninowa wstęga ma pomarszczenia.
5. Materiał według zastrz. 1, znamienny tym, że średnia średnica włókien jest mniejsza niż 10 mikrometrów.
6. Materiał według zastrz. 1, znamienny tym, że włókninowa wstęga zawiera otwory w pewnych obszarach.
7. Materiał według zastrz. 1, znamienny tym, że włókninowa wstęga w pewnych obszarach jest pokryta środkiem zwilżającym miejscowo.