PL182808B1 - Sposób identyfikowania nośnika danych - Google Patents

Abstract

1. Sposób identyfikowania nosnika danych, zawierajacego dane w postaci ciagu rózniacych sie liczb dajacych sie wyrazic jako liczby calko- wite w monotonicznie rosnacej lub malejacej se- kwencji, przy czym kolejne liczby maja miedzy soba marker, które to markery sa wzgledem siebie rozmieszczone w równych odstepach, w którym to sposobie mierzy sie odleglosc od ustalonego punktu na nosniku danych do okreslonej czesci markera, znamienny tym, ze nastepnie dzieli sie zmierzona odleglosc (17) przez odleglosc mie- dzy przyporzadkowanymi okreslonymi czescia- mi kolejnych markerów, a w wyniku otrzymuje sie liczbe wymierna (x), ponadto odejmuje sie te liczbe wymierna (x) od liczby w sekwencji przy- leglej do wspomnianego markera jesli liczby w sekwencji wzrastaja w kierunku odczytu, ewen- tualnie dodaje sie te liczbe wymierna (x) do liczby w sekwencji przyleglej do wspomnianego mar- kera jesli liczby w sekwencji maleja w kierunku odczytu, a w wyniku otrzymuje sie dodatkowa liczbe wymierna do jednoznacznego identyfiko- wania nosnika danych. Fig. 2 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób identyfikowania nośnika danych, zwłaszcza do odczytu kodów zapisanych w pamięci elementu dołączonego do karty lub dokumentu jako trwały wzór magnetycznej własności wykrywalnej na przykład jako zmienność namagnesowania szczątkowego wzdłuż tego elementu.

Nośnik danych tego rodzaju przedstawiony jest w opisie patentowym GB-A-1 331 604. W nośniku tym w rozmieszczonych w odstępach obszarach elementu rozproszone są anizotropowe cząstki ferromagnetyczne i unieruchomione z ustawieniem liniowym w spoiwie, wzdłuż ustalonego kierunku, przy czym w pozostałych obszarach cząstki nie są ustawione liniowo lub są ustawione wzdłuż innego ustalonego kierunku. Taki układ jest ogólnie określony jako magnetyczny „znak wodny” (watermark), lub jako stanowiący trwałą strukturę magnetyczną, ponieważ inny odmienny konwencjonalny wzór zapisów magnetycznych namagnesowania szczątkowego wykazany przez jednoosiowe magnesowanie lub „wywołanie” dokumentu może być przywrócone przez ponowne magnesowanie nawet po wykasowaniu przez zastosowanie na przykład zmiennego pola kasowania. Magnetyczny „znak wodny” (watermark) jest szczególnie dobrze przystosowany do rejestrowania danych w postaci cyfrowej, ponieważ każdy ustawiony kierunek może być przypisany różnym wielkościom znaczącym, to jest binarnej jedynce” lub binarnemu „zeru”.

Stosowanie do charakteru „wbudowania” zapisu, element zabezpieczający konwencjonalnie jest utworzony jako pojedyncza taśma ze „znakiem wodnym” (watermarked) zawierająca ciągi znaków zakodowanych liczb binarnych (zwykle grupowane w symbolach), które stanowią cechę zabezpieczenia po odcięciu od taśmy i zastosowaniu w nośniku dla utworzenia dokumentu lub karty. Zazwyczaj każdy ciąg liczb jest oddzielony przez marker lub znacznik pomocniczy, zawierający niepowtarzalną sekwencję bitów, która sama nigdy nie pojawia się w danych zabezpieczenia. Z tego powodu znacznik pomocniczy zawsze może być zidentyfikowany,

182 808 tak że przez odesłanie do jego pozycji na dokumencie bity wybrane do reprezentowania danych zabezpieczenia (zwłaszcza zespół znaków występujących na dokumencie), zawsze mogą być odzyskane.

Jednakże, ze względu na zagadnienia związane z tolerancją wymiarów podczas produkcji taśmy oraz zagadnienia związane z rejestracją pomiędzy taśmą i nośnikiem, nie jest możliwe bez uciekania się do kosztownego oprzyrządowania, aby zapewnić, że znacznik lub znaczniki pomocnicze zawsze występują w tej samej pozycji na dokumencie.

W praktyce, gdy znacznik pomocniczy występuje na każdym końcu dokumentu, bity pomiędzy znacznikami pomocniczymi są wybrane do reprezentowania danych zabezpieczenia. Czasem zdarza się, że tylko jeden znacznik pomocniczy występuje na dokumencie, tak ze w zależności od dokładnego położenia odpowiedniej liczby bitów, wybranych z obu stron znacznika pomocniczego, wybrane są do reprezentowania danych zabezpieczenia identyfikujących ten dokument. Tak więc dla każdej pozycji pierwszego wykrytego znacznika pomocniczego istnieje inna reguła wyboru bitu dla wybrania bitów stanowiących dane zabezpieczenia. Sekwencja bitów reprezentujących dane zabezpieczenia może wówczas być zastosowana jako informacja o weryfikacji, lub może być zastosowana do wyprowadzenia informacji o weryfikacji, którą na przykład użytkownik może wprowadzić zanim karta zostanie uprawomocniona.

Technika ta jednakże ma pewne wady, na przykład dla przypadku gdy pierwszy znacznik pomocniczy na karcie znajduje się blisko jej brzegu. W takim przypadku możliwe jest, ze czytnik karty nie spełni swego zadania i wykryje pierwszy znacznik pomocniczy, zamiast wychwycić drugi znacznik pomocniczy na karcie. Zawsze występuje możliwość dwuznaczności. Na przykład przyjmując, że karta jest wyprodukowana w fabryce i kawałek taśmy magnetycznej jest przymocowany do karty, taśma ma numer 300 razem z częściami numerów 299 i 301. Karta jest odczytana w fabryce i uzyskany jest numer identyfikacyjny 300. Bez znajomości jak znaczniki pomocnicze są usytuowane względem brzegu karty, możliwe jest dla czytników kart rozpoznanie numeru identyfikacyjnego karty jako 299, 300 lub 301. Jest to niepożądane dla kart przy zastosowaniu do transakcji finansowych, ponieważ mogłoby to wprowadzać chaos przy rozliczaniu dwóch kart mających zbliżone długości taśm „znaku wodnego” do nich przyłączone. Jest to również niepożądane dla kart używanych dla zastrzegania korzyści, lub kontroli dostępu, lub identyfikacji, albo mających składowane w pamięci wartości, takie jak elektroniczne wstępnie opłacone.

Aby rozwiązać ten problem, do kart często stosowana jest taśma „WATERMARK” produkowana przez firmę THORN Security Science Ltd., Swindon, Anglia, przy czym stosowany jest wzór zapisu taki, że znaczniki pomocnicze zawsze występują w tym samym punkcie na karcie. Alternatywne rozwiązanie przedstawiono w opisie patentowym GB-A-2 021 835 i jest ono przeznaczone do kasowalnego zapisu pozycji markera na dokumencie.

Sposób identyfikowania nośnika danych, zawierającego dane w postaci ciągu różniących się liczb dających się wyrazić jako liczby całkowite w monofonicznie rosnącej lub malejącej sekwencji, przy czym kolejne liczby mają między sobą marker, które to markery są względem siebie rozmieszczone w równych odstępach, w którym to sposobie mierzy się odległość od ustalonego punktu na nośniku danych do określonej części markera, według wynalazku charakteryzuje się tym, że następnie dzieli się zmierzoną odległość przez odległość między przyporządkowanymi określonymi częściami kolejnych markerów, a w wyniku otrzymuje się liczbę wymierną, ponadto odejmuje się tę liczbę wymierną od liczby w sekwencji przyległej do wspomnianego markera jeśli liczby w sekwencji wzrastają w kierunku odczytu, ewentualnie dodaje się tę liczbę wymierną do liczby w sekwencji przyległej do wspomnianego markera jeśli liczby w sekwencji maleją w kierunku odczytu, a w wyniku otrzymuje się dodatkową liczbę wymierną do jednoznacznego identyfikowania nośnika danych.

Jako nośnik danych stosuje się dokument ewentualnie kartę zaopatrzoną w element zabezpieczający mający zakodowane w nim dane w postaci trwałego wzoru wykrywalnej własności magnetycznej.

182 808

Jako markery stosuje się trwały wzór wykrywalnej własności magnetycznej, zakodowany w elemencie zabezpieczającym.

Ustalony punkt na nośniku danych określa się przez brzeg dokumentu ewentualnie karty.

Zgodnie z wynalazkiem opracowano sposób identyfikowania nośnika danych, według zastrzeżeń. Pozwala to na korzystną jednoznaczną identyfikację nośnika danych bez konieczności stosowania kosztownych systemów rejestrowania, aby zapewnić, że markery znajdują się zawsze dokładnie w tej samej pozycji na nośniku danych.

Aby zagwarantować, że nośnik danych będzie jednoznacznie zidentyfikowany, koniecznym jest, aby każda liczba wymierna w sekwencji nie była powtórzona, a różnica pomiędzy kolejnymi liczbami musi być równa lub większa niż jeden. W praktyce, wystarczającym jest mieć wystarczająco długą sekwencję, aby w zastosowaniu karta lub dokument stawały się przeterminowane zanim zostanie powtórzona sekwencja. Kolejne markery są rozłożone konwencjonalnie, aby zostały przemieszczone w jednym określonym kierunku. Korzystnie, kolejne markery są rozstawione względem siebie w równych odstępach.

Korzystnym jest, że nośnik danych stanowi dokument lub kartę zaopatrzoną w element zabezpieczający zawierający zakodowane dane jako trwały wzór wykrywalnych magnetycznych własności, ponadto ustalony punkt na nośniku danych jest utworzony przez brzeg dokumentu lub karty. Takie rozwiązanie upraszcza pomiar odległości od ustalonego punktu na nośniku do określonej części markera.

Przedmiot wynalazku zostanie objaśniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia długość magnetycznie zakodowanej taśmy stanowiącej element zabezpieczający, fig. 2 - nośnik danych w postaci karty, a fig. 3 przedstawia schemat działań w sposobie według wynalazku.

Na fig. 1 przedstawiono schematycznie odcinek taśmy „WATERMARK” 10 wyprodukowanej w firmie Thom Secure Science Ltd., Swindon, Anglia. Taśma ma trwałą strukturę magnetyczną. Dane zakodowane na niej zawierają markery znane jako startowe znaczniki pomocnicze 11, mające numery identyfikacyjne 12, 13, 14 w postaci binarnych cyfr między nimi. Numery identyfikacyjne są w sekwencji zawierającej liczby całkowite ułożone w porządku rosnącym, na przykład 300, 301, 302, 303 itp.

Na fig. 2 przedstawiono część taśmy z fig. 1, przymocowaną do karty kredytowej 15. Odległość między brzegiem karty 16 i początkiem pierwszego markera lub startowym znacznikiem pomocniczym x jest zaznaczona na fig. 2 przez liczbę odniesienia 17. Odległość między brzegiem karty 16 i początkiem drugiego markera lub startowym znacznikiem pomocniczym jest zaznaczona na fig. 2 przez liczbę odniesienia 18.

W rozwiązaniu według wynalazku osiągnięto, że przy przetwarzaniu numeru identyfikacyjnego, niejako sekwencji liczb całkowitych, ale jako większości zmieniającej się w sposób ciągły, możliwe jest uniknięcie samoczynnej niejednoznaczności w innych metodach identyfikowania przyległych części taśmy.

Każdy numer identyfikacyjny jest uważany za start na początku markera lub startowy znacznik pomocniczy w lewą stronę numeru identyfikacyjnego na fig. 2. Początek startowego znacznika pomocniczego przed numerem, identyfikacyjnym N jest więc w analogowym położeniu N,000 (to jest 0,000 jeśli N=0). Środki pomiarowe zawierają magnetyczna głowicę odczytową, która wyszukuje pierwszy marker lub startowy znacznik pomocniczy. Jednocześnie z odczytywaniem numeru, który następuje za markerem, środki pomiarowe mierzą odległość x - 17 pomiędzy brzegiem karty 16 i początkiem pierwszego markera. Ta analogowa odległość jest wyrażona jako część skoku markera przy dzieleniu x przez odległość pomiędzy markerami (to jest 18-17). Wyznaczanie wielkości części jest zwykle prostoliniowe. Dane na kartach są zwykle ustawione ze stałym skokiem i są samotaktujące się. Na przykład dane „WATERMARK” są ogólnie zakodowane ze stałym skokiem 33 bitów na cal, a w jednym przykładzie może mieć 70 bitów pomiędzy początkiem kolejnych startowych znaczników pomocniczych. Przy liczeniu liczby bitów odebranych przed pierwszym rozpoznanym startowym znacznikiem pomocniczym i podzieleniu przez 70, uzyskuje się odległość między

182 808 brzegiem karty i pierwszym startowym znacznikiem pomocniczym wyrażonym jako część między 0 i 1. Dla przykładu, jeśli 22 bity są odebrane przed pierwszym startowym znacznikiem pomocniczym, otrzymuje się 22/70=0,31. Odpowiadającym numerem identyfikacyjnym, jeśli następnym numerem jest numer N, jest więc numer N minus 0,31.

Jeśli dekodowanie rozpoczęło się od drugiego startowego znacznika pomocniczego zamiast od pierwszego, to liczba bitów przed tym startowym znacznikiem pomocniczym powinna wynosić 92. Tak więc x wyniesie 92/70=1,31. Dekodowany numer następujący za startowym znacznikiem pomocniczym w tym przypadku wynosi N+1, a odjęcie tego od N+1 daje N msu, jeśli doda się l-x zamiast odjąć x. Technika obliczeniowa również zostanie przeprowadzona jeśli doda się x, ale tylko jeśli sekwencja jest liczbami całkowitymi w porządku malejącym (to jest przy odczycie karty w przeciwnym kierunku i pomiarze od tylnego brzegu karty).

Chociaż brakuje końca numeru zaznaczonego przez 14 na fig. 2 na karcie 15, może on być zrekonstruowany za pomocą odpowiedniego algorytmu roboczego, z dostępnej części 14 i końcowej części 13, która poprzedza startowy znacznik pomocniczy.

Przykład sposobu według wynalazku jest objaśniony w schemacie działań na fig. 3. Pierwszy blok 1 oznacza pomiar odległości od ustalonego punktu na nośniku danych do określonej części markera, drugi blok 2 oznacza dzielenie tej odległości przez odległość między odpowiadającym danymi częściami kolejnych markerów, przy czym otrzymuje się liczbę wymierną x, a trzeci blok 3 oznacza dodawanie lub odejmowanie tej liczby wymiernej x do (od) liczby w sekwencji sąsiedniej wspomnianego markera w określonym kierunku, przy czym otrzymuje się kolejną liczbę wymierną, która jednoznacznie identyfikuje nośnik danych.

182 808

:44 )

Fig.1

	15
42	; 44 i 1 ·	43	-(-,- ;44 ;44
	1 1 ł I 1 1		1 1 1 1 1 1

I ο— 47 —ι <1- iQ Fig. 2

Fig.3

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 50 egz. Cena 2,00 zł.

Claims (4)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób identyfikowania nośnika danych, zawierającego dane w postaci ciągu różniących się liczb dających się wyrazić jako liczby całkowite w monotonicznie rosnącej lub malejącej sekwencji, przy czym kolejne liczby mają między sobą marker, które to markery są względem siebie rozmieszczone w równych odstępach, w którym to sposobie mierzy się odległość od ustalonego punktu na nośniku danych do określonej części markera, znamienny tym, że następnie dzieli się zmierzoną odległość (17) przez odległość między przyporządkowanymi określonymi częściami kolejnych markerów, a w wyniku otrzymuje się liczbę wymierną (x), ponadto odejmuje się tę liczbę wymierną (x) od liczby w sekwencji przyległej do wspomnianego markera jeśli liczby w sekwencji wzrastają w kierunku odczytu, ewentualnie dodaje się tę liczbę wymierną (x) do liczby w sekwencji przyległej do wspomnianego markera jeśli liczby w sekwencji maleją w kierunku odczytu, a w wyniku otrzymuje się dodatkową liczbę wymierną do jednoznacznego identyfikowania nośnika danych.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako nośnik danych stosuje się dokument ewentualnie kartę zaopatrzoną w element zabezpieczający (10) mający zakodowane w nim dane w postaci trwałego wzoru wykrywalnej własności magnetycznej.
3. 3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że jako markery stosuje się trwały wzór wykrywalnej własności magnetycznej, zakodowany w elemencie zabezpieczającym.
4. 4. Sposób według zastrz. 1, albo 2, albo 3, znamienny tym, że ustalony punkt na nośniku danych określa się przez brzeg dokumentu ewentualnie karty.