PL178571B1 - Radiowy blok dostępu systemu łączności ruchomej - Google Patents

Abstract

1- Radiowy blok dostepu systemu lacznosci ruchomej, do zestawiania laczy radiowych miedzy rozproszonymi geograficznie zdalnymi jednostkami telekomunikacyjnymi, przy licznych wspólnych kanalach radiokomunikacyjnych w oddzielnych kie- runkowo sektorach transmisyjnych, który to blok do- stepu zawiera radiowy zespól nadawczo-odbiorczy i zespól sterujacy, do których to zespolów dolaczona jest sektorowa antena, znamienny tym, ze radiowy zespól nadawczo-odbiorczy i zespól sterujacy sa za- opatrzone w zbiór radiowych modulów dostepu (45), z których kazdy ma nadajnik-odbiomik (89,90) i ste- rujacy uklad logiczny (84) pracujace we wszystkich wspólnych kanalach radiokomunikacyjnych, a antena stanowi uklad indywidualnych anten (46; 75) z któ- rych kazda jest polaczona z nadajnikiem-odbiomi- kiem (89, 90) i sterujacym ukladem logicznym (84) oddzielnego radiowego modulu dostepu (45), przy czym w kazdym radiowym bloku dostepu (40) kanaly ze zbioru wspólnych kanalów radiokomunikacyjnych sa kanalami wielokrotnej uzywalnosci, a lacze radio- we sektora transmisyjnego (66, 67, 71) jest laczem indywidualno-kanalowym. FIG. 4 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest radiowy blok dostępu systemu łączności ruchomej, zwłaszcza do zestawiania łączy radiowych między rozproszonymi geograficznie zdalnymijednostkami telekomunikacyjnymi.

W konwencjonalnych publicznych komutowanych sieciach telefonicznych PSTN (Public Switch Telephone Networks) i cyfrowych sieciach usług zintegrowanych ISDN (Integrated Services Digital Networks), znacząca większość abonentów mieszkaniowych i biurowych ma połączenie przewodowe między budynkiem abonenta i publiczną centralą lokalną. Te połączenia abonenckie, które mogą przebiegać poprzez bezpośredni koncentrator, nazywane są pętlą lokalną.

Instalowanie takich łączy przewodowych na całej trasie do siedziby abonentajest zarówno czasochłonne, jak i wiąże się ze znacznymi kosztami sieciowymi, niezależnie od kłopotów powodowanych przecięciami z ulicami i drogami. Zatem wzrasta zainteresowanie zastąpieniem lokalnej pętli tak zwaną bezprzewodową pętlą lokalną, to znaczy wykorzystaniem techniki radiowej, jako alternatywy lub substytutu przewodów miedzianych, aż do siedziby abonenta. Interesujące jest to nie tylko dla obecnych operatorów w przypadku rozszerzania lub odnawiania sieci, lecz zwłaszcza dla nowych operatorów, którzy chcieliby świadczyć konkurencyjne usługi telekomunikacyjne, na przykład publiczne usługi telefoniczne. Koncepcja bezprzewodowych łączy abonenckich określana jest jako radio w pętli lokalnej - RLL (Radio in the Local Loop).

W ramach koncepcji radia w pętli lokalnej RLL można wyróżnić dwa podstawowe systemy: stały RLL (FRLL - Fixed RLL) i ruchomy RLL (MRLL - Mobile RLL). W systemie fRlL, abonent wyposażony jest w zwykłe gniazdko telefoniczne, jakkolwiek dołączone do radiowego urządzenia nadawczo-odbiorczego, zwanego również stałym blokiem dostępu FAU (fixed access unit) lub bezprzewodowym stałym blokiem dostępu WFAU (wireless fixed access unit). Za pośrednictwem tego bloku FAU/WFAU odbywa się zestawienie łącza radiowego z tak zwanym radiowym blokiem dostępu, który zapewnia dostęp do sieci PSTN/ISDN. W koncepcji systemu ruchomego RLL - MRLL, abonent wyposażony jest w przenośny bezprzewodowy lub ruchomy mikrotelefon, za pośrednictwem którego przez radiowy blok dostępu może uzyskać dostęp bezpośredni do sieci PSTN/ISDN.

Możliwe sąrównież koncepcje mieszane, to znaczy system ruchomego RLL - FRLL zapewniający mobilność wewnątrz siedziby abonenta, zwany również „bezprzewodowość w domu” CITH (cordless in the home) i mobilność na terenie posiadłości i w sąsiedztwie, zwana również „bezprzewodowość w sąsiedztwie” - CITN (cordless in the neighbourhood). W niektórych krajach przepisy państwowe zabraniająjuż działającym operatorom oferowania mobilności lokalnej w istniejących sieciach PSTN/ISDN. W takich przypadkach, jest bardzo korzystne dla innych operatorów oferowanie zarówno stałego, jak i ruchomego, czyli bezprzewodowego dostępu do sieci PSTN/ISDN.

178 571

Innymi znanymi rodzajami systemów telekomunikacyjnych są systemy telefonii komórkowej i systemy transmisji danych. Typowy system łączności komórkowej zawiera abonenckie bloki radiowe, zespół stacji bazowych, z których każdy zapewnia usługi dla określonego obszaru geograficznego, czyli komórki i centrale radiokomunikacyjne lub centrale komutacyjne telefonii ruchomej MTSO (mobile telephone switching offices), do których dołączonajest określona liczba stacji bazowych. Centrale MTSO z kolei dołączone są do sieci PSTN/ISDN dla realizacji połączeń takich jak połączenia telefoniczne między abonentami radiokomunikacji ruchomej i abonantami linii naziemnych.

Systemy komórkowe pokrywają obszary stosunkowo szerokie, to znaczy stosunkowo duże komórki. Na świecie rozwinęły się analogowe systemy komórkowe, pod nazwami na przykład AMPS, ETACS, NMT-450 i nMt-900. Cyfrowymi systemami komórkowymi są systemy pod nazwami IS-54B w Ameryce Północnej i ogólnoeuropejski system GSM. Te znane systemy opisano na przykład w książce pod tytułem „Cellular Radio Systems” (komórkowe systemy radiowe), autorstwa Balstona i in., wyd. przez Artech House, Norwood, MA., 1993.

Komórkowe sieci radiokomunikacji ruchomej pierwszej generacji zapewniają usługi dla makrokomórek o zasięgu 1do 5 km, od stacji bazowej do granicy komórki, oraz komórek dużych (5 do 35 km), z komórkami satelitarnymi (> 500 km). Ważnym problemem w bezprzewodowej łączności komórkowej jest zapewnienie pełnego efektywnego pokrycia kosztowego. Prowadzi to do podziału komórek w obszarach o dużym natężeniu ruchu, wprowadzania mikrokomórek (10 do 400 m, dla pieszych i 300 m do 2 km dla pojazdów) i minikomórek (500 m do 3 km) pokrytych przez strukturę makrokomórki. Pokrywające makrokomórki obsługują obszary o małym ruchu i adresują przejścia przez komórkę abonentów ruchomych.

Przyszłe komórkowe sieci radiokomunikacji ruchomej będą zawierały również pikokomórki (kilka metrów) i nanokomórki (do 10 m), często w klasterach mikrokomórek ulicznych, z pokryciem każdego klastera przez makrokomórkę. W typowej konfiguracji nakładania się komórek, każda mikrokomórka ma swoją własną stację bazową świadczącą usługi odpowiedniej komórce, przy czy niektóre stacje bazowe sąprzewodowo dołączone do koncentratorów lub bloków dostępu, które z kolei dołączone są do centrali MTSO. W szczególności w środowisku pikokomórkowym i nanokomórkowym, te łącza przewodowe czyli pętle powodują znaczne koszty sieciowe, nie sprzyjające celowi zapewnienia ekonomicznego pokrycia komórkowej łączności ruchomej.

Odpowiednio do tego, w takich komórkowych sieciach radiokomunikacji ruchomej byłoby korzystne zastąpienie łączy przewodowych między kilkoma stacjami bazowymi mikronano- i pikokomórek, oraz odpowiedniego bloku dostępu przez łącza bezprzewodowe, poniżej zwane bezprzewodowymi łączami wielokomórkowymi WML (wireless multicell links).

Zalety z zastosowania bezprzewodowych połączeń pętli lokalnej są liczne, sięgaj ąod skrócenia czasu instalacji, zwiększenia elastyczności i usprawnienia uruchamiania i konserwacji sieci do możliwości zapewnienia lokalnej mobilności abonenta sieci PSTN/ISDN.

W międzynarodowym zgłoszeniu patentowym WO 94/19877 opisano system RLL oparty na istniejącej technice profesjonalnej łączności bezprzewodowej, na przykład pod nazwą CT2, CT3 i Digital European Cordless Telecommunications DECT (cyfrowa europejska telekomunikacja bezprzewodowa), obecnie zwany Digital Enhanced Cordless Telecommunications DECT (cyfrowa rozszerzona telekomunikacja bezprzewodowa).

Te systemy telekomunikacyjne małej mocy, o dużej przepustowości składają się z zespołu rozproszonych geograficznie radiowych bloków dostępu czyli stacji bazowych z radiowymi układami nadawczo-odbiorczymi i układami antenowymi zapewniającymi zespół kanałów radiokomunikacyjnych dla zdalnych bloków telekomunikacyjnych w komórce. Te różne radiowe bloki dostępu dołączone są do centrali radiokomunikacyjnej, która z kolei ma połączenie z prywatną lub publiczną sieciątelekomunikacyjną. Każdy radiowy blok dostępu zaopatrzony jest ponadto w układy sterowania dostosowane do współdziałania ze zdalnymi blokami telekomunikacyjnymi, dla adaptacyjnego wyboru swobodnego kanału łączności, który kiedy jest zajęty, jest wydzielony dla łącza radiowego między radiowym blokiem dostępu a konkretnym zdalnym

178 571 blokiem telekomunikacyjnym. Ten rodzaj metody dostępu znany jestjako dynamiczna alokacja kanału DCA (dynamie channel allocation).

Bezprzewodowe systemy łączności opracowano do wykorzystania w zastosowaniach z piko-, nano- i mikrokomórkami. Dla pokrycia rozległych obszarów mieszkalnych lub wielkomiejskich koniecznejest instalowanie i utrzymywanie bardzo dużej liczby bloków dostępu, czyli stacji bazowych. Budowa infrastruktury dla instalowania i łączenia wzajemnego takiej dużej liczby bloków dostępu może być kosztowna.

W publikacji I. Brodiego, pod tytułem Performance of Dynamie Channel Assignment Techniques in Cellular Environment (Sprawność metod dynamicznej alokacji kanałów w środowisku komórkowym), 1992 IEEE International Conference on Selected Topics in Wireless Communication (Międzynarodowa Konferencja IEEE na temat niektórych zagadnień telekomunikacji bezprzewodowej), 25-26 czerwca 1992, Vancouver, B.C Canada, opisano radiowy blok dostępu czyli stację bazową do zestawiania połączeń łącza radiowego z dużą liczbą rozproszonych geograficznie zdalnych bloków telekomunikacyjnych, w komórce ruchomego systemu łączności komórkowej. Radiowy blok dostępu zawiera radiowe układy nadawczo-odbiorcze, układy sterowania i układy antenowe, do zestawiania łączy radiowych zgodnie z opisanąmetodądostępu typu dynamiczna alokacja kanału DCA. Układy nadawczo-odbiorcze, układy sterowania i układy antenowe dostosowane sądo nadawania w rozdzielonych kierunkowo geograficznych sektorach nadawania i są ustawione tak, aby osiągnąć pokrycie dookólne (360°).

Ten znany blok dostępu bazuje na istniejącej technice komórkowego dostępu ruchomego, przy czym stosuje się zwykle wielokrotne wykorzystanie częstotliwości, tak że do wykorzystania oddzielnym geograficznie obszarom przydziela się równoważne grupy częstotliwości. Odpowiednio do tego, w celu uniknięcia zakłóceń między sąsiednimi blokami dostępu typu przedstawionego w opisie patentowym USA 4 694 484 konieczne jest zestawienie złożonego układu dostępnych częstotliwości radiowych, to znaczy kanałów radiokomunikacyjnych wewnątrzkomórkowych i międzykomórkowych.

Do uruchomienia systemu RLL lub WML z blokiem dostępu takim, jak opisany we wspomnianej publikacji Brodiego, potrzebna jest duża ilość sprzętu sterującego w ruchomej sieci pokrywającej piko-, nano- lub mikrokomórkowej. Zwłaszcza, jeżeli pokrycie konkretnego sektora realizuje więcej niżjeden blok dostępu. Poza tym, dla każdego bloku dostępu i sektora transmisji mogąbyć osiągalne nie wszystkie z potencjalnych kanałów telekomunikacyjnych, co powoduje, że ogólna zdolność przepustowa ruchu nie jest dostatecznie duża dla żądanego utworzenia żywotnego systemu RLL lub WML w komórkowym systemie sieci ruchomej do wykorzystania w obszarach mieszkalnych i wielkomiejskich.

Zasadniczym wymaganiem dla komórkowych systemów sieci ruchomych RLL i WML jest natomiast umożliwienie zastawienia instalacji ekonomicznych ze względu na przepustowość i moc. Należy zauważyć, że różne części składowe systemu musząbyć zaprojektowane optymalnie, z uwzględnieniem osiągnięcia pokrycia geograficznego, zasięgu, przepustowości telekomunikacyjnej i kosztów instalacyjnych, dla zapewnienia konkurencyjnych połączeń bezprzewodowych.

Bardziej szczegółowe omówienie dynamicznej alokacji kanału DCA i ciągłego dynamicznego wyboru kanału CDCS przedstawiono w opisach patentowych USA, nr 4 628 152, 4 731 812 oraz w artykule D.A°kerberga, pt. Novel Radio Access Principles Useful for the Third Generation Mobile Radio Systems (nowe zasady dostępu przydatne w systemach radiokomunikacji ruchomej trzeciej generacji), The Third IEEE International Symposium on Personal, Indoor and Mobile Radio Communication, Boston w st. Massachusetts, 19-21 października 1992.

Radiowy blok dostępu według wynalazku stosowany jest w systemie łączności ruchomej, do zestawiania łączy radiowych między rozproszonymi geograficznie odległymi jednostkami telekomunikacyjnymi, przy licznych wspólnych kanałach radiokomunikacyjnych w oddzielnych kierunkowo sektorach transmisyjnych. Ten blok dostępu zawiera radiowy zespół nadawczo-odbiorczy i zespół sterujący, do których to zespołów dołączonajest sektorowa antena. Rozwiązanie tego rodzaju charakteryzuje się tym, że radiowy zespół nadawczo-odbiorczy i zespół sterujący są zaopatrzone w zbiór radiowych modułów dostępu, z których każdy ma

178 571 nadajnik-odbiomik i sterujący układ logiczny, pracujące we wszystkich wspólnych kanałach radiokomunikacyjnych, a antena stanowi układ indywidualnych anten, z których każda jest połączona z nadajnikiem-odbiomikiem i sterującym układem logicznym oddzielnego radiowego modułu dostępu, przy czym w każdym radiowym bloku dostępu kanały ze zbioru wspólnych kanałów radiokomunikacyjnych są kanałami wielokrotnej używalności, a łącze radiowe sektora transmisyjnego jest łączem indywidualno-kanałowym.

Korzystnym jest, że przez przynajmniej dwa radiowe moduły dostępu jest utworzony zespół wspólnych kanałów radiokomunikacyjnych w danym sektorze transmisyjnym. Układ indywidualnych anten zawiera anteny, których charakterystyki zachodząna siebie nawzajem dla pokrycia charakterystyką promieniowania sektorów. Indywidualna antena jest korzystnie tak zwanego typu izolowanego o właściwościach możliwie minimalnego promieniowania bocznego i tylnego. Indywidualna antena zawiera podłoże i zespół przewodzących pól stanowiących elementy promieniujące zainstalowane na nim według określonego układu geometrycznego. Pola przewodzące są odizolowane od podłoża przez nieprzewodzącą warstwę pośrednią i połączone są szeregowo za pomocą linii paskowych stanowiąc mikropaskową indywidualną antenę z promieniującą stroną przednią i niepromieniującą, czyli ekranowaną stroną tylną. Na niepromieniującej stronie tylnej mikropaskowej anteny indywidualnej są zainstalowane radiowe moduły dostępu zaopatrzone w obudowę.

W korzystnym rozwiązaniu według wynalazku układ indywidualnych anten stanowi sześciokątny zespół anten mikropaskowych o kątach promieniowania po 120°. Układ indywidualnych anten zawiera korzystnie dwa rozdzielone fizycznie układy antenowe, przy czym nadajnik-odbiomik każdego z radiowych modułów dostępu zawiera przełącznik do funkcjonalnego łączenia nadajnika-odbiornika z pierwszym i drugim układem antenowym.

Korzystnym jest, że radiowe moduły dostępu i zdalne bloki telekomunikacyjne zaopatrzone są w nadajniki-odbiorniki, dostosowane do utworzenia zespołu kanałów łączności zgodnie z metodąwielokrotnego dostępu, zgodnie z normądotyczącąrozszerzonej bezprzewodowej telekomunikacji cyfrowej (DECT - Digital Enhanced Cordless Telecommunications).

Korzystnym jest, że indywidualna antenajest połączona z elementem montażowym, który jest połączony z tworzącymi ramę, równoległymi względem siebie płytami montażowymi, górną i dolną, za pomocą elementów mocujących. Elementy mocujące stanowią złącze zatrzaskowe, przy czym każdy element mocujący anteny na przeciwległych krawędziach zaopatrzony jest w występy, a płyty montażowe, górna i dolna mają przyporządkowane tym występom otwory. W stanie zmontowanym występy znajdują się w tych otworach.

Korzystnym jest, że radiowy blok dostępu dodatkowo jest zaopatrzony w elementy sterowania kątem elewacji anteny.

Ponadto korzystnym jest, że płyty montażowe zaopatrzone są w określoną liczbę promieniowych, rozstawionych w określonych odstępach otworów, przy czym indywidualne anteny są zamocowane z nachyleniem względem płyt montażowych.

Optymalizację, na przykład przepustowości i mocy, osiąga się środkami kombinowanymi, przez sektoryzację dynamicznego dostępu do kanału.

Przy sektoryzacji powiększa się efektywny zasięg połączenia przez łącze radiowe. To znaczy, przy promieniowaniu mocy wielkiej częstotliwości urządzenia nadawczego w ograniczony kierunkowo obszar geograficzny zwiększa się zasięg nadajnika radiowego w porównaniu z pokryciem dookólnym. Na zasadzie odwracalności to samo dotyczy czułości urządzenia odbiorczego. Ponadto, przez wykorzystanie dynamicznej alokacji kanału - DCA, jako metody dostępu do kanału dla każdego zdalnego bloku telekomunikacyjnego i radiowego modułu dostępu w danym sektorze, wszystkie wspólne kanały radiokomunikacyjne systemu można wykorzystywać ponownie od sektora do sektora, bez zasadniczej potrzeby rozplanowywania kanałów lub częstotliwości. Jest tak dzięki temu, że algorytm DCA automatycznie zapobiega zablokowaniu już zajętych kanałów łączności sektora lub komórki.

178 571

Przy zastosowaniu bloku dostępu według wynalazku system RLL można utworzyć przy zainstalowaniu stosunkowo niewielkiej liczby modułów dostępu w porównaniu ze znanym systemem, mimo zwiększenia przepustowości w porównaniu do znanego bloku dostępu.

Dzięki wykorzystaniu bloku dostępu według wynalazku w komórkowej sieci łączności ruchomej, do zapewnienia bezprzewodowych połączeń między kilkoma stacjami bazowymi niewielkich komórek a koncentratorem lub centraląMTSO, można otrzymać system bardzo elastyczny, ekonomiczny dla dużego ruchu.

Różne radiowe moduły dostępu mogą pracować niezależnie od siebie nawzajem, bez potrzeby stosowania sprzętu sterującego lub temu podobnego.

Odpowiednio, radiowy blok dostępu według wynalazku jest korzystnie zestawiony z pracujących niezależnie bloków dostępu lub stacji bazowych przeznaczonych do pracy zgodnie z jedną z istniejących profesjonalnych technik bezprzewodowych, jak na przykład CT2 lub DE, z których obie wykorzystujądynamicziąalokację kanału DCAjako metodę dostępu do swoich kanałów. Blok dostępu nie musi wykorzystywać wyłącznie tego typu radiowych modułów dostępu. Można również wykorzystywać inne techniki realizowania kanałów łączności pod kontrolą algorytmu DCA.

Przez odpowiednie umieszczenie różnych radiowych modułów dostępu, można osiągnąć dookólne pokrycie określonego obszaru lub (nakładającej się) komórki, na przykład w ten sposób, że w każdej (nałożonej) komórce i wszystkich komórkach sąsiadujących z nią, wszystkie wspólne kanały radiokomunikacyjne są potencjalnie osiągalne do zestawiania łącza radiokomunikacyjnego.

Można zauważyć, że z systemowego punktu widzenia, dookólny radiowy blok dostępu według wynalazku zestawiony z radiowych modułów dostępu pracuj ących wedługjednej ze znanych handlowych technik bezprzewodowych wykorzystujących DCA jako metodę dostępu do swoich kanałów, działa identycznie do pojedynczego dookólnie działającego radiowego bloku dostępu lub stacji bazowej takiej profesjonalnej techniki bezprzewodowej, jednak zapewniając zwiększenie pokrycia i przepustowości telekomunikacyjnej.

Jak już wspomniano, algorytm DCA powoduje zajęcia tylko wolnych kanałów w danym obszarze geograficznym. Niezbędny stopień redundancji, zarówno w celach naprawczych, jak i konserwacyjnych, i dla uwzględnienia zwiększenia przepustowości telekomunikacyjnej dla danego sektora, można z łatwością osiągnąć, przez utworzenie wspólnych kanałów radiokomunikacyjnych w danym sektorze przez przynajmniej dwa moduły dostępu należące do bloku, przy czym podczas normalnej pracy radiowe moduły dostępu mogą działać równocześnie.

Dla zapewnienia obniżenia zakłóceń między kilkoma radiowymi modułami dostępu radiowego bloku dostępu, anteny są korzystnie tak zwanego typu izolowanego, o właściwości minimalizacji promieniowania bocznego i tylnego.

Dla zapobieżenia zakłóceniom przy łączności między blokiem dostępu a blokiem zdalnym podczas nawiązywania i trwania łączności, blok dostępu według wynalazku działa z wykorzystaniem metody DCA, zwanej ciągłym dynamicznym wyborem kanału CDCS (Continuous Dynamic Channel Selection). Podstawowa właściwość CDCS polega na tym, że wybiera się kanał radiokomunikacyjny, który jest najmniej zakłócany w momencie jego wyboru.

W rozwiązaniu według wynalazku radiowe moduły dostępu i zdalne bloki telekomunikacyjne działają zgodnie z normą europejską dotyczącą bezprzewodowej telekomunikacji cyfrowej DECT (Digital European Cordless Telecommunications).

Przedmiot wynalazku zostanie bliżej objaśniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w sposób schematyczny znany system radiowy w pętli lokalnej RLL realizujący zarówno system stały FRLL, jak i system ruchomy MRLL, fig. 2 - w sposób schematyczny typowy system komórkowej łączności ruchomej, fig. 3 - w sposób schematyczny część systemu komórkowego z fig. 2, w której kilka mniejszych komórek jest pokrytych komórką większą, fig. 4 - schematycznie, w częściowym przekroju, widok przykładu wykonania radiowego bloku dostępu według wynalazku, fig. 5 - widok schematyczny bloku dostępu z fig. 4, od strony linii V-V, fig. 6 - w sposób schematyczny, sektory transmisyjne kształtowane przez

178 571 radiowy blok dostępu według wynalazku, fig. 7 - schematycznie znaną tablicę anteny paskowej wykorzystywanej w radiowym bloku dostępu z fig. 5, fig. 8 - schemat blokowy znanego modułu radiowego wykorzystywanego w radiowym bloku dostępu z fig. 5, a fig. 9 przedstawia, w sposób schematyczny, zastosowanie radiowego bloku dostępu według wynalazku w komórkowej nakładkowej sieci łączności ruchomej z wieloma komórkami.

Na figurze 1 przedstawiono przykład konwencjonalnego systemu telekomunikacyjnego typu radio w pętli lokalnej RLL, zapewniającego dostęp stały (FRLL) i ruchomy .(mRiL.). System telekomunikacyjny 1 zawiera zespół radiowy bloków dostępu stanowiących stacje bazowe 2, z których każda zawiera blok nadawczo-odbiorczy, którego wyjście nadawczo-odbiorcze dołączone jest do anteny odbiorczo-nadawczej 3. Stacje bazowe 2 dołączone są dodatkowo do centrali 5, czyli komutatora, dla dołączenia do publicznej sieci telefonicznej i/lub sieci dacyjnej (PSTN/ISDN). Jakkolwiek połączenia z centralą 5 przedstawiono w postaci połączenia kablowego 6, to znaczy przewodu miedzianego lub światłowodu, to może to być również na przykład łącze mikrofalowe.

System telekomunikacyjny 1 zawiera ponadto określoną liczbę zdalnych bezprzewodowych stałych bloków dostępu FAU 7, z których każdy zawiera radiowy blok nadawczo-odbiorczy dołączony do anteny odbiorczo-nadawczej 8, dla zestawienia łącza telekomunikacyjnego 15 do stacji bazowej 2. Jeden ze stałych bloków dostępu FAU 7, albo obydwa, zawierają terminale telefoniczne 9 dla połączenia zwykłego telefonu przewodowego 11 i dodatkowej anteny odbiorczo-nadawczej 10. Jak to przedstawiono, zdalne stałe bloki dostępu FAU 7 zainstalowane sąna stałe w budynku 12, na przykład domu mieszkalnym (lub na nim). Antena odbiorczo-nadawcza 8 jest anteną wewnętrzną lub zewnętrzną, korzystnie antenąo dużym zasięgu, natomiast dodatkowa antena odbiorczo-nadawcza 10 jest zwykle dookóiną anteną wewnętrzną.

Poza zainstalowanymi na stałe blokami dostępu FAU 7, system telekomunikacyjny 1 zawiera również kilka ruchomych bloków dostępu 13 w postaci na przykład mikrotelefonów. Każdy z tych ruchomych bloków zdalnych 13 zawiera zespół nadawczo-odbiorczy, którego jedna końcówka połączona jest z anteną odbiorczo-nadawczą 14, a druga końcówka połączona jest z zespołem mikrofonowo-głośnikowym, na przykład dla komunikacji głosowej. Jak to przedstawiono, ruchome bloki dostępu 13 mogą być wykorzystywane wewnątrz budynku 12, w celu zestawienia łącza radiowego 16 ze stałymi blokami dostępu FAU 7, za pośrednictwem dodatkowej anteny odbiorczo-nadawczej 10 i ruchomej anteny odbiorczo-nadawczej 14, lub dla zestawienia bezpośredniego łącza radiowego 17 ze stacją bazową 2, za pośrednictwem ich odpowiednich anten 3 i 14.

W przypadku stacji bazowych 2 pracujących w istniejącej technice bezprzewodowej małej mocy, oznaczonej na przykład jako CT2, CT3 i DECT, każda z tych stacji bazowych pokrywa ograniczony obszar o wymiarach piko-, nano- lub mikrokomórki. Odpowiednio do tego występuje potrzeba instalowania i dołączania do centrali 5 dużej liczby takich stacji bazowych 2 w celu pokrycia zasięgiem rozległych obszarów, na przykład mieszkalnych lub wielkomiejskich.

Na figurze 2 przedstawiono typowy komórkowy system łączności ruchomej 20. System zawiera co najmniej jedną ruchomą, radiową stację bazową 21, przedstawioną w postaci samochodu, co najmniej jedną stację bazową 23, przedstawioną w postaci wieży oraz centralę radiową czyli centralę komutacyjną 25 łączności ruchomej MTSO.

Każda ruchoma radiowa stacja bazowa 21 zawiera blok nadawczy-odbiorczy, którego jedna końcówka połączonajest z antenąodbiorczo-nadawczą22, a druga końcówka połączonajest z zespołem mikrofonowo-głośnikowym, na przykład dla komunikacji głosowej. Każda stacja bazowa 23 zawiera radiowy blok nadawczo-odbiorczy, którego wyjście połączone jest z anteną odbiorczo-nadawczą24, i obsługuje komórkę 26. Radiowe stacje bazowe 23 sąpołączone za pośrednictwem przewodu lub kabla 27 z centralą komutacyjną MTSO 25, która zapewnia z kolei połączenie z siecią PSTN/ISDN 28 świadczącąusługi abonentom telefonii naziemnej 29, reprezentowanym przez telefon przewodowy. Przez sieć komórkową 20 może być zestawione dupleksowe łącze radiowe 30 między dwiema ruchomymi stacjami bazowymi 21 lub między ruchomą stacją bazową 21 i abonentem telefonii naziemnej 29.

178 571

Chociaż na fig. 2 przedstawiono tylko trzy komórki 26, to typowa sieć komórkowa może zawierać setki stacji bazowych 23, tysiące ruchomych stacji bazowych 21 i więcej niżjednącentralę komutacyjną MTSO 25. Komórki 26 mają wymiary mikrokomórki lub komórki dużej.

W celu zwiększenia przepustowości w przekazywaniu ruchu komórkowej sieci łączności ruchomej wewnątrz danego obszaru, konieczne jest zmniejszenie rozmiarów komórki. Na fig. 3 przedstawiono typowy przykład wykonania komórkowej sieci łączności ruchomej, w której pewna liczba stosunkowo niewielkich komórek 32, na przykład, pikokomórek, nanokomórek lub mikrokomórek, jest objęta, czyli pokryta, komórką stosunkowo dużą, na przykład makrokomórką 31. Dla prostoty różne komórki narysowano w postaci okręgów, natomiast j edną makrokomórkę przestawiono jako zawierającą kilka komórek mniejszych.

Każda mniej sza komórka 3 2 zawiera radiowy blok dostępu 3 3 obsługujący ruchome stacje bazowe 21 w konkretnej komórce (patrz fig. 2). Różne radiowe bloki dostępu 33 połączone sąkablem 34, na przykład kablem współosiowym lub przewodami miedzianymi, z blokiem koncentratora 35, który z kolei jest połączony z centralą komutacyjną MTSO 36 makrokomórki 31. W szczególności w obszarach mieszkalnych lub miejskich o dużym zagęszczeniu może być potrzebna duża liczba niewielkich komórek 32, powodując stosunkowo duże koszty sieciowe, właściwe połączeniom kablowym 34.

Chociaż możliwe jest zastąpienie przewodowych łączy multikomórkowych za pomocąkabla 34 bezprzewodowymi łączami telekomunikacyjnymi 15, jak to pokazano na fig. 1, to nadal nie rozwiązuje to problemu konieczności instalowania dużej liczby stacji bazowych 2, dla zestawienia połączeń radiowych z różnymi rozproszonymi geograficznie radiowymi blokami dostępu 33 komórek 32.

Obecnie opisany zostanie blok dostępu według wynalazku, nadający się do zastosowania w pętlach RLL i WML komórkowych sieci łączności ruchomej i zapewniający zwiększenie obszaru pokrycia i przepustowości telekomunikacyjnej.

Na figurze 4 przedstawiono częściowo w przekroju radiowy blok dostępu 40 według wynalazku. Radiowy blok dostępu 40 zawiera podłużną ramę z równoległymi względem siebie metalowymi płytami montażowymi, górną i dolną 42 i 43, mającymi wypusty wzmacniające 41 prostopadłe do płyt montażowych 42,43, przy czym wypusty wzmacniające 41 sąprzyspawane lub przymocowane w inny sposób do pośredniego metalowego słupka 44. Słupek 44 jest umieszczony współśrodkowo względem płyt montażowych 42,43. Między płytami montażowymi 42,43, na ich obwodzie rozmieszczone są radiowe moduły dostępu 45 i indywidualne anteny 46, korzystnie tablice antenowe. Te moduły dostępu 45 i indywidualne anteny 46 są zamocowane po przeciwległych stronach pośredniego wzdłużnego metalowego elementu montażowego 47.

Na krótszych bokach elementy montażowe 47 zaopatrzone są w dociskane sprężynowo występy 48. W stanie złożonym występy 48 znajdują się w odpowiadających im otworach 49 płyt montażowych 42,43, dzięki działaniu sprężystemu. Przy dociśnięciu występów 48 w stronę przeciwną do działania siły sprężystej, elementy montażowe 47 z łatwością można uwolnić z ramy.

Rama i zamontowane w niej radiowe moduły dostępu 45 oraz indywidualne anteny 46 pokryte sąkopułką50 z tworzywa sztucznego, składającą się z części górnej 51 i części dolnej 52. Przy górnej części 51 kopułki 50 znajduje się element zamykający 53, który dochodzi do obwodu otworu na słupek 44 w środku kopułki 50, zabezpieczając w ten sposób przed wnikaniem wilgoci do kopułki 50 przy słupku 44.

Słupek 44 zwykle ma kształt wydrążonego wału z otworami 54 w ściance ograniczającej, dla pomieszczenia w nim kabli połączeniowych (nie przedstawione) radiowych modułów dostępu 45. Za pośrednictwem kołnierzy montażowych 55 przytwierdzonych do płyt montażowych, górnej i dolnej, 42 i 43, ramę i kopułkę 50 można zamocować do masztu 56 z użyciem wkrętów lub innych środków zaciskowych.

Na figurze 5 przedstawiono widok od strony linii V-V radiowego bloku dostępu 40 z fig. 4, wraz z częścią górną 51 kopułki 50 i górną płytą montażową 42, częściowo usuniętą. Elementy mocujące 47 mają stronę przednią. 57 o przekroju w kształcie litery U, dla pomieszczenia w niej

178 571 indywidualnej anteny 46. Elementy mocujące 47 po stronie tylnej zaopatrzone są w parę wypukłości 58, w których osadzone są trzpieniowe elementy montażowe 59 wystające w kierunku wzdłużnym z elementów montażowych ramy 47 dla zamocowania radiowych modułów dostępu 45. W przedstawionym przykładzie wykonania, radiowe moduły dostępu 45 sąpo prostu zamocowane do trzpieniowych elementów montażowych 59 za pomocąwkrętów 60. Indywidualne anteny 46 są zaciśnięte na elementach montażowych 47 lub mocowane w inny sposób, na przykład za pomocą kleju lub wkrętów (nie pokazane).

Jak przedstawiono na figurze 5, kołnierz montażowy 54 jest dopasowany do masztu 56 mającego zewnętrzną średnicę mniejszą od wewnętrznej średnicy słupka 44. Wynikająca z tego przestrzeń 61 może być wykorzystana do pomieszczenia kabli przyłączeniowych modułów dostępu 45, dla obsługi komunikacji i zasilania.

Przez wprowadzenie występów 48 w odpowiadające im otwory 49 rozmieszczone bliżej środka którejś z płyt montażowych 42,43, indywidualne anteny 46 można ustawić w położeniu pochylenia względem słupka 44. Służy to do ustawienia w razie potrzeby kąta podniesienia, dla naświetlania konkretnego obszaru.

W korzystnym przykładzie wykonania bloku dostępu według wynalazku, radiowe moduły dostępu 45 i ich indywidualne anteny 46 mająkonstrukcję sześciokątną zawierającąjedną indywidualną antenę 46 na każdy radiowy moduł dostępu 45, tworząc w ten sposób sześć sektorów transmisyjnych 66, 67, 68, 69, 70, 71, jak to schematycznie przedstawiono na fig. 6.

Każda antena ma w zasadzie charakterystykę promieniowania 65 o rozwartości 120°. Odpowiednio do tego powstają sektory transmisji o rozwartości 120°, tak że za pomocą trzech nie sąsiadujących ze sobąbezpośrednio indywidualnych anten 46, to znaczy sektorów 66,68,70, można zapewnić pokrycie dookólne (360°). Przez dodanie dodatkowej „warstwy” anten 120°, to znaczy sektorów 67,69 i 71, osiąga się pokrycie z nakładaniem się sąsiednich sektorów transmisyjnych, zapewniając tym samym redundancję.

Dla uproszczenia przedstawiono charakterystyki promieniowania tylko trzech sektorów. Oczywiście możliwe jest ukształtowanie jeszcze większej, lub mniejszej liczby sektorów, zależnie od pokrywanego obszaru i obciążenia telekomunikacyjnego w takim obszarze.

Do celów niniejszego wynalazku odpowiednie są anteny mikropaskowe, z siatką promieniujących pól. Na fig. 7 przedstawiono indywidualną antenę 75, stanowiącą antenę mikropaskową, która zawiera zespół przewodzących pól 76 stanowiących elementy promieniujące, usytuowane nad powierzchnią przewodzącą podłoża 77, w określonym układzie geometrycznym. Pola przewodzące 76 są izolowane od powierzchni przewodzącej podłoża 77 przez nieprzewodzącą warstwę pośrednią 78. Pola przewodzące 76 połączone są szeregowo za pomocą linii paskowych 79 i stanowią promieniujące dipole antenowe. Na szczycie mikropaskowej indywidualnej anteny 75 ukształtowany jest zacisk antenowy 80 do połączenia pól z zaciskiem wielkiej częstotliwości urządzenia nadawczo-odbiorczego radiowego modułu dostępu. Powierzchnia przewodząca podłoża 77 musi być dołączona do zacisku masy urządzenia nadawczo-odbiorczego i stanowi niepromieniującą czyli odizolowaną, bądź ekranowaną stronę boczną

Mikropaskowa indywidualna antena 75 wykazuje bardzo małe promieniowanie na boki i do tyłu, tak że takie anteny można rozmieszczać na przykład na planie sześciokąta, bez lub prawie bez sprzężenia dla energii wielkiej częstotliwości między dwiema antenami. Przenikanie energii wielkiej częstotliwości do sąsiednich anten jest mniejsze od 60 dB, nawet bez dodatkowych przedsięwzięć, j ak na przykład wprowadzanie materiału rezystywnego między sąsiednie anteny. Odpowiednio do tego, przy stosowaniu takich anten mikropaskowych 75 pomijalne są efekty intermodulacyjne między sąsiednimi modułami dostępu.

Jakjuż wspomniano, radiowy moduł dostępu według wynalazku zawiera radiowe moduły dostępu pracujące zgodnie z jedną ze znanych technik bezprzewodowych, na przykład o nazwie

CT2, CT3 i DECT, z których wszystkie wykorzystują alokację DCA dla dostępu do jednego ze wspólnych kanałów radiowych.

178 571

Na figurze 8 przedstawiono schemat blokowy radiowego modułu dostępu 45, pracującego zgodnie ze standardem DECT. Standard DECT dotyczy cyfrowej radiowej metody dostępu z wieloma nośnymi/wielokrotnym dostępem z podziałem czasowymi/dupleksem z podziałem czasowym (MC/TDMA/TDD - Multi Carrier/Time Division Access/Time Division Duplex), wykorzystującej dziesięć nośnych radiowych, z których każda podzielona jest na 24 przedziały czasowe obsługujące 12 telekomunikacyjnych kanałów dupleksowych, zwane ramką.

Stacja bazowa stanowiąca radiowy moduł dostępu 45 ma połączenie przewodowe 81 z centralą lokalną. Jest to łącze dalekosiężne lub połączenie wielolinowe dla maksimum 12-tu równoczesnych połączeń telefonicznych. Za pośrednictwem interfejsu 82 połączenia te sąprzekodowywane na format ADPCM przez kodeki rozmów 83. Centralne steruj ące układy logiczne 84 i aplikacyjne, wykrywają połączenia wchodzące i sterują połączeniami wychodzącymi oraz dobierają potrzebne kombinacje nośnej i przedziałów czasowych zgodnie z algorytmem DCA/CDCS i wiążą przez multiplekser 85 ze sobą różne połączenia i przedziały czasowe. Radiowy moduł dostępu 45 jest zaopatrzony w blok synchronizacyjny 86 ramki i przedziału czasowego,który steruje odbiorem przedziału i taktowaniem transmisji. Sterujący układ logiczny 84 wysterowuje przełącznik Nadawanie/Odbiór 87 (T/R Transmit/Receive) i przełącznik wielotorowości antenowej 88, jeżeli wielotorowość antenowa jest zaimplementowna. Przy wielotorowości antenowej, jeżeli połączenie radiowe nie zapewnia dobrej łączności, to sterujący układ logiczny przed zmianą kanału radiokomunikacyjnego wypróbowuje najpierw inną antenę.

Interfej s radiowy modułu dostępu 45 zawiera ponadto odbiomik-demodulator 89 i nadaj nik-modulator 90. Informację synchronizacyjną i sterującą z odebranych danych zdejmuje blok 91, natomiast w bloku 92 do danych nadawanych wprowadzana jest taka informacja.

W przypadku na przykład przedstawionego na fig. 1 ruchomego bloku dostępu 13, połączenie przewodowe 81 kończy się w zespole mikrofonowo-głośnikowym.

Zgodnie z wynalazkiem każdy ze 120-tu radiowych kanałów radiowego bloku dostępu 45 przydzielonyjest do każdego z sektorów transmisyjnych 66 - 71, przedstawionych na fig. 6. Zdalne bloki telekomunikacyjne, takie jak stały blok dostępu FAU 7 i ruchome bloki dostępu 13, przedstawione na fig. 1, bądź radiowe bloki dostępu 33 pokrywającej sieci komórkowej łączności ruchomej przedstawionej na fig. 3 w każdym z sektorów transmisyjnych 66-71 mogą, zgodnie z metodą DCA/CDCS wybrać dowolny z tych 120-tu kanałów do celów łączności, zakładając że taki kanał nie jest wykorzystywany przez inne łącze radiowe w tym sektorze, niezależnie od tego, czy przetwarzanym w tym samym radiowym module dostępu 45, czy nie. Po wybraniu taki kanał jest wydzielony dla nawiązanego połączenia radiowego.

Każde z połączeń przewodowych 81 radiowych modułów dostępu 45 radiowego bloku dostępu 40 według wynalazku może być oddzielnie dołączone do sieci PSTN/ISDN. Jednak korzystne jest, jeżeli moduły radiowe dołączone sądo tak zwanego węzłowego bloku sterującego NCU (Node Control Unit), który działa w charakterze koncentratora ruchu do sieci PSTN/ISDN. Ten węzłowy blok sterujący NCU może być zainstalowany w samym bloku dostępu, na przykład zamontowanym na ramie radiowego bloku dostępu 40 przedstawionego na fig. 4, lub w oddzielnej obudowie.

Zwykle radiowe bloki dostępu przedstawione na fig. 4 nie muszą być koniecznie instalowane na tablicach antenowych indywidualnych anten 46, lub przy nich. Podobnie jak wspomniane bloki sterujące NCU, te moduły mogą również być instalowane w oddzielnej obudowie, na przykład na końcu masztu 56. W rozwiązaniach według wynalazku można stosować różne anteny.

W przypadku bloku dostępu według wynalazku można stworzyć system radiowy w pętli lokalnej RLL po prostu przez zastąpienie niektórych ze stacji bazowych 2 radiowymi blokami dostępu 40 według wynalazku. Oczywiście należy uwzględnić zwiększone pokrycie i przepustowość tych radiowych bloków dostępu. Wielotorowość można osiągnąć przez zainstalowanie, jeden blisko drugiego, kilku radiowych bloków dostępu według wynalazku, tak aby pokrywały one w zasadzie ten sam obszar. Zamiast pełnych bloków dostępu 40, jak to pokazano na fig. 4, można utworzyć klastery radiowych bloków dostępu 40, zawierających moduły dostępu 45, jak przed12

178 571 stawiono na fig. 8 i bloków dostępu zawierających po prostu tablice antenowe indywidualnych anten 46. Na przykład dla osiągnięcia wielotorowości polaryzacyjnej, tablice antenowe mogą promieniować z różnymi polaryzacjami. W takim przypadku, radiowe bloki dostępu można instalować na tym samym maszcie, jeden nad drugim, na przykład w układzie tandemowym.

Na figurze 9 przedstawiono zastosowanie radiowego bloku dostępu 40 według wynalazku w wielokomórkowej nakładkowej sieci ruchomej łączności komórkowej. Przez umieszczenie radiowego bloku dostępu 40 na przykład w punkcie przecięcia makrokomórek 31, i dołączenie go do centrali komutacyjnej MTSO 36 tych makrokomórek 31, za pośrednictwem bloku dostępu 40 można zrealizować pętlę łącza WML 37 ze zdalnymi blokami dostępu 33 każdej niewielkiej komórki. Jest to bardzo efektywny sposób dołączenia różnych niewielkich komórek, bez zasadniczej potrzeby rozplanowania kanałów, czy częstotliwości, ponieważ trafik generowany przez nie jest zwykle bardzo mały i chwilowy, nie uzasadniający stosowania łącza przewodowego w postaci kabla 34, jak to pokazano na fig. 3.

Radiowy blok dostępu według wynalazku stanowi doskonałe narzędzie do sprzęgania bezprzewodowych systemów komórkowych, na przykład GSM i DECT.

178 571

FIG.3

178 571

FIG. 4

178 571

178 571

MTSO

FIG.9

178 571

ι _!

178 571

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims (14)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Radiowy blok dostępu systemu łączności ruchomej, do zestawiania łączy radiowych między rozproszonymi geograficznie zdalnymi jednostkami telekomunikacyjnymi, przy licznych wspólnych kanałach radiokomunikacyjnych w oddzielnych kierunkowo sektorach transmisyjnych, który to blok dostępu zawiera radiowy zespół nadawczo-odbiorczy i zespół sterujący, do których to zespołów dołączona jest sektorowa antena, znamienny tym, że radiowy zespół nadawczo-odbiorczy i.zespół sterujący są zaopatrzone w zbiór radiowych modułów dostępu (45), z których każdy ma nadajnik-odbiomik (89, 90) i sterujący układ logiczny (84) pracujące we wszystkich wspólnych kanałach radiokomunikacyjnych, a antena stanowi układ indywidualnych anten (46; 75) z których każda jest połączona z nadajnikiem-odbiomikiem (89, 90) i sterującym układem logicznym (84) oddzielnego radiowego modułu dostępu (45), przy czym w każdym radiowym bloku dostępu (40) kanały ze zbioru wspólnych kanałów radiokomunikacyjnych sąkanałami wielokrotnej używalności, a łącze radiowe sektora transmisyjnego (66,67,71) jest łączem indywidualno-kanałowym.
2. 2. Radiowy blok dostępu według zastrz. 1, znamienny tym, że przez przynajmniej dwa radiowe moduły dostępu (45) jest utworzony zespół wspólnych kanałów radiokomunikacyjnych w danym sektorze transmisyjnym (66, 67, 71).
3. 3. Radiowy blok dostępu według zastrz. 1, znamienny tym, że układ indywidualnych anten (46; 75) zawiera anteny, których charakterystyki zachodzą na siebie nawzajem dla pokrycia charakterystyką promieniowania (65) sektorów (66, 67, 71).
4. 4. Radiowy blok dostępu według zastrz. 3, znamienny tym, że indywidualna antena (75) jest tak zwanego typu izolowanego o właściwościach możliwie minimalnego promieniowania bocznego i tylnego.
5. 5. Radiowy blok dostępu według zastrz. 4, znamienny tym, że indywidualna antena (75) zawiera podłoże (77) i zespół przewodzących pól (76) stanowiących elementy promieniujące zainstalowane na nim według określonego układu geometrycznego.
6. 6. Radiowy blok dostępu według zastrz. 5, znamienny tym, że pola przewodzące (76) są odizolowane od podłoża (77) przez nieprzewodzącąwarstwę pośredn.ią(78) i połączone są szeregowo za pomocą linii paskowych (79) stanowiąc mikropaskową indywidualną antenę (46; 75) z promieniującą stroną przednią i niepromieniującą, czyli ekranowaną stroną tylną.
7. 7. Radiowy blok dostępu według zastrz. 6, znamienny tym, że na niepromieniującej stronie tylnej mikropaskowej anteny indywidualnej (46) są zainstalowane radiowe moduły dostępu (45) zaopatrzone w obudowę.
8. 8. Radiowy blok dostępu według zastrz. 3, znamienny tym, że układ indywidualnych anten (46; 75) stanowi sześciokątny zespół anten mikropaskowych o kątach promieniowania po 120°.
9. 9. Radiowy blok dostępu według zastrz. 1, znamienny tym, że układ indywidualnych anten (46; 75) zawiera dwa rozdzielone fizycznie układy antenowe, przy czym nadajnik-odbiornik (89.,90) każdego z radiowych modułów dostępu (45) zawiera przełącznik (88) do funkcjonalnego łączenia nadajnika-odbiornika (89., 90) z pierwszym i drugim układem antenowym.
10. 10. Radiowy blok dostępu według zastrz. 1, znamienny tym, że radiowe moduły dostępu (45) i zdalne bloki telekomunikacyjne (7; 13; 33) zaopatrzone sąw nadajniki-odbiorniki, dostosowane do utworzenia zespołu kanałów łączności zgodnie z metodą wielokrotnego dostępu, zgodnie z normą dotyczącą rozszerzonej bezprzewodowej telekomunikacji cyfrowej (DECT - Digital Enhanced Cordless Telecommunications).
11. 11. Radiowy blok dostępu według zastrz. 1, znamienny tym, że indywidualna antena (46) j est połączona z elementem montażowym (47), który jest połączony z tworzącymi ramę, równo178571 ległymi względem siebie płytami montażowymi, gómą (42) i dolną (43), za pomocą elementów mocujących (48,49).
12. 12. Radiowy blok dostępu według zastrz. 11, znamienny tym, że elementy mocujące (48.,49) stanowią złącze zatrzaskowe, przy czym każdy element mocujący (47) anteny na przeciwległych krawędziach zaopatrzony jest w występy (48), a płyty montażowe, górna i dolna (42,43) mają przyporządkowane tym występom (48) otwory (49), przy czym w stanie zmontowanym występy (48) znajdują się w tych otworach (49).
13. 13. Radiowy blok dostępu według zastrz. 1, znamienny tym, że dodatkowojest zaopatrzony w elementy sterowania kątem elewacji anteny.
14. 14. Radiowy blok dostępu według zastrz. 12, znamienny tym, że płyty montażowe (42.,43) zaopatrzone są w określoną liczbę promieniowych, rozstawionych w określonych odstępach otworów (49), przy czym indywidualne anteny (46) są zamocowane z nachyleniem względem płyt montażowych (42, 43).