PL176375B1

PL176375B1 - Farmaceutyczny preparat immunomodulujący i wspomagający leczenie

Info

Publication number: PL176375B1
Application number: PL94312563A
Authority: PL
Inventors: Olga Kufudaki
Original assignee: Aliatros Medical As
Priority date: 1993-07-12
Filing date: 1994-07-12
Publication date: 1999-05-31
Also published as: HU9600067D0; PL312563A1; EP0706388A1; AU1240295A; AU688435B2; CA2166774C; CZ281462B6; JPH08512326A; CZ3000U1; CZ5191U1; BR9407197A; WO1995002398A1; NZ267968A; CZ138593A3; US5672590A; CA2166774A1; CN1128948A; SK279522B6; SK4596A3; HUT77652A

Abstract

Farmaceutyczny preparat immunomodulujacy i wspomagajacy leczenie do aplikacji dozylnej lub dootrzewnowej, zawierajacy D-ryboze, DL-alanine, kwas nikotynowy i kwas L-askorbinowy, znamienny tym, ze sklada sie z: D-rybozy 10 - 35 g 2-dezoksy-D-rybozy (metaboliczny stressor) 10 - 35 g DL-alfa-alaniny 2 - 12 g kwasu nikotynowego 2 - 10 g kwasu L-askorbinowego 7 - 20 g oraz ewentualnie tiaminy 0,2 - 2 g amidu kwasu glutaminowego 0,01 - 15 g, rozpuszczonych w 1000 g roztworu soli fizjologicznej. PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest farmaceutyczny preparat do terapii immunomodulującej i wspomagającej, zawierającej metaboliczny stressor. Wynalazek rozszerza wiedzę wynikającą z wyżej wymienionego greckiego opisu patentowego o nowe informacje związane z regulowaniem reakcji odpornościowej i możliwym wpływem metabolicznych stressorów na tę reakcję. Metaboliczny stressor jest naturalnym, nietoksycznym związkiem, w tym przypadku pochodną dezoksy D-monosacharydów, który jest w stanie wpływać na wytwarzanie cytokini, co oznacza rzeczywiste regulowanie reakcji immunologicznej na poziomie komórkowym.

Wychodząc z tak podstawionych założeń opracowano farmaceutyczny preparat do terapii immunomodulacyjnej i wspomagającej, zawierający

D-rybozę 10 - 35 g

2-dezoksy-D-rybozę(metaboliczny stressor) 10 - 35 g

DL-alfa-alaninę 2 - 12 g kwas nikotynowy 2 - 10 g kwas L-askorbinowy 7 - 20 g oraz ewentualnie tiaminę 0,2 - 2 g amid kwasu glutaminowego 0,01 - 15 g, rozpuszczonych w 1000 g roztworu soli fizjologicznej.

Obecność pochodnej dezoksy D-monosacharydu umożliwia ukierunkowane działanie na układ odpornościowy i zastosowanie farmaceutycznego preparatu do leczenia szerszego zakresu wad immunologicznych, szczególnie chorób samoodpomościowych i raka, w porównaniu z wyżej wspomnianym greckim opisem patentowym.

Przykład I.

Kompozycja farmaceutycznego preparatu zgodnie z wykonaniem A wynalazku:

g D-rybozy g 2-dezoksy-D-rybozy g DL-alfa-alaniny 2 g kwasu nikotynowego 7 g kwasu askorbinowego rozpuszczonych w 1000 g roztworu soli fizjologicznej.

Przykład Π.

Wpływ preparatu z przykładu 1 na wytwarzanie specyficznych przeciwciał.

Specyficzne przeciwciała oznaczono metodą ELISA w surowicy myszy C3H, w siódmym dniu po immunizacji albuminąjaja kurzego. Preparat według wykonania A wynalazku podawano wielokrotnie, 5 razy po 0,2 ml, dootrzewnowo. Wyniki zebrano w poniższej tabeli.

176 375

grupa	przeciwciała*	% grupy kontrolnej
kontrola	672,8 +/- 55,62	100
testowana	1055,3 +/- 387,6	156,8

średnia +/- SD

Z wartości przytoczonych w tabeli wynika jasno, że farmaceutyczny preparat według tego wykonania wynalazku w znaczący sposób sprzyja wytwarzaniu specyficznych przeciwciał.

Przykład III.

Wpływ preparatu według wykonania A wynalazku (przykład I) na rozmnażanie się limfocytów śledziony wywoływane mitogenami oraz na mieszany odczyn limfocytowy.

Test przeprowadzono stosując metodę zawieszonych kropelek. Preparat według wykonania A wynalazku podawano myszom C3H, w ilości 3 x 0,2 ml, dootrzewnowo. Dzień po zaaplikowaniu ostatniej dawki usunięto śledziony i przeprowadzono testy. Jako mitogeny stosowano konkanwalinę A (CON A), fitohemoaglutynin (PHA) i lipopolisacharydy (LPS). W testach na hodowlach mieszanych limfocytów jako aloprzeciwciała stosowano limfocyty śledziony pobrane z myszy DBA/1.

Wyniki tych testów podano w poniższej tabeli.

Grupa	dpm +/- SE	% grupy kontrolnej
CON A kontrolna	834,8 +/- 175,0	100
testowana	490,7+/- 70,9	58,8
PHA kontrolna	1065,4 +/- 306,0	100
testowana	593,7 +/- 125,9	55,7
LPS kontrolna	1068,9 +/- 274,4	100
testowana	521,8+/- 96,7	44,8
MLR	494,2 +/- 49,6	100
kontrolna	477,3 +/- 97,2	96,6
testowana

Przytoczone w tabeli wyniki pokazują jasno, że preparat według tego wykonania wynalazku nie stymuluje rozmnażania limfocytów wzbudzanych przez CON A, PHA i LPS, przeciwnie, zauważalne jest nawet hamowanie tego rozmnażania.

Przykład IV.

Ilościowy skład farmaceutycznego preparatu według wynalazku, wykonania B:

g D-rybozy g 2-dezoksy-D-rybozy g DL-alfa-alaniny g kwasu nikotynowego g kwasu askorbinowego rozpuszczonych w 1000 ml roztworu soli fizjologicznej.

Przykład V.

Wpływ preparatu z wykonania B wynalazku na wytwarzanie specyficznych przeciwciał.

Specyficzne przeciwciała oznaczono metodą ELISA w surowicy myszy C3H, w siódmym dniu po immunizacji albuminąjaja kurzego. Preparat według wykonaniaB wynalazku podawano wielokrotnie, 5 razy po 0,2 ml, dootrzewnowo. Wyniki zebrano w poniższej tabeli:

176 375

grupa	przeciwciała*	% grupy kontrolnej
kontrolna	672,8 +/- 55,62	100
testowana	592,4 +/- 95,4	88

średnia +/- SD

Z wartości przytoczonych w tabeli wynika jasno, że farmaceutyczny preparat według wykonania B wynalazku nie stymuluje wytwarzania specyficznych przeciwciał.

Przykład VI.

Wpływ preparatu według wykonania B wynalazku na rozmnażanie się limfocytów śledziony wywoływane mitogenami oraz na mieszany odczyn limfocytowy.

Test przeprowadzono stosując metodę zawieszonych kropelek. Preparat według wykonania B wynalazku podawano myszom C3H, w ilości 3 x 0,2 ml, dootrzewniowo. Dzień po zaaplikowaniu ostatniej dawki usunięto śledziony i przeprowadzono testy. Jako mitogeny stosowano konkanwalinę A (CON A), fitohemoaglutynin (PHA) i lipopolisacharydy (LPS). W testach na hodowlach mieszanych limfocytów (MLR) jako aloprzeciwciała stosowano limfocyty śledziony pobrane z myszy DBA/1.

Grupa	dpm +/- SE	% grupy kontrolnej
CON A
kontrolna	834,8 +/- 175,0	100
testowana	1109,4+/-225,3	132,9
PHA
kontrolna	1065,4 +/- 306,0	100
testowana	1475,6 +/- 213,4	138,5
LPS
kontrolna	1068,9 +/- 274,4	100
testowana	1500,6 +/- 258,7	140,4
MLR
kontrolna	494,2 +/- 49,6	100
testowana	411,0+/- 47,7	83,2 ,

Przytoczone w tabeli wyniki pokazują jasno, że preparat według wykonania B wynalazku nieznacznie stymuluje rozmnażanie limfocytów wzbudzanych przez CON, A PHA i LPS.

Uwaga:

W testach nie stosowano zwykłych standardów, ponieważ Word Health Organization (Światowa Organizacja Zdrowia) nie ustaliłajeszcze odpowiednich, ogólnie przyjętych preparatów immunomodulujących, z którymi inne lub nowe preparaty powinny być porównywane (problem określania charakteru preparatów immunomodulujących dyskutowano już przy omawianiu stanu wiedzy).

Przykład VII.

Wpływ farmaceutycznego preparatu według wykonania B wynalazku na wzrost czerniaka B16 u myszy.

Czerniak myszy B16 wszczepiono śródskórnie, w prawy bok 20 myszom szczepu C57B16. Po zagojeniu przeszczepu, podawano farmaceutyczny preparat, po przeliczeniu stosowanej ilości w porównaniu do stosunku powierzchni ciała człowiek/mysz, zgodnie z publikacją Grossmann V., Jarkovska I., Kvetina J: Farmacie (, 1988:400-404. Oznacza to, że każda mysz otrzymywała zawsze 0,04 ml preparatu według wykonania B, wstrzykiwanego do żyły ogonowej. Preparat podawano dwadzieścia razy w ciągu 28 dni, z przerwami dwudniowymi po każdej piątej aplikacji. Kontrolnym myszom podawano taką samą ilość soli fizjologicznej (10 myszy z wszczepionym czerniakiem B16). Co trzy dni obserwowano nowotwór i określano jego wielkość za pomocą przesuwalnego sprawdzianu. W tym samym czasie wykreślano krzywą wzrostu i wagi myszy. W trakcie leczenia farmaceutycznym preparatem według wykonania B wynalazku, można było stwierdzić znaczną różnicę pomiędzy wielkością nowotworu w grupie testowanej i w grupie kontrolnej. Po zakończeniu leczenia ta różnica nie była już znacząca. Przed rozpoczę6

176 375 ciem leczenia konieczne jest najwidoczniej określenie optymalnego planu podawania preparatu farmaceutycznego i określenie korelacji pomiędzy aktywnością preparatu i masą nowotworu.

Na wykresach 12 i 3 przedstawiono odpowiednio zmianę wagi myszy, względną objętość i względną powierzchnię nowotworu.

Przykład VIII.

Wpływ farmaceutycznego preparatu według wykonania B wynalazku na przebieg białaczki u szczurów.

W orientacyjnych testach oceniano przebieg białaczki u szczurów szczepu SD/Ipcv, określając wagę przeżywających szczurów i przeprowadzając badania hematologiczne. Hematologiczna charakterystyka indywidualnych komórek, przed podaniem preparatu według wykonania B wynalazku była następująca:

erytrocyty 8 050 000 leukocyty 12 000 trombocyty 882 000 zróżnicowanie elementy zarodkowe 4 mielocyty 0 metamielocyty 6 pałeczki 0 segmenty 22 leukocyty kwasochłonne 0 monocyty 4 limfocyty 56 komórki X 9'

Preparat wstrzykiwano do żyły ogonowej, w ilości określonej stosunkiem powierzchni ciała człowiek/mysz.

Po piątej dawce charakterystyka hematologiczna zmieniła się w następujący sposób: erytrocyny 7 336 000 leukocyty 10 000 trombocyty 988 000 zróżnicowanie elementy zarodkowe 4 mielocyty 0 metamielocyty 3 pałeczki 0 segmenty 46 leukocyty kwasochłonne 0 monocyty 3 limfocyty 33 komórki X 9

Identyczną analizę przeprowadzano co tydzień. Po zakończeniu· leczenia otrzymano następujące wyniki:

erytrocyty leukocyty trombocyty zróżnicowanie elementy zarodkowe mielocyty metamielocyty pałeczki segmenty leukocyty kwasochłonne monocyty limfocyty

310 0000

300 1 102 000

176 375

Ί

Po zakończeniu leczenia, odczekano trzy tygodnie i przeprowadzono analizę, uzyskując następujące wyniki:

erytrocyty 8 700 000 leukocyty 8 400 trombocyty 7'7i? 000 zróżnicowanie elementy zarodkowe 0 mielocyty 0 metamielocyty 0 pałeczki 1 segmenty 22 leukocyty kwasochłonne 1 monocyty 4 limfocyty 72 komórki X 0

W ciągu całego testu kontrolowano wagę zwierząt. Wartość ta nie zmieniała się znacząco w ciągu 8 tygodni, nie zmieniał się znacząco także stan kliniczny zwierząt. Wyniki te wskazują, że leczenie farmaceutycznym preparatem według wykonania B wynalazku umożliwia normalizację obrazu hetatologicznego testowanych zwierząt.

Wyniki uzyskane w tym przykładzie stanowią wyjściowy materiał do ukierunkowanych testów dotyczących wpływu preparatu farmaceutycznego na nowotworowe choroby hematologiczne oraz na osteoporozę (zrzeszotnienie kości), w warunkach ustalanych dla preparatów farmaceutycznych leczących choroby nowotworowe.

Przykład IX.

Graniczny test ostrej toksyczności, po jednorazowej dawce preparatu według wykonania B wynalazku, aplikowanej dożylnie i dootrzewnowo myszom i szczurom.

Przy przeprowadzaniu tego testu wykorzystywano 6 tygodniowe myszy szczepu NMRI, z konwencjonalnej hodowli. Przy dożylnym podawaniu preparatu waga samców wynosiła 31 do 37 g, waga samic 27,5 g, a przy dootrzewnowym podawaniu preparatu waga samców wynosiła 32 do 37 g, waga samic 28 do 33,5 g.

Objętość preparatu według wykonania B wynalazku w obu sposobach aplikacji wynosiła 2 ml/100 g. Dożylnie preparat wstrzykiwano do żyły ogonowej, dootrzewnowo preparat wprowadzano do lewej, dolnej ćwierci jamy otrzewnowej. Zwierzęta trzymano w klimatyzowanym pomieszczeniu o kontrolowanych warunkach (12 godzin światła, l2 godzin ciemności, temperatura 23 do 25°C, wilgotność względna 50 do 70%) w klatkach polipropylenowych (typu T3 Velaz), w przypadku samic po 5 mysz w klatce. Ze względu na agresywność samce trzymane były pojedynczo w polipropylenowych klatkach (typ T2 Velaz) na ściółce ze sterylizowanych wiórków. Zwierzęta otrzymywały tabletkowaną dietę ST l(Velaz) i wodę pitną ad libitum, podczas trwania całego testu.

Kliniczny stan zdrowia i zachowanie zwierząt obserwowano każdego dnia, przez 21 dni po podaniu preparatu. Wagę zwierząt kontrolowano raz w tygodniu. Po tym czasie wszystkie zwierzęta poddano makroskopowemu badaniu patologicznemu.

Testy przeprowadzono zgodnie z międzynarodowymi przepisami OECD, dotyczącymi badań ostrej toksyczności.

Badania kliniczne. Po dożylnym podaniu preparatu obserwowano podniecenie zwierząt (bezpośrednio po podaniu preparatu i w ciągu następnych 30 minut), po czym aż do końca okresu, w którym poddawano myszy obserwacji, nie można było zauważyć żadnych objawów toksyczności. Krzywe wzrostu także nie wykazywały znaczących zmian, wskazujących na toksyczne działanie podanego preparatu. Po dootrzewnowym podaniu preparatu także obserwowano podniecenie zwierząt, jak również spastyczny chód i ślady kurczu pisarskiego. Po 30 minutach i przez cały następny po tym okres obserwacji, nie zauważono u zwierząt żadnych klinicznych objawów toksyczności. W trakcie powyższych testów nie stwierdzono żadnej śmiertelności mysz, zarówno po dożylnym, jak i po dootrzewnowym podaniu preparatu. Na zakończenie okresu 21 dniowego poddano zwierzęta makroskopowemu badaniu patologicznemu. U zwierząt,

176 375 którym preparat podano dożylnie, nie stwierdzono żadnych patologicznych odchyleń organów jamy otrzewnowej i klatki piersiowej, a także w miejscu wstrzyknięcia, w porównaniu do stanu normalnego u samców i samic. W przypadku dootrzewnowej aplikacji preparatu obserwacje były identyczne: stwierdzono obecność białawej warstwy na śledzionie, śledziona była częściowo lub całkowicie zrośnięta z żołądkiem i nerki były nieco jaśniejsze.

Wyniki powyższych testów granicznej toksyczności, przeprowadzone na myszach obu płci, zgodnie z uznanymi międzynarodowymi przepisami OECD, dotyczącymi badań ostrej toksyczności farmaceutycznych preparatów, nie wykazały żadnych objawów toksyczności przy dożylnym i dootrzewnowym podawaniu preparatu w ilości 20 ml/kg. Nie stwierdzono również śmiertelności testowanych myszy.

Do dalszych testów wykorzystano 6 tygodniowe szczury szczepu Wistar (konwencjonalna hodowla). Przy dożylnym podawaniu preparatu waga samców wynosiła 184 do 209 g, waga samic 159 do 170 g, a przy dootrzewnowym podawaniu waga samców wynosiła 190 do 215 g, waga samic 161 do 175 g.

Preparat według wykonania B wynalazku podawano w ilości 2 ml/100 g, przy obu sposobach aplikacji. Dożylnie preparat wstrzykiwano do żyły ogonowej, dootrzewnowo preparat wprowadzano do lewej, dolnej ćwierci jamy otrzewnowej. Zwierzęta trzymano w klimatyzowanym pomieszczeniu o kontrolowanych warunkach (12 godzin światła, 12 godzin ciemności, temperatura 23 do 25°C, wilgotność względna 50 do 70%) w klatkach polipropylenowych (typu T4 Velaz), w grupach po 5 zwierząt identycznej płci, na ściółce ze sterylizowanych wiórków. Zwierzęta otrzymywały standardową tabletkowaną dietę ST 1 (Velaz) i wodę pitną ad libitum, podczas trwania całego testu.

Badania kliniczne: po dożylnym i dootrzewnowym podaniu preparatu w ciągu pierwszych 5 godzin obserwowano podniecenie i nieznaczne osłabienie zwierząt. W pozostałym okresie zwierzęta nie wykazywały żadnych objawów klinicznych. Krzywe wzrostu także nie wykazywały znaczących zmian, wskazujących na toksyczne działanie podane preparatu. W trakcie testu nie zdechło żadne zwierze, po dożylnym lub dootrzewnowym podaniu preparatu.

Na zakończenie okresu 21 dniowej obserwacji, poddano zwierzęta makroskopowemu badaniu patologicznemu. U zwierząt preparat podano dożylnie, nie stwierdzono żadnych patologicznych odchyleń organów jamy otrzewnowej i klatki piersiowej, a także w miejscu wstrzyknięcia, w porównaniu do stanu normalnego u samców i samic, jedynie nerki były nieco jaśniejsze. W przypadku dootrzewnowej aplikacji preparatu obserwacje dla samców i samic były identyczne: stwierdzono obecność białawej warstwy na śledzionie, śledziona była częściowo lub całkowicie zrośnięta z żołądkiem, płaty wątroby były zrośnięte ze sobą i mały białawy nalot oraz nerki były nieco jaśniejsze.

Przeprowadzono badania histologiczne, zgodnie z zakresem badań wymaganych przez przepisy OECD. Możliwe było zaobserwowanie lokalnego, chronicznego zapalania wątroby, bez patologicznych zmian miąższu wątroby. Wyniki badania wątroby mieściły się w normalnych granicach, hialinowe osady wykrywane były w niektórych nabłonkowych komórkach wątrobowej kory.

Wyniki powyższych testów granicznej toksyczności, przeprowadzone na szczurach obu płci, zgodnie z uznanymi międzynarodowymi przepisami OECD dotyczącymi badań ostrej toksyczności farmaceutycznych preparatów, nie wykazały żadnych objawów toksyczności przy dożylnym i dootrzewnowym podawaniu preparatu według wykonania B wynalazku, w ilości 20 ml/kg. Żadne zwierze nie zdechło w trakcie przeprowadzania testu.

176 375

Leczenie czerniaka B16 11 myszy szczepu C57B16

Fig. 2

176 375

Leczenie czerniaka B16 u myszy szczepu C57B16 względna powierzchnia nowotworu

Sy mbole używane w wykresach' giupa kontrolna * .ΓΙ SD gnipy kontrolnej: +· grupa testowana

SD grupy testowanej: +

Fig. 3

176 375

Zmiany wagi myszy szczepu C57B16 w czasie leczenia

Fig. 1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenie patentowe

Farmaceutyczny preparat immunomodulujący i wspomagający leczenie do aplikacji dożylnej lub dootrzewnowej, zawierający D-rybozę, DL-alaninę, kwas nikotynowy i kwas L-askorbinowy, znamienny tym, że składa się z:

D-rybozy 10 - 35 g 2-dezoksy-D-rybozy (metaboliczny stressor) 10 - 35 g DL-alfa-alaniny 2-12g kwasu nikotynowego 2-10g kwasu L-askorbinowego 7-20g oraz ewentualnie tiaminy 02- - 2 g amidu kwasu glutaminowego 0,0- - U g, rozpuszczonych w 1000 g roztworu soli fizjologicznej.

* * *

Przedmiotem . wynalazku jest farmaceutyczny preparat immunomodulujący i wspomagający leczenie do aplikacji dożylnej do dootrzewnowej, zawierający D-rybozę, DL-alaninę, kwas nikotynowy i kwas L-askorbinowy.

Preparaty immunomodulujące, stosowane obecnie do leczenia rozmaitych wad układu immunologicznego, chorób autoimmunologicznych i złośliwych można podzielić na kilka grup, ze względu na ich skład i pochodzenie. Ważna grupa tych preparatów utworzona jest na przykład przez hormony grasicy, wytwarzane przez ekstrakcję tkanek zwierzęcych i rozprowadzane pod nazwą Thymus V-fraction (Hofmann LaRoche), Thymodulin i Leucotropina (Ellem), Tymunox (Cilag) lub TFX (Polfa). Dalszą grupą immunomodulujących związków są cytokininy, które są głównymi związkami kontrolującymi reakcje immunologiczne na poziomie komórki. Do związków tych przywiązuje się dużą wagę, szczególnie w dziedzinie podstawowych badań medycznych. Technologia inżynierii genetycznej ułatwia otrzymywanie białek rekombinantowych które są aktywnymi składnikami preparatów immunomodulujących, na przykład Roferonu (interferonu alfa 2) (Hoffmann LaRoche) lub hematopoetycznego czynnika wzrostu G-CSF, rozprowadzanego pod nazwą Neupogen (Hoffmann LaRoche). Klasyczną już terapię z zastosowaniem interleukiny-2- dyskutowano na kongresie Immunotherapy of Infections (Berlin, 4-7 maj, 1993), w szczególności z punktu widzenia zawodności u niektórych pacjentów. Dializaty leukocytów są również bardzo popularnymi środkami immunomodulującymi. W republice Czeskiej znane są one jako czynnik Transferowy (Sevac). Do najstarszych i ciągle najczęściej stosowanych środków należą związki o charakterze wspomagających leczenie przeciwciał, uzyskiwanych z bakteryjnych membran, na przykład Stava (Sevac), Olimostimulin (Wydział Lekarski Uniwersytetu Palackiego, Olomouc). Medycyna wschodu, szczególnie w Chinach, wychodząc ze starych tradycji, przywiązuje bardzo wielką wagę do roślinnych związków stymulujących układ odpornościowy i do mechanizmu ich działania, co znajduje także odzwierciedlenie w obecnych europejskich pracach badawczych (Immunotherapy of Infections, Berlin,

4-7 maj, 1993).

Preparat znany z greckiego opisu patentowego nr 72 440 (dr T.H. Alivizatos), zawierający mieszaninę D-rybozy, DL-alaniny, kwasu nikotynowego i kwasu askorbinowego, może być także uważany za kompozycję o wyraźnym działaniu immunomodulującym, ponieważ preparat ten jest w stanie odbudować równowagę metaboliczną i wzmocnić odporność organizmu.

176 375

Zgodnie ze współczesną koncepcją immunomodulującej terapii, działającej na układ odpornościowy organizmu, konieczne jest określenie obszaru i charakteru działania każdego preparatu farmaceutycznego. Takie określenie jest w przypadku większości ciągle używanych związków immunomodulujących bardzo skomplikowane i trudne. Z jednej strony, trudności te są wynikiem wydobywania niektórych związków immunomodulujących ze źródeł biologicznych (i dlatego trudno jest określić wszelkie możliwe działanie biologiczne), a z drugiej strony, wszystkie te związki mają kilka różnych działań biologicznych, co uniemożliwia lokalizację ich działania w poszczególnych strefach regulujących układ odpornościowy. Zgodnie z obecnym doświadczeniem, terapia ta oparta na stosowaniu indywidualnych cytokin jest komplikowana przez szereg niebezpieczeństw, będących wynikiem włączenia się mechanizmów samoregulacji u osób przyjmujących cytokiny, wskutek czego obniża się wydajność układu immunologicznego. Wiadomo także, że uaktywnienie układu odpornościowego przez pozaustrojową cytokinę nie jest pełnowartościowe, ponieważ brakuje innych naturalnych składników. Z tego powodu pożądane byłoby stworzenie preparatu immunomodulacyjnego, uaktywniającego układ na poziomie fizjologicznym, tzn. wszystkie strefy regulujące i kontrolne.