PL175933B1

PL175933B1 - Narzędzie do wiercenia otworów z wkładką skrawającą przestawianą i wkładka skrawająca przestawiana

Info

Publication number: PL175933B1
Application number: PL94307093A
Authority: PL
Inventors: Gideon Bolanjuiu
Original assignee: Iscar Ltd
Priority date: 1993-05-20
Filing date: 1994-05-19
Publication date: 1999-03-31
Also published as: CN1047972C; CN1110051A; BR9405372A; EP0652813B1; DE69416248D1; WO1994027772A1; PL307093A1; AU6929194A; DE69416248T2; EP0652813A1; IL105758A; ZA943505B; CA2140645A1; RU2129479C1; SG49858A1; US5688083A; KR100314925B1; KR950702461A; JP2005193377A; IL105758A0

Abstract

1. Narzedzie do wiercenia otworów z wkladka skrawaja- ca przestawiana z wydluzonym trzonem o osi podluznej 1 z co najmniej jednym gniazdem w koncówce roboczej, w którym jest mocowana wkladka posiadajaca powierzchnie natarcia, powierz- chnie przylozenia, podstawe, kilka krawedzi skrawajacych, z których kazda wyznacza odpowiednie powierzchnie natarcia i przy- lozenia, zawarte pomiedzy dwoma sasiednimi wierzcholkami skrawajacymi, przy czym co najmniej jedna ze wspomnianych krawedzi skrawajacych sklada sie z co najmniej jednego zespolu skladowych krawedzi skrawajacych, kazdy zespól sklada sie z dwóch par skladowych krawedzi skrawajacych, kazda para sklada sie z pierwszej i drugiej skladowej krawedzi skrawajacej, pierwsze skladowe krawedzi skrawajacych obu par spotykaja sie we wspól- nym punkcie, a ponadto skladowe krawedzie skrawajace sa zo- rientowane w taki sposób, ze skrajny punkt drugiej skladowej krawedzi skrawajacej, lezacy najbardziej wewnetrznie wzgledem punktu wspólnego, znajduje sie blizej srodka niz najbardziej zewnetrzny punkt skrajny pierwszej skladowej krawedzi skrawa- jacej wzgledem punktu wspólnego, zas punkty skrajne sa pola- czo n e odcinkiem laczacym , majacym prostoliniow a czesc posrednia, znam ienne tym, ze posrednia czesc odcinków lacza- cych (S) jest skierowana od najbardziej zewnetrznego punktu skrajnego pierwszej skladowej krawedzi skrawajacej (50a) ku linii srodkowej (M) pokrywajacej sie lub równoleglej do linii srodkowej (M) wkladki 1 przechodzacej przez wspólny punkt (24) tak, ze najbardziej wewnetrzny punkt skrajny (B) drugiej skladowej krawedzi skrawajacej (50b) lezy blizej srodkowej linii (M) niz najbardziej zewnetrzny punkt skrajny (A) pierwszej skla- dowej krawedzi skrawajacej (50a) tak, ze podczas wiercenia druga linia (Z’), równolegla do wzdluznej osi (Z) i przechodzaca przez najbardziej zewnetrzny punkt skrajny (A) pierwszej skla- dowej krawedzi skrawajacej (50a), przecina druga skladowa krawedz skrawajaca (50b), przy czym punkty skrajne (A, B) zachodza na siebie. Fig. 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest narzędzie do wiercenia otworów z wkładką skrawającą przestawianą i wkładka skrawająca przestawiana.

Wiadomo, zwłaszcza w odniesieniu do wiercenia otworów o dużym stosunku głębokości do średnicy, że sprawność wiercenia z punktu widzenia wydajności, ruchu wiórów i żywotności narzędzia silnie zależy od odprowadzania wiórów. Warunkiem sprawnego wiercenia oraz łatwego usuwania wiórów ze strefy wiercenia jest utrzymanie stosunku szerokości wióra, wytwarzanego przez krawędź skrawającą narzędzia, do jego grubości, w pewnym optymalnym zakresie; z tego względu proponowano dzielenie wiórów na stosunkowo wąskie paski.

Jedną z propozycji tego typu przedstawiono w opisie patentowym nr GB 2030487, który ujawnia tam kwadratowe wkładki z krawędziami skrawającymi z odpowiednio ukształtowanymi parami karbów rozdzielających wióry. Na każdym karbie znajdują się krawędzie wewnętrzne i zewnętrzne (patrząc w kierunku promieniowym) ukształtowane w taki sposób, że po zamontowaniu wkładki w wiertle w położeniu lekko skośnym względem jego osi, najbardziej wewnętrzna krawędź najbardziej zewnętrznego karbu na stopniowanej krawędzi skrawającej biegnie w zasadzie równolegle do osi wiertła. W opisie wynalazku stwierdzono, że takie rozwiązanie zapewnia odpowiednie rozszczepianie wiórów. Zakładając nawet, że istotnie umożliwia to rozszczepianie wiórów, to jest to sposób silnie energochłonny, co wynika ze stałej styczności obrabianego elementu z karbem. Poza tym konstrukcja krawędzi skrawającej nie może zagwarantować rozszczepiania wióra na jej całej długości, ponieważ warunki określone w wynalazku można spełnić tylko w przypadku jednego położenia karbu.

W opisie patentowym nr JP-59-196107 zaproponowano sposób rozszczepiania wiórów podobny do opisanego powyżej. W tym przypadku, na krawędzi skrawającej wkładki umieszczono występy rozszczepiające, lekko wystające w kierunku skrawania. Występy te również stale stykają się z obrabianym przedmiotem, więc proces wiercenia wiertłem tego typu jest także silnie energochłonny. Ponadto, wiertło to skonstruowano z przeznaczeniem do głębokich otworów, więc posiada powierzchnie prowadzące, co komplikuje i podraża jego konstrukcję.

Do wiercenia otworów o dużych stosunkach głębokości do średnicy nie ma sensu stosować wierteł z wkładkami przestawianymi i powierzchniami prowadzącymi tego typu. Ponieważ jednak wiertła tego typu nie są prowadzone przez otwory, istotne znaczenie ma zapewnienie odpowiedniego zrównoważenia sił skrawających działających na wiertło, zwłaszcza promieniowych składowych tych sił, a tym samym minimalizacja obciążeń powodujących odchylanie się narzędzia od prawidłowego kierunku ruchu, a w konsekwencji niedokładności wymiarowe otworów.

W dalszej części opisu i zastrzeżeń patentowych termin ^i^co^tek wkładko oznacza środek okręgu wpisanego we wkładkę, a termin Unia środkowa oznacza linię poprowadzoną od środka wkładki do środka linii łączącej dwa najbardziej zewnętrzne krańce krawędzi skrawającej.

Celem wynalazku jest uzyskanie narzędzia do wiercenia otworów z wkładką skrawającą przestawiana.

Celem wynalazku jest wkładka skrawająca przestawiana, zapewniająca skuteczniejsze rozszczepianie wiórów wzdłuż krawędzi skrawającej.

Narzędzie do wiercenia otworów z wkładką skrawającą przestawianą z wydłużonym trzonem o osi podłużnej i z co najmniej jednym gniazdem w końcówce roboczej, w którym jest mocowana wkładka posiadająca powierzchnię natarcia, powierzchnię przyłożenia,

175 933 podstawę, kilka krawędzi skrawających, z których każdą wyznacza odpowiednie powierzchnie natarcia i przyłożenia, zawarte pomiędzy dwoma sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi, przy czym co najmniej jedna ze wspomnianych krawędzi skrawających składa się z co najmniej jednego zespołu składowych krawędzi skrawających, każdy zespół składa się z dwóch par składowych krawędzi skrawających, każda para składa się z pierwszej i drugiej składowej krawędzi skrawającej, pierwsze składowe krawędzi skrawających obu par spotykają się we wspólnym punkcie, a ponadto składowe krawędzie skrawające są zorientowane w taki sposób, że skrajny punkt drugiej składowej krawędzi skrawającej, leżący najbardziej wewnętrznie względem punktu wspólnego, znajduje się bliżej środka wkładki niż najbardziej zewnętrzny punkt skrajny pierwszej składowej krawędzi skrawającej względem punktu wspólnego, zaś punkty skrajne są połączone odcinkiem łączącym, mającym prostoliniową część pośrednią, według wynalazku charakteryzuje się tym, że pośrednia część odcinków łączących jest skierowana od najbardziej zewnętrznego punktu skrajnego pierwszej składowej krawędzi skrawającej ku linii środkowej pokrywającej się lub równoległej do linii środkowej wkładki i przechodzącej przez wspólny punkt tak, że najbardziej wewnętrzny punkt skrajny drugiej składowej krawędzi skrawającej leży bliżej środkowej linii wkładki niż najbardziej zewnętrzny punkt skrajny pierwszej składowej krawędzi skrawającej tak, że podczas wiercenia druga linia, równoległa do wzdłużnej osi i przechodząca przez najbardziej zewnętrzny punkt skrajny pierwszej składowej krawędzi skrawającej, przecina drugą składową krawędź skrawającą, przy czym punkty skrajne zachodzą na siebie.

Korzystnie, co najmniej pierwsza ze składowych krawędzi skrawających jest ustawiona względem środkowej linii.

Korzystnie, obie składowe krawędzi skrawających są ustawione skośnie względem środkowej linii wkładki tak, że pierwsza składowa krawędzi skrawającej tworzy pierwszy kąt ze środkową linią wkładki, a druga składowa krawędzi skrawającej tworzy drugi kąt ze środkową linią wkładki, przy czym oba kąty są mierzone z dala od środka wkładki.

Korzystnie, obie składowe krawędzi skrawających, są ustawione skośnie względem środkowej linii wkładki, i są zorientowane w ten sam sposób.

Korzystnie, obie składowe krawędzi skrawających, są ustawione skośnie względem środkowej linii wkładki, i są zorientowane różnie, tak, że jeden ze wspomnianych kątów, jest ostry, a drugi z nich wynosi co najmniej 90°.

Korzystnie, pary składowych krawędzi skrawających są usytuowane symetrycznie względem środkowej linii wkładki.

Korzystnie, pary składowych krawędzi skrawających są usytuowane asymetrycznie względem środkowej linii wkładki.

Korzystnie, na powierzchni przyłożenia zawartej pomiędzy dwoma sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi znajduje się sekcja szczeliny i sekcja nośna, przy czym obie są pochylone względem podstawy pod różnymi kątami.

Korzystnie, na powierzchni natarcia wkładki znajduje się element do formowania wióra, w postaci rowka o zmiennych wymiarach.

Korzystnie, głębokość i szerokość rowka uformowanego wzdłuż składowej krawędzi skrawającej, która znajduje się promieniowo na zewnątrz względem osi podłużnej wiertła, są większe niż głębokość i szerokość rowka uformowanego wzdłuż pozostałej części krawędzi skrawającej.

Korzystnie, część rowka uformowanego wzdłuż pierwszej składowej krawędzi skrawającej i drugiej składowej krawędzi skrawającej, która znajduje się promieniowo na zewnątrz względem podłużnej osi wiertła składa się z dwóch rowków.

Korzystnie, po obu stronach wierzchołków skrawających znajduje się fazka, przy czym druga składowa krawędzi skrawającej przechodzi w fazkę.

Korzystnie, na co najmniej jednej krawędzi skrawającej znajduje się pośredni wierzchołek skrawający usytuowany pomiędzy sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi wkładki a pierwsze składowe krawędzi skrawających obu par składowych krawędzi skrawających stanowią boki pośredniego wierzchołka skrawającego.

Korzystnie, w jego korpusie, na końcu roboczym, znajdują się dwa gniazda do montowania w nich co najmniej dwóch wkładek skrawających.

Korzystnie, wkładki skrawające są w zasadzie tego samego typu.

Korzystnie, co najmniej jedna z wkładek jest montowana w gnieździe w taki sposób, że jej linia środkowa jest ustawiona skośnie względem osi podłużnej wiertła.

Wkładka skrawająca przestawiana zawierająca powierzchnię natarcia, powierzchnię przyłożenia, podstawę, kilka krawędzi skrawających, z których każdą wyznaczają odpowiednie powierzchnie natarcia i przyłożenia, zawarte pomiędzy dwoma sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi, przy czym co najmniej jedna ze wspomnianych krawędzi skrawających składa się z co najmniej jednego zespołu składowych krawędzi skrawających, zaś każdy zespół składa się z dwóch par składowych krawędzi skrawających, i każda para składa się z pierwszej i drugiej składowej krawędzi skrawającej, przy czym pierwsze składowe krawędzi skrawających obu par spotykają się we wspólnym punkcie, a ponadto składowe krawędzie skrawające są zorientowane w taki sposób, że skrajny punkt drugiej składowej krawędzi skrawającej, leżący najbardziej wewnętrznie względem punktu wspólnego, znajduje się bliżej środka wkładki niż najbardziej zewnętrzny punkt skrajny pierwszej składowej krawędzi skrawającej względem punktu wspólnego, zaś punkty skrajne są połączone z odcinkiem łączącym, mającym prostoliniową część pośrednią, według wynalazku charakteryzuje się tym, że pośrednia część odcinka łączącego jest skierowana od najbardziej zewnętrznego punktu skrajnego pierwszej składowej krawędzi skrawającej ku linii środkowej pokrywającej się lub równoległej do linii środkowej wkładki i przechodzącej przez wspólny punkt tak, że najbardziej zewnętrzny punkt skrajny drugiej składowej krawędzi skrawającej, leży bliżej środkowej linii niż najbardziej zewnętrzny punkt skrajny pierwszej składowej krawędzi skrawającej, tak, że podczas wiercenia punkty skrajne zachodzą na siebie.

Korzystnie, co najmniej pierwsza ze składowych krawędzi skrawających jest ustawiona skośnie względem środkowej linii wkładki.

Korzystnie, obie składowe krawędzi skrawających są ustawione skośnie względem środkowej linii wkładki, i są zorientowane w ten sam sposób.

Korzystnie, obie składowe krawędzi skrawających są ustawione skośnie względem środkowej linii wkładki, i są zorientowane różnie, tak, że jeden ze wspomnianych kątów, jest ostry, a drugi z nich wynosi co najmniej 90°.

Korzystnie, pary składowych krawędzi skrawających, co najmniej jednej krawędzi skrawającej są usytuowane symetrycznie względem środkowej linii wkładki.

Korzystnie, pary składowych krawędzi skrawających, co najmniej jednej krawędzi skrawającej są usytuowane asymetrycznie względem środkowej linii wkładki.

Korzystnie, na powierzchni przyłożenia natarcia, zawartej pomiędzy dwoma sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi znajduje się sekcja szczeliny i sekcja nośna, przy czym obie są pochylone względem podstawy pod różnymi kątami.

Korzystnie, sekcja nośna jest ustawiona skośnie względem podstawy pod kątem różnym od kąta pochylenia sekcji szczeliny.

Korzystnie, na powierzchni natarcia wkładki znajduje się element do formowania wióra, w postaci rowka o zmiennych wymiarach, usytuowanego wzdłuż krawędzi skrawającej.

175 933

Korzystnie, część rowka uformowanego wzdłuż pierwszej składowej krawędzi skrawającej i drugiej składowej krawędzi skrawającej, która znajduje się promieniowo na zewnątrz względem podłużnej osi wiertła, składa się z dwóch rowków.

Korzystnie, po obu stronach wierzchołków skrawających znajdują się fazki, przy czym druga składowa krawędzi skrawającej przechodzi w fazkę.

Korzystnie, wkładka posiada pośredni wierzchołek skrawający usytuowany pomiędzy sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi, a pierwsze składowe krawędzi skrawających obu par składowych krawędzi skrawających stanowią boki pośredniego wierzchołka skrawającego.

Korzystnie, na co najmniej jednej krawędzi skrawającej znajduje się zespół par składowych krawędzi skrawających, zaś środkową linię tworzy linia średnia.

Korzystnie, na co najmniej jednej krawędzi skrawającej znajduje się co najmniej jeden zestaw par składowych krawędzi skrawających, zaś linię środkową stanowią linia równoległa do linii środkowej i przechodząca przez wspólny punkt.

Dzięki rozdzieleniu krawędzi skrawających wkładki, na składowe krawędzie skrawające, według wynalazku oraz optymalizacji parametrów geometrycznych powstałych w ten sposób składowych krawędzi skrawających, takich jak ich kąty w stosunku do linii średniej, długości i orientacje względem podłużnej osi wiertła, zapewniono znoszenie się sił skrawających działających na składowe krawędzie skrawające podczas wiercenia, zwłaszcza ich promieniowych składowych sił skrawających, oraz poprawiono równowagę sił w wiertle. Dzięki specjalnemu, odmiennemu dla obu krawędzi, skośnemu poprowadzeniu składowych krawędzi skrawających w stosunku do linii średniej wkładki, poprawiono równowagę promieniowych składowych sił skrawających we wkładce.

Jak już wspomniano, zalety te są bardzo istotne dla wierteł z wkładkami przestawianymi, a zwłaszcza dla wierteł używanych do wiercenia otworów o dużych stosunkach głębokości do średnicy, np. od trzech do sześciu. Zatem w normalnej sytuacji, rozwiązanie problemu negatywnego wpływu promieniowych składowych sił skrawających na gładkość i dokładność wykonania powierzchni, a tym samym zapewnienie odpowiednio małych tolerancji lub lepszej dokładności geometrycznej otworu, wymagałoby przeprowadzenia następnych operacji obróbczych, co mogłoby bardzo skomplikować cały proces, znacznie go przedłużyć i podrożyć. Zastosowanie krawędzi skrawających z wkładką przestawianą o geometrii określonej zgodnie z niniejszym wynalazkiem umożliwia sprawne wiercenie otworów o większych stosunkach długości do średnicy, zwłaszcza w przypadku konieczności zwiększenia posuwu w celu zapewnienia dużych wydajności obróbki skrawaniem, związanej z optymalizacją zużycia energii.

Przedmiot wynalazku jest przedstawiony w przykładzie wykonania, na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia rzut perspektywiczny narzędzia do wiercenia według niniejszego wynalazku; fig. 2 - powiększony rzut szczegółu otoczonego okręgiem na fig. 1; fig. 3 - rzut pionowy ilustrujący położenie wiertła w otworze podczas wiercenia; fig. 4 - rzut perspektywiczny wkładki przestawianej stanowiącej część narzędzia; fig. 5a i 5b - odpowiednio, rzut z boku i z góry wkładki z fig. 4; fig. 6 - schematyczny, powiększony rzut poziomy zalecanej konfiguracji krawędzi skrawających we wkładce; fig. 6a-6c - schematyczne rzuty alternatywnych konfiguracji krawędzi skrawającej; fig. 7 - powiększony rzut schematyczny wkładki podczas wiercenia, po obrocie o 180°; fig. 8, 9 i 10 - powiększone przekroje poprzeczne wkładki poprowadzone, odpowiednio, płaszczyznami VIII-VIII, IX-IX i X-X na fig. 5; fig. 11 -rzut główny poziomy wkładki ilustrujący zalecany element do kształtowania wióra; fig. 12, 13 i 14 - przekroje poprzeczne wkładki z fig. 11 poprowadzone płaszczyznami XII-XII, XIII-XIII i XIV-XIV; fig. 15 - położenia pary wkładek podczas wiercenia względem siebie i wierconego otworu; fig. 16 - schematyczny rysunek rozkładu promieniowych składowych sił skrawających działających na wkładki; fig. 17 - inny przykład wykonania narzędzia według wynalazku w przypadku powiększenia średnicy otworu za pomocą jednej wkładki; oraz fig. 18 - kolejny przykład wykonania wkładki według wynalazku z krawędzią skrawającą składającą się z trzech zespołów par składowych krawędzi skrawających.

175 933

Na figurach 1, 2 i 3 przedstawiono narzędzie do wiercenia według wynalazku, przeznaczone do wiercenia w elemencie W otworu o średnicy D i dużym stosunku głębokości do średnicy, np. od 3 do 6. Jak widać, wiertło o osi podłużnej Z, składa się z korpusu 1 z trzonkiem 2 do osadzania w uchwycie mocowanym we wrzecionie obrabiarki (żadnego z tych dwóch elementów nie pokazano). W tej części korpusu wiertła, w której znajduje się końcówka robocza 3, są uformowane bruzdy 4 i 4'. W korpusie wiertła mogą znajdować się również przelotowe otwory 5 i 5' na chłodziwo.

W końcówce roboczej 3 korpusu 1 znajdują się kieszenie 6 i 6', w których osadzane są odpowiednie wymienne przestawiane wkładki skrawające 7 i 7’. jak widać na fig. 1 i 2, każda z kieszeni 6, 6' ma odpowiednią powierzchnię bazową 8 i powierzchnie boczne 10 i 12 podpierające wkładkę 7, 7', zamocowaną śrubą 14. Na ogół w wiertłach tego typu wkładki są osadzone w taki sposób, że najbardziej wewnętrzna z nich wkładka T (fig. 3) znajduje się w pobliżu centralnego obszaru korpusu 1 wiertła, a najbardziej zewnętrzna wkładka 7, promieniowo, znajduje się w takim położeniu, że odległość pomiędzy najbardziej zewnętrznym punktem skrajnym krawędzi skrawającej a osią Z wyznacza średnica D otworu w obrabianym elemencie W. Dzięki takiemu rozwiązaniu jedna z wkładek może skrawać centralną część otworu, a druga - pozostałą, czyli obrzeże.

W zalecanym przykładzie wykonania obie wkładki mają podobną konstrukcję, w związku z czym dalszy opis dotyczy tylko wkładki 7 pokazanej na fig. 4, 5a i 5b, na których widać, że ma ona kształt trójkąta o geometrii heksagonalnej, tj. z trzema głównymi wierzchołkami skrawającymi 18, 20 i 22 i trzema wierzchołkami pośrednimi 24, 26 i 28.

Na wkładce 7 znajduje się powierzchnia natarcia 32, powierzchnie przyłożenia 34, 36, 38 (dwóch z nich nie widać) oraz podstawa 40. Wkładkę 7 osadza się w taki sposób, żeby jej powierzchnia natarcia 12 tworzyła pewien kąt osiowy (nie pokazany) z osią równoległą do osi Z. Na powierzchni natarcia 32 wkładki 7 znajdują się odpowiednie elementy do kształtowania wióra, które opisano dalej.

Konstrukcja powierzchni przyłożenia 34 jest podobna do powierzchni przyłożenia 36 i 38. Składają się na nią części 34a, 34b i 34c, przy czym część 34a jest powiązana ze wszystkimi wierzchołkami skrawającymi 18, 20, 22 część 34c jest powiązana ze wszystkimi pośrednimi wierzchołkami skrawającymi 24, 26, 28, a część 34b znajduje się pomiędzy sąsiednimi głównymi i pośrednimi wierzchołkami skrawającymi. Na części 34a, 34b i 34c składają się dwie kolejne składowe powierzchnie przyłożenia 34' i 34”, ustawione skośnie względem podstawy 40 pod różnymi kątami α1 i α2 (pokazanymi na fig. 8, 9 i 10). Ponadto na części powierzchni przyłożenia 34a znajduje się dodatkowy element przyłożenia 34'”, ustawiony skośnie w stosunku do podstawy pod katem α3 (patrz fig. 8). Dzięki kątom pochylenia α1, α2 i α3, pomiędzy wkładką a wewnętrzną ścianką boczną wierconego otworu powstaje pewien luz.

W wyniku przecięcia się powierzchni natarcia 32 z powierzchniami przyłożenia 34, 36, 38 powstają krawędzie skrawające 50, 60 i 70, każda pomiędzy odpowiednią parą sąsiadujących ze sobą głównych wierzchołków skrawających 18, 20, 22. Każda krawędź skrawająca 50, 60, 70 składa się z dwóch podobnych par składowych krawędzi skrawających. Na fig. 6 przedstawiono konstrukcję tylko jednej pary składowych krawędzi skrawających wyłącznie jednej krawędzi skrawającej, ale rozumie się samo przez się, że (korzystnie) geometria pozostałych składowych krawędzi skrawających jest podobna.

Jak wynika z fig. 6, pokazana na niej krawędź skrawająca 50 jest zawarta pomiędzy dwoma sąsiednimi głównymi wierzchołkami skrawającymi 18 i 20 i składa się z dwóch par 50a-50b i 50a’-50b’ składowych krawędzi skrawających usytuowanych w taki sposób, że składowe krawędzie skrawające 50a i 50a' zbiegają się w punkcie wspólnym, tworzącym wierzchołek pośredni 24.

Na składowej krawędzi skrawającej 50a znajduje się punkt krańcowy A, będący najbardziej zewnętrznym punktem tej krawędzi w stosunku do wierzchołka pośredniego 24, natomiast na składowej krawędzi skrawającej 50b znajduje się punkt krańcowy B, będący najbardziej wewnętrznym punktem tej krawędzi w stosunku do wierzchołka pośredniego 24.

175 933

Składowe krawędzie skrawające 50a i 50b biegną w taki sposób, że punkt krańcowy B składowej krawędzi skrawającej 50b znajduje się bliżej środka C wkładki niż punkt krańcowy A składowej krawędzi skrawającej 50a, przy czym oba te punkty łączą się płynnie ze sobą za pomocą odcinka łączącego S. Kąt pochylenia odcinka S względem linii środkowej M dobiera się w taki sposób, że punkt krańcowy B znajduje się bliżej linii środkowej M niż punkt krańcowy A, a linia Z’jest równoległa do osi Z i przechodzi przez punkt krańcowy A pierwszej składowej krawędzi skrawającej 50a w taki sposób, że linia Z' przecina drugą składową krawędzi skrawającej 50b zapewniając zachodzenie na siebie skrajnych punktów na obu składowych krawędziach skrawających, sąsiadujących podczas wiercenia z ich punktami krańcowymi A i B.W związku z tym kąt 52, pomiędzy odcinkiem łączącym S a linią środkową M, należy dobrać w taki sposób, żeby odcinek łączący S nie był równoległy do linii Z', a obrabiany element W nie stykał się ze skrajnymi punktami krawędzi skrawającej 50b w pobliżu najbardziej wewnętrznego punktu B, co umożliwia skuteczne rozszczepianie wióra podczas wiercenia. Ważne jest również, żeby kąt 52 był na tyle mały, żeby nie osłabiał krawędzi skrawającej w pobliżu punktu A składowej krawędzi skrawającej 50a. W praktyce kąt ten wynosi od 15° do 35°. Długość odcinka łączącego § wyznaczona z jego rzutu L na Unię środkową M powinna być dobrana w taki sposób, żeby zagwarantować skuteczne rozszczepianie wiórów. W praktyce wartość ta nie powinna być mniejsza od maksymalnego posuwu, np. 0,5:2 razy, wzdłuż osi Z, mierzonego w mm/obrót. Zalecana długość występu L wynosi od 0,2 do 0,6 mm.

Orientację składowych krawędzi skrawających 50a i 50b określają odpowiednie kąty 54 i 56, jakie krawędzie te (a w przypadku składowej krawędzi 50b -jej przedłużenie) tworzą z linią środkową M. W tym przykładzie wykonania składowe krawędzie skrawające 50a i 50b biegną skośnie względem linii środkowej M w różne strony, w taki sposób, że kąt 54 jest kątem ostrym, a kąt 56 nie jest mniejszy niż 90°, przy ich pomiarze z boku środka C wkładki 7. W opisanym przykładzie wykonania, kąt 54 stanowi połowę kąta wnikania określonego przez przejściowy wierzchołek skrawający 24. W praktyce, wymagana wartość kąta wnikania, zależna zwłaszcza od skrawanego materiału, mieści się w przedziale 120°:160°, a więc kąt 43 wynosi od 60° do 80°. Wartość kąta 56 jest wynikiem kompromisu pomiędzy koniecznością pewnego pochylenia składowej krawędzi skrawającej 50b, z jednej strony w celu zapewnienia odpowiedniej równowagi sił a z drugiej nie osłabiania sąsiedniego wierzchołka skrawającego 5. Korzystnie, kąt 56 mieści się w przedziale wartości 90°:120°. Należy również wspomnieć, że specyficzne położenie składowych krawędzi skrawających 50a i 50b według korzystnego przykładu wykonania zapewnia, że działają na nie różne siły skrawające, a zwłaszcza różne składowe promieniowe tych sił, powstające podczas wiercenia.

Występy 46, 48 na składowych krawędziach skrawających 50a i 50b na linii H normalnej do osi Z wyznaczają szerokość wióra wytwarzanego przez odpowiednią składową krawędź skrawającą 50a, 50b podczas wiercenia. Względne długości występów 46, 48 należy dobierać w sposób zapewniający z jednej strony optymalną szerokość rozszczepionego wióra, a z drugiej minimalne, niezrównoważone siły działające na narzędzie. Zatem w przykładzie wykonania, występ 48 na składowej krawędzi skrawającej 50b jest większy niż występ 46 na składowej krawędzi skrawającej 50a. W praktyce, stosunek wielkości krawędzi 46 do 48 wynosi około 1:1,5. W zalecanym przykładzie wykonania obie składowe krawędzie skrawające 50a, 50b są prostoliniowe, co nie wyklucza jednak innego, na przykład krzywoliniowego i/lub falistego, kształtu jednej z nich albo obu.

Korzystnie, krawędź skrawająca 50 ma fazki po obu stronach głównego wierzchołka skrawającego 20. Fazka WW zwrócona ku czołu wierconego otworu łączy się z drugą składową krawędzią skrwającą 50b i bierze udział w procesie skrawania, natomiast fazka zwrócona ku wewnętrznej powierzchni ścianki otworu działa podobnie do wycieraczki. Fazki te z jednej strony zwiększają, korzystnie, kąt 58 w pobliżu końca składowej krawędzi skrawającej 50b, a tym samym zwiększają wytrzymałość głównego wierzchołka skrawającego 20, a z drugiej strony poprawiają stabilność wkładki 7 względem ścianki bocznej

175 933 otworu, co w połączeniu z opisaną powyżej konfiguracją krawędzi skrawającej 50 umożliwia sprawne wiercenie oraz poprawia dokładność i jakość wykończenia powierzchni wierconego otworu. W zalecanym przykładzie wykonania wartość kąta 58 zawiera się w przedziale 38°:70°.

Na figurze 7 widać, że w miarę obracania się wkładki 7 wokół osi Z, punkt A składowej krawędzi skrawającej 50a zatacza łuk C o promieniu R’ koncentryczny z łukiem C o promieniu R zataczanym przez wierzchołek 20. W tym przypadku, jak widać na rysunku, punkt A krawędzi skrawającej 50 skrawa powierzchnie wewnętrzne, w związku z czym należy zapewnić odpowiedni prześwit F’ pomiędzy odpowiednią częścią 34’ składowej 34c powierzchni przyłożenia 34 wkładki 7 a obrabianym przedmiotem W. w tym celu na składowej 34c przylegającej do pośredniego wierzchołka skrawającego 24 tworzy się występ 80, uformowany wzdłuż grubości wkładki 7. Występ 80 tworzą linie 80’ i 80” biegnące skośnie względem podstawy 40 pod kątami /31 i β2, gdzie β 1 > β2.

Budowę elementu formującego wiór, znajdującego się na powierzchni natarcia 32 wkładki, przedstawiono na fig. 8-10. Element ten ma postać rowka 90, usytuowanego wzdłuż krawędzi skrawających wkładki. Rowek formujący wiór 90 posiada powierzchnie styku wstępnego 91, 91’, 91”, znajdujące się w sąsiedztwie krawędzi skrawającej wkładki, za którymi znajdują się pochylone ku dołowi części 92, 92’, 92”, przechodzące następnie we wznoszące się części odchylania wióra 93, 93’, 93”. Głębokość rowka 90 formującego wiór zmienia się wzdłuż długości krawędzi skrawającej w taki sposób, że w pobliżu głównego wierzchołka skrawającego, znajdującego się najdalej na zewnątrz od osi Z (patrz fig. 6), jest największa (94), w pobliżu pośredniego wierzchołka skrawającego, głębokość ta ma wartość pośrednią (94”), a między pośrednim wierzchołkiem skrawającym a głównym wierzchołkiem skrawającym, w miejscu znajdującym się najbliżej osi Z, głębokość ta jest najmniejsza (94’). Korzystnie, pochylenie powierzchni stykowej w każdym przekroju poprzecznym wkładki powinno być dobrane w taki sposób, żeby lokalny kąt natarcia, zawarty pomiędzy powierzchnią styku a linią R, R’, R” był w zasadzie stały wzdłuż całego obwodu wkładki skrawającej. Kąt natarcia może być dodatni lub ujemny.

Korzystnie, na części kształtującej wiór znajdują się pewne dodatkowe elementy, pokazane na fig. 11, 12, 13 i 14, na których pokazano, że w zależności od odległości składowych krawędzi skrawających od osi wiertła, po umieszczeniu w nim wkładki, kształt rowka 90 formujące wiór w sąsiedztwie różnych składowych krawędzi skrawających jest różny. Zatem rowek 90 formujący wiór jest ukształtowany w taki sposób, że w centralnej części krawędzi skrawającej, tj. w sąsiedztwie pośredniego wierzchołka skrawającego 24, oraz w części bocznej pomiędzy pośrednim wierzchołkiem skrawającym 24 a najbardziej wewnętrzny w kierunku promieniowym głównym wierzchołku skrawającym 18, rowek 90 składa się z dwóch rowków 95 i 96 o różnych głębokościach h1 i h2 i biegnie od krawędzi skrawającej na odległości L i L1, natomiast w sąsiedztwie głównego wierzchołka skrawającego 20, w zewnętrznej części krawędzi skrawającej, rowek formujący wiór jest jednym dużym rowkiem 97 o głębokości h3 > hu; h2 i szerokości L3 >L2. Opisana geometria rowka formującego wiór uwzględnia wpływ zmiennej prędkości skrawania wzdłuż krawędzi skrawającej na formowanie wióra oraz zapewnia skuteczną regulację wióra i ułatwia odprowadzanie wiórów przy małych i średnich posuwach, a tym samym zapewnia zwiększoną wydajność wiercenia.

Na figurze 15 przedstawiono względne położenia wkładek skrawających podczas obracania się wiertła wokół swojej osi Z. Położenie każdej wkładki skrawającej według fig. 3 pokazano liniami ciągłymi, natomiast liniami przerywanymi zaznaczono częściowe położenia każdej wkładki po obrocie wiertła o 180°. Jak widać, na dnie wierconego otworu powstaje profil P kształtowany przez odpowiednie występy 100 i 100’ krawędzi skrawających 50 i 50’ wkładek. Występy '10(0 100’ zachodzą na siebie, co zapewnia ciągłe skrawanie wzdłuż promienia pomiędzy osią wiertła a końcem krawędzi skrawającej najbardziej zewnętrznej wkładki 7. Profil P składa się z pierścieniowych części Q, które mogą służyć jako elementy prowadzące i polepszające koncentryczność i stabilność wiertła. W razie potrzeby

175 933 pierścieniowe części Q profilu P można ostrożnie zmniejszyć lub skasować, pochylając lekko jedną lub obie wkładki oraz odpowiednio dobierając wielkość odległości promieniowej G i kąta linii środkowej M wkładki względem osi Z.

Jak widać na fig. 16, wkładki 7 i T można umieścić w narzędziu w taki sposób, że linie środkowe M i M’ są lekko skośne w różne strony, tworząc z osia Z kąt ω. Korzystnie, kąt ω wynosi co najwyżej 8°. Opisana powyżej specyficzna orientacja składowych krawędzi skrawających 50a i 50b oraz odpowiedni dobór parametrów ją charakteryzujących, umożliwia uzyskanie prawidłowej kompensacji składowych promieniowych siły skrawającej działającej na wkładkę, a tym samym poprawę stabilizacji wiertła podczas wiercenia, zapewniającą równocześnie sprawne rozszczepianie wióra. Ponieważ składowe krawędzi skrawających każdej krawędzi skrawającej biegną skośnie w różne strony, to należy sądzić, że promieniowe składowe FRa, FRa’ sił skrawających Fa, Fa’, działających na składowe krawędzi skrawających 50a i 50a’, oraz promieniowe składowe FRb, Fr^ sił skrawających Fb, Fb’, działających na składowe krawędzi skrawających 50b i 50b’ wkładek, będą różne co do wartości i kierunku działania względem osi obrotu Z. W związku z tym, optymalizacja geometrii kształtów i położeń wkładek umożliwia poprawę stanu równowagi sił w wiertle w kierunku promieniowym za pomocą dwóch lub więcej wkładek przestawianych, zapewniających poprawę stabilności, zwłaszcza podczas wprowadzania wiertła do otworu lub wyjmowania go z otworu, oraz zmniejszenie wibracji podczas wiercenia. W przedstawionym przykładzie wykonania narzędzia, według wynalazku, w wiertle zastosowano dwie wkładki, ale może ich być również więcej, lub tylko jedna.

Na figurze 17 przedstawiono powiększenie średnicy D1 w obrabianym elemencie W za pomocą wiertła zaopatrzonego tylko w jedną wkładkę. Dwie składowe krawędzi skrawających 50a i 50b biegną skośnie w różne strony w taki sposób, że promieniowa składowa FRa siły skrawającej Fa, działającej na składową krawędzi skrawającej 50a, jest skierowana ku osi obrotu Z, natomiast promieniowa składowa FRb siły skrawającej Fb, działającej na składową krawędź skrawającą 50b, jest skierowana w kierunku od osi obrotu Z na zewnątrz. W związku z tym, dzięki prawidłowemu wyborowi orientacji składowych krawędzi skrawających 50a, 50b względem siebie, jak również dzięki właściwemu położeniu krawędzi skrawających 50a, 50b wkładki względem osi Z, można uzyskać wiertło z całkowicie zrównoważonymi siłami skrawającymi, zwłaszcza ich składowymi promieniowymi.

Za pomocą wiertła według wynalazku wiercono w stali niskowęglowej otwory o średnicach 22-34 mm z posuwem rzędu 0,15 mm/obr. uzyskując gładkość powierzchni po wierceniu wstępnym 1 rzędu ^m Ra. Za pomocą elementów wycierających, znajdujących się na głównych wierzchołkach skrawających, można było połączyć wiercenie z toczeniem powierzchni wewnętrznych, uzyskując otwory o dokładności IT5 i gładkości powierzchni 0,5 eM Ra. w przypadku wiercenia za pomocą wierteł klasycznych podobne rezultaty można osiągnąć za pomocą dodatkowych narzędzi.

Należy zauważyć, że istnieje możliwość zastosowania w wiertłach wkładek według różnych, alternatywnych przykładów wykonania. Wkładki te mogą różnić się wymiarami lub kształtami, w zależności od konstrukcji i średnicy wiertła. Każda wkładka może mieć układ kwadratowy, rombowy, równoległobokowy lub ośmiobokowy, a nie sześciokątny. Układ składowych krawędzi skrawających może być asymetryczny (fig. 6). Należy również zauważyć, ze alternatywnie składowe krawędzi skrawających 50a i 50b można zorientować w taki sam sposób, jak pokazano na przykład na fig. 6c, albo też można pochylić tylko jedną ze składowych krawędzi skrawających względem linii średniej, natomiast drugą poprowadzić w kierunku normalnym do niej (fig. 6a).

Przy dostatecznie długiej krawędzi skrawającej wiertła, np. jak na fig. 18, może ona składać się z dwóch lub więcej elementów 200, 200’ i 200” składowych krawędzi skrawających. Jak widać na fig. 6, każdy taki element stanowi krawędź skrawającą, składającą się z dwóch par składowych krawędzi skrawających 50a-50b i 50a’-50b’. Składowe krawędzie skrawające 50a i 50a’ obu par każdego elementu spotykają się w punkcie wspólnym 201, a na składowych krawędziach skrawających 50a i 50b znajdują się punkty skrajne, najbardziej

175 933 odległe od punktu 201. Punkt skrajny składowej krawędzi skrawającej50a oraz najbardziej wewnętrzny punkt skrajny składowej krawędzi skrawającej 50b łączą się ze sobą odcinkiem łączącym S, który biegnie skośnie względem linii M' równoległej do linii środkowej M wkładki, w taki sposób, że najbardziej zewnętrzny punkt skrajny składowej krawędzi skrawającej 50b znajduje się bliżej linii M' niż punkt skrajny składowej krawędzi skrawającej 50b, co zapewnia, ze podczas wiercenia linia równoległa do osi podłużnej wiertła i przechodząca przez punkt skrajny składowej krawędzi skrawania 50a, przetnie składową krawędź skrawającą 50b i punkty skrajne zajdą na siebie.

175 933

175 933 ,^50α 50b

Fig. 17

175 933 ł

I

/

Fig.16

175 933

W

100' 100

F ig.15

175 933

Fig. 13

Fig 14

175 933

Fig.1 I

Fig.I2

175 933

F ig . 8

F ig . 9

Fig 10

175 933

F i g .7

175 933

(6c) (6b)

175 933 )

Fig.5b

175 933 ^//22Zf22Zf22F22F

Μ

F i g .3

7'

175 933

Fig. 2

175 933

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Narzędzie do wiercenia otworów z wkładką skrawającą przestawianą z wydłużonym trzonem o osi podłużnej i z co najmniej jednym gniazdem w końcówce roboczej, w którym jest mocowana wkładka posiadająca powierzchnię natarcia, powierzchnię przyłożenia, podstawę, kilka krawędzi skrawających, z których każdą wyznacza odpowiednie powierzchnie natarcia i przyłożenia, zawarte pomiędzy dwoma sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi, przy czym co najmniej jedna ze wspomnianych krawędzi skrawających składa się z co najmniej jednego zespołu składowych krawędzi skrawających, każdy zespół składa się z dwóch par składowych krawędzi skrawających, każda para składa się z pierwszej i drugiej składowej krawędzi skrawającej, pierwsze składowe krawędzi skrawających obu par spotykają się we wspólnym punkcie, a ponadto składowe krawędzie skrawające są zorientowane w taki sposób, że skrajny punkt drugiej składowej krawędzi skrawającej, leżący najbardziej wewnętrznie względem punktu wspólnego, znajduje się bliżej środka niż najbardziej zewnętrzny punkt skrajny pierwszej składowej krawędzi skrawającej względem punktu wspólnego, zaś punkty skrajne są połączone odcinkiem łączącym, mającym prostoliniową część pośrednią, znamienne tym, że pośrednia część odcinków łączących (S) jest skierowana od najbardziej zewnętrznego punktu skrajnego pierwszej składowej krawędzi skrawającej (50a) ku linii środkowej (M) pokrywającej się lub równoległej do linii środkowej (M) wkładki i przechodzącej przez wspólny punkt (24) tak, że najbardziej wewnętrzny punkt skrajny (B) drugiej składowej krawędzi skrawającej (50b) leży bliżej środkowej linii (M) niż najbardziej zewnętrzny punkt skrajny (A) pierwszej składowej krawędzi skrawającej (50a) tak, że podczas wiercenia druga linia (Z'), równoległa do wzdłużnej osi (Z) i przechodząca przez najbardziej zewnętrzny punkt skrajny (A) pierwszej składowej krawędzi skrawającej (50a), przecina drugą składową krawędź skrawającą (50b), przy czym punkty skrajne (A, B) zachodzą na siebie.
2. Narzędzie według zastrz. 1, znamienne tym, że co najmniej pierwsza ze składowych krawędzi skrawających (50a) jest ustawiona względem środkowej linii (M).
3. Narzędzie według zastrz. 1, znamienne tym, że obie składowe krawędzi skrawających (50a, 50b) są ustawione skośnie względem środkowej linii (M) wkładki tak, że pierwsza składowa krawędzi skrawającej (50a) tworzy pierwszy kąt (54) ze środkową linią (M) wkładki, a druga składowa krawędzi skrawającej (50b) tworzy drugi kąt (56) ze środkową linią (M) wkładki, przy czym oba kąty (5^, 56) są mierzone z dala od środka wkładki.
4. Narzędzie według zastrz. 3, znamienne tym, że obie składowe krawędzi skrawających (50a, 50b), są ustawione skośnie względem środkowej linii (M) wkładki, i są zorientowane w ten sam sposób.
5. Narzędzie według zastrz. 3, znamienne tym, że obie składowe krawędzi skrawających (50a, 50b), są ustawione skośnie względem środkowej linii (M) wkładki, i są zorientowane różnie, tak, że jeden ze wspomnianych kątów, jest ostry, a drugi z nich wynosi co najmniej 90°.
6. Narzędzie według zastrz. 3, znamienne tym, że pary składowych krawędzi skrawających (50a-50b i 50a’-50b’) są usytuowane symetrycznie względem środkowej linii (M) wkładki.
7. Narzędzie według zastrz. 3, znamienne tym, że pary składowych krawędzi skrawających (50a-50b i 50a’-50b’) są usytuowane asymetrycznie względem środkowej linii (M) wkładki.

175 933
8. Narzędzie według zastrz. 1, znamienne tym, że na powierzchni przyłożenia (34) zawartej pomiędzy dwoma sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi (18, 20, 22) znajduje się sekcja szczeliny (34’) i sekcja nośna (34”), przy czym obie są pochylone względem podstawy pod różnymi kątami (α1, α2).
9. Narzędzie według zastrz. 1, znamienne tym, że na powierzchni natarcia (32) wkładki znajduje się element do formowania wióra, w postaci rowka (90) o zmiennych wymiarach.
10. Narzędzie według zastrz. 9, znamienne tym, że głębokość i szerokość rowka (90) uformowanego wzdłuż składowej krawędzi skrawającej (50b), która znajduje się promieniowo na zewnątrz względem osi podłużnej (Z) wiertła, są większe niż głębokość i szerokość rowka (90) uformowanego wzdłuż pozostałej części krawędzi skrawającej (50).
11. Narzędzie według zastrz. 10, znamienne tym, że część rowka uformowanego wzdłuż pierwszej składowej krawędzi skrawającej (50a, 50a’) i drugiej składowej krawędzi skrawającej (50a, 50b), która znajduje się promieniowo na zewnątrz względem podłużnej osi wiertła (Z) składa się z dwóch rowków (95,96).
12. Narzędzie według zastrz. 8, znamienne tym, że po obu stronach wierzchołków skrawających (18, 20, 22) znajduje się fazka (W, W), przy czym druga składowa krawędzi skrawającej (50b, 50b’) przechodzi w fazkę (W, W).
13. Narzędzie według zastrz. 1, znamienne tym, że na co najmniej jednej krawędzi skrawającej (50, 60, 70) znajduje się pośredni wierzchołek skrawający (24, 26, 28) usytuowany pomiędzy sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi (18, 20, 22) wkładki a pierwsze składowe krawędzi skrawających (50a, 50a’) obu par składowych krawędzi skrawających stanowią boki pośredniego wierzchołka skrawającego (24).
14. Narzędzie według zastrz. 1, znamienne tym, że w jego korpusie, na końcu roboczym, znajdują się dwa gniazda do montowania w nich co najmniej dwóch wkładek skrawających (7,7).
15. Narzędzie według zastrz. 14, znamienne tym, że wkładki skrawające (7, 7’) są w zasadzie tego samego typu.
16. Narzędzie według zastrz. 15, znamienne tym, że co najmniej jedna z wkładek (7,7’) jest montowana w gnieździe w taki sposób, że jej linia środkowa (M) jest ustawiona skośnie względem osi podłużnej (Z) wiertła.
17. Wkładka skrawająca przestawiana zawierająca powierzchnię natarcia, powierzchnię przyłożenia, podstawę, kilka krawędzi skrawających, z których każdą wyznaczają odpowiednie powierzchnie natarcia i przyłożenia, zawarte pomiędzy dwoma sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi, przy czym co najmniej jedna ze wspomnianych krawędzi skrawających składa się z co najmniej jednego zespołu składowych krawędzi skrawających, zaś każdy zespół składa się z dwóch par składowych krawędzi skrawających, i każda para składa się z pierwszej i drugiej składowej krawędzi skrawającej, przy czym pierwsze składowe krawędzi skrawających obu par spotykają się we wspólnym punkcie, a ponadto składowe krawędzie skrawające są zorientowane w taki sposób, że skrajny punkt drugiej składowej krawędzi skrawającej, leżący najbardziej wewnętrznie względem punktu wspólnego, znajduje się bliżej środka wkładki niż najbardziej zewnętrzny punkt skrajny pierwszej składowej krawędzi skrawającej względem punktu wspólnego, zaś punkty skrajne są połączone z odcinkiem łączącym, mającym prostoliniową część pośrednią, znamienna tym, że pośrednia część odcinka łączącego (S) jest skierowana od najbardziej zewnętrznego punktu skrajnego pierwszej składowej krawędzi skrawającej (50a) ku linii środkowej (M) pokrywającej się lub równoległej do linii środkowej wkładki i przechodzącej przez wspólny punkt (24) tak, że najbardziej zewnętrzny punkt skrajny (B) drugiej składowej krawędzi skrawającej (50b), leży bliżej środkowej linii (M) niż najbardziej zewnętrzny punkt skrajny (A) pierwszej składowej krawędzi skrawającej (50a), tak, że podczas wiercenia punkty skrajne (50a, 50b) zachodzą na siebie.

175 933
18. Wkładka według zastrz. 17, znamienna iym, że co najmniej pierwsza ze składowych krawędzi skrawających (50a) jest ustawiona skośnie względem środkowej linii (M) wkładki.
19. Wkładka według zastrz. 18, znamienna tym, że obie składowe krawędzi skrawających (50a, 50b) są ustawione skośnie względem środkowej linii (M) wkładki tak, że pierwsza składowa krawędzi skrawającej (50a) tworzy pierwszy kąt (54) ze środkową linią (M) wkładki, a druga składowa krawędzi skrawającej (50b) tworzy drugi kąt (56) ze środkową linią (M) wkładki, przy czym oba kąty (54, 56) są mierzone z dala od środka wkładki.
20. Wkładka według zastrz. 19, znamienna tym, że obie składowe krawędzi skrawających (50a, 50b) są ustawione skośnie względem środkowej linii (M) wkładki, i są zorientowane w ten sam sposób.
21. Wkładka według zastrz. 19, znamienna tym, że obie składowe krawędzi skrawających (50a, 50b) są ustawione skośnie względem środkowej linii (M) wkładki, i są zorientowane różnie, tak, że jeden ze wspomnianych kątów, jest ostry, a drugi z nich wynosi co najmniej 90°.
22. Wkładka według zastrz. 19, znamienna tym, że pary składowych krawędzi skrawających (50a-50b i 50a’-50b’), co najmniej jednej krawędzi skrawającej (50) są usytuowane symetrycznie względem środkowej linii (M) wkładki.
23. Wkładka według zastrz. 19, znamienna tym, że pary składowych krawędzi skrawających (50a-50b i 50a’-50b’), co najmniej jednej krawędzi skrawającej (50) są usytuowane asymetrycznie względem środkowej linii (M) wkładki.
24. Wkładka według zastrz. 17, znamienna tym, że na powierzchni przyłożenia (34) natarcia, zawartej pomiędzy dwoma sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi (18, 20, 22) znajduje się sekcja szczeliny (34’) i sekcja nośna (34”), przy czym obie są pochylone względem podstawy pod różnymi kątami (α1, α2).
25. Wkładka według zastrz. 24, znamienna tym, że sekcja nośna (34”) jest ustawiona skośnie względem podstawy pod kątem różnym od kąta pochylenia sekcji szczeliny (34’).
26. Wkładka według zastrz. 17, znamienna tym, że na powierzchni natarcia (32) wkładki znajduje się element do formowania wióra, w postaci rowka (90) o zmiennych wymiarach, usytuowanego wzdłuż krawędzi skrawającej (50).
27. Wkładka według zastrz. 26, znamienna tym, że głębokość i szerokość rowka (90) uformowanego wzdłuż składowej krawędzi skrawającej (50b), która znajduje się promieniowo na zewnątrz względem osi podłużnej (Z) wiertła, są większe niż głębokość i szerokość rowka (90) uformowanego wzdłuż pozostałej części krawędzi skrawającej (50).
28. Wkładka według zastrz. 27, znamienna tym, że część rowka (90) uformowanego wzdłuż pierwszej składowej krawędzi skrawającej (50a, 50a’) i drugiej składowej krawędzi skrawającej (50a, 50b), która znajduje się promieniowo na zewnątrz względem podłużnej osi wiertła (Z), składa się z dwóch rowków (95,96).
29. Wkładka według zastrz. 17, znamienna tym, że po obu stronach wierzchołków skrawających (18, 20, 22) znajdują się fazki (W, W), przy czym druga składowa krawędzi skrawającej (50b, 50b’) przechodzi w fazkę (W, W).
30. Wkładka według zastrz. 17, znamienna tym, że posiada pośredni wierzchołek skrawający (24,26,28) usytuowany pomiędzy sąsiednimi wierzchołkami skrawającymi (18, 20, 22), a pierwsze składowe krawędzi skrawających (50a, 50a’) obu par składowych krawędzi skrawających (50a-50b i 50a’-50b’) stanowią boki pośredniego wierzchołka skrawającego (24,26, 28).
31. Wkładka według zastrz. 17, znamienna tym, że na co najmniej jednej krawędzi skrawającej (50, 60, 70) znajduje się zespół par składowych krawędzi skrawających (50a50b i 50a’-50b’), zaś środkową linię (M) tworzy linia średnia.
32. Wkładka według zastrz. 31, znamienna tym, że na co najmniej jednej krawędzi skrawającej (50, 60, 70) znajduje się co najmniej jeden zestaw par (200, 200’, 200”)

175 933 składowych krawędzi skrawających, zaś linię środkową stanowią linia (M) równoległa do linii środkowej (M) i przechodząca przez wspólny punkt (201).