PL172777B1 - Urzadzenie testujace do badania stojana maszyny elektrycznej PL PL - Google Patents

Abstract

1 Urzadzenie testujace do badania stojana maszyny ele- ktrycznej, uksztaltowanego z wielu warstw tw orzacych pewna liczbe równoleglych zebów z zew netrzna pow ierzchnia usytuo- wana na okreslonej dlugosci pom iedzy para narozy, zawierajace obudowe majaca czolow e sciany i otwarta dolna powierzchnie, dostosowana do ustawiania w styku z zebami stojana i cewke do wykryw ania osiowych pradów w stojanie, która jest umieszczona w obudowie 1 jest polaczona z zespolem pom iarowym , przy czym cewka ma pare koncówek, których dolne powierzchnie wystaja na zewnatrz poza dolna powierzchnie, znam ienne tym , ze do czolowych scian (80a, 80b) obudowy (70) sa przymocowane wsporniki (250), zas w kazdym z nich, od spodniej strony, jest um ieszczony za pom oca rozlacznego zlacza, m agnes (300), przy czym dolne powierzchnie (303) magnesów (300) wsporni- ków (250) sa rozstawione wzgledem siebie na odleglosc równa odleglosci wybranych narozy (34) sasiednich zebów (30) badane- go stojana (10) (1 2 )OPIS PATENTOWY (1 9 )PL (1 1 )172777 (1 3 )B1 (21)Numer zgloszenia: 302026 (51) IntCl6 : G01R 31/34 (22)Data zgloszenia: 26.01.1994 P L 172777 B 1 FIG. 1 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie testujące do badania stojana maszyny elektrycznej. Znany rdzeń stojana typowej maszyny elektrycznej ma kształt cylindryczny i pierścieniowy przekrój poprzeczny. Rdzeń stojana ma wzdłużnie usytuowany otwór w jego środku i jest ukształtowany z pewnej liczby warstw stali dobranej pod względem właściwości elektrycznych. Po zestawieniu, te warstwy tworzą pewną liczbę zębów stojana wystających wzdłuż obwodu wokół stojana. Ta pewna liczba zębów jest ułożona w celu ukształtowania kanałów, ogólnie nazywanych w stanie techniki jako szczeliny stojana, które są usytuowane wzdłuż długości stojana pomiędzy sąsiednimi zębami i są przeznaczone do umieszczania w nich przewodów. Każda warstwa jest pokryta cienką warstwą materiału będącego izolatorem elektrycznym, który

172ΊΊΊ zapobiega generowaniu się w rdzeniu stojana przemiennego magnetycznego strumienia magnetycznego o częstotliwości 60 Hz podczas pracy prądnicy przed indukowaniem się prądów wirowych pomiędzy warstwami. W większości prądnic prądu stałego, warstwy są połączone elektrycznie ze sobą w ich odpowiadających częściach końcowych, gdzie są podparte przez ramę stojana.

Maszyna elektryczna zawiera ponadto cylindryczny wirnik, który jest umieszczony w otworze stojana i jest ułożony w kierunku długości stojana. Na wirniku jest umieszczona pewna liczba uzwojeń, w których jest indukowany prąd podczas pracy prądnicy.

Jeżeli materiał izolacyjny poszczególnej warstwy jest uszkodzony w pobliżu otworu stojana, pomiędzy warstwą i ramą stojana tworzy się obwód przewodzący prąd. Wskutek występowania przemiennego strumienia wytwarzanego podczas obrotu wirnika, w obwodzie jest indukowany prąd. Ten przepływ prądu powoduje lokalne grzanie warstwy, zwykle określane jako punkt gorący.

Punkt gorący może także pojawić się w prądnicach prądu zmiennego nawet jeżeli wiele warstw jest w rzeczywistości odizolowanych elektrycznie od ramy stojana. W tym przypadku obwód przepływu prądu zamyka się zwykle przez daną warstwę i przez zniszczony materiał izolacyjny pomiędzy sąsiednimi warstwami. Na przykład materiał izolacyjny pomiędzy sąsiednimi warstwami (międzywarstwowa izolacja) może być zniszczony podczas montażu lub używania stojana, zwłaszcza podczas usuwania lub wymiany wirnika. Gorące punkty mogą także być spowodowane przez ciała obce lub przez ogólne zniszczenie międzywarstwowej izolacji. Jeżeli gorące punkty nie są wykryte, mogą one powiększać się aż do spowodowania stopienia jednej lub więcej warstw i mogą nawet zniszczyć materiał izolacyjny otaczający przewody elektryczne umieszczone w szczelinach stojana.

Obecnie znane są urządzenia do wykrywania gorących punktów w rdzeniach stojanów. Na przykład rdzenie stojanów mogą być badane ze względu na zniszczenie wywołane przez gorące punkty przy użyciu testu termowizyjnego. W tym teście rdzeń stojana jest wzbudzany przez uzwojenie do jego pełnego strumienia. Jakiekolwiek gorące punkty na zębach stojana są łatwo wykrywalne za pomocą kamery na podczerwień, za pomocą której bada się stojan. Jednakże jest mało prawdopodobne, że ten test wykryje głęboko umiejscowione gorące punkty, o ile nie zastosuje się bardziej dokładnych pomiarów temperatury.

W opisie patentowym US nr 4 803 563, który należy do posiadacza niniejszego wynalazku, ujawniono wózek służący jako urządzenie testujące do badania stojana. Po umieszczeniu wirnika wewnątrz stojana, pierścieniowa przestrzeń, nazywana w stanie techniki jako szczelina powietrzna, pomiędzy wirnikiem i stojanem jest minimalna. Ten opis patentowy ujawnia wózek, który jest przesuwny wewnątrz tej pierścieniowej przestrzeni pomiędzy wirnikiem i stojanem i ma konstrukcję zapewniającą umieszczanie urządzenia testującego badającego stojan bez kosztownego i czasochłonnego usuwania wirnika.

Innym urządzeniem testującym do badania rdzeni stojanów w celu wykrycia gorących punktów jest dostępny w handlu przyrząd nazywany detektor nieciągłości rdzenia elektromagnetycznego, zwykle nazywany EL-CID. Przyrząd ten zawiera prostopadłościenną, pudełkową obudowę lub prowadnicę, w której jest umieszczona cewka Chattocka, połączona z zespołem pomiarowym. Obudowa ma otwarte dno, a prostopadłościenna, podstawa w kształcie płyty jest przymocowana nad częścią dna w celu montażu przyrządu do stojana. Podstawa jest usytuowana swoją długością prostopadle do długości dna, tworząc układ w postaci litery T. Podstawa przyrządu zawiera dwa ruchome, prostopadłościenne boki umieszczone równolegle do siebie i przystosowane do wpasowania w szczeliny stojana. Te bloki są dostosowane do umieszczania w szczelinach o różnych szerokościach. W celu zastosowania przyrządu według tego opisu patentowego, te dwa bloki są wpasowane pomiędzy sąsiednimi zębami stojana w pojedynczej jego szczelinie. Przyrząd jest przesuwany ręcznie wzdłuż długości stojana, a bloki pełnią funkcję prowadnic utrzymujących przyrząd wzdłuż prostego toru określonego przez szczelinę stojana. Bloki przyrządu są następnie umieszczone w sąsiednich szczelinach i badanie jest powtórzone. Zastosowanie tego przyrządu pozwala zbadać obszar usytuowany pomiędzy przeciwległymi zewnętrznymi krawędziami sąsiednich zębów stojana. Takie badanie zapewnia

172 777 to, że cały stojan jest zbadany, ponieważ sprawdzany obszar jest dobrze określony i niemożliwe jest pominięcie w badaniu jakiegokolwiek sektora stojana.

Wspomniana wcześniej cewka Chattocka ma dwie końcówki umieszczone na dolnej części obudowy obok podstawy. Każda z tych końcówek ma wystającą część czołową pełniącą rolę drugiej prowadnicy bloków. Podczas pracy przyrządu każda część czołowa jest umieszczona w narożu zęba stojana i stanowi gniazdo dla naroża zęba stojana.

Ten znany przyrząd wymaga, aby rdzeń stojana był wzbudzony do jedynie 3 do 5 procent jego pełnego strumienia, co jest wystarczające do przepływu zindukowanych prądów wirowych w uszkodzonym obszarze stojana. Ponieważ prąd jest bardzo mały, grzanie spowodowane uszkodzeniem jest nieznaczne. Wskutek tego badania za pomocą tego przyrządu opiera się na elektromagnetycznej detekcji osiowych prądów zakłóceniowych, przepływających przez uszkodzony obszar, które są odczytywane i wskazywane przez zespół pomiarowy.

Cewka Chattocka jest wykorzystywana do pomiaru statycznego magnetycznego potencjału pomiędzy sąsiednimi zębami w celu wykrycia obecności prądów zakłóceniowych. Sygnał wyjściowy cewki jest odczytywany przez zespół pomiarowy i wzmacniany do napięcia prądu stałego proporcjonalnego do składnika prądu zakłóceniowego. Sygnał z cewki Chattocka jest porównywany w procesorze sygnałowym ze stałym sygnałem pochodzącym z cewki odniesienia, która jest utrzymywana w jednym położeniu na stojanie. Celem cewki odniesienia jest zapewnienie informacji o fazie, która jest konieczna do spowodowania większej czułości procesora na prądy przepływające osiowo i przez to zwiększenie rozróżnialności pod względem prądów zakłóceniowych.

W szczególnych przypadkach wyżej opisany przyrząd może być bardzo trudny do zastosowania lub całkowicie nieprzydatny. Na przykład, głębokość szczelin stojana może być minimalna ze względu na zużycie lub z powodu konstrukcji. Takie warunki uniemożliwiają działanie bloków i wpasowanie ich w szczeliny stojana. Ponadto naroża zębów stojana mogą być zaokrąglone wskutek zużycia lub konstrukcji, uniemożliwiając osadzenie części czołowych przyrządu w narożach zębów stojana. W tych warunkach ani bloki, ani części czołowe stanowiące drugie prowadnice nie mogą utrzymywać przyrządu na prostym torze podczas jego przemieszczania wzdłuż stojana. Jeżeli prowadnice przyrządu nie spełniają swej funkcji, przyrząd przemieszcza się po torze nieliniowym podczas pchania go wzdłuż stojana przez personel. To powoduje niewłaściwy wynik badania, ponieważ części stojana pozostają nie zbadane. Części stojana mogą pozostać nie zbadane, ponieważ nieliniowy tor badania powoduje, że granice danego badanego obszaru są szerokie i trudno jest określić dokładnie, który obszar był wcześniej badany. Jeżeli granice sąsiedniego toru badanego nie są przylegające, części stojana mogą pozostać nie zbadane. W celu skompensowania możliwości pozostawienia nie zbadanymi poszczególnych części, można przeprowadzić powtórnie badanie zapewniające przebadanie wszystkich obszarów stojana. Oczywiście zwiększa to czas i koszt badania maszyny elektrycznej.

Według wynalazku urządzenie testujące do badania stojana maszyny elektrycznej, ukształtowanego z wielu warstw tworzących pewną liczbę równoległych zębów z zewnętrzną powierzchnią usytuowaną na określonej długości pomiędzy parą naroży, zawierające obudowę mającą czołowe ściany i otwartą dolną powierzchnię, dostosowaną do ustawiania w styku z zębami stojana i cewkę do wykrywania osiowych prądów w stojanie, którajest umieszczona w obudowie i jest połączona z zespołem pomiarowym, przy czym cewka ma parę końcówek, których dolne powierzchnie wystają na zewnątrz poza dolną powierzchnię, charakteryzuje się tym, że do czołowych ścian obudowy są przymocowane wsporniki, zaś w każdym z nich, od spodniej strony, jest umieszczony, za pomocą rozłącznego złącza, magnes, przy czym dolne powierzchnie magnesów wsporników są rozstawione względem siebie na odległość równą odległości wybranych naroży sąsiednich zębów badanego stojana.

W korzystnym wariancie wsporniki są ustawione względem siebie na odległość dopasowaną do rozstawu zębów badanego stojana i są ustawione pod kątem względem dolnej powierzchni obudowy dopasowanym do zakrzywienia górnej powierzchni zębów badanego stojana.

Wsporniki mogą być zamocowane do obudowy za pomocą niemetalowych elementów mocujących.

Magnesy są umieszczone we wspornikach w odległości co najmniej 37 mm od linii środkowej końcówek cewki.

Korzystne jest, gdy wsporniki składają się z części tworzących kształt litery L i mają dolną nachyloną powierzchnię dopasowaną do kształtu powierzchni stojana.

Czołowe ściany mają, w korzystnym wariancie wynalazku, zestaw szczelin, w których są umieszczone elementy mocujące, przy czym szczeliny są ułożone wzdłuż ściany czołowej obudowy pomiędzy jej ścianami bocznymi.

Wsporniki mają boczne usztywniające części, dołączone do części tworzących kształt litery L i mogą mieć koła.

Magnesy zamontowane we wspornikach stanowią wysoko wytrzymałe magnesy neodymowe.

Urządzenie testujące według wynalazku zapewnia dokładne przebadanie całej powierzchni stojana maszyny elektrycznej, bez obawy, że pewne obszary zostaną pominięte.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia perspektywiczny widok części rdzenia stojana, na którym jest zamontowane urządzenie testujące do badania wykrywające gorące punkty w rdzeniu stojana, fig. 2 - urządzenie testujące do badania stojana z fig. 1 w widoku z boku, z jednym wspornikiem zamontowanym na jednej części urządzenia testującego i z wyrwaną drugą częścią urządzenia testującego; fig. 3 - część urządzenia testującego do badania w widoku z boku, z widocznym mechanizmem regulującym cewki Chattocka umieszczonym w urządzeniu; fig. 4 - wsporniki mocujący urządzenie testujące do stojana w widoku z boku; fig. 4A - alternatywny przykład wykonania wspornika mocującego urządzenie testujące do stojana, w widoku z boku; fig. 5 - wspornik mocujący z fig. 4 w widoku z przodu; fig. 5A - wspornik mocujący z fig. 4A w widoku z przodu, fig. 6 urządzenie testujące do badania umieszczone na stojanie, z pokazanym samocentrującym i czasowo utrzymującym mechanizmem wsporników i fig. 7 - fragment urządzenia testującego do badań w widoku z przodu z pokazaną regulacją wspornika.

Na figurze 1 przedstawiono część stojana 10 dużej maszyny elektrycznej. Stojan 10 ma kształt cylindryczny, w przekroju poprzecznym ma kształt pierścieniowy a wzdłuż swojej długości ma otwór. Stojan 10 madwakońce 15ai 15b i długości L. Stojan jest utworzony z wielu warstw 20, a każda warstwa 20 ma taki kształt, że po ich zmontowaniu stojan 10 ma pewną liczbę wystających zębów 30. Zęby 30 stojana 10 mają zewnętrzną powierzchnię 32 usytuowaną pomiędzy narożami 34 zębów 30 stojana 10. Pomiędzy sąsiednimi zębami 30 są ukształtowane po jednym kanały 40, zwane szczelinami. W szczelinach 40 są ułożone uzwojenia (nie pokazane). Stojan 10 ma cylindryczną wewnętrzną powierzchnię obwodową 50 posiadającą części wgłębione - szczeliny 40 i cylindryczną zewnętrzną powierzchnię obwodową 55. Podczas montażu prądnicy, wewnątrz otworu stojana 10 jest umieszczany cylindryczny wirnik (nie pokazany), mający dwa końce, w celu indukowania prądu w stojanie 10. Na wirniku jest umieszczona pewna liczba uzwojeń (nie pokazane), w celu indukowania prądu w uzwojeniach stojana 10.

Urządzenie testujące 60 jest dostosowane do przemieszczania wzdłuż wewnętrznej powierzchni obwodowej 50 i wykrywania jakichkolwiek osiowych prądów w stojanie 10. Urządzenie testujące 60 zawiera skrzynkową obudowę 70 ukształtowaną z dwóch prostokątnych pierwszych ścian czołowych 80a, 80b ułożonych równolegle do siebie. Prostopadle do obu pierwszych ścian czołowych 80a, 80b są przymocowane, z możliwością odłączania, dwie prostokątne ściany boczne 90a, 90b, również równoległe względem siebie. Prostopadle do obu pierwszych ścian czołowych 80a, 80b i do ścian bocznych 90a, 90b jest dołączona, z możliwością odłączania, prostokątna ściana górna 100. Po zmontowaniu, pierwsze ściany czołowe 80a, 80b, ściany boczne 90a, 90b i ściana górna 100 tworzą prostopadłościenną skrzynkę, której jedna dolna powierzchnia 105, przyległa do wewnętrznej powierzchni 50, jest otwarta. Dolna powierzchnia 105 jest określona przez ściany boczne 90a, 90b i ściany czołowe 80a, 80b. Z dolnej powierzchni 105 i z części obu czołowych ścian 80a, 80b wystaje na zewnątrz od obudowy 70 prostokątna podstawa 190. Do podstawy są ruchomo przymocowane dwa prostokątne bloki 200.

172 777

Bloki 200 są umieszczone w poszczególnych szczelinach 40 stojana 10 w celu utrzymania urządzenia testującego 60 na prostym torze określonym przez szczeliny 40 przy ręcznym przemieszczaniu go przez personel dokonujący badania. Bloki 200 są dołączone do podstawy 190, z możliwością ich odłączania, za pomocą elementów mocujących 210, takich jak śruby przechodzące przez szczeliny 220 podstawy 190.

Chociaż na fig. 1 pokazano tylko dwie szczeliny 220 w podstawie 190, w sumie jest ich cztery, przy czym po dwie szczeliny 220 są umieszczone w pobliżu każdej z pierwszych powierzchni czołowych 80a, 80b. Cztery szczeliny 220podstawy 190, w których sąumieszczone śruby 210, mają kształt eliptyczny i są ukośne względem obudowy 70. Śruby 210 są przesuwne w szczelinach 220, i jedna śruba 210 jest zamocowana na każdym końcu każdego bloku 200. Każda śruba 210 ma wydłużony gwintowany trzon 225 wystający do góry z podstawy 190 poprzez szczelinę 220. Na każdy trzon 225 śruby 210 jest nakręcona i zaciśnięta nakrętka 228 w celu zamocowania bloków 220 we wcześniej ustalonym położeniu względem podstawy 190. Nakrętki 228 są luzowane w celu umożliwienia dopasowania bloków 200 i są ponownie dokręcane po ustawieniu bloków 200 w żądanym położeniu.

Obudowa 70 zawiera trzy pary eliptycznych szczelin 230 ukształtowanych w obu pierwszych powierzchniach czołowych 80a, 80b. W każdej ze szczelin 230 są umieszczone niemetalowe elementy 240 do mocowania dwóch wsporników 250 w kształcie litery L do pierwszych powierzchni czołowych 80a, 80b. Niemetalowe elementy mocujące 240 zapobiegają korzystnie interferencji elektrycznej podczas działania urządzenia testującego 60. Każdy wspornik 250 ma trzy eliptycznie ukształtowane szczeliny 280, które współpracują ze szczelinami 230 czołowych ścian 80a, 80b i mieszczą elementy mocujące 240. Każdy element mocujący 240 stanowi śruba z łbem śruby (nie pokazany) umieszczonym we wnętrzu obudowy i stykającym się z wewnętrzną powierzchnią pierwszej czołowej ściany 80a lub 80b. Gwintowany trzon 285 śruby 240 wystaje przez parę współpracujących szczelin 230 i 280, a na trzon 285 jest nakręcona nakrętką 288 utrzymująca wspornik 250 w położeniu względem obudowy 70.

Na figurze 2 przedstawiono obudowę 70 mającą puste wnętrze 120. W obudowie 70 jest umieszczona cylindryczna cewka 130 mająca dwa końce, przeznaczona do wykrywania osiowych prądów w stojanie. Cylindryczna cewka 130 jest ułożona półkoliście w obudowie 70, a jej końce są umieszczone na dolnej powierzchni 105 obudowy 70. Cewka 130 jest ukształtowana z wielu spiralnych drutów (nie pokazane) zawartych w zewnętrznej oplecionej osłonie i jest połączona z zespołem pomiarowym (nie pokazany). Na każdym końcu cewki 130 jest zamocowana końcówka 140 mająca środkową linię 142 i prostokątny przekrój poprzeczny. Końcówki 140 są niemetalowe w celu zapobieżenia interferencji elektrycznej podczas działania urządzenia testującego 60 i mają prostokątne powierzchnie górną 145 i dolną 150, połączone ze sobą za pomocą czterech prostokątnych powierzchni bocznych 160. Górna powierzchnia 145 każdej końcówki 140 styka się z dolną powierzchnią 105 obudowy 70. Dolna powierzchnia 150 ma wystającą część czołową 170 tworzącą gniazdo dla naroża 34 zęba 30 stojana. Kiedy naroża 34 zębów 30 stojana są ukształtowane ostro, tworząc kąt prosty, każda wystająca część czołowa 170 pełni rolę dodatkowych środków utrzymujących urządzenie testujące 60 wzdłuż prostego toru określonego przez naroża 34 stojana podczas przemieszczania urządzenia 60 przy pracy.

Na każdej z bocznych ścianach 90a, 90b jest umieszczone pokrętło 252a, 252b odpowiednio, które jest połączone z daną końcówką 140. Jak najlepiej widać na fig. 3, w związku z różnymi szerokościami szczelin 40 stojana, końcówki 140 powinny mieć możliwość przesuwu w celu dopasowania do takich różnic szerokości. Jak wskazano strzałką, końcówki 140 są przemieszczane do wewnątrz i na zewnątrz poprzez obrót pokrętła 252a. To umożliwia przemieszczenie wystającej części czołowej 170 jak to jest konieczne do sztywnego osadzenia jej na narożu 34 stojana. Na pierwszej czołowej powierzchni 80a jest osadzone pokrętło czołowe 255, połączone z cewką 130. Czołowe pokrętło 255 jest połączone z cewką 130 do regulacji jej rezystancji.

Na figurach 4, 5 pokazano wspornik 250 zawierający dwie belkowe części, pionową 260a i poziomą 260b, które stanowią ze sobą jedną część i są do siebie prostopadłe. Do obu belkowych części 260a, 260b jest dołączona trójkątna usztywniająca część 270. Pozioma belkowa

172 777 część 260b ma grubość T i posiada otwór 290. W otworze 290 jest osadzony element magnetyczny, na przykład magnes. Element magnetyczny 300 jest zwykle wykonany z neodymu lub neodymu borowego. Wsporniki 250 są korzystnie wykonane z niemetalowego i nieprzewodzącego materiału, takiego jak tworzywo sztuczne. Pozioma belkowa część 260b zawiera dolną część 301 z tworzywa sztucznego zapobiegającą przewodzeniu prądu ze stojana. Jak widać najlepiej na fig. 6 magnesy 300 są umieszczone tak, że ich środkowe linie 301 są umieszczone nad przeciwległymi narożami sąsiednich zębów stojana 10. Przy tym rozmieszczeniu, magnesy 300 utrzymują urządzenie testujące 60 wzdłuż prostej linii określonej przez szczeliny 40 stojana 10. Odnosząc się ponownie do fig. 4 i 5, każdy magnes 300 ma górną powierzchnię 302 i dolną powierzchnię 303 oraz usytuowaną pomiędzy nimi powierzchnię boczną 304. Magnesy 300 są ustawione tak, że znajdują się one co najmniej w odległości 37 mm od linii środkowej 142 końcówki 140 (patrz fig. 2). Od góry z magnesem 300 styka się kołpak 308 zabezpieczający magnes 300 w otworze 290. Kołpak 308 jest zamocowany za pomocą dwóch gwintowanych elementów 307a, 307b, z których każdy jest wkręcony w poziomą belkową część 260b. Pionowa belkowa część 260a ma przylepną powierzchnię 309 zapewniającą powierzchnię dodatkowo mocującą wsporniki 250 do pierwszych powierzchni czołowych 80a, 80b obudowy 70 (fig. 1).

Pozioma belkowa część 260b, która jest umieszczona w pobliżu zębów 30 stojana 10 powinna być dopasowana do cylindrycznego kształtu stojana 10, aby uniknąć zadrapań lub zniszczenia zębów 30 stojana 10. Tak więc wsporniki 250 mają nachyloną powierzchnię 310, która umożliwia utrzymanie poziomej belkowej części 260b równolegle do powierzchni 32 zębów 30 stojana 10. W celu zwiększenia siły przyciągania magnesu 300, dolna powierzchnia 303 magnesu 300 również powinna być równoległa do powierzchni 32 zębów 30 stojana 10. Dla uzyskania tej równoległości, otwór 290 ma nachylone ściany 320 umożliwiające utrzymanie magnesu 300 w nachylonym położeniu.

W alternatywnym przykładzie wykonania wynalazku, przedstawionym na fig. 4A i 5A, pozioma belkowa część 260b wspornika 250 jest wyposażona w parę kół 330, zapewniających gładki ruch po zębach 30 stojana 10 przy przemieszczaniu urządzenia 60 (fig. 1) wzdłuż zębów 30, które w niektórych przypadkach mogą mieć nierówny zarys. Koła 330 są dołączone do wspornika 250 za pośrednictwem osi 340 mającej dwa końce. Jeden koniec wystaje przez środek koła 330, a drugi koniec jest dołączony do poziomej belkowej części 260b. Koła 330 w tym przykładzie wykonania są umieszczone przylegle do poziomej belkowej części 260b po stronie przeciwległej do trójkątnej wzmacniającej części 270. Koła 330 powinny być umieszczone tak, że wspornik 250 znajduje się ponad zębami 30 stojana 10.

Funkcja wsporników 250 jest najlepiej widoczna w odniesieniu do fig. 6. Jak widać z fig. 6, jeżeli urządzenie testujące 60 jest umieszczone ponad stojanem 10 i linia środkowa 301 magnesów 300 nie leży naprzeciw naroży 34 przeciwległych zębów stojana 10, magnesy 300 są zmuszane poprzez przyciągające siły magnetyczne do powrotu do ustawienia w linii z przeciwległymi narożami 34 zębów stojana 10. Magnesy mogą także utrzymywać urządzenie testujące 60 przy stojanie 10 umożliwiając pozostawianie urządzenia 60 w miejscu bez usuwania go ze stojana 10.

Na figurze 7 pokazano regulację wsporników 250 w celu skompensowania różnej szerokości szczeliny 40 stojana 10 i utrzymania dolnej powierzchni 310 magnesu 300 równolegle do powierzchni 32 zębów 30 stojana 10. Elementy mocujące 240 mogą być przesunięte w szczelinach 230, co pozwala na lekkie nachylenie wsporników 250 lub przesunięcie w kierunku do wewnątrz lub na zewnątrz.

Działanie urządzenia testującego 60 przedstawiono na fig. 7. Jak widać z fig. 7, urządzenie testujące 60 jest umieszczone w stojanie 10 tak, że linia środkowa 301 magnesu 300 jest ustawiona w jednej linii z narożem 34 zębów stojana 10. Podczas badania stojana 10 pod względem występowania prądów osiowych, urządzenie testujące 60 jest ręcznie popychane wzdłuż stojana 10 przy zachowaniu jego ustawienia w jednej linii z przeciwległymi narożami 34 sąsiednich zębów za pomocą magnesów 300.

1Ί2 777

FIG.3

1Ί2 ΊΊΊ

1Ί2 777

172 777

FIG. 6 mm

FIG. 7

172 777

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 90 egz. Cena 4,00 zł

Claims (10)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Urządzenie testujące do badania stojana maszyny elektrycznej, ukształtowanego z wielu warstw tworzących pewną liczbę równoległych zębów z zewnętrzną powierzchnią usytuowaną na określonej długości pomiędzy parą naroży, zawierające obudowę mającą czołowe ściany i otwartą dolną powierzchnię, dostosowaną do ustawiania w styku z zębami stojana i cewkę do wykrywania osiowych prądów w stojanie, która jest umieszczona w obudowie i jest połączona z zespołem pomiarowym, przy czym cewka ma parę końcówek, których dolne powierzchnie wystają na zewnątrz poza dolną powierzchnię, znamienne tym, że do czołowych ścian (80a, 80b) obudowy (70) są przymocowane wsporniki (250), zaś w każdym z nich, od spodniej strony, jest umieszczony za pomocą rozłącznego złącza, magnes (300), przy czym dolne powierzchnie (303) magnesów (300) wsporników (250) są rozstawione względem siebie na odległość równą odległości wybranych naroży (34) sąsiednich zębów (30) badanego stojana (10).
2. 2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że wsporniki (250) są ustawione względem siebie na odległość dopasowaną do rozstawu zębów (30) badanego stojana (10) i są ustawione pod kątem względem dolnej powierzchni (105) obudowy (70) dopasowanym do zakrzywienia górnej powierzchni zębów (30) badanego stojana (10).
3. 3. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że wsporniki (250) są zamocowane do obudowy (70) za pomocą niemetalowych elementów mocujących.
4. 4. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że magnesy (300) są umieszczone we wspornikach (250) w odległości co najmniej 37 mm od linii środkowej (142) końcówek (140) cewki (130).
5. 5. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że wsporniki (250) składają się z części (260a, 260b) tworzących kształt litery L.
6. 6. Urządzenie według zastrz. 5, znamienne tym, że wsporniki (250) mają dolną nachyloną powierzchnię (310) dopasowaną do kształtu powierzchni stojana (10).
7. 7. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że czołowe ściany (80a, 80b) mają zestaw szczelin (230), w których są umieszczone elementy mocujące (240), przy czym szczeliny (230) są ułożone wzdłuż ściany czołowej (80a, 80b) obudowy (70) pomiędzy jej ścianami bocznymi (90a, 90b).
8. 8. Urządzenie według zastrz. 6, znamienne tym, że wsporniki (250) mają boczne usztywniające części (270), dołączone do części (260a, 260b) tworzących kształt litery L.
9. 9. Urządzenie według zastrz. 4, znamienne tym, że magnesy (300) stanowią wysoko wytrzymałe magnesy neodymowe.
10. 10. Urządzenie według zastrz. 8, znamienne tym, że wsporniki (250) mają koła (330).