PL168538B1 - Wspornik tylny do oparcia siedzenia, zwlaszcza do samochodów PL - Google Patents

Abstract

1. Wspornik tylny do oparcia siedzenia zwla- szcza do samochodów, zawierajacy dwie wzajemnie uzupelniajace sie czesci polaczone ze soba wahadlo- wo i obracajace sie wokól osi pionowej, zapewniajac zmienna wkleslosc wspornika, znamienny tym, ze z kazda z tych dwóch wzajemnie uzupelniajacych sie czesci jest polaczona klapa (8), której jeden koniec (9), jest polaczony obrotowo z zewnetrznym, wzgledem siedzenia, koncem czesci (3) zapewniajac ruch wa- hadlowy klapy (8) wokól osi pionowej, zas drugi koniec klapy (8) jest wprowadzony swobodnie w strone drugiej uzupelniajacej czesci (3), a ponadto z klapami (8) polaczone sa elementy regulacyjne (13), oddzialujace na ich swobodne konce, zmieniajac pro- fil wspornika na bardziej wklesly. FIG . 1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest wspornik tylny do oparcia siedzenia, zwłaszcza do samochodów.

Wynalazek stanowi udoskonalenie wcześniejszego rozwiązania, znanego ze zgłoszenia patentowego EP-A-0 420 824. W zgłoszeniu tym przedstawiono oparcie siedzenia samochodowego ze wspornikiem lędźwiowym stanowiącym podparcie pleców, utworzonym przez poziomą taśmę lub pas w kształcie klepsydry, korzystnie złożonym z dwóch komplementarnych i symetrycznych części, które połączone są ze sobą przegubowo w środkowej płaszczyźnie pionowej oparcia, tak że profil wspornika może być dostosowany, korzystnie automatycznie, do szerokości pleców osoby zajmującej siedzenie.

Celem wynalazku jest opracowanie tego rodzaju wspornika do oparcia siedzenia, w którym za pomocą regulacji ręcznej lub elektrycznej można zapewnić lepsze unieruchomienie boczne,

168 538 wymagane na przykład w przypadku oparć siedzeń samochodów sportowych, zachowując jednocześnie możliwość dostosowania oparcia do rozmiarów ciała.

Wspornik tylny do oparcia siedzenia zwłaszcza do samochodów, zawierający dwie wzajemnie uzupełniające się części połączone ze sobą wahadłowo i obracające się wokół osi pionowej, zapewniając zmienną wklęsłość wspornika, według wynalazku charakteryzuje się tym, że z każdą z tych dwóch wzajemnie uzupełniających się części jest połączona klapa, której jeden koniec, jest połączony obrotowo z zewnętrznym, względem siedzenia, końcem pierwszej uzupełniającej części, zapewniając ruch wahadłowy klapy wokół osi pionowej, zaś drugi koniec klapy jest wyprowadzony swobodnie w stronę drugiej uzupełniającej części, a ponadto z klapami połączone są elementy regulacyjne, oddziałujące na ich swobodne końce, zmieniając profil wspornika na bardziej wklęsły.

Korzystnie wspornik posiada między swobodnymi końcami klapy sprężysty element napinający, korzystnie sprężynę.

Korzystnie wzajemnie uzupełniające się części są ze sobą połączone w płaszczyźnie, stanowiącej pionową płaszczyznę środkową tylnego oparcia.

Korzystnie wzajemnie uzupełniające się części są ze sobą połączone za pomocą pierścieniowego elementu łączącego.

Korzystnie wspornik ma kształt zbliżony do klepsydry, czyli najwęższy na środku, w miejscu połączenia uzupełniających się części i stopniowo rozszerzający się w kierunku zewnętrznych końców części.

Korzystnie klapy mają kształt stopniowo zwężający się w kierunku swobodnego końca.

Korzystnie elementy regulacyjne zawierają przynajmniej jeden regulator w postaci cięgła giętkiego.

Korzystnie elementy regulacyjne zawierają dwa cięgła giętkie sprzężone z klapami i mające postać konstrukcji o symetrii lustrzanej.

Korzystnie każda ze wzajemnie uzupełniających się części jest połączona z odpowiadającą jej części konstrukcji tylnego oparcia za pomocą cięgła poziomego i cięgło poziome wyprowadzone jest przez otwór w klapie.

Korzystnie otwory, z wyprowadzonymi cięgłami usytuowane w pobliżu swobodnych końców klap.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematycznie część siedzenia z oparciem wyposażonym we wspornik, a fig. 2 i 3 - wspornik w widoku z góry w kierunku strzałki II z fig. 1, w dwóch różnych pozycjach roboczych.

Wspornik 1, przeznaczony jest do umieszczenia w tylnym oparciu B siedzenia S, na przykład siedzenia samochodowego, którego obrys zewnętrzny przedstawiony jest częściowo linią przerywaną na fig. 1. W praktyce wspornik 1 stanowi taśma lub pas biegnący, ogólnie biorąc poziomo, na wysokości obszaru lędźwiowego pleców osoby zajmującej siedzenie S i ma kształt klepsydry, to znaczy, zwężony w części środkowej i o szerokości zwiększającej się w kierunku krawędzi zewnętrznych, zwróconych w stronę bocznych kolumn 2 ramy tylnej. Wspornik 1 utworzony jest przez wzajemnie uzupełniające się części 3, które wykazują lustrzaną symetrię względem pionowej płaszczyzny środkowej tylnego oparcia B, i z których każda przymocowana jest do odpowiedniej kolumny pionowej 2 oparcia za pomocą poziomego cięgła 4. Te dwie części 3, które wykonane są z materiału sztywnego (na przykład z metalu lub sztywnego tworzywa sztucznego) z otworami wykonanymi dla zmniejszenia ich ciężaru, są połączone ze sobą przegubowo przy ich zwróconych wzajemnie ku sobie krawędziach wewnętrznych (położonych w pionowej płaszczyźnie środkowej oparcia B), za pomocą pierścieniowego elementu łączącego 5, który stanowi na przykład tuleja z materiału sprężystego (na przykład z gumy). Powyższe jest zgodne z zasadami i celami opisanego bardziej szczegółowo europej skiego zgłoszenia patentowego EP-A-0 420 824, w którym w razie potrzeby można znaleźć bardziej szczegółowy opis cech charakterystycznych wspornika 1. Wewnętrzne zakończenia cięgieł 4 przymocowane są do elementów oporowych lub kołnierzy 6, wystających z tylnej powierzchni części 3, które są wklęsłe od przedniej strony oparcia B. Przeciwległe końce cięgieł 4 mają haczykowate zakończenia, które mogą być spinane na przykład poprzecznymi cięgłami 7

168 538 przechodzącymi pionowo przez otwory lub oczka w rdzeniowych częściach kolumn 2, mających w przekroju kształt litery C. Na tylnych, wypukłych, powierzchniach części 3 zainstalowane są dwie klapy 8, również o konstrukcji w zasadzie symetrycznej względem pionowej płaszczyzny środkowej tylnego oparcia 2, przy czym zewnętrzne końce każdej klapy połączone są przegubowo z zewnętrznymi końcami odpowiedniej części 3. W praktyce każda klapa 8 może być zaopatrzona w wał 9 na jej zewnętrznym końcu służący do sprzęgania z dwoma oczkami zawiasowymi 10 powyżej i poniżej klapy 8, stąd ta klapa 8 może się odchylać względem danej części 3 wspornika 1 wokół pionowej osi, która w praktyce odpowiada osi wału 9. Każda klapa 8 zaopatrzona jest również w otwór 11, korzystnie w pobliżu jej swobodnego końca, służący do przepuszczania cięgła 4, które łączy daną część 3 wspornika 1 z odpowiednią kolumną 2. Swobodne końce klap 8 połączone są elementem sprężystym na przykład w postaci sprężyny 12, która wywołuje wstępne przemieszczanie klap 8 w kierunku ku sobie nawzajem, pociągając obie części 3 i powodując prostowanie i poszerzanie przodu wspornika 1. Pod działaniem samej sprężyny 12 wspornik 1 dąży samoczynnie do pracy w warunkach najmniejszej pionowej wklęsłości jak to zostało przedstawione na fig. 2. Każdy z dwóch regulatorów 13 z cięgłami giętkimi (tak zwanymi cięgłami Bowdena), zaopatrzony jest w osłonę 14 przechodzącą wzdłuż jednej z kolumn 2 w oparciu, i przez jej otwór 15, przy czym osłony 14 zbiegają się, do wewnątrz tylnego oparcia B i koniec cięgła w każdej osłonie połączony jest z odpowiadającą mu klapą 8 w sąsiedztwie jej swobodnego końca to znaczy w obszarze, w którym klapa połączona jest ze sprężyną napinającą 12. Uruchomienie regulatora 13 z cięgłem giętkim (za pomocą znanych środków, na przykład dźwigni ręcznego sterowania lub silnika, który nie jest przedstawiony, gdyż sam w sobie nie jest ważny dla zrozumienia istoty wynalazku) powoduje przemieszczenie na zewnątrz swobodnych końców klap 8 wywołując przemieszczenie ku przodowi w obszarze wału 9, w którym każda klapa 8 połączona jest przegubowo z odpowiadającą jej częścią 3 wspornika 1. W praktyce odpowiada to przesunięciu ku przodowi zewnętrznych końców części 3, a zatem i wspornika 1, który tym samym dąży do przybrania jeszcze bardziej wygiętego i wklęsłego kształtu przedstawionego schematycznie na fig. 3. W tych warunkach oparcie może stanowić istotne podparcie boczne dla pleców osoby zajmującej siedzenie, podobnie jak to się odbywa, na przykład w przypadku siedzeń niektórych samochodów sportowych. Oczywiście, jeżeli regulatory 13 z cięgłami giętkimi są zwalniane, to swobodne końce klap 8 przemieszczają się na powrót ku sobie pod działaniem siły wstępnej wywieranej przez sprężynę 12, stąd oparcie przyjmuje swoje najmniej wklęsłe położenie z fig. 2. W tych warunkach, dzięki zastosowaniu sprężyny 12, oparcie 1 zachowuje zdolność do samoczynnego doskonałego dostosowania się do rozmiarów pleców osoby zajmującej siedzenie i do naprężeń wywieranych przez nią na oparcie B. Swobodne końce klap B nie muszą rozejść się całkowicie przesuwając zewnętrzne końce części 3 do przodu do skrajnego położenia, ale mogą zatrzymać się w pewnym położeniu pośrednim umożliwiając doskonałe dostosowanie, zgodne z życzeniem osoby zajmującej siedzenie. Opisany powyżej wynik osiąga się dzięki temu, że każda z dwóch części 3, wchodzących w skład wspornika 1 połączona jest ze swoją klapą 8, wahadłowo za pomocą pionowej osi przegubowej w postaci wału 9 na zewnętrznym końcu części 3. Rozsuwania swobodnych końców klap 8 i ślizgowe połączenie między klapami 8 i cięgłami 4, wychodzącymi przez otwory 11, powodują zatem większe przemieszczenie do przodu obszarów połączenia przegubowego przy wałach 9, a zatem i zewnętrznych końców części 3.

W rozwiązaniu według wynalazku cięgła 4 pełnią zatem dwie funkcje, mianowicie łączą obie części 3 wspornika 1 z obwodową konstrukcją tylnego oparcia (kolumnami 2) i stanowią tor, wzdłuż którego mogą się przesuwać klapy, kiedy ich swobodne końce są odciągane na zewnątrz w wyniku napędowego działania regulatora 13 z cięgłem elastycznym, pokonując napięcie sprężyny 12. Każda klapa 8 przemieszcza się na zewnątrz w wyniku poślizgu wzdłuż odpowiadającego jej metalowego cięgła 4 działającego w charakterze prowadnicy. Poza tym, podczas eksploatacji układ według wynalazku może działać w następujący sposób:

I) Jeżeli ciżgła elasayeznesą luźną , tźn że na kl ana 8dzi ałają wstępne siły w kierunku środka oparcia wywierane przez sprężynę 12, to oparcie zachowuje się jak samonastawne, to znaczy jego działanie podtrzymujące zmienia się odpowiednio do zmiany rozmiarów ciała osoby zajmującej siedzenie.

168 538

II) Jeżeli swobodne końce l^lap 8 przesuwają się na zewnątrz pod działaniem siły wywi eranej rectnio lub pał działaniom olomontu nrzeławoge nr przykład słlnłkn oloktrypdnoge, te nnstezujo ruch zownetrznych kańców wszarnłka 1 ła przału ł asłąga sie zantrzymywanio baczno, anzawłołnia ła życzonia asaby zajmujocoj fatol, aż ła asłognłecła warunków wymaganych w samachałach wyścigawych. Oczywiścio mażliwo są zmiany szczogółów kanstrukcyjnych i różno wykanania wynalazku boz zmiany joga istaty i boz wychałzonła zaza zakres wynalazku. Datyczy ta zwłaszcza mażlłwaścł ukłorunkawnnłn ruchu na zownątrz klaz S za zamacą zrawałnic innych niż cłegła 4.

168 538

AG. 1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz Cena 1,50 zł

Claims (10)

Zastrzeżenia patentowe

1. Wspornik tylny do oparcia siedzenia zwłaszcza do samochodów, zawierający dwie wzajemnie uzupełniające się części połączone ze sobą wahadłowo i obracające się wokół osi pionowej, zapewniając zmienną wklęsłość wspornika, znamienny tym, że z każdą z tych dwóch wzajemnie uzupełniających się części jest połączona klapa (8), której jeden koniec (9), jest połączony obrotowo z zewnętrznym, względem siedzenia, końcem części (3) zapewniając ruch wahadłowy klapy (8) wokół osi pionowej, zaś drugi koniec klapy (8) jest wprowadzony swobodnie w stronę drugiej uzupełniającej części (3), a ponadto z klapami (8) połączone są elementy regulacyjne (13), oddziałujące na ich swobodne końce, zmieniając profil wspornika na bardziej wklęsły.

2. Wspornik według zastrz. 1, znamienny tym, że między swobodnymi końcami klap (8) posiada sprężysty element napinający, korzystnie sprężynę (12).

3. Wspornik według zastrz. 1, znamienny tym, że wzajemnie uzupełniające się części (3), są ze sobą połączone w płaszczyźnie, stanowiącej pionową płaszczyznę środkową tylnego oparcia (B).

4. Wspornik według zastrz. 3, znamienny tym, że wzajemnie uzupełniające się części (3) są ze sobą połączone za pomocą pierścieniowego elementu łączącego (5).

5. Wspornik według zastrz. 1, znamienny tym, że ma kształt zbliżony do klepsydry, czyli najwęższy na środku, w miejscu połączenia uzupełniających się części (3) i stopniowo rozszerzający się w kierunku zewnętrznych końców części (3).

6. Wspornik według zastrz. 1, znamienny tym, że klapy (8) mają kształt stopniowo zwężający się w kierunku ich swobodnego końca.

7. Wspornik według zastrz. 1, znamienny tym, że elementy regulacyjne (13) zawierają przynajmniej jeden regulator w postaci cięgła giętkiego (13, 14).

8. Wspornik według zastrz. 8, znamienny tym, że elementy regulacyjne zawierają dwa cięgła giętkie (13,14) sprzężone z klapami (8) i mające postać konstrukcji o symetrii lustrzanej.

9. Wspornik według zastrz. 1, znamienny tym, że każda ze wzajemnie uzupełniających się części (3) jest połączona z odpowiadającą jej częścią (2) konstrukcji tylnego oparcia (B) za pomocą cięgła poziomego (4) a cięgło poziome (4) wyprowadzone jest przez otwór (11) w klapie (8).

10. Wspornik według zastrz. 9, znamienny tym, że otwory (11), z wyprowadzonymi cięgłami (4) usytuowane są w pobliżu swobodnych końców klap (8).