PL166404B1 - Test do wykrywania i półilościowego oznaczania mocznika w płynach biologicznych, 9 O L O zwłaszcas wsurowieyl wpełnej krwi ©raz spooób jspowyJeanosnła - Google Patents

Abstract

1. Test do wykrywania i półilościowego oznaczania mocznika w płynach biologicznych, zwłaszcza w surowicy i w pełnej krwi, składający się z jednowarstwowego pola testowego umocowanego na pasku z białej folii z tworzywa sztucznego, zawierającego bufor o odczynie kwaśnym, ureazę, błękit bromotymolowy i odczynniki pomocnicze, znamienny tym, żejednowarstwowe pole testowe zawierajako środek błonotwórczy termicznie zmodyfikowaną środkiem żelującym, niejonowym środkiem powierzchniowo czynnym i buforem skrobię w ilości 1.5 do 10%· wagowych. 3. Sposób wytwarzania testu do wydrywaniy i półilościowego oznaczania mocanika w płynach biologicznych, zwłaszcza w surowicy i w pełnej krwi, polegający na naniesieniu na jednowarstwowe pole testowe roztworu zawierającego bufor o odczynie kwaśnym, ureazę, błękit bromctymclooa i odczynniki pomocnicze, znamienny tym, że przygotowuje się roztwór zawierający skrobię w ilości 1.5 do 10% środek żelujący w ilości 0,4 - 8%, niejonowy środek powierzchniowo czynny w ilości 0.025 - 0.09% i bufor o pH=4 do 100%, zagotowuje się go i studzi, a następnie miesza się go z drugim roztworem zawierającym ureazę, błękit bromotamolooa, porofor, środek powierzchniowo czynny, środek żelujący oraz bufor w ilościach standardowych, dodając jednocześnie lotny rozpuszczalnik organiczny, po czym otrzymaną w ten sposób mieszaninę nakłada się na bibułę i suszy.

Description

Przedmiotem wynalazku jest test do wykrywania i oznaczania mocznika w płynach biologicznych, zwłaszcza w surowicy i w pełnej krwi oraz sposób jego wytwarzania.

Oznaczanie stężenia mocznika w płynach ustrojowych ma bardzo duże znaczenie dla diagnozy schorzeń nerek i pełniejszej kontroli przebiegu choroby podczas leczenia. Dlatego od dłuższego czasu stosuje się szereg mokrych, chemicznych metod oznaczania stężenia mocznika. Metody te polegają na poddawaniu mocznika w sposób bezpośredni reakcji z monooksymem dwuacetylu i mierzeniu fotometrycznym absorpcji nowopowstałego w tej reakcji związku. Nowoczesne metody korzystają z barwnej reakcji enzymatycznej. Do tego celu stosuje się enzym ureazę, który katalizuje reakcję mocznika z wodą, w wyniku której powstaje produkt rozkładu mocznika, a mianowicie węglan amonu. W dalszym etapie zachodzących reakcji amoniak poddaje się reakcji barwnej Nessler’a lub przeprowadza go układem fenol/podchloryn w zabarwiony indofenol metodą Bethelot’a. Mierząc ekstynkcję zabarwionego roztworu mierzy się stężenie mocznika, przyporządkowane określonym wartościom tej ekstyncji.

Sposobom tym nie można zarzucić niewystarczającej dokładności, gdyż otrzymane wyniki są wystarczające do diagnostyki medycznej. Jednak korzystanie z nich jest z jednej strony drogie, gdyż wymaga zastosowania fotometru, a z drugiej strony przeciętny pacjent nie może sam z nich skorzystać. Wymagają one bowiem przeszkolonego personelu w pracach analitycznych, który z dużą dokładnością odmierzy roztwory pipetą i jest obeznany ze sposobem obchodzenia się z

166 404 mało trwałymi i żrącymi odczynnikami. Na tym etapie mogą również wystąpić błędy wynikające z niedokładności dozowania substratów do reakcji, a tym samym późniejszy niedokładny wynik wskazujący na stężenie mocznika. Dodatkowo jeszcze potrzebna jest jeszcze wstępna obróbka krwi, tzn. uzyskanie surowicy, co wiąże się z dodatkowymi kosztami, ze względu na konieczność posiadania dodatkowych urządzeń laboratoryjnych i jeszcze wydłuża czas analizy. Zwłaszcza ten drugi aspekt jest bardzo ważny. Zdarzają się nagłe przypadki np. przy śpiączce mocznicowej, w których czas analizy zawartości mocznika jest bardzo ważny, gdyż umożliwia wydanie szybkiej i prawidłowej diagnozy.

Od pewnego czasu uznanie zyskały szybkie, suche testy w postaci pasków testowych. Są one bardzo proste w użyciu, mogą być używane nie tylko przez personel szpitalny ale przez samego chorego. Można je używać nie tylko w szpitalach czy przychodniach, ale przy łóżku chorego lub w nagłych wypadkach. Zdecydowanie największą zaletą tego typu testu jest jednak krótki czas analizy wahający się w granicach 40-120 sek.

Szybki test do oznaczania mocznika we krwi, surowicy i osoczu został opisany w opisie patentowym RFN Nr 1 240 304. Test ten składa się z bibuły nasyconej roztworem ureazy, wskaźnika pH i substancji pomocniczych w buforze. Gdy na powyższy test naniesiemy kroplę płynu ustrojowego zawarty w nim mocznik przekształca się w węglan amonu. W czasie tej reakcji zmienia się pH od obojętnego do alkalicznego. Zmiana pH jest odzwierciedlana przez zabarwienie wskaźnika pH. Zawartość mocznika można ocenić w danej próbie przez porównanie zabarwienia paska testowego ze skalą barw. Test ten ma wiele zalet, zwłaszcza bardzo krótki czas reakcji, ale ma również zdecydowaną wadę. Można go używać tylko do ocen orientacyjnych, gdyż trudno rozróżnić zmianę barwy pomiędzy kolejnymi punktami skali i dodatkowo ze względu na ważny wpływ metabolizmu kwas-zasada płynu ustrojowego na zmianę barwy.

Drugi z tych problemów, a mianowicie wpływ metabolizmu kwas-zasada płynu ustrojowego rozwiązano w opisie patentowym RFN Nr 1 245 619. Pasek testowy opisany w tym opisie jest paskiem bibuły nasyconym równocześnie trzema roztworami. Płyn ustrojowy zawierający mocznik w pierwszym etapie zostaje wchłonięty przez pole testowe zawierające ureazę, w wyniku czego mocznik przekształca się w węglan amonu. Następnie roztwór zostaje przeprowadzony dalej, do sąsiedniego pola testowego o odczynie alkalicznym. Dzieje się tak dzięki siłom kapilarnym. W nowym środowisku węglan amonu uwalnia gazowy amoniak. Przedostaje się on przez przestrzeń gazową wkoło paska testowego do trzeciego pola paska testowego. Ostatnie pole zawiera wskaźnik pH, powodujący zabarwienie tego pola w zależności od stężenia mocznika w płynie ustrojowym. Dodatkowo jest jeszcze strefa hydrofobowa o szerokości około 2 mm pomiędzy drugim i trzecim polem testowym. Zapobiega ona przechodzeniu alkalicznego roztworu.

Wpływ innych kwasów i zasad nie ma w tym przypadku znaczenia gdyż do trzeciego pola testowego dostaje się tylko gazowy amoniak. Dodatkową zaletą tego testu jest możliwość zbuforowania pierwszego pola testowego do wartości najdogodniejszej dla działania ureazy, dopóki drugie pole testowe jest wystarczająco zalkalizowane do ilościowego przekształcenia węglanu amonu w amoniak. Powyższy pasek testowy ma jednak zdecydowaną wadę. Nie można oznaczać nim stężenia mocznika w pełnej krwi, gdyż krwinki zakłócają analizę. W związku z tym, można oznaczać stężenie mocznika tylko w surowicy lub osoczu, co wiąże się z koniecznością wirowania krwi. Dlatego też, należy pobrać od pacjenta znacznie większą ilość krwi. Krew musi być pobierana przez lekarza lub odpowiednio przeszkolony personel. Bardzo ważną sprawą przy prawidłowym posługiwaniu się tym testem jest powtarzalne przeprowadzanie amoniaku przez przestrzeń gazową. W związku z tym pasek testowy trzeba umieścić w specjalnej komorze reakcyjnej na czas trwania reakcji. Pasek testowy musi być dokładnie umocowany. Należy podkreślić iż test ten trudnojest uznać za szybki gdyż czas potrzebny na powyższe reakcje na polach testowych oraz czas potrzebny na dyfuzję amoniaku przez przestrzeń gazową w sumie wynosi 30 min.

Budowa powyższego paska testowego została ulepszona i opisana w opisie patentowym RFN Nr 2 249 647. Według tego opisu patentowego można również wykonywać oznaczenie stężenia mocznika w pełnej krwi. Jednak w dalszym ciągu czas reakcji wynosi 30 min. i do przeprowadzenia analizy potrzebna jest komora reakcyjna.

166 404

W obydwu przypadkach określa się stężenie mocznika przez wizualną oceną zabarwienia strefy papierka wskaźnikowego w oparciu o bardzo niewyraźną strefę graniczną. Nie ma możliwości pomiaru wizualnego lub precyzyjnego pomiaru barwą za pomocą fotometru reemisyjnego.

W opisie patentowym RFN Nr 2 626 367 przedstawiono inną formę analizy stężenia mocznika. Do tego celu zbudowano przyrząd testowy zawierający kilka leżących na sobie warstw. Dla oznaczenia mocznika zawiera on trzy warstwy: warstwę zawierającą ureazę, warstwę zawierającą alkaliczny bufor i warstwę wskaźnikową do oznaczania gazowego amoniaku. Dodatkowo występuje warstwa hydrofobowa zabezpieczająca przed nieporządanym przepływem cieczy, ajednocześnie umożliwiającą przechodzenie gazowego amoniaku. Warstwa wskaźnikowa jest również utworzona w formie hydrofobowej błonki. Intensywniejsze zabarwienie warstwy wskaźnikowej wskazujące na stężenie mocznika w płynie ustrojowym jest mierzona za pomocą fotometru reemisyjnego przez folię nośną.

Aby czas reakcji skrócić do 10 minut należy utrzymywać przyrząd testowy w temperaturze 40-50°C. Jest to związane ze stosunkowo wysoką nieprzepuszczalnością warstwy dzielącej. W związku z powyższymi utrudnieniami testu tego nie można nazwać szybkim testem, a konieczność posiadania dodatkowej aparatury wpływa nie tylko na podrożenie analizy, ale również na to iż może być on używany tylko w szpitalach lub wyspecjalizowanych przychodniach przez odpowiednio przeszkolony personel.

Powyższe niedogodności zostały rozwiązane w polskim opisie patentowym nr 120 537. Opisany test składa się z następujących elementów: warstwy reakcyjnej, warstwy wskaźnikowej, przekładki dystansowej, siatki przykrywającej i folii, na której umieszcza się powyższy test. Warstwa wskaźnikowa dla gazowego amoniaku połączona jest trwale z uchwytem za pomocą przekładki dystansowej ponad warstwą reakcyjną w odstępie 10-200 μ. Przekładka dystansowa i warstwa reakcyjna są zdejmowane znad warstwy wskaźnikowej w celu dokonania odczytu stężenia mocznika w danej próbie. Warstwa reakcyjna umocowanajest do uchwytu hydrofilową, przepuszczającą ciecz warstwą np. tkaniną lub dzianą siatką. Zawiera bufor o odczynie alkalicznym środek zwilżający, stabilizatory i ewentualnie dodatkowo odczynniki reagujące z substratem z wydzieleniem amoniaku. Przekładkę dystansową stanowi tkanina lub dziana siatka lub perforowana folia. Uchwyt wykonany jest z folii z tworzywa sztucznego. Poza tym za pomocą powyższego testu można oznaczać sam amoniak oraz sole amonowe jak również substraty reagujące z wytworzeniem amoniaku, gdyż zamiast ureazy można zastosować każdorazowo odczynnik reagujący z danym substratem z wytworzeniem amoniaku. Ważnym elementem tego testu jest to, że warstwa reakcyjna tworząca i odpędzająca amoniak umocowana jest w małym i dokładnie powtarzalnym odstępie od warstwy wskaźnikowej. Co się z tym wiąże, nie jest utrudniona swobodna dyfuzja amoniaku przez błonę i warstwę. Wpływa to na skrócenie czasu reakcji, a cała budowa testu pozwala obyć się bez dodatkowych urządzeń. Test ten nie jest pozbawiony jednak pewnych niedogodności. Jego budowa jest bardzo kłopotliwa gdyż składa się z wielu warstw. Istnienie wielu warstw zwielokratnia błędy wynikające z niedokładności nasycenia poszczególnych warstw, a tym samym zmniejsza dokładność odczytu. W jednym z przykładów jako substratu użyto tworzywo poliakrylowe. Jest to tworzywo sztuczne, które niekorzystnie wpływa na enzym ureazę. Negatywną cechą tego testu dla przyszłego użytkownika jest konieczność odrywania przekładki dystansowej i warstwy reakcyjnej co może spowodować rozmazanie erytrocytów, prowadzące w skrajnym wypadku do niemożności odczytania testu.

W opisie patentowym USA nr. 3 873 269 opisano pasek testowy składający się z dwóch warstw: reakcyjnej i wskaźnikowej. Zasada działania tego testu jest analogiczna jak testów poprzednio opisanych. Przy produkcji tego testu stosuje się wiele drogich substratów tj. węglan i wodorotlenek rubidu oraz węglan cezu, co znacznie podraża produkt końcowy. Dodatkowo stosuje się związki zawierające grupy merkaptanowe, bardzo kłopotliwe w produkcji ze względu na swój nieprzyjemny zapach oraz potencjalne własności rakotwórcze. Największą jednak niedogodnością używania tego testu jest długi czas reakcji, a tym samym czas oczekiwania na wynik analizy. Autorzy wskazują iż optymalny czas wynosi 30 minut - nie jest to więc szybki test.

166 404

Na innej zasadzie następuje reakcja barwna wskazująca stężenie mocznika w teście opisanym w opisie patentowym USA nr. 4 356 149. Mocznik pod wpływem ureazy reaguje z wodą z utworzeniem węglanu amonu. Zmienia się odczyn testu z obojętnego na alkaliczny. Zmiana odczynu wpływa na zmianę barwy wskaźnika pH - błękitu bromotymolowego. W ten sposób eliminuje się kłopoty związane z ilościowym wychwytywaniem amoniaku powstałego z rozpadu węglanu amonu. Co za tym idzie, wskazania stężenia mocznika w próbce są dokładniejsze. Jest to również test wielowarstwowy, co jak opisano poprzednio wpływa na zwiększenie trudności przy produkcji testu i podwyższenie kosztów jego wytwarzania. Jako błonę półprzepuszczalną nieprzepuszczającą erytrocytów do warstwy reakcyjnej i wskazującej zastosowano filtr membranowy. Zastosowanie filtru z tworzywa obniża reaktywność ureazy i dodatkowo laminowane testu tym filtrem, jest jeszcze jednym dodatkowym etapem produkcyjnym. Szybkość odczytu tego testu określono na 5 minut w temperaturze 37°C. Jest to temperatura, w której ureaza jest najbardziej aktywna. Dlatego też w temperaturze pokojowej czas oczekiwania na wynik analizy byłby dłuższy.

Analogiczne zastrzeżenie pod względem budowy testu można mieć od wielowarstwowego testu opisanego w opisie patentowym USA 4732 849. Możnajeszcze dodać iż środki odblaskowe takie jak dwutlenek tytanu czy siarczan baru mogą być dodawane do roztworu zawierającego inne składniki testu. Dlatego też, nie jest uzasadnione tworzenie jeszcze jednej warstwy zawierającej powyższe związki chemiczne.

Z powyższego opisu widać, że wszystkie przedstawione paski testowe do oznaczania mocznika mają pewne wady. Powstał więc problem opracowania paska testowego do oznaczania mocznika w płynach ustrojowych, a zwłaszcza krwi, który:

- jest stosunkowo nieskomplikowany w produkcji tzn. zawiera tylko jedną warstwę reakcyjno-wskazującą,

- jest prosty w zastosowaniu,

- pozwala w prosty sposób zmierzyć stężenie mocznika w kropli krwi,

- przy wizualnej ocenie daje półilościowe wyniki oznaczania mocznika,

- w temperaturze pokojowej wymagany czas reakcji wynosi od 1 do 2 minut.

Wymagania te spełnia pasek testowy według wynalazku.

Test do wykrywania i półilościowego oznaczania mocznika w płynach bilogicznych, składający się z jednowarstwowego pola testowego zawierającego bufor o odczynie kwaśnym, ureazę, błękit bromotymolowy i odczynniki pomocnicze, według wynalazku charakteryzuje się tym, że jednowarstwowe pole testowe zawiera jako środek błonotwórczy skrobię w ilości 1.5 do 10% wagowych, zmodyfikowaną środkiem żelującym, niejonowym środkiem powierzchniowo czynnym i buforem.

Test korzystnie zawiera jako porofor sacharozę.

Sposób wytwarzania testu do wykrywania i półilościowego oznaczania mocznika w płynach bilogicznych, polegający na naniesieniu na jednowarstwowe pole testowe roztworu zawierającego bufor, ureazę, błękit bromotymolowy i odczynniki pomocnicze, według wynalazku polega na tym, że przygotowuje się roztwór zawierający skrobię w ilości 1.5 do 10%, środek żelujący w ilości 0,4-8%, niejonowy środek powierzchniowo czynny w ilości 0.025 0.09% i bufor o pH=4 do 100%, zagotowuje się go i studzi, a następnie miesza się go z drugim roztworem zawierającym ureazę, błękit bromotymolowy, porofor, środek powierzchniowoczynny i żelujący oraz bufor stosowane w ilościach standartowych dodając rozpuszczalnik organiczny, po czym otrzymany roztwór nakłada się na bibułę i suszy.

W sposobie według wynalazku korzystnie jako porofor stosuje się sacharozę w ilości 2-40%: jako środek powierzchniowo czynny stosuje się monooleinowy ester polioksyetylenu, jako środek żelujący żelatynę lub poliwinylopirolidon, a jako bufor, bufor fosforanowo-szczawianowy.

Otrzymany roztwór nakłada się na bibułę Whatman lub Schleicher & Schnell i suszy się w temperaturze 37°C. Powyższe pole testowe tnie się na paski o wymiarach 5x 10 mm i osadza na folii nośnej o wymiarach 5x100 mm.

Kontrastowy, biały kolor folii ma znaczenie ze względu na łatwiejszy i bardziej wyrazisty odczyt testu. Pole testowe ma wymiary 10x5 mm. Jednowarstwowe pole spełnia wszystkie

166 404 niezbędne funkcje do zadziałania testu, a mianowicie: separuje erytrocyty z pełnej krwi, zachodzi w niej reakcja barwna i doskonale immobilizuje. Jak wskazują liczne doświadczenia powyższy test wykazuje również dobrą stabilność. Jednocześnie okazało się całkiem nieoczekiwanie, że skrobia spełnia doskonale rolę środka przeciwodblaskowego.

Zasada działania testu jest bardzo prosta. Mocznik pod wpływem ureazy reaguje z wodą z wydzielaniem węglanu amonu. Zmienia się pH roztworu. Zmiana pH wpływa na zmianę zabarwienia testu pod wpływem wskaźnika błękitu bromotymolowego. Natężenie barwy jest proporcjonalne do stężenia mocznika we krwi i odczytuje się je poprzez porównanie ze skałą barwną lub reflektometrycznie (odczyt obiektywny). Erytrocyty zaciemniające odczyt zmywa się z pola testowego za pomocą silnego strumienia wody np. tryskawką, będącegojednocześnie pęczniejącą błoną półprzepuszczalną zatrzymującą je na powierzchni. Środkiem błonotwórczym a jednocześnie immobilizującym jest roztwór zmodyfikowanej skrobi. Zastosowanie skrobi ma wiele zalet. Tworzy ona środowisko najbardziej zbliżone do naturalnego dla używanego w teście enzymu ureazy z soi lub z fasoli Czarny Jaś. Co za tym idzie, znacznie polepsza trwałość testu i własności enzymatyczne ureazy. Dodatkowo jeszcze skrobia spełnia rolę środka przeciwodblaskowego. Skrobia ma również duże zalety w fazie produkcji. Powoduje bardzo dużą stabilność roztworu do nakładania na test pod względem lepkości tego roztworu. Ułatwia to bardzo, ten etap produkcji paska testowego. Jako porofor ułatwiający penetrację roztworu w głąb testu, zastosowano sacharozę, a środek zwilżający powierzchni ę testu -monooleinowy ester polioksyetylenu.

Pozostałe odczynniki dodaje się w minimalnej ilości w celu uzyskania idealnej powtarzalności lepkości roztworu do produkcji pola testowego.

Wszystkie składniki testu zamieszczone są w pęczniejącej błonie skrobiowej. Test suszy się w temperaturze 20-50°C. Optymalna temperatura 30-40°C. Po wysuszeniu tnie się na pola o wymiarach 5x10 mm i umocowuje na folii z tworzywa sztucznego.

Użycie powyższego testu jest bardzo proste i wygodne. Analizę może wykonać każdy w ośrodku zdrowia lub u siebie w domu. Na pole testowe nakrapla się kroplę krwi z nakłutego palca. Odczekuje minutę i zmywa erytrocyty strumieniem wody. Następnie dokonuje się odczytu przez porównanie ze skalą barwną.

Poniższe przykłady objaśniają bliżej pasek testowy według wynalazku i sposób jego wytwarzania, nie ograniczając jego zakresu.

Przykład I.

a) przygotowano roztwór 1 skrobia 13g monooleinowy ester polioksyetylenu 0,22 żelatyna 2g bufor fosforanowo-szczawianowy pH=4 100 ml

Całość zagotowano i ostudzono.

b) przygotowano roztwór 2

PVP K40 15g ureaza 310 jednostek nasycony roztwór błękitu bromotymolowego w wodzie 20 ml monooleinowy ester pol ioksyetyienu 0,1 g bufor fosforanowo-szczawianowy pH=4 25 ml

c) wymieszano roztwory 1 i 2 dodając eter etylowy 7 m!

Otrzymany roztwór nałożono na bibułę Whatman lub Schleicher & Schnell i suszono w temperaturze 37°C. Powyższe pole testowe pocięto na paski o wymiarach 5x10 mm i osadzono na folii nośnej o wymiarach 5x100 mm.

Przykład II. a) roztwór 1 alkohol poliwinylowy 7g monooleinowy ester polioksyetylenu 0,5g

166 404

skrobia bufor fosforanowo-szczawianowy pH=4 Całość zagotowano i ostudzono.	9,5g 100 ml
b) roztwór 2 sacharoza ureaza nasycony roztwór błękitu bromotymolowego w wodzie monooleinowy ester polioksyetylenu bufor fosforanowo-szczawianowy pH=4	27g 455 j^di^o^ttiek 17 ml 0,4g 25 ml
c) wymieszano roztwory 1 i 2 i dodano eter dietylowy	5 mj

Otrzymany roztwór nałożono na bibułę Whatman lub Schleicher & Schnell i suszono w temperaturze 37°C. Powyższe pole testowe pocięto na paski o wymiarach 5x10 mm i osadzono na folii nośnej o wymiarach 5x100 mm.

Przykład HI.

a) roztwór 1 glikol polietylenowy monooleinowy ester polioksyetylenu skrobia bufor fosforanowo-szczawianowy pH=4 Całość zagotowano i ostudzono.	5,5g 0,5g Hg 100 ml
b) roztwór 2 sacharoza PVP K40 ureaza nasycony roztwór błękitu bromotymolowego w wodzie monooleinowy ester polioksyetylenu bufor fosforanowo-szczawianowy pH=4 c) wymieszano roztwory 1 i 2	11g 3g 405 jednostek 18 ml 0,2g 25 ml

Otrzymany roztwór nałożono na bibułę Whatman lub Schleicher & Schnell i suszono w temperaturze 37°C. Powyższe pole testowe pocięto na paski o wymiarach 5x10 mm i osadzono na folii nośnej o wymiarach 5x100 mm.

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 1,109 zł.

Claims (4)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Test do wykrywania i półilościowego oznaczania mocznika w płynach biologicznych, zwłaszcza w surowicy i w pełnej krwi, składający się z jednowarstwowego pola testowego umocowanego na pasku z białej folii z tworzywa sztucznego, zawierającego bufor o odczynie kwaśnym, ureazę, błękit bromotymolowy i odczynniki pomocnicze, znamienny tym, że jednowarstwowe pole testowe zawiera jako środek błonotwórczy termicznie zmodyfikowaną środkiem żelującym, niejonowym środkiem powierzchniowo czynnym i buforem skrobię w ilości 1.5 do 10% wagowych.
2. 2. Test według zastrz. 1, znamienny tym, że jednowarstwowe pole testowe zawiera sacharozę jako porofor.
3. 3. Sposób wytwarzania testu do wykrywania i półilościowego oznaczania mocznika w płynach biologicznych, zwłaszcza w surowicy i w pełnej krwi, polegający na naniesieniu na jednowarstwowe pole testowe roztworu zawierającego bufor o odczynie kwaśnym, ureazę, błękit bromotymolowy i odczynniki pomocnicze, znamienny tym, że przygotowuje się roztwór zawierający skrobię w ilości 1.5 do 10% środek żelujący w ilości 0,4 - 8%, niejonowy środek powierzchniowo czynny w ilości 0.025 - 0.09% i bufor o pH=4 do 100%, zagotowuje się go i studzi, a następnie miesza się go z drugim roztworem zawierającym ureazę, błękit bromotymolowy, porofor, środek powierzchniowo czynny, środek żelujący oraz bufor w ilościach standardowych, dodając jednocześnie lotny rozpuszczalnik organiczny, po czym otrzymaną w ten sposób mieszaninę nakłada się na bibułę i suszy.
4. 4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że jako porofor stosuje się sacharozę w ilości 2 - 40%, jako środek powierzchniowo czynny stosuje się monooleinowy ester polioksyetylenu, jako środek żelujący żelatynę lub poliwinylopirolidon, a jako bufor bufor fosforanowo-szczawianowy.