NL9420017A

NL9420017A - Medicinaal preparaat op basis van een suspensie van embryo-cellen met de immuniteit vervangend effect en werkwijze voor het behandelen van ver- worven immuundeficiëntie-syndroom (aids) met dat preparaat.

Info

Publication number: NL9420017A
Application number: NL9420017A
Authority: NL
Inventors: Alexandr Ivanovich Smikodub; Iryna Alexandrovna Fedorova; Igor Semenovich Markov; Elena Makarovna Philipchak
Original assignee: Centr Embrionalnych Tkaney Oee
Priority date: 1993-12-14
Filing date: 1994-10-17
Publication date: 1996-02-01
Also published as: RU2137484C1; NL194908B; UA27055C2; CA2155951A1; NL194908C; WO1995016455A1; US5811089A

Description

MEDICINAAL· PREPARAAT OP BASIS VAN EEN SUSPENSIE

VAN EMBRYO-CELLEN MET DE IMMONITEIT VERVANGEND

EFFECT EN WERKWIJZE VOOR HET BEHANDELEN VAN VERWORVEN IMMPÜNDBPICIÊNTIB - SYNDROOM (AIDS) MET DAT

PREPARAAT

Gebied van de uitvinding

Deze uitvinding betreft in het algemeen de geneeskunde en in het bijzonder de celtherapie, en ze kan toegepast worden bij het behandelen van verworven immuundefici-entie-syndroom (HIV) alsmede van andere ziekten, die het gevolg zijn van het optreden van immuundeficiêntie.

Achtergrond van de uitvinding

In de afgelopen jaren is er een opvallende vooruitgang opgetreden op het gebied van het onderzoek van toepassen van weefsels uit dode embryo's. Er is een volledig nieuw therapiegebied ontwikkeld, te weten dat van de celtherapie, waarmee het mogelijk wordt een onvoldoende werking van beschadigde en zieke weefsels op te vullen door toepassing van uit embryonale weefsels gemaakte preparaten. Het transplanteren van cellen blijkt een aantrekkelijk alternatief te zijn op het transplanteren van organen en weefsels, want embryocellen hebben het voordeel dat ze nog geen uitgesproken antigene afweer opgebouwd hebben, gemakkelijk over te planten zijn en geen afweerreaktie van de gastheer veroorzaken. Bovendien zijn die cellen zeer levenskrachtig. Ze vermeerderen zich, differentiëren zich en zijn een bron van een groot aantal biologisch werkzame stoffen. Tegenwoordig worden reeds suspensies toegepast uit hersenen, beendermerg, lever, milt, thymus, pancreas en darmhuid van embryo's.

Ze worden gebruikt bij het behandelen van bloedziekten zoals primaire en secundaire beendermergdepressies, verstoorde immuniteit, zenuwziekten, diabetes, enz. De aanvankelijk meest succesvolle pogingen suspensies van cellen als medische preparaten te gebruiken betroffen die de levers van menselijke embryo's.

In 1973 werd voor het eerst een medicinaal preparaat op basis van suspensies van natieve cellen van een embryonale lever na 7 weken dracht aangemaakt; toedienen van dit preparaat leidde tot het herstel van de hemopoiese in een patiënt die aan aplastische anemie leed (E. Kelemen in het tweede J. Gematol. 3J) (nr. 4) (1973), blz. 305-308).

In de afgelopen jaren zijn speurwerkers, door het variëren van de methoden bij het bereiden van celsuspensies en van de procedures voor het toepassen daarvan, erin geslaagd bij het behandelen van primaire en secundaire mergdepressies positieve resultaten te bereiken. (G. Lucarelli G., T. Izzi, A. Porcelini in "Fetal liver trans-plantation" (onder redactie van Alan R. Liss) van 1985) deel 6 blz. 237-249.

Een ander veel belovend gebied voor de klinische toepassing van bovengenoemde celsuspensies betreft de verstoorde immuniteit, vooral in het geval van ernstige gecombineerde immuundeficiëntie. Hier is wel de de meest uitgebreide klinische ervaring opgedaan door J.L. Touraine, met 202 transplantatie (Transplantation Proceedings 25. (1993) (1076-1078).

Kort geleden zijn in een door R. Bacchetta, M.J. Roncarolo en J.L. Touraine in Clin. Invest. 91 (maart 1993) 1076-1078 geschreven artikel de eindresultaten getoond van het behandelen van twee patiënten die aan ernstige gecombineerde immuundeficiëntie leden; hierbij werden niet alleen de immuniteiten van patiënte hersteld, maar ook de beschikbaarheid van gespleten chimeren, en het optreden van tolerantie voor antigenen voor zowel gastheer als donor werd aangetoond.

Maar de uitvinders dezes hebben ook ervaring met het gebruik van celsuspensies voor het behandelen van immuniteitsstoringen in het geval van bloedziekten.

Maar er was geen informatie over het toepassen van zulke preparaten voor het behandeling van patiënten die voor HIV-infectie (AIDS) leden.

Eén van de belangrijkste mechanismen van de HIV-infectie bestaat (een specifieke wisselwerking tussen de tunica albuginea (dr 120) van het HIV en het eiwit CD4 dat op het oppervlak van immuuncellen van de klasse CD4-lymfo-cyten tot expressie komt (hulpcellen en uitlokkers). Het aantal cellen dat CD4/ CD8 en CD12 draagt neemt aanzienlijk af; de verhouding tussen CD4 en CD8 verandert; er wordt een polyklonale stimulering van B-lymfocyten en plasmacellen waargenomen; de werking van het eenkemige macrofagensys-teem loopt terug en de aantallen NK- en DN-cellen nemen af.

In aan AIDS leidende patiënten ziet men hematolo-gische storingen, veroorzaakt door het directe onderdrukken van de hematopoiese door de HIV-infectie, waaruit infecten van de geneesmiddelen voortkomen, er zijn infiltraties van ontstekingen van infectieuze of neoplastische aard. Deze aandoeningen leiden tot lymfopenie, leukopenie, anemie en thrombocytopenie.

Maar het belangrijkste blijkt toch wel de schade die het immuunsysteem lijdt; de mate van schade bepaalt de klinische vormen van de AIDS, de kans op herstel en het patroon van zulk herstel.

Tot de stand der techniek behoort de behandeling van patiënten met hun klinisch ontwikkeld AIDS-patroon door het transplanteren van celsuspensie die uit beendermerg aangemaakt zijn (J.M Hassett, Ch.G. Zaroulis, M.L. Greenberg c.s. in New Engl. J. Med. 309. nr. 1, (1983) blz. 665.

Die behandelingsmethode heeft echter verschillende nadelen.

Ten eerste vereist het transplanteren van celsus-pensies op basis van beendermerg aan grondig onderzoek van de weefselverenigbaarheid. Verder moeten donor en ontvanger een voorbehandeling met geneesmiddelen ondergaan; de darmen moeten gedesinfecteerd en vrij van bacteriën zijn. Ten tweede worden, ondanks het identiek zijn van HLA en het bovengenoemde preparaat, bij meer dan 50% der patiënten acute vormen van op het beendermerg inwerken van cellen waargenomen, in de vorm van necrose van huid en lever, van afstoten van het darmslijmvlies, enz. Ten derde is het herstel van de immuniteit selectief en duurt die nogal kort (tot 4-6 weken toe) zodat door de HIV-infectie veroorzaakte schade aan de beendermergcellen verklaard kan worden. De klinische verbetering is instabiel en ook wat twijfelachtig.

Het is daarom het voornaamste doel van de uitvinding een medisch preparaat op basis van embryonale cellen te ontwikkelen met indices die het mogelijk maken het mechanisme van het vervangende immuniteit te intensiveren en positieve resultaten te bereiken bij het behandelen van patiënten die aan AIDS (HlV-infectie) leiden.

Het hierboven geschetste doel wordt bereikt met een medisch preparaat met de immuniteitsvervangend effect op basis van een cellensuspensie gemaakt uit natieve of ingevroren bewaarde hemapoietische lever- en/of miltcellen van een menselijke embryo, waarin de concentratie aan kerndragende cellen 5 tot 20·10® per ml is, de concentratie aan kolonievormende eenheden in de granulomonocytische combinatie 20 tot 200· 103 per ml is, de concentratie aan kolonievormende blaston-eenheden 0,5 tot 10· 103 per ml is en de concentratie aan vroege voorlopers van de hemopoiese 1 tot 20*10® per ml.

Emperisch werd vastgesteld dat de keuze van de bovengenoemde celsamenstelling en de kwantitatieve verhouding tussen de bestanddelen daarvan het mogelijk maken bij de behandeling van AIDS positieve resultaten te bereiken.

De uitvinders geloven dat zo'n medicinaal preparaat volgens de uitvinding het mogelijk maakt zeer efficiënt het gebruik aan gevormde en humarale factoren van de immuniteit op te vullen door vermeerdering en differentiatie van de stamcellen bij met HIV geïnfecteerde patiënten en bij hen die aan AIDS leiden. Verder kan het medische preparaat volgens de uitvinding, dat een bron van biologisch werkzame stoffen is, een stimulerend effect uitoefenen door cellulaire en humorale mechanismen van de immuniteit van de ontvanger te stimuleren.

Bij het toepassen van deze uitvinding is het handzaam dat het medicinale preparaat dat het medicinale preparaat tijdens het invriezen bovendien 3 tot 10% dime-thylsulfoxide bevat. De keuze van de ondergrens wordt bepaald door het beste behoud van de cellen bij het invriezen, terwijl de bovengrens bepaald wordt door het toxische effect op het preparaat.

Het hierboven geschetste doel wordt ook bereikt als bij de behandeling van AIDS, bestaande uit het toedienen van een biologisch materiaal met een immuniteitvervan-gend effect volgens de uitvinding, het bovengenoemde biologische materiaal met de immuniteit vervangend effect het medicinale preparaat volgens de uitvinding is.

De uitvinders geloven dat medicinale preparaten op basis van de bovengenoemde celsuspensies nooit eerder gebruikt zijn voor het behandelen van aan AIDS leidende patiënten. Maar het speurwerk op langere termijn aan het werkingsmechanisme van de preparaten op basis van celsuspensies op de behandeling van diverse ziekten laat echter toe te stellen dat de suspensies volgens de uitvinding met succes gebruikt kunnen worden bij het behandelen van AIDS.

Het toepassen van celsuspensies op basis van hemopoietische en stamcellen en levers van menselijke embryo's wordt door de volgende mechanismen bepaald: 1. Onder effect van de hemopoietische factoren worden stamcellen omgezet in die bronnen van hemopoiese waaraan het menselijke organisme gebrek heeft.

2. De centrale organen voor de immunogenese in aan AIDS leidende patiënten zijn minder beschadigd dan de door de T-lymfocyten voorgestelde perifere koppeling. Daarom ondergaan lymfocyten van embryonale herkomst "training" in de centrale organen van het immuunsysteem, die nog geen veranderingen ondergingen.

3. Aan AIDS leidende patiënten vertonen een belangrijke onderdrukking van de vertraagde hypergevoeligheid (tot volledig onwerkzaamheid toe) en daarom is een vervanging op lange termijn mogelijk zonder correctie met immuniteitonderdrukkels.

4. Naast het herstel van de hemopoiese van lymfo-ide oorsprong is er ook een herstel van de hemopoiese door het beendermerg, inclusief de megakaryotische, wat tot uiting komt in een toename van de aantallen erythrocyten, leukocyten en thrombocyten.

5. De stabiliteit van de hematopoiese door de embryonale stamcellen voor HlV-infectie blijft nog een open punt, hoewel er klinische gegeven zijn die dat verschijnsel bevestigen.

6. Er zijn enige veelbelovende resultaten met gecombineerde behandeling, waarbij de voorlopige etiotrope therapie de kans van de door HIV veroorzaakte schade aan het embryonale weefsel tegengaat, als resultaat van het onderbreken van het proces van de virusvermeerdering.

7. Het behandelen met hemapoietische lever- en miltcellen uit menselijke embryo's is vooral aan bevelenswaardig bij patiënten die geen AZT of DDI krijgen.

De mogelijkheid hematopoietische cellen uit organen van menselijk embryo's te gebruiken is bevestigd met klinische testen die uitvinders dezes uitvoerden. Men zag in de patiënten een aanzienlijke verbetering van de indices van de immuniteit en het optreden van klinisch en immunologisch herstel. Volgens een aspect van deze uitvinding is het handzaam het medicinale preparaat volgens de uitvinding in doses van 0,5 tot 8 ml toe te dienen. Bovendien is het wenselijk de preparaat toe te dienen voor en/of na de therapie met etiotrope preparaten.

Het is handzaam het medicinale preparaat te betrekken uit een weefselbank van vele monsters, waarbij men rekening houdt met de individuele indices van een patiënt; bovendien moet in het geval van herhaald toedienen steeds hetzelfde preparaat gebruikt worden.

Een beter begrip van de aard van de uitvinding zal men krijgen uit de volgende gedetailleerde beschrijving van uitvoeringsvormen daarvan, die men samen met bepaalde voorbeelden moet verteren.

Beschri-ivinq van de bevoorkeurde uitvoeringsvormen

Het medicinale preparaat volgens de uitvinding kan met de volgende procedure bereid worden.

Embryo's zijn te verkrijgen bij officiële abortus van gezonde vrouwen die op de aanwezigheid van virus- en bloedinfecties onderzocht waren. Embryo's met een leeftijd van 5-8 weken worden gebruikt. Uit het oogpunt van het handhaven van de gaafheid van een embryo heeft de vacuümex-tractie als abortusmethode de voorkeur. Het embryo wordt overgebracht naar een steriel vat dat de oplossing van Hanks en een antibioticum (uit de groep der aminoglycosi-den) bevat. Al het volgende werk wordt in een steriele kast uitgevoerd. De embryo's worden naar steriele petri-schalen overgebracht die oplossing van Hanks en antibioticum bevatten; hier worden, nadat de buikholte voorzichtig geopend is, lever en milt eruit genomen en afzonderlijk voor het aanmaken van suspensies gebruikt.

Hemopoietische organen worden in homogenisatoren geplaatst, tot kleine fragmenten versneden en tot een homogene massa's vermalen. Met de oplossing van Hanks worden cellen van de wanden van het preparaat in reageerbuizen met maatverdeling afgespoeld, waarbij ze eerst door een voor bloedtransfusie gebruikt filter en dan door injectienaalden met afnemende doorsnede gaan. Een deel van de aldus bereide suspensies wordt in een polyetheenvat overgebracht, dat hermetisch afgesloten wordt. Dat deel zal later voor de transplantatie van de natieve suspensie gebruikt worden. Het andere deel zal ingevroren worden.

Dimethylsulfoxide (chemisch zuiver DMSO) wordt als bescherming tegen vorstschade gebruikt. Vöör zijn gebruik gaat het DMSO door een milliporefilter (porie-doorsnede 0,22 μπι) . Een zelfde volume van DMSO-werkoplossing wordt druppelsgewijs onder zacht roeren aan de suspensie toegevoegd, tot een concentratie van 3-10%.

Suspensies van embryocellen worden in polyetheen-vaatjes van 0,5 tot 2 ral gezonken (afhankelijk van de latere bestemming). De houders worden in de kamers van een programmeerbaar vriesapparaat gebracht en met vloeibare stikstof tot -196°C afgekoeld.

Nadat de suspensie aangemaakt is, worden er de volgende parameters van bepaald: 1. aantal kerndragende cellen per ml 2. aantal kolonievormende eenheden van de granu-lomonocytische serie (KVE-GM) per ml 3. aantal kolonievormende blastomen (KVE-bl.) per ml 4. aantal vroege voorlopers van de hemopoiese (CD34) per ml.

Hierna wordt de weefselbank zodanig gevormd dat de parameters in kwestie binnen de volgende grenzen liggen: 1*: 5 tot 200·106/πι1 2®: 20 tot 200· 103/ml 3“: 0,5 tot 50* 1003/ml 4e: 1 tot 20* 106/ml.

De prenatale diagnose omvat proeven op infecties met syphilis, HIV, HBV en HCV, toxoplasmose en cytomegalo-virus. De inhoud van de vaten wordt op bacteriële steriliteit beproefd.

De foetale diagnose omvat proeven op infecties met HIV, HBV en HCV, sytomegalovirus, roodvonk, herpes en toxoplasmose.

Afhankelijk van de beoogde klinische behandeling wordt het medicinale preparaat met één van de volgende methoden toegediend: toedienen (transplantatie) van een deel der natieve hemopoietische cellen en vervolgens toedienen van de ingevroren bewaarde cellen van een bepaald in de bank bewaard monster, toedienen van het totale natieve monster, toedienen van een deel van het totale ingevroren bewaarde materiaal van een bepaald monster.

Voorafgaand aan en in bepaalde gevallen ook na het toedienen van het medicinale preparaat van deze uitvinding wordt de behandeling met één of meer cytostatische preparaten uitgevoerd die bedoeld zijn de immunologische reaktivi-teit van de ontvanger te beperken en de auto-immune agressie te verlagen.

Het effect van de behandeling wordt geëvalueerd aan: de duur van het klinisch herstel, veranderingen in de indices van de immuunsta-tus zoals de totale aantallen lymfocyten, de gehalten van CD4 en CDe, en de verhouding tussen CD4 en CDe, aantal erothrocyten die embryonaal hemoglobine bevatten,

Gedetailleerde beschrijving van de toepassing van de onderhavige uitvinding in overeenstemming met de beschikbare klinische praktijk wordt nu gegeven in de Voorbeelden 1 tot en met 7.

Voorbeeld 1

De vrouwelijke patiënt, 920034 "T", 37 jaar oud, werd op 23 februari 1993 toegelaten tot de AIDS-afdeling van het Research-Instituut voor epidemiologie en infectieziekten van Kiev, met de diagnose: klinische AIDS, pneumo-cystische longontsteking in het stadium van herstel, chronische rokersbronchitis, in het verleden encefalitis, candidiase in darmen en luchtwegen, chronische gastritis in het stadium van instabiel herstel en chronische colecysti- tis in het stadium van instabiel herstel. De HlV-infectie was in 1990 gebleken en de patiënt was tot september 1992 in Moskou behandeld. Haar eerste opname in het Research Institute voor epidemiologie en infectieziekten te Kiev duurde van 17 september tot 26 oktober 1992. De patiënt leed aan pneumocystische longontsteking.

Op 24 oktober 1992 werd de patiënt met lever-encefalitis naar de reanimatie-afdeling overgebracht; hier ontwikkelden zich, na een ruggemergpunctie, ten gevolge van de encefalitis krampen-paraplegie en neuritis van de eileiders.

De patiënt klaagde voortdurend over hoofdpijn, soms heel erg, gepaard gaande aan misselijkheid en soms overgeven. Ze had soms duizelingen en zo nu en dan verlies van bewustzijn. Bovendien had de patiënt een akelig kucht-je, gepaard gaande aan het opgeven van wat spuug, en gevoel van pijn in de beenderen; daarom ging ze naar de AIDS-afdeling met de genoemde klachten en pijn in de gewrichten, spierzwakte in de onderste uiteinden (lopen ging alleen met stok) en een asymmetrisch gezicht (neurose van de rechter gezichtszenuw). De lichaamstemperatuur liep soms tot 39°C op.

Objectief: de spiervliezen waren bleek en schoon, er waren kleine perifere lymfknopen (tot 0,5 cm doorsnede) die soepel, buigzaam, te verplaatsen en pijnloos waren. De uitslag was helder en ritmisch; de ademhaling ging ruw, met geruis in de longen.

De buik was zacht en in de buurt van maag en rechter hypochondrium was ze gevoelig voor betasten, aan de stoelgang en de urine niets bijzonders.

De eerste transplantatie met hun uit hematopoiese-cellen uit de lever van een menselijke embryo gemaakt uit celsuspensie werd op 4 maart 1993 uitgevoerd. Er werd 2,5 ml suspensie toegediend.

De parameters van celsuspensies waren als volgt: monster 3037 C-12 H; het embryo was 9 weken oud; aantal kerndragende cellen 98*106/ml, KVE-GM 26* 103/ml; KVE-bl 1,4‘loVml en CD34 2,4’10e/ml. De wijze van toedienen was intraveneus.

Na transplantatie werd er een positieve dynamiek waargenomen, d.i. een verbetering van de algemene toestand, van de emotionele stamkracht en van de eetlust. Na meerdere dagen nam het kuchen af; het werd voor de patiënt makkelij -ker te lopen, maar de koorts bleef. Het ruwe ademhalen was er nog, maar men kon geen geruis horen.

Op 29 april 1993 werd een herhaalde transplantatie uitgevoerd (2,5 ml van het zelfde monster). De patiënt werd op 30 april 1993 (wegens familieomstandigheden) in bevredigende toestand ontslagen.

De patiënt was van 13 mei tot 17 juli 1993 nog eens op de AIDS-afdeling. Hoofdpijn, duizelingen en pijn in beenderen en gewrichten waren nog steeds aanwezig. De lichaamstemperatuur was echter niet verhoogd, ze had een goede eetlust en ze sliep goed. De asymmetrie van het gezicht was minder en het kuchen was verdwenen,· de patiënt kon ook zonder steun kleine afstanden lopen.

Na haar ontslag op 7 juli 1993 bleef de patiënt in haar huis in de stand Odessa, waar ze in het behaarde deel van haar hoofd herpes zoster onderging, wat gepaard ging met een stijging van de lichaamstemperatuur en pijn in haar hoofd. Aanvallen bleven terug komen tot 4 augustus 1993.

Op 9 september 1993 werd de patiënt met stekende pijn in zijn lichaamsholten en gehinderde beweging van de gewrichten opgenomen, met een lichaamstemperatuur van 37,3-38,2°C hevige maagpijn en een kuchtje gepaard aan het ophoesten van dik speeksel van purulente aard. In de longen werd een ruwe ademhaling waargenomen, met een droog geruis aan beide kanten (op 19 oktober 1993; onder de microscoop in 48% der velden pneumocysten).

Op 5 november 1993 werd de derde transplantatie van de celsuspensie van hetzelfde monster uitgevoerd (1,5 ml) . Op 9 november 1993 werd een afname van het kuchen waargenomen; de lichaamstemperatuur was 37,2°C. Pneumocys- ten waren niet te vinden. De patiënt werd op 11 november 1993 in bevredigende toestand ontslagen.

Tabellen 1 tot en met 6 laten de uitkomsten van laboratorium- en immunologisch onderzoek zien.

De toestand van de patiënt is thans bevredigend. Hij blijft onder observatie.

Tabel 1

Dynamiek van de indices in het perifere bloed van patiënt Tj.

Tabel 2

Dynamiek van de immuunindices van patiënt T.j

I _ Tabel 3 ' Dynamiek van de biochemische indices van patiënt T.^_

1 1 , ··-... Tsbel 4

Dynamiek van de urine-analyses van patiënt T o '+

- ιο ί ι

Tabel· 5

Immuniteïtsdiagnose van patiënt T.O

Intnuno-stippenanalyse bij patiënt T.(£ Tabel 6

- t

Voorbeeld 2

De mannelijke patiënt, 93.002 "V" werd op 23 februari 1993 op de AIDS-afdeling van het Research-Insti-tuut voor epidemiologie en infectieziekten van Kiev toegelaten.

Diagnose: Klinische AIDS, pneumocystische longontsteking in toestand van herstel, candidiase in de mondholte en chronische hepatitis die in cirrhose overging, anemie door chronisch eiwitgebrek, gematigd ernstige chronische ontsteking van maag en twaalfvingerige darm, divertikels in de slokdarm, terugkerende inwendige aambeien in ernstige toestand.

De eerste positieve reactie op HIV gaf men in 1992; de patiënt bleef van 29 december 1992 tot 11 februari 1993 op de AIDS-afdeling. In dit tijd onderging hij pneumocystische longontsteking.

Een röntgenopname van de borst op 15 januari 1993 liet zien dat het bronchiënpatroon versterkt was en vezelig geworden was, vooral bij de onderkant van de longen. De longwortels waren zwaar, met grof calciet in het rechter gedeelte.

Diagnose: chronische bronchitis. In de loop van de behandeling kreeg de patiënt biceptol, nistatine, mucaltine en polyvitaminen. De patiënt werd in bevredigende toestand ontslagen.

Bij zijn volgende opname op 23 februari 1993 droeg hij over zwakte, snel moe worden en slechte eetlust. Objectief: zijn spiervliezen waren bleek. Perifere lymfknopen: die achter de hals, onder de kaak, in de voorarm en bij de liezen waren te voelen (tot 1,0 cm in doorsnede en elastisch van aard).

De harteklop was matig zwak en goed van ritme; de longademhaling was verzwakt, met een beetje ruwheid. De buik was zacht en zonder pijn. De punt van de lever stak 4 cm voor het onderste rib naar buiten. De milt was niet te voelen. Aan de buitenkant werden geen oedemen gevonden.

Op 4 maart 1993 werd een transplantatie van hemopoietische lever- en miltcellen uit een menselijke embryo uitgevoerd. De parameters van deze celsuspensie waren als volgt: monster 3037C-37H, leeftijd van het embryo 7 weken, toegediende hoeveelheid 2,5 ml; aantal kerndragen-de cellen 37-106/ml, KVE-GM, 22-107ml, KVE-bl. l,8-107ml en CD34, 3,4-106/ml. De wijze van toedienen was intraveneus.

Na de transplantatie zag men verbetering van de eetlust en een afname van de zwakte. Bovendien zag men afname van het hemoglobine en een positieve reactie van Gregersen, maar bij chirurgisch onderzoek vond men helemaal geen bloedingen. Naar het voorschrift van de hematoloog kreeg de patiënt tardiferon; zijn toestand was stabiel.

Tabellen 7 tot en met 12 geven de uitkomsten van laboratorium en immunologisch onderzoek.

De patiënt werd in bevredigende toestand ontslagen. Hij blijft onder observatie.

Voorbeeld 3

Mannelijke patiënt 910004 "N", 48 jaar out, werd op 24 mei 1993 tot de AIDS-afdeling van het Research Instituut voor epidemiologie en infectieziekte van Kiev toegelaten met de diagnose: klinische AIDS, pneumocystische longontsteking in haar stadium van herstel, oncomycose en WPW-syndroom.

De positieve reactie op HIV bleek in 1991. In oktober 1992 onderging de patiënt pneumocystische longontsteking.

De patiënt werd voor observatie en onderzoek opgenomen.

De patiënt klaagde over periodieke temperatuurstijgingen tot tegen koorts aan, en pijn in het onderste deel van de rug. Röntgenopname van de borst werd op 2 juni 1993 opgenomen: in de longen was er niets pathologisch te zien. Een waargenomen langere schaduw van het mediastinum aan de rechter kant van de bronchus en bij de longwortel liet zien dat die waarschijnlijk veroorzaakt waren door een toename van de lymfeknopen.

Op 3 juni 1993 werd een transplantatie van uit levercellen van een menselijke embryo aangemaakte celsus-pensie uitgevoerd. De parameters van de celsuspensie waren

Tabel 7 I Dynamiek van de indices in het perifere bloed van patiënt V.<?

TABEL 8

Dynamiek van de analyse van patiënt V<^

Tabel 9

Oe reaktic von Grcgersen in patiënt VO*

Tabel 10

Dynamiek von de iimuunindiccs van patiënt VCf*

Tabel 11

Dynamiek von de biochemische indices van patiënt vcf*

TABEL 12

Innwniteïtsdiegnose van patiënt vrf*

als volgt: monster 3037C-24H; het embryo was 6 weken oud; toegediend werd 1,5 ml; aantal kerndragende cellen 16* 106/ml, KVE-GM 22-103/ml, KVE-bl 3,4-103/ml en CD34 3,4· 106/ml.

Na transplantatie was er een verbetering van de algemene toestand; men zag de temperatuur omlaag gaan en de pijn in de rug minder worden.

Op 1 juli 1993 begon de patiënt met een medisch vasten; daarbij traden zwakte en transpiratie op. Vanaf 15 juni 1993 werden blijvende verhoging en zo nu en dan hoesten in de morgen met kleine beetjes spuug waargenomen.

Op 23 juli 1993 werd er longontsteking in de rechter onderlong waargenomen. Cefasoline en biceptol werden voorgeschreven.

Sinds 6 augustus 1993 kreeg de patiënt gentamyci-ne, biceptol, cefasoline en mefanaamzuur.

Een rontgenopname van de borst op 20 augustus 1993 liet zien dat in de infiltratie van de rechterlong verdwenen was.

Op 25 augustus 1993 werd de patiënt in bevredigende toestand ontslagen.

Tabellen 7 tot en met 12 geven de uitkomsten van laboratorium- en immunologisch onderzoek.

De patiënt wordt nog zo nu en dan op de AIDS-afdeling onderzocht. Er werden geen klachten genoteerd en de algemene toestand is bevredigend. Hij blijft onder observatie.

Voorbeeld 4

Mannelijke patiënt 900007 "G" werd op 31 mei 1993 tot de AIDS-afdeling van het Research Instituut voor epidemiologie en infectieziekte van Kiev toegelaten, met de diagnose: HlV-infectie met drager en chronische rokersbron-chitis. De HlV-infectie bleek al in 1990 toen de patiënt voor cholecystitis in het hospital verbleef.

Van 17 mei tot 7 juni 1993 werd de patiënt op de AIDS-afdeling voor angina behandeld; sindsdien staat hij op de lijst van loslopende patiënten en wordt hij zo nu en dan onderzocht.

Op 3 juni 1993 werd een transplantie van hemapoie-tisch levercellen uit een menselijke embryo uitgevoerd. De parameters van de celsuspensie waren als volgt: monster 3037-53H, het embryo was 8 weken oud; toegediend werd 3 ml, aantal kemdragende cellen 78* 10e/ml, KVE-GM 44* 103/ml, KVE-bl 2,4· 103/ml en CD34 2,7*106/ml. De wijze van toedienen was intraveneus.

De patiënt onderging de transplantatie bevredigend; er werden geen veranderingen in zijn toestand waargenomen .

Vanaf 23 juni 1993 werd de patiënt op de AIDS-afdeling voor een acute ontsteking van de linkerlong behandeld (röntgenopname van de borst op 23 juli 1993; veranderingen in de vorm van schaduwpunten op de linker onderlong; de longwortels waren reactief en met de rechter-long was niets aan de hand) . Bij het onderzoek van zijn speeksel vond men geen pneumocysten. De algemene toestand was: zwakte en transpiratie, kuchen met het ophoesten van kleine beetjes speeksel. Gedurende 20 dagen kreeg de patiënt doxycycline, biceptol en nistatine; maar het af maken van de behandeling werd hij in bevredigende toestand ontslagen.

Op 1 september 1993 werd een herhaalde transplantatie van de ingevroren bewaarde celsuspensie uitgevoerd (hetzelfde monster); ook deze onderging de patiënt bevredigend. Op 16 september 1993 werd er een stijging van de lichaamstemperatuur tot 37,7°C waargenomen; die ging gepaard met zwakte en met het pijn in het hele lichaam, ook hoofdpijn. Op 17 september 1993 was de toestand weer normaal.

Tabel 18 tot en met 23 geven de uitkomsten van het laboratorium- en het immunologische onderzoek.

Op 24 september 1993 werd de patiënt in bevredigende toestand ontslagen. Tot nog toe is zijn toestand bevredigend.

Voorbeeld 5

De mannelijke patiënt 930024 "D" werd op 27 augustus 1993 tot de AIDS-afdeling van het Research-Insti- TABEL 13

Dynamiek van dc indices in het perifere bloed van patiënt Ν<0

TABEL Η

Dynamiek van de inrouniteitsindiccs van patiënt V, O

tuut voor epidemiologie en infectieziekten van Kiev toegelaten met de diagnose: klinische AIDS met algemene lymfode-nopatie, candidiase van de mondholte, lambliase van de darmen, door Proteus veroorzaakte enteritis en hypochrome anemie.

De patiënt bleek in 1993 met HIV geïnfecteerd te zijn bij een gelegenheid van een langdurige koorts (tot 3 maanden toe) met temperaturen tot 38, 38,5°C, welke niet met antibiotica behandeld kon worden (de patiënt behandelde zich zelf) en evenlang optredende diarree. Bij dit alles zocht men ook naar HIV.

Bij opname klaagde de patiënt over aanzienlijke zwakte en transpiratie, lichaamstemperaturen tot 39°C toe, hoofdpijn, slechte slaap, en viermaal per dag een waterige stoelgang. In de laatste paar maanden verloor de patiënt 10 kg lichaamsgewicht.

Objectief: de spiervliezen waren bleek. De perifere lymfknopen waren te bewegen, maar zonder pijn en elastisch; meerdere lymfeknopen achter de hals met doorsnede tot 0,5 cm toe en in de oksels groepen van 3 tot 5 tot 1 cm doorsnede toe bij de liezen tot 0,5 cm.

De harteklop was matig zwak en ritmisch, er was tachycardie. De longademhaling was goed en er was geen geruis. De buik was zacht en zonder pijn. De leverpunt stak 2 cm bij de onderste rib naar buiten. Aan de buitenkant werden geen oedemen gevonden.

Röntenopname van de borst op 28 augustus 1993: infiltratie in de bovenkant van de linkerlong tegen een uitgesproken patroon van de bronchiën. De linkerlongwortel was groot en zonder structuur. Diagnose: longontsteking die in de bovenkant van de linkerlong zit. Oordeel van de otolaryngoloog: chronische subatrofe faryngitis.

Voorgeschreven werden cefasoline, biceptol, retrovir en metronidasol.

Ondanks deze therapie ging de koorts niet omlaag en bleef de diarree; de zwakte en de anemie name toe en de lymfeknopen werden groter en zwaarder. Diagnose: klinische AIDS in de sceptische toestand.

Op 12 september 1993 werd een transplantatie van hemopoietische cellen uit de lever van een menselijke embryo uitgevoerd. De parameters van de celsuspensie waren als volgt: monster 3037-46H; het embryo was 10 weken oud; de toegediende hoeveelheid was 4 ml; aantal kerndragende cellen 110*106/ml KVE-GM 30'103/ml, KVE-bl 2,0·103/ιη1 en CD34 l,5'10Vml. De wijze van toedienen was intraperitoneaal.

Na de transplantatie verbeterde de algemene toestand van de patiënt enigszins. De temperatuur daalde tot beneden die van de koorts; de vergiftigingsverschijnselen, de zwakte en het transpireren namen af.

Tabellen 24 tot en met 29 laten de uitkomsten van laboratorium- en immunologieonderzoek zien.

Op verzoek van de patiënt werd hij ontslagen. De longontsteking was na een maand weg. De toestand van de patiënt is thans bevredigend. Hij gaat door retrovir in te nemen.

TABEL 15

Dynamiek van de biochemische indices van patiënt N.d*

TABEL 16 lmnuniteitsdiagnosttcs van patiënt N.cf!

TABEL 17

Irrmunos tippenanalyse bij H.o*

Tabel 18

Dynamiek van de indices in het perifere bloed van patiënt Gd*.

Tabel 19

Dynamiek van de immuun-indices in patiënt: Go.

Tabel 20

Dynamiek van de biochemische indices van patiënt Gcf*.

Tabel 21

Dynamiek van de urine-analyse van Gcf.

Tabel· 22,

Immuniteitsdiagnose van patiënt Gcf.

Tabel 23

Immuno-stippenanalyse bij patiënt Go*

Voorbeeld 6

Vrouwelijke patiënt 91005 "N", 25 jaar oud, werd op 21 april 1993 tot de AIDS-afdeling van het Researchinstituut voor epidemiologie en infectieziekten van Kiev toegelaten met de diagnose: klinische AIDS en pneumocysti-sche longontsteking in de toestand van herstel, candidiase in de mond en in de slijmvliezen van de bronchiën, allergische blefaroconjuctivitis, chronische hepatitis met hyper-tensine in de lever, ascites en hepatolieanaal syndroom.

De HIV-infectie was al in 1989 vastgesteld en de patiënt was toen in Moskou met azidothymidine behandeld.

Sinds 15 december 1991 staat de patiënt op de AIDS-afdeling ter observatie.

Van 11 november tot 22 december 1992 werd ze op de AIDs-afdeling naar de volgende diagnose behandeld: AIDS met pneumocystische longontsteking. Van 24 november tot 22 december 1992 kreeg ze dagelijks 1000 mg azidothymidine; toen ze uit het hospitaal ontslagen werd kreeg ze de aanbeveling nog 2 weken lang daarvan 500 mg per dag in te nemen.

Van 31 januari tot 16 maart 1993 werd de patiënt op de AIDS-afdeling behandeld. Van 18 februari tot 16 maart 1993 nam ze dagelijks 500 mg retrovir in, en ze werd ontslagen met de aanbeveling daarvan nog 2 weken lang 5 mg per dag in te nemen. Tijdens de retrovir-therapie verbeterde haar algemene toestand (het kuchen werd minder en het levensgewicht nam 4 tot 15 g toe); ook werden de parameters van de celimmuniteit beter.

Bij haar opname op 21 april 1993 klaagde de patiënt over algemene zwakte, een droge kuch, een stekende pijn in het rechter hypochondrium, zo nu en dan een neusbloeding, een brandende tong, vermoeidheid zonder aanleiding daartoe, een zeer keel bij het inslikken en brandende ogen.

Objectief: betrekkelijk bevredigende algemene toestand, met de spiervliezen niets aan de hand. Goed te voelen lymf knopen achter de hals en onder de kaak, in de vorm van ketens van knooppunt van 0,5 cm doorsnede, in de oksels in groepen van 3 tot 5 met doorsneden van 0,7 tot 1,0 cm; alle lymfknopen waren elastisch, te bewegen en zonder pijn.

Tabel 24

Dynamiek van de indices in het perifere bloed van patiënt Dd\

Tabel 25

Dynamiek van de biochemische indices van patiënt Dd*.

Tabel 2S

Dynamiek van de urine-analyse van patiënt Do*.

Tabel 27

Dynamiek van de immuunindices van patiënt D o"

'Tabel 2 8

Immuniteitsdiagnose van patiënt D.

Tabel 29

Immuno-stippenanalyse bij patiënt D.

De harteklop was matig zwak en ritmisch met een systolische rimpel bij de top. De ademhaling in de longen ging goed. De buik was zacht en bij het rechter hypochon-drium gevoelig; deze was ten gevolge van ascites wat groter. De punt van de lever stak 5 cm voorbij de onderste rib naar buiten. Met tasten war een grote en stevige milt te voelen.

Op 3 mei 1993 werd een transplantatie van hemato-poietische cellen uit lever van een menselijke embryo uitgevoerd. De patiënt onderging deze transplantatie bevredigend. De parameters van de celsuspensie waren als volgt: monster 3037-81H; het embryo was 7 weken oud; toegediend werd 2 ml; aantal kerndragende cellen 28*106/ml; KVE-GM 23-10Vml/ KVE-bl 2,4-103/ml en CD34 l,8*106/ml. De wijze van toedienen was intraveneus.

Na transplantatie zag men de eetlust verbeteren en de patiënt voelde zich beter.

Op 26 mei 1993 werd de patiënt in bevredigende toestand ontslagen; ze weigerde categories ooit nog enig retrovir in te nemen.

Tabellen 30 tot en met 35 geven de uitkomsten van laboratorium- en immunologisch onderzoek. Ze blijft onder observatie.

Voorbeeld 7

Mannelijke patiënt 930009 "V" van 41 jaar oud werd op 24 maart 1993 op de AIDS-afdeling van het Researchinstituut voor epidemiologie en infectieziekte van Kiev opgenomen. Met de diagnose: klinische AIDS met uitgezaaide tuberculose in de longen en candidiase in mondholte en darmen.

De HIV-infectie werd pas in maart 1993 vastgesteld. Sinds het einde van december 1992 voelde de patiënt algemene zwakte, hoofdpijn en verhoging van 37,3-48°C, pijn in de gewrichten van de benen en van de wortelspier, pijn en stekende pijn in alle beenderen en gewrichten, met koude rillingen.

Op 2 februari 1993 zag hij voor het eerst een dokter; de diagnose was toen polyarthritis.

Op 2 februari 1992 constateerde de patiënt een hematoloog, de aandacht werd toen gevestigd op hun vergrote lever en een grotere milt. De patiënt moest toen onderzocht worden op chronische hepatitis en op overmatig werken van de milt (Hb 96 g/1; thromb, 124000).

Tabel 30

Dynamiek van de indices in het perifere bloed van patiënt Νφ.

Tabel 31

Dynamiek vande immuunindices van patiënt N<^>. ;

Tabel 32

Dynamiek van de biochemische indices van patiënt No.

Tabel 33

Dynamiek van de urine-analvses van patiënt No.

Tabel 34

Immuniteitsdiaanose van patiënt Ty.

Tabel 35

Immuno-stipaenanalvses patiënt Tc^.

De patiënt nam ascorbinezuur, foliumzuur, vitaminen BI, B6 en B12, nicotinezuur, splenine, analgine en indometacine in. Op 2 maart 1993 was de bloedtelling Hb 105 g/1 Er 3,8* 1012/1, Ci 0,9, thrombocyten 135*109/1/ S.R. 5 mm/hr.

Sinds 4 maart 1993 slikte de patiënt prednisolon. Na het begin van deze behandeling merkte hij zelf een verbetering van de toestand op (minder pijn en minder het gevoel van vastgebonden verbindingen). Sinds 28 maart 1993 neemt de patiënt retrovir in en sinds 6 april 1993 ook biceptol (intraveneus).

Bij een röntgenopname van de borst op 7 april 1993 zag men vele schaduwen van infiltraties over de totale lengte ter longen tegen een achtergrond van pneumosclerose, en ook vergrote wortels. Conclusie: op punten vastgelegde longontsteking moest onderscheiden worden van de op de longen toegesplitste tuberculose.

Na consultatie van een phtisioloog werd er een therapie van de tuberculose voorgeschreven, d.i. met rifampicine, etambutol, isoniaside en streptomicine. Op 21 april 1993 daalde de lichaamstemperatuur, waarna die tussen 36,4° en 36,8°C bleef.

De temperatuurdaling ging gepaard aan een algemene verbetering van de toestand, te weten het verdwijnen van de zwakke toestand van de longen en van de zwakte, en minder kuchen. Na pijn in geledingen en vooral in de handen, zo nu en dan misselijkheid, hoofdpijn, duizelingen en snel moe worden bleven over.

Op 15 juli 1993 werd een transplantatie van hematopoietische cellen uit een lever van een menselijke embryo uitgevoerd. De parameters van de celsuspensie waren als volgt: monster 3037-19H; het embryo was 10 weken oud en er werd 4 ml toegediend; aantal kerndragende cellen 142* 106/ml, KVE-GM 64·103/ml, KVE-bl l,3*103/ml en CD34 1,8· 106/ml.

De wijze van toedienen was intraosseus (in het beendermerg).

De patiënt onderging de transplantatie bevredigend maar de volgende ochtend steeg de lichaamstemperatuur tot 37,2°C. Maar die zelfde avond was de temperatuur weer normaal. Op 20 juli 1993 steeg de temperatuur weer tot 38°C, en was overmatige doorbloeding van de voorarmen en de onderste uitsteeksels, gepaard gaande aan jeuk (totale bloedtelling: 9% eosinofielen). De volgende dag, na het innemen van diasoline, normaliseerde zijn toestand.

Op 27 juli 1993 voelde de patiënt zich voor het eerst sinds zijn opname in het hospitaal goed. Hoofdpijn, misselijkheid en vermoeidheid namen af, pijn in gewrichten en rechter hypochondrium verdwenen, de eetlust verbeterd en de patiënt was weer in staat fysiek werk te verrichten.

Deze bevredigende toestand duurde een week. Op 6 augustus 1993 was er een licht overmatige doorbloeding van de borst en van de bovenste en onderste uitsteeksels, gepaard gaande aan jeuk en temperatuurstijging tot 38°C. Die verhoging bleef 2 dagen aan, hoewel die niet gepaard gaan aan noemenswaardige verandering van de toestand.

Na enige dagen normaliseerde de toestand weer.

Op 10 september 1993 werd de patiënt in bevredigende toestand ontslagen met de aanbeveling de tuberculose-therapie voort te zetten.

Tabellen 36 tot en met 41 geven de uitkomsten van laboratorium- en immunologisch onderzoek. Hij blijft onder observatie.

Het medicinale preparaat volgens de uitvinding en de werkwijze voor het behandelen van het verworven immuun-deficiëntie-syndroom (de HIV-infectie) met dat preparaat maken het mogelijk - klinische teruggang van de ziekte te bewerkstelligen, - de immunologische parameters te verbeteren, - hematopoiese te herstellen, en - vergiftiging tegen te gaan.

Het medicinale preparaat volgens de uitvinding op basis van een cellensuspensie kan zowel op zich gebruikt worden, vooral in gevallen van onverdraagzaamheid en bij het optreden van contra-indicaties voor de etiotrofe therapie, als in combinatie met procedures toegepast worden.

Bovendien kunnen de celsuspensies van de preparaten volgens de uitvinding in apotheken en in banken van ingevroren bewaarde weefsels opgeslagen worden, waarbij men er aan mag denken dat men geen antigenen voor histocompati-biliteit hoeft te identificeren, wat (in het geval van de beschikbaarheid van ter zake doende indicaties) tot een simpeler toepassing lijdt dan bijv. bloedtransfusies.

Tabel 36

Dynamiek van de indices in het: perifere bloed van patiënt Vd*.

Tabel 37

Dynamiek van de immuunindices van patiënt Vd\

Tabel 38

Dynamiek van de biochemische indices van patiënt Vd*.

Tabel 39

Dynamiek van de urine-analvses van patiënt Vd".

Tabel 40

Immunifceitsdiacmose van patiënt Vd*. ________

Tabel 41

Immuno-stippenanalvse bii patiënt Vö*. ,

Claims

1. Medicinaal preparaat met de immuniteitsvervan-gend effect op basis van een cellensuspensie gemaakt uit natieve of ingevroren bewaarde hemopoietische lever- en/of miltcellen van een menselijke embryo, xnet het kenmerk, dat de concentratie aan kerndragende cellen van die suspensie 5 tot 200· 106/ml is, de concentratie aan kolonievormende eenheden in de granulomonocytische combinatie 20 tot 200*103/ml is, de concentratie aan kolonievormende plaston-eenheden 0,5 tot 10-103/ml is en de concentratie aan vroege voorlopers van de hematopoiese 1 tot 20*106/ml.

2. Medicinaal preparaat volgens conclusie 1, met het kenmerk, dat de celsuspensie bovendien 3% tot 10% dimethylsulfoxide bevat.

3. Werkwijze voor het behandelen van verworven immuundeficiêntie-syndroom (HIV-infectie), waartoe men een biologisch materiaal met de immuniteit vervangend effect toedient, met het kenmerk, dat het genoemde biologische materiaal met de immuniteitvervangend effect het medicinale preparaat volgens conclusie 1 is.

4. Werkwijze volgens conclusie 3, met het kenmerk, dat het bovengenoemde preparaat toegediend wordt in een dosering van 0,5 tot 5 ml.

5. Werkwijze volgens conclusie 4, met het kenmerk, dat het genoemde preparaat toegediend wordt voor of na een therapie etiotrofe preparaten.

6. Werkwijze volgens conclusie 3, 4 of 5, met het kenmerk, dat het medicinale preparaat gekozen wordt uit een weefselbank met vele monsters, waarbij men let op de individuele indices van de patiënt, en waarbij men bij herhaalde toediening steeds hetzelfde preparaat neemt.