NL9100375A

NL9100375A - Werkwijze voor het etiketteren van kaas.

Info

Publication number: NL9100375A
Application number: NL9100375A
Authority: NL
Original assignee: Noordhoek & Zoon B V F
Priority date: 1991-02-28
Filing date: 1991-02-28
Publication date: 1992-09-16

Description

Werkwijze voor het etiketteren van kaas.

De uitvinding heeft betrekking op het etiketteren van kaas, waarbij een etiket via een hecht- of plaklaag op het kaasoppervlak wordt aangebracht, alsmede op de aldus geëtiketteerde kaas.

Zoals algemeen bekend, worden kazen ter bevordering van de herkenbaarheid en aantrekkelijkheid voor de consument veelal van een etiket voorzien. Dit etiketteren vindt bijvoorbeeld plaats door het aanbrengen op de kaas van een van een plaklaag voorzien etiket, door bestempelen van het kaasoppervlak met inkt of het tatoeëren ervan met in inkt gedrenkte pennetjes. Aan deze algemeen bekende etiketteermethoden kleven echter grote bezwaren, aangezien hierbij gebruik gemaakt wordt van stoffen, welke niet "kaas-eigen" zijn en, zeker uit consumptief oogpunt, niet als risicoloos kunnen worden beschouwd.

In verband met het bovenstaande wordt mede gewezen op het feit, dat zuivel- en melkprodukten zoals kaas een uitmuntende voedingsbodem voor allerlei schimmels en bacteriën vormen, zodat ten allen tijde en onder alle omstandigheden een strenge hygiëne in acht dient te worden genomen en daarbij het gebruik van stoffen, welke niet "zuivel-eigen" zijn, dient te worden vermeden.

Gevonden werd, dat men de bovenvermelde nadelen kan opheffen, wanneer men tenminste een deel van het oppervlak van de kaas zodanig uitwendig verwarmt, dat daardoor melkvet uit de kaas treedt, waarna men een vetabsorberend etiket direkt op het van melkvet voorziene kaasoppervlak brengt en de aldus geëtiketteerde kaas afkoelt c.q. laat'afkoelen.

Meer in het bijzonder wordt in het kader van de uitvinding onder de term "kaas" zowel de harde als half-harde kaas verstaan. Het water-gehalte respectievelijk het als tegenhanger fungerende droge stofgehalte van dergelijke kazen kan binnen ruime grenzen variëren. Bijvoorbeeld kan het watergehalte ' VQ van dergelijke kazen in het trajekt van 38-47,5 gew.% variëren, waarbij het vetgehalte van de droge stof (V^) van 20 tot 61,5 gew.% kan schommelen.

Voorbeelden van volgens de uitvinding te behandelen kazen zijn er legio zoals de Goudse kaas, de Amsterdamse kaas, de Leidse kaas, de Edammer kaas, de Friese kaas (40+) en (20+), roomkaas enz..

In de onderstaande Tabel A worden ter illustratie enige gegevens van een aantal kaassoorten met een normale samenstelling (zomerperiode) vermeld.

TABEL A

Amster- Edam- Friese Friese

Goudse dammer mer 40+ 20+ % % % % % watergehalte (V0) 4l 45 44 40 47 drogestofgehalte 59 55 56 60 53 vetgehalte van de drogestof (V^) 49,5 49,5 41,5 41,5 21,5 vetgehalte 29,2 27,2 23,2 24,9 11,4 vetvrije kaas 70,8 72,8 76,8 75,1 88,6 watergehalte van de vetvrije kaas 57,9 6l,8 57,3 53,3 53,0

De bovenvermelde kaassoorten kunnen met behulp van de werkwijze volgens de uitvinding van een etiket worden voorzien. Het verwarmen van het kaasoppervlak kan op velerlei wijzen plaats vinden. Een geschikt gebleken methode omvat het bestralen van de kaas met infrarood (IR) licht. Meer in het bijzonder kunnen de kazen, welke zich op een lopende band bevinden, door een van IR-lampen voorziene tunnel worden geleid. Na het doorlopen van een dergelijke tunnel kunnen de kazen, waarvan het oppervlak het door de warmteinwerking uitgedreven melkvet bevat, van een tenminste enigszins vetabsorberend etiket worden voorzien. Tijdens de warmtebehandeling volgens de uitvinding wordt het oppervlak van de kaas met voordeel in het trajekt van 50-95°C of zelfs hoger, in het bijzonder op ca. 80°C verwarmd. De tijdspanne, waarin de warmtebehandeling wordt uitgevoerd, hangt af van de door de warmteinwerking per tijdseenheid uitgedreven hoeveelheid melkvet en behoeft normaliter slechts kort te zijn, bijvoorbeeld in de orde van 0,5-2 minuten. Deze tijd hangt mede af van (het vetgehalte van) de kaas, die geëtiketteerd dient te worden.

Een andere variabele van de werkwijze volgens de uitvinding is de materiaalsamenstelling van het etiket, dat op de kaas dient te worden aangebracht. Daarbij is gebleken, dat het etiket slechts geen vet-afstotende eigenschappen en meer in het bijzonder enigszins vetabsor-berende eigenschappen dient te bezitten, opdat een goede hechting tussen het kaasoppervlak en het etiket kan worden bewerkstelligd.

Als materiaal voor het etiket voor kazen kunnen velerlei soorten papier, zoals rijstpapier, zijdevloeipapier (ofwel mousseline) en dergelijke, alsook materialen van vezelstoffen worden genoemd. De enige eis, die, zoals reeds vermeld, aan dergelijke materialen wordt gesteld, is dat het materiaal enigermate vetabsorberende eigenschappen bezit.

Het opbrengen van het etiket op de aan een uitwendige warmtebehandeling volgens de uitvinding onderworpen kaas kan op uit de stand der techniek bekende gebruikelijke wijze plaats vinden. Het etiket kan daarbij, indien nodig, worden aangedrukt en platgestreken.

Zoals uit het bovenstaande duidelijk is, behoeft de kaas enkel aan een warmtebehandeling te worden onderworpen, waarna het etiket via het uitgedreven melkvet aan het oppervlak van de kaas kan worden gebonden. Deze methodiek wordt aanzienlijk simpeler geacht dan de onderstaand beschreven methode, welke algemeen bekend is uit de stand der techniek. Deze algemeen bekende methode omvat (1) het opbrengen van een laag op kunststofbases (veelal 30% water/polyvinylacetaat) op de kaas; (2) het aanbrengen van het etiket op de kaas; (3) het vervolgens rollen van het etiket om het etiket goed aan het oppervlak van de kaas te laten hechten; (4) het drogen gedurende 0,5 ~ 1 dag (of kortere tijd in een droog-tunnel); en (5) het vervolgens inbrengen van de geëtiketteerde kaas in een paraffinebad, welke paraffine dient ter bescherming van de kaas tegen schimmels e.d. van buitenaf. De onder (4) uitgevoerde droogbewerking is nodig omdat paraffine slechts aan de droge delen van de kaas hecht.

Overeenkomstig de uitvinding kunnen de bovenvermelde trappen (1) - (4) volgens de stand der techniek vervangen worden door het verwarmen van het te etiketteren oppervlak van de kaas (bijvoorbeeld via een verwarmingstunnel) en vervolgens opbrengen van het etiket, dat zich aan het door de warmtebewerking uitgedreven melkvet hecht, gevolgd door het aanrollen of aandrukken van het etiket ter verzekering van een goede hechting aan het kaasoppervlak. Na deze bewerking kan de geëtiketteerde kaas direkt in het paraffinebad worden gebracht. Resumerend kan ten aanzien van het bovenstaande worden gesteld, dat bij de werkwijze volgens de uitvinding zowel geen "kaas-vreemd" hechtmiddel alsook geen droogbehandeling nodig zijn, welke verschillen als bijzonder voordelig worden aangemerkt.

Claims

1. Werkwijze voor het etiketteren van kaas door het via een hechtlaag aanbrengen van een etiket op het kaasoppervlak, met het kenmerk. dat men tenminste een deel van het oppervlak van de kaas zodanig uitwendig verwarmt, dat daardoor melkvet uit de kaas treedt, waarna men een vetabsorberend etiket direkt op het van melkvet voorziene kaasoppervlak aanbrengt en de geëtiketteerde kaas af koelt c.q. laat afkoelen.

2. Werkwijze volgens conclusie 1, met het kenmerk, dat men het te etiketteren oppervlak van de kaas op een temperatuur in het trajekt van 50~95°C verwarmt.

3· Werkwijze volgens conclusie 2, met het kenmerk, dat men het te etiketteren oppervlak van de kaas op een temperatuur van ca. 80*0 verwarmt.

4. Werkwijze volgens een of meer der conclusies 1-3, met het kenmerk, dat men een vetabsorberend etiket op basis van papier of vezelstof toepast.

5. Werkwijze volgens conclusie 4, met het kenmerk, dat men een etiket op basis van rijstpapier toepast.

6. Werkwijze volgens een of meer der conclusies 1-5, met het kenmerk, dat men de kaas door bestraling met IR-licht verwarmt.

7. Werkwijze volgens conclusie 6, met het kenmerk, dat men de kaas door een van IR-lampen voorziene tunnel leidt.

8. Kaas, geëtiketteerd overeenkomstig de werkwijze volgens een of meer der conclusies 1-7·