PL239827B1

PL239827B1 - Włóknina opatrunkowa i sposób wytwarzania włókniny opatrunkowej

Info

Publication number: PL239827B1
Application number: PL425636A
Authority: PL
Inventors: Piotr DOBRZYŃSKI; Piotr Dobrzyński; Janusz Kasperczyk; Michał SOBOTA; Michał Sobota; Mateusz Stojko; Jakub Włodarczyk; Katarzyna Komosińska-Vassev; Paweł Olczyk; Jerzy STOJKO; Jerzy Stojko; Ewa WALUGA; Ewa Waluga
Original assignee: Centrum Mat Polimerowych I Weglowych Polskiej Akademii Nauk; Slaski Univ Medyczny W Katowicach
Priority date: 2018-05-18
Filing date: 2018-05-18
Publication date: 2022-01-17
Also published as: EP3569260A1; PL425636A1

Description

PL 239 827 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest włóknina opatrunkowa z polimeru biodegradowalnego, zawierająca propolis i przeznaczona zwłaszcza do leczenia trudno gojących się ran oraz sposób wytwarzania włókniny opatrunkowej.

Wybór optymalnego opatrunku jest kluczowy z punktu widzenia przebiegu procesu gojenia rany. Tradycyjne opatrunki, obejmujące m.in. gazę, plaster, bandaże, stosowane są do ochrony przed zanieczyszczeniem rany oraz zabezpieczają ją mechanicznie. Natomiast nowoczesne opatrunki są projektowane tak, aby ich rolą nie było jedynie przykrycie powierzchni rany, ale również ingerencja w złożony proces gojenia, przyspieszenie go i minimalizacja powikłań. Jak opisano m.in. w publikacji J. Dissemond i in. pt.: „Modern wound care - practical aspects of non-interventional topical treatment of patients with chronic wounds” J Dtsch Dermatol Ges. 2014 Jul, 12 (7) : 541-54, nowoczesny opatrunek powinien zapewniać wilgotne środowisko rany, przyspieszać naskórkowanie, przyspieszać angiogenezę i syntezę tkanki łącznej, umożliwiać wymianę gazową między raną a środowiskiem, zapewniać optymalną temperaturę rany, aby zwiększyć przepływ krwi w jej obrębie, stanowić barierę dla infekcji, nie ulegać adhezji do rany, minimalizować nieprzyjemny zapach, wpierać migrację leukocytów i enzymów, być transparentny, pozwalając obserwować proces gojenia, być sterylny, nietoksyczny i niealergiczny.

Znane są z publikacji G. D. Mogosanu i in., pt.: „Natural and synthetic polymers for wounds and burns dressing”, Int J Pharm. 2014 Mar 25, 463 (2) : 127-36, opatrunki zawierające polimery naturalne, które najczęściej są doskonale tolerowane przez skórę. Do polimerów tych można zaliczyć m.in. polisacharydy: alginiany, chitynę, chitosan, heparynę czy chondroitynę oraz proteoglikany i białka: koagen, żelatynę, fibrynę, keratynę, włókninę jedwabną, membranę powłoki jajowej.

Interesującą alternatywą dla prostych opatrunków wytwarzanych z polimerów naturalnych są opatrunki złożone, zawierające polimer z inkorporowanym składnikiem aktywnym, co opisano np. w publikacji S. Chew i in., pt.: „The Role of Electrospinning in the Emerging Field of Nanomedicine”, Curr Pharm Des. 2006, 12 (36) : 4751-4770. Dzięki zastosowaniu opatrunków złożonych, można uzyskać nie tylko optymalne parametry gojenia rany związane z oddziaływaniem składnika aktywnego, ale poprzez zaawansowane systemy wytwarzania takie jak np. elektroprzędzenie, możliwe jest sterowanie procesami farmakokinetycznymi w taki sposób, aby uzyskać przedłużone działanie składnika aktywnego w obrębie gojącej się rany. Ponadto jak opisano m.in. w publikacji M. Arenbergerova i in. pt.: „Light-activated nanofibre textiles exert antibacterial effects in the setting of chronic wound healing”, Exp Dermatol., 2012 Aug, 21 (8) : 619-24, poprzez zastosowanie składników przeciwbakteryjnych takich jak nanosrebro, antybiotyki, przeciwutleniacze i produkty pszczele, można zrealizować jedno z największych wyzwań stojących przed nowoczesnymi opatrunkami, jakim jest zapewnienie jałowego środowiska rany.

Znana jest z opisu patentowego KR100791039 B1 nanowłóknina do opatrywania ran wytworzona metodą elektroprzędzenia z roztworu biokompatybilnego polimeru syntetycznego lub naturalnego takiego jak alkohol poliwinylowy, poli(tlenek etylenu), glikol polietylenowy, polilaktyd, poliglikolid, kolagen, żelatyna, alginian, kwas alginowy, chitozan itp., zawierającego przeciwutleniacz w postaci N-acetylo-L-cysteiny (NAC) w ilości 3-20 g/dl.

Znany jest ze zgłoszenia US2015290354 A1 wielowarstwowy bandaż przeznaczony do stosowania jako opatrunek na rany lub w zlokalizowanym dostarczaniu leków. Bandaż zawiera nanowłókninę wytworzoną metodą elektroprzędzenia z roztworu polimerów biokompatybilnych, o stężeniu 5 do 25% wagowych, wytworzonego z polimerów takich jak m.in. polilaktyd, alkohol poliwinylowy, polikaprolakton, poli(tlenek etylenu), poliglikolid, polimetakrylan 2-hydroksyetylu), polimetakrylan metylu), rozpuszczonych w np. dichlorometanie, dichloroetylu, dimetyloformamidzie, tetrahydrofuranie lub acetonie. Wytworzone włókna są porowate lub puste w środku, a na ich porowatej powierzchni lub wewnątrz włókna umieszczony jest środek terapeutyczny, leki przeciwzapalne, czynniki wzrostu, komórki i in. Często jako składniki działające przeciwzapalnie stosuje się nanocząstki srebra o średniej średnicy 1-10 μm.

Otrzymywanie włóknin polimerowych metodą elektroprzędzenia polega na formowaniu włókien ze stopionych polimerów lub ich roztworów w polu elektrycznym wytworzonym między dwiema elektrodami. Jedną z elektrod stanowi zwykle dysza umieszczona na końcu dozownika z pompą infuzujną, zawierającego stopiony polimer lub roztwór polimeru, która to dysza jest połączona z generatorem wysokiego napięcia. Drugą elektrodę stanowi uziemiona, aluminiowa elektroda odbiorcza, zwana kolektorem, na powierzchni którego gromadzą się uformowane włókna. Wzrastająca z roku na rok liczba prac badawczych świadczy o ciągłym zainteresowaniu tym procesem. W publikacjach H. Xiuli i in., pt.: „Electrospinning of polymeric nanofibers for drug delivery applications”, J of Controlled Release, 185 (2014)

PL 239 827 B1

12-21 oraz M. Kwiatkowska i in., pt.: „Formowanie włókien poli(kwasu mlekowego) metodą elektroprzędzenia z roztworu w różnych układach rozpuszczalników”, Polimery 2015, 60, nr 7-8, s. 480-485, opisano, iż możliwe jest wytworzenie włókien o określonej strukturze na drodze odpowiedniego sterowania parametrami procesu elektroprzędzenia, co ze względu na ich liczbę nie jest proste. Do parametrów procesu zalicza się m.in. wielkości związane z roztworem (masa molowa polimeru, rodzaj rozpuszczalnika, lepkość roztworu), aparaturą (szybkość podawania roztworu, wielkość przykładanego napięcia, średnica dyszy, odległość dyszy od kolektora) oraz środowiskiem zewnętrznym (temperatura, wilgotność). Do optymalizacji procesu elektroprzędzenia wykorzystuje się zwykle metody eksperymentalne, a także modelowanie matematyczne.

Z opisu patentowego PL197202 B1 jest znany sposób wytwarzania nanowłókien, polegający na sporządzeniu roztworu przędzalniczego polimerów, wprowadzaniu tego roztworu, za pomocą kapilary, do pola elektrostatycznego, które wytwarza się między elektrodą złączoną ze źródłem prądu i umieszczoną pod nią elektrodą uziemioną i odbieraniu włókien uformowanych w polu elektrostatycznym na powierzchni elektrody uziemionej. Roztwór przędzalniczy sporządza się z polimerów naturalnych lub syntetycznych, w wyniku rozpuszczenia ich w wodzie, rozpuszczalnikach organicznych lub w wodnych roztworach tych rozpuszczalników, korzystnie z celulozy w drodze rozpuszczenia jej w N-tlenku-N-metylomorfoliny lub z poli(tlenku etylenu) w drodze rozpuszczenia go w wodzie lub alkoholu. Do roztworu dodaje się ewentualnie substancje modyfikujące o wielkości drobin poniżej 30 nm i przed wprowadzeniem roztworu przędzalniczego do pola elektrostatycznego doprowadza się do niego prąd elektryczny, za pomocą elektrody złączonej ze źródłem prądu. Ponadto dobiera się kształt elektrody złączonej ze źródłem prądu oraz kształt elektrody uziemionej w zależności od wymaganego kształtu i formy geometrycznej formowanych włókien.

Jednym z najintensywniej badanych składników aktywnych nowoczesnych opatrunków są obecnie produkty pszczele. Przykładowo miód pszczeli zapewnia sterylne środowisko gojenia się rany, co opisano w publikacji L. Vandamme i in. pt. „Honey in modern wound care: a systematic review. Burns”, 2013 Dec, 39 (8): 1514-25. Wysięk z rany powoduje wzmożoną produkcję nadtlenku wodoru przez oksydazę glukozową co aktywuje neutrofile i nasila odpowiedź zapalną organizmu. Natomiast flawonoidy zawarte w miodzie hamują produkcję nadtlenkowych wolnych rodników chroniąc tkanki przed nadmiernym uszkodzeniem w wyniku indukowanego stanu zapalnego.

Znany jest z opisu patentowego PL/EP2310056 T3 opatrunek stosowania w leczeniu ran, w postaci giętkiego arkusza o grubości od 0,25 do 10 mm, zawierającego włókna polimerowe, które tworzą strukturę siatkową i są one impregnowane miodem. Włókna są wytwarzane z terpolimeru kwasu akrylowego, akrylanu metylu i małej ilości monomeru akrylanowego/metakrylanowego, w którym kwas akrylowy jest częściowo zobojętniony do soli sodowej kwasu akrylowego. Giętki arkusz zawiera ponadto co najmniej jedną warstwę sprasowanego materiału celulozowego (np. bibuły) lub poliestru, przeplecionego co najmniej jedną warstwą włókna polimerowego.

Z kolei w publikacji E. Adomaviciute i in. pt.: „Formation and Biopharmaceutical Characterization of Electrospun PVP Mats with Propolis and Silver Nanoparticles for Fast Releasing Wound Dressing”, BioMed Research International Volume 2016, Article ID 4648287 wskazano, iż zastosowanie propolisu w opatrunkach polimerowych np. z poliwinylopirolidonu, polilaktydu lub poliuretanu, otrzymywanych metodą elektroprzędzenia umożliwia otrzymanie materiału opatrunkowego o doskonałych właściwościach przeciwbakteryjnych i reparacyjno-regeneracyjnych. Propolis (kit pszczeli), jak opisano np. w publikacji V. D. Wagh, pt.: „Propolis: A Wonder Bees Product and Its Pharmacological Potentials”, Advances in Pharmacological Sciences, 2013, Vol. 2013, Article ID 308249, jest naturalną substancją żywiczno-woskową wytwarzaną przez pszczoły miodne jako materiał naprawczy i ochronny. Jest to mieszanina żywic, soków, gum, polisacharydów, olejków i wydzielin pszczół powstałych jako niestrawna frakcja pyłków kwiatowych. Ze względu na swoją woskową naturę i właściwości mechaniczne, pszczoły stosują propolis w budowie i naprawie uli, a także do uszczelniania otworów i pęknięć oraz wygładzania wewnętrznych ścian uli oraz jako barierę ochronną przed szkodnikami oraz niekorzystnymi czynnikami atmosferycznymi. Substancja ta posiada udowodnioną aktywność antyoksydacyjną, przeciwzapalną immunomodulującą, przeciwwirusową, przeciwnowotworową, przeciwbakteryjną, przeciwgrzybiczą, stymuluje reepitelializację oraz skraca czas gojenia ran. To, że propolis wywiera niezwykle korzystny wpływ na zdrowie człowieka opisano m.in. w publikacji A. Kuropatnicki i in., pt.: „Historical Aspects of Propolis Research in Modern Times”, Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine; 2013; Vol. 2013, Article ID 964149. Propolis stosowany był już w czasach starożytnych w medycynie ludowej, w leczeniu wielu

PL 239 827 B1 chorób oraz do balsamowania zwłok (Egipt). Inkowie używali propolisu jako środka przeciwgorączkowego, natomiast starożytni Grecy i Rzymianie używali go do dezynfekcji jamy ustnej oraz leczenia trudno gojących się ran. Od XVII wieku wzrastała popularność zastosowania propolisu w medycynie i farmacji, zaś podczas II wojny światowej na terenie ówczesnego Związku Radzieckiego propolisem leczono gruźlicę i stosowano go w stanach osłabienia i braku apetytu. W publikacji V. D. Wagh, pt.: „Propolis: A Wonder Bees Product and Its Pharmacological Potentials. Advances in Pharmacological Sciences”, 2013; Vol. 2013; Article ID 308249 (https://www.hindawi.com/26393196) ujawniono, że propolis jest obecnie stosowany jako składnik biofarmaceutyków, kosmetyków, zyskuje popularność jako naturalny środek konserwujący i źródło bioaktywnych związków w żywności i napojach, co pomaga wydłużyć okres półtrwania produktów spożywczych. W medycynie stosuje się propolis jako środek pomocniczy w leczeniu przeziębienia, zakażeniach górnych dróg oddechowych, zakażeniach wirusowych. W kosmetologii jest stosowany jako składnik preparatów stosowanych do pielęgnacji skóry. W dermatologii jest wykorzystywany w leczeniu trądziku, opryszczki, zapobiegawczo w leczeniu próchnicy, zapaleniach dziąseł i jamy ustnej, a także w preparatach stosowanych w gojeniu ran i oparzeń.

Pomimo szerokiego spektrum opatrunków dostępnych na rynku, których jest obecnie ponad 3000 typów, jak donosi S. Dhivya i in., w publikacji pt.: „Wound dressings - a review”, Biomedicine (Taipei), 2015 Dec, 5 (4): 22, nie da się wyróżnić jednego, który byłby uniwersalny i skuteczny w szerokim zakresie terapii ran przewlekłych. Dlatego wciąż poszukuje się nowych rozwiązań, które nie tylko przyspieszałyby proces gojenia, ale jednocześnie nie wymagały konieczności zmiany opatrunków, co mogłoby powodować ciągłe uszkadzania rany i zaburzanie procesu jej gojenia.

Celem wynalazku jest opracowanie włókniny opatrunkowej z polimeru biodegradowalnego oraz zawierającej propolis, przeznaczonej zwłaszcza do leczenia trudno gojących się ran, która w sposób kontrolowany przez cały okres leczenia uwalnia propolis i stwarza korzystne warunki dla procesu regeneracji uszkodzonych komórek, przy jednoczesnym zapewnieniu jałowego środowiska rany, a po zakończeniu leczenia ulega degradacji, co pozwala na uniknięcie dyskomfortu związanego z usuwaniem opatrunku.

Istota włókniny opatrunkowej złożonej z przypadkowo ułożonych włókien z polimeru biodegradowalnego, zawierającej propolis, według wynalazku, charakteryzuje się tym, że włókna są w postaci kompozytu o osnowie z alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, stanowiącego 25 do 99% wagowych kompozytu i wybranego z grupy obejmującej:

(a) poli(laktyd-co-glikolid) o zawartości laktydylu od 50 do 95% molowych i glikolidylu od 5 do 50% molowych, (b) poli(laktyd-co-ε-kaprolakton) o zawartości laktydylu od 5 do 95% molowych, ε-kaproilu od 5 do 95% molowych, (c) poli(glikolid-co-ε-kaprolakton) o zawartości glikolidylu od 10 do 50% molowych, ε-kaproilu od 50 do 90% molowych, (d) poli(laktyd-co-glikolid-co-ε-kaprolakton) o zawartości laktydylu od 15 do 85% molowych, glikolidylu od 5 do 50% molowych, ε-kaproilu od 5 do 30% molowych, (e) poli(laktyd-co -węglan trimetylenu) o zawartości laktydylu od 5 do 95% molowych, węglanu trimetylenu od 5 do 95% molowych, (f) poli(glikolid- co -węglan trimetylenu) o zawartości glikolidylu od 5 do 30% molowych, węglanu trimetylenu od 70 do 95% molowych, (g) poli(laktyd-co-glikolid-co -węglan trimetylenu) o zawartości laktydylu od 15 do 85% molowych, glikolidylu od 5 do 50% molowych, węglanu trimetylenu od 5 do 50% molowych.

Cząstki propolisu są równomiernie rozproszone w osnowie z kopolimeru biodegradowalnego w ilości od 1 do 75% wagowych, przy czym grubość włókniny jest w zakresie od 20 do 2000 μm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych wynosi od 250 do 5000 nm.

Korzystnie propolis jest rozproszony w osnowie z polimeru biodegradowalnego w ilości od 5 do 20% wagowych.

Korzystnie grubość włókniny wynosi od 200 do 500 μm, a średnia średnica włókien kompozytowych tworzących nanowłókninę wynosi od 500 do 1000 nm.

Istota sposobu wytwarzania włókniny opatrunkowej, złożonej z przypadkowo ułożonych włókien z polimeru biodegradowalnego, zawierającej propolis, metodą elektroprzędzenia, polegający na wyciąganiu w polu elektrycznym włókien z roztworu polimeru umieszczonego w dozowniku z pompą infuzujną, zakończonego dyszą i następnie układaniu ich w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora odbie

PL 239 827 B1 rającego włókna, według wynalazku charakteryzuje się tym, że włókna są w postaci kompozytu o osnowie z alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, który stanowi 25 do 99% wagowych kompozytu i jest wybrany z grupy obejmującej:

(a) poli(laktyd-co-glikolid) o zawartości laktydylu od 50 do 95% molowych i glikolidylu od 5 do 50% molowych, (b) poli(laktyd-co-ε-kaprolakton) o zawartości laktydylu od 5 do 95% molowych, ε-kaproilu od 5 do 95% molowych, (c) poli(glikolid-co-ε-kaprolakton) o zawartości glikolidylu od 10 do 50% molowych, ε-kaproilu od 50 do 90% molowych, (d) poli(laktyd-co-glikolid-co-ε-kaprolakton) o zawartości laktydylu od 15 do 85% molowych, glikolidylu od 5 do 50% molowych, ε-kaproilu od 5 do 30% molowych, (e) poli(laktyd-co -węglan trimetylenu) o zawartości laktydylu od 5 do 95% molowych, węglanu trimetylenu od 5 do 95% molowych, (f) poli(glikolid- co -węglan trimetylenu) o zawartości glikolidylu od 5 do 30% molowych, węglanu trimetylenu od 70 do 95% molowych, (g) poli(laktyd-co-glikolid-co -węglan trimetylenu) o zawartości laktydylu od 15 do 85% molowych, glikolidylu od 5 do 50% molowych, węglanu trimetylenu od 5 do 50% molowych, przy czym alifatyczny kopolimer biodegradowalny rozpuszcza się w alkoholu fluorowanym, najlepiej 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu, w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu od 1 do 20% wagowych, a następnie dodaje propolis w ilości od 1 do 75% wagowych i miesza przez okres do 24 godzin, aż do jego całkowitego rozpuszczenia. Otrzymany roztwór bazowy wprowadza się do dozownika z pompą infuzyjną zakończonego dyszą przędzalniczą, umieszczonego na ruchomym ramieniu i poruszającego się wzdłuż kolektora, najlepiej cylindrycznego i obracającego się, a odległość dyszy od kolektora wynosi od 5 cm do 30 cm, zaś różnica potencjałów pomiędzy dyszą, a kolektorem wynosi od 5 do 50 kV. Następnie wyciąga się włókna kompozytowe o średniej średnicy od 250 do 5000 nm, przy prędkości podawania roztworu bazowego od 0,1 do 15 ml/h, najlepiej od 1 do 2,5 ml/h, nawija je na powierzchni kolektora, aż do uzyskania włókniny o grubości w zakresie od 20 do 2000 μm, a po zakończeniu procesu elektroprzędzenia włókninę poddaje się suszeniu w suszarce próżniowej przez okres do 10 dni i następnie sterylizacji strumieniem elektronów lub promieniowaniem gamma.

Korzystnie propolis dodaje się w ilości od 5 do 20% wagowych. Również jest korzystne, gdy wyciąga włókna kompozytowe o średniej średnicy od 500 do 1000 nm i układa je do uzyskania włókniny o grubości w zakresie od 200 do 500 μm.

Korzystnie przygotowuje się roztwór kopolimeru biodegradowalnego o stężeniu od 6 do 10% wagowych.

Włóknina opatrunkowa, według wynalazku, wytworzona z kompozytu o osnowie z polimeru biodegradowalnego oraz równomiernie rozproszonej w niej substancji leczniczej w postaci propolisu, może być z powodzeniem stosowana do leczenia zwłaszcza trudno gojących się ran. Po aplikacji nie ma potrzeby zmiany opatrunku przez cały okres leczenia, ponieważ propolis uwalniany z biodegradowalnej polimerowej matrycy, w sposób ciągły przez okres co najmniej 2 miesięcy, zapewnia jałowe środowiska rany. Dzięki temu możliwe jest uniknięcie ciągłego uszkadzania rany i zaburzania procesu jej gojenia. Zmniejsza się także ryzyko pomijania dawek propolisu w stosunku do jego innych form podawanych drogą przezskórną jak np. maści czy kremy. Ponadto unika się dyskomfortu związanego z usuwaniem opatrunku, ponieważ ulega on całkowitej degradacji w określonym czasie.

Zastosowanie procesu elektroprzędzenia włókien z roztworu, umożliwia uzyskanie równomiernego rozproszenia propolisu w całej masie (objętości) pojedynczego włókna. Skutkuje to uwalnianiem do środowiska rany stałej dawki substancji leczniczej w trakcie degradacji włókniny opatrunkowej. Ponadto proces elektroprzędzenia umożliwia kontrolę nad średnicami uzyskiwanych włókien, a co za tym idzie, nad rozwinięciem powierzchni właściwej włókniny opatrunkowej. Dzięki temu, można kontrolować szybkości uwalniania propolisu i tym samym dobrać jego odpowiednią dawkę leczniczą do konkretnego przypadku medycznego.

Istotny jest również odpowiedni dobór rodzaju polimeru z grupy alifatycznych kopoliestrów lub kopoliestrowęglanów determinujących czas degradacji włókien i kinetykę uwalniania z nich cząsteczek propolisu. Dobór rodzaju polimeru podyktowany jest przewidywanym czasem degradacji włókien polimerowych, a czas degradacji wynika ze struktury molekularnej łańcuchów kopolimerowych, która bezpośrednio wpływa na czas degradacji wykonanych z nich włókien i tym samym pozwala sterować cza

PL 239 827 BI sem wchłaniania (resorpcji) włókniny opatrunkowej zgodnie z wymaganiami terapeutycznymi np. pozwala uzyskać odpowiednio przedłużone uwalnianie substancji czynnej wymagane w terapii trudno gojących się ran. Natomiast za strukturę molekularną łańcuchów kopolimerowych odpowiada udział poszczególnych jednostek komonomerycznych w łańcuchach tj. skład. Kopolimery zawierające laktyd, glikolid i ε-kaprolakton uwalniają propolis przez biodegradację w masie nośnika polimerowego, natomiast zastosowanie polimerów z węglanem trimetylenu zapewnia dodatkowo kontrolę uwalniania poprzez biodegradację powierzchni.

Dzięki możliwości sterowania morfologią i składem, włókniny opatrunkowe z propolisem otrzymywane metodą elektroprzędzenia z roztworu, potencjalnie mogą być wykorzystywane w spersonalizowanej terapii leczniczej.

Kopolimery zastosowane do wytworzenia włókniny, oprócz realizacji przez opatrunek pełnej biodegradowalności i biokompatybilności zapewniają również jego wysoką elastyczność i wytrzymałość, tak więc nie ma zagrożenia, że ulegnie ona rozpadowi w trakcie leczenia. Włóknina według wynalazku jest łatwa w aplikacji. Wystarczy, że zostanie umieszczona na ranie i zamocowana z wykorzystaniem gazy opatrunkowej lub gotowych opatrunków transparentnych. W przypadku ewentualnego wystąpienia działań niepożądanych, możliwe jest łatwe usunięcie włókniny z powierzchni rany. Włóknina może także stanowić jedną z warstw gotowych opatrunków, umieszczoną od strony rany.

Włókninę opatrunkową oraz sposób wytwarzania włókniny opatrunkowej, według wynalazku, objaśniono poniżej w praktycznych przykładach realizacji oraz na rysunku, na którym przedstawiono wyniki badań in vitro uwalniania propolisu z włókniny wytworzonej z kompozytu zawierającego 95% wagowych poi i (D, L-laktyd-co-g I i kol id u) i 5% wagowych propolisu (fig. 1) oraz z kompozytu zawierającego 91 % Wagowych poli(D,L-laktyd-co-glikolidu) i 9% wagowych propolisu (fig. 2).

Przykład 1

Włóknina opatrunkowa składa się z przypadkowo ułożonych włókien kompozytowych, których osnowę stanowi 95% wagowych alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, poli(D,L-laktyd-co-glikolidu) o wzorze strukturalnym przedstawionym poniżej, zawierającego 83% molowych laktydylu i 17% molowych glikolidylu.

CH> O CHi O O O (O CH-C O CH CHO CH; C O CHi-Cj*

Jednostki: laktydylowe glikolidylowe

W osnowie rozproszone są równomiernie cząstki propolisu w ilości 5% wagowych. Grubość włókniny wynosi 350 pm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych 1000 nm.

Przykład 2

W celu otrzymania włókniny opatrunkowej opisanej w przykładzie 1, 2,55 g poli(D,L-laktyd-coglikolidu), o zawartości jednostek laktydylowych 83% molowych i glikolidylowych 17% molowych, rozpuszczono w 25 ml 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu 6% wagowych, a następnie dodano 0,13 g propolisu i mieszano na mieszadle magnetycznym w temperaturze pokojowej przez 24 godziny, aż do jego całkowitego rozpuszczenia. Otrzymany roztwór wprowadzono do dozownika z pompą zakończonego dyszą, umieszczonego na ruchomym ramieniu i poruszającego się wzdłuż cylindrycznego kolektora. Odległość dyszy od kolektora wynosiła 15 cm, a napięcie przyłożone do dyszy 21 kV. Walec o średnicy 27 mm stanowiący kolektor obracał się z prędkością 800 obr/min i był podłączony do zasilacza o potencjale ujemnym wynoszącym -6 kV. Włókna kompozytowe o średniej średnicy 1000 nm wyciągano przy prędkości podawania roztworu 1,5 ml/h i układano je w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora, aż do uzyskania włókniny o grubości 350 pm. Objętość całkowita użytego roztworu wyniosła 22 ml. Włókninę suszono w suszarce próżniowej pod ciśnieniem 10 mbar w temperaturze 25°C przez okres 10 dni i następnie sterylizowano strumieniem elektronów, dawką wynoszącą 10 kGy.

Otrzymaną włókninę opatrunkową poddano badaniom uwalniana propolisu w warunkach in vitro w temperaturze 37°C w buforze PBS (ang. phosphate-buffered salinę) o pH 7,4. Za pomocą wysokosprawnej chromatografii cieczowej dokonano pomiarów dobowych dawek uwolnionego propolisu do buforu i zobrazowano na wykresie (fig. 1).

PL 239 827 B1

P r z y k ł a d 3

Włóknina opatrunkowa składa się z przypadkowo ułożonych włókien kompozytowych, których osnowę stanowi 91% wagowych alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, poli(D,L-laktyd-co-glikolidu) zawierającego 83% molowe laktydylu i 17% molowych glikolidylu. W osnowie rozproszone są równomiernie cząstki propolisu w ilości 9% wagowych. Grubość włókniny wynosi 330 μm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych 1000 nm.

P r z y k ł a d 4

W celu otrzymania włókniny opatrunkowej opisanej w przykładzie 3, 2,55 g poli(D,L-laktyd-co glikolidu), o zawartości jednostek laktydylowych 83% molowych i glikolidylowych 17% molowych, rozpuszczono w 25 ml 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu 6% wagowych, a następnie dodano 0,26 g propolisu i mieszano na mieszadle magnetycznym w temperaturze pokojowej przez 24 godziny, aż do jego całkowitego rozpuszczenia. Otrzymany roztwór wprowadzono do dozownika z pompą zakończonego dyszą, umieszczonego na ruchomym ramieniu i poruszającego się wzdłuż cylindrycznego kolektora. Odległość dyszy od kolektora wynosiła 15 cm, a napięcie przyłożone do dyszy 21 kV. Walec o średnicy 27 mm stanowiący kolektor obracał się z prędkością 800 obr/min i był podłączony do zasilacza o potencjale ujemnym wynoszącym -6 kV. Włókna kompozytowe o średniej średnicy 1000 nm wyciągano przy prędkości podawania roztworu 1,5 ml/h i układano je w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora przez 14,5 h, aż do uzyskania włókniny o grubości 330 μm. Objętość całkowita użytego roztworu wyniosła 22 ml. Włókninę suszono w suszarce próżniowej pod ciśnieniem 10 mbar w temperaturze 25°C przez okres 10 dni i następnie sterylizowano strumieniem elektronów, dawką wynoszącą 10 kGy.

Otrzymaną włókninę opatrunkową poddano badaniom uwalniana propolisu w warunkach in vitro w temperaturze 37°C w buforze PBS (ang. phosphate-buffered saline) o pH 7,4. Za pomocą wysokosprawnej chromatografii cieczowej dokonano pomiarów dobowych dawek uwolnionego propolisu do buforu i zobrazowano na wykresie (fig. 2).

P r z y k ł a d 5

Włóknina opatrunkowa składa się z przypadkowo ułożonych włókien kompozytowych, których osnowę stanowi 83% wagowych alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, poli(D,L-laktyd-co-glikolidu) zawierającego 70% molowe laktydylu i 30% molowych glikolidylu. W osnowie rozproszone są równomiernie cząstki propolisu w ilości 17% wagowych. Grubość włókniny wynosi 300 μm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych 1000 nm.

P r z y k ł a d 6

W celu otrzymania włókniny opatrunkowej opisanej w przykładzie 5, 5,1 g poli(D,L-laktyd-co-glikolidu), o zawartości jednostek laktydylowych 70% molowych i glikolidylowych 30% molowych, rozpuszczono w 50 ml 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu 6% wagowych, a następnie dodano 1,02 g propolisu i mieszano na mieszadle magnetycznym w temperaturze pokojowej przez 24 godziny, aż do jego całkowitego rozpuszczenia. Otrzymany roztwór wprowadzono do dozownika z pompą zakończonego dyszą, umieszczonego na ruchomym ramieniu i poruszającego się wzdłuż cylindrycznego kolektora. Odległość dyszy od kolektora wynosiła 16 cm, a napięcie przyłożone do dyszy 22 kV. Walec o średnicy 27 mm stanowiący kolektor obracał się z prędkością 800 obr/min i był podłączony do zasilacza o potencjale ujemnym wynoszącym -7 kV. Włókna kompozytowe o średniej średnicy 1000 nm wyciągano przy prędkości podawania roztworu 2 ml/h i układano je w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora przez 15 h, aż do uzyskania włókniny o grubości 400 μm. Objętość całkowita użytego roztworu wyniosła 30 ml. Włókninę suszono w suszarce próżniowej pod ciśnieniem 10 mbar w temperaturze 25°C przez okres 10 dni i następnie sterylizowano strumieniem elektronów, dawką wynoszącą 10 kGy.

P r z y k ł a d 7

Włóknina opatrunkowa składa się z przypadkowo ułożonych włókien kompozytowych, których osnowę stanowi 87% wagowych alifatycznego terpolimeru biodegradowalnego, poli(L-laktyd-co-glikolidu-co-węglan trimetylenu) o wzorze strukturalnym przedstawionym poniżej, zawierającego 55% molowych laktydylu, 20% molowych glikolidylu i 25% molowych węglanu trimetylenu.

PL 239 827 BI

CHs O CHj O O O O (O—CH—C — O — CH—C>(O —CHj—C —O —CHz—C)4O —CH2—CH₂—CH₂ —O —C-l jednostki: laktydylowe glikolidylowe trimetylenowęglanowe

W osnowie rozproszone są równomiernie cząstki propolisu w ilości 13% wagowych. Grubość włókniny wynosi 350 pm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych 1000 nm.

Przykład 8

W celu otrzymania włókniny opatrunkowej opisanej w przykładzie 7, 4 g poii(L-laktyd-co-glikoliduco-węglan trimetylenu) zawierającego 55% molowych laktydylu, 20% molowych glikolidylu i 25% molowych węglanu trimetylenu, rozpuszczono w 40 ml 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu 6% wagowych, a następnie dodano 0,6 g propolisu i mieszano na mieszadle magnetycznym w temperaturze pokojowej przez 24 godziny, aż do jego całkowitego rozpuszczenia. Otrzymany roztwór wprowadzono do dozownika z pompą zakończonego dyszą, umieszczonego na ruchomym ramieniu i poruszającego się wzdłuż cylindrycznego kolektora. Odległość dyszy od kolektora wynosiła 17 cm, a napięcie przyłożone do dyszy 25 kV. Walec o średnicy 27 mm stanowiący kolektor obracał się z prędkością 800 obr/min i był podłączony do zasilacza o potencjale ujemnym wynoszącym -5 kV. Włókna kompozytowe o średniej średnicy 1000 nm wyciągano przy prędkości podawania roztworu 2,5 ml/h i układano je w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora przez 14 h, aż do uzyskania włókniny o grubości 370 pm. Objętość całkowita użytego roztworu wyniosła 35 ml. Włókninę suszono w suszarce próżniowej pod ciśnieniem 10 mbar w temperaturze 25°C przez okres 10 dni i następnie sterylizowano strumieniem elektronów, dawką wynoszącą 10 kGy.

Przykład 9

Włóknina opatrunkowa składa się z przypadkowo ułożonych włókien kompozytowych, których osnowę stanowi 85% wagowych alifatycznego terpolimeru biodegradowalnego, poli(L-laktyd-co-glikolidu-co-s-kaprolaktonu) o wzorze strukturalnym przedstawionym poniżej, zawierającego 70% molowe laktydylu, 13% molowych glikolidylu i 17% molowych ε-kaproilu.

CH? O CH- O O O O (O-CH-C-O-CH-CHO CH2-C-O-CH2-CHO CH2-CHj CH2-CH2 -ch₂ Cl n m 1’ jednostki: laktydylowe glikolidylowe ε-kaproilowe

W osnowie rozproszone są równomiernie cząstki propolisu w ilości 15% wagowych. Grubość włókniny wynosi 300 pm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych 1000 nm.

Przykład 10

W celu otrzymania włókniny opatrunkowej opisanej w przykładzie 9, 75 g poli(L-laktyd-co-glikolidu-co-c-kaprolaktonu) zawierającego 70% molowych laktydylu, 13% molowych glikolidylu i 17% molowych ε-kaproilu, rozpuszczono w 50 ml 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu 8,5% wagowych, a następnie dodano 1,02 g propolisu i mieszano na mieszadle magnetycznym w temperaturze pokojowej przez 24 godziny, aż do jego całkowitego rozpuszczenia. Otrzymany roztwór wprowadzono do dozownika z pompą zakończonego dyszą, umieszczonego na ruchomym ramieniu i poruszającego się wzdłuż cylindrycznego kolektora. Odległość dyszy od kolektora wynosiła 17 cm, a napięcie przyłożone do dyszy 29 kV. Walec o średnicy 27 mm stanowiący kolektor obracał się z prędkością 800 obr/min i był podłączony do zasilacza o potencjale ujemnym wynoszącym -10 kV. Włókna kompozytowe o średniej średnicy 1000 nm wyciągano przy prędkości podawania roztworu 2,5 ml/h i układano je w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora przez 16 h, aż do uzyskania włókniny o grubości 360 pm. Objętość całkowita użytego roztworu wyniosła 40 ml. Włókninę suszono w suszarce próżniowej pod ciśnieniem 10 mbar w temperaturze 25°C przez okres 10 dni i następnie sterylizowano strumieniem elektronów, dawką wynoszącą 10 kGy.

Przykład 11

Włóknina opatrunkowa składa się z przypadkowo ułożonych włókien kompozytowych, których osnowę stanowi 87% wagowych alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, poli(L-laktyd-co-c-kaprolakton) zawierającego 50% molowych laktydylu, 50% molowych ε-kaproilu. W osnowie rozproszone

PL 239 827 B1 są równomiernie cząstki propolisu w ilości 13% wagowych. Grubość włókniny wynosi 400 μm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych 1000 nm.

P r z y k ł a d 12

W celu otrzymania włókniny opatrunkowej opisanej w przykładzie 11, 10 g poli(L-laktyd-co-ε-kaprolakton) zawierającego 50% molowych laktydylu, 50% molowych ε-kaproilu, rozpuszczono w 56 ml 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu 10% wagowych, a następnie dodano 1,5 g propolisu i mieszano na mieszadle magnetycznym w temperaturze pokojowej przez 24 godziny, aż do jego całkowitego rozpuszczenia. Otrzymany roztwór wprowadzono do dozownika z pompą zakończonego dyszą, umieszczonego na ruchomym ramieniu i poruszającego się wzdłuż cylindrycznego kolektora. Odległość dyszy od kolektora wynosiła 17 cm, a napięcie przyłożone do dyszy 25 kV. Walec o średnicy 27 mm stanowiący kolektor obracał się z prędkością 800 obr/min i był podłączony do zasilacza o potencjale ujemnym wynoszącym -5 kV. Włókna kompozytowe o średniej średnicy 1000 nm wyciągano przy prędkości podawania roztworu 2,5 ml/h i układano je w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora przez 16 h, aż do uzyskania włókniny o grubości 400 μm. Objętość całkowita użytego roztworu wyniosła 40 ml. Włókninę suszono w suszarce próżniowej pod ciśnieniem 10 mbar w temperaturze 25°C przez okres 10 dni i następnie sterylizowano strumieniem elektronów, dawką wynoszącą 10 kGy.

P r z y k ł a d 13

Włóknina opatrunkowa składa się z przypadkowo ułożonych włókien kompozytowych, których osnowę stanowi 80% wagowych alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, poli(glikolid-co-ε-kaprolakton) zawierającego 20% molowych glikolidylu, 80% molowych ε-kaproilu. W osnowie rozproszone są równomiernie cząstki propolisu w ilości 20% wagowych. Grubość włókniny wynosi 340 μm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych 1000 nm.

P r z y k ł a d 14

W celu otrzymania włókniny opatrunkowej opisanej w przykładzie 13, 8 g poli(glikolid-co-ε-kaprolakton) zawierającego 20% molowych glikolidylu, 80% molowych ε-kaproilu, rozpuszczono w 37 ml 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu 12% wagowych, a następnie dodano 2 g propolisu i mieszano na mieszadle magnetycznym w temperaturze pokojowej przez 24 godziny, aż do jego całkowitego rozpuszczenia. Otrzymany roztwór wprowadzono do dozownika z pompą zakończonego dyszą, umieszczonego na ruchomym ramieniu i poruszającego się wzdłuż cylindrycznego kolektora. Odległość dyszy od kolektora wynosiła 17 cm, a napięcie przyłożone do dyszy 25 kV. Walec o średnicy 27 mm stanowiący kolektor obracał się z prędkością 800 obr/min i był podłączony do zasilacza o potencjale ujemnym wynoszącym -5 kV. Włókna kompozytowe o średniej średnicy 1000 nm wyciągano przy prędkości podawania roztworu 2 ml/h i układano je w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora przez 15 h, aż do uzyskania włókniny o grubości 340 μm. Objętość całkowita użytego roztworu wyniosła 30 ml. Włókninę suszono w suszarce próżniowej pod ciśnieniem 10 mbar w temperaturze 25°C przez okres 10 dni i następnie sterylizowano strumieniem elektronów, dawką wynoszącą 10 kGy.

P r z y k ł a d 15

Włóknina opatrunkowa składa się z przypadkowo ułożonych włókien kompozytowych, których osnowę stanowi 50% wagowych alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, poli(laktyd-co-węglan trimetylenu), o zawartości jednostek laktydylowych 55% molowych, węglanowych 45% molowych. W osnowie rozproszone są równomiernie cząstki propolisu w ilości 50% wagowych. Grubość włókniny wynosi 300 μm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych 1000 nm.

P r z y k ł a d 16

W celu otrzymania włókniny opatrunkowej opisanej w przykładzie 15, 7 g poli(laktyd-co -węglan trimetylenu), o zawartości jednostek laktydylowych 55% molowych, węglanowych 45% molowych, rozpuszczono w 35 ml 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu 11% wagowych, a następnie dodano 7 g propolisu i mieszano na mieszadle magnetycznym w temperaturze pokojowej przez 24 godziny, aż do jego całkowitego rozpuszczenia. Otrzymany roztwór wprowadzono do dozownika z pompą zakończonego dyszą, umieszczonego na ruchomym ramieniu

Claims

PL 239 827 B1 i poruszającego się wzdłuż cylindrycznego kolektora. Odległość dyszy od kolektora wynosiła 17 cm, a napięcie przyłożone do dyszy 25 kV. Walec o średnicy 27 mm stanowiący kolektor obracał się z prędkością 800 obr/min i był podłączony do zasilacza o potencjale ujemnym wynoszącym -5 kV. Włókna kompozytowe o średniej średnicy 1000 nm wyciągano przy prędkości podawania roztworu 2 ml/h i układano je w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora przez 14 h, aż do uzyskania włókniny o grubości 300 μm. Objętość całkowita użytego roztworu wyniosła 28 ml. Włókninę suszono w suszarce próżniowej pod ciśnieniem 10 mbar w temperaturze 25°C przez okres 10 dni i następnie sterylizowano strumieniem elektronów, dawką wynoszącą 10 kGy. P r z y k ł a d 17 Włóknina opatrunkowa składa się z przypadkowo ułożonych włókien kompozytowych, których osnowę stanowi 90% wagowych alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, poli(glikolid- co -węglan trimetylenu), o zawartości jednostek glikolidylowych 5% molowych i węglanowych 95% molowych. W osnowie rozproszone są równomiernie cząstki propolisu w ilości 10% wagowych. Grubość włókniny wynosi 320 μm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych 1000 nm. P r z y k ł a d 18 W celu otrzymania włókniny opatrunkowej opisanej w przykładzie 17, 5 g poli(glikolid-co-węglan trimetylenu), o zawartości jednostek glikolidylowych 5% molowych i węglanowych 95% molowych, węglanowych 45% molowych, rozpuszczono w 36 ml 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu 8% wagowych, a następnie dodano 0,26 g propolisu i mieszano na mieszadle magnetycznym w temperaturze pokojowej przez 24 godziny, aż do jego całkowitego rozpuszczenia. Otrzymany roztwór wprowadzono do dozownika z pompą zakończonego dyszą, umieszczonego na ruchomym ramieniu i poruszającego się wzdłuż cylindrycznego kolektora. Odległość dyszy od kolektora wynosiła 17 cm, a napięcie przyłożone do dyszy 25 kV. Walec o średnicy 27 mm stanowiący kolektor obracał się z prędkością 800 obr/min i był podłączony do zasilacza o potencjale ujemnym wynoszącym -5 kV. Włókna kompozytowe o średniej średnicy 1000 nm wyciągano przy prędkości podawania roztworu 2,5 ml/h i układano je w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora przez 12 h, aż do uzyskania włókniny o grubości 300 μm. Objętość całkowita użytego roztworu wyniosła 30 ml. Włókninę suszono w suszarce próżniowej pod ciśnieniem 10 mbar w temperaturze 25°C przez okres 10 dni i następnie sterylizowano strumieniem elektronów, dawką wynoszącą 10 kGy. Zastrzeżenia patentowe

1. Włóknina opatrunkowa złożona z przypadkowo ułożonych włókien z polimeru biodegradowalnego, zawierająca propolis, znamienna tym, że włókna są w postaci kompozytu o osnowie z alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, stanowiącego 25 do 99% wagowych kompozytu i wybranego z grupy obejmującej:

(a) poli(laktyd-co-glikolid) o zawartości laktydylu od 50 do 95% molowych i glikolidylu od

2. Włóknina według zastrz. 1, znamienna tym, że propolis jest rozproszony w osnowie z polimeru biodegradowalnego w ilości od 5 do 20% wagowych.

3. Włóknina według zastrz. 1, znamienna tym, że grubość włókniny wynosi od 200 do 500 μm.

4. Włóknina według zastrz. 1, znamienna tym, że średnia średnica włókien kompozytowych tworzących nanowłókninę wynosi od 500 do 1000 nm.

5. Sposób wytwarzania włókniny opatrunkowej, złożonej z przypadkowo ułożonych włókien z polimeru biodegradowalnego, zawierającej propolis, metodą elektroprzędzenia, polegający na wyciąganiu w polu elektrycznym włókien z roztworu polimeru umieszczonego w dozowniku z pompą infuzujną, zakończonego dyszą i następnie układaniu ich w sposób przypadkowy na powierzchni kolektora odbierającego włókna, znamienny tym, że włókna są w postaci kompozytu o osnowie z alifatycznego kopolimeru biodegradowalnego, który stanowi 25 do 99% wagowych kompozytu i jest wybrany z grupy obejmującej:

(a) poli(laktyd-co-glikolid) o zawartości laktydylu od 50 do 95% molowych i glikolidylu od 5 do 50% molowych, (b) poli(laktyd-co-ε-kaprolakton) o zawartości laktydylu od 5 do 95% molowych, ε-kaproilu od 5 do 95% molowych, (c) poli(glikolid- co -ε-kaprolakton) o zawartości glikolidylu od 10 do 50% molowych, ε-kapro- ilu od 50 do 90% molowych, (d) poli(laktyd-co-glikolid-co-ε-kaprolakton) o zawartości laktydylu od 15 do 85% molowych, glikolidylu od 5 do 50% molowych, ε-kaproilu od 5 do 30% molowych, (e) poli(laktyd-co -węglan trimetylenu) o zawartości laktydylu od 5 do 95% molowych, węglanu trimetylenu od 5 do 95% molowych, (f) poli(glikolid- co -węglan trimetylenu) o zawartości glikolidylu od 5 do 30% molowych, wę- glanu trimetylenu od 70 do 95% molowych, (g) poli(laktyd-co-glikolid-co -węglan trimetylenu) o zawartości laktydylu od 15 do 85% mo- lowych, glikolidylu od 5 do 50% molowych, węglanu trimetylenu od 5 do 50% molowych, przy czym alifatyczny kopolimer biodegradowalny rozpuszcza się w alkoholu fluorowanym, korzystnie 1,1,1,3,3,3-heksafluoro-2-propanolu, w temperaturze pokojowej, uzyskując roztwór o stężeniu od 1 do 20% wagowych, a następnie dodaje propolis w ilości od 1 do 75% wagowych i miesza przez okres do 24 godzin, aż do jego całkowitego rozpuszczenia, po czym wprowadza się otrzymany roztwór bazowy do dozownika z pompą infuzyjną zakończonego dyszą przędzalniczą, umieszczonego na ruchomym ramieniu i poruszającego się wzdłuż kolektora, korzystnie cylindrycznego i obracającego się, a odległość dyszy od kolektora wynosi od 5 cm do 30 cm, zaś różnica potencjałów pomiędzy dyszą, a kolektorem wynosi od 5 do 50 kV i następnie wyciąga się włókna kompozytowe o średniej średnicy od 250 do 5000 nm, przy prędkości podawania roztworu bazowego od 0,1 do 15 ml/h, korzystnie od 1 do 2,5 ml/h, nawija je na powierzchni kolektora, aż do uzyskania włókniny o grubości w zakresie od 20 do 2000 μm, a po zakończeniu procesu elektroprzędzenia włókninę poddaje się suszeniu w suszarce próżniowej przez okres do 10 dni i następnie sterylizacji strumieniem elektronów lub promieniowaniem gamma.

5 do 50% molowych, (b) poli(laktyd-co-ε-kaprolakton) o zawartości laktydylu od 5 do 95% molowych, ε-kaproilu od 5 do 95% molowych, (c) poli(glikolid- co-ε-kaprolakton) o zawartości glikolidylu od 10 do 50% molowych, ε-kapro- ilu od 50 do 90% molowych, (d) poli(laktyd-co-glikolid-co-ε-kaprolakton) o zawartości laktydylu od 15 do 85% molowych, glikolidylu od 5 do 50% molowych, ε-kaproilu od 5 do 30% molowych, (e) poli(laktyd-co -węglan trimetylenu) o zawartości laktydylu od 5 do 95% molowych, wę- glanu trimetylenu od 5 do 95% molowych, (f) poli(glikolid- co -węglan trimetylenu) o zawartości glikolidylu od 5 do 30% molowych, wę- glanu trimetylenu od 70 do 95% molowych, (g) poli(laktyd-co-glikolid-co -węglan trimetylenu) o zawartości laktydylu od 15 do 85% mo- lowych, glikolidylu od 5 do 50% molowych, węglanu trimetylenu od 5 do 50% molowych, natomiast cząstki propolisu są równomiernie rozproszone w osnowie z kopolimeru biodegradowalnego w ilości od 1 do 75% wagowych, przy czym grubość włókniny jest w zakresie od

PL 239 827 B1

20 do 2000 μm, a średnia średnica tworzących ją włókien kompozytowych wynosi od 250 do 5000 nm.

6. Sposób według zastrz. 5, znamienny tym, że propolis dodaje się w ilości od 5 do 20% wagowych.

7. Sposób według zastrz. 5, znamienny tym, że wyciąga włókna kompozytowe o średniej średnicy od 500 do 1000 nm.

8. Sposób według zastrz. 5, znamienny tym, że włókna układa się do uzyskania włókniny o grubości w zakresie od 200 do 500 μm.

9. Sposób według zastrz. 5, znamienny tym, że przygotowuje się roztwór kopolimeru biodegradowalnego o stężeniu od 6 do 10% wagowych.