PL236744B1

PL236744B1 - Urządzenie pomiarowe i sposób rejestracji położenia zębów

Info

Publication number: PL236744B1
Application number: PL425224A
Authority: PL
Inventors: Błażej SZCZERBANIEWICZ; Adam STACHURA
Original assignee: Szczerbaniewicz Joanna Przychodnia Stomatologiczna Kodent
Priority date: 2018-04-13
Filing date: 2018-04-13
Publication date: 2021-02-08
Also published as: WO2019199191A1; PL425224A3

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem patentu jest urządzenie pomiarowe i sposób rejestracji położenia zębów, oraz sposób zdefiniowania pracy żuchwy, oraz metody zapewnienia powtarzalności wyniku pomiarów przeprowadzonych dzięki urządzeniu.

Znane z polskiego zgłoszenia patentu o nr P.420625 jest urządzenie pomiarowe i sposób rejestracji położenia zębów, którego istotą jest sposób montażu urządzeń pomiarowych na głowie pacjenta i rejestracji anatomicznych punktów referencyjnych głowy, budowy szczęk oraz określanie położenia poszczególnych zębów w przestrzeni przy wykorzystaniu urządzeń pomiarowych, markerów, kamer, itp. rozlokowanych wzdłuż umownej osi symetrii twarzy pacjenta. Za pośrednictwem przedmiotowego rozwiązania otrzymujemy dane dot. wyglądu i wzajemnego położenia elementów, np. zębów w przestrzeni.

Znany jest sposób wizualizacji ruchów człowieka, tzw. Motion Capture przy wykorzystaniu kamery, lub zestawu kamer i markerów, gdzie na powierzchnię ciała, w określonych punktach antropometrycznych naklejane są znaczniki/markery w postaci figur przestrzennych, naklejek z nadrukowanym wzorem, diod, lub innych, których ruch jest rejestrowany przez kamery. Rekonstrukcja ruchu za pomocą pozyskanych przez kamerę danych z markerów odbywa się poprzez rekonstrukcję w procesie cyfrowym na ekranie komputera modelu pacjenta i informacji o ruchu markerów. Za pomocą przedmiotowej metody pozyskujemy informacje dot. budowy szkieletu i zakresu ruchów, w których stawy stanowią punkty przegubowe, stanowiące punkty obrotu, a kość/szkielet, stanowi nieruchomy punkt referencyjny w stosunku do którego odwzorowane są ruchy badanego obiektu za pomocą minimalizacji odległości pomiędzy markerami, a markerem wyznaczającym punkt referencyjny, dzięki czemu możliwym jest zrekonstruowanie ruchu. Wykorzystanie Motion Capture znajduje zastosowanie w medycynie, gdzie jest szeroko wykorzystywana w fizjoterapii. Przedmiotowa metoda znajduje jednak zastosowanie w rekonstrukcji położenia i ruchu większych elementów, np. w wyznaczaniu parametrów drgania kończyn, oraz faz ruchu części ciała najbardziej zagrożonych upadkiem.

Celem patentu jest przedstawienie urządzenia i sposobu rejestracji pracy ruchu żuchwy w przestrzeni, przy wykorzystaniu technologii Motion Capture przy wykorzystaniu punktów referencyjnych, oraz procesu pozyskiwania informacji wykorzystywanych m.in. do opracowania protez dentystycznych.

Cechą istotną rozwiązania według wynalazku jest to, iż urządzenie pomiarowe do ustalania stałych punktów referencyjnych, składające się z urządzeń pomiarowych (4a i 4b) umieszczanych zamiennie na obręczy (1) wyposażonej w uchwyt referencyjny (3) i łyżki paraokluzyjnej stanowiącej obejmę (5) zębów górnych posiada dodatkową obejmę (51) zębów dolnych alokowaną na zębach dolnych korzystnie za pomocą masy wyciskowej (15), gdzie zarówno obejma (5) zębów górnych jak i obejma (51) zębów dolnych zawierają w swych zewnętrznych obudowach urządzenia pomiarowe (4a i 4b), oraz markery (18), korzystnie w postaci diody LED, figury przestrzennej, lub naklejki.

Cechą istotną rozwiązania według wynalazku jest to, iż urządzenie posiada dodatkowe wtyczki douszne (20) z zewnętrznymi markerami (18).

Cechą istotną rozwiązania według wynalazku jest to, iż obejma (5) zębów górnych, oraz obejma (51) zębów dolnych posiadają dystans (22), korzystnie w postaci zgrubienia w postaci klina przyległy do przestrzeni pomiędzy siekaczami przednimi zębów górnych i dolnych znajdujące się w stałej odległości od umieszczonych w zewnętrznych obudowach markerów (18)/urządzeń pomiarowych (4a) (4b), dzięki czemu możliwym jest precyzyjne ustalenie punktów referencyjnych w stałej odległości od zębów pacjenta.

Cechą istotną rozwiązania według wynalazku jest to, iż markery (18), umieszczone na obejmie (5) zębów górnych i obejmie (51) zębów dolnych, oraz na wtyczkach dousznych (20) znajdujących się w otworach słuchowych pacjenta (11) są trackowane przez kamery (układ kamer) (19) umieszczone wokół twarzy pacjenta (11) wyznaczając zarówno wzajemne położenie obejmy (5) zębów górnych i obejmy (51) zębów dolnych względem siebie, czy obejm (5) (51) względem umownej osi zawiasowej ssż przechodzącej przez otwory słuchowe zewnętrzne. Powyższe w konsekwencji pozwala na dokładne odwzorowanie indywidualnych punktów referencyjnych na twarzy pacjenta w procesie rekonstrukcji cyfrowej, dzięki czemu uzyskujemy dokładniejszy odczyt wzajemnego położenia szczęki i żuchwy, oraz podczas wykonywania ruchów przez żuchwę pacjenta.

Cechą istotną rozwiązania według wynalazku jest również to, iż kamera (układ kamer) (19) umieszczone wokół twarzy pacjenta (11) rejestrują całą powierzchnię twarzy z uwzględnieniem położenia wszystkich urządzeń pomiarowych (4a, 4b) i markerów (18), sczytując informacje o położeniu i ruchu markerów (18) umieszczonych na indywidualnych punktach referencyjnych pacjenta, dzięki czemu

PL 236 744 B1 w procesie cyfrowym na ekranie komputera odbywa się rekonstrukcja położenia modeli szczęk górnej i dolnej modelu pacjenta (11) względem siebie i względem umownej osi zawiasowej na podstawie informacji o położeniu i ruchu markerów (18), oraz z umownej osi zawiasowej wyznaczonej na podstawie połączenia liniowego (osi) łączącego markery (18) umieszczone we wtyczkach dousznych (20) korzystnie sztywnego wokół której to osi odbywa się ruch. Uwzględniając wykorzystanie informacji pozyskanych w procesie wyznaczania punktów referencyjnych jesteśmy w stanie zrekonstruować pozycję i relację kątową między szczęką i żuchwą z wyszczególnieniem położenia kątowego poszczególnych zębów, w tym ich odniesienia do umownej osi zawiasowej stawu skroniowo-żuchwowego. Tak więc dzięki opisanej metodzie możliwym jest również przedstawienie wizualizacji wzajemnej pracy szczęki górnej i żuchwy, co umożliwia szybkie i precyzyjne pozyskanie informacji i wykorzystanie ich np. w protetyce.

Cechą istotną rozwiązania według wynalazku jest to, iż pierwszy pomiar referencyjny przeprowadzany jest w trzech etapach, gdzie w pierwszym etapie wykonywane jest zdjęcie twarzy pacjenta (11) co najmniej z przodu i z boku, lub wg sekwencji zdjęć zgodnej z FGTP za pomocą kamery (układu kamer) (19) w której polu widzenia są umieszczone urządzenie pomiarowe (4a, 4b) na obręczy (1) i obejmach (5 i 51) zębów górnych i dolnych, wyposażonych korzystnie w markery (18), oraz markery (18) na wtyczkach dousznych (20), przy czym korzystnie aby markery (18) znajdowały się w określonej wcześniej odległości od anatomicznych punktów pacjenta, przy czym korzystnym jest, aby odległość markerów (18) na obejmie (5) zębów górnych, oraz obejmie (51) zębów dolnych ustalić za pomocą dystansów (22) przyległych do przestrzeni pomiędzy siekaczami przednimi zębów górnych/dolnych, przy czym korzystnym jest aby pozycja obejmy (5) zębów górnych, oraz obejmy (51) zębów dolnych została utrwalona za pomocą masy wyciskowej (15), dzięki czemu markery (18) umieszczone na wtyczkach dousznych (20) wyznaczają anatomiczne punkty referencyjne twarzy pacjenta, co pozwala na wyznaczenie umownej osi zawiasowej ssż i wykonywany jest pomiar ustawienia kątowego przy wykorzystaniu urządzeń rejestrujących i rejestrowanych (4a i 4b) umieszczonych na obręczy (1) i obejmie (5) zębów górnych względem linii referencyjnych twarzy pacjenta i osi zawiasowej ssż, z kolei w drugim etapie dokonuje się pomiaru położenia zębów szczęki górnej i dolnej w zagryzieniu (np. zgryzie nawykowym) czyli pomiaru wzajemnego położenia - pozycji kątowej przy wykorzystaniu urządzeń pomiarowych (4a, 4b) obejmy (5) zębów górnych i obejmy (51) zębów dolnych, natomiast etap 3 z uwzględnieniem wcześniej ustalonej stałej odległości markerów polega na rejestracji kamerą wzorca ruchowego przesuwającego się markera (18) na obejmie (51) zębów dolnych względem markera (18) umieszczonego na obejmie (5) zębów górnych, natomiast korzystnym jest, aby wzorzec tego ruchu był skorelowany i zapisany względem umownej osi zawiasowej wyznaczonej poprzez markery (18) na wtyczkach dousznych (20) umieszczonych w obu otworach słuchowych zewnętrznych pacjenta (11). Istotną zaletą jest to, iż dzięki markerom (18) na obejmach (5 i 51) przy użyciu dystansów (22), pozwalają one na skorelowanie modeli 3D ze zdjęciami 2D wykonanymi w pierwszym etapie.

Cechą istotną rozwiązania według wynalazku jest to, iż w drugim pomiarze referencyjnym wykonywanym u pacjenta (11) w warunkach klinicznych w sposób zgodny z pomiarem pierwszym, do obejmy (5) zębów górnych, i/lub obejmy (51) zębów dolnych dopasowane są prace protetyczne wykonane wcześniej w laboratorium protetycznym w oparciu o informacje z pomiaru pierwszego, korzystnie połączone na sztywno np. za pomocą indeksów pozycjonujących w celu lepszej weryfikacji pomiaru w celu zapewnienia powtarzalności i spasowania prac laboratoryjnych w warunkach klinicznych z określeniem wartości liczbowych.

Zaletą przedmiotowego rozwiązania jest uzyskanie dodatkowych informacji dot. wzajemnej pracy szczęki i żuchwy, poprzez rejestrację kamerą wzorca ruchowego przesuwającego się markera (18) na obejmie (51) zębów dolnych względem markera (18) umieszczonego na obejmie (5) zębów górnych, również w odniesieniu do tzw. umownej osi zawiasowej wyznaczonej przez anatomiczne punkty orientacyjne czyli otwory słuchowe zewnętrzne, oraz wzajemne położenia poszczególnych zębów podczas ruchu, w odniesieniu do umownej osi zawiasowej co umożliwia przygotowanie dokładniejszego modelu, oraz prac protetycznych uwzględniających i korzystnie mierzących położenie poszczególnych zębów względem tych prac w zwarciu, oraz podczas ruchu.

Kolejną zaletą rozwiązania według patentu jest pozyskanie sprawdzalnego i powtarzalnego wyniku pomiaru.

Kolejną zaletą rozwiązania jest również możliwość analizy twarzy pacjenta w celu wyznaczenia umownych punktów estetycznych jako punktów referencyjnych, dla przeprowadzenia dalszych pomiarów.

PL 236 744 B1

Kolejną zaletą jest możliwość, przy wykorzystaniu zdjęć z kamer/aparatów fotograficznych z pomiarem odległości, określenia pozycji markerów (18) w zwarciu, lub podczas ruchu.

Przedmiot wynalazku przedstawiono w przykładzie wykonania, oraz zobrazowano na załączonych ilustracjach fig. 1, oraz fig. 2.

Na fig. 1 w przykładzie wykonania przedstawiono model pacjenta (11) z umieszczonymi na nim, obejmami (5, 5¹) zębów górnych i dolnych z urządzeniami pomiarowymi (4a i 4b) i markerami (18), oraz markerami (18) umieszczonymi za pomocą wtyczek dousznych (20) w otworach słuchowych pacjenta (11). Całość modelu pacjenta (11) wraz z wszystkimi urządzeniami pomiarowymi (4a, 4b), oraz obejmami (5, 5¹) i markerami (18) jest rejestrowana za pomocą kamery zewnętrznej (19), z której obraz w postaci modelu cyfrowego jest analizowany przez komputer.

Na fig. 2 w przykładzie wykonania przedstawiono model szczęki i żuchwy pacjenta (11) z umieszczonymi na nich za pomocą masy wyciskowej (15) obejmami (5 i 5¹) zębów górnych i dolnych z urządzeniami pomiarowymi (4a, 4b), oraz markerami (18), przy czym obejmy (5 i 5¹) zębów górnych i dolnych wyposażone są w dystanse (22) przyległe do przestrzeni pomiędzy siekaczami przednimi zębów górnych i dolnych, (linii między siecznej).

Ponadto, dla lepszego zrozumienia wartości pozyskanych za pomocą rozwiązania, przedstawiono również dwa warianty wykorzystania pozyskanych informacji w procesie wykonania dowolnych prac protetycznych:

Gabinet - wizyta 1

Skan zębów górnych i dolnych pacjenta w sposób standardowy. Następnie lekarz zakłada na zęby górne i dolne odpowiednio przygotowane (eustomizowane/indywidualnie wykonane) obejmy odpowiednio górną i dolną - wyposażone w inklinometry. Z kolei przed ich założeniem na zęby obejmy pokrywa się materiałem do rejestracji ich położenia na zębach co pozwala na jednoznaczne położenie (spozycjonowanie) obejm na zębach (powierzchniach licowych zębów) i zakłada obejmy, z przytwierdzonymi inklinometrami, z tym materiałem na zęby.

1. Nałożony na obejmy materiał wyciskowy ulega związaniu. Następnie lekarz wyciąga obejmy i obrabia je z materiału wyciskowego tak, aby po powtórnym włożeniu do jamy ustnej nie kolidowały między sobą w ustach pacjenta tzn. nie zmieniały położenia na zębach pacjenta.

2. Z kolei zakłada się opaskę z uchwytem czołowym (znacznikiem) i wykonuje się zdjęcia referencyjne z wykorzystaniem ogólnodostępnych aparatów fotograficznych korzystnie wbudowanych w smartfony co najmniej po jednym z przodu i z każdego z boków. Dzięki znacznikowi jest możliwe wyznaczenie linii orientacyjnych twarzy (estetycznych) oraz wypozycjonowanie modeli szczęk w przestrzeni 3D w połączeniu ze zdjęciami twarzy pacjenta wykonanymi w sekwencji twarz pacjenta od przodu i od boku, lub w sekwencji FGTP. Następnie przy założonych obejmie górnej z związaną i dopasowaną do zębów górnych masą wyciskową oraz uchwycie czołowym wykonywany jest opcjonalnie pomiar referencyjny położenia kątowego pomiędzy uchwytem czołowym, a obejmą górną.

3. Wykonywane są zdjęcia twarzy pacjenta (co najmniej dwa zdjęcia jedno od przodu i jedno od boku, ale można wykonać również sekwencję zdjęć, np. również z góry w ramach Planowania Leczenia w oparciu o wpisanie zębów w twarz pacjenta tzw. Facially Generated Treatment Planning - FGTP) przy założonych, co najmniej obejmie górnej (5) i obręczy (1) (można też dodać obejmę (5¹) zębów dolnych czy wkładki douszne (20).

4. Następnie wykonywany jest pomiar położenia kątowego przy założonej na zęby górne, obejmie (5) zębów górnych (z urządzeniem pomiarowym (4b)) oraz płytce indeksującej z urządzeniem pomiarowym (4a) przyłożonej do powierzchni zwarciowej zębów górnych. Jest to ta sama płytka indeksująca powierzchnię okluzyjną zębów górnych, znana z patentu głównego. Płytka indeksująca wcześniej zostaje pokryta tą samą masą wyciskową do rejestracji jej położenia względem powierzchni zgryzowej górnych zębów. Płytka wraz z masą jest dociskana do powierzchni zwarciowej zębów górnych i przytrzymywana do momentu związania masy. Po wykonaniu pomiaru ściąga się płytkę indeksującą i wyciąga się ją z jamy ustnej pacjenta jednocześnie pozostawiając obejmę (5) zębów górnych na zębach górnych pacjenta.

5. Następnie zakłada się obejmę (5¹) zębów dolnych, z przytwierdzonym urządzeniem pomiarowym (4a), pokrytą opracowaną masą wyciskową (15). Z kolei pacjentowi poleca się

PL 236 744 B1 zacisnąć zęby w położeniu referencyjnym (w zwarciu) i wykonuje się kolejny pomiar położenia kątowego pomiędzy obejmą (5) zębów górnych, a obejmą (5¹) zębów dolnych.

6. Dopiero teraz obejma (5) zębów górnych zostaje zdjęta z zębów górnych pacjenta i wyjęta z jamy ustnej pacjenta. Obręcz (1) z uchwytem referencyjnym (3) (znane z patentu głównego) z markerem (18) pozostaje na twarzy pacjenta (11), a następnie powtarza się te same zdjęcia ale z wyeksponowanymi zębami górnymi i dolnymi pacjenta (11) (bez założonych obejm (5, 5¹), opcjonalnie według sekwencji FGTP)

Laboratorium wizyta 1 *Technik dentystyczny otrzymuje:

Powiązane ze sobą dane kątowe z urządzeń pomiarowych (4a, 4b) (połączonych na różnych etapach pracy klinicznej z obręczą (1), obejmami (5, 5¹) zębów górnych i dolnych, płytką indeksującą położenie powierzchni okluzyjnej zębów górnych), skany obejm (5, 5¹) z dopasowaną masą wyciskową (15), odwzorowującą położenie obejm (5, 5¹) względem powierzchni licowej zębów górnych i dolnych (skanowane na zębach, w ustach pacjenta), skany zębów pacjenta (11), skan płytki indeksującej z dopasowaną masą wyciskową (15), położenie powierzchni okluzyjnej zębów górnych, zdjęcia twarzy pacjenta (11) z przodu (x2, jedno z obejmą (5) dla zębów górnych, jedno bez), zdjęcie twarzy pacjenta z boku (x2, podobnie z obejmą (5) i bez, lub w sekwencji FGTP).

1. Do środowiska 3D wprowadzane są skany zębów pacjenta.

2. Do środowiska 3D wprowadzane są skany obejm (5, 5¹) z masą wyciskową (15), oraz skan płytki indeksującej położenie powierzchni okluzyjnej zębów górnych.

3. Skany zębów, obejm (5, 5¹) i płytki indeksującej są pozycjonowane względem siebie w programie komputerowym.

Następnie, w programie komputerowym oddziela się skany obejm (5, 5¹) zębów górnych i dolnych, oraz skan płytki indeksującej powierzchnię okluzyjną zębów górnych. Zeskanowane i spozycjonowane względem siebie, oraz twarzy pacjenta tak uzyskane skany zębów są sprowadzane do płaszczyzny 0 stopni jako płaszczyzny referencyjnej, w której będzie pracował technik dentystyczny (dzięki danym kątowym z urządzeń pomiarowych (5, 5¹).

4. Do środowiska 3D w programie komputerowym wprowadzane i pozycjonowane na podstawie markerów (18) są zdjęcia 2D.

5. Tak przygotowane czyli spozycjonowane względem siebie i zdjęć fotograficznych (twarzy pacjenta) skany zębów (lub modeli tychże zębów) są przesyłane do dowolnego programu laboratoryjnego dostępnego na rynku pozwalającego na standardową pracę w środowisku 3D mającą na celu wykonanie zleconej przez lekarza pracy dentystycznej (korony, mosty, protezy stomatologiczne, szablony chirurgiczne, szyny nagryzowe, aparaty ortodontyczne).

6. Po wykonaniu zadanej pracy z kolei planuje się i wykonuje indeks pozycjonujący dla tejże pracy (uwzględniający jego połączenie z adapterem znanym z patentu głównego celem połączenia go (idealnego spasowania) z gniazdem obudowy dla urządzeń pomiarowych (4a 4b). Zapewni to możliwość weryfikacji położenia kątowego obejm (5, 5¹) zębów górnych i dolnych, oraz płytki indeksowej względem siebie i zębów pacjenta (11).

7. Indeks pozycjonujący jest drukowany - jeżeli praca dentystyczna/laboratoryjna jest wykonywana na górny i dolny łuk zębowy wtedy potrzebne będą dwa indeksy pozycjonujące, odpowiednio górny i dolny.

8. Prace laboratoryjne z indeksem są wysyłane do gabinetu.

Gabinet - wizyta 2

Na zęby pacjenta zakłada się najpierw pracę wykonaną w laboratorium (lub jej kolejny etap pośredni/roboczy), a następnie łączy się ją na sztywno z indeksem pozycjonującym wykonanym dla tej pracy. Następnie zakłada się opcjonalnie płytkę indeksującą powierzchnię okluzyjną zębów górnych i wykonuje pomiar. Z kolei wyciąga się płytkę indeksującą z jamy ustnej pacjenta i zakłada indeks pozycjonujący dolny (w przypadku prac na obu łukach zębowych od razu zakłada się obie prace z indeksami pozycjonującymi górnym i dolnym).

PL 236 744 B1

1. Wykonywany jest pomiar położenia kątowego indeksu pozycjonującego górnego połączonego na sztywno z zębami górnego łuku względem indeksu pozycjonującego dolnego* połączonego na sztywno z zębami dolnego łuku przy zaciśniętych zębach w położeniu referencyjnym.

* Pomiar ten jest kluczowy dla całej procedury, ponieważ poprzez porównanie do pomiaru z pierwszej wizyty weryfikuje on pracę laboratorium. Weryfikacja polega na określeniu z jaką dokładnością została odtworzona (zakładana) przez laboratorium zmiana kątowa która umożliwiła ustawienie pracy laboratoryjnej na zębach w takim, a nie innym położeniu. Dzięki obecności indeksu pozycjonującego, powiązanego z pracą laboratorium ocena dokładności spasowania tejże pracy wykonanej przez laboratorium może być wyrażona w liczbach i poddana ocenie dokładności odwzorowania zarówno w laboratorium jak i w gabinecie stomatologicznym. (dwa warianty: pierwszy to weryfikacja wykonanego pomiaru w gabinecie przez laboratorium, drugi to weryfikacja wykonanego pomiaru w laboratorium na kolejnej wizycie w gabinecie).

2. Wykonana praca jest zakładana na zęby jednego z łuków pacjenta, następnie na nią zakładany jest indeks pozycjonujący z adapterem przystosowanym do gniazda w obudowie urządzenia pomiarowego (4a, 4b) (opcjonalnie indeks pozycjonujący przychodzi połączony na stałe z pracą, jeśli jest ona jeszcze na etapie roboczym).

3. Na drugi łuk zębowy zakładana jest albo obejma z odciskiem z pierwszego pomiaru lub zastępujący ją indeks pozycjonujący, albo praca z indeksem pozycjonującym, a następnie pacjentowi poleca się ścisnąć zęby w położeniu referencyjnym i dopiero wtedy następuje zwolnienie pomiaru.

Z założenia pomiar powinien wynosić różnicę o jaką technik musiał zniwelować istniejącą dotychczas płaszczyznę okluzyjną zębów górnych i/lub dolnych z pierwszej wizyty do 0 (zna on wartości kątowe, o które musiał zmodyfikować w/w płaszczyznę okluzyjną zębów górnych i/lub dolnych, czyli różnicę, pomiędzy istniejącą płaszczyzną okluzyjną zębów górnych i/lub dolnych a stworzoną przyszłą docelową płaszczyzną okluzyjną zębów górnych i/lub dolnych, która ma spełniać zarówno warunki estetyczne (wpisanie nowej pracy w zdjęcia twarzy pacjenta) jak i czynnościowe (czyli spozycjonowanie zębów względem siebie w ściśle powtarzalnej pozycji, oraz przewidywalne i powtarzalne zgodnie z pracą mięśni narządu żucia, czy stawów skroniowo-żuchwowych, poruszanie się ich względem siebie).

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Urządzenie pomiarowe, posiadające urządzenia pomiarowe (4a i 4b), łyżkę paraokluzyjną stanowiącą obejmę (5) zębów górnych, wymienne płytki rejestrujące/folie (6) i masę wyciskową (15), z obręczą (1) nakładaną na głowę z uchwytem referencyjnym (3), w którym urządzenia pomiarowe (4a, 4b) są umieszczane centralnie w jednej linii, na obręczy (1) i obejmie (5) wzdłuż osi symetrii twarzy pacjenta, gdzie proces rejestracji za pośrednictwem układu sterującego (2) jest inicjowany i zakańczany za pomocą przycisków sterujących, znamienne tym, że posiada dodatkową obejmę (5¹) zębów dolnych alokowaną na zębach dolnych korzystnie za pomocą masy wyciskowej (15), gdzie zarówno obejma (5) zębów górnych jak i obejma (5¹) zębów dolnych zawierają w swych zewnętrznych obudowach urządzenia pomiarowe (4a i 4b), oraz markery (18), korzystnie w postaci diody LED, figury przestrzennej, lub naklejki.
2. Urządzenie pomiarowe według zastrz. 1, znamienne tym, że posiada dodatkowe wtyczki douszne (20) z zewnętrznymi markerami (18).
3. Urządzenie pomiarowe według zastrz. 1 i/lub 2, znamienne tym, że obejma (5) zębów górnych, oraz obejma (5¹) zębów dolnych posiadają dystans (22), korzystnie w postaci zgrubienia w postaci klina przyległy do przestrzeni pomiędzy siekaczami przednimi zębów górnych i dolnych znajdujące się w stałej odległości od umieszczonych w zewnętrznych obudowach markerów (18)/urządzeń pomiarowych (4a, 4b), dzięki czemu możliwym jest precyzyjne ustalenie punktów referencyjnych w stałej odległości od zębów pacjenta.
4. Sposób rejestracji położenia zębów z wyznaczonymi za pomocą obręczy (1) i obejmy (5) zębów górnych z umieszczonymi na nich urządzeniami pomiarowymi indywidualnymi punktami referencyjnymi pacjenta, znamienny tym, że markery (18), umieszczone na obejmie (5) zębów górnych i obejmie (5¹) zębów dolnych, oraz na wtyczkach dousznych (20) znajdujących się w otworach słuchowych pacjenta (11) są trackowane przez kamery (układ kamer) (19)

PL 236 744 B1 umieszczone wokół twarzy pacjenta (11) wyznaczając zarówno wzajemne położenie obejmy (5) zębów górnych i obejmy (5¹) zębów dolnych względem siebie, czy obejm (5, 5¹) względem umownej osi zawiasowej ssż przechodzącej przez otwory słuchowe zewnętrzne.
5. Sposób rejestracji według zastrz. 4, znamienny tym, że kamera (układ kamer) (19) umieszczone wokół twarzy pacjenta (11) rejestrują całą powierzchnię twarzy z uwzględnieniem położenia wszystkich urządzeń pomiarowych (4a, 4b) i markerów (18), sczytując informacje o położeniu i ruchu markerów (18) umieszczonych na indywidualnych punktach referencyjnych pacjenta, dzięki czemu w procesie cyfrowym na ekranie komputera odbywa się rekonstrukcja położenia modeli szczęk górnej i dolnej modelu pacjenta (11) względem siebie i względem umownej osi zawiasowej na podstawie informacji o położeniu i ruchu markerów (18), oraz z umownej osi zawiasowej wyznaczonej na podstawie połączenia liniowego (osi) łączącego markery (18) umieszczone we wtyczkach dousznych (20) korzystnie sztywnego wokół której to osi odbywa się ruch.
6. Sposób rejestracji według zastrz. 4 i/lub 5, znamienny tym, że pierwszy pomiar referencyjny przeprowadzany jest w trzech etapach, gdzie w pierwszym etapie wykonywane jest zdjęcie twarzy pacjenta (11) co najmniej z przodu i z boku, lub wg sekwencji zdjęć zgodnej z FGTP za pomocą kamery (układu kamer) (19), w której polu widzenia są umieszczone urządzenie pomiarowe (4a, 4b) na obręczy (1) i obejmach (5 i 5¹) zębów górnych i dolnych, wyposażonych korzystnie w markery (18), oraz markery (18) na wtyczkach dousznych (20), przy czym korzystnie aby markery (18) znajdowały się w określonej wcześniej odległości od anatomicznych punktów pacjenta, przy czym korzystnym jest, aby odległość markerów (18) na obejmie (5) zębów górnych, oraz obejmie (5¹) zębów dolnych ustalić za pomocą dystansów (22) przyległych do przestrzeni pomiędzy siekaczami przednimi zębów górnych/dolnych, przy czym korzystnym jest aby pozycja obejmy (5) zębów górnych, oraz obejmy (5¹) zębów dolnych została utrwalona za pomocą masy wyciskowej (15), dzięki czemu markery (18) umieszczone na wtyczkach dousznych (20) wyznaczają anatomiczne punkty referencyjne twarzy pacjenta, co pozwala na wyznaczenie umownej osi zawiasowej ssż i wykonywany jest pomiar ustawienia kątowego przy wykorzystaniu urządzeń rejestrujących i rejestrowanych (4a i 4b) umieszczonych na obręczy (1) i obejmie (5) zębów górnych względem linii referencyjnych twarzy pacjenta i osi zawiasowej ssż, z kolei w drugim etapie dokonuje się pomiaru położenia zębów szczęki górnej i dolnej w zagryzieniu, czyli pomiaru wzajemnego położenia - pozycji kątowej przy wykorzystaniu urządzeń pomiarowych (4a, 4b) obejmy (5) zębów górnych i obejmy (5¹) zębów dolnych, natomiast etap 3 z uwzględnieniem wcześniej ustalonej stałej odległości markerów polega na rejestracji kamerą wzorca ruchowego przesuwającego się markera (18) na obejmie (5¹) zębów dolnych względem markera (18) umieszczonego na obejmie (5) zębów górnych, natomiast korzystnym jest, aby wzorzec tego ruchu był skorelowany i zapisany względem umownej osi zawiasowej wyznaczonej poprzez markery (18) na wtyczkach dousznych (20) umieszczonych w obu otworach słuchowych zewnętrznych pacjenta (11).
7. Sposób rejestracji według zastrz. 4, i/lub 5, i/lub 6, znamienny tym, że w drugim pomiarze referencyjnym wykonywanym u pacjenta (11) w warunkach klinicznych w sposób zgodny z pomiarem pierwszym, do obejmy (5) zębów górnych, i/lub obejmy (5¹) zębów dolnych dopasowane są prace protetyczne wykonane wcześniej w laboratorium protetycznym w oparciu o informacje z pomiaru pierwszego, korzystnie połączone na sztywno.