PL236360B1

PL236360B1 - Zespół kotwiący

Info

Publication number: PL236360B1
Application number: PL423619A
Authority: PL
Inventors: Krystian Szymała; Miłosz Szymała
Original assignee: Energia W Kogeneracji Ewk Spolka Akcyjna
Priority date: 2017-11-27
Filing date: 2017-11-27
Publication date: 2021-01-11
Also published as: PL423619A1; EP3717719A1; WO2019102299A1; CN111373109A; EP3717719B1

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest zespół kotwiący przeznaczony do mocowania w podłożu elementów konstrukcji budowlanych, przykładowo konstrukcji wsporczych tablic reklamowych bądź paneli fotowoltaicznych.

W stanie techniki, przykładowo z EP 2 419 585 znany jest układ kotwiący do osadzania w podłożu różnego rodzaju obiektów, przykładowo konstrukcji budowlanych. Układ kotwiący zawiera pustą wewnątrz skrzynkową konstrukcję nośną stanowiącą gniazdo dla mocowanego obiektu. Na zewnętrznych ściankach tej konstrukcji nośnej zamocowane są wzdłużne rurowe elementy prowadzące, a do wnętrza każdego z nich poprzez koniec wejściowy wprowadza się pręt kotwiący o długości większej niż długość rurowego elementu prowadzącego i wychodzący przez koniec wyjściowy. Jednocześnie same rurowe elementy prowadzące mają zamknięty przekrój poprzeczny i definiują kierunek wprowadzania prętów kotwiących tak, że są one nachylone względem kierunku zasadniczo prostopadłego do podłoża. W trakcie użytkowania, zarówno skrzynkowa konstrukcja nośna jak i rurowe elementy prowadzące, a zwłaszcza ich końce wejściowe, znajdują się co najmniej częściowo nad podłożem, w którym osadzany jest kotwiony obiekt. Z kolei końce wyjściowe rurowych elementów prowadzących zlokalizowane są zasadniczo przy wierzchołkach skrzynkowej konstrukcji nośnej umieszczonych w podłożu, bądź stykających się z nim. Jednocześnie końce wejściowe i wyjściowe rurowych elementów prowadzących są rozmieszczone przeciwnie względem siebie.

Ponadto EP 483 158 ujawnia przyrząd do mocowania różnego rodzaju obiektów w podłożu z wykorzystaniem nachylonych względem siebie kotew bądź prętów kotwiących. Przyrząd złożony jest z prefabrykowanego bloku, o różnych kształtach, posiadającego co najmniej dwie pary otworów dla kotew. Sam prefabrykowany blok wykonywany jest z połączonych nierozłącznie kształtowników, przykładowo z kształtowników plastikowych bądź metalowych łączonych ze sobą poprzez spawanie. Z kolei każda para otworów posiada otwór wejściowy oraz otwór wyjściowy dla prowadzenia kotew. Osie tych otworów są ułożone w ten sposób, że określają oś według której kotew penetruje podłoże. Dodatkowo otwory w każdej parze otworów są rozmieszczone na różnych ścinakach prefabrykowanego bloku, przez co są oddalone od siebie zapewniając stabilne wsparcie wprowadzanych przez nie kotew oraz mocowanego obiektu.

Celem wynalazku jest opracowanie zespołu kotwiącego, który pozwoli na osadzanie w podłożu ciężkich konstrukcji wsporczych przy zapewnieniu prostej budowy zespołu i łatwego montażu.

Wynalazek dotyczy zespołu kotwiącego do mocowania elementów konstrukcji budowlanych, który zawiera gniazdo osadcze oraz wsporniki z otworami dla prętów kotwiących, przy czym w sąsiadujących ze sobą wspornikach tworzących parę wykonane są otwór wejściowy w jednym wsporniku i otwór wyjściowy w drugim wsporniku, które wyznaczają prowadzenie pręta kotwiącego. Oś wzdłużna prowadzenia jest nachylona pod kątem ostrym do płaszczyzny prostopadłej do osi wzdłużnej gniazda osadczego. Istota wynalazku polega na tym, że zespół kotwiący zawiera pierwszą parę równoległych płyt z dwoma wzdłużnymi wycięciami każda oraz drugą parę równoległych płyt z dwoma wzdłużnymi wycięciami każda. Poszczególne pary płyt są usytuowane poprzecznie względem siebie i połączone wzajemnie rozłącznie na wcisk z wykorzystaniem przedmiotowych wzdłużnych wycięć tak, że utworzona konstrukcja przestrzenna wyznacza przestrzeń pomiędzy płytami tworzącą powyższe gniazdo osadcze o zamkniętym przekroju poprzecznym. Wystające na zewnątrz końce płyt tworzą cztery pary powyższych wsporników, a w wybranych parach wsporników wykonana jest co najmniej jedna dodatkowa para otworów dla prętów kotwiących. W rzucie na płaszczyznę prostopadłą do osi wzdłużnej gniazda osadczego kierunki wprowadzania prętów kotwiących w danej parze wsporników są przeciwne.

Korzystnie wewnątrz gniazda osadczego zamocowany jest rozłącznie dodatkowy wydrążony profil o zamkniętym przekroju poprzecznym odpowiadającym przekrojowi gniazda osadczego, który to profil wzmacnia i usztywnia konstrukcję, a także pozwala na wydłużenie odcinka osadzania mocowanego słupka konstrukcji wsporczej w gnieździe osadczym, zwiększając jego stabilizację.

Celowym jest również, gdy otwory we wspornikach są otworami wydłużonymi, co ułatwia pozycjonowanie prętów kotwiowych podczas ich wprowadzenia do otworów i utwierdzania w podłożu.

W każdej parze wsporników wykonane są w szczególności dwie lub trzy pary otworów dla prętów kotwiących.

PL 236 360 B1

Najkorzystniej w rzucie na płaszczyznę prostopadłą do osi wzdłużnej gniazda osadczego osie wzdłużne prowadzenia prętów kotwiących są wzajemnie skośne, dzięki czemu można uzyskać najlepsze utwierdzenie zespołu kotwiącego w podłożu, gdyż różnicuje się kierunki mocowania prętów kotwiących.

Podstawowymi zaletami zespołu kotwiącego według wynalazku są prosta budowa zapewniająca łatwy montaż i utwierdzenie zespołu w podłożu przy zapewnieniu wysokiej wytrzymałości mocowania w podłożu. Gniazdo osadcze utworzone jest przez cztery połączone wzajemnie na wcisk płyty. Przy montażu zespołu uniknięto, jak to ma miejsce w innych znanych ze stanu techniki rozwiązaniach, konieczności spawania poszczególnych jego elementów. Tym samym nie osłabia się niepotrzebnie konstrukcji. Co więcej, taki zespół kotwiący może być złożony z poszczególnych elementów na miejscu budowy, co znacznie ułatwia transport i składowanie tych elementów składowych. Dodatkowo uzyskano możliwość osadzenia w podłożu co najmniej ośmiu prętów kotwiących dla jednego zespołu. Większa ilość prętów kotwiących przy dodatkowym zróżnicowaniu kierunków ich wprowadzenia do podłoża znacząco zwiększa siłę mocowania zespołu do podłoża, dzięki czemu można skutecznie osadzać konstrukcje o większym ciężarze lub alternatywnie ograniczyć ilość zespołów kotwiących służących do mocowania danego obiektu do podłoża.

Wynalazek został szczegółowo opisany w poniższych przykładach wykonania i na załączonym rysunku, który przedstawia na fig. 1 pojedynczą płytę, która wraz z trzema innymi płytami tworzy konstrukcję przestrzenną zespołu kotwiącego, fig. 2 - zespół kotwiący w widoku perspektywicznym w pierwszym przykładzie wykonania, fig. 3 - zespół z fig. 2 w widoku boku, fig. 4 - zespół z fig. 2 w widoku z góry, fig. 5 - zespół kotwiący w widoku perspektywicznym z wprowadzonymi w otwory wykonane w parach wsporników prętami kotwiącymi, fig. 6 - zespół z fig. 5 w widoku z góry, fig. 7 - zespół kotwiący w widoku z góry z innym wzajemnym usytuowaniem prowadzenia prętów kotwiących, fig. 8 - zespół kotwiący w widoku perspektywicznym w kolejnym przykładzie wykonania, fig. 9 - zespół z fig. 8 w widoku boku, fig. 10 - zespół z fig. 8 w widoku z góry, fig. 11 - zespół kotwiący z fig. 8 do fig. 10 w widoku perspektywicznym z wprowadzonymi prętami kotwiącymi w otwory wykonane w parach wsporników, fig. 12 - zespół z fig. 11 w widoku z góry, fig. 13 - zespół kotwiący w widoku z góry z innym wzajemnym usytuowaniem prowadzenia prętów kotwiących, fig. 14 - pojedynczą płytę zespołu w dalszym wykonaniu z inną ilością otworów, zaś fig. 15 - zespół kotwiący w widoku z góry z większą ilością prętów kotwiących.

Zespół kotwiący 1 przeznaczony jest do mocowania elementów konstrukcji budowlanych do podłoża. Zespół kotwiący 1 (fig. 2) złożony jest z czterech płyt 2 (fig. 1). Każda płyta 2 zawiera dwa wzdłużne wycięcia 3, w szczególności odpowiadające sobie kształtem szczeliny otwarte od góry. Płyty 2 są usytuowane w dwie pary płyt 2A i 2B, przy czym pierwsza para równoległych płyt 2A usytuowana jest poprzecznie w stosunku do drugiej pary płyt 2B.

Poszczególne pary płyt 2A i 2B połączone są wzajemnie rozłącznie na wcisk z wykorzystaniem przedmiotowych wzdłużnych wycięć 3 tak, że utworzona konstrukcja przestrzenna wyznacza przestrzeń pomiędzy płytami 2 tworzącą gniazdo osadcze 4 o zamkniętym przekroju poprzecznym. Przedmiotowe gniazdo osadcze 4 stanowi miejsce dla wprowadzania i mocowania słupka lub innego elementu konstrukcji wsporczej, która ma być mocowana do podłoża. Ponadto wystające na zewnątrz końce płyt 2 tworzą cztery pary wsporników 5A, 5B. W każdej parze wsporników wykonane są dwie pary otworów (6’, 6”) oraz (7’, 7”) dla prętów kotwiących 8. W szczególności w pierwszym wsporniku pary wsporników 5A, 5B wykonany jest wejściowy otwór 6’ pręta kotwiącego 8, zaś w drugim wsporniku pary wsporników 5A, 5B wykonany jest wyjściowy otwór 6” dla pręta kotwiącego 8. W tej samej parze wsporników 5A, 5B wykonana jest również druga para otworów 7’, 7” - wejściowy otwór 7’ w drugim wsporniku i wyjściowy otwór 7” w pierwszym wsporniku. Odpowiadające sobie wejściowy otwór 6’ i wyjściowy otwór 6” oraz wejściowy otwór 7’ i wyjściowy otwór 7” stanowią osobne prowadzenia dla prętów kotwiących 8. Osie wzdłużne tych prowadzeń są nachylone pod kątem ostrym do płaszczyzny prostopadłej do osi wzdłużnej gniazda osadczego 4 i wyznaczają kierunek wprowadzenia prętów kotwiących 8 do podłoża. W rzucie na płaszczyznę prostopadłą do osi wzdłużnej gniazda osadczego 4 kierunki wprowadzania prętów kotwiących 8 w danej parze wsporników 5A, 5B są przeciwne. Jak ponadto pokazano na fig. 7, w rzucie na płaszczyznę prostopadłą do osi wzdłużnej gniazda osadczego 4 kierunki prowadzania prętów kotwiących 8 w danej parze wsporników 5A, 5B mogą być równoległe względem siebie, lub jak pokazano na fig. 6 - kierunki te mogą być wzajemnie skośne. Kierunek prowadzenia prętów kotwiących reguluje się położeniem otworów 6’, 6”, 7’, 7”.

PL 236 360 B1

W kolejnym przykładzie wykonania przedstawionym na fig. 8 do fig. 13 wewnątrz gniazda osadczego 4 mocowany jest rozłącznie dodatkowy wydrążony profil 9 o zamkniętym przekroju poprzecznym odpowiadającym przekrojowi gniazda osadczego 4. Najlepiej jest gdy wydrążony profil 9 wystaje ponad płyty 2 na pewną wysokość, co stanowi dodatkową stabilizację dla mocowanego w gnieździe osadczym 4 elementu konstrukcji budowlanej. W pozostałych elementach ten przykład wykonania jest tożsamy z przykładami przedstawionymi na fig. 1 do fig. 7.

Na fig. 14 przedstawiono płytę 2, która po każdej stronie ma dodatkowy otwór 10, przez co możliwe jest zbudowanie z takich płyt 2 zespołu kotwiącego 1, który można przytwierdzić do podłoża z wykorzystaniem więcej niż ośmiu prętów kotwiących 8. Na fig. 15 przedstawiono w widoku z góry przykład, w którym przez dwie przeciwległe pary wsporników przeprowadzono po trzy pręty kotwiące 8.

W odniesieniu do powyższych przykładów wykonania korzystnie otwory 6’, 6”, 7’, 7”, 10 we wspornikach 5A, 5B są otworami wydłużonymi, o osiach wzdłużnych usytuowanych równolegle bądź skośnie względem siebie.

Dodatkowo również w odniesieniu do wszystkich powyższych przykładów wykonania mocowanie słupka lub innego elementu konstrukcji bezpośrednio w gnieździe osadczym 4, jak również mocowanie dodatkowego wydrążonego profilu 9 w gnieździe osadczym 4 i mocowanie słupka lub innego elementu konstrukcji w tym wydrążonym profilu 9 odbywa się z wykorzystaniem przykładowo otworu lub otworów 11 wykonanych w płycie 2 (fig. 1, fig. 3, fig. 9, fig. 14) oraz połączeń śrubowych lub innych środków mocujących.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Zespół kotwiący do mocowania elementów konstrukcji budowlanych, wyposażony w gniazdo osadcze oraz wsporniki z otworami dla prętów kotwiących, przy czym w sąsiadujących ze sobą wspornikach tworzących parę wykonane są otwór wejściowy w jednym wsporniku i otwór wyjściowy w drugim wsporniku, które wyznaczają prowadzenie pręta kotwiącego o osi wzdłużnej nachylonej pod kątem ostrym do płaszczyzny prostopadłej do osi wzdłużnej gniazda osadczego, znamienny tym, że zawiera pierwszą parę równoległych płyt (2A) z dwoma wzdłużnymi wycięciami (3) każda, i drugą parę równoległych płyt (2B) z dwoma wzdłużnymi wycięciami (3) każda, a poszczególne pary płyt (2A, 2B) są usytuowane poprzecznie względem siebie i połączone wzajemnie rozłącznie na wcisk z wykorzystaniem przedmiotowych wzdłużnych wycięć (3) tak, że utworzona konstrukcja przestrzenna wyznacza przestrzeń pomiędzy płytami (2) tworzącą powyższe gniazdo osadcze (4) o zamkniętym przekroju poprzecznym, zaś wystające na zewnątrz końce płyt (2) tworzą cztery pary powyższych wsporników (5A, 5B), a w wybranych parach wsporników (5A, 5B) wykonana jest co najmniej jedna dodatkowa para otworów (7’, 7”) dla prętów kotwiących (8), przy czym w rzucie na płaszczyznę prostopadłą do osi wzdłużnej gniazda osadczego (4) kierunki wprowadzania prętów kotwiących (8) w danej parze wsporników (5A, 5B) są przeciwne.
2. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że wewnątrz gniazda osadczego (4) zamocowany jest rozłącznie dodatkowy wydrążony profil (9) o zamkniętym przekroju poprzecznym odpowiadającym przekrojowi gniazda osadczego (4).
3. Zespół według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że otwory (6’, 6”, 7’, 7”, 10) we wspornikach (5A, 5B) są otworami wydłużonymi.
4. Zespół według jednego z zastrz. 1 do 3, znamienny tym, że w każdej parze wsporników (5A, 5B) wykonane są dwie lub trzy pary otworów (6’, 6”, 7’, 7”, 10) dla prętów kotwiących (8).
5. Zespół według jednego z zastrz. 1 do 4, znamienny tym, że w rzucie na płaszczyznę prostopadłą do osi wzdłużnej gniazda osadczego (4) osie wzdłużne prowadzenia prętów kotwiących (8) są wzajemnie skośne.